NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Foto’s van de staking in Luik

    Sinds gisteravond voert het personeel van de werkplaatsen van de NMBS een 24-urenstaking. Er wordt daarmee geprotesteerd tegen de plannen om 650 tot 750 posten te schrappen. Het invoeren van het project B-Lean ligt onder vuur bij het personeel omdat het de werkdruk zou opvoeren. Het project werd in het verleden al toegepast bij onder meer France Télécom, een bedrijf dat vervolgens meermaals het nieuws haalde omdat zoveel werknemers zelfmoord pleegden op hun werk. Op verschillende plaatsen in het land is ook het treinverkeer verstoord door de acties in de ateliers en door solidariteit van ander spoorpersoneel. Hieronder enkele foto’s vanop het piket in Kinkempois in Luik.

    Nico

  • Ordewoorden en een actieplan!

    15 november – militantenconcentratie Heizel

    De huidige economische crisis is het resultaat van een maatschappelijk systeem waarin speculeren meer oplevert dan investeren om te voldoen aan reële behoeften. Wie zijn die speculanten? De spreekwoordelijke 1% van de bevolking die via banken, holdings, hefboom en andere “investeringsfondsen” 97% van de Belgische staatsschuld bezit. Het zijn ook grote industriële bedrijven die hun kapitaal liever beleggen op de financiële markten dan te investeren in productie. Crisis of niet, zij realiseren superwinsten en betalen riante bonussen en gouden parachutes.

    LSP-pamflet PDF

    Politici beweren dat indien deze banken, bedrijven en/of fondsen zouden omvallen dit dramatische gevolgen heeft voor de werkende bevolking. Met die chantage dwingen ze nationale overheden om borg te staan en desnoods doodzieke instellingen, zoals Dexia, over te kopen. Overheden die daarvoor schulden moeten aangaan, worden verplicht die te verhalen op de werkende bevolking om uit de greep te blijven van diezelfde “financiële markten”. De winstgevende delen worden later voor een zacht prijsje teruggegeven aan de speculanten. En de managers gaan terug aan de slag voor nog hogere lonen en bonussen.

    Bezuinigen werkt niet

    De Griekse werkende bevolking heeft daar intussen al 50% van haar inkomen ingeleverd. Portugese ambtenaren zullen het zonder 13de en 14de maand moeten klaren, net die maanden die hen in staat stelden de tekorten van de 12 voorgaande bij te passen. Spaanse jongeren geraken niet meer aan de bak, hun Duitse collega’s wel: voor 1€ per uur bovenop hun uitkering. In Engeland gaat op 30 november wellicht de grootste staking ooit door tegen drastische bezuinigingen op de openbare diensten. Overal betaalt de werkende bevolking terwijl speculanten ongemoeid worden gelaten. Het bezuinigingsbeleid is nochtans een totale mislukking geworden. De Griekse economie is er helemaal door ontwricht. De Portugese en de Ierse volgen. Als ook de Spaanse en de Italiaanse onderuit glijden, wordt heel de wereldeconomie meegesleurd.

    De waarborgen waarmee de regering van lopende zaken ons intussen opzadelde, worden dan geactiveerd. Zover is het gelukkig nog niet. Tot nu toe bleef België van het ergste bespaard. Onze politici raakten er immers niet uit hoe ze ons best het Griekse recept zouden verkopen: gewest per gewest of ineens federaal. De ontknoping komt eraan: langer werken voor minder loon en minder openbare dienstverlening. Alle politici zijn het erover eens dat er ook zonder grote ongelukken, volgend jaar voor 11 miljard € besparingen en nieuwe inkomsten moeten gezocht worden. De timide pogingen van Di Rupo om ook aan de speculanten een kleine bijdrage te vragen, worden vooral door de liberale coalitiepartners grotendeels van tafel geveegd.

    Deze keer voet bij stuk houden

    De vakbonden moeten zich schrap zetten tegen elke poging om te raken aan onze lonen, uitkeringen, brugpensioenen of tijdskrediet. Een rechtvaardige fiscaliteit waarbij iedereen evenveel belastingen zou betalen als de arbeiders en bedienden zou veel meer dan 11 miljard € opbrengen De patroons en de rechtse politici zijn echter al maanden in het offensief. Zij beschikken over een hecht front van media, politici en justitie om er hun propaganda in te hameren. In aanloop naar de sociale verkiezingen hebben ze de jacht geopend op strijdbare syndicalisten. Met politiek gelobby en juridische spitstechnologie zullen we dat niet tegen houden.

    Als we echt willen dat de patroons van onze sociale verworvenheden en onze syndicale rechten afblijven, zullen we niet enkel de militanten, maar alle werknemers moeten informeren en mobiliseren. Niet via de pers, die door de patroons wordt gecontroleerd, maar in de bedrijven, tijdens werkonderbrekingen eventueel aansluitend op de de middagpauze. De afschaffing van de notionele interest en een rechtvaardige fiscaliteit opleggen aan onze politici, zal een actieplan vergen dat de hele bevolking sensibiliseert en mobiliseert. We werden al te veel de straat opgestuurd om ingetoomd te worden zodra we op dreef kwamen. Het wordt tijd dat we eens voet bij stuk te houden. De zoveelste zondagswandeling door Brussel zal niet volstaan. Enkel door het volledige economische weefsel stil te leggen, kunnen we voldoende tegengas geven.

    De aankondiging door het FGTB van Luik van een ville morte op 7december met algemene 24-urenstaking en een betoging minstens zo groot als de 40.000 in 2003, waarbij heel de bevolking wordt gemobiliseerd in solidariteit met de arbeiders van Arcelor-Mittal, kan als voorbeeld dienen.

    Politiek alternatief noodzakelijk

    De Griekse collega’s hebben al 17 algemene stakingen achter de rug. Ze hebben geen alternatief omdat geen enkele partij, ook niet de regerende sociaaldemocratie, bereid is hun eisen politiek te vertolken. Om geloofwaardig te zijn, hebben vakbondsmilitanten een politieke stok achter de deur nodig. Als een patroon dreigt niet meer te investeren, te delokaliseren of te sluiten, moeten we kunnen antwoorden met een even krachtig wapen: nationalisatie met schadeloosstelling enkel voor kleine aandeelhouders op basis van bewezen behoefte. De vakbonden hebben politici nodig die even toegewijd zijn als de syndicale militanten op de werkvloer. Politici die niet werken voor het loon van een manager, maar voor dat van een collega werknemer. Die vind je vandaag niet in het parlement. Hoeveel Dexia’s nog, hoeveel Luc Van den Bossches’ vooraleer het ACV breekt met de CD&V en het ABVV breekt met de SPa? Het FGTB eist de nationalisatie van de warme fase van Arcelor-Mittal in Luik, maar het is toch duidelijk dat dit met de PS niet zal gebeuren.

    In de bedrijven zijn we soms verplicht te reageren voor de vakbondsleiders hun fiat hebben gegeven aan acties die pas achteraf erkend worden. Anders zou er niet veel gebeuren. Op politiek vlak is het niet anders. Als we wachten tot de vakbondsleiders eindelijk eens uit hun kot komen, dreigen we in een situatie te belanden waarbij de “politieke bondgenoten” ons besparingen opleggen, terwijl de ultraliberalen, de N-VA in Vlaanderen en het FDF in Brussel, paraderen als tegenstanders van (federale) besparingen. Om dat uit te leggen in de bedrijven is meer vereist dan glanzende brochures, de vakbondsleiders moeten het misschien zelf maar eens proberen.

    LSP deelname aan Rood!

    De Linkse Socialisten van LSP pleiten al langer voor een open, democratische politieke formatie die iedereen verenigt die zich verzet tegen de neoliberale politiek. Een formatie waarin verschillende meningen en kritische bemerkingen niet gezien worden als een probleem dat verwijderd moet worden, maar als een verrijking. Wij denken immers dat het bestaan van een open, flink linkse partij net zoals in de buurlanden links niet zou verzwakken, maar integendeel versterken. Als de vakbonden niet bewegen, ligt de beste kans om dit te realiseren vandaag bij Rood! Dat is de beweging van Erik De Bruyn, voormalig kandidaat-voorzitter bij de SP. a. De Linkse Socialisten roepen op om erbij aan te sluiten en helpen actief mee om Rood! uit te bouwen.

    Een van de redenen waarom we denken dat Rood! een succes kan worden, is juist de wil tot verscheidenheid. Hier heerst geen gedachtenpolitie die op zoek gaat naar geheime fracties en complotten, maar juist het besef dat vrijheid van debat, ook door georganiseerde strekkingen de enige manier is om betrokkenheid en inzet te bekomen. Tegelijk blijven de Linkse Socialisten bouwen aan de Linkse Socialistische Partij, democratisch radicaal links in Vlaanderen en België. Wij zijn immers overtuigd van de nood aan een partij die de internationale ervaringen en tradities van de arbeidersbeweging verwerkt en de strijd van vandaag systematisch verbindt met de nood aan een socialistische omvorming van de maatschappij.

  • Weg met het besparingsplan bij de NMBS!

    In oktober besliste de Raad van Bestuur van de NMBS groep over het besparingsplan van de directie van de vervoersmaatschappij NMBS. Het voorstel om 302 treinen af te schaffen en 36 stopplaatsen niet langer te bedienen werd afgezwakt tot het schrappen van 170 binnenlandse treinen en een onderzoek naar de stopplaatsen. Dit zal leiden tot jobverlies bij het rijdend personeel. Daarnaast verdwijnen een 200-tal jobs bij de loketten, wordt een derde van het personeel in de administratie niet vervangen en verdwijnen er 650 voltijdse posten in de ateliers. Alles samen staan zowat 900 statutaire jobs op de helling.

    Artikel uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’

    De directie stelde dat 222 treinen hun energiekost niet opbrengen. Daar moet bij gezegd worden dat er een zeer nadelig energiecontract werd gesloten, wat de NMBS 10 miljoen euro teveel kost. Het spoor is een melkkoe voor de private winsten van Suez geworden. Het schrappen van 170 treinen treft zowat 2.800 reizigers. Nadien volgen 23 grensoverschrijdende treinen. Dit treft vooral pendelaars die in shiften werken en geen alternatief hebben. Het komt bovenop wat de reizigers de afgelopen periode al te slikken kregen qua vertragingen en afgeschafte treinen.

    De directie wil bovendien reizigers die op de trein een ticket kopen 7 euro extra laten betalen, wat als een ‘pestmaatregel’ wordt ervaren. Het zal het geweld op treinbegeleiders alvast niet verminderen, in de eerste helft van dit jaar waren er al 15% meer gevallen van ernstige agressie dan een jaar geleden.

    De dienstverlening wordt afgebouwd door treinen te schrappen, door te besparen in de ateliers (wat onvermijdelijk zal leiden tot nog gebrekkiger materieel en bijhorende vertragingen) maar ook door de loketten af te bouwen. De NMBS bestelde nieuwe verkoopautomaten. Zelfs al werken ze beter dan de huidige, dan nog kan je een mens niet volledig vervangen door een machine. Een automaat beantwoordt geen vragen. Je tot een loketbediende wenden zal in de toekomst trouwens wellicht ook meer kosten, net als bij het kopen van een ticket op de trein. In het internationale reizigersverkeer, een markt die al ‘vrijgemaakt’ werd, betaal je tot 7 euro meer aan de loketten. Behalve dat de sluiting van loketten nefast is voor de dienstverlening, zal het wegnemen van de zichtbare aanwezigheid van spoorwegpersoneel leiden tot stations zonder enige vorm van sociale controle.

    Rudi Thomaes van het VBO roept de regeringsonderhandelaars op 910,6 miljoen euro te besparen bij de NMBS groep. Tot 16.000 man wil hij bij pensionering niet vervangen. Ex-spoorbaas Karel Vinck houdt het op 5.000 jobs minder. Nu al kampen vele beroepscategorieën met een personeelstekort. Bovendien wil het VBO nog meer activiteiten in handen zien van onderaannemers.

    Als maatschappij moet je de discussie voeren over hoe je het vervoer van zowel goederen als personen wilt organiseren. Ongeacht de keuze, moeten daar middelen tegenover staan. Openbare dienstverlening en winstbejag zijn onverenigbaar. Het huidige wanbeleid kost ons veel geld. Vorig jaar werd 210 miljoen euro weggegooid aan externe consultancy. Met de ervaring aanwezig onder het eigen personeel gebeurt te weinig. De splitsing, moeder van vele problemen, kost jaarlijks 100 miljoen euro aan bijkomende directies en administraties.

    Voor de tweede ‘redding’ van Dexia is meteen publiek geld voorhanden in de vorm van een staatsborg voor een ‘bad bank’. De private winsten worden gevrijwaard terwijl spoorwegpersoneel en gebruikers kunnen creperen. Wij staan voor een samenleving die andere keuzes maakt. Daartoe moeten we het verzet tegen de huidige besparingsplannen organiseren. Niet door gewoon eens stoom af te laten, maar door een actieplan opgesteld door de basis waarin alle ongenoegen bij het spoorpersoneel en de reizigers wordt verenigd.

  • Paul Murphy steunt de arbeiders van AcelorMittal in het Europees Parlement

    Op de vooravond van de massale betoging in Seraing afgelopen woensdag was er in het Europees Parlement een debat over de afdankingen bij ArcelorMittal. Een van de sprekers in dit debat was Paul Murphy, verkozene van de Socialist Party in Ierland. Hij verdedigde er de standpunten die wij ook in ons materiaal op de betoging naar voor brachten: de nationalisatie onder arbeiderscontrole en de noodzaak van een eengemaakt Europees vakbondsverzet. We publiceren een vertaling van de toespraak door Paul.

    • Nationalisatie van de staalsector onder controle van de arbeiders!
    • Ons dossier over ArcelorMittal
    • Fotoreportage vanop de betoging (1)
    • Fotoreportage vanop de betoging (2)

    “Mevrouw de voorzitter, de tussenkomsten van enkele andere parlementsleden wekken de indruk dat ArcelorMittal gewoon een alleenstaande rotte appel is. Jammer genoeg is dat niet het geval. Het is een onderdeel van een rotte appelboom, het is een onderdeel van een trend bij winstgevende bedrijven om de crisis aan te grijpen om duizenden of zelfs tienduizenden arbeiders op straat te zetten om de enorme winsten te maximaliseren en verder de hoogte in te stuwen.

    “Dit is een uitdrukking van het falen van de rechtse regeringen en van hun beleid. Ze laten deze bedrijven gewoon doen. Er wordt een belastingsstelsel opgezet om de bedrijven te dienen en steeds meer subsidies te verlenen. Kijk maar naar de enorme belastingvoordelen die ArceloMittal genoot in België. ArcelorMittal Belgium maakte 59 miljoen euro winst en betaalde 42.000 euro belastingen. ArcelorMittal Upstream kondigde 35 miljoen euro winsten aan en betaalde slechts 936 euro belastingen. ArcelorMittal Finance maakte zelfs 1,4 miljard euro winst en betaalde geen cent belastingen.

    “Welke bedanking volgt voor deze genereuze opstelling van de Belgische staat met het geld van de Belgische arbeiders en met een impact op de openbare diensten? Er dreigen 1.000 directe jobs verloren te gaan en nog veel meer indirecte.

    “Hetzelfde zien we in Ierland waar verzekeringsbedrijf Aviva ondanks de erg lage belastingtarieven voor bedrijven en ondanks de toename van de Europese winsten met 21% het afgelopen jaar, beslist heeft om 1.000 arbeiders af te danken. Het antwoord van de Commissie doet me denken aan het antwoord van de Ierse regering: krokodillentranen voor de arbeiders die hun job verloren, maar intussen wordt het beleid dat ons zo ver bracht gewoon voortgezet.

    “Ik steun de eisen van de arbeiders van AcelorMittal om het bedrijf te nationaliseren om jobs te redden en ik denk dat de vakbonden doorheen Europa tegen de achtergrond van werkloosheid en in de context van crisis een campagne moeten opzetten om ieder groot bedrijf dat dreigt tot afdankingen over te gaan in publieke handen te nemen om het democratisch te beheren onder arbeiderscontrole.”

  • ArcelorMittal. België, Frankrijk, Luxemburg… Zelfde patroon, zelfde strijd

    De situatie van de staalsector is kritiek. ArcelorMittal wil een deel van de productie uit België, Frankrijk en Luxemburg weg trekken. De aangekondigde sluiting van Florange/Hayange, de sluiting van de warme fase in het Luikse en de ‘tijdelijke’ sluiting van de staalsites in Schifflange en Rodange wijzen op een desinvestering en een sociaal bloedbad met duizenden jobs die verloren gaan.

    Gemeenschappelijk persbericht van NPA (Frankrijk), Déi Lénk (Luxemburg) en LSP (België)

    “Op een ogenblik dat België en Frankrijk bereid zijn om miljarden euros vrij te maken om Dexia te redden, is het ontoelaatbaar dat onze regeringen ArcelorMittal de werkgelegenheid in de drie landen laat vernietigen.

    “De nationalisatie van de verschillende activiteiten en sites van ArcelorMittal moet door onze regeringen op de agenda worden geplaatst om de arbeiders en hun gezinnen een toekomst te garanderen, een toekomst die ArcelorMittal op het offerblok van de winst wil plaatsen.

    “Er is dringend nood aan een eengemaakt en solidair verzet doorheen de hele regio en dit over de nationale grenzen heen.

    “We steunen de vakbonden en de arbeiders en steunen hen om tot een eengemaakte regionale strijd te komen met de werknemers van de onderaannemers en de bevolking.”

    Welke nationalisatie?

    LSP wil deelnemen aan het debat over nationalisaties, die discussie staat opnieuw op de agenda nu de Belgische vakbonden pleiten voor de nationalisatie van de arbeidsmiddelen om de werkgelegenheid in de warme fase te redden. Wij zijn geen voorstander van gelijk welk soort nationalisatie, we willen een nationalisatie onder arbeiderscontrole zonder enige vorm van schadeloosstelling. Dat vereist een harde strijd waarbij geen enkele illusie kan worden vestigd in de traditionele partijen, ook niet in de PS. Hieronder enkele verwijzingen met meer info.

    • Nationalisatie van de staalsector onder controle van de arbeiders!
    • Paul Murphy steunt de arbeiders van AcelorMittal in het Europees Parlement
    • Ons dossier over ArcelorMittal
    • Fotoreportage vanop de betoging (1)
    • Fotoreportage vanop de betoging (2)

  • Met de winstlogica binnenkort 10.000 extra vrachtwagens per dag op de weg?

    Gisteravond werd een spontane stakingsactie gehouden bij het goederenverkeer. Het personeel vreest dat de geplande hervormingen het statutaire karakter van de tewerkstelling bedreigen. Ook is er ongerustheid over de winstlogica die dominant wordt in een geliberaliseerde en nadien geprivatiseerde omgeving. Verspreid goederentransport (wagons van verschillende klanten) kan dan wel eens onder de hakbijl komen te liggen. Dat dit een ramp zou zijn voor zowel het personeel als het milieu en het wegverkeer, weegt blijkbaar niet op tegen de directe kortetermijnwinsten van het geliberaliseerde goederentransport.

    Artikel dat in de novembereditie van maandblad ‘De Linkse Socialist’ zal verschijnen. De foto komt van de spontane staking in het Luikse Kinkempois eerder deze week (zie stukje op Libreparcours.net).

    Het personeel van het goederenvervoer wordt gevraagd om voor de NV Logistics te werken. Daarmee wordt de deur opengezet voor een volledige privatisering. Terwijl Dexia wordt genationaliseerd, wordt met het goederenverkeer een omgekeerde richting uitgegaan. Alsof het vervoer van goederen over het spoor geen kerntaak van de overheid is.

    Zullen we het goederentransport beperken tot de meest winstgevende elementen ervan en de rest overlaten aan transport over de weg? Het verspreid goederentransport (wagons van verschillende klanten) houdt dagelijks zowat 10.000 vrachtwagens van de weg, maar dit komt nu onder vuur te liggen. Dat is slecht voor het milieu en voor de files, naast de onvermijdelijke negatieve gevolgen voor het personeel. Maar bij de NMBS is dat niet van tel. Daar wordt enkel naar directe winsten gekeken.

    De directie houdt informatiesessies waarbij het personeel kennis kan maken met de arbeids- en loonsvoorwaarden bij Logistics NV. Er wordt aan het personeel gevraagd om voor die NV te werken. Een echte keuze heeft het personeel niet: de NV zal het goederenverkeer volledig overnemen.

    Om collectief protest te vermijden, wordt geprobeerd om de werknemers onder druk te zetten om individueel te tekenen en op termijn afstand te doen van het statutair karakter in ruil voor een contractuele verhouding. Aanvankelijk zou het statutaire karakter blijven door middel van een dubieuze (en wellicht onwettelijke) vorm van ‘detachering’ waarbij de NV statutair personeel huurt om hen contractueel tewerk te stellen. Het is evident dat dit een opstapje is naar een volledig contractueel statuut.

    Er wordt onder het personeel gevreesd dat een nieuwe fase van de recessie Logistics NV meteen in de problemen kan brengen, met mogelijk een dreigend faillissement en overname van de meest winstgevende delen door een buitenlandse groep. Er moet geen tekeningetje bij gemaakt worden om te weten wat dit voor de arbeidsvoorwaarden zou betekenen.

    Nu wordt de druk op de individuele personeelsleden gelegd. Dat gebeurt door middel van chantage: niet tekenen staat gelijk met het verliezen van het werk dat momenteel wordt uitgeoefend. Wie niet tekent, zou elders binnen de NMBS-groep terecht kunnen maar kan niet langer dezelfde job uitoefenen. De NV Logistics kan niet om het bestaande personeel van het goederentransport heen, nieuwe contractuele bestuurders opleiden is duur en vraagt veel tijd. De bestuurders moeten dat aangrijpen om collectief het behoud van het statuut te bepleiten en daarvoor te strijden.

  • Neoliberalen willen minder toegankelijk hoger onderwijs

    Artikel door Julien, jongerenverantwoordelijke LSP-Brussel

    André Oosterlinck, voormalig rector van de KUL en voorzitter van de Leuvense Associatie, stelt voor om de inschrijvingsgelden te verdubbelen. De denktank Itinera Institute suggereert om het inschrijvingsgeld te verhogen maar de betaling ervan te verschuiven naar het einde van de studies. Deze ideeën sluiten aan bij het Engelse model waarbij er een handvol prestigieuze universiteiten zijn naast een groter aantal vuilbak-uniefs en waarbij het inschrijvingsgeld al gauw oploopt tot enkele duizenden euros waardoor jongeren met een schuldenberg afstuderen. Dit zal er niet op verbeteren met de besparingsplannen van de regering-Cameron.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Onderzoek op bestelling

    Op dit ogenblik komt voor ongeveer 170 miljoen euro aan middelen voor wetenschappelijk onderzoek aan de Vlaamse universiteiten van de private sector. Het grootste gedeelte daarvan komt van contractonderzoek op vraag van bedrijven die daarvoor betalen. Onderzoek wijst uit dat het aandeel van private onderzoeksfinanciering in ons land twee keer het Europese gemiddelde bedraagt. In bepaalde onderzoeksgebieden (farmacie, geneeskunde,…) loopt contractonderzoek op tot soms 80% van het totale onderzoeksbudget. Koploper inzake private financiering langs Nederlandstalige kant is de KUL waar in 2010 voor 101 miljoen euro private financiering werd aangetrokken, goed voor 33,0% van het onderzoeksbudget. Aan de VUB ging het om 13,7 miljoen euro (24,4% van het onderzoeksbudget) en aan de Gentse universiteit om 41 miljoen euro (19,3%).
    [/box]

    Voor de neoliberale denkers van Itinera is het eenvoudig: gezien het tekort aan middelen en de komende besparingen, moet de private financiering een grotere rol spelen. Volgens deze door de grote bedrijven betaalde denktank bengelt ons land binnen de OESO achteraan inzake private middelen in het onderwijs. Itinera stelt dat het geld dat vrijkomt door een grotere rol van de privé aangewend kan worden om de zwaksten toegang tot het hoger onderwijs te bezorgen. Een dergelijk ‘solidariteitsmechanisme’ is een excuus om de tekorten in te vullen met middelen die in de zakken van de studenten en hun ouders worden gezocht. Een grotere betrokkenheid van de private sector zal het onderwijs en het onderzoek nog meer op hun winsten afstemmen. Met het Bolognaproces vindt het idee van een universiteit/bedrijf steeds meer ingang en dit ten koste van de kwaliteit van het onderwijs.

    Als volleerde neoliberaal en pleitbezorger van het Bolognaproces gaat Oosterlinck uiteraard in dezelfde richting. “De mensen moeten begrijpen dat de tijden veranderd zijn. We leefden boven onze stand. We moeten aanvaarden dat we meer gaan betalen voor veel diensten”. Wie leeft eigenlijk boven zijn stand? De studenten die in een klein kot wonen, op een dieet van pasta overleven en ondertussen moeten werken om hun studies te betalen, of de speculanten die hebben gegokt met geld dat ze zelf niet hadden om zo aan het geld te kunnen zitten dat wij nu niet meer hebben?

    De traditionele politici bespreken hoe ze een besparingsbeleid kunnen voeren. De nota van Di Rupo was slechts een voorbode van wat de toekomst zal brengen. Het onderwijs zal onder vuur komen te liggen, welke regering er ook wordt gevormd. De onderhandelingen over de staatshervorming en de financieringswet zullen leiden tot besparingen. En dat terwijl er nu al grote tekorten zijn op het vlak van huisvesting van studenten (aan de ULB zijn er 835 koten voor 20.000 studenten) en terwijl bijvoorbeeld de voedingsprijzen blijven stijgen.

    De krant ‘De Standaard’ plakte een cijfer op de kost van het studentenleven: een jaar op kot kost 6.700 euro. Boeken en cursussen zijn goed voor gemiddeld 277 euro. Een maaltijd in een studentenresto kost 4,73 euro. Een student die pendelt kost 7.752 euro, de uiteindelijke kost voor een kotstudent bedraagt maar liefst 11.925 euro per jaar. In dat bedrag zitten ook de kosten voor voeding, kledij en de gezinswoning.

    Het Chileense onderwijssysteem is dankzij de vroegere dictator Pinochet een voorbeeld op het vlak van neoliberalisme. Sinds enkele maanden is er in Chili een massale beweging van jongeren die opkomen voor gratis onderwijs. In Griekenland voert de trojka (ECB, EU en IMF) de neoliberale druk verder op om de arbeiders en jongeren te laten betalen voor de gokschulden. Het neoliberale model van private financiering en de omvorming van de universiteiten tot bedrijven die kant en klare werkkrachten (of werklozen) aanleveren, wordt ook hier verder doorgedreven. Om het verzet te breken, gaat het Griekse establishment over tot repressieve maatregelen die niet meer gezien zijn sinds het einde van de dictatuur van de kolonels in 1973. Vorig jaar moesten 1.000 Griekse scholen de deuren sluiten als gevolg van het tekort aan middelen. De helft van de jongeren is er werkloos en onderdeel van wat een “verloren generatie” wordt genoemd. Steeds meer Griekse jongeren gaan over tot actie en pleiten voor een verhoging van de publieke middelen voor onderwijs, vandaag goed voor ongeveer 3% van het bbp.

    De internationale voorbeelden tonen aan dat we voor een beter onderwijs strijd zullen moeten leveren. De besparingspolitiek dient om de markten tevreden te stellen, niet om de jongeren een toekomst aan te bieden. We moeten samen strijden, met studenten en personeel, voor meer publieke middelen voor onderwijs. Een budget van 7% van het bbp voor onderwijs zou een goede start zijn, dat was het bedrag dat voor het neoliberale offensief vanaf begin jaren 1980 aan onderwijs werd besteed.

  • Nationalisatie van de staalsector onder controle van de arbeiders!

    Leugens en verraad hebben we gezien van de kant van het patronaat en de overheden. De opofferingen waren er voor de arbeiders. En dat alles om tot de sluiting te komen? Hier toont het kapitalisme haar misprijzen en arrogantie. Waarom verder gaan binnen deze logica? Een sector die zo belangrijk is als de staalindustrie zou onder democratische controle van de gemeenschap moeten vallen, net zoals de financiële en de energiesector. Wat rechtvaardigt de beslisisng van Mittal om onze toekomst en die van onze kinderen te vernietigen enkel om hun winst veilig te stellen.

    PDF

    Het gemeenschappelijk vakbondsfront heeft terecht bij formateur Di Rupo geprotesteerd tegen het feit dat de staat wel 4 miljard kon vrijmaken om de speculanten en de aandeelhouders van Dexia te redden. Het is niet de eerste maal dat de banken kunnen profiteren van het belastingsgeld van de gemeenschap. Waarom zou het wapen van de nationalisatie niet worden toegepast in de staalindustrie? Om jobs te redden, niet de winsten van de aandeelhouders.

    Waarom moet ons zweet HUN winsten dienen ?

    Sinds het failliet van Forges de Clabecq in 1997 vertelde men alle metaalarbeiders dat de staalindustrie in België verleden tijd was. “Jullie beseffen het toch ‘kameraden’ … De enige hoop is een privéovernemer”. Hoeveel keer hebben we dit refrein gehoord? Om die privéovernemer aan te trekken, moeten er uiteraard inspanningen op vlak van flexibiliteit en loon worden gedaan. Cadeau’s voor het patronaat, daarvan hebben we er genoeg gezien. Hoeveel geld is er verdwenen in de zakken van de superrijken terwijl onze scholen middelen nodig hadden? En onze pensioenen, en onze wegen en onze ziekenhuizen, … ? Wij hebben op alle mogelijke manieren betaald. En nu zou de rekening opnieuw bij ons terecht komen?

    Er moet een andere logica komen. Het spreekwoord zegt dat een ezel zich nooit twee keer aan dezelfde steen stoot. We mogen geen enkele illusie creëren in de privésector. Die heeft geen oplossing voor ons in petto. Slechts één ordewoord kan onze jobs redden: de productiemiddelen moeten uit de klauwen van de privé worden gehaald en in handen van de gemeenschap worden gebracht. Uiteraard niet om het nadien terug te privatiseren! Waarom worden de verliezen gecollectiviseerd en de winsten geprivatiseerd? We hebben deze situatie al eens gekend, in de jaren ’80 en ’90, bij de verkoop aan Usinor met een sterke betrokkenheid van de Waalse regering die slechts wachtte tot een privé overnemer kwam opdagen.

    Nationaliseren: Onmogelijk? En hoe?

    Voor de Waalse minister Jean-Claude Marcourt is nationaliseren “onmogelijk voor de Europese Unie ». Zijn kabinet beweert dat enkel een commerciële overname de warme fase kan redden. ArcelorMittal moet dan toestaan dat een concurrent de productiemiddelen overneemt. De Europese aanbeveling tegen nationalisatie zijn trouwens in 2008 opzij gezet om de banken te redden. Waarom niet om onze jobs te redden?

    Uit de verklaringen van Marcourt & Co blijkt dat we niet kunnen rekenen op de traditionele politici om ons te helpen. Wanneer we erin slagen de nationalisatie via strijd af te dwingen, dan moeten we vermijden dat dergelijke tegenstanders van een nationalisatie de staalindustrie zouden leiden. De manier waarop vandaag de openbare sector (bijvoorbeeld de NMBS) wordt beheerd, is een stevig argument om “niet op zo’n manier” te zeggen. Ditmaal zouden we immers graag hebben dat het werkt … .

    Nationaliseren, zonder terugkoop noch schadevergoeding, onder controle van de arbeiders en hun gezinnen.

    De impact van de staalindustrie op de regio is van die aard dat de terugkoop van de productiemiddelen door de overheid volledig gerechtvaardigd is. Maar waarom terugkopen? De gemeenschap is voldoende beroofd door ArcelorMittal. Bovenop de zeer gulle fiscale cadeau’s kregen ze 236 miljoen euro voor de CO² emissies, het Waals Gewest heeft 20 miljoen geïnvesteerd in het wetenschappelijk onderzoek van ArcelorMittal, … In feite moeten we zelfs geld terugvragen!

    ArcelorMittal is geen geïsoleerde gebeurtenis. Overal ter wereld gaan arbeiders en jongeren in actie tegen het systeem dat enkel uit is op winst. Ze bezetten pleinen en beheren deze op basis van algemene vergaderingen. Waarom na de bezetting van de pleinen in Egypte, Spanje, Griekenland… en de bezetting van Wall Street niet overgaan tot de bezetting van ons bedrijf?

    De nationalisatie zonder schadevergoeding onder de democratische controle van de arbeiders en de gemeenschap is het enige positieve antwoord. De metallo’s kennen hun bedrijf perfect en zijn in staat zijn een collectieve en democratische directie te vormen.

    Hoe kunnen we dit idee concreet maken? Door een bezetting van het bedrijf en de vorming van een democratisch strijdcomité, gebaseerd op algemene vergaderingen die de beslissingen nemen.

    Een internationale strijd is nodig

    In Luxemburg heeft ArcelorMittal de “voorlopige” sluiting aangekondigd van de staalfabriek en van één van de twee pletwalserijen van Schifflange. 600 metaalarbeiders zullen in een “tewerkstellingscel” worden gedropt. Ook bij de onderaannemers gaan talloze jobs verloren. In Frankrijk wordt de site van Florange-Hayange bedreigd met sluiting. Voor 1100 arbeiders volgt er technische werkloosheid en minstens 400 interimarbeiders verliezen hun job. Ook andere sites in Europa worden bedreigd terwijl de arbeidscondities overal in de groep onder druk staan.

    Geen enkel vertrouwen in de toekomstige regering!

    Leterme had het al beloofd: we kunnen geen 2 tot 3 miljard besparen zonder “de bevolking” ook in haar beurs te raken. De 10 miljard € die voor de begroting van volgend jaar gevonden moet worden, wordt vooral gezocht in besparingen o.a. in onze sociale zekerheid.

    Stelen van de armen om aan de rijken te geven

    Is er een alternatief? In 2009 boekten de bedrijven in ons land 94 miljard euro winst (voor belastingen). Hierop betaalden ze slechts 11 miljard euro belastingen, een tarief van 11,8%. Is het onrealistisch om te denken dat daar nog geld te rapen valt?

    Volgens de vier klassieke partijen kan dit totaal niet ter sprake komen. Een vermogensbelasting is voor hen “ontoepasbaar” omdat er geen vermogenskadaster is. Als de onderhandelaars het aandurven een verhoging van de nucleaire rente tot 750 miljoen euro voor te stellen, dreigt de baas van GDF-Suez-Electrabel onmiddellijk met het blokkeren van alle investeringen in België. De rijksten hoeven niet echt wakker te liggen van de besparingsoperatie.

    Tegen deze logica hebben we een grootschalig syndicaal antwoord nodig. De BBTK heeft de kwestie van een algemene staking tegen de besparingspolitiek naar voor gebracht. Dit is een schitterend intiatief. Maar de syndicale strijd heeft ook een politieke vertaling nodig.

    De PS zal deze keer de eerste minister leveren. De vraag is hoeveel anders het besparingsprogramma er zal uitzien? In Vlaanderen is enkele maanden geleden een nieuwe socialistische beweging ontstaan, Rood. Dit initiatief werd genomen door de linkervleugel SP.a Rood, waarvan de woordvoerder Erik De Bruyn, 33% haalde in de voorzittersverkiezingen in 2007. Deze groep is tot de conclusie gekomen dat het onmogelijk is de SP.a te verlinksen of democratischer te maken. Ook Franstalig België is rijp voor zo’n intiatief.

    Elke dag worden we immers overdonderd door propaganda van de rijken zonder dat iemand antwoordt. Wij, gewone mensen, hebben geen partij meer die vecht voor onze rechten.

    LSP denkt dat een dergelijke partij, samen met strijdbare vakbonden, noodzakelijk is om een einde te stellen aan de sociale afbraak. Contacteer ons!

  • Onderwijs getroffen door chronische onderfinanciering

    De start van het nieuwe schooljaar staat traditioneel garant voor een debat in de media over de staat van ons onderwijs. Een debat dat weliswaar gedomineerd wordt door het gebrek aan middelen, wat de onderwijskwaliteit systematisch ondermijnt. De traditionele politici spreken van een ‘werf met uitdagingen’, wij zouden het eerder omschrijven als een ‘bouwval’. Elk jaar worden de klassen groter en neemt het tekort aan schoolgebouwen toe. Indicatoren wijzen op een daling van het onderwijsniveau. Leerkrachten en professoren zijn niet bij machte om de situatie te keren. Het onderwijs is één van de vele publieke sectoren die gebukt gaat onder een chronische onderfinanciering met een groeiend ongenoegen onder lesgevers, leerlingen, studenten en ouders tot gevolg.

    Artikel door Jan Vlegels, vakbondsafgevaardigde voor ACOD-Onderwijs aan de Universiteit Antwerpen

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Ook langs Franstalige kant zijn er tekorten

    Het budget voor het Franstalig onderwijs in ons land is goed voor 6 miljard euro. De gemiddelde kostprijs voor een leerling in het lager onderwijs neemt met 1,6% per jaar toe, maar daar worden niet de nodige middelen toe voorzien. Een aantal scholen moet zelfs besparen op de verwarming. Als zittenblijvers teveel kosten (372 miljoen euro), wordt voorgesteld om de mogelijkheid om een jaar over te doen af te schaffen. Niet dat jongeren met leermoeilijkheden in de plaats daarvan individuele hulp zouden krijgen, dat zou immers nog meer kosten.

    Om het tekort aan middelen en de grote ongelijkheid – 20% van de scholen vangen 80% van de sociaal achtergestelde jongeren op – aan te pakken, stelde minister Simonet (CDH) aanvankelijk voor om middelen van arme scholen af te nemen om dit aan nog armere scholen te geven. De minister noemde dit het “Robin Hood”-decreet. Schuiven met de tekorten remedieert deze niet. Omwille van het massale protest (voor de zomervakantie betoogden 12.000 leraars in Luik) werden enkele miljoenen euro vrijgemaakt voor een zogenaamd “groot akkoord” dat amper een druppel op een hete plaat vormt.

    Ondertussen houdt 40% van de leraars het binnen de vijf jaar voor bekeken. Jonge leraars worden overbelast en trekken van vervangingscontract naar andere tijdelijke contracten. Telkens opnieuw moeten overbevolkte klassen en gebrekkige infrastructuur worden overwonnen. Het gebrek aan middelen versterkt de ongelijkheid in het onderwijs en drijft een hele generatie leraars tot wanhoop. Een beetje extra middelen zullen niet volstaan, het publieke budget voor onderwijs moet drastisch worden verhoogd.
    [/box]

    Gezocht: schoolgebouwen en leerkrachten

    Het lijkt een eenvoudige rekenoefening: op basis van de geboortecijfers de behoefte aan schoolinfrastructuur bepalen, en daar vervolgens de nodige investeringen tegenover plaatsen. Maar toch wordt aan de alarmbel getrokken als het bijvoorbeeld gaat over de 23.500 extra leerlingen die tegen 2025 in Antwerpen school zullen lopen. De maximumcapaciteit, na het knip- en plakwerk van schepen van onderwijs Voorhamme bij het begin van vorig schooljaar, is bereikt. Echter, eind 2010 bevatte de wachtlijst voor nieuwe schoolgebouwen 2.500 aanvragen. “Als er niets verandert aan het beleid, is een project dat vandaag ingediend wordt pas uitgevoerd binnen dertig tot vijftig jaar”, voorspelt Dirk Vanstappen, hoofd van de Dienst Investeringen van het katholiek onderwijs, in De Standaard (1/9). Het probleem ligt dan ook niet bij de rekenvaardigheden van de Vlaamse Regering, maar bij de wil om de nodige middelen te genereren om tegemoet te komen aan de behoeften. Vanstappen vervolgt: “Er is gewoon te weinig geld, al decennialang. Het katholieke net heeft een investeringsbehoefte van 252 miljoen euro per jaar, terwijl er maar 140 miljoen beschikbaar is”.

    Minstens even nijpend is het tekort aan leerkrachten. Volgens een ‘arbeidsmarktprognose’ van het ministerie van onderwijs zullen er binnen 10 jaar 20.000 leerkrachten te weinig zijn. Minister Smet denkt alweer aan blitse reclamecampagnes, maar het waren enkel de vakbonden die de vinger op de wonde legden: “Doe iets aan de arbeidsomstandigheden!”. Vele jonge leerkrachten werken jarenlang met onzekere contracten van bepaalde duur, de benoemingskansen dalen zienderogen, de administratieve taken nemen toe door de afbouw van administratieve medewerkers, de werkdruk stijgt door steeds groter wordende klassen en de instroom van migranten, wat extra begeleiding vraagt zonder dat daar middelen tegenover staan… En het loon, dat overigens bevroren werd tot minstens 2013, is ook al niet om van achterover te vallen.

    Hervormingen kunnen het gebrek aan middelen niet maskeren

    Dat België het afgelopen jaar concurrentiëler is geworden dan Frankrijk, heeft het volgens het Wereld Economisch Forum te danken aan haar gezondheidszorg en onderwijs. Het lijkt vreemd, nadat we te horen kregen dat 75% van de leerkrachten vindt dat het niveau van het onderwijs daalt, en 50% van de professoren hetzelfde denkt over het universitair onderwijs. Onmiddellijk ontspon zich een debat over de ‘nieuwe lesmethoden’ die jongeren dom en lui zouden maken. Bart De Wever liet zich zelfs opmerken met de stelling dat leerkrachten terug autoritairder moeten worden.

    In talrijke scholen besteden leerkrachten veel tijd aan het ontwikkelen van nieuwe didactische methoden, vaak met bevredigende resultaten. Desondanks beseffen velen onder hen dat deze inspanningen de fundamentele problemen in het onderwijs niet kunnen oplossen. LSP denkt dat een substantiële injectie van extra middelen noodzakelijk is om de onderwijsloopbaan terug aantrekkelijker te maken, extra personeel aan te werven, kleinere klassen te creëren, jongeren met taalachterstand te begeleiden, te voorzien in geschikte infrastructuur… Het budget voor onderwijs moet terug opgetrokken worden tot 7% van het BBP!

    Het antwoord van minister Smet bestaat erin om de schotten tussen ASO, TSO en BSO weg te nemen, en ‘belangstellingsgebieden’ te creëren met meer theoretische en praktische varianten. Op zich denken we dat het opheffen van de onderwijsniveaus een goede zaak is, maar in de context van een tekort aan middelen dreigt dit het niveau van het onderwijs verder naar beneden te halen. Bovendien wordt de druk van het bedrijfsleven steeds groter om ‘kant-en-klaar afgewerkte leerlingen’ af te leveren, waardoor in een dergelijk systeem algemene vakken nog sneller aan belang zullen inboeten. Het onderwijs mag geen fabriek worden waar nieuwe arbeidskrachten worden klaargestoomd, maar moet een plaats zijn met een gezond evenwicht tussen algemene vorming en praktische vaardigheden, zonder dat de winstlogica de gang van zaken dicteert.

    Wie draait op voor de tekorten in het hoger onderwijs?

    Ook het hoger onderwijs blijft niet gespaard van problemen die te maken hebben met onderfinanciering. Elk jaar stijgt het aantal studenten aan de instellingen, maar de toelagen stijgen niet evenredig. “Docenten werken zeven dagen op zeven” kopte De Standaard op 25/8. Het administratief en technisch personeel wordt aan de meeste instellingen afgebouwd met een systematisch stijgende werkdruk tot gevolg.

    Ondertussen neemt de druk om de inschrijvingsgelden te verhogen toe als gevolg van de ontoereikende overheidstoelage. André Oosterlinck, voorzitter van de associatie KULeuven, pleitte voor een verdubbeling van de inschrijvingsgelden voor de richtingen die economisch minder interessant zijn. Hier en daar kon hij op bijval rekenen. De rectoren van de Vlaamse universiteiten reageerden met het voorstel om tegen 2013 een oriënteringsproef in te voeren: kandidaat-studenten leggen een test af die hen moet begeleiden in hun studiekeuze.

    Dit voorstel kan op bijval rekenen bij het personeel omdat het de toename van studenten zou afremmen, en bijgevolg de werkdruk inperkt. Ook onder de huidige generatie studenten zijn velen vragende partij voor meer begeleiding. LSP begrijpt deze bekommernissen, maar we vrezen dat in een context van inkrimpende middelen zo’n oriënteringsproef al snel het karakter van een toelatingsproef kan krijgen, wat een inbreuk zou betekenen op de democratische toegang tot het hoger onderwijs. Enkel een gemeenschappelijke strijd van personeel en studenten voor meer middelen kan betere werkomstandigheden in combinatie met gratis, toegankelijk en kwaliteitsvol onderwijs afdwingen.

    Sociale explosies onvermijdbaar

    Het onderwijs staat niet alleen met haar chronische onderfinanciering. Vele (semi-)publieke sectoren ondergaan hetzelfde lot. Dit heeft vooralsnog niet geleid tot veralgemeende bewegingen, maar het ongenoegen en de frustratie nemen toe bij alle betrokkenen. De traditionele politici, vervreemd als ze zijn, zijn quasi blind voor deze ontwikkelingen. Maar voor wie op de werkvloer staat of gebruik maakt van diensten als onderwijs, is deze stelling niet meer dan een open deur intrappen. Wat zich vandaag ‘onder de oppervlakte’ afspeelt, kan morgen tot grote sociale explosies leiden. Waar de vakbondsleiding vandaag weinig of niets onderneemt, kan ze morgen door de basis gedwongen worden om de strijd te organiseren. Volgens ons is dit de enige mogelijke weg om onze openbare diensten te redden van besparingen en de winsthonger van de patroons.

  • Nationalisatie van de staalsector onder arbeiderscontrole!

    ArcelorMittal wil de warme fase in Luik definitief sluiten

    Dossier door Nicolas Croes

    Het kwam in het Luikse aan als een donderslag bij heldere hemel. ArcelorMittal kondigde aan dat het de warme fase definitief wil sluiten. Jarenlang werden de arbeiders van het bedrijf heen en weer geslingerd tussen beloftes en ontgoochelingen. Nu dreigen ze bij het afval te worden gezet. Het gaat om duizend jobs (581 vaste jobs en bijna 400 interimmers) die direct worden geraakt en bovendien nog een pak meer op indirecte wijze. De toekomst van de koude fase is evenmin zeker. Hoe kunnen we de tewerkstelling redden?

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Zenuwslopende jaren voor de arbeiders

    De staalsector kent een lange geschiedenis in de Waalse regio. Het minste dat kan worden gezegd, is dat de afgelopen tien jaar bewogen waren.

    Kort na de fusie van Usinor (Frankrijk), Arbed (Luxemburg) en Aceralia (Spanje) tot Arcelor in 2001 werd een besparingsplan van 700 miljoen euro aangekondigd. Er kwam ook snel een bevriezing van alle investeringen.

    Begin 2003 kondigde Arcelor de sluiting van de warme fase in het Luikse aan. De betoging tegen de sluiting, in het centrum van Luik, trok maar liefst 50.000 deelnemers. Dat was meteen de grootste arbeidersbetoging in Luik sinds de ‘Staking van de eeuw’ van 1961. Er volgden twee betogingen in het Groothertogdom Luxemburg (waar de sociale zetel van Arcelor is gevestigd) die werden gekenmerkt door een harde politierepressie. Er werd een sociaal akkoord gesloten waarin de sluiting van de hoogoven HF6 van Seraing werd voorzien tegen 2005.

    In juni 2006 werd Arcelor overgenomen door Mittal. De sluiting van de warme fase werd bevestigd en nadien leek het alsof de beslissing opnieuw werd bekeken, wat effectief gebeurde in 2007. Er werd een eerste datum van hervatting bepaald in november 2007. Deze datum werd uitgesteld door een probleem met de CO2-quota (het Waalse Gewest zou uiteindelijk enkele miljoenen op tafel leggen om de CO2-quota te betalen).

    Op 21 januari 2008 was er een algemene staking in de Luikse staalsector. Op 27 februari werd de hoogoven HF6 effectief opnieuw opgestart. In oktober van dat jaar kondigde ArcelorMittal aan dat de hoogoven “drie maanden” stil zou liggen. Sindsdien heeft de hoogoven HF6 niet meer gefunctioneerd. In 2009 werd de tweede hoogoven, HFB, stilgelegd. Hierna werd de hoogoven nog een jaar gebruikt om op 1 augustus op waakstand te worden geplaatst. Vervolgens kwam de aankondiging van de definitieve sluiting.

    Naar een internationale strijd

    In Luxemburg werd de informaticadienst al gedelokaliseerd. ArcelorMittal kondigde bovendien aan dat de staalgieterij “tijdelijk” wordt gesloten alsook de twee walserijen van Schifflange. Zowat 600 metallos werden in een “herklasseringscel” ondergebracht. Hiernaast verdwenen tal van jobs bij onderaannemers. In Frankrijk is de site van Gandrange al langer gesloten en wordt nu de site van Florange-Hayange met sluiting bedreigd. Hierdoor staan 1.100 vaste jobs en 400 interimcontracten op de helling. Ook elders in Europa worden vestigingen bedreigd en worden de arbeidsvoorwaarden onder vuur genomen.

    Warme en koude fase

    De ‘warme fase’ of ook nog de ‘vloeibare fase’ omvat de twee hoogovens HF6 en HFB, het voorbereiden van het staal, het gieten in Chertal en de accu’s van de hoogovens. De koude fase is de tweede fase van de productie waarbij stalen platen worden omgezet in afgewerkte producten. De vakbonden pleiten steeds voor het behoud van een “geïntegreerde” staalsector. Vandaag is de koude fase niet direct bedreigd, maar alles wijst op donkere wolken boven de toekomst van ArcelorMittal in ons land.
    [/box]

    Sinds het failliet van Forges de Clabecq in 1997 hebben alle metallos wel al gehoord dat de staalsector in ons land geen toekomst heeft. Dat refrein werd de afgelopen tien jaar systematisch gebruikt om enorme toegevingen af te dwingen in de vorm van een toegenomen flexibiliteit en bij ArcelorMittal een loonstop sinds 2009. Het enige wat daarmee werd gered, waren de winsten van de multinational.

    Het is met dezelfde argumentatie dat jarenlang tal van fiscale voordelen werden aangeboden, onder meer met de beruchte notionele intrestaftrek, waardoor de middelen voor de gemeenschap worden ondermijnd. De cijfers zijn onthutsend. Het officiële belastingtarief op bedrijfswinsten in ons land bedraagt 33,99%. Het financiële filiaal van ArcelorMittal (ArcelorMittal Finance and Services Belgium) maakte vorig jaar 1,394 miljard euro winst, maar betaalde geen cent belastingen. In hetzelfde jaar maakte ArcelorMittalBelgium, het bedrijf dat de industriële activiteit in ons land overkoepelt, een winst van 59 miljoen euro. Daarop werd 42.000 euro belastingen betaald. ArcelorMittal Upstream, waarvan de sluiting werd aangekondigd, maakte 35 miljoen euro winst en betaalde daar 936 euro belastingen op. De fiscale voordelen zouden goed zijn voor de werkgelegenheid, maar daar merken we niet veel van…

    Nationaliseren?

    Het gemeenschappelijk vakbondsfront bij ArcelorMittal heeft officieel aan formateur Elio Di Rupo gevraagd om de Luikse staalsector te nationaliseren. De overheid vond op een weekend tijd 4 miljard euro om de speculanten en aandeelhouders van Dexia te redden, waarom zouden ze nu geen miljard vinden om de warme fase te redden? Didier Van Caillie, professor bedrijfseconomie aan de Luikse universiteit, noemt het “een idee dat minstens moet worden bestudeerd”. Hij benadrukt wel dat een nationalisatie slechts “tijdelijk” mag zijn om nadien opnieuw aan de privé te worden overgedragen.

    Dat lijkt ook de redenering van bepaalde vakbondsverantwoordelijken te zijn. Fabrice Jacquemart van FBTB Métal Luik-Luxemburg stelde: “Ons idee is dat we terug moeten naar de situatie van de jaren 1980 en 1990, voor de verkoop aan Usinor. Met name een sterke betrokkenheid van de Waalse regering in afwachting dat een andere industriële overnemer wordt gevonden”.

    Waals minister van Economie Jean-Claude Marcourt (PS) – die zich ooit zonder ironie antikapitalist durfde te noemen – was er snel bij om te verklaren date en nationalisatie onmogelijk is omdat dit niet “de taak van de Waalse regio” zou zijn en bovendien mag het niet “van de Europese Unie”. Het kabinet van Marcourt laat uitschijnen dat de enige manier om de warme fase te redden, bestaat uit een overname door een industriële operator. Dat betekent dat ervan uitgegaan wordt dat ArcelorMittal de productiemiddelen zomaar zal afstaan. Dat is verre van gegarandeerd.

    Richtlijnen van de Europese Unie zijn blijkbaar enkel soepel als het om de belangen van het patronaat en de banken gaat. Toen verschillende banken vanaf 2008 in de problemen kwamen, werd er geen bezwaar gemaakt tegen nationalisaties door lidstaten. Maar toen ging het uiteraard om het redden van de bankiers. Nu het gaat om het redden van de werkgelegenheid zou een nationalisatie niet mogen. Maar als het gaat om het nationaliseren van de staalsector om deze te beheren zoals pakweg de NMBS, waarbij evenzeer een commerciële winstlogica wordt gehanteerd, dan kunnen er effectief vragen bij worden geplaatst.

    Jobs redden, niet de winsten!

    Als we het laten afhangen van een eventuele overnemer, wordt de werkgelegenheid opnieuw overgelaten aan de winsthonger van de privé. Het gaat hier niet alleen om de directe werkgelegenheid, maar ook de onderaannemers en de lokale gemeenten (Seraing is voor 5 miljoen van haar begroting van 90 miljoen euro afhankelijk van ArcelorMittal, in Oupeye gaat het om 3,7 miljoen) alsook de openbare diensten. Zo is 70% van het rangeerstation van Kinkempois afhankelijk van de staalsector. De activiteiten van dit rangeerstation zouden misschien niet sterk geraakt worden door de sluiting van de warme fase, maar gezien de onzekere toekomst van de koude fase is ook de toekomst van dit rangeerstation onzeker. Een cruciale sector als de staal mag niet aan de inhaligheid van de privé worden overgelaten. Dat leidt enkel tot sociale drama’s. De jongerenwerkloosheid in Seraing bedraagt nu al 35%…

    Verschillende economen bevestigen dat de impact van de staalsector op de regio een overname van de productiemiddelen door de overheid rechtvaardigt. Maar waarom zou de overheid het bedrijf overkopen? De gemeenschap is al voldoende geplunderd door ArcelorMittal en andere bedrijven in de sector. Bovenop de riante fiscale cadeaus werden tientallen miljoenen euro’s aan CO2-quota betaald, investeerde het Waalse Gewest 20 miljoen euro in wetenschappelijk onderzoek voor ArcelorMittal,… In feite zouden we dat geld moeten terugeisen van ArcelorMittal in plaats van te betalen voor de productiemiddelen.

    Wereldwijd komen arbeiders en jongeren in actie tegen het systeem dat enkel ten dienste van de winsten staat. Ze bezetten pleinen et organiseren hun acties met regelmatige algemene vergaderingen. Bij ArcelorMittal is het noodzakelijk om te strijden voor de nationalisatie van de volledige sector en dit zonder enige schadeloosstelling en onder democratische controle van de arbeiders en de gemeenschap. De metallos kennen hun bedrijf door en door en zijn in staat om er zelf op democratische wijze collectief de leiding van op te nemen. Waarom geen eerste stap in die richting zetten door het bedrijf te bezetten en een democratisch strijdcomité op te zetten met regelmatige algemene vergaderingen. Op die manier zouden we van bezettingen van pleinen gaan naar het overnemen van de productiemiddelen die aan de gemeenschap en de arbeiders toebehoren.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping