Your cart is currently empty!
Category: Feminisme
-
Campagne ROSA sterk aanwezig op nationale betoging tegen geweld op vrouwen
Op zondag 28 november vond in Brussel een betoging tegen geweld op vrouwen plaats. Na de lokale acties van afgelopen donderdag met ruim 500 aanwezigen, georganiseerd door Campagne ROSA, trokken nu duizenden mensen door de straten van Brussel. Ook op deze betoging was Campagne ROSA sterk aanwezig. In onze delegatie werd luidkeels meegeroepen met onze feministische slogans. We verdeelden duizenden pamfletten met onze standpunten. “Seksistisch geweld is overal. Het is een maatschappelijk probleem, diep geworteld in het DNA van het kapitalistische systeem, met verschrikkelijke persoonlijke gevolgen. Maar er zijn steeds meer acties: seksisme wordt niet langer geaccepteerd.”Lees hier het standpunt van Campagne ROSA
Video vanop de betoging
Hieronder een fotoreeks door Liesbeth
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/Kez4W57FUpeXToWg7]
-
500 op acties tegen seksistisch en LGBTQIA+foob geweld
Campagne ROSA nam het initiatief voor lokale acties op 25 november, de internationale dag tegen geweld op vrouwen. De afgelopen weken was er protest tegen seksistisch geweld in het uitgaansleven. Strijd zet de kwestie van geweld op de agenda. Dankzij de feministische strijd van de afgelopen jaren begint de schaamte van kant te veranderen.
De acties op 25 november waren dan ook belangrijk om deze strijd verder op te voeren en te koppelen aan een programma met sociale eisen. In Gent betoogden 250 mensen. Elders waren er staande acties met 100 aanwezigen in Luik, 55 in Antwerpen, 50 in Brussel en telkens enkele tientallen in Leuven, Brugge en Kortrijk. Er waren veel jongeren op de acties met ook een mooie deelname aan de open micro’s. Met ruim 500 aanwezigen op de acties werd een goede stap gezet om ook op 8 maart te betogen.
Dat protest nodig is, blijkt uit de cijfers. Jaarlijks zijn er 75.000 gevallen van seksueel geweld. Dat leidt tot 8000 klachten en 900 veroordelingen. Campagne ROSA verzet zich tegen het kapitalisme dat het lichaam van vrouwen tot handelswaar maakt en de onderdrukking en tekorten versterkt. De concentratie van rijkdom onder een kleine elite gaat gepaard met sociale problemen langs de andere kant. Seksisme en LGBTQIA+fobie stoppen, betekent dan ook ingaan tegen het volledige systeem.
Met de acties werd de noodzaak van massale publieke investeren in degelijke slachtofferhulp op basis van de noden verdedigd. Daarnaast eist Campagne ROSA voldoende noodopvang en sociale huisvesting zodat alle slachtoffers opgevangen worden. Tot slot werden ook eisen gesteld rond financiële onafhankelijkheid: degelijke jobs en een minimumloon van 14 euro per uur (2300 euro bruto per maand).
De strijd is uiteraard nog niet gestreden. Zondag is er een nationale betoging en de activiteiten worden ook daarna verdergezet, met onder meer 8 maart als volgende belangrijke actiedag. Doe mee met Campagne ROSA om een strijdbaar socialistisch feminisme te versterken!
Video vanuit Gent
Video vanuit Antwerpen
Foto’s:
Brussel 
Brussel 
Brussel 
Brussel 
Antwerpen 
Antwerpen 
Antwerpen 
Brugge 
Luik 
Luik 
Luik 
Luik 
Gent 
Gent 
Gent 
Leuven -
Stop seksistisch en LGBTQIA+foob geweld. Heel het systeem is schuldig
Seksistisch geweld is overal. Het is een maatschappelijk probleem, diep geworteld in het DNA van het kapitalistische systeem, met verschrikkelijke persoonlijke gevolgen. Maar er zijn steeds meer acties: seksisme wordt niet langer geaccepteerd.
Feesten zonder als een object behandeld te worden
Weinig nachtclubs en bars zijn gespaard gebleven van commercialisering. Hun doel is geld te verdienen. Zorgen dat iedereen zo goed mogelijk kan feesten, is vaak slechts bijzaak. Zoals overal is er reclame met vrouwenlichamen als marketingobjecten. Er worden soms vrouwen gebruikt om de plaats te ‘verfraaien’, als kunstwerken. Hostesses of serveersters worden verplicht om pesterijen met een glimlach te ondergaan.
Kapitalisme maakt van alles handelswaar. Veel commerciële muziek en videospelletjes praten geweld tegen vrouwen goed. Trash verkoopt nu eenmaal. In films is het niet anders… Als een man tegen wie je ‘neen’ zei, ’s avonds voor je huis een serenade komt brengen, is dat niet romantisch maar gewoon eng. Porno is een zeer lucratieve sector. Het stelt vrouwen doorgaans voor als seksueel beschikbaar en onderdanig, waarbij ‘neen’ eigenlijk ‘ja’ betekent. Dit draagt er bewust bij toe om het begrip ‘toestemming’ te vervagen.
- Ons lichaam is geen object: gebruik reclameruimte voor sociale doeleinden (preventie, cultuur …) en niet voor seksistische commerciële doeleinden.
- Stop de verkrachtingscultuur: voor een cultuur zonder de logica van het winstbejag
Geen slachtoffers aan de kant laten staan
De feministische strijd van de afgelopen jaren zorgt voor verandering. De overheden trekken de feministische kaart en komen met plannen tegen seksistisch geweld. Als er onvoldoende middelen voor uitgetrokken worden, blijven er zich echter nieuwe tragedies voordoen. In Gent pleegde een 14-jarig meisje zelfmoord toen ze na een groepsverkrachting hulp zocht en op een wachtlijst terechtkwam. Dit is onaanvaardbaar!
Chronische onderfinanciering in de gezondheidszorg dwingt ziekenhuizen soms om slachtoffers af te wijzen. Het is positief dat we van 3 naar 10 centra voor slachtoffers van seksueel geweld gaan, deze maatregel is onder druk van de feministische beweging afgedwongen. Maar we mogen het hier niet bij laten. De efficiëntie van deze centra voor het begeleiden van slachtoffers en voor het indienen van klachten staat ondertussen vast.
Het is ook van cruciaal belang om waarschuwingssignalen van kindermishandeling op te sporen en passende hulp te bieden. Daders van seksueel geweld zijn vaak slachtoffer of getuige geweest; de maatschappij heeft gefaald hen op dit punt te beschermen.
- Voor massale publieke investeringen op basis van de noden en behoeften in de zorg en de sociale sector, met voldoende plaatsen in opvangcentra
Geen slachtoffer is schuldig
27% van de Europeanen vindt seksistisch geweld in bepaalde omstandigheden aanvaardbaar. Vaak wordt het slachtoffer verantwoordelijk geacht omwille van wat ze droeg, hoe ze danste of zelfs omdat ze vroeg om naar huis te worden gebracht (en niet alleen naar huis te moeten gaan).
In het onderwijs is het personeel nog steeds niet opgeleid en trapt het nog regelmatig in de val om slachtoffers de schuld te geven door te kijken naar de kledingkeuze van het slachtoffer in plaats van naar het seksistisch gedrag van de dader. Seksuele opvoeding is vaak beperkt tot in het beste geval 50 minuten les per jaar. Dit is onvoldoende om in te gaan tegen de propaganda op sociale netwerken en via porno.
Verkrachting is nooit een seksuele impuls uitgelokt door een bepaalde houding. Het is een relatie van absolute macht over een andere persoon. Dit is duidelijk als verkrachting als oorlogswapen wordt gebruikt, maar het is niet anders in tijden van vrede. Geweld is niet inherent aan mensen. Niemand wordt gewelddadig geboren, je wordt gewelddadig.
- Seksistisch en LGBTQIA+foob geweld moet ondubbelzinnig veroordeeld worden. Stop met de slachtoffers de schuld te geven!
- Er zijn massale extra publieke investeringen in onderwijs nodig zodat
- seksuele en emotionele opvoeding niet wordt overgelaten aan sociale netwerken en porno;
- er een einde komt aan overvolle klassen, zodat problemen tijdig worden opgespoord en aangepakt;
- het personeel beter opgeleid kan worden en gespecialiseerde organisaties kunnen ingeschakeld worden.
Financiële onafhankelijkheid is nodig om aan geweld te kunnen ontsnappen
Het kapitalisme gebruikt seksisme om de helft van de bevolking in een tweederangspositie te houden. Vooroordelen over de zogenaamde natuurlijke rol van de vrouw worden gebruikt als excuus voor lage lonen in de zorgsector, waar vrouwen oververtegenwoordigd zijn. Het loon van vrouwen wordt nog steeds gezien als een aanvulling. Bij gebrek aan voldoende openbare diensten werken velen deeltijds en verrichten ze daarnaast lange uren onbetaald huishoudelijk werk. Het maakt dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen nog steeds 23% is!
Onzekerheid is een belemmering om een partner of een job te verlaten, zelfs als je het slachtoffer bent van pesterijen op het werk of van huiselijk geweld.
De heersende klasse heeft geen belang bij de gelijkheid van individuen. Kapitalisme is gebaseerd op ongelijkheid; sociale ellende gaat hand in hand met de verrijking van de elite. Bovendien dient de techniek van “verdeel-en-heers” om de kracht van onze eenheid in de strijd te verzwakken.
- Voor een minimumloon van 2300€/maand bruto (14€/uur).
- Voor collectieve arbeidsduurvermindering zonder verlies van loon en met compenserende aanwervingen om de combinatie van werk, gezinsleven en vrije tijd mogelijk te maken.
- Voor een individualisering en herwaardering van sociale uitkeringen boven de armoedegrens en een minimumpensioen van 1500 euro netto per maand.
- Voor een aantal sociale woningen dat beantwoordt aan de behoeften.
Waar is de gerechtigheid?
Er waren 17 klachten over aanranding in Elsene en verschillende betogingen nodig voor er eindelijk een onderzoek kwam… Een wet uit 2017 verbiedt seksisme op straat, het begrip ‘toestemming’ zal in het strafwetboek worden opgenomen. Deze wetten blijven echter beperkt tot aankondigingen omdat er geen middelen aan gekoppeld worden. Vandaag wordt 92% van de slachtoffers van seksueel geweld slecht opgevangen en 70% van de zaken wordt geseponeerd omwille van een tekort aan middelen.
Het recidivecijfer van zedendelinquenten kan met meer dan de helft worden teruggedrongen door voldoende investeringen in passende ondersteuning.
- Voor een plan van massale publieke investeringen in justitie en de geestelijke gezondheidszorg
Voor socialistisch feminisme
We mogen geen genoegen nemen met enkele veilige ruimtes. Seksisme en LGBTQIA+fobie zijn collectieve problemen die voortvloeien uit hoe het kapitalisme functioneert. We moeten kijken naar wat ons verbindt in plaats van waarin we verschillen: we maken deel uit van een sociale klasse die het kapitalisme kan omverwerpen door middel van stakingen en massamobilisaties. Als de pandemie iets aantoonde, is het wel dat het de werkenden zijn die alles doen draaien. Het wordt tijd dat wij het roer overnemen!
Door de grote bedrijven en banken te nationaliseren onder de democratische controle en het beheer van de arbeiders, kunnen we de enorme bestaande rijkdom gebruiken om in de behoeften van de bevolking te voorzien. Hierdoor zal de houding ten opzichte van vrouwen en LGBTQIA+-personen, die geworteld is in de klassenmaatschappij en de daaruit voortvloeiende machtsverhoudingen, fundamenteel veranderen en zal er eindelijk een samenleving tot stand komen waarin elke mens zich kan ontplooien.
Socialisme 2021
Hoe kunnen we een toekomst opbouwen zonder discriminatie en zonder uitbuiting van mens en natuur, een toekomst zonder kapitalisme? Dat is het voorwerp van discussie op Socialisme 2021, op 4 december in De Kriekelaar (Gaillatstraat 86, Brussel).
10.30u – 12.00u Openingsmeeting: ‘Rise up against this rotten system’. Kapitalistische hebzucht bedreigt de mensheid en de planeet
13.30 – 16.00 : Keuze uit 7 discussie workshops, waarvan er 3 mee georganiseerd door Campagne ROSA:
– De regering wil prostitutie legaliseren: kapitalisme maakt van alles handelswaar!
– Arbeidster, feministe en trots daarop: interview met Marguerite Staquet over de strijd bij Bekaert in 1982
– Woke kapitalisme: een bondgenoot in de strijd tegen onderdrukking?
16.30 – 18.00 : Een socialistische wereld is mogelijk: hoe bereiken we die?
18.15 – 22.00 : Hapjes en discussies
+ Meer info: socialisme.be – 0472/43.60.75 – FB : Socialisme 2021: A Socialist world is possible! (NL/FR)
Laat je stem horen!
- Denk je dat het de hoogste tijd is om een einde te maken aan seksistisch, LGBTQIA+foob en racistisch geweld in al zijn vormen?
- Wil je deze strijd combineren met de strijd tegen het asociale beleid en de besparingen?
- Ben je ervan overtuigd dat feminisme geen strijd is van vrouwen tegen mannen, maar een strijd om samen de maatschappij te veranderen?
- Wil je het probleem bij de wortel aanpakken: bij het systeem dat gebaseerd is op ongelijkheid, waarbij een kleine minderheid van de ultra-rijken rijk wordt over onze ruggen, het kapitalistische systeem?
- Wil je helpen om acties tegen seksisme en asociaal beleid te organiseren of anderen in je school, je buurt, je werkplaats mee betrekken?
⇒ Doe mee met Campagne ROSA en sluit aan (maandelijkse bijdrage of 10€/jaar)
- Organiseer mee acties tegen seksistisch geweld, of het nu fysiek, mentaal of economisch is
- Zet actiecomités op in je school, wijk, werkplaats …
- Mobiliseer mee naar 8 maart
Steun ons
Campagne ROSA is financieel onafhankelijk. Elke financiële solidariteit (eenmalige gift of maandelijkse doorlopende opdracht) is welkom om ons in staat te stellen onze activiteiten voort te zetten: stort op rekeningnummer BE54 5230 8095 8497.
-
Arbeidster, feministe en trots erop!
Gesprek met Marguerite Staquet, voortrekster van strijd bij Bekaert-Cockerill in 1982
In de vroege namiddag van 6 oktober ging ik samen met Emily en Stefanie, activisten van Campagne ROSA, langs bij Marguerite Staquet. Zij werkte in de voormalige fabriek van Bekaert-Cockerill in Fontaine-l’Évêque, in de buurt van Charleroi. Marguerite stond in 1982 vooraan in een strijd voor de rechten van de arbeidsters van de fabriek. Ze woont met haar man in een klein huis in Anderlues. Gelukkig bestaat er GPS om ons de weg te wijzen.Artikel door Guy Van Sinoy uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het toeval wil dat het de verjaardag van Marguerite is. Emily bracht voor de gelegenheid appeltaart mee. Na wat introducties nemen we plaats rond de tafel in de voorkamer. Marguerite maakt de koffie klaar en Emily snijdt de taart aan. Het gesprek kan beginnen.
Emily: Wat was de sfeer op het bedrijf voor deze strijd in 1982?
Marguerite: “Het was een fabriek met voornamelijk mannelijke arbeiders en een minderheid van vrouwen. De meesten van hen woonden in de buurt. Er werkten ook een aantal echtparen in de fabriek.”
“Ik had een lange discussie met de afgevaardigden omdat de mannen een medisch onderzoek hadden ondergaan (arbeidsgeneeskunde) en de vrouwen niet. Nochtans zaten we de hele dag in het stof, zowel de mannen als de vrouwen. Als er vergaderingen waren, mochten vrouwen niet spreken. We waren alleen goed om te werken!”
“Terwijl we hetzelfde werk deden als de mannen, kregen we 10 Frank per uur minder. 10 Frank was veel! In die tijd verdiende ik zo’n 22 à 23.000 Belgische Frank per maand. Dat was een goed loon, maar het was moeilijk. Omdat wij dozen spijkers van 25 kilo tilden, dat wil zeggen 1 tot 2 ton spijkers per dag, mochten wij gerust ook 10 Frank per uur meer krijgen. De mannen kregen meer, niet omdat hun werk anders of zwaarder was, maar omdat het mannen waren.”
“In die tijd heerste in de fabriek de mentaliteit: ‘Vrouwen werken omdat ze dat willen!’ Hoe vaak werd er tijdens de staking niet tegen ons geroepen: ‘Ga je kinderen verzorgen! Ga naar je potten en pannen!’”
Stefanie: In 1982 was er gedurende negen weken een staking van al het personeel?
Marguerite: “Ja, deze staking tegen de herstructurering begon in augustus 1982. Na 9 weken werd op een bemiddelingsvergadering een keuze tussen drie opties voorgesteld: ofwel de overgang naar 36 uur voor iedereen met loonverlies, ofwel het ontslag van 13 arbeiders, ofwel 13 vrouwen die geen gezinshoofd waren deeltijds laten werken. Het derde voorstel werd aangenomen met 120 stemmen voor, 60 tegen (waaronder alle arbeidsters) en 40 onthoudingen. De stemming vond onder bijzondere omstandigheden plaats: het stemformulier werd ingevuld onder het toekijkend oog van de delegees die het ontvouwden alvorens het in de stembus te steken. De 40 onthoudingen werden dan nog eens meegeteld met de voorstemmen.”
“De baas had een lijst opgesteld van 13 werknemers die ontslagen moesten worden, waaronder drie delegees. Het ging om vrijgestelden die zelf niet op de werkvloer stonden. Ze kwamen ’s ochtends met hun aktetas op de fabriek en vroegen: ‘Gaat het?’ Als we daarop antwoordden met alles wat mis ging, antwoordden ze: ‘We hebben het er later wel over’. Deze vrijgestelden die met ontslag bedreigd werden, stelden in plaats daarvan voor dat vrouwen die geen gezinshoofd waren deeltijds zouden werken. We kregen ons ontslag om vervolgens deeltijds aangeworven te worden. We gingen echter niet akkoord omdat we hiermee al onze anciënniteit zouden verliezen.”
“De vrouwen weigerden deeltijds te werken en gingen op 3 november in staking. Ik wilde opkomen voor de rechten van de vrouw, maar ik wist niet hoe. In een klein dorp weet je niets. Dus bracht mijn neef me in contact met Christiane Rigomont, van het Maison des Femmes in La Louvière. Ze kwam naar ons huis en legde onze rechten uit en maakte onze situatie bekend. Toen kwamen er veel advocaten om ons te steunen en onze rechten uit te leggen.”
“Vanaf dat moment hebben we tijdens de personeelsvergaderingen op de fabriek gezegd dat we het er niet mee eens waren. De afgevaardigden zeiden: ‘Ja, maar Marguerite Staquet droomt! Ze verzint dingen!’ Maar ik had bewijs van onze rechten. En toen we ons verdedigden, riepen de afgevaardigden: ‘Help! Ze hebben extremisten van buitenaf binnengehaald’! Het waren vooral vrouwen die ons kwamen steunen.”
Emily: Het voorstel om alleen vrouwen af te danken kwam van de afgevaardigden?
Marguerite: “Ja! Omdat we niet als volwaardige werkers werden gezien. We werden slechts beschouwd als extra loon. Onze echtgenoten die in het bedrijf werkten, zeiden niets omdat zij ook een beetje bang waren. We vroegen onze mannen vaak: ‘Wat doen we? Gaan we door tot het einde?’ Ze hebben ons altijd gesteund in deze strijd.”
“Toen er een vergadering was met alle mensen van buitenaf die ons kwamen steunen, stonden de vakbondsafgevaardigden tegen de muur en durfden ze niets te zeggen. Ze zagen eruit als gevangenen in de gevangenis van Jamioulx. Er kwamen zoveel mensen om ons te helpen dat het niet fout kon gaan.”
Stefanie: Hoe kijk je 40 jaar later op deze strijd terug?
Marguerite: “Vandaag lijkt het allemaal heel ver weg. Maar ik zie dat er fundamenteel niet veel veranderd is. Vrouwen zijn nog steeds niet gelijk aan mannen. De zus van mijn man, Maria, heeft een kleine meid die een echte rebel is. Ik bewonder deze kleindochter omdat ze zegt: ‘Ik ben de gelijke van mijn partner. Als we thuiskomen van het werk, begint de eerste die thuiskomt te koken’. Mijn schoonzus aanvaardt dit niet, maar ik zeg haar: ‘Maria, zo is het leven! We hebben er voor gevochten!’”
Na ons ontslag werden we vaak gevraagd om op scholen te gaan spreken. Het doel was niet om met ons te pronken, maar om ons recht op werk te verdedigen. Ten overstaan van jongeren van 17 of 18 jaar, meisjes en jongens, legden wij de redenen van onze staking uit. Op een dag zei de moeder van een jong meisje tegen ons: ‘Denk je niet dat je te ver bent gegaan? Want per slot van rekening zijn jullie maar vrouwen’. Ik antwoordde: ‘Heb je een dochter? Als je er zo over denkt, moet je haar laten stoppen met school. Want als je zo praat is het niet de moeite waard dat ze studeert omdat ze de plaats van een man gaat innemen.’”
Guy: Hoe zat het met de vakbondsleiders in die tijd?
Marguerite: “François Cammarata, het regionale hoofd van de CSC metaalarbeiders, torpedeerde ons volledig. Telefonisch dreigde hij de echtgenoten van de arbeidsters die staakten te laten afdanken.”
“Aan de kant van het ABVV heeft Georges Staquet, algemeen-secretaris van ABVV Metaal in Charleroi, ons niet aangevallen. Maar hij heeft ook niets voor ons gedaan. Ik herinner me dat hij in de kantoren van het ABVV aan de telefoon zat met Ernest Glinne, een Europees parlementslid dat zich zorgen maakte over onze situatie. Georges Staquet bleef hem zeggen: ‘Maak je geen zorgen Ernest, alles is geregeld’. Wij hoorden dit door de deur van Staquet’s kantoor, omdat wij in het gebouw van het ABVV waren. Daarna vroeg ik Marcelle Hoens (nationaal verantwoordelijke van de ABVV Vrouwen) om ons rechtstreeks in contact te brengen met Ernest Glinne. Ik legde Glinne uit dat, in tegenstelling tot wat Georges Staquet had gezegd, niets geregeld was. Ernest Glinne antwoordde: ‘Vanavond ben ik bij jou thuis’. Wij legden het hem uit en hij zei ons: ‘Ik neem jullie mee naar het Europees Parlement in Straatsburg’.”
“Op een dag, nadat ik ontslagen was, schaamde ik me omdat ik me moest melden bij het arbeidsbureau. Het was tijdens de verkiezingen. De hoofdafgevaardigde van het ABVV, Vandestrick, was er ook en hij zei tegen de werkloze vrouw voor mij in de rij: ‘De vrouw achter u, zij heeft voor haar rechten gevochten en wij hebben haar gesteund…’ Ik kon niets anders zeggen dan: ‘Geloof hem niet! Hij vertelt je een leugen! We vochten TEGEN hem. Want als hij ons had willen helpen, zouden we hier niet zijn en zou ik vandaag niet moeten doppen.’ Hij droop af …”
[button link=”https://nl.socialisme.be/88294/4-december-socialisme-2021-in-brussel” type=”big” color=”red”] => Marguerite spreekt op 4 december op Socialisme 2021 [/button]
-
Regering hervormt prostitutie op maat van pooiers
Het leed van mensen in de prostitutie was bijzonder schrijnend tijdens de lockdowns en beperkende maatregelen. Door de sluiting van de ‘etalages’ kwamen velen van hen op straat te staan. Hoewel prostitutie in België is toegestaan, blijven de activiteiten eromheen, zoals tippelen en reclame maken, illegaal. Anderen hebben overwogen zich in te schrijven bij het OCMW, maar dat beschikt niet over de middelen om adequate en noodzakelijke bijstand te verlenen. In deze context is het tweede deel van de ontwerp-hervorming van het wetboek van strafrecht ontstaan. Het voorziet in een volledige legalisering van prostitutie.
Minister Van Quickenborne legt uit dat pooierij illegaal blijft, alleen verandert hij de definitie. Als dit project wordt goedgekeurd, zal het volkomen legaal zijn om werkgever van prostituees te zijn en winst te maken met wat zal worden beschouwd als een job als elke andere, zolang deze winst niet “abnormaal” is. Daarbij is er geen definitie van wat ‘abnormaal’ inhoudt. Is het dan ooit wel normaal om te profiteren van het lichaam van anderen? Deze hervorming stemt perfect overeen met de verdedigingslijn van Dodo la Saumure – de beroemdste Belgische pooier met een dozijn vestigingen – tijdens een proces tegen hem wegens pooierschap, aanzetting tot losbandigheid en mensenhandel. Met deze hervorming zal hij van een crimineel in een ondernemer veranderen.
Voor prostituees die in de mensenhandel verwikkeld zijn – 60% van hen – zal de situatie sterk verslechteren. Mensenhandelaars worden vaak vervolgd wegens pooierschap, omdat het gemakkelijker is om seksuele uitbuiting te bewijzen. Met deze hervorming zal dit pas kunnen als aangetoond is dat de seksuele uitbuiting “abnormale” winsten oplevert. Verenigingen die actief zijn in de strijd tegen mensenhandel vrezen dat ze niet langer dossiers zullen kunnen indienen. Het zal evenmin nog mogelijk zijn om een inrichting te sluiten om een onderzoek naar mensenhandel te voeren. De vrijheid om handel te voeren, zou voortaan voorgaan.
De legalisering van prostitutie in Nederland en Duitsland toonde aan dat dit niet leidt tot minder geweld en stigmatisering, noch tot minder criminaliteit. Integendeel, het creëert een open deur voor criminele organisaties en de vraag neemt toe. Hierdoor neemt het aantal slachtoffers van mensenhandel toe, en zelfs als zij het geluk hebben aan hun ontvoerders te ontsnappen, komen ze niet in aanmerking voor hulpprogramma’s omdat zij niet worden erkend.
De wens om prostitutie door legalisatie te integreren in de formele economische markt maakt het gemakkelijker om winst te maken. Renaud Maes (ULB), een specialist op dit gebied, wijst erop dat dit de deur opent voor grote bedrijven zoals Sugar Dating. Om het maken van winst te vergemakkelijken, zal reclame – tot nu toe illegaal – worden toegestaan.
Betaalde seks met minderjarigen, of daarvan profiteren, is vandaag streng verboden. Het wetsvoorstel voert echter een belangrijke wijziging in. Vanaf 16 jaar is het voortaan aan de minderjarige (of de openbare aanklager) om te bewijzen dat de klant en/of de pooier zijn of haar leeftijd kende en bereid was het strafbare feit te plegen. Vrijwel onmogelijk …
Als we weten dat een grote meerderheid van de mensen in de prostitutie voor hun 14e jaar begint, is het schandalig om tienerprostitutie te faciliteren. Iedereen is het erover eens dat er op 14 jaar geen sprake van toestemming kan zijn. Maar is er later wel een echte keuze in de vicieuze cirkel van prostitutie en de context van tekort aan sociale hulp? De politie schat dat 85% van de prostituees gedwongen worden tot deze activiteit en dat bijna al deze prostituees verslavingen ontwikkelen om door te gaan. Dat is de werkelijkheid van het overgrote deel van de prostitutie vandaag.
Het project van hervorming stelt prostitutie ook voor als een soort openbare dienst … Ja, dat lees je goed! Het wetsvoorstel suggereert dat de door de gemeenten uitgebate Eros-centra als dusdanig zullen beschouwd worden. Daarmee wordt het model van Villa Tinto in Antwerpen gevolgd. Dat is een gemeentelijk bordeel met 260 prostituees. Buiten Villa Tinto wordt alle prostitutie onderdrukt. Een gelijkaardig project in Seraing was bij gebrek aan solide rechtsgrondslag van tafel geveegd, maar kan nu nieuw leven ingeblazen worden. Het is immers lucratief. Villa Tinto brengt de stad Antwerpen 200.000 euro per maand op! Dat geldt overigens ook voor de raamprostitutie: in 2016 gaf de Raad van State toelating om een gemeentelijke belasting hierop in te voeren, terwijl dit eigenlijk in strijd is met het huidige strafrecht. Als de hervorming wordt goedgekeurd, zullen de gemeenten hun kas gemakkelijker kunnen vullen door vrouwenhandel aan te moedigen.
Hoe kan een hervorming die het begrip ‘toestemming’ wil invoeren tegelijk zo’n vage visie over prostitutie hebben? Geld is nooit een vervanging voor echte toestemming. De normalisering van prostitutie draagt bij tot de objectivering van alle vrouwen in de samenleving. Er is strijd nodig om niet als zodanig te worden behandeld! Tegelijkertijd moet worden gestreden tegen de uitbuiting, discriminatie en onderdrukking waarmee mensen in de prostitutie te maken hebben. Tot slot is het van cruciaal belang het imperialistische beleid te bestrijden dat mensenhandel in de hand werkt en om op te komen voor degelijke uitkeringen, goede jobs met bijhorende lonen en meer publieke middelen voor de sociale sector, zodat niemand geen andere optie heeft dan prostitutie.
-
Geen praatjes of beloften, maar actie en middelen voor strijd tegen seksistisch geweld nodig
De meldingen van seksuele intimidatie en aanranding stromen binnen. De omvang van seksisme en het verschrikkelijke geweld dat ermee gepaard gaat, wordt stilaan voor iedereen duidelijk. Steeds meer groeit het besef dat het anders moet en kan. De woede stijgt. Na de vele aanklachten is het tijd voor verandering. Minister van Justitie Van Quickenborne (Open Vld) kwam met een wetsontwerp dat de steun van de meerderheidspartijen geniet en gericht is op een hervorming van het strafwetboek inzake seksueel geweld. De huidige regels dateren nog uit de 19e eeuw. Biedt dit ontwerp een antwoord op onze eisen?
door Emily (Namen)
Begrippen als toestemming zouden eindelijk in het wetboek van strafrecht worden opgenomen, wat een stap voorwaarts is. Voor de meerderheid van de bevolking is dit nog steeds een vaag begrip, en daarom moet dit gepaard gaan met publieke investeringen in regelmatige, kwalitatief hoogstaande seksuele voorlichtingscursussen en campagnes over toestemming. Helaas gebeurt dit niet, waardoor de beeldvorming over relaties en seksualiteit overgelaten wordt aan reclame waarin het lichaam van vrouwen een marketinginstrument en een seksobject is.
Een wet zonder de middelen om hem uit te voeren is niet meer dan gebakken lucht
Minister Van Quickenborne verklaarde dat deze hervorming het mogelijk zal maken om de ernst van seksuele misdrijven te erkennen, met verzwarende omstandigheden bij misbruik van gezag en bij incest (maar dan alleen voor minderjarigen!). De kwestie van een toegankelijke manier om klacht in te dienen en het probleem van de bewijstlast blijven onopgelost. Als een ouder of een sportcoach een kind mishandelt, moet die laatste niet alleen de mishandeling bewijzen, maar ook het misbruik van vertrouwen of gezag. Hoe bewijs je vertrouwen? Er is zelfs geen suggestie van hoe dit kan.
Naast psychologische, fysieke en sociale hulp hebben slachtoffers echte steun nodig bij hun gerechtelijke procedure, zodra zij een klacht indienen. Momenteel zegt 91% van de slachtoffers slecht te zijn ontvangen. Het probleem is veel breder dan een paar seksistische agenten: het is structureel en ook hier is het gebrek aan middelen flagrant. We kunnen niet aanvaarden dat er eerst de media-aandacht voor de 17 klachten tegen een barman in Elsene nodig was vooraleer het tot een onderzoek kwam, of dat het 4 jaar heeft geduurd vooraleer het proces tegen televisiemaker Bart De Pauw plaatsvond.
De situatie is dramatisch. 70% van de gevallen wordt zonder enig gevolg afgesloten wegens gebrek aan middelen om ze te behandelen. Daarbij komen nog de moeilijkheden om bewijzen te leveren, wat nog erger is geworden door het gebrek aan middelen voor de zorgsector. Zonder zeer snelle behandeling is de verkrachtingsdrug GHB niet op te sporen. Zonder voldoende personeel weigeren ziekenhuizen verkrachtingsslachtoffers omdat het verzamelen van bewijzen tijd vergt. Dit alles wordt nog eens besprenkeld met seksisme: het slachtoffer wordt een schuldgevoel aangepraat of zelfs veroordeeld, er wordt gevraagd om nuchter terug te komen (ook al is het bewijs dan weg) … Het maakt dat slechts 4% van de klachten tot een veroordeling leidt, terwijl minder dan 10% van de slachtoffers effectief een klacht indient. Maatregelen tegen victim blaming staan er niet in het wetsvoorstel. Hoe moeilijk kan het zijn om vragen als ‘wat voor kleren droeg u’ expliciet te verwerpen. Daar is er geen sprake van, wel wordt in de nota bij het wetsontwerp ingegaan op het gevaar van valse beschuldigingen.
Een wet zonder de middelen om ze toe te passen is niet meer dan gebakken lucht. Het zou wel eens net zo nuttig kunnen zijn als de wet tegen seksisme in de openbare ruimte. Die wet leverde op zeven jaar welgeteld 263 klachten op.
Het resultaat is dat slachtoffers er meestal alleen voor blijven staan. Voor de daders is er straffeloosheid en een gebrek aan opvolging. Deskundigen wijzen er nochtans op dat gespecialiseerde opvolging de kans op recidive met de helft vermindert. De techniek van de kop in het zand steken en ondertussen mooie woorden gebruiken, is natuurlijk minder duur dan het raadplegen van verenigingen met know-how die investeringen eisen in justitie, de sociale sector en de zorg.
[button link=”https://nl.campagnerosa.be/internationale-dag-tegen-geweld-op-vrouwen-24-25-november” type=”big” color=”purple”] => Actiepagina van Campagne ROSA met feiten, cijfers, slogans, affiches … [/button]
-
Acties op 25 november tegen seksistisch en LGBTQI+foob geweld. Heel het systeem is schuldig!
“Na één drankje volgde een black-out. Ik werd naakt wakker…” In Elsene waren er 17 klachten wegens verkrachting en seksueel geweld in twee cafés nodig vooraleer het tot een onderzoek kwam. In Gent pleegde een 14-jarig meisje zelfmoord omdat ze geen hulp kon krijgen na een groepsverkrachting: ze was op een wachtlijst gezet. De getuigenissen stromen binnen. De schaamte begint van kant te veranderen. Deze verandering is het resultaat van de acties van feministische bewegingen de afgelopen jaren.
75.000 gevallen van seksueel geweld per jaar, 8.000 klachten, 900 veroordelingen … Het begrip ‘toestemming’ opnemen in het strafwetboek, zoals voorzien in een wetswijziging, is goed. Maar ondertussen worden 70% van de klachten wegens seksueel geweld geseponeerd omdat er geen middelen voor onderzoek zijn. En dan is de regering in dezelfde wetswijziging nog eens van plan om pooierschap te legaliseren. Onaanvaardbaar!
Onzekerheid zorgt ervoor dat vrouwen minder vaak buiten komen. Thuisblijven maakt je echter niet immuun voor geweld, zoals aangetoond werd tijdens de gezondheidscrisis. Het gebrek aan financiële onafhankelijkheid is een belangrijk obstakel om een gewelddadige relatie te verlaten. Wij komen op voor degelijke lonen en pensioenen en geïndividualiseerde uitkeringen boven de armoedegrens.
Op school zijn verkrachtingscultuur en victim blaming al aanwezig. Als de rok van een meisje omhoog wordt getrokken, horen we dat het maar een spel is. Als een tiener klaagt over pesterijen op school, is de reactie vaak dat de outfit van de jongere ongepast was. Dit alles moet jongeren klaarstomen om de machtsverhoudingen binnen het kapitalisme te aanvaarden. Er is nood aan democratisch, inclusief en kwaliteitsvol onderwijs, los van wat we dragen.
Op het werk is het evenmin gemakkelijk om uit een situatie van seksuele intimidatie te geraken. Dat is des te meer het geval indien de dader een machtspositie heeft. Wie klaagt, riskeert haar of zijn job te verliezen. De zaak Bart De Pauw toont echter aan dat het mogelijk is om tegen intimidatie in te gaan. Werkzekerheid en sterke strijdbare vakbonden zijn belangrijke instrumenten in deze strijd.
Door het lichaam van de vrouw tot handelswaar te maken, door de lage lonen en het deeltijds werk (en dus de deeltijdse lonen) te veralgemenen in sectoren waar veel vrouwen werken, maakt een kleine elite van superrijken – de kapitalisten – steeds meer winst. Zij verdelen ons op basis van seksisme, racisme, LGBTQI+fobie om ons te kunnen blijven uitbuiten.
Dit hoeft niet zo te zijn! Wereldwijd zorgen grote protestbewegingen van onderdrukten dat er nieuwe rechten afgedwongen worden. Campagne ROSA is uitdrukkelijk antikapitalistisch en komt op voor een programma dat de grondslagen legt voor een samenleving gebaseerd op de ontplooiing van iedereen, een democratische socialistische samenleving.
Genoeg bla, bla, bla: daden en middelen nu!
- Om niet langer als een object te worden behandeld: ons lichaam is geen handelswaar!
- Opdat niemand zonder steun achtergelaten wordt: massale publieke investeringen in degelijke slachtofferhulp op basis van de noden.
- Opdat elk slachtoffer van huiselijk geweld opgevangen kan worden: voldoende noodopvang en sociale huisvesting.
- Voor onze financiële onafhankelijkheid en opdat we geen tweederangsburgers meer zouden zijn: degelijke jobs en een minimumloon van 14 euro per uur (2300 euro bruto per maand)
Protesteer mee:Donderdag 25/11 lokale acties
- Antwerpen Ossenmarkt 19u
- Brugge Op de Burg 19u
- Brussel Place Saint-Jean 18u30
- Kortrijk Schouwburgplein 19u
- Gent Stadshal 19h
- Luik Gare des Guillemins 18u
- Leuven Oude Markt 19u30
- …En waarom ook niet in jouw buurt
Zondag 28/11 Nationale betoging 12u Centraal Station Brussel
-
Samen in actie tegen seksistisch geweld in het uitgaansleven
Midden oktober brak een storm los op sociale media. De aanleiding: verschillende gevallen van drogering en daaropvolgend seksueel misbruik door een barman in de studentenbuurt van Elsene. De woede was groot. Meer getuigenissen over onveiligheid in het uitgaansleven volgden, net zoals verschillende acties met honderden deelnemers. De gemeenteraad en justitie buigen zich nu eindelijk over het geval. Helaas, zoals maar al te vaak, gebeurt dit pas na acties en druk van onderuit. De zaak in Elsene wordt een prioriteit. Maar wat met alle talloze andere zaken die aan het licht komen?
Artikel door Elise (Brussel) voor de novembereditie van maandblad De Linkse Socialist
Een avondje uit
Na een moeilijke en voor velen eenzame covid19-periode, konden jongeren elkaar de afgelopen maanden eindelijk terug ontmoeten. Helaas worden maar al te veel jonge vrouwen tijdens een avondje uitgaan geconfronteerd met seksisme. Gaande van ongepaste, objectiverende opmerkingen, tot fysiek grensoverschrijdend gedrag, drogering en verkrachting. Afgelopen jaar kwam de Overpoort in de media, vandaag is het de studentenbuurt in Elsene.
Volgens een studie van de Luikse universiteit krijgt één op vijf studentes te maken met een poging tot of daadwerkelijke verkrachting. In België zijn er gemiddeld 80 verkrachtingen per dag. Maar slechts 10% van de slachtoffers doet aangifte. Dit is niet verwonderlijk gezien de victimblaming in de samenleving. Jonge meisjes leren op school dat ‘het je eigen schuld is als jongens je aankijken of betasten’ wanneer je je op een bepaalde manier kleedt (denk maar aan seksistische schoolreglementen m.b.t. kledij). De vragen waarmee slachtoffers van seksisme geconfronteerd worden, vertrekken al te vaak van hetzelfde idee. In plaats van: ‘Waarom was er geen bus meer om je naar huis te brengen?’, ‘Waarom reageerden de omstaanders niet?’ of ‘Waarom worden vrouwen die alleen lopen lastig gevallen alsof ze seksobjecten zijn?’, horen we: ‘Wat deed je daar zo laat alleen?’, ‘Had je gedronken?’, ‘Waarom droeg je zo’n korte rok?’… Naast taboe en stigmatisering moedigen de vele – wegens het ‘ontbreken van bewijs’ en de algemene tekorten in justitie – geseponeerde zaken, evenmin aan om klacht neer te leggen.
Zoektocht naar ‘veilige’ ruimtes
Wanneer mensen steeds opnieuw lastig gevallen worden als ze uitgaan en er dan nog eens zelf de schuld van krijgen, is het normaal dat ze proberen niet meer in zulke situaties te belanden. Verschillende mensen zien zich genoodzaakt hun gedrag aan te passen of durven niet meer buiten te komen op bepaalde tijdstippen of plaatsen. Een seksistische en gewelddadige samenleving maakt dat meer mensen wanhopig op zoek gaan naar ‘veilige(re)’ plaatsen, zoals vele van de cafégangers van het Gentse café Blond, dat in de media kwam nadat het tijdens een feest na ongepast gedrag alle cismannen vroeg te vertrekken.
‘100% veilige’ ruimtes in wat voor vorm ook blijven echter heel moeilijk te bereiken in de huidige samenleving. Zolang het kapitalistisch systeem winst boven welzijn zet, zullen vrouwen een tweederangspositie hebben in de samenleving, zullen vrouwenlichamen gecommercialiseerd worden en blijven, rigide en ongezonde gendernormen primeren … Zolang zullen er slachtoffers van seksisme, racisme en LGBTQI+fobie blijven vallen, zelfs in ‘safe spaces’, hoe goed ze ook gebarricadeerd zijn.
Waar het feminisme als strijdbeweging zich voor moet organiseren is een ambitieus doel: een ‘safe space’ die niet beperkt is in ruimte, tijd of tot identitaire groepen, maar die zich over de hele samenleving uitstrekt. De discussie in het organiseren van die strijd herleiden tot gender (cf. ‘de schuld van alle mannen’), is blind zijn voor de basis van onderdrukking in de samenleving, het beleid en dit systeem van hun verantwoordelijkheid ontslaan. Het vormt geen basis voor een strijd waarmee echt iets te winnen valt. De meerderheid van de bevolking, de arbeidersklasse, is inherent slachtoffer van het systeem en heeft er een gedeeld belang bij om een alternatief mogelijk te maken. Een strijdmethode die echte winst kan boeken, is er één die onze klasse verenigt en zoveel mogelijk van onze bondgenoten betrekt.
#MeToo en een context van socialistisch feministische strijd
Veel vrouwen worden geconfronteerd met geweld en intimidatie: thuis, op het werk, op school, op straat, als ze uitgaan … De ontwikkeling van massale en internationale feministische bewegingen heeft de afgelopen jaren verandering teweeggebracht in het collectieve bewustzijn. De slachtoffers van de barman uit Elsene beseffen net als deze van De Pauw dat hun case geen individueel geval is en dat woede omgezet moet worden in actie om echte veranderingen af te dwingen.
Bewustmaking en bestraffing zijn enorm belangrijk. Toch blijkt uit de praktijk dat deze niet volstaan om seksueel geweld uit te bannen. Dit omdat ze het systeem gekenmerkt door uitbuiting, winstbejag en ongelijke machtsverhoudingen aan de basis van de verkrachtingscultuur niet aantasten.
We hebben nood aan een samenleving met radicaal andere prioriteiten: we willen investeringen in publieke diensten, zoals meer en gratis openbaar vervoer met extra personeel aanwezig op het terrein dat opgeleid is om te reageren op ongepast gedrag. Er moeten vormingen komen voor hulpverleners (lokale politie, opvoeders, medisch personeel) rond preventie en opvolging van dagelijks seksisme. Er zijn investeringen nodig in opvanghuizen en kwalitatieve en toegankelijke slachtofferhulp (op fysiek, psychologisch, sociaal en juridisch vlak) en informatiecampagnes over de bestaande dienstverlening. We willen publieke investeringen in het onderwijs om de mogelijkheid te hebben om thema’s zoals seksisme en wederzijdse toestemming te bespreken op school. Er moet geïnvesteerd worden in justitie opdat zaken snel en efficiënt behandeld kunnen worden en er is nood aan gespecialiseerde daderbegeleiding om hervallen tegen te gaan. We willen degelijke jobs en arbeidsvoorwaarden, een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, een minimumloon van €14/uur en betaalbare huisvesting, opdat niemand in een afhankelijke en dus kwetsbare situatie blijft steken. Verder willen we dat er een einde komt aan de banalisering van geweld op vrouwen. We eisen dat onze publieke ruimte gebruikt wordt voor sociale doeleinden (cf. preventie- en sensibiliseringscampagnes) in plaats van voor objectiverende vrouwonvriendelijke reclames die er enkel zijn voor het winstbejag van de heersende klasse.
We hebben nood aan meer publieke investeringen, maar vooral aan een samenleving waarin de materiële basis voor ongelijkheid en discriminatie niet meer bestaat! Een samenleving die niet telkens nieuwe generaties verkrachters en slachtoffers voortbrengt en waarin iedereen zich overal in volle vrijheid thuis voelt, is er één waarin de productie in teken van de behoeften en het welzijn van de meerderheid van de bevolking staat. Daarom komen we op 25 november, op de Internationale dag Tegen Geweld op Vrouwen, op straat met de socialistisch feministische Campagne ROSA, voor een andere samenleving: een socialistische. We bouwen aan solidariteit onder jongeren en werkenden, met al hun diversiteit van identiteiten, omdat er in het socialisme voor iedereen van ons heel wat te winnen valt.
-
Seksisme op school: we zullen hier niet over zwijgen!
Elisa, 16 jaar, kreeg van haar leraar te horen: “Met die kleren kan je op het voetpad gaan staan”, een weinig subtiele verwijzing naar straatprostitutie. Helaas is dit geen alleenstaand geval. Eén op de vijf jongeren kreeg al te maken met seksisme op school.
door Sabrina, scholiere en lid van Campagne ROSA in Luik
We mogen geen jurk met bandjes of een korte broek dragen. Deze kleding, zowel voor meisjes als jongens, wordt als ongepast of provocerend beschouwd. Het zijn echter seksistische en homofobe opmerkingen die ongepast zijn. Die vernederen ons en stellen ons voor als een stuk vlees, als een seksobject.
Als een scholier wordt lastiggevallen, is het vaak zij (of hij) die een nota krijgt wegens onbetamelijk gedrag of naar huis wordt gestuurd. De school pompt de victim blaming er in bij jongeren: we leren slachtoffers van seksisme dat wat ze ondergaan hun eigen schuld is. Dat is onaanvaardbaar, maar het blijft onbestraft doorgaan.
Er zijn nog veel meer problemen met seksisme en LGBTQI+-fobie op school. We kunnen niet altijd naar het toilet, wat een probleem is als we ongesteld zijn of een noodgeval hebben. Maandverband is niet beschikbaar, hoewel het even noodzakelijk is als toiletpapier. Bovendien zijn de toiletten alleen binair (mannen of vrouwen), wat voor een aantal scholieren moeilijkheden oplevert.
Ook seksuele voorlichting is in grote mate afwezig. Seks is een taboe, ook al is het een deel van ons leven. We moeten geïnformeerd worden over soa’s, wat te doen in geval van aanranding … Seksuele voorlichting mag niet enkel heteronormatief zijn.
We willen verandering!
In Canada, Frankrijk, Spanje, en ook bij ons, voerden veel jongeren actie voor het recht om te dragen wat ze willen. Heel wat jongens toonden hun solidariteit door in een rokje naar school te gaan.
We delen de roep om te mogen dragen wat we willen en hebben daar verschillende eisen rond, te beginnen met die van genderneutrale reglementen. De enige ongepaste kledij zou die moeten zijn die ons niet in staat stelt om op een correcte manier onderwijs te genieten, denk bijvoorbeeld aan hoge hakken tijdens het sporten. We willen hygiënische bescherming, dat is immers een basisbehoefte. Gratis maandverbanden in de toiletten zijn geen luxe. Er is degelijke seksuele opvoeding nodig, die niet beperkt is tot één uur per jaar, zodat we in alle vrijheid met een deskundige kunnen praten.
Er is steun nodig voor gespecialiseerde verenigingen die actief zijn op het vlak van preventie. Dat zou jongeren bewust maken over de notie van ‘toestemming’. Vormingsdagen voor leerkrachten en opvoeders moeten de kwestie van seksisme en LGBTQI+fobie opnemen, zodat zij beter in staat zijn om er mee tegen te vechten.
Uiteraard kan dit niet zonder drastisch meer publieke middelen voor onderwijs. Enkel dan kunnen de sanitaire voorzieningen worden verbeterd, kan er personeel vrijgemaakt worden om seksisme en pesterijen te bestrijden en kunnen er kleinere klassen komen zodat er echte ruimte voor discussie is.
Onderwijs is belangrijk, maar verandering mag hier niet toe beperkt zijn. Het probleem zit dieper: het kapitalistisch systeem is niet gericht op de ontplooiing van elke mens, maar op het winstbejag van een kleine minderheid. Seksisme is één van de instrumenten om dit doel te realiseren. Het verdeelt ons en maakt van ons seksuele objecten voor marketing. We strijden op de plaats waar we het grootste deel van onze tijd doorbrengen, maar we moeten het ook naar het niveau van de volledige samenleving brengen.
Ons organiseren
Wil je ook verandering? Zet op je school een actiecomité tegen seksisme op. Campagne ROSA kan je daarbij helpen. Gebruik de sociale media om het initiatief bekend te maken en overtuig je vrienden om mee te doen. Op 25 november, de internationale dag tegen geweld op vrouwen, kan je een actie op school doen. Bijvoorbeeld een rokjesactie of een sit-in. Zo kunnen we onze eisen onder de aandacht brengen.
-
De strijd tegen klimaatverandering is ook feministisch
De opwarming van de aarde is niet langer een rampscenario voor een verre toekomst. Het gebeurt hier, nu en wereldwijd. Het IPCC-rapport heeft dit aangetoond, evenals rampen zoals de enorme bosbranden in Siberië en Zuid-Europa, de recordhitte in Canada en de overstromingen deze zomer in België en Duitsland. Het valt niet te ontkennen dat de strijd tegen de opwarming van de aarde van het grootste belang is. Deze strijd zal alleen slagen als rekening wordt gehouden met alle vormen van onderdrukking die het kapitalisme veroorzaakt. We kijken naar de gevolgen van deze crises voor vrouwen.
Artikel door Odile (ROSA Luik)