Category: Op de werkvloer

  • Eenzijdige verzoekschriften zijn onaanvaardbaar

    Na een klacht van de Belgische vakbonden heeft het Europees Comité voor de Sociale Rechten een beslissing geveld waarin het zich uitspreekt tegen het gebruik van eenzijdige verzoekschriften om stakingen te verbieden. De afgelopen jaren maakten werkgevers steeds meer gebruik van dergelijke eenzijdige verzoekschriften om stakersposten te breken of andere maatregelen tegen stakingsacties op te leggen.

    Het stakingsrecht is afgedwongen door arbeidersstrijd. Het omvat het recht om in actie te gaan en die actie ook te organiseren. Het Europees Comité voor de Sociale Rechten besliste eerder dat vreedzame stakersposten integraal onderdeel vormen van het gewaarborgde recht op collectieve acties. Het recht op collectieve actie wordt internationaal erkend als onderdeel van de mensenrechten. (Meer over het stakingsrecht vind je in dit artikel).

    Toch doen de werkgevers er alles aan om stakingsacties onmogelijk te maken. Bij de laatste staking van 30 januari werd aangehaald dat het afzetten van industriezones niet zou mogen, de basis voor die uitspraak is niet duidelijk. Het ziet er naar uit dat de werkgevers ook op dat vlak eenzelfde methode gebruiken als bij het volledige antistakingsoffensief: als je een standpunt vaak genoeg herhaalt, zal er wel iets van blijven plakken.

    Nu komt het Europees Comité voor de Sociale Rechten met een uitspraak dat eenzijdige verzoekschriften tegen stakersposten niet zomaar kunnen. De werkgevers reageren naar eigen zeggen verbaasd. Nochtans ligt deze uitspraak volkomen in de lijn van eerdere uitspraken. De beslissing van het Europees Comité voor de Sociale Rechten komt weinig verrassend overeen met wat dit Comité enkele jaren terug in een verslag over België stelde: vreedzame stakersposten maken deel uit van het recht op collectieve actie, dwangsommen tegen een dergelijke stakerspost zijn niet aanvaardbaar.

    Er wordt op internationaal vlak niet zomaar aanvaard dat een algemene en zelfs een preventieve maatregel eenzijdig wordt opgelegd zonder dat diegene tegen wie de maatregel wordt genomen zich kan verdedigen. Dat bevestigden eerder ook twee Gentse professoren (Dirk Voorhoof en Eva Brems in dit opiniestuk op De Standaard online). Een beslissing “erga omnes” waardoor de “rechter zich even gaat gedragen als een wetgever” kan volgens die professoren niet. Ze noemen het een “zeer omstreden vorm van rechterlijk activisme.” Dwangsommen die algemeen worden opgelegd op basis van een eenzijdig verzoekschrift kunnen niet zomaar. Bovendien laat dit volgens de professoren “wel erg veel ruimte aan een gerechtsdeurwaarder om te interpreteren wat zoal als rustverstorend kan worden beschouwd”.

    Europees wordt dus aanvaard dat een stakerspost tot de normale uitoefening van het stakingsrecht behoort. Ook wordt erkend dat eenzijdige verzoekschriften tegen een dergelijke stakerspost niet kunnen. Dit werd nogmaals bevestigd door het Europees Comité voor Sociale Rechten. De drie vakbonden kondigden meteen aan dat ze met de regering willen samen zitten om “te onderzoeken welke de beste manier is om ervoor te zorgen dat het Herziene Europees Sociaal Handvest in ons land niet meer geschonden wordt wanneer zich collectieve conflicten voordoen.” De werkgevers reageren uiteraard negatief en stellen dat de Europese beslissing “in het Belgische recht onuitvoerbaar is”.

    Het klopt dat in de beslissing wordt uitgehaald naar de Belgische overheid en dat overleg nodig is om de uitoefening van het stakingsrecht in ons land te garanderen. Maar wij denken dat we in de verdediging van het recht op collectieve actie niet alle hoop moeten vestigen op een regering die voldoende heeft aangetoond aan welke kant ze staat. De afgelopen weken liet de regering geen kans onbenut om het antistakingsoffensief van de werkgevers en hun media te ondersteunen. Indien de regering haar besparingsbeleid wil opvoeren, is het breken van protest daartegen belangrijk.

    In de verdediging van ons protest kunnen we ons best baseren op de enige kracht waarvan we zeker zijn: onze eigen kracht. De afgelopen maanden hebben we meermaals opgeroepen om werk te maken van een nationale campagne om het stakingsrecht en andere syndicale vrijheden (zoals de bescherming van delegees) op een offensieve wijze te verdedigen. Uitspraken zoals deze van het Europees Comité voor Sociale Rechten kunnen een dergelijke offensieve campagne versterken. Met sociale verkiezingen in het vooruitzicht en een hernieuwde mediatieke discussie over het stakingsrecht, is er dringend nood aan een syndicale campagne.

  • Bekaert: garantie op winst én jobverlies

    Het nieuws over België in recessie was nog maar net bevestigd, of de directie van Bekaert maakte reeds bekend 600 banen te schrappen bij haar vestigingen in België. Voor de werknemers in Aalter, Deerlijk, Ingelmunster en Zwevegem is dit de zoveelste klap in het gezicht. Welke opties hebben de werknemers nu: bij de pakken blijven zitten of de strijd aangaan? Hoe kan werkzekerheid dan wel worden gerealiseerd, in de plaats van garantie op winst voor de bedrijfsleiding en aandeelhouders?

    Geschreven door Wouter Wanzeele. Foto’s: piket aan Bekaert in Aalter begin 2009

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Lees ook:

    • “Manager van het jaar”: wedstrijd om ter asociaalst? (januari 2010)
    • Bekaert boekt recordwinst in 2008. Dividenden voor aandeelhouders, dop voor arbeiders (maart 2009)
    • Interview met ABVV-delegee Mohamed. “De drang naar meer winst leidt tot sluiting Bekaert-Hemiksem” (februari 2009)
    • Hoeveel Bekaerts nog? Vakbondsoffensief voor werk nodig (januari 2009)
    • Bekaert-Hemiksem. Niet aanvaarden dat personeel bij grof vuil wordt gezet! (januari 2009)
    • De werknemers van Bekaert Aalter bewaken de machines (januari 2009)
    • Bekaert-Hemiksem dicht ondanks winst? (december 2008)
    • Bekaert kondigt sluiting vestiging Lanklaar aan – 136 jobs op de tocht (juni 2008)
    • Meer koopkracht door meer loon! Interview met Kristof Desmet (ABVV Bekaert) (februari 2008)

    [/box]

    Op 2 februari maakte de directie bekend dat Bekaert zich genoodzaakt voelt om nog maar eens 600 banen te schrappen bij de vestigingen in België, meer specifiek: 387 in Aalter, 102 in Deerlijk, 68 in Ingelmunster en 52 in Zwevegem. Eén op de vier jobs verdwijnt bij Bekaert in België. De afgelopen jaren had Bekaert vooral voor zonnepanelen staalmateriaal geproduceerd. Bert De Graeve (CEO Bekaert) geeft aan dat er geen andere oplossing is dan snijden in de productie, nu de vraag naar zonnepanelen is gedaald.

    Bekaert: een winstgevend bedrijf

    Bekaert is een bedrijf (opgericht in 1880) dat in de metaalindustrie decennia lang tienduizenden mensen tewerk stelde en vooral metaaldraad, metaalkoord en deklagen produceerde. Het is een multinational die haar productie voor een belangrijk deel van België naar lage loonlanden verhuisde. Zo kon de productie goedkoper en werden de winsten groter. Zoals het een winstgevend bedrijf betaamt, gaat het als speler op de markt de concurrentie aan met andere bedrijven met een streven naar winstmaximalisatie. Bekaert is daarom ook op de financiële markt een beursgenoteerd bedrijf.

    Als Bert De Graeve aangeeft dat er geen andere oplossing bestaat dan een grote groep werknemers op straat te zetten, dan is dit uiteraard een gevolg van die winstlogica. Daarenboven wijst de studiedienst van de PvdA op het feit dat Bekaert (zoals vele andere multinationals) op haar winsten geen belastingen betaalt. Winsten die voor Bekaert in België de afgelopen vijf jaar 124.640.172 euro zouden bedragen.

    De belastingsvoordelen voor bedrijven in dit land zijn gigantisch, o.a. via de notionele interestaftrek. Dus Bekaert heeft vrij spel om haar winst te maximaliseren voor de bedrijfsleiding en de aandeelhouders. Dit gaat binnen de winstlogica van het kapitalisme voor op degelijke jobs en werkzekerheid. Binnen dit systeem is er dus geen andere oplossing dan te saneren, wat Bert De Graeve met de eerder genoemde stelling bevestigt.

    Er stellen zich bijgevolg twee belangrijke vragen: welke oplossingen zijn er om toch werkzekerheid te voorzien en hoe kan men daartoe komen?

    Garantie op winst of garantie op jobs?

    De kwestie waar we met de (metaal)industrie in België naartoe willen, stelde zich reeds enkele maanden geleden bij de sluiting van grote delen van de productie van Arcelor Mittal. Op 7 december 2011 betoogden meer dan 10.000 mensen tegen de sluiting van de warme fase van de staalproductie in Luik. Daar werd een alternatieve oplossing vooropgesteld: nationalisatie.

    Nationalisatie van een bedrijf betekent dat de productie in publieke handen komt. Zodanig bestaat de mogelijkheid om de winstlogica te doorbreken. Hierbij is het echter essentieel dat de nationalisatie niet wordt gebruikt om de samenleving te laten opdraaien voor de kosten om dan het bedrijf terug in private handen te geven wanneer het opnieuw winstgevend kan zijn. We denken hierbij aan de nationalisatie van Dexia. We hebben nood aan een andere soort nationalisatie.

    Wanneer niet louter Arcelor Mittal en Bekaert in publieke handen zouden komen, maar de volledige metaalindustrie, kan worden beslist om deze productie ten dienste van de samenleving te stellen. Dit betekent dus ten dienste van de mensen die vandaag afhankelijk zijn van een job of uitkering om in hun levensbehoeften te voorzien. Dit betekent dan ook niet (!) ten dienste van een kleine groep die winstmaximalisatie beoogt. Om zo’n beslissing te kunnen nemen, dient een vorm van democratische controle te bestaan van de werknemers en de samenleving, namelijk controle op de beslissing waar we met deze productie naar toe willen.

    Bert De Graeve heeft het niet over een dergelijke oplossing, maar zoekt oplossingen binnen de winstlogica om daarmee de eigen winsten veilig te stellen. De vakbonden bij Arcelor Mittal hebben daarentegen de piste van nationalisatie wel reeds opgeworpen. In die zin werd de voorzet gegeven aan de werknemers van Bekaert en de vakbonden.

    Bij de pakken blijven zitten of de strijd aangaan?

