NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • “Geen mensen die op DAF hebben gewerkt”

    Een metaalbedrijf uit Balen liet uitzendbureau Randstad een vacature plaatsen voor een lasser. Tot zo ver is dit niet echt spectaculair. Maar het bedrijf liet er meteen aan toevoegen dat niet iedereen welkom is, mensen die al op DAF hebben gewerkt bijvoorbeeld niet. Qua discriminatie en lasterlijke houding tegenover DAF-arbeiders kan dat tellen.

    Volgens het metaalbedrijf zijn vroegere DAF-arbeiders niet welkom omdat het bedrijf “op een totaal andere wijze” werkt en omdat “de attitude van deze werknemers niet past binnen het bedrijf”. Dat is een weinig omfloerste wijze om te zeggen dat iedereen die bij DAF heeft gewerkt lui of lastig zou zijn. En dat terwijl er momenteel bij DAF massaal veel overuren worden geklopt en de productiviteit sterk is opgedreven.

    De arbeiders van DAF nemen dit niet en protesteerden aan het uitzendkantoor van Randstad in Mol, waar de vacature online werd geplaatst. Momenteel is de vacature verdwenen van het internet. “De vacature is intussen ingevuld”, meldt de website van de VDAB. Mogelijk is dat niet het geval en werd de vacature verwijderd na het vakbondsprotest een rol (evenals het feit dat Gazet van Antwerpen er op haar voorpagina mee uitpakte).

    Randstad zag zich verplicht tot excuses: “We bieden onze excuses aan aan alle ex-werknemers en werknemers van DAF die onterecht te kijk zijn gezet”, stelde topman Jan Denys. Dat blijft wel dubbelzinnig, het kan geïnterpreteerd worden alsof er een onderscheid wordt gemaakt tussen arbeiders die “onterecht” en anderen die wel terecht werden beledigd. Bovendien bleef het Balense metaalbedrijf dat de advertentie liet plaatsen heel erg stil zwijgen.

    Het vakbondsprotest werd opgeschort na de excuses. Een onmiddellijke en scherpe reactie was inderdaad gepast. Dit soort advertenties gaat er ver over en is een belediging voor de arbeiders van DAF die de afgelopen jaren het werkritme hard zagen stijgen en bovendien nog eens honderden jobs zagen verloren gaan.

  • Kortgeding over voogdij BBTK-SETCa BHV

    Socialisme.be berichtte eerder over de machtsgreep binnen BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde. Op 2 september heeft het federaal uitvoerend comité van BBTK-SETCa beslist om haar afdeling Brussel onder “statutaire voogdij” te plaatsen. Een dag later werden de vijf syndicale verantwoordelijken van de industriesector collectief ontslagen ‘om dringende reden’. De sloten van hun kantoren werden vervangen, hun toegang tot het informaticasysteem en de GSM verbinding verbroken en de kantoren in Halle en Vilvoorde gesloten.

    Nog drie dagen later werd het administratief personeel uit Halle en Brussel overgeplaatst. Op 8 september werden de militanten schriftelijk op de hoogte gesteld over de ontslagen en het motief. De bedrijven en de werkgevers werden meegedeeld dat de vijf betrokkenen niet langer gemandateerd zijn om te handelen in naam van BBTK-SETCa, en de militanten werden per post de namen van de nieuwe verantwoordelijken opgestuurd. Een dag later wordt het uitvoerend comité van BBTK-SETCa BHV ‘ingelicht’. Op 23 september krijgen de militanten van de sector industrie, die het grotendeels oneens zijn met deze gang van zaken, een nauwelijks verholen dreigement: “verder werken met niet gemandateerde personen, is niet zonder risico”

    De zogenaamde dringende reden voor het collectief ontslag betreft een interne mail over de verkoop van de gebouwen van BBTK-BHV. Het federaal uitvoerend comité weet heel goed dat dit nooit stand houdt voor een arbeidsrechtbank, maar dat lijkt ook helemaal niet de bedoeling. Op dezelfde cynische wijze als het patronaat rekent ze erop de zaak te laten aanslepen en als na jaren blijkt dat ze ongelijk krijgt, dan zal ze wel betalen… met het geld van de leden van BBTK-SETCa BHV. Bij dat alles heeft het federaal uitvoerend comité de voeten geveegd aan haar eigen reglementen. Bij de instelling van een statutaire voogdij hoort immers normaal een voorafgaande procedure, vastgelegd in de statuten, om het recht op verdediging te garanderen. Ten eerste: een uitnodiging van het Federaal Uitvoerend Comité, met de onder voogdij stelling van de bedoelde afdeling op administratief en financieel vlak als punt op de dagorde. Ten tweede: een vertegenwoordiging, op deze vergadering, van een delegatie van het uitvoerend bestuur van de afdeling. In de praktijk is daar niets van in huis gekomen en stelde het federaal secretariaat als “een dief in de nacht” op onrechtmatige wijze de statutaire voogdij in.

    Elk recht op verdediging (zoals statutair bepaald) werd geweigerd. Daarmee heeft het federaal secretariaat van BBTK de grootste afdeling van het ABVV (meer dan 70.000 leden) brutaal het zwijgen op gelegd. De impact van de voogdij gaat veel verder dan het onthoofden van de sector industrie: het terrein wordt voorbereid om ook in de andere sectoren een veel autoritairdere koers te varen en kritische elementen te muilkorven. En als waarschuwing naar andere afdelingen kan het ook tellen: wie niet in de pas loopt … Statuten zijn zoals de conventie van Genève: enkel bruikbaar in vredestijd of naar analogie van Abelardus: ze zijn als een wassen neus: men kan ze keren en draaien in de richting die men wil. Het ontslag van de 5 secretarissen van BBTK BHV doet ons trouwens denken aan de recente uitsluiting van vier secretarissen (allen lid van de Socialist Party; de Britse zusterpartij van LSP) uit de vakbond UNISON door de nationale vakbondstop. De leiding van UNISON slaagde er in ware “Monty Python traditie “de vier te beschuldigen van racisme … terwijl één secretaris zelf van migrante afkomst is! (zie ook : http://www.stopthewitchhunt.org.uk)

    Er restte de vakbondsmilitanten geen andere mogelijkheid dan beroep te doen op een burgerlijke rechtbank voor een “interne aangelegenheid.” Welke andere keuze hebben ze nog als van het ene moment op het andere elke notie van syndicale democratie in de kiem gesmoord wordt? Afgelopen vrijdag, 8 oktober, kwam in kortgeding de zaak voor ingespannen door 47 militanten tegen de brutale instelling van de statutaire voogdij. Ze behoren in meerderheid tot de geviseerde sector Industrie en sommigen zijn lid van het Uitvoerend Comité van BBTK BHV. Concreet verzochten ze de voorzitter van de rechtbank (niet de originele tekst):

    • De 3 personen die de federale voogdij vertegenwoordigen, Erwin De Deyn, Myriam Delmee en Jean-Michel Cappoen verbod op te leggen om in de toekomst handelingen te stellen in naam van de afdeling BBTK-SETCa BHV in het kader van de “statutaire voogdij”. Een dwangsom van 2500 euro per persoon en per inbreuk.
    • Uitdrukkelijk bevel te geven aan de 3 om in het kader van het mandaat dat hen werd toevertrouwd door het Uitvoerend Comité van BHV (beslissing van 21 december 2006) toe te zien op de correcte toepassing van de statuten van de afdeling en derhalve alle maatregelen te nemen die nodig zijn om de 5 ontslagen permanenten hun functie te laten verder zetten of minstens het respect voor de statutaire procedures betreffende het onderzoek van eventuele grieven die hen ten laste worden gelegd, en dit o.a. door de algemene vergadering van de sector industrie.
    • Een Uitvoerend Comité van de afdeling te houden met respect voor de bevoegdheid en de prerogatieven van dit orgaan die haar door de statuten worden toebedeeld
    • Een regionaal congres te organiseren, hieronder begrepen het bijeenroepen van de bevoegde instanties nodig ter voorbereiding van dit congres, waaronder de algemene vergaderingen van de verschillende sectoren

    In de vordering voor het kortgeding wordt in detail beschreven hoe de statuten met voeten getreden zijn door het federaal secretariaat van BBTK en concludeert men dat de instelling van de statutaire voogdij dus onstatutair is en bijgevolg alle handelingen en beslissingen (inclusief het ontslag van de 5 secretarissen en de annulering van het statutair congres van BBTK BHV van 24 september) door de voogdij onrechtmatig zijn.

    Over de grond van de zaak werd nog niet gedebatteerd. De verzoekers wensen dat zo snel mogelijk, liefst binnen 48 uur, zodat er voldoende tijd over blijft om nog voor het federaal congres een regionaal congres bijeen te roepen. Dat federaal congres van BBTK-SETCa start immers al op 21 oktober. De afdeling BHV vertegenwoordigt daar bijna 25%. Normaal worden de afgevaardigden aangeduid op een regionaal congres, maar onder federale voogdij gebeurt dat van bovenaf. Kortom het federaal uitvoerend comité kan daardoor zowat iedere mogelijke beslissing eenvoudig naar haar hand zetten en nadien legitimatie door het federaal congres inroepen. Ze heeft er dus alle belang bij de zaak zo lang mogelijk te rekken, minstens tot na het federaal congres. We willen de lezer alvast de argumentatie van de verdediging om de uitspraak zo ver mogelijk naar de toekomst te verwijzen niet onthouden. Die luidt immers, aldus de advocaat van het federaal uitvoerend comité, dat het normaal is dat de afgevaardigden op het federaal congres worden aangeduid door de secretarissen! Echt verassend is dat niet. Het federale BBTK deed immers beroep op een gerenommeerd patronaal kantoor, Liedekerke-Wolters-Waelbroeck-Kirkpatrick en hoe patroons denken over democratie, dat weten we intussen al. De advocaat van de verdediging bediende zich nog van andere patronale methodes. Hij trachtte de verzoekers voor te stellen als een minieme minderheid. Zij zouden, aldus de advocaat van de verdediging, slechts “47 individuen zijn” terwijl zijn cliënten meer dan 300.000 BBTK-leden zouden vertegenwoordigen. Dat het om 47 delegees en militanten gaat en dat BBTK-federaal haar “300.000 leden”, de echte “vakbond”, nooit om hun mening hebben gevraagd, komt eventjes niet van pas. De rechter zou zich pas na de middag uitspreken over de datum waarop de zaak ten gronde wordt bepleit.

  • Loonhandicap of neerwaartse spiraal?

    Een antwoord op de patronale leugens

    Vandaag zijn de werkgeversorganisaties zich al aan het voorbereiden op de loononderhandelingen dit najaar. Daarbij wordt het Duitse loonmodel naar voor geschoven. Het centrale argument van het patronaat is de vermeende “loonhandicap”, de lonen van Belgische arbeiders zouden te hoog zijn in vergelijking met deze in de buurlanden. Wat is er aan van dit argument?

    Artikel door Thomas B (Gent) uit de oktobereditie van De Linkse Socialist

    Volgens de Centrale Raad van het Bedrijfsleven bedraagt de loonhandicap met onze buurlanden Frankrijk, Duitsland en Nederland sinds 1996 maar liefst 3,3%. Als we de fiscale loonsubsidies in rekening brengen, bedraagt de loonhandicap nog 1,65%. Unizo en Voka houden rekening met het absolute loonniveau om tot een loonhandicap van 11% te komen.

    Een element waarmee geen enkele patroonsorganisatie rekening houdt, is dit van de productiviteit van de Belgische arbeiders. In vergelijking met de Duitse arbeiders zijn de Belgische arbeiders tussen 1996 en 2009 maar liefst 18% productiever geworden. Enkel in Luxemburg (financiële sector) en Noorwegen (olie) wordt meer winst per arbeider per uur gemaakt, in ons land gaat het om gemiddeld 58,5 dollar per uur. Dit betekent dat de kapitalisten in ons land meer winst maken dan in Duitsland. Maar dat is niet genoeg, winstmaximalisatie is en blijft de centrale drijfveer van het kapitalisme.

    Het klopt ook niet dat de zogenaamde loonhandicap zou hebben geleid tot meer jobverlies dan in de buurlanden. Tussen 1996 en 2008 nam de tewerkstelling in de private sector in ons land toe met 10,4% tegen gemiddeld 4,5% bij de buren en zelfs zeven keer meer dan in “rolmodel” Duitsland. Daar bedragen de loonkosten overigens gemiddeld 49% van de productiekost tegen maar 38% in België en slechts 27% in de Belgische industrie. De lastenverlagingen voor het patronaat hebben niet voor extra jobs gezorgd, enkel voor meer winsten.

    De crisis noopt de burgerij tot oproepen om de verworvenheden van de arbeidersklasse sneller en harder af te bouwen. De afgelopen dertig jaar zijn al grote stappen gezet met het neoliberale beleid. Nu wordt een stap verder gegaan met pogingen om de werkloosheidsuitkeringen te beperken in de tijd of om de pensioenleeftijd op te trekken.

    De verantwoordelijkheid voor de crisis wordt door het patronaat bij de arbeiders gelegd of bij de “conservatieve” vakbonden die het aandurven om voor betere lonen of pensioenen op te komen, terwijl we “allemaal” onze duit in het besparingszakje moeten doen. Met “allemaal” bedoelt het patronaat ons allemaal maar niet zichzelf. De crisis wordt ingeroepen om de neerwaartse spiraal kracht bij te zetten.

    De FOD Economie berekende dat 10% van alle werknemers in ons land maximaal 1.807 euro bruto per maand verdient, naargelang de gezinssituatie goed voor 1.200 tot 1.300 euro netto. 50% zit onder de 2.485 euro bruto, goed voor 1.400 tot maximaal 1.700 euro netto (voor een alleenstaande bediende met drie kinderen ten laste). Hoog kunnen de lonen dus niet worden genoemd. Maar het doel van het patronaat is om te komen tot een grotere lageloonsector zoals in Duitsland, waar 20% van de werkenden minder dan 10 euro bruto per uur verdient.

    Lonen onder de 10 euro per uur zijn ook bij ons aan een opmars bezig. Voorbeelden zijn het loon van de nieuwe hulppostbodes of van de nieuwe jonge werknemers van de Carrefours die door geranten zijn overgenomen na de laatste herstructureringsronde.

    In de aanloop naar de collectieve loononderhandelingen in het najaar is het belangrijk om de argumenten van het patronaat te doorprikken zodat zij niet langer de agenda bepalen. De zogenaamde “loonhandicap” is een fabel om te vermijden dat de arbeiders compensaties vragen voor de steeds sterker opgedreven productiviteit.

    Het patronaat en de traditionele politici willen ons een neerwaartse spiraal opleggen zodat zij hun winsten kunnen maximaliseren. Wij aanvaarden dit niet en komen op voor een arbeidsduurvermindering met evenredige aanwervingen en behoud van loon, met een minimumloon van 1.500 euro netto.

  • Ryanair-topman O’Leary haalt opnieuw uit tegen stakingen

    Topman Michael O’Leary van Ryanair staat gekend voor zijn obsessieve haat tegenover vakbonden en collectieve acties. Naar aanleiding van een actie van de luchtverkeersleiders bij Belgocontrol was het opnieuw zo ver. Hij eist 1 miljoen euro compensatie wegens de wilde staking op 28 september. Daarnaast roept hij de Europese Commissie op om het stakingsrecht van luchtverkeersleiders af te schaffen.

    Volgens O’Leary is de luchtverkeersleiding een essentiële dienst voor de gemeenschap en moet het stakingsrecht bijgevolg aan banden worden gelegd. Indien dat niet zou kunnen, eist de topman van Ryanair dat de sector van de luchtverkeersleiding wordt opengesteld voor internationale concurrentie.

    “Als de luchtverkeersleiders in België, Frankrijk of Spanje staken, waarom zouden dan geen Ieren mogen worden ingezet om hun job over te nemen?”, vroeg O’Leary. Dat hij daarbij vergat om de staking van de Ierse luchtverkeersleiders vorig jaar te vermelden, zal wel toeval zijn.

    De topman van O’Leary neemt het niet dat vorige week werd gestaakt door zowat 30 luchtverkeersleiders. Hierdoor ging het volledige luchtverkeer plat. De actie werd voorgesteld als een reactie op de overplaatsing van twee personeelsleden, maar dat was slechts de druppel die de emmer deed overlopen. Er zijn klachten over het personeelstekort en de onhoudbare werkdruk. O’Leary had het over onverantwoorde stakers die geen enkele rekenschap moeten geven voor hun daden.

    Michael O’Leary staat gekend voor zijn arrogante opstelling als het gaat om arbeidersrechten. Zo verklaarde hij recent dat hij de tweede piloot wou afschaffen en stewardessen een opleiding zou laten volgen om een vliegtuig neer te zetten in geval van problemen met de eerste piloot. Het deed een piloot verklaren dat het vervangen van O’Leary door een stewardess als topmanager van het bedrijf pas een grote besparing zou vormen, de ceo is goed voor een jaarloon van 210.000 euro. Vanuit die luxepositie haalt hij nu uit naar de luchtverkeersleiders, ook al hebben die een erg stresserende job en een grote verantwoordelijkheid voor miljoenen passagiers. Voor een dergelijke functie moeten degelijke arbeidsvoorwaarden worden voorzien.

    In een dergelijke sector een personeelstekort laten bestaan, betekent dat met levens wordt gespeeld. In een reactie stelde het Ierse Europarlementslid Joe Higgins: “Ik ben solidair met de 30 arbeiders bij Belgocontrol die in staking gingen en het is bijzonder jammer dat de Belgische vakbondsleiders deze acties niet hebben gesteund. Dat maakt het ongetwijfeld makkelijker voor Ryanair om nu in het offensief te gaan tegen het stakingsrecht.”

    Hij voegde er nog aan toe: “Michael O’Leary is een van de meest agressieve vertegenwoordigers van het neoliberalisme en hij heeft geen enkel respect voor de rechten van arbeiders. Ik werd door O’Leary geviseerd toen hij een lastercampagne voerde tegen de “Neen-campagne” bij het referendum over het verdrag van Lissabon. O’Leary noemde me toen een “loser” omdat ik opkom voor de belangen van de werkende bevolking. Dit nieuwe offensief moet worden beantwoord. De Belgische vakbondsleiding moet de arbeiders steunen om het stakingsrecht te vrijwaren en de werkdruk aan te pakken.”

  • NMBS ontspoort. Directie bereidt kaalslag voor personeel en dienstverlening voor

    De komende weken zal er opnieuw actie gevoerd worden door het spoorwegpersoneel. Het ongenoegen zit diep. Bij de reizigers is er overigens ook ongenoegen: stiptheid is niet bepaald de sterkste kant van de NMBS. De oorzaak is niet te zoeken bij het personeel, maar aan het systematisch opdrijven van de werkdruk. Keertijden zijn beperkt tot het absolute minimum. Er is een tekort aan materieel. Onderhoud gebeurt ondertussen zonder stock, wisselstukken moeten besteld worden. Bepaalde lijnen zijn verzadigd. De directie wil nu een stap verder gaan met de privatisering van het goederenvervoer en met de liberalisering van het binnenlandse reizigersvervoer. Redenen genoeg om tot actie over te gaan.

    Artikel vanop libreparcours.blogspot.com

    • Maandag 11 oktober 2010 staking goederentak – solidariteitsacties – personeelsvergaderingen met werkonderbreking
    • Maandag 18 oktober 2010 algemene staking NMBS-groep

     

    Neen aan de liberalisering en privatisering

    De concrete aanleiding voor de acties is de discussie rond B-Logistics (voorheen B-Cargo), het goederenvervoer. Daarover wordt al een jaar onderhandeld, maar de directie is onwrikbaar.

