NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Zorgbetoging op 13 september is kwestie van volksgezondheid. Verbied het niet!

    De organisatoren van de voor 13 september in Brussel geplande betoging van personeelsleden van de gezondheidszorg hebben vernomen dat “de maatregelen van de Nationale Veiligheidsraad de betoging niet toelaten”. Ze doen een oproep aan Philippe Close, burgemeester van Brussel, en aan de andere politiek verantwoordelijken.

    Deze open brief werd ondertekend door 620 zorgwerkers uit ziekenhuizen in België (onder de publicatie van de brief in Le Soir vind je de lijst)

    Meneer de Burgemeester, dames en heren,

    We hebben met verbazing en verontwaardiging kennis genomen van uw intentie om onze “Grote Betoging van de Gezondheidszorg” op zondag 13 september tegen te houden. Deze al lang geplande actie eist meer middelen voor onze beroepen en van ons systeem van gezondheidszorg om op elk moment de toegang tot kwaliteitsvolle zorg te garanderen, evenals een echt welzijn op het werk. De Covid-crisis heeft aangetoond in welke mate het in de afgelopen jaren gevoerde beleid ons vermogen heeft vernietigd om op een waardige manier zorg te verlenen. In dat kader is uw besluit voor ons onbegrijpelijk en maakt het ons bijzonder boos.

    Uw rechtvaardiging is de gezondheidssituatie in het land. In ditzelfde land zullen we binnenkort echter 10.000 fans toelaten in het Sclessin stadion, we tolereren duizenden bezoekers per dag in pretparken en onbeperkt gebruik van winkelstraten zoals de Nieuwstraat in Brussel. Al deze risicovolle bijeenkomsten zijn toegestaan, maar tegelijk moeten we vaststellen dat het maatschappelijk protest gemuilkorfd blijft.

    Veel grotere risico’s in het dagelijks leven

    Laten we benadrukken dat de gebeurtenis waar we het hier over hebben, gaat over hulpverleners, de mensen die al maanden worden toegejuicht. Laten we duidelijk maken dat we in staat zijn om de regels van fysieke afstand en het dragen van maskers toe te passen en af te dwingen. Maar laten we u er vooral aan herinneren dat we al maandenlang flexibel moeten zijn met de gezondheidsregels, die essentieel zijn in ons werk. We moesten werken met niet-conforme maskers, soms zelfs zonder maskers. Maskers die om de 4 uur moesten worden verwisseld, waren ineens een hele dag bruikbaar. We moesten werken zonder beschermende pakken, zonder tests … We moesten wekenlang gescheiden blijven van onze gezinnen en onmogelijke uren werken. We moesten leven met het risico, voor onszelf en onze patiënten. Laten we het niet eens hebben over wat we in de rust- en verzorgingstehuizen hebben meegemaakt.

    Velen van ons hebben echt alles gegeven, fysiek, mentaal, en nu zijn we aan het einde van ons latijn. We willen geen helden zijn. Niemand zou moeten vrezen voor zijn of haar gezondheid op het werk. We zijn verzorgenden, mensen die andere mensen verzorgen. Maar we hebben stand gehouden. Omdat we onze beroepen belangrijk  vinden, net als onze patiënten en onze collega’s. Omdat we eerst door de noodsituatie zijn gegaan, ondanks de onrechtvaardigheid ervan. We zijn flexibel, begripvol en ondersteunend geweest, zoals we dat al jaren zijn.

    Nauwelijks lessen geleerd uit de tragedie…

    De problemen van de onderfinanciering in de gezondheidszorg zijn niet nieuw. De huidige ramp had inderdaad voorkomen kunnen worden. Het had voorkomen moeten worden. Wij stellen al jaren de vernietiging van onze beroepen aan de kaak en de risico’s die dit met zich meebrengt voor onze patiënten, nu en in de toekomst. Om iedereen te kunnen behandelen, moet er voldoende personeel zijn, met fatsoenlijke werkomstandigheden, om een humaan onthaal en opvolging te garanderen. Anders is het vanaf de eerste crisis, of het nu gaat om een kleine (ziekteverzuim, een gecompliceerd geval in een ziekenhuis, een uitgeputte collega…) of grote crisis, de bevolking, maar ook wijzelf die de prijs betalen. Nog geen jaar geleden hebben onze directies ons uitgelegd dat we geduld moesten hebben, dat er geen geld was, dat het niet afhankelijk was van de directies maar van de ministers, maar dat we onze patiënten niet in de steek konden laten. Het is tragisch dat er een pandemie en duizenden zieke en dode mensen nodig waren om een blik te werpen op onze eisen. Toch is er, ondanks de schijnwerpers die sinds het begin van de crisis op ons zijn gericht, te weinig veranderd.

    Leg ons niet het zwijgen op!

    Een aantal van ons werkt in instellingen en ziekenhuizen die openbaar zijn of gedeeltelijk gefinancierd worden door de staat, de gewesten, de gemeenten … Het is dus ook in uw naam dat we in de gevarenzone zijn gestuurd. U behoort tot de werkgevers die in woorden hun solidariteit met onze situatie betuigen. Sommigen van u applaudisseerden op het balkon en u bedankte ons in uw toespraken. Maar nu we ons recht om te betogen willen uitoefenen, bent u nergens meer solidair mee en probeert u ons zelfs tegen te houden! Als werkgever luistert u niet alleen niet naar ons, maar u wilt ons zelfs het zwijgen opleggen.

    Erger nog, als politici bent u er zich niet van bewust dat onze mobilisatie essentieel is voor het welzijn van de hele bevolking en vooral van de armsten onder ons. Onze betoging is een kwestie van volksgezondheid. Zonder extra middelen voor de gezondheidszorg en de sociale zekerheid zal de bevolking overgeleverd zijn aan de gevolgen van de volgende gezondheidscrisis, omdat de gezondheidswerkers gewoonweg niet meer in staat zullen zijn om hun werk te doen.

    Het is een verbod op de betoging die gevaarlijk is voor de volksgezondheid! Een verbod is niet te rechtvaardigen zijn, het is werkelijk antidemocratisch en eenvoudigweg onaanvaardbaar. We zullen daarom op 13 september betogen en we hopen iedereen te zien die voor ons heeft geapplaudisseerd en die ons heeft gesteund, waarvoor we jullie willen bedanken.

    Meneer de burgemeester, dames en heren, wij willen nog steeds geloven, dat u zich zult herinneren dat wij flexibel zijn geweest en dat u zich ook zal kunnen aanpassen, net zoals wij dat hebben gedaan.

  • Meer poen voor zorg! Zorgbetoging 13 september in Brussel

    Al jaren klaagt het personeel van de volledige zorgsector over de werkomstandigheden. Met onderbezetting, lage lonen, stijgende werkdruk, steeds meer autoritair management, … zijn de problemen in de sector bijzonder groot. Dit is een sector die weet dat het besparingsbeleid dramatische gevolgen heeft voor de kwaliteit van de zorg. De Block alleen bespaarde al €2.3 miljard op de reeds zwaar getroffen zorgsector. Tegenover de talrijke werkonderbrekingen, stakingen en betogingen bleef het establishment minachtend onverschillig.

    Zorgpersoneel is uitgeput

    De Covid-19 pandemie legt de nalatigheid van de overheden in de zorgsector bloot. De besparingen van de afgelopen jaren en het feit dat niet geluisterd werd naar de bekommernissen in de sector, maakten de gevolgen van de pandemie erger.

    Het zorgpersoneel zet zich enorm in. Er was een nooit eerder geziene toestroom. Het uitgeputte en onderbezette zorgpersoneel moest bijzonder ernstige en complexe situaties beheren. De woonzorgcentra werden grotendeels aan hun lot overgelaten zonder apparatuur, opleiding en wekenlang zonder tests. Dit heeft geleid tot doden onder de bewoners en het personeel.

    Technisch gezien was het mogelijk om iedereen in de beste omstandigheden te verzorgen. Maar dan hadden de overheden moeten luisteren naar de eisen die het zorgpersoneel al jaren verdedigt. Dat gebeurde niet en vervolgens moest datzelfde personeel opdraaien voor de gevolgen van een totaal gebrek aan voorbereiding door de overheden.

    Aanval op zorgpersoneel ingetrokken

    Alsof de regering het nodig vond om nog wat extra zout in de wonde te strooien, kwam minister De Block met twee Koninklijke Besluiten in het kader van de volmachten. De opvallende actie van het personeel van het Sint-Pietersziekenhuis in Brussel bij een bezoek van premier Wilmès, in combinatie met stakingsaanzeggingen, maakte dat de regering moest terugkrabbelen. De toepassing van de twee KB’s is opgeschort. Wie dacht dat het ongenoegen bij het personeel beperkt was tot die KB’s vergist zich.

    €1 miljard

    Het lijkt een enorm bedrag dat is vrijgemaakt voor de federale zorg. Toch is het nog niet genoeg om ervoor te zorgen dat enkel de besparingen van De Block teruggeschroefd worden, deze waren €2,3 miljard. Maar ook de toestand van voor de regeringMichel was niet goed voor de zorg. Reeds decennia bespaarden alle regeringen, ook deze met sociaal- en christendemocratie, op gezondheidszorg en sociale zekerheid.

    De €1 miljard kwam er niet omdat de politici nu plots inzien dat er meer middelen nodig zijn, maar omdat ze schrik hebben van de witte woede en de solidariteit die deze van de bevolking zou kunnen krijgen. CD&V-fractieleider Verherstraeten merkte op: “Sociale vrede in die sector mag een prijs hebben.”

    Het verzet opbouwen

    De strijd voor meer publieke middelen voor gezondheidszorg en voor de sociale zekerheid, is bijzonder belangrijk. We moeten in actie gaan om op dit terrein overwinningen af te dwingen. Daartoe moeten we ons zo breed mogelijk mobiliseren, om talrijk te betogen en waar mogelijk stakingen te organiseren. Gezondheid belangt ons allen aan, zowel het personeel in de sector als de bevolking in het algemeen.

    Laten we bouwen aan een sterke beweging die opkomt voor meer middelen voor de zorg, betere arbeidsvoorwaarden en degelijke gezondheidszorg voor iedereen! We kunnen overwinningen bekomen als we ons organiseren. Mobiliseer mee naar de zorgbetoging van de actiegroep ‘De Zorg in Actie’ (La Santé en Lutte) op 13 september.

    Brussels burgemeester Close (PS) wil die betoging verbieden. Een open brief van niet minder dan 600 zorgverleners eist dat dit verbod van tafel verdwijnt en stelt dat de betoging zelf een kwestie van volksgezondheid is! Het toont de onverzettelijkheid en de strijdbaarheid van het zorgpersoneel om te vechten voor wat nodig is. Steun de motie tegen het actieverbod, neem deel aan de betoging en breng collega’s mee.

    Afspraak op 13 september om 13u aan Kunstberg (vlakbij Centraal Station).

  • Veilig onderwijs voor iedereen?

    Op 1 september gaan alle scholen opnieuw voltijds open. Het is pas in week 2 dat de scholen zich gaan aanpassen aan de besmettingsgraad in hun gemeente. Voor de gezondheid van leerkrachten en scholieren is dat veel te laat. Personeel en scholieren moeten zich organiseren om zelf te kunnen beslissen rond de heropening van de scholen.

    door Frede (Brugge)

    Net als bij de versoepeling van de lockdown is het draaiend houden van de economie de voornaamste motivatie om de scholen volledig te heropenen. De regeringen willen iedereen zo snel mogelijk terug naar het werk en dus moeten zeker kinderen uit het basisonderwijs opnieuw voltijds naar school. Bij de heropening van de scholen eind mei, kon één derde van de basisscholen de veiligheidsvoorschriften niet optimaal naleven. Dat zal nu niet veel anders zijn.

    Het is de ‘Belgian Pediatric Covid-19 Task Force’ (een werkgroep van kinderartsen, -psychiaters, -psychologen en -verpleegkundigen) die met een open brief opriep om van de heropening van de scholen de belangrijkste prioriteit te maken. Een element uit de brief dat uit de meeste samenvattingen verdween: “De scholen moeten de middelen, zowel logistiek als qua personeel, krijgen zodat het haalbaar is volledig open te gaan en voltijds onderwijs voor ALLE kinderen aan te bieden.” De kwestie van de middelen is cruciaal bij de heropening van de scholen. Door de jarenlange onderfinanciering van het onderwijs zijn gebouwen in slechte staat, zijn er te weinig (werkende) toiletten en wastafels, te grote groepen zitten in te kleine lokalen die soms amper verlucht kunnen worden. Het lerarentekort zorgt er tevens voor dat leerlingen onvoldoende individueel begeleid kunnen worden om leerachterstand van vorig jaar op te vangen en een enorme druk terecht komt op leerkrachten.

    De gevarenzone in

    De heropening van de scholen draagt vooral voor leerkrachten en oudere leerlingen een groot risico. Vanuit hun bubbel van vijf moeten ze zich plots naar en in een school met honderden leerlingen begeven. Het gebrekkige test- en tracesysteem voldoet niet aan wat nodig is vandaag. Een herhaaldelijke en snelle testing van iedereen die door de schoolpoort loopt, zou besmettingshaarden kunnen isoleren. Om de heropening van de scholen veilig te laten verlopen, moet er meer personeel aangeworven worden, moet er onmiddellijk geïnvesteerd worden in infrastructuur (zowel sanitair als extra klaslokalen) en moet er werk gemaakt worden van meer en beter openbaar vervoer om volgepropte bussen, trams en metro’s te vermijden.

    De start van het nieuwe schooljaar gebeurt op een ogenblik dat er relatief veel besmettingen zijn. Deeltijds afstandsonderwijs zal in de secundaire scholen vanaf week 2 wellicht geen uitzondering zijn. Net als vorig schooljaar zal het afstandsonderwijs voor veel leerlingen betekenen dat ze geen of moeilijk toegang hebben tot onderwijs. Niet iedereen heeft een rustige plek en de middelen (pc, internet) voor schoolwerk. Niet alle ouders kunnen helpen bij het schoolwerk (ze moeten zelf werken, zijn de taal niet machtig …) en niet iedereen heeft een veilige thuissituatie. Ook voor praktijklessen en stages bijvoorbeeld in het TSO, BSO of KSO is er geen oplossing.

    Er is onmiddellijk nood aan meer publieke middelen voor onderwijs, zodat dit efficiënt, fysiek dan wel digitaal, georganiseerd kan worden, naargelang de specifieke noden. Alle scholieren moeten veilig kunnen deelnemen aan kwaliteitsvol onderwijs. De enorme werklast voor leerkrachten moet verminderd worden door het beroep van leerkracht opnieuw aantrekkelijk te maken en massaal personeel voor het onderwijs aan te werven.

    Bij de start van het schooljaar moeten gezondheid en de noden van leerkrachten en scholieren voorop staan. Het uitgangspunt mag niet het winstbejag van de grote bedrijven zijn, voor wie de scholen onder meer dienen als ‘gratis’ opvang van de kinderen van hun personeel.

    Leerkrachten en scholieren moeten samen beslissen over de heropening van de scholen. Voor een democratische, gezamenlijke beslissing over de heropening van onze scholen en gelijke onderwijskansen voor iedereen! Massale publieke investeringen in onderwijs, nu!

     Sluit je aan bij de Actief Linkse Studenten & Scholieren en kom op voor veilig, toegankelijk en kwaliteitsvol onderwijs voor iedereen!

  • Sociale strijd komt uit lockdown: ABVV protesteert in Namen

    Gisteren kwam de sociale strijd uit een lange periode van lockdown waarin het ongenoegen niet verdwenen was, integendeel, maar waarin het zich moeilijker kon uiten. De arbeidersbeweging is natuurlijk gevoelig voor de veiligheid en de gezondheid van de werkenden, elementen waar harde strijd voor gevoerd is en waarvoor dagelijkse opvolging noodzakelijk blijft. Op donderdag 27 augustus waren er twee acties: het Waals ABVV trok naar Namen en in Vlaanderen waren er acties van de culturele sector onder de noemer ‘Sound of Silence.’ Hieronder een verslag van de actie in Namen, een artikel over de culturele sector volgt binnenkort.

    Verslag door Thomas

    Op donderdag 27 augustus was er een actie van het Waals ABVV voor meer sociaal overleg, maar ook voor het recht om actie te voeren. Er waren ongeveer 150 aanwezigen, wat aantoonde dat collectief protest in tijden van Covid-19 perfect mogelijk is met inachtneming van alle voorzorgsmaatregelen: er waren gratis mondmaskers, er was ontsmettingsgel en er werd afstand gehouden.

    De actie vond plaats voor de zetel van de Waalse regering. ABVV-voorzitter Thierry Bodson sprak de betogers toe. Hij stelde dat er sinds de val van de regering-Magnette in 2017 en het aan de macht komen van de regering-Borsus zo goed als geen sociaal overleg meer was. Als er al ontmoetingen zijn tussen de bazen en de vakbonden, dan was dit vooral om informatie uit te wisselen en niet om te onderhandelen.

    Ook de nieuwe regering-Di Rupo III brengt daar geen verbetering in, terwijl dit noodzakelijk is in een context van een gezondheidscrisis en economische crisis. Dit toont opnieuw aan dat een regering met de PS de eerdere aanvallen niet terugdraait en niet zorgt voor sociale vooruitgang. Helaas hebben we dit al vaak gezien op alle beleidsniveaus.

    Bodson ging vervolgens in op de uitdagingen die deze crisis van het kapitalisme met zich meebrengt voor de werkenden en hun gezinnen. Hij had het over het behoud van de federale sociale zekerheid en degelijke gezondheidszorg, maar ook over de nood aan een minimumpensioen van 1500 euro netto per maand en een minimumloon van 14 euro per uur of 2300 euro bruto per maand. Dit najaar zijn er opnieuw onderhandelingen voor een Interprofessioneel Akkoord (IPA). De bazen willen opnieuw de welvaartsenveloppe (voor de strijd tegen armoede en het optrekken van de laagste uitkeringen) als drukkingsmiddel gebruiken om de lonen te drukken. Bodson stelde dat er bij gebrek aan een akkoord tegen midden september acties kunnen volgen vanaf de week van 21 september.

    Als we de druk op deze onderhandelingen echt willen opvoeren en de mogelijke acties tot een succes willen maken, zou het goed zijn als de delegees en militanten zo snel mogelijk gebriefd worden met de stand van zaken en er voorbereidend materiaal is die het belang van het IPA en de welvaartsenveloppe uitlegt. Zodat op werkplaatsen nu al een informatiecampagne gestart kan worden die iedere werkende voorbereidt op de strijd die nodig zal zijn om onze noden centraal te stellen.

    Acties zullen in de komende periode nodig zijn, één die nu al gepland is, is deze van de ‘Zorg in Actie’ op 13 september. Ook op dit onderwerp ging Bodson in, hij stelde dat de actie in Namen een voorbeeld was dat sociale actie kan plaatsvinden en dat het ABVV haar rol zal spelen in het organiseren van acties om de belangen van de werkenden in België te verdedigen.

    Volgende afspraak: zondag 13 september om 13u aan Brussel Centraal. Zorgprotest van ‘De Zorg in Actie’.

  • Syndicalisten pleiten voor solidariteit, geen regionalisering van onder meer de zorg

    De onderhandelingen tussen PS en N-VA laten uitschijnen dat er een akkoord tussen deze partijen mogelijk is op basis van erg beperkte sociale maatregelen (die in crisistijden verre van volstaan) in ruil voor institutionele hervormingen waarbij onder meer de zorg verder zou geregionaliseerd worden. In januari betoogden syndicalisten nog voor een sterkere federale sociale zekerheid. De gezondheidscrisis toonde aan dat het commerciële zorgmodel, dat in de geregionaliseerde ouderenzorg het verst is opgerukt, leidt tot meer doden. De economische neergang en bijhorende golf van afdankingen vereist verregaande sociale maatregelen, geen koehandel met aalmoezen in ruil voor grote cadeaus aan de private winstbelangen. Er zijn verschillende open brieven van syndicalisten die hun bezorgdheid uiten. Hieronder de oproep van het ABVV van Charleroi en de open brief van honderden delegees en militanten onder de noemer ‘Verenigde syndicalisten – syndicalistes unis’.

    FGTB Charleroi is sterk gekant tegen elke institutionele hervorming die tot meer verdeeldheid zou leiden in ons land.

    De eerste elementen die uit de huidige onderhandelingen tussen PS en N-VA naar voren komen, moeten alle syndicalisten van het land alarmeren. Voor FGTB Charleroi kan er geen sprake zijn van een nieuwe staatshervorming die de solidariteit verbreekt tussen de werknemers van het hele land.  Beleidsmaatregelen die een antwoord bieden op de sociale urgentie, dat is wat bovenaan op de agenda moet staan.

    Het is nu meer dan één jaar dat we wachten op de vorming van een regering. Meer dan één miljoen werknemers bevonden of bevinden zich nog altijd in tijdelijke werkloosheid als gevolg van de coronacrisis. De wachtrijen voor het uitdelen van de voedselpakketten worden week na week langer. Er zijn alsmaar meer aankondigingen tot sluiting en herstructurering van bedrijven en in sommige sectoren ligt de activiteit ook vandaag nog altijd stil. De urgentie zit hem duidelijk in het sociale, maar wat stellen Bart De Wever en Paul Magnette ons voor bij het verlaten van het Koninklijk Paleis? Een zoveelste institutionele hervorming in heel brede domeinen als werkgelegenheid, justitie en gezondheid.

    “FGTB Charleroi wil niet weten van een nieuwe staatshervorming die de solidariteit verbreekt tussen de werknemers van het hele land. We willen niet weten van een hervorming die de arbeidswereld nog wat meer verdeelt en zodoende vor nog meer onderlinge concurrentie zorgt. De kracht van de arbeidswereld, dat is aantal en eenheid. De verdelingspolitiek verzwakt de arbeidswereld, ze speelt het patronaat in de kaart”, legt Antonio Cocciolo, Voorzitter van FGTB Charleroi-Sud Hainaut, uit.

    Zes staatshervormingen hebben geleid tot het droevig schouwspel van een door de eerste golf van de pandemie verlamd België. Iedereen is het erover eens: de versnippering van de bevoegdheden heeft het rampzalige resultaat dat we op het terrein hebben vastgesteld (inzake mondmasker- en testingbeheer, het crisisbeheer in de wooncentra …) nog verergerd. “Maar waarover discussiëren PS en N-VA terwijl we voor een tweede golf staan? Over nieuwe transfers, meer versnippering en minder solidariteit. Dit is totaal ongepast” verklaart Vincent Pestieau, Gewestelijk Secretaris van FGTB Charleroi-Sud Hainaut.

    De Voorzitter, Antonio Cocciolo, verduidelijkt: “ We stellen de huidige onderhandelingen tussen PS en N-VA aan de kaak. Die willen de financiering van de gezondheidszorg federaal houden maar ze willen tegelijkertijd aparte enveloppes organiseren met een mogelijks verschillend beheer tussen de Gemeenschappen/Gewesten. Een heel droevig voorbeeld hiervan is de hervorming van de kinderbijslag, met verschillende bijdragen naargelang de woonplaats van de rechthebbenden.”

    “Voor FGTB Charleroi kan er geen sprake van zijn dat er aan enig onderdeel van de sociale zekerheid en van het beheer ervan zou worden geraakt! We laten ons geen zand in de ogen strooien, dit is opnieuw de voorbode van de “confederalisering” van de sociale zekerheid”, legt Vincent Pestieau uit.

    Het ABVV verdedigt alle werknemers (met of zonder job) van het land. Niet de “Vlamingen” aan de ene kant en de “Walen en Brusselaars” aan de andere kant. Het ABVV verdedigt alle werknemers en werkneemsters van het land. In tegenstelling tot de nationalisten, streeft het ABVV naar eenheid, niet naar verdeeldheid, en sluit de arbeidswereld niet op binnen steeds nauwere communautaire grenzen. Aldus aanvaarden wij geenszins de recente politieke verklaringen die een grotere verdeeldheid van het land en van de arbeidswereld proberen te rechtvaardigen.

    “Het komt er integendeel op aan om het te hebben over de herfinanciering van de sociale zekerheid, een belasting op grote vermogens, 14 € minimumloon, het terugbrengen van de pensioenleeftijd naar 65 jaar, 1.500 euro netto minimumpensioen en de afschaffing van de loonblokkeringswet van 1996. Sociaal beleid moet de absolute prioriteit krijgen. Solidariteit tussen de mensen en eenheid van de werknemers vormen de sleutels om deze prioriteit te verwezenlijken”, besluit Vincent Pestieau.

    Open brief ‘Verenigde syndicalisten – syndicalistes unis’

    Wij zijn allemaal enthousiaste en geëngageerde syndicalisten. Werknemers, militanten, leden van het ACV, het ABVV en de ACLVB. Wij zijn trots op onze vakbond, op de arbeidersbeweging en alles wat zij heeft verwezenlijkt.

    De huidige onderhandelingen over een nieuwe federale regering stemmen ons uitermate ongerust. De onderhandelende partijen lijken duidelijk van plan om nog meer bevoegdheden te regionaliseren. In de gezondheidszorg en op andere domeinen, denk aan het arbeidsmarktbeleid, om één gebied te noemen dat zeer relevant is voor de belangen van de werkende bevolking en voor de vakbondswerking.

    De onderhandelaars organiseren een grote koehandel die volgens ons niet in het belang is van de Belgische bevolking. In de voorbije decennia waren er al heel wat van die koehandels en politieke deals. Wat de bevolking echt wenste, was daarbij zeer vaak van géén tel of van ondergeschikt belang.

    Uit recent wetenschappelijk onderzoek en ernstige opiniepeilingen blijkt dat een meerderheid van de Belgen de versnippering en verbrokkeling van bevoegdheden beu is. Zeer zeker als het gaat om onze gezondheidszorg, maar ongetwijfeld ook als het gaat om andere domeinen (1) (2).

    Wij vrezen voor een nieuwe federale regering die nog meer zaken regionaliseert. Mogelijk als voorbode van nog méér en nog erger. Als syndicalisten vinden wij de versplintering van ons land nefast en zeer kwalijk voor de werknemers en hun rechten en belangen.

    Wij zijn Belgische syndicalisten en willen als dusdanig werken en in het werk staan. Alle in België werkende mensen hebben dezelfde belangen, hebben dezelfde rechten en verdienen onze steun. Wij willen ons niet laten verdelen, zeker niet door deze politieke manoeuvres.

    In vakbondskringen werden al duidelijke vraagtekens gezet bij de huidige versnippering van onze gezondheidszorg. De coronacrisis illustreerde reeds hoe deze versnippering zeer kwalijk is en leidt tot minder efficiëntie en verlies van mensenlevens. Wat we nu meer dan ooit nodig hebben is één centraal beslissingsniveau bevoegd over een volledig geherfederaliseerde gezondheidszorg.

    Verbinding en verbondenheid

    Onze vakbonden en de arbeidersbeweging moeten ijveren voor verbinding en verbondenheid onder alle werknemers en werkzoekenden. Dit is de essentie van ons syndicale DNA. Waarom zouden wij onderscheid willen of moeten maken tussen werknemers, werkzoekenden, jobstudenten, gepensioneerden, volgens de landstaal die zij spreken of de plaats waar ze wonen? Dit is compleet in strijd met alle vakbondswaarden en -idealen, en wij wijzen dit dan ook resoluut van de hand.

    Wat zijn werknemers en werkzoekenden gebaat met verdeeldheid? Dit speelt alleen in de kaart van andere ‘belangen’ die ingaan tegen de verzuchtingen en tegen de rechten van werknemers en werkzoekenden. Vakbonden halen hun impact uit hun aantallen en uit de kracht van onze overtuiging. Ons uit elkaar laten spelen is dus niet wat we nu nodig hebben.

    Eenheid, geen verdeeldheid

    Wij vakbonden verdedigen alle werknemers, met of zonder job, in België. Wij verdedigen niet ‘de Vlamingen’ of ‘de Walen’ of ‘de Brusselaars’. Wel iedere werknemer en werkneemster en elke werkzoekende in België. Anders dan sommigen in ons politieke bestel streven wij naar eenheid, niet naar verdeeldheid.
    Wij sluiten de wereld van de arbeid niet op binnen communautaire grenzen die steeds enger worden. In die zin aanvaarden wij in géén geval eender welk politiek plan dat mikt op nog grotere verdeeldheid in ons land en in de wereld van de arbeid.

    Daarom richten wij vakbonden en syndicalisten deze oproep tot u, onze leiders: zeg nu met overtuiging JA voor méér België, voor herfederalisering, voor meer verbondenheid, meer sociale keuzes en meer sociaal beleid.

    Iedere nieuwe regering moet aan deze criteria voldoen om onze steun te verdienen. En wij moeten ons duidelijk en openbaar verzetten tegen verdere regionalisering. Op zowat alle domeinen is het beleid net gebaat bij een centrale aansturing en herfederalisering.

    We willen met deze open brief een duidelijk signaal geven aan onze vakbondsleiders. We beseffen dat de vakantieperiode en de coronacrisis het u niet altijd makkelijk maken om te overleggen met de vakbondsachterban.

    Daarom willen we zeer uitdrukkelijk deze oproep tot jullie richten. Wacht niet af, maar spreek nu, in het belang van de miljoenen werknemers en mensen die moeten toekomen met een uitkering en ons meer dan ooit nodig hebben. Zij rekenen op ons.

    Spreek nu asjeblief, met kracht en overtuiging.

    In het belang van dit land, zijn bevolking en al zijn werkende en werkzoekende medemensen.

    We rekenen op jullie!

    (1) Negen ministers bevoegd voor Volksgezondheid: daar ziet bijna niemand het nut van in. Om dat aan te pakken, willen 6 op de 10 Belgen de gezondheidszorg herfederaliseren. Dat blijkt uit de Grote Peiling van ‘Het Laatste Nieuws’, VTM Nieuws, RTL en ‘Le Soir’. Zelfs een meerderheid van de kiezers van N-VA en Vlaams Belang is daar voorstander van.

    Bron: Grote Peiling van ‘Het Laatste Nieuws’, VTM Nieuws, RTL en ‘Le Soir’, gepubliceerd in juni 2020

    (2) Onderzoek wijst uit dat de publieke opinies in diverse delen van België eerder gelijklopend zijn. We verwijzen naar onderzoek van vijf Belgische universiteiten dat aangeeft dat ‘de verschillen’ helemaal niet zo groot zijn als sommige politieke partijen beweren.

    Bron: VRT NWS, 5 juni 2019.

    Wil je deze oproep mee ondertekenen: mail je volledige naam en de naam van de vakbond waar jij actief bent naar Verenigdesyndicalisten@gmail.com
    We sluiten af op vrijdag 14 augustus 2020 om 12.00u, maar handtekeningen die daarna binnenkomen, houden we uiteraard ook bij voor onszelf.

  • 13 september: grote zorgbetoging. “Ik raakte niet besmet met Covid, maar wel met woede!”

    “Ik raakte niet besmet met Covid, maar wel met woede!” Dat stond op een zelfgemaakt protestbord op een actie van zorgpersoneel in Brussel op 14 juni. De woede wordt breed gedeeld, laten we deze organiseren in strijd!

    door Pablo, brandweerman en ambulancier in Brussel

    Op 14 juni werd in Brussel, Charleroi, Luik en Namen geprotesteerd op initiatief van de actiegroep ’De zorg in actie’. Dit gebeurde onder de slogan ‘We keren hen de rug toe.’ Het zorgpersoneel is kwaad over hoe de gezondheidscrisis werd aangepakt. Ze wilden collectief tonen dat ze het gevoerde beleid niet aanvaarden. De regeringen gaven prioriteit aan het openhouden en heropenen van de economie, ondanks alle risico’s. Tegelijk werd het zorgpersoneel machteloos achtergelaten tegenover de crisis.

    Hun winsten, onze doden. Dat nooit meer!

    Het protest midden juni was succesvol ondanks pogingen van de autoriteiten om de acties te verbieden. Op de acties werd de omgekeerde erehaag gevormd, naar het model van het personeel van het Sint-Pietersziekenhuis in Brussel bij het bezoek van premier Wilmès in mei. Die actie en de brede steun voor het ontevreden zorgpersoneel, zorgden voor een momentum. Sindsdien waren er in verschillende ziekenhuizen in heel het land werkonderbrekingen en symbolische acties.

    De regering zag zich gedwongen om geplande aanvallen op het zorgpersoneel in te trekken. Het ging om voorstellen tot Koninklijke Besluiten waarmee zorgpersoneel kon opgevorderd worden en waarmee minder gekwalificeerd personeel verpleegkundige handelingen zou mogen stellen. Het zorgpersoneel dat onder zware druk stond door de pandemie was uiteraard woedend over deze maatregelen, die bovenop het jarenlange gebrek aan middelen kwamen.

    Zorg in actie!

    Het zorgpersoneel komt terug in actie. Er is een grote betoging gepland op 13 september, ook op initiatief van ‘De Zorg in Actie’. Deze actie kan een daverend succes worden, de solidariteit is erg groot. Dit kwam tijdens de zorgcrisis onder meer tot uiting in het applaus om 20u. We moeten samen op straat komen voor meer middelen voor zorg, het einde van de vermarkting van de sector, meer loon en meer collega’s!

    De rampzalige situatie in de zorgsector werd voor iedereen duidelijk de afgelopen maanden. Daarnaast werd aangetoond dat veel essentiële jobs slecht betaald en risicovol zijn. Veel van deze essentiële werkenden krijgen niet eens een essentieel loon van 14 euro per uur! Er zijn veel redenen om aan de grote zorgbetoging van 13 september deel te nemen met eigen eisen en bekommernissen.

    De tijd is gekomen om de krachten te bundelen, die van de werkenden en hun gezinnen, om een eerste massaal antwoord te bieden op de rampzalige aanpak van de coronacrisis. Maar ook om ons te organiseren tegen de besparingen die kunnen volgen in het kader van de economische recessie.

    We hebben een actieplan nodig om meer publieke middelen te eisen voor de zorgsector en meer algemeen voor de sociale zekerheid en de openbare diensten, maar ook om degelijke lonen voor iedereen te garanderen. De mobilisatie naar 13 september is een ideale gelegenheid om de discussie hierover te voeren met collega’s en familieleden. We zijn het beu! Laten we het geld halen waar het zit: bij de grote aandeelhouders en de superrijken. Laten we strijden voor een andere zorgsector in een andere samenleving!

  • Gerommel aan de top van het ABVV. Voor een strijdbare vakbond met democratie van onderuit

    De meeste ABVV-leden vernamen via de traditionele media dat hun voorzitter, Robert Vertenueil, was afgezet en vervangen werd door Thierry Bodson. Dit gebeurde nadat Vertenueil solo slim speelde in een ontmoeting met Georges-Louis Bouchez, de voorzitter van de liberale MR en langs Franstalige kant het gezicht van de rechterzijde die inhakt op de werkenden en hun gezinnen. De ABVV-leden vernamen via dezelfde media dat er gesproken werd over een complot van de PTB, de Franstalige PVDA.

    Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Om meteen op dat laatste punt in te gaan: waarom wordt er gesproken over een complot van de PTB als er aan de top van het ABVV een PS’er vervangen wordt door een andere PS’er? Een groeiend aantal ABVV-leden is lid van de PVDA of stemt voor die partij omdat deze het best aansluit bij de vakbondseisen. Regeringen waar de PS en SP.a aan deelnamen, voerden een neoliberaal besparingsbeleid waarbij onder meer de rechten van werklozen werden ondermijnd en het brugpensioen werd afgebouwd. De discussie die nu plaatsvond aan de top van het ABVV gaat echter niet daarover. Er zijn aan de basis heel wat strijdbare delegees die voor de PVDA kiezen, maar binnen het apparaat van de vakbond nemen PVDA’ers niet noodzakelijk een andere opstelling aan dan hun sociaaldemocratische collega’s. De ‘complottheorie’ die de gevestigde media zo graag oprakelen, verschilt niet van andere complottheorieën: het leidt slechts de aandacht af van de kern van de zaak.

    Wat is in dit geval de kern van de discussie? Dat is moeilijker in te schatten. Leden zijn er alleszins niet van op de hoogte gesteld in hun afdelingen of op regionale interprofessionele bijeenkomsten. Het is duidelijk dat er verschillende fracties zijn aan de top van het ABVV. Er wordt ook gesproken over spanningen als gevolg van financiële beperkingen. Wat nergens wordt opgeworpen, is dat er verschillende visies zouden zijn over hoe de strijd moet gevoerd worden tegen het besparingsbeleid of tegen de dreigende golf van afdankingen in deze recessie. Dat zou nochtans het belangrijkste debat moeten zijn in een organisatie waar de belangen van de werkenden en hun gezinnen centraal staan.

    In de komende periode zullen we nood hebben aan strijdbare vakbonden die zich niet neerleggen bij sociale bloedbaden, maar die het verzet organiseren. Er zal nood zijn aan mobilisaties en een zo groot mogelijke betrokkenheid, zodat we niet bedrijf per bedrijf moeten vechten tegen afdankingen en andere aanvallen. Sociale vooruitgang afdwingen zullen we niet doen door er gewoon over te spreken of af en toe een ludieke actie met grote woorden te organiseren.

    Er is nood aan een krachtsverhouding. Dit is mogelijk in de strijd voor meer middelen voor de zorgsector of een hoger minimumloon van 14 euro per uur. Om die krachtsverhouding op te bouwen is er nood aan meer betrokkenheid van onderuit. Het uitwerken van campagnes zou daarop gericht zijn. Hoe kunnen we campagnes van het ABVV vertalen op onze werkplek, in onze sector? Delegees kunnen het voortouw nemen door in hun werking regelmatige personeelsvergaderingen te organiseren. Daar kunnen inhoudelijke discussies plaatsvinden over het beleid van hun bedrijf maar ook meer algemene sociaal-politieke thema’s. ABVV-leden moeten het heft in handen nemen voor een meer strijdbare en democratische vakbond, te beginnen op hun eigen werkplaats en in hun centrale. Wanneer Georges-Louis Bouchez, die uit volle overtuiging geen ABVV-lid is, spreekt over democratie binnen het ABVV, dan heeft dit slechts één doel: het verzwakken van de vakbond. Opkomen voor democratie in de vakbond is het recht en de plicht van de leden. Dat mogen we niet overlaten aan de vijand

    Het ABVV onder Thierry Bodson zal geen fundamenteel andere koers varen dan onder Vertenueil. Er is het gevaar dat de communautaire spanningen onder de Waalse regionalist Bodson sterker tot uiting komen, maar deze spanningen namen voordien al toe. Dat is gevaarlijk: geen enkel voorbeeld van regionale opsplitsing van de vakbonden heeft geleid tot meer strijdbare opstellingen. Het ondermijnt bovendien de solidariteit die zo broodnodig is in onder meer de strijd voor meer sociale bescherming, in plaats van de sluipende afbraak van de sociale zekerheid die versterkt zou worden bij een verdere splitsing ervan.

    Een diepe recessie stelt de strijd voor de belangen van de werkende klasse op scherp. Overlegsyndicalisme wordt moeilijk of beperkt zich tot een onderhandelde achteruitgang. Er is nood aan strijdbaar syndicalisme en een programma dat breekt met het keurslijf van een systeem gebaseerd op winst. Een strijd tussen verschillende delen van de vakbondsleiding rond postjes en middelen draagt daar niet tot bij.

  • Breng de luchtvaart in publieke handen om jobs te redden en voor een alomvattend transportplan

    Foto: Wikimedia Commons

    De luchtvaartsector wordt hard geraakt door Covid-19. In april waren er 91% minder passagiers dan een jaar eerder. Over heel het jaar zal er naar schatting een halvering van het aantal reizigers zijn. Voor het personeel in de sector dreigen moeilijke tijden: wereldwijd zijn er miljoenen jobs bedreigd, voor anderen dreigen forse loonsverlagingen en onzekerheid. Naast de 1500 jobs die bij de failliete bagage-afhandelaar Swissport bedreigd zijn, verdwijnen er ook 1000 jobs bij Brussels Airlines. De 3.000 overblijvende personeelsleden van Brussels Airlines moeten inleveren en bovendien blijft een mogelijk faillissement in de lucht hangen.

    door Geert Cool

    De sector doet massaal beroep op gemeenschapsmiddelen om de verliezen vandaag te dragen. Toen tot voor kort grote winsten geboekt werden, gingen deze recht naar de aandeelhouders. Vorig jaar werd wereldwijd een winstmarge van 3,1% neergezet op een totale omzet van 839 miljard dollar. Lufthansa maakte op vijf jaar tijd 9 miljard euro winst. Dat is evenveel als de Duitse overheid nu in het bedrijf wil pompen. De Franse regering investeert 7 miljard euro in Air France-KLM, de Nederlandse overheid onderhandelt om zeker te zijn dat de voorziene 2 tot 4 miljard euro vooral bij KLM terechtkomen. De Belgische overheid is bereid om 300 miljoen euro te lenen aan Lufthansa, dat Brussels Airlines destijds voor 67 miljoen euro van diezelfde overheid kocht. De onderhandelingen verlopen moeizaam omdat Lufthansa niet wil dat er tegenover de gevraagde miljoenen enige vorm van inspraak staat.

    De luchtvaartsector wordt gedomineerd door grote private bedrijven die enkel op winst uit zijn. Er wordt hard gesnoeid omwille van het verlies dit jaar en de inschatting dat het twee tot zes jaar zal duren om het aantal reizigers van voor Covid-19 terug te bereiken. Het is wraakroepend dat er enerzijds miljarden aan publieke middelen in de sector gepompt worden, terwijl er tegelijk vreselijke sociale bloedbaden worden aangericht.

    Het volstaat niet om het antwoord hierop te beperken tot sociaal overleg over begeleide afbraak van tewerkstelling en arbeidsvoorwaarden. Er is een offensieve benadering nodig om de private winstbelangen uit de luchtvaartsector te halen. Na decennia van liberaliseringen en privatiseringen zien we de resultaten: de gemeenschap moet opdraaien voor de verliezen, de aandeelhouders gaan lopen met de winsten en het personeel wordt zonder pardon bij het grof vuil gezet. De volledige sector moet in publieke handen komen. Als de sector overeind gehouden wordt met ons belastinggeld, dan moeten de gemeenschap en het personeel het voor het zeggen hebben.

    Transport is een behoefte die best op planmatige wijze wordt georganiseerd. Dat zou efficiënter zijn en bovendien rekening houden met het milieu. Een gecoördineerd transportplan met daarin zowel treinen, bussen, vliegtuigen als op lokaal vlak deelauto’s en publieke deelfietsen, zou een alternatief vormen op de huidige chaos. Het zou het mogelijk maken om met de gemeenschap te investeren in meer en beter openbaar vervoer, betaalbare internationale treinen en vliegreizen voor verre afstanden. Dat is noodzakelijk voor het klimaat, maar het zou ook een einde maken aan de absurde situatie dat het stilaan goedkoper wordt om het vliegtuig van Brussel naar Amsterdam te nemen dan de trein. De stunt van Vlaams minister Lydia Peeters die deelnam aan promotievlucht van Zaventem naar Antwerpen, was niet alleen onverantwoord voor het milieu maar ook schandalig voor een bevoegd minister die weigert extra middelen voor De Lijn vrij te maken.

    Om een gecoördineerd publiek transportplan op te maken, zal alle knowhow en kennis in de vervoerssector nodig zijn. Nu zijn die totaal niet op elkaar afgestemd. Het resultaat was bijvoorbeeld dat er in Coronatijden enerzijds niet genoeg chauffeurs en materieel waren bij De Lijn, maar anderzijds werkloos personeel en ongebruikt materieel achterbleven bij de touringcars. Een gecoördineerd transportplan zou opgesteld en gecontroleerd worden door verkozen vertegenwoordigers van de gemeenschap en het personeel. Het doel wordt dan het aanbieden van diensten die aangepast zijn aan de transportnoden, niet het maken van winst. Nu het falen van de winstlogica zo hard wordt aangetoond, wordt het tijd om het over een compleet andere boeg te gooien.

    Dit zal niet zomaar gebeuren. Er zal harde strijd, organisatie en mobilisatie nodig zijn. Een campagne tegen het sociaal bloedbad dat zich nu voltrekt, zou een goed startpunt zijn om een krachtsverhouding op te bouwen. Hiermee zouden we de volledige luchtvaartsector in publieke handen kunnen nemen, gekoppeld aan een drastische uitbreiding van de publieke middelen voor openbaar vervoer zodat een democratisch beheerd transportplan mogelijk wordt.

  • Meer poen nodig voor een zorgsector die volledig in publieke handen moet komen

    Actie van zorgpersoneel in juni

    België had het slechtste antwoord op de coronaviruscrisis onder de OESO-landen (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling). Dit is de bevinding van een Britse studie van de Economist Intelligence Unit (EIU), de onderzoeksdienst van The Economist. Dat is een gekleurde Britse visie: de concurrentie in de strijd voor de slechtste aanpak is groot. Maar het is een feit dat de Belgische autoriteiten de crisis op een rampzalige manier hebben aangepakt. Dit fiasco kostte levens.

    door Nicolas Croes

    Dramatische situatie in ziekenhuizen

    Tussen 31 januari (afkondiging van een wereldwijde noodsituatie door de Wereldgezondheidsorganisatie) en 13 maart (afkondiging van de lockdown in België) waren er zes weken van misdadige inactiviteit. Op 28 februari omschreef Federaal Minister van Volksgezondheid Maggie de Block een bezorgde viroloog als “nog een dramaqueen”! Deze politieke blindheid is niet nieuw. Nog voordat de coronaviruscrisis uitbrak, was de sector al erg ziek door de vermarkting van de zorg en het aanhoudend gebrek aan middelen. In de afgelopen jaren zijn enkele honderden miljoenen euro’s uit de gezondheidsbegrotingen verdwenen.

    Toen de gezondheidscrisis uitbrak werden de ziekenhuizen gedwongen hun diensten te herstructureren, zich uit te rusten met beschermingsmiddelen, de inzet van personeel te versterken … Dit alles bracht kosten mee, terwijl ondertussen de inkomsten daalden. De financiering van de zorgstructuren gebeurt volgens een perverse logica die gebaseerd is op het aantal uitgevoerde procedures. Volgens deze benadering gaat het dus niet om de behoeften van de bevolking, maar om het aantal factureerbare behandelingen. Elk ziekenhuis zit vol verhalen over misbruik van diensten (onnodig of gewoonweg niet bestaand). Omdat de niet-spoedeisende zorg is uitgesteld om de verspreiding van het virus te beperken, heeft de vermindering van de activiteiten de budgetten in het rood gekleurd.

    En in plaats van meer structurele middelen voor de zorgsector, komt de regering met een eenmalig ‘voorschot’ van 1 miljard euro, dat nadien terugbetaald moet worden. De terugbetaling zal gebeuren in de vorm van besparingen die de komende jaren ernstige gevolgen zullen hebben voor de sector. Om weer op de rails te komen, zullen ziekenhuizen dus geld moeten vinden. De recepten daarvoor zijn bekend: de “loonkosten” moeten naar beneden, alles moet sneller gaan voor minder geld en met minder apparatuur …. Kortom: de ziekenhuizen worden aangepast aan het model van de door multinationals uitgebate woonzorgcentra in plaats van de woonzorgcentra en de volledige zorgsector in publieke handen te nemen en te investeren in adequate zorg.

    Onmiddellijk meer middelen voor zorg nodig!

    De eerste noodzakelijke maatregel is een dringende en substantiële verhoging van de publieke middelen voor de gezondheidszorg om een degelijke en toegankelijke zorg voor iedereen te garanderen. Dit betekent meer personeel, betere arbeidsvoorwaarden en meer dienstverlening. Maar daar houdt het niet bij op.

    De bevolking en het personeel in de sector zijn het best in staat om uit te drukken wat nodig is en wat niet. Deze gezondheidscrisis heeft aangetoond hoe problematisch het beheer van de sector vandaag is. Er moet democratische controle en beheer van de gezondheidszorg komen. Een zorgsector in publieke handen kan de basis zijn voor een nationale gezondheidsdienst in publieke handen en onder de controle van personeel en gebruikers. Dit zou onder andere de concurrentie tussen ziekenhuizen uitschakelen en de financiering vereenvoudigen. Het zou ervoor zorgen dat er een echt beleid van welzijn op het werk en in de wijken kan gevoerd worden.

    Om deze nationale gezondheidszorg ten volle te laten functioneren, moet zij worden bevrijd uit de greep van de farmaceutische multinationals die zich uitsluitend door winstbejag laten leiden. Dit kan door de nationalisering van de farmaceutische industrie onder de controle en het beheer van de werkenden en de gemeenschap. Op deze manier zouden alleen de beste producten worden verkocht, en tegen lage prijzen. De berg geld die vandaag wordt verspild aan reclame zou volledig naar onderzoek kunnen gaan.

    Uiteindelijk is de conclusie die uit de gezondheidscrisis moet worden getrokken dat onze gezondheidszorg pas echt tot bloei kan komen in de context van een democratische en socialistische samenleving waar de brutale winstmaximalisatie uitgeschakeld is.

  • Stop de afdankingen: nationaliseer bedrijven die personeel op straat zetten

    Betoging in december 2011 in Luik. Arbeiders eisen de nationalisering van de staalsector.

    De luchtvaartsector domineert vandaag het slechte nieuws op vlak van jobverliezen. Maar het is lang niet de enige getroffen sector. Verschillende voorspellingen schatten dat tot 250.000 jobs kunnen verloren gaan in deze economische crisis. De huidige recessie kan enkel vergeleken worden met de periode na de crash van 1929. De lawine van afdankingen zal tot protest leiden. Hoe kunnen we overwinningen boeken?

    Verbod op ontslagen?

    De PS stelt voor om ontslagen te verbieden tot 31 oktober 2020. Federaal parlementslid Ludivine De Donder verdedigde de maatregel op RTL-TVI: “Is het onrealistisch? Ik denk het niet, want als een werknemer tijdelijk werkloos wordt, kost het de werkgever helemaal niets, want de vergoeding wordt betaald door de sociale zekerheid. Het idee is om bedrijven een paar maanden de tijd te geven om het effect van het economisch herstel te beoordelen.” Er stellen zich enkele problemen met dit voorstel.

    Ten eerste is de sociale zekerheid de afgelopen decennia geplunderd, onder meer door allerlei vrijstellingen van werkgeversbijdragen. Dit heeft de middelen voor de sociale zekerheid uitgehold. In plaats van te pleiten voor meer bijdragen van de bazen aan de sociale zekerheid, komt de PS nu nogmaals met een voorstel om het geld van de sociale zekerheid op een gouden dienblad aan de bazen aan te bieden. Voldoende middelen voor de sociale zekerheid zijn niet mogelijk als het de bazen niets mag kosten.

    Ten tweede gaat de PS ervan uit dat de economie zich snel zal herpakken. De hoop dat de economische crisis binnen enkele maanden wel voorbij zal zijn, is in het beste geval naïef. Het is hetzelfde als hopen dat de klimaatverandering met de winter voorbij is. Dergelijke illusie wekken, is wellicht vooral bedoeld om de arbeidersbeweging te sussen zodat ze niet te hard van stapel loopt met protest.

    In het verleden waren er ambitieuzere voorstellen rond een verbod op ontslagen. Zo was er het voorstel van de PVDA om ontslagen van winstgevende bedrijven te verbieden. Het is echter niet duidelijk hoe een dergelijke wet door het parlement zou geraken. En al helemaal niet hoe zo’n wet zou toegepast worden indien een bedrijf bijvoorbeeld beslist om te delokaliseren.

    Geen enkele werkende aan zijn lot overlaten

    Ons uitgangspunt moet de verdediging van elke werkende zijn, ongeacht of hij of zij met ontslag wordt bedreigd in een bedrijf dat winst maakt of niet. LSP verdedigt daarom de nationalisatie onder controle en beheer van de werkenden van elk bedrijf dat dreigt te verhuizen of tot collectief ontslag over te gaan. De gezondheidscrisis heeft aangetoond dat er veel tekorten zijn in deze samenleving, er is dus werk genoeg. Bedrijven die in publieke handen komen, zouden hun productie kunnen heroriënteren om aan de sociale behoeften te voldoen. En wie kan dat beter dan het personeel zelf en de gemeenschap? We hebben geen managers nodig die de openbare sector leiden als private bedrijven. Het zijn de arbeiders die de rijkdom produceren, het is aan hen om te beslissen!

    Dit voorstel zal de bazen uiteraard op hun achterste poten zetten. Dat deden ze ook toen de arbeidersbeweging in de jaren 1930 droomde van betaald verlof. Maar onze grootouders hebben dat wel afgedwongen! Ze deden dit niet door het vriendelijk te vragen of door een oplossing te zoeken die ‘de bazen absoluut niets kost’. Betaald verlof is afgedwongen door arbeidersstrijd, door stakingen en massamobilisaties. Waarom zouden we het vandaag anders aanpakken?

    Er zal meer nodig zijn dan een wandeling in Brussel om onze jobs en levensstandaard te verdedigen. Er zal geen gebrek zijn aan solidariteit met de bedreigde werkenden, maar deze moet georganiseerd worden in een echt actieplan om een krachtsverhouding op te bouwen. Dit kan met regionale en sectorale mobilisaties en stakingen om de strijd uit te breiden, en nadien indien nodig een algemene staking die desnoods herhaald wordt.

    We moeten dit vandaag bespreken en terugkijken naar de actiemethodes van de arbeidersbeweging die hun waarde hebben bewezen, zoals de oprichting van stakingscomités en coördinatiecomités van verschillende bedrijven of industriezones, de bezetting van bedrijven en het gebruik van ons materieel (bulldozers, bussen, kranen …) om de beweging te organiseren en te verdedigen tegen eventuele repressie.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping