Category: Op de werkvloer

Foto’s door Aurore (Bergen), verslag door Stephane

De staking werd goed opgevolgd in de regio van Bergen en de Borinage. De publieke sector lag volledig plat (TEC, NMBS, Waalse regio,…) of bijna volledig (bpost, gevangenis,..). De meeste scholen waren dicht en de industriezones werden afgezet door piketten. Die stakersposten stonden soms aan de grote bedrijven, maar soms ook aan de ingang van de industriezones. Er waren ook stakersposten in de binnenstad van Bergen en aan de grensovergang van Hensies. Militanten van LSP steunden de piketten de volledige dag, we verdeelden ons pamflet en verkochten onze krant.

Op het einde van de ochtend verzamelden enkele tientallen militanten van de SETCA (de tegenhanger van de BBTK) voor de zetel van de bank BNP Fortis in het centrum van de stad. Daarnaast was er nog een andere actie van het gemeenschappelijk vakbondsfront voor het huis van Di Rupo.

Er waren enkele geslaagde piketten in gemeenschappelijk vakbondsfront, maar algemeen bleek toch een gebrek aan coördinatie tussen de vakbonden en zelfs tussen centrales van dezelfde vakbond. De vraag hoe we dat zullen aanpakken, werd niet beantwoord. We hebben nochtans eenheid nodig om onze strijd tegen het besparingsbeleid zo goed mogelijk te organiseren.

Foto’s door Johan

Aan de piketten in Leuven was er een eenduidige neen te horen aan de regeringsmaatregelen. Vooral de eindeloopbaanregeling was een belangrijk thema. Er is een gebrek aan evenredigheid in het regeerakkoord, luidt het. De zwaarste lasten komen weer op de smalste schouders terecht. Verder was er het besef dat dit niet het einde van de besparingen betekent.

Verslag door Stefanie

Er zullen ongetwijfeld nog besparingsrondes volgen. Dit bleek onder meer in de discussie over de indexsprong. De vakbondsmilitanten vinden het belangrijk om nu op straat te staan om druk te zetten dat de regering geen verdere maatregelen zal nemen en de huidige maatregelen zal aanpassen in het belang van de arbeidersklasse.

Bij Tyco Electronics, een electrobedrijf, stond een piket. In Tyco is er volgens de vakbondsmilitanten steeds plaats voor sociaal overleg. In het verleden zijn er CAO ‘s rond eindeloopbaan afgesloten die met de regeringsmaatregelen ondergraven worden. De militanten willen met de actie druk zetten op de directie om de huidige CAO’ s te respecteren. Deze staking is niet enkel tegen de regering gericht maar ook tegen het bedrijf om meer lasten op haar schouders te nemen, klinkt het aan het piket. Er was een overeenkomst met de directie dat er maar 71 mensen moesten gaan werken. De actiebereidheid is hier groot, niemand extra komt opdagen om te werken.

De militanten zeggen wel dat de antistakingshetze in de media invloed had op de mobilisatie bij de kaderleden. Bij het kader wordt er niet gestaakt om dezelfde redenen die in de media worden aangehaald. De staking is onverantwoord en helpt de economie de dieperik in, wordt daar gezegd. Maar zeggen de militanten aan het piket: wij hebben evengoed maatregelen bekomen ten gunste van het kader. De vakbond is nodig om ieders belangen te verdedigen, die van de arbeiders én bedienden.

Bij Leuven Centraal stond er ook een piket. Naast de huidige regeringsmaatregelen blijven oude wonden pijn doen. Justitie heeft een heel aantal beloftes niet ingevuld. Er is onder andere een nijpend tekort aan betere veiligheidsmaatregelen. Ook worden mensen gevraagd om hogere posities in te vullen zonder het bijhorende loon te krijgen. De overheid moet dringend extra examens organiseren om het kader aan te vullen én natuurlijk deze mensen naar hun werk te verlonen.

