NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Ineenstorting autoproductie in ons land

    De crisis slaat hard toe in de automobielsector. Het dagblad De Tijd publiceerde gisteren een dossier over deze sector in ons land. Daaruit blijkt dat de vier grote assemblagefabrieken (Ford Genk, Volvo Gent, Opel Antwerpen en Audi Brussel) in de eerste zes maanden van dit jaar 35,4% minder wagens produceerden dan een jaar voorheen. Het gaat om 140.000 wagens.

    De ineenstorting van de autoproductie in ons land wordt toegeschreven aan de dalende autoverkoop, maar dat is slechts één element. Er is al jarenlang een wereldwijde overproductie in de sector waardoor verschillende bedrijven van de crisis gebruik maken om fors te snoeien in hun productie. Het opdrijven van de productiviteit heeft ertoe geleid dat minder minder arbeiders meer wagens kunnen worden gemaakt. Dat werd niet gebruikt om de beschikbare arbeid te verdelen over alle arbeiders, maar wel door het afdanken van een pak arbeiders. De afgelopen jaren gingen duizenden jobs verloren in onder meer Vilvoorde met de sluiting van Renault en bij de herstructureringen van Ford in Genk (2003), Volkswagen en nadien Audi in Vorst, en ook Opel in Antwerpen.

    De productie bij Opel-Antwerpen is op een jaar tijd gehalveerd. Bij Ford-Genk daalde de productie met 46,4%. Dat zijn de bedrijven waar de grootste klappen vallen. Bij Audi in Brussel was er in de eerste zes maanden een productiedaling van 15,5%, maar zorgde het succes van de Polo en de Audi A3 voor een opleving. Dat succes was grotendeels een gevolg van de schrootpremies in onder meer Duitsland. De klappen in de sector kunnen niet enkel worden toegeschreven aan de dalende verkoop. De autoverkoop nam in de eerste zes maanden af met 17,4%, de productie met 35,4%.

    De afname van de productie werd opgevangen door economische werkloosheid waardoor het nog niet tot grote herstructureringen kwam. De dreiging van zo’n herstructurering of sluiting blijft natuurlijk wel reëel. Voor Opel-Antwerpen ziet de toekomst er bijzonder onzeker uit. Magna, de grootste kanshebber om Opel over te nemen in Europa, maakte al duidelijk dat het de Antwerpse Opel-fabriek wil omvormen tot een fabriek waar andere merken auto’s in een kleinere oplage kunnen produceren. Het is maar de vraag of er veel interesse zal zijn in een dergelijke productie. Sommigen hopen op Aziatische en vooral Chinese wagens, maar de wereldwijde economische crisis maakt dat scenario toch onzeker.

    Volgens De Tijd is de vrije val van de autoproductie afgeremd door de schootpremies in onder meer Duitsland, Frankrijk, Italië, Nederland en Groot-Brittannië. Wie daar een oude auto aan de kant zet, krijgt een premie bij de aankoop van een nieuwe wagen. In ons land bestaat dit stelsel niet en zou het ook minder impact hebben, onder meer omdat het percentage (nieuwere) bedrijfswagens hier veel hoger ligt wegens fiscale redenen (een bedrijfswagen is in realiteit een stuk loon waarop geen of amper belastingen worden betaald). Bovendien zou een schrootpremie de assemblagesector in eigen land slechts beperkt beïnvloeden aangezien een groot deel van die productie niet in dit land blijft.

    De invoering van schrootpremies in de buurlanden zou de ineenstorting van de autoproductie in ons land hebben afgeremd: van -35,8% in het eerste kwartaal tot -32,1% in het tweede kwartaal. Dat is niet bepaald hoopgevend. Het blijft een grote daling en bovendien is het effect van een schrootpremie in de tijd beperkt.

  • Jongerenwerkloosheid piekt, VBO wil ouderen langer laten werken

    De patronaatsfederatie VBO pleit ervoor om de pensioenen aan te passen aan de levensverwachting. Dat is een zachtere versie om te zeggen dat we langer moeten werken. Dat intussen de jongerenwerkloosheid nieuwe hoogtes bereikt, lijkt voor het VBO geen argument om niet aan de pensioenleeftijd te raken. Onder jongeren was het aantal werklozen in juni 35,8% hoger dan een jaar geleden. In de plaats van de jongeren te laten werken, wil het patronaat de oudsten langer aan het werk houden.

    De cijfers inzake werkloosheid zijn rampzalig. In juni 2009 was er een algemene toename van de werkloosheid in Vlaanderen met 23,5% tegenover juni 2008. Hierdoor bedraagt de Vlaamse werkloosheidsgraad ongeveer 7%. In Brussel nam de werkloosheidsgraad toe tot 20%. De stijging was daar beperkter met “slechts” 9% op jaarbasis, maar het aantal werklozen lag er voorheen al hoger. Hetzelfde zien we in Wallonië waar de werkloosheid met 7,1% toenam op jaarbasis.

    De hoge werkloosheidscijfers omvatten niet de economisch werklozen. Daar zijn er nog eens enkele tienduizenden van waarbij het aantal economisch werklozen niet lijkt af te nemen. Voor jongeren ziet het er stilaan rampzalig uit om aan werk te raken. Arbeidsmarktdeskundige Jan Denys van Randstad stelde vorige week in De Morgen: “Over een jaar zullen meer mensen van de lichting 2009 nog steeds geen waardige job gevonden hebben.” Er komen hier en daar zelfs oproepen aan hooggeschoolden om eerst nog een paar jaar verder te studeren en dan pas werk te zoeken.

    Jongeren vinden amper werk. De werkloosheidscijfers voor jongeren zullen een nieuwe sterke stijging kennen met de generatie die nu net afgestudeerd is en werk gaat zoeken. Jongeren die al werk vinden, moeten het vaak doen met een tijdelijk statuut. Hoe kunnen jongeren op die basis een toekomst uitbouwen?

    Een logische oplossing bij een stijgende jongerenwerkloosheid zou eruit bestaan om de beperkingen op het brugpensioen terug te schroeven en jongeren aan het werk te helpen in de plaats van ouderen aan het werk te houden. Het VBO ziet het niet zo en pleit integendeel voor het optrekken van de pensioenleeftijd. Dat is volgens de patroons nodig om de pensioenen “betaalbaar” te houden. Wellicht wordt ervan uitgegaan dat er makkelijker op werkloosheidsuitkeringen voor jongeren kan worden bespaard dan op pensioenuitkeringen voor ouderen.

    Het VBO pleit ervoor om de pensioenbedragen en leeftijd te koppelen aan de levensverwachting. Hoe hoger de levensverwachting, hoe langer pensioen moet worden betaald en dus hoe lager de maandelijkse bijdrage waardoor mensen wel langer zullen moeten werken om een leefbaar pensioen over te houden. Deze redenering houdt geen rekening met elementen als de stijgende productiviteit en flexibiliteit die het voor de arbeiders minder evident maken om langer dan 60 of 65 te werken. Hetgeen vandaag door een arbeider op een jaar wordt geproduceerd, is een pak meer dan enkele jaren geleden.

    Eén van de argumenten van het VBO is bizar als we rekening houden met de torenhoge jongerenwerkloosheid. De patroonsfederatie stelt: “Als je de ouderen die nu uit de arbeidsmarkt worden geduwd, aan boord kunt houden, dan krijg je nieuwe inkomsten voor de pensioenen.” Door jongeren in de werkloosheid te houden, wordt het probleem gewoon verschoven. De pensioenen betaalbaar houden, kan volgens het VBO blijkbaar enkel door de werkloosheid onder jongeren te laten stijgen en de jongeren eigenlijk hun toekomst te ontnemen.

    Een dergelijke verdeling van de tekorten mag niet het uitgangspunt zijn bij een discussie over de sociale zekerheid. Er is vandaag een beperkt budget voor de sociale zekerheid en dat budget komt onder druk te staan door de jarenlange cadeaupolitiek van de opeenvolgende regeringen ten aanzien van het patronaat. Als een groot energiebedrijf als Electrabel in dit land geen belastingen betaalt, als sociale zekerheidsbijdragen worden omzeild via allerhande cheques en voordelen in natura waardoor een steeds groter deel van het loon buiten de sociale zekerheidsbijdragen wordt gehouden,… dan moet er natuurlijk wel een probleem ontstaan. In de logica van de fiscale cadeaupolitiek ten aanzien van het patronaat, is het dan normaal om te besparen op de sociale bescherming.

    Wij vertrekken van een andere logica. Ons vertrekpunt is wat nodig is om een normaal leven te kunnen leiden en een toekomst uit te bouwen. Dan is het logisch om het beschikbare werk te verdelen waarbij zeker de jongeren aan de slag kunnen. Indien er onvoldoende werk is om iedereen aan de slag te houden, kan de arbeidsduur worden verlaagd en kan de pensioenleeftijd naar beneden. Gelet op de stijgende flexibiliteit is dat laatste geen overbodige luxe. Om dit betaalbaar te maken, moet een einde komen aan de sinterklaaspolitiek tegenover de grote bedrijven.

  • Staking bij Tecteo in Luik omdat 20 miljoen euro op de kap van de arbeiders wordt bespaard

    Woensdag werd het plein Saint-Lambert in het centrum van Luik heel de voormiddag bezet door arbeiders van Tecteo. Dat is een intercommunale die actief is in de sectoren van energie, teledistributie en eigenaar van het merk Voo. De actie ging uit van het gemeenschappelijk vakbondsfront dat sinds maandag een staking van een week organiseert tegen het besparingsplan. Bij de besparingen onder meer een verlenging van de arbeidsduur zonder loonsverhoging, verhoging van de leeftijd voor brugpensioen, dreiging van 229 ontslagen,…

    Interview en foto’s

    Vorige week vrijdag beslisten 90% van de arbeiders om tot actie over te gaan. Het is niet de eerste keer dat er spanningen zijn bij het vroegere ALE (Association Liègeoise d’Electricité). Veel arbeiders vonden dat er eigenlijk al lang was gewacht om tot actie over te gaan. Het nieuwste besparingsplan vormde niet enkel een druppel die de emmer deed overlopen, er werd een nieuwe emmer in een volle emmer gegoten.

    We spraken met een arbeider van Tecteo op de actie in de Luikse binnenstad.

    Kan je ons iets meer zeggen over het besparingsplan?

    “Het bedrijf zou zich in moeilijkheden bevinden, maar dat is vooral het gevolg van slecht bestuur. Nu zouden wij daarvoor moeten opdraaien.

    “De directie van Tecteo heeft beroep gedaan op het auditbureau Mc Kinsey voor een onderzoek. Dat bureau kwam tot de conclusie dat er 229 arbeiders te veel zouden zijn. Tegelijk wordt echter voorgesteld om de arbeidsduur van iedereen op te drijven voor hetzelfde loon. De directie wil ons een 38-urenweek opdringen terwijl we maar 36 uur betaald worden. Bij een eerste negatieve evaluatie zou de 13de maand worden geschrapt, een tweede negatieve evaluatie zou tot ontslag leiden. Het brugpensioen vanaf 58 jaar zou niet meer mogelijk zijn, dat zou pas vanaf 60 kunnen. En dat zijn nog maar een paar elementen van het besparingsplan.

    “Dat plan zou maar vanaf een bepaald niveau van toepassing zijn, niet iedereen zou erdoor geraakt worden. Het komt er eigenlijk op neer dat het altijd dezelfde zijn die worden geraakt: de kleine man. We worden bestuurd door de socialisten, maar stellen ons de vraag of dat nog socialisten zijn.

    “Het besparingsplan zat er al een tijdje aan te komen. We moeten het al even met minder personeel doen. We werken ook steeds meer met interimmers, die zijn volgzamer. Voor ons betekent het echter ook dat we altijd alles opnieuw moeten uitleggen naast ons eigen werk.”

    Wat is het effect van de liberalisering geweest voor de ALE (de voorloper van Tecteo)?

    “ALE was niet goed en was slecht voorbereid op een liberalisering. Wij dachten dat het nooit ging gebeuren en er werden zelfs grapjes over gemaakt. Er werd over gesproken in de pers en nadien zagen we vanaf januari 2007 direct dat het totale chaos zou worden. Twee jaar later zijn er nog altijd problemen: er is een tekort aan materieel, onder meer qua informatica, en de organisatie verloopt slecht. Alle arbeiders ondergaan de negatieve gevolgen van de liberalisering. Dat biedt geen voordelen aan de samenleving of aan de klanten. Er zijn trouwens veel klachten, meer als voorheen.”

    Hoe is de sfeer op de werkvloer?

    “De sfeer is vrij slecht, we hebben de indruk dat we niets betekenen voor de directie. Het is nochtans vrij eenvoudig: we kennen niets eens de dienstoversten en de directeurs. Wij moeten telkens opnieuw inspanningen doen, terwijl de top grote lonen incasseert maar amper banden heeft met de arbeiders. Er is overigens geen sprake van dat er op hun dikke lonen zou worden bespaard.

    “Afgelopen week werd het plan van McKinsey voorgesteld op een vergadering en de persoon die ons de plannen kwam voorstellen was iemand die we nog nooit hadden gezien.

    “We zijn een intercommunale, geen privébedrijf. Maar het wordt steeds moeilijker om onze missie als openbare dienst te vervullen. We hebben de indruk dat de directie niet bekommerd is om onze functie als openbare dienst.”

  • Gewone werkenden betalen braaf belastingen – grote energiemultinational niet

    Sommige politici durven nog steeds te beweren dat bedrijven in dit land te zwaar belast worden. Ze schermen daarbij met de officiële percentages inzake vennootschapsbelasting. Die percentages zijn al fors afgenomen, maar de realiteit ligt nog een pak lager. De energiereus Electrabel is het nieuwste voorbeeld dat de media heeft gehaald. Het bedrijf betaalde 1,3 miljoen euro vennootschapsbelastingen, maar kreeg tegelijk een belastingkrediet. Resultaat: de gemeenschap betaalt aan Electrabel in plaats van omgekeerd.

    Wie de afgelopen maanden de energiefacturen eens goed bekeken heeft, weet op welke manier een bedrijf als Electrabel grote winsten kan boeken in ons land. De winst via onze facturen volstaat blijkbaar niet voor het energiebedrijf. In plaats van belastingen op de winsten te betalen, werden boekhoudkundige operaties doorgevoerd om belastingen te laten terugvloeien naar Electrabel. Diegenen die beweren dat we “allemaal” een steentje moeten bijdragen in deze tijden van economische crisis, zien grote bedrijven als Electrabel duidelijk over het hoofd.

    Electrabel maakte na belastingen meer winst dan voor belastingen. Ook de afgelopen jaren werd amper belastingen betaald. Op een resultaat van 1.829.000.000 miljoen euro in 2006 werd 113 miljoen euro belastingen betaald: 6%. In 2007 ging het om 69 miljoen euro op 1.073 miljoen euro winst (6,4%). Dit jaar werd een uitgebreide verschuiving van schulden en kosten gedaan om het winstcijfer beperkt te houden. Voor belastingen werd 92 miljoen euro winst geboekt, na belastingen 186 miljoen.

    Suez-GdF heeft dit gerealiseerd door zowat alle internationale energiebelangen te verkopen aan Electrabel. Dat gebeurde voor een totaal bedrag van ongeveer 18 miljard euro. Suez schoof schulden door naar Electrabel en haalde cash geld uit het bedrijf. Ook wordt duidelijk dat de nucleaire taks van 250 miljoen euro gewoon gebruikt wordt om minder belastingen te moeten betalen. Ook wordt gebruik gemaakt van de notionele intrestaftrek.

    Het bedrijfsresultaat was in 2008 slechts beperkt afgenomen tot 773 miljoen euro winst. Het waren onder meer de financiële transacties die ervoor zorgden dat de recordwinsten van de afgelopen jaren niet werden gerealiseerd in ons land, maar werden doorgeschoven naar andere onderdelen van GDF-Suez. De omzet van Electrabel bedroeg ongeveer 15 miljard euro.

    Op het bedrijfsresultaat heeft Electrabel in de praktijk dus -12% belastingen betaald. De eerste politicus die nog eens zegt dat bedrijven te hard belast worden in dit land, moet dat cijfer maar eens proberen te verklaren.

  • Lindsey olieraffinaderij: mislukte poging tot totale confrontatie

    De Franse multinational Total ging in Engeland een harde confrontatie aan met de arbeiders van de raffinaderij in Lindsey. Na solidariteitsacties tegen het ontslag van strijdbare militanten bij een onderaannemer, ging de directie over tot een lock-out. Alle arbeiders werden afgedankt. We laten Keith Gibson van het stakerscomité en lid van de Socialist Party aan het woord.

    Artikel uit het zomernummer van maandblad "Socialistisch Links"

    “Op maandag 22 juni gingen ontslagen arbeiders over tot een symbolische actie: ze verbrandden hun ontslagbrieven collectief voor de gebouwen van de olieraffinaderij. Daarmee werd een duidelijke boodschap gegeven aan de directie van Total: massale afdankingen zullen de arbeiders er niet toe brengen om de staking af te blazen.

    “Eerder was er een spontane en dus “illegale” stakingsactie op 11 juni. Die actie was gericht tegen het ontslag van 51 arbeiders bij een onderaannemer. Dat ontslag was een poging tot afrekening met strijdbare militanten. Total weigerde hierna om te onderhandelen over de 51 afdankingen en eiste een hervatting van het werk. Een personeelsvergadering besliste om de patronale chantage niet te aanvaarden en de acties verder te zetten. Total kondigde hierop via een persbericht aan dat 647 stakende arbeiders werden afgedankt. Er volgden solidariteitsacties in meer dan 20 petrochemische fabrieken en energiebedrijven.

    “Total heeft de oorlog verklaard aan de vakbonden. Dit gaat niet meer over 51 arbeiders, maar over de toekomst van onze sector. Het patronaat wil de solidariteit onder de arbeiders breken en afraken van nationale akkoorden om zo de lonen en arbeidscondities naar beneden te halen.

    “We zullen dat niet toelaten. We moeten samen opkomen tegen de inhalige patroons. Zij zeggen dat ze niet willen onderhandelen zolang we staken. In februari zeiden ze dat ook, maar dwongen we hen uiteindelijk om te onderhandelen en toe te geven. Volgens de directie hadden we een referendum moeten houden vooraleer stakingsacties op te zetten, maar tegelijk willen de patroons het houden van referenda onmogelijk maken. We zullen niet ingaan op hun voorstel om opnieuw te solliciteren voor onze job, waarbij zij kunnen kiezen wie terug mag en wie niet. Delegee Phil Whitehurst stelde: “We kwamen samen naar buiten en we zullen dan ook samen terug naar binnen gaan.”

    “We verzetten ons tegen werkloosheid en slecht betaald werk, tegen anti-vakbondswetten en tegen grote bedrijven als Total die ons willen laten betalen voor de kapitalistische crisis.”

    Op 26 juni werd een akkoord bereikt met de directie waarin werd vastgelegd dat alle ontslagen arbeiders terug aan het werk mochten. De impact van de snelle verspreiding van de staking en de vastberaden opstelling gaven de doorslag. Op basis van strijd en solidariteit zijn overwinningen mogelijk!

    ABVV-Antwerpen solidair

    Het congres van ABVV-Antwerpen nam op 19 juni unaniem een motie aan waarin het zich uitsprak tegen onder meer de ondermijning van syndicale rechten en vrijheden en tegen het ontslag van de collega’s in Engeland. In Total-Antwerpen werd een pamflet van het gemeenschappelijk vakbondsfront verspreid waarin de situatie in Engeland werd uitgelegd. De vakbonden hebben hun ongenoegen ook laten blijken bij de Franse directie van Total.

    Video. Keith Gibson over de overwinning bij Lindsey

  • Opnieuw acties bij Ikea Hognoul nadat arbeider met 20 jaar dienst aan de deur werd gezet…

    Het heeft de directie van Ikea in het Luikse Hognoul slechts drie weken tijd gekost om een nieuwe staking van het personeel uit te lokken. Nu werd actie gevoerd tegen het ontslag van een collega die na 20 jaar dienst aan de deur werd gezet. De werknemer was al drie maanden in ziekteverlof. Hij was depressief geworden als gevolg van zijn arbeidscondities. Als verantwoordelijke van een afdeling slaagde hij er door het personeelsgebrek niet in om alles georganiseerd te krijgen.

    Jean Peltier, Luik

    De werknemer zag het niet meer zitten om onder deze voorwaarden aan de slag te gaan. De gerante van de winkel reageerde niet door extra personeel aan te werven, maar wel door de afdelingsverantwoordelijke op straat te zetten. De gerante had niet het lef om de betrokkene naar de winkel zelf uit te nodigen voor een gesprek. Het gesprek vond plaats in een café in Hognoul waar de gerante de werknemer had uitgenodigd.

    Zodra het personeel het ontslag vernam, kwam het tot een staking. Al het personeel voegde zich bij die staking toen de gerante koudweg verklaarde dat de betrokken werknemer “niet langer de juiste persoon op de juiste plaats was terwijl er geen mogelijkheid was om hem in een andere dienst onder te brengen.” Een 60-tal arbeiders verzamelden zich aan de kassa’s waardoor deze volledig werden geblokkeerd. De directie moest hierop de winkel dicht houden.

    De nationale directie van Ikea moest snel de human ressources manager van Hognoul naar zich roepen. Er volgde een lange verzoeningsvergadering waarbij de Luikse directie op haar stappen moest terugkeren. Het ontslag van de werknemer werd ingetrokken en hij blijft op zijn post.

    Dit is een nieuwe overwinning als gevolg van de solidariteit bij het personeel van Ikea. De lange uitputtende staking gedurende twee weken eind mei en begin juni heeft de solidariteit en de strijdbaarheid niet doen afnemen. Het is nog maar de vraag of de directie met deze provocatie niet wou uittesten in welke mate het eventueel de solidariteit kon doorbreken. Dat doet het ergste vrezen voor het realiseren van de belofte dat de sociale relaties zouden verbeteren. Heeft de Luikse directie wel begrepen dat het de arbeiders echt hoog zit? En ook dat deze arbeiders zich niet meer zullen laten doen? De directie heeft nu opnieuw verloren. Waakzaamheid blijft echter nodig met een directie die zo snel tot nieuwe provocaties overgaat.

  • Overwinning op de olieraffinaderij Lindsey. Directie moet plooien

    De confrontatie tussen de directie van Total en de arbeiders van de olieraffinaderij in het Engelse Lindsey lijkt uit te draaien op een overwinning voor de arbeiders. De directie had het personeel allemaal aan de deur gezet in een lock-out. Na lange onderhandelingen werd afgelopen nacht een akkoord bereikt waarbij de ontslagen worden ingetrokken.

    Het voorstel vormt een overwinning voor de arbeiders en leidde er meteen toe dat een aantal solidariteitsstakingen in andere bedrijven werden stopgezet. Maandag wordt het voorstel nog aan de arbeiders van Lindsey voorgelegd. De delegees en het stakerscomité zullen het akkoord verdedigen. Na een stemming op maandag wordt normaal gezien het werk hervat.

    De basis voor deze overwinning was de vastberaden houding van de arbeiders en de solidariteit onder de arbeiders van Total zelf in Lindsey, maar ook nationaal en internationaal. Minstens 30 bedrijven gingen plat in een fantastische solidariteitsbeweging. Er kwam ook veel steun van vakbonden en militanten uit andere sectoren en ook internationaal. Zo kwam er heel snel solidariteit van delegees op Total in Antwerpen.

    De betoging die volgende week gepland was aan het hoofdkwartier van Total in Parijs zal niet doorgaan. De overwinning in Lindsey is van groot belang en versterkt de positie van de arbeiders. Het maakt duidelijk dat strijd en solidariteit een basis kunnen vormen voor overwinningen.

  • Aleris Duffel. Inpakken en wegwezen

    Bij Aleris in Duffel werd eerder dit jaar een herstructurering aangekondigd waarbij 770 jobs zouden verloren gaan. Dat aantal is bij onderhandelingen afgezwakt tot 510: 310 arbeiders en 200 bedienden. De wijze waarop de directie zich nu ontdoet van de werknemers doet de wenkbrauwen fronsen….

    Bij de bekendmaking van de herstructurering publiceerden we een artikel waarin we met een arbeider van Aleris spraken.

    De onderhandelingen over de herstructurering zijn bijzonder snel verlopen. Twee maanden na de aankondiging is de lijst klaar van wie moet vertrekken. Alleen weten de arbeiders en bedienden zelf nog niet wie kan blijven en wie niet. De directie houdt er een spanning in die aan flauwe televisiespelletjes doet denken.

    In de plaats van de wettelijke procedure te volgen waarbij een ontslag gebeurt door middel van een aangetekende brief of een gerechtsdeurwaardersexploot, wordt ervoor geopteerd om alle werknemers in kleine groepjes naar het bedrijf te halen en dan in alfabetische volgorde af te roepen wie al dan niet moet vertrekken.

    Alle personeelsleden moesten gisteren alle persoonlijke spullen meenemen naar huis. Enkel wie maandag nog een job heeft bij Aleris mag dan deze spullen mee terug brengen. De directie wil duidelijk dat de groep van vertrekkers zo snel mogelijk uit het zicht verdwijnt. En liefst in kleine groepjes. Daarom moeten alle werknemers zich vandaag in kleine groepen aanmelden op het bedrijf. De directie heeft de volledige dag van 9u tot 16u voorzien voor het “behandelen” van de ontslagen.

    Per klein groepje wordt de lijst van arbeiders en bedienden alfabetisch overlopen. Iedereen krijgt daarbij een brief waarin staat of er een ontslag heeft plaatsgevonden, een brugpensioen volgt of als hij/zij maandag nog een job heeft. Dat is een bizarre werkwijze die er vooral op gericht is om eengemaakt protest van de vertrekkers te vermijden. Het is een ideale manier om een verdeel-en-heerspolitiek te voeren.

    Het minste dat kan worden gezegd, is dat deze werkwijze getuigt van een totaal gebrek aan respect voor de jarenlange inzet van de 510 werknemers die in de loop van de dag een brief zullen krijgen waarin staat dat met onmiddellijke ingang alle banden met het bedrijf worden doorgeknipt.

  • Naar meer privatisering en commercialisering in de gezondheidszorg

    BNP Paribas en Decision Strategies International deden een onderzoek naar de visie van directeurs en experten over de toekomst van de ziekenhuissector. Het resultaat is weinig verrassend en wellicht ook de reden waarom een bank geïnteresseerd is in zo’n onderzoek: een grote meerderheid verwacht een grotere privatisering. De efficiëntie van de ondernemingen en het vinden van kapitaal worden belangrijke punten. Opvallend gegeven: over de gezondheid van de patiënten wordt blijkbaar niet gerept in het onderzoek. Dat is immers een detail in vergelijking met de winstgevendheid. Wij verzetten ons tegen iedere vorm van commercialisering en privatisering van de zorg.

    Vlak na de verkiezingen was een betoging gepland in Kortrijk naar aanleiding van de beslissing van een ziekenhuis om een deel van de taken uit te besteden. Deze betoging ging uiteindelijk niet door omdat de directie op haar beslissing terug kwam. Wij hadden reeds een pamflet voorbereid om op deze betoging te verspreiden, maar dat was gelukkig niet nodig. De inhoud van dit pamflet biedt wel een nuttige argumentatie tegen de oprukkende commercialisering en privatiseringen in de sector. Daarom lijkt het ons toch interessant om het pamflet toch te publiceren.

    Commercialisering schaadt de gezondheidszorg!

    Polsslag, actieblad in de non profit

    De vakbonden, met de LBC op kop, voeren al geruime tijd campagne tegen de commercialisering van de zorg, denken we maar aan de acties tegen Synartes in het ZiekenhuisNetwerk Antwerpen (ZNA). Maar recent kwam ook Zorgnet Vlaanderen (koepel van Vlaamse katholieke instellingen) op de proppen met een dossier over het thema. De bezorgdheid vanuit Zorgnet Vlaanderen loopt grotendeels gelijk met die van de vakbonden, maar er is wel een extra motivatie: de nieuwe “privé-cowboys” (Zorgnet noemt ze ‘for profit’ ondernemingen) bedreigen het semi-monopolie van de katholieke instellingen in Vlaanderen. Vanuit dit oogpunt kan men inderdaad van “oneerlijke concurrentie” spreken. Commercialisering in de zorg dreigt steeds belangrijker te worden, gezien de economische crisis en de groeiende begrotingstekorten van de overheid.

    Lasten voor gemeenschap, lusten voor de privé…

    Als we spreken over commercialisering hebben we het over een verzameling van mechanismen die maar één doel hebben: zo efficiënt mogelijk gemeenschapsgeld overhevelen naar privé-handen om ze vervolgens te laten verdwijnen in de zakken van aandeelhouders. Amerikaanse toestanden dus, maar met een fundamenteel verschil: een ziekteverzekering die volledig in handen is van de staat en dus dient gemolken te worden door de private sector. Geert Noels, hoofdeconoom bij Petercam, synthetiseert de relatie privé-gemeenschap in een artikel in De Morgen (29/01/2009) als volgt: hij meent dat om de maakindustrie (profit) te laten overleven, andere sectoren (= non-profit) de lasten moeten gaan dragen.

    Enerzijds hebben we de zuivere privatiseringen: instellingen uit de openbare sector die (gedeeltelijk) geprivatiseerd worden omdat de superviserende overheid niet over de nodige middelen beschikt (ten gevolge van politiek wanbeleid). Voorbeeld hiervan is het Aalsters Stedelijk Ziekenhuis waar de meest lucratieve diensten ondergebracht zijn in de VZW van de dokters. Door het gebrek aan overheidsmiddelen ontstaan er leemtes in de zorg waar de privésector de meest lucratieve activiteiten uitpikt en de rest links laat liggen, zoals bijvoorbeeld het geval is in het Brussels gewest waar enerzijds volwassen gehandicapten niet kunnen worden opgevangen maar anderzijds lustig handel gedreven wordt in ziekenhuisbedden en -gebouwen, privé-labo’s extreem hoge winsten maken,…

    Maar aangezien het overgrote deel van de zorg om historische redenen reeds in handen is van de privé (VZW’s gelinkt aan de zuilen), gaat de discussie meestal niet over privatisering maar over de verschuiving van ‘social’ naar ‘for’ profit, van dienstverlening aan de bevolking naar zuiver winst scheppen. Allerhande multinationals en investeerdersgroepen doen de laatste jaren hun intrede in de gezondheidszorg met maar één doel: winst maken op de kap van de patiënten én de werknemers. In Vlaanderen kent men bijvoorbeeld de privaat commerciële sector een marktaandeel van 10% toe in de residentiële bejaardenzorg, wat vergeleken met Wallonië en Brussel nog vrij laag is. Heel wat wantoestanden zijn al vastgesteld in de rusthuizen die door deze groepen uitgebaat worden. Een voorbeeldje: het drastisch beperken en verplicht hergebruiken van incontinentiemateriaal. Laat je fantasie maar werken…of liever niet!

    Uiteraard beperken de wantoestanden zich niet tot de nieuwe privé-cowboys, heel wat reguliere instellingen tonen ook de nodige creativiteit. Een voorbeeldje: een Brussels ziekenhuis slaagde er in 10 jaar lang een BTW-carrousel draaiende te houden: medicatie werd systematisch in het buitenland aangekocht aan een lager BTW-tarief maar voor de volle pot aan de gemeenschap aangerekend. De fiscus kwam hier uiteindelijk op uit en wat was het verdict? Drie jaar opbrengst van de fraude moest terugbetaald worden. Zeven jaar ‘in the pocket’ dus… De grens tussen de twee soorten privaat-uitbating is soms moeilijk te trekken aangezien beiden gebruik maken van dezelfde mechanismen om de gemeenschap geld lichter te maken.

    Het ‘blokkendoosprincipe’…

    Onze ziekenhuizen worden als een blokkendoos uit elkaar getrokken in verschillende (juridische) entiteiten, wat rampzalig is voor het personeel. Een aparte entiteit voor de gebouwen, de personeelskosten, de lucratieve diensten… Op die manier worden de kosten (voor de gemeenschap) optimaal van de opbrengsten (voor de privé) gescheiden. Een sprekend voorbeeld is het Aalsters Stedelijk Ziekenhuis (ASZ) waar 4 verschillende personeelsstatuten gelden; de statutairen en de contractuelen bij het publieke gedeelte, de onderaanneming in de keuken (privé dus) en de contractuelen die voor ‘de VZW van de dokters’ werken. De laatste groep heeft zelfs geen recht op het lopende federaal akkoord van de gezondheidssector aangezien men hen in een ‘vuilbak-paritair comité’ gedropt heeft. We moeten er geen tekeningetje bij maken dat dit een ernstige belemmering is voor ééngemaakte syndicale actie en de solidariteit onder de werknemers. De veelheid aan verschillende vakbondscentrales op het terrein (privé en publiek) maakt het ook niet gemakkelijker.

    ZNA, AZ Groeninge,… wie volgt? Nationale mobilisatie nodig bij elke provocatie!

    De strijd bij ZNA tegen Synartes was duidelijk een tijdelijke overwinning. Sommige werkgevers zullen elke zwakte wat betreft syndicale reactie uitbuiten om hun agenda van commercialisering beetje bij beetje door te drukken. In ZNA werd de ganse voeding reeds verkocht aan multinational Sodexo. Magazijnen en apotheek staan in de vitrine. En zéér toevallig: Groeninge directeur Jan Deleu zetelt in de ZNA Raad van Bestuur… De drang naar uitbesteding lijkt wel de Mexicaanse griep van onze sector. Het vastberaden verzet van de vakbonden tegen de directie van AZ Groeninge, met verschillende stakingen, een optocht en de dreiging met een nationale mobilisatie samen met een nieuwe staking, deed de directie uiteindelijk het sterilisatiedossier inslikken. Dit is een klinkende overwinning maar waakzaamheid is aangeraden. Tot de volgende poging ergens te lande…

    Welk alternatief op de commercialisering?

    Polsslag is voorstander van een systeem gelijkaardig aan de National Health Service (NHS) in het Verenigd Koninkrijk. De NHS kraakt echter ook in haar voegen (o.a. lange wachtlijsten) door het ontbreken van enkele fundamentele elementen. Ten eerste: een gezondheidszorg waar men niet voldoende financiële middelen in pompt (onafhankelijk of het nu publiek of privé is) kan onmogelijk naar behoren draaien. Dit is een kwestie van politieke keuzes. Dertig jaar neoliberalisme heeft duidelijke sporen nagelaten in de sector.

    Een tweede maar niet minder belangrijk element is een diepgaande democratische controle op de gezondheidszorg vanuit de bevolking. Een verregaande partijpolitieke inmenging in de zin van cliëntelisme zoals we die kennen in sommige publieke ziekenhuizen, dient vermeden te worden. Ook werknemersorganisaties en patiënten- of consumentenverenigingen dienen nauw betrokken te worden in het systeem. Echter, een nationale, publieke gezondheidsdienst kan maar zijn potentieel maximaal benutten in het breder gegeven van een democratische, socialistische samenleving waar botte winstmaximalisatie naar de vuilbak van de geschiedenis verwezen wordt.

  • ABVV-Antwerpen solidair met Engelse Total-arbeiders

    Op het congres van ABVV-Antwerpen werd door een delegee van Total-Antwerpen een solidariteitsmotie voorgesteld met de Engelse Total-arbeiders. In de raffinaderij van Lindsey dreigt Total met 900 ontslagen omdat het personeel het aandurfde om actie te voeren tegen het afdanken van 51 bouwvakkers die te strijdbaar waren bevonden bij eerdere acties. Total heeft uiteindelijk 647 arbeiders afgedankt in een aanval op de vakbonden en het recht om zich te organiseren. (hier vind je ons vorig artikel over deze kwestie). Er volgden reeds solidariteitsacties op 17 andere sites. ABVV-Antwerpen stemde unaniem een solidariteitsmotie.

    De 17 sites waar solidariteitsstakingen plaatsvonden zijn: Fiddlers Ferry, Aberthaw, BOC Scunthorpe, South Hook, Drax, Ferrybridge, Eggborough, BP Saltend, Conoco, Staythorpe, West Burton, Ratcliffe, Cottam, Didcot, Stanlow, Wilton, Hinkley.

    Op het congres van ABVV-Antwerpen werd volgende motie unaniem gesteund.

    Het congres van het ABVV Antwerpen vindt het onaanvaardbaar dat :

    • werknemers ontslagen worden om zo de loon en arbeidsvoorwaarden te ondermijnen
    • werkgevers alles in het werk stellen om syndicalisten en vakbonden te weren in bedrijven om zo de werknemers niet te kunnen ondersteunen en bij staan in de strijd
    • er een onderscheid wordt gemaakt in loon -en arbeidsvoorwaarden tussen verschillende werknemers voor hetzelfde werk
    • de syndicale rechten en vrijheden van werknemers worden ondermijnd

    Daarom stellen we dan ook dat de ontslagen werknemers terug moeten worden aangeworven onder dezelfde arbeidsvoorwaarden als voorzien. Ook moeten de rechten op syndicale actie ten allen tijden gevrijwaard worden.

    We ondersteunen de strijd van onze collega’s in Engeland en willen hen dan ook een hart onder de riem steken. Solidariteit is voor het ABVV geen loos begrip. Solidariteit stopt niet aan de landsgrenzen en onze syndicale strijd stopt ook niet aan de landsgrenzen.

    Put the people first,

    Samen sterk

    Over de grenzen heen !

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping