NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Agfa-Gevaert: arbeiders weigeren inlevering op loon

    Een referendum onder de arbeiders van Agfa-Gevaert leverde een duidelijk beeld op van de stemming onder het personeel: 73% verwierp het voorstel van de directie om in te leveren op de lonen. De directie wou aanvankelijk 10% loon laten inleveren, onder syndicale druk bij de onderhandelingen werd dat tot 3% teruggebracht. Maar ook dat is niet aanvaardbaar voor de arbeiders.

    De directie wou klaarblijkelijk aan het loon van de arbeiders zitten. Dat was het centrale punt dat in de onderhandelingen met de bonden steevast terug naar voor kwam. Mogelijke alternatieven voor de geplande besparingen werden door de directie van tafel geveegd. Zelfs pistes als loonlastenverlagingen op ploegenarbeid, verhoogd percentage tijdelijke werkloosheid,… werden door de directie afgewezen. Het doel van de directie was expliciet en duidelijk: de lonen zelf aanpakken en daarmee een voorbeeld stellen.

    De vakbonden zijn vrij ver gegaan bij het overwegen van mogelijkheden. Er werd zelfs gepoogd om een gelijkaardige regeling als bij de bedienden voor te stellen waarbij enkele maanden 80% zou gewerkt worden, gecombineerd met loonlastenverlaging op ploegenarbeid, tijdelijke werkloosheid, gesubsidieerde arbeidsduurverminderingsdagen,… Zelfs dat ging niet voor de directie. Hierop hebben de arbeidersbonden de onderhandelingen verlaten.

    De directie deed hierna een eenzijdig voorstel dat aan de arbeiders werd voorgelegd. Het betrof een inlevering op het loon van 3% en het invoeren van 9 onbetaalde werkdagen in een periode van 20 maanden. De directie stelde meteen dat het andere eenzijdige maatregelen zou nemen indien dit voorstel werd verworpen. 73% van de arbeiders stemde tegen het voorstel waardoor het nu afwachten is wat de directie zal doen.

    Op een aantal punten, zoals de afschaffing van het collectieve busvervoer, lijkt de directie intussen aan te dringen. Voor het afgelopen weekend werd geen busregeling doorgegeven. Dergelijke elementen zijn natuurlijk belangrijk, maar het centrale punt voor de verwerping van de voorstellen van de directie was wel degelijk de vraag naar een inlevering op het loon.

    In de media verklaarde Bruno Verlaeckt, secretaris van de Algemene Centrale, terecht: “De arbeiders leveren al jaren in met herstructureringen en tijdelijke werkloosheid. Voor hen is het welletjes geweest.” Morgenochtend zijn nieuwe onderhandelingen gepland. Wordt ongetwijfeld vervolgd…

    > Website van ABVV-Gevaert

  • Privatisering pensioenen niet zonder risico

    De afgelopen jaren werden we om de oren geslagen met allerhande private pensioeninitiatieven. Naarmate het wettelijk pensioen verder uitgehold werd, nam het belang van de tweede en derde pensioenpeiler toe. Dat zijn in feite verdoken privatiseringen van een cruciaal onderdeel van de sociale zekerheid. Bovendien werd het gebruikt om over fondsen te beschikken waarmee kon worden gespeculeerd op de beurzen. Dat dreigt nu tot grote problemen te leiden.

    De ineenstorting van de financiële markten heeft ook veel pensioenfondsen getroffen. Dat kan op termijn de groepsverzekeringen van heel wat werkenden bedreigen. In steeds meer bedrijven wordt gewerkt met een groepsverzekering met het oog op een aanvullend pensioen. Dat werd vaak ingevoerd in de plaats van een loonsverhoging. Het klonk interessant: voor de werknemer was er een aanvulling op het pensioen, voor de werkgever een stuk loon waarop amper belastingen werden betaald en voor de pensioenfondsen middelen om op de beurs snel nog meer middelen te verzamelen. Deze illusie werd doorprikt met de financiële crisis.

    Eind 2008 hadden 107 van de 250 pensioenfondsen (per bedrijf of per sector) een tekort op korte en/of lange termijn. De CBFA (Commissie voor Bank-, Financie- en Assurantiewezen) maakte bekend dat er op korte termijn een tekort van 530 miljoen euro is, op lange termijn gaat het om 1,39 miljard euro. 7% van de kortetermijnverplichtingen zijn niet gedekt, 15% van de langetermijnverplichtingen evenmin.

    Dat is uiteraard hallucinant. Het gaat immers om een deel van ons loon dat op specifieke manier werd toegekend om minder belastingen te betalen, maar waar we wel recht op hebben. Waarom kan dat geld dan zomaar vergokt worden in de casino’s van het kapitalisme?

    Op korte termijn zou er geen groot probleem zijn omdat de inrichters van het pensioenfonds (de werkgevers) de tekorten zelf moeten bijpassen. Alleen is het duidelijk dat een werkgever die extra moet betalen aan het pensioenfonds zal zoeken naar methoden om dat geld elders te verhalen op de werknemers. We zullen met andere woorden zelf moeten opdraaien voor de tekorten. De CBFA waarschuwt wel voor grotere problemen op langere termijn: als een bedrijf failliet gaat, kan het niet meer bijspringen en kan het aanvullend pensioen wel als sneeuw voor de zon smelten.

    Werkenden die jarenlang middelen hebben afgedragen aan een pensioenfonds dreigen zo afgescheept te worden met een beperkter pensioen. En dat niet omdat ze zelf in de fout zijn gegaan, maar wel omdat anderen met hun geld zijn gaan speculeren en hebben verloren. Hoe kan het risico op dit soort toestanden worden vermeden? De beste oplossing is natuurlijk het terugschroeven van de privatisering van de pensioenen. Dat kan enkel door het opdrijven van de pensioenbedragen zodat deze leefbaar worden. Het wettelijk pensioen in ons land volstaat voor velen niet om uit de armoede te blijven. Dat is de kern van het probleem.

    Een hoger wettelijk pensioen en het terugdrijven van de privatisering van de pensioenen (via de tweede en derde peiler) moeten ervoor zorgen dat de kloof tussen de armste en rijkste gepensioneerden wordt beperkt. Iedereen heeft recht op een menselijke oude dag.

  • Total gaat voor harde confrontatie met Engelse arbeiders

    Bij de raffinaderij van Total in het Engelse Lindsey is er opnieuw sociale onrust. Eerder kwam het bedrijf in het nieuws omdat het Britse bouwvakkers wou vervangen door goedkopere Italiaanse en Portugese arbeiders. Dat lukte niet, maar het patronaat heeft haar nederlaag nog niet verteerd. Daarom werd overgegaan tot het ontslag van de bouwvakkers om ze te vervangen door meer volgzame collega’s. Er kwamen solidariteitsacties waarop Total aankondigde dat het 900 arbeiders wil afdanken.

    Solidariteitsoproep

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    > Februari 2009: Bouwvakkers bij Lindsey Oil Refinary (Total) halen overwinning op het Europa van het kapitaal
    [/box]

    Op dinsdag 9 juni kondigde Shaw UK, een onderaannemer, reeds aan dat 81 bouwvakkers op de werf van Lindsey Oil Refinery “kans maakten” op ontslag. Een dag later volgde het ontslag van 51 arbeiders. Die 51 moesten direct vertrekken en zouden een weekloon krijgen als ontslagvergoeding. Er was geen syndicaal overleg. Tegelijk bleek dat een andere onderaannemer, RBC, 60 bouwvakkers had aangeworven vanaf 8 juni. Blijkbaar had RBC de jobs overgenomen van Shaw en moest dat verbergen hoe een aantal strijdbare militanten werden afgedankt. Het waren arbeiders van Shaw die de acties eerder dit jaar hadden geleid.

    Op 10 juni werd beslist om het werk neer te leggen en onderhandelingen op te starten tussen de delegees en het management. Dat leverde niets op waarop de volgende dag opnieuw werd gestaakt. Arbeiders van andere onderaannemers sloten zich daarbij aan. De directie van Shaw stelde dat het bedrijf van de werf zou gehaald worden indien het werk op maandag niet hervat worden. Qua dreigement kon dat tellen.

    Maandag stonden er piketten aan de ingang van de werf. De directie van Shaw was aan het nagaan hoe het haar dreigement van een lockout kon waarmaken. Er volgden nieuwe onderhandelingen, maar de directie eiste dat er eerst terug zou gewerkt worden vooraleer er over de ontslagen kon gesproken worden. De arbeiders namen dat ultimatum niet en besloten de staking verder te zetten.

    Op dinsdag 16 juni kwamen vertegenwoordigers van de vakbonden Unite en GMB naar de werf om met de stakers te spreken en hun eisen over te brengen aan de directie. De eisen waren duidelijk: intrekken van alle ontslagen, stoppen van de overuren, verdelen van het overblijvende werk aan het HDS3 project.

    De solidariteit met de arbeiders van Shaw breidde uit. Hierop besloot Total (de eigenaar van de olieraffinaderij Lindsey) om 900 arbeiders af te danken. Dat heeft geleid tot een snelle escalatie van de staking. Vanuit de stakers is er een vraag naar solidariteitsberichten. Deze kunnen worden gestuurd naar geminis@geminis.karoo.co.uk of telefonisch: 0044 7706 7 10041.

  • CREG: liberalisering doet ons meer betalen voor energie

    De liberalisering van de energiesector heeft geleid tot spectaculaire stijgingen van de energiefactuur die niet kunnen verklaard worden door de brandstofprijzen. Tot die conclusie komt de CREG (Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas). Sinds de liberalisering (5,5 jaar geleden) betaalt een doorsneegezin 30% meer voor elektriciteit en 90% voor gas.

    De prijsstijgingen voor energie de afgelopen jaren kunnen niemand ontgaan zijn. Velen schrikken als ze de energiefactuur bezorgd krijgen, steeds meer mensen vallen uit de boot en kunnen de rekening niet meer betalen. Het aantal wanbetalers neemt dit jaar verder toe: sinds het begin van het jaar zijn er 15.000 dossiers van energieverbruikers met betalingsmoeilijkheden bij gekomen (cijfers van Eandis en Infrax).

    De toename van het aantal wanbetalers wordt toegeschreven aan de economische crisis en de koude winter. Dat klopt natuurlijk, maar het is evident dat één van de grootste problemen met de energiefactuur het bedrag dat er op staat is. En dat bedrag is fors hoger geworden met de liberalisering van de energiemarkt.

    De CREG heeft het over een stijging van 30% van de elektriciteitsprijzen en 90% van de gasprijzen. Die stijging kan niet enkel door de hogere olieprijzen van de afgelopen jaren worden verklaard. Er wordt voorzichtig verklaard dat de “aanpassing van de tariefformules door grote spelers als Electrabel en Luminus” eveneens een grote rol hebben gespeeld in de stijging.

    Bovendien heeft de op dit ogenblik dalende olieprijs niet als gevolg dat ook de energiefactuur lichter zou worden. De CREG merkt op dat de stroomprijs sinds deze maand immers opnieuw aan het stijgen is. De daling was overigens uiterst beperkt.

    Wat de CREG natuurlijk niet zal (of kan) zeggen, is dat de liberalisering van de energiesector een flop is geworden voor de meerderheid van de bevolking. De enigen die profiteren zijn de grote aandeelhouders van energiebedrijven als Suez. Die zagen hun winsten toenemen op de kap van een steeds meer onbetaalbaar geworden energiefactuur voor de gewone gezinnen in ons land.

    Tegenover het falen van die liberalisering is er nood aan een nationalisatie van de energiesector onder gemeenschapscontrole. Waarom zouden we toelaten dat een handvol rijke aandeelhouders gaat lopen met winsten op een basisbehoefte als energie? Het nationaliseren van de energiesector zou meteen moeten gepaard gaan met de afschaffing van BTW op energie, BTW is immers een asociale vorm van belasting.

  • Fortis. Vijf toplui op een jaar tijd, kost voor wissels: 3,3 miljoen euro

    Een job verliezen is voor gewone werkenden een drama. Voor toplui is het doorgaans een aanleiding om langs de kassa te passeren en een gouden afscheidspremie op zak te steken. Bij Fortis wordt dit wel bijzonder flagrant met de opzegvergoedingen voor intussen vier toplui. De nieuwe ceo wordt de vijfde op een jaar tijd. Zijn voorgangers gingen lopen met 3,3 miljoen euro.

    De duurste vogel was Jean-Paul Votron die vijf jaar aan het hoofd van Fortis stond. Votron was topman in de periode dat recordwinsten werden geboekt. In 2006 en 2007 ging het telkens om zowat 4 miljard euro. Redenen genoeg om Votron te bedanken voor bewezen diensten eens de recordwinsten waren verdwenen en de bank bij de gemeenschap moest aankloppen voor steun en garanties. Votron kon vertrekken met een afscheidspremie van 1,3 miljoen euro.

    Hierna volgde een periode van twee maanden bestuur onder leiding van Herman Verwilst. Die kreeg een vergoeding van 800.000 euro, een jaarloon. Verwilst kon aanspraak maken op een vergoeding van 4,76 miljoen euro op basis van zijn 10 jaar anciënniteit bij Fortis. Hij beperkte zelf het bedrag tot “slechts” 800.000 euro. Een jaarloon van die omvang komt overigens overeen met een dagloon (inclusief weekends en verlofdagen) van meer dan 2.000 euro (bruto). Gewone werkenden moeten daar een maand voor werken.

    De opvolger van Verwilst was de goedkoopste: Filip Dierckx keerde na minder dan twee maanden terug naar zijn oude functie en kreeg geen vergoeding. Daarna volgde Karel De Boeck die sinds 2 december 2008 ceo was en nu wordt vervangen. De Boeck hield het langer vol dan Verwilst en krijgt dan ook meer: 1,2 miljoen euro of anderhalf jaarloon. Dat betekent dat Votron, Verwilst en De Boeck samen goed waren voor 3,3 miljoen euro ontslagvergoedingen. Samen met andere ontslagpremies van toplui bij Fortis is er volgens De Tijd reeds 9,9 miljoen euro aan opzegvergoedingen uitbetaald! Als de bank nog veel ceo-wissels doorvoert, zullen de overheidsgaranties nog goed van pas komen.

    De gemeenschap mag opdraaien voor het redden van de banken en het aanbieden van garanties als het fout gaat. Intussen wordt in alle talen gezwegen over de recordwinsten uit het verleden en wordt niet geraakt aan de gouden parachutes van de toplui. Blijkbaar willen de traditionele partijen en de grote banken dat de gemeenschap en het personeel (zowel als directe betrokken werknemers als belastingbetalers) de prijs voor de crisis betalen. Zelf blijven de toplui intussen verder graaien.

  • Ikea. Na 13 dagen staken een mooie overwinning in Hognoul (Luik)

    Afgelopen donderdag was er een nieuwe personeelsvergadering bij Ikea in Hognoul (bij Luik). Het personeel keurde er een voorstel tot akkoord goed dat eerder werd onderhandeld tussen vakbonden en directie. Vrijdag werd het werk hervat. Het gesloten akkoord vormt een belangrijke overwinning.

    Door Jean Peltier vanuit Luik

    Er werd 13 dagen gestaakt waarbij het personeel een enorme strijdbaarheid aan de dag legde in Hognoul. Deze staking kwam er omdat iedereen het beu was om steeds harder en flexibeler te moeten werken. De achteruitgang van de arbeidscondities en de pogingen van de directie om daar verder in te gaan, vormden de druppel die de emmer deed overlopen. Een werknemer vatte het als volgt samen: “Sinds enkele weken zagen we hoe het ene contract van bepaalde duur na het andere niet verlengd werd. Dat zorgde voor steeds meer problemen om het werk te organiseren en een verhoging van de werkdruk. Zeker met het perspectief van de uitbreiding van de winkel in de zomer woog dat door. Er werden kassa’s geïnstalleerd waar de klanten zelf hun producten moeten inscannen. De directie deed dit allemaal zonder enige uitleg. We werden telkens voor voldongen feiten geplaatst. En dan kwam plots de aankondiging van de directie dat er omwille van een dalend aantal bezoekers aan de winkels zou geherstructureerd worden: beëindigen van de contracten van bepaalde duur, vermindering van het aantal jobstudenten in de zomer als het personeel op vakantie gaat. Het werd duidelijk dat allemaal al maandenlang was voorbereid op nationaal vlak. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen, we gingen spontaan in staking en deze staking werd direct erkend.”

    Anne-Marie Dierckx, delegee van CNE (Franstalige christelijke bediendenbond), opende de personeelsvergadering door er de aanwezigen aan te herinneren dat de directie aanvankelijk niet wou onderhandelen en dinsdag na 13 uur onderhandelen niet bereid was tot een akkoord te komen. Op woensdag werd opnieuw een vergadermarathon gehouden. Na 12 uur werd nu wel een voorstel tot akkoord bekomen.

    Van -10.000 naar +11.000 arbeidsuren

    De kern van het resultaat van die onderhandelingen kan in twee cijfers worden samengevat. Aanvankelijk wou de directie het aantal arbeidsuren in Hognoul met 10.000 per jaar verminderen. Het akkoord van woensdag voorziet een toename met 11.336 uur.

    Dat zal vooral gebeuren door een aantal arbeidscontracten aan te passen, waardoor een aantal deeltijdsen kans maken op een groter aantal arbeidsuren met een beter contract. Een aantal contracten van bepaalde duur zullen worden omgezet in contracten van onbepaalde duur en er komen bijkomende aanwervingen. Het extra aantal arbeidsuren wordt bovendien niet verbonden aan de evolutie van het zakencijfer. Zelfs als de omzet daalt, blijft het aantal arbeidsuren constant. Diegenen wiens contract van bepaalde duur werd beëindigd, zullen prioritair in aanmerking komen voor nieuwe aanwervingen. Personeel dat op vakantie gaat, zal vervangen worden door studenten naargelang de behoeften in verschillende departementen.

    De directie heeft ook beloofd om de verschillende collectieve overeenkomsten na te komen. Aanvankelijk leek het erop dat de directie daar nogal soepel mee wou omspringen. Het toepassen van alle collectieve overeenkomsten zou volledig moeten worden doorgevoerd tegen 21 juli. De syndicale delegatie zal worden geraadpleegd indien er nieuwe contracten van bepaalde duur komen. De directie stemt ook in met een maandelijkse bijeenkomst met de syndicale delegatie om de toepassing van het akkoord te evalueren. De verantwoordelijke voor de “human resources” in Hognoul wordt door de nationale directie naar een andere functie overgeplaatst (“Er werd eerst gedacht aan een overplaatsing naar een andere zetel van de groep, maar we hebben gezegd dat dit niet echt sympathiek zou zijn voor de collega’s daar”, voegde een delegee eraan toe).

    Eenheid en strijdbaarheid

    De delegees stelden dit akkoord voor als een historisch akkoord. Terwijl er overal in de distributie en handel wordt geprobeerd om het personeel te laten inleveren met economische werkloosheid en ontslagen, is het een overwinning om de directie ertoe te dwingen om de werkgelegenheid uit te breiden. Dat gebeurde bovendien tegenover een directie die weigerde rekening te houden met de syndicale delegatie. Deze overwinning kan het patronale offensief doorbreken, zowel in de groep zelf als in de volledige sector.

    Iedereen op de bijeenkomst benadrukte dat deze overwinning niet mogelijk was geweest zonder de vastberadenheid en de eenheid van het personeel. De staking werd 13 dagen lang volgehouden ondanks inkomensverlies. Een delegee vertelde ons: “Deze staking was meer dan een geldzaak of zelfs een kwestie van werk, het was een strijd voor de waardigheid van de arbeiders.”

    Na een levendige discussie over de verschillende maatregelen en hun gevolgen, werd het voorstel aan een stemming onderworpen. Het resultaat was duidelijk: op 173 stemmen was 82,1% voor, 17,9% was tegen. Een grote meerderheid dacht dat dit akkoord het beste was dat kon worden afgedwongen. De tegenstemmers stelden de bereikte resultaten niet in vraag, maar er was wat twijfel over de manier waarop de extra uren zullen worden toegekend. Er was ook veel twijfel over de bereidheid van de directie om het akkoord correct toe te passen.

    Na een aantal tussenkomsten en dankwoorden van de delegatie aan het personeel en van het personeel aan de delegees, werd de bijeenkomst afgesloten met enkele strijdbare slogans als “Tous ensemble” en “Motivés, motivés”. Iedereen keerde huiswaarts met het gevoel dat een overwinning was bereikt.

  • Brugmann-ziekenhuis: strijd gaat verder

    We schreven reeds eerder over de acties van het personeel bij het Brugmann ziekenhuis in Brussel. De directie wil een deel van de gepresteerde overuren gewoon naar de prullenmand verwijzen in de plaats van ze uit te betalen. Op een personeelsvergadering (28 mei) werd besloten om actie te voeren op het ogenblik dat de nieuwe gebouwen van het ziekenhuis zouden worden ingehuldigd. Een 100-tal personeelsleden voerde effectief actie en toonde zo het ongenoegen tegenover de directie en de politieke verantwoordelijken die kwamen aan tafel schuiven aan een groot banket (waarvoor geen enkel personeelslid was uitgenodigd).

    Enkele foto’s van de actie vorige week

  • IAC. Actie voor vakbondsrechten

    Een kleine honderd militanten van vooral ABVV en ook ACV uit het Brusselse, beantwoordden vandaag een dringende noodoproep tot solidariteit met de werknemers van IAC-Fiat. In dit artikel berichtten we op 12 mei reeds over de brutale pogingen van de directie om de wet Renault en de bescherming van de vakbondsafgevaardigden aan haar laarzen te lappen.

    Ze doet dat via een juridische montage van “kunstmatige versnippering” van het bedrijf. Ze gijzelt de werknemers om de afgevaardigden onder druk te zetten vrijwillig ontslag te nemen. Daarbij bedient ze zich van “gerechtelijke shopping” in kortgeding, bevel tot betaling van dwangsommen, en het belasteren van de afgevaardigden. Om het klimaat totaal te verzieken heeft de directie nu beslist 5 werknemers op staande voet te ontslaan "om dringende reden" namelijk hun deelname aan een vreedzame vakbondsactie.

    De directie bij IAC-Fiat wil een precedent scheppen. Als ze hiermee wegkomt, staat niets nog de patronale willekeur in de weg. Niet voor niets riep het Uitvoerend comité van de bediendebond BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde op tot een fysieke mobilisatie. Patroons uit alle sectoren kijken likkebaardend uit naar het resultaat. Als dit lukt, zal het vlug navolging kennen elders. Patroons die wel nog de weg zouden willen volgen van normale sociale dialoog, zullen door hun radicalere collega’s weggelachen en weggeconcurreerd worden.

    Geen wonder dat de arbeiders van IAC de steun kregen van heel wat secretarissen, maar ook en vooral van vakbondsdelegaties van onder meer Cytec, Spy, Sitel en Mobistar, naast talloze militanten die spontaan na het werk hun solidariteit kwamen betuigen.

    Na enkele korte toespraken vatten we post voor de hoofdzetel en vroegen een onderhoud met MR. Randa, gedelegeerd bestuurder. Zoals intussen de gewoonte is bij "sociaal overleg" bij IAC bleven de deuren dicht. We trokken dan maar in autokaravaan met zijn allen naar diens indrukwekkende villa in Tervuren, waar we behalve door de politie, ook door enkele ingehuurde Italiaanse body-guards werden opgewacht. Wellicht neemt de directie haar dromen voor werkelijkheid en hoopte ze dat we een poging zouden ondernemen om de PDG te molesteren. We hielden het op het bussen van de wijk en het vragen van een ernstige sociale dialoog. Meer actie volgt.

  • Stand alone voor Opel Antwerpen

    Vic Heylen bij Phara

    Vic Heylen, algemeen erkend als dé autosectordeskundige, veegde maandagavond bij Phara de voorstellen voor Opel Antwerpen, zowel van de Vlaamse regering als van de vakbonden, van tafel. Volgens hem is de Antwerpse fabriek op zich performant, maar binnen “de nefaste structuur” GM-Europe ten dode opgeschreven. Als stand alone heeft de site, aldus Heylen, wel een mooie toekomst.

    Eerder had Heylen het voorstel van de Vlaamse regering om de Antwerpse fabriek op te kopen en terug te verhuren aan GM niet meer dan een verkiezingsslogan genoemd. “GM heeft al te verstaan gegeven dat het de hele fabriek zelfs gratis wil weggeven – als je er de drieduizend werknemers bijneemt. En het sociaal passief dat ze vertegenwoordigen. De kern van de zaak is dat geen enkele constructie kan garanderen dat die mensen aan de slag kunnen blijven” zei hij. Heylen pleitte er integendeel voor dat de overheid de fabriek zou opkopen om assemblagediensten aan te bieden aan om het even welke autobouwer die wagens op de Europese markt wil zetten. Kortom: dat de overheid de fabriek zou nationaliseren en zelf assemblagediensten zou aanbieden. “Maar”, voegde hij eraan toe, “dat durven ze niet.” Nochtans zou er binnen enkel jaren best interesse kunnen zijn van enkele Aziatische spelers, beweert Heylen. De Linkse Socialistische Partij is het niet eens met Heylen over wat hij wil doen met Opel na een overname door de overheid. Wij pleiten ervoor de site te nationaliseren en in te schakelen in een dringend innoverend publiek mobiliteitsplan (zie ons eerder artikel), niet om ze te nationaliseren en later door te verkopen aan alweer nieuwe kapitalistische parasieten. Maar ook wij hebben altijd al bedenkingen gehad bij die Europese structuur.

    Van meet af aan was duidelijk dat een overname van GM-Europe geen oplossing zou bieden voor de overproductie en gepaard zou gaan met een sociaal bloedbad. Zowel het Canadees-Oostenrijkse Magna-Steyr als Fiat wonden er geen doekjes om. In beide gevallen zouden minstens 10.000 jobs moeten verdwijnen. Geen overheid, en helaas ook geen vakbond die dat durfde in vraag stellen. Men ging ervan uit dat de enige overlevingskans voor Opel Antwerpen een overname was en dat dan liefst op Europees niveau. Om een overnemer te lokken werd met staatsgaranties, overbruggingskredieten en in het geval van de Vlaamse regering zelfs met hierboven aangehaalde sale-and-lease-back operatie gezwaaid. Men hoopt op die basis overnemers te verleiden om vooral toch de eigen site niet te sluiten. De Europese filière werd niet in vraag gesteld, net zo min als het lokaas waarmee de Vlaamse overheid overnemers wou lokken. Enkel Dedecker uitte bedenkingen, maar dan niet om het bedrijf zelf over te nemen, maar om meteen heel de boel dicht te gooien. “Gezond verstand” heet dat dan. Van vakbondszijde stapte men volledig mee in de logica van het lokken van de “best mogelijke” overnemer voor de Europese tak van GM. Vandaar dat vakbondsman Rudi Kennes, ondervoorzitter van de Europese ondernemingsraad die nochtans een “linkse” heet, van SPa-Rood signatuur, zich opwierp als een fervent voorstander van een overname door Magna. Volgens hem en zijn Duitse collega Klaus Franz van IG-Metall, tevens voorzitter van de Europese OR, bood die “betere garanties” inzake tewerkstelling dan Fiat.

    Dat ook Magna 11.000 van de 55.000 GM-jobs in Europa, één op vijf wil schrappen, nemen de bonden erbij. Via druk op de eigen regering proberen ze het bloedbad zoveel mogelijk door te schuiven naar andere regio’s. Niet toevallig feliciteerden de Belgische bonden de doortastendheid waarmee de Vlaamse regering te hulp schoot. Het heeft niet mogen baten.

    Met een overbruggingskrediet ten belope van 1,5 miljard euro, voor de helft ten laste van de federale overheid, en voor de andere helft van de vier Lander met Opel-fabrieken, en een staatswaarborg van 4,5 miljard euro heeft de Duitse overheid een principeovereenkomst afgekocht. Magna zou een belang van 20% nemen en haar Russische partner Sberbank 35%. GM houdt een stevige voet aan de grond met 35% en de werknemers zouden 10% inbrengen.

    Maar vooral, van de 11.000 jobs die moeten verdwijnen zouden er slechts 2.500 geschrapt worden in Duitse bedrijven, dat is 1 op 10. Elders in Europa moet minstens 1 op 4 weg, in totaal zo’n 8.500. Het principeakkoord haalt bovendien het Russische GAZ dat nu nog Volga’s produceert, maar binnenkort ook Opels wil bouwen, binnen als industriële partner. In Oost-Europa en Rusland hoeven de werknemers niet te vrezen, daar wil Magna de productie fors opdrijven en zal de tewerkstelling worden uitgebreid. De ontslagen zullen dus allemaal vallen bij de kleine 20.000 werknemers in Spanje, Groot-Brittannië, België, Zweden en Frankrijk.

    Kennes heeft de boodschap begrepen. Eerst had hij nog gepleit de Zafira in België te produceren omdat “wij dat 18% goedkoper kunnen dan in Bochum”, nu wil hij de Meriva die in Spanje geproduceerd wordt, naar Antwerpen halen. Het zal niet baten, jobs red je niet door onderlinge concurrentie tussen werknemers, maar door het organiseren van strijd en solidariteit.

    Klaus Franz van IG Metall, voorzitter van de ondernemingsraad bij Opel en een fervent voorstander van Magna, had naar aanleiding van het principeakkoord verklaard dat “de werknemers elkaar in de armen gevallen zijn”. “Megafusies in een markt die reeds oververzadigd is, kunnen niet werken”, luidde zijn redenering. Geen haar op Klaus’ hoofd dat eraan dacht om met Opel de weg in te slaan van een publieke constructeur die zich toelegt op innovatieve milieuvriendelijke investeringen. Hoe lang zal het duren vooraleer de concurrentie nieuwe slachtoffers vereist in een situatie van overcapaciteit? Zal Magna dan niet net zo goed als Fiat het aantal afdankingen opdrijven? De Linkse Socialistische Partij heeft loodzware bedenkingen bij de houding van de vakbonden als die zich enthousiast in de concurrentielogica inschakelen.

    De bonden deden ook beroep op de Vlaamse overheid om te protesteren bij de Europese commissie tegen het Duitse protectionisme. Zonder veel succes trouwens want in de feiten doet de Vlaamse overheid met haar aanbod van 300 miljoen euro overbruggingskrediet en 200 miljoen euro voor een sale-and-lease-back operatie, niets anders dan haar Duitse tegenhanger. Liberale excellenties als Ceyssens en Van Quickenborne eisten “objectieve criteria”. Daarmee bedoelt men niet het welzijn van de werknemers of het behoud van zoveel mogelijk tewerkstelling, maar de winstgevendheid! De vakbonden hebben zich laten meeslepen in een afvallingskoers die ze niet kunnen winnen.

    Europa is er niet om jobs te redden, maar om de overdracht van rijkdom van arm naar rijk te versoepelen. Hoe dikwijls werd Europa niet ingeroepen om ons te doen afzien van onze verworvenheden? Hoe dikwijls werd ons niet verteld dat het geen zin had te strijden omdat onze eisen enkel verwezenlijkt konden worden binnen een “sociaal” Europa? Zou het goed zijn indien een sociaal Europa “Opel Europa” zou nationaliseren? Uiteraard, maar moeten we daarop dan wachten terwijl we vandaag net zo goed de nationalisatie van ons bedrijf door onze overheid kunnen eisen en hier een voorbeeld kunnen creëren voor een ander mobiliteitsbeleid?

  • Vrijdag actie tegen schending vakbondsvrijheden

    Komende vrijdag wordt actie gevoerd tegen de schending van de vakbondsvrijheden door de directie van IAC/Fiat in Brussel. De provocaties van de directie gingen bijzonder ver: het wou het bedrijf opsplitsen om een onderdeel te sluiten. Van de 24 werknemers in deze bedrijfseenheid zijn er “toevallig” 12 beschermde werknemers. Alle 12 de beschermde om precies te zijn. Dat is een weinig doorzichtige poging om vakbondsmilitanten de mond te snoeren. Komende vrijdag wordt een belangrijke protestactie hiertegen georganiseerd.

    Om de vakbondsmilitanten buiten te krijgen, stelde Fiat een fictieve scheiding van het bedrijf voor. Daarmee wil het herstructureren zonder de procedure van de wet-Renault te volgen. Bij die procedure heeft het personeel het recht om alternatieven naar voor te brengen. Veel levert dat vaak niet op, maar het kan gebruikt worden om een aantal ontslagen “socialer” te organiseren via bijvoorbeeld brugpensioen. De wettelijke procedure biedt geen oplossing op de ontslagen zelf, maar zelfs deze beperkte procedure was te verregaand voor de directie van IAC (dat onderdeel is van Fiat).

    Begin mei organiseerden de arbeiders van IAC protestacties tegen deze opstelling van de directie. Ze hielden een bijeenkomst aan de gebouwen van IAC, waarop de vertegenwoordigers van de directie zichzelf opsloten in hun lokaal. Ze schreeuwden moord en brand over de “gijzeling” van de directie, maar blijkbaar was die gijzeling niet efficiënt genoeg om pakweg journalisten buiten te houden. De arbeiders lieten iedereen passeren, het was de directie zelf die binnen besliste om de deur – van binnen uit – op slot te doen en enkel te openen voor journalisten.

    Nadien hielden de arbeiders de gebouwen van IAC in Brussel van 7 tot en met 13 mei bezet om te protesteren tegen de poging om de vakbond weg te herstructureren. De directie greep deze bezetting aan om arbeiders, waaronder beschermde arbeiders, om dringende reden te ontslagen. Indien vreedzame collectieve acties kunnen worden ingeroepen als dringende reden tot ontslag, dan is het hek van de dam. Dat betekent dat het recht op collectieve actie zelf onder vuur ligt. Het is een nieuwe provocatie in een bedrijf waar de provocaties tegen de vakbondsrechten zich stilaan opeenstapelen.

    Er is een syndicale oproep om de anti-vakbondsmethoden van IAC aan te klagen over verschillende sectoren heen. Komende vrijdag wordt om 13u30 actie gevoerd aan garage Meiser (Leuvensesteenweg 770, 1030 Brussel) rond de eis van de reïntegratie van de werknemers die om dringende reden werden ontslagen wegens hun deelname aan de acties van 7 tot 13 mei. Er wordt gevraagd om per auto naar de actie te komen omdat een verplaatsing zal worden gemaakt.

    LSP vraagt syndicalisten en andere militanten om deze oproep verder te verspreiden en zal uiteraard zelf ook aanwezig zijn.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping