Opel Antwerpen. Lange doodstrijd eindigt in sociaal bloedbad

Eind dit jaar is het over en uit voor Opel-Antwerpen. Er is geen overnemer gevonden en alle overblijvende 1.320 arbeiders staan op straat. Dit sociaal bloedbad zal in 2010 zowat 10.000 slachtoffers hebben gemaakt, 2.600 bij Opel en nog eens een veelvoud daarvan bij onderaannemers zoals Johnson Controls in Geel. Op 21 januari al werd de sluiting van de fabriek aangekondigd, ondanks tal van eerdere beloften. Sindsdien werd de fabriek al afgebouwd en werd nog gehoopt op een investeerder. Die werd niet gevonden.

Eerder dit jaar vertrok de helft van de Opel-arbeiders, tegen het einde van het jaar volgt de andere helft. Wij schreven in april: “De verantwoordelijkheid voor het voortbestaan van Opel-Antwerpen heeft de directie bij de vakbonden en de Vlaamse regering gelegd. Weinigen geloven nog in een toekomst. Waar zal tegen september een overnemer worden gevonden?” Er werd geen overnemer gevonden.

In een reactie op de bekendmaking van het feit dat er geen overnemer werd gevonden, stelde de metaalbond van het ACV dat de arbeiders een rad voor de ogen werden gedraaid en er wordt een oproep gedaan aan GM om de fabriek voor een symbolische euro aan de regio en de werknemers te geven zodat een reconversie mogelijk is. Deze oproep blijft vaag en komt behoorlijk laat. Er is al veel tijd verloren gegaan door steeds opnieuw alle hoop te vestigen op een overnemer die er zou komen dankzij de inspanningen van de bevriende politici in de Vlaamse regering. Alsof de voormalige Unizo-figuren en andere voormalige patroons in de Vlaamse regering plots de belangen van de arbeiders zouden gaan verdedigen.

Er moest tegen uiterlijk 30 september een overnemer worden gevonden. De vakbonden gingen samen met de regering op zoek, maar hebben niemand gevonden. Waarom werd niet meteen gegaan voor de optie van een onmiddellijke nationalisatie van de fabriek onder arbeiderscontrole en –beheer om de know-how en de opgebouwde ervaring bij Opel-Antwerpen te kunnen aanwenden in de ontwikkeling van alternatieve vormen van transport. De Opel-fabriek zal nu verdwijnen, maar mobiliteit blijft een behoefte. Kijk maar naar alle discussie rond de Oosterweelverbinding in Antwerpen, mobiliteitsdiscussies zullen hoog op de agenda blijven staan. Nu wordt ervoor gekozen om een schat aan know-how naar het stort te voeren. Er wordt een sociaal bloedbad aangericht waarbij niet enkel de arbeiders van Opel worden getroffen, maar ook die van onderaannemers. Johnson Controls in Geel (waar nog zowat 180 man werkt) zal bijvoorbeeld meer dan waarschijnlijk de deuren moeten sluiten.

Wij blijven voorstander van de nationalisatie van Opel onder arbeidersbeheer en -controle. De gemeenschapsmiddelen die nu worden gebruikt om een sociaal bloedbad aan te richten, zouden dan kunnen worden benut om van de Opel-fabriek een centrum voor onderzoek en ontwikkeling van milieuvriendelijke transportmogelijkheden te maken. Hiermee moet niet worden gewacht tot de vestiging van Opel-Antwerpen helemaal is omgevormd tot een sociale woestijn.

> Lees hier een uitgebreid standpunt uit 2009. Meer info ook op onze pagina over de automobielsector.