NL Socialisme

Category: Feminisme

  • Terugblik op 8 maart in de wereld. Protest tegen seksisme en tegen oorlog

    Ierland

    De Internationale Vrouwendag vond dit jaar plaats in de context van de vreselijke oorlog in Oekraïne, die al verstrekkende gevolgen heeft voor het lot van miljoenen vrouwen, in de eerste plaats in Oekraïne, maar ook internationaal.

    Door Serge Jordan (ISA)

    Vrouwen en meisjes worden het zwaarst getroffen door alle verwoestende gevolgen van de oorlog. In oorlogssituaties lopen vrouwen een veel groter risico om te worden verkracht. Naarmate de Russische invasie uitgroeit tot een volledige en steeds brutalere bezetting, zal het seksuele geweld tegen vrouwen in Oekraïne waarschijnlijk toenemen.

    Aangezien de Oekraïense mannen gedwongen waren achter te blijven om te vechten, hebben vrouwen ook de verantwoordelijkheid op zich genomen om eigenhandig te proberen hun gezinnen in veiligheid te brengen in wat nu al de grootste vluchtelingenexodus op het Europese continent is sinds de Tweede Wereldoorlog. Doordat vrouwen en meisjes in een situatie van verhoogde onveiligheid en economische kwetsbaarheid worden gedreven, neemt het risico toe dat zij het slachtoffer worden van prostitutienetwerken en mensenhandelaars.

    Maar geweld tegen vrouwen in tijden van oorlog kan ook meer verraderlijke vormen aannemen. In de westerse media is er bijvoorbeeld een zekere seksistische fetisjisering en seksualisering van Oekraïense vrouwen die de wapens opnamen tegen de Russische invasie.

    De economische dimensie van de oorlog neemt ook dramatisch toe, en vrouwen en mensen uit de arbeidersklasse over de hele wereld voelen de volle kracht ervan in de vorm van een verpletterende stijging van de kosten van levensonderhoud – die al vóór de oorlog een belangrijk punt van zorg waren en nu tot nieuwe hoogten worden opgezweept, met voedsel- en energieprijzen die overal explosief stijgen.

    De oorlog brengt dus economische kosten, seksisme en geweld tegen vrouwen in allerlei vormen met zich mee.

    Veel jonge vrouwen die de afgelopen periode in opstand kwamen tegen seksisme in Rusland, behoren nu tot de eerste en meest energieke lagen die het regime van Poetin trotseren en in actie komen tegen de oorlog. Hieruit blijkt dat vrouwen weliswaar vaak de eerste slachtoffers van oorlog zijn, maar ook vaak de eersten zijn die ertegen in opstand komen. Daarom moet de relevantie van het herbevestigen van sterke en radicale tradities van massale feministische mobilisaties op 8 maart en daarna in de huidige context niet worden afgezwakt, maar juist worden benadrukt. Dit is wat International Socialist Alternative (ISA) en ROSA International Socialist Feminists probeerden te doen. We maakten van 8 maart een dag van strijd tegen seksisme en imperialistische oorlog, waarbij we aansloten bij de anti-oorlogstradities van de pioniers van de marxistische en socialistische feministische beweging.

    Zowel in België als in Ierland hebben de socialistische feministische campagnes ROSA hun lokale protestacties, meetings en marsen omgevormd tot manifestaties “tegen seksisme en oorlog”, met een grote opkomst. Zo liepen 700 mensen mee in onze betoging in Dublin en nog eens honderden in steden en dorpen in heel Ierland. In Brussel trok de betoging van de Wereldvrouwenmars 8000 deelnemers en waren er 1000 betogers in de delegatie van Campagne ROSA. Op onze borden stonden slogans als “Nee tegen de invasie van Oekraïne”, “Tegen oorlog en seksisme”, en “Voor een internationale massabeweging tegen de oorlog.”

    Leden van de Socialistische Strijdbeweging (ISA in Israël en Palestina) hielden een protestactie voor de Russische ambassade in Tel Aviv tegen de invasie van Oekraïne, en uit solidariteit met Oekraïense vrouwen die oorlogsvluchtelingen zijn geworden en moesten vluchten voor hun leven. Er waren enkele tientallen vrouwen en mannen aanwezig, die slogans riepen tegen de invasie, tegen de imperialistische oorlog en tegen de interventie van de NAVO. Hun belangrijkste slogan was: “Vrouwen vechten tegen de oorlog, het imperialisme en de heerschappij van het kapitaal.” Onze pamfletten en toespraken benadrukten het verband tussen de huidige crisis en het kapitalistische systeem, en het belang van de ontwikkeling van de anti-oorlogsbeweging in de hele wereld. Ze spraken ook over de gevolgen van oorlogen voor vrouwen – inclusief de Palestijnse vrouwen onder de bezetting van het Israëlische regime – en wezen op de noodzaak van socialistische verandering om een einde te maken aan alle imperialistische oorlogen.

    In Oostenrijk nam ROSA niet alleen deel aan drie betogingen in Wenen, Linz en Graz, maar nam ROSA ook het voortouw in een campagne voor een scholierenstaking in de hoofdstad op 8 maart, waar we sinds januari voor mobiliseerden. De oorspronkelijke eisen van de staking waren tegen gender-gerelateerd geweld en vrouwenmoord, tegen seksistische onderdrukking op scholen, en voor de verbetering van de arbeidsomstandigheden voor vrouwen uit de arbeidersklasse.

    Na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne werd het initiatief verbreed tot een oproep tot tegen seksisme en oorlog, met eisen als “massale investeringen in gezondheid – niet voor oorlog en leger.” De campagne kreeg veel bijval: tussen de 150 en 200 scholieren van vier verschillende scholen kwamen opdagen voor een protestbijeenkomst met feministische sprekers, verpleegsters en delegees uit de sociale zorgsector, en scholieren die de microfoon namen om te vertellen over hun ervaringen met misbruik. 75 studenten schreven zich ter plekke in om zich aan te sluiten bij ROSA.

    Op veel plaatsen, vooral in Europa, was de achtergrond van de oorlog in Oekraïne een belangrijk kenmerk van de protesten op 8 maart. Anti-oorlogsspandoeken en slogans van internationale solidariteit met het Oekraïense volk en de Oekraïense vrouwen waren vaak te zien.

    In Turkije vormden solidariteit met de oorlogsslachtoffers en afwijzing van het seksistische discours tegen Oekraïense vrouwelijke vluchtelingen, dat door rechtse journalisten en figuren van het  establishment werd aangewakkerd, een belangrijke rode draad in de protesten die in verschillende steden plaatsvonden. Hetzelfde gold voor de loonkloof tussen mannen en vrouwen en de economische ongelijkheid, waarvoor vrouwen een steeds zwaardere prijs betalen als gevolg van de escalerende economische crisis in het land.

    Oostenrijk

    Opstand tegen gendergerelateerd geweld duurt voort

    De golf van gendergerelateerd geweld, die in de loop der jaren duizenden vrouwen in Turkije op straat heeft gebracht, stond ook op 8 maart van dit jaar centraal. De woede werd nog aangewakkerd door het besluit van de AKP-regering om zich in maart 2021 terug te trekken uit het Verdrag van Istanboel – een internationaal verdrag dat huiselijk geweld strafbaar wil stellen – en zo een groen licht te geven aan misbruikers, alsook door een nieuw wetsvoorstel over alimentatie dat veel arme vrouwen zal straffen en hen zal dwingen in gewelddadige relaties te blijven.

    In Istanboel gebruikte de oproerpolitie traangas en pepperspray om te voorkomen dat duizenden demonstranten het iconische Taksimplein bereikten, nadat marsen rond dat plein ter gelegenheid van de manifestatie waren verboden. Ook werden tientallen betogers in hechtenis genomen. Aangezien vrouwen de meest gemobiliseerde kracht zijn geweest tijdens de jarenlange onderdrukking door de staat, zijn de Turkse autoriteiten bezorgd dat een betoging zoals deze een inspirerende vonk kan worden voor een grotere beweging tegen het bewind van Erdogan. Dit gebeurt in een context die wordt gekenmerkt door een diepgewortelde frustratie van de Turkse massa’s over de inflatiespiraal, de lage lonen en de groeiende werkloosheid in het land. Er is momenteel een toename van het aantal stakingen in het land.

    Gendergerelateerd geweld is een centraal punt van discussie en verzet geweest binnen de vrouwen- en feministische strijd van de afgelopen jaren. Dit was ook dit jaar een belangrijk kenmerk van veel van de protesten op de Internationale Vrouwendag. Dit was het geval in Mexico, waar 75.000 vrouwen in de hoofdstad betoogden. Dit zijn officiële cijfers, maar zoals Alternativa Socialista (ISA) en ROSA-kameraden die bij de demonstratie aanwezig waren opmerkten: “het voelde als een miljoen.” Families van femicide-slachtoffers of verdwenen vrouwen, inheemse vrouwen, studenten van alle niveaus, de trans-gemeenschap, kinderen en bejaarde vrouwen, artsen en journalisten waren aanwezig. In tegenstelling tot de afgelopen jaren waren de radicale en transfobische feministische groepen niet zo bedreigend en opdringerig, waardoor de eisen en behoeften van transmannen, -vrouwen en niet-binaire mensen zichtbaarder werden. Hierdoor was het evenement veel diverser en inclusiever dan voorgaande jaren.

    De roep om vrije, veilige en legale abortus in het hele land was een populaire eis in het protest. Maar de belangrijkste eis was de veroordeling van het gebrek aan actie van de staat in de crisissituaties van gewelddadige misdaden tegen vrouwen, waarvan vrouwenmoord de gruwelijkste is, en gerechtigheid voor de slachtoffers. Het aantal vrouwenmoorden is de afgelopen jaren in heel Mexico blijven stijgen, net als het huiselijk geweld en seksueel geweld. Sinds 2018 zijn er elke dag gemiddeld 10 vrouwen vermoord vanwege hun gender. Het land registreerde vorig jaar officieel 1.006 vrouwenmoorden, een stijging ten opzichte van 978 in 2020, maar de werkelijke cijfers liggen waarschijnlijk veel hoger.

    In Zweden zitten de moorden op vrouwen de laatste tijd in de lift: dit jaar zijn er al 14 vrouwenmoorden gepleegd, tegenover gemiddeld 16 in de voorgaande jaren. Maar 2022 betekende ook een kleine opleving voor de feministische strijd na een periode van laagconjunctuur, met betogingen in zowel Stockholm als Göteborg met elk zo’n 1.000 deelnemers, waaronder veel jongeren die voor het eerst deelnamen aan een protest.

    Na een jaar waarin de woede over seksegeweld een belangrijke plaats innam in de politieke situatie in Groot-Brittannië (na de moorden op Sarah Everard en Sabina Nessa, de schietpartijen in Plymouth, de gevallen van seksueel misbruik waarbij prins Andrew betrokken was, enz.), hebben activisten van Socialist Feminist Alternative en Socialist Alternative (ISA in Engeland, Wales & Schotland) lokale protesten en activiteiten gehouden onder de slogan: “Het hele systeem is schuldig – voor socialistisch feministische strijd tegen gender-gerelateerd geweld.” Ze pleitten voor een grote nationale demonstratie tegen gender-gerelateerd geweld in de herfst.

    Spaanse staat

    De betogingen in de Spaanse staat bereikten niet de historische aantallen van in 2018 en 2019, maar ze hadden dezelfde strijdlustige geest nu we uit de Covid-19 pandemie komen. Er waren succesvolle middagstakingen en studentenbetogingen in elke grote stad en grotere marsen in de avond. In Madrid liepen meer dan 50.000 mensen mee, terwijl in het hele land honderdduizenden de straat op gingen.

    Tijdens de pandemie in 2021 steeg het aantal gevallen van huiselijk geweld met 9,35%, wat betekent dat er elke dag 446 aanvallen op vrouwen werden gemeld in de Spaanse staat. Vrouwen zijn boos over die gewelddadige realiteit en over het feit dat de economische gevolgen van de pandemie zelfs de schijn van gelijkheid met tientallen jaren hebben teruggesleept. De stemming tijdens de marsen, vooral onder jonge vrouwen, was dat zij niet langer kunnen wachten. Er waren ook borden en slogans tegen de oorlog in Oekraïne en uit solidariteit met de slachtoffers. ISA-leden namen deel aan de mars in Vitoria-Gasteiz, in Baskenland.

    In Pakistan werden naar aanleiding van de Internationale Vrouwendag in het hele land tientallen protestmarsen gehouden om een einde te eisen aan het patriarchale geweld, het invoeren van gelijke lonen en andere eisen. Sommige van deze protesten brachten enkele duizenden betogers bijeen, waaronder ongeveer 2000 in Lahore – ondanks pogingen van plaatselijke autoriteiten om de protesten een halt toe te roepen en dreigementen van reactionaire groeperingen met vergeldingsgeweld.

    In India waren door overheidsinstellingen georganiseerde officiële manifestaties, zoals fietstochten van vrouwelijk politiepersoneel, bedoeld om lippendienst te bewijzen aan vrouwen, terwijl de rechtse centrale en deelstaatregeringen onder leiding van de BJP-partij een reeks nieuwe, wrede aanvallen op de rechten van vrouwen hebben ontketend. Dit gaat van een hoofddoekenverbod op scholen in Karnataka tot de poging om de wettelijke huwelijksleeftijd voor vrouwen te verhogen tot 21 jaar. Hoewel er op 8 maart geen noemenswaardige burgerprotesten plaatsvonden, was het protest van de “anganwadi”-werkneemsters (kinderopvang) in Delhi toch opmerkelijk. De anganwadi-werkers zijn uitsluitend vrouwen en staken al sinds eind januari om loonsverhoging, regularisatie van hun status, gezondheidsvoorzieningen en een pensioenregeling te eisen. Duizenden van hen marcheerden naar het regeringsgebouw van de deelstaat Delhi als onderdeel van hun voortdurende en steeds intensievere strijd.

    In zowel Soedan als Myanmar plaatsten vrouwen op 8 maart hun acties in het kader van het aanhoudende verzet tegen de militaire staatsgrepen van vorig jaar. Vrouwenrechtengroeperingen riepen samen met verzetscomités uit hun buurt op tot een protestbetoging met duizenden mensen in de Soedanese hoofdstad Khartoem, die brutaal werd onderdrukt. Op een spandoek stond te lezen: “De eisen van vrouwen zijn de eisen van de revolutie,” waarmee de symbiotische relatie tussen de bevrijding van vrouwen en de revolutionaire strijd om het corrupte militaire coupregime van Abdel Fattah al-Burhan omver te werpen, werd samengevat.

    Abortusrechten: centraal strijdtoneel tussen de krachten van revolutie en reactie

    In Chili schudde een jeugdig en militant protest van 200.000 mensen de straten van Santiago door elkaar, waarbij activisten van ISA en ROSA aanwezig waren met pamfletten en een spandoek met pleidooien voor vrije toegang tot abortus, een 36-urige werkweek, gratis en kwalitatief goede gezondheidszorg en onderwijs … als onderdeel van een socialistisch feministisch alternatief en een regering van de arbeidersklasse. Het is geen toeval dat slechts twee dagen na 8 maart de plenaire vergadering van de Chileense grondwetgevende vergadering een artikel over seksuele en reproductieve rechten heeft goedgekeurd waarin het recht om over het eigen lichaam en de eigen seksualiteit te beslissen wordt vastgelegd, wat waarschijnlijk de weg zal vrijmaken voor de legalisering van abortus in Chili.

    Chili

    Dit zou een historische prestatie zijn, die na Mexico, Argentinië en Colombia, de bevestiging vormt van een “groene vloed” van overwinningen in Latijns-Amerika op dit punt, een direct resultaat van de massale feministische strijd. In het geval van Chili is deze strijd gevoed en versmolten met een massale volksopstand die eind 2019 is begonnen tegen het neoliberale, autoritaire en ultra-patriarchale model van kapitalisme dat decennialang in het land is opgelegd.

    Om enigszins andere redenen kan 2022 ook een beslissend jaar worden voor abortusrechten in de VS, aangezien ‘Roe v. Wade’, waarin het recht op abortus in de Amerikaanse wet is vastgelegd, met een existentiële bedreiging wordt geconfronteerd. Een paar dagen voor de Internationale Vrouwendag organiseerden de afdelingen van Socialist Alternative in Madison en Milwaukee een gezamenlijke manifestatie voor het gebouw van de hoofdstad van de staat Wisconsin om een socialistisch-feministische benadering van de strijd voor abortusrechten te verwoorden en om vrije, veilige en legale abortus te eisen.

    Socialist Alternative in de VS stelt dat voor de verdediging en uitbreiding van reproductieve rechten een militante, multiraciale massabeweging nodig is die de belangrijkste lessen overneemt van internationale vrouwenbewegingen die de afgelopen jaren overwinningen hebben geboekt in onder meer Ierland en Latijns-Amerika, en die het niet laat bij het aanvechten van de bedrijfsagenda van de Democraten – die geen betekenisvolle weerstand bieden tegen de toenemende bedreigingen van de Republikeinen voor de lichamelijke autonomie van vrouwen.

    VS

    Zowel in de VS als elders hebben vrouwen ook een vooraanstaande rol gespeeld in de opleving van de klassenstrijd en de stakingsgolven. Symptomatisch hiervoor is het feit dat de leraars in Minneapolis, een door vrouwen gedomineerde beroepsgroep, op 8 maart zelf hun eerste staking in meer dan 50 jaar zijn begonnen. In Iran protesteerde medisch personeel (voor het merendeel vrouwen) voor het gebouw van het Ministerie van Volksgezondheid in Teheran met de eis van vaste contracten en een speciale bonus vanwege de vreselijk moeilijke werkomstandigheden tijdens de pandemie. Het verband tussen de Internationale Vrouwendag en de huidige strijd van vrouwen uit de arbeidersklasse was een handelsmerk van onze interventies op die dag in veel landen.

    In Duitsland was onze ROSA-campagne de enige van de bestaande feministische organisaties die de stakingen van maatschappelijk werkers aan 8 maart koppelde. Duizenden verpleegsters en kinderverzorgsters, voor het merendeel vrouwen, staakten die dag in heel Duitsland om te strijden voor betere lonen en een meer personeel. Ondanks de beweringen van een “feministisch buitenlands beleid” van de nieuwe, door de SPD geleide coalitieregering, heeft deze net 100 miljard euro extra uitgetrokken voor militaire uitgaven, terwijl essentiële (en sterk vrouwelijke) sectoren worstelen met lage lonen en een tekort aan personeel.

    ISA-leden in Tunesië organiseerden samen met leden van de studentenvakbond UGET een protestbijeenkomst op een universiteitscampus in Tunis. Behalve campagne voeren tegen gendergerelateerd geweld, dat in de twee jaar van de Covid-19 pandemie explosief is toegenomen, en ageren tegen de imperialistische oorlog in Oekraïne, benadrukten ze ook de strijd van vrouwen uit de arbeidersklasse in het land, waaronder die van de schoonmaaksters van de universiteit.

    Leden van Socialist Alternative in Vancouver, Canada, liepen mee in een solidariteitsbijeenkomst met werknemers in de horeca die al 326 dagen zijn buitengesloten van het Hilton Metrotown hotel. De bijeenkomst werd onder meer toegesproken door het linkse gemeenteraadslid Jean Swanson en vakbondsvertegenwoordigers. Kameraden zongen mee met “Bread and Roses”, “Union Maid” en “We Shall Not Give Up the Fight”.

    Hoewel 8 maart slechts een moment was in een dynamisch en ongelijkmatig proces, dat onvermijdelijk de ups en downs van de feministische en vrouwenbeweging in elk land weerspiegelt, heeft het algemene beeld opnieuw duidelijk gemaakt dat de woede tegen de onderdrukking en uitbuiting van vrouwen, versterkt door de Covid-19 pandemie en nu door de wereldschokkende en wereldwijde gevolgen van een grote imperialistische oorlog, niet snel zal verdwijnen.

    ISA en ROSA International Socialist Feminists organiseerden op 8 maart protesten, acties, initiatieven en virtuele en fysieke ontmoetingen in meer dan 20 landen, en hielden op 6 maart een levendige en zeer succesvolle internationale bijeenkomst die online werd uitgezonden, met sprekers uit Ierland, Brazilië, Rusland, Taiwan, de VS, België en Zuid-Afrika, die je nog steeds via deze link kunt bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=GgNxDlSWeNY&t=658s

    We zijn solidair met het volk van Oekraïne en met de slachtoffers van alle imperialistische oorlogen. Dit omvat ook de miljoenen Afghaanse vrouwen en LGBTQ+ mensen die nu lijden onder de wrede vrouwenhatende dictatuur van de Taliban, die op 8 maart van dit jaar niet veel kans hadden om te protesteren zonder te worden geschopt, geslagen, beschoten of gemarteld. We zijn solidair met de jongeren, vrouwen en arbeiders in Rusland in hun heldhaftige pogingen om een beweging op te bouwen tegen de oorlog en het regime van Poetin, en met de miljoenen uitgebuitenen en onderdrukten van alle landen in hun strijd om een einde te maken aan de eindeloze lijst van verschrikkingen die het kapitalisme en het imperialisme in petto hebben.

    We denken dat de beginnende anti-oorlogsbeweging, de feministische beweging en de arbeidersbeweging in alle landen hun krachten moeten bundelen en een systemische en op de arbeidersklasse gebaseerde oplossing moeten omhelzen om de keten van crises die het kapitalistische systeem met zich meebrengt te breken. Samengevoegd in een krachtige internationale strijd zou deze in staat zijn het systeem in zijn geheel omver te werpen en te vervangen door een democratische socialistische samenleving vrij van oorlog, van alle onderdrukkingen en ongelijkheden.

    Doe mee, sluit aan!

  • Uitgaansleven: geen ruimte laten voor seksisme. Gesprek met het collectief ‘A nous la nuit’

    Eind 2021 maakte de protestbeweging tegen seksisme in het uitgaansleven de weg vrij om de kwestie van seksistisch gedrag in cafés aan te klagen. De honderden getuigenissen die binnenstroomden, wierpen de vraag op hoe de strijd tegen seksisme en agressie in deze omgeving kan gevoerd worden. We spraken hierover met twee initiatiefnemers van het collectief ‘A nous la nuit’ (‘De nacht is van ons’), dat onlangs in Luik is opgezet.

    Interview door Clément (Luik)

    Wat was het belang van de protestbeweging onder de slogan ‘Balance ton bar’ na incidenten in Elsene?

    “Wat we zagen was een algemeen besef dat er een ernstig probleem is met seksisme in de uitgaanswereld. Dat wisten we al, maar nu is het nog duidelijker. Het is veel breder dan dat. Racisme, LGBTQIA+fobie en vooral de verschrikkelijke transfobie in het uitgaansleven zijn enorme problemen die moeten worden aangepakt. Om die reden is er bewust voor gekozen om met ‘De nacht is van ons’ geen specifieke feministische term te gebruiken.”

    Wat is het specifieke probleem van seksisme in het uitgaansleven?

    ”Er zijn geen studies in België, maar elders zijn er wel en die tonen aan dat het hele scala van seksistisch gedrag aanwezig is: van verbale intimidatie tot fysiek geweld, met inbegrip van aanranding en verkrachting.”

    “Er zijn meer specifieke aspecten, zoals verdoving met een rapedrug. Zijn er nu meer gevallen, of zien we het gewoon meer omdat het aangeklaagd en dus bekend wordt? Wellicht is het dat laatste. Op de spoeddiensten in Luik is het een terugkerend verschijnsel en we weten dat er geen week voorbijgaat zonder dit soort gevallen, en dat al heel lang.”

    “Een andere bijzonderheid is dat het gebeurt op plaatsen waar mensen uitgaan, waar ze feesten, waar ze drinken, enz. Schuldgevoelens bij slachtoffers van seksueel geweld zijn al een enorm probleem, dat nog wordt versterkt door de verkrachtingscultuur (‘je gaat ‘s nachts uit, wat had je dan verwacht?’, ‘je droeg een rok’, ‘je had gedronken’ …) en het idee dat je veiligheid en wat er met je gebeurt als meisje in de eerste plaats alleen jouw probleem is. Het feit dat je op een feest bent, dat je dronken kan zijn, en dat je overvallen wordt, voegt een grote portie schuldgevoel toe. Naar de politie of een organisator gaan of gewoon om hulp vragen als je een probleem hebt wanneer je onder invloed bent, is echt heel moeilijk. Zo zou het niet mogen zijn.”

    Wat kunnen we ertegen doen?

    “Wij gaan uit van het principe dat de verantwoordelijkheid voor het creëren van een omgeving waar mensen kunnen feesten zonder voor hun veiligheid te hoeven vrezen deels bij het publiek ligt, maar ook – en vooral – bij de organisatoren die ervoor kiezen een zaal voor het publiek open te stellen. En er is een enorme achterstand op dit gebied. Zo zijn de meeste van de bestaande labels lege dozen zonder opvolging.”

    “Het inschakelen van organisatoren betekent een minimum aan sensibilisering en vorming voor hen om ervoor te zorgen dat het personeel correct kan reageren. Er bestaan veel online basistools, maar een degelijke vorming heeft natuurlijk een prijs en het is niet altijd gemakkelijk om daar toegang tot te hebben. Zo willen wij een opleiding volgen waarvoor we ons in november inschreven en waarvoor er nu pas, midden februari, plaatsen vrij zijn.” 

    “Daarna willen we naar enkele sleutelplaatsen in Luik trekken om initiatieven op te zetten, andere mensen te vormen en een dynamiek te creëren. Dat zal niet van de ene dag op de andere tot verandering leiden. Op sommige plaatsen is er openheid voor zulke initiatieven, elders veel minder. Zolang de zaken maar draaien, geven sommige uitbaters niet om de veiligheid van de aanwezigen. Er is echter een grote nood en daarom is het belangrijk om een dynamiek op gang te brengen.”

    “We willen op termijn voldoende gevormde aanspreekpunten die weten hoe ze moeten reageren.”

    “Daarnaast is het essentieel om het publiek collectief te betrekken. Dat kan door flyers uit te delen aan de ingang van evenementen of door zichtbare affiches te hangen met de boodschap dat seksistisch gedrag niet aanvaard wordt en ook niet aanvaardbaar is. In dat kader helpt het om een duidelijk charter te hebben waarop we ons baseren. Het doel is om een collectieve cultuur te creëren van voorzichtigheid waarbij slachtoffers in geval van een probleem weten dat ze zich tot de organisatie kunnen wenden, wat vandaag bijna nooit gebeurt.”

    “Naast preventie is er natuurlijk ook de opvolging na het geweld. Om naar een slachtoffer te kunnen luisteren en om de nodige hulp aan te bieden, zijn er menselijke en materiële middelen nodig, waaronder een specifieke plaats waar mensen terecht kunnen. Het is uiteraard niet onze bedoeling om de vakmensen in de sector te vervangen. Voor zorg blijven de Zorgcentra na Seksueel Geweld de referentie. Ze doen geweldig werk met goed opgeleid personeel. Helaas zijn er niet genoeg van die centra. We zijn blij dat er één in Luik is, maar bijvoorbeeld in Verviers is er geen. Als je zorg nodig hebt na een traumatische gebeurtenis, is je eerste reflex niet om 30 kilometer verder hulp te gaan zoeken.”

    Nog een laatste woord? 

    “De acties met ‘Balance ton bar’ waren een explosie, met sterktes en beperkingen. Zodra de explosie voorbij is, komt de vraag hoe we fundamenteel iets kunnen doen om de zaken te veranderen. Dan besef je dat die uitdaging enorm groot is en dat we vooral moeten doorzetten.”

  • 8 maart groeit uit tot grote actiedag. Campagne ROSA protesteerde tegen seksisme en oorlog

    Betoging in Brussel (Foto door James)

    In 2017 organiseerde Campagne ROSA in Gent de eerste Mars tegen Seksisme op 8 maart. Het was het startschot van Campagne ROSA, maar ook van een actiedag die ondertussen uitgegroeid is tot een vaste waarde. Vlak voor het uitbreken van de pandemie in 2020 was er een grote nationale betoging met 10.000 aanwezigen in Brussel. Dit jaar waren er naast een lokale betoging met 8000 aanwezigen in Brussel stevige betogingen in onder meer Gent, Antwerpen, Leuven, Luik, Brugge, Aalst en Kortrijk.

    Campagne ROSA vormde met meer dan duizend betogers een stevig blok op de Brusselse actie georganiseerd door de Internationale Vrouwenmars, een collectief waar Campagne ROSA deel van uitmaakt. In Gent lag Campagne ROSA aan de basis van een sterke betoging die uitdrukkelijke syndicale steun kreeg. In Luik organiseerden we samen met Koerdische vrouwen een betoging met 200 aanwezigen. In Brugge waren er 100 aanwezigen op de actie van Campagne ROSA. In Aalst waren er 75 betogers en in Kortrijk een 20-tal. In Antwerpen en Leuven vormde Campagne ROSA een strijdbaar blok op de betoging van het Collecti.e.f 8 maars. In Antwerpen namen 600 mensen deel aan de betoging, het jonge blok van Campagne ROSA en LSP werd versterkt door een delegatie van de Tamil gemeenschap in de stad. In Leuven waren er 250 betogers waarvan een 50-tal in ons dynamisch blok.

    Betoging in Antwerpen (foto door Liesbeth)

    We deden er alles aan om van deze 8 maart ook een anti-oorlogsactie te maken. Zoals het pamflet van Campagne ROSA opmerkte zijn vrouwen vaak het eerste slachtoffer van oorlog, maar ook de eersten die ertegen protesteren. “Stop de invasie van Oekraïne” en “Voor een massale internationale anti-oorlogsbeweging” stond op onze bordjes. In Gent wees Angeline Van de Rijse van ABVV terecht op de rol van Clara Zetkin, “socialiste, marxiste en vredesactiviste”, in het ontstaan van de traditie van 8 maart. Ze wees ook op de enorme ongelijkheid en de aanvallen op onze levensstandaard. “Als er al iets te annexeren valt, dan is het niet Oekraïne maar wel die miljarden euro’s in die belastingparadijzen. Die winsten. Die 266 miljard euro (geld dat Belgische bedrijven in 2020 naar belastingparadijzen hebben gestort). Dat is het gevolg van onderbetaalde arbeid. Dat geld is dus van ons. Niet van hen.” Een andere spreker was Ludo De Brabander van vzw Vrede. Waar Campagne ROSA de acties (mee) organiseerde, waren er meerdere sprekers en open micro’s waarbij onze sprekers ingingen op de noodzaak van een massale beweging tegen oorlog en kapitalisme.

    Doe mee met Campagne ROSA: sluit je aan!

    Foto’s uit Brussel door James:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/5DnZh5zEyiWBHXiR6]

    Video van de betoging in Brussel:

    Foto’s uit Antwerpen door Liesbeth:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/X5FjwfbxTPqvKyjA9]

    Foto’s van de betoging in Gent door Jean-Marie:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/JWntpYEBKsi43x6H6]

    Video van de betoging in Leuven:

    Foto’s van de betoging in Luik door Jeremiah:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/yC6vFm8KhRr6MrVp6]

    Aalst
    Brugge

  • Seksisme aan de universiteiten: massaal protest opbouwen!

    Aan verschillende universiteiten en hogescholen was er de afgelopen weken ophef over aanklachten wegens seksueel grensoverschrijdend gedrag en hoe ermee werd omgegaan. Net als in de Boos-documentaire over ‘The Voice of Holland’ of in de getuigenissen in de zaak-De Pauw, blijkt opnieuw dat onevenredige machtsstructuren ervoor zorgen dat slachtoffers vaak machteloos staan. Slachtoffers werden jarenlang in de steek gelaten, er waren doofpotoperaties om het prestige en het imago van de universiteiten en hogescholen niet te schaden. Campagne ROSA grijpt het publieke debat vandaag aan om voorstellen te doen voor de strijd tegen seksisme in het hoger onderwijs. 

    door Mai, Campagne ROSA Gent, uit maandblad De Linkse Socialist

    Laagdrempelige meldpunten

    De afgelopen weken kwam er terecht veel kritiek op de procedures om grensoverschrijdend gedrag te melden en/of aan te kaarten. Al te vaak is het functioneren van deze procedures erop gericht ‘de schade aan de universiteit’ in te perken, in plaats van slachtoffers te helpen en de bron van het grensoverschrijdend gedrag aan te pakken. 

    Campagne ROSA eist laagdrempelige meldpunten voor studenten, onderzoekers en personeel aan alle universiteiten en hogescholen. Daarnaast komen we op voor transparante procedures over hoe klachten worden afgehandeld en tuchtcommissies die paritair zijn samengesteld met vertegenwoordigers van het bestuur, het personeel, vakbonden en studenten. Dit is noodzakelijk om de invloed van het ons-kent-ons netwerk voor het afhandelen van klachten te doorbreken. 

    Een einde maken aan de straffeloosheid is een eerste stap om komaf te maken met de zwijgcultuur aan universiteiten en hogescholen. Tegelijkertijd is dit niet voldoende om preventief te strijden tegen misbruik en grensoverschrijdend gedrag. 

    Beter statuut voor onderzoekers nodig

    Seksisme en grensoverschrijdend gedrag zijn overal aanwezig binnen de samenleving. Een het slachtoffer dat afhankelijk is van een dader met een machtspositie kan veel moeilijker neen zeggen tegen ongewenste toespelingen.

    Heel wat getuigenissen over grensoverschrijdend gedrag in de media komen van onderzoekers. Onderzoekers aan de universiteiten hebben een erg precair statuut. Ze zijn voor de afhandeling van hun doctoraat en de lancering van hun academische carrière enorm afhankelijk van hun promotor. Daarmee zitten ze in een erg kwetsbare positie. 

    Campagne ROSA eist meer middelen voor onderwijs om betere statuten, zoals een werknemersstatuut voor onderzoekers, en degelijke ondersteunende diensten te voorzien. 

    Stop seksistische propaganda van extreemrechts 

    De afgelopen jaren kwamen elitaire en extreemrechtse studentenverenigingen in opspraak voor het propageren van brutaal seksisme, racisme en homofobie. Zo kwamen er na de dood van Sanda Dia gortige verhalen naar boven over seksistische en racistische praktijken bij Reuzegom. Vrouwelijke studentes moesten zich als prostituees verkleden om op feestjes toegelaten te worden en seksuele handelingen ondergaan tijdens het doopritueel. Pas nadat een dode viel werd er tegen Reuzegom opgetreden. 

    Het extreemrechtse KVHV kreeg na de seksistische meeting met Jeff Hoeyberghs eind 2019 slechts een lichte tik op de vingers. Het KVHV beweert enkel het ‘vrije debat’ op te zoeken. Dat klopt niet: het gaat om het normaliseren van seksisme waarbij vrouwen als object en als ondergeschikt wezen worden voorgesteld. Dat is schering en inslag bij het Gentse KVHV: de vorige generatie lag aan de basis van Schild & Vrienden. Het racisme, seksisme en homofobie leverde bendeleider Van Langenhove een zitje in het parlement op. 

    Ondertussen kan het KVHV als erkende vereniging nog steeds beroep doen op subsidies en de infrastructuur van de UGent om haar ideeën te verspreiden. Campagne ROSA verzet zich tegen de erkenning van haatdragende studentenverenigingen aan de universiteiten. 

    Meer middelen voor onderwijs, voor een studentenloon

    De toenemende levenskost (studiekosten, transport, huisvesting) en het gebrek aan middelen voor het onderwijs vergroten de onzekerheid onder studenten. Dit maakt hen kwetsbaar voor seksisme en misbruik. 

    In 2018 hing tegenover de ULB een reclamebord van de controversiële datingapp Rich Meets Beautiful (RMB) met de slogan: “Zoek je een studentenlening? Zoek een sugar daddy!” Financiële problemen onder studenten worden door bedrijven als RMB aangegrepen om winst te maken, ongeacht de afschuwelijke gevolgen voor jonge vrouwelijke studenten. Deze verdoken vorm van prostitutie draagt ook bij tot de normalisering van de verkrachtingscultuur: het vrouwenlichaam wordt gereduceerd tot een object dat ‘gekocht’ kan worden. 

    De strijd tegen seksisme is ook een strijd voor democratisch en gratis onderwijs. Studenten moeten een vrije studiekeuze hebben, zonder zich te moeten prostitueren en zonder lange uren te moeten kloppen in een studentenjob. Campagne ROSA en de Actief Linkse Studenten verdedigen de eis van een studentenloon: studeren is een voltijdse job en moet zo behandeld worden. We komen ook op voor een drastische uitbreiding van de publieke middelen voor onderwijs. 

    Personeel en studenten samen sterk, tegen seksisme en besparingen! 

    De jarenlange besparingen op onderwijs wegen op onze universiteiten. Ze doen steeds meer met steeds minder personeel en middelen. Ook nu vallen de klappen van de aangekondigde besparingen aan de UGent vooral op de ondersteunende diensten voor studenten en personeel. Zo kondigde de UGent besparingen aan in o.a. de kinderopvang, de maaltijdvoorzieningen, de post- en transportdiensten. Het inschrijvingsgeld voor doctoraatsstudenten wordt verdubbeld, wat hun onzekere positie nog versterkt. Deze maatregelen treffen in het bijzonder vrouwen: ze vormen de meerderheid van het personeelsbestand van de kinderdagverblijven en restaurants. Kinderzorg valt meestal in eerste instantie op hun schouders wanneer deze niet op een kwalitatieve manier door de samenleving wordt georganiseerd. Na het applaus ontvangen de coronahelden van de UGent nu stank voor dank!

    Campagne ROSA ondersteunt de strijd van het personeel aan de UGent. Twee jaar geleden staakte het resto- en schoonmaakpersoneel van de UGent om onder andere een €14 minimumloon te eisen. De strijd werd gewonnen en dit leerde ons dat wanneer personeel en studenten, ongeacht achtergrond, gender of geaardheid, samen in actie komen rond een duidelijk programma, we reële overwinningen kunnen boeken.

    Protest maakt duidelijk dat seksisme niet langer aanvaard wordt. Campagne ROSA beseft dat seksisme in het kapitalistische systeem ingebakken zit. Om het te stoppen, is systeemverandering nodig. Dit is geen kwestie van vrouwen tegen mannen, maar van de meerderheid van de bevolking – de werkende klasse en de jongeren – tegen de machtigen die het vandaag voor het zeggen hebben. Gezamenlijke strijd tegen al wat ons verdeelt, versterkt de solidariteit die broodnodig is om socialistische maatschappijverandering te realiseren.

     

    Voer vandaag mee actie:

  • Zij lag aan de basis van 8 maart: Clara Zetkin, internationalistisch socialistische feministe

    Clara Zetkin blijft een inspirerende figuur uit de geschiedenis van het socialisme en de strijd voor de emancipatie van de vrouwen. Ze leefde van het midden van de 19e eeuw tot de jaren 1930 en nam deel aan belangrijke historische en politieke gebeurtenissen. Ze trotseerde sociale en politieke verboden om vrouwen uit de arbeidersklasse te stimuleren om politiek actief te worden en zich te organiseren. Ze is ook één van de initiatiefneemsters van de Internationale Vrouwendag op 8 maart.

    door Laura (Brussel)

    Clara werd in 1857 in Duitsland geboren in een welgestelde familie. Ze woonde in een streek waar er heel wat textielindustrie was. Hierdoor werd ze al gauw geconfronteerd met de ellende van de vrouwen in zowel de industrie als op het platteland. Ze ging zich interesseren voor de levensomstandigheden van vrouwen en voor de sociale strijd. Clara studeerde om leerkracht te worden en woonde bijeenkomsten bij van vrouwen die opkwamen voor onderwijs en stemrecht voor vrouwen.

    Later ontdekte ze de ideeën van het marxisme en werd ze actief in socialistische arbeiderskringen. Het is daar dat ze haar eerste partner, Ossip Zetkin, ontmoette. In 1878 werd Clara lid van de Duitse Socialistische Arbeiderspartij, hoewel de ‘socialistenwetten’ op dat ogenblik nog alle socialistische politieke activiteiten verboden. De socialistische beweging moest ondergronds werken en Clara Zetkin leverde bijdragen met geëngageerde feministische en socialistische publicaties. Hierdoor werd ze al gauw een invloedrijke figuur onder de werkende vrouwen in Duitsland.

    Ze volgde haar partner die uit Duitsland werd verbannen naar Parijs, waar ze twee kinderen kregen. Het gezin leefde in armoede en Clara ondervond de last van de dubbele werkdag die veel vrouwen kenden. In 1889 stierf haar partner en stond ze er alleen voor met twee jonge kinderen. Clara Zetkin moest nu verschillende jobs combineren met het huishoudelijk werk. 

    Strijd voor financiële onafhankelijkheid

    Deze ervaring versterkte de overtuiging van Clara Zetkin dat betaald werk voor vrouwen belangrijk was. Ze plaatste de kwestie van economische onafhankelijkheid centraal in de strijd voor vrouwenemancipatie. Hoewel dit reeds door Marx naar voren geschoven was, bleef het idee toen nog controversieel binnen linkse organisaties. Velen zagen vrouwenarbeid als concurrentie voor de jobs en arbeidsvoorwaarden van mannen, wat zou leiden tot lagere lonen en slechtere omstandigheden.

    Clara Zetkin deed er alles aan om de arbeidersorganisaties te overtuigen van de noodzaak om vrouwen te betrekken in vakbonden en politieke organisaties en om samen te strijden voor degelijke lonen en goede arbeidsvoorwaarden. In 1889 schreef ze: “Het is ontoelaatbaar dat wie opkomt voor de bevrijding van de volledige mensheid, de helft van die mensheid veroordeelt tot politieke en sociale slavernij door economische afhankelijkheid.”

    Vrouwen organiseren, de plaats van de vrouw is in de strijd!

    Ondanks weerstand in de leiding van de arbeidersorganisaties, ontwikkelde Clara Zetkin specifieke strategieën om vrouwen binnen de socialistische beweging te organiseren. Op het oprichtingscongres van de Tweede Internationale (1889) verdedigde ze haar standpunt: “De emancipatie van de vrouw impliceert een volledige verandering van haar maatschappelijke positie, een revolutie in haar rol in het economische leven.” In de overtuiging dat de bevrijding van de vrouw alleen mogelijk was met de opbouw van een socialistische maatschappij, verdedigde Clara Zetkin ook het idee dat het socialisme niet kon bestaan zonder de deelname van vrouwen aan de strijd. 

    Terug in Duitsland, na de afschaffing van de ‘socialistenwetten’, richtte ze een krant op onder de naam ‘Gelijkheid’. Het was vrouwen in Duitsland verboden om lid te worden van een politieke partij. Om dat te omzeilen, bouwde Clara alternatieve structuren rond de partij op om socialistische vrouwen te organiseren. 

    Haar strijd beperkte zich niet tot Duitsland. Vanaf 1907 organiseerde Zetkin Internationale Vrouwenconferenties voorafgaand aan de congressen van de Socialistische Internationale, die haar in staat stelden eisen en strategieën te ontwikkelen voor de opbouw van socialistische organisaties onder vrouwen. Zo werd de eis van algemeen kiesrecht – ook voor vrouwen – op de agenda van de socialistische beweging geplaatst, evenals de organisatie van een internationale dag van strijd voor vrouwenrechten. 

    Socialistisch feminisme: geen alliantie met burgerlijk feminisme mogelijk

    Clara Zetkin pleitte niet voor de eenheid van vrouwen tegen mannen. Voor haar was er geen bondgenootschap mogelijk met burgerlijk feministische organisaties. Die waren er vooral op uit om dezelfde rechten te verkrijgen als de mannen van hun sociale klasse. Voor Zetkin maakte de kwestie van vrouwenemancipatie integraal deel uit van het sociale vraagstuk en was de bevrijding van de werkende vrouwen alleen mogelijk door een fundamentele verandering van de maatschappij. Zetkin was een overtuigde socialiste en wilde de arbeidersklasse verenigen om deze verandering te bewerkstelligen. 

    De oorsprong van 8 maart

    De oorsprong van 8 maart is vandaag weinig bekend. De dag heeft zijn wortels in de socialistische feministische beweging. Op de 2e Internationale Conferentie van Socialistische Vrouwen in 1910 namen Zetkin en de andere deelneemsters een resolutie aan over de jaarlijkse organisatie van een Internationale Vrouwendag, met als doel de invloed van het socialistisch feminisme te vergroten. Ze kozen 8 maart als datum, naar aanleiding van een massabetoging van textielarbeidsters in New York op 8 maart 1908. De eerste internationale vrouwendag werd in 1911 georganiseerd ter ere van de stakingsbewegingen van textielarbeidsters in de VS, die opkwamen voor kortere werktijden en betere arbeidsomstandigheden, de afschaffing van kinderarbeid, gelijke beloning en voor stemrecht. 

    Vechten tegen oorlog en fascisme

    In 1915, toen verschillende socialistische partijen hun internationalistische standpunten hadden laten varen om hun burgerij te steunen in de Eerste Wereldoorlog, organiseerde Clara Zetkin een Internationale Vrouwenconferentie om zich tegen de oorlog te verzetten. De meeste leiders van de socialistische beweging steunden de oorlog. Clara Zetkin sloot zich daarop aan bij Rosa Luxemburg en Karl Liebknecht om een nieuwe revolutionaire organisatie in Duitsland op te richten, die later de Duitse Communistische Partij (KPD) zou worden. Na de Russische revolutie van 1917 nam Zetkin deel aan de opbouw van de Derde Internationale, met name in het Internationaal Vrouwen Secretariaat. 

    Zetkin wijdde het einde van haar leven aan de strijd tegen het fascisme. Ondanks een groeiende afstand tot de stalinistische leiders, stelde ze zich in de verkiezingen van 1933 kandidaat voor de KPD. Ze werd verkozen en mocht als 75-jarige ouderdomsdeken de zitting van het parlement openen. Daarin riep ze op tot de eenheid van alle werkende mannen en vrouwen tegen het fascisme. Clara Zetkin overleed op 20 juni 1933. 

    Clara Zetkin, een inspiratie voor de strijd van vandaag

    Haar onvermoeibare inzet om de strijd voor de emancipatie van de vrouw te verbinden met de sociale strijd van de hele arbeidersklasse blijft voor ons een voorbeeld om te volgen. Net als Clara Zetkin denken wij dat er geen werkelijke emancipatie van vrouwen kan zijn in een kapitalistisch systeem dat de winsten van een minderheid bevoordeelt boven de belangen van de meerderheid van de bevolking. 

    Daarom trekken we op 8 maart de straat op om deze traditie van strijd opnieuw op te bouwen en ons programma te verdedigen: een combinatie van sociale en feministische eisen, voor de emancipatie van vrouwen en de hele arbeidersklasse. We voeren actie om alle vormen van discriminatie en onderdrukking aan te klagen en om in te gaan tegen alle pogingen om de meerderheid van de bevolking te verdelen ten voordele van de machtigsten. We verdedigen de noodzaak van een samenleving die gebaseerd is op de behoeften en capaciteiten van iedereen: een socialistische samenleving.

  • Acties op 8 maart zijn pas het begin

    23 april: ROSA conferentie. Mei: Pride. Juni: Pride is a protest. Juli: zomerkamp

    Onder druk van de feministische strijd verandert het bewustzijn. De term ‘femicide’ is in de massamedia binnengedrongen. Meer en meer slachtoffers verbreken het stilzwijgen. De schuldgevoelens van slachtoffers, een pijler van de verkrachtingscultuur, worden steeds meer verworpen. We moeten op deze weg verder gaan. Op 8 maart, de internationale vrouwendag, roept Campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) in acht steden op tot strijdbaar protest. 

    door Odile (Luik)

    Vandaag komt het erop aan om de explosies van woede met elkaar te verbinden en om ervoor te zorgen dat het niet bij regelmatig terugkerende explosies blijft. Er is een blijvende dynamiek nodig die opbouwt naar een verandering van de volledige samenleving. Daarbij moeten we verder gaan dan de vertrouwde groepen en heel bewust nadenken over de stappen die nodig zijn voor massale organisatie en strijd. Campagne ROSA wil daaraan bijdragen.

    Op 8 maart en in de mobilisatie naar de acties op die dag, benadrukt Campagne ROSA drie elementen: de strijd tegen geweld op vrouwen, de noodzaak van een hoger minimumloon van 14 euro per uur (of 2300 euro per maand) en tot slot de nood aan massale publieke investeringen in de zorgsector. Het is van cruciaal belang dat we niet alleen zeggen dat het geweld moet stoppen, we moeten ook duidelijke en precieze eisen formuleren. Dan komen de politici niet weg met vage beloften en onvoldoende budgetten. Door onvoldoende middelen te voorzien kiezen zij er bewust voor om nieuwe drama’s te laten gebeuren. 

    Onze campagne heeft onze lokale comités versterkt. Er zijn heel wat nieuwe gezichten, velen zetten hun eerste stappen in activisme. Als er na 8 maart één evenement is, dat je niet mag missen, dan is het de nationale conferentie van Campagne ROSA op 23 april. Dat is een perfecte gelegenheid voor activisten uit heel het land om elkaar te ontmoeten, ervaringen uit te wisselen en in elkaars enthousiasme te delen. In sommige steden beginnen we pas aan de opbouw van een comité of komt het erop aan om dit begin te consolideren. Activisten van meer ervaren groepen kunnen anderen bijstaan. Onze strijd is immers gemeenschappelijk en solidariteit is daar een hoeksteen van. 

    Nadien is er de Belgian Pride op 21 mei. Nadat deze twee jaar niet kon plaatsvinden wegens de gezondheidscrisis is de Pride terug en dus ook onze strijdbare aanwezigheid erop. Vorig jaar namen we het initiatief voor ‘Pride is a Protest’ met acties in Brugge (150 aanwezigen), Antwerpen (50 aanwezigen) en Gent (600 betogers ondanks stortregens!). We willen dit herhalen en mogelijk uitbreiden naar andere steden. Zo zetten we het strijdbare karakter van LGBTQIA+ Prides centraal. De nationale ROSA-conferentie van 23 april zal de kick-off voor deze campagne zijn. 

    Het hoogtepunt van de eerste jaarhelft wordt het zomerkamp van ROSA en ALS. Dit zomerkamp gaat door van 1 tot 8 juli. Het wordt een week vol intense discussies met activisten uit heel het land en van erbuiten. Het is een uitgelezen kans om meer te weten te komen over onze antikapitalistische feministische voorstellen, om samen na te gaan hoe we deze kunnen verfijnen en hoe we tot een samenleving komen zonder seksisme en onderdrukking, een samenleving waarin iedereen zich kan ontwikkelen naargelang hun noden en talenten. 

    Wil je mee de strijd aangaan? Wil je meedoen met Campagne ROSA tegen onderdrukking? Aarzel niet, sluit aan!

  • Internationale Vrouwendag 2022 – verklaring van ROSA International Socialist Feminists en ISA

    Socialistische feministen zullen over de hele wereld betogingen, walkouts en stakingen organiseren tegen de imperialistische oorlog, om opnieuw de wreedheid van de kapitalistische onderdrukking en uitbuiting aan te klagen.

    Aan de vooravond van 8 maart, de internationale dag van de strijd van de arbeidersvrouwen, roepen Rosa International Socialist Feminists en International Socialist Alternative de vrouwen van de arbeidersklasse over de hele wereld op om op te staan tegen oorlog, uitbuiting, onderdrukking en het systeem dat erachter zit: het kapitalisme!

    Alsof vrouwen uit de arbeidersklasse nog niet genoeg redenen hadden om te strijden tegen de moeilijkheden die op hun schouders worden gelegd, voegt de ‘Koude Oorlog’ tussen de VS en China om de wereldheerschappij nog een existentiële bedreiging toe. Zeker nu die ‘koude’ oorlog verandert in een ‘heet’ militair conflict met de agressieve interventie en agressieve oorlog van het Russische regime tegen Oekraïne.

    Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen, het resultaat van toenemende imperialistische spanningen, op brute wijze uitgespeeld ten koste van de bevolking in Oekraïne. Maar oorlog is ook de vroedvrouw van de revolutie. En hoewel die op dit moment ver weg lijkt, moeten we denken aan de talrijke voorbeelden van vrouwen uit de arbeidersklasse die opstaan en zich organiseren tegen oorlog.

    Niet omdat vrouwen van nature vreedzamer zijn, zoals blijkt uit het grote aantal pro-kapitalistische vrouwelijke politici in oorlogszuchtige imperialistische landen, maar omdat vrouwen uit de arbeidersklasse op een brutale wijze door oorlog worden getroffen. Terwijl zij geconfronteerd worden met het vooruitzicht te moeten rouwen om hun partners en zonen, die worden opgeroepen om aan het front te vechten, moeten zij de samenleving draaiende houden op een ogenblik dat ze geconfronteerd worden met honger en ontberingen voor henzelf en hun kinderen. Zoals vrouwen in gebieden waar militaire conflicten woeden uit harde ervaring weten, worden zij ook geconfronteerd met de dreiging van seksueel geweld als oorlogswapen om het vijandelijke kamp te demoraliseren.

    In de huidige oorlog vallen er reeds heel wat burgerdoden. Wakker geworden door het geluid van raketten en geweerschoten in de straten op de vroege ochtend van 24 februari, zit het Oekraïense volk gevangen tussen imperialistische krachten die strijden om de wereldheerschappij. Dit gebeurt na weken van oorlogszuchtige acties van Rusland, de NAVO en de VS. De Oekraïners, die al te lijden hadden onder de economische problemen en de corruptie van hun eigen heersende elite, hadden niets te zeggen over het conflict dat tot deze oorlog heeft geleid – zij zullen alleen maar de gevolgen ervan ondervinden, met voedsel- en energieprijzen die nog hoger zullen stijgen, en rouwen om hun slachtoffers.

    De roep om vrede klinkt luid, overal in de regio: er zijn onmiddellijk protesten tegen de oorlog begonnen, ook in Rusland! Het mag geen verrassing zijn dat het reactionaire Poetin-regime op deze protesten met harde repressie heeft gereageerd. In de afgelopen weken is duidelijk geworden dat er geen hoop op vrede is als men rekent op de heersende elites van kapitalistische naties of internationale organisaties als de VN en de NAVO. De strijd voor vrede kan alleen komen van de mensen van de arbeidersklasse zelf.

    Dit is niet de eerste keer in de geschiedenis dat socialistische vrouwen tegen een imperialistische oorlog moeten vechten. In 1915 organiseerden zij de eerste internationale socialistische conferentie tegen de Eerste Wereldoorlog, waarbij socialisten uit Rusland, Polen, Duitsland, Zwitserland, Italië, Nederland, Frankrijk en Groot-Brittannië over de scheidingslijnen heen verenigd waren. Tegen die tijd waren er in een aantal landen al door vrouwen geleide protesten en rellen tegen inflatie en oorlog. Hun manifest luidde:

    “Wat is het doel van deze oorlog, die jullie zulk vreselijk lijden bezorgt? Men zegt dat het voor het welzijn van het land is, voor de verdediging van het vaderland. Wat is het welzijn van het vaderland? Is dat niet het welzijn van de vele miljoenen die door de oorlog in lijken, kreupelen, werklozen, bedelaars, weduwen en wezen zijn veranderd?”

    “Wat heeft het vaderland in gevaar gebracht? Zijn het de mannen in andere uniformen aan de andere kant van de grens? Maar zij wilden net zo min oorlog als jullie mannen. Ze weten net zo min waarom ze hun broeders met andere uniformen moeten vermoorden. Nee! Het vaderland wordt in gevaar gebracht door al diegenen die rijk worden van het lijden van de brede massa’s en hun heerschappij baseren op onderdrukking.”

    “Wie profiteert er van de oorlog? Slechts een kleine minderheid in elk land. Allereerst de fabrikanten van geweren en kanonnen, van pantserplaten en onderzeeërs; de eigenaars van dokken en toeleveranciers van het leger. Om hun winsten te vergroten, wakkeren zij de haat tussen de verschillende volkeren aan en dragen zo bij tot het uitbreken van de oorlog.”

    “De oorlog dient de belangen van de kapitalisten als geheel. De arbeid van onterfde en uitgebuite massa’s heeft stapels goederen voortgebracht die niet kunnen worden geconsumeerd door hun scheppers. Zij zijn te arm; zij kunnen niet betalen! Het zweet van de arbeiders heeft deze goederen voortgebracht; het bloed van de arbeiders wordt nu vergoten om nieuwe markten in het buitenland te veroveren.”

    In 1917 begonnen de vrouwen achter deze oproep de Russische Revolutie, de gebeurtenis die leidde tot het einde van de Eerste Wereldoorlog. Door de heersende elites van de oorlogszuchtige imperialistische naties het recht te ontzeggen over hun lot te beslissen, begonnen zij de strijd die hun eigen oorlogszuchtige heersende elite omver wierp. Tegen de massale oorlogspropaganda in, moeten we vandaag een massale beweging tegen oorlog en imperialisme opbouwen, waarbij we een beroep doen op de arbeidersbeweging en de vrouwenbeweging om zich in te zetten voor vrede, in het besef dat het voortbestaan van kapitalisme en imperialisme altijd tot oorlog zal leiden.

    Het zijn de vrouwen van de arbeidersklasse in Oekraïne, Rusland, Wit-Rusland, Roemenië en andere landen in de regio; het zijn de vrouwen van de arbeidersklasse in het “westen”, in Europa en de VS; het zijn de vrouwen van de arbeidersklasse in China, Hongkong en Taiwan die het meest te lijden hebben onder de imperialistische spanningen. Net zoals het de arbeidersklasse en de vrouwen in Syrië, Irak, Jemen en Afghanistan zijn wier levens het meest zijn verwoest door de brute imperialistische bombardementen en bezettingen. En het zijn de verenigde vrouwen van de arbeidersklasse die de macht hebben om zich hiertegen te verzetten.

    Als arbeiders, jongeren en vrouwen in Rusland hun protesten en stakingen tegen de Russische invasie verderzetten tot een lang verwachte strijd om het autoritaire, corrupte en misogynistische regime van Poetin en zijn trawanten omver te werpen, zou dat het krachtigste wapen zijn om alle Russische troepen uit Oekraïne terug te trekken.

    Wij zijn solidair met onze kameraden in Rusland die, terwijl deze tekst wordt geschreven, moedig deelnemen aan de opbouw van de anti-oorlogsbeweging in Rusland zelf – op dezelfde manier hebben wij geprotesteerd voor Russische ambassades toen onze kameraden werden gearresteerd na het organiseren van protesten tegen andere oorlogen of tegen gender-gebaseerd geweld en ten gunste van LGBTQ+ rechten.

    Als arbeiders in Oekraïne protesteren en staken om de macht in eigen handen te nemen, de corrupte elites te verjagen en hun eigen verdediging te organiseren in alle gemeenschappen, en zich aansluiten bij de strijd voor de volledige rechten van minderheden, inclusief het recht op zelfbeschikking, dan zou dit worden beantwoord met solidariteit en steun van mensen uit de arbeidersklasse en jongeren over de hele wereld

    Voordat je zegt “dat is onmogelijk”, laten we denken aan de rol van de arbeidersklasse in de strijd van de afgelopen jaren, ook in Wit-Rusland en Kazachstan, de miljoenen jongeren op straat die protesteren voor ” system change not climate change”, de miljoenen gezondheids- en onderwijswerkers die zich organiseren en vechten voor hun eigen omstandigheden en essentiële openbare diensten van goede kwaliteit die voor iedereen toegankelijk zijn – dit is de machtige kracht van waaruit een anti-oorlogsbeweging kan worden opgebouwd!

    We roepen op tot anti-oorlogsprotesten op deze Internationale Vrouwendag, want we weten dat dit de zoveelste extra last is, het zoveelste risico voor de levensomstandigheden van vrouwen in de arbeidersklasse. Dit komt bovenop de moeilijkheden die we hebben moeten doorstaan tijdens de pandemie, een periode waarin de inkomens van 99% van de mensheid is gedaald en nog eens 160 miljoen mensen tot armoede zijn veroordeeld. Dit alles terwijl de 10 rijkste mannen ter wereld hun fortuin verdubbelden.

    Vrouwen behoorden tot de zwaarst getroffen slachtoffers, met langdurige gevolgen: volgens het Global Gender Gap Report 2021 van het World Economic Forum is de kloof in slechts 1 jaar tijd met 36 jaar gegroeid. Volgens de voorspelling in het rapport van 2020 zou het 99,5 jaar duren voordat vrouwen enige mate van gelijkheid zouden bereiken; nu is de voorspelling opgelopen tot 135,6 jaar!

    De pandemie heeft echter ook aangetoond dat vrouwelijke werknemers echt essentieel zijn voor het functioneren van de samenleving: vrouwen vormen de meerderheid van de werknemers in de dienstensector die in de frontlinie stonden in de strijd tegen het levensbedreigende virus. Het waren geen bankiers of politici, niet de wapenindustrie of het grootkapitaal, maar vrouwen uit de arbeidersklasse die deze strijd aangingen en daarbij hun eigen gezondheid en leven op het spel zetten. Het gaf hen het vertrouwen om nog harder dan voorheen, met meer steun in de samenleving, te vechten voor hun rechtmatige plaats in de samenleving, tegen hun lage lonen en een ondraaglijke werkdruk na decennia van neoliberale bezuinigingen, tegen seksisme en gendergerelateerd geweld, voor een zorgzame samenleving die nooit kan worden gebouwd op de fundamenten van het kapitalisme.

    Naast het opbouwen van een krachtige vrouwenbeweging is het ook onze taak om sterke, strijdbare en democratische vakbonden op te bouwen, vakbondsleiders ertoe aan te zetten hun banden met partijen die de rechten van arbeiders en vrouwen ondermijnen te verbreken, en de strijd aan te gaan om de meest onderdrukte lagen van de arbeidersklasse, waaronder vrouwen en werkenden met een migratie-achtergrond, in de vakbonden te organiseren.

    Het wordt steeds duidelijker dat er binnen het kapitalistische systeem geen einde komt aan oorlog, ellende en onderdrukking. Wij strijden niet voor gelijkheid van verarming, of gelijkheid die gebaseerd is op het naar beneden halen van de (relatief) betere lonen en voorwaarden van mannelijke arbeiders. Wij geloven niet dat het hebben van meer vrouwelijke politici of managers iets zal veranderen in ons leven. Wij stellen ons niet tevreden met deze of gene kleine verbetering. Wij vechten om de manier te veranderen waarop de maatschappij en de economie worden geleid en in wiens belang.

    Alleen een planeconomie, gebaseerd op publiek eigendom van de grote monopolies die het leven van miljoenen domineren, onder de democratische controle van de arbeidersklasse en de onderdrukte massa’s, kan ervoor zorgen dat er geen levens verloren gaan aan armoede, oorlog en ziekte, en kan de natuur en al haar bewoners beschermen.

    De planeet kan niet langer zoveel verwoesting verdragen. De gevolgen van de klimaatcrisis zijn onmiddellijk voelbaar voor de armsten, maar beginnen nu al iedereen te treffen. Daarom pleiten socialistische feministen voor de onteigening van de grote fortuinen die zijn vergaard uit het zweet van onze onderbetaalde of onbetaalde arbeid, en voor de onteigening van de rijken om de rijkdom, die door ons arbeiders is gecreëerd, in het voordeel van de meerderheid aan te wenden. Dit is noodzakelijk om de door het kapitalistische systeem veroorzaakte verwoesting te herstellen en de basis te leggen voor een wereld van vrede, veiligheid en waardigheid. Het is afschuwelijk dat 252 mannen meer bezitten dan de 1 miljard meisjes en vrouwen van Afrika, Latijns-Amerika en de Caraïben samen, het zijn wij vrouwen uit de werkende klasse en armen die de rekening betalen van de kapitalistische crisis.

    Overal ter wereld komen arbeidersvrouwen, arme vrouwen en jonge vrouwen in opstand tegen hun verschrikkelijke levensomstandigheden en tegen alle onderdrukking waarvan zij het slachtoffer zijn. Van de strijd voor toegang tot werk en onderwijs in Afghanistan, voor seksuele en reproductieve rechten in Ierland, Mexico, Argentinië, Columbia en Zuid-Korea, voor werk onder fatsoenlijke omstandigheden in Afrika, Azië en Latijns-Amerika, voor het recht op land en een gezond milieu in Brazilië, tegen structureel racisme in de VS en verschillende andere landen. Tegen de explosie van huiselijk en familiaal geweld die tijdens de pandemie aan het licht is gekomen en die de realiteit van vrouwenmoorden op scherp stelde. In de strijd voor democratische rechten in Soedan, China, Libanon, Myanmar en Wit-Rusland, de strijd van zorgpersoneel, leraren en vele anderen die specifiek getroffen zijn door het werken onder Covid-19, waarbij vrouwen vaak in de voorste gelederen stonden. Al deze voorbeelden tonen aan dat we niet passief zijn.

    Steeds meer vrouwen en jongeren over de hele wereld stellen vragen bij het kapitalisme, dat alleen maar patriarchaal kan zijn. Dit houdt onder meer in dat zij de beperkende en achterlijke rolpatronen aan de kaak stellen die aan mensen van alle seksen worden opgelegd omwille van de klassenmaatschappij, en de vele vormen van geweld waaronder wij te lijden hebben, versterkt door de verschillende vormen van systematische op gender, seksualiteit en ras gebaseerde onderdrukking die integrale elementen zijn van het kapitalistische systeem. Deze nieuwe, geradicaliseerde generatie komt steeds meer tot de conclusie dat het zo niet hoeft te gaan.

    De massale feministische bewegingen die zich internationaal ontwikkelen, worden door de gevestigde orde gevreesd wanneer zij de methoden van de arbeidersstrijd, zoals de staking, overnemen en gebruiken en het kapitalisme zelf ter discussie stellen. Daarom proberen delen van het kapitalistische establishment de beweging bewust te coöpteren, de leiding ervan op te eisen en haar te demobiliseren. Voor ons, werkende vrouwen, is een “feminisme” dat er alleen op gericht is om vrouwen uit de elite in regeringen en leidinggevende posities in kapitalistische bedrijven te plaatsen, niet in onze behoeften voorzien en biedt het geen manier om de onderdrukking van vrouwen als zodanig te bestrijden. De individuele “empowerment” van de liberale feministen, is niet in staat een kwalitatieve verandering teweeg te brengen in ons leven en het leven van de ontelbare honderden miljoenen arbeidersklasse en arme vrouwen.

    Het liberale feminisme probeert ons te doen geloven dat een humaan kapitalisme mogelijk is. De voorstanders ervan zijn vaak blij met hun eigen comfortabele posities, terwijl wij ons tevreden moeten stellen met het vooruitzicht van gendergelijkheid… over meer dan een eeuw! Zoveel tijd hebben we niet, maar zelfs al hadden we die tijd wel, dan nog zal onder het kapitalisme de loonkloof tussen mannen en vrouwen nooit volledig verdwijnen, aangezien vrouwen hun werk buitenshuis moeten combineren met onbetaald werk binnenshuis. Gelijkheid van mannen en vrouwen aan de top van de maatschappij, terwijl de uitbuiting van de arbeidersklasse, inclusief de onbetaalde en laagbetaalde arbeid van vrouwen, wordt voortgezet, zou niets wezenlijks veranderen aan de onmenselijkheid en wreedheid van het systeem tegenover vrouwen en de hele arbeidersklasse en arme massa’s van de wereld, een realiteit waar we elke minuut van elke dag mee te maken hebben.

    Vandaaglijden duizenden vrouwen over de hele wereld onder een of andere vorm van geweld en ontbering. Het socialistisch feminisme strijdt voor de bevrijding van alle onderdrukten. Om een einde te maken aan alle vormen van onderdrukking moeten we een nieuwe maatschappij opbouwen waarin de werkende klasse de economie overneemt en deze democratisch bestuurt op basis van behoefte en niet op basis van winst. Deze strijd voor een nieuwe, socialistische maatschappij is op zichzelf een stap in het overwinnen van de onderdrukking van de vrouw en legt de basis voor de totale uitbanning ervan, omdat zij gebaseerd is op een nieuwe en hogere solidariteit en broederlijkheid met de werkende mannen, waarin geen plaats is voor onderdrukking van welke aard dan ook.

    Wij doen niet alleen een oproep aan de vrouwen, maar ook aan de mannen van de arbeidersklasse, de vakbonden, de sociale bewegingen, de linkse partijen: betoog en staak met ons op 8 maart, maar neem de vlag van het socialistisch feminisme elke dag van het jaar ter hand! De overwinningen van de afgelopen jaren werden mogelijk doordat vrouwen de beste methoden uit de traditie van de strijd van de arbeidersklasse gebruikten. De toenemende oproepen tot een internationale staking die de vrouwen de laatste jaren ter gelegenheid van 8 maart hebben gedaan, zijn daar concrete voorbeelden van. We mogen niet vergeten dat 8 maart in zijn DNA stakingen en eisen van werkende vrouwen voor brood, land en vrede heeft, die tot de Russische Revolutie van 1917 hebben geleid. We kunnen dit herhalen, internationaal georganiseerd, met een gemeenschappelijk programma dat moet worden opgebouwd in strijdbewegingen in alle uithoeken van deze wereld – inclusief de steun aan onze zusters en broeders van de arbeidersklasse in Oekraïne en Rusland die opstaan tegen de imperialistische oorlog en degenen die deze oorlog steunen en ervan profiteren.

    Wij zijn solidair met de vrouwen – en mannen – van de arbeidersklasse in hun strijd voor vrede en waardigheid, tegen uitbuiting en onderdrukking. Voor ROSA en ISA is het van het grootste belang dat we ook na 8 maart actief blijven. We zullen de straten optrekken in een Covid-veilige manier om onze boodschap te verspreiden, we zullen overal waar mogelijk stakingen en walkouts organiseren en we roepen jullie op om je bij ons aan te sluiten, en met ons te bouwen aan een socialistische feministische beweging die de urgentie van een nieuwe samenleving naar voren brengt, een samenleving zonder onderdrukking en zonder uitbuiting.

  • Maak van de acties op 8 maart ook anti-oorlogsprotest

     

    De oorlog, pandemie, klimaat- en economische crisis plaatsen vrouwen in onzekere posities waar ze kwetsbaarder zijn voor geweld. We zijn solidair met de vele protesten in Rusland tegen oorlog. Maak van de acties op 8 maart, op de internationale vrouwendag, ook anti-oorlogsprotest. Daarmee sluiten we aan bij één van de tradities van die actiedag: op de internationale vrouwendag 1917 vormde protest van arbeidersvrouwen in Rusland voor het begin van een massale beweging en revolutionaire golf die een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog.

    Meer informatie over de acties op 8 maart

    Op 8 maart komen we niet alleen op straat tegen gender-gerelateerd geweld, de stijgende levensduurte en de tekorten in publieke diensten en onze zorgsector die tijdens de pandemie duidelijk werden. We willen tijdens die actiedag ook onze solidariteit betuigen met jongeren en werkenden in Oekraïne. Enkel een eengemaakte strijd van jongeren en werkenden wereldwijd kan een alternatief bieden op deze samenleving die crisis, miserie en oorlog produceert.

    Stop de verkrachtingscultuur!

    Steeds meer slachtoffers van seksueel geweld staan op. Er werden maatregelen afgedwongen, maar het probleem blijft structureel en gigantisch. Meer dan 90% van de slachtoffers die aangifte doen, wordt op een slechte manier onthaald. Slachtoffers worden door Justitie en politie vaak niet geloofd en victim blaming is nog steeds schering en inslag. Er is te weinig slachtofferhulp en dat veroorzaakt vaak drama’s.

    Crisis treft vrouwen het hardst

    De oorlog, pandemie, klimaat- en economische crisis plaatsen vrouwen in onzekere posities waar ze kwetsbaarder zijn voor geweld. Aan het begin van de pandemie verdubbelde het aantal aanvragen tot hulp voor slachtoffers van huiselijk geweld.

    Verschillende essentiële sectoren zoals de zorgsector zijn voornamelijk vrouwelijke sectoren. Decennia besparingen maakten de arbeids- en loonvoorwaarden in de zorgsector mensonwaardig en ondermijnen de kwaliteit. Zonder massale investeringen in personeel en betere lonen verandert niets aan de uitval van het personeel en de uitgestelde zorg. Het zijn diezelfde tekorten die ervoor zorgen dat slachtofferhulp en preventie onvoldoende blijft. Om €14 miljard extra te vinden voor defensie, was er dan weer geen enkel probleem…

    Kapitalisme = seksisme

    Met ongezonde ideaalbeelden van lichamen, machtsverhoudingen en de commercialisering van lichamen en seksualiteit produceert en vergroot deze samenleving seksisme. De loonkloof bedraagt 23%, voor arbeiders is dat zelfs 42%, en daar komt nu de explosie van stijgende energieprijzen bij. Hogere lonen kunnen we bekomen via een collectieve strijd net als een collectieve arbeidsduurvermindering, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.

    Socialistische feminisme = anti-oorlog feminisme !

    Vrouwen betalen een hoge prijs voor de oorlog. In de Donbas regio waar al sinds 2014 een conflict tussen Oekraïne en Rusland woedt vielen reeds 13.000 doden. Amnesty International rapporteert een sterke toename van seksueel en huishoudelijk geweld in de regio met maar liefst 158%.

    Op Internationale Vrouwendag 1915 leidde de socialistische feministe Clara Zetkin een anti-oorlogsdemonstratie van tienduizenden in Berlijn. De oorsprong van 8 maart is er een van werkende vrouwen en anti-oorlogsstrijd van Petrograd tot New York.

    We zijn solidair met de vele protesten in Rusland. Het is onze grote kans om Poetin weg te krijgen uit Oekraïne, en dat is wat nodig is. Net als de vredesprotesten in Rusland zeggen we nee tegen het imperialisme en militarisme van Rusland en de NAVO! Stop Fort Europa! Laten we de vluchtelingen die het slachtoffer zijn van de kapitalistische en imperialistische oorlog een veilige doorgang verlenen!

    Doe met ons mee – change the system!

    Campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) neemt geen genoegen met een paar investeringen, er is geld genoeg. De 1% rijksten hebben meer dan tweemaal zoveel rijkdom als de armste 6,9 miljard mensen. We moeten kijken naar wat verbindt in onze strijd, in plaats van wat ons verschillend maakt. Daarom strijden we op 8 maart, allen samen, tegen seksisme, tegen oorlog en imperialisme, tegen kapitalisme!

  • India. Studenten protesteren tegen hoofddoekenverbod en eisen vrije keuze

    De regerende rechtse BJP van Modi verloor terrein in de strijd tegen de boeren en de werkende klasse van India. De rechterzijde maakt nu van het lichaam van jonge vrouwen een slagveld. De hoofddoekenrel begon in de zuidelijke stad Bangalore, in de staat Karnataka, maar leidt nu in heel het land tot protest ter ondersteuning van het recht van vrouwen om zelf te kiezen of ze een hoofddoek dragen op school of niet. In steden als Delhi, Kolkata, Chennai en Hyderabad hebben jonge vrouwen en meisjes het voortouw genomen in de beweging. Ze eisen dat de door BJP geleide regering het recht van vrouwen om een hoofddoek te dragen in openbare scholen respecteert.

    Door Joey en Mou (ISA India)

    Het protest begon toen studenten de toegang tot de campus werd ontzegd omdat ze een hoofddoek droegen in het Kandapur PU College, een college waar studenten al decennia lang een hoofddoek dragen. Nadat veel studenten weigerden, kwam de deelstaatregering tussen om de ongrondwettelijke handeling van de onderwijsinstelling te ondersteunen. Hindutva-groepen (chauvinistische en nationalistische hindoe-extremisten) gingen over tot massale intimidatie van moslimstudenten en betogers, onder meer door met een saffraankleurige sjaal te verschijnen en de religieuze slogan ‘Jai Shri Ram’ te roepen terwijl ze probeerden meisjes met een hoofddoek de toegang tot de campus te ontzeggen. Er zijn geen soortgelijke verboden voor bindi’s, tulbanden, kruistekens … Zelfs in het Indische leger mogen Sikhs bijvoorbeeld hun tulbanden houden. Het argument dat dit verbod het seculiere karakter van het onderwijs moet beschermen, is nonsens. Dit is een aanval op de moslimgemeenschap in een context die gekenmerkt wordt door een sterke toename van het aantal communautaire aanvallen op religieuze minderheden en tegen moslims in het bijzonder.

    Deze aanvallen zijn geëscaleerd tot het punt waarop jonge betogers door de politie worden gecontroleerd en er arrestaties plaatsvinden. De BJP en andere Hindutva-groeperingen schamen zich er niet voor om de macht van de staat te gebruiken om jonge meisjes die gewoon naar school willen gaan op te pakken. Het doel is om de rust te verstoren en wanorde te bevorderen.

    Aanvallen op vrouwen niet nieuw voor BJP

    Om de context te begrijpen, is het belangrijk te weten dat dit niet de eerste keer is dat de BJP vrouwen gebruikt als pionnen om hun hindoe-chauvinistische agenda te promoten. In Karnataka volgt dit op een nieuwe “anti-conversie” wet die niet alleen is ontworpen om de vrijheid van huwelijk en religieuze expressie te criminaliseren, maar ook om mensen aan te moedigen om valselijk slachtofferschap te claimen voor financieel gewin, aangezien de “dader” voor de rechter kan worden gedaagd voor maximaal vijf lakh (1 lakh = 100.000) roepies. Deze en andere soortgelijke wetten in het land (zoals in Uttar Pradesh, waar valse beschuldigingen van ‘liefdesjihad’ leidden tot de onterechte arrestatie van een jong echtpaar en tot een miskraam van de bruid in de gevangenis) zijn natuurlijk niet gebaseerd op het algemeen belang of de ‘veiligheid’ van vrouwen, maar zijn in feite bedoeld om de veiligheid en de openbare orde te ondermijnen door communitarisme aan te moedigen en segregatie in de wet vast te leggen.

    Het doel van deze beperkingen is veelvoudig: één doel is de gemeenschap te verontrusten en een escalatie van de situatie tot geweld aan te moedigen, hetgeen de BJP in de kaart zou spelen. Daarnaast zijn deze beperkingen bedoeld om moslims, met name jonge vrouwen, te intimideren zodat zij niet meer aan de Indische samenleving deelnemen. De BJP heeft gezien dat zij door dergelijke flagrante schendingen van de burgerrechten rechtse menigten kan opzwepen om het karwei voor hen af te maken, zelfs wanneer hun ongrondwettelijke wetten door de rechtbank worden vernietigd, zoals vorig jaar in het Hooggerechtshof van Gujarat. Door hun basis op te hitsen en escalatie aan te moedigen tot het punt van geweld, proberen de BJP en co in de praktijk niet-Hindoes uit de samenleving te bannen, terwijl op papier het pluralisme wordt verdedigd. Ongetwijfeld is de rechterzijde van plan deze trend voort te zetten, aangezien het ongrondwettelijke hoofddoekenverbod zich reeds heeft uitgebreid tot Madhya Pradesh, waar een overheidsschool deze week hoofddoeken heeft verboden. N

    et als de verbodsmaatregelen die in het verleden door verschillende andere kapitalistische regeringen in verschillende vormen zijn opgelegd, is ook dit verbod op de hoofddoeken bedoeld om de aandacht af te leiden van de echte problemen waarmee miljoenen mensen uit de arbeidersklasse en de arme bevolking te kampen hebben, zoals de duizelingwekkende toename van de ongelijkheid, de prijzen van basisgoederen, de werkloosheid en de armoede – problemen die in India een rol kunnen spelen in het kader van de lopende parlementsverkiezingen in vijf deelstaten.

    Geen vrijheid van keuze

    Of een vrouw een hoofddoek wil dragen of niet: het is aan haar om te beslissen over haar eigen lichaam. Geen enkele studente zou moeten kiezen tussen haar hoofddoek en haar opleiding. Terwijl de Hindutva-dwepers verkondigen dat ze meisjes ‘bevrijden’ van de ‘plicht’ om een hoofddoek te dragen, zijn ze zelf diegenen die een verplichting opleggen. Veel vrouwen en meisjes dragen de hoofddoek omdat het hen een gevoel van veiligheid en vertrouwen geeft in een maatschappij waar seksisme welig tiert. De parlementsleden van de BJP hebben geen belang bij de bescherming van de veiligheid van vrouwen. Ze aarzelen niet om leugens te verkondigen, zoals de stelling dat Hindoe-mannen de “vrouwen aanbidden” en “nooit met kwade ogen aankijken”, bedoeld om te suggereren dat enkel moslimmannen seksmisdrijven plegen.

    Tegelijkertijd is er voortdurend victim-blaming van vrouwen die slachtoffer werden van seksueel misbruik, waarbij er niet naar hen geluisterd wordt maar ze zelf de schuld krijgen op basis van hun kleding. De hypocrisie van de regeringspartij kwam volledig tot uiting toen Renukacharya, plaatselijk parlementslid voor de BJP en politiek secretaris van de premier, onlangs beweerde dat het aantal verkrachtingszaken toeneemt omdat sommige jurken die vrouwen dragen mannen “opwinden”. Met andere woorden, vrouwen zijn zowel te bedekt als niet bedekt genoeg – het is altijd hun schuld. Hieruit blijkt hoezeer de regeringspartij erop gebrand is het lichaam van vrouwen te controleren, zelfs als dat betekent dat zij zowel één standpunt als het tegenovergestelde ervan verdedigt.

    We zagen ook hoe sommigen aan de ‘pro-hoofddoeken’-kant hetzelfde deden. Zo was er Zameer Ahmad, een parlementslid van Congress, die verklaarde dat “het percentage verkrachtingen in India één van de hoogste is… omdat de vrouwen geen hoofddoek dragen.” Dit is geen verdediging van vrouwen, maar gewoon victim-blaming. Dit soort “steun” is misplaatst en gaat voorbij aan de kwestie dat de beslissing om al dan niet een hoofddoek te dragen niet moet bepaald worden door de overheid, echtgenoot of familie, maar door de persoonlijke keuze van de vrouw zelf.

    Het opbouwen van een feministisch en seculier India betekent niet het opleggen van dwingende en onderdrukkende verplichtingen rond het lichaam van vrouwen, maar veeleer het waarborgen van keuzevrijheid en privacy voor iedereen. Het betekent ingaan tegen de obstakels voor toegang tot onderwijs voor vrouwen, ongeacht godsdienst, kaste of inkomen. Een socialistisch India zou niet alleen godsdienstvrijheid voor iedereen garanderen, maar ook gratis onderwijs en gegarandeerde jobs voor vrouwen, waardoor de economische en maatschappelijke ketens die vrouwen binden, worden doorbroken. In de strijd voor de vrijheid van vrouwen eisen wij meer investeringen in openbaar onderwijs. Onze belastingen mogen niet gebruikt worden om een regering te financieren die jonge meisjes arresteert omdat ze naar school willen gaan!

    Pogingen tot verdeeldheid beantwoorden met solidariteit

    Door aanvallen op de soevereiniteit van vrouwen over hun lichaam, hun religie en hun huwelijkse staat aan te moedigen, laat de rechterzijde zien dat ze begrijpt hoe ze de vele vormen en lagen van onderdrukking in haar eigen voordeel kan gebruiken. Vrouwen, die het in India ongeacht de gemeenschap al zo moeilijk hebben door de astronomische omvang van seksueel geweld, seksuele intimidatie en discriminatie op grond van geslacht, krijgen met deze genderspecifieke religieuze discriminatie opnieuw te maken met een andere vorm van onderdrukking. De heersende klasse is weliswaar onderworpen aan dezelfde vooroordelen als de rest van ons, maar begrijpt niettemin dat haar eigen klassensolidariteit de voornaamste drijfveer is voor haar positie in de samenleving. Door een wig te drijven tussen de kwetsbare delen van de samenleving, willen zij ons tegen elkaar opzetten, de klassieke strategie van verdeel en heers.

    Het is echter niet de taak van socialisten om vrouwenkwesties eenvoudigweg onder het tapijt te vegen ten gunste van een benadering die alleen op klassen is gericht. Zoals onze staat van dienst laat zien, staat International Socialist Alternative achter het recht van een vrouw om te kiezen wat ze draagt, hoeveel ze draagt, met wie ze trouwt, of ze trouwt, of ze een abortus laat plegen. We “steunen” deze strijd niet alleen abstract met woorden. We nemen actief deel en organiseren feministische actie over de hele wereld, met projecten zoals Campagne ROSA. Zulke vrijheden worden niet verleend door een welwillende heersende klasse. Ze moeten bevochten en afgedwongen worden door een verenigde arbeidersklasse als onderdeel van een breder programma van socialistische verandering. Als jij vindt dat we, in plaats van een verbod op hoofddoeken, moeten vechten voor meer onderwijs voor meisjes van alle religies, sluit je dan vandaag nog aan bij ISA India!

    Weg met het hoofddoekenverbod! Onderwijs voor alle vrouwen!

  • 8 maart: strijd is nodig, ook in de zorg!

    Pamflet van Campagne ROSA

    Het zorgsysteem kraakte, maar brak niet, dankzij de toewijding van het personeel. Nochtans zijn de tekorten in de zorg schrijnend. We kregen applaus. We kregen erkenning als een essentieel beroep zonder dewelke de samenleving niet kan functioneren. Maar de nodige middelen voor een betere zorg en betere werkomstandigheden, daar blijven we op wachten. De actiegroep La Santé en Lutte / De Zorg in Actie nam in september 2020 en mei 2021 terecht initiatief om op straat te komen om meer middelen te eisen.

    Leden van Campagne ROSA die ook werken in de zorgsector roepen op om van de Internationale dag van Strijd voor Vrouwenrechten, 8 maart, een volgende actiedag te maken. Strijd voor vrouwenrechten is nauw verbonden met de strijd van het zorgpersoneel!

    Voor een ernstige verloning in de zorgsector

    In sectoren met veel vrouwelijk personeel liggen lonen systematisch lager, ook in de zorgsector dus. De loonkloof in België van 23,1% is één van de uitingen van structureel seksisme: het maakt en houdt vrouwen financieel afhankelijk.

    Het is schandalig dat er in de zorgsector nog steeds personeel is dat minder dan €14/uur verdient. Ook de compensatie voor onregelmatige uren is ondermaats.

    De oorzaak van het personeelstekort is dus niet ver te zoeken: het achterlopen van de arbeids- en loonvoorwaarden van het zorgpersoneel. Ondanks de recente inhaalbeweging via de (geplande) invoering van een nieuwe functieclassificatie en loonhuis (IF-IC) door de sociale akkoorden in de zorgsector is alle achterstand zeker nog niet ingehaald.

    8 maart is ook een dag van strijd voor degelijke lonen, te beginnen met een minimumloon van 14 euro per uur (2300 euro per maand), in de zorg én elders.

    Meer handen!

    Naast die lage lonen, worden we ook nog eens uitgeperst als citroenen. Wij werken ons krom, maar kunnen niet de kwaliteit van zorg geven die we zouden willen. Waarom? Door structurele besparingen en onderinvesteringen met als gevolg permanent personeelstekort en onhoudbare werkdruk. De bedden zijn er maar het personeel ontbreekt.

    De uitstroom is groter dan de instroom, door de pensioengolf maar ook door wie met pijn in het hart voor een andere sector kiest. Een gemiddelde loopbaan in de zorg bedraagt … de volle 7 jaar! Bijna 1/3 viel uit door ziekte, stress en burn-out tijdens de laatste coronagolven. Wie overblijft kan dit niet opvangen: ‘in normale tijden’ is personeelsbezetting al het uiterste minimum – of er onder: we hebben maar twee armen en twee benen.

    We moeten vechten voor een echte herwaardering. Enkel massale investeringen in de zorg kunnen de loon- en arbeidsvoorwaarden bieden om meer mensen naar de zorg te halen en te houden.

    HBO5-degradatie: lapmiddel of brutale besparing?

    VOKA, de Vlaamse patronale organisatie, wil de “tekorten aanpakken” door de zorgsector ‘anders te organiseren’, (lees: het verpleegkundig beroep uithollen). Ze willen HBO5 verpleegkunde degraderen in een derde zorgberoep tussen zorgkundige en verpleegkundige. Dat is in de feiten niets anders dan een schaamteloze, verdoken besparing: wél verpleegkundige taken mogen uitvoeren … maar minder betaald worden!

    30-urenweek als het nieuwe voltijds in de zorg!

    We moeten in de zorg vaak hyperflexibel werken. Een volcontinu werkrooster combineren met een persoonlijk of gezinsleven is voor velen bijna onmogelijk. Omdat ook nog steeds een groot deel van het huishoudelijk werk op vrouwen terug valt, gaan zij het vaakst deeltijds werken. Zij boeten dus in op loon, sociale zekerheid en financiële onafhankelijkheid.

    Een arbeidsduurvermindering met behoud van loon en compenserende aanwervingen zou de zorgsector aantrekkelijker maken en de druk op het zorgpersoneel verlagen. Op lange termijn is dit de enige realistische piste voor werkbaar werk in een overwegend vrouwelijke sector

    Voor een warme zorg in publieke handen, in dienst van de bevolking

    Niet enkel het personeel, maar ook patiënten, bewoners en slachtoffers lijden onder de kapot bespaarde zorg! Méér doen met minder personeel zet de kwaliteit ernstig onder druk. De wachtlijsten in de crisiszorg hebben soms fatale gevolgen. In juni pleegde een 14 jarig slachtoffer van verkrachting zelfmoord nadat ze op een wachtlijst voor psychologische hulp werd gezet bij het UZ Gent. Opnieuw zien we hoe tekorten in de zorg vrouwen het hardst raken. Wachtlijsten duiken overal in de zorg- en welzijnssector op. Meer en meer delen van zorg- en welzijn worden geprivatiseerd. In de rusthuizen betekent dit hogere kostprijs voor de bewoners met minder verzorgend personeel. De directie van de Gentse universiteit wil €500.000 besparen door het kinderdagverblijf uit te besteden aan de privé. De werk(st)ers zullen daardoor minder goede loon- en arbeidsvoorwaarden krijgen. Het kapitalisme wil winst maken op onze zorgbehoefte door van de zorg een bedrijf te maken. Maar dat betekent industrialisering en ontmenselijking van de zorgprocessen, kortom een vermindering van de zorgkwaliteit

    HOEZO, GEEN GELD?

    De farmaceutische industrie maakt duizelingwekkende winsten. De rijkdom is er, de vraag is wie ervan profiteert. In plaats van een handvol super rijken nog rijker te maken zou de industrie ten dienste moeten staan van de zorg en andere essentiële takken van onze maatschappij.

    TIJD VOOR ACTIE! DOE MEE!

    De tekorten die er zijn, treffen vrouwen het hardst! Eisen voor massale investeringen in een gratis, kwaliteitsvolle zorg zijn dus feministische eisen. Ze komen niet alleen vrouwen, maar alle werkenden en de hele maatschappij ten goede. Kom daarom samen met ons op straat op 8 maart.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping