NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Privémilitie ingezet tegen stakingspiket bij Meister. Het recht op actievoeren eens te meer onder vuur genomen

    Er wordt doorheen Europa een patronaal offensief gevoerd tegen de arbeiders en hun gezinnen. Die klassenoorlog barste nogmaals in volle hevigheid los in Sprimont. Zondagnamiddag werden arbeiders die in actie kwamen tegen een dreigende delokalisatie geconfronteerd met een knokploeg van een twintigtal vechtersbazen die door de directie waren ingehuurd om het piket te breken.

    Artikel door Nico, foto’s door Daphné. Zie hier de reportage van het VRT-Nieuws

    De arbeiders lieten zich niet doen en ze waren al snel met een honderdtal aanwezigen om het bedrijf af te sluiten waardoor de knokploegen de fabriek niet zomaar opnieuw konden verlaten. Er kwamen al snel solidariteitsdelegaties ter plaatse. De politie moest tussenkomen om de patronale vechtersbazen te ontzetten.

    Maandag reageerde de metaalbond van het ABVV met een persbericht waarin het verklaarde dat het zich uitdrukkelijk verzet tegen deze patronale agressie en dat het verbazingwekkend is dat niet werd opgetreden tegen gewapende en gewelddadige personen. De arbeiders van Meister proberen al een week om de werkgever aan tafel te krijgen voor toelichting bij de mogelijke delokalisatie van een deel van de productie. Die mogelijkheid kwam het personeel ter ore, maar de directie hult zich in stilzwijgen. Blijkbaar communiceert de directie enkel via knokploegen.

    Midden vorige week kwam de directie dan toch ter plaatse, maar ze weigerde uitleg te geven aan het personeel. De vakbonden vroegen aan de directieleden om ter plaatse te komen uitleggen wat ze van plan waren en meer bepaald of het klopte dat een deel van de productie naar Tsjechië zou verhuizen. De arrogantie van de directie leidde tot een enorme woede onder het personeel. De directieleden werden een uur vast gehouden in de lokalen van het bedrijf. Daarmee eiste het personeel dat ze de algemeen directeur van het bedrijf naar Sprimont zouden sturen om toelichting te geven.

    De woede van het personeel is niet verwonderlijk. Het gaat om een winstgevend bedrijf dat zeker niet in moeilijkheden verkeert. Dit is de zoveelste collectieve afdanking op rij na ArcelorMittal (600 directe jobs), Bekaert (600), Laboratoires Thissen in Eigenbrakel (334), Crown Cork in Deurne (320), Alcatel-Lucent (185) of nog Nokia-Siemens (127). Het bedrijf aarzelde niet om gebruik te maken van de vele bestaande fiscale cadeaus in ons land. Vervolgens wordt het personeel bij het grof vuil gezet met het argument dat de loonkost te hoog is. Hoe lang zullen we die chantage nog pikken?

    Het ontbrak de afgelopen maanden niet aan aanvallen op het stakingsrecht en op de vakbonden. In verschillende bedrijven is er een jacht op de delegees geopend. Er werd ook druk gezet om de blokkade van industriezones tijdens de algemene staking van 30 januari te vermijden. Jammer genoeg heeft de vakbondsleiding dat niet beantwoord met een verdediging van de blokkades. Die blokkades lieten het personeel van kleinere bedrijven in de zones toe om ook aan de acties deel te nemen en aan de terreur van hun patroons te ontsnappen.

    De afgelopen maanden hebben wij al meermaals opgeroepen om een sterke campagne op te zetten ter verdediging van de syndicale vrijheden en rechten. Dat is het beste antwoord op het afdanken van delegees maar ook op de mediagenieke antistakingscampagne die werd gevoerd. In Sprimont wordt een nieuw dieptepunt bereikt, het verzet moet aan de ernst van de situatie aangepast zijn!

  • Dienstverlening van De Lijn wordt zwaar afgebouwd

    De besparingen bij De Lijn worden stilaan concreet. Het algemeen besparingspakket werd opgedeeld per regio en de concrete besparingen worden op dat niveau genomen. Gazet van Antwerpen kon de plannen voor de provincie Antwerpen inzien nog voor dit aan het personeel werd voorgelegd. De omvang van de besparingsoperatie is groot: de helft van de bussen in de Mechelse binnenstad verdwijnt, in Antwerpen neemt het bus- en tramverkeer fors af.

    Dinsdag worden de concrete plannen in Antwerpen aan het personeel bekend gemaakt, woensdag volgt Mechelen. Voor die laatste stad werd bekend dat het aantal ritten in de binnenstad wordt gehalveerd. Ook in centrumsteden als Turnhout en Lier zullen minder bussen naar het centrum rijden.

    In Antwerpen zullen naast de bussen ook de trams minder uitrijden. Er wordt gesteld dat er momenteel gemiddeld om de 7,5 minuten een tram rijdt, dat wordt opgedreven tot een gemiddelde van 8 minuten. Dat kan beperkt lijken, maar het betekent dat er op enkele lijnen veel minder zal worden gereden. Lijn 8 sneuvelt helemaal, lijn 3 wordt sterker dan gemiddeld afgebouwd.

    Voor de reizigers betekent de hervorming dat de dienstverlening wordt afgebouwd. Voor het personeel betekent het minder ritten en mogelijk ook minder collega’s. Er zou onder meer gesnoeid worden in de technische diensten. De besparingsoperatie van 60 miljoen euro zal bovendien wellicht nog worden opgevoerd als gevolg van de extra besparingen die de Vlaamse regering zal nemen na de federale begrotingscontrole eind deze maand. En er zijn de hoge brandstofprijzen die doorwegen in de begroting van De Lijn.

    Woordvoerder Koen Peeters van De Lijn stelde: “Er zullen geen ontslagen vallen bij de bus- en tramchauffeurs. Toch zeker geen naakte. Wel is het zo dat personeelsleden die met pensioen gaan, en dat zijn er jaarlijks heelwat, niet meer worden vervangen.” In directere taal: er verdwijnen jobs.

    Nadat de media werden ingelicht, volgen komende week ook de vakbonden en het personeel. ACV-verantwoordelijke De Wilder werd in Gazet van Antwerpen aan het woord gelaten: “De reizigers zouden dit niet mogen pikken. Ze zouden moeten betogen, in opstand komen tegen de besparingen. Want zij gaan die het meest voelen.”

    Er is nood aan een front van personeel en reizigers om samen in verzet te gaan tegen het besparingsbeleid. De vakbonden bij De Lijn zijn het beste geplaatst om daar een initiatief toe te nemen met een campagne waar ook de reizigers een actieve rol in kunnen spelen. Dergelijke campagne mag niet beperkt blijven tot één lijn of één regio, het besparingsbeleid treft alle personeelsleden en alle reizigers van het volledige openbare vervoer.

  • Personeel containerbedrijf APM Terminals (Rotterdam) dwingt loonsverhoging af

    Lees ook: Chantage in de haven

    De sociale onrust die de regering organiseerde bij de loodsen in de Antwerpse haven leidde tot een enorme propagandaslag tegen het personeel. Eén van de terugkerende argumenten was de imagoschade voor Antwerpen en de dreiging dat Rotterdam trafiek zou overnemen. Een klassiek spel van verdeel-en-heers. Het personeel van APM Terminals in Rotterdam liet zich daar niet aan vangen en dwong door strijd een mooie loonsverhoging af.

    Een van de eerste schepen die na het stopzetten van de acties van de loodsen in ons land naar Antwerpen kwam, was een schip dat uit Rotterdam uitweek wegens een staking bij APM. Daar was al enige tijd sociale onrust door het uitblijven van een CAO. Knelpunten waren de discussies rond de loonsvoorwaarden, werkzekerheidsgarantie en het invoeren van een extra compensatie voor de nationale maatregel om de pensioenleeftijd op te trekken. Het personeel dat op 65 in plaats van 67 op pensioen gaat, zou fors moeten inleveren. Dat verschil wil het personeel toedichten.

    Voor de werkgevers kon daar geen sprake van zijn. APM kondigde midden februari aan dat het drie weken lang containerschepen naar Antwerpen zou afleiden omwille van de sociale onrust. Dat was een niet mis te verstaan dreigement. De nationale werkgeversfederatie bevestigde de eis van een algemene bevriezing van de lonen, “nullijn” genoemd.

    Maar het personeel liet zich niet vangen en bleef actie voeren. Dinsdag werd opnieuw in staking gegaan. Dat levert resultaat op. In 2012-2013 krijgen de werknemers bovenop de prijscompensatie (aanpassing aan de index, in 2012 was dit 2,33%) een loonsverhoging van 2,75% en twee eenmalige uitkeringen van telkens 1.250 euro bruto. Bovendien is er een werkzekerheidsgarantie tot 2016. Vanaf 2014 komt er een extra bijdrage voor een aanvullende pensioenregeling.

    Het resultaat bij APM in Rotterdam toont aan dat strijd resultaten oplevert. Dat is ook bij ons van belang aangezien het patronaat in de havens een oorlog is gestart. Het is columnist Marc Reynebeau die het over een oorlog had: “In een oorlog is de waarheid het eerste slachtoffer. Wat verder ook over de staking [van de loodsen] te denken valt, wanneer zoveel waarheid sneuvelt, moet het zijn dat er een oorlog bezig is.” Reynebeau voegt er aan toe dat het zaak is om te weten wie een oorlog is begonnen. Nadat hij eerder wees op het achterhouden van het akkoord tussen MSC en het Antwerpse Havenbedrijf, moet niet ver gezocht worden naar een antwoord op die vraag.

    De directie van APM verklaarde dat deze CAO de “maximale loonruimte” benut. Zal dit maximum straks ook in andere vestigingen van APM en in andere containerbedrijven worden toegekend? Een sterkere samenwerking tussen het personeel in de verschillende havens zou dat gemakkelijker maken. Bovendien zou een verdeel-en-heerspolitiek moeilijker worden. United we stand!

  • Les Dolomies – Marche Les Dames. Hoe de loonnorm in de steengroeven werd gebroken

    We staan voor een lange strijd tegen het besparingsbeleid van de vlinderregering. Het is op zo’n ogenblik nuttig om terug te kijken op wat gebeurde in het jaar dat achter ons ligt. Een belangrijke discussie daarbij was het Interprofessioneel Akkoord en de loonnorm van 0,3% die werd opgelegd. Onze lonen mochten volgens die norm in 2011-2012 met niet meer dan 0,3% stijgen.

    Artikel door Alain (Namen) uit de februari-editie van ‘De Linkse Socialist’

    Veel syndicale militanten spraken zich uit tegen deze loonnorm, in alle vakbonden verwierp een meerderheid van de basis het voorstel. Het patronaat en de traditionele partijen legden daarop de loonnorm eenzijdig op. In een aantal bedrijven werd de loonnorm echter gebroken. We haalden eerder al voorbeelden aan. Op basis van een strijdbare opstelling werd ook in de steengroeven van Marche-les-Dames nabij Namen een akkoord gesloten waarbij de norm van 0,3% werd gebroken. We spraken met ABVV-delegee Pedro Pereiro over hoe dat mogelijk was.

    De geschiedenis van de steengroeven

    In het begin van de 20ste eeuw verenigden de families Dumont en Lhoist zich om drie steengroeven uit te baten: in Jemelle, Dumont-Wauthier en in Marche-les-Dames. In de jaren 1980 stond het bedrijf aan de rand van het faillissement. Twee neven hebben het bedrijf dan volledig opgekocht en opnieuw opgestart. De steengroeven leveren kalk dat wordt gebruikt in verschillende sectoren zoals staal, glas en chemie.

    In 2001 telde het Belgische bedrijf op internationaal vlak ongeveer 8.000 werknemers. Vandaag blijven er daar nog 6.700 van over, waarvan 3.500 in Europa en 800 in België. Er zijn verschillende sites in ons land: Lhoist, Jemelle, de Dolomies in Marche-les-Dames, Dumont-Wauthier en Merlemont (waar sierstenen worden geproduceerd). Het zakencijfer van het bedrijf liep in 2011 wereldwijd op tot 110 miljoen euro.

    De vakbonden in de steengroeven

    Er zijn in de steengroeven zowel grote als kleine bedrijven, maar overal is er een syndicale afvaardiging. In de sector (die onder het paritaire comité 102.09 valt) onderhandelen de delegees rechtstreeks met de werkgever. Tijdens de onderhandelingen voor een loonnorm 2011-2012 waren de arbeiders van de steengroeven ervan overtuigd dat de nationale norm van 0,3% moest worden gebroken. De kleine werkgevers boden heel wat weerstand, maar uiteindelijk behaalden we in de sector een loonsverhoging van 1,2%.

    Na de onderhandelingen op sectorniveau volgden onderhandelingen per bedrijf. In de grote bedrijven is de krachtsverhouding uiteraard gunstiger. In de groep Lhoist haalde het personeel, als we alle verworven voordelen (zoals groepsverzekering) meerekenen, een verhoging van 4,22% binnen. Dat is natuurlijk een pak boven de 0,3% van de nationale loonnorm. Veertien keer zoveel om exact te zijn…

    Sommigen zullen inbrengen dat dit enkel mogelijk is in een sector waar delokaliseren niet bepaald gemakkelijk is. Dat klopt uiteraard, maar de werkgevers waren onvermurwbaar tijdens de onderhandelingen en ze kregen daarbij de volledige steun van de gevestigde partijen.

    De opbouw van een strijdbare delegatie

    Er is sinds 1993 een syndicale delegatie bij Lhoist. Vanaf 1995 werd met het personeel van het bedrijf een eisenpakket opgemaakt. Op basis van strijd werden die eisen ook effectief ingewilligd, maar niet op alle sites. Het is pas tussen 1999 en 2001 dat een strijd werd opgezet om de voorwaarden in de drie fabrieken van de groep te harmoniseren. Er werd een 35-uurweek afgedwongen en tot in 2010 waren er in de drie vestigingen ook gelijke lonen.

    Ondanks de verschillen in de vestigingen van het bedrijf kwam het op basis van solidariteit en strijd tot een harmonisatie. ABVV-delegee Perreira legde ons ook uit dat de arbeiders voelden dat de syndicale delegatie het voor hen opnam. Het vertrouwen werd doorheen de tijd opgebouwd. Er werd tijd uitgetrokken om alles uit te leggen en om te discussiëren, niet alleen als er overwinningen werden geboekt maar ook als er nederlagen werden geleden. In dat geval is het immers belangrijk om lessen te trekken.

    De delegatie van Marche-les-Dames heeft gestreden voor het behoud van de tewerkstelling. In 1993 waren er nog 220 arbeiders, maar in 2000 was dat al gezakt tot 137 contracten van onbepaalde duur. De syndicale delegatie kwam op voor het verdelen van de arbeidstijd, waardoor er tegen 2008 (in volle crisis) opnieuw 157 mensen werkten. In 2011 was dat opgelopen tot 167 arbeiders met een vast contract. In de strijd heeft de syndicale delegatie ook afgedwongen dat heel wat interimmers een vast contract kregen, waardoor het moeilijker wordt om snel op onderaannemers over te schakelen en op die manier de collectieve slagkracht van de arbeiders aan te tasten.

    Het besparingsbeleid richt zich tegen iedereen

    Het besparingseleid van de regering Di Rupo brengt ons naar een diepe economische recessie waarbij een steeds groter deel van de bevolking uit de boot dreigt de vallen. De syndicale delegatie van de steengroeve in Marche-les-Dames is zich daar heel bewust van. Pedro Perreira stelt dat het schandalig is dat de zwaksten, zoals de werklozen en de gepensioneerden, worden aangepakt terwijl tegelijk miljarden cadeau worden gedaan de rijksten (onder meer via de notionele intrestaftrek). Dit leidt tot de vernietiging van het sociale weefsel. Als we hen laten doen, worden onze instrumenten van solidariteit nog verder ondermijnd.

    De syndicale delegatie meent dat het tijd is om te reageren. We moeten de beweging organiseren en waar nodig heropbouwen. We moeten uitleggen hoe onze collega’s en vrienden zullen geraakt worden door de besparingen. Daartoe is er nood aan een uitgebreid actieplan van informatie en sensibilisering. Het is spijtig dat het Volkshuis niet meer bestaat, we zullen heel wat elementen van de arbeidersbeweging opnieuw moeten opbouwen.

    De syndicale delegatie van Marche-les-Dames stelt dat we onze strijd moeten organiseren zodat deze efficiënt zou zijn. Dat is waarom de ABVV-leiding werd aangesproken over de wijze waarop de betoging van 2 december werd georganiseerd. De militanten denken dat het niet volstaat om te betogen, maar dat de acties verder moeten gaan. Op 22 december namen de steengroeven samen met andere privébedrijven deel aan de stakingsdag van de openbare sector.

    Organiseer het verzet tegen sociale afbraak!

    We krijgen vandaag telkens te horen dat de regering over geen enkele marge beschikt om toegevingen te doen. Het is belangrijk om de strijd aan te gaan door een strijdbare arbeidersbeweging op te bouwen rond een actieplan dat zich ent op de actiebereidheid en het breed gedragen ongenoegen tegenover het beleid van sociale afbraak.

  • Energie in publieke handen! Nooit meer Fukushima!

    Onze energiefactuur is de laatste jaren door het dak gegaan. Het afgelopen jaar steeg de energiefactuur voor Belgische gezinnen met 18%. Sinds 2009 is de prijs met 30% gestegen. Ondertussen heeft elk gezin reeds de onaangename ervaring van de eindafrekening mee gemaakt. Een onverstaanbaar kluwen aan cijfers en prijzen en vooral een bedrag van drie of vier cijfers (voor de komma!) om extra te betalen en een verhoging van de maandelijkse voorafbetaling.

    Artikel door Bart Vandersteene

    Volgens Freya Van den Bossche betaalt een doorsnee Belgisch gezin 800 euro per jaar voor de winsten van Electrabel. Mevrouw Van den Bossche is voormalig Vlaams minister van Energie en dus mee verantwoordelijk voor het feit dat de energieprijzen in België 30% hoger liggen dan in de buurlanden, Electrabel zo goed als geen belastingen betaalt in dit land (in 2009 0,04% op een winst van 1,55 miljard euro) en alle maatregelen voor het stimuleren van hernieuwbare energie (zonnepanelen, windmolens) de grote bedrijven ten goede komt en bij de gewone gezinnen wordt aangerekend.

    In Engeland verklaarde de grootste seniorenvereniging dat deze winter elke dag 200 ouderen stierven door aan koude gerelateerde ziekten. Om hun factuur betaalbaar te houden, worden thermostaten lager gezet of in sommige gevallen zo goed als afgezet. Een verwarmde woonkamer blijkt een luxe te worden die niet meer voor iedereen betaalbaar is.

    Op 11 maart is het de eerste verjaardag van de aardbeving in Japan en de kernramp in Fukushima. Er vielen 27.000 doden. De lange termijneffecten voor de Japanse bevolking, de natuur, landbouw, ecosysteem in de zee,… zijn tot op vandaag moeilijk in te schatten. Ondertussen staan we geen stap verder om het risicovolle gebruik van nucleaire energie onnodig te maken. De reden? De energiebedrijven maken dankzij de gevaarlijke kernenergie superwinsten. De winsten zijn voor hen, de risico’s voor de gemeenschap.

    LSP denkt dat het noodzakelijk is om de energiesector volledig in publieke handen te brengen. Ook het wetenschappelijk onderzoek naar en de ontwikkeling van alternatieve energievormen moet ten dienste van de gemeenschap staan en niet ten dienste van de winsten van de privébedrijven.

    Energie in publieke handen is een noodzaak om voor betaalbare facturen te zorgen, voor de ontwikkeling van groene energie, voor de kwaliteit van het leven in een verwarmde woonkamer. En meer en meer is dat ook een kwestie van leven of dood. LSP roept op om deel te nemen aan de betoging “Nooit meer Fukushima” op 11 maart in Brussel. Afspraak om 14u30 aan het Noordstation.

  • Chantage in de haven

    Vorige week liet het antistakingsfront opnieuw van zich horen. De acties van de loodsen in de Antwerpse haven bedreigden volgens werkgevers en hun politici honderden jobs. Rederij MSC dreigde naar verluidt uit de haven weg te trekken. Minister Vande Lanotte verklaarde dat de opeisingbevelen voor de loodsen klaar lagen. Havenschepen Van Peel schreeuwde moord en brand.

    Het loodspersoneel voerde actie tegen de verhoging van de pensioenleeftijd. Het werd voorgesteld als een actie voor amper 15 loodsen die op 60 jaar na een loopbaan van 40 jaar met pensioen willen. Het optrekken van de pensioenleeftijd gaat gepaard met een al langer bestaand ongenoegen over de pensioenberekening op het vaste loon, terwijl een groot deel van het loon van de loodsen variabel is. Na drie dagen actie, waarbij enkel tijdens de kantooruren werd gewerkt, werd het werk volledig hervat. Er komt een werkgroep die de eindeloopbaan voor loodsen, alsook voor het andere maritieme personeel, zal bespreken om op basis van sociale dialoog tot voorstellen te komen.

    De druk tegen de acties van de loodsen was enorm. Er was een eensgezinde oproep van het havenbedrijf, de werkgevers en hun havenschepen Van Peel (CD&V) aan de regeringen om “in geen geval toe te geven aan de eisen van de loodsen” en om de actie “met alle middelen te stoppen”. Minister Vande Lanotte gaf achteraf aan dat hij bereid was om op die eis in te gaan door het personeel op te eisen. De dreiging van rederij MSC om uit Antwerpen weg te trekken, werd gretig gebruikt om de loodsen een onverantwoorde houding te verwijten waardoor ze honderden jobs op het spel zetten. Havenschepen Van Peel verweet de loodsen “kleinzieligheid” en stelde vorige week: “Ik overdrijf niet als ik zeg dat de haven van Antwerpen op dit moment één van de meest ernstige bedreigingen meemaakt in zijn geschiedenis”.

    Het dreigement van MSC om uit Antwerpen weg te trekken, wordt door de krant ‘De Tijd’ omschreven als “grof pokerspel”. De krant had het over een principieel akkoord tussen MSC en het Havenbedrijf om zich sterker in Antwerpen te verankeren. Dat akkoord zou een week voor de staking zijn gesloten en werpt een wel erg bijzonder licht op het ‘dreigement’ om niet in Antwerpen te investeren. Het Havenbedrijf ontkent dit nieuws. MSC-topman Marc Beerlandt verklaart vandaag in Gazet van Antwerpen: “Wij zijn al dertig jaar aanwezig in Antwerpen. Wat wij hier hebben neergezet is vrij uniek in de wereld. Nu speculeert men dat MSC zou weggaan. Dat is niet waar. Dat hebben wij nooit gezegd.” De Tijd vatte het goed samen: “MSC en het Havenbedrijf verkozen dat ‘reuzenakkoord’, dat MSC voor jaren groeikansen geeft, echter niet te melden om druk te zetten op de loodsen. Met succes. Gisteren werd een akkoord bereikt om de acties te beëindigen.”

    Het feit dat de loodsen tijdens de kantooruren een langzaamaanactie deden (met het opnemen van de maximale rusttijd) en buiten de kantooruren staakten, werd zonder enige nuance omschreven als een “staking” waarbij werd voorgesteld alsof geen enkel groot schip de havens binnen kon. In de haven van Zeebrugge viel de hinder volgens havenvoorzitter Joachim Coens mee: “De acties hebben weinig impact op de werking.” Waarom spreken de havenpatroons en hun media dan over acties die de havens “lam legden”? In Antwerpen was de achterstand tegen zondag weg gewerkt.

    Het enige overblijvende argument van de werkgevers en hun politici is de imagoschade voor de havens. Daarbij moet worden gewezen op het feit dat een van de eerste schepen die vrijdag naar Antwerpen werd geloodst de Maersk Saigon was, een Verre Oostendienst die Maersk enkele weken van Rotterdam naar Antwerpen afleidt omwille van een sociaal conflict bij APM terminals in Rotterdam… Terwijl alle media uitgebreid aandacht hadden voor de negen schepen van MSC die in plaats van Antwerpen andere havens aandeden, wordt zedig gezwegen over de Maersk Saigon. Het argument van ‘imago’ dient enkel om het antistakingsoffensief te ondersteunen.

    De eerdere aankondiging dat een deel van de trafiek naar Rotterdam zou trekken, had overigens niets met de acties van de loodsen te maken maar wel met het feit dat er plaatstekort was aan het Delwaidedok. Nu beweert De Tijd dat het principiële akkoord inhoudt dat MSC zijn positie in Antwerpen kan versterken door zijn overslagactiviteiten van het Delwaidedok over te brengen naar het Deurgangdok.

    Havenschepen Van Peel beweerde dat de loodsen met hun acties overgingen tot “chantage”. Nu blijkt dat de chantage niet uit deze hoek kwam. De havenbedrijven hebben de loodsen gechanteerd om de acties stop te zetten. Ze konden daarbij rekenen op de bereidwillige medewerking van het Gemeenlijke Havenbedrijf, hun schepen en diens politieke vrienden in de regering alsook op de media.

  • Georkestreerde aanval op Rudy De Leeuw bevestigt nood aan beginselvaste vakbondsleiders

    De afgelopen dagen lag ABVV-voorzitter De Leeuw onder vuur omdat een vennootschap waarmee enkele familieleden en hijzelf een vervallen pand renoveerden en uitbaatten gebruik heeft gemaakt van de notionele intrestaftrek. De mediacampagne tegen de ABVV-voorzitter kadert in een offensief dat al langer bezig is en ieder verzet tegen het besparingsbeleid wil ondermijnen. Anderzijds bevestigt de ophef rond dit incident de noodzaak van beginselvaste vakbondsleiders.

    In het offensief tegen het antibesparingsverzet werden de afgelopen weken alle mogelijke argumenten uitgespeeld. Iedere periode van aarzeling of iedere zwakte vanwege de vakbondsleiding werd onvermijdelijk en op grootschalige wijze uitgespeeld. Het feit dat wekenlang geen duidelijke beslissing werd genomen over het al dan niet staken op 30 januari gaf ruimte aan de tegenstanders om de campagne tegen de staking wekenlang te voeren vooraleer de militanten een duidelijk groen licht kregen voor de actie. Ook nu wordt opnieuw geaarzeld vooraleer een volgende actie wordt aangekondigd. Er wordt hier en daar gesproken over de Europese actiedag van 29 februari, binnen amper twee weken, maar er is nog niets bekend van wat die actiedag zal inhouden. Hierdoor krijgen onze tegenstanders opnieuw vrijspel om hun mediamonopolie te benutten.

    Andere zwaktes die worden aangegrepen, zijn o.a. het feit dat de vakbonden de afgelopen jaren weinig initiatieven hebben genomen om jongeren te betrekken. Dat versterkte de mogelijkheid om het mistgordijn van het ‘generatieconflict’ op te trekken. De banden tussen de ABVV-leiding en de sociaaldemocratische regeringspartijen SP.a en PS werden ingeroepen om het gerucht te lanceren dat het ABVV mee de pen van het besparingsbeleid had vastgehouden. En nu wordt ABVV-voorzitter De Leeuw onder vuur genomen met een argument dat systematisch zal terugkomen als campagne wordt gevoerd tegen de notionele intrestaftrek.

    Laat het onmiddellijk duidelijk zijn: indien kleine vennootschappen en zelfstandigen verweten worden ook gebruik te maken van de notionele interest, dan is dat enkel bedoeld om de grote bedrijven die het systeem echt tot op het bot misbruiken uit de wind te zetten. In 2009 werd voor 17,3 miljard euro aan notionele intrestaftrek toegekend, slechts 925 miljoen euro of 5% van het totaal daarvan werd toegekend aan KMO’s. Dat is het reële kader waarin we het gebruik van de notionele intrestaftrek door de vennootschap van de familie van Rudy De Leeuw moeten plaatsen. Maar dit neemt niet weg dat het de syndicale argumentatie ondermijnt. Het wordt niet enkel tegen De Leeuw gebruikt, zowat iedere ABVV-delegee en militant kreeg er de afgelopen dagen opmerkingen over. Terwijl de militanten opboksen tegen hun eigen patroon en tegen het mediaoffensief tegen hun acties, wordt hun strijd ondermijnd door het gebrek aan beginselvastheid de vakbondsleiders. Eerder toonde het debacle van ARCO aan dat dit evenzeer in het ACV het geval is.

    De Leeuw verklaarde dat hij zijn familie toch niet kon vragen om meer belastingen te betalen omdat hij ABVV-voorzitter is. Hij kondigde ook aan dat hij in juli vorig jaar al ontslag nam uit de raad van bestuur van de betrokken vennootschap, een ontslag dat nog niet officieel werd gepubliceerd. De stuntelige communicatie van De Leeuw maakt het er niet beter op. Feit is dat het niet uit te leggen valt dat een ABVV-voorzitter profiteert van het gebruik van de notionele intrestaftrek. Ook in dit geval stond er geen jobcreatie tegenover de intrestaftrek, of het zou de job van de creatieve boekhouder van de vennootschap moeten zijn die ervoor zorgde dat slechts 5% belastingen op de winst van 13.665 euro werd betaald.

    Een groot aantal zwakheden waarop systematisch wordt ingespeeld door de rechtse media komen terug op een rode draad: de SP.a-vleugel in de ABVV-leiding die in woorden en onder druk van de basis verplicht is in te gaan tegen het besparingsbeleid waar ook de SP.a voor staat, maar zich tegelijk met handen en voeten laat binden aan diezelfde SP.a. Rudy De Leeuw is daar een voorbeeld van: hij zit niet alleen in het partijbureau van SP.a maar is ook lokaal SP.a-voorzitter in Denderleeuw, een gemeente waar zijn partij in een coalitie zit met onder meer de N-VA. Ook dat laatste is niet uit te leggen aan vele ABVV-militanten en vormt een zwakte die ongetwijfeld ook nog zal worden uitgespeeld om de geloofwaardigheid van het ABVV te ondermijnen. Het wordt tijd dat de banden met de ‘sociaaldemocratische’ partijen worden verbroken, misschien kan Rudy De Leeuw daarmee beginnen door ontslag te nemen uit het partijbureau en als lokale SP.a-voorzitter.

    Het federaal comité van het ABVV besliste om het vertrouwen in De Leeuw te bevestigen. Zijn ontslag was niet aan de orde. Als het zou zijn om hem te vervangen door een nieuwe De Vits of Verboven dan kan hij inderdaad even goed voorzitter blijven. Dit stelt wel de vraag naar hoe de leiding wordt verkozen en de mate waarin die leiding verantwoording aflegt aan de basis. In plaats van SP.a’ers aan te stellen, zou er beter een democratische en transparante verkiezing van de leiders komen door de basis. Bovendien zouden dergelijke vakbondsvertegenwoordigers niet meer mogen verdienen dat het gemiddelde inkomen van de leden die ze vertegenwoordigen en aan wie ze verantwoording verschuldigd zijn.

    De aanvallen op De Leeuw zijn gericht op het verzwakken van de basis en het ondermijnen van de syndicale argumenten. De scherpte van de aanvallen maakt duidelijk dat vanuit regering en patronaat steeds meer voor een hard confrontatiemodel wordt gekozen. In een dergelijke confrontatie zullen we als vakbondsmilitanten iedere zwakte in eigen rangen moeten rechtzetten.

  • ALS houdt stakingsdebat aan de Gentse universiteit

    Bij de algemene staking van 30 januari werd een nooit gezien offensief tegen de stakers gevoerd. We konden dagelijks in de media vernemen waarom de staking zinloos was en amper steun genoot. Toch lag op 30 januari het land plat in een massaal opgevolgde staking. Een ander argument tegen de actie was dat er sprake zou zijn van een Generatieconflict. De Actief Linkse Studenten gaan het debat aan met drie voorstanders van de stakingsactie (een ABVV-delegee, een jonge academicus en de woordvoerder van LSP) en drie tegenstanders (prof Marc De Vos, Nick Roskams en de gedelegeerd bestuurder van VOKA Oost-Vlaanderen).

    ALS-pamflet

    Toen na 540 dagen eindelijk een regering gevormd werd, gunden de vakbonden haar geen wittebroodsweken. Nog voor haar definitieve samenstelling, de 2de december, trokken 80 000 mensen door Brussel. Twee maanden later haalden de vakbonden hun “ultieme wapen” boven tegen het besparingsbeleid van Di Rupo I en legden ze het hele land plat tijdens de algemene staking van 30 januari 2012. Zij argumenteerden dat het niet aan de werkende bevolking was om op te draaien voor de crisis van de banken en de winsten van het patronaat.

    Zelden werd een staking echter zo onderuit gehaald in de media als deze van 30 januari. “Totaal onverantwoord” stelden verschillende werkgeversorganisaties. De kranten kopten dat de staking amper maatschappelijke draagkracht had, terwijl het openbaar vervoer volledig lam kwam te liggen en belangrijke industriële sectoren volledig tot stilstand kwamen. Naar jongeren toe werd een “generatieconflict” opgevoerd door de media.

    Onder jongeren kwam het debat al snel op gang over het nut van de vakbondsacties tegen de besparingsplannen. De vakbonden zouden niet solidair zijn met “generatie Y”, die zou moeten opdraaien voor de vergrijzingskosten van hun ouders. De Actief Linkse Studenten betwistten deze stelling en gingen op 30 januari wel aan de piketten hun solidariteit betuigen met de stakers. Volgens ons gaat het hem namelijk om een ander conflict: dat tussen de 1% en de 99%. Een conflict tussen die groep die afgelopen decennia enorme winsten maakte terwijl ze de welvaartsstaat plunderde via allerlei fiscale geschenken en de rest van de samenleving die dient op te draaien voor diezelfde 1% die via miljarden overheidssteun werd gered.

    ALS wenst het debat omtrent de algemene staking daarom uitgebreid te voeren onder studenten aan de universiteiten en hogescholen. Niet via de sociale media of twittercampagnes maar via een open en inhoudelijk debat tussen voor en tegenstanders van de algemene staking op 30 januari. Er wordt ruime tijd voorzien voor jullie vragen omtrent de vakbonden, de crisis, #30j, besparingsplannen, etc.

    PRO:

    • Sven Naessens, ABVV –delegee Total Antwerpen
    • Thomas Decreus, Politiek Filosoof KUL, mede-organisator Shame-betoging
    • Bart Vandersteene: woordvoerder LSP & oud ALS-lid

    CONTRA:

    • Nick Roskams, Students for Liberty, schreef reactie op de open brief van Rudy de Leeuw
    • Marc de Vos, algemeen directeur Itinera
    • Geert Moerman, gedelegeerd bestuurder VOKA Oost-Vlaanderen

    Moderator: John Vandaele, MO-magazine.

    > Meld je ook op Facebook

  • Bekaert en innovatiesteun

    Artikel door onderzoeker Jon Sneyers op zijn blog

    De Vlaamse kenniseconomie boert niet zo goed. Het is te zeggen, er wordt stevig winst gemaakt, daar niet van, maar toch wordt het één na het ander sociaal bloedbad aangekondigd. Enkele voorbeelden: Janssen Pharmaceutica maakte in 2007 maar liefst 674 miljoen euro winst, terwijl er daar in datzelfde jaar 688 jobs verloren gingen; in 2010 maakten ze “maar” 22 miljoen euro winst en waren er nog eens 446 ontslagen. Alcatel-Lucent kondigde onlangs 185 ontslagen aan, bovenop het verdwijnen van TBP in Geel (een voormalige vestiging van Alcatel-Lucent), met 335 ontslagen in september 2011. Nochtans maakte de groep in 2010 nog 334 miljoen euro winst. Bij Philips in Turnhout verdwenen in 2009 opnieuw 225 jobs, bovenop de 264 ontslagen van eind 2008. Wereldwijd maakte Philips in 2010 een slordige 1,4 miljard euro winst. Bij de hoogtechnologische staaldraadproducent Bekaert werden 600 ontslagen aangekondigd terwijl ze in 2010 in totaal 367 miljoen euro winst maakten.

    Hoe komt dat? Als je het aan de werkgeversorganisaties vraagt, dan is het probleem dat de bedrijven te veel belastingen moeten betalen en te weinig overheidssteun voor innovatie krijgen. Te veel belastingen? Dankzij de notionele intrestaftrek betalen bedrijven als Bekaert of Arcelor-Mittal in België 0% belastingen op hun winst. Maar blijkbaar is zelfs dat nog te veel. Ze moeten namelijk nog lonen betalen aan hun werknemers, en dat is natuurlijk ook een indirecte vorm van belastingen (want die werknemers betalen allemaal wél hun belastingen!).

    Overheidssteun voor innovatie

    Te weinig overheidssteun? Volgens Paul Soete van Agoria zijn de overheidsbudgetten voor het stimuleren van innovatie onvoldoende, en leggen ze te veel de nadruk op fundamenteel onderzoek in plaats van op vraaggerichte innovatie. Wilson De Pril, ook van Agoria, wijst op een studie van het Nederlands onderzoeksinstituut Technopolis, waaruit zou blijken dat in andere landen het academisch onderzoek veel meer afgestemd is op de noden van het bedrijfsleven. Laten we de cijfers er even bijhalen.

    In Vlaanderen zijn er twee grote financieringsbronnen voor wetenschappelijk onderzoek: het FWO (Fonds Wetenschappelijk Onderzoek) en het IWT (agentschap voor Innovatie door Wetenschap en Technologie). Het FWO sponsort voornamelijk fundamenteel onderzoek, het IWT is vooral gericht op toegepast onderzoek en ontwikkeling. In 2010 deelde het IWT welgeteld 146.871.763 euro uit aan rechtstreekse steun voor onderzoek en ontwikkeling (O&O) in bedrijven, waarvan ongeveer 2/3 aan een handvol grote bedrijven en 1/3 aan een 200-tal KMO’s. Dat bedrag is op zich al hoger dan de totale toelage van de Vlaamse Gemeenschap aan het FWO (137 miljoen euro). Daarbovenop krijgen bedrijven via andere soorten IWT-projecten ook nog heel wat steun, o.a. via TETRA-, SBO-, en TBM-projecten en Baekeland-mandaten.

    Bekaert ontving in 2010 bijvoorbeeld 1,8 miljoen euro via O&O-steun van het IWT; in 2009 kregen ze zelfs nog 3,7 miljoen. Janssen Pharmaceutica haalde in 2010 maar liefst 13 miljoen euro binnen (in 2009 moesten ze het doen met 9 miljoen); Alcatel-Lucent kwam aan 4,2 miljoen in 2010 — in 2009 konden ze nog 9,3 miljoen binnenrijven, onder andere met een klein projectje ter waarde van 275.012 euro (peanuts in vergelijking met hun andere projecten) met de fascinerende titel Entrepreneurial Boot Camps and Opportunity incubation process (dat klinkt als een snelcursus “Belastingsontduiking en Kaviaarvreten voor beginners”, maar dat zal wel aan mij liggen).

    “Engagementen” inzake werkgelegenheid

    Naar aanleiding van de ontslagen bij Bekaert en de 17 miljoen euro innovatiesteun die Bekaert de laatste 5 jaar ontving verkondigde Minister van Innovatie Ingrid Lieten (SP.A) dat ze wilt onderzoeken of ze misschien eventueel niet eens kunnen overwegen om te kijken of het mogelijk zou kunnen zijn om bij het toekennen van steun aan bedrijven, in zekere zin en in de mate van het mogelijke, voorzichtig en op termijn, toch een klein beetje sterkere engagementen inzake werkgelegenheid zouden kunnen mogen gesuggereerd worden. “Ten slotte gaat het om belastinggeld waarvoor de maatschappij iets terug verwacht.”

    Sterkere engagementen inzake werkgelegenheid? Wat zijn we met “engagementen” van gehaaide CEO’s die jarenlang lucratief de belastingbetaler uitzuigen om dan, als de markt een dipje heeft (onder andere omdat wereldwijd de koopkracht ondermijnd wordt door besparingsplannen die de staatsschuld moeten terugdringen die zij zelf veroorzaakt hebben), zonder scrupules te verklaren dat het bedrijf in moeilijkheden zit en een “sanering” noodzakelijk is? Steek de vos in het kippenhok, lijm de kippen met hun poten vast aan hun stokken en doe de deur stevig op slot — geen zorgen, we zullen sterke engagementen vragen van de vos inzake zijn voedingspatroon!

    Ik zou eerder ervoor zorgen dat er harde garanties op werkgelegenheid komen. Dat is heel eenvoudig: als een bedrijf zoals Bekaert, Janssen Pharmaceutica, of Arcelor-Mittal niet zelf wilt zorgen voor werkgelegenheid, dan moet het maar genationaliseerd worden. Niet door de overheid de aandelen te laten overkopen aan beurswaarde, maar door een onteigening, waarbij enkel de kleine aandeelhouders gecompenseerd worden op basis van bewezen behoefte.

    Onderzoek en onderwijs

    Toegepast onderzoek kan niet zonder fundamenteel onderzoek. Fundamenteel onderzoek kan niet zonder onderzoekers, en dus een degelijk en toegankelijk hoger onderwijs. Hoger onderwijs kan niet zonder degelijk lager- en middelbaar onderwijs. Het heeft dus weinig zin om “innovatie” te steunen door de geldkraan naar de bedrijven open te draaien terwijl de geldkraan van het (hoger) onderwijs wordt dichtgedraaid.

    In 1980 werd er nog 7% van het bruto binnenlands product gespendeerd aan onderwijs; sinds eind jaren ’90 wordt er zowel in Vlaanderen als in Franstalig België nog slechts ongeveer 4,5% van het bruto regionaal product aan onderwijs besteed. In 1993 was de subsidie per student in het hoger onderwijs in Vlaanderen nog gemiddeld 37% van het BRP per inwoner; vandaag is dat minder dan 23%. Het aantal studenten steeg tussen 1995 en 2010 met 42%, terwijl het onderwijzend personeel gelijk bleef (van 12413 VTE in 1995 naar 12390 VTE in 2010). De middelen voor onderwijs worden systematisch uitgehold door onderindexering en doordat ze slechts gedeeltelijk en met vertraging de groei in studentenaantallen volgen. Zo steeg tussen 2005 en 2010 het aantal studenten met 26,4% (gemiddeld 6,9% universiteitsstudenten en 4,2% hogeschoolstudenten erbij per jaar), maar het huidige “kliksysteem” brengt die stijging veel te weinig en te laat in rekening. Tussen 2011 en 2015 zal een deel van de middelen elk jaar met 2% naar omhoog “klikken”, waardoor het totaal budget tegen 2015 met een kleine 7% zal stijgen — maar het hoger aantal studenten (26,4% meer) is er wel nú al!

    Het academisch onderwijs en onderzoek is al meer dan genoeg “afgestemd is op de noden van het bedrijfsleven”. Een gemiddelde ingenieur kan tegenwoordig beter een business plan opstellen dan een wiskundige stelling bewijzen. Academisch onderwijs zou niet de bedoeling moeten hebben om vakidioten af te leveren die gespecialiseerd zijn in de hype van het moment die op dat moment gevraagd wordt door het bedrijfsleven. We hebben geen nood aan kant-en-klare “zaagdraadspecialisten” die in 2010 rechtstreeks bij Bekaert aan de slag zouden kunnen gaan, maar vandaag een nutteloos diploma zouden hebben. Academisch onderwijs moet studenten vooral voorbereiden op de kennis en de technologie die er nu nog niet is. En daarbij is het bedrijfsleven, en haar korte-termijndenken en haar oogkleppen die enkel toestaan om te focussen op de winstcijfers van het komende kwartaal, echt geen goede raadgever.

  • Wij willen de crisis niet betalen

    Na 30 januari – Voor een massale en strijdbare nationale betoging op 29 februari

    LSP-pamflet, PDF. Lees ook: onze verslagen vanop 30 januari

    Pers, patroons en politici mogen dan wel beweren dat de staking van 30 januari een maat voor niets was, de regering is toch maar bereid om haar pensioenplan op enkele punten aan te passen. Brugpensioen voor nachtarbeid (56 jaar), zware beroepen (58) en mindervaliden (58) blijft voortaan meetellen voor het pensioen zoals vandaag. Wie tussen 57 en 61 jaar oud is, wordt niet langer geconfronteerd met de vereiste 40-jarige loopbaan en moet maximaal 2 jaar langer werken. Is dat voldoende? Natuurlijk niet. Slechts de ergste uitwassen worden gecorrigeerd, terwijl we blijven opdraaien voor de bankencrisis waaraan wij geen enkele schuld hebben. Zonder staken waren zelfs die kleine toegevingen echter aan ons voorbij getrokken.

    De algemene staking van 30 januari was wel degelijk een succes. Openbaar vervoer reed amper en niet één van de 4.000 dagelijkse treinen. De havens van Antwerpen, Gent en Zeebrugge kwamen tot stilstand, net als veel grote staal-, chemie- en farmaciebedrijven. Op de wegen was het bijzonder rustig. Thuiswerken alleen kan dat niet verklaren, tenzij ook vrachtwagenchauffeurs en bouwvakkers van thuis uit werkten. Nooit eerder werden zoveel piketten gezet. Daar was van een generatiekloof niets te merken. Wie jongeren zocht die de staking steunden, had ze daar kunnen vinden, op een tijdstip waarop onze jonge liberale briefschrijver wellicht nog aan het uitslapen was.

    Dat wil niet zeggen dat het antistaking offensief in de media helemaal geen effect had. Men heeft handig alle zwakheden uitgebuit. Dat de ABVV vertegenwoordigers nog steeds zetelen in het partijbureau van SP.a en PS bijvoorbeeld. Dit werd aangegrepen om het gerucht te verspreiden dat ze mee de pen hadden vastgehouden van het regeerakkoord. Met zulke “bevriende politieke partners” hebben de vakbonden geen vijanden meer nodig. CD&V, SP.a en PS hebben zich allemaal gedragen als volleerde stakingsbrekers. Ook het opvoeren in de media van een “generatieconflict” was venijnig. Iedereen weet dat de vakbonden met het aanvaarden van uitzendarbeid en flexibele contracten, hebben toegestaan dat heel wat jongeren uitgesloten zijn van essentiële rechten waarover andere werknemers gelukkig wel beschikken.

    We hadden eerder moeten starten met de mobilisatie en veel meer nog het mediaoffensief moeten counteren met infovergaderingen waar we sterk staan, op de werkplaatsen waar honderdduizenden werknemers samenkomen. We hadden nooit mogen toegeven aan de chantage met deurwaarders en politierepressie om de industriezones niet te blokkeren. Al jaren weigert het patronaat de Europese richtlijn na te leven voor vakbondsvertegenwoordiging in werkplaatsen vanaf 20 werknemers. Hoewel ook daar de meeste werknemers gesyndiceerd zijn, heerst in veel kleine bedrijven een ware terreur. Stakingsrecht is er in de praktijk onbestaande. Waarom zouden wij dat recht niet voor een dag mogen opeisen? We zijn in een val gelopen, want daags nadien greep het patronaat net het functioneren van die industriezones aan om haar stelling te staven dat de staking niet algemeen was.

    De patroons zijn verontwaardigd omdat de staking 18€ per Belg gekost zou hebben, maar toen de banken ons 2500 € per Belg kostten, piepten ze niet. Evenmin maken ze er een punt van dat we nog voor 13.000 € per Belg staatswaarborgen hebben lopen voor diezelfde banken. Regering en patronaat hopen ons nu te doen “landen” met een paar kruimels. En wat zal het morgen zijn? Een indexsprong of een ander middel om de index nog meer uit te hollen? Een toename van de BTW? De invoering van een algemene sociale bijdrage omdat de sociale zekerheidskas leeg is na alle “lastenverminderingen” die de patroons werden toegestopt? Nu regering en patronaat beginnen inbinden, mogen we niet aflaten. Het Europees Vakverbond roept op voor acties op 29 februari naar aanleiding van de Europese top. Laat ons nu al een massale en strijdbare betoging voorbereiden!

    We moeten het “gratis beleid” voor patroons stoppen! Gratis winsten zonder belastingen. Gratis herstructureren op kosten van onze sociale zekerheid. Gratis aanwerven zonder sociale lasten. Gratis personeel opleiden in scholen die steeds meer fabrieken voor toekomstige werknemers worden! Om dat te realiseren moeten de vakbondsleidingen ermee ophouden ons de richting uit te sturen van de sociaal- en christendemocratische politici. We willen een eigen partij, samengesteld uit politici die niet leven aan het loon van een manager, maar zich net als de tienduizenden delegees, zonder er persoonlijk profijt uit te slaan, dagelijks inzetten voor hun collega’s. Wij willen niet betalen voor de crisis; een degelijk en goed voorbereid actieplan; eigen politieke vertegenwoordigers; en een stok achter de deur om bedrijven van patroons die dreigen met afdankingen, delocalisatie, herstructureringen en regelrechte sluitingen, desnoods te onteigenen en de productie in publiek beheer over te nemen.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping