NL Socialisme

Category: Feminisme

  • In actie op 8 maart: Geen feministische verworvenheden zonder strijd

    “Niet nog een keer”, “nooit meer”. Boze betogers die deze slogans riepen, trokken de afgelopen jaren met steeds meer de straat op in heel de wereld. Amper 12 dagen in het nieuwe jaar brak in Ierland een nieuwe massabeweging uit. Ashling Murphy, een 23-jarige lerares, werd vermoord tijdens het joggen. Tienduizenden mensen kwamen bijeen op acties in alle steden en dorpen van het land. ROSA Ierland speelt een belangrijke rol in het coördineren van de acties.

    door Emily Burns, nationale organisatrice van Campagne ROSA

    De woede is meer dan terecht en het is positief dat mensen iets willen doen. Dat kan door actie te ondernemen en op te staan in je omgeving en op straat. Door feministische slogans te verspreiden. Door feiten, getuigenissen en analyses te verspreiden via sociale netwerken. Het bewustzijn verandert. De term ‘feminicide’ is doorgedrongen in de massamedia. De Vlaamse tv-producent Bart De Pauw werd veroordeeld voor seksueel grensoverschrijdend gedrag tegenover verschillende collega’s en werknemers, ook al werd zijn onaanvaardbaar gedrag lang toegedekt. Jeff Hoeyberghs werd veroordeeld voor seksistische opmerkingen. De populariteit van de hashtag #BalanceTonBar, tot ver buiten de hoofdstad, toonde het potentieel van massaprotest tegen seksistisch geweld in het uitgaansleven. In Elsene en Gent waren er verschillende acties en betogingen uit protest tegen onbestrafte seksuele aanrandingen in studentenbars.

    Dat protest nodig is, bleek eind januari nogmaals toen het parket van Gent besliste om een klacht wegens een vermeende verkrachting in een studentencafé in de Overpoortstraat te seponeren wegens gebrek aan bewijs.

    Geen kapitalisme zonder seksisme

    Elk seksistisch gedrag moet worden bestreden, waar het zich ook voordoet. Dat zal op zich echter de positie van vrouwen in de samenleving niet fundamenteel veranderen. Niemand zou moeten lijden onder gendergerelateerd geweld en de gevolgen voor lichamelijke of geestelijke gezondheid. Daarvoor moet een einde gemaakt worden aan het systeem dat van ons lichaam een handelswaar maakt; dat er belang bij heeft om de sociale meerderheid te verdelen op basis van seksisme, racisme of LGBTQI-fobie; dat ongezonde schoonheidsidealen handhaaft om meer winst te maken; enz. Er kan geen kapitalisme zijn zonder seksisme. Evenmin kan er sprake zijn van kapitalisme – een systeem waarin een economische elite haar dictaten oplegt aan de meerderheid – zonder geweld. In een sociale woestijn zijn er meer spanningen omdat de toegang tot de oasen die er wel zijn, tot verdeeldheid kan leiden. Deze spanningen uiten zich onder meer in geweld en verdeeldheid.

    Individuele gevallen van gendergeweld kunnen protestbewegingen op gang brengen die massaal zijn, zoals in Ierland. Steeds vaker richten slogans en eisen zich tegen het systeem dat dit geweld genereert. “Heel het systeem is schuldig”, is een slogan die meer ingang vindt, zelfs indien het vaak aan inzicht ontbreekt over wat dat systeem is en hoe het dus best kan bestreden worden.

    De uitdaging van vandaag, nu het besef van de maatschappelijke aard van dit probleem met zijn verschrikkelijke persoonlijke gevolgen meer en meer doordringt, bestaat erin na te gaan hoe we van explosies van woede kunnen gaan naar duurzaam protest en bewegingen die een krachtsverhouding opbouwen voor maatschappijverandering. Deze ambitie vereist dat we verder gaan dan vertrouwensgroepen en heel bewust nadenken over de stappen die nodig zijn voor massale organisatie en strijd.

    Geen socialisme zonder vrouwenemancipatie, geen vrouwenemancipatie zonder socialisme

    De massabeweging die we nodig hebben, moet democratisch worden opgebouwd met massale betrokkenheid van alle onderdrukten en uitgebuitenen om niet alleen deel te nemen aan de acties, maar ook aan de discussies over waar de beweging voor strijdt en hoe dit gebeurt.

    In een beweging tegen onderdrukking, zoals seksisme, en tegen uitbuiting, is er bijzondere aandacht nodig voor meervoudige vormen van onderdrukking die bijvoorbeeld worden ervaren door werkende vrouwen die ook zwart en/of queer en/of trans zijn. We komen op voor een beweging die representatief is voor iedereen, die opkomt voor de rechten van elke onderdrukte groep en waarin iedereen zich thuisvoelt. Daarvoor moeten we kijken naar wat ons verenigt in plaats van naar wat ons onderscheidt.

    Wat ons verenigt is onze plaats in het productieproces. Er is geen gebrek aan rijkdom in deze maatschappij. Degenen die het produceren zijn niet de aandeelhouders, de nette managers of de omhooggevallen bankiers. Het is de sociale klasse van de werkenden. Zij produceren alles, zij zijn ook in staat om alles te blokkeren door het werk stil te leggen en om nadien het werk te hervatten zonder de parasieten aan de top van de bedrijven. Het collectiviseren van de grote bedrijven en banken, zou het mogelijk maken om democratisch te plannen hoe we met de gemeenschap voorzien in de behoeften van de hele bevolking.

    We zouden de lonen fors kunnen verhogen en de arbeidstijd verkorten, zodat iedereen een fatsoenlijke job en levensstandaard heeft. De economische bevrijding van vrouwen zou betekenen dat het krijgen van kinderen niet langer tot armoede en onzekerheid leidt. We zouden echt de vrijheid hebben om een gewelddadige of gewoon ongelukkige relatie te verlaten zonder in schrijnende armoede te vervallen. Het drastisch opvoeren van de middelen voor openbare diensten zou toegang geven tot de gezondheidszorg die vrouwen nodig hebben, met inbegrip van gratis contraceptie en abortus, alsook andere diensten die veel van het onbetaalde huishoudelijke werk dat zwaar op vrouwen weegt, overnemen.

    Een verandering van economisch systeem – waarbij niet langer alles gericht is op de winsten van een kleine groep kapitalisten – zou de houding tegenover vrouwen fundamenteel veranderen. Ons lichaam zou niet langer gebruikt worden voor marketing of als lustobject gezien worden.

    Is systeemverandering ambitieus? Ongetwijfeld. Maar welke andere keuze hebben we als we een einde willen maken aan de plaag van vrouwenonderdrukking?

    Bouw mee aan actiecomités tegen seksisme

    Voor een project als dit moeten we met veel meer de strijd aangaan en dit nu beginnen te organiseren. In een aantal steden zijn er al comités van Campagne ROSA. Aarzel niet om lid te worden en actief deel te nemen aan de ROSA-comités. Is er nog geen groep in je stad, buurt, school of werkplaats? Dan kan je daar misschien zelf mee beginnen. We helpen je graag op weg. 

    Een eerstvolgende afspraak is 8 maart. Van de internationale vrouwendag willen wij terug een dag van strijd voor system change maken. Dat is hoe die actiedag meer dan 100 jaar geleden tot stand kwam. In de campagne naar de acties en op 8 maart zelf bouwen we aan een beweging waarmee we overwinningen kunnen afdwingen.

  • Acties tegen grensoverschrijdend gedrag aan universiteiten

    Op dinsdag 15 februari zijn er acties die grensoverschrijdend gedrag aan de universiteiten aanklagen. De afgelopen weken waren er verschillende voorbeelden van dergelijk gedrag die openbaar werden gemaakt, onder meer aan de UGent, de VUB en KUL. Campagne ROSA zal aanwezig zijn op de acties morgen. Hieronder een oproep van Campagne ROSA, een uitgebreider standpunt volgt binnenkort. 

    De Morgen kopte: “Onderzoek legt machtsmisbruik aan universiteiten bloot”. Grensoverschrijdend gedrag komt voor in alle onderdelen en lagen van de samenleving, maar daar waar de machtsstructuren onevenredig verdeeld zijn, is het nog meer aanwezig.

    Wij eisen meer middelen voor onderwijs!

    De jarenlange besparingen op onderwijs wegen op onze universiteiten. Ze doen steeds meer met steeds minder personeel en middelen. Ook nu vallen de klappen van de aangekondigde besparingen aan de Ugent vooral op de ondersteunende diensten voor studenten en personeel. Zo kondigde de Ugent besparingen aan in o.a. de kinderopvang, de maaltijdvoorzieningen, de post- en transportdiensten, en verdubbelen de inschrijvingsgelden voor doctoraatsstudenten.

    Heel wat getuigenissen over grensoverschrijdend gedrag in de media zijn getuigenissen van onderzoekers. Onderzoekers aan onze universiteiten hebben een erg precair statuut. Ze zijn voor de afhandeling van hun doctoraat en de lancering van hun academische carrière enorm afhankelijk van hun promotor. Daarmee zitten ze in een erg kwetsbare positie.

    Wij eisen meer middelen voor onderwijs om betere statuten en degelijke ondersteunende diensten te kunnen voorzien.

    We eisen

    • Laagdrempelige meldpunten voor studenten, onderzoekers en personeel aan alle universiteiten en hogescholen
    • Betere statuten voor onderzoekers zodat de afhankelijkheid van de promotor vermindert.
    • Transparante procedures over hoe klachten worden afgehandeld.
    • Tuchtcommissies die paritair zijn samengesteld met zowel vertegenwoordigers van het bestuur, vertegenwoordigers van het personeel, vakbonden en studenten.
    • Stop de besparingen in het onderwijs, investeer in onderwijs!
    • Voor kwaliteitsvol onderzoek, onderwijs en degelijke ondersteunende diensten voor studenten en personeel
    Neem deel aan de acties in:
    * Brussel: afspraak aan de ULB 12:30 & voor het rectoraat van de VUB om 13:00
    * Gent: Stadshal om 18:30
    * Leuven: Ladeuzeplein om 13:00
    * Luik: Opera om 17:30

  • Kom op straat op 8 maart. Zonder strijd, geen vooruitgang

    Seksisme en seksistisch geweld blijven de massa’s beroeren. Afgelopen najaar brak een storm van verontwaardiging en woede los naar aanleiding van verschillende gevallen van seksueel geweld in de studentenbuurten van Gent en Brussel. Meer getuigenissen over het onveiligheidsgevoel in het uitgaansleven volgden, net zoals acties met honderden deelnemers. Er waren ook de processen tegen Bart De Pauw en Jeff Hoeyberghs. Deze processen kwamen enkel tot stand door de maatschappelijke druk als gevolg van het groeiend feministisch protest. Die processen hebben echter ook aangetoond dat er nog veel werk aan de winkel is: onder meer de aanwezige victim blaming in de media alsook de rechtse aanvallen op het Instituut voor Gelijkheid.

    door Katarina (Gent) uit maandblad De Linkse Socialist

    De regering-De Croo werd door alle Belgische media de meest diverse en vrouwelijke regering ooit genoemd. Dit vertaalde zich echter niet in een feministisch beleid, enkel een laagje feministisch vernis. Het debat om abortus uit het strafrecht te halen, werd opgeschoven naar de volgende legislatuur, de aanpak van kinderarmoede stelt teleur, de jacht op langdurig zieken is geopend en loonsverhogingen werden ingeperkt. Dat zijn maatregelen die door vrouwen en LGBTQIA+personen extra hard gevoeld worden. Ook de aanpak van de coronacrisis blijft vrouwen en LGBTQIA+personen treffen.

    De federale regering beloofde de afgelopen maanden een actieplan tegen seksueel en gendergerelateerd geweld. Dit blijft grotendeels abstract op dit ogenblik. Het plan zou nochtans niets te vroeg komen: er zijn gemiddeld 9 verkrachtingen per dag in ons land, uit cijfers van Amnesty International blijkt dat 20% van de vrouwen ooit slachtoffer is geweest van verkrachting, 64% van de volwassen bevolking kreeg ooit te maken met seksueel geweld (81% van de vrouwen en 48% van de mannen), 80% van de LGBTQIA+ personen krijgt te maken met een vorm van seksueel geweld. Vandaag worden 57% van de verkrachtingszaken afgesloten zonder gevolg.

    Gendergerelateerd geweld heeft zowel te maken met de impact van de verkrachtingscultuur als met de kwetsbare economische positie van vrouwen, wat de deur opent voor machtsmisbruik. Lage lonen en onzekere arbeidsvoorwaarden maken het moeilijker om gendergerelateerd geweld of pesterijen op het werk aan te klagen. Vrouwen vrezen hun job en inkomen te verliezen. Hun economische kwetsbaarheid maakt vrouwen afhankelijker van hun partner en bijgevolg ook kwetsbaarder voor geweld binnen het gezin.

    Dit toont aan dat maatschappelijke verandering nodig is. Structureel seksisme kan men niet alleen in de rechtbanken of met vage plannen bestrijden. Er is nood aan een socialistisch feministisch antwoord. Het is enkel door massaal op straat te komen dat we onze eisen op tafel kunnen leggen. Protest is nodig én mogelijk. Dat toonde Campagne ROSA reeds aan met de succesvolle acties tegen Jeff Hoeyberghs.

    Wij eisen degelijke jobs voor vrouwen en LGBTQIA+personen zodat ze economisch onafhankelijk zijn van hun partner. Daar horen ook een minimumloon van 14 euro per uur, een minimumpensioen van 1500 euro netto per maand en een individualisering van de uitkeringen bij. Vrouwen verdienen een volwaardige plaats in de maatschappij: herinvesteer in kwalitatieve zorg en publieke diensten zodat vrouwen en LGBTQIA+personen uit precaire situaties worden gehaald. Het gratis aanbieden van menstruatieproducten en anticonceptie, alsook degelijke lessen seksuele voorlichting met ruimte voor wederzijdse toestemming en LGBTQIA+thema’s zijn eveneens nodig.

    8 maart, de Internationale Dag voor de Rechten van de Vrouw vindt haar oorsprong in 1908 toen Amerikaanse textielarbeidsters een staking organiseerden voor betere arbeidsomstandigheden. Deze dag werd op initiatief van Clara Zetkin overgenomen door de internationale arbeidersbeweging. Het werd een strijddag waarop feministische bewegingen wereldwijd opkwamen voor een andere samenleving.

    Campagne ROSA wil 8 maart herstellen als een internationale dag van strijd voor maatschappijverandering. Organiseer je in de strijd tegen besparingen en de onderdrukking van vrouwen en LGBTQIA+ personen. Kom op straat!

  • ‘Het proces dat niemand wou’ en ‘BOOS: this is the voice’. Machtsmisbruik en seksisme blijven alomtegenwoordig

    Na de veroordeling van Bart De Pauw voor stalking en elektronische overlast bracht Woestijnvis de docureeks ‘Het proces dat niemand wou’. Op een indrukwekkende manier leggen acht slachtoffers erin uit hoe De Pauw zijn machtspositie gebruikte om hen te manipuleren en misbruiken. Kort daarna bevestigde de virale YouTube aflevering van BOOS over ‘The Voice of Holland’ dat seksistische intimidatie en geweld structureel deel uitmaken van de entertainmentindustrie.

    Artikel door Arne en Lize voor de februari-editie van De Linkse Socialist die vrijdag van de drukker komt

    Afhankelijkheid en onzekerheid voeden seksueel geweld

    De verhalen van de slachtoffers zijn misselijkmakend, maar helaas voor heel veel vrouwen erg herkenbaar. Zo is bij meer dan 80% van de slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag de dader geen onbekende. Meestal is de dader iemand van wie het slachtoffer op de één of andere manier afhankelijk is, zoals bazen, partners of huisgenoten. Beide documentaires tonen hoe alle daders die afhankelijkheid gebruikten om hun seksueel grensoverschrijdend gedrag te plegen en ervoor te zorgen dat slachtoffers zwijgen. Zowel Bart De Pauw, Ali B en Jeroen Rietbergen maakten zich schuldig aan deze psychologische terreur door slachtoffers te bedreigen of hen een succesvolle carrière te beloven wanneer ze zouden zwijgen.

    Slachtoffers staan massaal op ondanks victim blaming

    Gelukkig zijn sinds #MeToo slachtoffers massaal naar buiten gekomen. Maaike Cafmeyer en Liesa Naert vertellen in ‘Het proces dat niemand wou’ dat ze vroeger de moed niet vonden om naar buiten te komen met hun verhaal. De schrik om niet geloofd te worden, hun carrière kwijt te raken of er zelf van beschuldigd te worden het seksueel grensoverschrijdend gedrag uit te lokken, deed vele slachtoffers stilzwijgen. Zelfs wanneer duidelijk was dat ze niet alleen waren. Deze getuigenissen tonen hoe moeilijk het is om als slachtoffer naar buiten te treden in een maatschappij waar slachtoffers niet geloofd worden, ook niet door justitie en politie.

    Hypocriet genoeg maakten de advocaten van De Pauw gebruik van de positieve evolutie van #MeToo om hem zelf in een slachtofferpositie te plaatsen. Hij zou namelijk het slachtoffer zijn van ‘een veranderende tijdsgeest’. Dat is pure victim blaming als onderdeel van een intimidatiecampagne om de slachtoffers het zwijgen op te leggen of om hun geloofwaardigheid te ondermijnen. Dit wordt geïllustreerd in de documentaire.

    Het zijn niet de slachtoffers die de schuld treffen, maar het hele systeem waarin stilzwijgen als norm gepromoot werd. Daders maken daar actief gebruik van. Het is geen toeval dat zowel De Pauw als verschillende daders uit The Voice hun daden blijven ontkennen of minimaliseren. Ze weten dat het systeem dat hen jarenlang een hand boven het hoofd heeft gehouden, hen steunt.

    ‘Beste John, het ligt niet aan de vrouwen’

    Daags na de uitzending van de BOOS documentaire verscheen een paginagrote krantenadvertentie van vrouwelijke werknemers van Talpa, het mediabedrijf van John de Mol. De boodschap was duidelijk: “Beste John, het ligt niet aan de vrouwen.” John de Mol is de bedenker van The Voice en ondertussen miljardair. In de documentaire zei hij dat de slachtoffers eerder aan de bel hadden moeten trekken. De Mol bleef blind voor de angstcultuur, de alomtegenwoordigheid van misbruik en de band met machtsrelaties in het bedrijf. Dat zijn de redenen waarom slechts één slachtoffer klacht indiende voor er een collectieve aanklacht kwam. Het tijdperk waarin victim blaming de norm is, heeft lang genoeg geduurd. Slachtoffers moeten geloofd worden en alles moet eraan gedaan worden opdat er geen nieuwe slachtoffers vallen.

    Systemisch probleem vergt systemisch antwoord 

    Bart De Pauw en zijn omgeving beweren dat #MeToo ‘doorgeslagen’ is. Beide documentaires tonen aan dat dit niet zo is. Ze tonen hoe slachtoffers die voor #MeToo naar buiten kwamen niet serieus genomen werden of dat daders de hand boven het hoofd werd gehouden. In het beste geval kwam er een terechtwijzing zonder het grensoverschrijdend gedrag verder te onderzoeken. Voor John de Mol was het enkel belangrijk dat de programma’s doorgingen en hij dus winsten bleef maken. Dat is waarom de klachten van slachtoffers niet als alarmsignaal werden gezien. De winsthonger maakt ook dat investeringen in een veilige werkplek geen prioriteit krijgen.

    Het algemene tekort aan vluchthuizen en meldpunten voor slachtoffers van seksueel misbruik versterkt dat alles. Zolang er tekorten en een gebrek aan zekerheid zijn, is er ruimte voor machtsmisbruik. Financiële onafhankelijkheid voor iedereen is essentieel. John de Mol zal het niet graag horen, maar de hebzucht van de ultrarijken zorgt voor de enorme tekorten die seksisme in de hand werken.

    Er zijn middelen genoeg, maar ze zijn niet gelijk verdeeld. Enkel wanneer geen mens nog baat heeft bij de onderdrukking van een ander kunnen we die onderdrukking stoppen. Dat vereist een samenleving waarin iedereen krijgt wat men nodig heeft en geeft wat men kan. Zoals Marx het formuleerde: “Van ieder naar zijn mogelijkheden, aan ieder naar zijn behoeften!”

  • The Voice of Holland ontploft door klachten wegens seksueel grensoverschrijdend gedrag

    Reactie van Socialistisch Alternatief, onze Nederlandse zusterorganisatie

    The Voice of Holland is een populair zang-talentenjacht die al 12 jaar bestaat op de Nederlandse televisie. Het programma is bedacht door John de Mol en Roel van Velzen, de Mol had tot vijf jaar geleden ook de regie over het programma. Nu is echter gebleken dat enkele medewerkers zich schuldig hebben gemaakt aan vermeend grensoverschrijdend gedrag. Het zou gaan om bandleider Jeroen Rietbergen, oud-coach Marco Borsato, huidige coach Ali B en een anonieme regisseur van het programma. Volgens het You-Tube kanaal BOOS van Tim Hofman zouden deze mannen zich schuldig maken aan seksueel grensoverschrijdend gedrag en machtsmisbruik.

    Het is helaas een klassiek voorbeeld van hoe machtige mannen de wensen van jonge vrouwen misbruiken voor hun eigen gewin. Wat er bij The Voice of Holland is gebeurd, is niet nieuw en het getuigt dat er machtsmisbruik plaatsvindt binnen de commerciële televisie. John de Mol beweert dat vrouwen zelf aan de bel moeten trekken. De miljardair snapt echter het probleem niet. Dit is begrijpbaar omdat John de Mol zelf een autoritair figuur is waar veel arbeiders bang voor zijn. Hij is als baas en kapitalist van Talpa Network enorm machtig. John de Mol kan carrières maken en ook direct vernietigen als hij dat wil. Er zijn genoeg verhalen over zijn dictatoriaal optreden bekend, maar omdat hij zo veel succes heeft, wordt dit genegeerd door de kapitalistische media.

    Het kapitalistische systeem zorgt ervoor dat jonge vrouwen niet veilig zijn. Vele durven niet aan te geven dat ze seksueel geïntimideerd worden door mannelijke coaches/bazen/collega’s. Wat vaak ook meespeelt is zelf-schaamte, het idee dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen misbruik door een bekend iemand. De commerciële televisie draait namelijk op het maken van winsten en alles en iedereen is hieraan ondergeschikt. Het is een wereld waarin rijke figuren zich staande houden door vriendjespolitiek, dit lukt omdat het systeem aan hun kant staat. We zien dit aan het feit dat de slachtoffers in de Voice of Holland zaak niet openbaar hun verhaal durven te doen. Dit uit angst voor intimidaties, de media en reactie uit hun eigen omgeving.

    Revolutionair socialisten pleiten daarom ervoor dat op Internationale Vrouwendag actie gevoerd wordt tegen het seksisme en onrecht dat vrouwen wordt aangedaan op de werkvloer. Zo pleit ROSA Socialistische Feministen voor: 

    • Een onmiddellijke verdrievoudiging van de fondsen voor eerstelijnsorganisaties voor huiselijk en seksueel geweld.
    • Grote investeringen in gratis, toegankelijke en kwalitatief goede geestelijke gezondheidsdiensten.
    • Een openbaar onderzoek naar het annuleren van duizenden noodoproepen door de politie en naar seksisme, racisme en vooroordelen tegen de arbeidersklasse in het hele rechtssysteem.
    • Een einde maken aan victim-blaming en aan het aanhalen van verkrachtingsmythes in de rechtbanken.
    • Onderricht om seksisme en gendergerelateerd geweld aan te pakken, dat ingaat op instemming en LGBTQ+-inclusief is.
    • Een einde maken aan seksegebonden onderwijs
    • Een noodprogramma voor de bouw van huizen om tienduizenden openbare woningen op openbare grond te bouwen om een einde te maken aan de huisvestingscrisis, waardoor vrouwen in gewelddadige relaties verstrikt raken.

  • Zonder strijd, geen vooruitgang: afspraak op 8 maart!

    Het vele feministische protest zorgde ervoor dat seksisme niet langer genegeerd wordt. Er werden maatregelen afgedwongen en steeds meer slachtoffers doen aangifte, maar het probleem blijft structureel en gigantisch.

    Oproep van Campagne ROSA

    Stop de verkrachtingscultuur!

    Meer dan 90% van de slachtoffers die aangifte doen wordt slecht onthaald. Justitie en politie geloven slachtoffers amper of beschuldigen hen. Er is te weinig slachtofferhulp en dat veroorzaakt vaak drama’s. In Gent pleegde een 14-jarig meisje zelfmoord toen ze na een groepsverkrachting hulp zocht, maar op een wachtlijst terecht kwam.

    Dankzij de feministische beweging werden maatregelen zoals nieuwe zorgcentra na seksueel geweld afgedwongen. Die zijn een stap vooruit, maar blijven onvoldoende. Wij pikken dat niet meer: opvang voor alle slachtoffers!

    De pandemie treft vrouwen het hardst

    De geschiedenis leert ons dat elke crisis vrouwen harder treft. De pandemie, klimaat- en economische crisis plaatsen vrouwen in onzekere posities, waar ze kwetsbaarder zijn voor geweld. Aan het begin van de pandemie verdubbelde het aantal aanvragen tot hulp voor slachtoffers van huiselijk geweld.

    Verschillende essentiële sectoren zoals de zorgsector zijn voornamelijk vrouwelijke sectoren. Decennia besparingen maakten de arbeids- en loonvoorwaarden in de zorgsector mensonwaardig en ondermijnen de kwaliteit. Zonder massale investeringen in personeel en betere lonen verandert niets aan de uitval van het personeel en de uitgestelde zorg. Het zijn diezelfde tekorten die ervoor zorgen dat slachtofferhulp en preventie onvoldoende blijft.

    Kapitalisme = seksisme

    Met ongezonde ideaalbeelden van lichamen, machtsverhoudingen en de commercialisering van lichamen en seksualiteit produceert en vergroot deze samenleving seksisme. De loonkloof bedraagt 23%, voor arbeiders is dat zelfs 42%! De stijgende energie en huisprijzen maken het leven onbetaalbaar. Hogere lonen kunnen we bekomen via een collectieve strijd van werkenden voor een €14/u minimumloon (€2300/maand) en een collectieve arbeidsduurvermindering, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.

    Doe met ons mee – change the system!

    Op 8 maart organiseren we in verschillende steden acties en marsen tegen seksisme die we zo groot als mogelijk maken. Wil jij in één van deze steden helpen of ook een ROSA actie organiseren? Contacteer ons!

    Campagne ROSA neemt geen genoegen met een paar investeringen, er is geld genoeg. De 1% rijksten hebben meer dan tweemaal zoveel rijkdom als de armste 6,9 miljard mensen. Al meer dan honderd jaar geleden kwamen op 8 maart textielarbeidsters op straat in New York voor een collectieve arbeidsduurverming en een loonsverhoging, in Petrograd werd op straat gekomen tegen de steeds stijgende voedselprijzen. Net als hen strijden we op 8 maart, allen samen, tegen kapitalisme.

    Geen mens mag nog onderdrukt worden door een ander! ROSA International strijdt wereldwijd voor socialistisch feminisme en organiseert solidariteit met de vrouwenbewegingen die te maken krijgen met systematische repressie.

     

    8 MAART: Internationale dag van strijd voor vrouwenrechten
    ACTIES & MARSEN TEGEN SEKSISME IN:

    Deze lijst wordt regelmatig geüpdated

    • Aalst – Werfplein – 19:00
    • Antwerpen – Ossenmarkt – 17:00
    • Brugge – ’t Zand – 19:00
    • Brussel – Brussel centraal, feministisch dorp om 16:00 – demonstratie om 17:30
      Betoging georganiseerd met de Internationale Vrouwenmars, een beweging waar Campagne ROSA deel van uitmaakt.
    • Gent – Stadshal, 19:00
    • Kortrijk – Ossenmarkt – 17:00
    • Leuven –
    • Luik –

    Bouw samen met ons aan deze actiedag

    • Denk je dat het de hoogste tijd is om een ​​einde te maken aan gendergerelateerd geweld en LGBTQI+fobie, in al zijn vormen?
    • Om de strijd tegen seksisme te koppelen aan de strijd tegen andere vormen van discriminatie zoals racisme?
    • Wil je strijd tegen de onderdrukking van vrouwen en LGBTQI+mensen combineren met die tegen het asociale beleid en de besparingen?
    • Denk je ook dat feminisme niet een strijd is van vrouwen tegen mannen, maar van samen te vechten tegen de rijke elite van deze wereld?
    • Wil je de wortel van het probleem aanpakken, nl. het kapitalisme? Een systeem gebaseerd op ongelijkheid, waarin een kleine minderheid van de ultra rijken rijker wordt op onze rug?
    • Wil je deelnemen aan de organisatie van een actie of een andere actievoorstellen in je school, je wijk, je stad op 8 maart? Neem contact op met ons!

  • Ierland: golf van rouw en woede na moord op jonge vrouw

    De afgelopen dagen is er in Ierland een ongeziene golf van rouw en woede ontstaan na de vreselijke moord op de 23-jarige Ashling Murphy in Tullamore. Tienduizenden mensen namen deel aan wakes en acties in alle steden en zowat elk dorp van Ierland, zowel in het noorden als het zuiden. Er waren ook grote acties van de Ierse gemeenschap in Londen, New York en Australië.

    Door Keisha Taylor (Socialist Party en ROSA, Dublin)

    Op woensdag 12 januari ging Ashling joggen en werd ze op klaarlichte dag vermoord in een brute aanval door een onbekende man. Het was de eerste vrouwenmoord van 2022 in Ierland. Ashling was onderwijzeres in een basisschool en was getalenteerd als muzikante en atlete. Ze was erg gelief in de gemeenschap. Op sociale media werd de hashtag #SheWasGoingForARun trending. Net als Sarah Everard had ze alles ‘goed’ gedaan om veilig te zijn. Maar dat was blijkbaar niet genoeg.

    Impliciet in dit gevoel zit er een verwerping van de steeds terugkerende en hypocriete victimblaming die ook nu weer opduikt. Staatssecretaris Josepha Madigan van Fine Gael suggereerde dat vrouwen veiligheidsapps en noodknoppen moeten gebruiken. De reactionaire parlementair Michael Healy-Rae riep op om het dragen van pepperspray te legaliseren. Deze oproepen leiden tot verontwaardiging en spot. Vrouwen uit de werkende klasse beseffen dat het er niet toe doet wat het slachtoffer doet of kan doen, geen enkele vrouw of non-binaire persoon verdient het om te lijden onder geweld van mannen.

    Een keerpunt

    Tienduizenden vrouwen en jongeren, maar ook mannen en ouderen, stroomden vrijdag de straat op om de wakes voor Ashling bij te wonen. Deze werden georganiseerd door vrouwengroepen, sportclubs, buurtgroepen, feministische en antiracistische campagnes en alle denkbare groepen in het hele land om solidariteit te betuigen met de dierbaren en de gemeenschap van Ashling Murphy, en met alle slachtoffers van gendergerelateerd misbruik en trauma’s, waaronder de meest voorkomende vorm, die van partnergeweld.

    Vrijdag verzamelden ongeveer 5000 mensen voor het parlement, de Dáil, en daarnaast waren er duizenden in Tullamore Town Park. Velen huilden of knuffelden elkaar. Er waren kaarsen, bloemen en zelfgemaakte borden. Traditionele muzikanten speelden de lievelingsstukken van Ashling terwijl de menige in stilte luisterde. Onder het verdriet schuilt een enorme woede en de wens om iets te doen om een einde te maken aan geweld op vrouwen. Sinds 1996 zijn er 244 vrouwen in Ierland om het leven gekomen. Geweld heeft ontelbaar meer vrouwen onmetelijk leed berokkend.

    Volg Ruth Coppinger via Twitter

    Deze ongekende uiting van solidariteit is een keerpunt. Het doet denken aan de reactie op de dood van Savita Halappanavar in 2012 als gevolg van het grondwettelijk verbod op abortus, dat in 2018 werd ingetrokken na jaren van strijd die door haar dood werd aangewakkerd. De acties onder de slogans “Ik geloof haar” en “Dit is geen toestemming” in 2018 waren belangrijke momenten in het opvoeren van de strijd tegen seksueel geweld en victim-blaming in Ierland, maar de moord op Ashling heeft een dam opengebroken. De weigering van vrouwen en gender niet-conforme personen om te accepteren in angst te leven, gedrag te veranderen om geweld te vermijden of gedwongen te worden wanhopig op zoek te gaan naar ondergefinancierde diensten, wordt nu breder gedragen in de hele samenleving.

    Net als in 2018 hebben ROSA – Socialist Feminist Movement en Ruth Coppinger, voormalig parlementslid van de Socialist Party en vakbondslid in het onderwijs, snel gehandeld om acties te organiseren in Dublin, Belfast, Cork en Limerick. Het ging om staande acties met de nodige fysieke afstand, waarbij echter een platform werd geboden om uiting te geven aan de angst en woede. ROSA-leden, vakbondsmilitanten, vrouwen, niet-binaire activisten en anderen spraken over hun verdriet, hun ervaringen met geweld en de noodzaak van grootschalige culturele en maatschappelijke veranderingen in de strijd tegen vrouwenhaat en seksistisch geweld. Toen de sprekers hun solidariteit benadrukten in de strijd tegen alle vormen van seksisme, racisme en transfobie, werden ze onthaald op unaniem en luid applaus. De duizenden aanwezigen waren het erover eens: we moeten nu in actie komen zodat ‘never again’ een realiteit wordt.

    Van geweld binnen het gezinnen, cat-calling en verbaal geweld tijdens het sporten, over online pesterijen tot seksueel geweld en spiking: deze kwestie moet uit de schaduw gehaald worden door op straat te komen. We moeten onze solidariteit betuigen met elk slachtoffer van femicide. Er mag geen enkel leven meer genomen worden. We zijn solidair met elke overlevende van misbruik en geweld. We eisen dat dit nooit meer gebeurt.

    Om gendergerelateerd geweld echt aan te pakken, moeten we het ongelooflijke momentum benutten en kanaliseren in een duurzame beweging, georganiseerd in elke gemeenschap, school, hogeschool en werkplaats. Dit is nodig om de fundamentele verandering teweeg te brengen die nodig is om werkelijk elke manier waarop seksisme, vrouwenhaat en LGBTQ-fobie wordt gereproduceerd aan te pakken.

    Tien jaar geleden, na de dood van Savita, zei een grote beweging “never again” en zwoer dat zo’n dood zich nooit meer zou herhalen. Wij willen nu hetzelfde – de enige passende erfenis voor Ashling.

    De volgende stappen hiervoor zijn:

    • Meer solidariteitsacties een week na de moord op Ashling op woensdag 19 januari om 16.00 uur in het hele land.
    • Internationale Vrouwendag moet een belangrijke actiedag worden met protesten, betogingen, studenten- en scholierenstakingen en acties op de werkplaatsen die nu besproken en opgebouwd moeten worden.
    • ROSA Socialist Feminist Movement houdt op donderdag 20 januari om 19.00 uur een online bijeenkomst om een campagne te lanceren voor een grote conferentie van vakbondsleden, vakbonden, vrouwen- en LGBTQ-organisaties, Traveller- en antiracistische organisaties, buurtcampagnes en meer om een massale sociale beweging op gang te brengen om een einde te maken aan gendergerelateerd geweld, en in het bijzonder acties op Internationale Vrouwendag voor te bereiden.

    De eisen die op een dergelijke conferentie en in een dergelijke beweging moeten worden besproken, zijn onder meer:

    • Een onmiddellijke verdrievoudiging van de fondsen voor eerstelijnsorganisaties voor huiselijk en seksueel geweld. Grote investeringen in gratis, toegankelijke en kwalitatief goede geestelijke gezondheidsdiensten.
    • Een openbaar onderzoek naar het annuleren van duizenden noodoproepen door de politie en naar seksisme, racisme en vooroordelen tegen de arbeidersklasse in het hele rechtssysteem. Een einde maken aan victim-blaming en aan het aanhalen van verkrachtingsmythes in de rechtbanken.
    • Onderricht om seksisme en gendergerelateerd geweld aan te pakken, dat ingaat op instemming en LGBTQ+-inclusief is. Een einde maken aan seksegebonden onderwijs en aan religieuze controle op scholen.
    • Scheiding van kerk en staat – Verwijdering van de invloed van de kerk uit alle openbare organen en instellingen, met inbegrip van alle onderwijs- en gezondheidsdiensten.
    • Een noodprogramma voor de bouw van huizen om tienduizenden openbare woningen op openbare grond te bouwen om een einde te maken aan de huisvestingscrisis, waardoor vrouwen in gewelddadige relaties verstrikt raken.

    De Socialist Party en leden van de Socialist Party in ROSA zetten zich in voor de opbouw van een socialistische feministische beweging die de onderdrukten van deze wereld verenigt.  Met de kracht van eengemaakte strijd van de werkende klasse, los van geslacht, afkomst of andere opdelingen, is het mogelijk om het systeem van onderdrukking en uitbuiting niet alleen te bestrijden, maar ook te vervangen door een socialistisch systeem dat vertrekt van de noden van de mensheid en de planeet.

  • Seksistische haat is altijd een oproep tot geweld

    Campagne ROSA en ALS riepen op tot een protestactie voor de KVHV-meeting met Hoeyberghs. Dankzij het protest werd ruchtbaarheid gegeven aan de seksistische haat die in een zaal van de UGent werd verkondigd.

    De veroordeling van Jeff Hoeyberghs na een seksistische meeting aan de Gentse universiteit blijft voor debat zorgen. De brede verontwaardiging, een resultaat van het actieve protest van Campagne ROSA en de Actief Linkse Studenten aan de KVHV-meeting met Hoeyberghs en de strijd nadien, zorgde ervoor dat de rechtbank hem wel moest veroordelen. N-VA-voorzitter De Wever was er als de kippen bij om de “laakbare” uitspraken van Hoeyberghs te minimaliseren als slechts een ‘meningsuiting’, een vrijheid die niet beperkt mag worden. Zijn collega – we schreven bijna ‘coalitiegenoot’ – Georges-Louis Bouchez van de MR omschreef op Twitter wat hij daar elke dag doet: “In een democratische rechtsstaat zijn ook idiote, misplaatste of ­ergerlijke meningen en uitspraken mogelijk.”

    Dubbele maatstaf vs. strijd tegen alle vormen van seksisme

    Vooraleer te antwoorden op het non-argument dat seksistische haat slechts een ‘mening’ is, moeten we wijzen op de hypocrisie van de rechtse politici. Nog geen jaar geleden applaudisseerden ze toen Sammy Mahdi een homofobe imam het land uitzette met als argument: “Wie geen respect toont voor de LGBTI rechten heeft geen plaats in onze samenleving.” Seksisme en homofobie zijn voor rechts blijkbaar enkel misdrijven in zoverre ze gepleegd worden door migranten. De Gentse professor Dirk Voorhoof merkte de hypocrisie ook op: “Het is opmerkelijk dat wie de seksismewet en de genderwet nu bekritiseert, van asielzoekers of vluchtelingen eist dat ze de basisprincipes aanvaarden van onze democratie en de mensenrechten, waaronder het respect voor de gelijkheid van vrouwen en mannen.” Zou Jeff Hoeyberghs door de inburgeringsexamens geraken die N-VA en co aan nieuwkomers willen opleggen?

    Seksisme: niet langer normaal !

    Dat seksueel grensoverschrijdend gedrag wel degelijk een enorm probleem is, kan niet ontkend worden. Een overgrote meerderheid van de vrouwen krijgt er ooit mee te maken. Een studie van UN-MENAMAIS (Understanding the Mechanisms, Nature, Magnitude and Impact of Sexual Violence in Belgium) stelde het volgende vast: 78% van de vrouwen maakte een vorm van hands-off seksueel grensoverschrijdend gedrag mee, 42% een vorm van hands-on seksueel grensoverschrijdend gedrag. Die cijfers krijgen steeds meer gezichten, niet in het minst door de maatschappelijke druk als gevolg van het groeiend feministisch protest. Er zijn niet alleen de bekende processen tegen De Pauw of Hoeyberghs of de zaak-Harvey Weinstein, de kwestie van seksueel geweld komt ook aan bod in getuigenissen van vrouwen. Een masterproef over online intimidatie tegen vrouwen van kleur in de journalistiek en de media toonde aan dat de helft van de ondervraagden met de dood werd bedreigd en dat de helft slachtoffer werd van seksuele intimidatie. Iets meer mainstream was er de voorbije dagen het TV-programma Taboe over vrouwen, waarin de kwestie van geweld eveneens aan bod kwam.

    De rechtse politici ontkennen de ernst van seksistisch geweld niet, maar zeggen dat er een onderscheid moet gemaakt worden tussen ‘aanzetten tot haat’ en ‘aanzetten tot geweld’. Dat is een bijzonder kunstmatig onderscheid dat ook al werd gebruikt bij het rechtse protest tegen de veroordeling van de militanten van de extreemrechtse groep Voorpost die aanzetten tot racistisch geweld. Het propageren van racisme, seksisme en homofobie is geen abstracte academische bezigheid, het heeft gevolgen in de reële samenleving! De ‘aanzetten tot haat’ door Gentse KVHV-leden die georganiseerd waren in Schild&Vrienden hebben destijds geleid tot geweld tegen vakbondsmilitanten, migranten, politieke tegenstanders en steeds meer verwijzingen naar geweld en wapens. De aanzetten tot racisme door Voorpost gingen gepaard met een groeiend terrorisme-probleem bij extreemrechts. Wie stak de brand in het toekomstige asielcentrum van Bilzen eind 2019 aan? Voorpost-militant Emmanuel M. die eerder ook betrokken was bij een Voorpost-actie tegen het geplande asielcentrum en tevens in het nieuws kwam met de nazisymbolen op zijn pick-up waarmee hij aan de autokaravaan van het Vlaams Belang deelnam. De KVHV-meeting met Jeff Hoeyberghs had als uitdrukkelijk doel om de grenzen van wat ‘aanvaardbaar’ is inzake onder meer seksisme te verleggen. Extreemrechts heeft er een probleem mee dat protestbewegingen ervoor zorgden dat wat enkele decennia geleden nog werd getolereerd, vandaag niet meer aanvaardbaar is. Het normaliseren van seksistische haat wordt daar tegenover geplaatst. Uiteraard heeft dat gevolgen in de samenleving en meer bepaald op de omvang van problemen als seksueel geweld.

    Vrije meningsuiting: alleen als het hen uitkomt

    Hoeyberghs diende na zijn doortocht aan de Gentse universiteit klacht in tegen twee activisten van Campagne ROSA. Hij deed dit wegens ‘laster’ en ‘belaging’ omdat Campagne ROSA een protestactie organiseerde aan de KVHV-meeting en nadien het ranzige seksisme van Hoeyberghs aanklaagde. De ‘laster’ bestond uit het publiek maken van enkele uitspraken van Hoeyberghs zelf…  Het protest grijpt hij aan om zichzelf als een slachtoffer voor te stellen. Over Campagne ROSA zegt hij: “Het betreft hier mijns inziens een geoliede internationale machine van communistische signatuur en met westerse staatsondermijning als uiteindelijk doel.” Dat de strijd tegen seksisme een belangrijk onderdeel is van de strijd voor internationale maatschappijverandering is een feit. Los daarvan wekt Hoeyberghs de indruk dat hij het protest van Campagne ROSA ontoelaatbaar acht. En uitgerekend hij wil het argument van de ‘vrije meningsuiting’ gebruiken?

    Uittreksel uit het vonnis in de zaak-Hoeyberghs.

    Extreemrechts en conservatief rechts beroepen zich enkel op vrije meningsuiting als het hen uitkomt, bijvoorbeeld bij de bescherming van hun eigen jongeren. Heel wat KVHV’ers, inclusief militanten van Schild&Vrienden, vonden hun weg naar N-VA en het Vlaams Belang maakte van het kopstuk van die privémilitie een parlementslid. Vandaag is er geen enkele extreemrechtse actie zonder dat de slogan ‘linkse ratten, rol uw matten’ wordt geroepen. VB-voorzitter Van Grieken vindt dat voetballers als Lukaku niet het recht hebben om hun steun aan Black Lives Matter te verkondigen. De N-VA vindt dat het stakingsrecht fors aan banden moet gelegd worden. Neen, het gaat niet om ‘meningsuiting’ maar om de opbouw van een krachtsverhouding in de samenleving.

    Van woord tot daad: woede omvormen tot concrete strijd

    De strijd tegen seksisme gebeurt ook door een krachtsverhouding in de samenleving op te bouwen, maar dan in het voordeel van de werkende klasse en dus de meerderheid van de bevolking in plaats van de kapitalistische elite die vandaag voor de verdediging van haar winstbelangen nood heeft aan verdeeldheid zoals seksisme, racisme of homofobie. Protestbewegingen versterken is een belangrijk onderdeel van de opbouw van een krachtsverhouding. Structureel seksisme zit ingebakken in de kapitalistische klassensamenleving en zal niet gestopt worden door gerechtelijke uitspraken. Anderzijds is de veroordeling van Hoeyberghs een uitdrukking van de groeiende maatschappelijke druk om seksistische haat niet langer te aanvaarden. Die druk bouwt Campagne ROSA verder op, net zoals we dit deden met het protest tegen de seksistische KVHV-meeting aan de UGent. We koppelen dit aan de noodzaak van maatschappijverandering. Steun het socialistisch feminisme, werk mee aan de acties op 8 maart, sluit aan bij Campagne ROSA!

    [box]

    Oproep: maak de acties van Campagne ROSA mogelijk en neem deel aan onze wedstrijd

    In de aanloop naar onder meer de acties van 8 maart haalt Campagne ROSA financiële steun op met een eindejaarswedstrijd. We verkopen lotjes aan 10 euro, op 16 januari is er een trekking waarbij tien kopers van een lotje een mooie prijs winnen. Steun ons financieel én maak kans op een prijs! Klik hier en doe mee. 

    [/box]

     

  • Hoeyberghs terecht veroordeeld, strijd tegen seksistische haat verder opvoeren

    Jeff Hoeyberghs kreeg van de rechter een zware straf voor de seksistische haat die hij verkondigde op een extreemrechtse meeting aan de UGent. De rechter oordeelde terecht dat er sprake was van aanzetten tot haat en discriminatie.

    De uitspraak tegen Jeff Hoeyberghs is samen met de veroordeling van Bart De Pauw een belangrijk signaal dat seksisme niet meer getolereerd wordt en actief bestreden moet worden. Zonder de massale publieke verontwaardiging, de actievoerders en befaamde video van Campagne ROSA, zou deze veroordeling er nooit gekomen zijn. Strijd loont.

    Terwijl Hoeyberghs in een lokaal van de UGent opriep tot haat en discriminatie, protesteerde Campagne ROSA buiten aan de deur. Meer over deze actie

    De extreemrechtse studentenvereniging KVHV, die twee jaar geleden de lezing met Hoeyberghs organiseerde aan de Ugent, blijft helaas buiten schot. Het KVHV kwam ervan af met een lichte schorsing en is vandaag nog steeds een erkende vereniging aan de Ugent. Terwijl de seksistische haat van Hoeyberghs veroordeeld werd, blijven de dealers in seksistische haat zo goed als ongemoeid.

    Campagne ROSA eist een uitsluiting van het KVHV. Geen subsidies voor haat! Geen infrastructuur voor het verspreiden van racisme, seksisme en discriminatie!

    De visie van de KVHV-leden is niet het resultaat van een gebrek aan informatie, maar de bewuste keuze voor een welbepaalde ideologie, die enkel een extreme variant is van de verdeel- en heers propaganda die verspreid wordt door verschillende politieke partijen. Zolang onze gezondheid en welzijn niet prioritair zijn boven de winsten van de elite, zolang zal deze elite gebruik maken van  racisme, seksisme, LGBTQIA+fobie … om de aandacht af te leiden van het eigen asociale beleid.

    Actie aan het rectoraat van de UGent na de beruchte meeting

    Als Hoeyberghs vandaag veroordeeld wordt, is dat mee het resultaat van vastberaden strijd door Campagne ROSA. Van de protestactie aan de ingang van de meeting in kwestie tot de acties erna waarmee het seksisme van Hoeyberghs en het KVHV werd aangeklaagd: Campagne ROSA was essentieel om dit schandaal onder de aandacht te brengen.

    Uiteraard zetten we de strijd verder. Een volgende afspraak is 8 maart, de internationale vrouwendag. Op die dag willen we in verschillende steden protesteren. Maak dit mee mogelijk: steun ons financieel via de wedstrijd die we momenteel houden, sluit aan bij Campagne ROSA en strijd mee tegen seksisme, discriminatie en het systeem dat dit alles voortbrengt.

  • Stop de verkrachtingscultuur in België

    “Verkrachtingscultuur is overal. Laten we het bij de wortel aanpakken”.

    Door Elora (ROSA Antwerpen)

    Brussel, november 2021. In Brussel worden zes mannen schuldig bevonden aan een groepsverkrachting. Hun straf? Een opstel schrijven waar ze een halfjaar de tijd voor hebben. In Gent kunnen barmannen gewoon hun vrouwelijke klanten drogeren en verkrachten, er loopt nog steeds een onderzoek. Twee jongens in Brugge geven elkaar een high-five nadat ze een 16-jarig meisje aanrandden, alsof ze een medaille gewonnen hebben. De lijst is ellenlang en de vraag naar verandering luid.

    Regen in de media, storm in het dagelijks leven

    Verkrachting en aanranding gebeuren elke dag, overal. Slecht een miniem percentage haalt de media, hoewel de cijfers in het dagelijks leven afschuwelijk zijn om naar te kijken.

    In België worden er gemiddeld 9 verkrachtingen per dag gemeld, 45% hiervan betreffen verkrachting van een minderjarige. Poging tot verkrachting wordt hier niet bijgeteld. In 2020 waren er 152 aangiftes van groepsverkrachting, opnieuw worden hier de pogingen niet meegerekend. Zo blijkt uit onderzoek door Sensoa.

    Twee op vijf vrouwen heeft ooit te maken gehad met fysiek seksueel geweld, dat is 42%. Bij mannen is dat 1 op de 5, of 19%. Deze cijfers komen uit een recent onderzoek door UGent en werden afgeleid uit een bevraging bij 5000 personen.

    Deze cijfers kunnen zelfs nog hoger liggen, want veel slachtoffers kunnen of durven geen melding doen.

    De hoge drempel van aangifte doen

    Dat er slachtoffers zijn die geen aangifte doen van seksueel misbruik of seksueel geweld, is al langer geweten en dat de cijfers geen accurate weergave bieden van de realiteit, is ook duidelijk. Maar waarom ziet een slachtoffer vaak af van een aangifte, en hoe faalt ons rechtssysteem dan?

    Slachtoffers van seksueel misbruik hebben meerdere redenen om af te zien van een aangifte. Veel hiervan is psychologisch: ze durven niet uit schrik om toch gestraft te worden door de dader, of omdat ze de dader nog graag zien, maar vaak ook uit schrik voor media publiciteit of de schaamte die ze ervaren in nauwe kringen zoals familie en vrienden. Vaak kiest het slachtoffer om in therapie te gaan en de gebeurtenis op eigen houtje te verwerken.

    Allemaal geldige redenen die we moeten aanvaarden in het helingsproces van het slachtoffer, maar nog al te vaak zijn het niet alleen de innerlijke werkingen van het slachtoffer die hen weerhouden om aangifte te doen, maar ook ons rechtssysteem en hoe het de slachtoffers in de steek laat.

    Er wordt namelijk nog steeds bij het opstellen van een proces-verbaal gevraagd wat het slachtoffer droeg tijdens de feiten, of die alleen was, en of ze onder invloed waren van drank of drugs. Zo creëer je een onveilige sfeer, waarbij de schuld wordt gelegd bij het slachtoffer en het slachtoffer niet verder wil gaan met het proces. Ook wordt er herhaaldelijk geoordeeld dat het slachtoffer onvoldoende strafbare feiten kan voorleggen en geen bewijzen heeft.

    Een duidelijk voorbeeld, dat niet wordt verhuld in politiekantoren, vond plaats tijdens een Ierse verkrachtingszaak in 2018. Een 17-jarig meisje had aangifte gedaan van verkrachting, maar de 27-jarige dader werd onschuldig bevonden nadat de verdediging het ondergoed van het meisje boven haalde, een string. Met als argument: “Geeft het bewijs dan niet aan dat er een mogelijkheid was dat ze aangetrokken was tot hem en open stond tot het ontmoeten en naar bed gaan met iemand? Je moet kijken naar de manier waarop ze gekleed was. Ze droeg een string met een kanten voorkant.”

    Dit was voor de rechter en jury voldoende bewijs dat het niet zou gaan om een verkrachting. Maar ook recente processen in ons land geven weer hoe keer op keer de schuld bij het slachtoffer wordt gelegd en de dader beschermd wordt door zowel de media als de betrokkenen.

    Tijdens ‘De Zaak Bart De Pauw’ kon je regelmatig zien hoe niet alleen vrienden en familie van Bart De Pauw hem luid en duidelijk verdedigden in media, maar ook hoe mensen die het nieuws op de voet volgden hem luid en duidelijk het voordeel van de twijfel gaven. Ze nagelden de slachtoffers aan de figuurlijke schandpaal, en gaven aan dat het hun fout was en dat ze enkel uit waren op aandacht en geld. De slachtoffers werden niet geloofd in het voordeel van iemand die bekend en geliefd is bij velen.

    Hoe stoppen we de storm?

    Mensen zien aangiftes van seksueel misbruik nog steeds als een vraag naar aandacht, of zien het als een wraakactie naar degene die ze ervan beschuldigen. Slachtoffers worden onvoldoende gehoord, niet geloofd, of gewoon vernederd. Mensen in hun nauwe kring kunnen hen veroordelen, er kan schaamte ontstaan. Luid zijn rond seksueel misbruik wordt in onze maatschappij nog hevig ontmoedigd.

    Het is belangrijk om eerst en vooral de slachtoffers te geloven. Geef eerder hen het voordeel van de twijfel, dan de mogelijke dader. Het is een lange, harde weg om toe te geven dat dit je overkomen is, laat het ook geen eenzame weg zijn.

    Vervolgens moeten we leren durven. Durf hen aan te spreken wanneer ze iemand catcallen, durf tussenbeide komen wanneer iemand wordt lastig gevallen, durf te doen alsof je iemand kent om hen uit de nood te helpen. Durf te helpen, durf aanwezig te zijn.

    En tenslotte moeten we blijven in opstand komen tegen onrechtvaardigheid, tegen onjuiste uitspraken door de justitie. Blijf opstanden creëren wanneer er onvoldoende opgetreden wordt, blijf luid zijn tijdens protesten, maar ook op diverse sociale media platformen. Je stem is helder en duidelijk en zal gehoord worden!

    Dit is een maatschappelijk probleem waarvoor collectieve antwoorden nodig zijn. Publieke investeringen in voldoende opvang en begeleiding, op basis van de noden, zijn nodig. Daarnaast is financiële onafhankelijkheid belangrijk om alvast die drempel in de strijd tegen geweld weg te nemen. Hogere lonen en uitkeringen, betaalbare huisvesting en toegankelijke openbare diensten.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping