NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Onderwijs: voorspelbaar akkoord tussen bonden en Vlaamse Regering

    Toen de Vlaamse Regering bij monde van onderwijsminister Pascal Smet in februari dit jaar aankondigde de uitstapregeling TBS 58 + voor leerkrachten (56+ voor kleuteronderwijzers) af te schaffen, lanceerden de vakbonden een actieplan. Na één week werd het plan, inclusief het informeren van de werkvloer, door de leiding afgeblazen. Onderhandelen werd de boodschap. Vele leerkrachten hadden toen al in de mot dat een eenvoudige afschaffing van de TBS-regeling geen realistische optie was voor de regering en dat de zogenaamde toegevingen door middel van onderhandelingen reeds vooraf ingecalculeerd waren als pasmunt voor het afblazen van de acties.

    Na maanden absolute stilte over de onderhandelingen kwam exact één week na het statutair congres van ACOD-Onderwijs op 11 mei de fameuze persmededeling over het akkoord. En zoals verwacht komen er inderdaad enkele overgangsmaatregelen voor personeelsleden die op de vooravond stonden van hun TBS. De oorspronkelijke maatregel van de regering verschafte enkel nog personeelsleden die 57 jaar werden vóór 1/1/2012 het recht om op TBS te gaan, maar tegen maximum 40% van hun laatste wedde. Ook zij die reeds recht hadden op TBS, maar nog geen aanvraag indienden, konden nog tegen de nieuwe ongunstige voorwaarden uitstappen. Voor hen hebben de “onderhandelingen” opgeleverd dat ze toch nog tegen de oude gunstiger voorwaarden kunnen uitstappen. Voor de groep die 55 jaar werd in 2011 blijft er alsnog een mogelijkheid tot TBS maar dan tegen minder gunstige betalingsvoorwaarden (tussen de 75 en 82% van de vroegere berekende uitkering).

    Over de andere beloofde maatregelen om de eindeloopbaan te verlichten, moet er nog verder onderhandeld worden. Over de beperking van het aantal ziektedagen tot 120, geen woord. Een zeer voorspelbaar pover resultaat van onderhandelingen waar geen enkele opbouw van krachtsverhoudingen aan vooraf ging. Voor de overgrote meerderheid van het onderwijzend personeel zal TBS niet meer bestaan en in combinatie met de nieuwe federale pensioenwetgeving betekent dit 4 jaar langer werken(pensioen vanaf 62 jaar mits loopbaan van 40 jaar, over studiebonificatie in de persmededeling geen woord!). Dat dit resultaat het voorwerp is van een akkoord tussen vakbonden en regering roept bij velen ongeloof en verontwaardiging op.

    Dat langer werken een fataliteit is en geen echte politieke keuze, de mantra van de gevestigde media, wordt nu schijnbaar ook bijgetreden door de bonden. Een gemiste kans voor de strijd tegen deze neoliberale ideologie. Laten de bonden zich hier op sleeptouw nemen door hun neoliberale bevoorrechte partners, SP.a en CD&V? Op militantenvergaderingen werd gesuggereerd een oproep te doen aan lokale kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen om zich publiek te distantiëren van de regeringsmaatregelen, als voorwaarde voor een stem. Een wanhopig actievoorstel waarvan je het resultaat sterk kan betwijfelen. Maar nu de bonden zelf het akkoord verdedigen, kunnen ze zelfs dit actiemiddel niet meer benutten.

    De manier waarop dit akkoord door de strot wordt geramd van de basis en zelfs van de nationale besturen, staat in contrast met de raadplegingen die er normaal gebeuren in het kader van CAO’s en IPA’s. De basis kreeg deze keer niet de kans om zich uit te spreken. Een persmededeling stelde ons voor voldongen feiten. De nederlaag (zonder strijd) die het personeel nu incasseert, zal voor vele leerkrachten enorme problemen opleveren. Door het veranderend onderwijslandschap, de toenemende planlast, de evaluatieprocedure en de structurele besparingen neemt het aantal leerkrachten met burn-out en depressies nog steeds toe. Het VN-rapport over de jeugd wijst aan dat scholieren in Vlaanderen enorm schoolmoe zijn. Het blinde besparingsbeleid gaat voorbij aan deze realiteit.

    De verdere ondermijning van het personeelsstatuut en aanhoudende onderfinanciering, zal het beroep niet aantrekkelijker maken. Door de stijgende populatie scholieren dreigt er de komende jaren een aanzienlijk tekort aan leerkrachten. Veel leerkrachten, jong en oud, zien het niet meer zitten, 40% van de jonge leerkrachten stopt binnen de 5 jaar, oudere leerkrachten zoeken dikwijls een vlucht in vervroegde pensionering. De vakbonden hebben nog maar eens een kans laten liggen om jong en oud te verenigen in de strijd voor beter loon- en arbeidsvoorwaarden voor iedereen. Enkel strijdbare vakbonden met een politieke vertolking kunnen het onderwijs leefbaar maken voor leerkrachten en jongeren.

    Lees ook:

  • De terugkeer van 19de eeuwse antistakingsmaatregelen

    Naar aanleiding van een staking van treinbestuurders in Wallonië kondigde de directie van de NMBS aan dat de “aanstokers” van de actie een “boete” zullen krijgen die “meteen van hun salaris wordt afgehouden”. De treinbestuurders legden het werk neer na een ongeval met goederentreinen in Godinne afgelopen vrijdag. De staking ging volgens de directie uit van leden van de kleine vakbond ASBT (Autonoom Syndicaat voor Treinbestuurders).

    Het ongeval met de goederentreinen kwam niet bepaald als een slag bij heldere hemel, de wolken boven het goederentransport zijn door het rampzalige privatiseringsbeleid van de directie al langer dik samengepakt waardoor er onweer in de lucht hangt. De treinbestuurders die bij het ongeval in Godinne betrokken waren, werden door infrastructuurbeheerder Infrabel met de vinger gewezen. Infrabel stelde dat de seinen in orde waren, de bestuurders stelden dat ze plots bij een rood sein kwamen zonder dat er op voorhand een dubbel geel sein om af te remmen was. Hierdoor was op tijd stoppen onmogelijk.

    Uit protest tegen de verklaringen van de directie werd maandag het werk neergelegd door een aantal treinbestuurders, waaronder leden van ASBT, een kleine bond van treinbestuurders waar een bestuurder bij het ongeval in Godinne lid van is. In plaats van te antwoorden op de bekommernissen inzake de veiligheid van de bestuurders en het goederentransport – sommige vervoerde goederen zijn niet bepaald ongevaarlijk – haalde de directie op 19de eeuwse wijze uit naar de stakende personeelsleden.

    Woordvoerder Bart Crols verklaarde in de media: “De aanstokers kunnen zich verwachten aan een boete. Die wordt meteen van hun salaris afgehouden.” De directie stelt dat de personeelsleden niet staakten, maar “hun dienst in de steek lieten”. Vooral de “recidivisten en aanstokers” zullen aangepakt worden met een boete die minstens een vijfde van een dagloon bedraagt. Dat het afhouden van een dergelijk bedrag op het loon volgens professor Blanpain wettelijk niet kan, is voor de directie geen bezwaar.

    Boetes opleggen aan stakers is geen nieuw fenomeen. In de 19de eeuw was het een vaak voorkomende sanctie. Toen werden bij de minste ‘onregelmatigheden’ boetes opgelegd. In de film ‘Daens’ kan je daar voorbeelden van zien, onder meer als een jonge arbeidster de onveilige werkomstandigheden onder de aandacht wil brengen. De Aalsterse textielpatroons uit de 19de eeuw maken nu een comeback als directeurs bij de NMBS.

    Wij verzetten ons tegen iedere inbreuk op het stakingsrecht, een onderdeel van het recht op collectieve actie. We verzetten ons tegen de ‘boetes’ voor stakers. En we eisen investeringen in veiligheidsmaatregelen in plaats van wat op een doofpotoperatie lijkt na het ongeval in Godinne.

  • Luxemburg. Betoging voor de zetel van ArcelorMittal

    Dinsdag werd een spoedactie aan de zetel van AcelorMittal in Luxemburg gehouden door de Franse vakbonden CGT, CFDT en FO. Er waren een honderdtal aanwezigen. Op hetzelfde ogenblik vond een bestuursvergadering plaats. De arbeiders waren met niet veel, maar lieten zich wel horen. Ze hielden de Avenue de la Liberté geblokkeerd. Een delegatie werd binnen gelaten. Daar werd gezegd dat de beslissing over het lot van de hoogovens in Florange, Frankrijk, nog niet is genomen. Deze zomer zou een beslissing volgen.

    De directie blaast overigens warm en koud tegelijk. Enerzijds heeft ze het over de zwakke vraag naar staal op wereldvlak en anderzijds over het belang van haar aanwezigheid in Europa met onder meer investeringen in Lotharingen. Een aantal militanten en sympathisanten van het Franse Front de Gauche waren eveneens aanwezig. Eerder verdedigden wij op deze site de eis van een volledige nationalisatie van de staalsector.

    Lees ook:

    • Nationalisatie van de staalsector onder arbeiderscontrole en zonder schadeloosstelling !

  • Verzet tegen het afslanken van de dienstverlening bij De Lijn

    De gevolgen van de besparingen bij De Lijn worden stilaan duidelijk. In Mechelen verdwijnen bijna alle stadsritten. In Antwerpen zullen er vanaf 1 september 1.000 bussen per dag minder van en naar de stad rijden. In Gent verdwijnt het laatavondaanbod volledig. Ook elders zijn er tal van lijnen die verdwijnen. Het verzet hiertegen groeit aan.

    In maart voerde LSP al een actie in Dendermonde, een stad die hard geraakt wordt door de afbouw van de dienstverlening van zowel het spoor als De Lijn. Op die actie bleek al dat er een breed gedragen ongenoegen is. De vakbonden voerden verschillende acties, onder meer in Mechelen. In Antwerpen was er een vakbondsactie aan Berchem-station waar de busreizigers werden gevraagd om op de tram over te stappen, zoals de directie dit vanaf 1 september wil opleggen. Veel reizigers waren geschokt en steunden het protest. De directie beweert dat alle reizigers alternatieven hebben, maar dan wel met langere reistijden en minder comfort.

    In Gent werd de campagne “Gentenaars tegen de besparingen” opgezet, ook LSP neemt daaraan deel. Op 10 mei is er een betoging onder de noemer “Afslanken of Lijnen”. In de oproep wordt terecht gewezen op de cruciale sociale rol van het openbaar vervoer. “Voor jongeren en ouderen, mensen met een beperking, minder bedeelden of die gezinnen of alleenstaanden die proberen door het leven te gaan zonder eerste of tweede auto is openbaar vervoer een noodzaak. Degelijk, frequent en betaalbaar openbaar vervoer is ook de enige oplossing voor de verkeersknoop waar we ons in België, meer dan ons lief is, in bevinden.”

    De besparingen op het openbaar vervoer zijn een politieke keuze die wordt verdedigd door de partijen van de Vlaamse regering. Het is het resultaat van een beleid waarbij wij moeten opdraaien voor de cadeaus die aan de grote bedrijven en banken werden gegeven. Deze logica zal leiden tot verdere besparingen. Na de dienstverlening zal de discussie ongetwijfeld opnieuw over de tarieven gaan.

    In Brussel liggen de prijzen al een pak boven die van De Lijn, een eenmalig ticket kost er 2,5 euro. Een prijsstijging zal leiden tot minder reizigers, ook dat is een onderdeel van een neerwaartse spiraal. Begin dit jaar verklaarde Roger Kesteloot, topman van De Lijn, in DSWeekblad nog: “Het eenmalige biljet kan echt niet duurder zonder dat reizigers afhaken. En ook onze behoorlijk goedkope abonnementen zullen niet beletten dat mensen De Lijn vaarwel zullen zeggen als de prijzen stijgen.”

    De besparingsmaatregelen zullen elkaar versterken en leiden tot een verdere afbouw van het openbaar vervoer. De protestacties die nu op lokaal vlak plaatsvinden, zijn belangrijk als eerste stap om tot een gecoördineerd verzet te komen. Daarbij moeten we reizigers en personeel verenigen in onze gezamenlijke strijd voor openbaar vervoer met voldoende personeel dat in veilige omstandigheden kan werken en met een degelijk aanbod voor de reizigers. Laat ons samen strijden voor gratis en degelijk openbaar vervoer!

    donderdag 10 mei. 19u Groentemarkt GENT. Betoging tegen de besparingen bij De Lijn

  • Brussel. Tekort aan gewone scholen, wel middelen voor eliteschool

    Begin dit schooljaar waren er in Brussel 106 jongeren die geen school hadden gevonden. Volgens het Brusselse instituut voor de statistiek zijn er tegen 2014 79 extra scholen nodig om de toename van leerlingen op te vangen. De cijfers zijn bekend, maar er wordt niets mee gedaan. Wordt er dan echt geen enkele school gebouwd? Neen, er is heisa rond de bijzonder snelle bouw van de dure Europese eliteschool in Laken. Volgens staatssecretaris Verherstraeten is dat een "mooi visitekaartje". Voor de gewone jongeren is de school niet toegankelijk wegens inschrijvingsgeld vanaf 3.000 euro.

    Er wordt een Europese school in Laken gebouwd. Het project kost maar liefst 100 miljoen euro en zal alle nieuwste snufjes omvatten. Op de school zal er een inschrijvingsgeld van minstens 3.000 euro per kind worden gevraagd. Wellicht om zeker te zijn dat kinderen van arme ouders niet binnen geraken. De school komt op een domein van 4,2 hectare. De school richt zich vooral op kinderen van EU-ambtenaren. Terwijl die professioneel bezig zijn met de afbraakpolitiek van de EU waarbij publieke gezondheidszorg en onderwijs eraan moeten geloven, kunnen hun eigen kinderen in een afgesloten eliteschool terecht. Opvallend detail: de school komt er bijzonder snel, in oktober gaat ze al open. Snel scholen bijbouwen, is dus wel degelijk mogelijk.

    Maar de gewone Brusselaar zal er niet van kunnen genieten. Het inschrijvingsgeld is daar te hoog voor. ACOD-topman Hugo Dekkers stelde op brusselsnieuws.be: “Mensen die in armoede leven worden vijf kilometer verderop geconfronteerd met een school met alles erop en eraan. Dat terwijl er voor hen en voor andere Brusselaars een nijpend gebrek aan plaatsen is.”

    Dat de elite degelijk onderwijs voor haar eigen kinderen organiseert, is niet uitzonderlijk. Maar er moet hierbij wel worden opgemerkt dat er publieke middelen worden ingezet voor de eliteschool in Laken. Het gaat om een Europese school waarbij de schoolgebouwen door de federale overheid worden betaald en het onderwijs zelf wordt voor de helft door de Europese Commissie betaald, de andere helft is voor de lidstaten en de ouders. Dit is dus geen private school, maar een school betaald met publieke middelen. Staatssecretaris Verherstraeten (CD&V) is bevoegd voor de Regie der Gebouwen en is bijgevolg bouwheer voor de school. Hij verklaarde in de media dat deze school een “mooi visitekaartje” voor ons land is. In plaats van dure visitekaartjes aan de elite te geven, zouden de regeringen beter werk maken van voldoende plaatsen op school voor de kinderen van diegenen die de visitekaartjes betalen.

    Wij zeggen: gratis en degelijk onderwijs voor iedereen door een massale publieke investering!

  • Zes stakingsdagen bij de MIVB voor het recht op veiligheid

    Na een geval van agressie op zaterdag 7 april legde het personeel van de MIVB in Brussel zes dagen lang het werk neer. Bij de agressie kwam een collega om het leven. Het personeel staakte om het recht op veiligheid van het personeel te verdedigen. Onder druk van de staking en de acties, voorzag de regering bijkomende middelen. Het was beter geweest om die maatregelen te nemen vooraleer er een personeelslid het leven moest laten. Het probleem van agressie en willekeurig geweld tegen het personeel van het openbaar vervoer is algemeen bekend. Er waren al meermaals acties hierrond, zowel bij De Lijn, TEC, MIVB als de NMBS.

    Artikel door Boris Malarme uit de mei-editie van ‘De Linkse Socialist’

    Het personeel heeft nu bekomen dat toezichthouders voortaan per twee zullen opereren bij interventies, dat er 50 extra personeelsleden voor de veiligheid komen en dat er steeds een derde interventievoertuig ter beschikking zal zijn. Onze ouders of grootouders herinneren zich nog hoe er vroeger steeds twee personeelsleden op een bus of tram waren, een chauffeur en een kaartjesknipper. De logica van de rendabiliteit heeft daar een einde aan gemaakt. Deze logica gaat regelrecht in tegen de dienstverlening aan de gemeenschap. Het is op basis van dezelfde logica dat er niet langer automatisch een ploeg inzake veiligheid en controle wordt ingezet bij ongevallen met gewonden. Deze dienst werd op 7 april pas verwittigd na de dodelijke agressie. Er zijn in Brussel slechts drie voertuigen om chauffeurs in moeilijkheden ter hulp te schieten. Dat is ruim onvoldoende.

    Tijdens de staking werd ook het idee geopperd om de 30 personeelsleden die recent werden aangeworven om tickets te controleren in te zetten als veiligheidsagenten. Daarmee werd ook ingegaan tegen het feit dat de controle op vervoersbewijzen wel wordt opgedreven terwijl andere diensten het met minder personeel moeten stellen. Dit idee werd niet opgenomen door de autoriteiten. Voor de gevestigde partijen kan er geen sprake zijn om de druk op de ‘zwartrijders’ te verminderen, de aanhoudende prijsstijgingen voor de gebruikers moeten immers worden doorgedrukt. De politici en de managers zitten in hun mooie bureau’s te becijferen hoe ze de rendabiliteit kunnen opvoeren en besparingen opleggen. Het personeel op het terrein weet intussen het beste waar er tekorten zijn en wat er nodig is om het werk beter te organiseren. Zij moeten de democratische controle krijgen over de aanwervingen en arbeidsvoorwaarden. Dat is in het belang van het personeel en de reizigers.

    De Brusselse regering van Picqué is verantwoordelijk voor 46 miljoen euro besparingen bij de MIVB. Dit betekende aanvallen op de lonen, afbouw van de dienstverlening en een verhoging van de tarieven met gemiddeld 4,5% vanaf februari. Tegelijk werd 43 miljoen euro verspild aan de installatie van nieuwe toegangspoorten. De beloften inzake veiligheid werden niet waargemaakt. MIVB-topman Kris Lauwers verklaarde dat hij de gebruikers wil “uitmelken” door de tarieven op te voeren en de mogelijkheid van goedkopere abonnementen te beperken. Het zijn de gevestigde politici die deze topman de hand boven het hoofd houden, ook al leidt dit beleid tot een ontmanteling van het openbaar vervoer en tot een toename van geweld.

    Door het openbaar vervoer gratis te maken en degelijke dienstverlening aan te bieden, zouden heel wat mogelijke spanningen verdwijnen. Hierdoor zou er minder ongenoegen zijn onder de reizigers, wat ook het geweld zou beperken. In februari voerden we met LSP actie tegen de prijsverhogingen bij de MIVB. Onze argumenten werden intussen bevestigd door woordvoerders van de MIVB die stelden dat de prijsverhoging een politieke keuze is om de inkomsten uit vervoersbewijzen op te drijven. In 2010 waren die goed voor 165 miljoen euro, terwijl er jaarlijks een dotatie is van ongeveer 400 miljoen euro.

    Naast de specifieke maatregelen bij de MIVB kondigde minister van binnenlandse zaken Milquet aan dat er tegen 2013 400 politieagenten worden aangeworven voor het Brusselse openbaar vervoer en dat er onmiddellijk 70 agenten worden ingezet op het net. Repressie zal het probleem niet stoppen. Er moeten voldoende middelen worden vrijgemaakt voor preventie. Onveiligheid is een reëel dagelijks probleem voor de bevolking. De toename van agressie en van willekeurig geweld is een symptoom van een ziek systeem. De kapitalistische crisis versterkt de armoede en de ongelijkheid nog verder. De Brusselse werkloosheid scheert hoge toppen, meer dan een derde van de jongeren zit zonder werk. Een groeiend deel van de bevolking heeft geen enkele mogelijkheid om een toekomst op te bouwen en bevindt zich in de marge van de samenleving. Een samenleving die niet in staat is om in de behoeften van iedereen te voorzien, zal nooit in staat zijn om de bevolking echte veiligheid te bieden.

  • Sociale verkiezingen: stem voor strijdbare kandidaten

    Van 7 tot 20 mei kunnen werknemers in 6.738 bedrijven hun vertegenwoordigers in de Ondernemingsraad (OR) en het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) verkiezen, dat zijn 145 bedrijven meer dan in 2008. Bij de sociale verkiezingen zijn er zowat 130.000 kandidaten. De vierjaarlijkse verkiezingen bieden een kans om strijdbare delegees naar voor te schuiven.

    De omvang van de sociale verkiezingen toont de kracht en de inplanting van de vakbonden in ons land. In bedrijven met een syndicale werking liggen de lonen doorgaans hoger en is er meer aandacht voor de arbeidsomstandigheden. Dat toont het belang van collectieve organisatie. Om dat te bevestigen en te versterken, is het belangrijk om effectief een stem uit te brengen bij de sociale verkiezingen.

    Ondanks het feit dat stemmen niet verplicht is, was er in 2008 toch een opkomst van meer dan 70% onder de 1,4 miljoen stemgerechtigde werknemers. Dat weerlegt al het geroep van diegenen die beweren dat de vakbonden niemand vertegenwoordigen of een te verwaarlozen achterhaalde kracht zouden vormen. De vakbonden zijn de enige sociale kracht in dit land die zoveel mensen op de been kunnen brengen.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    In welke bedrijven zijn er sociale verkiezingen?

    Ondernemingen in de privé-sector die gewoonlijk gemiddeld ten minste 100 werknemers tewerkstellen, moeten een Ondernemingsraad (OR) oprichten; ondernemingen die gemiddeld ten minste 50 werknemers tewerkstellen moeten een Comité Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) oprichten.

    Waartoe dient een OR? Waartoe dient een CPBW?

    De OR is een orgaan waarin werknemers en werkgevers vertegenwoordigd zijn en dat door de werkgever moet geïnformeerd worden over de economische situatie van de onderneming. Daarnaast heeft de OR beslissingsbevoegdheid over alles wat in het arbeidsreglement staat en beheert het de “sociale werken” (zoals de kantine).

    Het CPBW adviseert over alle aangelegenheden inzake gezondheid en veiligheid van de werknemers, de veiligheid van de werknemers en ook de “verfraaiing” van de werkplaats. In bedrijven tussen 50 en 100 werknemers zijn de bevoegdheden van het CPBW beperkt uitgebreid.

    Wat is het verschil met de vakbondsdelegatie?

    De vakbondsdelegatie is in de meeste gevallen een informeel orgaan dat niet verkozen wordt. In sommige gevallen wordt de delegatie ook verkozen bij de sociale verkiezingen (in de Waalse metaalsector is dit bvb het geval). De vakbondsdelegatie is een orgaan dat vooral gebaseerd is op de krachtsverhoudingen binnen de onderneming.

    De vakbondsdelegatie kan onderhandelen over de CAO’s op bedrijfsniveau, zal nazicht houden op de toepassing van de sociale wetgeving, CAO’s, arbeidsreglement en individuele arbeidsovereenkomsten.

    In de praktijk speelt de vakbondsdelegatie een belangrijke rol om het syndicale werk te coördineren.
    [/box]

    Tegen de achtergrond van aanvallen op onze lonen en arbeidsvoorwaarden, is het noodzakelijk om ons voor te bereiden op strijd die er onvermijdelijk komt. De regering Di Rupo heeft al een eerste aanzet gegeven met de aanvallen op de pensioenrechten, maar de besparingslawine zal daar niet stoppen. In de rest van Europa zien we een algemeen offensief op alle verworven rechten.

    In onze strijd zullen we niet kunnen rekenen op de gevestigde politici of de traditionele media. Dat hebben we al voldoende ervaren bij de nationale betoging van 2 december, de staking van de openbare diensten op 22 december of de algemene staking van 30 januari. De antivakbondscampagne werd toen krachtig beantwoord door een grote betrokkenheid van onderuit. Dat kunnen we met de sociale verkiezingen versterken.

    Het uiteindelijke resultaat van de sociale verkiezingen valt natuurlijk niet te voorspellen. In 2008 toonde het totale resultaat een status quo waarbij het ACV ongeveer 53% haalde, het ABVV 36% en het ACLVB 10%. Belangrijker dan het globale resultaat is de score van strijdbare delegaties en syndicalisten.

    Het is onmogelijk om een algemene stemoproep te doen, daarvoor verschilt de situatie te sterk van bedrijf tot bedrijf. Wij roepen op om te kiezen voor kandidaten die zich strijdbaar opstellen en die kiezen voor een strijdbaar syndicalisme. Doorheen de acties van de afgelopen maanden hebben tal van delegees, militanten en werknemers zich opgeworpen als voortrekkers van de acties. Wij roepen op om hen te steunen, los van de kleur van de vakbond waar ze kandidaat voor zijn.

    Wij zijn voorstander van inhoudelijke campagnes bij de sociale verkiezingen. Een populariteitspoll of een campagne rond gratis gadgets zal ons niet voorbereiden op de strijd die voor ons ligt. De kracht van delegees ligt niet daar, maar wel in het verdedigen van de belangen van hun werkmakkers. Met inhoudelijke pamfletten, video’s en websites is het mogelijk om van de campagne gebruik te maken om de vakbondswerking in het algemeen te versterken. Maak gebruik van de sociale verkiezingen om te stemmen voor strijdbare kandidaten!

  • Non profit op straat

    Enkele honderden syndicalisten van de sector non-profit (federaal) kwamen op straat in gemeenschappelijk vakbondsfront om het gebrek aan middelen voor de sector aan te klagen. De 40 miljoen € beloofd door de regering voor 2013 is onvoldoende om tegemoet te komen aan de grote noden in de sector. Maar om de regering te laten toegeven, zal het nodig zijn de strijd te organiseren, met stakingen en meer ernstige/massale mobilisaties. Lees hier het pamflet van Polsslag dat op de actie werd verspreid.

  • Federale gezondheidszorg. Tijd voor echte én efficiënte actie!

    … stadswandeling in Brussel, ludieke actie in het ziekenhuis, flashmob op het ministerie …

    Pamflet van Polsslag voor de actie van de federale gezondheidszorg morgen. PDF

    Onze sector is overduidelijk het kind van de rekening. De komende jaren zullen er miljarden Euro’s bespaard worden in de gezondheidszorg. Zowel patiënten als personeel zullen dit duidelijk voelen. Hoeveel keren nog gaat men ons doen opdraaien voor de crisis? Een crisis die WIJ niet veroorzaakt hebben.

    Ondertussen blijven de banken en grote bedrijven megabonussen uitbetalen aan bedrijfsleiders alsof er niets aan de hand is. Echter om te zorgen dat we in de toekomst niet in een rampscenario terechtkomen voor de gezondheidszorg (toenemende vergrijzing van de bevolking maar ook van het personeel) zou de regering eerder miljarden extra moeten investeren in plaats van de besparingshakbijl te hanteren.

    De loonkloof met de profitsectoren bedraagt ongeveer 15% . De laatste baremieke loonsverhoging in de ziekenhuizen is ondertussen al … 12 jaar geleden (+1% in 2000) Ondertussen willen de werkgevers en de rechtse politieke partijen de automatische aanpassing van de lonen aan de index afschaffen of “aanpassen.” Dit zou voor onze sector een regelrechte ramp zijn. Sinds 2008 kenden we al 8 automatische aanpassingen (van 2%) van ons loon. Zonder dit indexmechanisme zouden we nu in vergelijking met 2008 dus ongeveer 1/6 van onze koopkracht verloren zijn.

    RESPECT verdomme!

    Zijn wij tweederangswerknemers? Nemen wij genoegen met “lege apenootjes” terwijl de banken en grote bedrijven hun zakken openzetten? Onze sector is gesubsidieerd maar hoe noem je dan de grote cadeaus aan de bedrijven? (notionele intrestaftrek, maribel zonder voorwaarden qua tewerkstelling …)

    Sinds 2002 is het Instituut voor Functieclassificatie (IF-IC) bezig om op wetenschappelijke basis de functies in de ziekenhuizen te beschrijven en te plaatsen in een functietapijt (tabel waarin de verschillende functies met elkaar afgewogen worden) De loonontwikkeling volgens barema werd ook in nieuwe, meer logische curven gegoten. Dit titanenwerk is nu ten einde. De volledige implementatie van de nieuwe functieclassificatie met bijhorende barema’s zou op zich al een meerkost betekenen van 910 miljoen Euro.

    Ook al stellen zowel vakbonden als werkgevers voor de toepassing van IF-IC te spreiden over opeenvolgende sociale akkoorden: de regering blijft potdoof en is enkel bereid een miezerige 40 miljoen Euro te besteden in 2013.

    Terwijl de 130.000 werknemers van de Vlaamse sectoren van de Social/Non Profit een niet onaardig sociaal meerjarenakkoord (210 miljoen Euro) wisten af te sluiten met o.a. een bijna volledige 13de maand, blijven wij van de federale sectoren (300.000 werknemers) op onze honger zitten. Tussen de soep en de patatten werd er een mini-akkoord (zowel qua inhoud als budget: 50 miljoen Euro) afgesloten voor het jaar 2011.

    Voor de rest beperkt het bod van de regering zich tot 40 miljoen Euro in 2013 dat volledig aan extra tewerkstelling dient besteed te worden (ongeveer + 800 voltijdse banen) Het budget voor onze sector bedroeg aanvankelijk 300 miljoen Euro maar dit slonk tot 40 miljoen naarmate de onderhandelingen voor een nieuwe regering “vorderden.” De beperking van het budget tot extra tewerkstelling is wel “een beetje tegenstrijdig” met het feit dat de besparingsdrift van de regering in onze sector hier en daar die zogezegde prioritaire tewerkstelling in gevaar brengt. Het ontkennen van het bestaan van zware beroepen in onze sector en dus het stevig kortwieken van systemen zoals de landingsbanen (1/5 tijdskrediet vanaf 55 jaar i.p.v. 50 jaar) en het brugpensioen zijn ook niet echt bevorderlijk. En wat onze koopkracht betreft: noppes en een schouderklopje. Maar dat zal waarschijnlijk allemaal maar een detail zijn … Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de sectoronderhandelingen met de regering eind maart zijn afgesprongen.

    Hoe een staking efficiënt organiseren ?

    Het is overduidelijk dat de regering de werknemers van onze sector niet ernstig neemt. De chiro-eske acties boezemen niet echt angst in. Vandaar dat er militanten ijveren voor ECHTE acties die efficiënt georganiseerd worden en waar het resultaat van belang is: reële druk zetten op de regering(spartijen) via hun tentakels bij invloedrijke ziekenhuisdirecties. Samen met die militanten roept Polsslag dan ook op om een 24-urenstaking te organiseren in juni maar wel onder specifieke condities. Per regio 1 of 2 grote ziekenhuizen uitpikken waar men alle krachten op concentreert om een effectieve staking te organiseren: inclusief piketten die de lijsten met opgevorderde personeelsleden controleren. De militanten van de andere instellingen kunnen dan hun collega’s ondersteunen. Als deze waarschuwing niet volstaat, stellen we een stakingsweek voor in september (alleszins na de grote vakantie) waar dezelfde manier van werken in een licht aangepaste versie wordt toegepast. Een opeenvolging van 24-urenstakingen in een beurtrol: dinsdag ziekenhuis X, woensdag ziekenhuis Y en donderdag ziekenhuis Z. De militanten van de andere instellingen ondersteunen telkens de piketten. Met dit systeem omzeilen we een deel van de beperkingen van het stakingsrecht in onze sector. In 2005 testte BBTK BHV dit stakingsplan mét succes uit. Nu is onze vraag: is de nationale vakbondstop bereid deze noodzakelijke stap te zetten om het defaitisme en demotivatie van sommige militanten en werknemers te counteren?

  • Vierentwintigurenstaking bij Bekaert

    Sinds dinsdagavond is er een 24-urenstaking bij Bekaert. De vestigingen in Aalter, Zwevegem en Ingelmunster zijn in staking. De onderhandelingen tussen de vakbonden en de directie naar aanleiding van de aangekondigde 609 ontslagen werden ondermijnd door de poging van de directie om grote hoeveelheden afgewerkte producten weg te halen. Een kort verslag van het bezoek van LSP aan het piket bij Bekaert Aalter.

    Verslag en foto’s door Wouter Wanzeele

    Bij Bekaert Aalter is de verontwaardiging groot. “Het is de zoveelste provocatie van de directie,” aldus ABVV-hoofdafgevaardigde Kenneth Blomme. “De onderhandelingen worden opnieuw ondermijnd. Momenteel wordt gezocht naar een oplossing voor de 609 jobs die bij Bekaert verloren gaan. Er is een akkoord voor toeleiding naar een nieuwe job voor de werknemers in Aalter die hun job bij Bekaert verliezen. Echter is er geen garantie dat dit aan dezelfde, huidige voorwaarden kan. Arbeiders die bijvoorbeeld 35 jaar lang Bekaert groot hebben gemaakt en de directie winst bezorgden, moeten nu zelf inboeten.”

    “Op basis van het raamakkoord rond vrijwillig vertrek hebben we toegestaan om afgewerkte producten aan een normaal tempo te transporteren. Gisteren werd echter geprobeerd om met vrachtwagens grote hoeveelheden producten weg te halen, en zodanig ons huidig drukkingmiddel te ontnemen. De directie heeft bewust deze tactiek gebruikt, gekoppeld aan het niet instemmen met onze vraag om de werknemers bij toeleiding naar de nieuwe jobs aan dezelfde werkvoorwaarden te laten werken. Gelukkig waren we er op tijd bij. We hebben dan ook beslist de toegang te blokkeren en in staking te gaan!”

    “In 2008 begrepen we al dat de nieuwe productie voor zonnepanelen niet voor de lange termijn bedoeld was in Bekaert Aalter. Zo probeerde men toen de productie in de winterbreak te verhuizen naar Slovakije, waar men lagere lonen betaalt en dus meer winst kan genereren. Deze productie kwam er ter vervanging van de productie van staaldraad voor autobanden. Die werd eerder al verhuisd naar lage loonlanden.” Kenneth Blomme concludeert dat de ‘te hoge’ loonkost van Bekaert in België “net hoog is omwille van het inschrijven van Bert De Graeve (CEO) en de Raad van Bestuur op de loonlijst. De Graeve die daarenboven al een bonus ontving van ongeveer 1,7 miljoen euro. Dit op basis van de enorme winsten die Bekaert boekt. Waarom moeten wij dan vertrekken? En welke toekomst hebben de resterende 103 werknemers in Aalter?”

    LSP stelt vast dat de tegenstelling tussen bedrijfsleiding en werknemers nog scherper wordt in een tijd van crisis van het kapitalisme. De werknemers draaien nog meer op voor de winsten van bedrijfsleiding, de uitbuiting vergroot. Daarom stelt LSP voor dat de sector in publieke handen komt (zie ons eerder artikel). Om dit te kunnen realiseren, is ook een vertegenwoordiging van werknemers in het parlement noodzakelijk. Blomme geeft aan dat “er geen reactie komt van de traditionele partijen. Er komt wel steun van andere syndicale delegaties, als ook van politieke organisaties zoals PVDA, Rood!, LSP,…”. Dringend tijd dus voor een politiek verlengstuk van deze strijd voor jobs en degelijke werk- en levensomstandigheden.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping