NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Verzet tegen sluiting postkantoren

    Postbaas Johnny Thijs wil de komende maanden 50 burgemeesters bezoeken om hen te overtuigen van het “nut van postpunten”. Daarmee wordt bedoeld dat hij zal proberen om hen te overtuigen van de sluiting van postkantoren. Dit jaar worden 270 kantoren gesloten, een ramp voor veel klanten van De Post.

    De dienstverlening van De Post is geen speerpunt nu de winst van het bedrijf centraal staat. Het feit dat er vorig jaar 40 miljoen euro winst werd gemaakt, noemde Thijs een succes. De afbouw van het personeelsbestand en de afbouw van de dienstverlening worden eveneens als succesvol bestempeld door de directie. Voor het personeel en de klanten in het algemeen ligt dat natuurlijk anders.

    In tal van gemeenten en steden is er protest tegen de sluiting van postkantoren. Vorige week was er in Gent een actie waarbij een petitie met 2.300 handtekeningen werd overhandigd aan staatssecretaris Bruno Tuybens. Gisteren nog werd actie gevoerd in Deurne. Daar kreeg de actie steun van verschillende lokale partij-afdelingen, inclusief SP.a en VB.

    In Gent stelde Tuybens eerder nochtans dat er geen alternatief is voor de sluiting van de postkantoren. Volgens Tuybens moet De Post kantoren sluiten om later concurrentieel te zijn tegenover private postbedrijven. Het was ook de SP.a die de samenwerking tussen de Belgische Post en private investeerders heeft bekrachtigd.

    En waarom het VB zich verzet tegen de afbouw van openbare diensten, is ook niet bepaald duidelijk. Op economisch vlak stelt de partij immers dat het er op aan komt om “Europa te ontwikkelen tot de meest concurrentiële regio”. Daar passen openbare diensten natuurlijk niet in. De partij steunde het liberale Lissabon-project op Europees vlak.

    De directie van De Post stelt dat de postpunten een alternatief moeten bieden op de postkantoren. In die postpunten is de dienstverlening echter veel beperkter. Voor complexere vragen of verrichtingen moeten de klanten nu naar andere postkantoren trekken die zich vaak veel verder van hun woonplaats bevinden. Op dit ogenblik zijn er al 138 postpunten en de directie wil tegen het einde van het jaar 330 postpunten.

    De Post stelt dat die postpunten wel degelijk een alternatief vormen. “Meer dan 80% van de klanten is tevreden”, aldus de directie. Er wordt wel aan toegevoegd dat de hoogste scores worden gehaald bij diegenen die niet vaak een postkantoor bezoeken…

    In Gent voeren verschillende buurtcomités actie tegen de sluitingen. Ter ondersteuning van de buurtcomités organiseert het Comité voor een Andere Politiek in Ledeberg een solidariteitsdrink aan de postkantoren van Ledeberg (Zaterdag 24 februari om 11u) en Gentbrugge – Sint Simonstraat (Zaterdag 3 maart om 11u).

  • Clabecq. 10 jaar na faillissement uitbetaling vergoedingen

    In 1997 ging Forges de Clabecq failliet. Een paar honderd werknemers werden overgenomen door Duferco. Dat was een gedeeltelijke overwinning na een maandenlange strijd van de staalarbeiders van Forges de Clabecq in Tubeke. De uitbetaling van de vergoedingen aan de arbeiders bleef jarenlang op zich wachten. Pas nu, 10 jaar later, laten de curatoren weten dat de vergoedingen zullen worden uitbetaald.

    De curatoren van Forges de Clabecq hebben nooit veel moeite gedaan om zich populair te maken onder de arbeiders van Clabecq. Toen de curatoren weigerden om de normale betaling van een supplement bovenop de werkloosheidsvergoeding van bruggepensioneerden uit te voeren, kwamen een aantal van de 1.000 bruggepensioneerden in de problemen onder meer bij de betaling van alimentatiegelden of de afbetaling van hun leningen. Toch probeerden de curatoren het voor te doen alsof de arbeiders de agressors waren, curator Zenner deed dit onder meer door met een bebloed gezicht de camera’s op te zoeken. Enkele arbeiders hadden hun woede immers fysiek geuit tegen de curator waarop deze liet uitschijnen dat het vakbondsleider D’Orazio zelf was die daarvoor verantwoordelijk was (wat Zenner later overigens zelf ontkende…).

    Vandaag is Alain Zenner een liberaal parlementslid en blijven de andere twee curatoren over. Zenner heeft zijn politieke carrière kunnen versterken met zijn mediagenieke optredens in de zaak-Clabecq. De arbeiders daarentegen hebben minder te danken aan het faillissement van Clabecq. Pas nu stellen de curatoren van Forges de Clabecq dat ze in de loop van dit jaar willen overgaan tot het uitbetalen van de eerste vergoedingen aan de 4.000 voormalige arbeiders van de fabriek.

    Alles samen hebben de arbeiders en kaderleden zo’n 45 miljoen euro te goed van het failliete bedrijf. Volgens de curatoren zal er maximaal 32 miljoen euro kunnen worden verdeeld. Een eerste deel daarvan zou mogelijk dit jaar “reeds” kunnen verdeeld worden, aldus de curatoren.

    De strijd van de arbeiders van Clabecq was voorbeeldig. Ze deden beroep op de actieve mobilisatie van de arbeiders in de fabriek, hun vrouwen, de lokale gemeenschap en op nationaal vlak van alle strijdbare syndicalisten. Op 2 februari 1997 trok de “Veelkleurige Mars” door de straten van het Waals-Brabantse Tubeke met 70.000 deelnemers, wellicht de grootste betoging ooit in Tubeke. Een aantal vakbondsleiders werden vervolgd wegens vermeend geweld, maar uiteindelijk werden de meeste van hen vrijgesproken en werden geen straffen opgelegd.

    Het was de voorbeeldige strijd van de arbeiders van Clabecq die ertoe leidde dat het bedrijf open bleef en werd overgenomen door Duferco. Niet dat daarmee een echte oplossing werd bereikt, Duferco had niet bepaald een goede naam. Er kwam een opdrijving van de flexibiliteit en de syndicale delegatie werd buiten gewerkt. Maar er werkt nu nog steeds zo’n 350 man. En dat is een beter resultaat dan wat velen destijds hadden gedacht. Zelfs in de vakbondsstructuren was de hoop op een toekomst voor Clabecq al min of meer opgegeven en liet men de militante syndicale delegatie vallen.

    De arbeiders van Clabecq hebben terug gevochten. Ze hebben niet volledig gewonnen, maar hebben toch enkele honderden jobs kunnen redden. Bovendien hebben ze een hele generatie strijdbare syndicalisten belangrijke lessen geleerd over het organiseren van strijd. Die lessen blijven vandaag nog steeds actueel.

    Nu komt er een les bij inzake de beloftes die tegenover de arbeiders worden gedaan. 10 jaar lang wachten op een eerste uitbetaling van achterstallige vergoedingen is blijkbaar normaal voor de heren curatoren.

  • Directies multinationals geven toe aan vakbondseisen

    Chemie Antwerpen : Bayer/Lanxess & Agfa-Gevaert

    Renault, Ford en nu ook VW hebben aangetoond hoe moeilijk het is het management van een multinational te stoppen zodra die besloten heeft de loonkost te drukken. Toch bestaan er naast talloze nederlagen ook enkele belangrijke gedeeltelijke overwinningen.

    Zo heeft de directie van Agfa-Gevaert (4000 werknemers) vijf maand na de aankondiging van haar reorganisatie, afgezien van een overeenkomst over een verplicht vertrekplan voor arbeiders.

    In augustus luidde het nog dat het personeel met 405 arbeiders moest inkrimpen, maar na bijna 6 maand discussie met de arbeidersvakbonden zijn de onderhandelingen afgesprongen. De vakbonden houden het erop dat via een klassieke brugpensioenregeling – op 56 jaar voor ploegenarbeiders en 58 jaar voor de anderen – tegen 2010 zo’n 230 jobs kunnen verdwijnen.

    Voorts zouden al ruim 20 arbeiders het bedrijf verlaten hebben en zou er voor nog eens 60 arbeiders een oplossing gevonden worden door de uitbesteding van activiteiten te spreiden over een langere termijn. Een sociaal plan voor verplicht vertrek van de 100 resterende arbeiders zien de bonden niet zitten, temeer omdat ze van de directie te horen krijgen dat er momenteel zeer veel werk is in de fabriek in Mortsel.

    Voor de bedienden, waar de directie 333 banen wou schrappen, wil ze brugpensioen op 52 jaar. Dat zou wel moeten volgens de regels van het generatiepact, dus met een „tewerkstellingscel“ en verplichte beschikbaarheid voor een nieuwe baan. De vakbonden zien dat niet zitten en staan bovendien op het standpunt dat er de komende 4 jaar geen sprake kan zijn van naakte ontslagen.

    Dit is de tweede kleine overwinning van de vakbonden op het chemie-patronaat in nauwelijks enkele weken tijd. Een dikke maand eerder (4/12) zag de directie van Lanxess (1050 werknemers) af van haar intentie het bedrijf op te delen in drie aparte entiteiten.

    In 2003 was Lanxess al afgesplitst van Bayer (900 werknemers). Daardoor ontstonden twee juridische entiteiten, weliswaar binnen in één technische bedrijfseenheid (één syndicale delegatie en gezamenlijke sociale verkiezingen). Toen werd een werkzekerheidsclausule overeengekomen. Indien die niet zou worden nagekomen, verbond de directie zich ertoe een opzeggingsvergoeding te betalen van 4 weken loon per dienstjaar voor arbeiders (met een minimum van 26 en een maximum van 104 weken) en voor bedienden een minimum van 9 maanden (en een berekening overeenkomstig de formule Claeys).

    Bovendien werd bepaald dat er een forfaitaire morele schadevergoeding van 17.500 euro zou worden betaald bij arbeiders en baremieke bedienden in dienst bij het sluiten van de CAO.

    Halverwege oktober had de directie de verdere opdeling van Lanxess aangekondigd. Zo wou ze haar opties voor herstructurering verdrievoudigen. De vakbonden organiseerden onmiddelijk een sensibiliseringscampagne. Spandoeken in het bedrijf, een reeks pamfletten en informatievergaderingen, gekoppeld aan prikacties verduidelijkten dat ze dit niet zomaar over zich zouden laten gaan. Samen met de kostprijs voor herstructureringen ten gevolge van de eerder overeengekomen CAO-bepalingen over ontslagvergoedingen, deed dit de directie afzien van haar voornemen.

  • Nationale Bank: lonen zijn afgelopen jaar slechts beperkt gestegen

    De Nationale Bank heeft haar jaarverslag bekend gemaakt. In het jaarverslag wordt een beeld gegeven van de economie, maar wordt ook op andere aspecten ingegaan. Zo wordt ook een hoofdstuk besteed aan de lonen. Opvallende conclusie daarin is de vaststelling dat de lonen niet sterk zijn gestegen. En ook dat de patronale cadeaus blijven toenemen.

    De Nationale Bank stelt tevreden vast dat de lonen de afgelopen periode niet sterk zijn gestegen in dit land, maar toch zordt uiteraard geklaagd over de "loonhandicap". De index lag hoger dan verwacht bij het vorige interprofessioneel akkoord waardoor in heel wat sectoren de loonnorm werd overschreden. Toch stelt de Nationale Bank vast dat de “weerslag van de indexeringen op de loonontwikkelingen werd getemperd door twee factoren. Vooreerst oefende de invoering van de nieuwe nationale consumptieprijsindex in januari 2006 een matigend effect uit op de gezondheidsindex. Voorts hebben vele paritaire comités de laatste jaren een all-inclausule opgenomen in hun tweejaarlijkse akkoord. Door die clausule wordt de omvang van de reële verhogingen afhankelijk gemaakt van de effectieve loonindexeringen.”

    In feite erkent de Nationale Bank hiermee dat er aanvallen werden doorgevoerd op de indexering en bijgevolg op de lonen, maar wordt er tegelijk op gewezen dat dit steeds gebeurde op basis van sociaal overleg. De indexaanpassing in januari 2006 gebeurde in samenspraak met de vakbondsleiding. Ook de doorvoering van all-in akkoorden krijgt steun van de vakbondsleidingen, zo werd dit aspect nogmaals uitdrukkelijk bepaald in het nieuwste IPA.

    Dergelijke all-in akkoorden genieten de steun van de Nationale Bank. Het zorgt er immers voor dat er in 2006 slechts “geringe reële verhogingen” waren. Er wordt gesproken van een reële verhoging van 0,5% terwijl dit in 2005 “ook al slechts 0,4%” bedroeg. En nog: “sedert het begin van het decennium werden, behalve in 2003, niet zulke geringe stijgingen genoteerd.”

    De arbeiders hebben dus de broekriem moeten aanhalen. De patroons daarentegen konden opnieuw genieten van een royale vermindering van de werkgeversbijdragen aan de sociale zekerheid. In 2006 bedroeg deze vermindering 4.697 miljoen euro. Daarmee werd het record van 2005 gebroken.

    Vermindering werkgeversbijdrage sociale zekerheid in miljoenen euro:

    • 2003: 3.451
    • 2004: 4.073
    • 2005: 4.547
    • 2006: 4.697

    Toch wil de Nationale Bank dat er verder bespaard wordt bij de arbeiders. Naast de evidente problemen die ontstaan door de vermindering van de middelen voor de sociale zekerheid, pleit de Nationale Bank er ook voor om iets te doen aan de “loonkostenhandicap” in België. Dat betekent dus lagere lonen.

    Het voorbeeld daarbij is Duitsland. “De loonkostenhandicap van België kan dus uitsluitend verklaard worden door de zeer matige stijging van de uurloonkosten in Duitsland.” Daarbij wordt verwezen naar “kostenverlagende maatregelen, zoals het verlengen van de arbeidsduur zonder financiële compensatie, het verlagen van premies of de koppeling van extra beloningen aan de resultaten.” Langer werken voor een lager loon dus. Maar ook het feit dat er sprake is van een “snelle uitbreiding van het aantal laagbetaalde banen” zorgt voor een “neerwaartse druk op de uurloonkosten in Duitsland.”

  • Alcatel Bell dankt af na fusie met het Amerikaanse Lucent. “Sanering ten behoeve van de aandeelhouders”

    Het telecombedrijf Alcatel Bell is goed op weg om volledig te verdwijnen uit ons land. In 1971 waren er nog 14.350 arbeiders bij dit bedrijf, nu blijven er daar nog 1.820 van over. En daarvan zullen er nog eens zo’n 140 verdwijnen in de vestigingen in Antwerpen en Namen. Het einde van de tunnel is in zicht?

    Het Franse Alcatel fusioneerde met het Amerikaanse Lucent waardoor de groep in totaal 79.000 werknemers telt. Daarvan moeten er wereldwijd 12.500 verdwijnen. Eerder deze week werd de vestiging in Geel verkocht, daar werkten 319 arbeiders. Nu wordt uitgekeken naar de vestigingen in Antwerpen (1.660 arbeiders) en Namen (160) om nogmaals over te gaan tot ontslagen. 140 man zal op straat worden gezet.

    In Frankrijk verdwijnen 1.500 van de 12.500 jobs, in Nederland 130 tot 180 van de 700. Deze besparingen komen er om de winstcijfers van de nieuwe groep op te drijven. LBC-secretaris Marc Van Thielen stelde terecht in Gazet van Antwerpen: “Wat nu gebeurt, is een sanering ten behoeve van de aandeelhouders. Onze mensen betalen de prijs.”

    Een discussiepunt bij de herstructurering is het brugpensioen. Een grootschalige brugpensioenoperatie lijkt zo goed als uitgesloten omdat het bedrijf geen 20% van haar werknemers wil afdanken, bovendien zijn er weinig 55-plussers in het bedrijf (slechts een 50-tal). Het bedrijf heeft immers al een lange reeks herstructureringen achter de rug liggen.

    Alcatel-Lucent kondigde aanvankelijk aan dat er zo’n 9.000 jobs zouden moeten verdwijnen, maar uiteindelijk werd dat aantal opgetrokken tot 12.500. Aanleiding waren de “teleurstellende kwartaalcijfers”. Met de ontslagen wil het bedrijf 1,7 miljard euro besparen. De ontslagen worden gespreid over een periode van 3 jaar met een nadruk op de eerste twee jaar.

    De ontslagen zijn ook een gevolg van de fusie tussen Alcatel en Lucent. BBTK-delegee Eric Schiets stelde in De Standaard: “De aanvankelijke euforie over de fusie is omgeslagen. We worden nu geconfronteerd met de harde realiteit en het minder leuke aspect van de fusie”.

  • VBO legt wensenlijstje op tafel. “Langer werken voor hetzelfde loon”.

    Naar aanleiding van de komende verkiezingen in juni, maakte de patroonsfederatie VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) een wensenlijstje bekend. De prioriteiten van het patronaat voor een komende regering zijn gericht op het versterken van de cadeaus aan het patronaat en het aanpakken van de arbeiders en werklozen.

    Het VBO komt geregeld wel eens radicaal naar voor. Maar op dit ogenblik hebben de patroons eigenlijk niet veel om over te klagen. Vorig jaar slaagden ze er in om verschillende akkoorden te sluiten met de vakbondsleiding waarin uitdrukkelijk voorzien werd dat de regering een reeks extra cadeaus zou geven aan het patronaat. Als dat mogelijk is met de instemming van regering en vakbondsleiding, is er natuurlijk geen aanleiding om te provoceren door sterk uit de hoek te komen.

    De patroons hebben het nu dan ook niet meer over bijvoorbeeld de afschaffing van de index. Dat wil uiteraard niet zeggen dat de patroons plots oog zouden hebben voor de belangen van de arbeiders en hun gezinnen. Er staan best nog wel een reeks ernstige provocaties in het memorandum van het VBO. De patroonsfederatie wil meer mogelijkheden inzake overuren. Het maximaal aantal overuren op jaarbasis werd reeds opgetrokken tot 130 uur per jaar, zelfs dat vindt het VBO nog veel te weinig. En uiteraard doet het alsof het de arbeiders zijn die vragen om meer te werken. “Anno 2007 zijn heel wat werknemers mee vragende partij voor meer overuren, omdat dit hen een hoger nettoloon oplevert. Deze rigide procedure beperkt de wettelijke flexibiliteitsmogelijkheden en daarom moet het presteren van overuren of andere flexibele regelingen meer naar de individuele relatie werkgever-werknemer gebracht worden.”

    Langer en flexibeler werken voor hetzelfde loon

    De arbeidsduur is een discussiepunt die in het memorandum sterk naar voor wordt gebracht. Het VBO wil een “automatische annualisering van de arbeidstijd”. Dat betekent dat de arbeidstijd sowieso op jaarbasis zou worden berekend in plaats van op weekbasis. Dat verhoogt de mogelijkheden inzake het opdrijven van de flexibiliteit in drukkere periodes en het maakt het concept van overuren zo goed als overbodig. Met een automatische annualisering gaat het VBO verder op het ingeslagen pad in de automobielsector waar patronaat en vakbondsleidingen (van ACV en ABVV) akkoord gingen met een voorstel om de arbeidstijd niet per jaar maar per 6 jaar te becijferen!

    De flexibiliteit moet ook worden opgedreven door de toegang tot uitzendarbeid gemakkelijker te maken. Vorig jaar nam het aantal uren gepresteerde uitzendarbeid met 14% toe. Het VBO stelt dat er nu dagelijks 80.000 voltijdse equivalenten worden tewerkgesteld via uitzendarbeid. Daarom wil het uitzendarbeid soepeler maken en niet louter ter vervanging van een persoonslid, tijdelijke vermeerdering van het werk of uitzonderlijke werkzaamheden.

    Niet alleen wil het VBO dat de arbeidstijd flexibeler wordt georganiseerd, het VBO wil ook dat we langer werken voor hetzelfde loon. “Langer werken voor hetzelfde loon is één van de manieren om van de titel ‘wereldkampioen inzake loonkosten’ af te geraken. Het VBO is van mening dat dit een oplossing kan bieden voor een aantal bedrijven in moeilijkheden. Daarom moet wettelijk in de mogelijkheid voorzien worden om op jaarbasis gemiddeld 40 uur per week te werken, als daar op bedrijfsniveau nood aan is (naar Duits voorbeeld).” Hoe lang zou het duren eer er in alle sectoren nood is aan een langere werkweek voor eenzelfde loon?

    Tenslotte liggen ook de opzegvergoedingen onder vuur. Die moeten uiteraard omlaag zodat het patronaat gemakkelijker kan overgaan tot ontslagen.

    Ook openbare diensten onder vuur

    Het VBO pleit er voor om ook de openbare diensten aan te pakken. De patroonsfederatie stelt dat de overheidsadministratie moet worden hervormd met een bevriezing van alle aanwervingen. Bovendien wil de patroonsfederatie “een aantal ondersteunende taken in onderaanneming geven aan de privésector (schoonmaak, onderhoud en veiligheid van de gebouwen, personeelsrestaurants, drukkerijen, koeriersdiensten, callcenter,…)”.

    De patroons willen dus een graantje meepikken van de openbare diensten door geleidelijk aan steeds meer taken van de openbare diensten over te nemen. In plaats van een openlijk pleidooi voor grootschalige privatiseringen, pleit de patroonsfederatie nu voor een beperkte kleinschalige stapsgewijze aanpak. Het eindresultaat blijft echter hetzelfde: zoveel mogelijk privatiseren om de winsten van het patronaat te dienen.

    Aanvallen op sociale zekerheid

    Op het vlak van de sociale zekerheid heeft het VBO een aantal plannen. Aangezien de patroons pleiten voor een aanval op de inkomsten van de sociale zekerheid door steeds nieuwe patronale lastenverlagingen te eisen, moet ook aan de kant van de uitgaven gezocht worden naar mogelijkheden om deze te beperken.

    Zo stelt het VBO voor om op het vlak van ziekteverzekering steeds meer te gaan naar een “combinatie van overheidsverzekering (ziekteverzekering) en privéverzekering (aanvullende verzekering).” De patroons willen wellicht op die manier de ziekteverzekering geleidelijk aan uit het overheidscircuit terug trekken en dus privatiseren.

    Op het vlak van de werkloosheid is het VBO reeds langer voorstander van het beperken van de werkloosheidsuitkering in de tijd om zo de inkomsten van werklozen te beperken en de drempel om jobs met bijzonder lage lonen aan te nemen, te beperken. Lagere uitkeringen zouden een druk zetten op de lonen, en dat is uiteraard handig meegenomen voor het patronaat.

  • Brandweer in actie. Regering en gemeenten besparen ten koste van onze veiligheid!

    Sinds enkele jaren eist het personeel van de brandweer een verbetering van haar positie. Zowel op nationaal niveau als bij de gemeenten eisen ze meer middelen om hun werk efficiënt te kunnen verrichten. En dat werk is niet bepaald onbelangrijk, het gaat immers om de bescherming van onze levens en onze veiligheid.

    Als je willekeurig in je omgeving vraagt naar een paar voorbeelden van risicoberoepen, is de kans groot dat iemand naar de brandweer zal verwijzen. Maar dat is blijkbaar niet het standpunt van de regering die weigert om de brandweer bij “risicoberoepen” onder te brengen. Dit is wraakroepend. Naast de evidente gevaren, zijn brandweerlieden ook onderhevig aan gevaren op kanker onder meer door chemische producten waarmee ze tijdens hun werk in aanraking komen.

    De brandweerlieden willen erkend worden als risicoberoep. Daarnaast willen ze ook toegang tot brugpensioen op 56 jaar. Op dat vlak is er nog een probleem, zeker na het Generatiepact.

    Deze eisen vallen in Luik samen met problemen inzake werkomstandigheden. De werkssfeer onder de brandweerlui is er erg slecht, er is een gebrek aan communicatie en aan respect van de directie. Promoties gebeuren bijvoorbeeld onder duistere condities en zijn absoluut niet transparant voor de arbeiders. De gebouwen waar de brandweerlui 24 op 24u beschikbaar zijn, bevinden zich in een erg slechte toestand. De gebouwen van de directie daarentegen, waar de directieleden 8 uur per dag komen werken, zijn splinternieuw.

    De directie beschikt over bedrijfswagens, dikke BMW’s, en heeft toegang tot kredietkaarten op naam van de brandweer. De 500 Luikse brandweerlui daarentegen moeten extra werken omdat er een onderbemanning is van minstens 30 arbeiders. Misschien moet het geld beter besteed worden?

    De arbeiders eisen meer respect voor de gevaren van hun beroep. Daarbij moet een onderscheid gemaakt worden tussen de verschillende werkzaamheden van de brandweer. Volgens de directie is er geen verschil tussen gewone brandweerlui en pakweg de arbeiders van de GRIMP (Interventiegroep in gevaarlijke milieus). Die arbeiders moeten soms op grote hoogtes en vanop hijskranen werken. Zij moeten extra vormingen volgen buiten de werkuren, maar krijgen geen extra loon.

    De brandweerlui eisen ook een loonsverhoging van ongeveer 5%. Verder komen ze op voor meer transparantie bij benoemingen en promoties, meer aanwervingen, het erkennen van het risicogehalte van hun beroep,… Eigenlijk vragen ze enkel om in normale omstandigheden hun werk te kunnen doen en bijgevolg onze levens te beschermen.

    Tegenover deze eisen kwam er echter geen reactie van de directie of de overheid. Er moest bijgevolg tot actie worden overgegaan. Er werd naar de verschillende gemeentebesturen getrokken die deelnemen aan de intercommunale die verantwoordelijk is voor de Luikse brandweer. Er waren acties in verschillende gemeenten zoals Beyne-Heusay, Visé, Saint-Georges, Grâce-Hollogne, Ans, Herstal,… Overal trokken de brandweerlui met hun wagens, brandweerslangen,… op straat. Dat maakt natuurlijk heel wat indruk op de bevolking en heeft een grote zichtbaarheid. Daar werd gebruik van gemaakt om de bevolking te informeren over de eisen van de brandweerlui. Om extra solidariteit te organiseren, hielden ze zelfs een grote barbecue in het centrum van Luik en werd soep uitgedeeld.

    Op 5 februari trokken de brandweerlui naar de Luikse kantoren van de televisiezenders RTBF en RTL. Daarmee protesteerden ze tegen de manier waarop de televisie verslag brengt van hun strijd voor meer middelen. Of beter gezegd: hoe er een totaal gebrek aan media-aandacht is voor deze sociale strijd.

    Alain Charlier, vakbondsdelegee van de brandweerlui in Luik, vertelde ons dat de acties steeds succesvol zijn met een groot aantal aanwezigen. Er zijn telkens zo’n 100 aanwezigen, terwijl er rekening moet worden gehouden met de permanenties die uiteraard gegarandeerd worden. Dat succes komt voort uit een langdurig ongenoegen op verschillende vlakken. In december nog voerden ze actie tegen verzekeraar Ethias die weigerde om in te staan voor de arbeidsongevallen. Toen reeds werd uitgehaald naar de houding van de directie tegenover de arbeiders en de lage lonen in verhouding tot de gevaren waarmee de brandweerlui quasi dagelijks worden geconfronteerd.

    Delegee Charlier merkt ook nog op dat er voor de acties helemaal niets kon voor de directie. Maar nadat enkele gemeentes werden aangedaan met protestacties, kwamen er plots maaltijdcheques van 6 euro voor de brandweerlui. Terwijl de politici zeggen dat er geen middelen zijn voor toegevingen, zien we dat strijd wel tot resultaten kan leiden.

    De situatie van onderfinanciering zien we in zowat alle openbare diensten. De politici antwoorden ons steevast dat er geen middelen zijn om aan de eisen van de arbeiders tegemoet te komen, maar tegelijk zijn die politici verantwoordelijk voor privatiseringen en extra cadeaus aan het patronaat (onder meer door lastenverlagingen).

    Tegenover de traditionele politici is er nood aan een andere politiek die vertrekt vanuit de belangen van de arbeiders en hun gezinnen, en niet die van de aandeelhouders en de patroons.

  • De Post. Een “puik resultaat” voor aandeelhouders, niet voor de gebruikers

    De Post maakte vorig jaar meer winst dan voorzien. 40 miljoen euro nettowinst om exact te zijn. Dat kondigde topman Johnny Thijs aan. De aandeelhouders kunnen tevreden zijn. De gebruikers daarentegen moeten het doen met minder postkantoren en duurdere postzegels. Dit noemen ze: “voorbereiden op een liberalisering”.

    Topman Johnny Thijs is bijzonder tevreden over de resultaten van De Post. Hij kondigde aan dat de nettowinst meer dan 40 miljoen euro zal bedragen. De private aandeelhouders van de Deense Post zullen enkele miljoenen kunnen incasseren. De omzet in 2006 steeg met 6%, de operationele winst met 10%.

    De “goede” resultaten voor de aandeelhouders komen er volgens Thijs door een reeks hervormingen: de Georoute, de sluiting van kantoren, het afvloeien van personeel,… In 2005 was De Post het bedrijf waar het meeste personeel verdween: 2.255 jobs gingen verloren. In 2006 verdwenen nogmaals 1.134 jobs. Hierdoor zal het aantal interimuren wellicht nog toenemen. In 2005 werden 1,01 miljoen uren arbeid verricht door uitzendkrachten bij De Post…

    Nadat werd aangekondigd dat de non-prior zegel verdwijnt ten voordele van de (duurdere) priorzegel, volgde de aankondiging dat 270 kleinere postkantoren moeten verdwijnen. Al die maatregelen moeten de winst van De Post verder opdrijven. 40 miljoen euro zal niet genoeg zijn voor de private aandeelhouders, die ruiken meer winst. En wie moet daar voor opdraaien? Juist, de gebruikers en het personeel.

    Met minder personeel meer omzet halen en de gebruikers meer laten betalen voor minder dienstverlening. Dat is het recept van de liberalisering van De Post. En dat noemt Johnny Thijs een "puik resultaat".

  • IPA. Mooie cadeauverpakking voor het patronaat maar een lege doos voor de werknemers

    Begin januari spraken de 3 grote vakbonden ACV, ABVV en ACLVB zich uit voor het ontwerp van Interprofessioneel Akkoord (IPA). ACV en ACLVB stemden met een zeer hoge score voor het IPA, terwijl bij het ABVV de voorstanders nipt landden op 55%. Dit wil niet zeggen dat er geen kritieken te horen waren bij de ACV-basis, maar de stemtradities liggen anders bij het meer ‘centralistische’ ACV.

    Een BBTK-militant

    Inspraak van de basis?

    De ‘consultatie van de basis’ bleef beperkt tot de uitvoerende organen van de afdelingen en centrales. Toch wordt de breuk tussen een belangrijk deel van de ABVV-basis met de nationale vakbondsleiding nogmaals bevestigd.

    De grootste centrale in het ABVV, de bediendenbond BBTK-SETCa, verzette zich tegen het ontwerp van IPA. Bij BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde was er slechts 1 symbolische stem voor. Er was ook verzet bij onder meer de Algemene Centrale in Antwerpen en Gent of de Franstalige metaalbond.

    Veel militanten onthielden zich of stemden met de neus dichtgeknepen voor het akkoord. De leiding was alleszins niet bereid om de consequenties van een wegstemmen van het IPA te trekken, dat zou immers een actieve mobilisatie zijn.

    Voor de ABVV-onderhandelaars deed het er niet veel toe wat er in het IPA stond, het goedkeuren door de "basis" was het belangrijkste. Tegenover het patronaat moesten die onderhandelaars aantonen dat ze "representatief" zijn en hun leden onder controle hebben.

    Het afwijzen van het vorige IPA door het ABVV en de rode rebellie tegen het Generatiepact hadden de toponderhandelaars al danig in hun hemd gezet. Een nieuw ‘njet’ van de achterban kon men missen als kiespijn.

    IPA: slechte loonnorm

    Het IPA is een akkoord dat om de twee jaar wordt onderhandeld tussen vakbonden en patronaat en dat van kracht is voor alle werknemers in de privé-sector. Aangezien dit IPA ook afspraken maakt over het Generatiepact, bevat het uitzonderlijk ook maatregelen voor een deel van de non-profit dat normaal buiten het IPA valt.

    Het IPA zet ondermeer de bakens uit waarbinnen de sectorale onderhandelingen kunnen verlopen. Eén van die bakens is de loonnorm, d.w.z. het percentage waarmee de lonen de volgende 2 jaar mogen stijgen. De loonnorm voor dit IPA werd vastgelegd op 5%.

    Er werd afgesproken dat deze loonnorm ‘indicatief’ is en dus geen absoluut maximum. Sterke sectoren kunnen over de 5% gaan, maar de sancties voor het overtreden van de (destijds dwingende) loonnorm staan wel nog steeds ingeschreven in de wet.

    Die 5% is voor veel militanten te weinig, zeker tegen een achtergrond van spectaculaire bedrijfswinsten de afgelopen jaren. In 2005 liep de nettowinst van de Belgische bedrijven (de financiële sector buiten beschouwing gelaten) op tot een recordbedrag van 41 miljard euro. Dat was 50% meer dan in 2004, in vergelijking met 1996 was het een verviervoudiging. Tegelijk daalt de koopkracht van de arbeiders, onder meer door een uitholling van de index (een aantal basisproducten of diensten zijn niet opgenomen in de index, terwijl een aantal multimedia luxeproducten wel opgenomen zijn en nu sterk dalen).

    Wie haalt voordeel uit het IPA?

    Het IPA heeft een “herverdelend effect”, maar dan wel naar de zakken van het patronaat. Ook nu weer krijgen die heel wat nieuwe cadeaus.

    Voor de werknemers zijn er slechts een aantal positieve punten in het akkoord, onder meer de verhoging van de bruto minimumlonen met 50 euro (twee schijven van 25 euro). Dat is in de praktijk een verhoging met 4% en dat nadat de bruto minimumlonen lange tijd niet meer werden aangepast.

    Een ander positief punt is de definitie van gelijkgestelde periodes voor deeltijdsen voor het recht op brugpensioen, ook al blijft het een stap achteruit in vergelijking met de toestand voor het Generatiepact.

    Maar vooral het patronaat krijgt veel cadeaus: een fiscale lastenverlaging op overuren vanaf 1 april 2007 (+ 70 miljoen euro), een belastingskorting voor de bedrijven om 0,25% van de loonnorm te sponseren (bijna een vierde van de loonsverhoging boven de inflatie: 1,1% op 2 jaar). Het patronaat krijgt 180 miljoen euro per jaar en dat bovenop de reeds beloofde lastenverlagingen van 7 miljard euro voor 2007.

    Eenzijdige akkoorden

    Het IPA is verworden tot een schertsvertoning, een schijnbare koehandel tussen patronaat en vakbondsleiding. “Schijnbaar” aangezien de “toegevingen van werkgeverszijde” steeds gul gecompenseerd worden door cadeaus van de regering waarvoor de belastingbetaler uiteindelijk opdraait. Eénrichtingsverkeer dus.

    Het enige alternatief voor een volwaardig IPA in de toekomst is het opbouwen van een krachtsverhouding op de werkvloer via een actieplan en massamobilisaties. Daartoe zal er druk van de basis nodig zijn.

    Dat kan bijvoorbeeld via een netwerk van strijdsyndicalisten. Ook al komt zo’n netwerk mogelijk niet via zuiver syndicale weg tot stand, onder meer omdat vorige pogingen om diverse redenen gestrand zijn, maar bijvoorbeeld via de opbouw van een nieuwe politieke arbeidersformatie tegen het neoliberalisme. Het Comité voor een Andere Politiek moet daar een rol in spelen.

  • VW. Sociale vrede zonder akkoord is een illusie

    Nog geen drie weken na het beëindigen van 7 weken staking, ligt het werk bij VW opnieuw stil. De aanleiding? Voor sommigen een kleine harde kern van hoofdzakelijk Franstalige FGTB-militanten die het bedrijf "gijzelen" en het voortbestaan ervan bedreigen. Volgens ons het feit dat de staking werd beëindigd zonder oplossing, noch voor diegenen die tekenden voor de vertrekpremie, noch voor diegenen die "de morele plicht hebben" (zo wordt dat geformuleerd) op brugpensioen te vertrekken, noch voor de toekomstige structuur van het bedrijf.

    Eric Byl

    Geen garanties op papier

    Zelfs de Tijd, nochtans niet van linkse signatuur, eindigde haar editoriaal (van 26 januari) als volgt: "Het personeel van Vorst dat niet met een superpremie vertrekt, wil zekerheid over de toekomst. Op papier. Zolang die er niet is, zal er herrie zijn aan de poorten van Vorst."

    De directie van Vorst dacht weg te komen met haar verrottingsstrategie. Zeven weken staking waarvan 6 doorbetaald door VW en de belofte van een recordpremie moesten volstaan om de arbeiders op hun knieën het werk te doen hervatten, dacht ze.

    De vakbondsdelegaties werden vakkundig om de tuin geleid. Zowel de Belgische VW-directie als Verhofstadt, Van Velthoven en Vande Lanotte wierpen zich op als "pragmatische" bondgenoten. Ze deden naar verluidt hun uiterste best om de schade te beperken en Vorst te redden. Zelfs de patroonsorganisaties vonden plotseling duizenden vacatures. Een uitzondering op het Generatiepact zou er niet komen, maar "met zoveel werklozen, is de kans op hertewerkstelling van 50-plussers minimaal", verkondigden de vakbondsdelegaties.

    Veel beloftes, maar niets op papier. Een bediende schrijft op de werknemerssite van VW: "Ik als bediende heb volgende bedenkingen. We zijn nu 3 weken terug aan het werk. Meer informatie als vòòr de werkhervatting hebben we nog niet gehad. We blijven in het ongewisse over onze toekomst. Onze directie kan op geen enkele vraag een concreet antwoord geven. Moeten we dan verwonderd zijn dat er ongenoegen heerst? Meer en meer stel ik mij de vraag of gans het scenario geen "opgezet" spel is van de directie."

    Actieplan ontbrak

    De situatie bij VW bevat talloze lessen voor iedere syndicalist. In voorjaar 2006 waarschuwde het weekblad "Der Spiegel" voor een sanering en mogelijke sluiting van Vorst. Geen spandoeken, geen vlugschriften en geen informatievergaderingen. De vakbondsdelegaties herbevestigen integendeel hun vertrouwen in de directie. Kostbare tijd om een krachtsverhouding op te bouwen ging verloren.

    Op de ondernemingsraad van 21 november, de staking was toen al spontaan uitgebroken, kondigde de directie de schrapping van 4.000 jobs aan. Een personeelsvergadering volgde. De opkomst was massaal, ook van werknemers van onderaannemers. Men sprak vanop het tweede verdiep van de parking zonder mogelijkheden voor vragen of voorstellen. Een pamflet met de belangrijkste punten uit de ondernemingsraad en een ordewoord, was er niet.

    De optie van vertrekpremies werd meteen geopperd, over een actieplan bleef het akelig stil. Iedere speech eindigde met een solidariteitsverklaring aan de werknemers van onderaannemers, maar hun militanten en delegees mochten nooit aanschuiven bij de militantenvergaderingen van VW en waren zoals velen aangewezen op de media.

    Onder druk organiseerden de vakbonden een solidartiteitsbetoging op 2 december. Bussen werden ingelegd naar de andere assemblagebedrijven. Een echt actieplan, erop gericht om het wijd verspreide solidariteitsgevoel met de arbeiders van VW om te zetten in concrete mobilisatie, kwam er niet. Het was aan LSP, PvdA en het steuncomité VW om raamaffiches uit te delen, daar waar de vakbonden als ze dat wensen, gebruik konden maken van een enorm reservoir aan delegees, militanten en leden om overal ten lande dergelijke affiches rond te dragen. Een solidariteitsstaking in alle grote bedrijven, zelfs al was het maar van een uur, werd nooit overwogen. Desondanks namen 25.000 mensen deel aan de betoging, maar ze werden zonder ordewoord naar huis gestuurd.

    Politieke en patronale drempels werden in die dagen platgelopen door de vakbondsdelegaties, maar de arbeiders thuis of aan het pikket moesten gissen naar de stand van zaken. Verhofstadt slaagde erin om zich op te werpen als redder van VW nadat hij van de directie vage toezeggingen verkreeg over het behoud van 3000 jobs en de mogelijke toewijzing aan Vorst van de productie van de Audi A1 vanaf 2009.

    Directie haalt overwinning van bovenaf

    Geen wonder dat veel arbeiders eieren voor hun geld kozen en tekenden voor de vertrekpremies. Na 2 jaar zal daar netto slechts een derde van overblijven, maar dat beseffen velen nog niet. De delegaties lieten mensen intekenen nog voor een oplossing was gevonden voor alle categorieën, ook diegenen die in aanmerking kwamen voor brugpensioen en diegenen die ook morgen bij VW zullen verder werken. Op die manier werd alweer een stuk krachtsverhouding uit handen gegeven.

    Tenslotte legden de delegaties in een slecht georganiseerd, sommigen zeggen gemanipuleerd, referendum het einde van de staking voor, zonder enige garantie voor de toekomst. Uitslag 56% voor en 44% tegen een stopzetting van de staking. Die "overwinning van bovenaf" breekt de directie nu zuur op. Sociale vrede legt men niet op met dreigementen en een uitputtingsslag, maar door een akkoord dat gedragen wordt aan de basis.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping