Category: Op de werkvloer

De 99% heeft genoeg betaald!

De afgelopen jaren hebben de werkenden, gepensioneerden, werklozen,… al veel moeten inleveren onder het mom dat dit de economische groei ten goede zou komen. Nu het economisch slecht gaat, wordt ons gevraagd om nog meer te besparen. Di Rupo en co zijn daartoe plannen aan het bekokstoven. Over het ritme van de besparingen zijn de traditionele politici het niet altijd eens, over de besparingen op zich wel.

Artikel uit de december/januari-editie van ‘De Linkse Socialist’

De neoliberale recepten die door de 1% bankiers en speculanten worden opgediend zijn overal even rampzalig. Van Ierland tot Griekenland leidt het tot stijgende werkloosheid, miserie en een gebrek aan toekomstperspectief voor de jongeren. Intussen zijn 48% van de Spaanse jongeren werkloos. Doorheen de eurozone zitten 16,2 miljoen mensen zonder werk. De besparingen ondermijnen de koopkracht en sleuren de economie bijgevolg nog verder de dieperik in.

Het patronaat en de speculanten willen ook in ons land het ritme van de besparingen opdrijven. Voor 2012 gaat het om minstens 11 miljard euro, voor 2013 eenzelfde bedrag indien de economische neergang zich niet voortzet. Dat geld willen de regeringspartijen en de parlementaire oppositie niet zoeken bij de 1% rijksten, maar bij de 99% armsten. Dit gebeurt door aanvallen op de werklozen, de pensioenleeftijd, de openbare diensten, de lonen van de werkenden (denk maar aan de indexering van de lonen),…

Hoeveel er ook op onze kap wordt bespaard, voor de ‘markten’ is het nooit genoeg. Die hebben geld geroken als een vampier die bloed ruikt: ze willen steeds meer en zetten er meteen de tanden in. Het besparingsbeleid zal de meerderheid van de bevolking geen toekomst aanbieden; het doel is louter om de ‘markten’ tevreden te stellen. Dit beleid leidt onze levensstandaard naar de afgrond.

De bankiers en speculanten houden de touwtjes vandaag strak in handen, desnoods nemen ze zelf regeringen over zoals in Italië en Griekenland. Ze organiseren zich internationaal in het IMF en de EU. Wij zullen ons ook moeten organiseren om de kracht van ons aantal te laten spreken. We moeten de dictatuur van de markten stoppen en onze toekomst in eigen handen nemen.

Het is mogelijk om de besparingen te stoppen als we het verzet ertegen organiseren. De vakbonden moeten ondubbelzinnig ingaan tegen de besparingen die Di Rupo en co plannen. Er is nood aan een campagne om de werkenden, uitkeringstrekkers, jongeren,… te informeren en te mobiliseren in het kader van een democratisch opgesteld actieplan. Een betoging mag geen eenmalige gelegenheid zijn om wat stoom af te laten, met een wandeling zullen we de besparingen niet stoppen. We zullen de 1% moeten raken waar dit het meeste pijn doet: in hun portemonnee. Enkel door het volledige economische weefsel stil te leggen, kunnen we voldoende tegengas geven.

De besparingsmaatregelen doorheen de EU lopen gelijk, laat ons het verzet ertegen ook coördineren. Waar wordt op gewacht om te gaan naar een Europese algemene staking tegen alle besparingen?

Om onze strijd doeltreffend te organiseren, zullen we over een alternatief moeten beschikken. Voor LSP is dat een socialistisch alternatief. Het kapitalisme toont haar falen aan, het is hoog tijd dat het wordt vervangen door een ander systeem waarin de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal staan en niet de winsten van een kleine minderheid.

We hebben nood aan onze eigen vertegenwoordigers op politiek vlak. ABVV en ACV moeten alle banden met de traditionele partijen verbreken, hun politieke ‘bondgenoten’ zijn net verantwoordelijk voor de besparingen. We moeten bouwen aan een eigen politiek instrument in de vorm van een open, democratische politieke formatie die iedereen verenigt die zich verzet tegen de neoliberale politiek. Een formatie waarin verschillende meningen en kritische bemerkingen niet gezien worden als een probleem dat verwijderd moet worden, maar als een verrijking. Dat is waarom LSP meewerkt aan Rood!, de beweging rond Erik De Bruyn.

We bouwen tegelijk aan LSP, een partij die de internationale ervaringen en tradities van de arbeidersbeweging verwerkt en de strijd van vandaag systematisch verbindt met de nood aan een socialistische omvorming van de maatschappij. Sluit je daarbij aan!

Een besparingslawine stop je best voor ze op dreef komt!

LSP-pamflet. > PDF

Di Rupo doet een Papandreou-tje. Hij laat de werkende bevolking opdraaien voor de staatsschulden waarmee de gokzieke banken overeind gehouden werden. Daarvoor legt hij ons het grootse besparingsplan uit onze geschiedenis op. Dat zal volgend jaar meermaals verstrengd worden. In 2013 wacht ons een even grote inspanning en ook de twee jaren daarop. Er is dus niets voorbarig aan de reactie van de vakbonden, een besparingslawine stop je best voor ze op dreef komt, nadien wordt het enkel moeilijker.

De zwaksten worden eerst gepakt. De werklozen, de zieken en diegenen die op hun leeftijd aan snelheid inboeten. Accijnzen op alcohol en tabak nemen toe, BTW op deurwaarders ook. Voor de trein en De Post wordt minder uitgetrokken. Worden actieve werknemers daar beter van? Vergeet het. Er is geen betere basis om alle lonen te drukken dan een lage loonsector gevoed met geschorste schoolverlaters en 50 plussers. En de middenstanders? Volgens kruideniersbaas Van Eetvelt gaan die allen harder werken en zouden de arbeiders dat ook moeten doen, in plaats van te betogen en te staken? Om het resultaat van al dat extra werk aan de straatstenen te slijten?

Di Rupo had nochtans een andere keuze. Het geld halen bij wie meest verdient, meest bezit, bij wie het verstopt en de staatskas leegzuigt. De extra belastingen treffen echter vooral kleine spaarders, grote vermogens blijven buiten schot. Er wordt meer gegrist uit de gezondheidszorg, dan de aalmoes die bedrijven moeten inleveren op de schandalige notionele intrestaftrek. En de fiscale fraude wil men te lijf gaan met nog minder ambtenaren. LSP vindt dat de financiële sector en ook de sleutelsectoren van de economie best genationaliseerd worden en onder controle gebracht van de gemeenschap. Alleen dan kan de economie georganiseerd worden om de reële behoeften van allen te bevredigen, niet slechts de superwinsten van enkelen.

Een betoging is een goede opwarming, maar zal niet volstaan om te vermijden dat men ons doet opdraaien voor de crisis. Het actieplan dat Nico Cué van de Waalse en Brusselse metallos voorstelt, een 24urenstaking in januari, gevolgd door 48 uur in april en als het moet 72 uur in juni, kan daarvoor wel een krachtsverhouding opleveren. Als het democratisch wordt uitgewerkt, met informatie- en consultatievergaderingen op de werkvloer en werkonderbrekingen. De syndicale delegaties zouden beroep kunnen doen op de sympathie van de gemeenschap en haar te betrekken. Waarop wachten de vakbonden trouwens voor een Europees actieplan? Het is toch duidelijk dat werknemers overal in Europa geraakt worden.

Di Rupo beroept zich op verantwoordelijkheidszin, net zoals de voormalige Griekse, Portugese en Spaanse “sociaaldemocratische” premiers. “De markten” zouden hem geen keuze laten. Tot zover de democratie. Hoeveel voorbeelden nog vooraleer Di Rupo begrijpt dat een “linkse” regering met een rechts beleid, slechts de weg vrijmaakt voor de “zachte dictatuur” waarvoor sommige patroons openlijk pleiten in de pers. We hebben een andere regering nodig, een regering van de 99% die de echte verantwoordelijken laat opdraaien voor de crisis.

Maar daarvoor moeten de vakbonden breken met de “bevriende” partijen en bouwen aan een echte, grote nieuwe arbeiderspartij met politici die werken aan het loon van een collega, niet dat van een manager. Bestaat dat soort politici niet? Haal ze uit de tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangloos inzetten voor hun collega’s. De werknemers hebben de numerieke kracht. In Vlaanderen is Rood!, de beweging van Erik De Bruyn, voormalig kandidaat voor het voorzitterschap van SP.a, die met die partij gebroken heeft, daartoe een aanzet. In Brussel en Wallonië bestaat dat potentieel eveneens. LSP wil daaraan meehelpen maar denkt ook dat het kapitalisme niets meer te bieden heeft en ijvert voor democratisch socialisme.

Op 2 december vindt er een grote nationale betoging plaats van de vakbonden tegen de besparingsregering. Net zoals in de rest van Europa hebben onze politici enorme sommen geld gebruikt om de winsten van de banken en de werkgevers te redden.

Pamflet van de Actief Linkse Studenten

De 1% speculanten zijn met de winst gaan lopen en vandaag willen ze de 99% doen betalen voor hun crisis. Alle traditionele partijen zijn het ermee eens dat er een besparingsplan van meer dan 11 miljard euro doorgevoerd moet worden in 2012.

Als we dit toelaten zullen de jaren die erop volgen mogelijk nog erger zijn. De situatie in landen als Griekenland, Ierland, Spanje en Portugal toont aan dat besparingen niet werken, maar de crisis enkel verergeren. Besparingen vergroten alleen maar de agressiviteit en de aanvallen van speculanten terwijl ze een vermindering van de levensstandaard veroorzaken. Dit terwijl de kloof tussen arm en rijk nog nooit zo groot geweest is als vandaag.

Een begroting die de onzekerheid voor jongeren veralgemeent

Met de crisis is het vooruitzicht op werk in 2012 al bijzonder somber. De komende regering bereidt daarnaast een aanval op de jongeren voor. Wie op de arbeidsmarkt komt, zal voortaan 12 maanden moeten wachten vooraleer er recht is op een wachtuitkering.

Er zullen om de vier maanden controles zijn om uit te maken of de jongere nog recht heeft hierop. Het doel is om jongeren te dwingen gelijk welke onzekere, flexibele of laag betaalde job te laten aanvaarden en dit in een straal van 60 kilometer rond zijn woonplaats. De toenemende werkonzekerheid onder jongeren zal worden gebruikt om de lonen en arbeidsvoorwaarden van alle werkenden aan te pakken.

De begroting voor 2012 is gericht tegen de 99%: beperking van de toegang tot gezondheidszorg, aanvallen op de werklozen en ambtenaren, onderfinanciering van de openbare diensten, beperking van de toegang tot een volledig pensioen,… Het is dezelfde besparingspolitiek die ook in het onderwijs wordt gevoerd. Er worden amper maatregelen voorzien die de 1% raken, die maatregelen die de illusie moeten wekken dat ook de rijksten een bijdrage moeten leveren zijn na de minste zucht van ongenoegen door die 1% al sterk afgezwakt.

Op 15 oktober jongstleden, heeft de beweging van de Indignados/occupy honderdduizenden mensen overal ter wereld gemobiliseerd tegen de dictatuur van de markten.

Die dag hebben om en bij de 10.000 mensen in Brussel betoogd nadat Dexia opgekocht werd door de politici op kap van de gemeenschap, terwijl er niets gedaan werd om de duizenden families te helpen die getroffen werden door de sluiting van de warme lijn van ArcelorMittal. ALS pleit voor de nationalisering van de banken en de metaalsector onder arbeiderscontrole (zonder compensatie voor grote aandeelhouders). De Occupy-beweging van vooral jongeren kan een dynamische rol spelen, maar daarnaast is het noodzakelijk zich te oriënteren naar de arbeidersklasse, die de enige macht vormt die in staat is om de 99% te mobiliseren en de kapitalisten te raken in hun portefeuille door de economie lam te leggen.

De betoging van 2 december moet een eerste stap vormen naar een actieplan dat democratisch bediscussieerd en uitgewerkt wordt. Het idee van steeds langer durende algemene stakingen van Nico Cué van de Franstalige metaalvakbond, zou een goede zaak zijn. Beeld je in wat het effect zou zijn indien de arbeiders hun bedrijven zouden bezetten, net zoals de jongeren de afgelopen maanden openbare plaatsen hebben bezet doorheen de wereld om te protesteren tegen de winstlogica.

Het patronaat en andere liberale woordvoerders van de 1% rijksten voeren het offensief tegen onze levensstandaard verder op. Momenteel worden de ogen gericht op de automatische indexering van de lonen. Als de prijzen stijgen, volgen maanden later deels ook onze lonen. Een louter behoud van koopkracht is voor de liberalen onaanvaardbaar.

Het wordt tijd dat de liberalen eens duidelijker omschrijven wat ze eigenlijk eisen: dat de koopkracht van de gewone werkende bevolking erop achteruit zou gaan. Voorlopig is de discussie over de index nog niet beslecht. De liberale druk tegen de index biedt de PS ruimte om de door haar geleide komende besparingsregering als een “minste kwaad” voor te stellen, aan de liberalen biedt het de kans om de vrienden bij het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) naar de mond te praten. Bij vorige discussies over de index werd de discussie al eens gebruikt als pasmunt voor een ‘compromis’ van cadeaus voor het patronaat in ruil voor het behoud van de reeds sterk uitgeholde index. Het enige wat wij ‘kregen’, was wat we al hadden.

De PS werpt zich op als de verdediger van de index, de bestaande uitholling van de index (onder meer als gevolg van de invoering van de gezondheidsindex begin jaren 1990) hebben we nochtans mee aan de PS te ‘danken’. Het is door deze uitholling dat de reële koopkracht er het afgelopen jaar met 1,3% op achteruit is gegaan.

Dat is blijkbaar niet genoeg. In navolging van de Europese oproep eist Open VLD een hervorming van de index, een eis waarin de liberalen worden gesteund door onder meer N-VA. De Vlaams-nationalisten eisen begroting die volledig aansluit bij de Europese aanbevelingen: hervorming van de index, verhoging van de pensioenleeftijd, verlaging van werkloosheidsuitkeringen,…

Het is niet uitgesloten dat er mee onder Europese druk verder wordt geraakt aan de index. Die Europese druk werd afgelopen week door de Commissie opgevoerd. Tegen midden december moet er een begroting zijn voor 2012 en de daaropvolgende jaren, waarschuwde EU-commissaris Olli Rehn. Vanaf midden december kan de Europese Commissie lidstaten sancties opleggen indien ze niet trouw genoeg in de neoliberale pas lopen. Een boete van 708 miljoen euro voor ons land zou daarbij tot de mogelijkheden behoren.

Het patronaat en de liberalen roepen al jaren om de index verder af te bouwen. Nu wordt beroep gedaan op de EU als extra argument om dat geroep kracht bij te zetten. Dit maakt meteen duidelijk aan welke kant de Europese instellingen staan. Niet de koopkracht van de 99% wordt verdedigd, maar wel de winsten van de 1% rijksten. De voorstellen die Di Rupo in zijn oorspronkelijke formateursnota deed, gaan niet bepaald een andere richting uit. Ook daarin konden we voorstellen lezen om te besparen op werklozen, gepensioneerden,… De maatregelen voor de 1% waren slechts symbolische tikjes.

Het traditionele patronale argument tegen de indexering van de lonen – de concurrentie met de buurlanden en de toename van het loonkostenverschil – werd deze zomer weerlegd door een in patronale kringen doorgaans betrouwbare bondgenoot: de vroegere topman van de Nationale Bank Fons Verplaetse. Hij onderzocht de verhouding tussen de loonkostenevolutie en het marktaandeel van België in de uitvoer. Verplaetse stelde vast: “De cijfers tonen (…) aan dat er zeker geen positief verband bestaat tussen de loonkosten en het verlies aan marktaandeel.” Deze vaststelling van Verplaetse wordt systematisch onder de mat geveegd.

De besparingspolitiek die nu ook bij ons op tafel wordt gelegd, biedt geen enkele uitweg uit de crisis. Het zorgt er enkel voor dat de factuur van de crisis naar de werkenden en uitkeringstrekkers wordt doorgeschoven. Dat moet zo van Europa en andere vertegenwoordigers van 1% rijksten. Wat het beleid van De Croo, De Wever en andere liberalen betekent, zien we in Griekenland of Groot-Brittannië. Daar leidt de drastische afbouw van de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking niet bepaald tot economische groei.

Wij verzetten ons tegen iedere verdere ondermijning van de index en pleiten voor het herstel van de volledige index om een uitdrukking te geven van de reële levensduurte. De vakbonden hebben gelijk als ze aankondigen dat iedere aanval op de index zal leiden tot verzet. Daarbij kunnen ze alvast niet rekenen op PS en SP.A die al meermaals hebben bewezen dat ze maar al te graag bereid zijn om een hoge patronale prijs te betalen in ruil voor het formele behoud van de uitgeholde index. De strijd voor het behoud van de index moet onderdeel zijn van een offensieve campagne tegen het volledige besparingsbeleid dat 99% van de bevolking wil laten opdraaien voor de inhaligheid en de speculatie van de 1% rijksten.

Uit onze archieven:

Anne Demelenne, algemeen-secretaris van het FGTB, had nauwelijks deze woorden uitgesproken toen een enorm applaus weergalmde in de zaal waar duizenden syndicalisten deze morgen samenkwamen. De sfeer was strijdvaardig, de militanten wilden duidelijk hun stem laten horen tegen de besparingen, maar ook actief strijden om deze terug te dringen. Nu komt het er op deze woede serieus te organiseren.

Meer dan 5.000 militanten van het ABVV, ACV en ACLVB kwamen deze morgen samen in de hoofdstad. Onder hen werknemers uit alle sectoren, sommigen reeds in strijd tegen afdankingen of besparingen, maar allen overtuigd om zich te verzetten tegen de toekomstige regering die ons een sombere toekomst voorbereidt.

Aan de deuren van Paleis 12 op de Heizel stond een delegatie van de FGTB jongeren met een niet mis te verstane boodschap op hun pancartes: “Pas de blabla, mais du syndicat de combat” (Geen blabla, maar strijdsyndicalisme). Dit gevoel was ook bij andere syndicalisten aanwezig: bereiden we een zoveelste wandeling door de straten van Brussel voor of gaan we een echt offensief actieplan opstellen?

In de zaal werd een nationale betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront aangekondigd voor de 2e december. Dit is een goede start, maar het mag daarbij niet blijven. Volgens ons en vele militanten zal er nood zijn aan een algemene staking met een goed voorbereide sensibiliseringscampagne en uitgewerkt mobilisatieplan voor alle werkenden.

In ons pamflet stelde LSP voor dat: “Als we echt willen dat de patroons van onze sociale verworvenheden en onze syndicale rechten afblijven, zullen we niet enkel de militanten, maar alle werknemers moeten informeren en mobiliseren. Niet via de pers, die door de patroons wordt gecontroleerd, maar in de bedrijven, tijdens werkonderbrekingen eventueel aansluitend op de middagpauze. De afschaffing van de notionele interest en een rechtvaardige fiscaliteit opleggen aan onze politici, zal een actieplan vergen dat de hele bevolking sensibiliseert en mobiliseert. We werden al te veel de straat opgestuurd om ingetoomd te worden zodra we op dreef kwamen. Het wordt tijd dat we eens voet bij stuk te houden. De zoveelste zondagswandeling door Brussel zal niet volstaan. Enkel door het volledige economische weefsel stil te leggen, kunnen we voldoende tegengas geven.”