Category: Op de werkvloer

Als onderdeel van de Europese actiedag van de vakbonden was er ook in Gent een actie. Aangezien er in de Arteveldestad geen vestiging van de Nationale Bank is, werd een flashmob georganiseerd in het stadscentrum. Dit werd gekoppeld aan de campagne ‘Laat het grote geld niet ontsnappen’. We publiceren enkele foto’s.

Jean-Marie

Gisteren was er een Europese actiedag van het Europees Vakverbond (EVV). Er waren acties in de 27 Europese lidstaten. Het protest was gericht tegen de pogingen om het besparingsbeleid op Europees niveau te institutionaliseren. Ook in ons land waren er verschillende protestacties door het gemeenschappelijk vakbondsfront. Er waren acties aan de vestigingen van de Nationale Bank, maar ook in andere steden werd geprotesteerd. Er zal tegenover de speculanten en bankiers meer nodig zijn dan symbolische acties. Waarom niet overgaan tot een Europese algemene 24-urenstaking om het verzet Europees te verenigen?

Karim

Gilles

Heel wat syndicalisten waren verrast door de opkomst voor de actie. Er werd verzamelen geblazen aan de lokalen van het ABVV. Ondanks de beperkte mobilisatie en het gebrek aan informatie, zat de zaal volledig vol met een 300-tal aanwezigen. Wij vormden al gauw een blok met de jongeren van het ABVV in de betoging die naar de lokalen van het ACV trok. Daar waren er een 100-tal aanwezigen. Er volgden ook nog een kleine honderd blauwe vakbondsmilitanten. Hierdoor was er toch een betoging met een 500 aanwezigen. Deze betoging trok naar de zetel van de bank BNP Paribas Fortis. Dit was niet slecht voor een slecht georganiseerde actie op een werkdag.

Een groot aantal betogers trok de gebouwen van de bank binnen, een ander deel van de betoging hield het kruispunt voor de ingang geblokkeerd. De ABVV-Jongeren brachten affiches aan met slogans als: "Als de rijken van de armen stelen, wordt dat business genoemd. Als de armen in opstand komen, wordt het geweld genoemd", of nog: "Onze dromen passen niet in hun stembussen." Intussen weerklonken vanuit een muziekinstallatie strijdliederen.

Er werd van de gelegenheid gebruik gemaakt om te discussiëren over de komende antifascistische acties met onder meer de anti-NSV betoging van 15 maart.

Op de actie bleek dat velen ongerust zijn over wat de regering voor ons in petto heeft. Velen beseffen de ernst van de situatie. Jammer genoeg heeft de vakbondsleiding het op een symbolische actie gehouden en werd vooral gezwegen over een antwoord op het besparingsbeleid. Welke acties zullen we organiseren en hoe voortbouwen na het succes van 30 januari? Daar kregen we geen antwoord op.

We mogen niet toelaten dat de leiding probeert te ‘landen’ met symbolische en ‘ludieke’ acties, terwijl een strijdbare basis wil doorgaan met de strijd. Het is nodi om een serieuze strijd te organiseren als we tot overwinningen willen komen. We moeten onze leiding onder druk zetten om terug echte acties op te zetten. We hadden al de geslaagde nationale betoging van 2 december en de geslaagde stakingsdag op 30 januari. Daar zullen we het toch niet bij laten?

Foto: Jeunes FGTB Charleroi

Door Simon (Luik)

In het kader van de Europese actiedag trokken syndicale militanten uit Verviers, Luxemburg en Namen naar het Groothertogdom Luxemburg om er te protesteren voor de kantoren van de Europese Investeringsbank. Voordien was er een bijeenkomst aan een industriezone vlak aan de grens. Daar waren er ook syndicalisten uit Frankrijk en Luxemburg op aanwezig. Die syndicalisten stelden dat de indexsprong in Luxemburg en de besparingen in andere landen alle arbeiders doorheen Europa raken.

De actie verliep erg strijdbaar, maar tegelijk was het duidelijk dat velen een pak verder willen gaan. De aanwezige LSP-militanten werden heel goed onthaald. We verdedigden de noodzaak van een europees verzet en de dringende noodzaak van een strijdbaar syndicaal antwoord op het asociale offensief van het patronaat. Er was uiteraard heel wat discussie over wat bij Meister in Sprimont was gebeurd. Op dit ogenblik wordt ook in het Europees Parlement een solidariteitsinitiatief genomen door Paul Murphy van onze Ierse zusterpartij.

We verkochten 25 exemplaren van ons maandblad, meer hadden we niet bij. We haalden ook ongeveer 50 euro steun op met badges, vooral die rond de index en het stakingsrecht konden op interesse rekenen.

Dit was maar het begin, wij gaan door met de strijd!

Aurore (Bergen)

Het gemeenschappelijk vakbondsfront trok in Bergen naar de vestiging van de Nationale Bank om er te protesteren tegen het feit dat wij moeten betalen voor de crisis. De vakbonden haalden uit naar het feit dat de miljoenen gewone Europeanen de lasten van de crisis moeten dragen, terwijl die crisis werd veroorzaakt om de lusten van de bankiers en speculanten te vergroten.

De Europese werkloosheid neemt explosief toe, zeker onder jongeren is dat het geval. In Spanje en binnenkort ook in Griekenland zit de helft van de jongeren zonder werk. Er zijn 115 miljoen Europeanen, 23,5% van de totale bevolking, die door armoede of sociale uitsluiting worden bedreigd.

De Europese leiders en de Belgische regering leggen een besparingsbeleid op, terwijl algemeen geweten is dat besparingen niet tot het einde van de crisis zullen leiden. Alle Europese landen moeten besparen en kijken daarbij naar essentiële uitgaven zoals voor gezondheidszorg, onderwijs,… Waar er net het meeste nodig is, worden de minste middelen voorzien.

Op de actie in Bergen waren er ongeveer 300 aanwezigen. Er was een betoging die vertrok van aan het station van Bergen om vervolgens naar de Nationale Bank te trekken. In de toespraken werd hard uitgehaald naar de politieke leiders. De crisis wordt aangegrepen om onze sociale zekerheid en onze sociale rechten af te breken. Het antwoord van de vakbonden moet daaraan aangepast zijn: we mogen ons niet laten doen!

Pensioenhervorming dwingt tot keuze:

Ondanks de belofte om geen genoegen te nemen met punten en komma’s, hebben de vakbondsleiders met de regering en het patronaat de landing ingezet over de pensioenhervorming. Voor de leiders van het gemeenschappelijk vakbondsfront is de bladzijde omgeslagen. Voortaan zullen we langer werken voor ons pensioen. Als we tijdens de volgende besparingsrondes niet helemaal kaal geplukt willen worden, moeten de drie miljoen vakbondsleden intern orde op zaken stellen. Houden we het bij stervensbegeleiding, overleg en diensten of gaan we voor democratische strijdbare vakbonden?

Artikel door Eric Byl uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’ die volgende week verschijnt

Voor de betrokken arbeiders in zware beroepen, invaliden en diegenen die nachtwerk verrichten, en ook voor wie tussen 57 en 61 jaar oud is, zijn de toegevingen van de regering reële bekommernissen afgedwongen door de staking van 30 januari. Het bewijst dat staken oplevert. We zijn verbaasd dat de regering daar zo snel op terug kwam, wellicht was het ingerekend. Wat ons echter nog veel meer verbaast en ontzet, is dat het gemeenschappelijk vakbondsfront daarmee genoegen neemt en het dossier afsluit. Wat met de loodsen, de cipiers en de brandweer? Moeten die zelf hun boontjes doppen? Voor al wie niet onder bovenstaande uitzonderingen valt, beantwoordt het resultaat van het overleg niet aan de ingezette middelen.

Was het niet de bedoeling dat de werknemers niet nog eens voor de bankencrisis zouden opdraaien? We hadden toch een plan: 10 tot 20 miljard door echte strijd tegen fiscale fraude, 5,4 miljard door afschaffing van de notionele interest, 9 miljard door komaf te maken met de fiscale geschenken aan bedrijven, en voorts extra heffingen op de woekerwinsten van Electrabel en op beursverrichtingen. Dat zou veel meer opleveren dan de 11,3 miljard die Di Rupo I haalt bij gepensioneerden, zieken en werklozen. Het zou ook de begrotingscontrole in maart overbodig maken en daarmee de speculaties over de index, de BTW, een algemene sociale bijdrage en nog eens een ‘eenmalige’ bevrijdende aangifte om zwart geld te repatriëren.

Een massale strijdbare betoging op 29 februari, de actiedag van het Europees Vakverbond, had aan heel Europa kunnen tonen dat het ons menens was met ons alternatief. Dreigementen met afdankingen, sluiting of delocalisatie, konden we beantwoorden met de eis tot nationalisatie van de betrokken bedrijven zoals bij Arcelor Mittal. Als heel de vakbeweging daarvoor had gemobiliseerd, zou dit werknemers overal in Europa geïnspireerd hebben en de Europese leiders aangepord om hun afbraakpolitiek te herzien. De symbolische acties aan de vestigingen van de Nationale Bank en de plechtige overhandiging van de eisenbundel van het EVV aan de Europese leiders, zijn zo zinloos als het zwaaien met een plakkaat voor euro-obligaties op het Schumanplein op de dag van de staking.

De houding van de vakbondsleiders is niet proportioneel met de klassenoorlog die regering en patronaat voeren. Ze beantwoordt niet aan een situatie waarin patronaat en regering geen eervol compromis wensen. Te lang zijn de vakbondsleiders met de sociaal- en christendemocratische politici mee gegaan in het neoliberalisme. Het verklaart het speculatieve beleid van Arco, de coöperatieve van de christelijke arbeidersbeweging. Op 17,3 miljard euro die in 2009 aan notionele intrestaftrek werd toegekend, kwam slechts 5% toe aan KMO’s. Dat nuanceert het gebruik ervan door de vennootschap van de familie De Leeuw. Natuurlijk ging het om een operatie beschadiging, maar mochten we van De Leeuw niet meer beginselvastheid wensen?

De tienduizenden syndicalisten verdienen een leiding naar hun model. Een verkozen leiding die zich zonder persoonlijk profijt dagelijks inzet voor de leden, die recht in haar schoenen staat, die onderhandelt op basis van de krachtsverhoudingen die ze heeft opgebouwd in plaats van te overleggen en het resultaat voorlegt aan de basis.

Het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) pleit voor een evenwichtig beleid. De werkgevers willen iedereen laten betalen. De meerderheid van de bevolking, de gewone werkenden, willen ze een indexsprong opleggen. Dat komt voor een volledige loopbaan neer op een inkomensverlies van 25.000 euro. Voor de werkgevers heeft het VBO echter ook een maatregel in petto: de afschaffing van de fiscale aftrekbaarheid van golfabonnementen.

Een eerste bedenking die moet worden gemaakt is dat het toch wel bizar is dat ondernemers die een golfballetje slaan dat blijkbaar van hun belastingen kunnen aftrekken. De kosten voor voetbalschoenen of een koersfiets zijn voor zover we weten geen fiscale aftrekposten voor gewone werkenden. Een golfabonnement is dat voor een ondernemer dus wel.

VBO-topman Rudi Thomaes deed het voorstel om de fiscale aftrekbaarheid van een golfabonnement af te schaffen bij wijze van voorbeeld van een maatregel die wel mogelijk is. Hij plaatst dit tegenover de voorstellen om bijvoorbeeld de notionele intrestaftrek aan te pakken. Daar mag niet aan worden geraakt: “’Het water staat de bedrijven nu nog aan de lippen” en nog: “Er kunnen echt niet nog meer belastingen bijkomen”.

Dat komt van een vertegenwoordiger van de bedrijfswereld waar de gemiddelde belastingvoet 11,8% bedraagt. Dat tarief heeft nog nooit zo laag gelegen, maar toch blijft Thomaes doorbomen over hoeveel belastingen wel niet worden betaald. Hij aarzelt niet om daarbij het officiële tarief van 33% naar voor te schuiven. Weet Thomaes dan niet hoeveel belastingen zijn leden betalen? Of is er sprake van een flexibele benadering van de realiteit? Iets om achteraf bij een spelletje golf eens goed mee te kunnen lachen.

Voor de gewone werkenden pleit het VBO net als VOKA voor een indexsprong. VOKA kon uitpakken met een studie verricht door een Leuvense hoogleraar, betaald door een leerstoel die door VOKA wordt gefinancierd. Het feit dat een indexsprong, het niet aanpassen van de lonen aan de stijgende prijzen en dus een verlaging van de reële inkomens, over een volledige loopbaan tot 25.000 euro minder inkomsten betekent, wordt uiteraard niet vermeld. Neen, de hoogleraar uit Leuven kwam tot de vaststelling dat een indexsprong niet zou leiden tot een daling van de consumptie. Die 25.000 euro zou de werknemer toch niet uitgeven, luidt de redenering klaarblijkelijk.

Een pijnlijke maatregel voor de werknemers is geen probleem volgens de werkgevers. Maar ze beseffen dat het pijn doet en zijn, om het evenwicht te bewaren, zelf ook bereid om een zware inspanning te leveren. Thomaes: “Zo zouden we de fiscale aftrekbaarheid van een golfabonnement kunnen afschaffen, ook al horen ondernemers dat niet graag.” Dat is volgens de VBO-topman een constructief voorstel terwijl de vakbonden volgens Thomaes “nog geen enkel voorstel hebben gedaan.”

Misschien kan een evenwichtig compromis worden gevonden in het voorstel om het afschaffen van de fiscale aftrekbaarheid van een golfabonnement voor ondernemers uit te breiden tot de volledige bevolking. Zowel werknemers, werklozen, leefloners als ondernemers worden dan aan eenzelfde besparingsmaatregel onderworpen. Dat het VBO dan nog eens zegt dat er vanuit werknemershoek geen constructieve voorstellen komen!