    De werknemers bij Bekaert waren ontredderd door de beslissing van de directie. Een werknemer van Bekaert Aalter stelde het als volgt "Miljardedju, we zijn boos. Echt waar, we zijn zeer verontwaardigd. Nu wordt dat hier gesloten, zo goed als, dat trekt er echt niet op. Het zijn weer de gewone mensen die het moeten betalen. Ik werk hier nu 23 jaar, ik ben nu 50. Ik heb geen probleem met werken, ik werkte graag. Maar dat we zo uitgebuit worden, dat is echt degoutant, echt waar." (deredactie.be; 2 februari 2012)

    Er heerst tot op heden twijfel op de werkvloer over wat er nu dient te gebeuren: aanvaarden en een goede ontslagregeling realiseren of de strijd voor het behoud van de tewerkstelling aangaan? De tweede optie lijkt de enige mogelijkheid om de oorzaak van dit en andere sociale drama’s aan te pakken. Stakingen, betogingen en bedrijfsbezetting kunnen hierbij een gepaste methode zijn.

    Een gezamenlijke strijd voor werkzekerheid via nationalisatie kan tevens een breuk met het kapitalisme (lees: de fundamentele oorzaak) betekenen om zo sociale vooruitgang te realiseren. Zo kan worden gebroken met de vernoemde uitbuiting en hoeven de gewone mensen niet meer opnieuw te betalen voor de crisis van de 1%.

    Solidariteit met de werknemers van Bekaert is aan de orde. Het is geen strijd die de werknemers van dit bedrijf alleen kunnen voeren. Maar zoals met de algemene staking van 30 januari tegen de besparingen van de regering werd aangetoond, is het een strijd die we vooral algemeen en gezamenlijk zullen moeten voeren. Een strijd met nederlagen en successen om te komen tot een productie ten dienste van de samenleving en niet te den dienste van Bert De Graeve en soortgenoten.

  • GENT. Interviews aan de stakingsposten

    Ook in Gent bezochten we op de algemene staking van 30 januari vele stakingsposten. Telkens werden we goed ontvangen en was er de mogelijkheid om te discussiëren en onze pamfletten te verdelen we probeerden ook zoveel mogelijk interviews af te nemen om een beeld te kunnen geven van de stemming.

    Door een hele reeks correspondenten


    Rogers Corporations

    Eén arbeider werkte, waarbij hij bijgestaan werd door een bediende (beslist door de directie). Qua veiligheid voor de bediende is dit totaal onverantwoord, aangezien er geen ervaring of kennis over de productie en werktuigen gekend is. Het ACV besliste daarop dat ze voor elk uur dat de bediende gewerkt heeft, de arbeiders voor evenveel tijd het werk zullen neerleggen (sowieso al 4 uur).


    Volvo Cars: interview met Patrick Rottier, arbeider en militant bij ABVV

    Waarom staak je?

    In het verleden is er veel strijd gevoerd omwille van sociale vraagstukken, en hier mag geen afbouw van komen. Mijn probleem is vooral de problematiek van langer te moeten werken, zeker als arbeider in een fabriek is het bijna onmogelijk om na je vijfenvijftigste nog alle taken naar behoren uit te kunnen voeren.

    Hoe is de mobilisatie in de informatiecampagne verlopen?

    Er was een goede opkomst aan het piket. Ook de mobilisatie de afgelopen weken in het bedrijf was goed, wat duidelijk aantoont aan dat onze mensen wel degelijk bezig zijn met hun toekomst, ook de jongeren binnen het bedrijf, die de afgelopen week maar al te vaak werden voorgesteld als zijnde tegen de staking.

    Denk je dat de staking ervoor zal zorgen dat de regering de besparingen zal terug schroeven?

    De actie is sowieso een succes. Diegenen die willen werken kunnen dit doen, maar dit heeft weinig zin aangezien de hele productielijn stil ligt. Hopelijk zal de staking er toe leiden dat de regering en de vakbonden terug samen gaan zitten. Een fundamentele oplossing zal dit echter niet kunnen bieden, aangezien het probleem veel verder gaat dan België: een Europese aanpak zal noodzakelijk zijn.


    Interview met Theo Van Der Wilt, arbeider en ACV-militant bij DSV

    Waarom staak je?

    Als arbeider in een ploegensysteem werken is bijzonder slopend. Momenteel werk ik 4/5 om mee te kunnen, maar dan nog blijft het zwaar. Als we dan ook nog eens langer gaan moeten werken gaat dit nog zwaarder worden.

    Was er een invloed van het media-offensief?

    Het media-offensief was vooral voelbaar bij de bedienden, bij de arbeiders die zware fysieke arbeid moeten leveren was er wel veel enthousiasme en sympathie voor de staking.

    Denk je dat de staking ervoor zal zorgen dat de regering de besparingen zal terug schroeven?

    De regering pakt de kwestie volledig verkeerd aan. Jarenlang heeft de regering zich in de kosten gewerkt, en nu worden deze allemaal in 1 keer afgewenteld op de werkende bevolking. Nu al zijn er veel mensen die amper rondkomen op het einde van de maand, en dit gaat de komende periode alleen maar erger worden met deze besparingen.


    Interview met Stijn Van Geem, arbeider en ABVV-militant bij Arcelor-Mittal

    Waarom staak je?

    In de eerste plaats als reactie op de besparingspolitiek die de afgelopen maanden door de nieuwe regering is aangekondigd.

    Hoe is de mobilisatie in de informatiecampagne verlopen?

    Uiteindelijk hebben we vrij veel mensen in het bedrijf kunnen bereiken, maar de mobilisatie is wel zeer laat op gang gekomen door gebrekkige en late informering vanuit Brussel.

    Was er een invloed van het media-offensief?

    We hebben recent nog heel wat problemen gehad in verband met de afgesloten CAO, waardoor er ook voor deze staking toch wat verschillende opinies waren bij de arbeiders, wat er voor zorgde dat dezen ook vatbaarder waren voor het anti-stakingsoffensief in de media. We hebben dit vooral proberen tegengaan door met de mensen op de werkvloer te blijven discussiëren. Ook bij jongeren was er niet echt veel enthousiasme, maar ook dit hebben we proberen oplossen door veel te discussiëren.

    Denk je dat de staking ervoor zal zorgen dat de regering de besparingen zal terug schroeven?

    Het actievoeren mag niet stoppen na vandaag. Volgens mij moeten de vakbonden vandaag al dreigen met nieuwe acties als er geen gehoor aan de staking van vandaag wordt gegeven.


    Interview met Mark de Visscher – ABVV Honda

    Dag Mark, hoe hebben jullie de voorbereiding van deze staking aangepakt?

    “We hebben in totaal 4 pamfletten verdeeld met informatie en zijn gaan spreken in de refters. Deze informatieverspreiding heeft een reële impact gehad. Er is veel volk thuis gebleven. Deze morgen zijn slechts 12 arbeiders binnen gegaan. Van de bedienden gaan er wel heel wat werken. De patroons beweren dat wij de werkwilligen gijzelen, maar dat klopt niet. Kijk, wij hebben hier zelfs een rode loper uitgerold voor alle werkwilligen.”

    “Trouwens, als ze een indexsprong durven voorstellen dan zal het er serieus tegen zitten. Want de indexering van onze lonen verdedigen is enkel maar ervoor zorgen dat onze koopkracht wordt behouden. Dat zijn geen loonsverhogingen hé.”

    “We hebben ons best gedaan om aan de werknemers hier uit te leggen dat al onze verworvenheden niet door Sinterklaas cadeau gedaan zijn. Alles wat we hebben bekomen is er gekomen door te staken. En dat gaan we nu niet laten afpakken.”

    “Deze staking is ook een grote waarschuwing voor wat de regering nu al aankondigt voor een tweede besparingsronde. Tegen eind februari zoekt de federale regering nog eens 2 miljard euro en ook de Vlaamse regering zal nog extra besparingen aankondigen. Denken ze echt dat ze ons nog meer kunnen doen inleveren? Waarom wordt het bankgeheim niet afgeschaft dan krijgen we eens zicht op de echte vermogens en rijkdom in dit land en kan er een vermogenskadaster worden opgesteld. De fiscale fraude aanpakken zou een grotere prioriteit moeten krijgen. Dat is toch niets minder dan diefstal van gemeenschapsmiddelen.”


    Taminco. Gesprek met drie militanten. ACLVB: Rudi ABVV: Patrick ACV: Piet

    Wat is de reden dat jullie staken?

    Er zijn verschillende redenen: er is de vrees voor de index, de pensioenen, en natuurlijk ook de onrechtvaardigheid die ervoor zorgt dat de zwakkeren de crisis betalen terwijl de winsten van de grote bedrijven oplopen en ze niet eens belastingen hoeven te betalen. Voor de werklozen betekenen deze besparingen een verlenging van de wachttijden in een periode van hoge jongerenwerkloosheid.

    Alle militanten staken. De bedienden staken niet vandaag en er is ook een deel van de arbeiders die in de fabricage werken en die niet kunnen staken omdat het bedrijf anders 3 dagen stil ligt. De meesten onder hen zouden wel willen maar dat mag niet. Het onderhoud, laden en lossen staken dan weer wel.

    Hoe verliep de communicatie?

    Staken doe je niet zomaar. Het is een middel dat je gebruikt wanneer je met je rug tegen de muur staat. Wij wilden, in aanloop van deze stakingsdag, vooral de mensen aan het denken zetten over de onrechtvaardigheid, de gevolgen van de crisis en de besparingen en over de noodzaak van het staken.

    Voor de rest hebben we voorzichtig gemobiliseerd. Een belangrijke reden voor mensen was bijvoorbeeld de onzekerheid rond de regionalisering van de hypothecaire belastingaftrek, maar ook de agressieve houding ten overstaan van de index. Indien ze daar willen aan raken zal de stakingsbereidheid enkel maar groeien.

    Hoe hebben jullie het media-offensief tegen de staking ervaren?

    We gaan ervan uit dat het voor veel mensen nog te weinig leeft. De media heeft een heel sterke invloed. Zij maken er een generatieconflict van terwijl het ook gaat om het pensioen en de lonen van de jongere werknemers. Er is in België nog steeds de mogelijkheid om te consumeren zoals voorheen. Mensen voelen de besparingen nog niet in hun portemonnee, maar daar zal verandering in komen.


    Vincolit. Interview met ABVV-delegee Hendrik Van Eename en ACV-militanten: Mario, Patrick & Ben

    Waarom staken jullie vandaag?

    ACV-militant: De besparingen vandaag zijn onrechtvaardig. Samen met de druk om langer te werken lijkt het wel alsof ze ons 100 jaar terug in de tijd willen katapulteren. Als we vandaag ‘ja’-knikken is het hek van de dam. We kunnen niet blijven aanvaarden wat ze ons opleggen. Indien we dit niet stoppen zullen de jongeren van vandaag werken tot hun 70ste of 75ste nadat ze eerst in langdurige werkloosheid terecht komen zonder uitkering.

    ABVV-delegee: Bovendien komt dit besparingsplan bovenop een hele reeks van redenen tot ongenoegen. Dit zorgt ervoor dat de bereidwilligheid heel groot is.

    Hoe verliep de communicatie in verband met de staking?

    ABVV & ACV: De verschillende bonden (ABVV en ACV) werken goed samen. De pamfletten van de vakbond hebben hun impact niet gemist: iedereen van de arbeiders staakt mee en ook een deel van de bedienden.

    Hoe zien jullie de toekomst in?

    ABVV: Uiteraard blijft het hier niet bij. De regering zal nieuwe besparingen aan dit pakket toevoegen. Nieuwe acties zijn dan onvermijdelijk. Anderzijds moeten we rekening houden met het feit dat de crisis er voor zorgt dat staken een financieel harde dobber wordt voor de arbeiders.

    ACV: Indien deze besparingen niet terug gefloten worden, zal er verdere actie moeten volgen. We moeten wel iets doen. Een 48-urenstaking is absoluut noodzakelijk in dat geval.


    Brandweer Gent

    Waarom staan jullie hier op de betoging in Gent?

    Wij kunnen niet staken, maar wij manifesteren mee omwille van de wijziging van statuut. Die verandering binnen het besparingsplan van Di Rupo betekent dat wij niet meer zullen genieten van het statuut van de veiligheidsdiensten. Andere sectoren zoals politie, militairen, rijdend personeel van de NMBS kunnen dit wel nog, maar voor ons geldt dat wij 4 jaar langer zullen moeten werken.

    De meerderheid van onze collega’s kunnen dit onmogelijk aan. Vandaag bestaat er nog de mogelijkheid om te kiezen. Maar indien dit voor iedereen de regel wordt zullen sommigen gewoonweg aan het werk ten onder gaan. Daarenboven betekent dit dus dat steeds minder jongeren ons korps zullen kunnen versterken. Dit terwijl ze steeds meer fysieke paraatheid van ons vragen: dat slaat als een tang op een varken.

    Indien deze wijziging van het statuut niet wordt teruggeroepen zal sociale strijd volgen. Dat is onvermijdelijk.


    ABC. Gesprek met Tim (ABVV), Marnix (ACV) en Alain en Marnic (ACLVB)

    Waarom staken jullie vandaag?

    Er zijn verschillende redenen. Enerzijds wordt de “landingsbaan” weggenomen voor de oudere werknemers. Voor jongeren, waar vandaag een grote werkloosheid heerst, wordt de uitkering uitgesteld en afgeknabbeld. Enerzijds worden we gedwongen om maar te werken tot 58 omdat we nadien niet productief genoeg zijn en anderzijds wordt je als 20-jarige verteld dat je niet voldoende ervaring hebt. Het lijkt wel alsof je zo rond de 35 jaar moet zijn om een job te kunnen vinden. Van de 200 werknemers zijn er vandaag 4 werkwilligen.

    Langer moeten werken is een leugen. Het is niet nodig als we enkel en alleen de belastingen van de bedrijven terug op het wettelijke niveau brengen. Bedrijven betalen minder belastingen dan ons maar ze maken wel miljarden winst.

    Hoe zien jullie de komende periode?

    Eerst zal het afhangen van wat er in Brussel besproken wordt. De vraag is wel of ze eigenlijk echt onderhandelen. Van Quickenborne sprak zich uit tegen de staking door te zeggen dat er onderhandelingen moeten zijn. Wel, die waren er niet, nu heeft hij ze…

    En daarna zullen verdere acties noodzakelijk zijn. We moeten wel. Voor de werknemers en onze kinderen en onze kleinkinderen. Het is voor hen dat we hier vandaag staan in tegenstelling tot wat de media beweren.


    SOLUTIA: interview met Werner

    We staken omdat we beu zijn dat wij van alles de afrekening krijgen. De banken hebben de crisis veroorzaakt, maar zij moeten helemaal niets bijdragen. Wij moeten nu later op pensioen gaan. Vooral het feit dat die pensioenhervorming zonder enige vorm van overleg is doorgevoerd steekt ons zwaar op de maag. De index wordt constant aangevallen, het meeste recente idee dat de ronde doet is dat er een indexsprong zou worden overgeslagen. Eén overgeslagen indexsprong aan het begin van je carrière betekent dat je in totaal zo’n 50.000 € minder gaat verdienen. Verder ligt ook de sociale zekerheid onder vuur, die zou verder verzwakt worden. Ook heel die anti-vakbondscampagne die in de media gevoerd is geweest stoort ons enorm.

    Het loon van de nieuwe generatie, die achter ons komt, zal lager zijn dan de onze. De studenten zijn zogezegd tegen de staking, maar uiteindelijk is het ook in hun belang dat we hier staan.

    De energieprijzen stijgen voortdurend. Electrabel heeft aangekondigd haar prijzen te zullen laten stijgen ‘omdat het te warm is geweest’. Omdat ze niet genoeg verkocht hebben dus. Het zijn net die energieprijzen die een enorme stijgende invloed uitoefenen op de index nu. Mensen kunnen zich nu al minder (financieel) permitteren.

    Solutia betaalt nu 1840 € belasting, terwijl ze wel 84 miljoen € winst gemaakt hebben. De grote bedrijven mogen gerust meer belasting betalen. De notionele intrestaftrek heeft gezorgd voor enorm veel meer winst voor de bedrijven, maar heeft amper geleid tot enige stijging van de werkgelegenheid. Arcelor Mittal betaalt maar 500 € aan belastingen.

    De uitspraak van Tobback dat deze staking een atoombom is, is een ongelukkige uitspraak. Die band van de rode vakbond met SP.a, moet dat nog? Op de werkvloer, naar het personeel toe, proberen we vooral de rol van de NV-A duidelijk te maken, een stem voor de N-VA te ontraden.


    AMCOR: interview met François

    Wij staken tegen de maatregelen van de federale regering. De maatregelen die al genomen zijn gaan we allicht niet meer kunnen terugdraaien, maar we staken vooral tegen de maatregelen die nu nog gaan komen. Een van de pistes die ze nu aan het overdenken zijn is een indexsprong.

    Een tweede reden waarom we staken is omdat de arbeiders al genoeg betaald hebben. Het grootkapitaal mag ook eens betalen. De banken mogen ook eens bijdragen, er moet een miljonairstaks komen, de notionele intrestaftrek mag eens aangepakt worden.

    In de media wordt constant gesteld dat de acties te vroeg of te laat plaatsvinden. Voor nieuwjaar hebben we al betoogd om te tonen dat we het met dit beleid niet eens zijn, toen was het zogenaamd te vroeg, nu is het dan weer zogenaamd te laat. Als je niets doet gaat er nooit iets veranderen.

    Voor verdere acties moeten we natuurlijk eerst afwachten en kijken wat de stakingsbereidheid vandaag is.

    Bij ons op het bedrijf zijn er twee afdelingen. De ene afdeling is heel gemakkelijk stil te leggen, de stakingsbereidheid is daar meestal ook erg hoog. Meestal organiseert de directie één dag technische werkloosheid per maand op die afdeling, deze maand is die natuurlijk voor vandaag, tijdens de staking, gepland. De andere afdeling is moeilijker stil te te leggen, maar voor deze staking hebben we ook vanuit het personeel daar de vraag gekregen of ze mochten meestaken. Vervolgens heeft één van hun chefs lopen intimideren met sancties voor stakers. Desondanks is toch ongeveer 25% van die afdeling is staking.

    Bruno Tobback? Op sommige punten ben ik het met hem eens, op andere punten zit hij echter fout. Wat mij vooral stoort is dat binnen de regering vooral de VLD haar standpunten binnenhaalt, terwijl de VLD en de SP.a toch ongeveer evenveel stemmen gehaald hebben.. De SP.a met de PS samen zijn zelfs stuk groter dan de VLD en de MR samen. Ook de CD&V en CDH zijn niet zo groot. De VLD voelt zich natuurlijk geruggensteund door de NV-A, maar de SP.a had toch wel het been meer steef kunnen houden.

    Tobback komt wel bij de vakbond spreken als hij stemmen moet halen, maar wanneer levert hij eens een dienst terug? Een socialistische partij dient het belang van de arbeiders centraal te stellen, niet die van de industriëlen.

    Veel van diegenen die nu werken zijn begonnen op 14, 15, 16 jaar met werken. En die zijn niet hooggeschoold, dat is dus geen zittend werk hé. Er zijn ook 600.000 werklozen in België, dus waarom langer werken? Op deze manier ontstaat er een generatie jongeren die niet gaat kunnen werken, die misschien wel nooit aan werk gaan geraken.

    Het zijn de werkgevers die ons werk moeten aanbieden. Ze weigeren mensen omdat ze geen ervaring hebben, maar het is logisch dat je het werk nog moeten leren als je net van de schoolbanken komt. De werkgevers hebben geen geduld meer.

    Er zijn veel mensen die aan interimcontracten moeten werken. Ik ken mensen die al twee jaar ergens werken, altijd met dagcontracten. Dan heb je geen jobzekerheid, iedere volgende dag kan je job gedaan zijn, bovendien kun je dan ook niet een lening aangaan om een huis te kopen.

    De fiscale fraude en de lage (reële) vennootschapsbelasting, dat is de grootste schande die er bestaat in België. Bij de belastingdienst mogen ze zelf niet meer beslissen welk bedrijf ze gaan controleren, de computer bepaalt dat voor hun. Daarnaast moeten ze ook nog eens toelating krijgen van hun overste, als die zegt dat het bedrijf te cruciaal is voor België mag de controle niet doorgaan.

    Ons bedrijf betaalt geen één cent belasting op hun winst aan de staat. Nochtans maken ze wel zo’n 16 miljoen € winst. Ook de notionele intrestaftrek is een schande. Zoiets bestaat enkel in België.

    Electrabel maakt 15 miljard € winst, maar de elektriciteit is een heel pak duurder dan in het buitenland. De subsidies voor zonnepanelen is vooral naar een aantal bedrijven gegaan die heel vele zonnepanelen geplaatst hebben, soms wel ter grootte van enkele voetbalvelden. Volvo, Colruyt, Katoennatie, ze hebben allemaal een hoop zonnepanelen geplaatst.

  • BRUSSEL. Verslag en foto’s van het piket aan het Brugmann-ziekenhuis

    Het Brugmann-ziekenhuis is een publieke instelling. Maandag werd er gestaakt tegen de asociale maatregelen van de regering. Ondanks de stelling van de site van Le Soir dat er in de ziekenhuizen van het Brusselse Iris-netwerk geen actie werd gevoerd, bleek de staking in Brugmann goed opgevolgd te worden.

    De syndicale militanten mobiliseerden gedurende twee weken waarbij een pamflet werd verspreid en er waren ook twee algemene vergaderingen voor het personeel.

    Uiteindelijk stonden een 50-tal stakers de volledige ochtend voor de poorten van het ziekenhuis in een levendig en aangenaam piket. De drie vakbonden waren er vertegenwoordigd. Het is niet duidelijk hoeveel personeelsleden uiteindelijk gestaakt hebben, maar er was wel een grote actiebereidheid. Deze staking was nog maar een begin!

  • LUIK. Algemeen verslag van de stakingsdag

    Verslag door Nico, foto’s door Daphné en Simon

    We vertrokken heel vroeg op de dag naar de piketten, slechts enkele uren na een bezoek aan het piket van het spoorpersoneel in de buurt van het station van Guillemins. Er viel sneeuw en het was ijskoud, maar dit had amper een impact op de warme strijdvaardigheid aan de goed bijgewoonde piketten.

    Ronde punten afgezet

    We houden een eerste stop aan de industriezone Hauts-Sarts. Daar zijn verschillende ronde punten geblokkeerd met paletten, banden en planken. Met de sneeuwval en de vrieskoude zorgt dit ook visueel voor een mooi uitzicht. Op de piketten staan militanten met rode en groene vestjes aan. Er zijn korte discussies met wie probeert binnen te geraken op het industrieterrein. Er staat een opvallend groot piket in de buurt van Techspace Aéro, waar er voor het bedrijf zelf ook nog een indrukwekkend piket is. De stakers controleren het industrieterrein en niemand gaat er tegen in.

    We trekken van het ene piket naar het andere en zien overal bedrijven met gesloten deuren, militanten die hun piket versterken en met plezier de discussie aangaan om hun strijdbare standpunten kracht bij te zetten. We zien tal van militanten terug die we eerder zagen op betogingen of in diverse strijdbewegingen. We leren ook vele nieuwe gezichten kennen. De discussie gaat al snel over de vraag hoe we het besparingsbeleid kunnen stoppen.

    Ons pamflet kan daarbij op heel wat belangstelling rekenen. We discussiëren onder meer over het actieplan dat nodig is om de beweging voort te zetten. De kwestie van een actieplan komt overal terug. Zeker op de piketten met metaalarbeiders wordt vaak verwezen naar de voorstellen van Nico Cué, de voorzitter van de Franstalige metallo’s van het ABVV. Die had voorgesteld om een stakingsplan op te maken waarbij er in oplopende lijn actie wordt gevoerd met uiteindelijk een 72-urenstaking. Hoe kunnen we zo’n actieplan opbouwen? Hoe kunnen we bredere lagen van de bevolking daarbij betrekken? Die vragen zouden de hele dag terug komen. Een andere kwestie die terugkomt, is de noodzaak om alle banden tussen de vakbonden en besparingspartijen zoals de PS te verbreken.

    Op een van de piketten spreken we met een jonge arbeider van een jaar of twintig. Hij heeft een opvallend scherpe kijk op de regering, de besparingen en de algemene staking. Het gaat immers om een jongere van Griekse afkomst en heeft in Griekenland al gezien wat een besparingsbeleid onder leiding van een zogenaamd socialistische partij kan teweeg brengen voor de gewone bevolking. Hij laat zich niet vangen aan de propaganda rond het tijdelijke karakter van de besparingen of aan het media-offensief tegen de stakers. Hij is er samen met vele anderen op het piket van overtuigd dat dit nog maar het begin van de strijd is. Het is overigens een sterk begin als we naar de piketten en de omvang ervan kijken. Nog voor 6u ’s ochtends lijken de piketten versterkte arbeidersburchten die niet inneembaar zijn.

    Stadscentrum in handen van de stakers

    Hierna trokken we naar het stadscentrum van Luik waar we overal groepjes stakers zagen. Aan verschillende winkels, maar ook aan de provinciale diensten en zelfs voor de kantoren van de Union des Classes Moyennes (UCM) hebben personeelsleden een piket opgezet. Op een bepaald ogenblik zegt een kameraad van de bediendenbond SETCa dat er versterking nodig is aan een piket voor AXA. We haastten er ons naar toe en stellen daar vast dat de oproep meteen leidde tot een toestroom van stakers, er stonden al snel tientallen actievoerders om het piket te verdedigen. Uiteraard was ook dit een goede gelegenheid om verder te discussiëren. Opvallend daarbij is dat strijd en solidariteit gisteren misschien nog utopisch leken te zijn, maar vandaag centraal in de discussies staan.

    Om 9u trekken we naar de markt voor het stadhuis. Daar voeren de groene vakbondsmilitanten een actie onder de titel “We laten ons niet rollen”. Er zijn 200 tot 300 militanten aanwezig op deze actie. Hierna vervolgen we met een bezoek aan het piket voor het station van Luik-Guillemins alsook aan de bioscoop Kinépolis in Rocourt. Ook daar is een piket opgezet door militanten die in de cinema werken, aangevuld met enkele arbeiders van Tecteo en enkele metallo’s. We verdedigen het piket en moeten verschillende mensen duidelijk maken dat ze vandaag geen film kunnen meepikken. Een klant wordt er nogal nijdig, al snel blijkt waarom. De man was een kleine ondernemer die eerder op de dag niet op zijn bedrijf was binnen geraakt omwille van een piket.

    We bleven een tijdje op dit piket om nadien op café aan de nabespreking te beginnen. We verkochten doorheen de dag een dertigtal exemplaren van ons maandblad en hadden tal van interessante discussies over de versterking van het verzet tegen de besparingen, de methoden van strijd (hoe piketten, blokkades,… opzetten en versterken) en de noodzaak van een politiek verlengstuk voor onze strijd. Dit was nog maar een begin!

  • Actie tegen de prijsverhogingen van de MIVB in Brussel

    Op woensdag 1 februari werden nieuwe tarieven van kracht bij de MIVB, het Brusselse openbaar vervoer. Een twintigtal reizigers verzamelden voor de ingang van het metrostation St Gillis Voorplein om daar te protesteren tegen de prijsverhogingen. De actie werd gesteund door LSP en ALS.

    Verslag door Nico M, foto’s door Navid en Pablo V

    De nieuwe prijsverhogingen gaan gepaard met besparingen door de Brusselse regering onder leiding van Picqué (PS). Dit is een nieuwe en schandalige poging om de besparingen af te wentelen op de kap van de gebruikers en het personeel.

    In het voorstel wordt 5 miljoen euro bespaard op de lonen. De regering Di Rupo en de regionale regering Picqué willen de crisis laten betalen door de werkenden, jongeren en hun gezinnen. De nationale besparingsmaatregelen gaan daarbij gepaard met regionale en gemeentelijke maatregelen.

    Daarbij liggen alle sociale verworvenheden en openbare diensten onder vuur. “Ze lenen aan de banken tegen een nultarief en zeggen ons vervolgens dat er geen alternatief is en dat we nu eenmaal moeten besparen”, stelde een voorbijganger.

    We verdeelden een pamflet aan de voorbijgangers. We willen verder campagne voeren voor gratis en degelijk openbaar vervoer. Daarbij pleiten we ook voor solidariteit tussen gebruikers en personeel. Het is niet aan ons om hun crisis te betalen!

  • BRUSSEL. Verslag en foto’s van piketten in Elsene

    Verslag door Clément, foto’s door Bruno

    Zowel aan de stelplaatsen Delta en Buyl (MIVB) als aan de ULB, de VUB of bij de concessiehouder van Renault in Elsene werd de stakingsoproep goed opgevolgd. De staking vindt plaats tegen een economische achtergrond die er niet goed uitziet voor werkenden, maar ook niet voor jongeren.

    Op de stakersposten aan de ULB was er niet altijd een grote aanwezigheid, maar de strijdbaarheid was wel aanwezig. Er waren personeelsleden en studenten van verschillende organisaties die vanaf 5u30 aanwezig waren op het piket. De traditionele media had de stakers afgedaan als luieriken zonder enige steun, op het piket bleek daar niets van.

    Het zit het personeel hoog en dat laten ze steeds meer zien. Overal waar we kwamen, zagen we werkenden die klaagden over hun arbeidsvoorwaarden en die verbeteringen eisten. Het stakingswapen is daartoe aangewezen. “De bazen en ook de managers die de publieke sector overnemen kunnen overgaan tot afdankingen en intimidatie. Wij hebben daartegenover het wapen van de staking.”

    Bij Renault en aan de stelplaats Buyl vallen de vakbondsvlaggen op en staan de vuren klaar om de aanwezigen op het piket warmte en moed te geven. De aanwezige arbeiders zijn woest. Ze hebben er genoeg van om ieder jaar opnieuw te stemmen voor lege beloften en holle woorden. Ze hebben er ook genoeg van dat ze dag na dag beledigd worden in de kranten, terwijl ze enkel hun recht op collectieve actie benutten. Het is overigens via dergelijke collectieve actie dat de kinderarbeid werd afgeschaft, merken enkele arbeiders op.

    Het is duidelijk dat deze regering haar besparingsoperatie zal willen doorzetten en steeds verder zal gaan. Die besparingen zullen iedereen raken, zowel groene als rode vakbondsleden als werknemers die niet mee staakten. Om ons verzet te versterken, moeten we ons degelijk organiseren en moeten de vakbondsleidingen hun banden met de traditionele partijen breken. We moeten de strijd aangaan, alle sociale verworvenheden zijn immers via strijd bekomen. Die strijd versterken we niet door ons te laten verdelen of door passief af te wachten wat de gevestigde partijen voor ons in petto hebben. We hebben nood aan een arbeiderspartij die onze belangen verdedigt. p>

    MIVB

    ULB

  • BRUSSEL. Verslagen en foto’s van piketten in het zuiden van Brussel

    Stéphanie (Brussel)

    De algemene staking werd ook in Brussel goed opgevolgd. We trokken in het zuiden van de hoofdstad naar enkele piketten om onze steun te betuigen.

    Aan de NMBS was er een sterk piket. Het ongenoegen bleek uit het grote aantal aanwezigen op het piket. Nochtans worden oude maatregelen (zo is er een regel uit 1981) terug boven gehaald om de solidariteit en de staking te ondermijnen. Die oude maatregel houdt in dat een personeelslid van de NMBS op een ogenblik van staking zich in gelijk welk Belgische station mag aanmelden om daar zijn/haar arbeidsuren te presteren en daarvoor een loon te krijgen. Dat heeft niet gepakt. De woede onder het spoorpersoneel is blijkbaar sterker dan de manoeuvres van regering en directie.

    Bij een vestiging van Inbev had zowat iedereen het werk neergelegd. Die actiebereidheid werd versterkt door het herstructureringsplan dat afgelopen september werd voorgesteld en waardoor 240 jobs zouden verdwijnen.

    Bij Imtech in Anderlecht werd ook 24 uren gestaakt. Daar werd onder meer geklaagd over de druk van hun baas. Het doen en laten van het personeel dat op de baan is wordt systematisch opgevolgd. Daar werd al zeven dagen tegen gestaakt, maar het systeem om het traject van alle auto’s permanent in kaart te brengen en te volgen werd in stand gehouden.

    Het bedrijf AutoVision, een onderaannemer van Audi, bestaat nog maar vier jaar in Brussel. Er werken 350 jonge arbeiders die tegen slechte voorwaarden en een laag loon (5 tot 6 euro minder per uur dan bij Audi) moeten werken. Bij zowel AutoVision als Audi werd ook geprotesteerd tegen de onhoudbare werkdruk.

    Audi

    Imtech

    InBev

    Brussel X

    Zuidstation

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop