Category: Op de werkvloer

  • Conflict bij Carrefour opgelost?

    De media brachten het bericht dat het conflict bij Carrefour “opgelost” is. Er werd een voorakkoord gesloten met de directie dat volgende week wordt voorgelegd aan het personeel. Toch blijven er heel wat vragen overeind: hoe zit het nu met het stakingsrecht bij Carrefour? En: zal de Brugse vestiging onder het paritair comité van de warenhuizen vallen of niet?

    De afgelopen weken vonden tal van acties plaats aan vestigingen van Carrefour. De strijd tegen de ondermijning van de arbeids- en loonsvoorwaarden bij het grootwarenhuis werd steeds grimmiger en symbolischer. Dit ging niet meer alleen om de lonen en flexibiliteit van het personeel in Brugge, het ging om een precedent voor de volledige distributiesector. De directie greep de acties aan om een forse aanval in te zetten op het stakingsrecht. Ook daar is het laatste woord nog niet over gevallen.

    Het zou natuurlijk goed zijn indien het conflict nu tot een oplossing zou komen. De omvang van het collectieve conflict zorgt er natuurlijk wel voor dat deze oplossing zal moeten worden gesteund door al het personeel van Carrefour en niet enkel de werknemers in Brugge die ongetwijfeld blij zouden zijn met iedere stap vooruit, ook al blijven ze achterop tegenover de rest van het personeel van andere hypermarkten van Carrefour.

    Tijdens dit conflict heeft Carrefour meermaals geprobeerd om de acties te breken. Daartoe werd beroep gedaan op rechters en deurwaarders. Aan stakersposten werden arbeiders aangevallen door de politie, anderen werden gearresteerd. Fysieke aanvallen op stakersposten zijn lang niet meer gezien in ons land, maar dankzij Carrefour behoort dit opnieuw tot de actualiteit. Daarnaast heeft de directie op geen enkel ogenblik geaarzeld om te liegen over het aantal werkwilligen, winkels werden met schandalig weinig personeel open gehouden, tijdelijken kregen de keuze: werken of buiten, op de stakersposten waren er enkel mensen van “buiten Carrefour”,…

    Zelfs indien er straks een akkoord uit de bus komt en het conflict bij Carrefour van de baan is, zal er alsnog een initiatief nodig zijn om het stakingsrecht te verdedigen. Een evaluatie van het “herenakkoord” door de Nationale Arbeidsraad zal niet volstaan – de afgelopen weken hebben de werknemers aan de stakersposten een eigen bijzonder negatieve evaluatie kunnen zien… Na Carrefour zal iedere patroon proberen om stakingen te breken via gerechtelijke tussenkomsten. Daarnaast zal er binnen Carrefour zelf ongetwijfeld weinig vertrouwen zijn in een directie die bewust onwaarheden liet verspreiden over haar stakende werknemers.

    De vakbonden kondigden aan het voorakkoord te zullen verdedigen, maar er wordt niet verder ingegaan op de inhoud van het voorakkoord. Ongetwijfeld zullen velen toch iets ernstig verwachten op het vlak van lonen en werkregeling bij Carrefour in Brugge. Het minste verschil met andere hypermarkten zal nadien toch worden aangegrepen als precedent. Wordt ongetwijfeld vervolgd…

  • Stop de afbouw van de publieke financiering van het hoger onderwijs. Actie in Brussel op 18 november

    De ACOD aan de VUB organiseert deze dinsdag (18 november) een eerste actie tegen de, door Frank Vandenbroucke (SP.a – Vlaams minister van hoger onderwijs) aangekondigde, nieuwe budgettaire aanvallen in het hoger onderwijs. Deze zullen honderden jobs kosten en zullen de kosten om te studeren nog doen toenemen.

    Pamflet van de Actief Linkse Studenten dat morgen zal worden verspreid op de Respact-Dag

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    15 NOVEMBER RESPACT-DAG

    ALS neemt deel aan de “Respact” campagne voor een vermindering van de directe en indirecte studiekosten in het hoger onderwijs, een campagne op initiatief van de Vlaamse Vereniging van Studenten (VVS) en haar Franstalig equivalent (FEF). Op 15 november organiseert Respact een nationale conferentie aan de ULB, gevolgd door een optreden. Overdag zullen tussen 12u en 15u er verschillende werkgroepen zijn. ALS raadt 3 werkgroepen aan:

    • Van het financieringssysteem op basis van input naar het outputsysteem. Hoe verzet te bieden tegen de budgettaire aanvallen van Vandenbroucke in het hoger onderwijs? Werkgroepdebat met Jo Coulier, hoofdafgevaardigde van de ACOD-VUB die de actie op 18 november organiseert.
    • Stop de commercialisering van het onderwijs! Waarom is een studentenloon noodzakelijk tegen de verhoging van de studiekosten? Werkgroepdebat met ALS
    • Een degelijk loon voor degelijk werk! Waarom campagne voeren voor een (opwaartse!) harmonisatie van de salarissen van doctorandussen? Werkgroepdebat met Jon Sneyers, militant LBC en opstarter van de petitie voor beurszoekenden IWT aan de KULeuven. http://www.cs.kuleuven.be/iwtpetitie/
      [/box]

      Terwijl Frank Vandenbroucke in 2006 zorgde voor woede onder de studenten en het personeel die met duizenden betoogden tegen zijn plannen ter commercialisering van het hoger onderwijs, gaat hij nu terug in de aanval. Om de golf van protest te stoppen tekende hij toentertijd een akkoord dat een consequente indexatie van de budgetten voor universiteiten en hogescholen beloofde.

      Vandaag lijkt hij zijn beloftes niet te zullen houden en wil hij dat de budgetten voor volgend jaar gelimiteerd worden tot 1,9%, terwijl dit 3,34% zou moeten zijn. Voor de VUB betekent dit een nettoverlies van 2 miljoen euro in vergelijking met het budget van vorig jaar, waardoor een vijftigtal jobs dreigen te verdwijnen. Voor grotere instellingen als de universiteit van Gent zal de rekening oplopen tot tientallen miljoenen euro verlies.

      De federale en het regionale regeringen hebben samen al meer dan 20 miljard euro uit de hoed getoverd om de grote aandeelhouders te redden. Als het echter om koopkracht of onderwijs gaat, is het onmogelijk de middelen te vinden.

      Aan het begin van de jaren ’80 bedroeg de publieke financiering van het onderwijs nog 7% van het BBP. Sindsdien werd een neoliberale politiek gevoerd die erop uit was de gemeenschapsmiddelen over te dragen naar de privé, door middel van belastingsverlagingen en andere cadeaus aan het patronaat. Vandaag de dag is de publieke financiering teruggevallen tot 5% van het BBP, en dit terwijl de studerende bevolking verdubbeld is.

      De vermindering van de publieke middelen ter beschikking van het onderwijs zetten de directies van de instellingen onder druk te snijden in de uitgaven voor sociale doeleinden en tewerkstelling, wat de kwaliteit van ons onderwijs bedreigt. De studiebeurzen zijn afgebouwd, de koten zijn duur, verouderd en te beperkt in aantal, de maaltijden worden steeds minder betaalbaar, … Kortweg, de gevolgen van de gevoerde politiek zijn duidelijk voelbaar in de portemonnee van de studenten en hun gezinnen. De verhoging van de studiekosten hebben de toegang tot het hoger onderwijs reeds sterk beperkt. Vandenbroucke wil de weg naar een nog minder toegankelijk, nog duurder en nog minder kwaliteitsvol onderwijs verder doortrekken.

      Tegen de, door de regering Berlusconi gewilde, monsterlijke besnoeiing in de publieke financiering van het onderwijs verzet zich in Italië een massabeweging met de slogan “Wij zullen jullie crisis niet betalen”. Ook in België moeten we tot actie overgaan gezien enkel de strijd resultaat levert. Een gemeenschappelijke beweging van het personeel en de studenten zal noodzakelijk zijn om de strenge besparingspolitiek van Vandenbroucke een halt toe te roepen.

      ALS roept de studenten van alle universiteiten en hogescholen op deel te nemen aan de actie van het ACOD-VUB. Afspraak om 14u aan het Noordstation.


      Een socialistisch programma tegen de verhoging van de studiekosten:

      • Stop de commercialisering van het onderwijs!
      • 7% van het BBP voor het onderwijs, waarvan 2% voor het hoger onderwijs!
      • Afschaffing van elke vorm van inschrijvingsgeld, voor gratis handboeken en andere studiebenodigdheden!
      • Publieke investeringen voor koten aan prijzen die betaalbaar zijn voor iedereen! Een openbaar plan voor de massale bouw van kwaliteitsvolle sociale woningen!
      • Stop de privatisering van onze studentenrestaurants! Kwaliteitsvolle maaltijden aan democratische prijzen!
      • Afschaffing van de BTW op levensnoodzakelijke producten!
      • Voor gratis toegang tot cultuur! Hou multinationals buiten cultuur en vrijetijdsbesteding!
      • Voor een nationale, openbare gezondheidsdienst onder controle van arbeiders en consumenten! Voor de nationalisatie van de farmaceutische industrie opdat enkel de beste producten aan de goedkoopste prijzen verkocht worden.
      • Een studentenloon dat het onderwijs toegankelijk maakt voor iedereen!
      • Gratis en kwaliteitsvol onderwijs voor iedereen!
      • Afschaffing van de notionele intrestaftrek en andere neoliberale cadeaus voor bedrijfsleiders!
      • Voor een vermogensbelasting op grote fortuinen!
      • Voor een harde repressie van de fiscale fraude!
      • De patroons hebben onze bedrijven opgeofferd ten voordele van hun winsthonger. Het is de gemeenschap zelf die de economie moet regelen door de sleutelsectoren zoals de banksector, de energiesector, de voedingssector,… te nationaliseren opdat deze produceren in functie van de behoeftes, niet in functie van de winst.
      • Een socialistische maatschappij onder democratische controle van de werkenden en hun gezinnen!
  • Actie aan Carrefour van Wavre – Fotoreportage

    Maandag werd actie gevoerd aan de Carrefour van Wavre om te protesteren tegen de poging van de directie om in Brugge een precedent te scheppen om fors te besparen op de lonen van het personeel. De stakingsactie in Wavre verliep zonder problemen, de directie probeerde beroep te doen op een deurwaarder maar die poging mislukte. We publiceren een fotoreportage van aan de stakerspost.

    Tim

  • Verslag van aan het stakingspiket in Mechelen. Arbeiders in verzet bij Carrefour

    Afgelopen zaterdag werd aan de Carrefour van Mechelen-Noord actie gevoerd in solidariteit met de Brugse collega’s en tegen de afbraak van de arbeids- en loonsvoorwaarden van alle werknemers van Carrefour en de distributiesector. Toen de winkel om 9 uur normaal gezien moest openen, waren er een 80-tal aanwezigen op het piket dat werd bemand door militanten van Carrefour en solidariteitsdelegaties.

    Verslag door Andrej. Foto’s door Jan

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    [/box]

    Er was een vastberaden sfeer aan het piket en dat werd versterkt door de aanwezigheid van vertegenwoordigers uit alle vakbonden. Er waren syndicalisten van Delhaize, Aldi, ACOD-Onderwijs, Algemene Centrale (ABVV), LBC,… De initiatiefnemers van de oproep tegen de aanvallen op het stakingsrecht waren aanwezig. Ook een aantal militanten van linkse politieke organisaties kwamen een kijkje nemen. Met zowat 10 militanten van LSP bleven we de hele voormiddag aan de zijde van de stakende arbeiders.

    Onze aanwezigheid werd gesmaakt door de arbeiders en ook voor ons was het interessant om te discussiëren met de syndicale militanten. We konden er acht exemplaren van ons maandblad verkopen en spraken met veel aanwezigen over de noodzaak van een campagne rond het idee “Samen sterk voor koopkracht en werk” en “voor een syndicale partij”. Onze ideeën vonden makkelijk een ingang en er was een grote openheid voor discussie.

    De vakbondsverantwoordelijke van Carrefour-Mechelen van de BBTK vertelde me dat de staking over heel wat meer ongenoegen gaat dan enkel de lonen in Brugge. Zelfs de gevolgen van het Generatiepact liggen nog erg gevoelig aangezien velen nu vaststellen dat vervroegd pensioen moeilijker wordt. En dan wil het patronaat ook nog eens besparen op de lonen! Dat is onaanvaardbaar. De voorwaarden in Brugge zullen nadien ook worden doorgevoerd in andere vestigingen. Op dit ogenblik wordt op Linkeroever in Antwerpen een complex met luxewoningen gebouwd waarbij er ook een Carrefour zou worden geopend. Deze is in de buurt van de hypermarkt van Burcht, die mogelijk zal sluiten ten voordele van de winkel op Linkeroever. Het is nog maar de vraag onder welk paritair comité het personeel op Linkeroever zal vallen…

    In Mechelen zijn er een aantal specifieke problemen, zoals een gebrek aan investeringen in de gebouwen en het materieel. Zo zijn er verschillende kassa’s die al maanden niet goed werken. Bovendien is er een desorganisatie wat vaak een grotere werkdruk creëert onder het personeel. Voor het breken van stakingen, kan de directie heel wat meer organisatie en efficiëntie aan de dag leggen.

    De actiebereidheid onder de arbeiders is erg groot. De directie zet wel druk op diegenen met een tijdelijk contract. Die krijgen de keuze: staken en ontslag of werken om te overleven. De meeste tijdelijken worden voor drie maanden aangeworven, wat het ook voor de vakbonden moeilijker maakt om alle collega’s te kennen.

    Staken is het enige wat nog mogelijk is tegen het tekort aan personeel, de lage lonen, slechte uurroosters en anderzijds gouden parachutes voor de top. De BBTK-afgevaardigde zei me nog dat de strijd moet worden uitgebreid, dit gaat immers niet alleen over het personeel van Carrefour maar over alle arbeiders. Men wil ons laten opdraaien voor de crisis. Dat is waarover het gaat. Als we ons niet verzetten, gaan we terug naar de tijd van Charlie Chaplins “Modern Times” of naar “Daens”.

    In een andere winkelketen wordt met de chronometer gevolgd hoeveel tijd een personeelslid nodig heeft per klant of per palet. Het aantal uren dat nodig is voor een bepaald werk wordt op voorhand vastgelegd door de directie, als er meer tijd nodig blijkt te zijn wordt dat niet betaald. Door het chronometreren van de werktijd worden bovendien de arbeiders tegen elkaar uitgespeeld. Dat noemen ze dan flexibiliteit.

    De aanval van Carrefour op het stakingsrecht wordt vaak besproken op het piket. Voor alle vakbondsmilitanten was het duidelijk dat er snel iets moet gebeuren, sommigen waren kritisch over het gebrek aan initiatief van de vakbondsleiding en de afwezigheid van enige reactie van gevestigde politieke partijen. In de loop van de dag kwam het bericht dat de Franse vakbond CGT aankondigde dat het ook acties zal voeren in Frankrijk indien Carrefour het stakingsrecht verder blijft aanvallen. Dat is een belangrijke vorm van solidariteit die onze positie enorm kan versterken.

    Het patronaat wil de arbeiders laten opdraaien voor hun crisis. In een periode van crisis zullen syndicale militanten en arbeiders een cruciale rol moeten spelen. Door georganiseerd en massaal te antwoorden op de frontale aanval van de burgerij, kunnen we ons verdedigen en tegelijk in het offensief gaan voor een alternatief op het kapitalistisch systeem van crisis en miserie voor de meerderheid.

  • Geen gouden parachute voor studenten…

    Studeren steeds meer onbetaalbaar

    Jarenlang hebben opeenvolgende neoliberale regeringen ons gezegd dat er geen middelen waren voor onderwijs, gezondheidszorg, openbaar vervoer,… Bovendien werd ons gezegd dat er niets kan worden gedaan aan de koopkracht, een probleem dat niet alleen de arbeiders raakt, maar ook hun gezinnen. Jongeren voelen de koopkrachtcrisis en zien hun toekomst beknot worden.

    Pablo N (Brussel)

    Volgens een studie van de Federatie van Franstalige Studenten (FEF) van september 2007 betaalt een student jaarlijks tussen 7.200 en 12.000 euro voor zijn/haar studies. Een groot deel van het verschil tussen beide bedragen ligt in het al dan niet huren van een kot. In de studiekosten gaat een groot deel naar het inschrijvingsgeld, cursussen en boeken, huur, voeding, gezondheidszorg,… De cijfers langs Nederlandstalige kant zullen niet fundamenteel verschillen van deze van Franstalige studenten.

    De enorme studiekosten wegen op het budget van studenten en hun familie. Het verhindert de toegang tot universitair onderwijs voor een aantal zonen en dochters van arbeiders of uitkeringstrekkers. Met de huidige prijsstijgingen en economische crisis (die onder meer leidt tot ontslagen), zal dit er niet beter op worden. De studentenorganisatie van LSP, de Actief Linkse Studenten, heeft de oproep van het platform Respact ondertekend en steunt deze campagne voor een beperking van de studiekosten. Op een ogenblik dat de koopkracht van werkenden en jongeren moet verdedigd worden, is een dergelijke campagne erg nuttig.

    De problemen in het onderwijs beperken zich niet tot de studiekosten. De “socialistische” minister van onderwijs, Frank Vandenbroucke, heeft destijds de commercialisering van het onderwijs mee versterkt met de doorvoering van de Bologna-akkoorden. Nu komt hij niet eens de regels van zijn eigen plan-VDB na, met name de indexering van de enveloppes voor de universiteiten en hogescholen wordt in vraag gesteld. Met een aanpassing aan de index, zouden de middelen voor bijvoorbeeld de VUB met 3,34% moeten toenemen, de minister wil slechts 1,9% toekennen. Dat betekent een verlies van 2 miljoen euro voor de universiteit die hierdoor wellicht een 50-tal personeelsleden zal moeten afdanken. Dat is een enorm aantal voor een instelling als de VUB. Bovendien zal een gelijkaardig scenario ongetwijfeld ook worden gevolgd in andere universiteiten en hogescholen.

    De regeringen weigeren de publieke middelen voor het onderwijs te verhogen en maken de directies verantwoordelijk voor het doorvoeren van de besparingen in hun verschillende instellingen. Als we toegankelijk en degelijk onderwijs voor iedereen willen, dan moeten we breken met de logica die van de universiteiten en hogescholen opleidings- en onderzoekscentra in onderaanneming van multinationals en de bedrijfswereld wil maken.

    Er zijn meer publieke middelen voor het onderwijs nodig: een verhoging van het budget tot 7% van het BBP zou een eerste stap in die richting kunnen zijn. Om de jongeren een onafhankelijk leven te kunnen laten leiden en een antwoord te bieden op hun dalende koopkracht, is er nood aan een studentenloon. Waar kan het geld daarvoor worden gehaald? Daar waar het zit: in de zakken van de grote aandeelhouders die ons hebben bestolen en dit blijven doen met de medeplichtigheid van de traditionele politici.

    Respact-dag

    Komende zaterdag vindt in Brussel een dag van de campagne Respact plaats. Deze campagne komt op tegen de dure kost van het onderwijs. De Actief Linkse Studenten nemen deel aan deze dag. Er zijn tussen 12 en 15u verschillende debatten en workshops. Daaronder een workshop rond de vermarkting van het onderwijs waar zal worden gesproken door een vertegenwoordiger van ALS. Jo Coulier van ABVV-VUB komt spreken op een workshop en ook Jon Sneyers komt toelichting geven bij de campagne van de bursalen.

  • UCB: 450 ontslagen ondanks enorme bedrijfswinsten

    Deze namiddag organiseerden de stakende arbeiders van UCB een concertje voor de fabriekspoorten voor familieleden en sympathisanten van de stakers. Een 70-tal personen genoten van Afrikaanse ritmes en een dansinitiatie. Dit evenement was een welkome afwisseling in een sociaal conflict dat draait rond het ontslag van 370 bedienden en 80 arbeiders wegens een herorganisatie. Wij spraken na het concert met enkele leden van het Gemeenschappelijk Arbeiders Vakbondsfront GAV (ABVV-ACV) over de staking.

    Tim

    Waarover gaat het conflict precies?

    “UCB wil in de vestiging van Eigenbrakel een collectief ontslag doorvoeren voor 450 werknemers: 370 bedienden en 80 arbeiders. Dit ontslag past in een herstructurering van het bedrijf: UCB wil haar strategie op de markt van de geneesmiddelen wijzigen. De directie stelt dat ze “plotseling” wordt geconfronteerd met een mindere vraag naar bepaalde van haar producten doordat deze minder worden terugbetaald. Nochtans is dit een evolutie die al jaren bezig is, en die te voorzien was. De directie is echter blijven verdergaan terwijl ze deed alsof er niets aan de hand was: de bedoeling was nog zo veel mogelijk winst uit de oude producten te sleuren, alvorens te veranderen. Het lot van de arbeiders die deze producten maakten was voor hen niet belangrijk: ze zouden toch geen grote vertrekpremies betalen in het geval van een collectief ontslag.

    “De directie zegt te willen overstappen op biofarmaceutische producten, maar had niet voorzien dat dit niet in één-twee-drie gebeurt! Het ontwikkelen van een productenlijn in deze sector vergt gemiddeld tien jaar onderzoek. Ze begonnen dus aan een nieuw gamma zonder producten. Door dit soort fouten van de directie moeten de 450 werknemers nu weg. UCB kocht de voorbije jaren de bedrijven Schwartz Pharma en Celltech, met de hoop hun productlijnen in de biofarma te kunnen gebruiken. Dat is niet gelukt, en nu betalen 450 werknemers hiervoor de prijs. (de overname van Schwartz Pharma en Celltech koste UCB respectievelijk 4,4 en 2,3 miljard euro – nvdr).

    “Nochtans bleef UCB steeds winst maken: op een omzet van 3,6 miljard euro werd in 2007 zo’n 100 miljoen euro winst gemaakt, voor 2008 ligt de schatting zelfs op 700 miljoen! De arbeiders en bedienden hadden daarom toch minstens een ernstig sociaal plan verwacht, maar wat de directie aanbiedt is schandalig: net boven het wettelijke minimum. Een arbeider die hier 25 werkte zou slechts 62.000 euro bruto krijgen: netto is dat amper een goede 1000 euro per gewerkt jaar!”

    Hoe is de staking begonnen, en hoe wordt deze opgevolgd door arbeiders en bedienden?

    “De actie begon als een spontane staking bij de arbeiders, die dit plan niet wilden pikken. Wij eisen in deze situatie minstens een degelijk sociaal plan, met ernstige vertrekpremies. In de huidige economische situatie is dat echt geen luxe, waar wil je vandaag als 45-jarige arbeider nog degelijk werk vinden? De arbeiders pikten dit niet, en weigerden aan het werk te gaan. Hun delegees zijn onmiddellijk gevolgd, en hebben toen de staking georganiseerd.

    “Bij de arbeiders is de staking algemeen: de verschillende ploegen hebben samengezeten, en hebben beslist collectief het werk neer te leggen. Er is dus geen volk om de productie te doen. Bij de bedienden ligt dat anders: zij beslisten niet mee te doen met de arbeiders, vooral op basis van de druk die zij voelen vanuit de directie. Enkele individuele militanten nemen wel deel aan het piket.”

    Hoe verloopt de staking? Welke problemen zijn er?

    “De problemen komen vooral voort uit de uiterst agressieve houding van de directie. Kaderleden worden aangezet om arbeiders thuis individueel op te bellen en af te dreigen. Arbeiders die staken wordt verteld dat zij oorspronkelijk niet op de lijst voor ontslag stonden, maar gezien hun “negatieve houding” zou dat wel eens kunnen veranderen. Dit is regelrechte intellectuele terreur!

    “De directie wil de fabriek absoluut opnieuw doen werken, en alle middelen zijn daarvoor goed. Een deurwaarder kwam langs met de politie om een dwangbevel te betekenen: voor elke werkwillige of leverancier die niet door mag is er een dwangsom van 1000 euro vastgelegd, op basis van een individueel verzoekschrift van de UCB-directie bij een rechter. Het piket is echter nooit een “blokkeringspiket” geweest: iedereen kan door. Het probleem is dat enkel de bedienden en enkel de 100 tijdelijke arbeiders komen werken: alle arbeiders weigeren, dus kan er geen productie zijn… Maar wat een schandalige beperking van het stakingsrecht!

    “Daarom heeft de directie beslist om tijdelijke arbeiders in te zetten in de hele productie: zelfs indien zij hiermee geen enkele ervaring hebben. Een chemische fabriek is nochtans geen speelgoed! De gevolgen zijn er ook naar: vandaag nog raakte een tijdelijke arbeider zwaargewond toen hij met zijn hand klem raakte in een machine waar hij geen ervaring mee heeft. Hij ligt nu in het ziekenhuis voor een operatie, en riskeert zelfs zijn hand te verliezen! Dit toont aan op welke manier de directie de arbeiders behandelt: werktuigen die om het even hoe kunnen worden ingezet, en als ze niet meer voldoen, gewoon in de vuilbak worden geworpen.

    “Ook de dwangsommen van de directie zijn een schandaal: jarenlang hebben wij als arbeiders alles aanvaardt voor de winsten van de directeurs: in ploegen gaan werken, met alle gevolgen voor het familiale leven van dien, weekendwerk invoeren, “polyvalentie”, wat wil zeggen dat bijna iedereen bijna overal kan worden ingezet, een extreme flexibiliteit: alles hebben we gedaan om de leefbaarheid van het bedrijf te verzekeren. En nu behandelt deze directie ons als criminelen: op geen enkel moment stond er een blokkade, maar toch kregen we een gerechtsdeurwaarder met dwangsommen en de politie op ons dak. Zijn wij soms wilde beesten of gekken? Wij zijn gewoon werkende mensen die een rechtvaardig loon en sociaal plan eisen. En de solidariteit in de buurt is groot: een nabijgelegen frietkot gaf al zijn tafels en stoelen weg om meubilair op het piket te hebben, de gemeente kwam op vraag van de burgemeester een tent installeren zodat de arbeiders die ’s nachts het piket bemannen niet in de regen moeten slapen, we krijgen elektriciteit van een nabijgelegen bedrijf, mensen en winkeliers uit de buurt brengen ons drank en voedsel. Dàt is de menselijke solidariteit in de praktijk.

    “Maar er is veel vraag naar solidariteit van mensen van buitenaf: andere delegaties, mensen, de pers. Er is veel te weinig bekend over dit conflict. We nodigen iedereen dan ook uit op ons piket!”

    UCB Eigenbrakel bevindt zich op het industrieterrein van Eigenbrakel, vlak aan afrit Whautier-Braine op de E19 richting Bergen-Parijs. Na de afslag richting Eigenbrakel rijden, blijven volgen tot aan de eerste lichten, daar rechtsaf, op het rondpunt op het industrieterrein naar links, helemaal aan het einde van deze straat ligt UCB en het piket. (Chemin du Foriest, 1420 Eigenbrakel). Het piket is 24/24u bemand, solidariteitsbezoeken zijn meer dan welkom.

  • Textielsector van de kaart geveegd in Oost-en West-Vlaanderen

    Al sinds de jaren 1970 zitten de basissectoren van de economie met een overproductiecapaciteit. Op dit ogenblik worden de enorme winsten die de afgelopen jaren gemaakt werden op basis van speculatie en financiële transacties allerhande herleid tot hun waarde in de reële economie. Als gevolg daarvan gaat veel geld in lucht op. De overheid moet banken opkopen om een faillissement te voorkomen, in tal van sectoren worden ontslagen en inkrimpingen aangekondigd.

    Door Benoit (Gent)

    De textielindustrie is een zware industriële sector in België die op dit moment in malaise verkeert. In het eerste kwartaal van 2007 was er al een gemiddelde productiedaling van 8%, in sommige sectoren met zelfs ruim 10%. De laatste weken werden in de sector al meer dan 2.000 mensen ontslagen met de aankondiging dat sommige producties naar het buitenland zouden verhuizen. Bekaert Textiles zou geweven matrasstof bijvoorbeeld goedkoper (lees “onder slechtere arbeidscondities met lagere lonen”) in Turkije en Tsjechië laten produceren.

    De zwakke positie van het pond tegenover de euro heeft de problemen in de Britse textielsector versterkt, met een daling van de textielafzet van 15% Maar ook Spanje kende als belangrijke afzetmarkt een daling van zo’n 30%. Tevens is het bij beide landen waarschijnlijk dat ze binnenkort ook officieel in een recessie verkeren. Aangezien een groot deel van de textielsector in België voor de afzet afhankelijk is van Groot-Brittannië, heeft een daling van de investeringen of de consumptie in Engeland ten gevolge van de zich uitdeinende crisis ook gevolgen voor de vraag naar arbeidskracht in de textielsector hier. Een internationale neerwaartse spiraal van dalende lonen, minder kunnen consumeren, en stijgende werkloosheid hangen dus samen over de grenzen heen.

    “Zoals de boelwerf, zoals de koolmijnen, men laat de boel gewoon vallen”

    Het is al langer geweten dat de textiel in België in slechte papieren zat. Op de ontslaggolf in september en oktober hadden de politici geen antwoord, ze zwegen er dan ook over. Tegelijk waren er wel grote kapitaalinjecties voor Fortis en Dexia.

    Eerst was er Domo in Zwijnaarde die sloot. Daarbij verloren 91 arbeiders en 47 bedienden hun baan. Het werk werd stil gelegd en het sociaal overleg opgestart. Bij Uco in Gent verliezen 393 mensen hun job, de productie verhuist naar Roemenië. Bij Beaulieu verdwijnen er 387 jobs in Wielsbeke en Ninove. Een week later volgde Bekaert Textiles in Waregem: 281 jobs weg. En zo bleef het nog even doorgaan.

    Tijdens de actiedag voor koopkracht was er in Gent een betoging van de arbeiders uit de textielsector. In de toespraken werd nadruk gelegd op het behalen van goede sociale akkoorden, er was geen duidelijkheid over hoe men sluitingen kan tegengaan. LSP denkt dat dit kan door de winsten die er de afgelopen jaren waren aan te wenden om jobs te behouden en de productie onder controle van de arbeiders zelf te brengen. Tegenover de meer dan 2.000 jobs die verdwijnen, zijn er slechts 158 vacatures. Wat wordt er gedaan met de jarenlange ervaring van deze mensen? Waar moeten ze naartoe?

    Welke weg vooruit?

    Faillissementen plaatsen arbeiders in een zwakke positie, omdat het zogezegd onmogelijk zou zijn om het bedrijf draaiende te houden. Als we kijken naar de winsten van bijvoorbeeld Bekaert krijgen we een ander beeld. Begin augustus kondigde dit bedrijf nog aan dat de nettowinst met 73% steeg tot 126 miljoen. Met 126 miljoen euro kunnen heel wat jobs worden gecreëerd bovenop de reeds bestaande. Toch kwamen er ontslagen omdat er niet genoeg winst wordt gemaakt. In andere bedrijven kwamen de winsten onder druk te staan.

    Er zijn voorbeelden van strijd voor het behoud van jobs. Zo is er het voorbeeld van Forges de Clabecq in de jaren 1990. Dat staalbedrijf werd na een lange en verbeten strijd gered, maar de delegees en syndicale militanten die de strijd hadden geleid, konden niet meer terecht bij de overnemer Duferco. In de strijd voor het behoud van jobs werd toen ook gebouwd aan een syndicale oppositie met de Beweging voor Vakbondsvernieuwing en zelfs aan een politieke oppositie met de lijst Debout bij de Europese verkiezingen van 1999 (deze lijst haalde 2%).

    D’Orazio stelde toen over deze strijd: “Men poogt al jaren de arbeiders in dit land ervan te overtuigen dat de sluitingen onafwendbaar zijn. Het systeem bouwt gestaag aan een bewuste en geprogrammeerde demoraliseringscampagne. De boodschap is simpel: kijk maar rond, het arbeidersverweer bracht nergens zoden aan de dijk. Maar in Clabecq verliep het anders. Er was geen plaats in onze geesten voor uitsluiting, werkloosheid, ontbering en onrecht. En uiteindelijk kende onze strijd een positief resultaat: het heropstarten van de fabriek…”

  • De wet volgens Carrefour

    Op het piket aan de vestiging van Carrefour in Sint-Pieters-Leeuw werd afgelopen zaterdag een interessant pamflet verspreid door de vakbonden (BBTK/SETCA en LBC/CNE). We publiceren enkele uittreksels uit dit pamflet. Daarnaast hebben de bonden een online petitie opgezet. Tekenen kan hier.

    Uit het pamflet van het gemeenschappelijk vakbondsfront bij Carrefour

    (…)

    Carrefour, de stakingsbreker

    Velen onder jullie hadden dat nog nooit meegemaakt: werknemers die enkele uren worden aangehouden omdat ze vreedzaam hun stakingsrecht uitoefenen… Dat is de wet volgens Carrefour! Er zijn niet alleen de stakingspiketten die worden gebroken, het gerecht dat wordt ingeschakeld of de arm der wet die soms iets té gespierd tussenkomt – en dat terwijl wij alle mogelijkheden tot verzoening met de directie hadden uitgeput – maar de stakingen van de voorbije weekends hebben nog iets nieuws bij Carrefour geïntroduceerd, namelijk de directie die de werknemers individueel onder druk zet om hen te dwingen op de dag van de staking te komen werken. “Als je op de dag van de staking niet komt werken, mag je je toekomst bij Carrefour vergeten!” Tot zover wat de meest kwetsbare werknemers van de NV Carrefour naar aanleiding van de stakingen te horen kregen.

    Winkels die opengaan met minder dan 10 werknemers, een regelrechte schending van de grondrechten!

    Het is de wereld op zijn kop. Carrefour beweert het arbeidsrecht te respecteren, maar heeft geen respect voor de beslissing van de overgrote meerderheid van de werknemers om te staken… Dit is nochtans een grondrecht dat op internationaal vlak is vastgelegd, zoals de vrijheid van meningsuiting bijvoorbeeld.

    Op sommige plaatsen zagen we hypermarkten opengaan met 10 medewerkers! Carrefour is als stakingsbreker niet alleen asociaal, maar ook antidemocratisch want de allerlaagste wapens worden ingezet om een einde te maken aan de sociale bewegingen: het gerecht, deurwaarders en de politie!

    (…)

    Carrefour: Belgische werknemers op droog zaad, enkele interessante cijfers…

    Carrefour zegt dat ze de reactie van de vakbonden op de opening van haar 57ste hypermarkt in Brugge (150 banen) niet begrijpt. Het personeel zal hier +/- 25% minder verdienen dan in de 56 andere hypermarkten en zal er 45 zondagen per jaar moeten werken. Carrefour wil zich het imago aanmeten van een bedrijf dat banen schept en zo de politieke verantwoordelijken en de publieke opinie voor zich winnen.

    Carrefour schetp geen banen, maar schrapt er:

    • 31/12/2006: 17.609 tewerkgestelden
    • december 2007… 16.049 tewerkgestelden of 1.560 werknemers minder op 1 jaar tijd

    Waarvan 900 werknemers in het kader van de sluiting van 16 supermarkten en 700 werknemers in het kader van natuurlijke vertrekken, van niet-verlenging van contracten van bepaalde duur of outsourcing.

    (…)

    Investering van Carrefour in Brugge: 10 miljoen euro

    Gouden parachute van Daniel Bernard, voormalig topman die in 2005 werd afgedankt wegens ontoereikende prestaties: meer dan 38 miljoen euro, waaronder een vertrekpremie van 9,39 miljoen euro. Om zijn gouden pensioen te waarborgen, ontvangt hij een pensioenaanvulling van 40% van zijn laatste jaarloon (ter herinnering, dit was 3,13 miljoen euro) of in feite dus ruim 29 miljoen euro.

    Ter herinnering: 38.390.000 euro = 1.520 jaarlonen van een gemiddeld werknemer bij Carrefour (…).

    Bij ons vraagt Marc Oursin, de topman van Carrefour Belgium, aan de minister om het PC 312 af te schaffen omdat het personeel in België te duur is!!

    Amerikaanse lonen voor de toplui van Carrefour, Oost-Europese lonen voor de werknemers?

    In Frankrijk werd Carrefour onlangs veroordeeld tot een boete van 1,2 miljoen euro omdat de groep 429 werknemers van 2 winkels in de streek van Lyon onder het gewaarborgd minimumloon had betaald. Carrefour zal ook een schadevergoeding van 75.000 euro moeten betalen aan de burgerlijke partijen… Gaat Carrefour nu ook al wetteloos tewerk??

  • [opinie] De werksteler en het collectief

    Rudi Dom en Sven Naessens

    Laat ons maar beginnen met het woord werkgever uit het woordenboek te schrappen. Langs alle kanten grijpen zij de crisis aan om de werkzekerheid te stelen. Soms met recht van spreken maar veelal ook onterecht. Ze stelen banen en ontnemen de werkende klasse zo alle zekerheid. En laat ons eerlijk wezen, de kloof tussen rijk en arm wordt groter met de dag. Spreken in termen van werkgevers en werknemers is verleden tijd. We zitten terug in een tijd van nieuwe klassenstrijd.

    De klok wordt decennia terug gedraaid. De werkgever is niet meer, de “werksteler” is geboren. Bovendien wordt de economisch-sociale neerwaartse spiraal, ingeleid door het verlies aan koopkracht, door hen alle dagen versterkt. De “werksteler” voedt ze, De werkende klasse leidt honger.

    En de werkstelers voelen zich terug goed in hun vel van Charles Woeste. De werkende klasse moet langer werken, minder verdienen en het patronaat moet altijd beloond worden ! Alle rechten worden aangevallen. Elke groep of ieder individu dat niet in de lijn loopt, wordt de kop ingeslagen. Inbreuken op de privacy, hardhandige arrestaties en onderdrukking zijn schering en inslag. Repressieve maatregels vormen het ordewoord van de werksteler.

    En ook de leugen wordt niet geschuwd. Tegen tijdelijke arbeiders wordt gezegd dat hun contract zal worden stopgezet als ze mee actie voeren. En ook vaste werknemers worden onder druk gezet, thuis opgebeld en schrik aangejaagd ! In de media spreekt de werksteler dan over werkwilligen.

    En daar stopt het niet bij. Alle regels worden aan de laars gelapt. Het recht op werken is geen recht dat in de grondwet beschreven staat. Anders kan elke werkloze een deurwaarder onder de arm nemen en eender waar, zijn of haar recht op werken gaan opeisen.

    De werksteler plaatst het individu dan ook boven het collectief. Een individu is immers makkelijker te onderdrukken en een bepaalde richting uit te sturen dan een collectief geheel. Jij hebt het recht om te werken maar jullie hebben niet het recht om actie te voeren, de denkwijze van de werksteler.

    Als collectief kan je dan twee dingen doen. Je kan de eerlijke speler blijven in dit spel. Blijven proberen om via dialoog tot oplossingen te komen. Kiezen voor een defensieve aanpak.

    Of je kan kiezen om als collectief te reageren. Als collectief te zeggen, nu is het gedaan ! En het borrelt bij het collectief. De eruptie is nabij, een nieuwe klasse strijd staat voor de deur. De werkstelers hebben de handschoen gelegd en het collectief staat op het punt ze op te rapen.

    Wie Daens zal spelen in dit verhaal is nog maar net de vraag…


    Oproep: SOS Syndicale Vrijheden

    Deze oproep die ondertussen door tientallen delegaties is ondertekend, kan je nog altijd ondertekenen via syndicalevrijheden@gmail.com. Meer info vind je op deze blog.

    Al jaren kennen we deze problematiek.

    En telkens worden er solidariteitsacties in elkaar gestoken.

    En telkens worden er oproepen verspreid om de getroffen kameraden te steunen.

    Ook de afgelopen week was dit thema weer brandend actueel.

    We hebben allemaal gehoord van Beaulieu, Carrefour, de rechtszaak van de kameraden van het Rode Kruis om er maar enkele op te noemen.

    De ondertekende delegaties eisen dan ook dat er dringend werk wordt gemaakt van deze problematiek over de grenzen van de centrales heen.

    Vandaag zijn zij het en morgen wij.

    Het hart van de vakbond zijn de militanten die zich dag in dag uit inzetten voor andere. Laat hen dan ook niet in de kou staan wanneer zij problemen hebben en zorg ervoor dat ze hun kameraden kunnen blijven verdedigen.

    Eerste ondertekenaars:

    Delegaties

    AC BASF – ABVV Chicago Metallic – ABVV delegatie Sabca – AC Agfa Gevaert Heultje – AC Ajinomoto OmniChem – AC federaal – AC Johnson Controls – AC Monsanto – AC FAO – ACOD GAZELCO WVEM – Acod VRT – Alcatel Lucent Bell – ALGIST BRUGGEMAN – Antwerpse bouwwerken Groep Eiffage – ASSA ABLOY – Barco Kuurne – Bayer – BBTK delegatie Aquafin NV – BBTK / Carglass NV – BBTK AGFA GS – BBTK Agfa Healtcare – BBTK Agfa-Gevaert Materials – BBTK AMP – BBTK Monsanto – BBTK broeders alexianen tienen – BBTK Carglass – BBTK delegatie van Arcelor Mittal – BBTK Hansen Transmissions – BBTK Hessenatie Logistics – BBTK Onafhankelijk Ziekenfonds – BBTK St Kamillus – BBTK Philips Innovative Applications Turnhout – BBTK-delegatie RZ St.-Maria te Halle – BBTK Dexia AM – BBTK BD – Bekaert Aalter – BBTK-delegatie Picanolgroup Ieper – Bekaert Advanced Coatings Deinze – Bekaert Ingelmunster – Bekaert Zwevegem – BEP Europe – Betafence Zwevegem – Blonde – Borealisgroup – BP – BRC – Buysmetal – BVBA Unilin Boards – Caterpillar grimbergen – Caterpillar Houthalen – Caterpillar Lummen – CLAMETAL DIKSMUIDE – Clemaco Contracting – CMB Brussels airlines – Crown Verpakkingen België – Crown Baele – Daikin – Deknudt Decora – didak injection nv te grobbendonk – DLOGISTICS PACKING TIENEN – Ergon – Evonik Degussa – Fabricom-GTI.nv – Ford Genk – Furmanite SGS – GIRAUD België NV – GM Belgium – Gr4 Securicor cash services – Griffith Labo – Groep Unilin – Hansen transmissions international – Harol – Henrad N.V – Honda Europe – INEOS NV – IS Quality & Methods – JAGA NV – Kingspan Tarec – Kronos Europe NV – L P C Belgium – LU herentals – Metaal Volvo Group Belgium Parts Division – Metaal Volvo Trucks Group Belgium – Miller-Graphics Roeselare – Mlkerij inza – N.V. LEITZ – NV KOPAL – NV.OTIS – NV Vyncolit – Nyrstar Belgium NV – Oiltanking Stolthaven Antwerp nv – Packo Zedelgem – PAUWELS TRAFO – Petroplus – PRA – Procter & Gamble – Promat International – Proviron/Huber – Rizla – Rode Kruis – Sapka – sas automotive – SECURITAS – SECURITAS TRANSPORT & AVIATION SECURITY – Shetron-Sobemi Europe – Siemens NV – Smurfit kappa turnhout – STILL nv – Struik Foods – SUPERIA – Swedish match – Terca Zonnebeke,Groep Wienerberger – Transpac – Umicore Olen – UNILIN DECOR IZEGEM – Union Syndical – Van De Wiele – KINGSPAN TAREC INDUSTRIAL INSULATION NV – VEOLIA – Volvo Cars Gen – Vopak Eurotank – VUB – VZW Zonnewende – Zonnetij Aartselaar

    Individuele militanten

    Axel Collier militant VOLVO – Brigitte Mortier Citibank – Bruno De Wit Syndikaal afgevaardigde ABVV-BBTK – De smet patrick delegee exxonmobil BBTK – D’hondt Roger – Dirk Lagast gemeenteraadslid Koekelberg (SP.a) – dirk vanvliet delege ACOD – Fanny Cloet Syndicaal Afgevaardigde ACOD Gazelco – Frank Leau – Franky Denis Ex delege Total – Georges Masscheleyn, militant Proviron Oostende – Gil Dussaiwoir délégué Diners/Citibank – Hilde Mercie – Hugo Raemen – Ignace Willems Syndicaal afgevaardigde NV Interparking – ivo Rottiers Antwerpse bouwwerken Groep Eiffage – Jan Simon delege Scana Noliko – Jan Vlegels militant van ACOD-onderwijs aan de UA – Jo Lebuf BBTK afgevaardigde Psychiatrisch Centrum Dr Guislain Gent – Kelders Kamiel Delege op brugpensioen AC – Michel KNOCKAERT BBTK-Hoofdafgevaardigde Picanol – Michel Vandermaesen Delegee BBTK CITROËN BELUX NV – Nelly De Weirdt – Nelly Laeremans – Paul Verelst Delege AC – Peter Vanderbiest delege ACOD De Post Brussel – Peter Vertonghen Delege stad Antwerpen – Raf Vandecasteele ex afgevaardigde ABVV-CMB – Raiselis Giuseppe delege AC – Rudy Snel – Tik Priem Delege AC Bouw – Vanglabeke Noël bruggepenssioneerd metaalarbeider – Walter Schelstraete diversiteitsconsulent dienst ondernemingen – Rudy De Leeuw – René DEGRYSE, secretaris BTB ABVV Vervoer& logistiek Ieper Kortrijk Roeselare – Carola Van Hove Vormingsmedewerker AC – Jan Vandeputte, voorzitter ACOD RVA – Kristof Bruyland, regiosecretaris van ACOD onderwijs Kortrijk Roeselare – Kris VAN SANTE secretaris BBTK Aalst – Tyno PARMENTIER,Sekretaris ABVV Textiel – Paulli, gewezen gewestelijk secretaris van de METAALBOND ABVV AALST-RONSE-OUDENAARDE – David Roland, ex-secretaris ABVV Metaal Oostende Veurne Diksmuide – Tom Willems Vormingsmedewerker Oost Vlaanderen – Julien Uyttebroek, federale algemene centrale – Johnny Goethals, Gewestelijk secretaris Overheidsdiensten Oost Vlaanderen – Rudy De Feyter, Propagandasecretaris ACOD Oost Vlaanderen – Christiaan Verhellen, Bestuurslid TKD WAREGE – Ronny Leblon, secretaris AC Antwerpen – Patrick Lodewijckx, Secretaris De Algemene Centrale ABVV – Maes Luc, ondervoorzitter acod-spoor Gent

    Afdelingen uit het ABVV

    Afdeling voeding Antwerpen (Yvan De Jonge gew.secretaris/ Dany Van Cauwenbergh secretaris)- Afdeling ABVV-TKD Kortrijk/Menen – Afdeling TKD Antwerpen – bestuur ACOD sector TBM ( Tram-Bus-Metro )

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop