NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Deurwaarders ingezet om stakersposten te breken

    De woordvoerder van Carrefour sprak afgelopen weekend duidelijke taal: met een eenzijdig verzoekschrift en gerechtelijke dwangsommen wordt het bedrijf in staat gesteld om een stakerspost te breken. Hij sprak in die bewoordingen. Zaterdag werden aan de Carrefour-vestiging in Sint-Pieters-Leeuw effectief bevelen van de rechter betekend aan willekeurige aanwezigen. Een klant aanspreken voor de winkel volstond om een bevelschrift betekend te krijgen.

    Geert Cool

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Onze mening: Gezamenlijk verzet nodig voor het stakingsrecht

    Terwijl de Aalsterse arbeidersstrijd eind 19e eeuw vandaag dient als achtergrondverhaal voor de musical Daens, is ook de patronale agressie van toen opnieuw actueel. Jammer genoeg niet in de vorm van een musical, maar wel in de reële wereld van de deurwaarders, stakersposten en directies die besparen op hun personeel.

    > Opinie door Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP
    [/box]

    Tientallen vakbondsmilitanten en sympathisanten kregen dergelijke bevelschriften van de deurwaarder die van de rechter de bevoegdheid kreeg om beroep te doen op de openbare macht om iedere verhindering of bemoeilijking van het betreden van de lokalen, parking,… te verbieden. Met je wagen stilvallen op de parking valt dus ook onder de bevoegdheid van deurwaarders die een dwangsom kunnen opleggen.

    Is dat ver gezocht? Neen, het is een onderdeel van de gerechtelijke beslissing die aan de vakbondsmilitanten werd overhandigd. De directie van Carrefour deed beroep op enkele advocaten van Claeys&Engels om de staking te breken. Er werd een verzoekschrift opgemaakt waarin drie argumenten werden gebruikt: (1) schending van de vrijheid van handel en nijverheid en het recht op eigendom, (2) schending van het recht op arbeid en loon van de niet-stakende arbeiders en (3) schending van het recht op arbeid van derde ondernemingen en cliënten.

    Juridische basis: een decreet uit 1791

    Het centrale argument is het recht op nijverheid en handel en daartoe baseren de advocaten zich op het decreet D’Allarde uit 1791 (bij ons ingevoerd bij de Franse annexatie van 1795). Waarom de bepalingen van dat decreet vandaag bij ons enige rechtskracht zouden moeten hebben, ontgaat ons. Van het Decreet D’Allarde is het maar een kleine stap naar die andere wet uit 1791, de wet Le Chapelier, waarin werd bepaald dat iedere samenscholing van arbeiders was verboden omdat dit inging tegen de “vrije uitoefening van nijverheid en arbeid”. Dat is exact de redenering die Carrefour volgt en die vreemd genoeg werd gesteund door Brusselse rechters.

    Wij zijn dus niet de enigen die er op wijzen dat de aanvallen op het stakingsrecht 18e eeuws zijn. Het eerste en voornaamste argument van de advocaten van Claeys&Engels begint met een verwijzing naar het decreet D’Allarde. Waar dit in 1791 werd gekoppeld aan een verbod op arbeiders om zich te organiseren, wordt dit nu gekoppeld aan de “feitelijkheden” die gepaard gaan met die organisatie. “Daden die de werkgever beletten zich de toegang tot de onderneming te verschaffen vormen feitelijkheden die het recht op vrijheid van onderneming aantasten,” aldus een door de indieners van het verzoekschrift aangehaalde jurist.

    De juridische basis tot nu toe blijft dus beperkt tot een algemeen principe uit 1791, de interpretatie die daaraan werd gegeven door een jurist en het feit dat deze interpretatie werd gevolgd door een Luikse rechter. Een beetje zwak als antwoord op het stakingsrecht en de juridische basis daarvoor, maar dat kon de rechter in kwestie niet deren. Die keurde het verzoekschrift van Carrefour zonder morren goed.

    Er wordt verder gezocht naar argumenten: het eigendomsrecht dat wordt gegarandeerd door de Grondwet wordt erbij gehaald. Werd dat dan betwist door de stakersposten? Voor zover wij weten, werd niet overgegaan tot een collectivisering (laat staan nationalisering) door de aanwezige syndicale militanten. Het argument dat het vrije genot van eigendom wordt belemmerd door arbeiders die een bedrijf blokkeren wordt gebruikt om werkwilligen binnen te laten. Blijkbaar ziet het patronaat de arbeidskracht van hun werkwillige arbeiders ook als haar eigendom?

    Komen we op het tweede argument: er was een inbreuk op het recht op arbeid en loon van de niet-stakende werknemers. Daartoe baseert Carrefour zich op artikel 23 van de Grondwet waarin ook staat dat iedereen het recht heeft “een menswaardig leven te leiden”. Daartoe heeft iedereen “recht op arbeid en op de vrije keuze van beroepsarbeid in het raam van een algemeen werkgelegenheidsbeleid dat onder meer gericht is op het waarborgen van een zo hoog en stabiel mogelijk werkgelegenheidspeil, het recht op billijke arbeidsvoorwaarden en een billijke beloning, alsmede het recht op informatie, overleg en collectief onderhandelen.”

    Waarom erkent Carrefour het recht op een billijke beloning niet voor de werknemers van de vestiging Blauwe Toren in Brugge? Waarom erkent Carrefour ook het recht op overleg en collectieve onderhandelingen niet door actievoeren te zien als een individueel recht en geen collectief gegeven? Het is natuurlijk flauw om toe te slaan op basis van een bepaling die je zelf niet naleeft…

    Tenslotte is er het laatste argument: “de feitelijkheden schenden het recht op arbeid van derde ondernemingen en cliënten.” Voor dit argument wordt geen enkele wettelijke bepaling aangehaald. Samengevat wordt de juridische basis dus gevormd door een algemeen principe uit 1791 en een wel erg eenzijdige interpretatie van artikel 23 van de Grondwet. Wat hiervoor moet wijken, is het stakingsrecht en het recht op collectieve actie.

    Omvang van de beschikking

    De advocaten van Carrefour vragen de rechter om de opdract van de politie te preciseren zodat dit niet wordt beperkt tot het beschermen van de deurwaarder. “Het is bijgevolg nuttig haar [de openbare macht] opdracht te preciseren en haar te gelasten gevolg te geven aan de opdrachten die de gerechtsdeurwaarder haar zal geven, desnoods door fysieke dwang te gebruiken om de vreedzame toegang tot de gebouwen te verzekeren.” Wie beslist dus over de opdrachten van de politie? Het patronaat!

    Nog een bijzonder grof punt is de omvang en de duur van de beschikking: de geldingsduur bedraagt 1 maand vanaf 17 oktober en kan worden verlengd indien de vrees zou bestaan dat er “andere feitelijkheden” zouden worden “gepleegd”. Het wordt de actievoerders verboden om tot en met 16 november actie te voeren aan een vestiging van Carrefour op het grondgebied van het Brusselse gerechtelijke arrondissement. De deurwaarder in Sint-Pieters-Leeuw verklaarde aan een gearresteerde militant dat “actie voeren” breed kan worden geïnterpreteerd: gaan winkelen volstaat. Dat verklaarde de deurwaarder letterlijk! Dat dit dreigement het “recht van de cliënt” op “toegang” tot het bedrijf kan schenden, zal wellicht een sarcastisch toeval zijn?

    Het feit dat preventief een rechterlijke tussenkomst wordt gevraagd, is ook betwistbaar. Professor Gilbert Demez van de UCL (universiteit van Louvain-la-Neuve) verklaarde begin 2006 in een interview met Le Soir nog dat dergelijke preventieve tussenkomsten van het gerecht een overschrijding van de rechterlijke macht vormen. Hij voegde er aan toe dat een gerechtelijke tussenkomst enkel wordt gebruikt als patronaal drukkingsmiddel waarbij het niet zozeer gaat om de bescherming van rechten, maar om het beperken van het stakingsrecht. Demez was de mening toegedaan dat beperken van de actiemiddelen van de "sociale tegenmacht" leidt tot een vorm van "dictatuur"…

    Basis voor het stakingsrecht

    Het is pas na WO1 dat het stakingsrecht en vakbondsrecht werden erkend in België. Dit was natuurlijk tegen de achtergrond van de bewegingen na de oorlog, waarvan de Russische Revolutie één van de hoogtepunten was. Overal in Europa waren er bewegingen en in verschillende landen kwamen de arbeiders in opstand. De burgerij had schrik voor de kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging en moest toegevingen doen.

    Dat gebeurde onder meer door de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht (voor mannen), maar ook door de vakbondsvrijheid te erkennen. In 1921 kwam er een wet die de “vrijheid van vereniging” waarborgde. Tegelijk werd een anti-stakingswet afgeschaft (het zogenaamde artikel 310 van het strafwetboek waardoor samenscholingen op het bedrijf niet mochten), werd de 8-urendag (en 48-urenweek) ingevoerd,…

    Het stakingsrecht werd afgedwongen door arbeidersstrijd en werd meermaals juridisch erkend (onder meer in het Europees Sociaal Handvest). Stakersposten en wegblokkades vormen een onderdeel van het stakingsrecht en het recht om zich te organiseren. Dat werd in België bevestigd door verschillende rechtbanken (onder meer Cassatie in 1997 of het Hof van Beroep in Antwerpen in 2004).

    Het recht op collectieve actie mag niet zomaar worden beperkt. Het Europees Comité van Sociale Rechten oordeelde enkele jaren geleden in een verslag over België dat vreedzame stakingspikketten een onderdeel zijn van het gewaarborgd recht op collectieve actie, waardoor dwangsommen tegen zo’n stakingspikket niet aanvaardbaar zijn.

    Het opzetten van stakingspiketten en zelfs van wegblokkades vormt een onderdeel van de vrije meningsuiting. In het geval van wegblokkades staan wij niet alleen om dat als “vrije meningsuiting” te bestempelen. Het Europees Hof van Justitie, dat niet bekend staat omwille van links-socialistische sympathieën, stelde dat de vrijheid van betogen (inclusief een wegblokkade) slechts uitzonderlijk kan beperkt worden (Schmidberger arrest van 2.8.2003). De vrije meningsuiting bij een wegblokkade gaat voor op het vrije verkeer van goederen en personen, aldus het Hof.

    Juridisch gezien is er dus een basis voor het stakingsrecht, terwijl de basis voor de stakingsbrekers erg beperkt is. Toch lijken die laatsten meestal gelijk te krijgen bij de rechters. Slechts enkele rechters weerstaan aan de lokroep van de illusie dat zij beslissen over collectieve conflicten. Dat dit een illusie is voor de rechters is evident: het zijn de patroons die beslissen en die het gerecht gebruiken om deurwaarders te kunnen inzetten die bovendien beroep kunnen doen op de politie als de eigen privé-militie.

    Campagne nodig

    Het gebruik van dwangsommen bij stakingen leidde reeds meermaals tot protest. In 2002 haalde een syndicale petitie 80.000 handtekeningen op en werd onderhandeld tussen vakbonden en patronaat om een “herenakkoord” te sluiten, een niet afdwingbaar akkoord. Daarin werd door het patronaat beloofd om bij stakingen een gerechtelijke tussenkomst te vermijden. Van dit herenakkoord blijft niets meer over.

    Voor de verdediging van het stakingsrecht kunnen we niet rekenen op het gerecht, het patronaat of de traditionele politici. Terwijl we uiteraard iedere stap voor de verdediging van het stakingsrecht steunen, zal het nodig zijn om een krachtsverhouding uit te bouwen waarmee in de praktijk afgedwongen wordt dat de patroons niet langer durven over te gaan tot het gebruik van eenzijdige verzoekschriften. Dat is hoe het stakingsrecht op zich is afgedwongen en hoe het zal moeten worden verdedigd.

    Uiteraard is het belangrijk om alle werknemers te overtuigen om aan de staking deel te nemen: als er geen werkwilligen zijn, kunnen de deurwaarders zelf aan de kassa van de Carrefour gaan zitten. Daarnaast is de kracht van het aantal belangrijk: 50 of 100 mensen een bevelschrift betekenen is nog haalbaar voor een deurwaarder. Maar wat indien er 1.000 of meer militanten aan het stakingspiket staan? Dit is geen theoretische optie, een publieke oproep van de vakbonden met een algemene mobilisatie aan één vestiging van Carrefour in het Brusselse zou zeker een groot effect hebben.

    Hoe reageren op een deurwaarder?

    Naast het recht op collectieve acties, zijn er ook de mogelijkheden om weerwerk te bieden tegen een deurwaarder die een dwangsom wil opleggen. Een deurwaarder aan een piket kan niet zomaar de identiteitskaart van een aanwezige vragen om het bevelschrift effectief over te maken. De politie mag enkel een identiteitscontrole doen bij een overtreding of misdrijf (bijvoorbeeld het verstoren van de openbare orde). De deurwaarder moet zich kunnen identificeren en bewijzen dat hij bevoegd is voor het betreffende gerechtelijke arrondissement. Als hij dat niet kan bewijzen, kan de deurwaarder niet betekenen.

  • Fotoreportage van het stakingspiket bij Ikea in Hognoul (Luik)

    Vandaag werd opnieuw actie gevoerd aan verschillende vestigingen van Ikea. In Hognoul bij Luik waren er een vijftigtal aanwezigen op het stakingspiket. Er heerste een strijdbare sfeer onder de aanwezige arbeiders. De directie had beroep gedaan op de politie en een deurwaarder, maar er kwam geen enkele betekening en niemand werd opgepakt. We publiceren enkele foto’s en later volgt een verslag.

    Nico

  • De woede bij de arbeiders van Carrefour blijft toenemen. Verslag van aan het piket in Bierges (Wavre)

    De meeste arbeiders van Carrefour waren vastberaden om de vestiging vandaag gesloten te houden. Wat verderop staan andere personeelsleden die door de directie de avond voordien werden opgeroepen. Zij komen niet om hun “recht op arbeid” op te eisen, maar omdat ze moesten komen van de directie. Onder hen de kaders en de tijdelijken. Vooral die laatsten werden er uitgepikt door de directie.

    Baptiste (Wavre)

    Stakingsrecht in gevaar

    Er was nog ander volk aan het stakingspiket. De politie was door de directie als versterking meegebracht en ook het nieuwe speerpunt van de aanvallen op het stakingsrecht werd ingezet: een deurwaarder. In tegenstelling tot de Carrefour van Kraainem waar de politie hardhandig optrad tegen de stakers, slaagde de deurwaarder er hier niet in om efficiënt op te treden. Vooraleer bevelschriften konden worden uitgedeeld, moest dit worden voorgelezen. De deurwaarder kreeg daar geen gelegenheid toe, tientallen arbeiders waren gewapend met fluitjes waardoor de deurwaarder wellicht niet eens zichzelf kon horen.

    De deurwaarder hoopte hierna gewoonj te kunnen overgaan tot het verspreiden van de bevelschriften met dwangsommen, maar ook dat lukte niet. De arbeiders besloten telkens rondjes te lopen zodra de deurwaarder in hun buurt kwam. Hierdoor werd de doorgang niet geblokkeerd en kon ook niemand worden opgepakt met het excuus dat de toegang werd versperd. De deurwaarder kon gaan en staan waar hij dat wilde, er waren nooit stakersposten in zijn onmiddellijke buurt.

    De lokale directie van de Carrefour van Bierges gooide het dan maar over een andere boeg en stelde een compromis voor: de hypermarkt zou sowieso dicht blijven, maar dan moesten zes delegees het bevelschrift in ontvangst nemen. De lokale directie werd voor dit idee teruggefloten vanuit Frankrijk en moest vragen om een doorgang te forceren en het stakingspiket te breken. Een aantal kaders probeerden om via het restaurant naast Carrefour in de winkel binnen te raken, maar ook dat mislukte. Het stakingsrecht werd gevrijwaard en de strijd voor degelijke arbeids- en loonsvoorwaarden werd verder gezet.

    De strijd voor meer koopkracht begint met de strijd voor degelijke lonen

    Het kwam niet tot een confrontatie met de politie. De “werkwilligen” drongen niet aan om te kunnen werken en de vastberadenheid aan het stakingspiket was erg groot. Terwijl er voor de topmanagers hoge lonen en gouden parachutes zijn, een Franse topman kreeg 38 miljoen euro nadat hij aan de kant werd geschoven wegens onvoldoende prestaties, worden de lonen van de gewone werknemers in de solden gezet.

    De directie van Carrefour beweert op te komen voor het “recht op arbeid” en gebruikt dat om het stakingsrecht opzij te schuiven. Zou hetzelfde argument van het “recht op arbeid” ook gebruikt worden voor de 1.560 jobs die in 2007 verdwenen zijn bij Carrefour in ons land? Als we willen opkomen voor onze koopkracht, moeten we opkomen voor degelijke arbeids- en loonsvoorwaarden. Dat geldt voor Carrefour, maar ook voor andere bedrijven. Het feit dat er solidariteitsdelegaties aanwezig waren, was belangrijk: het stakingsrecht belangt ons allemaal aan en we zullen dit verdedigen op de stakingspiketten.

  • Carrefour herhaalt schandalig optreden in Kraainem

    In Kraainem herhaalde Carrefour haar gespierde anti-vakbondsoptreden van vorige zaterdag. Met deurwaarders en politie werd ingebeukt op de stakingspiketten. Het fysiek aanvallen van stakingspiketten was niet meer gezien sinds decennia. Vandaag gebeurde het in Kraainem: een staker moest met een ambulance worden afgevoerd. Hieronder vind je de reportage van het VRT-nieuws over dit schandaal. Meer info volgt ongetwijfeld de komende dagen.

    Video van het VRT-nieuws

  • Patronale agressie en onverantwoord politieoptreden bij Carrefour Sint-Pieters-Leeuw om de uitbuiting van het personeel op te drijven

    Deze zaterdag werd opnieuw actie gevoerd aan verschillende vestigingen van Carrefour. Voor de eerste maal gaf een rechter in Mechelen toe dat het niet aan de rechtbanken is om tussen te komen in een syndicaal conflict. In Waterloo weigerde de politie in te grijpen tegen de actievoerders. Heel anders was het in Sint-Pieters-Leeuw: aangespoord door een bijzonder agressieve winkeldirecteur, en een arrogante deurwaarder ging de politie van Sint-Pieters-Leeuw met veel enthousiasme over tot bedreigen en uiteindelijk arresteren van verschillende vakbondsmilitanten.

    Verslag door één van de gearresteerden

    Agressie en repressie tegen arbeiders

    Een vijftigal vakbondsmilitanten had vanaf 5u postgevat vóór de deuren van de Carrefourvestiging. Het ging uiteraard om militanten uit de vesting zelf, en delegees uit andere Carrefourwinkels, maar ook om militanten uit supermarkten van andere ketens, en vakbondsmilitanten uit andere sectoren zoals het onderwijs, NMBS,.. die het piket ondersteunden. Nu ook Delhaize van plan is om een nieuwe winkel te openen onder het barslechte paritair comité 201.01, en ook andere bedrijven, zoals Beaulieu gretig gebruik maken van dwangsommen en politiegeweld in sociale conflicten, is het duidelijk dat deze strijd lang niet meer enkel om de werkomstandigheden in de nieuwe Carrefour Blauwe Toren in Brugge gaat. Het gaat er om dat het patronaat van de huidige situatie gebruik wil maken om op een veel agressievere manier om te gaan om sociale conflicten. Nu de beweging rond de koopkracht ietwat is afgezwakt, en de onderhandelingen rond het IPA, en de strijd over wie de crisis zal gaan betalen nog moet worden gevoerd, wil het patronaat duidelijk maken dat ze bereid is desnoods met geweld elk vakbondspiket aan te pakken.

    Op dat vlak heeft de directie van Carrefour zaterdagochtend niet vergeten haar bijdrage te leveren. Carrefour was naar de rechtbank getrokken met advocaten van het gerenommeerde advocatenkantoor Claeys&Engels. Deze firma heeft zich de voorbije jaren gespecialiseerd in het breken van vakbondsacties: in 2005 boden zij een “hotline” aan voor patroons die snel een piket voor hun poorten wilden laten verwijderen, en vorig jaar nog schepten ze een precedent door stakende arbeiders op de luchthaven van Zaventem individueel voor de rechter te slepen. Al vroeg patrouilleerde de winkeldirecteur, geëscorteerd door de lokale politie van Sint-Pieters-Leeuw over de parking, onder meer om een handvol werkwilligen te verzamelen dat later de winkel zou proberen binnen te gaan. Ondanks de intimidaties en dreigtelefoons waaronder het personeel de voorbije weken te lijden had, zou uiteindelijk slechts een tiental werknemers, op een totaal van 112, opdagen om te werken. Dat is mijlenver verwijderd van de 70% tot 80% werkwilligen die in de media werd geclaimd. Blijkbaar heeft de directie naast haar lacunes op het gebied van arbeidsrecht ook weinig kaas gegeten van elementaire wiskunde…

    Deurwaarders en de privé-militie van het patronaat

    Omstreeks 8u kwam een gerechtsdeurwaarder een vonnis op basis van een eenzijdig verzoekschrift van de directie betekenen: in mensentaal: hij kwam melden dat iedereen die de toegang tot de winkel zou verhinderen 1000 euro per klant of werkwillige die niet binnen kon gaan zou moeten betalen. De heer gerechtsdeurwaarder deed echter weinig moeite dit vonnis op voorhand duidelijk uit te leggen, maar besloot toch zeer snel de politie te vragen zeer hardhandig op te treden tegenover elke syndicalist die iets deed dat niet naar de zin van de directie was.

    Ook de auteur van dit artikel mocht de sterke arm van de wet voelen: toen de winkeldirecteur mij op zeer brutale manier probeerde omver te duwen, en ik weigerde onmiddellijk opzij te gaan, werd ik al snel opgepakt, en onmiddellijk bestuurlijk aangehouden. Nog een tiental andere militanten mocht die ochtend profiteren van de gastvrijheid van het cellenblok van de lokale politie van Sint-Pieters-Leeuw.

    De meesten werden opgepakt enkel en alleen omdat ze pamfletten uitdeelden aan nieuwsgierige klanten waarin de redenen voor de staking werden uitgelegd. Toen de deurwaarde merkte dat heel veel klanten sympathie toonden voor de stakers, en duidelijk maakten dat ze in deze omstandigheden dan maar hun boodschappen zouden gaan doen in een nabijgelegen Lidlvestiging, werd ook het uitdelen van pamfletten plots verboden. Blijkbaar zijn heel wat leden van het politiekorps van Sint-Pieters-Leeuw grote fans van Amerikaanse politieseries: met veel enthousiasme en veel spektakel kweten ze zich aan hun taak: zo sprongen drie politieagenten letterlijk op de rug van een vrouwelijke vakbondsmilitante die net een pamflet had uitgedeeld aan een voorbijganger. De militante kwam hierbij zeer hard in aanraking met het asfalt van de Carrefourparking, en werd hardhandig in een aanstormende combi geduwd.

    De gerechtsdeurwaarder genoot duidelijk van zijn functie als almachtige keizer van de Carrefourparking. Met Berlusconiaanse arrogantie en trots verkondigde hij aan elke vakbondsmilitant die hem voor de voeten liep dat hijzelf vandaag “oppermachtig was”, en hij het recht had “elke militant wiens gedrag hem niet aanstond willekeurig te laten oppakken”. Aanwezig zijn in vakbondskleuren op de parking was hiervoor al voldoende, smaalde hij zelfvoldaan. Jammer voor de man werd dit soort uitspraken meestal op hoongelach onthaald, de man had zich blijkbaar ook al aan vorige piketten op deze wijze onsterfelijk belachelijk gemaakt. Dit alles zou ons goed kunnen doen lachen (de makers van “In de Gloria” hadden het niet beter kunnen bedenken) mocht het niet zo ernstig zijn: dit voorval toont nog aan dat eenzijdige verzoekschriften de deur openzetten naar een totaal verbod op syndicale activiteiten: zelfs een pamflet uitdelen of antwoorden op vragen van geïnteresseerde klanten was verboden.

    Einde van het stakingsrecht?

    De aanwezige vakbondsmilitanten waren het er allemaal over eens dat dit een zeer belangrijke strijd was. Dit toestaan is de deur openzetten voor het inperken van het stakingsrecht, en het verder verspreiden van slechte loon –en werkomstandigheden in alle bedrijven in ons land. Jammer genoeg wordt er op dit ogenblik bijzonder weinig ondernomen vanuit de vakbondstop om dit belangrijk gevecht te winnen. De militanten van buiten Carrefour die aanwezig waren om de piketten te versterken, waren gemobiliseerd omdat ze lid zijn van linkse politieke partijen zoals de LSP, of op basis van persoonlijke relaties met militanten van Carrefour. Er is geen nationale mobilisatieoproep. Dat maakt dat heel wat militanten de toekomst voor deze beweging zeer negatief inzien: velen denken niet dat we kunnen winnen. Nochtans zijn er heel wat tactieken die zouden kunnen werken mits een ernstige mobilisatie: enkele voorbeelden:

    • Op 22 oktober bleef de nieuwe Carrefour Blauwe Toren in Brugge dicht, omdat bijna duizend vakbondsmilitanten de ingang bezetten. Tegen een dergelijke overmacht kan zelfs de meest gemotiveerde gerechtsdeurwaarder niet op: geen enkele politieagent zou het in zijn hoofd halen een dergelijke militantenstroom aan te vallen. Waarom aan de huidige wekelijkse acties aan 5 Carrefourvestigingen in België geen regionale mobilisatie koppelen, met duidelijke mobiliseerstreefdoelen, zodat steeds honderden militanten de deuren kunnen dichthouden?
    • Aan de piketten werd ook gesproken over “ludiekere” acties om tussen twee grote stakingen door de strijd verder te zetten: waarom niet met een honderdtal mensen elk een winkelkar vullen met niet-bederfbaar voedsel, die daarna achtergelaten kan worden aan de kassa? Of een zitstaking met ondermeer een mobilisatie rond studenten. Solidariteitspaginas op Myspace en Facebook toont dat heel wat mensen bereid zijn aan dit soort acties deel te nemen.
    • De centrale markt voor Carrefour is natuurlijk Frankrijk. Wat zou het effect zijn mocht niet enkel in België, maar ook in een tiental Franse vestigingen regelmatig worden gestaakt uit solidariteit? Dit zou de internationale directie van Carrefour onmiddellijk in grotere problemen brengen.
    • Waarom geen acties aan de bureaus van advocatenkantoren zoals Claeys&Engels, die een heel winstgevende zaak hebben gevonden in het systematisch ondermijnen van de vakbondsrechten in ons land? De patronale agressie zou hierbij kunnen worden aan de kaak gesteld.

    Het woord aan de basis

    Om af te ronden enkele verslagen van gesprekken met vakbondsmilitanten van Carrefour die iets meer duidelijkheid geven over de concrete werkomstandigheden bij Carrefour.

    Een BBTK-delegee vertelt: “Het is geen publiek geheim dat de zaken bij Carrefour niet goed gaan. De Franse directie is van plan om op termijn uit de Belgische markt te stappen, zoals ze dat ook in Portugal en Zwitserland hebben gedaan. Dit is de echte reden voor de invoering van het paritair comité 202.01 in Brugge Blauwe Toren: op die manier wordt de vestiging natuurlijk een pak winstgevender. De bedoeling is Super-GB’s die vorig jaar werden gefranchiseerd: een rapport opstellen over het gebrek aan winstgevendheid van de vestigingen, en dan het personeel voor de keuze stellen: ofwel sluiten, ofwel komen werken in een slechter betaald paritair comité.

    “Sinds de overname door Carrefour heeft de directie niets anders gedaan dan het personeel bedriegen en bestelen: zo werden alle personeelsleden tien jaar geleden voorgesteld voor 500 euro aandelen te kopen in Carrefour: de directie zou telkens nog eens 4500 euro bijleggen. De bedoeling zou zijn dat na 5 jaar de aandelen werden verkocht, de werkgever nam de 4500 euro terug, de rest van de winst was voor het personeelslid. De aandelen bleven die 5 jaar echter constant zakken: uiteindelijk kreeg iedereen z’n 500 euro terug, maar geen cent meer. De directie had wel maar eventjes een renteloze lening van zo’n 10 miljoen euro gekregen van het personeel. Vreemd genoeg begonnen de aandelen vlak na de verkoop door het personeel wel pijlsnel te stijgen. Veel mensen beseften toen dat ze bedrogen waren.

    “Ook voert men al jaren een constante afvloeiingspolitiek: enkel al in 2007 verdwenen 1550 jobs bij Carrefour! Hierdoor worden rayonvullers opgeroepen om kassadiensten te doen, maar raakt de stok niet aangevuld, zijn de rekken wanordig en dergelijke. Dit heeft heel veel bijgedragen tot het constante verlies aan marktaandeel van Carrefour. En het overgebleven personeel wordt uitgeperst als citroenen: Carrefour voerde de 18-urenweek ipv. de 20-urenweek in: hierdoor werken kassiersters 6 dagen per week telkens 3 uur, en geen 4 uur: resultaat: Carrefour moet geen verplichte 15 minuten pauze meer geven… Een kassierster verdient hiervoor nauwelijks 600 euro per maand mee. En nu willen ze via het nieuwe paritair comité daar nog eens 30% van af doen: van hongerlonen gesproken…”

    Een groepje LBC-delegees uit enkele Brusselse Carrefourvestigingen vertellen ons: “De directie vertelt dat de werknemers in de nieuwe Brugse Carrefourvestiging daar uit vrije wil zijn gaan werken. Dit is een grote leugen. De lokale RVA organiseerde in de nieuwe winkel een “Jobday”, waar zo’n 300 werklozen verplicht werden aan deel te nemen, en hun CV achter te laten. Anders zouden ze hun uitkering verliezen. Dit is de reden waarom ze zich kunnen veroorloven dergelijke schandalig lage lonen te betalen: het zijn werklozen die met hun rug tegen de muur werden gezet! Van de 150 mensen die 3 weken begonnen te werken in de nieuwe vestiging, zijn er reeds 20 ontslagen: het werkritme voor kassiersters en rayonvullers bij Carrefour is zó hoog, dat veel mensen dat fysiek gewoon niet aankunnen. Maar dit alles wordt niet gezegd in de propagandacampagne van de directie. Hetzelfde met de werkwilligen: mensen worden opgetrommeld door de directie om te gaan werken, en hen wordt voorgelogen dat er géén piket staat. Op het moment ze aankomen is het echter al te laat: wie dan nog vertrekt staat onmiddellijk gebrandmerkt bij de directie die nauwkeurig in de gaten houdt wie werkt tijdens de staking en wie niet. De mensen hebben veel angst, en worden letterlijk geterroriseerd door hun directeurs en kaderleden, ze worden thuis constant telefonisch lastiggevallen, bedreigd op de werkvloer. Dit zorgt ook voor enorme spanningen tussen stakers en niet-stakers: de sfeer op de werkvloer is werkelijk niet meer te harden… Vandaag begint 11.11.11 met een campagne “Werknemers zijn geen werktuigen”, waarbij ze de uitbuiting in de lageloonlanden aanklagen. Die mensen zouden beter eens komen kijken hoe het er in de Belgische supermarkten aan toe gaat!

    “Toch begrijp ik de werkwilligen hier in Sint-Pieters-Leeuw niet: het is de minst presterende Hypercarrefour van allemaal: onlangs werd de helft van de winkel verkocht aan mediamarkt, omdat er gewoon te weinig klanten komen voor de winkelgrootte. Iedereen weet dat het net deze winkel is die het snelste onder het “Bruggesysteem” zal terecht komen: maar als we de strijd dàn pas moeten voeren, zal het te laat zijn nog iets te doen…”

  • Mechelse rechter weigert tussenkomst collectief conflict

    Terwijl in Sint-Pieters-Leeuw de lokale manager van Carrefour het bevel uitoefende over de deurwaarder en de politie, bleef het in Mechelen wel rustig. Ook hier was er opgeroepen tot een stakingspiket aan de Carrefour in Mechelen-Noord. Rond 7u waren er al een 80-tal aanwezigen, nadien volgden nog extra solidariteitsbezoeken. Ook LSP was ter plekke met een 10-tal militanten uit Antwerpen en Mechelen.

    Aan de Carrefour in Mechelen was er een strijdbare sfeer onder de syndicale militanten van de drie vakbonden. Er waren solidariteitsbezoeken van verschillende militanten en secretarissen van zowel ACV als ABVV. Zo merkten we nationale verantwoordelijken van LBC op naast de onvermijdelijke aanwezigheid van militanten van de Algemene Centrale Antwerpen-Waasland.

    Het bleef rustig aan dit stakingspiket, hier geen deurwaarders en als er al politie een kijkje kwam nemen was het om een babbeltje te doen met de aanwezigen. Het verschil met Sint-Pieters-Leeuw? De rechter in Mechelen weigerde het eenzijdig verzoekschrift van de directie te ondertekenen omdat dit verzoekschrift een inbreuk is op het stakingsrecht. Zo horen we het eens van een andere – en in juridische kwesties onverdachte – bron. De Mechelse rechter stelde dat een eenzijdig verzoekschrift enkel kan bij “volstrekte noodzakelijkheid” wat hier niet het geval was. Hij voegde er aan toe: “Het stakingsrecht is een grondrecht. We kunnen niet a fortiori oordelen dat feiten zullen worden gepleegd die de grenzen van het stakingsrecht overschrijden.”

    Dat lijkt ons een correcte interpretatie te zijn en het ligt in de lijn van eerdere beslissingen, maar het staat wel frontaal tegenover de wijze waarop in Sint-Pieters-Leeuw werd omgesprongen met het stakingsrecht. Daar werd het stakingsrecht afgeschaft en werd een stap terug in de tijd gezet, op weg naar de 19e eeuw met bijhorende repressie tegen arbeidersstrijd.

    Ook in Mechelen was er aan het piket discussie over het stakingsrecht. Na wat er gisteren gebeurde in Sint-Pieters-Leeuw zal er dringend een syndicaal antwoord moeten komen. De stakersposten gisteren waren eigenlijk nog veel te klein met telkens een 100-tal aanwezigen in Mechelen en Sint-Pieters-Leeuw. Voor volgende week wordt het bovendien moeilijk in het Brusselse om een gelijkaardige actie te houden als een 50-tal mensen een eenzijdig verzoekschrift betekend kregen waarin hen een actieverbod wordt opgelegd (één van de gearresteerden die het deurwaardersexploot kreeg, vertelde ons dat de deurwaarder hem zei dat “actievoeren” breed kan worden geïnterpreteerd – gaan winkelen kan ook al volstaan om een dwangsom van 1.000 euro opgelegd te krijgen!).

    Er zal nood zijn aan een publieke en massale oproep om volgende week bijvoorbeeld aan dezelfde vestiging van Carrefour in Sint-Pieters-Leeuw met een nationale mobilisatie over alle sectoren heen het stakingsrecht te gaan veilig stellen en de deurwaarders wandelen te sturen. Wat zal de directie beginnen tegen een stakerspost van 1.000 of meer aanwezigen? Een massale reactie van de arbeiders is het sterkste wapen waarover we beschikken, we zullen na de provocatie van zaterdag dat wapen moeten inzetten!

  • VRT-verslag over de staking bij Carrefour

    Hieronder vind je een videoverslag van de VRT over de acties bij Carrefour gisteren. In Mechelen slaagde de directie er niet in om een eenzijdig verzoekschrift ondertekend terug te krijgen van de rechter. Daarop werd maar overgegaan tot het verkondigen van leugens over het stakingspiket en het "werkwillig" personeel. Op het piket waren solidariteitsdelegaties, maar de overgrote meerderheid van de aanwezigen waren militanten van bij Carrefour zelf.

  • Acties Brusselse ambtenaren worden grimmiger

    Gisteren was het de derde keer op rij dat de Brusselse ambtenaren op straat kwamen om hun looneisen in het kader van een sectorieel akkoord 2008-2009 kracht bij te zetten. Dat gebeurde eerder al op 16 juni en daarna op 25 september. Vorige keren moest het ABVV alleen mobiliseren. Deze keer gebeurde dat in "gemeenschappelijk front", of dan toch wat daarvoor door moest gaan.

    Uiteindelijk betoogden zo’n 1500 personeelsleden, hoofdzakelijk ABVV-ers, een opvallende groep van het ACLVB dat vooral onder de brandweer, het reinigingspersoneel en de politie goed vertegenwoordigd is, en een kleine groep ACV’ers, die niettemin het lef hadden het ACLVB de kop van de betoging te willen betwisten. Nauwelijks twee dagen eerder had het ACV echter het geweer van schouder veranderd door enkel de afgevaardigden op te roepen om met syndicaal verlof deel te nemen. De andere militanten en de leden werden door de ACV delegees verzocht op het werk te blijven. Bij het ABVV konden ze er niet om lachen.

    Het ABVV nam de gelegenheid te baat om ‘s ochtends de militanten van het OCMW-Ganshoren een handje toe te steken. Die hebben naar verluidt af te rekenen met een secretaris die er nog 19de eeuwse methodes op na houdt. Intimidatie van personeel dat het waagt met de vakbonden om te gaan, hoort daarbij. Het 30-koppig piket te woord staan duidelijk niet. Daarvoor mocht de burgemeester van Ganshoren, Mvr Carthé, opdraaien. Ze beloofde enkele onregelmatigheden na te zullen gaan. We zijn benieuwd.

    Oorspronkelijk vroegen de vakbonden 150 € opslag. Dat is geen overbodige luxe als men weet dat maandlonen van goed 1100 € in een aantal van de Brusselse diensten geen uitzondering zijn. Volgens de vakbonden hadden ze de Brusselse regering deze zomer zover gekregen om twee loonsverhogingen van elk 37,5 € bruto toe te zeggen, de ene met ingang op 1 jan 2009, de ander vanaf 2010. Intussen is de regering op die toezegging echter teruggekomen, officieel omwille van de verslechtering van de regionale inkomsten.

    Midden oktober stelde de regering nog maar 20 euro voor en nu blijkt dat de ministers het zelf niet meer weten. Volgens minister-president Piqué (PS) is de regering bereid een luttele verhoging van de maandwedde met 20 € netto toe te staan. Diens collega, staatssecretaris voor Openbare Diensten Brigitte Grouwels (CD&V), heeft het over 20 € bruto. Volgens Staatssecretaris Emir Kir (eveneens PS), verantwoordelijk voor openbare netheid, zou het nog anders zijn. Hoe dan ook, van de oorspronkelijke eis van 150 € zijn we mijlenver verwijderd.

    Geen wonder dat de gemoederen na afloop goed verhit waren. Drie keer staken en betogen, drie keer nada. Wat nu? Hier en daar werd de vraag naar een actieplan geopperd, maar er kwam geen antwoord en dus droop iedereen met een flinke portie frustratie af, eerst langs de stoep, dan tussen de auto’s en dan was dat gat daar, de tunnel en hop, "als een bende wilden" zouden onze patroons declameren, in wer’kelijkheid als een spontane collectieve inval, voor we het goed en wel beseften, stapten we zwaaiend en beslist door de tunnels van de Brusselse ring om Brigitte Grouwels en Emir Kir om uitleg te vragen.

    Bij Bruxelles Propreté zijn ze gewoon met afval om te gaan. Eieren en vuilniszakken vlogen richting kabinet. Vuilniszakken werden in brand gestoken. "Stank? Daar zitten wij dagelijks in, dat ze eens goed het aroma opsnuiven dat wij dagelijks voorgeschoteld krijgen en dan hun loon naast dat van ons leggen. Geld willen wij!" De vraag naar een goed voorbereid en degelijk actieplan waarbij een na een de bedrijven stil worden gelegd is meer dan nodig.

    Traditiegetrouw waren op deze betoging en erna geen politici te bespeuren. Die stonden allemaal aan de andere kant van de barrière, afgeschermd door politie. Enkel LSP, met een stand, pamfletten en de verkoop van een 30-tal exemplaren van Socialistisch Links en een militant van de PvdA stonden aan de kant van de ambtenaren. Het wordt tijd dat de vakbonden de illusies in de sociaal- en christendemocraten laten varen.

  • Staking ASZ opgeschort tot 1 december

    Op verschillende campussen van het ASZ (Algemeen Stedelijk Ziekenhuis) te Aalst, Wetteren en Geraardsbergen werd drie dage gestaakt. Dat sociaal conflict zat er al een tijd aan te komen. Nu is de staking opgeschort tot 1 december. Er werd een protocolakkoord gesloten waarin de vakbonden de tijd krijgen om het dossier te “herbekijken”.

    Artikel overgenomen van de berichten op de blog van de Aalsterse linkse socialisten

    Staking in ASZ

    Het personeel protesteert tegen het verbreken van de belofte door de directie in verband met vaste benoemingen. Zo’n 350 personeelsleden waren geslaagd voor een examen dat uitzicht gaf op een vaste benoeming. Verleden jaar beloofde de directie dit uit te voeren maar nu heeft ze echter beslist om over te gaan tot het benoemen van slechts 42 van de 350 werknemers…

    Reden van die beslissing is de erbarmelijke staat van de pensioenkas die door het ASZ zelf beheerd wordt. De ‘tweede pensioenpijler’, beter gekend als ‘groepsverzekering’, die de directie als alternatief aanreikt, vinden de vakbonden een troostprijs.

    Rond 8 uur stonden op 3 november zo’n veertig actievoerders aan de hoofdingang en de personeelsingang van de campus in Aalst.

    Een pittig detail: voorzitter van het ASZ is Daisy Van Gheit van de SP.a. Voorzitter van het OCMW en ‘superschepen’ (als OCMW-voorzitter maakt hij deel uit van het schepencollege waar hij tevens verantwoordelijk is voor ‘Welzijn en Sociale Zaken’) is partijgenoot Patrick De Smedt.

    Het recente pleidooi voor een ‘eerlijke maatschappij’ van Caroline Gennez klinkt wel erg wansmakelijk voor wie de interne keuken van het ASZ en het OCMW kent… Jarenlang wanbeleid door de SP.a-clan in het ASZ kon niet ongestraft blijven: dit moest vroeg of laat tot een conflict komen. De aangekondigde ondergang van de SP.a in Aalst?

    Stakingsrecht: nooit van gehoord?

    De manier waarop er werd omgegaan door de burgemeester en politie met het stakingsrecht was allesbehalve en tartte voor de verandering weer alle verbeelding. "De staking werd steeds grimmiger", zei ASZ-voorzitter van SP.a-signatuur Daisy Van Gheit. Dit lijkt ons vrij logisch als men het personeel behandelt als criminelen die men thuis in de combi duwt.

    Opeisingen zijn de bevoegdheid van de gouverneur, niet van de burgemeester die echter niet aan haar proefstuk toe is. Tijdens een recent sociaal conflict bij de Aalsterse brandweer overschreed de burgemeester ook al haar bevoegdheid. Wij citeren Serge Meeuws van de VSOA: "We betreuren dat de burgemeester haar ambt misbruikt om personeelsleden op een onrechtmatige manier op te vorderen en onder druk te zetten… Met onrechtmatige middelen het personeel dwingen om te werken, is een miskenning van het grondwettelijk stakingsrecht."

    Burgemeester Ilse Uyttersprot (CD&V) beweert dat door een gebrek aan duidelijke reglementering het de taak van de burgemeester is om personeel voor het ASZ op te vorderen. Ook de burgemeesters van Wetteren en Geraardsbergen deden dit. Personeelsleden werden ‘s ochtends vroeg door een politiecombi opgehaald (ZONDER bevel van de gouverneur) en aan het ziekenhuis afgezet. Soms gebeurde dit op een vrij brute manier. Voor anderen was het dan weer een voordeel: zo kreeg bijvoorbeeld iemand die in Aalst woont maar in Geraardsbergen werkt en in normale omstandigheden de trein neemt, dezelfde ‘taxi-service’ van de politie. In Wetteren zou de politie personeelsleden uit het piket gepikt hebben om ze te dwingen aan het werk te gaan. Het ASZ mag alvast het rijtje aanvullen van Carrefour, Eandis, Beaulieu…

    Hieronder publiceren we letterlijk de tekst van het protocolakkoord:

    De staking van heden wordt opgeschort onder voorwaarden opgenomen in onderhavig protocolakkoord, afgesloten tussen de drie vakorganisaties en een delegatie namens het bestuur van het ASZ, hierna genoemd de partijen. Dit akkoord gaat in op heden 5/11/08 bij aanvang van de nachtshift en eindigt op 30/11/08 om middernacht. Het akkoord is in onderling overleg verlengbaar en/of te wijzigen.

    1. Elke beslissing m.b.t. pensioendossier en de niet-statutarisering wordt opgeschort, inbegrepen de beslissing tot toetreding tot RSZPPO.
    2. In overleg tussen partijen wordt de pensioenstudie, zoals die is voorbereid met inbreng van Ethias en aangewend in voorbereiding van de beslissingen die zijn genomen in de raad van bestuur van het ASZ, door partijen opnieuw onderzocht. De aangewende methode wordt geëvalueerd en na consensus over de aangewende methode wordt een actuariële studie uitgevoerd.
    3. Op basis van deze studie zullen partijen nauw overleg plegen om binnen de haalbare financiële mogelijkheden van het ASZ in ‘t algemeen en de deelgenoten in het bijzonder de nodige beslissingen te nemen m.b.t. het pensioendossier en de daarmee samenhangende beslissingen inzake personeel.
    4. Partijen engageren zich om vanaf heden nauwer en transparanter met elkaar samen te werken.
    5. Het ASZ engageert zich om het openbaar karakter en het openbaar statuut van het ziekenhuis te vrijwaren.

  • Betoging ZNA: fotoreportage

    Woensdag betoogden in Antwerpen zo’n 800 werknemers van het Ziekenhuis Netwerk Antwerpen (ZNA) tegen de ondermijning van de arbeidsvoorwaarden via het creëren van een nieuwe structuur voor het schoonmaak en keukenpersoneel (deze nieuwe structuur zou Synartes noemen). We kregen een aantal mooie foto’s toegestuurd door Patricia uit Deurne.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping