Johnny Thijs provoceert postpersoneel

Postbaas Johnny Thijs maakt van de rustige zomerperiode gebruik om nogmaals uit te halen naar het personeel. In een brief aan alle personeelsleden haalt Thijs uit naar het absenteïsme. Volgens de postbaas zijn teveel werknemers afwezig en kost dit het bedrijf te veel. Het absenteïsme is voor Thijs uiteraard de verantwoordelijkheid van het personeel zelf, een verband met het werkritme ziet hij niet…

Het aantal afwezigen bij De Post kende sinds de zomer van 2006 opnieuw een stijging met een voorlopig hoogtepunt in juni 2007. Toen was 8,67% van het personeel ziek. Bijgevolg stelt Thijs dat De Post zo’n 3.200 mensen heeft betaald zonder dat ze werkten. De becijfering volgt vrij snel: er werd op één jaar tijd 117 miljoen euro loon betaald voor afwezige werknemers. Aangezien dat meer is dan zijn eigen toploon, wil Thijs daar dus iets aan doen.

Thijs stelt dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet nemen en dreigt ook even: “Als er duidelijk sprake van misbruik is, zijn we genoodzaakt alle nodige maatregelen te treffen om onze zieke collega’s te kunnen blijven beschermen.” Het beschermen van zieke collega’s is uiteraard een nobel doel. Maar in deze frase van Thijs wordt het enkel gebruikt om te dreigen met hardere controles en sancties.

De vakbonden reageren terecht verontwaardigd op de brief. Ze stellen zich enkele vragen: “Natuurlijk zijn de vakbonden er niet om profiteurs te verdedigen. Maar wat wil mijnheer Thijs met zijn agressieve brief bereiken? Zieke mensen nog dieper in de put duwen? Dit is een verkeerd signaal. Het klopt dat er meer zieken zijn. Maar heeft de leiding zich al eens afgevraagd hoe dit komt? Dat mijnheer Thijs eens stilstaat bij de invoering van nieuwe projecten en de manier waarop dit gebeurt. De onzekerheid die er heerst, is enorm. Dat leidt tot extra stress én bijgevolg tot meer zieken.” Dat stelden Marc De Mulder (VSOA) en Jozef De Doncker (ACOD).

De vele hervormingen van de afgelopen jaren hebben geleid tot het opdrijven van de werkdruk en de flexibiliteit onder het personeel. De directie van De Post wil het bedrijf concurrentieel maken op de Europese markt. De liberalisering van de postmarkt zou op die manier voorbereid worden. Resultaat: vanaf 2002 zijn reeds 5.000 jobs bij De Post verloren gegaan en dit jaar moeten zo’n 270 postkantoren de deuren sluiten. Tegelijk zijn de prijzen voor brieven opgeslagen (onder meer door de afschaffing van de non-prior zegel). Liberaliseren betekent voor de gebruikers dus minder diensten voor meer geld. Voor het personeel betekent het meer werken voor een zelfde loon, met minder collega’s. Het doel is uiteraard om de winsten verder op te drijven.

Terwijl er op vijf jaar tijd 5.000 jobs zijn verdwenen (wat meer is dan recent bij VW of bij Opel!), is het postvolume niet gedaald. Johnny Thijs verklaarde daar eerder over dat de productiviteit sterk wordt opgedreven, tot 30% per werknemer. Dat was inderdaad de bedoeling van onder meer de doorvoering van de Georoutes: met minder personeel evenveel doen. Het resultaat laat niet lang op zich wachten: een deel van het personeel is gedemotiveerd en kan de druk niet aan. Absenteïsme is een logisch gevolg. “Als die mensen zich slecht in hun vel voelen, gaat het absenteïsme mogelijk nog meer de hoogte in”, aldus De Doncker van ACOD.

Als Thijs nu zegt dat “iedereen” zijn verantwoordelijkheid moet opnemen in de strijd tegen het absenteïsme bij De Post, is hij hypocriet. Het is niet de schuld van het personeel dat de werkdruk dermate is opgetrokken. Maar in goede neoliberale traditie probeert Thijs de verantwoordelijkheid voor het falen van het liberaal beleid op de individuele werknemers af te schuiven, met een weinig verscholen boodschap dat de “zieke” personeelsleden hard zullen worden aangepakt. Deze poging om verdeeldheid te zaaien onder het personeel zal de werkssfeer niet bepaald bevorderen, wat ook gevolgen kan hebben voor bijvoorbeeld het absenteïsme.

Het feit dat in juni 8,67% van het postpersoneel ziek was, is inderdaad veel. Het doet vragen opwerpen over de werkdruk en de werkomstandigheden bij De Post. Dit cijfer wijst er op dat er dringend een verandering van de koers nodig is: in plaats van verder de werkdruk op te drijven door met minder personeel evenveel te moeten doen en tegelijk minder diensten aan te bieden voor gewone gebruikers, moet De Post opnieuw een echte openbare dienst worden. Dat betekent dat de dienstverlening aan de bevolking centraal moet staan en dat daarvoor de nodige middelen worden aangewend, ook op het vlak van personeel.