UCB: staking blijft aanhouden ondanks intimidatie door directie

Ruim twee weken reeds is de staking bij UCB ondertussen aan de gang. We publiceerden al eerder een artikel over dit sociaal conflict dat draait rond het collectief ontslag van 450 werknemers, in het kader van een herstructurering. De voorbije dagen kwam het conflict in een cruciale fase.

Tim

Vorige week bood de directie, na een lange onderhandeling onder begeleiding van een sociaal bemiddelaar, een “compromisvoorstel” aan. Opnieuw komt de aangeboden ontslagpremie nauwelijks boven het wettelijke gemiddelde uit, en in een geheime stemming verwierp 68% van de arbeiders het voorstel. De directie weigerde zich neer te leggen bij deze uitslag en verplichtte de arbeiders opnieuw te stemmen, ditmaal in de burelen van de directie zelf, onder het alziend oog van het patronaat. Tevergeefs: ditmaal kwamen nóg meer arbeiders stemmen, en stemde 73% tegen. Daarop besliste de directie de onderhandelingen met de vakbondsvertegenwoordigers voorlopig op te blazen.

Het patronaat en respect voor democratie

In plaats van onderhandelen ging de directie dan maar opnieuw over op haar tactiek van intimidatie en agressie tegenover de stakende arbeiders: de volgende ochtend werd opnieuw een gerechtsdeurwaarder naar het piket gestuurd met nieuwe dwangsommen voor iedereen die de toegang tot het bedrijfsterrein verhinderde of vertraagde. Zo gaat de directie van UCB om met democratie: als een stemming haar niet zint, gaat ze over tot agressie.

Uitbuiting traditie bij UCB

Nochtans zijn de arbeiders wel wat gewoon bij UCB: bij gesprekken met de arbeiders aan het piket blijkt dat verschillende arbeiders voor de rest van hun leven astmatisch zijn geworden door het inademen van giftige stoffen op de werkplaats. Eén arbeider raakte bij een ammoniaklek bevangen, en liep zoveel longschade op dat hij maanden werkonbekwaam was. Toen hij hiervoor een tussenkomst van de bedrijfsverzekering vroeg, om zijn medische kosten te vergoeden, werd dit door UCB vlakaf geweigerd: eerst moest hij testen ondergaan in een speciale cabine, waarin hem verschillende chemische stoffen zouden worden toegediend, om vast te stellen of de astma wel veroorzaakt werd door ammoniak uit UCB. De arbeider ging ten rade bij zijn huisarts, die de directie gek verklaarde: deze test zou levensbedreigend zijn. UCB betaalde dus niets.

Door gebrekkige veiligheidsmaatregelen komen er maandelijks gemiddeld twee grote lekken voor, die een onmiddellijk gezondheidsrisico vormen voor de arbeiders. UCB bespaart al jaren op veiligheidsmaatregelen, en brengt het leven van haar arbeiders dagelijks in gevaar. De agressieve houding van de directie tegenover de stakers komt dus niet uit de lucht vallen.

UCB is geen alleenstaand geval

Deze strijd bij UCB is een test voor het patronaat: hoe ver kan ze gaan bij herstructureringen: hoe hard kan ze de arbeiders in het zak zetten. Dit is een belangrijke test voor de burgerij als voorbereiding op de crisis: een test hoe gemakkelijk het zal zijn de werkende bevolking de crisis te laten betalen die door de patroons zelf werd veroorzaakt. En UCB is niet het minste bedrijf: een BEL-20 bedrijf, een parel aan de kroon van het Belgische bedrijfsleven. Het toont ook het failliet aan van het Marshallplan: de farmaceutische sector is één van de industrietakken die door de Waalse regering tal van cadeaus toegestopt krijgt, betaald met ons belastingsgeld, als ondersteuning van de economische heropleving van Wallonië: UCB toont vandaag hoe dankbaar het bedrijf daarvoor is.

Hoe deze strijd winnen?

Wat opmerkelijk is in deze strijd is dat heel wat arbeiders op een zeer bewuste manier met deze staking omgaan. Aan het piket worden voortdurend discussies gevoerd over hoe de strijd verder kan worden gezet. Het waren de arbeiders zelf die in de eerste plaats de staking begonnen, hun delegees volgden later. Het zijn deze arbeiders die een degelijk rotatiesysteem doorvoerden aan het piket: arbeiders staan piket op dezelfde momenten als ze anders aan het werk zouden zijn. Het piket is dus constant bemand, en de uitputting blijft minimaal.

De belangrijkste discussie gaat over het verbreden van de strijd: hoe kunnen bedrijven uit de streek of uit de sector worden betrokken, om zo de druk op de UCB-directie op te voeren. Zou UCB nog met zoveel agressiviteit uit de hoek durven komen als op gezette tijdstippen blokkades zouden worden gevoerd door 200, 300 of 400 militanten, van verschillende bedrijven? Kan de media nog langer afzijdig blijven indien een betoging zou doorgaan van het centrum van Eigenbrakel naar de fabriekspoorten, met arbeiders van UCB, familieleden, omwonenden, en arbeiders van andere bedrijven? Dit is in de eerste plaats een taak voor de vakbondsfulltimers en secretarissen die voor UCB verantwoordelijk zijn, maar indien zij het niet doen, waarom geen stakingscomité oprichten met alle arbeiders die actief zijn, en waarbij vertegenwoordigers kunnen verkozen worden die verantwoordelijk zijn voor het organiseren van het piket, maar ook voor het leggen van contacten naar de buitenwereld: sturen van delegaties naar fabrieken in de buurt of in de chemiesector,… Met de huidige crisis zullen veel arbeiders in deze fabrieken maar al te goed begrijpen dat de enige manier om zich te verdedigen tegen het patronaat is zich te organiseren, en solidair te zijn met zij die in strijd zijn.

Wij roepen alvast alle militanten op solidair te zijn met deze staking, langs te gaan op het piket, of om een solidariteitsmotie te sturen naar info@socialisme.be.

Volg de strijd bij UCB ook via de facebook-groep. Link naar Facebook groep