Category: Op de werkvloer

Geert

Gisteravond en deze morgen trokken verschillende teams van LSP-militanten naar stakingsposten en acties. We zullen nog een aantal interviews publiceren die daarbij werden afgenomen. Hierbij een eerste beperkte overzicht.

Gisteravond hield LSP in Antwerpen een al langer geplande meeting over het syndicale verzet tegen de besparingen. Eén van de sprekers moest zich laten vervangen omdat hij het piket aan station Antwerpen-Berchem moest voorbereiden. Qua timing was de meeting een schot in de roos: in het vuur van de strijd is het nuttig om stil te staan bij een aantal inhoudelijke argumenten en discussiepunten. Na de meeting trok een delegatie naar het piket aan Antwerpen-Berchem, sommigen bleven daar nog urenlang het piket versterken.

Donderdagochtend waren er enkele ploegen in de weer. Er waren uiteraard de militanten die op hun eigen piket verwacht werden, een aantal LSP-leden speelden een bijzonder actieve rol in het organiseren van de piketten op hun werkplaats. Ik trok met een ploeg naar het noorden van Antwerpen. Aangezien er bij bpost geen stakerspost stond, trokken we naar een onderaannemer van De Lijn en een stelplaats. Bij onderaannemer De Polder waren ze niet gewoon om veel te staken, maar de vastberadenheid was er daarom niet minder om. Er stond een stevig piket met zeker een 20-tal aanwezigen. Er reed niets buiten.

Hierna trokken we naar de stelplaats Vaartkaai. Daar passeerden we ook tijdens de acties bij De Lijn afgelopen juni toen actie werd gevoerd rond de CAO. In juni stond er maar een klein piket waarbij enkele militanten zich rond een kopje koffie opwarmden. De hartelijke sfeer was er nog hetzelfde, maar het piket was een pak groter. Ook hier stonden een 20-tal militanten rond het vuur. Er werd ook gemeld dat er vanuit Wuustwezel en Zandvliet niet werd uitgereden.

Onze tour langs de piketten eindigde aan Berchem station waar het piket heel de nacht was blijven staan. Gedurende de avond en de nacht waren er zeker een 100-tal mensen gepasseerd. Hiermee was dit één van de grotere piketten in het Antwerpse. Enkele jaren geleden was dit bij stakingsacties niet zo vanzelfsprekend.

Op het Astridplein verzamelden rond 11u een 250-tal militanten van het ABVV. Net zoals eerder aan de piketten werd ons pamflet hier goed ontvangen. Vele aanwezigen hadden het al gekregen. Zo was er een groep die van aan de dienst financiën was vertrokken met onder meer een opgemerkte delegatie brandweerlieden.

Zoals op de piketten waren ook hier linkse politieke activisten aanwezig, er waren kameraden van Rood! waaronder o.a. Erik De Bruyn samen met een stevige delegatie LSP-militanten. Daarnaast was ook PVDA aanwezig. De partijen die de vakbondsleiding als ‘bevriend’ beschouwt, durfden zich niet te laten zien. Zij waren wellicht te druk bezig met het doordrukken van hun aanvallen op onze pensioenrechten?

door Aurore en Steph (Bergen)

Het spoorpersoneel zette de toon door vanaf dinsdag op een aantal plaatsen en vanaf woensdag overal in staking te gaan. Vandaag lagen veel openbare diensten plat. Het ordewoord van de vakbonden was duidelijk: de aanvallen op de pensioenen zijn onaanvaardbaar. De regering wil haar voorstellen door onze strot rammen en zo snel mogelijk laten stemmen in het parlement. Het ongenoegen onder het personeel is dan ook groot.

De openbare diensten in Bergen toonden wat ze denken van de plannen van premier Di Rupo en minister Van Quickenborne. Er stonden piketten aan de TEC, bpost, de Forem (tegenhanger van de VDAB), aan verschillende scholen en aan de kantoren van het Waalse gewest. Een aantal wegen werden geblokkeerd.

Er was een betoging in het centrum van de stad. Daarbij werd vertrokken van de kantoren van de vakbonden om samen te komen op de grote markt waar werd gesproken door verschillende verantwoordelijken van ABVV en ACV. Er waren zowat 500 aanwezigen op de actie. Op de betoging werd de kritiek op Di Rupo niet gespaard. Zelfs na decennia van verraad aan de arbeidersbeweging hoopten sommigen blijkbaar dat Di Rupo voor een andere koers zou zorgen, ze hebben zich vergist. We waren met een groep LSP-militanten aanwezig om ons pamflet te verspreiden, onze krant te verkopen en te discussiëren.

Na deze stakingsdag zal het spoorpersoneel blijven staken. Lorenzo Marredda van ACV-Transcom in Bergen stelde dat een staking van onbepaalde duur een goede manier is om de plannen van de minister tegen te houden. Het spoorpersoneel moet worden gesteund door de volledige arbeidersbeweging. Om de strijd voort te zetten en te concretiseren, moeten we de algemene staking van 30 januari zo goed mogelijk voorbereiden. Vandaag zagen we toch een aantal problemen op het vlak van de organisatie en de mobilisatie. Door bijeenkomsten te houden op de werkvloer, in de diensten en op de scholen is het mogelijk om een bredere laag te informeren, te sensibiliseren en te mobiliseren.

De provocaties van pensioenminister Van Quickenborne, gesteund door de volledige regering, zorgden voor heel wat woede. Ondanks een massaal media-offensief tegen het protest en tegen de vakbonden, werd de staking vandaag een succes. Tal van diensten lagen plat. Bij het openbaar vervoer rijdt geen enkele trein, bij de bussen en trams valt op dat ook bij onderaannemers actie wordt gevoerd. We publiceren een reeks verslagen en foto’s. Voor meer achtergrond verwijzen we naar het pamflet dat militanten van LSP op tientallen piketten doorheen het hele land vandaag verspreid hebben.

• ANTWERPEN. Foto’s vanop de concentratie aan het Astridplein

• ANTWERPEN. Foto’s van aan het piket aan Berchem station

• ANTWERPEN. Foto’s van aan piketten bij De Lijn en onderaannemers

• ANTWERPEN. Foto’s van de actie aan de dienst financiën

• ANTWERPEN. Video van de lokale televisie ATV waarin onder meer Wouter Gysen, delegee ACOD-Spoor aan het woord komt

• ANTWERPEN. ‘De Tijd’: stakers aan het woord, Jan Vlegels

• ANTWERPEN. Verslag

• BERGEN. Verslag en foto’s

• BRUGGE. Verslag en enkele foto’s vanop het spoorpiket op woensdagavond

• BRUGGE. Foto’s van een aantal piketten in het Brugse (1)

• BRUGGE. Foto’s van een aantal piketten in het Brugse (2)

• BRUSSEL. Verslag met foto’s

• BRUSSEL. Foto’s (1)

• BRUSSEL. Foto’s (2)

• BRUSSEL. Foto’s van de actie van de brandweer

• BRUSSEL. Franstalige video vanop de acties

• GENT. Verslag

• GENT. Foto’s van aan Gent St Pieters op woensdagavond

• GENT. Foto’s van de concentratie op het Zuid

• LEUVEN. Foto’s van de concentratie

• LEUVEN. Verslag

• LUIK. Foto’s

• NAMEN. Verslag

Door militanten van LSP in Brussel

---

Stakingspiketten bij het spoor en de MIVB

Zowel gisteravond als vanochtend hadden de piketten aan Brussel Zuid en Brussel Noord weinig om handen. Op wat veiligheidsmensen en een paar werknemers van consultanten na, daagde zo goed als niemand op. Onder de aanwezigen leefde de overtuiging dat dit slechts een begin was, en dat zeker in Wallonië ook de komende dagen, verder actie gevoerd zal worden.

Het was nodig om snel te reageren, daarover was iedereen het eens. De wil om actie te voeren, inclusief staking, en deze keer niet om dan allemaal terug braafjes aan het werk te gaan, leeft al veel langer bij het personeel van de NMBS. Vandaar het succes van de oproep zodra de vakbondsleiding het licht op groen zette. Zelfs met slechts drie dagen respijt werd die door de basis nog in snelheid gepakt.

Toch waren er aan het piket die er niet helemaal gerust in zijn. Een staking die van bovenaf wordt gedecreteerd, zonder voorafgaande bespreking, wordt nu eenmaal gemakkelijker, zonder overleg met de achterban, afgeblazen, dan een die na een democratische stemming aan de basis werd beslist. De uitspraken van Marc Leemans van het ACV op de VRT, die na de ontmoeting met de regering gisteren stelde dat de regering toch bereidheid toonde om te praten, klonk voor velen als een waarschuwing.

Op het piket werd deze keer expliciet gevraagd naar Libre Parcours, het actieblad van basismilitanten aan het spoor, naar het leggen van directe contacten tussen Vlaamse en Franstalige spoormannen en naar een politiek alternatief, niet alleen op de SP.a, maar ook op de PS.

De staking werd ook goed opgevolgd bij de MIVB. Er kwam bijna niemand werken waardoor geen metro, tram of bus uitreed.

---

Blokkade van de afritten van de ring aan Drogenbos en Delta

Een 100-tal syndicalisten verzamelde rond 7u om de toegang tot de hoofdstad af te sluiten in Drogenbos en Delta. De actie ging uit van ACOD-Brussel en bracht militanten van de regionale en lokale administraties bijeen naast militanten van de OCMW’s, de openbare ziekenhuizen, personeel van het onderwijs, mensen van de afvalophaling en van de MIVB. Er was een strijdbare sfeer maar er was ook het gevoel dat een staking meer tijd vergt om voor te bereiden, op sommige werkplaatsen is drie dagen niet genoeg. Los van enkele uitzonderingen, was het opvallend dat veel automobilisten de actiedag steunden ook al stonden ze soms urenlang vast. Er is het algemeen gevoel dat iedereen onder vuur ligt. De blokkade duurde tot ongeveer 10u45.

---

Concentratie aan de pensioentoren

In de voormiddag was e rook een concentratie aan de pensioentoren. Die werd gelukkig vervoegd door een talrijke delegatie piloten. Die dragen al jaren 10% van hun loon bij aan een extra kas die brugpensioen op 55 mogelijk maakt. Volgens LSP is dat geen overbodige luxe als een job 100% concentratie vergt. Als de regering haar voorstellen echter niet bijstelt, pikt ze die kas in. Je zou voor minder woest zijn. De militanten van BBTK-non profit, officieel niet in staking, kwamen hun solidariteit uiten en deelden soep uit, "zonder balletjes", benadrukten ze. Hun collega’s van de algemene centrale, die pas enkele weken geleden nog op straat stonden voor de beschutte werkplaatsen, waren er eveneens.

Militanten van het onderwijs en van de voormalige OCMW-ziekenhuizen deden hun beklag. Onmogelijk, stelden ze, om op drie dagen tijd ons personeel te mobiliseren. We hadden niet eens een pamflet, in het beste geval ging een mail rond. Hoe kan je nu in 3 dagen tijd de 3.500 personeelsleden uit ons ziekenhuis bereiken, normaal doen we daar twee weken over. Bij ons is het uitreiking van de rapporten, luidde het dan weer bij enkele stakende leraars. In beide gevallen werd het hoofdzakelijk een staking van militanten en delegees.

De staking was ongetwijfeld een succesvolle eerste aanzet. Het had wellicht beter geweest ze eerst in enkele sectoren uit te roepen en in andere werkonderbrekingen te organiseren met informatie en een formele stemming over een stakingsdatum ergens begin januari, zodat ook de sectoren waar het meer dan drie dagen vereist om een staking te organiseren, konden aanhaken. Misschien moeten in aanloop naar de algemene staking van 30 januari hieruit lessen trekken en die deze keer wel degelijk voorbereiden. Aan de pensioentoren kwam die staking niet meer ter sprake, maar het pamflet van LSP werd gretig aanvaard, net omwille van de verwijzing in de titel naar deze belangrijke dag.

Hierna trokken drie bussen met syndicalisten naar het kabinet van Van Quickenborne.

---

Brandweerlieden in actie voor het cabinet van Van Quickenborne en de zetel van Suez

De Brusselse brandweerlieden hebben hun stempel op de stakingsdag gedrukt. Hun leeftijd voor vervroegd pensioen wordt opgetrokken, hun pensioenen dreigen naar beneden te gaan. Ze betoogden met hun camions en materieel. Er werd een schuimlaag gelegd in de straat van het kabinet van Van Quickenborne en hierna trokken ze naar de zetel van Suez-Tractebel.

Brussel is de enige stad waar er geen vrijwillige brandweerlieden zijn. Met 970 pompiers is er een groot tekort aan mankrachten. De impact van het pensioenplan van de regering Di Rupo ziet er als volgt uit:

Huidige situatie voor een pompier met barema D153:

• In dienst op 20 jaar en op pensioen op 60: 2.737 euro bruto per maand
• In dienst op 25 jaar en op pensioen op 60: 2.737 euro bruto per maand
• In dienst op 30 jaar en op pensioen op 60: 2.658 euro bruto per maand

En dit zou de regeling worden als het van Van Quickenborne en co afhangt:

• In dienst op 20 jaar en op pensioen op 60: 2.558 euro bruto per maand
• In dienst op 25 jaar en op pensioen op 60: 2.220 euro bruto per maand
• In dienst op 30 jaar en op pensioen op 60: 1.920 euro bruto per maand

---

Actie van de CNE aan de zetel van de PS

Later die dag trokken we met enkele honderden Franstalige CNE’ers (de Franstalige tegenhanger van LBC) naar het PS-hoofdbureau, om er te protesteren tegen de liberale politiek die deze partij in de regering voert. De woordvoerders benadrukten dat veel Franstalige ACV’ers voor de PS hebben gestemd, in de hoop voor een linkse partij te stemmen. De PS letters aan de inkom werden vervangen door blauwe letters en een groot blauw spandoek werd aan de gevel bevestigd. Op affichettes heette het "je lutte des classes", een toespeling op de officiële doctrine die de PS al lang vergeten is, en "Le capitalisme s’enfonce, mais pas nous", het kapitalisme gaat ten onder, maar niet met ons.

Even trachtten een twintigtal oproeragenten de actievoerders te verdrijven. Blijkbaar dachten ze dat die zomaar zouden wijken en hadden ze zich niet aan verzet verwacht. Vermoedelijk kwam er een telefoontje van de PS aan te pas om de agenten te doen inbinden. Een confrontatie tussen de vakbond en de politie op de stoep van de PS moeten die er echt wel over hebben gevonden. Tegen dan bestond de groep trouwens niet enkel meer uit ACV-militanten, maar waren ze onder luid applaus vervoegd door enkele collega’s van het ABVV. Uiteindelijk mocht een delegatie van vijf binnen, maar al na enkele minuten stonden ze zonder resultaat terug op straat, wat hen de uitspraak ontlokte dat de werknemers geen politieke vertegenwoordiging meer hebben.

Een besparingslawine stop je best voor ze op dreef komt!

Dit is het LSP-pamflet dat op de stakingsactie van 22 december zal worden verspreid. Hier vind je de PDF

Nauwelijks heeft de regering het vertrouwen van het parlement of Van Quickenborne trekt de besparingslawine op gang. Hij zegt ook expliciet dat dit nog maar het begin is. Dat hij daarmee de economie in een diepe recessie en duizenden werklozen, werknemers en gepensioneerden in de armoede stort, zal hem worst wezen. Achter hem staat de hele regeringsploeg, een tevreden patronaat en een oppositie die aan dat patronaat kost wat kost wil bewijzen dat zij nog dieper zou kerven. De vakbonden van de openbare diensten, spoormannen op kop, trekken het verzet op gang, wellicht voor meerdere dagen. Hopelijk blijft het daar niet bij en volgt een nieuwe datum om ook die diensten waar een mobilisatie meer dan 3 dagen vergt, op sleeptouw te nemen. Dat zou een goede voorbereiding zijn voor de algemene staking van 30 januari, publiek en privé samen.

Van Quickenborne spreekt niet van een lawine, maar een besparingstrein. Dat hij niet veel verstand heeft van treinen, blijkt uit zijn voorstel om de pensioenrechten van machinisten te korten. Met hem achter het stuur, zijn seinen overbodig. Hij raast maar door. Wie ook doorraast zijn de financiële markten, het IMF, de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank. Op hun dwingend verzoek hebben onder andere de Griekse, de Portugese en de Ierse gezinnen tot de helft van hun lonen en uitkeringen ingeleverd. Openbare diensten en sociale voorzieningen werden er tot op de bodem afgebroken. Heeft het gewerkt? Zelfs rechtse economen geven toe dat de besparingsijver die economieën in een diepe recessie heeft gestort, niet het verzet ertegen.

Dat is wat de drie vakbonden onze politici nu al maanden trachten te vertellen. Eerst met een open brief, dan met een concentratie van 6.000 militanten en een betoging van 80.000 werknemers. Tevergeefs. Vergelijk dat maar eens met de patroons. De gasprijzen schieten de hoogte in, de banken gaan hun tarieven optrekken en abonnementen op het openbaar vervoer worden duurder. Zo reageert het patronaat op de maatregelen van de “besparingsregering”. Op die manier draaien wij ook op voor de nucleaire rente, de bankentaks en de besparingen bij de autonome overheidsbedrijven. Als de inflatie daardoor stijgt, zullen ze hypocriet de indexkoppeling van de lonen en uitkeringen in vraag stellen.

Geen keuze

Volgens de patroons, de politici en de hele persmeute hebben we echter geen keuze. Europa, de Oeso en de financiële markten eisen dat nu eenmaal. Maar waar halen die hun cijfers vandaan? Ze toveren die niet uit hun hoed, maar krijgen ze voorgekauwd door onze patroons en onze regering. En wie zijn die financiële markten en speculanten anders dan de banken, de investeringsfondsen en de bedrijven die meer investeren in financiële beleggingen dan in productie?

Onze vakbonden stellen een alternatieve besparing voor. Ze willen een hardere aanpak van de fiscale fraude, de afschaffing van de notionele interest en een einde aan fiscale geschenken die de patroons jaarlijks bijna € 10 miljard opleveren. Het zijn trouwens die geschenken die de inkomsten uit de sociale zekerheid uithollen. Waarvoor men de werklozen wil uitsluiten en van hun inkomen beroven. Waarvoor men het pensioenstelsel van de openbare diensten, het enige dat onze ouderen nog behoedt voor armoede, wil afbreken. Waarvoor men onze gezondheidszorg wil commercialiseren en uitleveren aan private aasgieren.

Maar wat als de investeerders ons land links laten liggen of vertrekken naar lucratiever oorden? Mittal komt ons juist het bewijs te leveren dat fiscale geschenken geen garantie bieden voor werkzekerheid. Met het geld zijn ze weg, maar waarom het bedrijf niet bezetten en in gemeenschapsbeheer onder controle van de werknemers uitbaten, uiteraard zonder schadeloosstelling aan de grote aandeelhouders? Ook zonder vetbetaalde whizzkids kunnen we staal produceren en waarom zouden we het staal niet verkopen aan dumpingprijzen? De patroons en hun internationale instellingen hebben er niet de minste moeite mee om dumpinglonen uit te betalen.

De regering kon wel banken nationaliseren nadat de private speculanten er een zootje van gemaakt hadden. Wat houdt de overheid tegen hen een strak regime op te leggen in het voordeel van de kleine spaarder en van maatschappelijk nuttige investeringen, op straffe van onteigening. Politieke wil?

Oplopend actieplan

Nog voor 2 december hadden de Waalse en Brusselse metallos een actieplan kenbaar gemaakt waarmee de besparingslawine gestopt kan worden. Bij monde van voorzitter Nico Cué luidde het voorstel een 24-urenstaking in januari, en als de regering dan niet luistert 48 uur in april en zo nodig 72 uur in juni. Dat was nog voor Van Quickenborne het startschot gelost had. De timing moeten we herzien, maar het principe blijft overeind, al moet de 48 urenstaking wellicht al in februari of maart worden ingepland en een 72 urenstaking, niet vlak voor de zomer, maar al veel eerder.

De vakbonden moeten uiteindelijk aan tafel gaan zitten, maar niet zonder een stevige knuppel achter de deur. Met een informatiecampagne in de bedrijven waar de gevolgen van de regeringsmaatregelen tijdens werkonderbrekingen worden besproken en acties democratisch worden voorbereid. Met regionale en sectorale actiedagen, stakingen en betogingen ter voorbereiding van een oplopende reeks algemene stakingen. We denken dat de centrale boodschap die we daarbij moeten overbrengen luidt: wij hebben de crisis niet veroorzaakt, wij zullen hem niet betalen!

ABVV en ACV: breek met SPa en CD&V

Waarom stemmen zoveel Vlamingen voor de N-VA die zelfs de strijd tegen fiscale fraude beschouwt als een belastingsverhoging? Omdat de zogenaamde bevriende partijen, Groen inbegrepen, ons al jarenlang de ene na de andere inlevering serveren. Veel werknemers hebben daar hun buik van vol en dus stemmen ze voor diegenen die de meest zichtbare oppositie tegen het establishment lijken. In Tunesië en in Egypte zijn dat de conservatieve moslimpartijen, in Vlaanderen is dat de conservatieve N-VA.

In Wallonië en Brussel is het zover nog niet. Tot nog toe kon de PS zich immers steeds weer verschuilen eerst achter de CVP staat, dan achter de rechtse Vlaamse meerderheid. Maar ook op die formule komt sleet en uiteindelijk zal ook in Wallonië en Brussel vroeg of laat een populist opstaan die van het politieke vacuüm misbruik maakt.

Zolang de vakbonden hun achterban de richting uitsturen van SPa, CD&V of Groen worden de populisten al slapend rijk. De vakbonden moeten breken met de “bevriende” partijen en bouwen aan een echte arbeiderspartij met politici die werken aan het loon van een collega, niet dat van een manager. Bestaan die niet? Haal ze uit de tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangloos inzetten voor hun collega’s.

Zo een arbeiderspartij moet pluralistisch zijn en open staan voor iedereen die wil strijden tegen de politiek die de rijken rijker maakt en de armen armer. In Vlaanderen is Rood!, de beweging van Erik de Bruyn, voormalig kandidaat voor het voorzitterschap van SP.a, die met die partij gebroken heeft, daartoe een aanzet. In Brussel en Wallonië bestaat dat potentieel eveneens.

LSP schakelt zich volop in dit initiatief in maar bouwt tegelijk aan LSP omdat we ervan overtuigd zijn dat wetenschap en techniek een niveau bereikt hebben waarop privaat aandeelhouderschap elke vooruitgang hindert. Enkel gemeenschapsbezit van onze productiemiddelen binnen een democratische socialistische maatschappij kan een mens- en milieuvriendelijke ontwikkeling garanderen.

Gisteren betoogden enkele honderden ABVV-militanten in Brussel voor de Financietoren. Er werd geprotesteerd tegen het geplande besparingsbeleid van de regering di Rupo. De vakbond heeft een alternatief plan om 8 miljard euro te vinden: afschaffing van de notionele intrestaftrekt, het belasten van de schijf boven 8.000 euro maandloon aan 55%, strijd tegen fiscale fraude. De fiscale cadeaupolitiek ondermijnt de inkomsten van de sociale zekerheid.

De aanval van Vincent Van Quickenborne (Open Vld) op de pensioenen was uiteraard een veel besproken onderwerp op de actie. Van Quickenborne wil de voorstellen van het regeerakkoord meteen in wetteksten gieten om zonder enig overleg met de sociale partners deze voorstellen door te drukken voor het einde van de maand december. Van Quickenborne bevestigt overigens dat dit nog maar het begin is. De voorbeelden van Griekenland, Ierland, Portugal en Spanje tonen nochtans aan dat het harde besparingsbeleid de economie enkel nog dieper in de recessie duwt en de arbeiders, uitkeringstrekkers en jongeren in armoede onderdompelt.

De PS zit op dezelfde golflengte als de liberalen van Open Vld. “In de huidige economische situatie kunnen we niet anders. We moeten absoluut snel vooruit gaan”, aldus Laurette Onkelinx in de Franstalige media. Hoe kan het ABVV haar banden met de PS en SP.a nog behouden? Wij denken dat deze banden moeten verbroken worden en dat er nood is aan een nieuwe brede arbeiderspartij om een politieke uitdrukking te geven aan al wie zich verzet tegen de besparingen.

In zijn toespraak kondigde Thierry Bodson van het Waalse ABVV aan dat er acties komen tegen de pensioenhervorming van Van Quickenborne. Hij liet ook geen onduidelijkheid bestaan over het feit dat er op 30 januari een algemene staking komt.

LSP was ook van aanwezig. We verdeelden een pamflet waarin we de voorbereiding van een 24-urenstaking vragen, “met een informatiecampagne in de bedrijven waar de gevolgen van de regeringsmaatregelen tijdens werkonderbrekingen worden besproken en acties democratisch worden voorbereid. Met regionale en sectorale actiedagen, stakingen en betogingen ter voorbereiding van een oplopende reeks algemene stakingen.”

Een besparingslawine stop je best voor ze op dreef komt!

PDF van dit pamflet

Nauwelijks heeft de regering het vertrouwen van het parlement of Van Quickenborne trekt de besparingslawine op gang. Hij zegt ook expliciet dat dit nog maar het begin is. Dat hij daarmee de economie in een diepe recessie en duizenden werklozen, werknemers en gepensioneerden in de armoede stort, zal hem worst wezen. Achter hem staat de hele regeringsploeg, een tevreden patronaat en een oppositie die aan dat patronaat kost wat kost wil bewijzen dat zij nog dieper zou kerven. Onze drie vakbonden eisen krachtdadig overleg. Daar is geen probleem mee, als we maar beseffen dat je een lawine niet kan bijsturen, maar moet stoppen voor ze op dreef komt.

Van Quickenborne noemt het zelf geen lawine, maar een besparingstrein. Dat hij niet veel verstand heeft van treinen, blijkt uit zijn voorstel om de pensioenrechten van machinisten te korten. Met hem achter het stuur, zijn seinen overbodig. Hij raast maar door. Wie ook doorraast zijn de financiële markten, het IMF, de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank. Op hun dwingend verzoek hebben onder andere de Griekse, de Portugese en de Ierse gezinnen tot de helft van hun lonen en uitkeringen ingeleverd. Openbare diensten en sociale voorzieningen werden er tot op de bodem afgebroken. Heeft het gewerkt? Zelfs rechtse economen geven toe dat de besparingsijver die economieën in een diepe recessie heeft gestort, niet het verzet ertegen.

Dat is wat de drie vakbonden onze politici nu al maanden trachten te vertellen. Eerst met een open brief, dan met een concentratie van 6.000 militanten en een betoging van 80.000 werknemers. Tevergeefs. Vergelijk dat maar eens met de patroons. De gasprijzen schieten de hoogte in, de banken gaan hun tarieven optrekken en abonnementen op het openbaar vervoer worden duurder. Zo reageert het patronaat op de maatregelen van de “besparingsregering”. Op die manier draaien wij ook op voor de nucleaire rente, de bankentaks en de besparingen bij de autonome overheidsbedrijven. Als de inflatie daardoor stijgt, zullen ze hypocriet de indexkoppeling van de lonen en uitkeringen in vraag stellen.

Geen keuze

Volgens de patroons, de politici en de hele persmeute hebben we echter geen keuze. Europa, de Oeso en de financiële markten eisen dat nu eenmaal. Maar waar halen die hun cijfers vandaan? Ze toveren die niet uit hun hoed, maar krijgen ze voorgekauwd door onze patroons en onze regering. En wie zijn die financiële markten en speculanten anders dan de banken, de investeringsfondsen en de bedrijven die meer investeren in financiële beleggingen dan in productie?

Onze vakbonden stellen een alternatieve besparing voor. Ze willen een hardere aanpak van de fiscale fraude, de afschaffing van de notionele interest en een einde aan fiscale geschenken die de patroons jaarlijks bijna € 10 miljard opleveren. Het zijn trouwens die geschenken die de inkomsten uit de sociale zekerheid uithollen. Waarvoor men de werklozen wil uitsluiten en van hun inkomen beroven. Waarvoor men het pensioenstelsel van de openbare diensten, het enige dat onze ouderen nog behoedt voor armoede, wil afbreken. Waarvoor men onze gezondheidszorg wil commercialiseren en uitleveren aan private aasgieren.

Maar wat als de investeerders ons land links laten liggen of vertrekken naar lucratiever oorden? Mittal komt ons juist het bewijs te leveren dat fiscale geschenken geen garantie bieden voor werkzekerheid. Met het geld zijn ze weg, maar waarom het bedrijf niet bezetten en zonder schadeloosstelling aan de grote aandeelhouders overnemen met de gemeenschap en in eigen beheer onder controle van de werknemers uitbaten? Ook zonder vetbetaalde whizzkids kunnen we staal produceren en waarom zouden we het staal niet verkopen aan dumpingprijzen? De patroons en hun internationale instellingen hebben er niet de minste moeite mee om dumpinglonen uit te betalen.

De regering kon wel banken nationaliseren nadat de private speculanten er een zootje van gemaakt hadden. Wat houdt de overheid tegen hen een strak regime op te leggen in het voordeel van de kleine spaarder en van maatschappelijk nuttige investeringen, op straffe van onteigening. Politieke wil?

Oplopend actieplan

Nog voor 2 december hadden de Waalse en Brusselse metallos een actieplan kenbaar gemaakt waarmee de besparingslawine gestopt kan worden. Bij monde van voorzitter Nico Cué luidde het voorstel een 24-urenstaking in januari, en als de regering dan niet luistert 48 uur in april en zo nodig 72 uur in juni. Dat was nog voor Van Quickenborne het startschot gelost had. De timing moeten we wellicht herzien, maar het principe blijft overeind, al moet de 48 urenstaking wellicht al in februari of maart worden ingepland en een 72 urenstaking, niet vlak voor de zomer, maar al veel eerder.

De vakbonden moeten aan tafel gaan zitten, maar ze moeten dat doen met een stevige knuppel achter de deur. Met een informatiecampagne in de bedrijven waar de gevolgen van de regeringsmaatregelen tijdens werkonderbrekingen worden besproken en acties democratisch worden voorbereid. Met regionale en sectorale actiedagen, stakingen en betogingen ter voorbereiding van een oplopende reeks algemene stakingen. We denken dat de centrale boodschap die we daarbij moeten overbrengen luidt: wij hebben de crisis niet veroorzaakt, wij zullen hem niet betalen!

ABVV en ACV: breek met SPa en CD&V

Waarom stemmen zoveel Vlamingen voor de N-VA die zelfs de strijd tegen fiscale fraude beschouwt als een belastingsverhoging? Omdat de zogenaamde bevriende partijen, Groen inbegrepen, ons al jarenlang de ene na de andere inlevering serveren. Veel werknemers hebben daar hun buik van vol en dus stemmen ze voor diegenen die de meest zichtbare oppositie tegen het establishment lijken. In Tunesië en in Egypte zijn dat de conservatieve moslimpartijen, in Vlaanderen is dat de conservatieve N-VA.

Wallonië en Brussel is het zover nog niet. Tot nog toe kon de PS zich immers steeds weer verschuilen eerst achter de CVP staat, dan achter de rechtse Vlaamse meerderheid. Maar ook op die formule komt sleet en uiteindelijk zal ook in Wallonië en Brussel vroeg of laat een populist opstaan die van het politieke vacuüm misbruik maakt.

Zolang de vakbonden hun achterban de richting uitsturen van SPa, CD&V of Groen worden de populisten al slapend rijk. De vakbonden moeten breken met de “bevriende” partijen en bouwen aan een echte arbeiderspartij met politici die werken aan het loon van een collega, niet dat van een manager. Bestaan die niet? Haal ze uit de tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangloos inzetten voor hun collega’s.

Zo een arbeiderspartij moet pluralistisch zijn en open staan voor iedereen die wil strijden tegen de politiek die de rijken rijker maakt en de armen armer. In Vlaanderen is Rood!, de beweging van Erik de Bruyn, voormalig kandidaat voor het voorzitterschap van SP.a, die met die partij gebroken heeft, daartoe een aanzet. In Brussel en Wallonië bestaat dat potentieel eveneens.

LSP schakelt zich volop in dit initiatief in maar bouwt tegelijk aan LSP omdat we ervan overtuigd zijn dat wetenschap en techniek een niveau bereikt hebben waarop privaat aandeelhouderschap elke vooruitgang hindert. Enkel gemeenschapsbezit van onze productiemiddelen binnen een democratische socialistische maatschappij kan een mens- en milieuvriendelijke ontwikkeling garanderen.

De betoging van 2 december maakte duidelijk dat er een groot ongenoegen bestaat tegenover het besparingsbeleid dat de nieuwe regering wil voeren. Nadat de banken en speculanten werden gered, worden de gewone werkenden en uitkeringstrekkers gevraagd om de prijs te betalen voor een crisis die zij niet hebben veroorzaakt. De drie vakbondsfederaties kondigen nu aan dat ze een stap verder gaan in het verzet: indien overleg niets oplevert, komt er mogelijk een algemene staking. We publiceren hieronder het persbericht van de bonden en een verwijzing naar hun eisencahier.

---

Persbericht van de vakbonden

ACV, ABVV en ACLVB eisen overleg met de federale regering en de werkgevers: voor een rechtvaardiger sanering en een geloofwaardig beleid voor meer en betere banen. Indien de resultaten van dit overleg onvoldoende zijn, komt er een algemene staking en /of sectorale stakingen, uiterlijk maandag 30 januari 2012.

Het federale Parlement heeft vorige zaterdag, 10 december, het vertrouwen gegeven aan de nieuwe regering Di Rupo. Daarmee is echter niet de vertrouwensbreuk met de werknemers en de gerechtigden op sociale uitkeringen hersteld. Integendeel. De regeringspartijen en de werkgevers bleven doof voor de verontwaardiging bij vele werknemers, met en zonder werk, zoals die op de manifestatie van 2 december tot uiting kwam. En die verontwaardiging groeit dag na dag naarmate doordringt welke ingrijpende gevolgen de sanering heeft op vele werknemers en werklozen.

We hebben met de vakbonden nooit de noodzaak betwist van gezonde openbare financiën. Maar niet op deze wijze. We blijven stellen dat deze sanering onevenwichtig, onrechtvaardig en onbillijk is. Temeer daar ze geen geloofwaardige perspectieven biedt op meer en betere banen, ondanks het dalen van de groei en de werkgelegenheid, deels in de hand gewerkt door dit soort sanering en door gelijkaardige saneringsprogramma’s in andere landen onder druk van Europa, IMF en ratingbureaus.

Deze sanering is onrechtvaardig. Omdat de grote vermogens en de grootbeleggers de dans ontspringen. Omdat doorheen de regeringsonderhandelingen alsmaar minder werd gevraagd aan wie tot nog toe weigerde zijn deel bij te dragen, en op alle mogelijke manieren wist te ontsnappen aan belastingen en sociale bijdragen. Zodat het gewicht alsmaar meer ligt bij de werknemers en bij de sociale uitkeringstrekkers. En het zwaarst van al bij vier groepen:

• de jonge werklozen: krijgen pas na 12 maanden werkloosheid een wachtuitkering, die dan nog eens na 3 jaar stopt voor samenwonenden en 30-plussers;
• de langdurig werklozen: waar de uitkering afglijdt tot een strikt minimum (veel te weinig om rond te komen), zonder onderscheid naar geleverde inspanningen en naar arbeidsgeschiktheid;
• de oudere werknemers: een bijzonder zwaar Generatiepact bis, met deze keer nauwelijks verzachtende maatregelen, zelfs niet voor de zwaar belastende jobs;
• de vrouwen: die alle moeite hebben een volledige loopbaan op te bouwen (zij zien de loopbaaneisen voor diverse rechten verstrengd).

Daarnaast is er geen enkele geloofwaardige aanzet voor meer en betere banen en voor betere perspectieven voor begeleiding, opleiding en tewerkstelling voor elk van die groepen.

De scherpste aanklacht is die van contractbreuk:

• voor de werknemers die eerder al in een bepaald stelsel stapten (tijdkrediet, loopbaanonderbreking, brugpensioen) en die vanaf 1 januari 2012 hun pensioenrechten zien ingekort;
• voor de oudere werknemers die aan de slag willen blijven, maar hun cao-rechten op deeltijdwerk zien uitgehold;
• voor de werknemers die reeds opgebouwde pensioenrechten zien ingekort.

Het enige lichtpunt is de opening die de nieuwe regering, onder onze druk, zaterdag in het Parlement maakte, voor overleg met de sociale partners. We gaan die voluit gebruiken om bijsturingen te bekomen. Dit moet op korte termijn tot concrete resultaten leiden.

We eisen ook dat de aanvallen op de automatische indexering vanuit werkgevershoek en vanuit de Nationale Bank stoppen.

> PDF met het volledige eisenpakket van de vakbonden (op de website van het ACV)