Category: Op de werkvloer

De besparingslawine stoppen voor ze op dreef komt!

De drie vakbonden willen verhinderen dat regering en patronaat ons doen betalen voor de crisis van hun winstsysteem. Als de regering de sociale afbraak niet fors bijstuurt, dreigen ze het land op 30 januari tot stilstand te brengen. De 99% die het beleid moet ondergaan dat de 1% over onze hoofden beslist, heeft er alle belang bij om van die staking een succes te maken.

LSP-pamflet PDF

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

In gevaar!

• 5.000 banen bij bpost
• Dienstverlening bij De Lijn
• Statuut bij de NMBS
• Pensioenen (ambtenaren, tijdskrediet,…)
• Recht op vervroegde uittreding
• Uitkeringen werklozen en invaliden
• Wachtuitkeringen
• Gezondheidszorg en onderwijs
• Tewerkstelling in privébedrijven als BRC, ArcelorMittal, Duracell,…
• Gas- en elektriciteitsrekening
• En binnenkort … de indexkoppeling van onze lonen…

[/box]

We zijn allemaal mee verantwoordelijk? Verkeerd

Voorlopig durft niemand ontkennen dat de crisis veroorzaakt werd door de hebzucht van banken en andere speculanten. Men tracht ons hooguit gedeelde schuld aan te praten, omdat ook wij een zo groot mogelijk opbrengst van onze spaarcenten nastreven. Samen uit, samen thuis, luidt de redenering. Van dat samen uit, hebben de 99% echter niets gemerkt.

We leven boven onze stand? Verkeerd

Het vermogen van de Belgische gezinnen bedraagt 1.700 miljard €, vijf keer de totale overheidsschuld. 341 miljard € zit echter bij de 1% rijkste, ruim meer dan de 235 € miljard die de 50% armste delen. Die grote vermogens werden niet met werken bijeen geharkt. In 2009 bedroeg het jaarinkomen van Albert Frère 3,9 miljoen €. Een gemiddelde werknemer doet daar 130 jaar over. Maar Frère moet het vooral hebben van dividenden, winstuitkeringen op aandelen in bedrijven. Die betalen gemiddeld slechts 11% belasting, de grootste zelfs helemaal niets, maar in 2010 keerden de beursgenoteerde bedrijven wel 4,4 miljard € aan dividenden uit. Wedden dat Frère vindt dat gewone stervelingen boven hun stand leven?

We leven langer, logisch toch dat we langer werken? Verkeerd

In 1960 werden we gemiddeld 70 jaar oud, in 2007 bijna 80. We werkten in 1960 jaarlijks 2.289 uur, tegen 1.611 in 2007, bijna 30% minder. Maar tegelijk produceerden we in dollars van 2007 dat jaar elk uur gemiddeld 53,18 $ aan waarde, tegenover 11,89 $ in 1960. Dat komt door technische verbeteringen, hogere scholingsvereisten en vooral een fors hoger arbeidsritme. Samen met de toename van het aantal werknemers, van 3,5 naar 4,3 miljoen, zorgde die productiviteitsstijging voor een bijna verviervoudiging van de totale jaarlijks geproduceerde waarde (van 97,5 $ naar 371,5 miljard $).

Te veel mensen profiteren van onze sociale zekerheid? Verkeerd

Zou deze generatie werknemers luier en dommer zijn dan vorige? Of zou het kunnen dat de vereiste scholing en het arbeidsritme zo hoog liggen dat steeds meer mensen uit de boot vallen? Niet iedereen kan de slimste, de vlijtigste, de mooiste, de jongste of degene met het grootste doorzettingsvermogen zijn. Ziekte, een ongeluk, een verkeerde wending, kunnen je leven vergallen. Dat sommigen moedeloos zijn geworden, dat zal wel. In de jaren ’60 volstond een loon om een gezin te onderhouden, dat is voorbij. Toen kon je terecht in de openbare diensten, maar dat zijn nu competitieve bedrijven geworden. Velen zijn aangewezen op slecht betaalde en onzekere jobs met lange onderbrekingen.

Alleen door te besparen geraken we uit de crisis? Verkeerd

Onze Griekse collega’s hebben intussen al 40% van hun inkomen ingeleverd, op de voet gevolgd door die uit Portugal, Ierland, Spanje en Italië. Maar de remedie werkt niet. Het doet die landen in een nog diepere crisis belanden. Begrotingstekorten en overheidsschuld nemen niet af, maar toe. We zijn daaraan ontsnapt doordat we geen regering hadden. Onze economie presteerde behoorlijk. De politici willen nu echter een besparingslawine op gang trekken. De groei zal stilvallen en steeds drastischer besparingen zullen volgen. Het regeerakkoord is nog maar rond of Europa eist al meer.

Met staken bereik je niets? Verkeerd

Alles wat we hebben, de 8-urendag, het stemrecht, de afschaffing van kinderarbeid, overleg over loon- en arbeidscondities, hebben onze voorouders afgedwongen met staken. Het vergde belangrijke opofferingen, maar leverde ons de welvaart op die men ons nu wil afnemen. Niet de stakers of de stakerspiketten, maar de patroons en de regering gijzelen werkwillige werknemers. Als hun propaganda faalt, leggen ze hun voorwaarden eenzijdig op, bij volmacht, zoals in België of door verkozen regeringen te vervangen door aangeduide technici.

---

Zullen de vakbondsleiders het uiteindelijk niet op een akkoordje gooien?

Dat vermijden we best door de staking in onze omgeving zoveel mogelijk te argumenteren. Als het kan op de werkvloer, waar mogelijk door informatievergaderingen tijdens werkonderbrekingen. We kunnen daar dan best formeel onze deelname aan de staking ter stemming voorleggen, zodat ze echt door de basis gedragen wordt. Een staking die van bovenaf gedecreteerd wordt, kan immers gemakkelijk van bovenaf worden afgeblazen, terwijl wij toch allemaal verkiezen dat de basis daar eerst haar zeg over krijgt.

"Er is geen alternatief"?

Is dat zo? De werkende klasse is nochtans perfect in staat de economie te beheren. Dat doet ze nu al, maar in dienst van de 1%. Waarom niet de hele financiële sector nationaliseren, met schadeloosstelling enkel voor kleine aandeelhouders op basis van bewezen behoefte? Waarom de staalproductie niet overnemen? Mittal en co geven geen cent voor staal of voor de gemeenschap, enkel voor winst. Waarom de energiesector niet nationaliseren zodat we de prijzen echt kunnen controleren? Zou het niet beter zijn de economie in dienst te stellen van de behoeften van allen, in plaats van de winsten van enkelen? Dat is wat wij bedoelen met democratisch socialisme.

Een nieuwe arbeiderspartij

De 99% heeft behoefte aan politici die dergelijke maatregelen verdedigen, die werken aan het loon van een collega werknemer en niet aan dat van een manager. Dat is de doelstelling van de nieuwe beweging Rood!, rond Erik De Bruyn, voormalig kandidaat-voorzitter van de SP.a. Vandaag wordt de vakbondsbasis tegen haar zin telkens weer de richting van de “bevriende” partijen uitgestuurd. De vakbonden kunnen beter breken met CD&V en SP.a en samen met alle strekkingen die zich verzetten tegen de sociale afbraak een nieuwe partij opbouwen, samengesteld uit politici van hetzelfde type als de tienduizenden vakbondsmilitanten die zich belangeloos inzetten voor hun collega’s. LSP pleit voor zo’n partij en werkt daarom ook mee aan de uitbouw van Rood! (zie www.roodlinks.be).

Europees en internationaal

Zullen Europa, het IMF, de Wereldbank en de financiële markten zich niet vastklampen aan hun belangen? Overal ter wereld wordt hun beleid met de moed der wanhoop bestreden door miljoenen jongeren, arbeiders, … Dat gebeurt zelfs zonder duidelijk alternatief, zonder ordewoord van de vakbonden, zonder partij of een andere structuur. Wat zou het geven indien er wel een gemeenschappelijk ordewoord bestond? In het begin van vorige eeuw veroverde de achturendag land na land en werd dominant in heel de westerse wereld, alleen daardoor kon hij zo lang bewaard worden. Ook nu zal een alternatief op dit winstsysteem uiteindelijk Europees en internationaal moeten zijn.

Verslag: Peter en Els

In Leuven bezochten LSP-leden het stakingspiket van De Post aan de Philipssite. Er waren een tiental postmannen aanwezig van de drie vakbonden. Het algemene gevoel was dat het zo niet langer kon en dat de pensioenhervorming een hervorming te veel was.

Opvallend aan het piket was ook de aanwezigheid van enkele jonge werknemers van de Post. Er was geen klassiek piket, in de zin dat wie wou werken niet werd tegengehouden: dit was ook zo door de vakbonden op voorhand afgesproken – ongeveer 50% was in staking zo werd gesteld. Onder collega’s zou vooral schrik hen tegenhouden om te staken en ook de anti-stakingspropaganda in de media. De inzet is nochtans niet gering: dit is slechts de eerste golf van een hele reeks maatregelen en besparingen die jaar na jaar erger zullen worden. Het gaat er niet om om "te besparen om het sociale model in essentie te kunnen behouden". De regering en de patroons willen de sociale zekerheid, reeds aanzienlijk ondermijnd door 30 jaar geleidelijke afbraak, fundamenteel in vraag stellen ter wille van de markten en de grote aandeelhouders.

Een meerderheid van de ongeveer 200 mensen die bij De Post werken in Leuven zou al niet meer statutair in dienst zijn, waardoor sommigen angst hebben om hun job in gevaar te brengen door te staken. Reden te meer om ons tegen deze wildgroei aan onzekere statuten te verzetten.

"Aan het ritme waaraan een postman vandaag moet werken, dat hou je geen 40 jaar vol", aldus een van de postmannen. "We staan hier omdat ze ons niet alleen langer laten werken, maar ook steeds harder. En waarvoor en voor wie? Tegen dat wij op pensioenleeftijd zijn, wat zal het tegen dan zijn?!".

"Ze vergeten dat een postman of -vrouw in weer en wind buiten staat. Na een aantal jaren krijgen de meeste postmannen last van hun knieën en heupen. Als het al nodig is voor de sociale zekerheid dat we langer moeten werken, en ik leg de nadruk op ‘als’, dan zullen ze het moeten mogelijk maken. Dit is vandaag niet het geval, met zo’n werkdruk!".

Op woensdagavond was LSP ook al met enkele militanten aanwezig geweest op het piket voor het spoor. We deelden er onze nieuwsbrief rond het openbaar vervoer, de Libre Parcours uit. Op donderdagochtend was er een concentratie van de drie vakbonden voor het station met een aantal speeches, gevolgd door een betoging.

"De ambtenaren worden vandaag dubbel getroffen", werd gesteld door de ACV-spreker, "hun pensioenen gaan naar beneden en de diensten worden kwalitatief een pak minder. We betalen voor het onverantwoordelijke gegok van de banken."

Ook werd gewezen op het feit dat de lokale ambtenaren sinds 1993 geen lineaire loonsverhoging hadden gekregen, terwijl de vergoedingen voor burgemeester en schepenen met 300% waren gestegen. Politici die zelf maar 20 jaar moeten werken – een zwaar beroep? – voor een volwaardig pensioen, terwijl ze de rest van de bevolking krom willen zien werken, kregen een veeg uit de pan.

Volgens de spreekster van het ABVV werd de staking nog nooit zo goed opgevolgd. We kijken aan tegen "lange loopbanen en lage pensioenen. De hervorming van de pensioenen van de politici wordt in een werkgroep gestoken en uitgesteld tot Sint-Juttemis. Voor de ambtenaren kan die hervorming er niet snel genoeg doorgejaagd worden. Door onder meer het tijdskrediet aan te pakken, worden vrouwen ook harder getroffen dan anderen. Als er geen bijsturing komt, dan wordt januari een warme maand, met de openbare diensten en de privé samen."

Video (in het Frans) door Pablo

De krant ‘De Tijd’ laat op pagina 2 drie Antwerpse stakers aan het woord. Eén van hen is Jan Vlegels, tevens LSP-militant. Hieronder kan je het stukje lezen dat in ‘De Tijd’ verscheen.

---

JAN VLEGELS (27), Universiteit Antwerpen

‘Ik begon vier jaar geleden aan de Universiteit Antwerpen als doctoraalstudent. Nu geef ik les informatica, met een contract van bepaalde duur tot oktober volgend jaar. Ik koos voor de openbare sector omdat je er belangrijke pensioenrechten kan opbouwen. Maar de voorbije jaren zag je aan de universiteiten heel wat vaste, statutaire jobs vervangen worden door contractuele jobs. Personeel dat met pensioen gaat, wordt niet altijd vervangen. Terwijl het aantal studenten de voorbije jaren steeg, bleef het lesgevend personeel min of meer stabiel. De federale regering wil nu de gevolgen van de crisis vooral afwentelen op de werkende mens. Als je ziet dat bijvoorbeeld de grootste bedrijven amper vennootschapsbelastingen betalen… Jarenlang is de mensen beloofd dat hun loopbaaneinde aangenamer zou worden, zodat het mogelijk wordt om langer te werken. In de praktijk worden die instrumenten, zoals loopbaanonderbreking en tijdskrediet, nu verder ingeperkt.’

Woensdagavond was er een etentje van de LSP-afdeling in Namen. Daarop waren er een twintigtal aanwezigen. Rond een spaghetti en een drankje, discussieerden we over de economische crisis, het besparingsbeleid en de noodzaak om arbeiders en jongeren te organiseren. Op 25 januari organiseren we een bijeenkomst van jongeren in strijd voor werk. Onder de aanwezigen waren er zowel studenten, werkenden als werklozen.

Door Thomas (Namen)

Na het etentje trokken we naar het piket van de spoorarbeiders. We kwamen daar rond 22u aan en sommigen bleven tot rond 1u plakken. Voor een aantal van onze militanten was het de eerste keer dat ze deelnamen aan een piket.

De volgende dag trokken we al vroeg naar de financietoren. Om 7u werd daar verzameld. Recht tegenover het gebouw van financiën bevindt zich de kazerne van de brandweer. Een ploeg verspreidde hier pamfletten terwijl anderen naar de steengroeven trokken en nog anderen met een groep syndicalisten naar de kantoren van de stad.

Het was een interessante ervaring en bovendien een goede week om ons materiaal te verspreiden. Hiermee sluiten we 2011 af met een brede waaier aan mogelijkheden om in 2012 versterkt de strijd voort te zetten. Een eerste publieke afspraak komend jaar is de bijeenkomst van Jongeren in strijd voor werk op 25 januari om 19u in de lokalen van het ABVV (Rue Dewez 40).

Thomas

Enkele tientallen militanten en delegees, vooral van ACOD-spoor, spreken om 21u20 aan de voorzijde van het station af. Er volgt een korte ronde langs de spoorlijnen. De staking is van kracht, niemand mag er nog door. Onnodig zo blijkt, want de staking is succesvol. Op een enkele trein na komt niks het station nog in. Bovendien zijn er maar weinig verdwaalde reizigers.

De beroering over de spontane staking bij de openbare diensten is op het piket aan het Brugse spoor voelbaar. Dagenlang sprak zowat iedereen zich over deze staking uit. En die discussie was verhit: nooit leek de verdeeldheid onder werkenden in Vlaanderen groter. De militanten in Brugge voelen dat, want hoewel de sfeer goed is, zitten velen met een heuse baksteen in de maag. Vandaag staakt niemand voor zijn plezier.

De sfeer zit er niettemin goed in. Maar hoewel er gelachen kan worden – humor verdrijft de ellende – is er toch een minpunt zichtbaar. Groen en rood komen zichtbaar niet overeen. Ze staan in groepjes, elk apart. En hoewel het hele spoor virtueel lam ligt, is deze staking er vooral een van het rode ACOD. En wanneer de aanwezigen voor een fotograaf zich opstellen voor een groepsfoto is dat zonder de vrienden van het ACV.