NL Socialisme

Category: Nationaal

  • Protest tegen racistische meeting met Van Langenhove aan de KU Leuven

    Volgens VB-voorzitter Van Grieken is de Leuvense NSV-afdeling goed bezig en vond zijn partij er recent nog enkele nieuwe personeelsleden. De politieke opstelling van de Leuvense NSV is hard extreemrechts. In april haalden ze de Oostenrijkse neonazi Martin Sellner naar Leuven, de man van de massale deportatieplannen waartegen honderdduizenden mensen in Duitsland de afgelopen weken betoogden.

    Nu was het de beurt aan Van Langenhove, die zogezegd over landbouw zou spreken maar het platform vooral aangreep voor een racistische tirade. Enkele citaten uit het verslag van Het Nieuwsblad: “Er zijn nu eenmaal minder Afrikaanse ingenieurs. Klassen met veel Afrikaanse kinderen doen het slechter, weten we uit wetenschappelijk onderzoek”, “Als Roma-vrouwen je de weg komen vragen, ga je automatisch harder op je telefoon en je portefeuille letten” en vooroordelen hebben is voor Van Langenhove “nuttig en levensnoodzakelijk.” Extreemrechts voelt zich gesterkt door de peilingen en is het racisme aan het opstoken. Dat zagen we eerder ook al na de verkiezingen van 2019 toen extreemrechts bijvoorbeeld aan de Gentse universiteit een seksistische en racistische meeting hield met Jeff Hoeyberghs. Als het hiermee wegkomt, zal extreemrechts stappen verder zetten en de retoriek in daden omzetten.

    Gelukkig was er een antifascistische tegenactie met meer dan 100 aanwezigen. Een betoging mocht niet van de stad Leuven. Haatmeetings aan de unief zijn geen probleem, maar met een betoging laten horen dat er protest is tegen racisme, seksisme en verdeeldheid wordt niet toegelaten. Het antifascistisch protest was strijdbaar en bracht activisten van diverse politieke achtergronden samen. Campagne ROSA en LSP mobiliseerden actief voor dit protest, samen met het Platform Antifascistische Activisten Leuven en een hele reeks organisaties waaronder de vakbonden aan de KU Leuven. Het was positief dat vertegenwoordigers van zowel ABVV als ACV het woord namen op de protestactie en zich duidelijk uitspraken. Strijd tegen alles wat ons verdeelt, is immers ook in het belang van de veiligheid van het personeel.

    Vakbondsvertegenwoordigers namen als eersten het woord.

    Elise van Campagne ROSA merkte op dat we de voedingsbodem van extreemrechts moeten aanpakken en dat dit een sociale strijd tegen het kapitalisme betekent. Ze maakte duidelijk dat we deze strijd internationaal moeten voeren en wees onder meer op de situatie in Brazilië. Eind maart spreekt een Braziliaanse socialistische feministe in Leuven (op woensdag 27 maart om 19u30 in zaal Romaanse Poort). Elise riep verder op om een antifascistische aanwezigheid te laten zien op 8 maart, de internationale vrouwendag. Offensief opkomen voor feministische eisen is onderdeel van het verzet tegen extreemrechts.

    Het belang van antifascistisch protest werd door alle sprekers duidelijk gemaakt. Er werd verwezen naar de massale betogingen in Duitsland. In België zijn de acties nog kleiner, maar de massale verontwaardiging over de klassenjustitie en eigenlijk over heel het klassensysteem van onderdrukking en uitbuiting toont het potentieel. Elise verwees uitdrukkelijk naar Sanda Dia maar ook naar het massaprotest tegen de horror in Gaza. De Luikse antifascist Constantin van de Actief Linkse Studenten stelde dat Chez Nous zich moeilijk kan organiseren omwille van het stelselmatige antifascistisch protest dat mee gesteund en gevoerd wordt vanuit de arbeidersbeweging. Dat neemt niet weg dat de voedingsbodem ook langs Franstalige kant aanwezig is en kan leiden tot een doorbraak van Chez Nous. Ons daarop voorbereiden door ons beter te organiseren is belangrijk. Het opzetten van de nieuwe Belgische Antifascistische Coördinatie is een belangrijke stap in die richting.

    https://nl.socialisme.be/98336/belgische-antifascistische-coordinatie-opgezet

    De uitdagingen van antifascisten zijn groot: duidelijk maken dat extreemrechts geen antwoorden heeft, verzet organiseren tegen een beleid dat door de enorme sociale tekorten steeds meer asociale maatregelen neemt waarmee het extreemrechts achterna loopt en, vooral, de strijd opvoeren voor de belangen en noden van de sociale meerderheid van de bevolking, de werkende klasse in al haar diversiteit. Geert van Blokbuster en LSP stelde dat het niet de vluchtelingen zijn die 500 jobs schrappen bij Barry Callebout om de recordwinsten op peil te houden of die de nieuwe bussen van De Lijn niet bij Van Hool bestellen waardoor ook daar een sociaal drama dreigt. Neen, de migranten die bij Barry Callebout en Van Hool werken zijn evengoed slachtoffer van de winsthonger van voornamelijk witte mannen in raden van aandeelhouders. Onze tegenstander komt niet met gammele bootjes over de Middellandse Zee, maar met limousines en privéjets. Trouwens, wie tegen die privéjets durft te protesteren zoals Code Rood in december deed, wordt door het staatsapparaat met de matrak beantwoord. Zowel N-VA als VB juichten dat staatsgeweld toe!

    Nooit heeft verdeeldheid onder de werkenden en onderdrukten iets opgeleverd. Het verzwakt de arbeidersbeweging en de mogelijkheid om samen op te komen voor hogere lonen, goede werkomstandigheden en een betere levensstandaard voor iedereen. Extreemrechts stond daarbij steeds aan de andere kant van de barricaden, van de strijd voor sociale zekerheid tot het protest tegen het bloedbad in Gaza vandaag. Elke versterking van extreemrechts is een obstakel in onze strijd voor fundamentele verandering, wat maatschappijverandering inhoudt om de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking eindelijk centraal te kunnen stellen. Een andere samenleving is nodig om de beschikbare middelen en rijkdom te richten op zorg, onderwijs, diensten en een beter leven in plaats van op oorlogsmisdaden. De winsthonger wegnemen zal niet automatisch gebeuren, we zullen er ons actief voor moeten organiseren. Daarbij komen wij op voor een socialistisch alternatief, een samenleving waarin we democratisch beslissen over wat en hoe er geproduceerd wordt. Dat is een samenleving die de voedingsbodem voor extreemrechts en alle vormen van onderdrukking en uitbuiting wegneemt. Voor minder doen we het niet! No Pasaran!

  • Brief van LSP aan de PVDA: samen de uitdagingen van dit tijdperk van wanorde aangaan

    De komende verkiezingen zijn in meerdere opzichten uniek. Ze vinden plaats midden in een diepe crisis van het kapitalistisch systeem, in een proces van toenemende radicalisering en polarisatie. Alle verkiezingen vinden op een paar maanden tijd plaats, ook de sociale verkiezingen. We zijn ervan overtuigd dat het verkiezingsresultaat van de PVDA/PTB een troef zal zijn voor de werkende klasse en willen daarom die campagnedynamiek ondersteunen.

    door het Uitvoerend Bureau van LSP

    Voor een echte politieke breuk 

    De openbare diensten storten in, net als onze koopkracht. De werkdruk is onhoudbaar en leidt tot een ware epidemie van burn-outs. Overal zijn er eindeloze wachtlijsten. Het falen van het heersende beleid is duidelijk op alle gebieden, terwijl de klimaatcrisis verergert en het gevaar van militaire conflicten toeneemt. De omvang van het gebrek aan middelen geeft een idee van de omvang van de uitdagingen die we moeten aangaan als we een echte politieke breuk willen. Zonder deze breuk zullen de vele vormen van onderdrukking van dit ongelijke systeem verder versterkt worden, terwijl de bedreiging van onze democratische rechten verergert.

    Zoals Gramsci zei: “De oude wereld sterft, de nieuwe wereld raakt maar niet geboren, en in die schemerzone rijzen monsters op.” Het wordt steeds duidelijker dat het kapitalisme zelf de meervoudige crises veroorzaakt en versterkt en dat het voor het oplossen ervan nodig is om dit systeem omver te werpen. Zolang er geen breed gedeeld begrip is over hoe dit te doen, naar welk alternatief we gaan en met welke sociale kracht, zal deze wirwar van crises een voedingsbodem zijn voor contrarevolutionaire wanhoop.

    Het gevaar van extreemrechts

    Het Vlaams Belang hoeft niet veel te doen om te scoren. De andere partijen geven het voortdurend nieuwe kansen en normaliseren zijn politiek. Racisme blijft belangrijk voor het VB, maar is niet het enige thema. Extreemrechts probeert in te spelen op alle vormen van onvrede en richt zich bijvoorbeeld specifiek op jongeren en de plattelandsbevolking. Het probeert zich te onderscheiden van de N-VA door de gevolgen van asociaal beleid te bekritiseren, ook al blijft het VB voor de rijken rijden. De Franstalige partij die ze controleert, Chez Nous, kan de eerste Franstalige extreemrechtse verkozenen in jaren binnenhalen. Dit gevaar bij de verkiezingen zal ook tot uiting komen in meer racistisch, seksistisch en queerfoob geweld op straat, mee gevoed door de resultaten van extreemrechts en populistisch rechts in andere landen.

    Alles wijst erop dat de federale en regionale verkiezingen een historische nieuwe politieke crisis zullen veroorzaken, op een moment dat het IMF de Belgische overheid oproept om de komende zes jaar nog eens 30 miljard euro te besparen.

    Linkse hoop

    Tegen deze achtergrond zijn velen van ons in België opgelucht over de voorspelde resultaten van de PVDA/PTB in Wallonië, Brussel en Vlaanderen. We zijn ervan overtuigd dat de uitslag van de PVDA de positie van de arbeidersklasse in België positief zal versterken en we willen hieraan bijdragen en campagne voeren met onze leden en sympathisanten.

    Het enthousiasme en inzet voor de campagne zouden versterkt worden door de aanwezigheid van kandidaten van onze partij op jullie lijsten. LSP/PSL heeft leden die respect hebben verdiend en een politieke invloed hebben op hun collega’s en daarbuiten. Elke dag tonen ze hun onwrikbare inzet voor de strijd voor de emancipatie van de arbeidersklasse, of het nu is door vakbondswerk of door hun betrokkenheid bij feministische en antiracistische strijd of in de strijd tegen queerfobie. Bij de Europese, federale, regionale en lokale verkiezingen kunnen we op alle niveaus bijdragen aan het strijdbare momentum dat nodig is om electorale kracht op te bouwen. We kunnen dit ook doen op onze werkplekken tijdens de sociale verkiezingen.

    We hebben er alle begrip voor dat de belangrijkste zorg van de PVDA op dit moment is om bestuurservaring op lokaal niveau op te doen, vooraleer dit op een hoger niveau door te trekken. De sociale beweging in de breedste zin van het woord, van vakbonden tot verenigingen, heeft echter geen gebrek aan ervaring en talenten. De PVDA kan hen betrekken en de campagne richten op een regering die breekt met het huidige beleid, niet slechts een regering van ‘sociaal beheer’ van het status quo met de PS en Ecolo. Om dit te realiseren, is de kracht en de druk van de volledige arbeidersbeweging in al haar diversiteit nodig. De lijsten van de PVDA zouden nog positiever worden ontvangen door de arbeiders als ze openlijk de verscheidenheid aan meningen weerspiegelen van al diegenen die willen strijden voor een echte breuk met het gevoerde beleid.

    Dynamiek van strijd

    Heel wat vakbondsleiders doen er alles aan om de mobilisaties op een laag pitje te zetten tot de verkiezingen. Dat is een gevaarlijke berekening met als doel om de ‘bevriende partijen’ aan de macht te houden. De meest effectieve manier om onze bekommernissen en eisen centraal in het publieke debat te brengen, is nochtans door middel van mobilisatie, massabetogingen, stakingen en protestacties. De gevestigde partijen zouden gedwongen worden om zich rond onze noden uit te spreken, in plaats van mee te stappen in een opbod van racisme waarmee vooral het Vlaams Belang wint. Sociale strijd is ook de beste manier om te verhinderen dat extreemrechts de woede en frustraties afleidt.

    Zo’n dynamiek van strijd is ook belangrijk om vertrouwen op te bouwen in collectieve actie en om ons voor te bereiden op de strijd die komt na de verkiezingen. Er hangen donkere wolken van besparingen boven alle bestuursniveaus, inclusief de gemeenten, waarvan er vele onder financieel toezicht staan van het Brussels Gewest of het Centre Régional d’Aide aux Communes, het ‘Waalse IMF’. Het zal een intense strijd vergen om het budgettaire keurslijf te doorbreken dat op alle overheidsniveaus bestaat, niet alleen op federaal en gewestelijk niveau.

    Een fundamentele, revolutionaire verandering in de samenleving – een einde maken aan het privé-eigendom van de belangrijkste productiemiddelen – is een kwestie van absolute sociale, ecologische en economische urgentie. Dit vereist een gevoel van dringendheid en een duidelijke en openlijke strategie voor de socialistische transformatie van de samenleving. We willen samen met jullie deelnemen aan dit belangrijke debat en aan de discussie over hoe de verkiezingsperiode kan worden gebruikt om dit doel te bereiken, in het bijzonder rond een ambitieuze campagne voor de miljonairstaks.

    We stellen daarom voor een bijeenkomst te organiseren om concreet te bespreken hoe we de verkiezingswinst van 9 juni en 13 oktober kunnen maximaliseren in het kader van een verkiezingscampagne die gekoppeld is aan initiatieven van strijd en die gericht is op het populariseren van klassenthema’s en de noodzaak van een socialistische transformatie van de samenleving.

  • ABVV-voorzitter roept op tot links front van PS, Ecolo en PTB om samen te regeren na 9 juni

    Toen hij nog Algemeen Secretaris van de Waalse interregionale van het ABVV was, pleitte Thierry Bodson voor de vorming van linkse coalities na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 en na de verkiezingen van 2019 voor het Waals Gewest. Sinds 2020 staat hij aan het hoofd van het federale ABVV. Nu pleit Bodson voor een ‘links front’ om te regeren op federaal niveau en in Wallonië. In een uitgebreid interview met Le Soir op 3 februari pleitte hij voor zo’n coalitie van PS, Ecolo en PTB. 

    Op papier lijken de programma’s van deze partijen erg gelijkaardig, wat de illusie wekt dat het gemakkelijk moet zijn om een coalitie te vormen. Dit verklaart de wijdverspreide kritiek op de weigering van de PVDA om ‘verantwoordelijkheid te nemen’. Langs de andere kant heeft de PVDA geen vertrouwen in de PS en het klopt dat de PS vooral bekend staat om zijn gewoonte om een linkse campagne te voeren om vervolgens dit programma in de ijskast te zetten na de verkiezingen. 

    Dit debat moet in het openbaar gevoerd worden door heel de linkerzijde. Er moet een einde komen aan de geheime onderhandelingen na de verkiezingen en er moet – vanaf nu – een breed publiek debat komen met linkse activisten en kiezers, vakbondsleden en delegees, feministen, klimaatactivisten, antiracisten, verenigingen die actief zijn op het terrein, enz. 

    In een reactie op het nieuws stelde de journalist Bertrand Henne (RTBF) dat “Thierry Bodson zelf niet gelooft in zijn oproep”. Toen Le Soir hem vroeg welke reacties hij verwachtte op zijn oproep, stelde Bodson: “Ik zou echt willen dat de telefoontjes die ik krijg iets anders zijn dan de gebruikelijke antwoorden: Je weet dat ze nooit aan de macht zullen komen, of Je weet dat we geen beleid kunnen verwachten dat een breuk vormt.” Hoe komen we uit deze impasse? 

    Het ABVV zou de oproep tot een ‘links front’ kunnen combineren met de organisatie van openbare bijeenkomsten waar vertegenwoordigers van de partijen en de basis van de sociale beweging aan het woord komen. Ze zouden van de gelegenheid gebruik kunnen maken om te verduidelijken wat er nodig is om een antwoord te bieden op het gebrek aan middelen en om een sociaal beleid te voeren dat die naam waardig is, d.w.z. een beleid dat niemand aan zijn lot overlaat. Deze grote programmatische discussiebijeenkomsten zouden voorafgegaan kunnen worden door lokale demonstraties die meteen de toon zetten: het aanmoedigen van strijd via de dynamiek van de verkiezingscampagne en deze niet op ‘pauze’ zetten. 

    Op deze manier zouden we ook belangrijke stappen kunnen zetten om zoveel mogelijk mensen te betrekken bij de krachtsverhouding die na de onderhandelingen opgebouwd moet worden: om zich te verzetten tegen het gevoerde beleid in geval van onenigheid, en om een echt links regeringsbeleid te steunen tegenover het kapitalistische antwoord in het geval er wel een coalitie komt. Elk van deze opties betekent een titanenstrijd waaruit we alleen echt als overwinnaars tevoorschijn kunnen komen door het kapitalisme omver te werpen.

  • Stop wapenleveringen aan Israël! Succesvolle actie van Luiks Palestina-comité

    Meer dan zestig mensen trotseerden wind en regen en demonstreerden op zondag 18 februari van 15u tot 17u voor het bedrijf Challenge. De oproep kwam van het Luikse solidariteitscomité met Palestina en eiste een volledige wapenstilstand in Gaza en het einde van de handel in militaire uitrusting van de VS naar Israël via dit Israëlische bedrijf dat gevestigd is op de luchthaven van Luik.

    Het was een strijdbare protestactie met een erg divers publiek, waaronder gezinnen met kinderen. Er werden slogans geroepen tegen de massamoorden door het Israëlische leger in Gaza. Verschillende sprekers, waaronder twee vertegenwoordigers van het Luikse solidariteitscomité, de voorzitster van het Palestina-comité uit Verviers en twee activisten uit Antwerpen, gaven informatie over de situatie, beschreven het probleem van de wapentransporten door België en kondigden toekomstige acties aan.

    Een bericht van het persagentschap Belga werd breed uitgemeten in de Franstalige pers, waarbij het woord werd gegeven aan LSP-lid Baptiste, tevens woordvoerder van het Luikse collectief: “We klagen de doorvoer van militair materieel en wapens vanuit de VS naar Israël aan.” Het bericht stelde verder: “De betogers vragen de Waalse autoriteiten om de douanegegevens van Challenge Handing openbaar te maken en om een totaal embargo op militair materiaal met bestemming Israël.” Hiernaast eisen de vertegenwoordigers van het Luikse solidariteitscomité met Palestina sancties tegen “bedrijven die profiteren van de voortdurende kolonisatie en slachtpartijen. Ze roepen de arbeiders van Challenge Handing en hun vakbond op om te weigeren militair materiaal te behandelen.”

  • Boeren protesteren. Wie ellende zaait, oogst woede

    In België en elders in Europa waren er de afgelopen weken opmerkelijke boerenacties voor leefbare inkomens en werkbaar werk. De acties, vooral de blokkades van havens, winkels en industriële centra, missen hun impact niet. Hoewel de politiek onder druk staat, is het ook helder dat wat vandaag op tafel ligt niet zal volstaan. Samen met de agro-industrie probeert de politiek op voor hen voordelige “oplossingen” aan te sturen, terwijl de meerderheid van (kleine) landbouwbedrijven in de kou blijft staan.

    door Jeroen (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist (vrijdag komt de maarteditie uit)

    Werk moet lonen

    De uitdrukking ‘een boerenstiel’ komt niet uit de lucht vallen. Boeren hebben altijd al zware arbeid verricht, maar dat levert niet altijd genoeg op om rond te komen. Het gemiddelde inkomen van een landbouwer is in Vlaanderen maar 68,1% van dat van een loontrekkende. Geen wonder dat steeds meer boeren er de brui aan geven. In de jaren 1980 waren er nog meer dan 120.000 landbouwbedrijven in België, in 2020 nog slechts 36.000. In 2022 was er een verdere daling met 2,3% tegenover 2021. 

    Zeker de laatste jaren raken steeds meer boeren vast tussen de hamer van de stijgende prijzen van meststoffen, pesticiden, brandstoffen, voeders … en het aambeeld van de nauwelijks stijgende prijs die ze voor hun oogsten krijgen. De enige weg vooruit lijkt voor velen om telkens meer te produceren, ook als dit steeds meer werk en investeringen via dure leningen betekent. De gemiddelde oppervlakte per landbouwbedrijf steeg in Vlaanderen tussen 2005 en 2022 met de helft: van 18,3 hectare tot 27,6 hectare. Het aantal kippen per bedrijf nam toe van 31.499 tot 67.185, het aantal varkens van 1.362 tot 2.313 en het aantal runderen van 87 tot 157. 

    Wie wint bij steeds meer schaalvergroting?

    De consument wordt in elk geval niet beter van deze situatie. In 2023 nam de prijs voor voeding volgens het Prijzenobservatorium toe met 12,7%. Dit is niet alleen meer dan in de buurlanden, het is de hoogste stijging ooit in België! De internationale PIRLS-studie gaf aan dat 43% van de Vlaamse leerlingen uit het vierde leerjaar met honger naar school gaat.

    Ook voor ons leefmilieu en onze gezondheid is deze grootschalige, industriële landbouw rampzalig. Hyperintensieve landbouw leidt tot overbemesting, vervuiling door pesticiden, een vermindering van de biodiversiteit en het draagt bij tot klimaatopwarming. Het huidige systeem dat boeren steeds verder drijft in schaalvergroting en intensivering van de landbouw is niet te verzoenen met de draagkracht van onze planeet. 

    Wie wint wel? De agro-business (voederproducenten, chemische bedrijven, stallen- en machinebouwers …) en de banken bij wie de boeren moeten aankloppen om hun investeringen voor te schieten. Ook de grote voedselverwerkende bedrijven en de distributiesector boeken mooie winsten. Econoom Olivier Malay van de ULB berekende dat de Belgische voedselverwerkende bedrijven in 2022 maar liefst 33,2% meer winst boekten dan een jaar eerder. Uiteraard was de stijging het sterkst bij de grootste spelers: de zeven grootste bedrijven zagen hun winsten verzesvoudigen! Clarebout Potatoes boekte in 2022 167 miljoen winst tegenover een gemiddelde winst van 1 miljoen tussen 2018 en 2021. Eindeloze schaalvergroting speelt dus vooral in de kaart van de aandeelhouders van de allergrootste bedrijven. 

    De valse vrienden van de boeren

    Toch zweren belangenorganisaties van boeren, de Boerenbond op kop, bij maatregelen die de schaalvergroting verder moeten mogelijk maken. Laksere milieuwetgeving moet ervoor zorgen dat de megastallen sneller gebouwd kunnen worden en dat dure pesticiden of dikke lagen mest zonder al te veel beslommeringen over de velden kunnen worden uitgereden. 

    Die opstelling is niet verwonderlijk. Reportagemagazine Pano wees eind 2022 nogmaals op de innige banden tussen de Boerenbond en de agro-industrie. De financiële holding achter de Boerenbond (MRBB, Maatschappij van Roerend Bezit van de Boerenbond) is voor 11% eigenaar van de bank KBC die veel leningen verschaft aan boeren. De MRBB heeft een vermogen van ongeveer 5 miljard euro en heeft belangen in meer dan 70 bedrijven in de financiële sector en de agro-industrie. De financiële belangen van de Boerenbond zorgen ervoor dat het zelf een drijvende kracht is achter schaalvergroting en intensivering. 

    De traditionele partner van de Boerenbond, de christendemocratie, was één van de belangrijkste architecten van het Europese landbouwbeleid dat altijd al sterk op de grootste landbouwbedrijven was gericht. 80% van de Europese landbouwsubsidies gaan naar de 20% grootste spelers. Toch stelt CD&V-voorzitter Mahdi zonder schaamte dat het omzetten van landbouwgrond naar natuurgebied vandaag het probleem is. 

    Als er ongenoegen is, probeert het Vlaams Belang een graantje mee te pikken. Onder de slogan ‘Red onze boeren’ schurkt het aan bij het nieuw opgerichte Farmers Defence Force. De hypocrisie is groot. Strenge Europese regels rond stikstofuitstoot worden op de korrel genomen, maar over de almacht van de agro-industrie piept extreemrechts niet. In de aanloop naar de verkiezingen zijn de radeloze boeren voor hen niet meer dan kiesvee. 

    Solidariteit, offensieve strijd en echte oplossingen nodig

    De acties van de boeren missen hun impact niet. De blokkades van de distributiecentra zorgden er al voor dat drie grote winkelketens een hogere prijs voor rundvlees beloofden. Het mag dan een peulschil zijn, ongeveer 250 euro extra per dier, het blijft opvallend dat er toegevingen werden afgedwongen. Enkele maanden geleden werd protest door personeel van Delhaize aan dezelfde centra ontruimd op deurwaardersbevel. 

    Uit de keuze van de boeren om hun werkmateriaal, zoals tractoren, te gebruiken op protesten kan de arbeidersbeweging iets leren. Een goed uitgeruste blokkade opbreken en het risico lopen dat er een dag later nog meer tractoren staan, daar willen de supermarktketens hun vingers niet aan verbranden. Het toont de cruciale schakel van de distributiecentra voor de bazen van de supermarkten. Goed opgevolgde stakingen van het personeel van die centra kunnen eenzelfde effect hebben, zeker als duizenden werkenden uit de sector en sympathisanten eveneens gemobiliseerd worden. 

    De acties genieten een brede steun van de bevolking. Zelfs in de files aan de geblokkeerde havens vonden de cameraploegen nauwelijks iemand die geen begrip had voor de boeren. De werkgevers en de rechterzijde, waaronder de N-VA van De Wever, mompelden dat het afsluiten van de haven niet mag, maar een veldslag met de ordediensten organiseren durfden ze deze keer niet. 

    De agro-industrie en zijn politieke vertegenwoordigers proberen de steun onder de bevolking te ondergraven door de valse tegenstelling tussen boeren en consumenten te creëren, of tussen aandacht voor ons leefmilieu en een leefbaar inkomen voor de boeren.  Acties zoals het blokkeren van de aanplanting van geboortebossen in Mol of Langemark-Poelkapelle, werken vooral verdelend.  

    Nieuwe acties bouwen best voort op de sterktes van de beweging. Toeslaan daar waar het pijn doet: in de economie, met blokkades van distributiecentra, voedselverwerkende bedrijven en havens. De brede steun onder de bevolking zichtbaar maken in actieve solidariteit. Waarom geen nationale betoging organiseren met de steun van de vakbonden (met minstens een stakingsaanzegging in de distributiesector) en middenveldorganisaties (waaronder milieuorganisaties)? Dat zou een echte gamechanger zijn. 

    De beweging moet zich ook wapenen met eisen die een echt verschil maken in het dagelijkse leven van de boerenbevolking. Nationalisatie van de financiële sector om de schulden van de boeren kwijt te schelden op basis van bewezen noden en om een publiek landbouwinvesteringsfonds op te zetten voor de vergroening van de landbouw. Breek de macht van de agro-industrie en de distributiesector door ze in publieke handen te plaatsen, zodat planning op basis van quota en gereguleerde prijzen mogelijk wordt, waarbij zowel onze koopkracht als de inkomens van de boeren gegarandeerd worden. Ontlast de boeren door administratieve ondersteuning te voorzien. Het instellen van een voorkooprecht op alle landbouwgrond voor de gemeenschap en onteigening van grootgrondbezitters, banken en speculanten kan de basis vormen voor een publieke grondenbank die grond ter beschikking stelt aan de boeren, te beginnen met de kleinste bedrijven. Een dergelijke aanpak gaat regelrecht in tegen het dodelijke systeem dat de bodem, de fauna, de flora en de hele bevolking verarmt ten voordele van een paar handvol aandeelhouders.

    Een eerlijke prijs?

    De protesterende boeren herhalen steevast: “We krijgen geen eerlijke prijs voor onze producten.” Hoe komt dit?

    Natuurlijk hebben prijsonderhandelingen tussen producenten en fabrikanten of distributeurs niet hetzelfde effect op de kleine en de grote landbouwbedrijven (grote graantelers, intensieve veehouderijen, enz.). Door de concurrentie drijft de agribusiness de prijzen onder het lonende tarief voor kleine boeren. 

    Marktprijzen zijn gebaseerd op de sociaal noodzakelijke arbeidstijd voor de producten, maar dan op wereldniveau. Dit vertegenwoordigt niet de productiekosten van een kleine producent. Daarom zijn ze verplicht om onder de kostprijs te verkopen. 

    Kleine landbouwbedrijven kunnen alleen overleven dankzij overheidssubsidies, waarmee ze amper het hoofd boven water houden. In feite zijn die subsidies vooral een geschenk aan de distributiesector. Ze leggen het verschil bij tussen wat de distributeur betaalt en de waarde van de producten. 

    Landbouwproducten onder de kostprijs verkopen is de sleutel tot het probleem van de lage inkomens van boeren. Maar hoe kan dit verboden worden? In een kapitalistische economie kan een afwijkende prijsvorming in bepaalde sectoren slechts iets tijdelijk zijn. Het zou bovendien tot hogere consumentenprijzen leiden, wat de vraag zou drukken. Een dalende vraag zet opnieuw druk op de prijzen die aan de producenten worden betaald. Om op lange termijn lonende prijzen op te leggen, moeten we de controle over de agro-industrie en de distributeurs overnemen, d.w.z. nationaliseren onder democratische controle en beheer van de gemeenschap.

  • Leuven: protesteer tegen meeting met neonazi Van Langenhove

    De studenten van het Vlaams Belang in Leuven, de NSV, worden door hun partij op handen gedragen. Onlangs had Tom Van Grieken lovende woorden voor de Leuvense NSV-afdeling. In april vorig jaar was er ophef toen NSV-Leuven de Oostenrijkse neonazi Martin Sellner uitnodigde en van een rechter bekwam dat de unief verplicht een zaal ter beschikking moest stellen. Het huidige protest in Duitsland kwam er na een bijeenkomst waar Sellner met AFD’ers en anderen een brutaal en bloedig deportatieplan voor miljoenen mensen besprak. Nu hebben ze bij NSV-Leuven opnieuw een spreker uit de donkerste riolen van extreemrechts. Op 28 februari willen ze Van Langenhove laten spreken. Er is een petitie uit protest en mogelijk komt er ook een actie. Hieronder de tekst van de petitie.

    Geen racisme en fascisme in ons Le(u)ven – Dries Van Langenhove niet welkom aan KU Leuven

    Op 28 februari komt Dries Van Langenhove, de oprichter van Schild & Vrienden, spreken aan de KU Leuven op uitnodiging van de extreemrechtse studentenvereniging NSV. NSV is als studentenorganisatie verbonden met het Vlaams Belang en heeft een racistisch en doorheen haar geschiedenis gewelddadig karakter. In 2023 nodigde ze de neofascist Martin Sellner uit aan de KU Leuven – een figuur die plannen heeft voor massale en gedwongen “remigratie” en daarmee in Duitsland grote bezorgdheid en massale betogingen tegen racisme en discriminatie uitlokt.

    Dries Van Langenhove zelf wordt voor de rechtbank aangeklaagd voor inbreuken op de racisme-, negationisme- (het ontkennen van de Holocaust) en wapenwetgeving (het bezit van pepperspray). Overal waar hij zich manifesteert, ligt hij aan de basis van de verspreiding van racistische, seksistische en lgbtqia+-fobe ideeën. Als ondertekenaars van deze petitie zijn we zeer verontrust door de aanwezigheid aan onze universiteit en in onze stad van dit soort haat verspreidende figuren en organisaties, waarbij de dreiging met geweld nooit ver weg is.

    Wij zijn studenten en personeel van de KU Leuven en inwoners van Leuven en deelgemeenten die diversiteit en solidariteit omarmen en zich expliciet uitspreken tegen racisme, fascisme, homofobie en transhaat. Daarom vragen we de KU Leuven om geen toelating te verlenen aan een haatdragend en discriminerend evenement in een lokaal van de universiteit.

    Het evenement is bovendien in strijd met het inclusiecharter dat de KU Leuven zelf opstelde. Daaruit citeren we:

    “We tolereren geen enkele vorm van pesten, discriminatie, machtsmisbruik, haat, ongewenst seksueel gedrag of geweld. Dit geldt niet alleen voor studenten en personeel maar ook voor de partners met wie de universiteit samenwerkt zoals stageplaatsen, verhuurders, leveranciers, studentenverenigingen, gasten, partners en derden.” 

    Dries Van Langenhove en de organisaties waarin hij een leidende functie heeft, schenden regelmatig bovenstaande voorwaarden (bvb. intimidatie op queer evenementen, opzetten van de haatcampagnes tegen o.a. Dalilla Hermans, de lgbtqia+-vlag een pedofielenvlag noemen, …). Daarom roepen wij de rector en de beleidsorganen van de KU Leuven op om de daad bij het woord te voegen en iemand die stelselmatig en moedwillig aanzet tot haat en verdeeldheid geen platform te geven aan de KU Leuven.

    Extreemrechts lost geen sociale problemen op, ze teert er enkel op om mensen tegen elkaar op te zetten. Wij spreken ons uit tegen racisme, seksisme, islamofobie, lgbtqia+haat, en in het algemeen tegen verdelende haat en voor solidaire oplossingen voor de sociale problemen en tekorten in de maatschappij.

    Teken de petitie op https://www.change.org/p/geen-racisme-en-fascisme-in-ons-le-u-ven-dries-van-langenhove-niet-welkom-aan-ku-leuven

  • ‘Muiterij’: striemende aanklacht tegen een rot kapitalisme

    Met ‘Muiterij’ levert Peter Mertens opnieuw een non-fictie bestseller af. Dit is ongetwijfeld te wijten aan zijn vlotte en verhalende schrijfstijl, maar ook los daarvan is het boek een aanrader voor linkse activisten. ‘Muiterij’ brengt veel nuttige informatie aan en gaat in op enkele van de belangrijkste ontwikkelingen die vorm geven aan het nieuwe tijdperk van chaos vandaag. Finaal valt het echter te licht uit en laat het na antwoorden te geven over hoe de strijd tegen het kapitalisme in dit tijdperk te voeren. 

    door Jeroen (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist

    Machtsgreep van multinationals

    Veel lezers zullen een rist nieuwe inzichten en argumenten ontdekken die van pas komen in de strijd tegen het kapitalisme. Een aantal van de sterkste passages van het boek brengen de ongekende accumulatie van kapitaal, en bijhorende macht, in steeds minder handen op een erg aanschouwelijke manier in beeld. 

    Zo bespreekt Mertens de concentratie in de voedingssector waar vier bedrijven (de ABCD’s ofte ADM, Bunge, Cargill en Dreyfus) samen ongeveer 70% van de wereldgraanproductie beheersen. Het geeft deze vier de mogelijkheid om de prijzen willekeurig op te trekken om zichzelf smerig rijk te maken. Mertens wijst op de 245 miljardairs in de voedingssector (in 2021 kwamen er 64 bij op het miljardairslijstje van Forbes magazine) die hun vermogen met 45% zagen stijgen in de laatste twee jaar! En dat terwijl de hoge voedselprijzen voor werkenden de wereld rond steeds zwaarder doorwegen en voor honderden miljoenen van hen schrijnende armoede en honger betekenen. Op deze manier telt de wereld tegen 2030 600 miljoen chronisch ondervoede mensen (en dat is zonder oorlogen, misoogsten of nieuwe pandemieën). 

    Maar ook het milieu en de biodiversiteit zijn de dupe van de winsthonger van deze roofbouwkapitalisten die via patenten op zaaigoed, industriële landbouwpraktijken, ontbossing en monoculturen de planeet naar de knoppen helpen. Het is maar één van de voorbeelden in het boek die duidelijk maakt hoe verrot dit kapitalistisch systeem is. 

    Klassenstrijd tegen graaiflatie

    Wat de ABCD’s doen heeft in het Nederlands ondertussen een naam: graaiflatie. Als we de politici en de bazen mogen geloven, is het gevaar echter niet de torenhoge prijs van onze winkelkar maar de zogenaamde ‘loon-prijsspiraal’ waarbij loonsverhogingen zich zouden vertalen in een spiraal van steeds hogere prijzen, in steeds meer inflatie. Hun argumenten worden duidelijk weerlegd, maar Mertens wijst er ook op dat ze door steeds minder mensen worden aanvaard. Zo laat hij diverse actoren aan het woord uit het VK waar de ‘summer of discontent’ een duidelijke conclusie naar voren schoof, in de woorden van Mick Lynch van de spoorvakbond RMT: ‘The working class is back’. 

    Het boek had aan scherpte kunnen winnen door sterker te wijzen op het belang van gedurfde en radicale eisen om mensen te mobiliseren. Syndicalisten in België weten dat het vaak niet gemakkelijk is om collega’s in strijd te betrekken. Maar je nek uitsteken voor looneisen zoals die van de UAW (automobielarbeiders in de VS) die tot 30% opslag eisen, is ook gewoon meer de moeite waard dan voor een schamele 0,2% over twee jaar zoals in onze cao-onderhandelingen. Dat de arbeidersklasse de komende periode weinig andere keuze zal hebben om intenser te strijden tegen het inflatiespook en de ‘austerity 2.0’ die de neoliberale hardliners voor ogen hebben, is een conclusie waar we het in elk geval volmondig mee eens zijn. 

    Halfgeleiders, AI en een wereld zonder fossiele brandstoffen

    Naast de terugkeer van klassenstrijd wordt het nieuwe tijdperk van wanorde ook steeds meer bepaald door het toegenomen belang van geopolitiek en verschuivingen in de machtsevenwichten tussen de grootmachten. Mertens voelt dit correct aan en wijst ook op enkele van de belangrijkste ontwikkelingen die de tegenstellingen aanwakkeren. 

    Zo werd op de recente COP28, schoorvoetend en tegen de zin van het gastland in, voor het eerst gesproken over een wereld zonder fossiele brandstoffen. De onontkoombare vaststelling dat het kapitalisme niet oneindig kan blijven steunen op fossiele brandstoffen zonder haar eigen voorbestaan, en dat van de hele mensheid, te bedreigen, zorgt onmiddellijk ook voor een nieuwe race tussen de grootmachten. Elk probeert voor hun eigen bedrijven de toegang tot grondstoffen zoals lithium veilig te stellen. Net zoals ze in het verleden alles deden om de toegang tot olie veilig te stellen, gaan ze vandaag opnieuw over lijken in de strijd om het nieuwe ‘witte goud’. 

    Als we naar de ‘fabriek van de toekomst’ kijken, zou die niet alleen aangedreven worden door andere energiebronnen. Ze zal ook geautomatiseerd zijn en steunen op artificiële intelligentie. Zowel de data om deze AI te trainen, als de halfgeleiders (chips) die de basis leggen voor hun ongekende rekenkracht, zijn meteen ook de inzet van strijd. Misschien was het de moeite geweest om ook meer stil te staan bij de militaire applicaties van artificiële intelligentie. Zeker nu we vandaag de eerste AI-gedreven bombardementen zien in Palestina. Ongetwijfeld is dit voor wereldleiders allerminst een detail wanneer ze elkaar proberen de toegang tot data of grondstoffen voor halfgeleiders te ontzeggen en een ware subsidieoorlog voeren om hun ‘eigen’ bedrijven te bevoordelen. 

    De multipolaire wereld die niet zal zijn

    We delen de verontwaardiging van Mertens over de praktijken van de multinationals en de imperialistische regeringsleiders. Er is een ellenlange geschiedenis van neokoloniale uitbuiting, agressie en geweld om de dominante positie van het westerse kapitalisme zeker te stellen. De oproepen van Mertens om het allemaal wat ‘eerlijker’ aan te pakken en voor een ‘faire wereldhandel’, lijken op wishful thinking. Het doet denken aan de utopische benadering van de arbeidersbeweging bij haar ontwaken in de 19e eeuw, vóór het marxisme een wetenschappelijk inzicht in het kapitalisme ontwikkelde. 

    Frederick Douglas stelde: “If there is no struggle, there is no progress.” Op de vraag wie die strijd voert, slaat Mertens de bal soms mis. Hij wijst terecht op de werkende klasse in Europa en de VS. Maar daarnaast ook op regimes die ‘muiters’ zouden zijn omdat ze tegen de directe belangen van het VS-imperialisme ingaan. Die regimes, vooral de BRICS, zouden volgens Mertens aan de basis liggen van een tendens naar een multipolaire wereld. Machtsblokken die elkaar in evenwicht houden, zouden de vrede garanderen. 

    Dit is zonder meer een illusie. De ‘muiters’ waar Mertens op doelt, zijn immers ook kapitalistisch en handelen in het belang van hun eigen binnenlandse kapitalistische klasse. Daarbij schuwen ze het niet om zich even roofzuchtig te gedragen als de ‘grote jongens’ in het westen. Zo claimde Venezuela recent ongeveer een derde van buurland Guyana (toevallig een olierijk gebied). Een wereld met vele kleine imperialisten zou geen breuk vormen met agressie, oorlog, annexaties en uitbuiting van iedereen die zwakker is dan zijn buurland. 

    Het belangrijkste probleem met de redenering van Mertens is dat er vandaag geen tendens naar een multipolaire wereld is. Er ontstaan twee steeds duidelijker afgetekende vijandige blokken: één rond het VS-imperialisme en één rond het Chinese kapitalisme, met enkele van de BRICS. 

    Deze polarisatie vertaalt zich in een vandaag nog steeds grotendeels ‘koude’ oorlog tussen beide blokken. Het leidt tot een tijdperk van wanorde met meer conflicten, die bovendien elk het potentieel hebben om een bredere oorlog te veroorzaken, zoals vandaag gevreesd wordt in Palestina. 

    Dit is een levensgroot gevaar voor alle werkenden van de wereld. Werkenden die de wereld rond ook steeds meer dezelfde strijd voeren tegen de graaiflatie van de ABCD’s die de wereld verhongeren, tegen klimaatopwarming, tegen oorlog, tegen onderdrukking en reactionaire politiek … Deze strijd van onderuit wordt in het boek de ‘dubbele muiterij’ genoemd en nauwelijks echt aangeraakt. Dit is echter de muiterij die er toe doet. 

    Het is de muiterij van de revolutionaire vrouwenbeweging in Iran, de stakende boeren in India, protesterende gedupeerden van de Chinese vastgoedcrisis, de wereldwijde klimaatbeweging … die onze solidariteit verdient en die we moeten versterken door ze te voorzien van een revolutionair programma om een einde te maken aan het wereldwijde kapitalisme door de centrale productiemiddelen onder democratische eigendom en controle van de werkende klasse te brengen. 

    Wie ‘Muiterij’ leest om ideeën te vinden hoe dat te doen, zal op zijn honger blijven. Tegelijk zal die lezer wel een pak extra argumenten hebben in de strijd voor een socialistische samenleving.

  • Oorlogen, instabiliteit, ongelijkheid, klimaatrampen … Enkel arbeidersbeweging kan alternatief bieden voor tijdperk van wanorde

    Meer en meer komen we terecht in een wereld waarin de crisis van het kapitalistisch systeem en de samenleving leidt tot steeds radicalere antwoorden. Die komen niet enkel van gekke politieke randfiguren, of volgens anderen van de actievoerders die voor hun rechten opkomen. Meer en meer duwt de crisis van de samenleving regeringsleiders in de richting van een meer radicale koers. 

    Artikel door Michael Bouchez uit maandblad De Linkse Socialist

    Dat zagen we al met Trump als president, de inval van Poetin in Oekraïne, maar ook met de poging van Hamas om de Palestijnse strijd opnieuw legitimiteit te geven en vooral met het bloedbad aangericht door de Israëlische heersende klasse. In deze wereldwijde periode van multicrisis spatten vroegere zekerheden uit elkaar. Allerlei krachten zoeken daarin hun plaats.

    De toenemende wereldwijde spanningen tussen wereldmachten en de geopolitieke breuken van de nieuwe Koude Oorlog rond de blokken van het Amerikaanse en het Chinese kapitalisme, kunnen tot nog meer oorlogen en uitbraken van conflict leiden. Voor de heersende klasse is het de enige uitweg en de verderzetting van hun politieke logica. Voor de wapenindustrie is het kassa kassa. 

    Tegelijkertijd is er ook verzet. De solidariteit tegen oorlog in Oekraïne en vooral de massale steun aan het Palestijnse volk tonen dat de bloeddorstigheid van hun ‘oplossingen’ bestreden wordt. Massaprotest is altijd een waarschuwing voor regeringen en de heersende klasse. Het herinnert hen eraan dat ze niet om het even wat kunnen doen. Het toont aan dat er een dam kan gebouwd worden tegen hun oorlogszucht.

    Niet enkel conflicten tussen landen, maar ook interne spanningen en polarisatie zijn eigen aan deze periode. Dit jaar trekken 2 miljard mensen in 50 landen naar de stembus. Deze verkiezingen kunnen in grote mate een voortzetting zijn van hoe 2023 eindigde met de overwinning van Javier Milei in Argentinië en de winst van Wilders in Nederland. Beiden illustreerden hoe de partijen van het establishment hun krediet in een snel tempo verliezen. In de VS kan Trump op die basis opnieuw momentum verzamelen om te winnen. 

    De heersende klasse weet zelf niet hoe om te gaan met dergelijke figuren. Ze maken deel uit van de elite van de samenleving, maar ze baseren zich op de woede tegen die elite en op de uitzichtloosheid. Hun radicale discours bedreigt het status quo en kan een tegenreactie opwekken van verzet en strijd tegen de waanzinnige verdeel- en heerspolitiek. Onmiddellijk na de verkiezing van Trump in 2016 brak massaal protest uit. 

    Tegelijkertijd is het net hun beleid van jarenlange afbraak van diensten, arbeidsvoorwaarden en de individualisering van de samenleving die de polarisatie voedt. Dat Trump nu opnieuw kans maakt, is enkel te danken aan de verderzetting van de establishmentpolitiek door Biden. Rechtse en extreemrechtse populisten van allerlei slag winnen vandaag op basis van het failliet van het establishment. De wanhoop leidt tot stemmen op alles wat tegen de schenen van hetzelfde establishment lijkt te schoppen. De desinformatie, alternatieve feiten en de poging om alles fake news te noemen zijn direct verbonden met het volledige diskrediet van de samenleving waarin we vandaag leven, van haar vertegenwoordigers en al haar instellingen. 

    Een antwoord van links organiseren

    Een tijdperk van wanorde brengt monsters voort. Dat is een gevaar voor de werkende klasse. We moeten ons hierop voorbereiden door ons te baseren op de al aanwezige wil om in strijd te gaan. 

    De crisis van het establishment is zichtbaar in sociale bewegingen, het klimaatprotest, vakbondsacties, solidariteit met Palestina en in strijd tegen discriminatie en onderdrukking. De normen en waarden die het kapitalisme verdedigt in de vorm van genderrollen, racistische vooroordelen, autoriteit … worden in vraag gesteld en brengen een groeiende groep mensen en vooral jongeren in actie. 

    Strijd is de beste manier om van ongenoegen naar sociale verandering te gaan. Het is de beste manier om onze eisen en bekommernissen centraal te stellen en om werkenden van alle achtergronden bijeen te brengen rond onze gemeenschappelijke belangen. Zo biedt sociale strijd ook een antwoord op extreemrechts en zijn haat tegen feministen, LGBTQIA+personen, mensen met een andere religie, vluchtelingen …

    De crisis van de pro-kapitalistische partijen vergroot de ruimte voor het Vlaams Belang dat ‘ander en beter’ belooft. De gevestigde partijen zijn verantwoordelijk voor hun eigen diskrediet, zij zijn geen deel van de oplossing en kunnen geen antwoord vormen op extreemrechts. De groei van de PVDA toont dat er ook een openheid is voor een links alternatief voor de pro-kapitalistische partijen en voor extreemrechts. LSP ondersteunt dit en roept op om voor de PVDA te stemmen en zo het debat aan te gaan over hoe een echt links beleid eruit ziet en hoe dit tot stand komt.

    Een echt links beleid vertrekt van de noden in de samenleving en collectieve oplossingen. Dat betekent massale publieke investeringen in alle publieke diensten en de financiering hiervan met de middelen die vandaag toegeëigend worden door een kleine minderheid van superrijken. Hogere lonen en pensioenen, meer geld voor onderwijs, kinderopvang, sociale huisvesting … en een rijkentaks om dit te financieren, zijn eisen die ons verenigen. Extreemrechts staat daar haaks op en meet zich enkel een sociaal imago aan als het dat kan gebruiken om meer verdeeldheid te zaaien. 

    Doorheen strijd wordt duidelijk dat we tegenover het kapitalisme staan. Daartegenover is er nood aan een links en socialistisch alternatief waarin de werkende klasse betrokken wordt om door eenheid in strijd onze gemeenschappelijke belangen te verdedigen.

  • Grote voedingsbedrijven gaan met de winsten lopen

    Naar aanleiding van de boerenprotesten stelde de website van VRT onlangs: “Niet alleen politiek, ook burger kan nadenken over landbouw: zijn wij bereid meer te betalen voor ons eten?” Het is een stelling die vaak terugkomt: de boeren een betere prijs betalen voor hun producten zou enkel kunnen indien de consument fors meer betaalt in de winkel. Dat zou bovenop de prijsstijgingen van de afgelopen periode komen.

    Het is een poging om verdeeldheid te zaaien tussen werknemers en boeren. Bovendien gaat die stelling ervan uit dat enkel de eindprijs voor de consument de prijs bepaalt die de boer krijgt. Dat gaat voorbij aan alle tussenstations (van voedingsbedrijven over agri-business tot supermarkten) en aan de rol van de internationale marktwerking. Marktprijzen zijn gebaseerd op de sociaal noodzakelijke arbeidstijd voor de producten, maar dan op wereldniveau. Dit vertegenwoordigt niet de productiekosten van een kleine producent. Daarom zijn ze verplicht om soms onder de kostprijs te verkopen.

    De voedingssector doet het ondertussen uitstekend. Unilever bijvoorbeeld maakte in 2023 ruim 7 miljard euro winst. De supermarktsector doet het eveneens uitstekend met miljoenenwinsten, in 2022 bijvoorbeeld was Ahold-Delhaize goed voor 2,5 miljard euro winst. In de winstcijfers steekt 2022 er bovenuit. Graaiflatie was vorig jaar het woord van het jaar, maar een jaar eerder de praktijk van het jaar. Het loslaten van de coronamaatregelen werd aangegrepen om de prijzen fors op te trekken, de start van de oorlog in Oekraïne bijna twee jaar geleden versnelde dat proces.  

    Econoom Olivier Malay van de ULB, en verbonden aan het ACV, onderzocht de winsten van Belgische voedingsbedrijven als aardappelverwerker Clarebout en pastaproducent Soubry. Hij stelde vast: “In België hebben zeven grote bedrijven hun winst sterk zien toenemen. De prijsverhogingen van voedingsmiddelen komen dus niet uit de lucht vallen.” Malay becijferde dat de Belgische voedingsbedrijven in 2022 maar liefst 33,2% meer winst boekten, waarbij de stijging geconcentreerd is bij de 200 grootste bedrijven. De zeven grootste bedrijven zagen hun winst verzesvoudigen! Dit is een wereldwijd fenomeen. Volgens de VN-Conferentie inzake Handel en Ontwikkeling verdubbelde de winst van de vier grootste voedingsbedrijven (ADM, Bunge, Cargill en Dreyfus) op twee jaar tot 13 miljard dollar.

    Dit is de belangrijkste verklaring waarom voeding zoveel duurder werd, vorig jaar bedroeg de voedingsinflatie in België 12,3%. Bedrijven gingen ervan uit dat prijsverhogingen niet zouden leiden tot een verlies aan marktaandeel en al helemaal niet aan winst. Voor de aandeelhouders zijn de winsten en de dividenden wat telt, niet de koopkracht van de werkende klasse of het inkomen van de boeren. Het personeel in de voedingssector en de supermarkten weet maar al te goed wat de winsthonger van hun bazen betekent voor de werkenden. Bij Delhaize zagen we nog hoe het personeel in de uitverkoop gezet werd om de winsten te vergroten.

    Het boerenprotest gaat om het recht op een degelijk inkomen. Het toont dat protest de publieke agenda kan bepalen en een bredere steun kan opbouwen waartegen de overheden niet repressief durven optreden, ook niet als er blokkades aan de Antwerpse haven of de distributiecentra van de supermarkten zijn. Er is een breed begrip voor het protest aangezien iedereen weet dat de politiek en de big business vaak pas luisteren als je hen raakt waar het pijn doet: in de portemonnee.

    De arbeidsomstandigheden en inkomens van zowel de werknemers als de boeren worden bedreigd door de winstbelangen van de grote bedrijven. We mogen ons niet tegen elkaar laten uitspelen. De tegenstelling tussen de prijzen die we in de supermarkt betalen en de prijzen die de boeren krijgen, is niet correct. Net zoals de tegenstelling natuur versus landbouw verkeerd is: boeren kennen de natuur goed genoeg om dat te beseffen. De druk van de oprukkende agri-business is de motor achter de toenemende vervuiling en uitputting van de grond.

    In een eerder artikel suggereerden we volgend programma om stappen vooruit te zetten:

    • Een oproep tot stakingen in de agro-industrie en supermarkten – Eenheid tussen arbeiders en boeren tegenover het kapitalisme!
    • Nationalisatie van de agro-industrie en de distributiesector onder arbeiderscontrole om democratische productie en distributie van voedselproducten mogelijk te maken. Eenmaal bevrijd van de kapitalistische logica, zal planning het mogelijk maken om, door middel van quota en gereguleerde prijzen, zowel lonende prijzen voor producenten als betaalbare prijzen voor consumenten te garanderen.
    • Ontwikkeling van coöperaties voor de gezamenlijke aankoop van landbouwmachines met technische ondersteuning.
    • Kwijtschelding van boerenschulden, nationalisatie van banken onder arbeiderscontrole om boeren economische steun te bieden voor de agro-ecologische transitie en de uitdagingen die de klimaatverandering met zich meebrengt.
    https://nl.socialisme.be/98164/landbouwbeleid-wie-ellende-zaait-zal-woede-oogsten

  • Vlaams Belang wil humanitaire ramp in Gaza nog erger maken

    Zo luid extreemrechts toetert over vluchtelingen en vreemdelingen, zo stil zwijgt het over de redenen waarom mensen geen andere uitweg zien dan vluchten. De afgelopen maanden kwamen tienduizenden mensen op straat tegen het bloedbad in Gaza. Het Vlaams Belang had er niets over te zeggen. De ruim 30.000 doden in Gaza, waaronder veel vrouwen en kinderen, zijn voor extreemrechts geen standpunt waard. Integendeel. Het VB blijft vierkant achter de Israëlische staatsterreur staan en pleit er nu voor om de humanitaire ramp nog erger te maken.

    Artikel vanop blokbuster.be

    Hulpverlening onder vuur

    Als reactie op de erg voorzichtige en beperkte uitspraken van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag, verklaarde het Israëlische regime dat de hulporganisatie UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East) medeplichtig was aan de vreselijke terreuraanval van Hamas op 7 oktober. Voor enkele grote imperialistische mogendheden volstond dat om de financiering van UNRWA te stoppen. Dit dreigt de humanitaire ramp in Gaza nog erger te maken, op een ogenblik dat een groot deel van de bevolking al honger lijdt en de infrastructuur (scholen, zorg …) kapot gebombardeerd is.

    UNRWA is een erg specifieke VN-organisatie. Het vervult in de praktijk een aantal overheidstaken zoals onderwijs, zorg en sociale voorzieningen. UNRWA telt 30.000 medewerkers, hoofdzakelijk Palestijnen, en is actief in Jordanië, Libanon, Syrië, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook waar er alles samen 5,9 miljoen Palestijnse vluchtelingen leven. Op de Gazastrook zijn er ongeveer 12.000 personeelsleden. De middelen zijn verre van toereikend en zijn sinds de vorige grootschalige militaire operatie in Gaza afgenomen.

    Gaza kent vandaag een humanitaire ramp. Het Wereldvoedselprogramma stelt dat de overgrote meerderheid van de bevolking op de strook honger lijdt, met een van de ergste hongersnoden ooit die niet het resultaat is van een natuurramp maar door een bewust ingrijpen van de mens. De toevoer van drinkwater werd in oktober reeds afgesloten. Sinds december wordt zeewater gepompt in de tunnels die Hamas zou gebruiken, wat de grond en de toevoer van drinkwater bedreigt. Het Bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Aangelegenheden van de VN stelt dat slechts een derde van de bevolking nog toegang heeft tot proper drinkwater. Sinds begin november zijn alle scholen dicht. Van de zowat 700 scholen werden er 288 door UNRWA beheerd. Minstens 65 UNRWA-scholen zijn volledig verwoest door de bombardementen. 90% van alle scholen is volledig of gedeeltelijk geraakt.

    De vermeende betrokkenheid van 12 UNRWA-medewerkers bij de aanslag door Hamas van 7 oktober wordt nu gebruikt om de financiering te blokkeren en zo de humanitaire ramp nog verder aan te wakkeren. Oorspronkelijk hadden de Israëlische veiligheidsdiensten het over 4 tot 12 werknemers, waaronder leerkrachten, die een rol speelden van logistieke hulp tot directe deelname aan de aanval van 7 oktober. Negen van de twaalf zijn ontslagen, een tiende kwam om het leven en van twee is de identiteit onbekend. Nog voor er sprake is van een volledig onderzoek, wordt de financiering van UNRWA gestopt.

    Dit betekent concreet dat de reeds rampzalige humanitaire situatie nog erger zal worden. De hongersnood en de afwezigheid van openbare infrastructuur en diensten worden bewust opgevoerd. Extreemrechts in Israël hoopt daarmee de bevolking van Gaza uiteindelijk te verdrijven. Het extreemrechtse Vlaams Belang in België moedigt dat aan. Zo staat het voor een beleid dat zal leiden tot meer vluchtelingen. Nu al zijn Palestijnen sterk vertegenwoordigd onder de vluchtelingen die naar België komen.

    Hypocrisie

    Het Vlaams Belang eist dat alle financiële steun aan UNRWA wordt gestopt. Over de humanitaire ramp en de oorlogsmisdaden had het VB de afgelopen weken niets te zeggen. Na maanden komt extreemrechts nog eens met een standpunt over Gaza en het is meteen om de humanitaire ramp te versterken. Het vorige standpunt op de website van het Vlaams Belang dateert van oktober en had als titel: “Vlaams Belang pleit voor opschorting ontwikkelingshulp Palestina.”

    VB’er Van Rooy eist dat de Vlaamse regering een half miljoen euro terugvordert en elke verdere steun stopzet. Volgens Van Rooy is UNRWA “geïnfiltreerd door Hamas en geïnfecteerd met het verheerlijken en steunen van jihad-terreur en met islamitisch antisemitisme.” Het VB neemt de Israëlische bewering dat 10% van de UNRWA-medewerkers sympathie hebben voor Hamas of Islamitische Jihad klakkeloos over. Het opzetten van scholen, ziekenhuizen en sociale diensten wordt door het VB omschreven als “het cultiveren van het Palestijns-Islamitisch slachtofferschap” dat het “Palestijns vluchtelingenprobleem alleen maar groter maakt.” Van Rooy doopte de Verenigde Naties om tot “Verenigde Nazi’s”, waarbij hij klaarblijkelijk de VN verwart met het VB.

    De standpunten van het VB zijn bijzonder hypocriet. De aanhoudende militaire operaties, de belegering en nu de bloeddorstige staatsterreur met een vreselijke humanitaire ramp leiden tot een uitzichtloze situatie in Gaza. Dat biedt een voedingsbodem voor reactionaire groepen zoals Hamas en Islamitische Jihad. In het verleden zag de Israëlische regering in Hamas een tegengewicht voor de PLO en de opkomende zelforganisatie van Palestijnen, zoals die onder meer naar voren kwam in de Eerste Intifada. Ook het Westers imperialisme aarzelde nooit om reactionaire islamistische groeperingen te steunen als het deze dacht te kunnen gebruiken. Denk maar aan de Amerikaanse steun aan de voorlopers van de Taliban in de strijd tegen de Sovjet-bezetting van Afghanistan.

    Aangezien anti-Joodse uitspraken en geschriften jarenlang een sterke aanwezigheid kenden in de kringen die vandaag het Vlaams Belang vormen, is de huidige bocht rond antisemitisme weinig geloofwaardig. De volledige top van het Vlaams Blok ging mee in het ontkennen van de Holocaust. De eerste voorzitter, Karel Dillen, vertaalde een negationistisch werk van Bardèche. VB-ondervoorzitter Roeland Raes moest in 2001 ontslag nemen nadat hij op de Nederlandse televisie zijn voorheen algemeen bekende negationistische standpunt herhaalde en dit tot controverse leidde. Hij betwistte de echtheid van het dagboek van Anne Frank, maar ook de stelselmatigheid van de jodenvervolging. Raes werd uiteindelijk veroordeeld wegens negationisme. Als het Vlaams Belang zich vandaag uitspreekt tegen antisemitisme is dat enkel omdat zijn islamofobie nog sterker is…

    Wie denkt dat het VB antwoorden heeft op vluchtelingenproblemen vergist zich. Dat wordt opnieuw aangetoond met dit standpunt voor het droogleggen van de UNRWA en dus voor het verder escaleren van een humanitaire ramp, die onvermijdelijk tot een forse toename van het aantal vluchtelingen zal leiden. Terwijl links zich verzet tegen de redenen waarom mensen moeten vluchten, staat het VB zoals steeds aan de andere kant.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping