NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • ACOD-Overheidsdiensten solidair met de Franse stakers

    Sarkozy is vastberaden om het protest tegen zijn asociale regeringsplannen te breken. Alle mogelijke middelen worden boven gehaald. De mediapropaganda werkte niet langer, tot 70% van de Fransen steunde de acties. Het inzetten van provocateurs die de betogingen een gewelddadige reputatie moesten geven, volstond evenmin. Vervolgens werd overgegaan tot het gewelddadig opbreken van stakersposten aan de olieraffinaderijen. Als het van ACOD-Overheidsdiensten afhangt, zal er alvast geen brandstoftoevoer via ons land gebeuren.

    De Franse regering wil het protest aan de raffinaderijen breken. Een van de methoden daarbij bestaat uit het gewelddadig opbreken van stakersposten. Bij een dergelijk politie-optredenaan de raffinaderij van Grandpuits in de buurt van Parijs vielen drie gewonden onder de arbeiders. Zowel aan de raffinaderijen als aan opslagplaatsen wordt actie gevoerd. Om het effect hiervan te beperken, wil de Franse regering nu ook brandstof aanvoeren via de buurlanden.

    ACOD-Overheidsdiensten heeft aangekondigd dat het dergelijk transport over de binnenwateren in ons land zal tegenhouden. De vakbond verklaart zich solidair met het terechte protest van de Franse vakbonden. De algemeen secretaris van ACOD-Overheidsdiensten, Hilaire Berckmans, verklaarde in een persbericht: “De blokkade van brandstoffen is een belangrijk wapen voor onze Franse kameraden. De Franse overheid wil dat doorbreken door zich in het buitenland te bevoorraden. Voor stookolie en benzine wordt daarbij onder meer naar België gekeken. Als ACOD Overheidsdiensten zou vaststellen dat het Agentschap Waterwegen en Zeekanaal daaraan meewerkt, zullen wij onmiddellijk tot een werkonderbreking oproepen langs de Schelde en de Leie.”

    Dit is een schitterend voorbeeld van internationale solidariteit met onze collega’s in Frankrijk. Sarkozy stuurt aan op een harde confrontatie met de Franse arbeiders en hun gezinnen. Het is belangrijk dat wij kant kiezen en onze solidariteit tonen met de Franse beweging tegen de besparingsmachine in Europa. Een overwinning in Frankrijk zou ook ons versterken in de strijd tegen de besparingen van de komende regering.

  • Beringen. Protestactie tegen gewelddadig opbreken stakerspost

    Bij Plastiflex in Beringen werd een stakerspost van personeel dat protesteerde tegen de bijzonder beperkte opzeggingsvergoeding bij het collectief ontslag, op een brutale en gewelddadige wijze opgebroken. De directie zette haar arrogante opstellingen in de onderhandelingen verder aan de stakerspost. De politie werd ingezet om auto’s van stakers weg te takelen en verschillende arbeiders op te pakken. Daarbij kwam het tot duw- en trekwerk. Het gewelddadige optreden van de directie werd gisteren beantwoord met een protestactie aan de poorten van Plastiflex in Beringen. Van daaruit trok een groep naar de markt om de situatie bekend te maken onder de inwoners van Beringen. Een andere groep trok naar het stadhuis om de burgemeester te confronteren, die had immers verklaard dat het bedrijf volledig mocht worden leeg gehaald. We publiceren enkele foto’s van de actie.

    Foto’s door Walter. Lees hier ook ons eerder artikel

    Meer info:

    • Verslag van de feiten bij Plastiflex
    • Vakbondspamflet dat gisteren werd verspreid

  • KORT VERSLAG VAN DE FEITEN BIJ PLASTIFLEX BELGIUM NV TE BERINGEN

    Tekst opgemaakt door de Algemene Centrale

    Plastiflex NV is een bedrijf dat wereldwijd vestigingen heeft. Het produceert in haar vestiging te Belgïe (Beringen) flexibele kunststof buizen, waarvan de helft wordt afgenomen door Miele. In Beringen werken 65 mensen met een gemiddeld hoge leeftijd, en heeft twee derde van het personeel meer dan 20 jaar dienst bij Plastiflex.

    Op 12 augustus 2010 kondigt de directie van Plastiflex de sluiting van haar vestiging te België aan. Bij deze aankondiging worden meteen alle sloten van het bedrijf vervangen.

    Uit de informatie die de vakbonden vervolgens krijgen, valt op te maken dat deze sluiting al geruime tijd is voorbereid, echter zonder een provisie voor een sociaal plan aan te leggen. De directie stelt simpelweg dat de werknemers tevreden moeten zijn dat het bedrijf de wettelijke minima wil nakomen.

    De werknemers gaan op 9 september 2010 in staking, naar aanleiding van de onverwachtse aanplakking van een bericht voor 4 weken economische werkloosheid voor het voltallig personeel. De werknemers willen immers niet dat het bedrijf wordt leeggehaald tijdens de verplichte 30 dagen (dat men niet mag ontslaan), en dat de directie het personeel intussen betaalt op kap van de sociale zekerheid.

    Tijdens de staking worden praktische afspraken gemaakt tussen Plastiflex en de vakbonden. Aan de stakers wordt toegestaan om in het bedrijf aanwezig te zijn. Omwille van die aanwezigheid wordt bovendien overeengekomen dat indien Plastiflex bepaalde documenten of materialen nodig heeft, ze dit dient te vragen aan de vakbonden. Verschillende malen wordt op dit verzoek zonder problemen ingegaan.

    Na lange gesprekken met de vakbonden legt de directie een miniem en niet-onderhandelbaar budget voor een sociaal plan op tafel, waarmee zelfs het brugpensioen voor de ouderen niet betaald kan worden. Het personeel keurt dit af.

    Omdat de staking intussen twee weken duurt, en de directie met niets meer over de brug wenst te komen, stellen de vakbonden op 22 september voor om een sociaal bemiddelaar aan te stellen. De directie gaat hiermee akkoord. Twee uur na dit akkoord verschijnt aan de fabriekspoorten een deurwaarder met een beschikking van de rechtbank, waarin beveelt wordt dat eenieder toegang tot de gebouwen moet verlenen aan Miele. Met groot machtsvertoon van de politie worden werknemers afgevoerd die proberen te verhinderen dat vrachtwagens worden geladen. De verslagenheid bij het personeel is groot.

    Miele heeft blijkbaar op 20 september een eenzijdig verzoekschrift bij de rechtbank in Hasselt ingediend, waarin zij foutief stelt dat de toegang tot het bedrijf verhinderd wordt, en dat zij de machineonderdelen in haar eigendom wenst op te halen om zelf in de productie van kunststof slangen te voorzien. De aangehaalde machineonderdelen bevonden zich echter grotendeels in Plastiflex-Slovakije, of werden niet meegenomen. Wat wel werd meegenomen was één lading afgewerkte kunststof slangen.

    Dit overtuigt ons in de stelling dat Miele het eenzijdig verzoekschrift enkel gebruikte om de staking bij haar toeleverancier te breken.

  • MET BURGEMEESTER MONDELAERS ZIJN DE WERKNEMERS IN BERINGEN DE SIGAAR!

    Het verhaal van de staking bij Plastiflex:

    Bij Plastiflex in Beringen-Paal werken 65 mensen, waarvan twee derde reeds meer dan 20 jaar. Op 12 augustus 2010 kondigt de directie de sluiting van het bedrijf aan, en laat ze meteen alle sloten van het bedrijf vervangen.

    De directie meldt dat ze geen geld voorzien heeft voor een sociaal afdankingsplan, en hangt op 9 september voor iedereen een bericht van 4 weken economische werkloosheid uit. De werknemers gaan daarop in staking: ze vrezen dat het bedrijf wordt leeggehaald terwijl zij werkloos moeten toekijken.

    Twee weken later is er nog geen akkoord met de directie, maar komt deze met de vakbonden overeen om een sociaal bemiddelaar aan te stellen. Groot is de verbazing dan ook, wanneer twee uur later…

    …aan de fabriekspoorten een deurwaarder verschijnt met een bevelschrift.

    Miele, de grootste klant van Plastiflex, heeft nog tijdens de onderhandelingen met de vakbonden, een verzoekschrift bij de rechtbank ingediend om haar “eigendommen” te komen halen. Het verzoekschrift staat bol van de leugens en overdrijvingen, maar in de procedure van het eenzijdige verzoekschrift heeft men geen recht op wederwoord. Ons beroep hiertegen komt op 23 november voor de rechtbank.

    De deurwaarder krijgt onvoorwaardelijke hulp van uw politie…

    Hoewel het “eigendom” dat Miele voor de rechter in het verzoekschrift opgaf, in de koffer van een personenwagen past (of zelfs gewoon al lang weg is), eist de deurwaarder dat twee vrachtwagens worden geladen. Bij al de aanwezigen roept dit vragen op: wie controleert wat wordt meegenomen? De politie zegt eenvoudigweg dat dit haar taak niet is, en roept onnodig veel versterking op uit andere politiezones.

    Zij die protesteren tegen het laden van de vrachtwagens worden met geweld door agenten afgevoerd. De werknemers staan machteloos, niemand luistert naar hen.

    … omdat uw burgemeester hen hiervoor de opdracht gaf.

    Een gerechtsdeurwaarder heeft immers niets te zeggen aan de politie; deze moet enkel toezien op de openbare orde. Enkel de burgemeester is baas van de politie, maar hij was die bewuste dag niet bereikbaar… toch alleszins niet voor de arbeiders bij Plastiflex.

    Blijkbaar geldt de scheiding der machten niet in Beringen als bedrijven hier om vragen; ze worden daarentegen met alle middelen geholpen om hun personeel als afval te dumpen.

    Voor ons is het duidelijk: de kleine werkman telt in Beringen niet mee!

  • Opinie. Staking als groepstherapie?

    Opinie door Jonas Van Vossole

    De succesvolle staking bij de NMBS van maandag, drijft een deel van de rechterzijde weer de muren op. Acties zoals die van maandag worden bestempeld als gratuit, asociaal en onethisch. Het actievoerend personeel wordt bestempeld als gepriviligieerd, gijzelaars van de bevolking, die tot ‘redelijkheid’ moeten worden ‘gedwongen’. Zo staat het ook in het opiniestuk van Paul Huybrechts in de standaard van dinsdag.

    Deze gratuite scheldtirades van Vlaams rechts tegen vakbondsacties en het stakingsrecht gaan echter steeds voorbij aan 2 fundamentele zaken. Namelijk de essentie van sociale strijd én de condities die eraan ten grondslag liggen.

    “Als de spoorbonden niet leren inbinden is het straks afgelopen met dat stakingsrecht”, zo luidt de inleiding van het opiniestuk. Het lijkt wel alsof Huybrechts het recht op staking enkel wil garanderen wanneer de vakbonden achteraf plat op hun buik gaan. Staken verwordt in sommige kringen een groepstherapie tegen frustraties op het werk, waarbij de groepsleden aan regeltjes van de groepsleider moeten voldoen.

    Staking is echter geen therapie, noch een meningsuiting. Het is een sociaal-politiek strijdmiddel – en dient enkel daarvoor gebruikt te worden. Het stakingsrecht vindt haar oorsprong bovendien ook niet in het rechtssysteem, maar in de historische strijd van de arbeidersbeweging, tegen het bestaande rechtssysteem in. Het is dus verkregen door strijd, en het zal niet zomaar afgeschaft worden omdat één of andere ‘kordate’ minister dat zou willen.

    Het ergerlijkste aan dit soort opiniestukken is echter dat er nooit wordt ingegaan op de diepere oorzaak van de acties. De syndicalisten die ik gisterennacht aan het pikket vergezelde leken mij alleszins niet zo “gepriviligieerd“. Wie gepriviligieerd is, kruipt om 4u ’s ochtends niet uit zijn bed om de kou te gaan verbijten aan een stakingspiket. De jobs, arbeidscondities en veiligheid van het spoorpersoneel staan op het spel bij een verdere liberalisering. Dit komt boven de problemen die vandaag al bestaan, zoals het chronisch personeelstekort; waardoor sommige treinbestuurders al jaren hun vakantie niet kunnen opnemen.

    Net als bij de liberaliseringen van de postbedeling wordt Europa bij dit soort hervormingen gebruikt als “de wil van God”, waar toch niets tegen te doen valt. In de Politieke Wetenschappen heet dit “scale politics” van het neoliberalisme. De EU is een creatie van bovenstatelijke identiteiten door het patronaat. Hierdoor kan men haar ‘wil is wet’ onttrekken aan de nationale democratie; én dus van politieke verantwoording.

    Behalve een kleine elite aandeelhouders, wordt immers niemand beter van deze Europese hervormingen. Ook in de andere landen van de EU wordt geprotesteerd tegen de opgelegde neoliberale politiek uit Brussel. Ook in de rest van Europa zorgt de liberalisering immers voor een race to the bottom op vlak van arbeidscondities, veiligheid en efficientie; een blauwdruk voor een spoorsysteem naar Brits model.

    In plaats van het stakingsrecht in vraag te stellen en werknemers over Europa tegen elkaar uit te spelen, zouden we moeten werken aan een actieplan om de liberalisering tout court te stoppen, en dat kan alleen door de stakingsacties uit te breiden over de landen heen, door de acties in Belgie bijvoorbeeld aan te sluiten bij de acties van de bonden in Frankrijk.

  • Spoorstaking algemeen opgevolgd. Foto’s van het piket in Antwerpen

    De spoorstaking waartoe werd opgeroepen door ACOD-Spoor is algemeen. Er rijdt geen enkele trein. Een aantal media hebben het over een "onverantwoorde" staking, maar het personeel meent net dat de voorgestelde plannen onverantwoord zijn voor zowel het personeel als de dienstverlening. De privatisering van het goederenverkeer, de afbouw van de dienstverlening (sluiting loketten, minder treinen,…) en de voorbereiding op de liberalisering van het nationaal personenverkeer zullen leiden tot minder diensten waar meer voor wordt betaald. Het ongenoegen is groot en dat is de reden waarom het spoor vandaag volledig plat ligt.

    > Achtergrondartikel

    > Ons pamflet dat werd verspreid aan diverse stakersposten

    Foto’s vanuit Antwerpen door Jente

  • Spoorstaking algemeen opgevolgd. Foto’s van het piket in Gent

    De spoorstaking waartoe werd opgeroepen door ACOD-Spoor is algemeen. Er rijdt geen enkele trein. Een aantal media hebben het over een "onverantwoorde" staking, maar het personeel meent net dat de voorgestelde plannen onverantwoord zijn voor zowel het personeel als de dienstverlening. De privatisering van het goederenverkeer, de afbouw van de dienstverlening (sluiting loketten, minder treinen,…) en de voorbereiding op de liberalisering van het nationaal personenverkeer zullen leiden tot minder diensten waar meer voor wordt betaald. Het ongenoegen is groot en dat is de reden waarom het spoor vandaag volledig plat ligt.

    > Achtergrondartikel

    > Ons pamflet dat werd verspreid aan diverse stakersposten

    Foto’s uit Gent door Jean-Marie

  • Verslag van de spoorstaking in Gent

    Door Thomas B (Gent)

    Met een groep van een 10-tal militanten gingen we zondagavond naar het station Gent Sint-Pieters om de staking van het spoorwegpersoneel te ondersteunen. We waren er al om 20u (twee uur voor het begin van de staking) om ook met reizigers te kunnen praten over de staking. We hoorden daarbij een groot begrip voor het personeel, het contrast met wat ons in de traditionele media wordt voorgeschoteld is groot!

    Veel reizigers begrepen dat een liberalisering van het openbaar vervoer niet enkel voor de werknemers van de NMBS slecht zou zijn, maar ook voor hen. Onze pamfletten en kranten raakten vlot verspreid, een aantal reizigers wilde op de hoogte gehouden worden van onze campagnes en standpunten.

    Toen de vakbondsmilitanten begonnen aan te komen, verdeelden we ons pamflet dat op het personeel was gericht (zie dit pamflet). Dit pamflet werd goed onthaald, de solidariteit en ondersteuning van buitenaf werd op prijs gesteld. Vanaf 22u gingen de militanten naar de sporen om het personeel van de nog rijdende treinen te overtuigen van de noodzaak van de actie. Veel bestuurders en begeleiders stonden positief tegenover de actie. Van de verdeeldheid onder de vakbondsleidingen, is er aan de basis niet veel te merken. De treinen bleven staan, sommigen reden enkel door om thuis te geraken terwijl andere personeelsleden een lift naar huis kregen van vakbondsmilitanten.

    Zodra alles plat lag, werd buiten nog wat nagebabbeld. Er werd opgeroepen om de volgende ochtend zeker aan het piket deel te nemen. Wij spraken nog met Jozef Cnudde die ons de onderhandelingen met de top uitlegde. Hij stelde onder meer dat er honderden functies van mensen die met pensioen gaan, niet ingevuld worden. Een akkoord met de directie over het aanwerven van laaggeschoolden wordt vandaag niet meer nageleefd. Andere personeelsleden hadden het over tientallen verlofdagen die ze niet kunnen opnemen. Iemand had het zelfs over 100 dagen!

    Deze staking gaat niet enkel om het goederentransport, is er een breed ongenoegen over de werkomstandigheden bij de NMBS. Een liberalisering van het binnenlands reizigersverkeer zal dit enkel nog verergeren. Het is een bedreiging voor de veiligheid van personeel en reizigers en het zal de stiptheid verder ondermijnen. Als antwoord daarop is er nood aan een eengemaakt actieplan over alle vakbonden heen gekoppeld aan een informatie- en mobilisatiecampagne onder de reizigers.

  • NMBS. Nood aan eengemaakt actieplan om liberalisering en privatisering af te blokken

    Voor het behoud van de statutaire tewerkstelling en de openbare dienstverlening

    Voor de derde keer dit najaar staakt het spoorwegpersoneel. 15 en 16 september betrof het geslaagde spontane stakingen in het goederenverkeer. 11 oktober was het een aangekondigde staking met solidariteitsacties in de rest van de groep. Vandaag is de staking algemeen. Hoewel alleen ACOD Spoor en OVS oproepen, geven opnieuw leden en militanten van de andere bonden gehoor.

    Pamflet van libreparcours.blogspot.com. Een pdf-versie vind je hier

    Het personeel reageert op het versneld doorzetten van de liberalisering- en privatiseringspolitiek.

    Na het goederenverkeer per spoor werd begin dit jaar ook de markt van het internationale reizigersverkeer opengebroken. Eurostar werd zeer recent geprivatiseerd. De NMBS is vandaag slechts een ‘aandeelhouder’.

    De directie mikt met het private filiaal NV Logistics op de privatisering van de goederenpoot. De statutaire tewerkstelling zal er over een periode van enkele jaren volledig uitdoven. Ook de rangeeractiviteiten wil men in een latere fase in de uitverkoop zetten.

    In 2011 komt het binnenlands reizigersverkeer in het vizier. Loketten en onderstationschefs worden dan losgewrikt van de NMBS die dan máár een van de spelers op de markt zal zijn. Het is onduidelijk wat de regering nog zal bestempelen als publieke opdracht en wie die (deels?) zal binnenhalen.

    De private sector boekt ook terreinwinst dankzij externe consultancy opdrachten. Ieder jaar verkwist de Groep hier €70miljoen aan. Vooral in de ICT is het een ware plaag. Daarnaast worden steeds meer bedienden contractueel aangeworven.

    De afbraak van het statuut zet heel wat verworvenheden op de helling. Het zet de deur open voor 11uren prestaties, voor meer flexibiliteit (van een 3×8 regime naar een variabel begin- en einduur, een variabele prestatieduur), arbeidsduurverlenging (het einde van de 36urenweek waarvoor destijds loon werd ingeleverd en dus het verlies van 2×13 compensatiedagen),…

    Ook de rechten van onze gepensioneerden zijn niet langer gegarandeerd. Wat met de perequatie van de pensioenen? We zijn zowat de laatste sector waar de pensioenen de zeldzame lonenstijgingen volgen en niet slechts de indexeringen. Wat met de hospitalisatieverzekering? En de verkeersvoordelen?

    Wat betekent dit beleid voor de reizigers?

    In het internationaal verkeer werd dit snel duidelijk. Net zoals het goederentransport wordt het beschouwd als een puur commerciële activiteit waarin de overheid niet langer financieel tussenkomt. Aan de loketten wordt nu een dossierkost aangerekend. In het binnenlands verkeer zal dit snel volgen. Bovendien wordt de dienstverlening afgebouwd. 200 betrekkingen zijn bedreigd, in 45 stations worden de loketten gesloten, in andere zal er in de namiddag geen bediening meer zijn.

    Bij de wijzing van de beurtregeling in december worden als gevolg van besparingen tientallen treinen geschrapt.

    Onder druk van de concurrentie wordt ook de veiligheid aangetast. Bij Captrain is een treinbestuurder eveneens schouwer en rangeerder. De totale opleidingsduur is zelfs korter dan die van een NMBS machinist vandaag.

    Reizigers en personeel hebben dezelfde belangen. Het pamflet dat de afgelopen dagen door CGSP Cheminots en ACOD Spoor in o.a. Brussel onder reizigers verdeeld werd, verdient dan ook navolging.

    Hoe verder na 18 oktober?

    ACOD Spoor oppert een actieplan met beurtstakingen per district in november. Een eengemaakt actieplan doorgediscussieerd met en gedragen door de basis is noodzakelijk om deze aanval af te slaan.

    Het is positief dat VSOA stakersvergoeding uitbetaalt. ACV Transcom verklaarde net als ACOD Spoor 7 oktober te zullen beslissen over haar verdere strategie. De leiding stelt dit nu uit tot 28 oktober en springt over de twee oktoberstakingen heen. Mogelijk moeten we de beweegredenen hiervoor zoeken in de banden met CD&V (bemiddelend minister in lopende zaken Vervotte). In hetzelfde bedje is overigens ook ACOD Spoor ziek (SP.a). Hoe lang nog voor gebroken wordt met deze neoliberale partijen?

    Hopelijk doet de druk aan de basis Transcom in november alsnog aansluiten.

    Dit pamflet is een initiatief van de Linkse Socialistische Partij. Meer info en achtergrondinformatie vind je op www.socialisme.be en specifiek rond het openbaar vervoer op libreparcours.blogspot.com

  • Staking bij De Lijn in Vlaams-Brabant. Verslag van aan het piket

    Op woensdag 13 oktober werd bij De Lijn in de stelplaatsen van Leuven, Overijse, Tielt, Tienen en Evere gestaakt. Aanleiding is het personeelstekort waar maar geen oplossing voor komt. De chauffeurs stonden in Leuven al vanaf 4u aan een piket. Er was vooral ’s ochtends vroeg veel volk. Sommige chauffeurs kwamen het piket versterken ook al was het hun rustdag, anderen brachten hun partner en kinderen mee.

    Verslag door Christian (Leuven)

    Rond twaalf uur stonden er nog een tiental arbeiders aan het piket. Volgens een van de twee ACLVB-delegees waarmee we spraken, was er veel ongenoegen onder de chauffeurs en werd de staking gesteund door het gehele personeel. Er zijn al maandenlang onderhandelingen tussen de vakbonden en de directie over besparingen bij De Lijn. Deze onderhandelingen slepen al lang aan, maar zonder resultaat.

    Sinds begin september zijn een aantal maatregelen ingevoerd die een ernstige aanvallen op de arbeidsomstandigheden van de chauffeurs vormen. Rij- en rusttijden worden niet meer gerespecteerd; chauffeurs moeten lange shiften (tot negen uur) rijden met weinig of geen pauze, waardoor er geen tijd is om te eten of gewoon naar het toilet te gaan. Deze beperking en in veel gevallen zelfs afschaffing van de rusttijd ondermijnt niet alleen de arbeidsomstandigheden van de chauffeur, het is ook een gevaar voor de veiligheid. Vermoeide chauffeurs doen meer ongevallen. Een delegee uit Overijse zei ons dat de reizigers dit ook begrijpen en veel begrip hebben voor de actie. Het beperken van de rusttijden is ook een bedreiging voor hun veiligheid en het zet de stiptheid verder onder druk. Nu worden onverwachte vertragingen vaak opgevangen met de rusttijden tussen twee ritten, als dit wegvalt zijn er natuurlijk meer vertragingen.

    De directie is verantwoordelijk voor deze staking. Haar besparingsmaatregelen bedreigen de dienstverlening en de arbeidsomstandigheden van de chauffeurs. Naast de problemen inzake rij- en rusttijden is er een personeelstekort dat blijft aanhouden. In de stelplaats Leuven zouden 20 extra chauffeurs moeten worden aangenomen, maar op dat vlak is de directie niet bepaald snel.

    Het personeelstekort maakt het moeilijk voor chauffeurs om verlof te nemen. Samen met de lange shifts en de stress door het gebrek aan pauzes tussen twee ritten, zorgt dit voor steeds meer moeilijkheden voor het gezin en/of het sociale leven van de chauffeurs. Het is niet verwonderlijk dat werken voor De Lijn steeds minder aantrekkelijk is.

    De directie verklaarde in de media dat het personeel zonder onderhandelingen is overgegaan tot de stakingsactie. Er wordt al maandenlang gevraagd naar een oplossing voor het personeelstekort, maar de directie blijft doof voor deze eis. Blijkbaar erkent de directie nu zelf dat de gesprekken tussen vakbonden en directie dovemansgesprekken waren en geen “onderhandelingen”.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping