NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Post. Gent 1 blijft dicht, ongenoegen blijft groot

    Het ongenoegen bij het Gentse postpersoneel is immens. Ze hebben genoeg van het opdrijven van de flexibiliteit en de werkdruk. De staking gaat haar 12de dag in en het personeel is vastberaden in haar verzet tegen het onmenselijke werkritme. Afgelopen nacht voerden ze ook acties in het postsorteercentrum Gent X (in Wondelgem).

    Gent 1: emmer is overgelopen

    De staking in Gent 1 is reeds enige tijd bezig en dat is vrij uitzonderlijk bij De Post. Na een stakingsactie wacht immers een pak extra werk om de niet bezorgde poststukken te verspreiden. Nu reeds zijn er een half miljoen onbestelde brieven in Gent! 160 tot 180 containers met post staan opgeslagen in Gent X. Die achterstand zal niet snel ingehaald worden.

    Het feit dat reeds enkele dagen op rij wordt gestaakt, is een uitdrukking van de immense – en terechte – woede onder het personeel. Het is niet normaal dat de flexibiliteit dermate wordt opgedreven dat postmannen (en postvrouwen) soms een uur vroeger beginnen te werken om hun ronde afgewerkt te krijgen. Het is ook niet niet normaal dat de middagpauze in de regel al geschrapt is. Werkdagen van 10 uur zijn niet meer uitzonderlijk, maar eerder de regel. Veel postmensen zien de situatie als uitzichtloos en dan blijft verzet hun enige uitweg.

    Het is belangrijk dat de postmensen de acties nu uitbreiden en ook aan Gent X actie voerden deze nacht. Hierdoor zal een groot deel van de post in de provincies Oost- en West-Vlaanderen hinder oplopen. De vrachtwagens voor de kantoren in die provincies konden Gent X immers niet verlaten.

    Voor de chauffeurs van Gent 1 werd een zogenaamd compromis uitgewerkt met 10 experts die zouden meerijden om de knelpunten vast te stellen. De chauffeurs kwamen echter niet opdagen omdat ze weigeren aan het werk te gaan.

    Werkgevers eisen ingrijpen

    De patroonsfederatie Voka stelde dat het van minister Tuybens eist dat er onmiddellijk wordt ingegrepen. Niet om extra personeel aan te werven en het moordende werkritme aan te pakken. Neen, Voka wil dat de minister de staking breekt. Over de onmenselijkheid van de nieuwe postrondes na Georoute 2, wordt gezwegen bij de patroonsfederatie.

    Er moet inderdaad ingegrepen worden. Niet tegen het stakend postpersoneel, maar tegen een beleid waar enkel de winsten tellen. Johhny Thijs beweerde dat het heel goed gaat bij De Post omdat hoge winsten werden geboekt. Het personeel betaalt daar een prijs voor. Om een volledige privatisering van De Post voor te bereiden, wordt het werkritme opgedreven om met minder personeel meer werk te verzetten. Uiteraard is het personeel de dupe. Maar ook de gebruikers zijn de dupe. Privatiseren betekent immers meer betalen voor minder diensten.

    CAP staat aan de kant van het postpersoneel in hun verzet tegen Georoute en het opdrijven van de flexibiliteit onder het personeel. De nationale stakingsactie van vrijdag kan een verdere stap zijn in het eenmaken van het protest en het omzetten van het ongenoegen in actie!

    > Foto’s vanuit Gent op de CAP-site

  • Michael Moore schokt opnieuw met documentaire

    Op dit ogenblik loopt in Cannes het prestigieuze filmfestival. De beau monde van de film komt daar bijeen in alle luxe. Toch vallen er geregeld kritische noten te horen. Zo is er de Amerikaanse filmmaker Michael Moore die enkele jaren geleden schokte met zijn Fahrenheit 9/11 over de aanslagen van 11 september 2001 en de daaropvolgende oorlog. Nu is Moore terug met een documentaire over de gezondheidszorg.

    Als we de krantenberichten mogen geloven, is ‘Sicko’ (dat is de naam van de nieuwe documentaire) opvallend en schokkend. Het zou zelfs een impact hebben op de komende presidentsverkiezingen in de VS, wordt gesteld. Moore stelt vast dat 50 miljoen Amerikanen geen enkele vorm van medische verzekering hebben. Dat is natuurlijk niet verrassend in een land waar de armoede sterk toeneemt.

    In 2005 leefden 16 miljoen Amerikanen in extreme armoede (individuen met minder dan 5.050 dollar per jaar, voor een gezin met twee kinderen wordt dat 9.903 dollar). Daaronder 4,3 miljoen zwarten en 3,7 Hispanics. Tussen 2000 en 2005 groeide de groep extreme armen met 26%. In 2005 leefde 12,6% van de bevolking – of 37 miljoen mensen – onder de officiële armoedegrens. Tegelijk zijn de 1% rijksten goed voor 17% van alle inkomsten in het land.

    Michael Moore richt zich nu tegen de gezondheidsindustrie (goed voor 15% van het Amerikaanse bbp). 50 miljoen Amerikanen hebben geen medische verzekering, 200 miljoen Amerikanen hebben dat wel maar worden toch geregeld het slachtoffer van ingrepen of maatregelen die niet gedekt zijn door de verzekering. Dat is overigens geen puur Amerikaans gegeven. Recent hoorden we een voorbeeld van een gepensioneerd LSP-lid die zwaar ten val was gekomen en na een kort verblijf in het ziekenhuis voor een operatie drie maanden naar een revalidatiecentrum moest. Probleem: de verzekering (zowel mutualiteit als hospitalisatieverzekering) komen wel tussen voor de dagen in het ziekenhuis, maar niet voor die in het revalidatiecentrum!

    Michael Moore zou het verhaal brengen van een aantal slachtoffers van de gezondheidsindustrie. Daarbij haalt hij uit naar verzekeraars met enkele getuigen die verklaren hoe ze nepredenen moesten verzinnen om zwaar zieke patiënten niet te vergoeden. Hij laat ook een aantal patiënten aan het woord die aan hun lot werden overgelaten. Moore kennende zal dit wellicht op een vrolijk maar niettemin schokkende wijze gebeuren.

    Het probleem met Moore is natuurlijk dat hij geen alternatieven aanbiedt. Hij zou in deze documentaire het voorbeeld aanhalen van “quasi-kosteloze” gezondheidszorg in Canada, Engeland en Frankrijk. Op dit ogenblik is er in Engeland net een revolte bezig van het personeel en de gebruikers van de NHS (gezondheidszorg) tegen de besparingen die ten koste gaan van personeel en patiënten. Qua voorbeeld is dat dus nogal vreemd gekozen.

    De documentaire eindigt met een oproep: “Ik vraag het Amerikaanse publiek te revolteren, en geen genoegen te nemen met een presidentskandidaat die ons land niet eindelijk een fatsoenlijke, betaalbare gezondheidszorg voor iedereen wil beloven.” Hoe dacht Moore dat te bereiken en met welk programma?

    De gezondheidssector is inderdaad een belangrijk gegeven en het is goed dat er discussie over zal ontstaan door de nieuwe film van Moore. Het zal echter even noodzakelijk zijn om antwoorden naar voor te brengen waarmee een alternatief kan worden geboden. De eis van een nationale gezondheidszorg waar er toegang is tot gratis en degelijke geneeskunde is daarbij van groot belang. Daartoe zal het nodig zijn om de macht van de farmaceutische industrie te breken door deze sector onder de controle van de bevolking te plaatsen zodat niet langer de winsten tellen, maar de dienstverlening aan de bevolking. Bovendien is er nood aan een investeringsplan in gezondheidszorg zodat de nodige infrastructuur en middelen aanwezig zijn om iedereen degelijke zorgen aan te bieden.

  • Arvin Meritor. 150 jobs bedreigd bij VW-onderaannemer

    Het werk bij Arvin Meritor werd op 14 mei hervat na een stemming op een algemene personeelsvergadering. De staking was verantwoordelijk voor het platleggen van de activiteiten op de site van VW-Vorst. Arvin Meritor is immers één van de belangrijkste onderaannemers van VW.

    Eric Byl, 17de op de Oostvlaamse Kamerlijst

    De staking brak uit toen werd aangekondigd dat het bedrijf de deuren zou sluiten op 20 juli. Die beslissing volgt op een vermindering van de productie na de massale afdankingen bij VW. Door de sluiting komen 150 arbeiders op straat te staan.

    De discussies tussen de syndicale delegatie en de directie hebben geen resultaten opgeleverd. De arbeiders kwamen uit de onderhandelingen zonder iets concreet in handen te hebben. Hun eerste eis is natuurlijk het behoud van de jobs. Er werden een aantal pistes voorgesteld door de syndicale delegatie. Zo werd gewezen op de mogelijkheid om de arbeiders over te laten nemen door Audi zodra dat bedrijf de productie van Arvin Meritor overneemt.

    De directie wees die optie uitdrukkelijk af. Bij VW is er immers weinig interesse, de directie daar verkiest interimarbeiders of onderaannemers boven stabiele contracten.

    Er werd ook geen akkoord bereikt tussen directie en vakbonden over het niveau van de ontslagpremies. De syndicale delegatie eiste een premie van 100 euro per gewerkte dag, de directie wou slechts 40 euro toekennen.

    De staking werd beëindigd, maar de strijd niet. Vakbonden en arbeiders discussiëren over acties om druk te zetten op de directie en om een oplossing te vinden voor de 150 arbeiders van Arvin Meritor.

  • Quick, je gaat er niet voor de hoge lonen…

    Bij controles op illegale tewerkstelling zijn er in zeven vestigingen van de Quick in Antwerpen zwartwerkers aangetroffen. Die stonden in voor het kuisen van de vestigingen. Ze kregen daarvoor een schandalig laag loon: 3,3 euro per uur. Daar kunnen de arbeiders nog geen menu voor kopen in de vestiging waar ze werkten.

    Eén van de arbeiders die werd aangetroffen in een Quick-vestiging kreeg 130 euro per werkweek van 39 uur. Het gaat dus om 3,3 euro per uur. Quick stelt dat het een schoonmaakbedrijf inschakelde om te kuisen in zeven vestigingen (Keyserlei, Metropolis, Berchem, Kapellen, Schilde, Schoten en Wijnegem). Van de zes laatste waren er vijf niet in orde.

    In die vijf restaurants waren er Brusselse schoonmaakbedrijven actief. Eén van die twee bedrijven werkte met 8 schoonmakers waarvan 6 zwartwerkers (5 illegalen). Die kregen 3,3 euro per uur, wat natuurlijk heel wat goedkoper is dan een officieel ingeschreven werknemer in de schoonmaaksector (dat kost zowat 20 euro per uur). Bij het andere schoonmaakbedrijf (“toevallig” in dezelfde straat gevestigd als het andere bedrijf) werd een Nigeriaan aangetroffen die 800 euro per maand kreeg, maar slechts 4 vrije dagen per maand kreeg. De Nigeriaan werkte minstens zeven uur per nacht. De onderzoekers vonden zelfs een contract waarin stond dat de schoonmaker de eerste vijftien dagen gratis kwam poetsen…

    Quick kan de verantwoordelijkheid wat doorschuiven naar de schoonmaakbedrijven. Maar dat is natuurlijk een rookgordijn. Er is beroep gedaan op dubieuze bedrijven omdat deze goedkoper zijn. Als Quick dat doet, is het omdat het meer winst wil maken. Daartoe wordt bespaard, ook op het personeel. Als dat niet rechtstreeks kan, zullen zich altijd wel dubieuze bedrijven aanbieden die tegen hongerlonen zwartwerkers tewerk stellen.

    Dat dit breed verspreid is, blijkt overigens ook uit het feit dat enkele weken geleden nog zwartwerkers werden aangetroffen bij de werken aan de Financietoren in Brussel… Daartegenover zal het nodig zijn om op te komen voor gelijke arbeidscondities en lonen voor iedereen!

  • Nationale staking bij de Post op 25 mei

    Bij De Post is er een oproep voor een nationale stakingsdag op 25 mei. Het gemeenschappelijk vakbondsfront bij De Post heeft eindelijk een dergelijke oproep gelanceerd. In een pamflet aan het personeel stelt het vakbondsfront terecht: "De maat is vol". Voor veel werknemers van De Post is de maat zelfs overvol. De werklast is sterk toegenomen door de "hervormingen" bij De Post.

    Onder het mom van professionaliseren, werd het werkritme zwaar opgedreven via de Georoutes. Die moesten de routes voor de postbodes hertekenen. Dat heeft geleid tot een grote ongelijkheid in de diensten, maar ook tot onhaalbare postrondes. De bedoeling was natuurlijk niet om de dienstverlening te optimaliseren, maar wel om met minder personeel meer te doen. Dat is hoe de Post afgelopen jaar een recordwinst heeft kunnen boeken.

    Sinds 2003 is hard bespaard op de kap van het personeel. In het pamflet van het Gemeenschappelijk vakbondsfront wordt gewezen op 100 miljoen euro dat werd bespaard op de kap van de postmannen en het cleaningpersoneel. Daarenboven zijn er honderdduizenden euro’s bespaard bij het retailpersoneel. De leden van het directiecomité daarentegen kennen zichzelf rijkelijke bonussen toe en ook aandelen.

    Op tal van plaatsen waren er de afgelopen maanden spontane acties op lokaal vlak. Zo wordt op dit ogenblik in Gent gestaakt bij het postpersoneel. Deze acties blijven teveel beperkt tot het lokale niveau naarmate de hervormingen zoals Georoute worden doorgevoerd. Het ongenoegen loopt overal gelijk en nationale acties dringen zich dan ook op. In die zin is de nationale stakingsdag van 25 mei een stap vooruit.

    Om van die stakingsdag een succes te maken, is een mobilisatie noodzakelijk. Niet alleen van het postpersoneel, maar ook van het bredere publiek van "cliënten" van De Post. In Gent voert CAP een solidariteitscampagne met de stakende Postmensen. Een affiche wordt her en der verspreid en er wordt gevraagd om dit voor het raam te hangen. Deze raamaffiche is ook in andere steden bruikbaar nu er een nationale actie-oproep is. Hiermee kan ook jij een steentje bijdragen tot het succes van de stakingsdag. Een pdf-versie die je kan uitprinten vind je hier.

    Deze solidariteit is belangrijk. De hervormingen bij De Post leiden er toe dat een deel van de sociale functie van de postbodes wordt wegbespaard. Bovendien verdwijnen er postkantoren om plaats te maken voor "postpunten" met minder dienstverlening. Toch steeg de prijs voor een postzegel recent. Conclusie: we krijgen minder diensten maar moeten er meer voor betalen. Bovendien wordt het personeel er mee de dupe van. Redenen genoeg om samen en solidair in verzet te gaan tegen het beleid van de post-directie!

  • Staking bij de Gentse post

    In Gent wordt gestaakt door het postpersoneel. Aanleiding is een nieuwe reorganisatie van het sorteren alsook de problemen die voortvloeien uit de invoering van Georoute 2 waardoor de rondes van de postbodes nogmaals zouden aangepast worden. De staking werd ook deze morgen verder gezet nadat een voorstel van de directie (in voorakkoord met de vakbonden) niet werd aanvaard door het personeel.

    Er wordt al enkele dagen gestaakt bij De Post in Gent. Het ongenoegen is erg groot, en dat is zeker niet alleen in Gent het geval. De afgelopen jaren heeft De Post verschillende hervormingen doorgevoerd die er telkens op neerkwamen dat het personeel meer flexibiliteit aan de dag moest leggen. Tegelijk stijgen de winsten van De Post. De vraag die we ons moeten stellen, is of De Post een openbare dienst moet zijn waar de dienstverlening centraal moet staan of als het een winstgevend bedrijf moet zijn waar de arbeiders als citroenen worden uitgeperst. De actuele directie kiest alvast voor die laatste optie.

    Een eerste voorstel van de directie dat werd aanvaard door de vakbonden in een voorakkoord, werd deze morgen verworpen door het personeel. De staking blijft dan ook verder gaan. Twee thema’s staan centraal in de staking: het verzet tegen Georoute 2 (waardoor de rondes van de postbodes opnieuw worden aangepast) en daarnaast ook een overplaatsing van de nachtploeg en de automatisering in het nieuwe sorteercentrum in Wondelgem. Het personeel reageerde wantrouwig op het voorstel van de directie en vindt het onvoldoende. De staking gaat dus verder.

    Deze avond zal het Comité voor een Andere Politiek haar solidariteit met het stakend Postpersoneel betuigen door campagne te voeren in de stad. Aan de pendelaars zal ook een affiche van solidariteit worden aangeboden (zie afbeelding hierboven). Dit is een belangrijk initiatief om duidelijk te maken dat de acties van het postpersoneel ook gesteund worden door bredere lagen van de bevolking. Je kan de affiche vanop deze pagina downloaden en uitprinten om het ook voor je raam te hangen in het Gentse!

    Door de solidariteit met het postpersoneel mee te helpen organiseren, wil CAP ervoor zorgen dat het personeel sterker staat in de onderhandelingen met de directie om zo belangrijke toegevingen af te dwingen. Dat zou het begin kunnen zijn van een nationale beweging tegen de aanvallen op het postpersoneel. Nu zijn er regelmatig hier en daar kleine acties tegen dezelfde maatregelen die met mondjesmaat worden doorgevoerd. Dat is een doelbewuste poging van de directie om een eengemaakt verzet te vermijden. Het is dan ook evident dat wij veel sterker zouden staan, als we wel verenigd zouden reageren met nationale acties van het postpersoneel!

    Er worden naast de invoering van Georoute 2 nog andere maatregelen voorgesteld. Bij Post-Mail zouden 364 voltijdse equivalenten verdwijnen bij de bedienden! De nieuwe reorganisatie van de postdiensten en sortering in de nieuwe sorteercentra zou kunnen leiden tot het verdwijnen van zowat 1.000 jobs. Redenen genoeg voor verzet!

  • Graaicultuur aan de top. Zelfs liberalen moeten toegeven: “Deze manier van verlonen is onverantwoord”

    Onze lonen zouden te hoog zijn. Maar als we kijken naar de mensen die ons deze boodschap willen verkopen, zien we dat die ongegeneerd graaien in de vetpotten van hun ondernemingen. In 2006 kregen de topmanagers van de belangrijkste bedrijven in ons land een loonsverhoging van maar liefst 22%.

    Karel Mortier

    Niet alleen de topmanagers worden in de watten gelegd, ook de grote aandeelhouders genieten mee. De nettowinst van de Belgische beursgenoteerde bedrijven steeg in 2006 met 29 procent en de winst van alle Belgische ondernemingen samen bereikte een record van 40 miljard euro. Dat is meer dan een verdubbeling op één jaar tijd. Het gaat dus goed, zou men kunnen denken. Alleen merken de meeste werkenden daar weinig tot niets van.

    Extreem hoge lonen voor de top, besparingen voor de arbeiders

    Albert Frère ontving als topmanager van de Groep Brussel Lambert (GBL) 5,54 miljoen euro, Jean-Paul Votron van Fortis 4,47 miljoen en Carlos Brito van InBev 3,94 miljoen. Dat is dan nog alleen hun loon zonder bijkomende bonussen en/of aandelenpakketten. Bij ING kreeg de Nederlandse topman zo’n 4 miljoen euro, een verviervoudiging op vier jaar tijd.

    Bij Belgacom werd vorig jaar 6,1 miljard euro winst gemaakt. Topmanager Didier Bellens kreeg 1,85 miljoen euro, verdiende 480.000 euro aan dividenden op zijn aandelen en verkocht voor 6 miljoen euro aan aandelen. Bellens verkocht 180.000 aandelen voor dezelfde prijs als hij in 2004 300.000 aandelen aankocht. De 120.000 aandelen die hij overhoudt, zijn pure winst (4 miljoen euro).

    Voor het gewone personeel gaat het niet zo goed bij Belgacom. Begin jaren 1990 waren er 26.500 arbeiders, begin 2007 waren dat er nog 15.000. Nu zouden er nog eens 1.500 weg moeten. ACV-Transcom merkte op: “Er was vorig jaar een daling van de personeelskost met 3,3%. Op directieniveau stegen de lonen echter met 6,4%. Nu is het tijd voor onze loonsverhoging.”

    Bij Bayer/Lanxess verdeelden de vakbonden een pamflet waarin de kloof tussen top en basis werd aangeklaagd: “In een artikel in De Tijd zegt de heer Ulrich Koemm, lid van het directiecomité van Lanxess, dat de loonvoorwaarden in België niet langer concurrentieel zijn op wereldvlak. Nochtans zijn het deze heren die zichzelf exuberante lonen toeeigenen en steeds meer verdienen, jaar na jaar. Zo steeg bijvoorbeeld het basissalaris van de heer Heitman (Lanxess) in 2006 meer dan 13% ten opzichte van het jaar 2005 (van 592.000 naar 670.000 euro) en was er een salaris meerkost voor de Bayer Board van meer dan 15% (van 7.064.828 naar 8.143.822 euro).”

    Zelfs liberalen stellen loonkloof in vraag

    Zelfs een aantal liberale politici zoals Karel De Gucht, maar ook figuren van de Europese Centrale Bank, stellen dat er een probleem is met de grote verschillen tussen de toplonen en de gewone lonen. Karel De Gucht verklaarde voorstander te zijn van een loonmatiging voor de arbeiders, maar: “Dit matigingspleidooi is politiek niet altijd makkelijk te verkopen tegen de achtergrond van vorstelijke salarissen aan de top en het nog nooit zo hoge aandeel van de bedrijfswinsten in het totale inkomen van onze economie. De laatste jaren zijn de reële lonen veel minder snel gestegen dan de productiviteit.”

    Zijn voormalig collega-parlementslid en liberaal econoom Paul De Grauwe vulde aan: “De managers krijgen hogere vergoedingen omdat de economie goed draait en de beurzen stijgen, terwijl dat hun verdienste niet is. Deze manier van verlonen is onverantwoord.”

    Op zich zijn de traditionele politici niet tegen hoge vergoedingen voor topmanagers. Zoals Etienne Schouppe (CD&V) verklaarde: “Het spreekt voor zich dat je topmanagers goed betaalt. Als je peanuts geeft, krijg je monkeys.” Hiermee wordt aangegeven wat ze van gewone arbeiders denken… Alleen willen de traditionele politici de kloof tussen de toplonen en het middenkader wat beperken om te vermijden dat de arbeiders zouden opkomen voor een algemene loonsverhoging.

    Onze buikriem

    De traditionele partijen mogen dan al kritiek hebben op de hoge lonen en de loonkloof, ze hebben er niets aan gedaan en zijn er zelfs mee verantwoordelijk voor. Bij de discussies over een loonnorm in het Interprofessioneel Akkoord heette het dat we allemaal de buikriem zouden moeten aanhalen.

    Nu wordt dan bijna verbaasd vastgesteld dat onze lonen achterblijven. En meer zelfs: “De bijzonder hoge verloning van de ene is gebaseerd op de matiging van velen. Dat klopt niet.” Ondanks zijn verleden als topmanager, moest Etienne Schouppe deze vaststelling maken.

    Alle beloften en mooie woorden zullen niets veranderen. Wat we nodig hebben is een andere politiek. Een politiek die opkomt voor de belangen van de meerderheid van de bevolking en niet die van een kleine groep topmanagers en grote aandeelhouders.

  • 200.000 nieuwe jobs? Flexibele en uiterst tijdelijke jobs: uitzendwerk steeg met 13%.

    In 2006 steeg het aantal uren gepresteerde uitzendarbeid met 13% nadat ook 2005 reeds een topjaar was voor deze sector. Ook het aantal gebruikte dienstencheques nam een spectaculaire vlucht vooruit met een verdubbeling. Het aantal uitzendarbeiders nam toe tot 363.000 met daarenboven nog eens 129.000 jobstudenten.

    Uitzendarbeid is zogenaamd tijdelijke arbeid in noodgevallen of bij een tijdelijke vermeerdering van het werk. Dat is natuurlijk niet meer in overeenstemming te brengen met de huidige omvang van de uitzendarbeid. Dat is immers toegenomen tot 88.000 voltijdse jobs op dagbasis!

    Daarnaast zijn er ook de dienstencheques die systematischer worden gebruikt om mensen tewerk te stellen, vaak in onzekere stelsels. Het aantal gebruikte dienstencheques neemt spectaculair toe. In januari 2007 werden er in dit land 4.212.000 dienstencheques gebruikt, een jaar geleden waren dat er 2.206.564 en in januari 2005 kwamen we aan slechts 903.179. Ook op het vlak van de dienstencheques zijn er veel uitzendkantoren actief.

    Vanuit de uitzendsector weerklinken alvast weinig negatieve commentaren: er wordt heel wat geld verdiend aan het opdrijven van de flexibiliteit van de tewerkstelling. Het enige punt van kritiek dat er toch luidt, is dat de overheidsdiensten officieel niet open staan voor uitzendarbeid. Dat klopt niet volledig, de grootste gebruiker van interimarbeid is immers De Post. En dat is nog steeds (deels) een overheidsbedrijf.

    De sector vindt het nodig om op te komen voor het totaal openstellen van de overheidsdiensten voor interimarbeid. Herwig Muyldermans van Federgon verklaarde in de media: “In eigen land zijn tientallen lokale besturen en overheidsdiensten vragende partij om flexwerknemers te kunnen aanwerven, zoals privébedrijven dat kunnen doen.”

    Onder de uitzendarbeiders is 60% jonger dan 30 jaar en voor veel jongeren is hun eerste job een interimjob. Er zijn echter ook steeds meer oudere werknemers die in dit stelsel terecht komen, alsook hooggeschoolden.

    De toename van onzekere en flexibele jobs is een feit. Verhofstadt beweert trots dat er de afgelopen jaren tienduizenden nieuwe jobs werden gecreëerd. Hij vergeet uiteraard te vermelden dat het voornamelijk gaat om dergelijke flexibele kleine jobs via uitzendarbeid of dienstencheques. Volwaardige en zekere jobs met een even volwaardig en zeker loon, zijn steeds minder evident.

  • Opel: totaal gebrek aan vertrouwen in de directie

    Na de vele provocaties van de Opel-directies, zit het vertrouwen van de arbeiders bij GM-Antwerpen onder het vriespunt. Dat kwam ook tot uiting in het referendum dat vandaag plaats vond. 50,39% stemde voor een hervatting van het werk. Er is dus geen meerderheid voor een verderzetting van de staking, maar er is eveneens duidelijk geen vertrouwen in de beloften van de directie.

    De arbeiders kregen al een paar keer af te rekenen met valse beloften en provocaties van de directie: eerst zou er slechts één model van Chevrolet naar Antwerpen komen, dan volgde een poging om de tijdelijken nu al aan de deur te zetten, nadien liet het de bedienden van bij Agoria werken, dan zou er toch nog een tweede model naar Antwerpen komen maar het blijft bij 120.000 wagens per jaar. Allemaal redenen om weinig vertrouwen te hebben in de directie van Opel.

    Ondanks afspraken op syndicaal vlak om besparingen internationaal over verschillende vestigingen te verdelen, is het duidelijk dat de Astra definitief weg lijkt te zijn uit Antwerpen. Er waren solidariteitsacties in andere vestigingen in Europa, maar symbolische acties volstaan niet tegenover een bijzonder arrogant patronaat.

    In Antwerpen zouden nu dus twee modellen worden geproduceerd en mogelijk zou er vanaf 2009 een derde model volgen dat weliswaar bij een andere GM-vestiging in Europa zou worden weggehaald. Maar over dat model is er nog geen informatie.

    De woede onder de arbeiders is groot en het vertrouwen in de directie erg klein. Dit bleek reeds op de infosessies waar de nieuwste voorstellen van de directie werden aangebracht. Bij de infosessie van de nachtploeg waren er ronduit vijandige reacties. Daar zitten de meeste tijdelijken (die eens ze een vast contract krijgen makkelijker naar de vroege of late shift kunnen overstappen) en die hebben uiteraard heel wat te verliezen. Maar de woede is niet beperkt tot één ploeg of één vakbond. De opdeling tussen de verschillende bonden is vrij uitgesproken bij Opel, maar het stemgedrag van de arbeiders oversteeg die tegenstellingen.

    Een nipte meerderheid van 50,39% stemde voor een werkhervatting. Dit betekent dat van de 3.735 arbeiders die stemden, zowat de helft voor een verderzetting van de staking koos. En dat ondanks het feit dat er geen actieplan op tafel lag, het idee van een nationale actiedag leek afgevoerd te zijn, er werd gesteld dat een staking nog minstens twee extra weken zou duren (wat een harde financiële inspanning zou vergen van de arbeiders),… De directie deed er nog een schepje bovenop door in de aanloop naar het referendum 4 uur loon per shift uit te betalen met de uitdrukkelijke mededeling dat dit bij een verderzetting van de staking uiteraard zou ophouden. In die omstandigheden stemde 50% ervoor om verder te stemmen en stemden velen die voor een werkhervatting kozen met de neus dichtgeknepen.

    Moest er na de eerste oproepen rond een nationale actiedag (die oproep werd op 1 mei gelanceerd) effectief werk van gemaakt zijn, zou dit wellicht een impact gehad hebben op het resultaat van dit referendum. Maar los daarvan stelt zich sowieso een probleem voor de directie en zelfs voor de vakbondsleiding. Een 50/50 verhouding in een referendum betekent dat er absoluut geen enthousiasme is om terug aan de slag te gaan en dat het minste probleem een druppel zal vormen die de emmer opnieuw doet overlopen. De directie heeft dat goed begrepen en stuurde de arbeiders naar huis om de productie pas op te starten met de weekendploeg. Op deze manier wil de directie wellicht vermijden dat het aanwezige ongenoegen wordt georganiseerd op de werkvloer.

    De woede blijft groot en de vrees voor een sluitingsscenario blijft reëel. Jaarlijks 120.000 wagens produceren, is onvoldoende voor een grote en moderne fabriek zoals de Opel-vestiging aan de Noorderlaan. Het is een terugkeer naar het niveau van voor de verhuis van de vestiging naar haar actuele terreinen.

  • Opel: dit is nog steeds onvoldoende!

    De directie heeft een beetje toegegeven aan de arbeiders. Althans zo probeerde men ons te doen geloven bij de aankondiging dat Opel-Antwerpen toch twee modellen zou mogen bouwen met de mogelijkheid van een derde model in 2009. Enige probleem: het gaat nog steeds om slechts 120.000 wagens terwijl de huidige capaciteit 250.000 wagens bedraagt.

    De eerdere aankondiging dat slechts 80.000 Chevrolets (mogelijk) in Antwerpen zouden worden gebouwd, leidde reeds tot woedende reacties onder de arbeiders. Een staking was toen onafwendbaar en er verschenen berichten over ideeën zoals dat van een nationale actiedag, wat zeker en vast een stap vooruit zou betekenen. Een dergelijke nationale actiedag zou het mogelijk maken om sterkere banden te smeden met onderaannemers van Opel (bijvoorbeeld het voor de tweede keer getroffen Johnson Control in Geel) en zelfs met die van VW (waar onderaannemer Arvin Meritor de deuren wil sluiten).

    Die oproep voor een nationale actiedag blijft een optie die zeker moet worden opgenomen. De “toegevingen” van de directie van Opel gaan immers niet ver genoeg. Een tweede model is goed, maar bij dat tweede model gaat het om amper 40.000 wagens per jaar. Aan 120.000 auto’s per jaar moet zowat de helft van de 5.000 arbeiders weg. Dat is de realiteit.

    Daarnaast is er slechts een “mogelijkheid” van een derde model. En dat model zou eveneens slechts 30.000 tot 60.000 auto’s produceren. Hierdoor komen we aan 150.000 tot 180.000 auto’s, of de afdanking van wellicht zo’n 1.500 arbeiders zoals aanvankelijk reeds werd vooropgesteld. Maar dat is dus nog niet zeker.

    Er zou onderzocht worden of een drieploegensysteem haalbaar is. Mogelijk wordt naar een afgeslankte productie gegaan en kunnen drie ploegen in dat geval te veel zijn, alleen is een volcontinue productie natuurlijk goedkoper. Volgens de vakbonden zou de directie het voortbestaan van de drie ploegen garanderen, maar volledig zeker is dat niet.

    Het is belangrijk dat de staking nu wordt verder gezet. De nachtploeg ging gisteravond niet aan het werk en ook vandaag ligt de fabriek verder plat. Dat komt volgens de vakbonden door een “gebrek aan vertrouwen in de directie”. Dat is uiteraard evident. Na de eerdere aankondigingen van de directie zou het naïef zijn om nu wel te geloven dat er geen sluitingsscenario komt. Als er nu terug aan het werk wordt gegaan, is een nieuwe staking bij nieuwe aankondigingen van de directie moeilijker.

    Uiteindelijk komt er een referendum op donderdag om te beslissen over de verderzetting van de staking. De directie ging pas akkoord met het organiseren van een dergelijk referendum toen gedreigd werd met de bezetting van het bedrijf. Bovendien zal de directie per shift vier uur loon betalen tot aan het referendum. Dat is natuurlijk een poging om de uitslag van het referendum te beïnvloeden en te bekomen dat de arbeiders terug aan het werk gaan.

    Om tot een verderzetting van de staking te komen, is het belangrijk om de eerder gedane oproep tot een nationale actiedag nu reeds te concretiseren. Met een perspectief van strijd en van een actieplan, kan het vertrouwen in de eigen kracht van de arbeiders voldoende gesterkt worden om in het referendum een duidelijk signaal te geven over de verderzetting van de staking!

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping