NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Naar een sociaal drama bij Agfa Gevaert?

    Vandaag wordt een bijzondere ondernemingsraad van Agfa bijeengeroepen. Daarop zal wellicht aangekondigd worden dat er een zware besparingsronde komt in het bedrijf. Gazet van Antwerpen bericht vandaag dat er mogelijk meer dan 1.000 jobs zullen verdwijnen, al dan niet door een massale uitbesteding van taken aan onderaannemers. Zowat 1.000 van de 5.000 jobs zijn hierdoor bedreigd.

    Er is al enige tijd sprake van mogelijke besparingen om de "kosten" te drukken bij Agfa Gevaert in Mortsel. Begin jaren 1990 werkten er nog 8.500 arbeiders bij Agfa, maar sinds de laatste grote afdankingsronde enkele jaren geleden zijn dat er nog 5.000. Daarvan worden nu nog eens 1.000 jobs op de helling gezet.

    Recent werd bekend dat de omzet van Agfa Gevaert in het eerste kwartaal van 2006 verder gestegen is tot 810 miljoen euro, een groei met 8,1% tegenover een jaar voordien. Maar de nettowinst daalde lichtjes in het eerste kwartaal. In het eerste kwartaal van 2005 was er een nettowinst van 29 miljoen euro, in 2006 was dat ‘slechts’ 20 miljoen euro.

    Dat is de reden waarom nu gesproken wordt over afdankingen. Enkele weken geleden verklaarde topman Marc Olivié reeds: "Omdat we nog steeds worden geconfronteerd met torenhoge grondstofkosten en met erg competitieve marktomstandigheden, moeten we onze kosten substantieel verminderen." Daarbij wordt opnieuw eenduidig naar de "personeelskosten" gekeken.

    Volgens de Gazet van Antwerpen zou het bedrijf vandaag een herstructureringsplan aankondigen waarbij er in Mortsel "evenveel jobs zullen sneuvelen als destijds bij Bell." Drie jaar geleden werden bij Bell-Alcatel 1.000 arbeiders afgedankt. De mogelijkheid wordt wel opengehouden om voornamelijk te werken met de uitbesteding van diensten en jobs aan onderaannemers. Een deel van de jobs zou hierdoor behouden blijven, maar uiteraard zou dit leiden tot discussies over de arbeidsvoorwaarden en de lonen bij die onderaannemers. De directie van Agfa wil op die manier "kosten" besparen, lees: de lonen aanpakken en de flexibiliteit verder opdrijven terwijl hetzelfde werk wordt gedaan.

    Dat is ook de reden waarom Agfa het bedrijf wil opsplitsen in drie aparte entiteiten: Graphics, HealthCare en Materials. Het bedrijf is er vrij openlijk over: tegen 2008 wil het jaarlijks de kosten met 250 miljoen euro verminderen. Hoe kunnen de kosten verminderd worden zonder de productie af te bouwen? Door de arbeiders te laten opdraaien voor de besparingen. De werknemers van Agfa Gevaert zullen nu moeten inleveren om de winsten van het bedrijf op peil te houden. De aandeelhouders van Agfa kunnen alvast tevreden zijn: op de kap van de 1.000 bedreigde arbeiders steeg het aandeel van Agfa deze morgen reeds met 6,27%

    Het is nog niet duidelijk hoe hierop zal gereageerd worden vanuit de vakbonden. Maar het zal nodig zijn om in te gaan tegen de logica die de arbeiders een zware prijs wil laten betalen voor de winsten van het patronaat.

  • Chaos bij de spoorwegen

    De eerste hittedagen zorgden voor heel veel ellende bij de spoorwegen. Het was zogenaamd een spijtig toeval dat tweemaal op rij de bovenleiding op de lijn 50A tussen Denderleeuw en Brussel het liet afweten en dan volgde er een technische uitleg om de problemen te rechtvaardigen.

    Door een ACOD-militante bij de NMBS

    Het is correct dat het een samenloop van omstandigheden is die tot dergelijke problemen leidt, maar dat wil niet zeggen dat men niets kan doen aan die verschillende oorzaken. De bovenleidingsdraden reageren inderdaad op temperatuurschommelingen, dat is een wetenschappelijk gegeven. Maar er kunnen maatregelen genomen worden om de schade te beperken. Nu worden de bovenleidingen nog maar 1 keer per jaar gecontroleerd. De controles en het onderhoud moeten regelmatiger en preventief gebeuren. Men weet dat dergelijke temperaturen voorspeld worden (want men voorziet extra treinen naar de kust), dus kan men ook extra controles voorzien op drukste lijnen.

    Een tweede element is het onderhoud van het materieel, want ook de stroomafnemer, die stroom van de bovenleiding levert aan de trein, moet regelmatig onderhouden worden. De stroomafnemer van een van de treinen was naar het schijnt al 2 dagen voordien afgekeurd. Er wordt bespaard op het onderhoud, vaak zijn er zelf geen wisselstukken voorhanden en het personeel van de onderhoudsplaatsen kan de werkdruk nauwelijks aan.

    De negatieve gevolgen van de besparingen en herstructureringen bij de spoorwegen beginnen voor steeds meer personeelsleden en reizigers duidelijk te worden.

    Terwijl in 2004 93,2% van de treinen op tijd reed, was dat in 2005 gedaald tot 91,9%. Volgens Frédéric Petit, woordvoerder van Infrabel, was dit omdat juni en november slechte maanden waren die het gemiddelde naar beneden trokken. Hij wijt de problemen van toen aan het weer en bovenleidingsbreuken tijdens de spitsuren. Een jaar later is er nog niets veranderd.

    Als er meer geïnvesteerd zou worden in onderhoud en voldoende personeel dan zouden er al veel minder problemen zijn.

    Maar incidenten en vertragingen zullen we nooit volledig kunnen uitsluiten. In momenten van complete chaos doen de spoorarbeiders wat ze kunnen, maar ze kunnen maar roeien met de riemen die ze hebben. Vroeger was er veel meer personeel, personeel dat aanwezig was voor het geval er zich ergens een probleem zou voordoen. Nu is er op vele plaatsen tijdens het weekend niemand meer of slechts een minimumbezetting. Er is ook te weinig personeel in de stations en de seinhuizen,…

    Eind augustus 2005 werd er in Brussel-Zuid nog gestaakt tegen het tekort aan seingevers en onderstationschefs en de verhoging van felxibiliteit. Vroeger waren er altijd trein- en rangeerbestuurders en treinbegeleiders voorzien als ‘reserve’ in hun standplaats om collega’s te vervangen (een bestuurder mag om veiligheidsredenen maximum 9-uren werken) of om een ander trein in te leggen om een defecte trein te vervangen. Nu is er vaak geen personeel en/of geen materieel voorhanden. Dit leidt tot extra vertragingen en soms tot een sneeuwbaleffect van vertragingen op andere lijnen.

    Terwijl er bespaard wordt op onderhouds- en personeelskosten, krijgen de managers van de NMBS-groep schandalig hoge lonen, bovendien geven ze zichzelf nog riante bonussen erbovenop. Sinds 2005 bespaart de NMBS-groep 268 miljoen euro per jaar aan personeelskosten!! Maar de gevolgen van het personeelsgebrek (min 5400 in 3 jaar) laat zich steeds duidelijker voelen.

    Sporadisch worden er dan aanwervingen georganiseerd om het personeel en de vakbonden terug een tijdje zoet te houden. Aanwervingsprocedures die trrouwens veel te lang aanslepen (soms tot een jaar) wegens een onderbemande personeelsdienst. Maar voor de laagste beroepscategoriën wordt er helemaal niet meer aangeworven, omdat de directie het werk wil uitbesteden aan onderaannemers, met slechtere lonen en arbeidsomstandigheden.

    De laatste maanden vonden her en der al acties plaats van verschillende categoriën van spoorwegpersoneel, tegen de te hoge werkdruk en het personeelstekort. De vakbonden stellen dat ze zeer waakzaam zijn, maar dat is uiteraard niet voldoende. Het is hoog tijd dat de vakbonden de strijd tegen de uitverkoop van onze openbare spoorwegmaatschappij werkelijk organiseren.

    Als we een goede dienstverlening willen voor alle reizigers en goede arbeidsomstandigheden voor alle spoormannen en –vrouwen dan moeten we samen vechten voor statutaire aanwervingen voor alle beroepscategoriën, dus ook laaggeschoolden en ongeschoolden, voor voldoende investeringen in het onderhouden en vernieuwen van de infrastructuur en het materieel. We moeten vechten tegen iedere vorm van uitbesteding en onderaanneming.

  • General Motors. Ook acties bij Opel in Antwerpen

    De aankondiging van General Motors over de mogelijke sluiting van haar fabriek in Portugal stoot op verzet. Er komen een reeks acties in de verschillende Europese vestigingen, waaronder ook bij Opel in Antwerpen. In 2005 circuleerden op internationaal vlak reeds cijfers over 12 fabrieken die dicht moesten en 30.000 arbeiders die weg moesten in de VS. Nu kondigt het automobielbedrijf de ene herstructurering na de andere aan.

    De klap van het verdwijnen van een shift in het Britse Ellesmere Port ligt nog niet volledig achter de rug of de 900 arbeiders die hun werk daar verliezen hebben het vooruitzicht om vervoegd te worden door 1.150 arbeiders in het Portugese Azambuja. Mogelijk zou die vestiging dichtgaan. Vorig jaar verdwenen ook al heel wat jobs in de Duitse Opel-vestigingen.

    De afdankingen leiden tot protest van de vakbonden en dit op Europees niveau. Ook in Antwerpen worden werkonderbrekingen gepland op vrijdag 23 en zondag 25 juni. Het werk zou “een aantal uren” neergelegd worden. Bovendien hebben de vakbonden aangekondigd dat er geen overuren zouden gepresteerd worden uit protest tegen de mogelijke sluiting in Portugal. In Europa heeft General Motors 11 fabrieken met in totaal zo’n 60.000 werknemers.

    Op zich is het erg positief dat de vakbonden zich op Europees niveau organiseren om in te gaan tegen besparingsplannen in specifieke vestigingen. Anderzijds zien we dat er in de automobielsector een bijzonder defensieve houding is bij de vakbonden omwille van de overproductie in de sector. Er zijn nu reeds teveel wagens en door het opdrijven van de productiviteit wordt het mogelijk om met steeds minder personeel meer wagens te produceren.

    De automobielsector maakt duidelijk wat een overproductiecrisis in een bepaalde sector inhoudt. Wij denken dat het noodzakelijk is om te vechten voor iedere job en tegen iedere verslechtering van de arbeidsomstandigheden. Daarom verzetten we ons ook tegen de nieuwe CAO voor de sector. Het zal echter noodzakelijk zijn om ook offensieve eisen naar voor te brengen. Dat kan onder meer door op te komen voor de nationalisatie van fabrieken die met sluiting worden bedreigd om onder publieke controle wagens te produceren.

  • Mobilisatie tegen het plan Arena

    Op donderdag 4 mei werd in de straten van Luik door zo’n 500 jongeren betoogd tegen het plan-Arena. Dat is een besparingsplan waarmee het Franstalig onderwijs mee zou worden aangepakt. De betoging ging gepaard met verschillende blokkades van secundaire scholen. De secretaris van de Luikse PS-federatie ontving een delegatie van de betogers om hun eisen in ontvangst te nemen.

    De betoging werd georganiseerd door het CEL (Comité Etudiant Liégeois, Luiks studentencomité), dat mobiliseerde in 6 secundaire scholen in het Luikse (de athenea van Waha, Liège 1, Flémalle, Don Bosco, Saint-Luc).

    Het plan van minister Arena (PS) gaat over het “herfinancieren van de scholen”. In het kader van de Europese eenmaking van de onderwijsmarkt, kan de overheid niet zomaar overgaan tot het herfinancieren van het onderwijs.

    Bijgevolg wordt gedacht aan een PPS (Publiek-private samenwerking). De staat eist dus van de banken dat ze geld investeren (in dit geval 1 miljard euro). Dat wordt terugbetaald tegen een hoge rentevoet (9%) op een variabele duur (in dit geval 27 jaar). Concreet moet voor de 1 miljard van de banken dus 2,5 miljard worden terugbetaald!

    Slechts 10 tot 15% van de scholen zouden “geherfinancierd” worden. Deze scholen zouden uitgekozen worden op basis van het aantal leerlingen op de beschikbare oppervlakte.

    Dit opent de weg naar privatiseringen van scholen. De bedrijven zouden hun rechten op de scholen kunnen uitoefenen indien de overheid hen niet terugbetaalt… Bovendien stelde minister Daerden (PS) reeds dat de scholen de schulden niet zelf mogen aflossen, maar andere inkomsten moeten zoeken. Dat zou bijvoorbeeld wel kunnen door een hoger inschrijvingsgeld…

    Tegenover deze plannen werd in Luik een petitie opgezet die al snel zo’n 2.000 handtekeningen telde. Deze petitie zal op het kabinet van Arena wellicht snel de weg naar een papierversnipperaar gevonden hebben… Maar de petitie werd vooral gebruikt om de plannen bekend te maken en de scholieren op deze basis te mobiliseren. De staking van 4 mei vond plaats in verschillende scholen, maar was vooral een succes in Waha. Na een moeizame start trokken we vanuit Waha en Don Bosco naar Liège 1. Daar waren de poorten geblokkeerd. Toen we later opnieuw langs deze school passeerden, slaagden we er wel in om een 100-tal scholieren mee te krijgen. De directie had ons geen tweede keer verwacht en had de poorten terug geopend…

    Het studentencomité CEL zal nu noodgedwongen een pauze in de acties inlassen omwille van de examens. Maar in september zullen we er terug staan met onze eis voor de volledige intrekking van het plan-Arena en voor meer overheidsmiddelen voor onderwijs.

  • VBO bevestigt dat bedrijfswinsten stijgen ten nadele van de lonen

    Het VBO bevestigt dat de winsten van de grote bedrijven de afgelopen jaren sterk gestegen zijn, terwijl de arbeiders er op achteruitgingen. Dat de patroonsfederatie dit bevestigt, is vreemd. Het past immers niet in haar retoriek dat de lonen het centrale probleem van de economie vormen. Anderzijds kan het VBO de cijfers natuurlijk moeilijk ontkennen.

    In de jaren 1990 was het aandeel van de bedrijfswinsten in het nationale inkomen gedaald van 28% tot 20%. Sinds 2001 is er echter een stijging. In 2004 was het reeds 24%. Het aandeel van de brutolonen in het nationale inkomen daalde van 80% tot minder dan 76%. Zelfs het VBO moet vaststellen dat de bedrijven de afgelopen vijf jaar steeds meer kregen terwijl het aandeel van de arbeiders afnam.

    Eerder wezen we op deze site reeds op dit proces, maar nu wordt het expliciet bevestigd door het VBO. De patroonsfederatie ziet er geen graten in om deze cijfers bekend te maken. “De bedrijfswinsten waren in de jaren negentig afgebrokkeld tot een historisch dieptepunt in 2001. Nu bereiken we weer het gemiddelde peil van de afgelopen twintig jaar. Gezonde bedrijfswinsten zijn net nodig om investeringen te kunnen doen en zo jobs te creëren”, aldus Caroline Ven van het VBO.

    Het VBO slaagt er uiteraard ook in om zelfs in deze cijfers een loonhandicap te ontdekken. De patroonsfederatie wijst er immers op dat het loonaandeel van 76% in België hoger ligt dan in onze buurlanden. Daar zouden de bedrijfswinsten hoger liggen… Eén van de elementen waardoor de bedrijfswinsten stijgen ten nadele van de lonen, is de hogere productiviteit van de arbeiders. Die moeten op dezelfde tijd met minder werknemers meer produceren.

    Nu ook het VBO erkent dat de bedrijfswinsten toenemen ten nadele van de lonen, hebben we een extra argument om in de onderhandelingen rond de lonen in het najaar ons deel van de koek op te eisen.

  • Inbev. Stakingsacties in alle brouweren en depots

    Vorige donderdag werd actie gevoerd in de vestigingen van Inbev in België. De staking werd bijzonder goed opgevolgd. Aanleiding was de herstructurering waardoor er in de Belgische vestigingen van de brouwerij 295 jobs moeten sneuvelen. Een Leuvense kameraad trok naar het stakingspiket aan de poorten van Inbev en brengt verslag uit.

    Een ACV-militant

    Op het piket waren er een 15-tal aanwezigen, zowel van ACV als ABVV. De samenwerking tussen militanten van beide vakbonden verliep erg vlot, en uit discussie bleek er heel wat steun voor het idee van een eenheidsvakbond als sterkere vuist tegen het patronaat.

    De reden voor de staking is duidelijk: 31 miljoen voor een paar managers, meer dan een miljard winst, en toch is er geen geld om de ontslagen werknemers deftig te vergoeden. Aandeelhouders lijken het woord ‘genoeg’ niet te kennen, en willen nog meer winst. De vakbonden hebben er zich blijkbaar al bij neergelegd dat er sowieso ontslagen zullen vallen, en nu gaat het het er enkel over om de ontslagen ‘menswaardig’ te maken, wat neerkomt op een onderhandelde achteruitgang.

    Belangrijk is dat alle Inbev brouwerijen en depots in België plat lagen en dat de staking goed opgevolgd werd. Er waren geen of quasi geen werkwilligen. Er was maar een paar man aan het werk voor de processen die niet zomaar onderbroken kunnen worden (biergisting bijvoorbeeld). Een deurwaarder sturen had dus niet veel uitgehaald. Het is voor het eerst in zijn geschiedenis dat alle InBev brouwerijen en depots in Belgie volledig platlagen..

    Een dag eerder, woensdag, werd er al gestaakt bij Belle-Vue en Hoegaarden en was er al een prikactie waarbij enkele 10-tallen arbeiders uit Jupille de vestiging in Leuven blokkeerden. Ook op donderdag waren er verschillende arbeiders uit Jupille op piket in Leuven. Wat de Inbev-arbeiders heel goed doorhebben is het concept solidariteit. Ze beseffen goed dat er straks opnieuw ontslagen kunnen vallen, waardoor een ander deel zijn werk verliest. Het besef dat de ontslagen ook leiden tot een verhoging van de werkdruk is eveneens aanwezig.

    Door een ABVV-militante werd letterlijk gesteld dat de SP.a liberalen geworden zijn die niet aan de kant van de arbeiders staan. Zo stond er bij de afgelopen verkiezingen slechts één arbeider op de lijsten van de SP.a. De spanningen tussen ABVV-militanten en de SP.a mogen door de ABVV-leiding dan wel herleid worden tot de nood aan een “evaluatie” van de verhouding, aan de basis gaat de spanning wel wat verder.

    Vrijdagochtend is in de vroege uurtjes na zowat 15 uur onderhandelen een princiepsakkoord uit de bus gekomen dat aan de werknemers voorgelegd wordt. Er zijn in het recente verleden al een aantal besparingsrondes geweest. Deze zal waarschijnlijk dan ook niet de laatste zijn. Temeer dat er gestreefd wordt naar steeds hogere productiviteit. Wordt vroeg of laat dus nog vervolgd….

  • Op weg naar een staking bij BASF?

    Bij het chemiebedrijf BASF in Antwerpen komt er mogelijk binnenkort een staking. Aanleiding is de discussie over een nieuwe CAO op bedrijfsniveau. Deze collectieve arbeidsovereenkomst vormt al enkele weken een moeilijk punt voor de arbeiders die de afgelopen 10 weken reeds drie maal een ontwerp van CAO verwierpen. Nu stemde ruim 70% tegen het ontwerp omdat dit onvoldoende oog heeft voor een koopkrachtverhoging.

    Standpunt van de vakbonden:

    De stakingsaanzegging is ingediend.

    Nu het CAO voorstel, dat gemaakt is door het verzoeningsbureau, is verworpen met meer dan 66% zal de stakingsaanzegging volgen.Dit betekent dat de werkgever, na de indiening, een periode van 14 dagen heeft om het bedrijf af te stellen zodat iedereen kan gebruik maken van zijn stakingsrecht.

    Op 3 juli gaat de staking dan officieel van start. Uiteraard heeft iedereen, zowel gesyndiceerden als niet-gesyndiceerden, het recht om te staken. (Enkel gesyndiceerden hebben recht op een stakingsvergoeding.) De werkgever kan U niet verplichten om te komen werken. De vakbonden onderhandelen niet over minimum bezettingen van lopende installaties! De veiligheid van de omwonenden moet echter gegarandeerd blijven!. Dit betekent dat een aantal stilstaande installaties moet bewaakt blijven. Ook voor brandweer en medische dienst kunnen speciale regelingen noodzakelijk zijn.

    Spontane acties?

    De spandoeken, pamfletten, ed die de laatste dagen overal op BASF zijn verschenen zijn voor ons heel duidelijk. De onvrede over de aanslepende CAO onderhandelingen en de weigering van de directie om in te gaan op de vraag van een verbetering in het bestendig loon is erg groot.

    De onvrede is in 30 jaar nog nooit zo groot geweest!

    In de chemie worden enorme winsten gemaakt en ligt de winst per werknemer ook erg hoog. In deze sector is het hierdoor mogelijk om hogere lonen af te dwingen. Een voorstel van BASF om de lonen op te trekken met 0,25 euro per uur, werd afgewezen door het personeel omdat ze dit onvoldoende vinden. Een deel van de loonsverhoging zou bovendien slechts eenmalig zijn.

    Het is reeds voor de derde keer dat een voorstel tot CAO wordt afgeschoten door het personeel. Dat gebeurde eerder eind maart en eind mei. Toen spraken zich respectievelijk 56% en 53% uit tegen het voorstel. Nu was de meerderheid veel groter en stemde 72,7% tegen.

    In de media verklaarde het ACV, zowel ACV-Chemie als de bediendencentrale LBC, dat er maandag een stakingsaanzegging wordt ingediend om mogelijk binnen 2 weken effectief acties te ondernemen indien er dan nog geen aanvaardbaar voorstel is. Intussen kan het ook tot spontane acties komen.

    Het mag alvast duidelijk zijn dat de arbeiders niet zomaar een voorstel zullen aanvaarden, zelfs niet indien het unaniem wordt verdedigd door zowel delen van de syndicale delegaties als door de directie. De LBC-secretaris stelde terecht dat de directie “dit signaal van 72%” van de arbeiders niet mag negeren. Ook de Algemene Centrale stelt dat het personeel een loonsverhoging wil die overeenstemt met andere bedrijven in de sector, en dit niet door eenmalige operaties maar door een bestendige verhoging.

  • MIVB trekt ontslag van delegee in!

    MIVB trekt ontslag van delegee in!

    Bij de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB werd een delegee van de liberale vakbond afgedankt. Officieel wegens “klachten van reizigers”. De echte reden was dat de delegee naar de technische controle van Delta was gegaan om zich te informeren over de veiligheidsnormen die moeten worden nageleefd. We spraken over dit ontslag met een delegee van het ACOD bij de MIVB.

    Interview door Cédric Gérôme

    Waarom werd die delegee afgedankt?

    De ACLVB-delegee stelde zich vragen over een aantal elementen die niet regelmatig waren: delen van de bumpers die ontbreken, stukken van de carrosserie die uitsteken en reizigers kunnen verwonden en nog heel wat andere problemen.

    Hij stelde zich op de technische controle voor als delegee, wat natuurlijk een fout was. Hij was er amper terug buiten toen de verantwoordelijke van het controlecentrum al een telefoontje had gekregen en onmiddellijk de directie waarschuwde. Drie uur later kreeg de delegee zijn vooropzeg!

    Ik werd op de hoogte gebracht van deze feiten en zei aan de ontslagen delegee dat we onmiddellijk in actie moesten komen. Op vrijdagmorgen trok ik direct naar het kantoor van het ACLVB om de vrijgestelden wat aan te moedigen. Ik zag dat er daar geen enkele steun was voor de delegee, ze stonden klaar om hem te laten vallen. Daarna nam ik contact op met verschillende delegees van het ACOD. We waren het erover eens dat we een actie moesten ondernemen.

    Wat waren de plannen?

    We maakten een pamflet op 1.000 exemplaren. Alles was georganiseerd om op maandagochtend het pamflet overal verspreid te krijgen. Op zondagnamiddag belde de liberale delegee me echter met de vraag om alles te stoppen, aangezien de vooropzeg en het ontslag werden geschorst. De directie was te weten gekomen dat we iets zouden doen tegen het ontslag en heeft direct het ontslag geschorst en een verzoeningsbijeenkomst georganiseerd.

    Op de verzoeningsbijeenkomst van maandag werd de delegee gereïntegreerd. Zijn ontslag werd ingetrokken wegens een “procedurefout”. In het pamflet hadden we echter ook uitgelegd dat we ons verzetten tegen het motief voor het ontslag. Immers, als we deze logica hadden toegelaten, dan zouden we allemaal een schietschijf worden voor de directie.

    Sindsdien zag ik de delegee niet meer terug. Volgens mij zullen ze hem proberen te verplaatsen naar een andere werkplaats.

    Heeft de strijd tegen het Generatiepact ook een belangrijke impact gehad bij de arbeiders van de MIVB?

    Ongetwijfeld! De strijd werd bijzonder goed opgevolgd. Op beide actiedagen telden we meer dan 90% stakers. Het waren dus niet enkel de “overtuigden” die deelnamen. De deelname was bovendien groter dan bij vorige stakingsacties (de opeenvolgende stakingen eind 2004).

    Maar we kennen het resultaat van de beweging tegen het Generatiepact: de vakbondsleiding heeft ons in de steek gelaten. Ze is op de rem gaan staan omdat ze bang was dat de beweging verder zou ontwikkelen, waarbij ze de controle zou verliezen.

    Wat denk jij van de recente discussies over de toplonen van managers van overheidsbedrijven?

    Als je weet dat ze zich voorbereiden om ons een loonmatiging te laten slikken, is het schandalig. Na het Generatiepact was er zowat eensgezindheid bij regering, patronaat en vakbondsleiding om een ‘competitiviteitspact’ te sluiten.

    Op dit ogenblik worden alle onderhandelingen achter gesloten deuren gehouden, zonder enige inspraak van de basis. Wellicht doen ze dat bewust, omdat ze heel goed weten dat na de enorme beweging tegen het Generatiepact, een aanval op de lonen nog gevoeliger zal liggen. Deze discussie kan snel het vuur aan de lont steken…

  • Vandenbroucke komt met onaanvaardbaar voorstel tot compromis

    Hoger onderwijs

    De voorbije maanden betoogden duizenden studenten en personeelsleden uit het Vlaamse hoger onderwijs tegen de nieuwe financieringsvoorstellen van minister Vandenbroucke. Die voorstellen waren een rechtstreekse aanval op de democratische toegang tot het hoger onderwijs, en waren een voorbereiding voor de verdere privatisering van het hoger onderwijs. Na de enorme protesten tegen zijn plan, trok minister Vandenbroucke zijn ideeën terug. Op zich een overwinning. Maar zo snel gaf de minister zich niet gewonnen…

    Tim J

    De minister liet het initiatief over aan de onderwijsinstellingen zelf: zij zouden een alternatief plan moeten uitwerken. Het was duidelijk dat de minister hiermee een aloude sociaal-democratische truc uit de hoed toverde: door de instellingen hun eigen voorstellen te laten lanceren, hoopte hij genoeg verdeeldheid te kunnen zaaien om de échte discussie – over meer middelen voor het hoger onderwijs – onder de mat te vegen.

    De ministeriële wens werd al snel waargemaakt door de twee zwaargewichten binnen het hoger onderwijs: oud-onderwijsminister Luc Van den Bossche en oud-KUL-rector Oosterlinck. Momenteel zijn die voorzitter van respectievelijk de associaties rond de Gentse en de Leuvense universiteit.

    In tal van media brachten ze hun ideeën naar voor: de KULeuven zou de KUB moeten overnemen, de VUB moest fusioneren met de UG, er zouden middelen van het secundair onderwijs naar het hoger onderwijs moeten worden overgeheveld en het hoger onderwijs zou beter moeten worden afgestemd op het bedrijfsleven.

    Volgens Oosterlinck en Van den Bossche zouden er maar twee grote associaties mogen overblijven: hun associaties uiteraard. De twee “wijzen” ontpoppen zich als grotere meesters van het verdeel-en-bespaarspel dan hun eigen minister.

    VDB stelt een “compromis” voor

    Vandenbroucke stelde dat zijn eerste voorstellen slechts plannen waren. Hij kwam eind mei met een zogenaamd “compromisvoorstel” rond de financiering van het hoger onderwijs. Compromis is echter veel gezegd. De enige verandering aan het oorspronkelijke plan is dat voor de eerstejaarsstudenten het outputmodel niet wordt toegepast, voor alle andere studenten wel.

    Outputfinanciering heeft tot gevolg dat universiteiten en hogescholen zich vooral zullen gaan richten op die studenten waarvan de slaagkansen het grootste zijn. Op die manier krijgt men twee soorten instellingen: enerzijds de topinstellingen, die enkel toegankelijk zullen zijn voor rijkere studenten en topstudenten, en daarnaast tweederangsinstellingen voor de meerderheid van de studenten, maar die door het outputmodel veel minder gesubsidieerd worden.

    Outputfinanciering zorgt dus niet voor hogere slaagpercentages, maar zal de toegang tot het hoger onderwijs moeilijker maken voor de zwakkere groepen: studenten uit een minder begoed milieu, allochtonen, mensen met een handicap,…

    Het nieuwe “compromisvoorstel” is onaanvaardbaar. De strijd moet dan ook verder gevoerd worden. We mogen ons niet beperken tot het afwijzen van de regeringsvoorstellen. We hebben ook nood aan een eigen alternatief financieringsmodel, waarin de noden van studenten en personeel, en de democratische toegang tot het hoger onderwijs de centrale uitgangspunten vormen.

    En daarvoor is méér geld nodig. Daarom blijft het van cruciaal belang dat we blijven verderbouwen op het enthousiasme van de beweging tegen de plannen van Vandenbroucke. Het voorstel van een betoging op 25 oktober in Leuven is enorm belangrijk.

    Er is nood aan een veralgemeende beweging in het onderwijs – lager, secundair en hoger onderwijs – rond de eis van 7% van het BBP voor onderwijs. Samen opkomen voor meer middelen is het beste antwoord op de pogingen om verdeeldheid te zaaien!

  • De Post: Nood aan gezamenlijke strijd tegen nieuwe hervormingen

    De hervormingen bij De Post volgen elkaar in snel tempo op. Georoute 1, 2 en binnenkort 3, nieuwe indeling van functies, postpunten, partnerschap,… Is dat allemaal in het belang van het personeel? De arbeiders bij De Post moeten nu steeds meer doen met minder personeel. Is het in het belang van de klanten? Er waren nog nooit zoveel klachten over de dienstverlening!

    Door een postman

    Heb je de laatste promotie-affiche van De Post al gezien? Er staat een postman op die – letterlijk – met handen en voeten de briefwisseling moet sorteren. Die affiche maakt, wellicht onbewust, duidelijk wat de arbeidscondities bij De Post vandaag zijn… De directie beweert dat het volume van de briefwisseling afneemt door de concurrentie van het internet. Dat klopt nochtans niet. Het volume van deur-aan-deur reclamefolders en van pakjes blijft toenemen aangezien bedrijven weten dat dit de zekerste weg is om (potentiële) klanten te bereiken. En probeer maar eens een pakje via het internet te versturen…

    Maar de directie van De Post heeft daar geen oren naar: er is te veel personeel en we moeten tegen 2008 met minder dan 30.000 zijn (in plaats van de huidige 34.000 werknemers).

    De directie stelt dat er geen naakte ontslagen zullen komen. Met wiens voeten spelen ze eigenlijk? Steeds meer postmannen en -vrouwen worden aangeworven met tijdelijke contracten. Het niet hernieuwen van deze contracten is voor de directie geen ‘naakt ontslag’.

    De afname van het personeel is ook een probleem voor wie overblijft. We moeten dan immers met minder personeel meer werk verzetten. De werkdruk neemt toe en dat heeft een impact op het personeel.

    De kwaliteit van de dienstverlening lijdt hier eveneens onder. Als een facteur twee diensten moet combineren (omdat een job verloren is gegaan), is de kans groot dat minstens één van de diensten daar zwaar onder lijdt en niet correct zal worden uitgevoerd.

    De directie van De Post is momenteel bezig met de doorvoering van de tweede fase van Georoute (een computergestuurde hertekeninbg van de postrondes). Dat zal opnieuw een aantal banen kosten. De directie doet dit bureau per bureau, om een gezamenlijk verzet te vermijden.

    Waarop wachten de vakbonden om een gezamenlijke strijd te organiseren tegenover de asociale hervormingen? Zo’n verzet kan opgestart worden vanuit gezamenlijke regionale personeelsvergaderingen met werkonderbrekingen om het personeel toe te laten om op de vergaderingen aanwezig te zijn. Daar kan de inzet van de hervormingsplannen worden uitgelegd met een voorstel van actiekalender.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping