Category: Op de werkvloer

BESPAREN TOT WE ALLEMAAL ARM ZIJN?

Zijn politici hypnotiseurs geworden? Met hun repeterende mantra “besparen, besparen, besparen” lijkt het alsof ze ons willen bedwelmen. Eenzelfde koor horen we trouwens wereldwijd. De schulden die gemaakt werden om gokzieke banken overeind te houden, moeten immers terugbetaald worden.

Artikel door Els Deschoemacker uit de februari-editie van ‘De Linkse Socialist’

Daartoe zal de EU de teugels overnemen. EU-landen zullen op straffe van boetes, verplicht worden schuldenvrije begrotingen bij wet vast te leggen! Als we een dergelijk Europa aanvaarden, veroordelen we miljoenen arbeidersgezinnen tot niets minder dan de bedelstaf.

Onder het mom van haar bescherming wordt ons Europese sociale model steeds verder ondermijnd. Een goedkope maar eeuwenoude truuk! Di Rupo verschilt daarin niet veel van zijn neoliberale collega’s in binnen- en buitenland. Iedere ratingverlaging, rente-opstoot, lagere groeiverwachting,… wordt aangegrepen om een stapje verder te gaan, van welke kleur politici ook zijn. Links of rechts, veel verschil zal dit niet maken, verklaarde Wouter Beke onlangs nog in de Zevende Dag. We zullen moeten doen wat Europa zegt! Het toont de onderlinge inwisselbaarheid van de politieke partijen. Het is de werkende klasse die er cash voor betaalt, onder de vorm van groeiende werkloosheid, armoede en sociale crisis.

Is er dan geen alternatief?

Sinds begin december mobiliseren de vakbonden terecht om gehoord te worden. Hun eisen: een herstelplan voor kwaliteitsvolle jobs, de rechtzetting van alle anti-sociale maatregelen met betrekking tot de eindeloopbaan, het behoud van de koopkracht, de hervorming van de fiscaliteit waarbij de vermogens- en kapitaalinkomsten en de winsten geviseerd worden, een einde aan de aanvallen op de openbare diensten en concrete engagementen voor een sociaal Europa.

We moeten ons niets wijsmaken. Er wacht ons een lawine aan besparingen op alle niveaus. Om die tegen te houden en bovenstaande vakbondseisen te realiseren, zal een lawine van protest nodig zijn. Een goed georganiseerde en massale algemene 24-uren staking moet aangegrepen worden om de hele werkende klasse te organiseren en voor te bereiden op nieuwe stakingen tot de regering haar plannen intrekt of valt!

Dit betekent ook dat de syndicale beweging de kwestie van de politieke vertegenwoordiging niet mag overlaten aan dezelfde politici waarmee ze vandaag onderhandelt. Een massale, nieuwe partij is nodig, voor en door de werkende klasse, die zich zowel engageert in strijd als voor een alternatief op het kapitalisme dat ons slechts crisis en verarming te bieden heeft.

Zondagavond werd al van start gegaan met de staking bij het spoor. Aan Antwerpen-Berchem kwamen enkele tientallen militanten bij elkaar om het spoorverkeer plat te leggen. De stakerspost werd druk bijgewoond, zowel door spoorpersoneel als door sympathisanten. Het ongenoegen zit ook diep. De antistakingshetze in de media heeft hier eerder als een rode lap op een stier gewerkt: de vastberadenheid is enkel groter geworden. Gezien het asociale karakter van het beleid en de voorbereiding van volgende besparingsoperaties zal de steun voor het stakingskamp ook enkel maar toenemen.

Foto’s door Jente

In de Bronstraat in St-Gillis (Brussel) was er bij het kleinere bedrijf Schindler Belgium (dat liften maakt) een stakerspost. Hieronder enkele foto’s van dit piket.

Foto’s door Michel

Het spoorpersoneel begon zondagavond aan de staking. Op het piket werd hard uitgehaald naar het besparingsbeleid van de regering. Er werd ook geklaagd over de toenemende prijzen. Sommigen bekritiseerden het kapitalistische systeem op zich, dat is “een slang die zichzelf in de staart bijt”, aldus een delegee.

Verslag en foto’s door Nico

Aan het piket spraken we met Alain Maes van ACOD-Spoor. We begonnen de discussie over de staking van de openbare diensten op 22 december. Wellicht werd geen enkele andere regering in dit land ooit zo snel geconfronteerd met een dergelijke stakingsactie en kwam het ook nooit zo snel tot een algemene staking. “Op 22 december werd de staking heel snel opgezet en was het een succes. Die actie was vooral gericht tegen de aanvallen op de pensioenen. De mobilisatie gebeurde vooral via sms en over de telefoon. Nu was er meer tijd om de mobilisatie voor te bereiden en we hebben dat ook in gemeenschappelijk vakbondsfront gedaan. Er zijn schokkende argumenten: het feit dat de werkloosheid 7 miljard euro per jaar kost, dat er voor 10 miljard euro aan fiscale cadeaus wordt uitgedeeld. En dat levert niet eens de beloofde jobs op. Wie zijn dan de dieven?”

Hij vervolgt: “We plaatsen deze strijd in een breder kader, dat van het kapitalisme. Het besparingsbeleid zal hier niet stoppen, het zoals een slang die in de eigen staart bijt.” Alain is ervan overtuigd dat de strijd zal voortgaan. “Er is nog veel werk voor de boeg. Niet iedereen weet waarover het gaat. Er duiken zelfs racistische ideeën op in de crisis, misschien minder openlijk als voorheen maar het is er wel.” Om daar tegen in te gaan is er nood aan krachtsverhouding en daartoe “moeten we verder gaan dan de technische verklaringen en terugkeren naar de basis van alles, met het marxisme en de linkerzijde. Het speculatiesysteem is gebaseerd op een productiesysteem waarbij wij alles produceren en waarbij eigenlijk alles aan ons moet toebehoren. Ik word soms als een rare vogel gezien als ik zoiets zeg, maar steeds meer mensen geraken ervan overtuigd.”

Een andere spoorarbeider pikt erop in en heeft het over de zogenaamde inspanningen van de regeringen en de politici met de beruchte loonsverlaging van 5% voor de ministers: “Hoeveel duizenden euro’s hebben die nog over? Lachen ze ons misschien uit? Als ze dat verklaren, is het enkel om ons de bittere pil te laten slikken. Hoeveel moeten wij betalen?”

Nog wat later spreken we met Michel, een oude communistische militant die al van de partij was in de stakingen van 1960-61. “Toen was ik 17 jaar. Er waren enorme betogingen. Maar de context was anders, er waren nog grote bastions van de arbeidersbeweging. Ik leerde de geschiedenis van de vakbonden van jongs af aan kennen. Vandaag is de geschiedenis van de strijd amper nog gekend. Er komen terug grote bewegingen, maar we moeten dat terug opbouwen. Maar de jongeren komen wel in acties. We zagen dat enkele jaren geleden met de acties tegen de globalisering of nu met de indignado’s.” Zijn kameraad Serge speelt op het gesprek in: “We hadden vroeger een strijdsyndicalisme, maar dat heeft plaats gemaakt voor een dienstenvakbond. We moeten terug naar een syndicalisme waarin strijdbewegingen belangrijk zijn, met vakbondsleiders die zich in de strijd lieten opmerken. We mogen niet bang zijn om de strijd aan te gaan. Het kapitalisme heeft ons niets te bieden, we moeten elders gaan kijken voor een alternatief. De crisis is niet voorbij, daartegenover moeten we de noodzaak van strijd naar voor brengen.”

30 januari – het land gaat plat

Er was vandaag amper openbaar vervoer, er reed geen enkele trein, en ook op de wegen was het bijzonder rustig. Het lijkt overal alsof het een zondag is, het contrast met een werkdag is groot. Het antistakingsoffensief van de afgelopen weken heeft blijkbaar niet gewerkt. Het patronaat probeerde vandaag nog even om de impact van de staking te minimaliseren, maar het volstaat om buiten te komen en rond te kijken om de ernst van die verklaringen in te schatten.

Verslag door Geert. Overzichtspagina over het verzet tegen het besparingsbeleid

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Verslagen en foto’s van de stakingsdag

• AALST. Verslag en foto’s
• ANTWERPEN. Video: stakers aan het woord in Berchem-station
• ANTWERPEN. Foto’s van het piket aan station Antwerpen-Berchem
• ANTWERPEN. Foto’s van de piketten aan Bayer en BASF
• ANTWERPEN. Foto’s van het piket aan Bayer/Lanxess
• BERGEN. Verslag en enkele foto’s van piketten
• BRUGGE. Interviews aan de blokkade van het verbindingsdok van Zeebrugge
• BRUGGE. Foto’s van piketten in en rond Brugge en van de actie op het Zand
• BRUGGE. Foto’s van piketten en de betoging
• BRUSSEL. Foto’s enkele piketten in het noorden van Brussel
• BRUSSEL. Scholieren van atheneum Charles Janssens sluiten zich bij acties aan
• BRUSSEL. Verslagen en foto’s van piketten in het zuiden van Brussel
• BRUSSEL. Verslag en foto’s van piketten in Elsene
• BRUSSEL. Verslag en foto’s van het piket aan het Brugmann-ziekenhuis
• BRUSSEL. Foto’s door François Roelandts en Karim Brikci-Nigassa
• BRUSSEL. Foto’s van het piket aan liftenfabrikant Schindler Belgium in St-Gillis
• CHARLEROI. Foto’s van de algemene staking
• DENDERMONDE. Verslag en foto’s van de piketten
• GENT. Interviews aan de stakingsposten
• GENT. Foto’s vanop enkele piketten
• GENT. Foto’s van piketten en van de actie in het stadscentrum
• GENT. Video vanop de betoging
• GENT. Interview met verantwoordelijken van ACV Transcom en ACOD-Spoor aan het St Pietersstation
• KORTRIJK. Verslag van een piket aan Brico Plan-It
• LEUVEN. Verslag van aan het piket bij bpost
• LEUVEN. Verslag van aan enkele piketten
• LIMBURG. Foto’s van piketten in Genk en Winterslag
• LUIK. Verslag en foto’s van het piket van het spoorpersoneel
• LUIK. Foto’s vanop de piketten
• LUIK. Algemeen verslag van de stakingsdag
• NAMEN. Foto’s van de algemene staking
• OOSTENDE en BRUGGE. Foto’s vanop enkele piketten en de betoging in Brugge

[/box]

De stakingsoproep werd massaal opgevolgd, onder brede lagen van de bevolking worden de argumenten van werkgevers en politici niet zomaar meer aanvaard. Zolang het abstract blijft, kunnen die een antistakingsgevoel opkloppen. Maar wie voor zichzelf de berekening maakt hoelang hij/zij zal moeten werken, wat de impact van de besparingen op het pensioen zal zijn of wat een indexsprong zou betekenen, laat zich daar niet aan vangen. Wie wil dat kleuterjuffen straks tot hun 65 jaar klassen met 30 kleintjes moeten opvangen? Wie denkt dat het in het belang van onze veiligheid is als brandweerlui van 62 jaar branden straks moeten blussen?

Voor de staking werd aangekondigd dat ‘slechts’ 20% de actie steunde en 23% er neutraal tegenover stond. Daarbij moeten we vaststellen dat deze 43% alvast over geen parlementaire vertegenwoordiging beschikt, de politici van de gevestigde partijen zijn immers allen in meer of mindere mate voorstander van de maatregelen die nu worden opgelegd. Sommigen willen het ritme van die aanvallen beperken, anderen willen het opvoeren. Maar verder dan dat gaat het ‘politieke debat’ vandaag niet.

Zelfs indien de peiling correct was, moet worden opgemerkt dat deze enkele weken geleden is afgenomen vooraleer de campagne naar de actiedag echt van start ging. De vakbondsleidingen hebben met hun geaarzel ruimte gelaten aan onze tegenstanders om hun offensief op te voeren, terwijl de militanten niet wisten wat zij zouden doen. Het patronaat zag vervolgens een kans om nog een versnelling hoger te schakelen, zo trok VOKA naar de vakbondskantoren en werden in de gevestigde media alle registers tegen de staking open getrokken. Vandaag bleek dat dit een omgekeerd effect had. Het leidde tot een scherpere polarisatie, met ook een aangroei van de stakingsbereidheid. Zo hoorden we van een delegee in een groot ziekenhuis dat de directie voor het eerst niet de noodzakelijke vrijwilligers vond om een minimale dienstverlening te verzorgen. Met voorstellen zoals een indexsprong die de politici nu op tafel leggen, zal die actiebereidheid enkel nog meer toenemen.

Voor de stakingsdag haastten alle politici zich om afstand te nemen van dit volgens hen onverantwoorde protest. Van rechts tot ‘links’ viel geen enkele afwijkende mening te horen. Bruno Tobback verklaarde tegen het inzetten van een ‘atoombom’ zoals het stakingswapen te zijn, De Wever stelde dat de staking geen draagvlak heeft in Vlaanderen. Er was enkel een draagvlak in Wallonië en enkel bij de FGTB van premier Di Rupo, wist hij te melden. Op de Antwerpse piketten waar wij passeerden, beheersten die “FGTB’ers” met hun rode en groene jasjes het Nederlands (en meer bepaald het Antwerps) opvallend goed.

Een tramchauffeur die zijn stelplaats quasi volledig plat legde – er reden maar twee trams uit – zei dat De Wever onder de chauffeurs veel stemmen heeft verloren met zijn uitspraken. Er waren heel wat chauffeurs die dachten dat De Wever anders was en tegen de schenen van het establishment zou schoppen. Maar zodra het concreet wordt, is het De Wever die nog het luidste roept om alle verworvenheden van het personeel van onder meer De Lijn aan te pakken. Ook wie beweert dat er sprake is van een generatieconflict mocht gerust eens vergelijken onder de stakende tramchauffeurs: geen enkele jongere kwam opdagen om te werken.

Het is gemakkelijk voor de politici om uitspraken te doen over hoe lang wij moeten werken of hoe wij zouden moeten inleveren, zij hebben na 20 jaar een volledig (en hoog) pensioen en verdienen nu tot 20.000 euro bruto per maand. Wie zo’n loon heeft, zal een indexsprong amper voelen. Voor een gewone werkende komt een indexsprong op een volledige loopbaan al snel op 25.000 euro minder inkomsten uit. Als dit erdoor komt, zullen de organisatoren van het volgende autosalon nog meer klagen dat er wel veel bezoekers zijn maar amper kopers.

De staking vandaag moest ordentelijk verlopen, zo werd aangekondigd. Deurwaarders boden bijna spontaan hun diensten aan. Journalisten vielen elkaar over de voeten in hun poging om het meeste en het snelste tegen de staking in te gaan. Het afzetten van bedrijventerreinen werd onverantwoord genoemd. Op verschillende plaatsen is daarin meegegaan en werden de terreinen niet geblokkeerd. Aan de Antwerpse Scheldelaan stonden er aan de verschillende bedrijven stakersposten. Opvallend daarbij was de goede aanwezigheid op elk van die tientallen piketten. Ook in tal van kleinere bedrijven werd de stakingsoproep goed opgevolgd en stonden er piketten.

Bij BASF werd slechts beperkt gestaakt. Het piket aan de ingang discussieerde wel met de arbeiders die opkwamen of net gedaan hadden met werken. Alle arbeiders werden gevraagd om hun mening kenbaar te maken met een sticker: ze mochten kiezen om dit te plakken onder “akkoord met de besparingsmaatregelen” of onder “niet akkoord”. Het draagvlak voor de actie bleek uit de overweldigende meerderheid die “niet akkoord” is.

Een detail om de werking van de media aan te tonen. Een aanwezige cameraploeg wachtte tot iemand een sticker op de middenlijn tussen “akkoord” en “niet akkoord” plakte om een interview af te nemen… Bij het piket aan Berchem-station zagen we iets gelijkaardig. Een cameraploeg kwam voorbij het piket zonder iets te zeggen of te vragen. Niet dat ze met de trein waren gekomen, dat kon immers niet. Een verdwaalde ploeg? Toen we even later door reden naar het piket aan de sluizen van Wijnegem bleek dat de cameraploeg wat verder een interview afnam met de enige reiziger die tevergeefs op een tram stond te wachten. Gelukkig is er nog andere media, zoals de krant ‘De Linkse Socialist’ en deze website!

In de discussies over het succes van de staking zijn de werkgevers hun leugens aan het voortzetten. Daarbij zijn er argumenten die elkaar systematisch tegenspreken: de impact zou beperkt zijn, maar in de Antwerpse haven zou wel 1 miljoen euro per uur verloren gaan. Waarop uiteraard het volgende argument komt: de staking zou vooral voelbaar zijn langs Franstalige kant. Zo komen we terug bij de stelling van De Wever over het feit dat vooral de FGTB staakt, waaronder de rode en groene Antwerpse FGTB’ers. Er zou volgens de werkgevers amper gevoeld worden dat er wordt gestaakt, maar er is amper verkeer op de weg. Misschien werkten de bouwvakkers en truckchauffeurs van thuis uit?

Na deze staking is een volgende stap nodig. Als de regering niet wil luisteren en integendeel de chantage meteen verder opdrijft, dan moeten wij onze acties ook opdrijven. Het mag niet bij een eenmalige actie blijven om vervolgens weer wekenlang te twijfelen en het debat aan de werkgevers, hun politici en hun media over te laten. We moeten zelf in het offensief gaan om de besparingslawine te stoppen. De geslaagde nationale staking van vandaag is daar een goede aanzet toe.

Aan Berchem-station vroegen we enkele stakers waarom zij daar stonden. Hierbij een eerste video waarin we twee stakers aan het woord laten.

Jarmo en Jente

Met drie keer zoveel als eind december waren ze aan het piket van bpost. Tussen de 50% en de 75% zou staken ondanks, maar ook dankzij, de enorme intimidatiecampagne van de afgelopen twee weken. En hier kwam de intimidatie niet enkel vanuit de media. Stakers rapporteerden ons dat ook de directie zich op dit vlak niet onbenut heeft gelaten.

Els

“Dit zetten ze niet op papier hé, maar mondeling zijn de postiers hier serieus afgedreigd geweest door de directie”. Dat er moet gestreden worden, daar is iedereen het er hier hard over eens. “Velen vragen zich af of het nut heeft om hier te staan. De moeilijkheid is dat we niet veel op tafel zullen kunnen leggen. Deze regering zal niet veel toegeven, maar ons verder proberen te verdelen. Maar wij weten dat indien we hier vandaag niet hadden gestaan en indien we hadden toegegeven aan de intimidatie, de aanval op de index moeiteloos zou passeren. Maar hoe maak je dit duidelijk?”.

Over de redenen om te staken, waren de stakers hier even duidelijk als de vorige keer in december. Het besef dat het met dit plan niet gedaan zal zijn, is sterk aanwezig. “De volgende aanval ligt al op ons te wachten doordat Europa de subsidie voor de openbare dienstverlening zal aanpakken. En daar schiet nu al zo weinig van over in vergelijking met vroeger. Op termijn betekent dit dat ze beroep zullen beginnen doen op privé-ronddragers die voor een appel en een ei de kranten zullen rondbedelen. Wij moeten enkel nog presteren, presteren en presteren en dat voor minder loon en minder pensioen. Anders worden we vervangen. Ook voor de mensen is dat geen goede zaak”.

De bedenking kwam al vlug aan bod aan welke kant deze media eigenlijk staat, en in wiens belang. “Dit is geen onafhankelijke media meer! Om onze boodschap te verspreiden kunnen we slechts beroep doen op onze eigen campagne, door te discussiëren één per één en hopen dat mensen begrijpen waar ze voor staan”.

Hoogst problematisch is de politieke vertegenwoordiging. Verontwaardiging alom over de uitspraken van Tobback tegen de staking, maar tegelijk nog altijd een zeker krediet, al was het maar uit schrik voor een N-VA dat zijn harde anti-stakings- en brute besparingsgezicht de afgelopen dagen duidelijk heeft laten zien. Verslagenheid vooral omwille van de verdeeldheid van links. “We hebben een links blok nodig om een dergelijke aanval te kunnen afslaan”, “maar dan wel één die aan onze kant staat!”. “Het probleem is dat links geen model meer heeft. Voor mij is het duidelijk dat het kapitalisme niet werkt. Maar het communisme heeft ook bewezen niets voor ons te zijn. Uit Latijns Amerika kregen we enkele jaren wat opbeurend nieuws, maar het bleek opnieuw een maat voor niets te zijn of halve of hele dictaturen. We hebben een alternatief model nodig, maar er is, helaas, geen voorbeeld. De dagelijkse realiteit zal ons echter dwingen hierover na te denken”.

De algemene staking tegen het besparingsbeleid van de regering Di Rupo werd goed opgevolgd in de regio rond Luik. Er reed geen enkele bus en verschillende industriezones werden geblokkeerd door stakers. Zo stonden er stakersposten aan de ingang van verschillende zones: Haut-Sarts, Milmort, Grâce-Hollogne en in Villers-le-Bouillet. Er waren ook wegblokkades op enkele cruciale punten en enkele commerciële centra werden afgezet. Er was een grote strijdbarheid onder de actievoerders.

Nico

In Limburg trotseerden de stakers de sneeuw om piketten op te zetten. Hieronder enkele foto’s van een ronde langs enkele piketten in Genk en Winterslag.

Foto’s door Frederik