    Het goederenvervoer zou in een filiaal van privaat recht worden ondergebracht. NV Logistics is momenteel nog een lege doos. Personeel, locomotieven en aanhorige diensten maken vooralsnog deel uit van de NMBS. Er is veel onduidelijkheid. In een overgangsperiode zullen er bijvoorbeeld drie ‘types’ machinisten zijn. De directie wil voornamelijk contractuelen. Maar deze nieuwkomers moeten opgeleid worden. Er wordt ook gehoopt op bedienden die bereid zijn hun statuut op te geven en contractueel te worden. Misschien dat sommigen zwichten voor een hogere verloning en een bedrijfswagen. Een tweede groep zal gevormd worden door zij die hun statuut niet willen opgeven, maar wel bereid zijn aan nieuwe, slechtere condities te werken voor de NV. Een laatste, waarschijnlijk grote groep wordt die van de statutairen die gedwongen worden te werken voor de NV, maar wel aan de arbeidsvoorwaarden van de NMBS. Hier hoeft geen tekeningetje duidelijk te maken dat dit de eenheid van het personeel niet ten goede zal komen. De contractuelen zullen onder andere Paritaire Comité’s vallen (226 en 140). Hun sociaal overleg verloopt dus gescheiden van dat van de statutairen. Bovendien zullen ze georganiseerd zijn in andere vakbondscentrales. Bij De Lijn heeft men alle moeite om het personeel van de pachters te betrekken bij acties. Na 5 jaar wil men volledig overgeschakeld zijn op contractuelen.

    Eens operatief kan de NV in een handomdraai geprivatiseerd worden. Kwestie van aandelen verkopen. De commercialisering en het wegvallen van de overheidssteun (gevolgen van de liberalisering) maken nu al dat niet alle ritten lucratief zijn. Het verspreid vervoer en kleinere klanten zijn ronduit verlieslatend. (wanneer men bij verschillende bedrijven vrachten moet rangeren, en vervoeren naar verschillende bestemmingen spreekt men van ‘verspreid vervoer’) Resultaat: meer vrachtwagens op de weg. Dat is wat de huidige verkeerssituatie met de vele files en het milieu net nodig hadden…

    Er is nog steeds grote onduidelijkheid over de rangeeractiviteiten (RCC’s). Het ziet er naar uit dat de RCC’s bij de NMBS vervoersmaatschappij kunnen blijven. De RCC’s zouden dan wel hun diensten aan dezelfde voorwaarden aan de verschillende spelers moeten aanbieden. Maar de directie is niet bereid te zeggen over hoeveel statutairen en welke taken het gaat. Noch wil ze garanties geven over een toekomst binnen de NMBS-groep. Een filialisering en verkoop aan de privé is dus niet uitgesloten.

    Nadat eerder de markt van het goederenvervoer per spoor werd opengebroken, werd begin dit jaar ook het internationaal reizigersverkeer geliberaliseerd. Begin september werden de concrete gevolgen voor de reizigers duidelijk. B-Europe is nu net als B-Logistics een louter commerciële activiteit van de vervoersmaatschappij NMBS. De overheid komt hierin niet meer tussen. Voor de dienstverlening aan de loketten betaal je. Creatief als de directie is werd dit zakkengraaien een ‘persoonlijke assistentietoelage’ gedoopt. Aanvankelijk hoopte men op €7 per dossier. Na enkele werkonderbrekingen aan de internationale loketten werd dit afgezwakt naar €7 voor een HST, €3,50 voor klassieke internationale trein en een vrijstelling tot het eerste station over de grens. De internationale loketten van Brussel Noord werden evenwel gesloten. De directie hoopt op een opbrengst van €3 miljoen.

    De voornaamste motivatie moeten we zoeken in de afbouw van de tewerkstelling aan de loketten. Reizigers worden naar automaten en internet gedreven. Een online boeking met VISA is trouwens ook niet gratis. De NMBS plaatste een openbare aanbesteding voor de vernieuwing en uitbreiding van de automaten. Met een lagere verkoop aan de loketten, kan ook het personeel afgebouwd worden. Ook voor de loketten binnenlandse verkoop heeft men gelijkaardige plannen (dossierkost). Bovendien zijn 200 jobs bedreigd. En bovenop de loketten die sinds kort niet meer openen in de namiddag, wil men in 45 stations de loketten definitief sluiten. Het is in dit licht dat het gerucht over de afschaffing van de verkoop in de treinen moet gezien worden. Geen biljet betekent dan sowieso een boete. Voor treinbegeleiders zou dit meteen een impact hebben op het loon. Nu krijgen ze een premie die berekend wordt op de verkoop in de trein, een variabel bedrag dat netto al snel oploopt tot €100 euro.

    Samengevat betekent liberalisering minder dienstverlening (afbouw van de loketten en persoonlijke begeleiding) aan hogere prijzen.

    Ook alarmerend is de intentie om al in 2011 de loketten, maar ook de onderstationschefs te onttrekken aan NMBS. Met het oog op de nakende liberalisering moeten zij hun diensten op een ‘niet-discriminerende’ manier aanbieden aan de verschillende spelers op de markt. Zij mogen dus niet langer deel uit maken van de NMBS die maar één van de operatoren zal zijn.

    Ook verontrustend is de afschaffing van de seingevers en de operatoren seingeving ten gevolge van de automatisering. Met technologische vooruitgang is op zich niets mis, maar in dit systeem betekent het de teloorgang van statutaire betrekkingen.  

    Ook elders worden voorbereidingen getroffen. Bij ICT kondigde men 250 aanwervingen aan. Dit blijkt nu om contractuele betrekkingen te gaan, niet bij INTRA, maar bij een ‘dochter’. Eigen ervaring wordt slechts gebruikt om externe consultants op te leiden. Jaarlijks strijken die ongeveer €70 miljoen op.

    Wat ook speelt is dat nog niet alle elementen van het laatste Sociaal Akkoord werden uitgevoerd. Zo wacht het rijdend personeel al sinds 2008 op de uitbetaling van een aantal premies. In theorie gaat op 1 januari 2011 een nieuw Sociaal Akkoord in. Maar de onderhandelingen zijn nog steeds niet opgestart.

    Liberalisering en privatisering zijn nefast voor de dienstverlening en voor het personeel!

    Acties op 11 en 18 oktober  

    ACOD Spoor had op voorhand aangekondigd dat het na een overleg met de directie op 4 en 6 oktober zou beslissen over een staking op 11 oktober. Het overleg leverde niets op waardoor er normaal gezien op 11 oktober tot een algemene staking zou worden overgegaan. Maar de leiding van ACOD Spoor had intussen onvoldoende gedaan om dat dreigement waar te maken. Een deel drong aan op een latere datum. Vandaar dat op 11 oktober het zwaartepunt zal liggen op de goederen. Op 18 oktober zal de staking algemeen zijn.  

    Het gebrek aan een actieplan laat zich voelen en zorgt voor verwarring. Voor velen is het onduidelijk of er gestaakt wordt, wanneer en door wie. Ook de inzet is niet voor iedereen helder. Dit gaat over veel meer dan de toekomst van de goederen. Dit gaat over het spoor in haar geheel. Iedereen is betrokken. Liberalisering en privatisering zijn in een stroomversnelling gekomen. <p< Aanstaande maandag roept ACOD Spoor het goederenpersoneel op tot een 24uren staking. Ook solidariteitsacties zijn gedekt. In de voormiddag worden personeelsvergaderingen met werkonderbreking georganiseerd. Die kunnen tot een uitbreiding van de staking leiden.

    De andere vakbonden staan onder druk van onderuit en ongetwijfeld zullen veel van hun militanten aansluiten bij de acties. De onafhankelijke spoorbond OVS zegde haar steun toe aan de staking van 11 oktober, maar twijfelt nog over 18 oktober. ACV Transcom heeft pas op 28 oktober een militantenvergadering om haar strategie te bepalen. Eerder verwierp ze al het directievoorstel. De komende twee dagen zal blijken of de ACV militanten zullen wachten tot eind oktober.

    Eerder riep ASTB op tot een staking op dinsdag 19 oktober 2010. Deze kleine Franstalige bond van hoofdzakelijk machinisten (900tal) ontstond als reactie op het ongeval van Pécrot in 2001. Vooral in de provincie Namen staat ASTB sterk. In de pers kondigde ASTB aan de sporen te zullen bezetten.  

    Resultaat: op 11 oktober zal bij de Goederen worden gestaakt en zullen hier en daar delen van de Reizigers zich aansluiten. Tijdens en na de gewestlijke personeelsvergaderingen van ACOD-Spoor kunnen de acties bovendien uitbreiding kennen. En op 18 oktober zal opnieuw actie worden gevoerd met een oproep tot een algemene spoorstaking. Er wordt ook gewag gemaakt van een actieplan voor november met een beurtrol voor de verschillende Gewesten.  

    Het is duidelijk dat er nood is aan eengemaakte acties waarbij van onderuit aan een actieplan wordt gewerkt. Er is een groot ongenoegen onder het personeel. Het zal er op aankomen om dit ongenoegen op een eengemaakte wijze te organiseren in krachtige acties die een duidelijke boodschap naar voor brengen en steeds proberen om ook reizigers actief mee te betrekken in het protest. De discussies rond de prijzen en de afbouw van de loketten, maar ook de stiptheid en het gebrek aan veiligheid zijn allemaal voorbeelden van hoe personeel en reizigers dezelfde belangen hebben en bijgevolg samen moeten protesteren.

  • Verdeel-en-heers bij LU in Herentals verworpen door personeel

    Bij koekjesfabrikant LU in Herentals is het personeel in verzet gegaan tegen de verdeel-en-heerspolitiek van de directie die de werknemers tegen elkaar opzet. Het personeel wordt gevraagd om de collega’s te evalueren en dat wordt door de directie gebruikt om zich achter te verstoppen bij ontslagen. Een werknemer die na drie maanden ziekte opnieuw aan de slag gaat en meteen aan de deur werd gezet, was het nieuwste voorbeeld van dit beleid. Het kwam tot een spontane staking.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Update 8/10

    De directie heeft aangekondigd dat het evaluatiesysteem zal worden herzien en dat de ontslagen werknemer toch aan de slag kan blijven, maar dan wel bij moederbedrijf Kraft Foods.
    [/box]

    De afgelopen jaren is de werkdruk bij LU, dat een onderdeel vormt van Kraft Foods, enorm toegenomen. Om deze toename van de werkdruk erdoor te krijgen, wordt het personeel tegen elkaar opgezet. De directie ontkent en stelt dat er geen kliklijn is, maar het is niet omdat er geen geformaliseerd systeem is dat er geen sprake is van een kliklijn. De directie voert al langer de druk op om werknemers tegen elkaar op te zetten en elkaar te verraden. Eerder wezen de vakbonden al op het gebrek aan respect vanwege de directie.

    De koekjesfabriek staat in voor een aantal klassieke producten zoals Choco-Prince, Cha Cha en Tuc. De spontane staking kwam er na het ontslag van een onderhoudsman met 28 jaar ervaring. Na drie maanden ziekte, werd hij op zijn eerste werkdag ontslagen. Hij verklaarde in de lokale media: “Om mijn ontslag te motiveren, worden opmerkingen over mijn functioneren van mijn collega’s gebruikt.” Dat is een uitdrukking van een directie die een rotte sfeer op de werkvloer wil instellen om collectieve actie tegen te gaan. De spontane staking vormde daar een krachtig antwoord op.

    Het probleem bij LU is niet nieuw. Er werden al eerder opmerkingen van collega’s gebruikt om mensen af te danken of sancties op te leggen. Een vrouw die een week terug aan het werk was na ziekteverlof wegens kanker, kreeg een schriftelijke waarschuwing omdat collega’s klaagden over haar prestaties. Het kliksysteem wordt actief aangemoedigd door de directie. Zo wordt er door vakbondsmensen op gewezen dat de directie recent een nota bekend maakte waarin stond dat de plaspauzes beter moeten gerespecteerd worden en dat het personeel werd opgeroepen om bekend te maken wie dit niet deed. ACV-secretaris Verhaegen stelde terecht: “De mensen worden tegen elkaar uitgespeeld om de zwakkere elementen uit het systeem te halen”. ABVV-secretaris Houbrechts voegt er aan toe: “Iedereen loopt op de toppen van zijn tenen. Elke werknemer moet over zijn schouder kijken en opletten dat hij niemand tegen de schenen schopt. Het is willekeur troef.”

    Professor Blanpain, niet bepaald een linkse jongen, stelde dat de werkwijze bij LU niet door de beugel kan en een inbreuk vormt op de privacywetgeving. Hij voegde er aan toe: “Het doet me wat denken aan Oost-Duitsland, toen burgers werden aangemoedigd over elkaar te rapporteren.” Ook andere specialisten wijzen er op dat het evaluatiesystemen waarbij collega’s worden betrokken op zich kunnen, maar niet indien dit gericht is op een sanctioneringsbeleid.

    De spontane staking was niet alleen gericht tegen het ontslag van de onderhoudsman met 28 jaar dienst, het was een protest tegen een repressief klimaat dat op de werkvloer wordt geïntroduceerd door een arrogante directie die hoopt dat de werkdruk op basis van repressie verder kan worden opgevoerd. Om de spanningen en de verdeeldheid tegen te gaan, is gezamenlijk verzet van alle werknemers het beste antwoord. Het zit de arbeiders hoog. Gisteren werd opnieuw gestaakt, na een informatievergadering hadden de vertegenwoordigers van de vakbond moeite om iedereen te overtuigen om terug aan het werk te gaan.

  • Meer publieke middelen voor onderwijs nodig

    In de vorige editie van ons maandblad hadden we het al over de gevolgen van de aanhoudende onderfinanciering van het onderwijs. Bij het begin van het nieuwe schooljaar en bij de activiteiten van de Actief Linkse Scholieren hadden we de gelegenheid om met heel wat scholieren te discussiëren over wat dit concreet betekent voor hun schoolleven. Enkele reacties van scholieren in onze oktobereditie.

    Gratis en degelijk onderwijs? Nog een lange weg te gaan…

    Stanislas, 15 jaar, Luik

    “Ik ben dit jaar begonnen aan het vierde jaar op een technische school. Na de eerste week kregen we een lijst van lesmateriaal dat we moeten aankopen. Enkel voor de gewone vakken (Frans, Engels, wiskunde,…) kwam ik al aan 114 euro. Voor de praktijklessen komt daar nog eens 100 euro bij en dan moeten we ook nog een werkoverall kopen, wat ook 25 euro kost. Daarnaast zijn er dan nog de schoolboeken. Voor Engels alleen kost ons dat 50 euro voor twee boeken. Terug naar school gaan, kost voor mij zowat 350 euro.

    “Ik heb de indruk dat de school niets voorziet voor wie niet genoeg geld heeft. Een vriend van me heeft het financieel moeilijk. Hij heeft dat aangebracht en stelde dat het onmogelijk was om alles ineens te kopen. Er werd hem gewoon gezegd dat hij alle lesmateriaal nodig heeft en maar moet zien hoe hij dat zal regelen.”

    Minder middelen voor buitenschoolse activiteiten

    Kasper, 17 jaar, Gent

    “Ik begin dit jaar met mijn laatste jaar humaniora in Gent. Het begin van dit jaar ging zoals elk jaar heel vlot. Toch vielen enkele dingen op die als gevolgen van de crisis kunnen vertaald worden. Mijn school is maar gedeeltelijk gesubsidieerd en dit zorgt ervoor dat het een dure school is. Op een ogenblik van crisis is dit soort onderwijs dus ook voor minder mensen toegankelijk. Dit zien we in het aantal inschrijvingen in de lagere school en vooral in het eerste jaar van de humaniora. Als voorzitter van de leerlingenraad op deze school ben ik hoofdorganisator van vele schoolactiviteiten en daar merk ik dat er minder financiële ruimte is om geplande schooluitstappen te versieren met leuke activiteiten.”

    Zowel scholieren als leraars hebben het moeilijk

    Maxime, 15 jaar, Brussel

    “Ik zit in het vierde jaar Latijns-Grieks in Brussel. Vorig jaar zaten we al met veel in de klas en nu gaat het zelfs naar de 30 leerlingen. Ik zit dan nog in een richting die niet de meest populaire is, er zijn klassen met veel meer scholieren. Dat leidt tot plaatsgebrek, een gebrek aan concentratie, afleiding tijdens de lessen,… Er is ook minder opvolging van leerlingen die problemen hebben.

    “Ondanks het feit dat mijn eerste keuze Grieks is, heb ik maar twee uur Grieks per week. Ook de leraars hebben weinig te zeggen over hun lessen, er wordt gewoon gekeken naar het aantal uren dat ze moeten hebben. Dat is allemaal niet logisch. Veel leraars klagen over personeelstekort en steeds meer jonge leraars zijn bezorgd over hun toekomst.

    “We hebben dit jaar ook minder uren sport en het aantal uren moraal staat ook op de helling. Dat is nochtans de enige les waar we worden aangeleerd om zelf na te denken en een zekere reflectie te hebben over de samenleving. Er wordt soms gezegd dat jongeren weinig in politiek zijn geïnteresseerd, maar dat wordt hen ook niet meer aangeleerd. In onze school is er zelfs geen klassenraad meer.

    “Veel jongeren denken dat wij geen impact hebben. Dat komt uiteraard ergens vandaan, er wordt ons geen groepsgeest aangeleerd, het individualisme heerst. We hebben nood aan onderwijs dat ook een collectief gevoel ontwikkelt en solidariteit centraal stelt. Dat is immers belangrijk.

    “De activiteiten van de Actief Linkse Scholieren maken duidelijk dat we iets kunnen bereiken door ons te organiseren, door het politiek bewustzijn van jongeren te ontwikkelen en door in te gaan tegen de echte verantwoordelijken.”

    Met 42 in de klas

    Lola, 16 jaar, Luik

    “Ik zit in het vijfde en we zaten op het begin van het schooljaar met 39 in de klas. Twee weken later was dat al verminderd tot 35. We gingen klagen over het feit dat we met teveel in een klas zitten. Maar er werd ons gezegd dat we nog geluk hadden, in een andere klas van het vijfde zitten ze met 42!

    “De meeste klassen in de school zijn voorzien op ongeveer 30 leerlingen. Het is dan ook niet moeilijk te voorspellen wat de terugkerende problemen zijn. We moeten telkens een tiental stoelen gaan zoeken in andere klaslokalen en verliezen daar veel tijd mee. We zitten ook opeengehoopt in de klas.

    “Er is ons gezegd dat dit zal veranderen na 15 oktober. Maar dat betekent toch dat we een maand hebben verloren want in deze moeilijke omstandigheden is iedere dag in een overbevolkte klas eigenlijk een verloren dag.”

    Minstens 7% bbp voor onderwijs!

    In de jaren 1970 was het onderwijs goed voor 7% van het bruto binnenlands product (bbp, het bedrag van alle goederen en diensten die op een jaar worden geproduceerd) van België. Sindsdien is dat afgenomen tot ongeveer 5%, wat betekent dat er ongeveer zes miljard euro per jaar is verloren gegaan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er zo vaak wordt gezegd dat de kwaliteit van het onderwijs er op achteruit gaat. ALS verdedigt de eis van de vakbonden om de publieke middelen voor onderwijs op te trekken tot minstens 7% van het bbp om zo meer middelen te hebben voor personeel, infrastructuur,…

  • Opel Antwerpen. Lange doodstrijd eindigt in sociaal bloedbad

    Eind dit jaar is het over en uit voor Opel-Antwerpen. Er is geen overnemer gevonden en alle overblijvende 1.320 arbeiders staan op straat. Dit sociaal bloedbad zal in 2010 zowat 10.000 slachtoffers hebben gemaakt, 2.600 bij Opel en nog eens een veelvoud daarvan bij onderaannemers zoals Johnson Controls in Geel. Op 21 januari al werd de sluiting van de fabriek aangekondigd, ondanks tal van eerdere beloften. Sindsdien werd de fabriek al afgebouwd en werd nog gehoopt op een investeerder. Die werd niet gevonden.

    Eerder dit jaar vertrok de helft van de Opel-arbeiders, tegen het einde van het jaar volgt de andere helft. Wij schreven in april: “De verantwoordelijkheid voor het voortbestaan van Opel-Antwerpen heeft de directie bij de vakbonden en de Vlaamse regering gelegd. Weinigen geloven nog in een toekomst. Waar zal tegen september een overnemer worden gevonden?” Er werd geen overnemer gevonden.

    In een reactie op de bekendmaking van het feit dat er geen overnemer werd gevonden, stelde de metaalbond van het ACV dat de arbeiders een rad voor de ogen werden gedraaid en er wordt een oproep gedaan aan GM om de fabriek voor een symbolische euro aan de regio en de werknemers te geven zodat een reconversie mogelijk is. Deze oproep blijft vaag en komt behoorlijk laat. Er is al veel tijd verloren gegaan door steeds opnieuw alle hoop te vestigen op een overnemer die er zou komen dankzij de inspanningen van de bevriende politici in de Vlaamse regering. Alsof de voormalige Unizo-figuren en andere voormalige patroons in de Vlaamse regering plots de belangen van de arbeiders zouden gaan verdedigen.

    Er moest tegen uiterlijk 30 september een overnemer worden gevonden. De vakbonden gingen samen met de regering op zoek, maar hebben niemand gevonden. Waarom werd niet meteen gegaan voor de optie van een onmiddellijke nationalisatie van de fabriek onder arbeiderscontrole en –beheer om de know-how en de opgebouwde ervaring bij Opel-Antwerpen te kunnen aanwenden in de ontwikkeling van alternatieve vormen van transport. De Opel-fabriek zal nu verdwijnen, maar mobiliteit blijft een behoefte. Kijk maar naar alle discussie rond de Oosterweelverbinding in Antwerpen, mobiliteitsdiscussies zullen hoog op de agenda blijven staan. Nu wordt ervoor gekozen om een schat aan know-how naar het stort te voeren. Er wordt een sociaal bloedbad aangericht waarbij niet enkel de arbeiders van Opel worden getroffen, maar ook die van onderaannemers. Johnson Controls in Geel (waar nog zowat 180 man werkt) zal bijvoorbeeld meer dan waarschijnlijk de deuren moeten sluiten.

    Wij blijven voorstander van de nationalisatie van Opel onder arbeidersbeheer en -controle. De gemeenschapsmiddelen die nu worden gebruikt om een sociaal bloedbad aan te richten, zouden dan kunnen worden benut om van de Opel-fabriek een centrum voor onderzoek en ontwikkeling van milieuvriendelijke transportmogelijkheden te maken. Hiermee moet niet worden gewacht tot de vestiging van Opel-Antwerpen helemaal is omgevormd tot een sociale woestijn.

    > Lees hier een uitgebreid standpunt uit 2009. Meer info ook op onze pagina over de automobielsector.

  • Jongeren en ouderen: samen strijden voor onze toekomst. Antwoord op een discussie op deredactie.be

    Naar aanleiding van de syndicale actie voor het behoud van het brugpensioen midden september, publiceerde CD&V-Jongeren een opiniestuk in de zakenkrant De Tijd. Daarin werd gesteld dat jongeren enkel willen meebetalen voor de crisis indien oudere werknemers dat ook doen. Wij antwoordden op dat standpunt met een opiniestuk dat je hier kunt lezen en dat ook verscheen op de website deredactie.be naar aanleiding van de betoging afgelopen woensdag.

    Volgens ons is het evident dat de torenhoge jongerenwerkloosheid niet zal worden opgelost door oudere werknemers langer te laten werken. Het is logisch dat we het beschikbare werk verdelen waarbij jongeren aan hun toekomst kunnen beginnen bouwen en ouderen genieten van hun oude dag. Het klopt dat we langer leven, maar in onze loopbaan hebben we door de fors toegenomen productiviteit (een toename met 215% tussen 1964 en 2002!) ook meer geproduceerd. Dat argument wordt systematisch overboord gegooid door diegenen die ons langer willen laten werken. Ook in de lezersreacties wordt er aan voorbij gegaan.

    Internet is natuurlijk geen optimaal medium voor discussies en dat blijkt ook uit de lezersreacties die soms gewoon voorbij gaan aan alle argumenten om naast de kwestie en in het ijle stellingen naar voor te brengen, ook al is het nergens op gebaseerd. Zo is er een lezer die de Europese cijfers over armoede onder gepensioneerden in ons land in vraag stelt en dat aangrijpt om meteen alle cijfers in het opiniestuk in vraag te stellen. Als de Europese cijfers niet overtuigen, mag de lezer altijd vergelijken met de cijfers van het Antwerpse CSB uit 2005 (toen was er sprake van 22% armen onder de gepensioneerden waar de Europese cijfers het over 23% hebben).

    Het betwisten van het idee dat de arbeiders moeten besparen en dus voor de crisis moeten opdraaien, gaat voor sommigen al te ver. Maar argumenteren waarom wij zouden moeten betalen voor de crisis is er niet bij. Twee lezers beperken zich – met verschillende leeftijdscijfers – tot de goede oude raad dat “Wie op zijn zestiende niet links geen hart heeft en wie op zijn veertigste nog steeds links is geen verstand.” Een lezer antwoordt daar terecht op: “Wie op zijn veertigste andermans waarheden nog aan het herkauwen is, die heeft geen b**llen.”

    Een zijsprong naar de vetbetaalde postjes van CD&V’ers als Dehaene werd beantwoord met de stelling dat SP.a’ers in hetzelfde bedje ziek zijn. Dat klopt en werd helemaal niet ontkend in het opiniestuk. Maar in een reactie op Jong-CD&V’ers is het nuttig om het voorbeeld van Dehaene te gebruiken. Zijn aandelenopties bij Inbev deden ACV-secretaris Gysemberg deze week nog verklaren: “Voor mij is hij geen geloofwaardige gesprekspartner meer. Hij praat alleen nog de taal van het bedrijf, niet die van de arbeidersbeweging.” Dit geldt voor Dehaene, maar even goed voor Luc Van Den Bossche, Steve Stevaert en andere zogenaamde “socialisten” in raden van bestuur van grote bedrijven. Politici op brugpensioen worden voor hun jarenlange beleid ten dienste van het kapitaal beloond met lucratieve postjes.

    Een lezer beweert dat de dalende levensstandaard van de werkende bevolking het resultaat is van de “vakbonden die alle kosten op de volgende generatie afwenden”. Over welke kosten heeft de lezer het en in welke mate hebben de vakbonden daar beslissingen over genomen? We veronderstellen dat de lezer het niet heeft over de notionele intrestaftrek (goed voor 9 miljard euro) of de vele patronale lastenverlagingen? Grote bedrijven betalen nog amper belastingen in dit land en dat zou de schuld van de werknemers zijn? Daar kunnen we de logica van de lezer niet volgen.

    Nog een andere lezer stelt: “Het is evenzeer normaal dat niet elke bruggepensioneerde aan dit bedrag kan komen wanneer hij maar 35/45 loopbaanduur gehad heeft om tot een volwaardig pensioen te komen.” Waarom moeten we uitgaan van een loopbaan van 45 jaar? Misschien dat dit gemakkelijk haalbaar is voor politici, maar 45 jaar aan een steeds snellere lopende band staan is een pak minder evident. De stijgende productiviteit maakt het fysiek moeilijker om langer te werken, zelfs indien we langer leven. Dat is voor een meerderheid van de bevolking geen “individuele keuze”.

    Dezelfde lezer stelt: “Verkeerdelijk zegt u echter dat (JONG) CD&V een pleidooi voor een verlenging [er wordt “verhoging” bedoeld] van de pensioenleeftijd houdt, terwijl ze voor een verhoging van de effectieve pensioenleeftijd gaan. Ik denk dat u zich meer schuldig maakt aan perceptieverwarring dan zij.” Dat klopt niet en het viel ons inderdaad ook op dat standpunt van Jong CD&V op dit vlak verder ging dan het officiële partijstandpunt. Lees even mee: “Ook de verhoging van de pensioenleeftijd kan niet langer zonder debat worden afgewezen. In ieder geval moet de effectieve loopbaanduur toenemen.” Dit is een duidelijk pleidooi om ook de pensioenleeftijd zelf aan te pakken, niet alleen de effectieve loopbaanduur.

    Er wordt beweerd dat de stelling dat Jong CD&V de schuld voor de crisis bij de werkenden legt en dat dit “manifest onwaar is”. Het klopt dat de verantwoordelijkheid niet enkel bij de werkenden wordt gelegd in de CD&V-retoriek, maar als de rekening moet worden betaald dan zijn het wel de werkenden die allemaal hun duit in het zakje moeten doen terwijl de grote banken ervan afkomen met eventueel een kleine taks op speculatie en intussen een nieuwe reeks belastingsverlagingen en notionele intrestaftrekken. Dat is de politiek van de afgelopen 30 jaar, vaak met een belangrijke rol daarin voor CD&V.

    Een lezer vraagt zich af hoe een 32-urenweek zonder loonverlies kan leiden tot meer jobs. Deze eis is er op gericht om het beschikbare werk te verdelen. Indien het betekent dat we wat we vandaag op 38 of 40 uur straks op 32 uur moeten doen, dan zal het inderdaad niet meer jobs leiden. Maar een arbeidsduurvermindering met behoud van loon en evenredige aanwervingen, is toch een logische optie op een ogenblik dat een kleiner deel van de bevolking nog werk heeft en steeds meer pillen moet nemen om de werkdruk aan te kunnen terwijl aan de andere kant de energie, mogelijkheden en toekomstperspectieven van een hele generatie jongeren gewoon in de vuilbak wordt gegooid? Als er bovendien degelijke lonen worden betaald en niet langer gesnoeid wordt in de patronale bijdragen (eigenlijk indirect loon van ons), dan is de sociale zekerheid betaalbaar. De tekorten in de sociale zekerheid vandaag zijn louter en alleen toe te schrijven aan de fiscale sinterklaaspolitiek van de opeenvolgende regeringen, een politiek die zich beperkt tot de grote bedrijven waardoor het aandeel van de gewone werkenden in de overheidsfinanciën steeds groter wordt. De zwakste schouders dragen de zwaarste lasten (en ja, tot op zekere hoogte geldt dat ook voor KMO’s). Over de betaalbaarheid van de pensioenen verwijzen we graag naar dit artikel.

    Lezers getuigen

    Een aantal lezersreacties op deredactie.be gaan wel een eind mee in het standpunt van ALS. Enkele opvallende reacties.

    Een lezer bevestigt dat brugpensioen vaak een methode is die net door het patronaat wordt toegepast om goedkoop van personeel af te geraken. Een gepensioneerde schrijft dat hij het met een bijzonder laag pensioen moet stellen, ongeveer een vijfde van zijn maandloon voor pensionering. En nog: “De reden voor ons brugpensioen was toen niet meer of niet minder dan: de ouwe zakken lozen in het bedrijf.” De lezer voegt er aan toe: “Al kraait men dan nog zo over langer werken, niemand en vooral grote bedrijven willen de oudere werknemers” om terecht vast te stellen: “Verhoging van de pensioenleeftijd heeft dus enkel als doel: het bedrag van de wettelijke pensioenen naar beneden halen.”

    Een andere lezer schrijft: “Ik ben het volledig eens met je standpunt, ik heb een loopbaan van meer dan 35 jaar en ben ontslagen bij een grote multinational op 53 jarige leeftijd, heb daarna bij dezelfde multinational in outsourcing gewerkt aan de helft van mijn loon gedurende 2,4 jaar en ben nu werkloos wegens een nogmaals reorganisatie, en heb geen recht op brugpensioen. Ik ben reeds aan het solliciteren naar een waardevolle job met een gematigd inleveren van mijn loon sinds ik op 53-jarige leeftijd ontslaan ben, maar zonder succes. Wat zegt de regering dan over werken tot 65 jaar of 67 jaar, dit is een maatregel voor kaderleden die hun baantje kunnen behouden daar zij er zelf over beslissen.”

    Tenslotte maakt een lezer een samenvatting van de discussie op deredactie.be: “Het is bon ton om argumentaties als deze als onrealistisch, naïef en ouderwets te bestempelen. Maar wie weerlegt of rechtvaardigt de vaststelling dat sinds de jaren tachtig een veel groter deel van het BNP naar aandeelhouders in plaats van lonen is gegaan? Wie geeft een andere verklaring voor de terecht opgemerkte paradox dat de werkgevers ervoor pleiten om mensen langer aan het werk te houden terwijl jeugdwerkloosheid de pan uit swingt en een verloren generatie dreigt, dan dat zij op deze manier de voorraad werkzoekenden willen uitbreiden en een neerwaartse druk op de lonen creëren? Ik ben benieuwd naar antwoorden. En ondertussen worden ‘neutrale’ analyses van de Marc De Vossen, Geert Noelsen en andere Vivesen van deze wereld die onze welvaartsstaat willen afbreken als zoete broodjes geslikt.”

  • BBTK-BHV. Protestactie tijdens betoging tegen ontslag van vijf secretarissen van de sector industrie

    Begin September heft de nationale BBTK-leiding vijf secretarissen van de sector industrie in Brussel-Halle-Vilvoorde afgedankt wegens dringende redenen. Tijdens de grote vakbondsbetoging afgelopen woensdag kwamen enkele tientallen militanten van BBTK-BHV bijeen om te protesteren tegen dit ontslag. De actievoerders eisen de onmiddellijke reïntegratie van de vijf secretarissen. Ze waren goed zichtbaar met pamfletten, slogans, affiches, spandoeken en vijf poppen die symbolisch waren opgehangen aan het kruispunt waar werd post gevat.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Meer over BBTK-BHV

    • Nationale vakbondstop BBTK onthoofdt BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde (sector industrie) (8 september)
    • Tientallen militanten protesteren aan uitvoerend comité BBTK BHV (10 september)
    • BBTK. Nationale leiding in het offensief… tegen eigen secretarissen (17 september)

    [/box]

    Dat de vijf aan de deur werden gezet zonder enige inspraak van de basis en met redenen die voor een rechtbank geen stand zullen houden als “dringende reden”, maakt duidelijk dat er meer aan de hand is. We stelden eerder al: “Een vakbondstop die de methoden van het patronaat hanteert om met interne dissidentie om te gaan, heeft nog weinig gemeen met vakbondsdemocratie. Volgens De Standaard zou Erwin De Deyn, federaal voorzitter van BBTK, het volgende gezegd hebben: “Een vakbond heeft budgetten en personeel en moet dus als een bedrijf gerund worden.” Dit behoeft geen verdere commentaar.”

    Hieronder enkele foto’s van de militanten van BBTK-BHV tijdens de betoging van 29 september.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping