NL Socialisme

Category: Nationaal

  • Blijft het cordon sanitaire overeind?

    Onderstaand dossier komt uit het boek ‘Tegen racisme & fascisme: strijd en solidariteit’ waarmee LSP argumenten en analyses aanreikt in de aanloop naar de verkiezingen van juni, maar ook de gemeenteraadsverkiezingen van oktober. Mogelijk zal het cordon sanitaire na oktober onder grote druk staan.

    Tegen racisme en fascisme: strijd en solidariteit

    Neen aan machtsdeelname!

    Met het VB op 25% en meer in de peilingen en N-VA op meer dan 20% is het  niet uit te sluiten dat ze samen een Vlaamse regering vormen.

    Wat zou regeringsdeelname van het VB betekenen? De voorbeelden uit het buitenland geven een indicatie. Het asociale beleid wordt verdergezet en gekoppeld aan harde aanvallen tegen specifieke bevolkingsgroepen, maar ook tegen de arbeidersbeweging in het algemeen. Rechts ondergraaft het recht op collectieve actie en protest, extreemrechts gaat er nog verder in. Telkens extreemrechts aan de macht deelnam, organiseerde het meer verdeeldheid. Dit zagen we in de VS onder Trump, in India onder Modi of nog in Brazilië onder Bolsonaro. Het leidde tot geweld en het vormde een ernstig gevaar voor de werkende klasse en de onderdrukten. Dat gevaar mag niet genegeerd of geminimaliseerd worden. Het is niet iets abstract, maar heeft een reële impact op ons leven.

    Wij verzetten ons tegen machtsdeelname van extreemrechts omdat het mogelijkheden biedt om de haat en verdeeldheid vanuit een sterkere machtspositie te verspreiden en geïnstitutionaliseerd te organiseren. Dit verzwakt de arbeidersbeweging en de broodnodige eenheid van alle werkenden en onderdrukten in de strijd voor echte verandering en een andere samenleving. Het idee dat machtsdeelname leidt tot een polarisatie die ook de antifascisten versterkt, geeft de sleutel tot versterking van het antifascisme aan extreemrechts zelf. Dat is geen goed idee en bovendien staat het resultaat verre van vooraf vast. Het idee dat extreemrechts zich sowieso aan de macht verbrandt, is een illusie. Indien het publiek debat gedomineerd wordt door de verdelende boodschap van extreemrechts, komt het niet noodzakelijk verzwakt uit machtsdeelname. Enkel indien de arbeidersbeweging in het offensief gaat en de eigen eisen en noden op de agenda zet, kan het extreemrechts ondermijnen.

    Moeilijkheden voor burgerij in 2024

    Er zijn veel onzekerheden voor 2024. Twee elementen staan wel vast. Ten eerste de instabiliteit en volatiliteit van de politieke partijen die tot electorale verschuivingen en complexe resultaten kunnen leiden. Ten tweede de druk om te besparen, waarbij het vooruitzicht om jaarlijks tot 5,8 miljard euro te besparen boven elke regeringsvorming zal hangen. Dit is een besparingsniveau dat we niet meer zagen sinds het Globaal Plan van de regering-Dehaene in 1993.

    Het IMF stelt voor om te besparen op gezondheidszorg en pensioenen en om toegang tot uitkeringen te beperken voor werklozen, zieken en gehandicapten. Na de jacht op de werklozen pleiten verschillende politici voor een jacht op de zieken en ook huismoeders worden onder vuur genomen. Tegelijk pleit het IMF voor een fiscale hervorming die gunstig is voor de grote bedrijven en een verderzetting van het relancebeleid voor de energie- en digitale transitie om het concurrentievermogen te verbeteren. Kortom, de gemeenschap investeert waar de private sector dat niet wil.

    De burgerij mag dit wel willen, maar zal ze het ook kunnen opleggen? Dat wordt erg moeilijk met verzwakte en verdeelde pro-kapitalistische partijen. En waar kan er nog bespaard worden? Op zorg, kinderopvang, onderwijs, openbaar vervoer, infrastructuur, pensioenen? Overal zijn er tekorten en wachtlijsten na 30 jaar neoliberaal beleid.

    De rechterzijde staat te springen om hard te besparen, maar werd na de vorige rechtse regering (2014-2019) zo hard afgestraft dat er geen meerderheid meer is. Alexia Bertrand (Open Vld) riep N-VA al op om “constructief mee te werken” aan een nieuwe regering na 2024, onder meer om “de werkelijke pensioenleeftijd te verhogen.” Behalve het ontbreken van een meerderheid is er ook de druk van de achterban van N-VA en de groei van het VB die een herhaling van de ‘bocht van Bracke’ erg riskant maken. Die bocht bestond erin om een rechtse regering te vormen zonder communautair luik, vanuit het idee dat sociaal-economische ‘hervormingen’ (eigenlijk tegenhervormingen met harde asociale maatregelen) de eerste prioriteit waren. “Zonder staatshervorming vrees ik een revolutie,” verklaarde Zuhal Demir met de nodige zin voor overdrijving in de Franstalige media naar aanleiding van 11 juli 2023. Een aanzet tot staatshervorming ligt echter moeilijk in een context zonder middelen om een akkoord te smeren. Er zijn de negatieve ervaringen met het onderwijs en de geregionaliseerde onderdelen van de zorg. Langs de andere kant leiden tekorten tot de vraag hoe die verdeeld worden tussen de bestuursniveaus, waardoor een terugkeer van een meer communautair discours bijna onvermijdelijk is. En dan is er nog de tegenstelling tussen het Vlaams-nationalistische N-VA en de MR, die het federale niveau wil versterken om besparingen aan de lagere niveaus op te leggen. Dat laatste geeft overigens aan dat een versterking van het federale België op zich niet links is. De vraag werpt zich tenslotte op of het nog mogelijk is om een voor een grondwetswijziging vereiste tweede derde meerderheid te vinden.

    De sociaaldemocratie kon in 1993 het verzet tegen het Globaal Plan nog uitzitten met het argument dat er geen ‘linksere regering’ mogelijk was, maar moet vandaag rekening houden met de PVDA en met het gevaar om zelf volledig onderuit te gaan. Bovendien is er de vraag in welke coalitie de sociaaldemocratie dit besparingsbeleid zou doorvoeren. Paul Magnette verklaarde eind 2022 dat Vivaldi bedoeld was om tien jaar mee te gaan, maar het enthousiasme hiervoor is ondertussen wel heel beperkt. Een ‘grote coalitie’ rond PS en N-VA geniet dan wel de voorkeur van Vooruit (die in de Vlaamse regering graag de plaats van CD&V wil inpikken), maar zal verschillende partners nodig hebben om een meerderheid te behalen en zou zowel inzake besparingen als het communautaire tot een akkoord moeten komen. Een vorm van ‘afspiegelingsregering’ – met de partijen die de regionale regeringen vormen – kan voor N-VA het beeld creëren van een confederale omslag, maar behoudt alle obstakels. Het vereist bovendien dat er op regionaal niveau wel gemakkelijk meerderheden gevormd worden, terwijl de huidige regeringen allemaal in een crisis verkeren. 

    In Brussel dreigt een extra complicatie met de mogelijkheid van een blokkeringsminderheid van N-VA en VB langs Nederlandstalige kant.

    Moeilijke regeringsvormingen en de dreiging van onbestuurbaarheid zijn dus waarschijnlijk. Dit kan een impact hebben op de lokale verkiezingen van oktober 2024, slechts vier maanden na de parlementsverkiezingen. Tegelijk mag de creativiteit van de burgerij niet onderschat worden. Elke opening om de winsten veilig te stellen, zal aangegrepen worden. Nieuwe crises zitten in de situatie ingebakken en kunnen aangegrepen worden om een regering te vormen.

    Wordt het cordon sanitaire doorbroken?

    Het Vlaams Belang bereidt zich voor op bestuursdeelname. Een groep mandatarissen werd daartoe naar de Vlerick Management School gestuurd. De partij legt nadruk op ondersteuning van de 250 lokale afdelingen en speelt in op elk element van ongenoegen. Zo speelt het verzet tegen Ventilus een rol in de grote steun in West-Vlaanderen. Om het even welk standpunt wordt ingenomen om populariteit te winnen, van verzet tegen een fusie in Borsbeek tot steun aan een fusie in Zwijndrecht.

    Het VB bereidt zich voor op onderhandelingen voor een Vlaamse regering, waarbij vooral tegenargumenten worden beantwoord. Het VB stelt bereid te zijn tot ‘toegevingen’, ook rond de nationale kwestie. In plaats van Vlaamse onafhankelijkheid als breekpunt op tafel te leggen, lanceert het VB het idee van een “soevereiniteitsverklaring” met de “wens om uit België te stappen” zonder van die onafhankelijkheid een voorwaarde te maken.

    Barbara Pas stelde het als volgt: “Onafhankelijkheid blijft altijd ons einddoel. Maar meer dan 70 procent in Vlaanderen stemt Vlaams en rechts, en toch krijgen zij binnen België nooit het beleid waarvoor zij stemmen. Daar moeten we eerst wat aan doen. Wij kunnen perfect in een Vlaamse regering de bevoegdheden die Vlaanderen al heeft maximaal Vlaams en rechts uitputten, en parallel ondertussen de Vlaamse onafhankelijkheid voorbereiden.” Filip Dewinter over de uitnodiging van het VB door informateur Leterme in 2004: “We hebben hem toen een lijst met breekpunten voorgelegd. Breekpunt één was: Vlaamse onafhankelijkheid. Breekpunt twee: vreemdelingen terugsturen. Dat was het domste dat we ooit hebben gedaan. Voor Leterme was het makkelijk om te zeggen: ‘Met die partij nooit.’ De oorzaak van die straffe breekpuntennota was angst voor onze eigen achterban. Die moeten we niet meer hebben. Hard in de principes en flexibel in de methode, dat moet de houding zijn.” Dit is meteen een reactie op De Wever die stelt dat het uitroepen van onafhankelijkheid zonder onderhandelde oplossing tot chaos, Europees isolement en zware economische schade zou leiden. Om dat argument van De Wever in eventuele onderhandelingen te neutraliseren, stelt het VB dat onafhankelijkheid “een plan moet worden in plaats van een kreet,” aldus Annemans. Vandaar het idee van een soevereiniteitsverklaring om de “wens om uit de Belgische unie te stappen” te formuleren, zonder van onafhankelijkheid een eis van te maken.

    De Tijd merkte op: “Al maanden gonst het in de Wetstraat dat Van Grieken De Wever na juni 2024 een aanbod zal doen dat hij bijna niet kan weigeren. Namelijk een exclusieve N-VA-regering met gedoogsteun van het VB.” Terwijl het VB zich ‘sociaal’ probeert voor te doen, zoekt het steun voor een rechtse en bijzonder asociale Vlaamse regering bij de werkgevers van VOKA, met wie er enkel een meningsverschil is over arbeidsmigratie als antwoord op de krapte op de arbeidsmarkt. Een scenario van gedoogsteun aan een exclusieve N-VA-regering lijkt weinig waarschijnlijk, zeker niet op een ogenblik dat het VB in de peilingen veel groter is dan N-VA. Alles wijst erop dat het VB zelf uitgaat van onderhandelingen die niet tot regeringsdeelname leiden, maar waarbij het daar niet zelf verantwoordelijk voor gesteld wil worden.

    N-VA houdt de boot van een regeringsdeelname grotendeels af. Het zou een enorme reactie van jongeren en werkenden provoceren, maar ook N-VA in een onmogelijke positie plaatsen op federaal vlak. Theo Francken in De Tijd: “Alle hefbomen zitten op het federale niveau. Je kunt in het Vlaams Parlement misschien luid brullen, maar niet veel doen voor meer Vlaamse autonomie. (…) Van Grieken denkt dat hij de Franstaligen het mes op de keel kan zetten door alle kranen dicht te draaien. Maar over welke kranen heeft hij het? De federale regering int de meeste belastingen. Gaan we de bedrijven vragen om voortaan hun vennootschapsbelasting op de rekening van de Vlaamse belastingsdienst in Aalst te storten in plaats van op die van de federale overheidsdienst Financiën? Gelooft iemand dat zoiets kan werken? Het zal moeten gebeuren via federale onderhandelingen.”

    Een coalitie met VB op Vlaams niveau is volgens De Wever “de kortste weg naar Vivaldi II.” En nog: “Vlaams Belang is de levensverzekering van de Franstaligen. Het melanoom van Vlaanderen. Extreemrechts is al actief sinds de jaren 1920, en hun palmares bestaat alleen uit inktzwarte bladzijden.” Ook dat lijkt vooral een politieke berekening om stemmen te winnen en een uitspraak die coalities op lokaal vlak niet in de weg staat.

    Met een goede score in juni 2024 wil het VB sterker uit de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2024 komen. Waar het VB in de jaren 1990 vooral in de grote steden scoorde, is dit vandaag verplaatst naar het platteland en de centrumsteden. Op heel wat van deze plaatsen heeft het VB amper een lokale werking, laat staan kopstukken voor machtsdeelname. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 brachten de media verhalen over tientallen VB-kandidaten die openlijk neonazistische sympathieën toonden. Wie wil daarmee in zee gaan? In enkele gemeenten waar de partij al langer actief is, maakt ze meer kans.

    Er is de Denderstreek met het gevaar van een absolute meerderheid in Ninove, maar ook goede scores in onder meer Aalst en Denderleeuw. Daarnaast de groene rand rond Antwerpen met Schoten waar VB-voorzitter Van Grieken opkomt, maar ook onder meer Schilde met Marijke Dillen. In kleinere steden als Turnhout en een reeks andere gemeenten zijn er eveneens mogelijkheden, zeker nu het lokale gebrek aan middelen politieke onrust en instabiliteit creëert. Daarnaast is er het fenomeen dat veel lokale afdelingen van Open Vld en CD&V met lokale lijsten zonder verwijzing naar de partij opkomen, wat meer ruimte geeft om het cordon te breken. De kans dat het VB in oktober 2024 aan de macht komt op lokaal vlak is bijgevolg erg reëel.

    Thema’s waarmee het VB scoort

    Het VB probeert zich voor te doen als een ‘sociale partij voor Vlamingen’. Daarmee maakt het een verschil met het asociaal regeringsbeleid van N-VA. Het misbruikt sociale kwesties om verdeeldheid te stimuleren. Tegelijk speelt het in op een realiteit van tekorten door jarenlang neoliberaal beleid en op de angst om ook door die tekorten getroffen te worden. Vanaf 2008 nam het VB een bocht waarbij het oude harde neoliberalisme werd ingeruild voor de schijn van een sociaal programma. 

    Wie de VB-voorstellen van dichterbij bekijkt, merkt dat er niets sociaals aan is. Zoals we in maandblad De Linkse Socialist schreven: “Achter het ‘volkse’ masker schuilt een partij die de rijken en kapitalistische profiteurs uit de wind wil zetten. Nooit legt het de verantwoordelijkheid voor de crisis bij deze rijke miljonairs. Het VB schopt naar beneden in plaats van de rijke elite aan te pakken. En dat is bewust. Dit komt erop neer dat crises in de samenleving veroorzaakt worden door de mensen die zelf slachtoffers zijn van het systeem. Verschillende groepen slachtoffers van het asociaal systeem worden tegen elkaar opgezet, zodat de kern van het probleem, het kapitalisme, niet in vraag wordt gesteld.” 

    Om dit misleidend sociaal profiel te weerleggen, is actie vanuit de arbeidersbeweging essentieel. Zonder actie blijft het ‘woord tegen woord’ of wordt het verschil door sommigen zelfs niet opgemerkt. Doorheen acties en strijd wordt concreter welke verandering geëist wordt en hoe die te bekomen. Misleiden rond sociale thema’s is vandaag gemakkelijk tegen een achtergrond van koopkracht onder druk, stijgende huisvestingsprijzen, afbouw van alle diensten. Het is ook daarop dat de verdeeldheid van het VB geënt wordt.  

    Migratie blijft een grote rol spelen in de VB-propaganda, met fabels over zowel de kost van migratie als vermeende voordelen die vluchtelingen zouden genieten. De beelden van op straat slapende vluchtelingen weerleggen die retoriek, maar buiten Brussel blijft het gemakkelijk ingang vinden en worden deze beelden voorgesteld als een uiting van een ‘overrompeling’. Dat is zeker het geval in kleinere gemeenten waar migratie een recenter fenomeen is die bovendien een versnelling kende op een ogenblik dat de ongelijkheid eveneens groter werd met een toename van sociale problemen. Dit speelt een rol in de Denderstreek, het noorden van Oost-Vlaanderen, plattelandsgemeenten in West-Vlaanderen en in de Kempen. Migratie wordt ook aangegrepen als ‘verklaring’ voor de tekorten door het besparingsbeleid. Van het lerarentekort over het schrappen van buslijnen tot problemen van zinloos geweld. Over het tekort aan beschikbare openbare ruimte, ontspanningsmogelijkheden of toekomstperspectieven zwijgt het VB om zich volop te richten tegen migranten. Met een opvangcrisis die onderdeel is van de algemene afbouw van publieke dienstverlening, kan het VB dit thema blijven uitspelen.

    Bovenop het traditionele racisme springt het VB op de vanuit de VS geïmporteerde kar van het antiwokisme. Terwijl de realiteit van een veranderend bewustzijn het mogelijk maakte dat VB-ondervoorzitter Chris Janssens zich outte als homo, blijft verzet tegen een meer zichtbare LGBTQIA+ beweging maar ook tegen antiracismebewegingen een essentieel onderdeel van extreemrechts. Het speelt vooral in op anti-trans standpunten en de zogenaamde ‘cultuuroorlog’. Acties tegen voorleesmomenten door dragqueens worden uitgetest door Schild&Vrienden maar genieten de steun van VB. Het offensief tegen de kandidatuur van Dalilla Hermans voor een culturele functie in Brugge, was een voorbeeld van hoe ver het VB dit wil drijven. De N-VA-campagne tegen woke – “een rookgordijn om het eigen falende beleid aan het gezicht van het debat te onttrekken,” aldus Tom Lanoye – vergroot de ruimte voor het VB. Zoals Lanoye nog opmerkt: “Je kunt niet eindeloos extreemrechts bestrijden door het retorisch ronkend naar de mond te praten.” Waarop Lanoye verwijst naar het ontslag van N-VA uit de regering-Michel omtrent het Marrakech-pact en de daaropvolgende terugkeer van het VB. De schrijver heeft een punt, maar zou uiteraard het asociale beleid van die regering-Michel mee in zijn analyse moeten nemen. Polarisatie rond feminisme en LGBTQIA+ eisen wordt door extreemrechts aangegrepen om zich op de terugslag te enten en deze mee op te drijven. 

    Het VB bespeelt ook andere thema’s. Zo was er de campagne ‘Red onze boeren’ die prominent in het straatbeeld aanwezig was op het platteland. Het succes van de Boer Burger Beweging in Nederland werd opgemerkt door het VB, dat van de crisis van CD&V en de stikstofpositie van N-VA (omschreven als “groen extremisme”) gebruik maakt om zich in plattelandsgemeenten te versterken. Niet dat het VB inhoudelijk iets aan te brengen heeft rond stikstof of de rol van de agrobusiness, zich voorstellen als verdediger van de boeren moet volstaan om stemmen te halen. De afbouw van openbare diensten, maar ook van private diensten (zoals een bankkantoor, warme bakker …) vergroot het ongenoegen in plattelandsgemeenten. Dit gebeurt niet op de manier of op het niveau van het protest van de gele hesjes in Frankrijk, maar er zijn elementen van hetzelfde ongenoegen. 

    Het communautaire speelt vandaag minder dé centrale rol (naast racisme) in de propaganda van het VB, zelfs indien het essentieel is voor het idee van een Vlaams-nationalistische meerderheid, een grote rol speelt in het anti-establishmentprofiel van de partij en een cruciaal onderdeel is van de historische erfenis van het Vlaams Belang. In 2019 was ‘Vlaamse onafhankelijkheid’ voor slechts 8% van de VB-kiezers belangrijk, hierop kan dus gemakkelijker toegegeven worden. Een onderzoek na de verkiezingen van 2019 gaf aan dat een kwart van de N-VA-kiezers en een derde van de VB-kiezers voor een onafhankelijk Vlaanderen is, een daling met 7% in vergelijking met 2014. Een vijfde van de VB-kiezers is zelfs voor een unitair België… 

    Daarnaast speelt het VB snel in op elk thema dat opduikt, in het bijzonder onder die lagen van de bevolking die het viseert zoals jongeren. Een sterk uitgerolde sociale media-aanwezigheid, betaald met Belgisch belastinggeld (7,8 miljoen euro per jaar), maakt dat thema’s snel opgepikt worden. Met aandacht voor de lokale uitbouw (250 afdelingen) en een neus voor de thema’s in de actualiteit, heeft het VB een effect.

    Gemeenten om naar uit te kijken

    Het VB haalde bij de Vlaamse verkiezingen van 2019 in 22 gemeenten meer dan 25%: Houthulst, Oostrozebeke, Geraardsbergen, Ninove (39,7%), Haaltert (30,9%), Denderleeuw (34,7%), Erpe-Mere, Lede, Aalst, Hamme, Buggenhout, Berlare, Beveren, Stekene, Zelzate, Stabroek, Beerse, Balen, Meerhout, Laakdal, Ham, Leopoldsburg. Hiervan zijn er 3 gemeenten waar het VB bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 meer dan 20% scoorde (Ninove, Denderleeuw, Stabroek). De sterkste lokale scores in 2018 waren Ninove, Denderleeuw, Schoten en Stabroek.

    In een aantal van deze gemeenten beschikt het VB amper over een lokale werking (Houthulst, Oostrozebeke) en in de meeste andere niet over het politieke personeel waarmee het voor het oog van de nationale media experimenten van bestuursdeelname kan realiseren (Geraardsbergen, Lede, Haaltert, Erpe-Mere, Hamme, Berlare, Beveren, Stekene, Beerse, Meerhout, Laakdal, Ham, Leopoldsburg). 

    Ninove en Schoten maken wellicht de meeste kans op een bestuur met VB.

    • Ninove: met 40% voor Forza Ninove in 2018 en 39,7% voor het VB in 2019 is er een stabiele stemmenbasis. Guy D’Haeseleer is als kopstuk bekend. Er is een sterk uitgebouwd lokaal netwerk van dienstbetoon. Een kleine vooruitgang kan een meerderheid opleveren. Voor het VB is dit de grootste kans om te besturen.
    • Schoten: de gemeente van VB-voorzitter Van Grieken. In 2018 haalde N-VA hier nog 43% en was VB tweede partij met 20%, een resultaat dat min of meer herhaald werd in 2019. Er zijn wat spanningen door overlopers van N-VA naar VB. Als N-VA wat kleiner wordt, zal het een grotere partner nodig hebben nadat het voor de lokale verkiezingen van oktober de vorige kleine partner (Open VLD, goed voor 6% in 2018) al volledig heeft opgeslokt. Een N-VA-burgemeester met Van Grieken als schepen is niet uit te sluiten.

    Ook deze vijf gemeenten houden we best in de gaten:

    • Denderleeuw: in 2018 was het VB hier al de grootste partij. Lokaal kopstuk Kristof Slagmulders was eerst als parlementair medewerker en nadien als parlementair actief. In 2018 was er al discussie over het cordon sanitaire omdat de lijst van de burgemeester (SP.A’er Jo Fonck) CD&V van N-VA moest losweken om een meerderheid te vinden. Als het VB een meerderheid wil vormen, zou het zelf de grootste zijn en mag N-VA niet teveel verliezen. De zenuwen nemen toe: de N-VA-verkozenen moesten een verklaring ondertekenen dat ze geen voorakkoord of coalitie met VB zullen sluiten, waarop één verkozene naar het VB overstapte.
    • Stabroek: VB is er al heel lang aanwezig met erg hoge scores, maar beschikt niet over capabele lokale kopstukken. Anderzijds is de N-VA/CD&V-meerderheid vandaag verdeeld. Een terugkeer naar een in deze arbeidersgemeente voorheen traditionele coalitie van CD&V en Vooruit is electoraal onwaarschijnlijk. Indien elders het cordon wordt doorbroken, kan Stabroek volgen.
    • Schilde: qua percentages gelijklopend aan Schoten, met lokaal echter een sterkere VLD. In 2019 haalde N-VA hier 50,8%. Marijke Dillen is kopvrouw van het VB en ingebed in het dorp. De N-VA/VLD coalitie lijkt echter stand te houden, gesmeerd door gelobby van de vastgoedsector. 
    • Aalst: in 2018 haalde de N-VA 33% en het VB 17%. In 2019 ging het gelijk op met elk ongeveer 26%. Verschillende N-VA’ers zijn ex-VB’ers. Binnen VB-Aalst rommelt het regelmatig, zelfs met afsplitsingen. Even was er sprake om Van Langenhove als VB-kopstuk naar Aalst te sturen, maar daar kwam niets van in huis. Van alle centrumsteden kent Aalst wellicht de ‘vuilste’ N-VA met kopstukken die zelf een verleden als VB’er hebben.  
    • Turnhout: in 2018 was er een heel diffuus resultaat met geen enkele partij die meer dan 20% haalde. N-VA-burgemeester Van Miert probeert een kartellijst met VLD te vormen om de grootste te blijven. VB was in 2018 nipt tweede en investeert in lokaal kopstuk en Kamerlid Reccino Van Lommel. Er is sociale onrust door de dreiging van besparingen die 60 gemeentejobs zouden kosten. 

    Ook in andere gemeenten zijn er specifieke situaties die de aandacht van antifascisten vereisen. Buggenhout is een landelijke gemeente waar CD&V in 2018 nog een absolute meerderheid haalde en waar het VB al lang sterk staat rond Kamerlid Steven Creyelman. Wat gebeurt er als CD&V haar meerderheid verliest? Balen is een landelijke gemeente waar N-VA en VB in 2019 elk 27-28% haalden. Het is wellicht de gemeente waar het VB het sterkst op de kar van het landbouwprotest sprong. In maart 2023 voerde het VB er actie tegen een lokale meeting van Conner Rousseau met naar eigen zeggen 67 betogers en 14 tractoren. Lokaal kopstuk Bert Deckers is gepokt en gemazeld in de sociale mediadienst van het VB.

    In Zelzate probeerde het VB volop in te spelen op een geval van zinloos geweld in augustus 2023. Het organiseerde een betoging en haalde nadien voormalig liberaal burgemeester Frank Bruggeman binnen als nieuwe lijsttrekker. Bruggeman probeerde in 2000 nog een coalitie van vier partijen, waaronder PVDA op de been te brengen. In 2019 was het VB de grootste partij in Zelzate, in 2018 waren dit Vooruit en PVDA. Zelzate is voor de PVDA belangrijk als voorlopig enige gemeente (naast het district Borgerhout) waar het mee bestuurt.

    Een erg specifieke situatie is er verder in Grimbergen waar voormalig VB-parlementslid Bart Laeremans burgemeester is. Hij won de verkiezingen van 2018 met zijn lijst ‘Vernieuwing’. Eén van de verkozenen bleek nog steeds actief als VB’er en ging als onafhankelijke zetelen zodat een coalitie met Vernieuwing mogelijk werd. Het geeft aan in welke kringen Laeremans zijn bondgenoten blijft zoeken. De vraag is in welke mate de afstand tussen Laeremans en het VB tactisch dan wel reëel is.

    Dit is een greep uit de gemeenten die bij ons op de radar staan, naarmate de verkiezingen dichterbij komen kan dit uiteraard nog verder uitgebreid worden.

  • En toen ging het niet meer Vooruit

    De Antwerpse sociaaldemocratie grijpt terug naar een traditie van de afgelopen jaren, namelijk die van een interne crisis die in de media wordt uitgevochten. Een lijsttrekker die in een interview verklaart dat ze met één been buiten de partij blijft staan en De Wever dan nog eens omschrijft als “één van de grootste politici van zijn generatie” straalt niet bepaald vertrouwen uit. Na het vertrek van Tom Meeuws kondigde Jinnih Beels nu ook aan dat ze het lijsttrekkerschap voor de gemeenteraadsverkiezingen ter beschikking stelt.

    Het conflict tussen Meeuws en Beels was niet zozeer het resultaat van grote ideologische verschillen. Ze kwamen beiden uit hetzelfde milieu van managers en topfiguren. Beels kwam van bij de politie en Meeuws was directeur bij De Lijn en voordien als directeur bij de stad Antwerpen verantwoordelijk voor het invoeren van de GAS-boetes. Ze stapten beiden zonder problemen in een coalitie met de N-VA van De Wever. Ze proberen het nu voor te stellen alsof ze sociale maatregelen bekwamen, terwijl dit bestuur vooral verdere stappen zette in het commercialiseren van onder meer de zorg, opnieuw ongeveer 500 jobs schrapte in de stadsdiensten en toezag op een verdere daling van het aantal sociale woningen.

    Dat zeer pover resultaat na zes jaar machtsdeelname door de sociaaldemocratie maakt dat de interne discussies en conflicten vooral over personen en imago’s gaan. Het klopt dat Beels heel welwillend is ten aanzien van de N-VA, maar ook de rest van Vooruit slaagde er niet in om een sociale agenda op te leggen en ging uiteindelijk ver mee in het neoliberale beleid. Een beleid waarbij De Wever in grote mate verder bouwde op de erfenis van de sociaaldemocratische burgemeesters die hem voorafgingen. De verdediging van Beels? “Als wij niet in dit stadsbestuur waren gestapt, was het nog veel erger geweest.” Ook dat is niet bepaald een uiting van groot vertrouwen.

    In de media wordt de interne crisis mee toegeschreven aan het vertrek van Conner Rousseau als voorzitter. Zijn autoritaire opstelling deed naar verluidt iedereen in het gelid lopen. Dat was natuurlijk ingegeven door de goede peilingen die in grote mate een populariteitsstem voor Rousseau waren. Hij zette het product ‘conner’ in de markt en trok daarmee aandacht, wat winst in de peilingen opleverde en loyaliteit van al wie zich daar al van zag profiteren. Een dergelijke methode is echter een zeepbel die eerder vroeg dan laat kan barsten. Een politiek imago in de markt zetten, is namelijk iets anders dan verandering  bekomen, zeker verandering in het belang van de meerderheid van de bevolking. De houdbaarheidsdatum van dergelijke public relations is beperkt. Daar trekt Vooruit geen lessen uit. Beels blijft benadrukken: “Van ideologie kun je niet eten.” Van asociaal beleid kan je zeker niet eten, of is ook dat een te ideologische conclusie?

    In Humo zei Beels deze week dat haar “liefde voor Antwerpen het grootst is.” Op donderdag deed ze afstand van haar lijsttrekkerschap voor de gemeenteraadsverkiezingen en sloeg ze de bladzijde van de lokale politiek om. Ondertussen blijft ze lijsttrekker voor de parlementsverkiezingen. In de peilingen gaat het achteruit en Beels lijkt aangeschoten wild te zijn in Antwerpen. Bij Vooruit wordt ongetwijfeld gehoopt dat eensgezinde en positieve communicatie de crisis kan bezweren, maar het probleem zit dieper. Het aanvaarden en zelf voeren van een rechts beleid, waarbij er amper nog iets afgevijld wordt van de steeds scherpe asociale randjes, ligt aan de basis van de historische neergang van wat ooit de onbetwiste grootste partij van ’t stad was.

    Tegenover dit beleid is er nood aan een links alternatief dat vertrekt van de noden van de werkende bevolking en hun gezinnen. Een alternatief dat betaalbaar wonen, de uitbouw van openbare diensten, massale investeringen in zorg en onderwijs … centraal stelt en niet de belangen van bevriende projectontwikkelaars. Dit betekent een stem voor PVDA gekoppeld aan een oproep om het verzet tegen het huidige beleid zo sterk en zo actief mogelijk te organiseren met het oog op een socialistische maatschappijverandering die voor eens en altijd een einde maakt aan het kapitalisme.  

  • Neen aan repressie tegen antifascistische activisten!

    Op zondag 25 februari hield de extreemrechtse partij Chez Nous een publieke bijeenkomst in haar lokaal in Gilly, een deelgemeente van Charleroi. Zoals steeds werd hiertegen geprotesteerd door antifascisten. Een groep ging ter plaatse voor een protestactie. Vreemd genoeg werden de antifascisten het slachtoffer van repressie door de politie. Vijf militanten werden gerechtelijk opgepakt, waaronder twee leden van LSP.  

    Het Front Antifasciste van Luik legt uit: “Enkele minuten na de aankomst van de antifascistische activisten, kwamen er politievoertuigen en agenten met kogelvrije vesten en bivakmutsen aan. Zij hielden een van de groepen aan die net als anderen de plaats wilde verlaten. Dit gebeurde met minstens vijf machinegeweren en revolvers in de aanslag (!). De vijf gearresteerde kameraden stonden 24 uur onder gerechtelijk arrest (!) zonder dat de politie zelf precies wist waarom. Ze werden beschuldigd van ‘discriminatie’ van neofascisten (lach niet). De spullen die ze bij zich hadden of in hun rugzak zaten waren stickers, vlaggen, hun telefoons, een megafoon en een koffiethermos. Kortom, een zeer dreigend arsenaal. Uiteraard werd iedereen vrijgelaten, omdat de magistraat erkende dat er geen reden was om deze vijf mensen vast te houden voor kleine ordeverstoringen.”

    Het is opmerkelijk dat de politie van Charleroi opdracht kreeg om zo hardhandig op te treden tegen antifascisten. Ongeacht de intimidatie, arrestaties en laffe opstelling van de overheden, zullen we uiteraard de militante acties verderzetten!

  • Eigen portemonnee en eigen prestige eerst bij Dewinter

    Hand- en spandiensten voor buitenlands regime

    De onthullingen van Humo en Apache onderbouwen de conclusie die wij trokken uit de eerdere informatie over de banden tussen Chinese spionagediensten en extreemrechts, namelijk dat Dewinter een centrale spil hierin was. Uit de documenten en de informatie van Humo en Apache blijkt dat de contacten intens waren en dat Dewinter en co hier opmerkelijk veel tijd en energie aan besteden.

    De getuigenissen tonen het politiek cynisme en de inhaligheid van extreemrechts, waarbij principes ondergeschikt zijn aan de eigen portemonnee en het eigen prestige. De straatvechter Dewinter heeft zich geassimileerd tot een politicus die zich in zijn element voelt onder hoogwaardigheidsbekleders en in de beste restaurants.

    Het dossier van Humo en Apache bevat veel voorbeelden. Zo aarzelde Dewinter niet om te lobbyen en contacten in te schakelen om de intrekking van de frauduleuze arbeids- en verblijfsvergunning van Changchun Shao ongedaan te maken. De constructie die eerder opgezet was om Shao aan een vergunning te helpen, was erg doorzichtig en er werd geen moeite gedaan om die façade in stand te houden. Het resultaat was een procedure om de vergunning in te trekken aangezien Shao duidelijk geen werknemer was. Extreemrechts spreekt graag over sociale fraude door buitenlanders, in dit geval deed Dewinter er alles aan om het toe te dekken.

    Voormalig PVV-parlementslid James Sharpe ging met de bende van Dewinter naar Kazachstan op uitnodiging en kosten van de Chinese overheid. Hij vertelt daarover: “Over tickets en verblijf hoefde ik me geen zorgen te maken: alles was geregeld.” Hij moest dictator Nazarbayev, verantwoordelijk voor repressie tegen de arbeidersbeweging en al wie zich uitspreekt tegen het regime, lof toezwaaien. “’Maak een verhaaltje over de Kazachse economie’, had Dewinter me gevraagd. Ik heb wat gegoogeld en gesproken over de sleutelrol van Nazarbayev in het streven naar non-proliferatie van atoomwapens. Ik heb de tekst van tevoren naar Dewinter gestuurd.” Het politiek cynisme waar Sharpe uitdrukking van geeft, wordt amper onderdrukt in de reacties van Dewinter op de vragen van Humo en Apache.

    Waarom zet Dewinter zich in voor het Chinese regime? “Met de Antwerpse afdeling van de partij waren we op zoek naar uitbreiding van ons traditionele kiespubliek. Via die vereniging konden we de Chinese gemeenschap voor ons winnen. Chinezen zijn, laten we daar niet flauw over doen, ook anti-islamitisch.” Hiermee weerlegt hij zelf het argument dat het niet om politieke contacten en activiteiten ging, maar louter om “culturele uitwisseling”. Het gaat wel degelijk om eigen politiek gewin, maar tegelijk wordt ook de boodschap van het Chinese regime overgenomen en werden hand- en spandiensten verricht. Uit het dossier blijkt dat het bezoek van Dewinter en co aan de Syrische dictator Assad gebeurde nadat de Syrische ambassadeur een bezoek bracht aan Shao in dienst villa in Brasschaat. Anke Van dermeersch blijft ook de officiële Chinese versie over Xinjang en de vervolging van de Oeigoeren verdedigen.

    Behalve de politieke conclusies, moet na lectuur van het onderzoek van Humo en Apache vastgesteld worden dat Dewinter niet snel in kookprogramma’s op televisie zal opduiken. Niet zozeer omwille van een consequent cordon médiatique, maar wel omdat er blijkbaar amper een dag voorbijgaat zonder dat Dewinter op andermans kosten een restaurant bezoekt. Uit de onkostennota’s blijkt ook nog dat de Maserati van Dewinter veel diesel zuipt op weg van en naar die restaurants.

    Dewinter doet de onthullingen van Humo en Apache af als ‘oud nieuws’. Ook Van Grieken liet zich in die zin uit: “Dit is al onderzocht geweest en er bleek niets strafbaars aan de hand te zijn.” Voor het Vlaams Belang is het echter pijnlijk dat Dewinter, gesteund door de Antwerpse partij-afdeling, zich laat inkopen voor hand- en spandiensten voor het Chinese regime terwijl het VB pakweg maandag nog een artikel publiceerde onder de titel “Geen import van buitenlandse conflicten.” De limieten van de interne positie van Van Grieken worden eveneens duidelijk. Frank Creyelman uit de partij zetten, is één zaak. Dewinter aanpakken, is een andere. Daar is Van Grieken niet toe bereid of in staat. Hij verklaarde dit weekend dat het VB wil meeregeren op Vlaams niveau, maar de vraag werpt zich op in welke mate Van Grieken in zijn eigen partij regeert.

    Antifascisten juichen best niet te snel. Dit schandaal maakt duidelijk dat het VB intern op limieten botst, maar dat zal niet automatisch de electorale groei stoppen. Daarvoor is er meer nodig: actieve antifascistische mobilisaties en strijd voor sociale eisen die breken met het asociale beleid dat vandaag gevoerd wordt en dat extreemrechts groot en rijk maakt.

  • Niemand is vrij tot iedereen vrij is

    LSP-pamflet

    Zonder protest geen vooruitgang

    Vooruitgang voor vrouwen, LGBTQIA+personen en andere onderdrukte groepen is te danken aan hun strijd. Maar toch dreigt de klok teruggedraaid te worden. Onzekerheid en onrechtvaardigheid domineren de levens van velen. Zonder een duidelijk antikapitalistisch en socialistisch alternatief kan (extreem)rechts zich opwerpen als alternatief.

    Waar de opmars van extreemrechts toe leidt, zagen we in de VS met het afschaffen van abortusrechten of de aanvallen op LGBTQIA+ rechten elders. Extreemrechts spreekt over hogere minimumlonen, maar Vlaams Belang stemt tegen elk voorstel om lonen te verhogen. Ze werken vakbonden die strijden voor koopkracht tegen. Ze zetten werkenden tegen elkaar op met discriminatie. Dat kunnen wij ons niet permitteren!

    Na onze getuigenissen: verandering afdwingen!

    #MeToo is niet voorbij. Jarenlang werd status en macht gebruikt om slachtoffers het zwijgen op te leggen, maar slachtoffers van seksueel geweld, machtsmisbruik en andere vormen van grensoverschrijdend gedrag blijven getuigen. Wereldwijd vinden grote feministische protesten plaats en ook in België zagen we acties tegen onderdrukking en misbruik. Denk maar aan Black Lives Matter, Pride Protest of de acties tegen misbruik in het onderwijs en het uitgaansleven.

    De getuigenissen in de mediasector en het onderwijs of het feit dat seksueel geweld vooral voorkomt in de gezinscontext maken duidelijk dat daar waar onzekerheid en afhankelijkheid het grootst is, misbruik vaker voorkomt. De strijd tegen geweld is daarom ook een sociale strijd.

    Vele politici beweren feministisch te zijn en nemen onder druk soms zelfs goede maatregelen, maar enkel als voor die maatregelen ook voldoende middelen worden vrijgemaakt kunnen ze een verschil maken. Met onderfinanciering van de publieke diensten en de pensioenen duwen ze vrouwen verder in ongelijkheid. Van het recht op abortus maken ze een politiek steekspelletje. Justitie faalt keer op keer. Slachtoffers worden veel te vaak niet geloofd, racistisch politiegeweld wordt getolereerd en #JusticeForSanda toont dat klassenjustitie niet tot het verleden behoort. Het hele systeem is schuldig.

    Stop de extreemrechtse dreiging

    De verkiezingen in 2024 gaan over de vraag of extreemrechtse en conservatieve politici sterker worden of als ook ter linkerzijde de tegenstem groeit. De PVDA is een tegenstem op extreemrechts, maar dat zal vooral zo zijn als we ook op straat de strijd tegen discriminatie blijven voeren en solidair zijn met slachtoffers wereldwijd: van Palestina, Oost-Congo, Ethiopië tot China. De PVDA-verkozenen kennen de realiteit van het dagelijkse leven en leggen het vuur aan de schenen van traditionele machtspolitici. Ze brengen de stem van protestbewegingen tot in het parlement.

    Andere partijen willen extreemrechts bestrijden met hetzelfde beleid dat hen heeft groot gemaakt. Maar de vraag is niet of we het ergste kunnen vermijden, de vraag is of het helemaal anders kan! Enkel stemmen is daarom niet genoeg. Om de voorstellen die de PVDA doet in beleid om te zetten zal sociale strijd nodig zijn. Enkel zo kan de werkende klasse het Vals Belang en Franstalige varianten (zoals Chez Nous) klein krijgen.

    Geen kapitalisme zonder racisme

    In dit systeem is winst belangrijker dan welzijn, natuur en gezondheid. De rijkste 0,18 procent Belgen heeft een groter vermogen dan de armste helft. Racisme, seksisme, ableism, LGBTQIA+fobie en discriminatie o.b.v. leeftijd worden gebruikt om lage lonen voor bepaalde jobs en sectoren te rechtvaardigen. Zo verlagen kapitalisten de arbeidskosten en verhogen ze hun winsten.

    De heersende klasse creëert bewust een vijandbeeld rond het ‘anders zijn’. Bijna alle partijen zijn voor een migratiestop en doen alsof migranten verantwoordelijk zijn voor de tekorten. Op die manier verdelen ze om beter te kunnen heersen. Het bemoeilijkt eenheid van de werkende klasse die nodig is om samen te strijden voor betere leef- en werkomstandigheden. De ”sociale” agenda van extreemrechts is dan ook een grote leugen. Ze verzwakken onze strijd.

    Free Gaza: “Mourn the dead, fight like hell for the living!”

    Te midden van een genocidaal bloedbad klinkt deze boodschap actueler dan ooit. Overal zien we de werkende klasse in actie daar waar onrecht en ongelijkheid is. In het Midden-Oosten en Noord-Afrika weerklinken slogans die tijdens de revolutionaire protesten, meer dan 10 jaar geleden, gebruikt werden. Vakbonden in België roepen op transport van militaire middelen te stoppen.

    Het potentieel voor echte verandering en een einde aan de decennialange bezetting en gruwel in Gaza ligt in deze massabeweging. Die beweging kan ook het vertrouwen geven aan Palestijnen en actievoerders op de Westelijke Jordaanoever en in Israël zelf om zich te blijven verzetten tegen de bezetting en het bloedbad.

    Gaza werd platgebombardeerd en miljoenen verloren hun hele hebben en houden. Het Israëlische bezettingsleger onder leiding van Netanyahu vernietigt alles wat nodig is om te overleven en gebruikt honger als oorlogswapen. Ook op de Westelijke Jordaanoever en elders blijft het geweld van kolonisten en het leger tegen Palestijnen duren.

    De Israëlische staat gebruikt op hypocriete wijze feministische taal en misbruikt de strijd voor LGBTQIA+ rechten om haar genocidale oorlog te verbloemen en te rechtvaardigen. Queer activisten en Palestijnse vrouwen roepen op tot verzet tegen dit koloniaal ‘feminisme’. Ook wij verzetten ons tegen elke poging van het kapitalistische establishment om feminisme of LGBTQIA+ rechten te instrumentaliseren om koloniale en racistische praktijken te rechtvaardigen. Een socialistisch feminisme is gebaseerd op het begrip dat oorlog, net als gendergerelateerd geweld, diepgeworteld zit in de patriarchale machtsstructuren van het kapitalisme.

    Terwijl het in Gaza bommen regent, nemen de winsten van Belgische oorlogsfabrikanten toe. De regeringen hebben bloed aan hun handen. De aandeelhouders van wapen- en transportbedrijven profiteren van elke kogel die afgevuurd wordt. De werkende klasse kan die winst- en moordmachine tegenhouden. Wanneer zij het werk stillegt – of beter nog: zelf zou beslissen over wat met de infrastructuur van wapenbedrijven gebeurt – liggen de winsten ook stil. Wij komen ervoor op om de hele wapenindustrie in publieke handen te brengen en deze industrie om te vormen tot maatschappelijk nuttige productie.

    • Voor een internationale massabeweging
    • Voor een boycot van de werkende klasse op wapenproductie en -transport
    • Voor Palestijnse bevrijding en sociale bevrijding in het hele Midden-Oosten

    Een programma voor een wereld zonder onderdrukking

    Dit systeem is niet in staat onze rechten te respecteren en al zeker niet in tijden van crisis. Om de strijd tegen discriminatie te winnen hebben we nood aan een programma dat uitgaat van een compleet andere logica dan die van het kapitalisme. Dat is hoe LSP de strijd tegen discriminatie ziet. Een wereld zonder discriminatie is mogelijk, dit programma zet er de eerste stappen naar toe:

    Tegen extreemrechts: opkomen voor een sociaal alternatief. Extreemrechts is in opmars en dat blijft niet zonder gevolgen. Dat is zeker zo voor migranten, moslims, LGBTQIA+ personen, vrouwen, mensen met een beperking, etc. Tegenover de opmars van Vlaams Belang en haar Franstalige tegenhanger, Chez Nous, hebben we nood aan sociale strijd en een stem voor de PVDA.

    My Body, My Choice. Politici spreken over vrouwenlichamen alsof het over koehandel gaat. Het recht op abortus is te beperkt en van een echte keuze is geen sprake. Door gebrek aan degelijke kinderopvang en koopkracht zit er voor sommigen niets anders op dan beslissen om geen kind te krijgen. Ook het recht om ons te kleden zoals we willen wordt ingezet als politieke pasmunt, denk maar aan het hoofddoekenverbod. Wij strijden op elk vlak voor een echte keuze!

    Gerechtigheid voor alle slachtoffers. Slachtoffers getuigen massaal, maar dat leidt te weinig tot verandering. Voor massale publieke investeringen in vluchthuizen, zorgcentra na seksueel geweld en meldpunten. Deze infrastructuur in ieders omgeving is noodzakelijk om elk slachtoffer te ondersteunen in hun strijd voor rechtvaardigheid.

    Massale publieke investeringen in onderwijs. Het onderwijs blijft te beperkt tot een voorbereiding op de arbeidsmarkt. Het is nochtans een plaats bij uitstek om discriminerende vooroordelen tegen te gaan. Voor degelijke lessen seksuele opvoeding die breken met hetero- en cis-normativiteit en met grote aandacht voor consent.

    Meer, beter en gratis openbaar vervoer. Stop vervoersarmoede: transport is een basisbehoefte. Wij laten niemand achter. Besparingen en afbraak van het publieke net maakt de samenleving steeds minder inclusief en zorgt bovendien voor meer CO2-uitstoot. Zij die het minst mobiel zijn of begeleiding nodig hebben, worden hierdoor het hardst getroffen.

    Minimum 17 euro per uur en 1700 euro pensioen. Slachtoffers van geweld zijn vaak financieel afhankelijk van de dader. Die kan een partner, huisgenoot of baas zijn. Garandeer iedereen een onafhankelijk en waardig leven! Geld is er genoeg.

    30 uren werkweek. Het tekort aan crèches en de veel te lage lonen zorgen voor een enorme dubbele dagtaak of verplichten gezinnen de keuze te maken een van de ouders thuis te laten blijven. We produceren meer dan ooit, maar de werkdruk blijft stijgen: er waren nog nooit zoveel langdurig zieken. Een collectieve arbeidsduurvermindering bevordert het welzijn van iedereen en moet gepaard gaan met een lagere werkdruk, massale aanwervingen ter compensatie en loonbehoud.

    Stop wachtlijsten. De jarenlange besparingen op publieke diensten maakten zorg, rusthuizen en crèches ontoegankelijk. Transpersonen zijn daar in het bijzonder slachtoffer van. Iedereen met nood aan zorg en opvang hoort daar recht op te hebben, ongeacht sociale of economische status. Stop de privatiseringen en investeer massaal waar nodig.

    Asiel voor alle vluchtelingen en regularisatie van alle mensen zonder papieren. In een wereld van genocide, oorlog en klimaatramp is solidariteit met vluchtelingen een noodzaak. Een kind sluit je niet op en elk mens heeft recht op een dak boven het hoofd.

    De investeringen en maatregelen afdwingen die noodzakelijk zijn om discriminatie en onderdrukking aan de wortel aan te pakken botsen binnen dit systeem altijd op weerstand van de elite en traditionele politici. Daartegenover hebben we nood aan een werkende klasse die in strijd gaat en zich niet laat verdelen.

    Voor een socialistisch alternatief. Onderdrukking en discriminatie zijn inherent aan kapitalisme. Alles dat nodig is om discriminatie te bestrijden botst met de wetten van dit systeem. De sleutelsectoren van de economie zoals de energie, farma en financiële sector moeten publiek beheerd en gecontroleerd worden. De rijkdom moet collectief beheerd worden gebaseerd op de noden van mens en planeet.

    In een wereld zoals vandaag is zwijgen geen optie

    Het leven kan niet gewoon doorgaan terwijl geweld, rampen en oorlog de levens van miljoenen mensen beheersen. Of je nu werkt, studeert of werkloos bent: in de strijd staan we samen sterker dan alleen.

    Emancipatie betekent ook begrijpen waar onderdrukking vandaan komt en met anderen het gesprek aangaan over hoe hiertegen op te komen. Wij maken deel uit van een internationale beweging die jongeren en werkenden organiseert in actie en vormt in het marxisme. Sluit vandaag nog bij ons aan!

    • 25-31 maart: meetings met Braziliaanse antiracistische activist. LSP maakt deel uit van International Socialist Alternative. Dat zijn jongeren en werkenden die zich over de hele wereld organiseren tegen onrecht en uitbuiting. Kom naar een van onze meetings.
    • 18 mei & 30 juni: Pride is a Protest. Betoog met ons mee in Brussel op 18 mei op de Belgian Pride waar we een strijdbare boodschap brengen. Op 30 juni organiseren we Pride is a Protest in Gent een roze zondag van strijd tegen LGBTQIA+ fobie en extreemrechts. Na de optocht volgen speeches en optredens. Alle info via @Pride_is_a_Protest
    • 6 & 7 juli: Antifascist Weekend. Om de zomer in te zetten, nodigen we iedereen uit voor een weekend vol vorming, gesprekken en uitwisselingen over hoe we de dreiging van extreemrechts kunnen tegenhouden. Met internationale sprekers. Alle info via linktr.ee/AntifascistWeekend

  • Open brief. “Niemand zou een tweederangsburger mogen zijn”

    Open brief van het Platform 21.03 in de aanloop naar de antiracismebetoging van zondag 24 maart

    In Nederland domineert extreemrechts de regeringsformatie. Ook in andere Europese landen komt extreemrechts mee aan de knoppen. Veel burgers maken zich zorgen over de opstoot van racisme waarmee dit gepaard gaat. Maar ook over hoe extreemrechtse discoursen en voorstellen zich nu al sluipend een weg banen naar traditionele partijen en mainstream media, waardoor al rechten van burgers en verenigingen vandaag onder druk staan.

    Er is gelukkig ook een groeiend bewustzijn en verzet, zoals in Duitsland tegen de AFD. Ook in België beslist het Platform “Sta op tegen racisme”, een alliantie van burgers, vakbonden en middenveld, om een signaal te geven naar aanleiding van de internationale dag tegen racisme en discriminatie. Op zondag 24 maart organiseert het Platform 2103 een nationale betoging “United against racism” in Brussel, om 12u op het Albertinaplein. Samen tegen racisme, voor gelijke rechten.

    Het bewustzijn groeit dat wie extreemrechts wil tegenhouden, zich moet bekommeren over de normalisering van discriminatie en racisme vandaag. Wie hier al generaties lang leeft en werkt, wordt nog veel te vaak behandeld als een tweederangsburger.   

    Discriminatie ontzegt mensen met een migratieachtergrond het recht op kwaliteitsvolle arbeid, onderwijs of (sociale) woning. Studies tonen dat bij gelijke schoolresultaten kinderen met migratieachtergrond sneller doorverwezen worden naar beroeps of technisch onderwijs. Bij één op zes sollicitaties wordt een kandidaat gediscrimineerd op basis van vermeende afkomst of huidskleur. Praktijktesten op de huurmarkt tonen keer op keer discriminatie tegenover kandidaat huurders op basis van naam, afkomst of huidskleur. Discriminatie is onwettig, toch zijn er amper controles door de overheid en het aantal veroordelingen is op één hand te tellen.

    En dan hebben we het nog niet over de mensen met een andere nationaliteit, sommigen zonder wettige verblijfsdocumenten, die zelfs niet van de meest elementaire basisrechten of bescherming door onze overheid genieten. De vluchtelingenopvangcrisis en de schandalen in verband met sociale dumping bewijzen dat pijnlijk, telkens opnieuw. 

    Extreemrechts zaait actief en bewust haat. Hun vertegenwoordigers krijgen steeds meer spreekruimte in de mainstream media, en op tv. Stigmatiserende en polariserende uitspraken vinden ook hun weg naar traditionele partijen. Dit draagt bij tot de normalisatie van haatspraak. Wat op zijn beurt de drempel verlaagt naar fysieke handelingen. Moskeeën, synagogen en grafstenen worden beschadigd, personen worden fysiek aangevallen.

    Racisme en discriminaties verdelen onze samenleving in eerste- en tweederangsburgers. En wat ons verdeelt, maakt ons zwakker. Niet reageren als samenleving en overheid tegen racisme en discriminatie, dat is het pad effenen voor extreemrechts. Daarom willen we een overheid die gelijke rechten garandeert. Dat houdt ook de actieve opsporing en bestraffing van discriminatie in. Het besef groeit bovendien dat gelijke rechten enkel mogelijk zijn indien er voldoende betaalbare woningen en degelijke jobs zijn voor iedereen. Anders hebben haatzaaiers het te makkelijk om de verantwoordelijkheid voor het tekort toe te schrijven aan de “andere”.

    De nationale betoging “United against racism” wordt gesteund door meer dan 170 middenveldorganisaties en de vakbonden. De betoging wordt afgesloten door boodschappen van Thierry Bodson (ABVV) en An Vermorgen (ACV), getuigenissen van werkers zonder papieren, Tokozile Xasa (ambassadrice Zuid-Afrika), de Palestijnse activiste Lema Nazeeh, Ayoub Bouda (Justice Pour Mehdi), Hind Eljadid (slam poet), en muzikale bijdragen door Frenetik, Miss Angel…

  • Vals Belang: niet in ons belang. Enkele argumenten tegen extreemrechts

    Op minder dan drie maanden voor de verkiezingen wijst alles erop dat er een zwarte zondag komt waarbij het Vlaams Belang scoort. Antifascisten moeten zich daar niet bij neerleggen, maar kunnen tegenwerk bieden. Hieronder enkele nuttige argumenten voor gesprekken op de werkplaats, thuis of onder vrienden en familie.

    Nooit in de geschiedenis kwam er meer sociaal beleid op basis van asociale voorstellen die de tekorten verdelen in plaats van ertegen te strijden.

    Het simpelste en meest efficiënte argument van extreemrechts is dat het voortrekken van het ‘eigen volk’ meer voordelen zou opleveren zoals toegang tot openbare diensten of sociale huisvesting. Wie een paar plaatsen kan voorsteken stelt de lange wachtrij minder in vraag, terwijl dat het echte probleem is.

    Alle sociale verwezenlijkingen van de arbeidersbeweging – van stemrecht over sociale zekerheid tot sociale huisvesting en openbare diensten – zijn afgedwongen door er samen voor te strijden. Nooit gebeurde dit op basis van de vraag om anderen verder achteruit te duwen.

    Bij sociale strijd voor verandering stond extreemrechts steeds aan de andere kant. Toen we in 2014 met vakbondsleden protesteerden tegen de indexsprong van de rechtse regering-Michel, protesteerde het VB tegen ons vakbondsprotest!

    Een oproep om tekorten te verdelen (bvb migranten verder achteruit op de wachtlijst voor sociale huisvesting) versterkt het asociaal beleid, waarna de aanvallen worden uitgebreid tot andere groepen.

    Het Vals Belang zegt voor hogere lonen te pleiten, maar gaf steun aan het beleid waarmee loonsverhogingen onmogelijk werden.

    Het VB vond in 1996 dat de loonwet niet streng genoeg was en stemde onder de regering-Michel mee met een verstrenging van die wet die loonsverhogingen vandaag zo goed als onmogelijk maakt. Pas sinds kort is het VB niet langer tegen de volledige indexering van onze lonen, maar dan enkel omdat het stelt dat dit vandaag ook de bazen ten goede komt.

    Het VB beweert dat de werkende klasse dezelfde belangen heeft als de ondernemers. Voor de bazen wil het VB lastenverlagingen, inclusief op de bijdragen aan onze sociale zekerheid. Voor de werkenden kan er hoogstens een aalmoes van af, betaald door de gemeenschap zelf. Een verhoging van de minimumlonen met 5% zou welkom zijn, maar voor het laagste uurloon van 11,87 euro per uur komt dat neer op slechts 0,6 euro extra per uur. In het Europees Parlement stemde het VB tegen de invoering van een Europees minimumloon.

    Het Vals Belang steunt de afbraak van de openbare diensten zoals zorg, onderwijs en openbaar vervoer.

    Regelmatig probeert het VB zich voor te doen als verdediger van het personeel in de zorg, het onderwijs of het openbaar vervoer. Tegelijk zegt de partij dat de overheid “op een strikt financieel dieet” moet, waarbij het initiatief voor bijvoorbeeld de zorg meer aan de private sector en dus de winsthonger wordt overgelaten.

    Het VB erkent dat er problemen in het onderwijs zijn, maar pleit niet voor meer middelen. De problemen zijn volgens extreemrechts het resultaat van het “steeds diverser geworden leerlingenpubliek.” In plaats van te kijken naar het gebrek aan middelen, wordt met de vinger naar de kinderen (!) gewezen.

    Massale publieke investeringen en het aanpakken van de ongelijkheid zijn noodzakelijk, ook als antwoord op onveiligheid in de samenleving en zeker op het openbaar vervoer. Meer middelen voor zorg staan niet op de agenda van het VB, dat zich vooral uitspreekt voor een verdere regionalisering op een ogenblik dat de reeds geregionaliseerde diensten (woonzorgcentra, kinderdagverblijven …) vandaag het meest te maken krijgen met tekorten aan personeel en middelen, wat de kwaliteit onder druk zet.

    Het Vals Belang weigert te spreken over de redenen waarom mensen vluchten, omdat dit de ontmenselijking zou doorprikken.

    Asiel en migratie zijn een corebusiness voor het VB. Over de redenen waarom mensen vluchten zegt het echter niets. Als je niet weet waarom iets gebeurt, hoe kan je er dan iets aan doen? Vluchtelingen worden herleid tot aantallen en nummers, tot kostenposten en concurrenten op wachtlijsten voor onder meer sociale huisvesting.

    De redenen waarom mensen vluchten zijn evident als we kijken naar de herkomstlanden. In 2022 vroegen 36.871 mensen asiel aan in België, in 2023 waren dit er 35.507. De belangrijkste herkomstlanden waren Afghanistan, Syrië en Palestina. Daarnaast kregen 65.000 mensen uit Oekraïne tijdelijke bescherming. Het gaat telkens om landen waar er oorlogen woeden.

    Extreemrechts steunde de oorlogen van George W Bush in Afghanistan en Irak, bakt zoete broodjes met de Syrische dictator Assad, spreekt zich uit tegen elke humanitaire hulp aan Gaza en spreekt kolonialisme goed (het zijn VB-militanten die slogans roepen als ‘Handjes kappen, de Congo is van ons’). Het VB ontkent klimaatverandering, terwijl dit een belangrijke oorzaak van vluchten aan het worden is.

    Om het niet over de onderliggende oorzaken te moeten hebben, doet het VB aan victim blaming. Het zijn nochtans niet de vluchtelingen die verantwoordelijk zijn voor dit systeem in verval, een systeem van oorlog, klimaatverandering en steeds toenemende tekorten en bijhorende spanningen.

    Het Vals Belang wil ons uiteindelijk langer doen werken.

    Het VB wil de pensioenleeftijd loslaten en een volledig pensioen afhankelijk maken van een loopbaanvereiste van 66.000 gewerkte uren. Dat betekent 40 jaar voltijds werken.

    Dit is discriminerend voor al wie een tijdje zonder werk zit of al dan niet tijdelijk deeltijds werkt, bijvoorbeeld om voor kinderen of ouders te zorgen. Om aan 40 voltijdse werkjaren te komen, zullen velen langer dan tot 67 jaar moeten werken.

    Daarnaast wil het VB de pensioenen van ambtenaren verlagen en het wettelijk pensioenstelsel verder ondermijnen door de verplichting van een aanvullend pensioen op de private markt van pensioenfondsen en andere woekeraars.

    Het Vals Belang zoekt het geld waar het niet zit. 

    Oxfam merkte op dat 765 grote Belgische bedrijven in 2020 voor 383 miljard euro naar belastingparadijzen stuurden. Daar zwijgt het VB over.

    Er zijn omvangrijke publieke investeringen nodig. Waar zoeken we de middelen hiervoor? De arbeidersbeweging zegt: bij de superrijken door middel van een vermogensbelasting en andere maatregelen in essentiële en vandaag bijzonder winstgevende sectoren zoals energie, banken of farma. Het VB zegt: bij migranten, Franstaligen en de gemeenschap. Waarom kijken naar de aandeelhouders van AB InBev of de Antwerpse chemiereuzen, als je ook kan kijken naar vluchtelingen die in Brussel op straat slapen of naar werklozen en gepensioneerden?

    Wie is er verantwoordelijk voor de sociale tekorten? Vluchtelingen of de aandeelhouders van de grote bedrijven die jaar na jaar nieuwe belastingcadeaus krijgen terwijl ze recordwinsten boekten en onze energiefactuur of winkelkarretje hierdoor onbetaalbaar werden? Al jaren wordt niet of amper in sociale huisvesting geïnvesteerd. Dat komt niet door de vluchtelingen maar door het besparingsbeleid. Hetzelfde geldt voor onderwijs, zorg, openbaar vervoer …

    Het Vals Belang is geen haar beter dan de traditionele graaipolitici.

    De wereldvreemdheid van politici die elke maand tot 10.000 euro naar huis nemen, stoot velen voor de borst. Terecht! Hoe kunnen die nu weten hoe wij leven?

    Het VB speelt in op de afkeer tegenover de gevestigde politici zoals Siegfried Bracke, maar graait zelf mee. Leven aan een gemiddeld werknemersloon zoals de verkozenen van de PVDA, doen die van het VB niet. PVDA-voorstellen om de parlementaire lonen te verlagen, stemt het VB weg.

    Het doet dit met het argument dat de hoge lonen corruptie tegengaan. Filip Dewinter liet zich betalen door een vzw die banden had met het Chinese regime. Hij verstuurde exemplaren van zijn boek vanuit het parlement om de portkosten naar de gemeenschap door te schuiven. 

    Alles wat de werkende klasse verdeelt, verzwakt haar. En dat is wat het VB effectief wil.

    Wanneer staat een baas het sterkst? Als het personeel verdeeld is en hij daarop kan inspelen. Verdelen om te heersen is al eeuwenlang een veelgebruikte tactiek van de machtigen op deze aarde. De kapitalisten hebben verdeeldheid en onderdrukking nodig om hun heerschappij op te leggen en te beschermen. Dit systeem werkt racisme, seksisme en queerfobie in de hand. Extreemrechts beweert anti-establishment en soms zelfs anti-systeem te zijn, maar baseert zich op onderdrukking en verdeeldheid die eigen zijn aan het huidige systeem en die door het establishment worden gepromoot.

    https://shop.socialisme.be/product/antifascistisch-pakket

  • Wiens belang? Nuttig boek over de asociale politiek van extreemrechts

    Gepensioneerd ACV-vakbondssecretaris Marijke Persoone beschrijft in ‘Wiens belang’ hoe het sociale masker van extreemrechts slechts een vermomming is voor een achterliggend beleid van verdeeldheid en asociale maatregelen die uiteindelijk de volledige werkende klasse treffen. “Sociale retoriek, neoliberale praktijk” vat een titel van een Duits onderzoek naar de opstelling van de extreemrechtse AfD (Alternative für Deutschland) het goed samen.

    Door Geert Cool

    Het is positief dat het sociaal-economische centraal wordt gesteld in dit boek, zeker omdat dit een belangrijke factor vormt in de opgang van extreemrechts. Het Vlaams Belang wordt groot door een terechte afwijzing van het huidige beleid, maar het probeert de woede te kanaliseren tegen diegenen die niet verantwoordelijk zijn voor dit beleid, zoals vluchtelingen, migranten, queer activisten en al wie niet in het racistische, seksistische en queerfobe plaatje van extreemrechts past. Vanuit een loopbaan als vakbondssecretaris met ook internationale vakbondscontacten, kan Marijke Persoone het boek versterken met ervaringen uit landen waar extreemrechts aan de macht is en met eigen ervaringen op de werkvloer die duidelijk maken dat offensieve strijd het beste antwoord op verdeeldheid is.

    https://nl.socialisme.be/97278/de-grote-leugen-het-sociaal-imago-van-het-vals-belang

    De verwijzing naar het Hongaarse onderwijs is hallucinant. Tom Van Grieken kondigde al aan dat hij na de verkiezingen wil afrekenen met het onderwijs. Orban in Hongarije doet dit nu al: verlies van het ambtenarenstatuut, invoering 48-urenweek, willekeurige overplaatsingen, controle op de werktelefoons en laptops, stakingsverbod … en dat voor een startersloon van 500 euro per maand! Het resultaat is dat er 16.000 vacatures in het Hongaarse onderwijs openstaan, één op de acht posities. Persoone omschrijft het als een implosie van het onderwijs. Van Grieken probeert in te spelen op schoolmoeheid onder scholieren om te scoren, maar zijn partij staat voor een hard regime op de scholen: herstel van “tucht en orde zoals die in vorige eeuw veel gebruikelijker was,” gekoppeld aan nadruk op “excellentie en competitiviteit.” Het onderwijs dient als fabriek om de bedrijven kant-en-klare arbeidskrachten te bieden waarmee ze sneller meer winst kunnen maken.

    Extreemrechts speelt in op de groeiende bestaansonzekerheid en richt zich zogezegd tegen de elite. Wilders scoorde daar sterk mee in Nederland. “Maar wie is die elite? Niet de fossiele brandstofindustrie, want die wil hij voluit haar gangen laten gaan. Niet de commerciële spelers die zich schaamteloos verrijken door de zorg te privatiseren.” Persoone voegt er terecht aan toe dat Wilders vlotjes stemde voor het verhogen van de pensioenleeftijd, voor zware besparingen in de zorg, voor het bevriezen van de lonen in de publieke sector …

    ‘Wiens belang?’ heeft het ook over de aanvallen op de leeflonen in Italië onder het bewind van Meloni en Salvini. Meloni hield de invoering van een minimumloon van 9 euro per uur tegen en verplicht werklozen om gelijk welke job aan te nemen. “Werkgevers in de industriële landbouw en de toeristische bedrijven juichen,” merkt Persoone op. Hetzelfde beeld in Hongarije waar de werkloosheidsuitkering in de tijd beperkt is tot drie maanden, waarna er slechts een uitkering van 72 euro per maand volgt en een verplichting om deel te nemen aan tewerkstellingsprogramma’s van de overheid bij de groendienst, als straatveger, schilder … voor een loon van amper 300 euro per maand, de helft van het minimumloon. Nog meer uitbuiting en een race to the bottom inzake arbeidsvoorwaarden en lonen, dat is wat extreemrechts voor de werkenden in petto heeft.

    Ondanks pogingen tot sociale retoriek komen ook de VB-voorstellen daarop neer. Een aanval op onze pensioenrechten met een loopbaanvereiste van 40 jaar voltijds werken. Verdere privatisering van de pensioenen door een groter aandeel van de private pensioenfondsen. Ondermijning van het recht op collectieve actie en van de vakbonden. Verplichte gemeenschapsdienst voor werklozen. Het zit er allemaal in. Daarmee wordt het huidige asociale beleid versneld en versterkt. Persoone wijst erop dat de vele cadeaus aan het patronaat ervoor zorgen dat in 2021 nog slechts 56% van de sociale zekerheid gefinancierd werd door sociale bijdragen, terwijl dat in 2015 nog 70% was. Onder meer de taxshift onder de regering-Michel zorgde daarvoor. Dat toont overigens ook waarom de arbeidersbeweging in haar eisen best geen onduidelijkheid laat bestaan. De stakingsbeweging eind 2014 werd begin 2015 op een laag pitje gezet om kansen te laten voor de taxshift van de rechtse regering van Michel en De Wever. Het stilleggen van de beweging bood de regering ruimte om van die taxshift een verdere aanval op onze levensstandaard te maken.

    Het is geen toeval dat het VB er vandaag alles aan doet om ondernemers en bazen aan te trekken. De partij haalde liberale dissidenten binnen en voert een charme-offensief waarmee het reeds enkele ondernemers overtuigde. Daarbij wordt de retoriek over verzet tegen de elite en het establishment zorgvuldig opgeborgen. Eén van die ondernemers is Kurt Moons, voormalig ceo van onder meer Brantano en erevoorzitter van Pro Flandria, een groep ondernemers en academici. Persoone schrijft terecht: “In de coronaperiode hebben we gezien wie de bron is van onze welvaart, wie ervoor zorgt dat de boel blijft draaien, ook onder hachelijke omstandigheden. Maar zorgwerkers, poetshulpen, winkelbedienden, industriearbeiders, chauffeurs en andere werkers in ‘essentiële beroepen’ figureren niet in de speeches en op de feestjes van Pro Flandria.” Om het asociale beleid erdoor te krijgen staat het VB uiteindelijk voor een beleid van “verdeeldheid onder de werknemers en consensus met de baas.”

    Het boek doet een oudere generatie antifascisten denken aan een vorig boek van dezelfde uitgeverij met dezelfde titel, geschreven door Norbert Van Overloop in 2006. Marijke Persoone gaat niet zo gedetailleerd in op de sociaal-economische posities van het VB als Van Overloop in 2006. Langs de andere kant is de benadering internationaler en grijpt Persoone meermaals terug naar haar eigen syndicale ervaring, wat het boek bevattelijk maakt.

    https://nl.socialisme.be/2238/belang-2

    Een belangrijk verschil met 2006 komt niet sterk uit de verf: het Vlaams Belang zag zich verplicht om minstens qua retoriek afstand te doen van de harde neoliberale koers die ze voor de grote recessie van 2008-09 aanhing. Het VB probeert integendeel in te spelen op de toenemende ongelijkheid en wil zichzelf een socialer imago aanmeten. De sociaal-economische programma’s van het VB uit 2005 of 2012 verschillen dan ook van het laatste uit november 2023, zelfs indien bij dat laatste het laagje sociaal vernis wel heel dun is en niet volstaat om de onderliggende asociale voorstellen echt te verbergen. Wat dreef extreemrechts tot deze koerswijziging? Die vraag wordt slechts gedeeltelijk beantwoord in dit boek met een verwijzing naar het Britse vakbondsprotesten de afgelopen jaren die de “kracht van het collectieve nieuw leven inblazen” als antwoord op de neoliberale ontreddering. Het is een dynamiek die we in België eerder zagen met de strijd van de werkende klasse tegen de aanvallen op de brugpensioenen, de indexsprong, verhoging van de pensioenleeftijd … De massale acties tegen de rechtse regering-Michel eind 2014 komen niet aan bod in het boek, maar vormden een belangrijk keerpunt. Voor handvaten in de strijd tegen extreemrechts en voor sociale vooruitgang moeten we niet noodzakelijk zo ver teruggaan als de grote algemene staking van 1936, die terecht vermeld wordt door Persoone in haar conclusie. We kunnen ook teruggrijpen op meer recente ervaringen die toonden welke impact offensieve strijd heeft op onze krachtsverhouding en dus ook op de publieke opinie.

    De historische verwijzingen zijn nuttig, ook al maken wij een andere inschatting van het Franse Volksfront eind jaren 1930 en lijkt Persoone geen onderscheid te maken tussen een ‘volksfront’ (een alliantie tussen arbeidersorganisaties en traditionele partijen) en een ‘eenheidsfront’ (van arbeidersorganisaties). De spontane algemene staking van onderuit in België in 1936 was het werk van de arbeidersbeweging, het was een eenheidsfront van onderuit en geen ‘Volksfront’ met liberale of andere burgerlijke partijen.

    De verkiezingsoverwinning van het Franse Volksfront in 1936 beschrijft Persoone als “de kers op de taart” van een stakingsgolf met bedrijfsbezettingen. Het Franse Volksfront was een alliantie tussen socialisten, communisten en de ‘Radicale Partij’, de traditionele partij van de Franse burgerij. Het was gericht op het redden van het kapitalisme op een ogenblik dat dit systeem betwist werd, zowel ter rechterzijde als ter linkerzijde. De Franse arbeiders zagen in de verkiezingsoverwinning van het Volksfront een stap vooruit, het waren overigens vooral de vertegenwoordigers van de werkende klasse die erop vooruitgingen. Het gaf de arbeiders moed en enthousiasme om bedrijven te bezetten en sociale vooruitgang af te dwingen. De Volksfrontregering en ook de communisten deden er echter alles aan om de stakingsbeweging onder controle te krijgen en te stoppen. Op het hoogtepunt van de stakingsgolf verklaarde PCF-topman Thorez: “Je moet weten hoe je een staking beëindigt.” Bij gebrek aan leiding en ordewoorden, zou de stakingsbeweging uiteindelijk doodbloeden en uitgeput raken. Het patronaat deed er vervolgens alles aan om de toegevingen aan de werkende klasse terug te draaien. De stakingsbeweging in België in 1936 was een spontane explosie van woede en strijd. Het was een eenheidsfront van onderuit die net zoals de Franse stakingsbeweging het kapitalisme op haar grondvesten deed daveren en daarmee belangrijke sociale verworvenheden afdwong.

    https://nl.socialisme.be/96179/mei-juni-1936-toen-de-franse-revolutie-begon
    https://nl.socialisme.be/90541/fascistische-moord-en-antifascistische-staking-van-1936-herdacht

    Dat dergelijke strijd ook cruciaal is om extreemrechts te stoppen, is een conclusie die we delen met Marijke Persoone. Het is een aspect van de benadering die wij verdedigen in antifascistische acties vandaag. Het opvoeren van antifascistische acties en het verdedigen van een programma van sociale verandering door de werkende klasse daarin, is meer dan nodig. ‘Wiens belang?’ wijst terecht in de richting van een klassenbenadering. De verenigde werkende klasse in al haar diversiteit is in staat om verandering af te dwingen. Dit boek is een nuttige bijdrage voor een antifascisme vanuit de arbeidersbeweging.

  • Baas over eigen buik! Abortus is een recht, geen politiek spel

    De huidige wetgeving maakt abortus in België mogelijk tot 12 weken na de conceptie. Daarbij is er ook nog een verplichte bedenktijd van 6 dagen na de eerste consultatie. Deze termijnen zijn nog dezelfde van de eerste abortus wetgeving van 1990. In 2018 werd abortus uiteindelijk (grotendeels) uit het strafwetboek gehaald. 

    door Nicky (Antwerpen) uit maandblad De Linkse Socialist

    Sindsdien is abortus een recht en niet langer een getolereerd misdrijf. Na 12 weken is abortus enkel toegestaan in uitzonderlijke gevallen, waar de zwangere persoon in levensgevaar is of wanneer het kind zou geboren worden met ernstige beperkingen. Bij een overtreding van de wet, door een abortus uit te voeren buiten de toegestane termijn, zijn sancties en straffen nog steeds mogelijk. Hierdoor gaan jaarlijks bijna 500 Belgen naar het buitenland, voornamelijk Nederland, voor een abortus. In Nederland zijn legale abortussen mogelijk tot 24 weken.

    De feministische beweging en abortuscentra, gesteund door medische experts, roepen al jaren op tot een versoepeling van de abortuswetgeving in België. In 2020 kwam het abortusdebat op de voorgrond tijdens de regeringsvorming. Dit thema werd gebruikt om het politiek spel te spelen. Nu we tegen het einde van de regeringstermijn zijn, laaien de spanningen tussen de regeringspartijen rond dit thema terug op. Van de Vivaldi-partijen zijn Groen, Open VLD en Vooruit allen voor een verlenging van de termijn naar 18 weken en voor een afschaffing van de verplichte bedenktijd. Alleen CD&V is tegen en blokkeert mogelijke vooruitgang. In 2020 werd een regeerakkoord gesloten onder voorwaarden dat er niet gestemd zou worden over ‘ethische aangelegenheden’ zonder voorafgaande consensus onder de partijen. Daarmee werd een mogelijke versoepeling van de abortuswet op de lange baan geschoven. 

    Eind januari lanceerden Vlaamse abortuscentra Luna vzw en VUB Dilemma een nieuwe campagne voor de verlenging van de termijn naar 18 weken en voor de afschaffing van de bedenktijd. Daarbij willen ze ook enkele mythes over abortus doorbreken. Veel mensen denken bij abortus aan tienerzwangerschappen, maar uit cijfers van de abortuscentra blijkt dat maar amper 1% van hun patiënten jonger is dan 18. Hun gemiddelde patiënt is een vrouw van 29 jaar die al één of twee kinderen heeft en die in een vaste relatie zit. Ook merken de centra een stijging in het aantal abortussen. Als mogelijke reden hiervoor noemen ze de onzekere tijden waarin we leven, internationale conflicten en het leven dat steeds duurder wordt. Ze pleiten ook voor meer toegang tot anticonceptie en meer informatie over verschillende anticonceptiemiddelen voor iedereen. 

    Vooruit sprong meteen op de kar en deed een voorstel om nog op korte termijn te stemmen voor een nieuwe abortuswet. Dit gaat in tegen de belofte in het regeerakkoord dat er eerst een consensus bereikt moet worden onder de partijen. CD&V wil een verlenging van de termijn naar maar 14 weken in plaats van 18 en een inkorting van de verplichte bedenktijd naar 2 dagen in plaats van een volledige afschaffing. Dat is niet goed genoeg voor de andere partijen. Het debat sleept aan. Groen positioneert zich als scheidsrechter en roept op de ‘sereniteit’ te bewaken. Minister Tine Van der Straeten (Groen) beweert dat “wijzigingen aan de abortuswetgeving er in ons land altijd zijn gekomen na een grondig en sereen debat”. Dit is een debat dat al 10 jaar duurt met nog maar zeer weinig resultaten. 

    De huidige termijnen voor abortus zijn nog dezelfde als die van in 1990. Die wet was er gekomen na een 20 jaar lange strijd van de feministische beweging en talloze abortusprocessen. Nu de verkiezingen steeds dichterbij komen, willen de politieke partijen zich allemaal voordoen als de voorvechters van vrouwenrechten. Maar de echte voorvechters van vrouwenrechten, die komen op straat. De afgelopen jaren zagen we hoe in Latijns-Amerika de vrouwenbeweging, de zogenaamde groene golf, het recht op abortus kon afdwingen in verschillende landen. In Argentinië werd dit recht in 2020 bekomen, in Mexico in 2023. In andere landen was er een decriminalisatie van abortus. Ook in Ierland werd een overwinning geboekt voor het abortusrecht door de feministische beweging in 2018. 

    LSP, Campagne ROSA en ALS roepen op om ook in België op straat te komen voor abortusrechten. Wij koppelen onze eis voor toegankelijke abortus zonder restricties aan eisen voor meer middelen voor kinderopvang en onderwijs. Tegenwoordig moeten in gezinnen met kinderen beide ouders voltijds werken om rond te komen. Tegelijkertijd leven veel eenoudergezinnen op of onder de armoedegrens. De financiële situatie blijft een van de hoofdredenen waarom iemand voor abortus kiest. Wij zijn voor een echte vrije keuze, waar de keuze voor kinderen geen financieel risico inhoudt en een keuze voor abortus geen taboe of beschamend is en je er niet voor naar het buitenland moet gaan.

  • Stop de besparingen op schoonmaak in de Gentse scholen

    Eind 2022 klopte het progressieve Gentse stadsbestuur zichzelf op de borst toen het, bij de bekendmaking van een nieuwe besparingsronde van 21,5 miljoen, fier aankondigde dat het niet zou besparen op Jeugd, Onderwijs, Kinderopvang en Cultuur.

    door Emilie (Gent)

    Niets is minder waar! De besparingen kwamen binnen via een achterpoortje. De stad Gent paste een bekende formule uit de bedrijfswereld toe en bespaarde fors op haar onderaannemers. Sinds 1 september 2023 geeft Gent 20% minder uit aan de firma’s ISS en Atalian. Het zijn twee grote bedrijven die in totaal zowat 250 schoonmakers leveren voor een 70-tal stadsscholen en musea in Gent. Bij de ene firma vielen naakte ontslagen, bij de andere kreeg iedereen minder uren. 

    De frequentie van de poetsbeurten is verlaagd van drie keer per week naar slechts één keer. In die ene poetsbeurt moeten zowel de klaslokalen, de gangen, de eet-, sport- en buitenruimten én het sanitair proper gemaakt worden. Dat is een onmogelijke taak. 

    De gangen liggen er, zeker in de wintermaanden, smerig bij. In de leslokalen puilen de vuilnisbakken uit. De toiletten hebben een dagelijkse poetsbeurt nodig, maar daar is geen tijd voor.

    De besparingen van de stad Gent raken zowel het poetspersoneel, de leerkrachten als de leerlingen.

    Heel wat poetsers krijgen het niet over hun hart om de school vuil achter te laten, en presteren onbetaalde overuren om het werk toch rond te krijgen. Door de besparingen werken ze vaak op verschillende scholen waardoor er meer verplaatsingstijd bij komt. Bovendien blijven de controles op de poetsbeurten even streng. De werkdruk en de stress zijn torenhoog, waardoor heel wat poetsers er onderdoor gaan. De meeste werknemers zijn anderstalig, durven niet met hun verhaal naar buiten te komen en hebben schrik om hun job te verliezen. 

    In heel wat scholen worden leerkrachten gevraagd om de vuilnisemmers leeg te maken en bij te dragen aan het netjes houden van het leslokaal en de gangen. Na het grote lerarentekort, de uren die ze moeten invallen voor afwezige collega’s en de hoge administratiedruk in het onderwijs, worden ze nu ook gevraagd om de besparingen op het poetspersoneel op te vangen.

    Leerlingen getuigen dat ze een toiletbezoek uitstellen tot ze opnieuw thuis zijn omdat het sanitair er te vuil bij ligt en er geen toiletpapier voorhanden is. Ook zij worden, al dan niet als straf, soms ingeschakeld om te poetsen. Het is logisch dat leerlingen leren opruimen en zorg dragen voor hun omgeving, maar het is onaanvaardbaar dat ze taken van schoonmakers moeten overnemen omwille van besparingen.

    Daarom ondersteunt Campagne ROSA de acties van het poetspersoneel, SAAMO en de vakbonden voor het terugdraaien van de besparingen. Campagne ROSA eist: 

    • Maak van het poetspersoneel opnieuw volwaardig stadspersoneel Insourcen nu!
    • Draai de besparingsoperatie van september 2023 terug
    • Verhoog de schoonmaakfrequentie van leslokalen en andere ruimtes in scholen
    • Garandeer door extra personeel een haalbare werkdruk voor schoonmakers in scholen, musea en andere stadsgebouwen
    • Een minimumloon van €17/uur

    Teken de petitie ‘Stad Gent: bespaar niet op schoonmaak’

    Bekijk de reportage van lokale televisie AVS hierover:

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping