NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Hoe antwoorden op de afdankingen bij AGC in Zwankendamme?

    De directie van AGC Glass Europe, het vroegere Glaverbel, wil nog maar eens overgaan tot afdankingen. In de vestiging te Zwankendamme (Zeebrugge) verdwijnen 109 van de 300 jobs. De fabriek maakt spiegelglas, dubbelglas en autoruiten. De afgelopen jaren waren er al meerdere herstructureringen waarbij personeel afvloeide. Het wordt tijd dat er een stevig antwoord wordt geboden op de directie. Er wordt winst gemaakt en het orderboek was goed gevuld.

    Artikel door Etienne

    Om de huidige situatie te begrijpen, is het nuttig om een kort overzicht te bieden van de geschiedenis van Glaverbel.

    Begin 1975 kondigde de directie van de holding Glavebel-Mécaniver, die de afdeling plat glas van de multinational BSN Gervais Danone controleerde, haar beslissing aan om de ovens van het filiaal in Gilly te sluiten tegen de eerste februari. De arbeiders zouden simpelweg ontslagen worden. Onmiddellijk gingen zij in staking, bezetten ze het bedrijf en verkozen ze een stakingscomité. De staking zou zeven weken duren. Het was een klassenconflict zonder medelijden tegen een machtige multinational. De arbeiders hadden een grote troef, hun traditie van strijdsyndicalisme. Bij de afdeling van Glaverbel in Zwankendamme weigerde de vakbondsleiding de staking in Gilly te steunen. De reden? De vakbondsleiding vond de Waalse arbeiders “onredelijk”.

    In 2004 kwam er in Lodelinsart bij Charleroi een nieuwe herstructurering bij Glaverbel Coating. Het doel was om 40% van het personeel op twee jaar tijd te laten afvloeien. Dat kwam neer op bijna 100 van de 240 arbeiders. Glaverbel Coating is gespecialiseerd in de productie en de veredeling van glas met zonwerende coatings voor de mondiale markt van grote bouwwerken. In een mededeling zegt de groep dat de vestiging in Lodelinsart zwaar verlieslatend is . In datzelfde jaar verdwijnen 20 jobs bij Glaverbel in Roux. Begin 2005 volgt een herstructurering bij AGC Automotive (ex-Splintex) waarbij de acties van het personeel de steun krijgen van de arbeiders van de Glaverbel-vestigingen rond Charleroi. Bij AGC Automotive zouden 284 van de 840 jobs verdwijnen. Er werd meer dan 100 dagen gestaakt. Hier kan je een artikel lezen over de afloop van deze staking, het betreft een interview met Gustave Dache (auteur van het nieuwe boek over 60-61 en voormalig arbeider uit de glassector).

    In Zwankendamme bij Zeebrugge werden de afgelopen tien jaar verschillende herstructureringen doorgevoerd. Begin 2006 verdwenen 42 jobs. Het ging om jobs bij dochterondernemer Seapane dat vooral dubbelglas produceerde. De vakbonden reageerden gematigd omdat het aantal “naakte ontslagen” zou beperkt worden. Er werd vooral gewerkt met brugpensioen op 55 jaar. Daartoe moest het bedrijf erkend worden als onderneming in herstructurering waarbij minstens 10% van de arbeiders wordt getroffen. De verantwoordelijke ACV-secretaris verklaarde toen in de media: “We hebben alle vertrouwen dat het niet tot 42 ontslagen zal komen.” De ABVV-verantwoordelijke voegde er aan toe: “We weten dat het er minder goed gaat en hebben als vakbond ook respect voor de moeilijke situatie van het bedrijf.” En de ACV-secretaris nog: “Deze herstructurering is nodig om het bedrijf rendabel te maken voor de toekomst.”

    Het heeft niet lang geduurd vooraleer opnieuw tot ontslagen werd overgegaan. In 2007 veranderde Glaverbel de naam van het bedrijf tot AGC Glass Europe om nauwer aansluiting te vinden met de naam van het Japanse moederbedrijf AGC. In november 2010 volgde de bekendmaking van 109 jobs die verloren gaan bij AGC Glass Europe. De beslissing werd meegedeeld op de ondernemingsraad. De directie stelde dat er “slechte toekomstverwachtingen” zijn alsook een “overcapaciteit” en een te sterke “concurrentie elders in Europa”. Nochtans maakt AGC Glass Europe in Zeebrugge winst en is het orderboekje goed gevuld. Met de nieuwe golf van afdankingen zou een derde van het personeel verdwijnen, nu werken er nog 300 arbeiders. Dit is de vierde herstructurering op tien jaar tijd. Ooit werkten er 2.000 arbeiders in Zeebrugge, nu zouden er nog 200 overblijven.

    Dit stelt de vraag over welk antwoord er zal komen op de afdankingen. Pas 24 dagen na de bekendmaking van de herstructurering werd actie gevoerd en intussen wordt het overleg met de directie afgewacht om te zien hoeveel arbeiders met brugpensioen kunnen en hoeveel er uiteindelijk worden afgedankt.

    Wij denken dat een strijdbaar antwoord noodzakelijk is. Als we de logica van de directie aanvaarden, dan gaan we van herstructurering naar herstructurering waarbij alle verworven rechten uit het verleden op de helling worden gezet. Het personeel moet zich organiseren om collectief neen te zeggen aan een directie die enkel de winsten op korte termijn wil opdrijven en daartoe zelfs bereid is om een sociaal bloedbad aan te richten.

  • Benefietfeest voor ontslagen BBTK-secretarissen

    We hebben eerder al bericht over de wijze waarop vijf secretarissen van BBTK in Brussel-Halle-Vilvoorde op staande voet werden ontslagen zonder enige inspraak van de basis. De BBTK-leiding hanteerde daarbij de ergste patronale methoden. De vijf secretarissen leggen er zich niet bij neer en blijven campagne voeren voor het reïntegratie. Op 4 december is er een concert met DJ’s gepland als benefiet. Hieronder een aankondiging van deze activiteit.

    Meer over BBTK-BHV:

    • Nationale vakbondstop BBTK onthoofdt BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde (sector industrie) (8 september)
    • Tientallen militanten protesteren aan uitvoerend comité BBTK BHV (10 september)
    • BBTK. Nationale leiding in het offensief… tegen eigen secretarissen (17 september)
    • Protestactie tijdens betoging tegen ontslag van vijf secretarissen van de sector industrie (1 oktober)
    • Kortgeding over voogdij BBTK-SETCa BHV (11 oktober)
    • Strijd tegen patronale methoden in de vakbond gaat verder (15 november)
    • Website van de campagne van de vijf

  • Arcelor-Mittal. Winsthonger bedreigt tewerkstelling

    In de Luikse metaal staan de patroons ervoor gekend zowel warm als koud te blazen. De hoogovens kenden een geschiedenis die aan een soap doet denken: van stopzetten, herstarten, hersluiten,… Nu wordt een nieuwe episode geschreven: Arcelor-Mittal kondigde aan dat meerder lijnen van de “koude fase” begin 2011 worden gesloten. Zowat 500 jobs worden rechtstreeks bedreigd, mogelijk komt er economische werkloosheid voor onbepaaldeduur. Drie hoogovens in Europa zouden hetzelfde lot ondergaan.

    Nicolas Croes

    De aankondiging kwam er schandalig genoeg nadat bekend werd dat de NV Arcelor Mittal Finance and Service Belgium (AMFSB), een filiaal van Arcelor Mittal, vorig jaar slechts 496 euro belastingen betaalde op een winst van bijna 1,3 miljard euro. Blijkbaar is dat nog altijd niet genoeg. De staalmultinational doet er alles aan om de kosten verder te beperken. In het activiteitsverslag voor 2009 had Arcelor Mittal Belgium het al over een “vermindering van de personeelskosten”. Dat jaar werden er 854 jobs geschrapt, dat was goed voor 11% van het totaal aantal arbeiders en in uurprestaties zelfs 18%.

    Arcelor Mittal rechtvaardigt zich met de stelling dat de grondstoffen duurder worden en er concurrentie is van de Russische staalsector. Kortom, voor de arbeiders wordt het onmogelijk om een stabiele positie te hebben op een ogenblik dat de chaos van een economie van speculatie en concurrentie toeslaat. Eigenlijk pleit het bedrijf hiermee zelf tegen de private eigendom van de productiemiddelen. Er wordt immers toegegeven dat het kapitalisme slechts een korte termijn visie heeft. Deze visie heeft enkel oog voor de winsten en bedreigt zowel het milieu als de tewerkstelling.

    Nationalisatie onder arbeiderscontrole

    Als er over nationalisatie wordt gesproken, zullen de arbeiders van Arcelor Mittal misschien in eerste instantie denken aan de wijze waarop de Belgische staat destijds Cockerill-Sambre in 1981 heeft opgekocht. Dat bedrijf werd omgevormd tot een onderneming in handen van de Waalse regio. Als wij het over nationalisatie hebben, bedoelen we niet dat het bedrijf op kapitalistische basis moet worden beheerd en binnen de logica van dit systeem. In dat geval wordt de gemeenschap enkel gebruikt om tijdelijk enkele gaten te vullen teneinde de patronale belangen te verdedigen als een sector niet winstgevend genoeg is.

    In het geval van Cockerill-Sambre leidde dit proces destijds tot de integratie van het bedrijf in de groep Arcelor. De Waalse regio bleef een belangrijke aandeelhouder, maar de groep was vooral in handen van Amerikaanse pensioenfondsen. In 2006 werd Arcelor omgevormd tot Arcelor-Mittal na een vijandige overname door Mittal Steel, de wereldwijde leider in de staalsector.

    De enige manier om de werkgelegenheid veilig te stellen en de activiteit te richten op een ecologisch verantwoorde en sociaal nuttige productie, is door over te gaan tot een nationalisatie zonder compensatie van de aandeelhouders (tenzij op basis van bewezen behoefte) en met arbeiderscontrole en –beheer. Dat zal op langere termijn enkel stand kunnen houden indien de sleutelsectoren van de economie uit de greep van de private sector worden gehaald en gecollectiviseerd in het kader van een democratisch geplande economie.

  • Geslaagde betoging non-profit in Antwerpen

    Er was op 1.000 betogers gerekend, maar het waren er uiteindelijk een pak meer: zowat 2.500. De witte woede trok door Antwerpen en deed dit met de nodige slogans. De betogers riepen: "wij zijn niet boos, wij zijn woest". Er werd door de binnenstad opgetrokken om uiteindelijk op het Theaterplein te eindigen met enkele toespraken. LSP was aanwezig met een delegatie en publiceert enkele foto’s.

    Foto’s door Jonas (Antwerpen)

  • PPS schoolgebouwen loopt af op een sisser

    Artikel door Tim (Brussel) uit de novembereditie van De Linkse Socialist

    Met een grootse persconferentie werd in juni 2010 de start van het PPS-project “Scholen van Morgen” aangekondigd. Met de hulp van privémiddelen zou een deel van de gigantische achterstand in renovatie en bouw van scholen in Vlaanderen worden weggewerkt. Een prijskaartje voor de scholen kon of wou onderwijsminister Pascal Smet toen nog niet geven. De kosten werden eind juni bekend: veel scholen zouden tot 80% van hun werkingsbudget moeten afbetalen aan de privépartners in het bouwproject, sommige scholen zelfs tot 120%! De mythe van de privé-bank als barmhartige samaritaan was ineens doorprikt…

    PPS staat voor Privaat Publieke Samenwerking en is populair bij heel wat politici. Het idee is haast ontroerend: infrastructuurwerken in partnerschap tussen de private en publieke sector, waarbij hetgeen de overheid te kort komt spontaan wordt bijgepast door private bedrijven, vooral grote banken, in dit project BNP-Paribas Fortis Bank en Fortis Real Estate. Dat zijn banken die waarschijnlijk zochten naar een rendabele investering voor de miljarden van ons belastingsgeld dat zij toegeworpen kregen na de bankencrisis. Er werd gekozen voor de “Design, Build, Finance and Maintain-structuur”: PPS staat niet enkel in voor de bouw en financiering, maar ook voor het onderhoud tijdens de eerste 30 jaar.

    Het debacle met het scholenproject toont aan dat PPS vooral de privé ten goede komt: de investeerder schiet geld voor en is voor de komende 30 jaar zeker van een stevige winstvoet. De winsten die de privépartners hoopten te maken op het DBFM-project waren zo pervers hoog dat zelfs een volbloedliberaal als Dirk Van Mechelen in december 2009 reeds moest toegeven dat PPS veel te duur is geworden en dat een financiering door de Vlaamse overheid veel effectiever zou zijn.

    De lasten zijn dan weer voor de overheid, hoewel in dit geval de problemen verschillend zijn per onderwijsnet. In het vrij gesubsidieerd onderwijs (vooral Katholiek onderwijs, toch een overgrote meerderheid van de Vlaamse scholen) staan de schoolbesturen zelf in voor 30% (Basisonderwijs) of 40% (Secundair) van de kosten voor de DBFM. Het zijn vooral deze scholen voor wie de broodnodige bouwprojecten onbetaalbaar zijn nu de privé haar prijzen bekend heeft gemaakt. Maar ook in de andere scholen zijn de hoge prijzen niet evident: veel stads -en gemeentebesturen hebben niet de middelen om bij te leggen voor “hun” scholen, en voor het gemeenschapsonderwijs mag de Vlaamse overheid rekenen op een fikse meerkost.

    PPS is winstgevend voor de privé-investeerders, die hun winsten verzekerd zien met ons belastingsgeld. Voor de gigantische bouw –en renovatieachterstand in het Vlaams onderwijs (geschat op 4 miljard euro) is het geen oplossing.

  • Vastberaden actie levert tijdelijke overwinning op bij Brink’s

    Op 20 november werd na drie weken staken een akkoord goedgekeurd door een grote meerderheid van het stakende personeel van Brink’s. Dat bedrijf wilde in ons land enkel het meest winstgevende onderdeel, de transport van diamanten, behouden. Om goedkoper van de rest van de activiteiten af te geraken, werd geprobeerd om het personeel van een bediendenstatuut te laten overstappen naar een werkliedenstatuut. Dat zou de multinational heel wat goedkoper uitkomen bij een collectieve afdanking.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    De aangestelde bewindvoerders zullen mooi beloond worden voor hun opruimwerk. Alain Zenner, gekend van zijn rol bij het faillissement van Forges de Clabecq, en Gérard Delvaux zullen samen 1,5 miljoen euro ontvangen voor maximaal 6 maanden werk. Dit is ongeveer 10% van de geschatte waarde van het bedrijf bij een faillissement.
    [/box]

    Het personeel reageerde vastberaden en ging meteen in staking. De rechtbank zag zich verplicht om het faillissement van Brink’s als frauduleus te bestempelen en stelde twee bewindvoerders aan. Grote klanten van Brink’s, zoals Fortis, ING, bpost en Delhaize, ondervonden problemen als gevolg van het conflict. De bewindvoerders moeten er voor zorgen dat de klanten terug worden bediend. Het werk wordt hervat met behoud van het bediendenstatuut en zonder de sluiting van de vestiging in Strépy.

    Hiermee is het verhaal bij Brink’s echter niet voorbij. Niemand heeft vertrouwen in een echte doorstart van het bedrijf. Mogelijk komt er al gauw een nieuwe aankondiging van faillissement waarna een overnemer de interessante klanten kan oppikken en het personeel alsnog een slechter statuut kan opdringen. Het personeel en de bonden moeten waakzaam blijven.

    Deze strijd was niet alleen belangrijk voor het personeel van Brink’s. Indien de directie erin was geslaagd om een ander statuut op te leggen, dan zou dit een belangrijk precedent gevormd hebben. Dit scenario is voorlopig van de baan, maar de strijd is nog niet gestreden. Ongetwijfeld zullen nog andere bedrijven overgaan tot soortgelijke patronale agressie waarop met interprofessionele solidariteitsacties moet worden geantwoord.

    Bovendien moet een fundamentele vraag worden gesteld: moeten we waardetransport overlaten aan de winsthongerige haaien van de privé? Wij denken van niet. Het levert het personeel, dat een risicovol beroep uitoefent, en de samenleving die belang heeft van het goed functioneren van die dienst over aan bedrijven waar enkel de winst telt. Het waardetransport moet als onderdeel van de financiële sector worden genationaliseerd onder arbeiderscontrole en –beheer zodat de veiligheid van het personeel en de dienstverlening centraal kunnen staan.

    Lees ook:

    • Bezoek aan de stakerspost in Machelen (18.11)
    • Staking bij Brink’s gaat voort – verslag vanuit Strépy (15.11)
    • Brink’s vraagt faillissement aan (12.11)
    • Brink’s. Patronale stormram tegen bediendenstatuut (10.11)
    • Staking bij Brink’s gaat verder (5.11)
    • Brink’s: staking tegen aanval op lonen en statuut (28.10)

  • Non-profit: wij zijn niet kwaad, we zijn woest!

    Ruim 6000 werknemers uit de Vlaamse non-profit trokken gisteren door Brussel, van het Noordstation naar het Martelarenplein. Het ging om een zeer gevarieerde groep die ondersteund werd door delegaties uit de federale non-profit en andere sectoren. Duidelijk aanwezig waren de beschutte werkplaatsen en de socio-culturele sector, twee sectoren die het hardst getroffen worden door de besparingsgolf. Ook LSP was aanwezig, we verdeelden “Polsslag”, een actieblad van de witte woede.

    Verslag door Jef, werknemer in de sector. Gisteren publiceerden we al enkele foto’s van de betoging

    Op het Martelarenplein kwam het even tot een partijtje eieren en groene dozen gooien, maar verder verliep alles rustig. Naast de zang en dansnummers, die er op non-profitacties steeds bijhoren, waren er ook meerdere sprekers. De toespraken bleven niet beperkt tot een opsomming van de problemen binnen de sector. Ze gingen verder en verwezen naar structurele problemen die aangepakt moeten worden om tot een oplossing te kunnen komen binnen de non-profit. Zo werd er onder meer ingegaan op de cadeaus aan de bedrijven en financiële sector. De notionele interestaftrek werd zwaar in vraag gesteld en het feit dat België het enige West-Europese land is waar geen belasting is voor hoge vermogens.

    Voor deze betoging was de Vlaamse regering al duidelijk, er is geen geld voor extra loon- en arbeidsvoorwaarden in de non-profit. Deze uitspraak is geen verassing. De Vlaamse ondernemers en Vlaamse politici hebben een gelijkaardige strategie naar de arbeidsmark toe. Geld halen waar het niet zit en cadeaus uitdelen aan de bedrijven, dat is de huidige politiek. Binnen de Vlaamse regering is het niet verwonderlijk met de voornaamste bevoegdheden die liggen bij Kris Peeters (CD&V en ex-Unizo) en Philippe Muyters (N-VA en ex-Voka). Laat het ook duidelijk zijn dat het regionaliseren van het werkgelegenheidsbeleid niet gauw zal leiden tot een stortvloed aan maatregelen die de positie van de werknemers binnen de non-profit, en daarbuiten, zullen verbeteren.

    Het was Kris Peeters die in naam van de Vlaamse regering een afvaardiging van de bonden wilde ontvangen. Hij had een voorstel klaar en verklaarde zich bereid om onderhandelingen te starten. Hopelijk is dit niet dezelfde bereidheid als in september, toen het bij een verkennende vergadering bleef. Het voorstel van Peeters is een vijfjarenplan dat opgedeeld is in twee fasen. In een eerste fase van twee jaar wil hij de “kwalitatieve aspecten” bespreken en dit per sector en per bevoegde minister. Hij voegde er aan toe dat het wel binnen de bestaande budgetten moest blijven. In een tweede fase, van 2013 tot 2015, kunnen er andere elementen aan bod komen. Het hele voorstel toont nog maar eens de gebruikelijke strategie van verdeel-en-heers en van op-de-lange-baan-schuiven. De onderhandeling van de tweede fase start in 2013. Vanaf dan kunnen er eisen als koopkrachtverhoging, extra jobs, werkbaar werk en andere aan bod komen. Deze datum is niet zomaar gekozen, het is net voor de verkiezingen van 2014. Hierdoor kunnen alle hete appels doorgeschoven worden naar de volgende legislatuur. Met een voorspelbaar resultaat: de non-profit kan extra middelen op zijn blote buik schrijven.

    Aan de vakbonden is gevraagd om tegen volgende week vrijdag een antwoord klaar te hebben. Voor LSP en de militanten van de Polsslag is het antwoord nu al duidelijk: NEE, niet akkoord. Opgesplitste onderhandelingen over kwalitatieve aspecten (1° fase van het voorstel) moeten sowieso gepaard gaan met onderhandelingen over extra jobs, nieuwe opvangnormen en nieuwe functieclassificatie. De onderhandelingen moeten onmiddellijk gestart worden en dit met de volledige witte woede. Er moet een duidelijk vijfjarenplan komen met concrete toezeggingen. Moeilijkheden zijn te verwachten en daarom hebben de vakbonden vandaag al besloten om de provinciale acties van volgende week gewoon door te laten gaan. Woensdag wordt er verzameld in Limburg, donderdag in Antwerpen en vrijdag in Vlaams-Brabant en Brussel.

    Politieke antwoorden hoeven de werknemers en gebruikersverenigingen van de non-profit niet te verwachten van de traditionele partijen, ook niet van de “officiële” linkerzijde. De standpunten van CD&V en N-VA zijn reeds duidelijk. VLD kwam in het verleden al naar buiten met het minimaliseren van de wachtlijsten door de zwaarte ervan toe te schrijven aan ‘oneigenlijke gehandicapten’ die op de wachtlijsten zouden staan (uitspraak van ex-VLD voorzitter Somers). Toen bijgetreden door de toenmalige Vlaams minister van welzijn Byttebier (GROEN!). SP.a liet in het verleden bij monde van Van den Bosche al verstaan dat het niet wil onderhandelen met een sector in staking. Vandenbroucke (SP.a) voerde, met de steun van Vervotte (CD&V), een loonstop door binnen het onderwijs en de non-profit. Van het Vlaams Belang moet de sector ook geen steun verwachten. Onderhandelen met vakbonden is voor hen zedenschennis en vertegenwoordigers van personen met een beperking vinden zij sowieso al te links.

    De partijen die op de betoging aanwezig waren, bleven doorgaans erg vaag. GROEN! riep op om te investeren in een warm Vlaanderen, zonder daar verder een invulling over te geven. PVDA stelde zeer terecht dat de huidige regering de voorrang geeft aan hun vrienden bankiers en de patroons. Spijtig genoeg kwamen ze niet verder dan de eis van een vermogensbelasting en een verwijzing naar hetgrotegeld.be.

    LSP had in haar maandblad en via het pamflet Polsslag een duidelijke analyse en een onderbouwd dossier. In de Polsslag werd duidelijk naar voor gebracht dat er nood is aan een brede linkse arbeiderspartij. Enkel een dergelijke partij zal opkomen voor de noden en behoeften van de werknemers, de gebruikers en andere belangengroepen binnen de non-profit. Zo’n partij zal groeien uit de basis van de vakbonden en zich niet beperken tot het sociaal begeleiden van herstructureringen en besparingen, maar vechten tegen de sociale afbraak en zich verzetten tegen iedere vorm van verdeling onder de werknemers. De militanten rond Polsslag willen aan zo’n nieuwe linkse arbeiderspartij meebouwen en versterken intussen de strijd door zich te organiseren. Meer info vind je op www.polsslagnonprofit.blogspot.com.

  • Solidariteitsactie met het personeel van Brink’s

    Gisteren was er een actie van zowat duizend militanten en delegees. Er was vooral gemobiliseerd door BBTK, LBC en de Algemene Centrale (ABVV). Het personeel van Brink’s is intussen al drie weken aan het staken. Hun strijd werd met de actie gisteren open getrokken. LSP was aanwezig op de actie en vond het een belangrijke stap. Het personeel van Brink’s wilde naar minister Turtelboom trekken, maar enkel een delegatie werd toegelaten. Turtelboom probeerde de staking te breken door een licentie te geven aan het filiaal Brink’s Diamond & Jewelry in Zaventem. De campagne “Jongeren in strijd voor werk” kreeg een goede ontvangst op de actie, er werd een solidariteitsbrief verspreid. Deze actie moet het vertrekpunt zijn voor een grote syndicale solidariteitscampagne met het personeel van Brink’s en tegen de patronale agressie.

    Fotoreportage door Boris

  • Non-profit komt terug op straat. Fotoreportage

    Vandaag betoogden duizenden personeelsleden van de non-profit tegen de besparingen waarmee de sector wordt geconfronteerd en het aanslepen van de vijfjaarlijkse onderhandelingen inzake de lonen en arbeidsvoorwaarden. De betoging toonde een strijdbare Witte Woede. LSP was uiteraard ook van de partij en verdeelde het pamflet Polsslag. Hieronder een fotoreportage.

    Soo Ra (Gent)

  • Bezoek aan de stakerspost van Brink’s in Machelen

    In het vorige artikel op deze site hadden we het al over de poging van de directie om het bedrijf failliet te laten verklaren. Sindsdien werd dit afgewezen door de rechtbank. Woensdag trokken we naar de stakerspost in Machelen waar het personeel aan het wachten was op de resultaten van het onderzoek naar de boekhouding van het bedrijf.

    Verslag door Nico M (Brussel)

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Lees ook:

    • Staking bij Brink’s gaat voort – verslag vanuit Strépy (15.11)
    • Brink’s vraagt faillissement aan (12.11)
    • Brink’s. Patronale stormram tegen bediendenstatuut (10.11)
    • Staking bij Brink’s gaat verder (5.11)
    • Brink’s: staking tegen aanval op lonen en statuut (28.10)

    [/box]

    Het personeel wil maar al te graag verder werken, onder dezelfde voorwaarden en dus met behoud van het huidige statuut. De directie houdt nu de deuren gesloten met het argument dat ze niet meer in staat is om de lonen te betalen (als onderdeel van het zogenaamde faillissement). Er is in de praktijk dus sprake van een lock-out vanwege de directie die zelf de mogelijkheid om het werk te hervatten afblokt. Voor de poorten in Machelen werden de resultaten van de studie van de boekhouding aandachtig gevolgd. Maar er waren ook discussies over de standpunten van klanten van Brink’s (waaronder BNP Paribas-Fortis) over de vraag of er nog voldoende vertrouwen is om verder te werken. De druk op het personeel wordt dus opgevoerd.

    Aan de stakerspost was er weinig vertrouwen over de rol die de overheid in dit dossier kan spelen. “De staat heeft niet dezelfde doelstellingen zoals wij. Het is een beetje zoals het glas dat halfvol of halfleeg is. Wij willen onze arbeidsvoorwaarden en de tewerkstelling behouden. De overheid is al tevreden als de economische activiteit behouden blijft en een deel van het personeel. Voor de overheid is de vraag over het statuut niet belangrijk”, werd ons aan het piket gezegd. Bij andere conflicten zoals bij Fiat of Godiva kwam de overheid nooit tussen om de ontslagen te betwisten. Uiteindelijk werden gemeenschapsmiddelen gebruikt om het patronaat bij te staan in het opdelen van het personeel. De enige manier om het patronaat tot toegevingen te dwingen, is door onverzettelijk in verzet te gaan en daarbij op de eigen kracht te rekenen. Dat was hoe vorig jaar bij Bayer en Inbev besparingsplannen werden tegen gehouden.

    Het conflict bij Brink’s is niet enkel van belang voor het personeel van Brink’s, het is een discussie die alle werknemers in het land aanbelangt. Het is immers duidelijk dat er nood is aan een eenheidsstatuut, maar het patronaat wil dat enkel indien de ontslagvoorwaarden voor bedienden drastisch naar beneden worden herzien.

    Aan het piket stelden de bedienden dat Brink’s een testcase is. Indien het hier mogelijk is om naar een werkliedenstatuut over te stappen, dan zullen andere bedrijven volgen. Het personeel en de vakbonden moeten de solidariteitsacties opvoeren en hun vastberadenheid tonen in de strijd tegen de afbraak van het statuut en de arbeidsvoorwaarden.

    De solidariteitsactie die vandaag plaats vindt in Brussel kan een vertrekpunt zijn om een democratisch actieplan naar voor te brengen in de strijd voor minstens het behoud van het bediendenstatuut en uiteindelijk voor een eenheidsstatuut met harmonisatie naar boven. We mogen het personeel van Brink’s niet alleen de strijd laten voeren, zeker niet in een strijd die alle werknemers in dit land aanbelangt.

    Een eengemaakte en solidaire strijd die breder wordt gevoerd, is de enige manier om het arrogante patronaat tot toegevingen te dwingen. We mogen hen de tijd niet geven om ons te isoleren. Het is dringend nodig om de initiatieven en campagnes op te drijven. Het personeel van Brink’s houdt momenteel een oorlogskas vast in de geldkoffers. Het feit dat dit geld niet circuleert en een aantal banken in de problemen komen, zorgt ervoor dat de economie in de problemen komt. De overheid en het patronaat willen daar een oplossing voor. Maar we mogen hen niet toelaten dat tegenover het vrijgeven van de middelen enkel een maandenlange periode van onderhandelingen staat.

    Meer algemeen stelt de kwestie zich of de financiële sector in de handen van de private sector mag worden overgelaten. De financiële crisis heeft de resulaten van de speculatie getoond. Doorheen Europa zijn de regeringen vandaag bezig om de gewone werkmens te laten betalen voor de reddingsplannen van de banken. Die reddingsplannen worden betaald door harde besparingen en aanvallen op onze openbare diensten. Dat idee was ook aanwezig onder de waardevervoerders op de stakerspost. Wij zeggen: nationaliseer de volledige financiële sector, inclusief het waardevervoer, om de veiligheid van het personeel en de dienstverlening aan de bevolking centraal te stellen in de plaats van de onstilbare winsthonger van de speculanten.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping