NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Het gaat goed met Opel: recordwinst in Europa, productie in Antwerpen opgedreven

    De afgelopen maanden ging General Motors met het botte mes door de Antwerpse Opel-vestiging. 1.861 vaste en 400 tijdelijke arbeiders werden afgeschreven, velen hebben het bedrijf reeds verlaten. Nu moet Antwerpen een tandje bijsteken om 6.000 extra Astra’s te produceren. De winsten van GM-Europa stegen bovendien tot een recordhoogte.

    De directie van Opel had voorzien om na de halvering van de nachtploeg (onder meer door 400 tijdelijke werknemers aan de deur te zetten) ook de late ploeg te halveren. Begin volgend jaar moest dan de vroege ploeg volgen. De halvering van de late ploeg wordt nu echter uitgesteld omwille van de grote vraag naar Astra’s. Op de Amerikaanse markt doet de Astra Saturn het goed en bijgevolg wordt de productie in Antwerpen opgedreven.

    Dat klinkt natuurlijk bijzonder cynisch aangezien de directie van General Motors net beweerdde dat er geen werk genoeg zou zijn voor de Antwerpse vestiging.

    Het gaat General Motors in Europa overigens voor de wind. In het tweede kwartaal van 2007 haalde het bedrijf haar beste winstresultaat sinds 11 jaar. Topman Carl-Peter Forster schreef deze winststijging toe aan de “kostenbesparende” maatregelen van het bedrijf en de stijgende vraag. De afdankingen en herstructureringen zouden dus goed zijn voor de winstcijfers. Sinds 2005 verdwenen zowat 12.000 arbeidsplaatsen bij GM in Europa. De verkoopcijfers daarentegen stegen.

    In het tweede kwartaal steeg de nettowinst van GM-Europa tot 236 miljoen dollar (172 miljoen euro) in vergelijking met 143 miljoen dollar in hetzelfde kwartaal vorig jaar. Een woordvoerder van GM-Europa stelde dat de herstructureringen goed zijn voor zowat twee derden van de winststijging.

    Hiermee is duidelijk gemaakt dat de afdankingen bij Opel-Antwerpen enkel tot doel hebben om de winsten op te drijven.

  • Opnieuw discussie over minimumdiensten bij stakingen. Eerder MR-voorstel afgewezen door Raad van State

    De provocatie van de directie van het Ierse bedrijf Ryanair in Charleroi zorgt voor een nieuwe discussie over het verlenen van minimumdienstverlening bij stakingsacties. Als het van O’Leary van Ryanair afhangt, komt er in de praktijk een stakingsverbod op luchthavens. Zijn schadeclaim naar aanleiding van de staking van 25 juni lijkt intussen niet afgewezen te worden door de politieke verantwoordelijken.

    O’Leary provoceert

    Op 25 juni lag de luchthaven van Charleroi plat toen het personeel in staking ging tegen de plannen van minister Antoine (CDH) om de veiligheidsdiensten over te dragen aan de private sector. Naar aanleiding van deze staking is Ryanair nu, twee maanden later, overgegaan tot de aankondiging dat het geen tickets meer zal verkopen tot het stakingsrecht wordt beperkt. Tegelijk wordt 1 miljoen euro schadevergoeding geëist van de regering.

    De eis van 1 miljoen euro vindt wel enig gehoor bij de Franstalige regering. Minister Antoine stelt dat de eis wat “vreemd” is. Het is niet onaanvaardbaar, maar wel “juridisch moeilijk”. Toegeven aan een patroon die openlijk chantage pleegt in de media om een miljoen euro cadeau te krijgen, is dus enkel juridisch moeilijk voor minister Antoine. Wij zouden het niet moeten proberen om op dergelijke wijze de gemeenschap te plunderen…

    Naast de chantage voor een schadevergoeding wil O’Leary ook de discussie voeren over minimumdiensten bij stakingen. In feite wil hij dat er bij stakingen eigenlijk geen hinder zou zijn van die stakingen. Hij stelt geen tegenstander te zijn van het stakingsrecht, alleen mag het geen gevolgen hebben. De Franstalige bediendenbond CNE stelde terecht: “O’Leary wil een van de meest fundamentele rechten afschaffen, zoals een heerser van een bananenrepubliek.”

    Minimumdienstverlening: eerder voorstel afgewezen door Raad van State

    De timing van Ryanair is geen toeval. In Frankrijk is er een discussie over minimumdiensten bij stakingen van het openbaar vervoer, in Duitsland kwam het tot een regelrecht verbod van een spoorstaking en ook in België is er enige discussie over een minimumdienstverlening. Bij dergelijke discussies over het ondermijnen van het stakingsrecht gaat een bedrijf als Ryanair altijd nog een stapje verder.

    In de discussie over minimumdienstverlening bij stakingen lijken de roomsblauwe partijen gemakkelijk eensgezindheid te bereiken. Nochtans zijn er een aantal legale problemen. In een opiniestuk in De Morgen stelde professor Patrick Humblet: “In 2003-2004 heeft de MR al een voorstel ingediend voor een minimumdienstverlening. De Raad van State toetste dat aan het internationale recht en verwees de tekst naar de prullenmand. Internationale organisaties springen erg voorzichtig om met de beperking van het stakingsrecht. Een minimale dienstverlening kan normaliter maar worden opgelegd wanneer het leven, de veiligheid of de gezondheid van de burgers in het gedrang komt.”

    Het advies van de Raad van State over het MR-voorstel dateert van 18 april 2006 en is vrij vernietigend voor het voorstel. De Franstalige liberalen stelden voor om “ondernemingen die diensten verlenen in het raam van opdrachten van openbare dienst, taken van algemeen belang of prestaties die geheel of gedeeltelijk door de overheid worden gefinancierd” ertoe te verplichten steeds een minimale dienstverlening te laten verrichten.

    De Raad van State stelde dat het internationale recht voorzichtig omspringt met een fundamenteel recht als het stakingsrecht. Zo zijn beperkingen volgens het Europees Sociaal Handvest slechts mogelijk indien deze “bij de wet zijn voorgeschreven” en “in een democratische samenleving noodzakelijk zijn voor de bescherming van de rechten en vrijheden van anderen en voor de bescherming van de openbare orde, de nationale veiligheid, (…)”. Die begrippen worden elders telkens gedetailleerd omschreven.

    Verder werden ook vragen gesteld bij de omvang van de minimumdienstverlening die werd voorgesteld, de bedrijven waarvoor het van toepassing zou zijn, de sanctionering,… Ondanks het negatief advies, werd hetzelfde wetsvoorstel opnieuw ingediend door de MR na de verkiezingen van 10 juni.

    Het is opvallend dat de roomsblauwe partijen nu eenzelfde discussie opnieuw naar voor brengen ondanks het duidelijke advies van de Raad van State. Wellicht wordt gehoopt dat er na het Franse wetsvoorstel rond een minimale dienstverlening ook hier een andere houding zal worden ingenomen door de Raad van State. Dat is zeker niet uitgesloten en om het stakingsrecht te verdedigen, zal het erop aankomen om een krachtsverhouding aan de basis uit te bouwen. Er is een syndicaal offensief nodig tegen de patronale aanvallen op onze rechten en verworvenheden!

    Verwijzing

    Lees hier het advies van de Raad van State over het MR-voorstel.

  • Ryanair dreigt met patronale lock-out om stakingsrecht te breken

    De goedkope luchtvaartmaatschappij Ryanair staat niet bekend als een vakbondsgezind bedrijf. Integendeel, vakbondsactiviteiten zijn er een taboe en zeker als het tot stakingen komt. Na een staking van het luchtvaartpersoneel in Charleroi midden juni dreigt het Ierse bedrijf nu met een patronale lock-out. Alle boekingen vanaf 12 november worden opgeschort.

    In juni was er een staking van het luchtvaartpersoneel in Charleroi. Hierdoor werden de vluchten van meer dan 22.500 passagiers geannuleerd. Ryanair stelde achteraf dat het om een onterechte stakingsactie ging. Het wil bovendien dat het onmogelijk wordt om bij een staking de luchthaven plat te leggen. In dergelijke gevallen moet er een noodplan zijn, aldus Ryanair. Dat ondermijnt natuurlijk iedere mogelijkheid om een efficiënte staking op te zetten.

    De staking in juni was gericht tegen de plannen van Waals transportminister André Antoine om de veiligheid van de luchthavens over te dragen aan de privésector. Minister Antoine is lid van de christen-democratische CDH. Als VLD-kopstukken uithalen naar het zogenaamd “gauchistisch” karakter van de CDH (zowel Somers als De Gucht gebruikten die term in interviews die afgelopen weekend verschenen), mogen ze eens uitleggen wat er “gauchistisch” is aan het privatiseringsbeleid van André Antoine. Het personeel verzette zich tegen die plannen en ging in staking.

    Ryanair noemde die staking “illegaal” en “niet gerechtvaardigd”. Blijkbaar weet het bedrijf niet dat het stakingsrecht een sociaal grondrecht is. Alleszins was de directie niet opgezet met de stakingsacties en nu haalt het de grove middelen boven: de dreiging met een lock-out.

    Net zoals de kleine patroons uit de 19de eeuw wordt geprobeerd om arbeidersverzet te beantwoorden met de dreiging om als gevolg van arbeidersverzet de economische activiteiten stop te zetten. Als het stakingsrecht niet wordt ondermijnd, wil Ryanair geen boekingen meer doen voor vluchten vanuit Charleroi en dat vanaf 12 november. Het bedrijf stelde dat het “enkel vluchten zal verzekeren indien de maatschappij van de luchthaven de garantie krijgt dat een eventuele staking de luchthaven niet meer kan lam leggen.”

    De chantage van Ryanair komt niet toevallig op een ogenblik dat in verschillende Europese landen discussie wordt gevoerd over het beperken van het stakingsrecht. Na het rechterlijk verbod op een Duitse spoorstaking en de Franse discussie over de minimumdiensten bij stakingen van het openbaar vervoer, wil de directie van Ryanair blijkbaar het pad effenen voor een discussie over minimumdiensten bij stakingen in heel de vervoerssector. En waarom niet: in heel de privésector. Wat er dan nog kan overblijven van het stakingsrecht is niet duidelijk, maar stakingsacties zouden alleszins niets “lam” mogen leggen.

    Wellicht zal Ryanair de soep niet zo heet drinken als ze wordt opgediend. Het opgeven van een winstgevende activiteit zal niet zomaar plaatsvinden. Mogelijk wordt vooral gehoopt op een akkoord met de Waalse regering om eventuele schadeclaims naar aanleiding van stakingsacties op de gemeenschap af te schuiven.

  • Johnny Thijs provoceert postpersoneel

    Postbaas Johnny Thijs maakt van de rustige zomerperiode gebruik om nogmaals uit te halen naar het personeel. In een brief aan alle personeelsleden haalt Thijs uit naar het absenteïsme. Volgens de postbaas zijn teveel werknemers afwezig en kost dit het bedrijf te veel. Het absenteïsme is voor Thijs uiteraard de verantwoordelijkheid van het personeel zelf, een verband met het werkritme ziet hij niet…

    Het aantal afwezigen bij De Post kende sinds de zomer van 2006 opnieuw een stijging met een voorlopig hoogtepunt in juni 2007. Toen was 8,67% van het personeel ziek. Bijgevolg stelt Thijs dat De Post zo’n 3.200 mensen heeft betaald zonder dat ze werkten. De becijfering volgt vrij snel: er werd op één jaar tijd 117 miljoen euro loon betaald voor afwezige werknemers. Aangezien dat meer is dan zijn eigen toploon, wil Thijs daar dus iets aan doen.

    Thijs stelt dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet nemen en dreigt ook even: “Als er duidelijk sprake van misbruik is, zijn we genoodzaakt alle nodige maatregelen te treffen om onze zieke collega’s te kunnen blijven beschermen.” Het beschermen van zieke collega’s is uiteraard een nobel doel. Maar in deze frase van Thijs wordt het enkel gebruikt om te dreigen met hardere controles en sancties.

    De vakbonden reageren terecht verontwaardigd op de brief. Ze stellen zich enkele vragen: “Natuurlijk zijn de vakbonden er niet om profiteurs te verdedigen. Maar wat wil mijnheer Thijs met zijn agressieve brief bereiken? Zieke mensen nog dieper in de put duwen? Dit is een verkeerd signaal. Het klopt dat er meer zieken zijn. Maar heeft de leiding zich al eens afgevraagd hoe dit komt? Dat mijnheer Thijs eens stilstaat bij de invoering van nieuwe projecten en de manier waarop dit gebeurt. De onzekerheid die er heerst, is enorm. Dat leidt tot extra stress én bijgevolg tot meer zieken.” Dat stelden Marc De Mulder (VSOA) en Jozef De Doncker (ACOD).

    De vele hervormingen van de afgelopen jaren hebben geleid tot het opdrijven van de werkdruk en de flexibiliteit onder het personeel. De directie van De Post wil het bedrijf concurrentieel maken op de Europese markt. De liberalisering van de postmarkt zou op die manier voorbereid worden. Resultaat: vanaf 2002 zijn reeds 5.000 jobs bij De Post verloren gegaan en dit jaar moeten zo’n 270 postkantoren de deuren sluiten. Tegelijk zijn de prijzen voor brieven opgeslagen (onder meer door de afschaffing van de non-prior zegel). Liberaliseren betekent voor de gebruikers dus minder diensten voor meer geld. Voor het personeel betekent het meer werken voor een zelfde loon, met minder collega’s. Het doel is uiteraard om de winsten verder op te drijven.

    Terwijl er op vijf jaar tijd 5.000 jobs zijn verdwenen (wat meer is dan recent bij VW of bij Opel!), is het postvolume niet gedaald. Johnny Thijs verklaarde daar eerder over dat de productiviteit sterk wordt opgedreven, tot 30% per werknemer. Dat was inderdaad de bedoeling van onder meer de doorvoering van de Georoutes: met minder personeel evenveel doen. Het resultaat laat niet lang op zich wachten: een deel van het personeel is gedemotiveerd en kan de druk niet aan. Absenteïsme is een logisch gevolg. “Als die mensen zich slecht in hun vel voelen, gaat het absenteïsme mogelijk nog meer de hoogte in”, aldus De Doncker van ACOD.

    Als Thijs nu zegt dat “iedereen” zijn verantwoordelijkheid moet opnemen in de strijd tegen het absenteïsme bij De Post, is hij hypocriet. Het is niet de schuld van het personeel dat de werkdruk dermate is opgetrokken. Maar in goede neoliberale traditie probeert Thijs de verantwoordelijkheid voor het falen van het liberaal beleid op de individuele werknemers af te schuiven, met een weinig verscholen boodschap dat de “zieke” personeelsleden hard zullen worden aangepakt. Deze poging om verdeeldheid te zaaien onder het personeel zal de werkssfeer niet bepaald bevorderen, wat ook gevolgen kan hebben voor bijvoorbeeld het absenteïsme.

    Het feit dat in juni 8,67% van het postpersoneel ziek was, is inderdaad veel. Het doet vragen opwerpen over de werkdruk en de werkomstandigheden bij De Post. Dit cijfer wijst er op dat er dringend een verandering van de koers nodig is: in plaats van verder de werkdruk op te drijven door met minder personeel evenveel te moeten doen en tegelijk minder diensten aan te bieden voor gewone gebruikers, moet De Post opnieuw een echte openbare dienst worden. Dat betekent dat de dienstverlening aan de bevolking centraal moet staan en dat daarvoor de nodige middelen worden aangewend, ook op het vlak van personeel.

  • Tewerkstelling na brugpensioen. Hoe het Generatiepact tot vreemde situatie leidt

    Vandaag brengt Gazet van Antwerpen het verhaal van een 56-jarige militair die enkele maanden geleden op brugpensioen ging. De nadruk op de tewerkstelling van oudere werklozen (bruggepensioneerden worden formeel als werklozen beschouwd) zorgde ervoor dat de VDAB de voormalige militair opriep om zich te melden voor een job als paracommando.

    De voormalige militair brengt zijn verhaal op een luchtige manier: “Het is ook te gek voor woorden. Eerst stuurt het ministerie van Defensie mij een brief waarin staat dat ik officieel met pensioen ben omdat 56 jaar de maximumleeftijd is in het leger. En twee maanden later sta ik daar terug om te solliciteren. En dan nog voor paracommando! Ik ben daar al 27 jaar weg. De laatste vijftien jaar was ik conciërge bij de militaire staf in Antwerpen.”

    De betrokkene heeft geen recht op een volledig pensioen en geniet daarom een gedeeltelijke werkloosheidsuitkering van de RVA. Op die basis werd geoordeeld dat het om een oudere werkloze ging en dat er bijgevolg naar een passende job kan worden gezocht. Ook al betekent dit dat een absurde job van paracommando wordt aangeboden aan iemand die reeds 15 jaar conciërge was.

    Een verantwoordelijke van de RVA stelde: “Volgens de nieuwe regeling die in het Generatiepact is vastgelegd, moet elke uitkeringsgerechtigde die jonger is dan 58 zich beschikbaar houden voor de arbeidsmarkt. Tenzij zo iemand kan bewijzen dat hij een beroepsloopbaan van 38 jaar achter de rug heeft. Aangezien dit hier niet het geval is, moeten wij die man doorverwijzen naar de VDAB voor een job. Daar kunnen wij wettelijk niet onderuit.”

    Dat is effectief wat bepaald wordt door het Generatiepact. Alleen komt nu natuurlijk de vraag waarom dit soort job werd aangeboden aan de militair in kwestie. En dit zal uiteraard ook wel wat vragen opwerpen bij de arbeiders van Volkswagen en Opel die zijn ingegaan of zullen ingaan op de brugpensioenregelingen die bij de herstructureringen daar werden voorgesteld. Zal ook daar een nieuwe tewerkstelling worden aangeboden, al dan niet met totaal andere jobs (en zeker aan andere lonen)?

  • Duitsland voert stakingsverbod bij spoorwegen in

    Vandaag vond normaal gezien de grootste spoorstaking in Duitsland sinds 1992 plaats. De staking werd echter verboden door de arbeidsrechtbank van Nürnberg en tevens werd bepaald dat er tot 30 september geen acties mogen plaatsvinden. Dit is een ongehoorde inperking van het stakingsrecht die regelrecht ingaat tegen alle internationale verdragen over het stakingsrecht.

    Spoorpersoneel wil hogere lonen

    Vorige week beslisten de Duitse spoorarbeiders om in staking te gaan om een loonsverhoging te eisen. Het Duitse spoorpersoneel loopt achterop tegenover hun collega’s in de buurlanden. Bovendien vindt het spoorpersoneel dat hun grote verantwoordelijkheid mag beloond worden op financieel vlak. Een 40-jarige machinist verdient in Duitsland 1.928 bruto per maand. De vakbonden menen terecht dat “een correctie op zijn plaats is”.

    De machinistenvakbond GDL eist een loonsverhoging met 31%. Topmanager Mehdorn stelt dat een dergelijke loonsverhoging “waanzin” zou zijn. Wellicht bedoelt hij dat een dergelijke verhoging voor gewone arbeiders “waanzin” is, want voor zichzelf liggen de normen wel anders. In 2006 kende de topmanager zichzelf een jaarloon van 3,185 miljoen euro toe. Tussen 1999 en 2005 stegen de lonen van de 8 topmanagers bij de spoorwegen van 3,7 miljoen euro tot 14,7 miljoen. Dat is een verhoging met 400% op 6 jaar tijd.

    De druk van het personeel voor een degelijke loonsverhoging is groot. Eerder moest de directie zich al akkoord verklaren met een loonsverhoging van 4,5% op een termijn van 19 maanden en een eenmalige premie van 600 euro. Maar een deel van het personeel vond dat dit niet ver genoeg ging.

    Stakingsverbod

    Het personeel wil een loonsverhoging afdwingen en kondigde aan in staking te zullen gaan. Volgens de directie en de autoriteiten zou dit leiden tot problemen voor de 5 miljoen reizigers en zou de schade tot 500 miljoen euro per dag bedragen.

    De arbeidsrechtbank van Nürnberg heeft op vraag van de directie iedere stakingsactie bij het spoor verboden tot eind september. Uit vrees voor schadeclaims van miljoenen euro’s, heeft GDL hierop aangekondigd de staking niet te laten doorgaan. “We zullen nu even wachten en ons beraden of we later actie gaan voeren, wat ik hoegenaamd niet uitsluit”, stelde GDL-voorzitter Manfred Schell. In Hamburg en Berlijn werd effectief even gestaakt. De directie stelt dat GDL slechts een kleine minderheid van het personeel vertegenwoordigt en dat het daarom niet mag oproepen tot stakingsacties.

    Het feit dat een arbeidsrechtbank effectief een staking verbiedt, is bijzonder opvallend en een grandioze aanfluiting van het stakingsrecht. Het recht om actie te voeren en ook om te staken is vastgelegd door verschillende internationale verdragen die hier zonder problemen met de voeten worden getreden. Natuurlijk komt dit niet toevallig op dit ogenblik: in verschillende Europese landen wordt de discussie gevoerd over minimumdiensten bij het openbaar vervoer en andere beperkingen van het stakingsrecht. De juridische basis daarvoor is onduidelijk, maar de burgerij maakt natuurlijk wel haar eigen regels in het offensief dat het inzet tegen de arbeidersbeweging.

    Hoe kan geantwoord worden op een dergelijk stakingsverbod? Uiteraard zal het belangrijk zijn om voorzichtig op te treden en een krachtsverhouding op te bouwen om tot actie te kunnen overgaan. Het is belangrijk dat dit stakingsverbod niet zomaar kan passeren, maar dat er over de verschillende vakbondscentrales heen in Duitsland nationaal gewerkt wordt aan een syndicaal antwoord op dit anti-stakingsoffensief. Dit belangt immers alle vakbondsleden aan.

    Ook vanuit België moeten we dit opvolgen. Als een stakingsverbod in Duitsland mogelijk wordt, zal het niet lang duren vooraleer dit ook bij ons wordt doorgevoerd. Net zoals de Franse discussie over de beperkingen van het stakingsrecht reeds komt overwaaien.

  • Hoe plunder je een bedrijf? Telenet geeft het voorbeeld

    Telenet heeft een lening aangegaan van 2,3 miljard euro. Het telecombedrijf kondigde net voordien reeds aan hoe het een deel van dat geld zal besteden. 665 miljoen euro, of zowat een vierde van de lening, wordt gebruikt om de aandeelhouders een klein extraatje te geven: 6 euro per aandeel. Dat is goed voor een nettowinst van ongeveer 14% per jaar.

    Niet slecht voor de aandeelhouders zou je denken. Alleen is het maar de vraag of het getuigt van een goed bestuur om een dergelijk grote lening aan te gaan en meteen met de cadeautjes te gaan gooien naar de aandeelhouders. Vorig jaar maakte de groep een nettowinst van zowat 100 miljoen euro. Na hoeveel jaar denkt Telenet de 2,3 miljard afbetaald te hebben? Er wordt gesteld dat de winsten nu toenemen, in de eerste helft van 2007 lagen de winsten 22% hoger dan in de eerste helft van 2006.

    Op basis van de lening heeft Telenet nu een financiële schuld van zowat vijf keer de operationele cashflow op jaarbasis. De lening wordt onder meer gebruikt om andere schulden af te lossen, maar ook de aandeelhouders zullen best tevreden zijn. Mogelijk wacht hen na de nu reeds beloofde 665 miljoen euro nog een cadeautje indien blijkt dat er nog ruimte is om de 2,3 miljard euro te besteden.

    Wie zal beter worden van deze operatie? De aandeelhouders van Telenet natuurlijk en uiteraard ook de banken waar de lening werd aangegaan. Wie zal er betalen voor deze operatie? Wij vrezen dat het geld gezocht zal worden bij de werknemers en bij de consumenten die vandaag reeds veel te veel moeten betalen voor internet (zelfs in vergelijking met de buurlanden).

  • Neen aan de publiek-private samenwerking in Antwerpen

    Voor de verlenging van de tramlijnen 5,7 en 10 in Antwerpen wordt door De Lijn en de Vlaamse overheid een publiek-private samenwerking opgezet. De privé investeert mee in de aanleg en het onderhoud van de tramlijnen. Maar zoals Herman Welter vandaag in Gazet van Antwerpen schrijft: "Geen enkele privéfinancier doet iets voor niets". Op langere termijn betaalt de gemeenschap meer.

    Herman Welter brengt een terechte kritiek op publiek-private samenwerking (PPS). Natuurlijk voelt hij wel iets voor een snelle doortrekking van de lijnen 5 en 10 tot in Wijnegem en van de lijn 7 tot in Boechout, dat is ook logisch. Maar de vraag is natuurlijk wat de prijs ervoor is. En dan hebben we het niet enkel over de directe prijs, maar ook op langere termijn.

    In zijn editoriaal verwijst Welter naar de Londense metro waar zich recent een ernstig probleem stelde. Daar ging de private partner, Metronet, failliet. Nochtans bevonden zich onder de aandeelhouders van Metronet gerenomeerde bedrijven als Bombardier, EDF en andere. Deze bedrijven hadden blijkbaar de kost van het renoveren van de metro onderschat en kozen er dan maar voor om Metronet failliet te laten gaan. In 2004-2005 maakte Metronet 50 miljoen pond winst op basis van dit contract. De kosten veroorzaakt door het faillissement van Metronet (2 miljard pond), zullen wellicht op de belastingbetalers worden afgeschoven. Resultaat: een immense extra kost voor de gemeenschap en nog steeds geen degelijke renovatie van het metrostelsel in Londen.

    Eerdere publiek-private samenwerkingen in ons land hebben ook reeds aangetoond dat de uiteindelijke kostprijs heel wat hoger ligt. In Antwerpen is de heisa rond het nieuwe justitiepaleis nog niet vergeten. Maar toch zien we dat opnieuw terug gegrepen wordt naar een voorstel met een publiek-private samenwerking voor de verlenging van twee tramlijnen. Het doel is duidelijk en Herman Welter legt de vinger op de wonde: "Projecten kunnen sneller worden gerealiseerd omdat het geld sneller ter beschikking komt, maar de prijs voor de samenleving is navenant".

    Om begrotingen op te smukken, wordt een hypotheek gelegd op de toekomst. Bovendien kunnen dit soort projecten ernstig ontsporen, zoals we hebben gezien met de Londense metro. Wij verzetten ons tegen een dergelijke kortzichtige politiek en dus ook tegen publiek-private samenwerkingsprojecten.

  • De soap van de EU-richtlijn en de Sociale Verkiezingen: “The Good, the Bad and the Ugly”

    Vanaf midden oktober hangt de Belgische staat een boete van 2,9 miljoen Euro en een dwangsom van 209.160 Euro per dag boven het hoofd indien de Europese Richtlijn betreffende informatie en raadpleging van werknemers in KMO’s niet is omgezet in de Belgische wetgeving. Het patronaat ligt uiteraard niet wakker van die boetes aangezien de gewone belastingbetaler (en dus de werknemer) hiervoor zal opdraaien. Maar toch dringt UNIZO aan op een snelle oplossing van deze typisch Belgische soap. Waarom?

    Artikel overgenomen vanop marxisten.blogspot.com

    Overleg tussen de sociale partners heeft tot hiertoe nog niets opgeleverd en de poging van Minister Vanvelthoven om als een dief in de nacht er nog 2 Koninklijke Besluiten door te jagen, werd verhinderd door Verhofstadt. Dat dit een zuiver symbolische geste was, moet wel duidelijk wezen want het was zonneklaar dat Verhofstadt zijn liberaal scheidsrechtersfluitje ging gebruiken. Vanvelthovens stunt was uitsluitend bedoeld om vooral het ABVV (en het ACV) goed te stemmen na de rampzalige electorale pandoering van de SP.a. Echter vijgen na Pasen (en het generatiepact)…

    De dreigende boetes zijn 1 zaak maar belangrijker is dat de organisatie van de sociale verkiezingen in 2008 in het gedrang komt wegens een gebrekkige rechtsgeldigheid.

    Aan de sociale verkiezingen gaat een maandenlange procedure vooraf (wettelijk 150 kalenderdagen) In principe zou de procedure van start moeten gaan vanaf december 2007 om de sociale verkiezingen te kunnen laten plaatsvinden tussen 5 en 18 mei 2008.

    Deze procedure kan echter in de praktijk niet gestart worden zolang het euvel van de niet-omzetting van de EU-richtlijn blijft aanslepen. Indien dit niet wettelijk geregeld wordt vóór de start van de procedure kan 1 individuele werkgever of werknemer de uitslag van de toekomstige sociale verkiezingen voor gans België langs gerechtelijke weg nietig laten verklaren…

    Dit is niet echt een geestig scenario; zeker niet met een Vlaams Belang dat op de loer ligt om de sociale verkiezingen langs juridische weg te saboteren. De extreemrechtse partij wil immers haar eigen ‘onafhankelijke’ kandidaten laten deelnemen aan die sociale verkiezingen buiten de erkende syndicale organisaties om (wat tot hiertoe niet mogelijk is volgens de wet). Militanten van het Vlaams Belang worden immers zonder pardon uit de vakbonden gezet en een succesvolle oprichting van een eigen Vlaams Belang vakbond van ‘racisten en bazenpoepers’ lijkt ook niet echt realistisch. Men komt pas in aanmerking als nationaal erkende syndicale organisatie vanaf 50.000 leden.

    Het verdagen van de sociale verkiezingen naar een latere datum zou problemen geven voor de bescherming van de delegees en sowieso zouden de lege plaatsen in de syndicale vertegenwoordiging, ontstaan in de laatste 4 jaar, (omwille van verschillende redenen: pensionering, ander werk, ontslag…) tot dan niet kunnen ingevuld worden.

    Het verleggen van de sociale verkiezingen naar 2009 lijkt ook geen optie, niet enkel vanuit syndicaal (en democratisch) standpunt maar ook vanuit het standpunt van de politici. Immers; men laat niet graag sociale en politieke verkiezingen samenvallen en het lijkt erop dat 2009 een ‘superverkiezingsjaar’ zal worden. Sommige partijen spelen met de gedachte om de Europese, regionale en federale verkiezingen te laten samenvallen in dat jaar.

    Waarom is UNIZO dan zo gehaast? Het antwoord is duidelijk. De werkgevers willen niet dat de dreigende deadline ‘misbruikt’ wordt om hen te doen toegeven om de wettelijk verplichte drempel voor vakbondsvertegenwoordiging in KMO’s gevoelig te verlagen. Vele ‘KMO-boeren’ vallen nog liever dood dan dat ze de vakbonden ‘op hun erf’ zouden moeten dulden.

    Als alternatief brengt UNIZO een soort van ‘bastaard-CPBW’ naar voor. Een Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) is sowieso verplicht vanaf 50 werknemers. De patroons stellen dan ook voor om in ondernemingen tussen de 100 en de 50 werknemers de bevoegdheden van het CPBW wat op te krikken als alternatief voor een volwaardige ondernemingsraad (OR: verplicht vanaf 100 werknemers) zodanig dat de EU-Richtlijn in orde komt.

    De belangrijkste reden is uiteraard dat bij het gelijktijdig bestaan van een CPBW en een volwaardige OR (eventueel in de vorm van een ‘super-CPBW’ met ALLE bevoegdheden van de OR) in de KMO’s vanaf 50 werknemers het aantal beschermde werknemers (delegees) gevoelig zou kunnen groeien en ook de syndicale impact in die bedrijven zou verhogen. Laat staan dat men de lat voor een wettelijk verplichte syndicale vertegenwoordiging onder de 50 werknemers zou leggen. Als je weet dat België een typisch KMO-land is (zie cijfers onder), begrijp je meteen het schrikbeeld van het patronaat: nóg meer ‘syndicale ambetanteriken’ die op de koop toe enige wettelijke bescherming genieten.

    In de Scandinavische landen liggen de drempels voor syndicale vertegenwoordiging zeer laag; in sommige gevallen al vanaf 5 werknemers. België is dan ook nog het enige land in de EU waar men zo moeilijk doet over deze materie. Eens benieuwd wat voor een typisch Belgisch compromis er uit de mouw zal geschud worden.

    Cijfers van het HIVA gebaseerd op gegevens van de RSZ in 1998:

    Op het totaal aantal ondernemingen in België:

    • 204 705 ondernemingen met minder dan 100 werknemers
    • 2576 ‘grote ondernemingen’ met 100 of meer werknemers

    84,4% van de bedrijven tellen minder dan 10 werknemers en nemen 19,7% van de totale werkgelegenheid voor hun rekening

    14,3% van de bedrijven tellen tussen 10 en 99 werknemers en nemen 32% van de totale werkgelegenheid voor hun rekening

    1,3% van de bedrijven tellen meer dan 100 werknemers

  • Staking bij ISS-catering in Wilrijk

    Het bedrijf ISS-catering verzorgt warme maaltijden en broodjes voor onder meer verschillende verzorgingsinstellingen en rusthuizen in het Antwerpse. Het personeel kreeg te horen dat het bedrijf de warme maaltijden zal stopzetten waardoor 50 werknemers op straat zouden staan. De volledige toekomst van de Wilrijkse vestiging is onzeker. Sinds dinsdagavond wordt er gestaakt.

    ABVV-Voeding verspreidde een persbericht waarin het toelichting geeft bij de staking van het personeel van ISS catering. Woensdag werd een stakingspiket opgezet door zowat 75 arbeiders van het bedrijf. De directie houdt echter het been stijf waardoor de onduidelijkheid troef blijft.

    Persmededeling ABVV Voeding:

    "Bij ISS catering te Wilrijk is een staking begonnen van onbepaalde duur. ISS catering, gelegen in de Dynamicalaan te Wilrijk maakt deel uit van de Deense multinational ISS en is actief in de bereiding en bedeling van maaltijden en broodjes. Op 15 juni maakte de directie bekend dat ze de bereiding en het vervoer van warme maaltijden wegens niet rendabel wenste stop te zetten."

    "Een deel van de werknemers zou ontslagen worden, het andere deel kon aan de slag blijven voor de bereiding van koude gerechten. De vakbonden wilden op vraag van de mensen zo snel mogelijk duidelijkheid over het aantal ontslagen en een aanvaardbaar sociaal plan.De vakbonden wezen de directie ook op de te volgen procedures zoals die moeten gevolgd worden binnen de ondernemingsraad. Ondanks zware druk van de vakbonden om snel duidelijkheid te hebben vond de werkgeversafvaardiging het beter om eerst rustig te genieten van een welverdiende vakantie zodat de eerste besprekingen maar pas vandaag op 24 juli konden beginnen.

    Vandaag 24 juli kregen de vakbonden te horen dat niet alleen de bedeling van warme maaltijden zou stopgezet worden maar dat ook de activiteiten in de centrale keuken volledig worden stopgezet…tenminste… als het hoofdkantoor in Denemarken hiermee zou akkoord gaan, anders blijft alles gewoonweg bij het oude of misschien toch weer niet. Onduidelijkheid troef dus.

    Voor de betrokken werknemers van ISS Catering die al een hele periode in zware onzekerheid leven ging dit alles een brug te ver.Ze beslisten prompt over te gaan tot een staking van onbepaalde duur. De werknemers willen duidelijkheid en vooral een aanvaardbaar sociaal plan voor diegene die mogelijks getroffen worden .De directie was zich zeer goed bewust van de ernst van de situatie maar bleef opteren voor het wapen van de onduidelijkheid.

    De directie deed een aantal schuchtere voorstellen tot sociaal plan maar telkens onder voorbehoud van wat Denemarken uiteindelijk zou beslissen.

    De directie deelde nog mee dat ze niet wil onderhandelen als er gestaakt wordt. De vakbonden stellen dat ze alles in het werk zullen stellen om zo snel mogelijk te komen tot duidelijkheid en vooral een goed en aanvaardbaar sociaal plan voor de betrokken werknemers. Wat de vakbonden betreft ligt nu de bal in het kamp van de werkgever.De acties worden in elk opgestart en zullen opgebouwd en uitgebreid worden."

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping