UCB: 450 ontslagen ondanks enorme bedrijfswinsten

Deze namiddag organiseerden de stakende arbeiders van UCB een concertje voor de fabriekspoorten voor familieleden en sympathisanten van de stakers. Een 70-tal personen genoten van Afrikaanse ritmes en een dansinitiatie. Dit evenement was een welkome afwisseling in een sociaal conflict dat draait rond het ontslag van 370 bedienden en 80 arbeiders wegens een herorganisatie. Wij spraken na het concert met enkele leden van het Gemeenschappelijk Arbeiders Vakbondsfront GAV (ABVV-ACV) over de staking.

Tim

Waarover gaat het conflict precies?

“UCB wil in de vestiging van Eigenbrakel een collectief ontslag doorvoeren voor 450 werknemers: 370 bedienden en 80 arbeiders. Dit ontslag past in een herstructurering van het bedrijf: UCB wil haar strategie op de markt van de geneesmiddelen wijzigen. De directie stelt dat ze “plotseling” wordt geconfronteerd met een mindere vraag naar bepaalde van haar producten doordat deze minder worden terugbetaald. Nochtans is dit een evolutie die al jaren bezig is, en die te voorzien was. De directie is echter blijven verdergaan terwijl ze deed alsof er niets aan de hand was: de bedoeling was nog zo veel mogelijk winst uit de oude producten te sleuren, alvorens te veranderen. Het lot van de arbeiders die deze producten maakten was voor hen niet belangrijk: ze zouden toch geen grote vertrekpremies betalen in het geval van een collectief ontslag.

“De directie zegt te willen overstappen op biofarmaceutische producten, maar had niet voorzien dat dit niet in één-twee-drie gebeurt! Het ontwikkelen van een productenlijn in deze sector vergt gemiddeld tien jaar onderzoek. Ze begonnen dus aan een nieuw gamma zonder producten. Door dit soort fouten van de directie moeten de 450 werknemers nu weg. UCB kocht de voorbije jaren de bedrijven Schwartz Pharma en Celltech, met de hoop hun productlijnen in de biofarma te kunnen gebruiken. Dat is niet gelukt, en nu betalen 450 werknemers hiervoor de prijs. (de overname van Schwartz Pharma en Celltech koste UCB respectievelijk 4,4 en 2,3 miljard euro – nvdr).

“Nochtans bleef UCB steeds winst maken: op een omzet van 3,6 miljard euro werd in 2007 zo’n 100 miljoen euro winst gemaakt, voor 2008 ligt de schatting zelfs op 700 miljoen! De arbeiders en bedienden hadden daarom toch minstens een ernstig sociaal plan verwacht, maar wat de directie aanbiedt is schandalig: net boven het wettelijke minimum. Een arbeider die hier 25 werkte zou slechts 62.000 euro bruto krijgen: netto is dat amper een goede 1000 euro per gewerkt jaar!”

Hoe is de staking begonnen, en hoe wordt deze opgevolgd door arbeiders en bedienden?

“De actie begon als een spontane staking bij de arbeiders, die dit plan niet wilden pikken. Wij eisen in deze situatie minstens een degelijk sociaal plan, met ernstige vertrekpremies. In de huidige economische situatie is dat echt geen luxe, waar wil je vandaag als 45-jarige arbeider nog degelijk werk vinden? De arbeiders pikten dit niet, en weigerden aan het werk te gaan. Hun delegees zijn onmiddellijk gevolgd, en hebben toen de staking georganiseerd.

“Bij de arbeiders is de staking algemeen: de verschillende ploegen hebben samengezeten, en hebben beslist collectief het werk neer te leggen. Er is dus geen volk om de productie te doen. Bij de bedienden ligt dat anders: zij beslisten niet mee te doen met de arbeiders, vooral op basis van de druk die zij voelen vanuit de directie. Enkele individuele militanten nemen wel deel aan het piket.”

Hoe verloopt de staking? Welke problemen zijn er?

“De problemen komen vooral voort uit de uiterst agressieve houding van de directie. Kaderleden worden aangezet om arbeiders thuis individueel op te bellen en af te dreigen. Arbeiders die staken wordt verteld dat zij oorspronkelijk niet op de lijst voor ontslag stonden, maar gezien hun “negatieve houding” zou dat wel eens kunnen veranderen. Dit is regelrechte intellectuele terreur!

“De directie wil de fabriek absoluut opnieuw doen werken, en alle middelen zijn daarvoor goed. Een deurwaarder kwam langs met de politie om een dwangbevel te betekenen: voor elke werkwillige of leverancier die niet door mag is er een dwangsom van 1000 euro vastgelegd, op basis van een individueel verzoekschrift van de UCB-directie bij een rechter. Het piket is echter nooit een “blokkeringspiket” geweest: iedereen kan door. Het probleem is dat enkel de bedienden en enkel de 100 tijdelijke arbeiders komen werken: alle arbeiders weigeren, dus kan er geen productie zijn… Maar wat een schandalige beperking van het stakingsrecht!

“Daarom heeft de directie beslist om tijdelijke arbeiders in te zetten in de hele productie: zelfs indien zij hiermee geen enkele ervaring hebben. Een chemische fabriek is nochtans geen speelgoed! De gevolgen zijn er ook naar: vandaag nog raakte een tijdelijke arbeider zwaargewond toen hij met zijn hand klem raakte in een machine waar hij geen ervaring mee heeft. Hij ligt nu in het ziekenhuis voor een operatie, en riskeert zelfs zijn hand te verliezen! Dit toont aan op welke manier de directie de arbeiders behandelt: werktuigen die om het even hoe kunnen worden ingezet, en als ze niet meer voldoen, gewoon in de vuilbak worden geworpen.

“Ook de dwangsommen van de directie zijn een schandaal: jarenlang hebben wij als arbeiders alles aanvaardt voor de winsten van de directeurs: in ploegen gaan werken, met alle gevolgen voor het familiale leven van dien, weekendwerk invoeren, “polyvalentie”, wat wil zeggen dat bijna iedereen bijna overal kan worden ingezet, een extreme flexibiliteit: alles hebben we gedaan om de leefbaarheid van het bedrijf te verzekeren. En nu behandelt deze directie ons als criminelen: op geen enkel moment stond er een blokkade, maar toch kregen we een gerechtsdeurwaarder met dwangsommen en de politie op ons dak. Zijn wij soms wilde beesten of gekken? Wij zijn gewoon werkende mensen die een rechtvaardig loon en sociaal plan eisen. En de solidariteit in de buurt is groot: een nabijgelegen frietkot gaf al zijn tafels en stoelen weg om meubilair op het piket te hebben, de gemeente kwam op vraag van de burgemeester een tent installeren zodat de arbeiders die ’s nachts het piket bemannen niet in de regen moeten slapen, we krijgen elektriciteit van een nabijgelegen bedrijf, mensen en winkeliers uit de buurt brengen ons drank en voedsel. Dàt is de menselijke solidariteit in de praktijk.

“Maar er is veel vraag naar solidariteit van mensen van buitenaf: andere delegaties, mensen, de pers. Er is veel te weinig bekend over dit conflict. We nodigen iedereen dan ook uit op ons piket!”