De werknemers van de Vlaamse gemeenschap verzamelden aan het Vlaamse Administratieve Centrum (VAC). Hier gingen de werknemers over tot een blokkade van het gebouw. Werkwilligen werden tegengehouden. Soms was hier een grimmige stemming tussen stakers en werkwilligen. De vakbondsmilitanten zeggen dat de directie had opgeroepen om thuis te werken, dit om de staking te breken. De militanten vertelden ook dat angst een reden was om niet te staken. Er kunnen officieuze sancties volgen zoals een slechte evaluatie wat tot een ontslag kan leiden. Nog een bekommernis van de militanten is dat de benoemingen van het personeel achter blijven waardoor mensen vaak minder verdienen dan hun directe collega’s. Dit werkt de verdeling van het personeel in de hand. Gelijk loon voor gelijk werk, is hier een gepaste eis.

Maandagochtend, zo rond een uur of acht. Aan de Brico Plan-It op de Pottelberg warmen ruim een twintigtal militanten hun handen aan een dampende beker koffie. Voor sommigen is het nog vroeg, anderen staan al een uur op post. Onze pamfletten gaan vlot rond en kunnen op veel goedkeuring rekenen. Het mag duidelijk zijn: wie hier in de kou komt aansluiten, hoeft eigenlijk al niet meer overtuigd te worden waarom staken nu meer dan ooit broodnodig is.

Arnout

Er leeft onder de werkenden veel bewustzijn over het negatieve effect van blinde besparingen en meer algemeen de manier waarop de crisis aangepakt wordt. Het gaat van de lage lonen in Duitsland over naar de miserie in Griekenland en het anti-vakbondsoffensief in de vaderlandse media. Vooral dat laatste is veel stakers een doorn in het oog. We ondergaan de ergste crisis sinds decennia en plots heeft de vakbond geen bestaansreden meer? Is staken niet meer van deze tijd? Niemand pikt dit hier. De stakingsbereidheid is er in de loop van de week alleen maar groter op geworden. Bijna iedereen kan meespreken over flauwheden op Facebook, arrogantie en vijandigheden op Twitter of gewoon onbegrip in de vriendenkring. Nochtans valt er op de redenen voor de staking niet veel af te dingen: de maatregelen die de regering nu treft zijn onevenwichtig en onrechtvaardig.

Wanneer de werkwilligen zich aandienen, worden die vriendelijk doorgelaten. Maar niet zonder een pamflet en een sneer: “Ah, hier nog iemand die graag wil opdraaien voor de crisis! Goe werken é vandaag.” Ondertussen komen er nog meer stakers aan, samen met enkele vroege vogels die de winkel (tevergeefs) in willen. Een van de bezoekers is een gepensioneerde die de stakers verwijt allemaal dommeriken en profiteurs te zijn. Het zal hem gauw spijten. Zowat het hele piket keert zich tegen hem en de man moet afdruipen. “Ongelooflijk, sommige mensen willen gewoon niet weten waar het over gaat,” zo zegt iemand, “het is trouwens ook voor hem dat we vandaag staken, maar dat wil er natuurlijk niet in bij zulke gasten.”

In de loop van de dag zijn er nog enkele mensen die duidelijk misnoegd zijn dat er op deze stakingsdag ook effectief gestaakt wordt. Maar dat kan de sfeer en de vastberadenheid niet drukken. Bovendien begrepen ook veel mensen de noodzaak van de staking. De neoliberale besparingsmantra pakt bij een groot deel van de werkende klasse niet meer. Het besef dat deze crisis nog lang niet voorbij is, wordt steeds groter. Op het Wereld Economisch Forum waarschuwde men eerder deze maand voor de “kiemen van dystopie”. Dat is waar deze crisis naartoe gaat als er niks verandert: uitzichtloosheid en gebrek aan toekomstperspectieven. Daar kunnen en mogen we ons niet bij neerleggen!

Foto’s door Jean-Marie

Door Frédéric (Charleroi)

We hebben tijdens de afgelopen vakbondsacties nogmaals kunnen vaststellen dat de kranten en nieuwsuitzendingen niet bepaald objectief berichten maar wel degelijk een duidelijk standpunt naar voor brengen. Ze doen dat terwijl ze zich “neutraal” voorstellen.

De Franse website Acrimed (Action-Critique-Médias) publiceerde een kritisch persoverzicht van wat de Franstalige kranten over de stakingsactie op 22 december brachten. Net zoals langs Nederlandstalige kant ging het om hysterische berichten. De kranten titelden dat het om een zwarte dag ging, dat de pensioenhervorming noodzakelijk was en dat Di Rupo goed stand hield. Zowel Le Soir als La Dernière Heure waren het op 23 december roerend eens: de staking was nutteloos titelden ze op hun voorpagina.

Ook langs Nederlandstalige kant was het niet beter. Op 2 december viel het al op: terwijl 80.000 mensen in Brussel betoogden, hadden de media evenveel aandacht voor een kleinschalige actie van Unizo tegen de staking. Op 22 december begon het televisiejournaal niet met een stakende spoorarbeider die de redenen voor het ongenoegen uitlegde, maar met een reportage over het feit dat bij de Vlaamse overheid slechts 3% van de ambtenaren aan de staking had deelgenomen. Het percentage bij pakweg De Lijn heeft niemand vernomen.

Als we de traditionele media mogen geloven, is de meerderheid van de bevolking doorgaans het slachtoffer van de acties van een uiterst kleine minderheid. Het is een poging om de echte tegenstellingen – tussen de 1% rijksten en de 99% anderen – te verdoezelen. Voor een uiteenzetting van de redenen van ons ongenoegen of de oorzaken van ons protest, moeten we niet op de media van de 1% rekenen. Daartoe moeten we werken aan onze eigen arbeidersmedia. Dit maandblad wil daar een bescheiden bijdrage tot leveren.

De regering, de media en de werkgevers zijn het roerend eens: actievoeren tegen het besparingsbeleid is onverantwoord. Ze doen er alles aan om het ongenoegen af te doen met de stelling dat er geen alternatief mogelijk is: we moeten nu eenmaal besparen, zoniet zetten we de toekomst van onze kinderen en volgende generaties op het spel. Wij zijn het daar niet mee eens. In dit dossier antwoorden we op enkele veel gehoorde argumenten.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Wat de regering voor ons in petto heeft:

• Zwaksten eerst getroffen. Jongeren die op de arbeidsmarkt komen, oudere werknemers die op brugpensioen willen, werklozen, vrouwen,… Zij worden eerst getroffen door de regering Di Rupo.
• Werklozen zullen voortaan sneller hun uitkering zien dalen en mogelijk verliezen. Ze zullen om het even welke slecht betaalde flexibele job moet aanvaarden en dit in een straal van 60 kilometer rond hun woonplaats (en dat terwijl ook de brandstofprijs niet bepaald goedkoper wordt).
• Jongeren moeten langer wachten vooraleer ze recht hebben op een werkloosheidsuitkering: de wachttijd gaat van 9 naar 12 maanden.
• Vervroegd pensioen wordt moeilijker, de leeftijd wordt opgetrokken tot 62 jaar en de loopbaanvereiste tot 40 jaar. Een aantal uitzonderingen wordt afgeschaft.
• In de gezondheidszorg wordt 2,3 miljard euro bespaard. Het is een illusie te denken dat dit kan zonder dat de patiënten en het personeel het zullen voelen of zonder het afbouwen van de dienstverlening
• Ook andere diensten moeten besparen, zo wil de regering tegen 2014 263 miljoen euro besparen op de overheidsdotatie voor de NMBS. Dat is meer dan 10% van de dotatie.
• De mogelijkheid van tijdskrediet wordt beperkt en het opnemen ervan wordt nadeliger voor de pensioenberekening
• De regering laat ons meer betalen voor kosten zoals bij een notaris of voor het isoleren van huizen en andere energiebesparende maatregelen
• Er wordt ons gezegd dat de besparingen ‘evenwichtig’ zijn omdat ook de notionele intrestaftrek en de fiscale fraude worden aangepakt. Dat zijn net twee elementen waarvan volgens Europees Commissaris Olli Rehn de budgettaire impact werd overschat…

[/box]

We leven langer, logisch toch dat we langer werken?

In 1960 werden we gemiddeld 70 jaar oud, in 2007 bijna 80. We werkten in 1960 jaarlijks 2.289 uur, tegen 1.611 in 2007, bijna 30% minder. Maar tegelijk produceerden we in dollars van 2007 dat jaar elk uur gemiddeld 53,18 $ aan waarde, tegenover 11,89 $ in 1960. Dat komt door technische verbeteringen, hogere scholingsvereisten en vooral een fors hoger arbeidsritme. Samen met de toename van het aantal werknemers, van 3,5 naar 4,3 miljoen, zorgde die productiviteitsstijging voor een bijna verviervoudiging van de totale jaarlijks geproduceerde waarde (van 97,5 $ naar 371,5 miljard $).

De forse daling van de levensstandaard van de gewone Griekse bevolking en de aanvallen op de gezondheidszorg in dat land zouden wel eens snel tot een daling van de levensverwachting van de werkende bevolking kunnen leiden. Zullen diegenen die pensioenleeftijd enkel koppelen aan levensverwachting dan pleiten voor het verlagen van de pensioenleeftijd?

Ouderen profiteren ten koste van de jongeren?

Actievoeren tegen de besparingen zou volgens sommigen de toekomst van de jongeren op het spel zetten. Het is vreemd om van de verdedigers van dit systeem dat van de jongeren een “verloren generatie” maakt dat argument te horen. Het is ook vreemd dat ze ervan uitgaan dat iedereen langer laten werken in het belang van de jongeren zou zijn. Hoe langer ouderen aan de slag blijven, hoe minder werk er is voor jongeren.

De kapitalisten erkennen overigens dat de huidige gang van zaken jongeren een toekomst ontzegt. Het Wereldeconomisch Forum publiceert ieder jaar een rapport over de “wereldwijde risico’s” en stelde vast dat “kiemen van dystopie” vandaag het grootste gevaar vormen. ‘Dystopie’ staat voor het tegenovergestelde van utopie en is synoniem voor uitzichtloosheid en gebrek aan toekomstperspectieven. Het gevaar dat jongeren dit niet aanvaarden en in verzet gaan, zien de bedrijfsleiders en toplui als een bedreiging voor hun systeem.

Staken haalt niets uit?

De sociale zekerheid en sociale bescherming zoals de afschaffing van de kinderarbeid of de invoering van de achturendag zijn niet uit de lucht komen vallen. Ze zijn ook niet het resultaat van een plotse vlaag van vrijgevigheid vanwege werkgevers. Iedere sociale verworvenheid is bekomen op basis van strijd. Zelfs voor onze democratische rechten, zoals algemeen stemrecht, hebben we moeten strijden. Wie de strijd aangaat, kan verliezen. Maar wie niet strijdt, is op voorhand verloren.

Als we de financiële haaien en werkgevers vandaag laten doen, dan werken we morgen aan Chinese lonen en arbeidsvoorwaarden. In Duitsland zijn ze al goed op weg, uurlonen van 2 of 3 euro zijn er geen uitzondering meer. Als we hen laten doen, dan is de neerwaartse spiraal niet te stoppen. Als we vandaag nog iets van sociale bescherming overhouden, dan is dat het resultaat van strijd en het bestaan van een georganiseerde arbeidersbeweging.

Het argument dat actievoeren geen zin heeft omdat het parlement de maatregelen al heeft goedgekeurd, houdt geen steek. Destijds was kinderarbeid ook wettelijk vastgelegd. Moeten we dan zomaar alles aanvaarden wat regering en parlement voorstellen? Wat als ze morgen beslissen om de indexering van de lonen te beperken? Zullen we daar ook maar tegen strijden tot op het ogenblik van de stemming in het parlement om vervolgens onverrichterzake huiswaarts te keren?

Staken is onverantwoord?

Het is maar wat je onder verantwoordelijkheid verstaat. Speculanten gokken met onze pensioenfondsen, banken geven ons spaargeld uit in casino’s en werden vervolgens gered met gemeenschapsmiddelen. Daar moeten we vervolgens voor betalen met besparingen. Wie die besparingen in vraag durft te stellen, is ‘onverantwoord’.

Het besparingsbeleid dat door Europa, het IMF en alle gevestigde partijen wordt opgelegd, leidt ons regelrecht verder de afgrond in. De besparingen vergroten de onzekerheid en ondermijnen de consumptie. In Griekenland hebben de werkenden al tot 40% van hun inkomen ingeleverd met als enige resultaat dat de crisis nog dieper wordt.

Wij denken dat het onverantwoord is om een hele generatie jongeren een toekomst te ontzeggen. In Europa zitten 22,7% van de jongeren (-25 jaar) zonder werk. Onder druk van de financiële markten en hun politieke vertegenwoordigers – het was de liberale econoom De Grauwe die de Europese Commissie een “agent van de markten” noemde – worden meer jongeren in de werkloosheid gedreven. Het is onverantwoord om het beleid af te stemmen op de belangen van het financiekapitaal van speculanten en bankiers die vooral uitkijken naar hun volgende recordbonus.

De gewone werkenden, werklozen, gepensioneerden, jongeren,… zijn niet verantwoordelijk voor de crisis en hebben groot gelijk als ze niet aanvaarden dat zij ervoor moeten betalen.

Staken hindert anderen?

Een stakingsactie heeft weinig nut als het de werkgevers geen pijn doet. Het is niet door het lief te vragen, dat we degelijke jobs aan degelijke voorwaarden zullen krijgen. De werkenden zijn een overgrote meerderheid van de bevolking, zij vormen met hun gezinnen 99% van de bevolking. Daartegenover staan 1% van superrijken en kapitalisten. De enige plaats waar we hen kunnen raken zodat het pijn doet, is in hun portemonnee. En dat kan enkel indien er geen opbrengst binnen komt, door het werk neer te leggen dus.

De werkgevers en media doen er alles aan om te laten uitschijnen dat een stakingsactie tot doel heeft om andere werkenden in de kou of de file te laten staan. Ze zijn er ook snel bij om te becijferen hoeveel een stakingsdag de ‘gemeenschap’ kost, volgens minister Van Quickenborne kost een dag spoorstaking iedere Belg 10 euro. Zo gaat dat: als een werkgever verlies leidt, komt dat aan de gemeenschap toe. Als hij winst maakt, dient het voor zijn bonus. En wie dit in vraag durft te stellen, is onverantwoord.

Staken doen werkenden niet voor hun plezier. Ze verliezen er een dagloon mee in ruil voor een beperkte stakersvergoeding van amper 30 euro per dag. Een staker verliest al gauw minstens 50 euro per gestaakte dag. Staken is een directe actie waarbij de belangen van werkgevers en werknemers regelrecht tegenover elkaar staan. De stakende werknemers tonen aan wie alle welvaart creëert en wie potentieel alle macht in handen heeft. “Gans het raderwerk staat stil, als uw machtige arm het wil”, luidde de slogan van de Nederlandse spoorstaking van 1903.

We moeten toch allemaal inleveren?

Het vermogen van de Belgische gezinnen bedraagt 1.700 miljard €, vijf keer de totale overheidsschuld. 341 miljard € zit echter bij de 1% rijkste, ruim meer dan de 235 € miljard die de 50% armste delen. Die grote vermogens werden niet met werken bijeen geharkt. In 2009 bedroeg het jaarinkomen van Albert Frère 3,9 miljoen €. Een gemiddelde werknemer doet daar 130 jaar over. Maar Frère moet het vooral hebben van dividenden, winstuitkeringen op aandelen in bedrijven. Die betalen gemiddeld slechts 11% belasting, de grootste zelfs helemaal niets, maar in 2010 keerden de beursgenoteerde bedrijven wel 4,4 miljard € aan dividenden uit. Wedden dat Frère vindt dat gewone stervelingen boven hun stand leven?

De vakbonden proberen de politici nu al maanden tevergeefs duidelijk te maken dat hun beleid de crisis enkel maar erger zal maken. De geslaagde betoging op 2 december, met 80.000 deelnemers groter en diverser dan werd verwacht, en nadien de staking van de openbare diensten op 22 december toonden het enorme ongenoegen. Dit werd nog versterkt door de lawine aan prijsverhogingen de afgelopen weken.

Doorheen de acties brengen de vakbonden alternatieven naar voor. Zo willen ze een hardere aanpak van de fiscale fraude, de afschaffing van de notionele interest en een einde aan fiscale geschenken die de patroons jaarlijks bijna € 10 miljard opleveren. Het zijn trouwens die geschenken die de inkomsten uit de sociale zekerheid uithollen. Waarvoor men de werklozen wil uitsluiten en van hun inkomen beroven. Waarvoor men het pensioenstelsel van de openbare diensten, het enige dat onze ouderen nog behoedt voor armoede, wil afbreken. Waarvoor men onze gezondheidszorg wil commercialiseren en uitleveren aan private aasgieren.

Nog voor 2 december hadden de Waalse en Brusselse metallo’s een actieplan kenbaar gemaakt waarmee de besparingslawine gestopt kan worden. Bij monde van voorzitter Nico Cué luidde het voorstel een 24-urenstaking in januari en als de regering dan niet luistert 48 uur in april en zo nodig 72 uur in juni. Dat was nog voor Van Quickenborne het startschot gelost had. De timing moeten we mogelijk herzien, maar het principe blijft overeind en het zou uiteraard nuttig zijn om de data voldoende op voorhand te bepalen zodat er niet telkens op het laatste moment moet worden gemobiliseerd waarbij we voor onze informatie vooral van de gevestigde media afhankelijk zijn.

De vakbonden moeten uiteindelijk aan tafel gaan zitten, maar niet zonder een stevige knuppel achter de deur. Met een informatiecampagne in de bedrijven waar de gevolgen van de regeringsmaatregelen tijdens werkonderbrekingen worden besproken en acties democratisch worden voorbereid. Met regionale en sectorale actiedagen, stakingen en betogingen ter voorbereiding van een oplopende reeks algemene stakingen. We denken dat de centrale boodschap die we daarbij moeten overbrengen luidt: wij hebben de crisis niet veroorzaakt, wij zullen hem niet betalen!

Waarom stemmen zoveel Vlamingen voor de N-VA die zelfs de strijd tegen fiscale fraude beschouwt als een belastingsverhoging? Omdat de zogenaamde bevriende partijen, Groen inbegrepen, ons al jarenlang de ene na de andere inlevering serveren. Veel werknemers hebben daar hun buik van vol en dus stemmen ze voor diegenen die de meest zichtbare oppositie tegen het establishment lijken. In Tunesië en in Egypte zijn dat de conservatieve moslimpartijen, in Vlaanderen is dat de conservatieve N-VA.

In Wallonië en Brussel is het zover nog niet. Tot nog toe kon de PS zich immers steeds weer verschuilen eerst achter de CVP-staat, dan achter de rechtse Vlaamse meerderheid. Maar ook op die formule komt sleet en uiteindelijk zal ook in Wallonië en Brussel vroeg of laat een populist opstaan die van het politieke vacuüm misbruik maakt.

Zolang de vakbonden hun achterban de richting uitsturen van SPa, CD&V of Groen worden de populisten al slapend rijk. De vakbonden moeten breken met de “bevriende” partijen en bouwen aan een echte arbeiderspartij met politici die werken aan het loon van een collega, niet dat van een manager. Bestaan die niet? Haal ze uit de tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangeloos inzetten voor hun collega’s.

Zo een arbeiderspartij moet pluralistisch zijn en open staan voor iedereen die wil strijden tegen de politiek die de rijken rijker maakt en de armen armer. In Vlaanderen is Rood!, de beweging van Erik De Bruyn, voormalig kandidaat voor het voorzitterschap van SP.a, die met die partij gebroken heeft, daartoe een aanzet. In Brussel en Wallonië bestaat dat potentieel eveneens.

Zelden werd een staking in de media zo afgebrand als deze van vandaag. Onverantwoord, heet het. Alsof het de normaalste zaak is, dat men ons wil laten opdraaien voor de crisis veroorzaakt door gokzieke banken en bedrijven. Versuft door al die patronale propaganda, zijn zelfs werkmensen soms van mening dat we beter af zijn door te betalen. “Om ervan af zijn”. Maar dat is het net, wie eenmaal toegeeft aan de chantage, raakt er steeds verder in verstrikt. Als we ons nu niet verzetten, zullen de facturen de komende jaren aandikken en de aanvallen steeds driester worden. Dat is in essentie, waarom nu staken zo broodnodig is.

LSP-pamflet. PDF-versie

Terug naar Daens, Woeste, worsten en knuppels

Bij het horen van zoveel gejammer over onze staking, zou men zich in het tijdperk van Daens en Woeste wanen. Ook die laatste en zijn klasse vonden de eisen van de toenmalige arbeidersbeweging onverantwoord. Ook hij had bijna de volledige pers op zijn hand. Daens was naar verluidt een demagoog, een gevaar voor de toekomst, klaar voor excommunicatie, kortom een ordinaire boef. Met hun pleidooi voor inperking van het stakingsrecht via minimumdienst, het geven van premies aan werkwilligen – Woeste deed dat met worsten – en hun aandrang bij de regering om op stakingsdag de rechtstaat te doen vrijwaren, staan rechtse politici en patroons daar niet zover meer vanaf. In plaats van frauderende diamantairs en bankiers uit hun bed te lichten, willen ze stakende arbeiders laten neerknuppelen en beboeten met behulp van gerechtsdeurwaarders.

Vanwaar die giftigheid?

Omdat regering en patronaat geen poot hebben om op te staan. Wat zou er van ons worden, als we geen indexkoppeling meer hadden van onze lonen en onze sociale zekerheid niet meer zou bestaan? Die waren juist bedoeld om ons te behoeden voor crisis. Maar net nu het crisis is, willen regering en patronaat die aanslaan om hun gokschulden mee te betalen. Een indexsprong zou 1 miljard € opleveren, maar op een loopbaan van 40 jaar betekent dat wel een cumulatief verlies van bij de 25.000 €! En dus zit er maar een iets op: de vakbonden en de stakers in de hoek drummen, isoleren, intimideren en criminaliseren als ordinaire bandieten. Dat is het type klassenstrijd dat het patronaat en de politici voor ons in petto hebben.

Een actieplan aangepast aan de storm die op ons af komt

Om daaraan weerstand te bieden hebben wij een actieplan nodig, aangepast aan de storm die op ons af komt. Dat betekent werkonderbrekingen om de collega’s in te lichten en gezamenlijk de staking te stemmen. Dat betekent publieke vergaderingen om de bevolking op de confrontatie voor te bereiden en te betrekken bij onze strijd in de bedrijven. Dat betekent het koppelen van regionale en nationale betogingen aan onze stakingsdagen om de militanten samen te brengen en de publieke opinie rechtstreeks aan te spreken. Dat betekent verder ook dat we onze collega’s in de KMO’s een handje toesteken door industrieterreinen dicht te gooien zodat zij onder de terreur van hun bazen uit kunnen. In het Luikse hebben militanten van de transportbonden al aangekondigd dat ze die terreinen met vrachtwagens zullen blokkeren. Het plan van Nico Cué van de metallos om als de 24 urenstaking niets oplevert, een 48 urenstaking voor te bereiden, indien nodig gevolgd door één van 72 uur, moet ernstig overwogen worden.

Wie wil slagen, moet er 100% voor gaan

Maar het lijkt alsof een deel van onze vakbondsleidingen geïntimideerd is. De aankondiging dat we de industrieterreinen niet zullen afsluiten, betekent feitelijk dat we werknemers die zijn overgeleverd aan de willekeur van kleine bazen die al jaren een syndicale vertegenwoordiging in hun bedrijven tegenhouden, aan hun lot overlaten. Dat de staking dus niet algemeen kan zijn. Al meer dan een maand werd deze staking aangekondigd, maar tot voor enkele weken leek de vakbondsleiding te aarzelen en te blijven aarzelen. In heel wat bedrijven had men tot voor een paar dagen nog geen pamflet gezien. Als men aarzelt aan de top, hoeft het niet te verwonderen dat men ook aan de basis twijfelt.

Nu al 20% voor staking

Hoewel alle “volksvertegenwoordigers” en de voltallige media zich uitspreken tegen de staking, zou volgens een “enquête” enkele weken geleden, toch 20% van de bevolking erachter staan, met 55% tegen. 11% stelde mee te zullen staken. Het is ons gevoel dat de hetze van patronaat, politici en media intussen een omgekeerd effect heeft en heel wat neutralen en tegenstanders van kamp gewisseld zijn. Het dringt immers door, dat het niet bij 11,3 miljard € zal blijven. Bij de begrotingscontrole komt er tot 3 miljard € bij en ook volgend jaar wil men 13 miljard besparen. De aanvallen zullen uit alle hoeken komen, federaal, maar ook uit de gemeenschappen en de gewesten en na oktober uit de gemeenten. Daarna willen regering en patronaat de “vergrijzing” tackelen en ook de twee volgende jaren 25 miljard € doen inleveren. Wie nu nog buiten schot blijft of slechts matig geraakt wordt, zal in de volgende rondes aan de beurt komen. Als er nog voor de maatregelen zich doen voelen 20% zich uitspreekt voor staking en 23% zich neutraal verklaart, hoeveel zal dat dan worden als duidelijk is wat men ons wil aansmeren?

Ons land in gevaar?

Volgens Di Rupo brengen de vakbonden het land in gevaar. Tobback noemt de algemene staking een atoombom die geen effect heeft als ze de regering niet ten val brengt Men zou dat moeten bewaren voor een rechtse regering die echt rechtse maatregelen zou nemen, zegt hij. Dat verhaal van het minste kwaad, is de versheiddatum echter al lang overschreden. Het staat Knack hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert toe de terechte kritieken van Paul Magnette op het ultraliberale beleid van de Europese Commissie onderuit te halen. Hij hoefde er maar op te wijzen dat de socialisten de voorbije 30 jaar de hele Europese constructie inclusief het stabiliteitspact en het sixpack, mee vorm gaven. Diezelfde strategie ondermijnde ook de sociale basis van “socialistische” premiers in Griekenland, Spanje en Portugal waardoor rechts er nu de touwtjes in handen heeft.

Met zo’n vrienden, heb je geen vijanden meer nodig

De zogenaamde politieke partners van de vakbonden, sociaal- en christendemocraten, zijn al tientallen jaren gezwicht voor het neoliberale beleid. Ze vertellen ons nu dat ze geen keuze hebben, maar bedoelen eigenlijk dat ze de regels die ze zelf mee in stelling hebben gezet niet willen doorbreken. Dat is hun keuze. Wat punten en komma’s zullen echter niet volstaan. Er is een fundamenteel ander beleid vereist. De vakbonden hebben de grondslagen ervan in hun alternatief uitgewerkt. Maar sociaal- en christendemocraten willen dat zelfs niet overwegen. Ze dreigen ons af: als die regering valt, komt er een nog rechtsere. Die chantage moet stoppen. Op een bepaald moment moeten we zeggen: bring them on! Als we Di Rupo ten val kunnen brengen, kunnen we De Wever ook wel aan. Maar we kunnen uiteraard niet eindeloos regeringen ten val brengen. Er zijn tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangeloos en op eigen risico inzetten voor hun collega’s. Er zijn zeer gedegen politieke militanten waarvan sommigen al jaren hebben afgehaakt bij de sociaal- en christendemocraten en anderen die nooit vertrouwd hebben. Er zijn verschillende waardevolle pogingen geweest of nog aan de gang, zoals Rood! (www.roodlinks.be) waaraan LSP meewerkt, om die militanten te bundelen. Vooral de vakbonden hebben daartoe echter de mogelijkheid en de middelen. Zij kunnen die energie omsmeden tot een brede en democratische politieke partij en ervoor te zorgen dat de 20% stakers en de 23% neutralen eindelijk over een eigen politieke stem beschikken.

De strijd vandaag koppelen aan die voor een betere maatschappij

De Linkse Socialistische Partij (www.socialisme.be) telt in haar rangen syndicale militanten en afgevaardigden, jongeren en studenten die gerespecteerd worden voor hun inzet en doorzettingsvermogen. Wij verdedigen de concrete eisen van vandaag, trachten te luisteren en ook zelf voorstellen te formuleren, maar ook om onze actie van vandaag te kaderen in de strijd voor een andere en betere maatschappij. Wij ijveren voor een democratisch socialistische maatschappij waarin geproduceerd wordt om aan de behoeften van allen te voldoen, niet aan de hebzucht van een kleine elite.