NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • UCB: staking blijft aanhouden ondanks intimidatie door directie

    Ruim twee weken reeds is de staking bij UCB ondertussen aan de gang. We publiceerden al eerder een artikel over dit sociaal conflict dat draait rond het collectief ontslag van 450 werknemers, in het kader van een herstructurering. De voorbije dagen kwam het conflict in een cruciale fase.

    Tim

    Vorige week bood de directie, na een lange onderhandeling onder begeleiding van een sociaal bemiddelaar, een “compromisvoorstel” aan. Opnieuw komt de aangeboden ontslagpremie nauwelijks boven het wettelijke gemiddelde uit, en in een geheime stemming verwierp 68% van de arbeiders het voorstel. De directie weigerde zich neer te leggen bij deze uitslag en verplichtte de arbeiders opnieuw te stemmen, ditmaal in de burelen van de directie zelf, onder het alziend oog van het patronaat. Tevergeefs: ditmaal kwamen nóg meer arbeiders stemmen, en stemde 73% tegen. Daarop besliste de directie de onderhandelingen met de vakbondsvertegenwoordigers voorlopig op te blazen.

    Het patronaat en respect voor democratie

    In plaats van onderhandelen ging de directie dan maar opnieuw over op haar tactiek van intimidatie en agressie tegenover de stakende arbeiders: de volgende ochtend werd opnieuw een gerechtsdeurwaarder naar het piket gestuurd met nieuwe dwangsommen voor iedereen die de toegang tot het bedrijfsterrein verhinderde of vertraagde. Zo gaat de directie van UCB om met democratie: als een stemming haar niet zint, gaat ze over tot agressie.

    Uitbuiting traditie bij UCB

    Nochtans zijn de arbeiders wel wat gewoon bij UCB: bij gesprekken met de arbeiders aan het piket blijkt dat verschillende arbeiders voor de rest van hun leven astmatisch zijn geworden door het inademen van giftige stoffen op de werkplaats. Eén arbeider raakte bij een ammoniaklek bevangen, en liep zoveel longschade op dat hij maanden werkonbekwaam was. Toen hij hiervoor een tussenkomst van de bedrijfsverzekering vroeg, om zijn medische kosten te vergoeden, werd dit door UCB vlakaf geweigerd: eerst moest hij testen ondergaan in een speciale cabine, waarin hem verschillende chemische stoffen zouden worden toegediend, om vast te stellen of de astma wel veroorzaakt werd door ammoniak uit UCB. De arbeider ging ten rade bij zijn huisarts, die de directie gek verklaarde: deze test zou levensbedreigend zijn. UCB betaalde dus niets.

    Door gebrekkige veiligheidsmaatregelen komen er maandelijks gemiddeld twee grote lekken voor, die een onmiddellijk gezondheidsrisico vormen voor de arbeiders. UCB bespaart al jaren op veiligheidsmaatregelen, en brengt het leven van haar arbeiders dagelijks in gevaar. De agressieve houding van de directie tegenover de stakers komt dus niet uit de lucht vallen.

    UCB is geen alleenstaand geval

    Deze strijd bij UCB is een test voor het patronaat: hoe ver kan ze gaan bij herstructureringen: hoe hard kan ze de arbeiders in het zak zetten. Dit is een belangrijke test voor de burgerij als voorbereiding op de crisis: een test hoe gemakkelijk het zal zijn de werkende bevolking de crisis te laten betalen die door de patroons zelf werd veroorzaakt. En UCB is niet het minste bedrijf: een BEL-20 bedrijf, een parel aan de kroon van het Belgische bedrijfsleven. Het toont ook het failliet aan van het Marshallplan: de farmaceutische sector is één van de industrietakken die door de Waalse regering tal van cadeaus toegestopt krijgt, betaald met ons belastingsgeld, als ondersteuning van de economische heropleving van Wallonië: UCB toont vandaag hoe dankbaar het bedrijf daarvoor is.

    Hoe deze strijd winnen?

    Wat opmerkelijk is in deze strijd is dat heel wat arbeiders op een zeer bewuste manier met deze staking omgaan. Aan het piket worden voortdurend discussies gevoerd over hoe de strijd verder kan worden gezet. Het waren de arbeiders zelf die in de eerste plaats de staking begonnen, hun delegees volgden later. Het zijn deze arbeiders die een degelijk rotatiesysteem doorvoerden aan het piket: arbeiders staan piket op dezelfde momenten als ze anders aan het werk zouden zijn. Het piket is dus constant bemand, en de uitputting blijft minimaal.

    De belangrijkste discussie gaat over het verbreden van de strijd: hoe kunnen bedrijven uit de streek of uit de sector worden betrokken, om zo de druk op de UCB-directie op te voeren. Zou UCB nog met zoveel agressiviteit uit de hoek durven komen als op gezette tijdstippen blokkades zouden worden gevoerd door 200, 300 of 400 militanten, van verschillende bedrijven? Kan de media nog langer afzijdig blijven indien een betoging zou doorgaan van het centrum van Eigenbrakel naar de fabriekspoorten, met arbeiders van UCB, familieleden, omwonenden, en arbeiders van andere bedrijven? Dit is in de eerste plaats een taak voor de vakbondsfulltimers en secretarissen die voor UCB verantwoordelijk zijn, maar indien zij het niet doen, waarom geen stakingscomité oprichten met alle arbeiders die actief zijn, en waarbij vertegenwoordigers kunnen verkozen worden die verantwoordelijk zijn voor het organiseren van het piket, maar ook voor het leggen van contacten naar de buitenwereld: sturen van delegaties naar fabrieken in de buurt of in de chemiesector,… Met de huidige crisis zullen veel arbeiders in deze fabrieken maar al te goed begrijpen dat de enige manier om zich te verdedigen tegen het patronaat is zich te organiseren, en solidair te zijn met zij die in strijd zijn.

    Wij roepen alvast alle militanten op solidair te zijn met deze staking, langs te gaan op het piket, of om een solidariteitsmotie te sturen naar info@socialisme.be.

    Voorbeeld van een solidariteitsmotie

    Sinds 5 november is een staking aan de gang bij UCB Eigenbrakel. Het sociaal conflict gaat om het ontslag van 450 werknemers, 80 arbeiders en 370 bedienden, ten gevolge van een herstructurering. De directie van het bedrijf biedt weinig meer dan het wettelijke minimum als vergoeding voor collectief ontslag, ondanks de grote winsten van het bedrijf. Een voorstel van de directie werd door tot tweemaal toe afgewezen door de arbeiders, een eerste maal met 68%, een tweede maal met 73% van de stemmen. De arbeiders eisen een degelijke ontslagvergoeding als respect voor de jaren dat zij de winsten en groei van het bedrijf hebben mogelijk gemaakt met hun werk.

    De directie betuigt echter zeer weinig respect: deurwaarders en de politie werden reeds meermaals op het piket afgestuurd, arbeiders worden dagelijks telefonisch afgedreigd om toch te komen werken, met camera’s wordt iedereen die aan het piket aanwezig is gefilmd en opgeschreven, arbeiders met een tijdelijk contract worden ingezet aan machines die ze nauwelijks kennen, met alle gevolgen van dien: op drie dagen tijd gebeurden reeds twee zware ongelukken. De directie weigert op ernstige wijze te onderhandelen, en gebruikt alle mogelijke trucs om het stakingsrecht te ondermijnen.

    Deze staking komt zeer weinig in het nieuws, alle steun is welkom en nodig.

    Daarom:

    • Verklaren wij onze solidariteit met de stakende arbeiders en hun families
    • Veroordelen wij de schandalige pogingen van de directie om het stakingsrecht in te perken, en eisen wij respect voor de syndicale rechten van de arbeiders
    • Vragen wij de directie van UCB respect te tonen voor haar werknemers, en een ernstig sociaal plan te aanvaarden

    Volg de strijd bij UCB ook via de facebook-groep. Link naar Facebook groep

  • Waalse ambtenaren eisen meer koopkracht

    Deze week betoogden zo’n 2.000 Waalse ambtenaren in Namen om meer koopkracht te eisen. De betoging kleurde vooral rood met hier en daar wat groen en enkele blauwe tinten. De ambtenaren zijn kwaad, net als alle andere werknemers in dit land eisen ze meer koopkracht. Dat is echter niet hun enige probleem. Er is ook een grote bezorgdheid over de evolutie van het personeelsbeleid.

    Jean Peltier

    Terwijl de totale tewerkstelling bij de lokale overheden toeneemt (van 120.058 in 2004 tot 123.101 in 2007), neemt het aantal benoemde ambtenaren af. Er verdwenen 2.497 vast benoemde ambtenaren, waardoor nu nog 45.511 mensen benoemd zijn. Het aantal contractuelen nam toe tot 77.590. De vast benoemde ambtenaren gaan dus steeds meer op pensioen en nieuwe personeelsleden krijgen een contract. Na 10, 15, 20 of zelfs 25 jaar op post, wordt nog altijd niet overgegaan tot benoemingen. Dat heeft gevolgen voor het loon en zeker ook voor de pensioenen.

    Normaal zijn de werknemers in de openbare diensten er goed van af voor hun pensioenen, een compensatie voor het feit dat ze minder verdienen als ze werken. Maar deze compensatie dreigt volledig weg te vallen als er niet meer wordt overgegaan tot benoemingen.

    De laatste colelctieve overeenkomst in de sector dateert van 2004 en was van toepassing voor de periode 2005-2006. Sinds twee jaar wordt nu gediscussieerd, maar is er geen enkele vooruitgang. Dat leidt tot ongenoegen en de betoging van afgelopen woensdag was daar een uitdrukking van. De regionale verantwoordelijke van ACOD (CGSP) verklaarde op de meeting op het einde van de betoging: “De betoging was al een succes voor ze effectief plaats vond” aangezien de ministers Courard en Donfus (beiden PS) eindelijk een aantal voorstellen op papier hadden gezet. Het feit dat er in juni 2009 verkiezingen zullen plaatsvinden, zal wellicht ook wel hebben meegespeeld.

    Vandaag is er een bijeenkomst met de ministers en daarna worden de militanten geïnformeerd over de voorstellen. Minister Courard haastte al om te stellen dat er 6 miljoen euro zou worden uitgetrokken om over te gaan tot benoemingen, maar tegelijk eist hij een hervorming van het statuut van de ambtenaren. Onder het mom van het creëren van stabiele werkgelegenheid zal dus gezocht worden naar methoden om meer onzekerheid in te bouwen. Mogelijk zal dit leiden tot nieuwe acties van de Waalse ambtenaren.

  • Campagne tegen de dure studiekosten gelanceerd

    Op zaterdag 15 november werd door een 200-tal jongeren het startschot gegeven voor de campagne “Respact”. Deze campagne wil in april een grote nationale betoging tegen de stijgende studiekosten organiseren. De Respact-dag werd georganiseerd door een platform van een 30-tal politieke en syndicale organisaties. Wij steunen deze campagne en namen actief deel aan de Respact-dag. We organiseerden drie workshops, hadden een uitgebreide infostand en kwamen tussen in verschillende andere discussies.

    Door Mathias (Gent)

    De Actief Linkse Studenten nemen deel aan de Respact-campagne omdat verzet tegen de stijgende studiekosten en de afbraak van studentenvoorzieningen belangrijk is. Uit een studie van de Federatie van Franstalige Studenten (FEF) van september 2007 betaalt een student jaarlijks tussen 7.200 en 12.000 euro om te kunnen studeren. Intussen zal dat bedrag ongetwijfeld verder opgelopen zijn. Steeds meer jongeren moeten bijklussen om hun studies te betalen.

    Tegenover het tekort aan middelen, eisen wij het optrekken van de publieke middelen voor onderwijs tot 7% van het bbp. Wij denken dat een campagne zich niet mag beperken tot de stijgende inschrijvingsgelden, maar alle aspecten van de stijgende studiekosten moet aankaarten (dus ook de huurprijs voor een kot, voedsel, cursussen, vervoer,…). Het gebrek aan betaalbare publieke huisvesting of het verder optrekken van de treinprijzen (een Go-Pass wordt bijvoorbeeld maar liefst 4 euro duurder vanaf 1 februari!), ondermijnen eveneens de koopkracht van jongeren. Een beweging tegen de stijgende studiekosten moet arm in arm gaan met de beweging voor meer koopkracht. Zowel werkenden als jongeren ervaren immers de gevolgen van het neoliberale beleid. Een gezamenlijke strijd is nodig om veranderingen af te dwingen.

    Het memorandum van Respact op de nationale dag van 15 februari was volgens ons te beperkt. Er moeten ook collectieve oplossingen naar voor worden geschoven rond huisvesting, vervoer, cultuur, voeding,… die aansluiten bij de acties voor meer koopkracht die afgelopen jaar door honderdduizenden werknemers werden ondersteund. Het is ook jammer dat de Respact-campagne haar start drie dagen later miste op de actie van het ACOD-VUB tegen de besparingen van Vandenbroucke.

    Een campagne als Respact heeft een enorm potentieel, maar kan dit enkel benutten indien het over een actieve deelname van studenten en werkenden beschikt. Nu blijft het teveel beperkt tot het organiseren van meewerkende organisaties. Om Respact uit te bouwen zal het noodzakelijk zijn om bredere lagen van studenten bij de campagne te betrekken en acties zoals deze van de ACOD-VUB delegatie te ondersteunen.

    ALS op Respact-dag

    De Actief Linkse Studenten brachten drie commissies aan tijdens de Respact-dag:

    • de strijd tegen de vermarkting van het onderwijs en een socialistisch antwoord daarop
    • een workshop over de strijd voor meer middelen voor het onderwijs waarbij werd gesproken door Jo Coulier van ABVV-VUB
    • een workshop over de strijd van de bursalen voor gelijk loon voor gelijk werk en het onderzoek aan de universiteiten waarbij werd gesproken door Jon Sneyers van LBC-KULeuven die rond dit thema een succesvolle campagne heeft opgezet die heeft geleid tot een verhoging van de lonen van onderzoekers!

  • [opinie] De vrijheid tot actievoeren

    Syndicale delegaties TOTAL Raffinaderij en AGFA Gevaert

    Wij zijn zo hard vragende partij om bij Europa te horen maar als het op de rechten van de mens aankomt dan blijkt de Europese droom voor sommige partijen meestal veraf. De vergelijkingen die over de vrijheid tot actievoeren worden gemaakt aangaande minimum dienstverlening zijn verkeerd, net zoals het verhaal dat men weergeeft over stakingen en de bijhorende piketten.

    Men verwijst voor de minimumdienstverlening naar sectoren zoals de chemie en de petroleum. Deze minimumdienstverlening staat dan ook in het teken van de veiligheid want er zitten immers nog steeds gevaarlijke producten in installaties. Waar is het veiligheidsprobleem als een trein niet vertrekt of een vliegtuig niet kan op stijgen?

    In het verleden hebben wij op de Total raffinaderij ooit ten tijde van een staking het “pikket” verlaten om ondersteuning te bieden tijdens een alarm op de raffinaderij. Als de situatie veilig en onder controle was ging men verder met de actie maar men was er wel op het moment dat het bedrijf de mensen nodig had.Dit gewoon om aan te tonen dat werknemers wel degelijk inzitten met hun bedrijf, zelfs al zijn ze dan in actie!

    En dat werknemers inzitten met hun bedrijf wordt dagelijks bewezen. Bij AGFA zijn elk jaar tientallen dagen van technische werkloosheid. En in andere sectoren, zoals de metaal, was men bereid om langer te werken aan hetzelfde loon. Werknemers doen nu eenmaal inspanningen als het gaat om het behoud van hun job en hun bedrijf. Ook dat wordt door velen vergeten precies.

    En het zijn die werknemers die dan ook heel goed beseffen dat de vrijheid op actievoeren niet zomaar kan worden aangewend. En daarom begint alles met sociaal overleg. Om niet tot de vrijheid op actievoeren te moeten overgaan dient het sociaal overleg echter op een gezonde en eerlijke manier te verlopen.

    En daar wringt het schoentje. Bij een vestiging van een internationaal technologiebedrijf in Belgie verbroken de werknemers het voorbije jaar alle voorgaande productiecijfers, omzetcijfers, … Meer dan er was vooropgesteld door het management! Alle records werden gebroken. Er was echter één probleem. De verhouding van de dollar ten overstaan van de euro zorgde ervoor dat er minder winst werd gemaakt dan verwacht. Lees minder winst, nog steeds geen verlies dus maar wel winst! Uiteindelijk koos dat bedrijf om mensen te laten afvloeien. Diezelfde mensen die wel het voorbije jaar alle records hebben verbroken werden nu geslachtofferd in de naam van : "we maakten minder winst dus eigenlijk hebben we verlies." Wie begrijpt die redenering vragen wij ons af? En laat het duidelijk zijn, dit bedrijf is geen alleenstaand geval.

    Over zulke zaken horen we de politiek natuurlijk nooit. Bedrijven die winst maken en herstructureren om nog meer winst te maken. Waar is het innoveren naar toe? Het ondernemen dat moet zorgen voor meer winst en meer arbeidsplaatsen? Winsten opsmukken met nog meer lastenverlagingen dat is het enige dat men blijkbaar nog kent.

    Mensen horen en lezen dat ook. En diezelfde mensen zijn zich ook terdege bewust van de situatie waarin hun bedrijf zich bevindt. Die weten ook dat er sociaal overleg gebeurt tussen werkgevers en de vakbonden. En dit overleg duurt meestal weken en maanden. Soms met succes voor beide partijen maar soms loopt het overleg ook vast. En dan is het enige drukkingmiddel dat die werknemers hebben de vrijheid op actievoeren. Maar dan is men dus wel al weken tot zelfs maanden aan het onderhandelen om dit te voorkomen.

    En die discussie is nu eenmaal niet terug te brengen tot het recht op werken van het individu. De meerderheid beslist en de minderheid heeft zich daar aan te houden. Zo zijn de regels van het spel, zo zijn de regels van democratie. Als morgen Open VLD een wet goedgekeurd krijgt en vanuit de oppositie stemmen enkele partijen tegen, geldt die wet dan alleen voor mensen van Open VLD? Natuurlijk niet. Zo is het ook met de vrijheid op actie voeren. Een minderheid kan en mag zijn wil niet opleggen aan een meerderheid.

    En het drukkingmiddel van actie voeren is nu éénmaal gericht op het toebrengen van financiële schade. En dat drukkingmiddel moet gevrijwaard worden als men de vrijheid op actie voeren wil vrijwaren.

    De strijd gaat op zulke momenten tussen de werknemers en de werkgever. Voor de werknemers tellen de afspraken van het collectief, en die worden nageleefd. En soms wordt het collectief ondersteund met solidariteit vanuit andere bedrijven. Werkgevers plaatsen nu echter het individu boven het collectief. Hoe oneerlijk is de strijd tussen werknemers en werkgever als rechters zich gaan uitspreken tegen hen en als politiediensten hardhandig optreden? Hardhandig optreden op terrein waar zij zelf niets te zoeken hebben, waar zij niets van de achtergrond kennen, laat staan van de gemoedstoestand van diegene aan het pikket. En dat allemaal onder de noemer van enkele individuen, de zogenaamde werkwilligen. Het betoog van werkwilligen is dan ook geen eerlijk betoog.

    Net zomin als de minimumdienstverlening een eerlijk betoog is. Als er morgen een minimum aan treinbestuurders dient te zijn, of een minimum aan vlieghavenpersoneel waardoor er geen hinder meer is, dan is er ook geen drukking meer. Dan is het actievoeren, en de vrijheid hierop, gedaan. Dan legt men de Europese wetgeving, alsook de rechten van de mens, naast zich neer.

    Men ontneemt met andere woorden de werknemer zijn laatste redmiddel om de sociale onrechtvaardigheid waarover het dan gaat recht te zetten. Die werknemer die maar al te goed beseft of er op dat moment gebruik kan worden gemaakt van het recht op actievoeren.

    Men verschuift alle kracht compleet naar de werkgevers. Waarom zouden werkgevers nog mee doen aan sociaal overleg? Wat zou bedrijven beletten om allemaal te handelen zoals het technologiebedrijf? Waarom nog collectieve afspraken maken? Een werkgever zal zeggen dit is het en de werknemer zal het maar moeten slikken.

    > Eerder namen de ABVV-delegaties van Total en Agfa het initiatief voor een oproep tegen de aanvallen op het stakingsrecht. Er werd ook een blog opgestart rond syndicale vrijheden: bloggen.be/syndicalevrijheden

  • Actie tegen de besparingen op de publieke middelen voor hoger onderwijs

    Op dinsdag 18 november werd aan het gebouw van het Vlaamse ministerie voor onderwijs actie gevoerd door personeelsleden en studenten van de VUB. Aanleiding was de beslissing van de minister om de werkingsmiddelen voor het hoger onderwijs niet degelijk te indexeren, waardoor er verder wordt bespaard. Een 80-tal actievoerders vroeg opheldering inzake deze besparingsmaatregel.

    Verslag door Alex, ACOD-militant VUB

    Onze bespaargekke minister van onderwijs slaagt er weer in zich onpopulair te maken bij de studenten en het personeel van de Vlaamse onderwijsinstellingen. In 2006 zette de minister een eerste stap in de richting van een privatisering van het onderwijssysteem. Hij creërde toen de mogelijkheid om inschrijvingsgelden tot 25.000 euro per jaar te vragen voor voortgezette opleidingen (de Manama’s en Banaba’s) en er kwam eveneens een markt van onderwijscredits. Onderwijsinstellingen moesten volgens de “socialistische” SP.a-minister Vandenbroucke leren wat concurrentie is en zouden moeten concurreren voor hun middelen. Inschrijvingsgelden voor voortgezette opleidingen werden een voorrecht voor rijkeluiskinderen of voor diegenen die bereid zijn zich in de schulden te steken.

    Toen werden acties gevoerd door studenten en personeel (vaak zonder echte steun van de vakbondsleiding) met een reeks betogingen in Brussel, Antwerpen en Gent. Dat zorgde ervoor dat de minister zijn maatregelen wat afzwakte en compensaties voorzag voor de “verliezende” instellingen. Daarenboven werd VDB gedwongen om een indexering van de middelen te erkennen om zo de onderfinanciering van het onderwijs tegen te gaan.

    Die toegevingen deden enkel dienst als glijmiddel om zijn asociaal en neoliberaal plan erdoor te drukken. Nu komt de minister schaamteloos terug op de eerdere beloftes. Met een normale indexering (zoals voorzien in artikel 9§5 van het financieringsdecreet) hadden de middelen met 3,32% moeten toenemen. Los van het feit dat de financiering al bijzonder beperkt is en er eigenlijk meer middelen nodig zijn, weigert de eigenwijze minister nu om deze indexering te volgen. Hij wil slechts 1,9% toekennen. Als dat cijfer effectief wordt toegepast, betekent dit dat veel instellingen middelen verliezen. Voor de VUB gaat het concreet om 2 miljoen euro in 2009. Dat komt overeen met een verlies van 40 tot 60 jobs en verdere besparingen op de voorzieningen voor studenten en personeel.

    ACOD-VUB besloot om een actie te organiseren en kreeg daarbij de steun van de Actief Linkse Studenten. Op 18 november was er een eerste protestactie om de minister te herinneren aan zijn eerdere beloften en om de middelen te vragen waar we recht op hebben. Deze protestactie was erg strijdbaar en met een 80-tal aanwezigen maakten we onze mening duidelijk.

    Dit zal echter niet volstaan. Wij pleiten voor een onderwijsbudget van 7% van het BBP zoals dit vroeger het geval was en een onderwijs dat gratis en toegankelijk is voor iedereen. Dit zal enkel kunnen afgedwongen worden door strijd. In 2006 leidden de acties tot het afdwingen van meer middelen, dat voorbeeld zullen we nu opnieuw moeten volgen.

    Een probleem daarbij is de band tussen de vakbondsleiding van ABVV en ACV met traditionele partijen als SP.a en CD&V. Dat heeft zeker een rol gespeeld in het feit dat ACOD zich in 2006 akkoord verklaarde met het financieringsplan van Vandenbroucke. Federaal zit SP.a nu misschien wel in de oppositie, maar in de praktijk staat deze partij nog steeds achter een besparingsbeleid. Als er acties zijn zoals bij Carrefour vinden we de SP.a niet aan de kant van de arbeiders, maar in de raden van bestuur (zoals met Willy Claes en Karel Van Miert het geval is bij Carrefour). We hebben nood aan een politiek verlengstuk en daartoe zullen ABVV en ACV alle banden met SP.a en CD&V moeten breken!

  • Actie voor meer middelen voor het hoger onderwijs (2)

    Nico

  • Luikse ABVV-betoging voor koopkracht

    Fotoreportage door Nico

  • Stop de afbouw van de publieke financiering van het hoger onderwijs

    Vlaams minister van hoger onderwijs, Frank Vandenbroucke, tekende een akkoord met de vakbonden over de financiering van het hoger onderwijs waarin hij budgetten van universiteiten en hogescholen de index laat volgen. Dat betekent dat de budgetten volgend jaar met 3,34% zouden moeten stijgen, maar de minister lijkt zich niet aan zijn eigen belofte te houden, waardoor de budgetten tot 1,9% gelimiteerd worden.

    Artikel door Helene (ALS-VUB) uit de ALS-krant

    Om een voorbeeld te geven: voor de VUB is dit een verlies van 2 miljoen euro en daardoor dreigen een vijftigtal banen te verdwijnen. Voor grotere universiteiten zoals die van Gent betekent het een verlies van tientallen miljoenen euro. Deze besparingen zullen leiden tot de creatie van eliteonderwijs en een concurrentie tussen de verschillende onderwijsinstellingen.

    Het doet uitschijnen dat de overheid geen geld heeft om in het hoger onderwijs te steken, terwijl er miljarden kunnen worden vrijgemaakt voor banken als Fortis, Dexia,… Dit zal leiden tot het privatiseren van het hoger onderwijs.

    De Actief Linkse Studenten verdedigen de eisen voor een publieke herfinanciering van het onderwijs met een verhoging tot 7% van het BBP, waarvan 2% naar het hoger onderwijs gaat. De ALS roept op deel te nemen aan de actie georganiseerd door de delegatie van de ACOD aan de VUB, dinsdag 18 november, omdat de strijd van de studenten niet anders is dan de strijd van de arbeiders. Daarom vragen we al onze leden en sympatisanten mee te doen aan deze belangerijke actie van de vakbonden.

  • Loonnorm 2009-2010 al overschreden door koninklijke familie

    Het voorstel voor de loonnorm 2009-2010 voor gewone werkenden bedraagt 5,1% tot 6,4%. Dat is alvast wat de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven voorstelt voor onze lonen de komende twee jaar. De koninklijke familie zal die stijging al overschrijden op 1 januari 2009. Dan gaat de dotatie met 6% omhoog tot 14 miljoen euro.

    Artikel: redactie. Afbeelding: Etienne Heyndrickx

    Er zijn blijkbaar zaken die meer prioritair zijn dan andere. Verhogingen van de lonen vormen voor deze regering geen prioriteit. Integendeel, de regering wil dat de reële lonen verder achteruit gaan. Voor onze koopkracht is er al maandenlang geen ruimte en dat zal de komende weken niet veranderen bij de onderhandelingen rond een nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA). Het feit dat er de afgelopen dagen en weken geen acties meer volgden, verbaast zelfs premier Leterme die vorige week nog verklaarde dat hij staat te kijken van de “zelfbeheersing” en de “koelbloedigheid” waarmee de sociale partners standpunten innemen.

    Voor de koninklijke familie zijn er wel middelen. Op 1 januari zal het budget voor deze familie toenemen met 6% waardoor het over 14 miljoen euro belastingsgeld kan beschikken. Een stijging met 6% is meteen meer dan het percentage waarmee onze lonen zouden mogen stijgen in 2009-2010. Zal dit betekenen dat de koninklijke familie na 1 januari 2009 geen enkele verhoging meer krijgt? En dat ook die 6% naar beneden wordt afgerond, of is er in het paritair comité van de koninklijke leden geen all-in akkoord?

    Volgens Leterme is een verhoging van de dotatie met 6% louter een uitvoering van de wet die bepaalt dat de dotatie ieder jaar wordt aangepast aan de index. Voor de koninklijke dotatie geldt niet de gezondheidsindex die voor ons van toepassing is, maar de gewone index. Daarom ligt de stijging hoger dan bij ons. Misschien kan dit als precedent worden aangegrepen om ook in andere sectoren de afschaffing van de gezondheidsindex te bepleiten en een volledig herstel van de gewone index te eisen? Nadien zal Leterme niet komen klagen, hij zal enkel de wet toepassen zoals deze werd opgemaakt…

    Vanuit verschillende rechtse formaties kwam er kritiek op de koninklijke dotatie. Onder meer Jean-Marie Dedecker uitte heel wat kritiek en vroeg “solidariteit” van het koningshuis. Uiteraard komt die kritiek sympathiek over, alleen is het een beetje hypocriet als het komt van parlementsleden die zelf een royaal loon opstrijken op basis van ons belastingsgeld – Dedecker is als parlementair goed voor zo’n 3.000 euro per maand. Als deze parlementsleden zouden willen weten hoe de gewone werkende moet rondkomen, zouden ze eens moeten proberen te leven aan pakweg 1.500 euro per maand. Of 1.000 euro als ze het nieuwe statuut van postbezorger goedkeuren waardoor de postbodes worden vervangen door goedkopere werkkrachten?

    Dedecker verklaarde: “De koning moet uit solidariteit en uit eerlijke schaamte afstand doen van zijn opslag.” Wij denken dat de politici uit solidariteit met de mensen die worden getroffen door hun neoliberaal beleid beter eens zouden proberen te leven aan een gemiddeld arbeidersloon. Links-socialistische parlementsleden hebben dit in andere landen reeds gedaan om aan te tonen dat zij als vertegenwoordigers van de arbeidersbeweging daar nog steeds deel van uitmaken en aan dezelfde condities willen leven. Dat is natuurlijk niet wat populisten als Dedecker voorstellen, het zou hen te hard raken in de eigen goed gevulde portemonnee.

    De 14 miljoen euro voor de koninklijke familie stelt natuurlijk ook de vraag waarom wij moeten opdraaien voor een zichzelf overlevende feodale instelling. De leden van het koningshuis zijn perfect in staat om te gaan werken, zoals iedereen.

  • De Post bereidt zich voor op liberalisering: goedkope “postbezorgers” in de plaats van postbodes

    De Post bereidt zich voor op de liberalisering van de Europese postmarkt. Dat gebeurt op dezelfde wijze als in andere Europese landen: met forse besparingen op het personeel en de dienstverlening (voor gewone klanten). Enkel de grote klanten die veel commerciële zendingen aanbieden, hoeven niets te vrezen van de liberalisering. De komende weken zal De Post starten met het inzetten “postbezorgers” in de plaats van postbodes.

    Wat is het verschil tussen postbezorgers en postbodes? Vooral het loon is verschillend: postbezorgers zijn goedkopere deeltijdse postbodes die enkel maar brieven mogen bussen. Het inzetten van de postbezorgers moet het aantal personeelsleden verder naar beneden halen. De Post wil de komende vijf jaar nog eens 8.500 voltijdse equivalenten weg waardoor er nog zowat 22.000 zouden overblijven. Van de 15.000 postbodes zouden er in 2013 nog 9.000 overblijven, met daarnaast 6.000 postbezorgers. Samen is dat ook 15.000 zal je denken? Ja, maar die 6.000 zijn deeltijds en slechter betaald!

    De afvloeiingen bij De Post vormen (opnieuw) een immens sociaal bloedbad waar het personeel een prijs voor betaalt, maar ook de klanten aangezien de dienstverlening zal verminderen.

    Het voorbeeld van onze Post is niet alleenstaand. In Oostenrijk kondigde de post aan 65% van de kantoren te sluiten. In de plaats van de bestaande 1.300 postkantoren, zouden er nog 450 overblijven. De directie van de Oostenrijkse post stelt dat dit niet zal leiden tot naakte ontslagen. Het bedrijf maakte in de eerste negen maanden van dit jaar 87,5 miljoen euro winst, maar toch zou er in het kader van de liberalisering verder moeten bespaard worden.

    Overal wordt bespaard op het postpersoneel. In Nederland en Duitsland wordt vaak gewerkt met studenten of huisvrouwen die bijklussen op onregelmatige basis. Voor die postbezorgers gelden quasi geen regels en zijn armzalige lonen de regel. Bij ons wil De Post werken met postbezorgers die een arbeidsovereenkomst krijgen met een loon dat weliswaar lager zal liggen dan de 1.200 euro netto die een postbode nu verdient op een maand. Dat is al een erg laag loon in tijden van koopkrachtcrisis, hoe zullen postbezorgers rondkomen met 1.000 euro of minder in de maand?

    De lonen van de postbezorgers zouden bovendien wel eens de norm kunnen worden voor alle postpersoneel. Om “concurrentieel” te zijn op de geliberaliseerde markt, zou het personeel dus hongerlonen moeten aanvaarden. Vanaf begin december zal er bij De Post discussie zijn over de loonsvoorwaarden in het kader van de nieuwe CAO. Dat zal een belangrijke discussie zijn waarin een signaal van de vakbonden nodig is tegen de neerwaartse spiraal voor het personeel en tegen de liberalisering.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping