NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Tecteo. Staking beëindigd, problemen blijven

    Vrijdagochtend kwam een einde aan de staking bij Tecteo. Een vergadering van de ACOD-leden in het ABVV-gebouw van Luik keurde met ruime meerderheid een opschorting van de staking goed. Het akkoord dat de vakbondsleiding had gesloten met de directie werd aanvaard. Het gaat om een uitbreiding van een eerder voorakkoord tussen de directie, regionale ABVV-leiders en in aanwezigheid van de lokale bonzen van de PS. Een bijeenkomst van het ACV kwam tot de conclusie dat het akkoord “te mager” was en dat de acties worden verder gezet inden dit in gemeenschappelijk vakbondsfront gebeurt, wat net het geval is. Het werk werd bijgevolg hervat, maar wel met gemengde gevoelens.

    “De directie wilde aanvankelijk dat het personeel meer zou werken en minder zou verdienen. [Uiteindelijk] zullen de arbeiders meer werken en evenveel verdienen.” Dat is hoe de regionaal intersectorieel secretaris van de ACOD, Joël Thone, het akkoord samenvatte. Dit akkoord kwam er na 11 dagen “staking tot de finish” (1). Die samenvatting klopt maar gedeeltelijk voor de financiële kant van het akkoord. Er blijven heel wat openstaande vragen achter de toegevingen. Dat is blijkbaar ook de mening van de directeur van Tecteo, Stéphane Moreau, die verklaarde tevreden te zijn met het akkoord: “Zelfs indien dit akkoord ons 3 miljoen euro per jaar kost [het is onduidelijk op welke basis hij die berekening maakt], dan nog blijft het belangrijkste overeind: de filosofie van het plan.” (2)

    Is dit akkoord dan een syndicale overwinning of een reden voor de directie om tevreden te zijn?

    Meer werken om een beetje meer te verdienen… maar toch nog minder dan voorheen

    Laat ons eens kijken naar de stelling dat de arbeiders “evenveel” zullen verdienen. De baremieke premie wordt volledig hersteld, het stelsel om tijdens de loopbaan een consistente loonsverhoging te kennen na 20 jaar dienst (tot de baremieke schaal C) wordt opnieuw hersteld en ook de dertiende maand blijft behouden. In het eerste plan van de directie werd dat laatste gekoppeld aan een positieve evaluatie.

    Dit zijn zeker positieve punten, maar anderzijds blijft de jaarlijkse premie van 250 euro ingetrokken. Hetzelfde geldt voor de hospitalisatieverzekering van het actuele personeel, de gepensioneerden moeten op dat vlak 50% inleveren.

    Waarover weinig twijfel bestaat, is het voorstel om “meer te werken”. Er is niet de minste toegeving van de directie: er wordt van 36 naar 38 uur per week gegaan (aan hetzelfde loon). En ook de twee dagen verlof wegens omstandigheden blijft ingetrokken.

    Het financiële plaatje waarop nadruk werd gelegd door de syndicale onderhandelaars blijft dus beperkt en staat ver af van wat een overwinning kan worden genoemd.

    Het statuut en de werkgelegenheid

    Het andere punt waarover de meeste controverse bestond, was het behoud van het statuut van het personeel. Het personeel bestaat uit agenten van een openbare dienst en de directie wil geleidelijk aan privatiseren. Zo werd voorzien in het opzetten van een privaat filiaal in de vorm van een naamloze vennootschap. Dat project zal effectief doorgaan, maar het doel van dit nieuwe filiaal wordt beperkt tot de ontwikkeling van hernieuwbare energie. Er komt dus geen algemeen filiaal dat op termijn de rest van Tecteo kan opslorpen. De 229 werknemers in de sector Resa (de distributie van elektriciteit) worden niet naar dit nieuwe filiaal overgeplaatst met een privaat contract, ze behouden hun statuut als ambtenaar. Ze kunnen evenwel in onderaanneming worden toegewezen aan het private filiaal.

    Op het vlak van het statuut werd dus een overwinning geboekt. Maar het is onduidelijk hoe lang het zal duren vooraleer de kwestie opnieuw op tafel zal liggen. Bij een volgende herstructurering zal de discussie worden verder gezet. Misschien zal dit wel eerder het geval zijn. De overplaatsingen van Resa naar het nieuwe filiaal zullen volgens het akkoord immers gebeuren “na een discussie over het organigram van Resa”. De directie was al wekenlang bezig met het hertekenen van dat organigram. Wellicht zullen de syndicale delegaties weinig informatie krijgen over de werkzaamheden hieromtrent, maar het kan wel een grote invloed hebben op toekomstige beslissingen. Heel wat concrete elementen uit het akkoord moeten nog verder worden besproken door directie en vakbonden.

    Een laatste en niet onbelangrijk positief punt: er is een garantie van tewerkstelling in heel de structuur van Tecteo. Alleen blijft ook hier de vraag: tot wanneer? Bovendien ontbreekt het aan middelen om een dergelijke garantie af te dwingen. Wat als de directie alsnog een nieuwe herstructurering “onvermijdelijk” acht?

    Gemengde gevoelens

    In vergelijking met het eerste besparingsplan van Moreau en het bijhorende arbeidsreglement, heeft de strijd van de afgelopen weken ertoe geleid dat heel wat maatregelen werden ingetrokken. Dat toont aan dat strijd loont. Maar in vergelijking met de situatie voor de zomer (het nieuwe plan werd ingevoerd op 7 september), blijft er een achteruitgang voor het personeel.

    De stemming op de ACOD-bijeenkomst gebeurde zonder veel enthousiasme en met heel wat wantrouwen tegenover de directie met haar arrogantie en manoeuvres. Er blijven ook heel wat vragen over de onderhandelingen tussen directie en syndicale delegaties. De staking heeft een aantal nieuwe problemen opgeworpen, met onder meer een bezorgdheid rond de toekomst van het pensioenfonds.

    De centrale vraag is: was het mogelijk om Moreau en co nog meer toegevingen te laten doen? Op die vraag komen we terug in een volgende artikel waarin we zullen ingaan op de syndicale strategie van ACOD en ACV.

    Noten

    1. La Meuse, 2 octobre 2009
    2. La Meuse, 5 octobre 2009

  • Jobverlies stoppen door strijd

    Opel, Swift, Sonaca, B-Cargo, Sylvania, Picanol, Keramo,…

    De economie mag dan al tekenen van herstel vertonen, de echte crisismaanden, of beter gezegd crisisjaren, voor al wie moet werken voor de kost, moeten nog beginnen.

    Els Deschoemacker

    Hoewel verschillende cijfers de ronde doen, is zowat iedereen het erover eens dat het gros van het jobverlies nog voor ons ligt. De socialistische bediendenbond BBTK vreest een ontslagtsunami. De OESO verwacht dat er in de 30 rijkste landen 10 miljoen werklozen zullen bijkomen. In België zou dit neerkomen op 220.000 extra werklozen! Het aantal werklozen zou hiermee toenemen tot ongeveer 700.000 of 15% van de beroepsbevolking. Voor de crisis uitbrak, leefde reeds 15% van de bevolking in armoede. Dat aantal zal enkel maar toenemen.

    De grote kapitalen, banken en financiële instellingen werden van de ondergang gered door een massale ondersteuning met overheidsgeld. Eenzelfde behandeling voor het redden van de jobs van de mindere goden in de samenleving moeten we niet verwachten.

    Integendeel! Deze arbeidersgezinnen draaien op voor de crisis met het verlies van hun job en aanvallen op hun loon en arbeidscondities. Morgen zullen ze voor een tweede en waarschijnlijk een derde en vierde keer betalen via aanvallen op hun onderwijs, gezondheidszorgen en pensioenen om de staatsfinanciën terug in evenwicht te brengen. De jaarplannen van de verschillende regeringen liegen er niet om.

    Tenzij een tegenbeweging wordt ingezet en de arbeidersbeweging en masse zijn tanden laat zien, zullen de winsten van de grote bedrijven en banken hersteld worden terwijl wij er collectief armer op worden.

    De Franstalige onderwijsbonden toonden alvast hoe het kan door onmiddellijk met een algemene werkonderbreking van één uur te reageren op de besparingsplannen in het Franstalig onderwijs. Hiermee maken ze duidelijk dat zij niet wensen op te draaien voor de crisis.

    Bij het IT-bedrijf Swift in Terhulpen was de directie van plan om stukje bij beetje 300 werknemers te ontslaan. Op die manier kon men vermijden een collectief ontslag te moeten onderhandelen en kon men interimmers inschakelen om het werk over te nemen. De bonden dreigden met acties die het internationale betalingsverkeer konden platleggen. Sindsdien is volgens de directie helemaal geen sprake meer van haar plan.

    Een tegenbeweging die beroep doet op de strijdbaarheid en de macht van de arbeidersbeweging kan het tij keren en het initiatief in de strijd tegen de crisis overnemen in het belang van de arbeidersbeweging, zoals bij Swift.

    De Linkse Socialistische Partij wil de nood aan een meer offensieve strategie verdedigen. Dit om het recht op een degelijke job voor iedereen te eisen. Daartoe starten we een campagne voor werk en willen we lokale jongerenmarsen en andere acties voor werk opzetten.

    De kapitalisten willen een maatschappij waarbij enkel hun winst telt. Wij hebben nood aan een maatschappij die de belangen en de noden van de meerderheid van de bevolking centraal stelt. Dat kan volgens ons enkel een socialistische maatschappij zijn.

    • wij willen niet betalen voor hun crisis
    • 32-urenweek zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen
    • handen af van het brugpensioen
    • pak de werkloosheid aan, niet de werklozen
    • alles wat ons verdeelt, verzwakt ons: stop racisme, seksisme,…
    • Nationaliseren om jobs te redden

  • Postpersoneel zet acties verder – directie trekt proefproject in

    Het personeel van de sorteercentra Brussel X en Charleroi X heeft het goed begrepen. Na jarenlang getalm en halfslachtige acties, was het tijd voor een algemene stakingsoproep om de invoering van de McPostbode te stoppen en te protesteren tegen de verdere liberaliseringspolitiek die er op neer komt dat het personeel moet betalen voor de grotere winsten van de aandeelhouders. De directie zag zich meteen verplicht om het proefproject met de postbezorgers in te trekken.

    De directie van De Post is al jarenlang bezig met het voorbereiden van het bedrijf op de liberalisering van de postmarkt. De afgelopen jaren werd winst gemaakt waarbij deze winst verdween naar de aandeelhouders (de overheid en private bedrijven). De prijs hiervoor werd betaald door het personeel dat opeenvolgende besparingsoperaties door het strot kreeg geramd. Van de Georoutes over de sluiting van verschillende postkantoren.

    Het laatste project van de directie was het invoeren van postbezorgers: laag betaald (8,43 euro per uur) en deeltijds personeel dat enkele uren per dag de post zou bezorgen. Het liefst zou de directie daarbij met jobstudenten of huisvrouwen werken. Als de besparingen in het onderwijs doorgaan, zal er wellicht geen gebrek aan potentiële jobstudenten zijn. Deze McPostbode moet de oude facteur vervangen.

    Vorige week werd het werk neergelegd in Brussel en langs Franstalige kant. Er was een oproep tot een algemene staking bij het postpersoneel, waarop de directie aankondigde dat het project van de postbezorgers in de koelkast zou worden gestopt. Dat is onmiskenbaar een overwinning. Het is tegelijk een duidelijk signaal voor de vakbondsleiding: waarom is er niet eerder een initiatief genomen om het enorme ongenoegen aan de basis te organiseren in acties (betogingen, stakingen,… opgezet op basis van een democratisch besproken actieplan)? Strijdbaarheid loont, maar de afgelopen jaren werd de strijd telkens in verspreide slagorde gevoerd, kantoor per kantoor.

    De opschorting van het project van de postbezorgers (de directie heeft daar de goed klinkende term “wijkpostbode” voor bedacht), volstaat niet voor het personeel van de sorteercentra Brussel X en Charleroi X. Die legden gisteren opnieuw het werk neer omdat ze de opschorting van het project onvoldoende vinden. Topman Thijs stelde eerder dat De Post wel verder moet besparen op het personeel om klaar te zijn voor de liberalisering. De aankondiging dat het project van de postbezorgers werd opgeschort, veranderde daar niets aan. Alleen stelde hij bereid te zijn om over alle mogelijk besparingsoperaties te discussiëren. Het doet wat denken aan onderwijsminister Smet die een lijst van mogelijke besparingen liet opmaken om de vakbonden te laten kiezen. Dat is de verantwoordelijkheid op anderen afwentelen en een echte discussie ten gronde vermijden. Waarom zouden we ons namelijk neerleggen bij een besparingslogica waarbij het onderwijs moet betalen voor de crisis? Waarom moet de postdienst een geliberaliseerd bedrijf worden in de plaats van een openbare dienst voor de bevolking?

    Het gebrek aan degelijke acties die van bovenuit werden georganiseerd, zorgt ervoor dat er nu acties van onderuit komen. Het Franstalige ACV moest onmiddellijk na de opschorting van de proefprojecten erkennen dat er mogelijk nog acties zouden komen: “De acties komen vanuit de basis, dus als er nog plaatsvinden zijn die gedekt.” Die basis heeft groot gelijk om de acties niet zomaar stop te zetten. Strijdbaarheid loont en zou nog veel meer lonen indien het op nationaal vlak wordt georganiseerd. De bereidheid aan de basis is daartoe zeker aanwezig. En waarom geen gezamenlijke acties met andere openbare diensten die onder vuur liggen: het onderwijspersoneel, de ambtenaren,…?

  • Actie Franstalige leraars: het is niet aan ons om hun crisis te betalen!

    Gisteren waren er opnieuw werkonderbrekingen en stakingsacties in verschillende Franstalige scholen. Daarmee werd geprotesteerd tegen de plannen van de Olijfboomcoalitie (PS-Ecolo-CdH). Er was een bijeenkomst voor het ministerie op het Surlet de Chockier plein in Brussel. Daarop waren er leraars uit Brussel, maar ook vanuit Charleroi, Verviers, Huy,…

    Foto’s door Nico

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Socialisme 2009 – 24/25 okober

    Op het weekend Socialisme 2009 is een werkgroep gepland over de strijd tegen de hervormingen in het onderwijs. Daarbij zal onder meer worden gesproken door Patrick Zeoli, een Franstalige leraar die gisteren ook op het nieuws van RTL uiting gaf aan het ongenoegen onder het personeel.

    [/box]

    Er waren een duizendtal betogers aan het ministerie van onderwijs. Een aantal van hen voerden ook ‘s ochtends al actie. Zo werden in Huy ongeveer 6000 pamfletten van het gemeenschappelijk vakbondsfront verdeeld vooraleer naar Brussel werd getrokken. Er werden ook enkele verkeersassen in de stad geblokkeerd. Eerder trokken de leraars uit Huy ook al naar Jean-Michel Javeaux, de co-voorzitter van Ecolo. In de marge van de bijeenkomst in Brussel waren er eerder op de dag acties in verschillende steden. De strijdbaarheid was groot, de woede eveneens.

    LSP was uiteraard ook aanwezig met een pamflet waarin de eenheid van al het personeel uit de openbare diensten werd vooropgesteld. De leraars zijn niet de enigen die zich moeten verdedigen, ook het postpersoneel weet daar iets van af. Er is nood aan grotere acties. Het pamflet werd goed ontvangen en we hadden tal van goede discussies. Ondanks de regen verkochten we een 20-tal exemplaren van ons maandblad Socialistisch Links.

    Naast de leraars was er ook een delegatie van de Actief Linkse Studenten aan de ULB. Die kwamen hun solidariteit betuigen.

  • Franstalig onderwijs in actie – fotoreportage

    Afgelopen woensdag trokken meer dan 1.000 leraars de straat op in Brussel. Ze protesteerden tegen de geplande besparingen van de Olijfboomcoalitie (PS-Ecolo-CdH). Het algemene ordewoord op de betoging was: “Het is niet aan het onderwijs of de leraars om de crisis te betalen”. De betoging trok onder meer langs de beurs en de hoofdzetel van Fortis BNP. Deze week worden de acties verder gezet.

    Foto’s van Stéphanie, ALS-ULB

    In Charleroi werden de acties van de leraars op dezelfde dag versterkt door een deelname van het postpersoneel dat eveneens actie voert tegen verdere besparingen op het personeel. Die gezamenlijke actie werd goed onthaald, ook in Brussel, en stelt de noodzaak van een gezamenlijk verzet in alle openbare diensten. Met de Actief Linkse Scholieren riepen we onder jongeren op om deel te nemen aan de betoging van hun leraars. En ook de Actief Linkse Studenten stuurden een delegatie.

    Op maandag 5 oktober zijn er werkonderbrekingen en stakingen. Er is een nieuwe actie gepland om 14u aan het ministerie op het Surlet de Chockier plein (Madou).

  • IAC: handen af van het stakingsrecht en de syndicale vrijheden! Gezamenlijke verklaring van PC, LSP, SAP, PH

    Maandenlang hebben de arbeiders van IAC (concessiehouder van Fiat) gestreden tegen de éénzijdige beslissing tot herstructurering vanwege de directie en de afdanking van 24 collega’s (waarvan 12 beschermde werknemers met een syndicaal mandaat!). Ze hebben op vreedzame wijze de vestiging nabij Meiser bezet, waaruit ze ontzet zijn na een tussenkomst van de rechtbank en de politie. Om hen te straffen voor deze “stoutmoedigheid” besliste de directie van IAC een voorbeeld te stellen en 5 “aanstokers”, waaronder 3 vakbondsafgevaardigden, te ontslaan “om dringende reden”.

    Verklaring van Parti Communiste, Linkse Socialistische Partij, Socialistische Arbeiderspartij en Humanistische Partij (*)

    Op 20 juli heeft de arbeidsrechtbank van Brussel deze beslissing voor twee van de beschermde werknemers verworpen, maar aanvaard voor de derde. Ter verduidelijking: het is diens syndicale actie tijdens de staking die beoordeeld wordt als "dringende reden", dit zet de deur op een kier voor allerlei misbruiken tegen vakbondsafvaardigingen en het recht op collectieve actie. Zowel de patroons van IAC als de vakbonden zijn in beroep gegaan en verschijnen op 1 oktober opnieuw voor de rechtbank.

    Het zou nochtans alleen de directie van IAC mogen zijn die terecht staat. Zij besliste het bedrijf kunstmatig op te splitsen in 16 verschillende juridische entiteiten om de beperkingen van de wet Renault bij herstructureringen te omzeilen. Zij alleen pleegt inbreuk op de sociale wetgeving door het paritair comité te negeren van de sector, dat als enige bevoegd is mits unanimiteit te beslissen tot opheffing van de syndicale bescherming om economische of technische redenen. Zolang het kapitalisme bestaat, zullen we nooit deurwaarders of politie zien neerstrijken tijdens beheerraden van Carrefour of Fiat die hun laarzen lappen aan de sociale wetten en de rechten van de werknemers.

    De arbeiders van IAC moeten patronale methoden ondergaan die thuis horen in de 19e eeuw. De geschiedenis van het stakingsrecht en van de syndicale vrijheden is mee bepaald door het streven van de arbeidersbeweging om haar rechten als klasse af te dwingen. Ze dwong onder meer af dat collectieve arbeidsconflicten ressorteren onder « belangenconflicten » en niet onder het strafrecht. Collectieve arbeidsconflicten vallen buiten de bevoegdheden van de rechtbanken die verondersteld worden zich te onthouden. Maar aangezien het patronaat ons de arbeidscondities van de 19e eeuw opnieuw wil opdringen, tracht het ons ook terug te leiden naar de rechtspraak van dit tijdperk.

    Het is geen toeval dat het patronaat op dit moment het stakingsrecht en de syndicale vrijheden van de arbeiders van IAC frontaal aanvalt: zoals bij Bridgestone, UCB, Carrefour, Ikea en Intermarché. Het is omdat de werknemers de moed hadden en de wil om samen te strijden tegen afdankingen en patronale willekeur. Overal waar arbeid(st)ers zich verzetten, moeten ze eenzijdige verzoekschriften ondergaan, de tussenkomst van deurwaarders en politie, en zware dwangsommen om hun stakingsacties te breken. Het patronaat wil collectieve conflicten herleiden tot strafbare feiten, tot individuele en strafbare gewelddaden. In de situatie van crisis van het kapitalisme, zijn die aanvallen erop gericht de weerstand van de loontrekkenden te breken.

    Wij herbevestigen onze solidariteit met arbeid(st)ers die strijden voor hun job, hun arbeidscondities, hun rechten en waardigheid. Rechtbanken en politie horen niet thuis op syndicale acties!

    Onze vier partijen kwamen samen op in de jongste regionale verkiezingen in Brussel op de lijst PC-PSL-LCR-PH. Wij wensen deze samenwerking verder te zetten op het terrein van de sociale strijd en gezamenlijk bij te dragen aan het succes van het sociaal verzet tegen de kapitalistische crisis en haar gevolgen. We willen dit verzet verenigen en vertalen naar een veralgemeende beweging om het patronaat en de regering andere keuzes op te leggen ; voor de verdediging van de tewerkstelling; voor loons- en inkomensverhoging; voor een efficiënte verdeling van de rijkdom, voor arbeidsduurverkorting zonder inkomensverlies; voor de verdediging en uitbreiding van sociale rechten en openbare diensten; voor het vervullen van de sociale behoeften met respect voor het milieu.

    • Het is niet aan de arbeiders, noch aan de bevolking om de crisis te betalen !
    • Solidariteit met de arbeiders van IAC!
    • Geen enkele afdanking!
    • Handen af van het stakingsrecht en de afgevaardigden!
    • Parti Communiste (PC) – dr@belgi.net – www.particommuniste.be
    • Linkse Socialistische Partij (LSP) – info@socialisme.be – www.socialisme.be
    • Socialistische Arbeiderspartij (SAP) – info@sap-rood.be – www.sap-rood.be
    • Parti Humaniste (PH) – ph_hp_belgium@yahoo.fr – www.partihumaniste.be

    (*) LSP kwam in Brussel met de regionale verkiezingen van juni laatstleden met een kartel van deze partijen op. Deze samenwerking verliep positief en heeft geleid tot andere gezamenlijke initiatieven, zoals deze verklaring rond het conflict bij IAC. Op Socialisme 2009 hebben we onder meer de PC en LCR/SAP uitgenodigd voor een politiek debat over links in ons land.

  • Opel openhouden: Nationaliseren om jobs te redden

    General Motors opteert voor Magna om Opel in Europa over te nemen. Hoewel dit geen definitieve beslissing is, betekent dit weinig goeds voor Opel-Antwerpen. Wat Magna steeds heeft gezegd, wordt ook nu herhaald: de Antwerpse vestiging zal niet langer Opels produceren.

    Artikel uit de oktobereditie van Socialistisch Links. Hier vind je ons archief over de automobielsector

    Overname door Magna

    De overname van Opel door Magna kan nog afspringen. Autoanalist Vic Heylen stelde: “Magna moet met zoveel voorwaarden en politieke eisen rekening houden dat het geen kant op kan. Uiteindelijk dreigt ook de Russische Sberbank, zijn geldschieter, af te haken en dan is het over en out.” Heylen pleit voor een faillissement van Opel omdat een overnemer dan “met een schone lei” kan beginnen en er enkel “de vetste brokken” zal uitpikken en “dan doet Antwerpen weer mee” (Gazet van Antwerpen 12 september).

    Voorlopig is de overname door Magna evenwel nog steeds de optie die wordt verkozen door zowel General Motors, de Duitse overheden als de vakbondsleidingen. Magna heeft steeds gesteld dat er minstens 10.000 jobs zouden verdwijnen bij Opel. Een deel daarvan (4.500 jobs) zal weg moeten in Duitsland, vooral Bochum kan hard getroffen worden. Daarnaast verdwijnen er 6.000 jobs in andere Europese landen: Antwerpen, Luton en Zaragossa zullen vooral in de klappen delen. Het sociaal bloedbad dat Magna wil aanrichten, wordt grotendeels gefinancierd met overheidsgeld. De Duitse belastingbetalers zullen maar liefst 4,5 miljard euro moeten ophoesten.

    Voor Antwerpen is er binnen het nieuwe Opel geen plaats. In het beste geval blijft de fabriek open om modellen, met een beperkte oplage, van andere merken te assembleren. Ook bij die optie zal er personeel afgedankt worden en zal er veeleer met tijdelijke arbeiders worden gewerkt. Bovendien stelt zich de vraag welk merk nieuwe modellen buitenshuis zal laten assembleren en tegen welke prijs.

    Sociaal drama

    De sluiting van Opel-Antwerpen is een sociaal drama. Samen met de indirecte jobs (bij onderaannemers) kan dit oplopen tot 10.000 jobs die verdwijnen. Dit betekent minder bijdragen aan de sociale zekerheid en belastingen, terwijl tegelijk extra werkloosheidsuitkeringen moeten worden betaald. Met andere woorden: om de winsten van Magna veilig te stellen, moet de gemeenschap maar betalen.

    Dit sociaal drama zal geen fundamenteel antwoord bieden op de overproductiecrisis in de sector. Vandaag produceert Opel-Antwerpen evenveel wagens als tien jaar geleden, maar wel met slechts een vijfde van het personeel. Het opdrijven van de flexibiliteit en productiviteit is een constante in deze sector. De arbeiders worden uitgeperst en krijgen als “beloning” om de paar jaar een nieuw sociaal bloedbad.

    Nood aan een alternatief

    Het is geen oplossing om de hoop te vestigen in een concurrentie met de arbeiders van andere vestigingen. Het zijn niet die arbeiders die verantwoordelijk zijn voor de overproductiecrisis. Lobbywerk en pogingen tot al dan niet geheime akkoorden met Magna zullen evenmin een oplossing bieden en drijven de spanning onder de arbeiders enkel maar op.

    Er is nood aan een offensief antwoord. Opel-Antwerpen moet worden genationaliseerd onder controle en beheer van de gemeenschap. Zo kan de gemeenschap gebruik maken van de aanwezige technologie, kennis en arbeidskracht in domeinen van mobiliteit of andere maatschappelijk nuttige sectoren. Opel Antwerpen zou bijvoorbeeld een kennis- en productiecentrum voor milieuvriendelijke en openbare oplossingen voor mobiliteit kunnen worden.

    Een dergelijk alternatief kan enkel worden afgedwongen op basis van strijd. Het organiseren van regelmatige personeelsvergaderingen om de strijd voor te bereiden en mogelijke alternatieven uit te werken, zou een eerste stap kunnen zijn. Het zou bovendien de frustraties over een gebrek aan informatie op de werkvloer kunnen wegnemen. In de strijd voor het behoud van jobs moeten we niet rekenen op beloften van het patronaat (de arbeiders van Opel kennen de waarde van dat soort beloften) of traditionele politici. We zullen het zelf moeten doen door de Opel-arbeiders te organiseren en van daaruit solidariteit op te bouwen onder andere arbeiders in de regio en andere vestigingen van Opel.

  • Neen aan de McPostbode – nood aan eengemaakt en krachtig verzet

    De afgelopen jaren werd het postpersoneel al hard aangepakt: kantoren werden gesloten, de ene Georoute volgde de andere op,… De woede tegen het privatiserings- en besparingsbeleid is groot. Maar behalve een nationale betoging in maart van dit jaar, bleven de acties beperkt tot geïsoleerde acties per bureau. Op die manier zal de invoering van de McPostbode die deeltijds aan een hongerloon post bezorgt, niet worden gestopt. Er is nood aan een veralgemeend verzet.

    De afgelopen dagen waren er opnieuw acties in diverse regio’s en wordt zelfs gedreigd met een algemene staking van het postpersoneel langs Franstalige kant. Waarop de directie meteen reageerde met het bericht dat er langs Nederlandstalige kant niet zou worden gestaakt. Als het protest niet eengemaakt en krachtig wordt georganiseerd, zal de directie altijd wel een manier vinden om verdeeldheid te zaaien.

    De jarenlange liberaliseringspolitiek heeft het aantal jobs al fors doen afnemen. Waar er vroeger 40.000 arbeidsplaatsen waren, zijn dat er nu al 8.000 minder. Eén op de vijf is verdwenen. 8.000 jobs komt overeen met drie fabrieken als Opel-Antwerpen. In het geval van De Post kwam er geen steun van de overheden, maar waren het de overheden die de liberaliseringspolitiek oplegden.

    Nu wil de directie een groot aantal postbodes vervangen door postbezorgers die aan een hongerloon moeten werken. De directie mikt op huisvrouwen en studenten die drie uur per dag de post gaan bezorgen. McPost met andere woorden. Het is overigens duidelijk dat dit experiment elders even goed navolging zal krijgen: waarom geen huisvrouwen en studenten inzetten als bus- of tramchauffeur tijdens de spits? Dat lijkt misschien nog niet voor morgen, maar indien contracten waarbij drie uur per dag wordt gewerkt aan 8,43 euro per uur bij De Post kunnen, zullen anderen niet aarzelen om dat voorbeeld te volgen.

    Het personeel bij De Post werkt nu al flexibel. Velen werken al jarenlang als interimmers met weekcontracten. Tal van kantoren gingen dicht. Postbodes moesten met de chronometer in de hand grotere rondes doen. Een loon van 8,43 euro per uur is volgens postbaas Thijs geen “hongerloon” – niet dat hij zelf bereid is om aan een dergelijk loon te werken – omdat het “dankzij premies” kan “oplopen tot 10 euro bruto per uur”. En: “Bovendien is het de bedoeling dat de postbestellers nog een ander inkomen hebben.”

    Op termijn wil De Post nog eens 4.000 postbodes weg om hen te vervangen door 8.000 postbezorgers. De directie wil de komende weken een 30-tal proefprojecten opzetten, wat leidt tot verspreid verzet. De invoering van laagbetaalde en deeltijdse postbezorgers gaf eerder aanleiding tot de betoging van begin maart 2009. Veel postmannen- en vrouwen zagen die betoging als iets dat al lang ervoor had moeten plaatsvinden en hoopten dat dit het begin van een gecoördineerd actieplan op nationaal vlak zou worden. Spijtig genoeg was dat niet het geval.

    Het is tijd dat daar verandering in komt met een actieplan en nationale actiedagen rond eisen als een kwaliteitsvolle post met visie voor de toekomst, echt postpersoneel met volwaardige tewerkstelling en eerlijke verloning,… Dat betekent dat moet worden ingegaan tegen de liberaliseringspolitiek en dat van De Post opnieuw een openbare dienst wordt gemaakt waarbij de dienstverlening en het respect voor het personeel centraal staan.

    > Archief over De Post

  • For a few dollars less? De besparingsijver van minister Smet

    De kersverse onderwijsminister Pascal Smet gaat er direct met de botte bijl door: zijn kabinet stelt een “menu” aan besparingen op en de onderwijsbonden zullen mogen kiezen welke armen en benen ze mogen afhakken. Hiermee gaat hij verder dan wat zijn collega’s van de andere departementen verlangen (de “budgettaire ruimte”), als hij meer bespaart dan noodzakelijk creëert hij namelijk voor zichzelf “beleidsruimte”, lees: zijn voorkeurprojecten die hij er door wil rammen om zichzelf pluimen op de hoed te kunnen steken (zich “profileren”) ten koste van de werking van het onderwijs.

    Door Eddy Decreton, leraar, lid Uitvoerend Bestuur ACOD Onderwijs (in eigen naam)

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Discussieer mee op Socialisme 2009

    Zaterdag 24 oktober. 16u30-18u30. Werkgroep: De onderwijshervormingen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Hoe de strijd organiseren? Met Eddy Decreton, Patrick Zeoli (leraar Franstalig onderwijs) en Kristof Bruyland (leerkracht en regiosecretaris ACOD Zuid-West Vlaanderen)
    [/box]

    Laat ons vooraf stellen dat LSP (en de ACOD-onderwijsvakbond) reeds de budgettaire beperking op zich niet aanvaardt, je leest elders genoeg op deze site dat het onderwijs juist middelen tekort heeft: we daalden reeds van meer dan 7% van het BBP in 1980 naar een krappe 5% van het BBP voor alle onderwijsuitgaven terwijl het aantal studenten en de eisen aan het personeel blijft toenemen.

    Laat ons nu even zijn denkpistes uit zijn menu kort bekijken.

    • De eerste piste: 1% op de brutolonen van allen besparen. Dit wordt dan een precedent voor alle ambtenaren, voor alle werknemers van het land. Loonsverlagingen: o.a. gezien bij de mijnwerkers in de jaren ’30 en de oorzaak van historische algemene stakingen! Bovendien omvat deze loonmassa veel sociale zekerheidsbijdragen die opnieuw het gat in de sociale zekerheid groter maken, en de vermindering van het nettoloon tast dan weer de consumptie aan die nog steeds kwakkelt tengevolge van de crisis. Bovendien heeft dit een gevolg voor de pensioenen (de inleveringen van vorige periodes werken nu nog door in de huidige pensioenen). Onaanvaardbaar, actie een zeker gevolg. Maar reeds nu spreekt de minister van het terugtrekken van dit voorstel: een zwaar schot voor de boeg om ons hetzelfde op een andere manier te doen slikken?
    • Tweede piste: de omkadering van het onderwijs verminderen. Dit omvat ofwel hoogst noodzakelijke taken waarvoor nu al volk tekort is (secretariaat, opvoeders, …). Ofwel het snoeien in maatregelen voor diegenen (leraars en lesvolgers) in de moeilijkste omstandigheden (bv. GOK-uren, de “Brusselpremie”, ….) of het snoeien hoger op (gedetacheerden, inspectie, …). Zelfs in die laatste gevallen komen die “weggesnoeide” mensen dan terug voor de klas (gemotiveerd?) en vliegen er tijdelijken buiten: dus werkloosheid en jobverlies. Deze piste lijkt mij de sluwste: een algemeen verzet lijkt minder evident en men kan het koppelen met “snoepjes” voor bepaalde categorieën. M.a.w. verdeel en heers! Hiertegenover moeten de onderwijsvakbonden stellen dat het “jobvolume” en de “totale loonmassa” in het onderwijs niet mag inkrimpen: het is nu reeds te strak berekend. De ACOD stelde trouwens voor de volgende CAO voor om de scholen 100% van de uren waarop ze recht hebben, te verlenen wat een uitbreiding van het budget vereist! Pascal Smet zou wel eens met een grotere besparing op het nodige aantal uren voor de dag te komen.
    • Derde piste: in de vorige CAO werd een (in de tijd uitgesmeerde) verhoging van het vakantiegeld gepland, daarvan zijn nu enkele fases uitgevoerd. Eén besparingsvoorstel is dit “groeipad” naar een normaal vakantiegeld zoals de andere ambtenaren (bv. 92% van het loon) nu bruusk af te breken. Weeral onaanvaardbaar voor de onderwijsbonden: dit betekent een afgesloten contract verbreken (trouwens het was reeds een zwakke CAO die over een te lange periode werd uitgesmeerd). Integendeel ging ACOD juist voorstellen om in de volgende CAO ook voor de eindejaarspremie een gelijkschakeling met de andere ambtenaren door te voeren.

    • Tot slot dreigt het personeel in het onderwijs ook nog eens het slachtoffer te worden van de aanval die ingezet wordt op de zogezegd te hoge ambtenarenpensioenen. Onderwijzend personeel is de grootste categorie binnen het ambtenarenkorps.

    Dus voor de onderwijsbonden nu een reden om samen op te treden: ACOD (socialisten), COV en COC (christelijke bonden) en VSOA (liberalen). Alleen hopen dat bepaalde bonden niet afhaken met het aanvaarden van “nodige besparingen binnen de formele begrotingslogica”. Na 5 oktober worden militanten van ACOD reeds bijeengeroepen en geven we kort daarna voorlichting in de scholen. Een grote actie dringt zich op: een nationale betoging (met staking?!) samen met de Franstaligen is een eerste stap waarover reeds geruchten rondcirkelen. Als men maar voldoende beseft dat minister Smet misschien hoopt dat men na een eerste actie misschien bereid zal zijn om een meer omfloerst besparingsplan te slikken: hopelijk laten de bonden zich hierin niet vangen en het komt er voor ons op aan om aan de basis de druk op de ketel te houden!

    PS: hartverwarmende reacties vanmorgen in de leraarskamer: “we moeten lessen trekken uit de geschiedenis”, “we mogen geen precedent vormen voor anderen die minder verdienen”. Beste salonsocialist Smet: zijn dit de egoïstische reacties van het onderwijspersoneel dat het zo goed zou hebben? Is dit wat je onder ”herwaarderen van het leraarsambt” bedoelt?

  • Is de aanval op de overheidspensioenen ingezet?

    Er is geen geld meer om de pensioenen te betalen van de gepensioneerden uit de lokale besturen (steden, gemeenten, ocmw’s, provincies en zuivere intercommunales). De spreekbuis van de patroons (Vereniging Vlaamse Steden en Gemeenten) sprak al onmiddellijk van inleveringen bij de gepensioneerden zelf en daarnaast een herziening van het pensioenstelsel. Is hiermee de aanval ingezet op de ambtenarenpensioenen? Natuurlijk. Als het lukt om hier een afbraak te realiseren dan zal een domino-effect ontstaan en zullen ook de ambtenaren uit andere openbare diensten de sigaar worden.

    Lezersbrief door Marc Van Hecke, voormalig secretaris ACOD-LRB, gewest Dendermonde

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Discussieer mee op Socialisme 2009

    Zondag 25 oktober. 10u30-12u30. Werkgroep: Handen af van onze openbare diensten en onze pensioenen. Met vakbondsafgevaardigden bij het spoor en De Lijn.
    [/box]

    Eerst toch even iets over de pensioenstelsels. In ons land kennen we drie soorten van pensioen. Het werknemerspensioen, het ambtenarenpensioen en het zelfstandigenpensioen. Om de publieke opinie zand in de ogen te strooien wordt steeds uitgepakt met de ‘enorm hoge pensioenen’ van ambtenaren. De realiteit (dat zijn cijfers van Eurostat, de vereniging die statische gegevens verzamelt van landen binnen de Europese Unie) is dat het gemiddeld ambtenarenpensioen ongeveer 50% bedraagt van het loon, bij werknemers is dat slechts gemiddeld 33%. Zeggen dat de ambtenarenpensioenen te hoog zijn, is dus een pertinente leugen. Ze zijn, in tegenstelling tot werknemers of zelfstandigenpensioenen, leefbaar. Waar regering en patroons steeds zwaaien met cijfers over de te hoge loonkosten in België in vergelijking met de ons omringende landen, wordt in alle talen gezwegen over de pensioenen waar België op de onderste trap van de ladder staat.

    Hoe komt het dat de pensioenkas van de lokale besturen leeg raakt?

    De reden ligt – heel eenvoudig – in de afbraak van het ambtenarenstatuut. Net zoals bij werknemerspensioenen zijn ambtenarenpensioenen gebaseerd op het repartitiestelsel, eenvoudig gezegd betekent dit dat de actieven van vandaag betalen voor de gepensioneerden van vandaag.

    Maar, zal je zeggen, het aantal ambtenaren in de lokale sector is nu hoger dan vroeger, dus zou het geen probleem mogen zijn om de pensioenen te betalen. Hoewel dit klopt, is er een groot verschil. De uitbreiding van de tewerkstelling in de lokale sector gaat tegelijk gepaard met een afbouw van de statutaire tewerkstelling. Moesten alle tewerkgestelden in de lokale sector vastbenoemden zijn, dan was er geen enkel probleem. Maar vandaag zijn nog slechts vier op de tien ambtenaren vastbenoemd. En contractuelen dragen af in de kas van de werknemerspensioenen (en niet in die van ambtenaren) zodat het draagvlak (namelijk het aantal in dienst zijnde vastbenoemden) steeds kleiner wordt.

    De privatiseringen van de lokale sector ondermijnen mee het systeem van de ambtenarenpensioenen van de vastbenoemden. Zo zijn in Vlaanderen de meeste openbare ziekenhuizen gefusioneerd met private ziekenhuizen wat betekent dat niemand nog vastbenoemd wordt. Voor de duizenden vastbenoemden die nu in die nieuwe instellingen werken zal er niemand meer komen om nog voor hun pensioen af te dragen.

    Ook de overheid zelf speelt een vuile rol in de afbraak van de statutaire tewerkstelling. Zij hebben van de lokale besturen een proefterrein gemaakt van verschillende soorten van tewerkstelling die op een of andere manier worden gesubsidieerd of waarvoor er kortingen zijn op de sociale zekerheidsbijdragen. Hierdoor is het voor een lokale overheid veel interessanter om een contractuele medewerker aan te werven waarvan de kost een heel stuk lager ligt dan die van een vastbenoemde. Bovendien zijn vele van deze functies tijdelijk en is de werkzekerheid van deze categorie van personeelsleden een stuk kleiner dan die van vastbenoemden.

    In feite is het de sinds jaren volgehouden politiek van alle overheden om de statutaire tewerkstelling af te bouwen, die de fundamentele oorzaak is van de tekorten die vandaag ontstaan. De lokale besturen zijn de eerste in de rij, maar de kans is groot dat binnenkort anderen in hetzelfde schuitje raken.

    Daarom is het van essentieel belang dat niet geraakt wordt aan de ambtenarenpensioenen. In het verleden waren de reacties van ambtenaren heel fors toen aan hun pensioenstelsel werd geraakt. Het is daarom nodig dat nu ook de reactie op gang wordt getrokken om te vermijden dat een sneeuwbaleffect ontstaat in de verdere sociale afbraak van het ambtenarenstatuut.

    In feite is wat hier gebeurt, vergelijkbaar met de aanvallen die men op de sociale zekerheid wil lanceren. Telkens werden cadeaus gegeven aan de patroons (vermindering van sociale zekerheidsbijdragen) die zorgden voor een gat in de kas van de sociale zekerheid. Voor die tekorten laat men dan uiteindelijk de werknemers opdraaien. Op dat vlak is de logica van deze regering steeds dezelfde.

    Daarom is het noodzakelijk om de fabels door te prikken die men ons wil laten geloven. Een aanval op de ambtenarenpensioenen van het personeel van de lokale sector is uiteindelijk een aanval op elk van ons.

    Boerenbedrog

    En tenslotte komen we hier op de woordbreuk van de regering en de plaatselijke bestuurders. In elke collectieve arbeidsovereenkomst die de voorbije twintig jaar is afgesloten beloven de lokale mandatarissen om de contractuele tewerkstelling als een uitzondering te beschouwen en de statutaire (vaste benoeming) als de regel te aanvaarden. Zij hebben ons belogen en bedrogen. Net zoals de bankiers! Maar tegelijk hebben zij hun eigen lonen opgetrokken. En dit kan niet. Deze woordbreuk moet afgestraft worden.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping