Bezoek aan de stakerspost van Brink’s in Machelen

In het vorige artikel op deze site hadden we het al over de poging van de directie om het bedrijf failliet te laten verklaren. Sindsdien werd dit afgewezen door de rechtbank. Woensdag trokken we naar de stakerspost in Machelen waar het personeel aan het wachten was op de resultaten van het onderzoek naar de boekhouding van het bedrijf.

Verslag door Nico M (Brussel)

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Lees ook:

• Staking bij Brink’s gaat voort – verslag vanuit Strépy (15.11)
• Brink’s vraagt faillissement aan (12.11)
• Brink’s. Patronale stormram tegen bediendenstatuut (10.11)
• Staking bij Brink’s gaat verder (5.11)
• Brink’s: staking tegen aanval op lonen en statuut (28.10)

[/box]

Het personeel wil maar al te graag verder werken, onder dezelfde voorwaarden en dus met behoud van het huidige statuut. De directie houdt nu de deuren gesloten met het argument dat ze niet meer in staat is om de lonen te betalen (als onderdeel van het zogenaamde faillissement). Er is in de praktijk dus sprake van een lock-out vanwege de directie die zelf de mogelijkheid om het werk te hervatten afblokt. Voor de poorten in Machelen werden de resultaten van de studie van de boekhouding aandachtig gevolgd. Maar er waren ook discussies over de standpunten van klanten van Brink’s (waaronder BNP Paribas-Fortis) over de vraag of er nog voldoende vertrouwen is om verder te werken. De druk op het personeel wordt dus opgevoerd.

Aan de stakerspost was er weinig vertrouwen over de rol die de overheid in dit dossier kan spelen. “De staat heeft niet dezelfde doelstellingen zoals wij. Het is een beetje zoals het glas dat halfvol of halfleeg is. Wij willen onze arbeidsvoorwaarden en de tewerkstelling behouden. De overheid is al tevreden als de economische activiteit behouden blijft en een deel van het personeel. Voor de overheid is de vraag over het statuut niet belangrijk”, werd ons aan het piket gezegd. Bij andere conflicten zoals bij Fiat of Godiva kwam de overheid nooit tussen om de ontslagen te betwisten. Uiteindelijk werden gemeenschapsmiddelen gebruikt om het patronaat bij te staan in het opdelen van het personeel. De enige manier om het patronaat tot toegevingen te dwingen, is door onverzettelijk in verzet te gaan en daarbij op de eigen kracht te rekenen. Dat was hoe vorig jaar bij Bayer en Inbev besparingsplannen werden tegen gehouden.

Het conflict bij Brink’s is niet enkel van belang voor het personeel van Brink’s, het is een discussie die alle werknemers in het land aanbelangt. Het is immers duidelijk dat er nood is aan een eenheidsstatuut, maar het patronaat wil dat enkel indien de ontslagvoorwaarden voor bedienden drastisch naar beneden worden herzien.

Aan het piket stelden de bedienden dat Brink’s een testcase is. Indien het hier mogelijk is om naar een werkliedenstatuut over te stappen, dan zullen andere bedrijven volgen. Het personeel en de vakbonden moeten de solidariteitsacties opvoeren en hun vastberadenheid tonen in de strijd tegen de afbraak van het statuut en de arbeidsvoorwaarden.

De solidariteitsactie die vandaag plaats vindt in Brussel kan een vertrekpunt zijn om een democratisch actieplan naar voor te brengen in de strijd voor minstens het behoud van het bediendenstatuut en uiteindelijk voor een eenheidsstatuut met harmonisatie naar boven. We mogen het personeel van Brink’s niet alleen de strijd laten voeren, zeker niet in een strijd die alle werknemers in dit land aanbelangt.

Een eengemaakte en solidaire strijd die breder wordt gevoerd, is de enige manier om het arrogante patronaat tot toegevingen te dwingen. We mogen hen de tijd niet geven om ons te isoleren. Het is dringend nodig om de initiatieven en campagnes op te drijven. Het personeel van Brink’s houdt momenteel een oorlogskas vast in de geldkoffers. Het feit dat dit geld niet circuleert en een aantal banken in de problemen komen, zorgt ervoor dat de economie in de problemen komt. De overheid en het patronaat willen daar een oplossing voor. Maar we mogen hen niet toelaten dat tegenover het vrijgeven van de middelen enkel een maandenlange periode van onderhandelingen staat.

Meer algemeen stelt de kwestie zich of de financiële sector in de handen van de private sector mag worden overgelaten. De financiële crisis heeft de resulaten van de speculatie getoond. Doorheen Europa zijn de regeringen vandaag bezig om de gewone werkmens te laten betalen voor de reddingsplannen van de banken. Die reddingsplannen worden betaald door harde besparingen en aanvallen op onze openbare diensten. Dat idee was ook aanwezig onder de waardevervoerders op de stakerspost. Wij zeggen: nationaliseer de volledige financiële sector, inclusief het waardevervoer, om de veiligheid van het personeel en de dienstverlening aan de bevolking centraal te stellen in de plaats van de onstilbare winsthonger van de speculanten.