NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Bouw. Strijd loont, patronaat moet inbinden

    De stakingsdag in de bouwsector heeft de druk op het patronaat dermate opgevoerd dat al snel werd toegegeven op een aantal punten. Voor het eerst sinds eind jaren 1960 werd door alle bonden samen een algemene stakingsactie opgezet. Het ongenoegen was dan ook groot: het patronaat wilde de flexibiliteit verder opdrijven en besparen op de lonen en uitkeringen. De strijdbaarheid aan de basis dwong het patronaat tot toegevingen. Het blijft de vraag of deze voldoende zullen zijn om de acties te stoppen, het patronaat haalt immers extra flexibiliteit binnen via een hoger maximaal aantal overuren.

    Het ongenoegen in de bouwsector was al groot. Door het invoeren van een strikt all-in akkoord verloren de arbeiders in de sector de afgelopen maanden een pak reëel loon. De loonnorm werd bereikt vooraleer de volledige indexstijging werd meegerekend, waardoor de lonen zelfs de index niet volgden.

    Na dat loonsverlies (in reële termen) volgde een agressieve patronale eisenbundel voor de CAO in de sector: het opdrijven van het aantal overuren tot 219 per jaar (in de praktijk de invoering van een 45-urenweek), het afschaffen van de aanvullende vergoeding bij economische werkloosheid van 6-11 euro per dag,… Op het vlak van de lonen werd enkel beloofd om een extra premie te betalen van respectievelijk 125 en 250 euro per jaar in 2009 en 2010.

    De dreiging met een stakingsactie in de volledige sector dwong het patronaat tot toegevingen. Gisteren werd effectief gestaakt, maar ’s ochtends werd reeds een akkoord bereikt na een nacht onderhandelen. Het resultaat is niet volledig hetgeen de arbeiders voor ogen hadden, maar op belangrijke punten werd toegegeven: er komt een syndicale premie van 135 euro naast een hogere mobiliteitsvergoeding en een hospitalisatieverzekering, de aanvulling van de sector bij economische werkloosheid blijft bestaan.

    Enkele pijnpunten: het maximaal aantal overuren wordt niet uitgebreid tot 219, maar “slechts” tot 180 (in de plaats van de bestaande 130) en de maximumperiode voor economische werkloosheid wordt verdubbeld van vier tot acht weken. Dit betekent dat de flexibiliteit verder wordt opgedreven, zelfs indien het niet zo ver gaat als wat het patronaat vroeg.

    In verschillende sectoren zijn er momenteel onderhandelingen voor akkoorden. Na het erg magere Interprofessioneel Akkoord staan de vakbonden in een zwakke positie. Waar er echter een zekere strijdbaarheid aan de dag wordt gelegd, slaagt het patronaat er niet in om haar slag volledig thuis te halen. Dat is zelfs mogelijk in een sector waar de traditie om te staken voor sectoriële eisen volledig verdwenen leek te zijn en waar een strikt all-in akkoord werd doorgevoerd.

    Hopelijk trekken de andere sectoren daar voldoende lessen uit om het patronale offensief af te blokken. Ze zouden daarin overigens gesteund moeten worden door een algemeen syndicaal offensief tegen de crisis. De internationale vakbondsmobilisatie van 15 mei zou een goede aanleiding kunnen zijn om een stevig en offensief syndicaal antwoord op de crisis naar voor te brengen. Als de vakbeweging geen antwoord naar voor brengen, zal het patronale antwoord het enige zijn dat wordt gehoord…

  • Carrefour moet zich neerleggen bij stakingsrecht

    Vorige week besliste de rechtbank in Bergen dat Carrefour niet zomaar kan overgaan tot het beperken van het stakingsrecht. Bij een conflict eind vorig jaar trok Carrefour meermaals naar de rechter om met eenzijdige verzoekschriften en deurwaarders stakersposten te lijf te gaan. Op een aantal plaatsen gebeurde dat zelfs met fysiek geweld van de politiediensten. Het stakingsrecht ligt onder vuur, de rechter in Bergen biedt nu enig weerwerk.

    Er waren tijdens het conflict met Carrefour (dat slechtere arbeids- en loonsvoorwaarden wou opleggen aan het personeel van een nieuwe hypermarkt in Brugge) acties aan verschillende vestigingen. De meeste rechters stemden meteen in met de vraag van Carrefour in haar eenzijdige verzoekschriften om de toegang tot het bedrijf vrij te maken en de stakersposten in de praktijk te verbieden. Een enkele rechter weigerde dit, in Mechelen was dit het geval.

    Naar aanleiding van de eenzijdige verzoekschriften trokken syndicale militanten naar de rechtbank via een derdenverzet. Een dergelijke procedure was noodzakelijk omdat de betrokken militanten geen partij waren bij het nemen van de eerste beslissing (die immers op eenzijdig verzoekschrift werd genomen).

    De rechtbank in Bergen deed nu een opmerkelijke uitspraak. De rechter verklaarde immers dat het eenzijdig verzoekschrift van Carrefour niet ontvankelijk was. Bovendien wordt het stakingsrecht expliciet erkend. De aanwezigheid van stakersposten is onderdeel van de normale uitoefening van het stakingsrecht, aldus de rechter. De rechter stelde dat de absolute noodzakelijkheid van een procedure op eenzijdig verzoekschrift niet was aangetoond.

    Opvallend detail: de rechter verwijst naar artikel 6 EVRM en stelt dat de procedure een inbreuk hierop vormde. Dat bewuste artikel gaat over het recht op een eerlijk proces. Eigenlijk stelt de rechter dat het gebruik van een eenzijdig verzoekschrift in een sociaal conflict ingaat tegen de bepalingen van het mensenrechtenverdrag! Een dergelijk standpunt ondermijnt de mogelijkheden om een eenzijdige procedure te voeren in het kader van een sociaal conflict. Het is echter afwachten om te zien of deze rechtspraak navolging zal krijgen.

    De beste manier om het stakingsrecht af te dwingen, is natuurlijk via massale mobilisatie. Indien niemand wil werken, kan de patroon met zoveel verzoekschriften afkomen als hij wil. Het zal weinig impact hebben. De poging van Carrefour om het stakingsrecht in ons land verder te ondermijnen, lijkt voorlopig geen resultaat voor het patronaat op te leveren. Maar de inbreuken op het stakingsrecht zijn wel breed genoeg verspreid om de waakzaamheid in stand te houden!

    Nederland: 19de eeuwse stakingsbrekers in actie

    Bij Schavemaker Transport BV in het Nederlandse Hazeldonk besloot de patroon om een staking gewapenderhand te beëindigen. Het bedrijf huurde veiligheidspersoneel in om chauffeurs met geweld uit hun trucks te halen. Daarbij werden ook de ruiten van de truck ingeslagen. Bij het optreden werden 2 Poolse vrachtwagenchauffeurs gewond. 10 truckers hielden zich schuil in hun truck om het bedrijf te blokkeren. De stakingsactie was gericht op het afdwingen van meer loon. De Poolse chauffeurs kregen 700 euro per maand zonder enige vergoeding van overuren etc. Naar aanleiding van het gewelddadig opbreken van de stakerspost werd de bedrijfsleider samen met vier anderen opgepakt.

  • Arbeiders Ford-Visteon bezetten fabriek in Belfast

    Arbeiders van Visteon in Belfast zijn overgegaan tot de bezetting van hun fabriek waar voorheen onderdelen voor Ford werden gemaakt. Het bedrijf is in handen van KPMG dat de ontmanteling begeleidt. KPMG bood de 200 arbeiders slechts erg bleke ontslagvergoedingen aan. We spraken met delegee John Maguire.

    John: “We bezetten de fabriek omdat Ford en Visteon hebben samengewerkt om deze fabriek onder controle van een voorlopige administratie te plaatsen. Als Ford elders bedrijven sluit, wordt ten minste een ontslagvergoeding betaalt. Wij bleven echter op droog zaad zitten.

    “Het management van Visteon heeft een nieuw bedrijf gevormd om de eigen pensioenen te beschermen. Op dit ogenblik zijn er ongeveer 140 arbeiders betrokken bij de bezetting die mogelijk verder zal uitbreiden. De hele fabriek steunt de acties, sommigen hebben hier 30 jaar gewerkt. Er wordt ook naar verkooppunten van Ford getrokken om daar actie te voeren.

    “Wij willen strijden voor het openhouden van de fabriek. Als dat niet mogelijk is, willen we minstens een gelijke behandeling krijgen als andere arbeiders die getroffen worden door fabriekssluitingen van Ford.”

    Als het bedrijf hiermee weg raakt, zullen meer dan 600 voormalige Ford-arbeiders in Belfast, Enfield en Basildon amper enige ontslagvergoeding krijgen. Zelfs arbeiders met een anciënniteit van meer dan 30 jaar zullen slechts 9.000 pond (bruto) krijgen, voor de meesten zal het een pak minder zijn.

    De bijdragen voor het pensioenfonds zullen samen met deze van ex-Visteon arbeiders in Swansea en van gepensioneerden in het Pension Protection Fund worden geplaatst. Dat zal leiden tot lagere uitbetalingen. Dat is het brutale karakter van het kapitalisme: voor gewone arbeiders zijn er geen garanties of bonussen zoals dat het geval is voor de bankiers en topmanagers.

    Topfiguren van Visteon in Groot-Brittannië hebben een eigen bedrijfje opgezet om zichzelf tewerk te stellen. Het zijn ratten die het zinkende schip verlaten. Visteon werd in 2000 uit Ford los geweekt in een poging om de kosten te beperken ten koste van de arbeiders. Er kwamen deeltijdse jobs en outsourcing van “indirecte” jobs. Voor de bazen van Visteon volstond dit niet.

    De afgelopen drie jaar vroegen ze aan de arbeiders van Visteon om hun contracten zoals deze destijds met Ford werden gesloten vrijwillig te doorbreken. De arbeiders zijn daar terecht tegen in gegaan en dwongen zelfs betere arbeidscondities en lonen af. Het waren die overwinningen die de arbeiders in Belfast nu het zelfvertrouwen geven om in verzet te gaan tegen de afdankingen. Er is een oproep aan de vakbonden bij Ford om hen te steunen.

    De bezetting kan verder uitgebouwd worden door beroep te doen op de vakbonden en de lokale gemeenschap om samen in actie te komen en zo de nationalisatie van Visteon af te dwingen om de jobs te redden.

  • Naar 100.000 extra werklozen

    De inschattingen voor de Belgische economie lopen wat uiteen. Dexia-econoom De Pover verwacht vanaf het tweede kwartaal van 2009 een heropleving, maar zowat alle andere economen verwachten een sterke inkrimping in 2009 en ook in 2010. De Oeso verwacht een inkrimping van de Europese economie met 2,7% in 2009 en nog eens 0,3% in 2010. De recessie maakt ook slachtoffers: honderdduizenden economisch werklozen en een groeiend leger volledig werklozen.

    De afgelopen maanden is het aantal tijdelijk werklozen fenomenaal toegenomen in ons land. Het budget van de RVA werd verdubbeld, maar na twee maanden werd reeds 29% van dat budget uitgegeven. In februari waren er 2,5 miljoen dagen tijdelijke werkloosheid. Dat kostte de RVA 143 miljoen euro extra. In totaal kenden 289.381 arbeiders minstens één dag economische werkloosheid, een stijging met 70% tegenover een jaar voorheen. Het aantal dagen tijdelijke werkloosheid steeg met 150%! De uitgaven voor de RVA lagen in februari drie keer zo hoog als een jaar geleden en nog eens 54% hoger dan in januari.

    Rampzalige cijfers dus die meteen ook wijzen op een bijkomend probleem van de crisis. Via het stelsel van economische werkloosheid wordt de sociale zekerheid stilaan onbetaalbaar en wordt een deel van de prijs voor de crisis op de gemeenschap afgewenteld. Gelukkig voor die arbeiders dat er iets bestaat als tijdelijke werkloosheid als opvangnet, maar het systeem wordt wel gebruikt om de kosten van de crisis niet door het patronaat te laten betalen.

    Voorlopig wordt nog vooral met tijdelijke werkloosheid gewerkt, maar het aantal volledig werklozen zal geleidelijk aan ook steeds meer toenemen. Dexia is vandaag goed voor de meest optimistische visie voor de Belgische economie. Deze bank verwacht echter even goed dat er 40.000 werklozen zullen bijkomen en dat op basis van economische vooruitzichten die weinig met de realiteit te maken hebben. De Hoge Raad voor de Werkgelegenheid (HRW) presenteerde een rapport waarin het voorspelt dat het aantal werklozen met 100.000 zal toenemen.

    Dat cijfer zou wel eens een onderschatting kunnen zijn, net zoals alle economische vooruitzichten naar beneden worden herzien op dit ogenblik. Enkele weken geleden had de OESO het nog over een economische inkrimping in de Eurozone met 1,9%. Als vandaag de Wereldbank het cijfer van -2,7% naar voor brengt, reageert de OESO met de stelling dat dit een onderschatting is. Ook voor ons land zal dit gevolgen hebben en beginnen analisten eerder in de richting van een economische ‘groei’ van -3% te gaan (KBC verwacht -3,1%, de Nationale Bank houdt het op -2,2% en het IMF op -2,5%). Het cijfer van 100.000 extra werklozen kwam er volgens de HRW op basis van “recente ramingen van het Planbureau”, dat betekent een groei van -1,9%.

    De realiteit zal wellicht een pak negatiever zijn dan deze ramingen van het Planbureau waardoor ook het aantal extra werklozen mogelijk ver boven de 100.000 zal uitkomen. Bij vorige perioden van economische recessie was er in ons land telkens een verdubbeling van de werkloosheid. Misschien dat het nu niet zo ver zal komen (de vertrekbasis ligt immers al een pak hoger), maar dat er veel werklozen zullen bijkomen, wordt niet meer betwist.

    De sombere situatie op de arbeidsmarkt leidt tot een offensief van de neoliberalen. VBO, Unizo en VLD zijn het roerend eens: het Generatiepact moet verder worden verstrengd en de arbeidsmarkt moet “hervormd” worden. Lees: er moet hard gesnoeid worden in onze lonen en arbeidscondities. Dat is meer van hetzelfde beleid. Het neoliberaal beleid waarbij aan de werkenden besparingen werden opgelegd, heeft de crisis niet kunnen vermijden. Maar nu zou het er wel een oplossing voor zijn?

    Het wordt hoog tijd voor een socialistisch anti-crisisplan dat gepaard gaat met een offensieve syndicale opstelling. Zoniet zullen de patronale visies de bovenhand halen.

  • Staking in de bouwsector

    Vanaf komende donderdag 2 april wordt gestaakt in de bouwsector. Het is de eerste staking van de drie vakbonden in heel de sector sinds eind jaren 1960. Aanleiding is de koppige houding van de werkgevers die steeds meer flexibiliteit eisen zonder enige ernstige toegeving op het vlak van lonen en vergoedingen. In de bouwsector werken (officieel) ongeveer 175.000 arbeiders.

    Na het Interprofessioneel Akkoord werden in diverse sectoren onderhandelingen opgezet voor CAO’s op sectorniveau. In de bouwsector kwam het patronaat naar buiten met een reeks harde eisen. De arbeiders zouden niets nieuw krijgen, enkel hetgeen reeds werd beloofd in het IPA. Anderzijds zouden wel zware toegevingen moeten worden gedaan aan het patronaat.

    De werkgevers eisen onder meer een opdrijven van de flexibiliteit met de mogelijkheid om te komen tot een 45-urenwerkweek. Daarnaast wordt geëist dat de aanvulling bij economische werkloosheid zou worden afgeschaft – er is in de bouwsector een aanvulling van zowat 6 tot 11 euro per dag betaald door de sector.

    De afgelopen jaren waren gouden tijden voor de bouwsector, maar de arbeiders hebben er amper van mee genoten. De gouden tijden dienden om de zakken van het patronaat te vullen. Nu het moeilijker dreigt te gaan (de bouwsector volgt de economische neergang met enige vertraging), bereidt het patronaat zich voor om de arbeiders haar gelag te laten betalen.

    Een verhoging van de lonen is amper mogelijk, bovenop de beloofde premies in het IPA zou er niets komen. Nochtans kent de bouwsector een restrictief all-in akkoord: boven de loonnorm wordt niets extra betaald, zelfs geen indexering. Dat heeft in de afgelopen twee jaar voor een daling van de lonen gezorgd omdat de index meer steeg dan de loonnorm. Deze loonsverlaging wordt nu niet gecompenseerd ondanks de goede periode voor de bouwbedrijven.

    De aangekondigde stakingsactie vanaf donderdag is opvallend aangezien de bouwsector geen traditie van algemene strijd kent. Bovendien kan het wegens de omvang van de sector één van de grootste stakingen in de private sector worden. Er werken 175.000 mensen in de sector, 98% is lid van de vakbond.

    Woensdag is nog een ultiem overleg gepland, maar de werkgevers bereiden zich al voor op een confrontatie. De patroonsfederaties (Confederatie Bouw, Bouwunie en Fema) stelden in een gemeenschappelijke verklaring dat ze wel degelijk toegevingen willen doen, met name “een nettokoopkrachtverhoging van 125 euro in 2009 en 250 euro in 2010.” Mooie belofte, maar dit gaat niet veel verder dan wat al werd beloofd in het IPA – hoeveel keer zal ons hetzelfde worden beloofd? Verder stelden de patroons voor om de mobiliteitsvergoeding te verhogen en een hospitalisatieverzekering in te voeren. Over het voorstel om de vergoeding bij economische werkloosheid af te schaffen en om de flexibliteit op te drijven, repten de patroons niet in hun persbericht. De patroons proberen de discussie te beperken tot de vakbondseis om een syndicale premie in te voeren en plaatst dit ten onrechte tegenover de hospitalisatieverzekering en de mobiliteitsvergoeding.

    De staking in de bouwsector is belangrijk om duidelijk te maken dat de arrogante opstelling van het patronaat niet wordt aanvaard. De crisis wordt telkens als excuus ingeroepen, maar dan wel om de arbeiders ervoor te laten opdraaien. Waar zijn alle winsten van de afgelopen jaren dan heen? Dan moesten wij betalen voor hun concurrentiepositie, nu zouden we moeten betalen voor hun crisis?

    LSP hoopt dat de staking in de bouwsector een succes zal worden, ook al is het niet evident om in een dergelijk verspreide sector zonder veel tradities op dat vlak in actie te komen. We delen het ongenoegen van de arbeiders en de vakbonden. De situatie in de sector moet bovendien aangegrepen worden om af te stappen van het principe van all-in akkoorden.

  • Samen opkomen voor jobs!

    Voor een 32-urenweek met loonbehoud en bijkomende aanwervingen

    Op enkele maanden tijd is het behoud van onze jobs uitgegroeid tot de hoofdbekommernis van velen. Onder jongeren in Vlaanderen, minder dan 25 jaar, steeg de werkloosheid met maar liefst 31,2% op jaarbasis. Arbeiders belanden in tijdelijke werkloosheid. De bazen en sommige vakbondsleiders willen de economische werkloosheid uitbreiden naar bedienden. Wanneer zullen onze vakbondsleiders eens beginnen denken aan een offensieve vakbondsstrategie? Of moeten we ons één voor één als schapen naar de slachtbank laten leiden?

    Door Peter Delsing

    Bij Volvo Trucks gaan de arbeiders op dit moment 2 à 3 dagen per week stempelen. Bij Arcelor Mittal zijn 3000 werknemers 1 à 2 dagen per week verplicht om thuis te blijven. Dat is een flinke hap in het gezinsbudget, zeker gezien de lonen de laatste jaren steeds meer achterop liepen op de levensduurte. Gezinnen zijn amper nog in staat om te sparen. Ondertussen blijven de rekeningen wel binnenstromen.

    Elke dag kan je in de krant verslagen lezen van jobverliezen. Tientallen tot soms vele honderden jobs gaan verloren. Bij DAF Westerlo werden eerst 753 tijdelijke jobs geschrapt. Dat hield de directie niet tegen om daarna nog eens het ontslag van 801 arbeiders en 73 bedienden aan te kondigen. Bij Case New Holland in Zedelgem worden 197 tijdelijke arbeiders aan de deur gezet. Vlaanderen betaalt hier de prijs voor de hogere flexibiliteit die er werd opgelegd dan in Wallonië, met soms nog sterkere en meer strijdbare vakbonden. Ook bij de invoering van economische werkloosheid is er het gevaar dat de patroons dit zullen misbruiken om de “werkloze” te vragen flexibeler te werken, om aan zijn uren te geraken.

    Volgens RVA-topman Karel Baeck was het “in het verleden zo dat tijdelijke werkloosheid vooruitliep op volledige werkloosheid”. Hij stelt dat dat nu niet anders is. Volgens KBC-econoom Bart van Craeynest komen er in 2009 en 2010 telkens “120.000 tot 140.000 werklozen bij”. Ook het Voka, de patroonsorganisatie, stelt dat de regering de economische inkrimping onderschat en meent dat er 100.000 jobs zullen verdwijnen dit jaar. Tegenover zo’n golf van ontslagen kan enkel een collectief antwoord een uitkomst bieden.

    In sommige andere landen heeft men al begrepen dat de werkenden best gezamenlijk in actie komen dan ieder apart. In Ierland betoogden 120.000 vakbondsleden tegen de besparingen van de overheid en voor het behoud van jobs. Het was de grootste vakbondsbetoging in 30 jaar. In Frankrijk betoogden op 19 maart 3 miljoen Fransen tegen de regering van Sarkozy. Het was er reeds de tweede stakingsdag, gekoppeld aan betogingen, van de vakbonden.

    Waarom roepen de Belgische vakbondsleiders niet op om dat voorbeeld te volgen? Met symbolische acties gaan we niet veel druk zetten op de patroons en de regering. De tijd van woorden is voorbij. Werkende mensen willen niet één voor één op straat worden gezet. Er is dringend een oproep nodig voor een nationale 24-urenstaking, voorbereid door een degelijke mobilisatie in de bedrijven, en gekoppeld aan een massale Mars voor Werk. Dat kan bijvoorbeeld in het kader van de internationale mobilisatie op 15 mei.

    In de plaats van dagelijks de tientallen en honderden ontslagen te laten passeren, moeten we gezamenlijk op straat komen. Voor de opening van de boeken van bedrijven die ontslagen aankondigen. Wat hebben ze met hun winsten gedaan? De arbeidersbeweging moet gaan voor de nationalisatie van bedrijven die jobs wegsaneren. Voor een 32-urenweek met loonbehoud en nieuwe jobs voor de jeugd en de huidige werklozen! Onze jobs en inkomens, de toekomst van onze kinderen, zijn belangrijker dan hun winsten!

    Als het kapitalisme onze levensstandaard niet kan garanderen, moeten we opkomen voor het collectief beheer van de rijkdom, voor een andere, socialistische maatschappij.

  • Nederland. Postpersoneel voert actie op 28 maart

    Op 28 maart houdt het actiecomité Red de Postbode een nationale betoging in Utrecht (Nederland). Het liberaliseringsbeleid heeft ook in Nederland enorm negatieve gevolgen voor zowel de dienstverlening als het personeel. De postdienst TNT meent dat het personeel te duur is om de winsten op niveau te houden. Daarom wordt voorgesteld om 15% loon in te leveren! Het actiecomité Red de Postbode neemt dit niet en protesteert.

    We publiceren de oproep van www.reddepostbode.nl

    Op 28 maart 2009 is het zover. Dan organiseert het Actiecomité Red de Postbode een grote landelijke manifestatie op het Domplein in Utrecht. We roepen iedereen op om tussen 12 en 15 uur daar te zijn en met ons samen aan heel Nederland duidelijk te maken dat de maat vol is. Wij betalen voor de liberalisering, de oneerlijke concurrentie en de hoge winsten voor de bedrijven. Het plan van Brussel om van Europa een grote vrije postmarkt te maken gaat over onze ruggen. Maar dat pikken we niet langer!

    Doe mee!

    Wil je flyers bestellen die je aan je collega’s kunt geven of wil je met een eigen actiecomité aan de slag bij jou in de buurt? Stuur dan een mail naar actie@reddepostbode.nl.

    Wat zijn onze eisen voor de cao van TNT?

    • Geen loonroof! Het basissalaris gaat in het cao-voorstel van de bonden 7 % omlaag; dat mag niet gebeuren.
    • Geen 38e uur zonder betaling. We willen niet meer werken als we geen cent extra krijgen.
    • Blijf van de leeftijduren af. De leeftijd uren worden gehalveerd; dat vinden we niet sociaal!
    • Meer werkzekerheid. Nu zijn er alleen de eerste 2,5 jaar geen gedwongen ontslagen. Krijgen we daarna alsnog de zak?
    • Meer solidariteit. Waarom moeten alleen de schalen 1 t/m 4 inleveren en de top niet? De trap mag niet van onderaf worden schoongeveegd!

    Hoe gaan we dat bereiken?

    We willen dat de leiding van de vakbonden samen met ons actie gaat voeren. Als we samen strijd voeren kunnen we de bedrijven en de politiek dwingen om rekening te houden met ons.

    Daarom eisen we:

    • Stop het stukloon! Zo snel mogelijk alle postbezorgers in Nederland een arbeidscontract.
    • Onmiddellijk minimumloon voor nieuwe bedrijven. Het minimumloon mag niet meer worden ontdoken; er moet direct aan alle bezorgers bij de nieuwe postbedrijven minstens het minimumloon plus vakantietoeslag worden betaald.
    • Geen liberalisering. De Europese liberalisering zorgt voor concurrentie op arbeidsvoorwaarden voor postbezorgers. Niet alleen in Nederland maar ook in andere lidstaten van de Europese Unie. En als de meeste andere Europese landen hun markt nog dicht houden dan is Nederland helemaal gek als ze wel alle concurrenten toelaat!

  • Opschorting van proeven problematisch voor overheidspersoneel

    Gisterenochtend wijdde Radio 1 een item aan de problemen bij Selor. Op 5 februari sprak de Raad van State zich negatief uit over het KB dat de taalexamens regelt. Onderscheid tussen kandidaten op basis van de administratieve graad kan niet. Over de moeilijkheidsgraad sprak de Raad van State zich niet uit. De geplande sessie van 16 maart ging alvast niet door. Sindsdien liggen deze proeven stil.

    Door een correspondent

    Naast de Brusselse ambtenarij en ander overheidspersoneel wordt ook het spoorwegpersoneel getroffen. Voor verschillende beroepscategorieën, en dan voornamelijk treinbegeleiding, is deze kwestie van groot belang.

    Om de graad van ‘wachter’ te bekomen is niveau 3 vereist, een aangeworven wachter krijgt vijf jaar de tijd om dit attest te behalen, als hij hierin niet slaagt, wordt hij contractueel. Dit betekent dat je niet langer onder het eenheidsstatuut valt. M.a.w. een ander verlofstelsel, geen toegang tot de eigen ziekenkas, verlies aan verkeersvoordelen, soepelere ontslagregeling,… Opschorting van de proeven maakt dat de klok tikt voor deze bedienden zonder dat ze de kans hebben Selor niveau 3 te behalen. Daarnaast betekent het al die maanden geen taalpremie.

    Voor bedienden die reeds de graad van ‘wachter’ hebben en die van ‘treinbegeleider’ willen bekomen betekent het dat ze niet kunnen overgaan naar een hogere loonbarema. Ook geen mogelijkheid tot opbouwen van graadanciënniteit in die graad, ‘bevorderingen in dezelfde graad’ schuiven dus op in de tijd. De mogelijkheid tot bepaalde promoties hangt o.a. af van de graadanciënniteit. De stilstand bij Selor betekent voor vele treinbegeleiders dus een financiële kater. Vooral zij die net binnen zijn worden geraakt.

    Ook voor overplaatsingen is het van belang. Wanneer iemand Brussel als tweede keuze heeft en in tussentijd daar terecht komt, kan hij er niet vertrekken tot hij niveau 3 heeft. Zolang Selor stil ligt, zit hij er dus vast.

    Op 10 maart eiste ACOD Spoor op de Nationale Paritaire Subcommissie dat de NMBS maatregelen neemt om de negatieve gevolgen die het personeel ondervindt van de verlamming van Selor te niet te doen. Op 1 april komt dit orgaan opnieuw samen, hopelijk schept de directie dan meer duidelijkheid en laat ze haar personeel dan niet langer in het ongewisse. De voordelen met terugwerkende kracht toekennen zou een uitweg bieden.

    In de Radio1-uitzending is bevoegd minister Vanackere optimistisch. Zijn voorgangster Vervotte zou al gewerkt hebben aan aanpassingen aan het KB om de taalproeven meer aansluiting te geven bij de aard van de job in de plaats van de graad van de ambtenaar. Waarschijnlijk zag ze de bui al hangen. De procedure bij de Raad van State n.a.v. de klacht van twee Brusselse burgemeesters liep al sinds 2001. Vanackere hoopt dat de ministerraad het nieuwe KB voor de paasvakantie goedkeurt, m.a.w. voor 6 april. Zodat er in oktober opnieuw een sessie kan plaatsvinden. Gezien de cohesie van deze regeringsploeg en de zomeronderbreking lijkt het onwaarschijnlijk dat er dan al schot in de zaak komt. Jaarlijks nemen meer dan 15.000 mensen deel aan deze examens (niet alleen treinbegeleiders dus).

  • 10 dagen staking in ASZ te Aalst. Een interview

    10 dagen al staakt het personeel van het ASZ (Algemeen Stedelijk Ziekenhuis). In verenigd front eisen de vakbonden dat het personeel een beter statuut krijgt, een stop aan de sluipende privatisering en een oplossing voor de grote werkdruk. Dit weekend had de ACOD-delegatie van het ASZ een solidariteitsoproep gedaan. Met een zestal LSP militanten gingen wij om 6 uur ‘s morgens het piket mee ondersteunen. We spraken over de staking met Lydie Vanmeerhaeghe, secretaris van het ACOD.

    Interview door Jonas (Gent)

    Waaroor voeren jullie nu al 10 dagen actie?

    “Het conflict gaat over twee zaken: de statutarisering en de werkdruk. Heel wat mensen in ons ziekenhuis werken immers zonder vast statuut. We hadden dit reeds aangeklaagd, en de directie had aangekondigd een groot aantal mensen een statuut te geven. Er werden ook examens uitgeschreven; waaraan heel veel mensen deelnamen. Velen wilden immers van hun nep-contracten af zijn en een degelijk statuut krijgen.

    “In totaal werden er maar 48 werknemers benoemd, waarvan slechts 22 verplegers; en dat op een totaal van 400. Met onze acties willen we een maximaal aantal mensen statutair benoemd zien. Het ASZ is immers een openbaar ziekenhuis. Het kan niet dat zoveel mensen die in zo’n openbare instelling werken het moeten stellen met nep-contracten en interimjobs.

    “Bovendien heeft het verschil tussen contractuelen en statutairen ook gevolgen voor het pensioen. Statutairen genieten van een overheidspensioen, terwijl de contractuelen het met een privé-pensioen en de zogenaamde tweede pijler moeten stellen. Daar heb je trouwens alleen recht op na je 65e en na een volledige loopbaan; én dat terwijl een heel groot deel van het verplegend personeel het niet zo lang volhoudt omdat het een zware job is.

    “De andere eis die we naar voor schuiven gaat over een verlaging van de werkdruk. De ziekenhuissector staat bekend voor zijn hoge werkdruk, doordat er een groot personeelstekort is, waardoor de verplegers meer moeten werken. Zeker in ons ziekenhuis is dat het geval. Maar dat is niet te verwonderen. Wanneer je zo’n slechte voorwaarden aanbiedt voor een job; is het normaal dat je geen mensen vindt. Een deel van de oplossing is dus een vast statuut geven aan het personeel, in plaats van met (tijdelijke) contracten te werken.”

    Een deel van jullie pamflet spreekt over een sluipende privatisering, wat wordt daarmee bedoeld?

    “Het ASZ is een openbare instelling, maar de artsen hebben zich gegroepeerd in een VZW, die werkt als een private onderneming. Op die manier kunnen ze meer winst opstrijken, en tegelijkertijd het gewone personeel aan slechtere voorwaarden te laten werken. De contractuelen kan men bijvoorbeeld veel gemakkelijker ontslaan; en op die manier krijgt men ook werknemers die zich minder weerbaar opstellen. Ze proberen nu die vorm van werken ook over te plaatsen naar de rest van het personeel van het ziekenhuis.”

    En jullie staking duurt dus al 10 dagen?

    “Inderdaad, vandaag gaan we de tiende dag in. Daarmee zijn we volgens mij geschiedenis aan het schrijven in de sector van de verpleging. Ongeveer 35% van het personeel doet mee. Zo’n staking is wel heel zwaar voor de stakers; zeker met de lage lonen in deze sector is 10 dagen loonsverlies een serieuze opoffering. Sommige van onze mensen hebben op die 10 dagen al tot 900€ verlies geleden, premies voor nachtwerk en zo inbegrepen.

    “Daarboven komen nog eens de dreigementen van de directie. Verschillende van onze leden kregen al het bericht dat hun C4 klaarlag als ze mee staakten. Het stakingsrecht wordt ons hier gewoonweg ontkend. Dat soort dreigementen van de directie maakt natuurlijk dat een deel van het personeel schrik krijgt, waardoor spanningen ontstaan tussen stakers en ‘werkwilligen’. Bij een incident vorige week werd één van onze stakers aan het piket overreden door een stakingsbreker. De man kwam er vanaf met een whiplash en schaafwonden.”

    De staking wordt wel ondersteund door een gemeenschappelijk vakbondsfront?

    “Het eisenplatform van de staking wordt inderdaad door de drie vakbonden ondersteund. Dat is maar goed ook, want in de omstandigheden waarin we nu actie voeren, kunnen we problemen tussen de stakers wel missen.

    “Met ACOD hebben we dit weekend ook een oproep gedaan aan andere delegaties om hun solidariteit met ons te komen betuigen. De problemen zijn immers gelijkaardig aan andere ziekenhuizen; maar ook andere sectoren hebben er belang bij om mee actie te voeren tegen de anti-syndicale repressie van de directie. Uit alle provincies gingen er mensen het piket komen ondersteunen. En ook het ACOD aan het UZ in Gent ging een solidariteitsdelegatie sturen.”

    Hoe moet het nu verder?

    “Deze middag (maandag) zijn er onderhandelingen. We hopen daarbij op een doorbraak.”

    Nawoord

    De onderhandelingen van maandagnamiddag waren een maat voor niets. Er werd geen enkele vooruitgang geboekt. De directie kwam met het smoesje aandraven dat ze nog cijfers moesten bezorgen waarvan een deel later op de namiddag zouden gegeven worden en een ander deel donderdag. Het is duidelijk dat de directie de staking langzaam wil laten doodbloeden. Op dinsdag is er om 10 uur een personeelsvergadering om zich te beraden over de toestand. Militanten van de verschillende vakbonden drongen er bij hun secretarissen op aan om zich nu niet te laten verdelen maar met het gemeenschappelijk vakbondsfront aan één zeel te trekken.

  • Bekaert boekt recordwinst in 2008. Dividenden voor aandeelhouders, dop voor arbeiders

    Bekaert maakte de resultaten voor 2008 bekend. De bedrijfswinst steeg afgelopen jaar met maar liefst 58%. Voorzitter baron Buysse stelde in de media dat Bekaert “de beste resultaten uit de geschiedenis van het bedrijf” kon neerzetten. Voor de arbeiders van de vroegere vestigingen in Lanklaar of Hemiksem klinkt dat wel erg cynisch. De aandeelhouders krijgen extra dividenden, de arbeiders kregen de dop.

    Eind december kondigde de directie van Bekaert aan dat de vestiging in Hemiksem de deuren zou sluiten. 264 arbeiders werden bij het grof vuil gezet, ondanks de winstgevendheid van de fabriek in Hemiksem. Vlak voor de zomer werd de vestiging in Lanklaar afgeschreven: 136 arbeiders verloren daar hun job.

    De directie haalde de economische crisis aan als excuus om het personeelsbestand in ons land tot onder de 3.000 te laten zakken. Dat was volgens de directie nodig om de “leefbaarheid van Bekaert” te garanderen. Waar 2007 een goed jaar was voor de aandeelhouders van Bekaert, bleek 2008 een nog beter jaar te zijn.

    De directie maakte bekend dat de winst sterk is toegenomen en dat de aandeelhouders een hoger dividend zullen krijgen. Blijkbaar werd niet afgedankt met het oog op de leefbaarheid van het bedrijf, maar wel met het oog op het winstbejag van de aandeelhouders. Ook in het laatste kwartaal van 2008 – na drie recordkwartalen – was er geen achteruitgang. In dat kwartaal steeg de omzet met 5%. Dat was blijkbaar onvoldoende om de winsthonger te stillen. Alleszins volstond het als excuus om 264 arbeiders in Hemiksem op straat te zetten.

    In 2008 steeg de omzet van Bekaert met 23%, de bedrijfswinst met 58%. De nettowinst bedroeg 174 miljoen euro tegenover 153 miljoen euro in 2007. Vorig jaar werd de recordwinst vertaald in 10% opslag voor de aandeelhouders. Ook nu worden de dividenden opgetrokken van 2,76 naar 2,80 euro per aandeel. Baron Buysse verklaarde hierover: “ik ben een trotse voorzitter.” De prioriteiten van de baron liggen duidelijk niet bij de arbeiders van Bekaert, het zijn enkel de aandeelhouders die tellen.

    Het bedrijf hoopt de komende maanden weinig hinder te ondervinden van de crisis. Zo wordt uitgekeken naar de relanceplannen van diverse overheden. Financieel directeur Bruno Humblet verklaarde over die herstelplannen: “Daarvan profiteren we direct en indirect. Direct met onze staalproducten voor de infrastructuur, indirect omdat de stimuli verdere industrialisering in de hand werken, zoals de verbinding van het Chinese binnenland met de oostkust, en dat is altijd goed nieuws voor Bekaert.” Meteen maakt de directie duidelijk dat de geplande herstelplannen vooral de bedrijfswereld ten goede moeten komen. En tevens wordt met de winstcijfers en de vooruitzichten bevestigd dat het inroepen van de crisis een drogreden was bij de sluiting in Hemiksem.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping