NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Non Profit in actie. Een verslag vanuit Brussel

    In de non profit sector wordt momenteel gestaakt. Er is een staking van onbepaalde duur, wat betekent dat er geen tijdslimitiet op de acties staat. Hierdoor kunnen kleinere instellingen bijvoorbeeld een aantal stakingsdagen organiseren zonder de dienstverlening aan patiënten in het gedrang te laten komen. De acties worden vooral gedragen door de LBC aangezien deze vakbond in de sector het sterkst staat, bij de vorige sociale verkiezingen haalde LBC 83% in de sector. De woede in de sector is enorm, vandaar de harde acties na een aangehouden periode van verschillende betogingen en acties. Hieronder publiceren we een verslagje vanuit Brussel over de acties de afgelopen dagen.

    Maandag 28/02: 9u30

    Er is een betoging naar het kabinet van minister Demotte (PS) met een 200-tal militanten van voornamelijk LBC en CNE (de Franstalige tegenhanger van LBC). Er zijn ook een aantal militanten van SETCA en BBTK (de socialistische bediendenbond). Er is een goeie militante sfeer. Voor het kabinet van Demotte is er een "lig-in" waarbij de betogers zich neerleggen. Gedurende een kwartier wordt ook de ring geblokkeerd. Militanten van onze organisatie verdelen er ons pamflet ‘Polsslag’ dat goed ontvangen wordt en herkend wordt vanop vorige acties.

    Dinsdag 01/01: 6u

    Pikket aan het universitair ziekenhuis Saint-Luc (UCL) door 250 militanten van de drie vakbonden (kleine 100 van St-Luc en rest van andere Brusselse ziekenhuizen). Verschillende ingangen worden geblokkeerd en met kettingen afgesloten. Het pikket is goed georganiseerd waarbij enkel het personeel met een badge voor de minimumbezetting wordt binnengelaten. Onder de aanwezigen is er een bijzonder solidaire en kameraadschappelijke sfeer. Ook hier zijn een aantal leden van onze organisatie aanwezig met een pamflet rond de non-profit en een pamflet rond vrouwenrechten. Het pikket wordt om 14u opgeheven na een korte betoging rond het ziekenhuis.

    Tegelijk betoogden een 80-tal personeelsleden van Sint-Maria in Halle (waar er 600 werknemers zijn) door Halle. Er worden ook andere prikacties gepland gedurende de rest van de week.

    Woensdag 02/03 : 6u

    Het pikket aan het AZ-VUB in Jette is minder goed georganiseerd. Bij onze aankomst om 6u zijn enkele groepjes militanten hun vlaggen en spandoeken nog aan het installeren. De directie heeft het volledige personeel, inclusief zieke personeelsleden opgeëist en de politie (met waterkannon) laten uitrukken. Blijkbaar heeft de directie last van stakingsstress… Een aantal van onze militanten zijn aanwezig, onder meer met delegaties vanop hun werkplaats in andere ziekenhuizen (Saint-Luc en Erasmus). Een LBC-afgevaardigde van een groot Brussels ziekenhuis komt ons zelfs vragen of hij ons pamflet mag uitdelen op zijn werkplaats.

    De verschillende acties tonen de grote actiebereidheid en de dynamiek van het personeel, wat versterkt wordt door het feit dat deze stakingsacties niet zomaar ‘plotseling’ tot stand gekomen zijn, maar na een lange aanloop van acties en stakingen gedurende de voorbije maanden. Het eisenplatform in de non profit is reeds maanden oud en het geduld van het personeel raakt op. In tegenstelling tot wat wel eens in de media beweerd wordt, komen de acties nu dus niet uit de lucht vallen, maar zijn deze een logische verderzetting van de beweging van de witte woede.

    Ook opvallend is de grote eenheid onder het personeel en dit over de vakbondsgrenzen heen. Dit was niet evident nadat in de BBTK een stemming plaatsvond om de acties op te schorten en dit met 66% werd goedgekeurd. Na de overweldigende stemming in de LBC om de voorstellen van de regering te verwerpen, moest de BBTK zich echter opnieuw bij de acties aansluiten.

    De militanten staan ook erg open voor discussies over een politiek alternatief. Ze voelen zich in de steek gelaten door alle traditionele partijen. Het gaat niet op om te stellen dat LBC zich door de CD&V zou laten gebruiken om druk te zetten teneinde CD&V in de federale regering te krijgen, de acties in Vlaanderen zijn even goed deels gericht tegen CD&V-minister Vervotte, nochtans afkomstig uit ACV-stal.

    LSP steunt de acties die momenteel plaatsvinden en wil vooral nadruk leggen op de noodzaak om bredere lagen van het personeel actief te betrekken in de acties, de massapikketten vormen daar een goed instrument toe. Daarnaast zijn personeelsvergaderingen eveneens van cruciaal belang. Van daaruit kunnen verdere acties gepland worden om de druk hoog te houden en de regering tot toegevingen te dwingen. Het is mogelijk om deze strijd te winnen!

  • Splintex. Arbeiders staken verder

    Woensdag 17 februari was een cruciale dag voor de stakende arbeiders bij Splintex. Ze dienden zich, na 11 weken van werkonderbreking, uit te spreken over een voorakkoord, onderhandeld door de patroon, de sociale bemiddelaars en de vakbonden. Dat voorakkoord – aan de arbeiders voorgesteld als een middel om de werkgelegenheid “op lange termijn te redden” – was een pijnlijke farce: 248 ontslagen en brugpensioen op 50 jaar, zelfs niets over eventuele ontslagvergoedingen.

    Vincent Devaux

    Bovendien wilde de directeur, om de zure pil er gemakkelijker door te krijgen en de arbeiders te verdelen, het voorakkoord laten stemmen tijdens een “geheime stemming”. De algemene vergadering van de arbeiders besliste er anders over. Niet alleen het voorstel tot geheime stemming werd van tafel geveegd, ook werd unaniem de afwijzing van het voorakkoord gestemd. 350 moedige handen gingen de lucht in voor een verderzetting van de staking.

    Dit ondanks 79 dagen van patronale druk, verwijten van de media, verlies van een belangrijk deel van hun inkomen,… De directeur had het lef om in de pers te verkondigen dat de stemming op de algemene vergadering niet legitiem was. Dit toont nog maar eens de mentale corruptie die het resultaat is van de blinde zucht naar winst.

    De strijdbaarheid van de arbeiders heeft nog niets aan dynamiek ingeboet. Integendeel, ze verkreeg een nieuw karakter door het hogere bewustzijn dat doorheen de strijd zijn intrede deed. De syndicale leiding moet de strijd bij Splintex ernstig nemen en acties voor solidariteit en ondersteuning ontwikkelen. Tot nu toe was de nationale vakbondsleiding vooral een rem op de organisatie van concrete solidariteitsacties.

    Tijdens de algemene vergadering namen de arbeiders opnieuw het woord om de idee van een regionale staking te lanceren. Een voorstel dat ook al op een interprofessionele vergadering werd gedaan. Daarnaast stelden ze natuurlijk ook voor om het bedrijf opnieuw te bezetten.

    De vakbondsleiders kunnen zich niet meer verbergen achter loze woorden: het is hun verantwoordelijkheid om de strijd uit te breiden. Met een uitbreiding van de staking naar andere bedrijven – gebruik makend van de krachtige wapens van de arbeidersbeweging als stakingen, mobilisaties,… – zou de druk groter worden en de mogelijkheid van een overwinning reëel. Deze uitbreiding is noodzakelijk, zeker tegenover een patronaat dat goed georganiseerd is en beschikt over een lange ervaring.

    Doorheen deze strijd maaien de arbeiders van Splintex het gras weg voor de voeten van de cynici, praatjesmakers en leugenaars die stellen dat de arbeiders niet willen in beweging komen. We staan voor een nieuwe periode. De arbeidersklasse zal door een nieuwe ervaring gaan. Wat er nodig is wanneer de arbeiders in strijd komen, is ook een bewuste laag van militanten – een voorhoede – die tegemoet komt aan hun verwachtingen. Het gaat erom een ervaring samen te brengen bij strijdbare delegees en militanten, voorzien van een socialistisch bewustzijn.

    Op politiek vlak heeft de arbeidersklasse nood aan een op de arbeiders gericht instrument van organisatie en vorming. Uiteindelijk betekent dit de uitbouw van een revolutionaire partij die in staat is om overwinningen te behalen tegenover de burgerij en de weg bereidt naar een nieuwe, socialistische samenleving.

  • Jongerenmars voor werk. Strijd voor jobs opvoeren!

    Jongerenmars voor werk

    Een jaar geleden lanceerden we de oproep om een nieuwe Jongerenmars voor Werk te organiseren. Blokbuster, de antiracistische campagne van de LSP, nodigde de jongerenorganisaties van ABVV en ACV uit om die in het najaar van 2004 te organiseren. Uiteindelijk kwam er een akkoord over een Jongerenmars op 19 maart 2005. Volgens de bonden was dit nodig om meer tijd te nemen voor de mobilisatie.

    Nikei De Pooter

    Met de oproep voor de Jongerenmars wilden we antwoorden op concrete noden in de samenleving. We wilden een idee geven van hoe we ons kunnen verzetten tegen de groeiende jongerenwerkloosheid, de toename van interimarbeid, de aanvallen op de werklozen en de ondermijning van onze arbeidscondities.

    Het patronaat en de regering hebben een breed offensief ingezet tegen de verworvenheden van arbeiders en jongeren. Enerzijds hebben we de aanvallen op de (vooral jonge) werklozen, waarbij er met schorsing wordt gedreigd. Zo wil de regering druk uitoefenen op de werklozen, zodat ze niets anders kunnen dan slecht betaalde en flexibele jobs aanvaarden. Anderzijds zien we dat het patronaat de arbeiders harder wil laten werken voor minder geld om hun winsten veilig te stellen.

    Voor de Jongerenmars op 19 maart wordt er intens gewerkt door lokale Jongerenmarscomités met de vakbondsjongeren en verschillende linkse en jongerenorganisaties. De LSP stimuleerde ook waar mogelijk de oprichting van specifieke comités van werklozen, vakbondsmilitanten, scholieren,… om in hun eigen omgeving de mobilisatie te organiseren. Jammer genoeg was het nationale materiaal van de vakbonden maar anderhalve maand op voorhand beschikbaar, waarbij de nationale vakbondsleiding vooral probeerde om een radicaal karakter van de mars te vermijden (uit het niets doken plots de jongerenorganisaties van de asociale regeringspartijen op de affiche op…).

    In de jaren ’80 waren de Jongerenmarsen gebaseerd op een maandenlange mobilisatie van de vakbonden in de bedrijven, scholen en wijken, waar lokale comités werden opgericht die over een langere periode aan de basis mobiliseerden.

    We roepen iedereen op om mee in het blok van de LSP op te stappen en zo samen met ons ervoor te zorgen dat deze Jongerenmars geen karnavalstoet wordt, die door de traditionele partijen gerecupereerd kan worden. Het zou een dynamische en strijdbare mars moeten zijn. Opgebouwd rond een aantal concrete eisen: pak de werkloosheid aan, niet de werklozen; geen onzekere klusjes, maar vaste jobs aan een degelijk loon; 32- urenweek zonder loonverlies, met evenredige aanwervingen.

    Ook na de Jongerenmars zullen deze kwesties aan de orde blijven. Doorheen de campagne ontstond er een zekere dynamiek, waarbij we het verzet tegen de asociale politiek van de regering en het patronaat zijn beginnen te organiseren. De Jongerenmars is de eerste stap, maar mag zeker niet het eindpunt zijn. We moeten verder bouwen aan een linkse oppositie binnen de vakbonden, een politiek verlengstuk voor de strijdbewegingen en een revolutionaire stroming in de bedrijven en de maatschappij.

    Daarom roepen we iedereen op om samen met ons stap voor stap een krachtsverhouding uit te bouwen en aan te sluiten bij LSP, de linkse socialisten!

  • Staking van onbepaalde duur voor gezondheidszorg op maat van patiënten en personeel.

    Freya, Inge en Rudy willen: gezondheidszorg op maat van de begroting

    Al meer dan een jaar is het personeel van de non-profit in actie. We eisen een verlaging van de werkdruk en een betere verloning om de scheefgetrokken situatie recht te trekken. De regering wil hieraan niet tegemoet komen. Dat heeft uiteindelijk geleid tot een patstelling waarbij het hard tegen hard gaat. De regering weigert te onderhandelen onder druk van een staking, de vakbonden beseffen echter dat na meer dan een jaar betogen ons geduld op is.

    Polsslag actieblad non-profit van strijdsyndicalisten in ACV en ABVV

    In december 2003 hebben de vakbonden van de non-profit na raadpleging van maar liefst 15.000 personeelsleden een gezamenlijk eisenplatform opgesteld voor heel de sector. Daarin werd onder meer gepleit voor 25.000 extra banen, een 36-urenweek, een inhaaloperatie inzake verloning, een volledige 13de maand, middelen voor opleiding, verlenging van de 45+ CAO en brugpensioen op 57 jaar. Aan het geheel hing een prijskaart van 3,7 miljard euro.

    Die eisen waren niet eens zo enorm. 25.000 extra banen mag dan wel veel lijken, in een sector met 450.000 personeelsleden gaat het hooguit om een verhoging van het personeelsbestand met 5%. De regering heeft de mond vol over de vergrijzing. De Nationale Bank van België heeft ons voorgerekend dat de gezondheidsuitgaven voor een 70- jarige gemiddeld 3,5 keer hoger liggen dan voor een 35-jarige, voor een 90-jarige liggen die maar liefst 12 maal zo hoog. De regering zelf citeert deze cijfers graag wanneer het erom gaat ons nieuwe besparingen op te dringen of ons langer te laten werken, maar ze houdt er blijkbaar geen rekening mee als er bijkomende middelen gevraagd worden door de sector.

    Nog niet zo lang geleden publiceerde het rechtse weekblad Trends de winstcijfers van de 30.000 grootste bedrijven in België in 2003. Blijkt dat die op 1 jaar tijd verdubbelden tot maar liefst 27,8 miljard Euro of zo’n 300.000 Bfr/actieve inwoner. Noch de beurskoersen, noch de investeringen, die nog steeds historisch laag zijn, kunnen die winsttoename verklaren.

    De belangrijkste reden ervoor is het opdrijven van de uitbuitingsgraad door flexibiliteit en ongezond werk. Dat levert uiteraard meer ziektekosten op. De patroons en de regering strijken de winsten wel op, maar zijn niet bereid de gezondheidsfactuur die hiermee gepaard gaat op te hoesten.

    Niet alleen in de privé-sector, maar ook in de non-profit staat een steeds kleinere groep in voor een steeds groter werkvolume. Meer en meer personeelsleden raken uitgeblust en oververmoeid. De regering beseft dat ook wel, vandaar het einde loopbaansysteem dat voorziet in extra dagen verlof voor 45+ jarigen. Brugpensioen op 57 jaar en de uitbreiding van de eindeloopbaanregeling naar alle personeelsleden zijn bijgevolg geen overbodige luxe.

    Een studie van het HIVA toonde aan dat de lonen in de non-profit gemiddeld 10,5% lager liggen dan lonen voor gelijkwaardige functies in andere sectoren. Een volledige 13de maand zou deze achterstand voor een deel compenseren.

    Afgezwakt eisenplatform

    Omdat ze geen gehoor kregen bij de regering hebben de vakbonden hun eisen al flink afgezwakt. Over de veralgemening van de 36-urenweek of zelfs over 25.000 bijkomende banen is geen sprake meer. Het eisenplatfporm waarmee ze naar de onderhandelingstafel trokken bedraagt nog maar 520 miljoen euro, evenveel als Belgacom, dat 30 keer minder personeelsleden telt als de non-profit, alleen al dit jaar in dividenden wil uitbetalen aan haar aandeelhouders.

    Het vakbondsfront vraagt slechts 520 miljoen euro, evenveel als Belgacom dit jaar in dividenden zal uitkeren aan haar aandeelhouders. De regering wil slechts 375 miljoen euro geven.

    Zelfs dat was echter nog te hoog gegrepen voor de regering. Die wil slechts met 375 miljoen euro op 5 jaar tijd over de streep komen of 75 miljoen euro per jaar. Daarmee wil de regering op 6 jaar tijd 10.000 nieuwe banen creëren, waarvan bijna de helft voor extra bedden in rust- en verzorgingstehuizen. Slechts 5.700 van die bijkomende jobs zouden bijgevolg kunnen aangewend worden om de werkdruk te verminderen, de afwezigen te vervangen en de uitbreiding van de eindeloopbaanregeling naar alle personeelsleden te compenseren. De regering heeft het voortdurend over 10.000 extra banen, maar ze vertelt er zelden bij dat het gaat om een groot deel deeltijdse. In werkelijkheid zou het maar gaan over 7500 voltijdse equivalenten.

    Inzake verloning wil de regering niet horen van een volledige 13de maand. Ze houdt het op een verhoging van de eindejaarspremie die geleidelijk zou groeien tot zo’n 300 euro per jaar. Dat komt neer op een nettoloonsverhoging van nog geen 2% op 6 jaar tijd! Bovendien wil de regering het uithollen van het wettelijk pensioenstelsel deels compenseren door een 2de pensioenpijler , een extra-legaal pensioen, op te starten met een bijdrage van 150 euro/jaar per werknemer of zo’n 0,58% van de gemiddelde maandwedde in de gezondheidssector.

    Om de werkdruk te verlagen stelt de regering een lichte verbetering van de eindeloopbaanregeling voor. Het aantal personeelsleden dat ervoor in aanmerking komt wordt uitgebreid en ook de “niet-zware” beroepen krijgen een lichte toegeving. Verontrustend is echter dat de eindeloopbaanregeling vooral wordt uitgebreid als pasmunt voor het afbouwen van de brugpensioenen. De vakbonden van de non-profit zijn er niet mee gediend dat de regering hun sector wiil misbruiken om de brugpensioenen op de helling te zetten in aanloop naar de eindeloopbaanconferentie.

    De Vlaamse non-profit sectoren hebben nog niets. Hun eisen zijn echter vergelijkbaar met de federale sectoren. De Vlaamse regering wacht officieel op de federale, maar Vervotte had zich al eerder akkoord verklaard met het voorstel van een loonstop door Vlaams minister voor Werk Frank Vandenbroucke.

    Gemeenschappelijk vakbondsfront houdt stand, maar niet zonder moeite

    Uiteindelijk werd het regeringsvoorstel door de vakbonden verworpen. Vooral binnen de BBTK/ Setca liep dit niet van een leien dakje. De militanten werden niet of nauwelijks geraadpleegd. Binnen de beroepscomités verklaarden de secretarissen dat het LBC het akkoord wel zou aanvaarden en dat het dus geen zin had om door te staken. Bovendien stellen de sociaal-democraten binnen BBTK/ Setca het steeds voor alsof de LBC alleen maar zou staken omdat CD&V en Cdh niet in de regering zitten. De LBC staakt nochtans ook in de Vlaamse sectoren, ondanks een CD&V -minister voor Welzijn afkomstig uit het ACV.

    Resultaat: 66% van BBTK/Setca stemde voor werkhervatting. Zelfs het liberale ACLVB stemde op haar belangengroep non-profit met 75% het akkoord weg. Het LBC consulteerde 350 militanten en delegees op haar Staten-Generaal. Daar stemden slechts 2 aanwezigen voor het akkoord. LSP heeft zowel militanten in LBC, CNE als BBTK/Setca. Onze militanten in BBTK/Setca voelden zich zoals velen gemanipuleerd. Sommigen maken deel uit van stakerscomités waar ze verplicht werden zich te distanciëren van hun vakcentrale. Uiteindelijk draaide BBTK/Setca bij, maar de nood aan interne democratie werd hierdoor nog maar eens in de schijnwerpers geplaatst.

    Soms zijn de vakbonden meer bezig met elkaar te dwarsbomen dan met het organiseren van de strijd. Dat uiit zich onder meer in de zinloze kleurblokken. We hopen dat de personeelsvergaderingen die her en der worden georganiseerd het vertrouwen en de éénheid kunnen herstellen.

    Freya in de voetsporen van Wivina Demeester en Mieke Vogels

    Slechts één staking was nodig om het masker van Freya VdB te laten afvallen. Ze weigert te onderhandelen onder druk van een staking. Iedere patroon die zoiets zou verklaren zou terecht verguisd worden. Freya treedt hiermee in de voetsporen van voormalig CVP-minister Wivina Demeester die zich destijds afvroeg of er wel gewerkt werd in de witte sector. Mieke Vogels, ooit Agalev minister voor Welzijn in de Vlaamse regering, wou destijds haar “akkoord” uitvoeren zonder de vakbonden.

    Pdf-versie

  • Non Profit. Onze eisen zijn niet egoïstisch, maar nodig voor de samenleving

    Na een woelig 2004 maakt de non-profit zich klaar om ook dit jaar actie te voeren. Op 27 januari zakten wederom duizenden sociaal werkers, verpleegsters, opvoeders en begeleiders naar Brussel af om een vuist te maken en onderhandelingen af te dwingen.

    LBC-militant

    Over het communisme van Stevaert

    De topverdieners onder de specialisten moeten bijspringen om het budget binnen de perken te houden. Dat is het voorstel van SP.A-voorzitter Steve Stevaert, dat op stevige kritiek van de Belgische Vereniging van Artsensyndicaten (BVAS) kon rekenen. Volgens woordvoerder Marc Moens rook dit voorstel naar “communisme”. Deze overtrokken reactie toont dat de betrokken artsen hun bevoorrechte positie niet willen opgeven, een positie die ze verkregen hebben door het systeem van prestatiegeneeskunde.

    Als de BVAS de afroming van de toplonen al naar communisme vindt ruiken, dan zullen ze bij het horen van de voorstellen van LSP zeker op hun eigen dure ziekenhuisbedden terecht komen. Wij zijn immers voor het opzetten van een nationale gezondheidszorg in handen van de staat en onder verregaande controle van werknemers en consumenten, resoluut tegen de prestatiegeneeskunde en voor het nationaliseren van de farma-industrie, zodat enkel de beste producten in omloop komen aan zeer lage prijzen.

    De werknemers zijn het beu aan de slechtste loon- en arbeidsvoorwaarden te werken. Uit een recente studie van het Hoger Instituut Voor de Arbeid (HIVA) bleek dat de werknemers uit de non-profit gemiddeld 10,5 procent minder verdienen dan hun collega’s uit andere sectoren met een zelfde diploma en evenveel anciënniteit. Het is dan ook terecht dat zij een gelijkschakeling van de lonen vragen en een volwaardige dertiende maand. Naast een tekort aan opvangplaatsen voor mensen met een handicap, patiënten en andere gebruikers van de sector, is er ook een groot tekort aan begeleidend, verzorgend en verplegend personeel.

    Om de grote werkdruk en stress te doen afnemen, eist de non-profit een verhoging van het personeelsbestand met 5% of 25.000 extra jobs. Daarnaast wordt ook de 36-urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen geëist, meer middelen voor vorming, uitbreiding van de eindeloopbaanregeling naar alle non-profitsectoren en de oprichting van een extra-legaal pensioenfonds (nu behoren de gepensioneerden uit de non-profit tot de armste pensioentrekkenden).

    Dit alles moet voorkomen dat de sector leegloopt, wat een enorme maatschappelijke kost teweegbrengt. Denken we maar aan Nederland, waar men wegens personeelstekort verschillende ziekenhuisvleugels sloot, waardoor patiënten maanden moeten wachten voor operatie of opname, en duizenden personen met een handicap op ellenlange wachtlijsten staan,…

    De objectieve situatie waarmee de sector wordt geconfronteerd, lijkt echter sterk veranderd te zijn. In de afgelopen 10 jaar leidden de acties steeds tot toegevingen van de regering. Dit lijkt nu afgelopen. Op Vlaams vlak zijn nog geen onderhandelingen gestart, hoewel de eisenbundel eind 2003 al op de bevoegde kabinetten afgeleverd is. Op federaal vlak zijn ondertussen enkele gesprekken geweest. Onlangs kondigde minister Demotte aan 7500 jobs te willen creëren, gespreid over 5 jaar. Van loonsverhoging of één van de andere eisen is er geen sprake.

    Erger nog, de regeringen gaan in de tegenaanval. Zo kondigde Vlaams minister van werk en onderwijs Frank Vandenbroucke (SP.a) in oktober 2004 een loonstop van twee jaar aan. Minister van welzijn, volksgezondheid en gezin Inge Vervotte (CD&V) bevestigt dat de Vlaamse regering “heeft vastgesteld dat er eigenlijk geen ruimte is om extra loonsopslag te geven”.

    Het ziet ernaar uit dat beide regeringen zo weinig mogelijk zullen proberen toe te geven. Het is zelfs niet onrealistisch te denken dat ze de werknemers van de non-profit zullen proberen af te schilderen als egoïsten. Daarom is het belangrijk dat de vakbonden hun acties uitbreiden en zich niet beperken tot betogingen en ééndagsstakingen. Ze zouden onder andere aan studenten verpleegkunde, opvoeders en maatschappelijk werkers kunnen uitleggen dat de 25.000 bijkomende jobs die ze eisen niet enkel bedoeld zijn om de werkdruk te verlagen, maar ook om de grote werkloosheid onder jongeren tegen te gaan. Naar de gebruikersverenigingen en patiënten kan duidelijk gemaakt worden dat meer personeel, middelen en bijkomende vorming ervoor zullen zorgen dat ze eindelijk krijgen waar ze recht op hebben: een zorg op maat. De eisen van de non-profit zijn niet egoïstisch. Integendeel, ze dienen het maatschappelijk welzijn.

  • Waarom het gevangenispersoneel ontevreden is. Een interview

    Het gevangenispersoneel is ontevreden en kwam de voorbije periode geregeld in actie. Zo werd een aantal keer gestaakt in de gevangenis van Antwerpen. We spraken met Denise, die reeds 20 jaar binnen het gevangeniswezen werkt en al lange tijd syndicaal actief is.

    De laatste maanden is het gevangeniswezen reeds meermaals in het nieuws gekomen. Welke punten vielen jou het meest op ?

    Denise: Verschillende: de houding van een dienstdoende inrichtingshoofd van een gevangenis in West-Vlaanderen, het sociaal akkoord van de gevangenisbewaarders, de overbevolking in de gevangenis in Antwerpen, de wet-Dupont.

    Dienstdoende Inrichtingshoofd

    Wat is er eigenlijk gebeurd in die gevangenis in West–Vlaanderen? Gaat het hier over de gevangenis van Brugge?

    Denise: Ja, het is duidelijk dat er een aanhoudende heksenjacht is door het dienstdoende inrichtingshoofd tegenover het personeel. Naar ik verneem is dit een situatie die reeds maanden aansleept. Mei vorig jaar kwam het personeel reeds in aanvaring met het dienstdoend inrichtingshoofd omtrent de toepassing van een vakantieregeling en klachten van gedetineerden dit met een staking als gevolg. In december zat er weer bovenhands op. Personeelsleden verloren hun afdeling waar ze reeds jaren vaste dienst hebben omdat zij zogezegd gedetineerden langer hadden laten telefoneren dan de toegelaten tijd van tien minuten. Geen enkele communicatie was mogelijk met de directie. De syndicale rechten werden aangetast. Na afloop van een algemene ledenvergadering van het personeel werd besloten om voor kerst- en nieuwjaarsdag een stakingsaanzegging in te dienen.

    Hoe kon dit zover komen en is er een oplossing gekomen?

    Denise: Met wat ik in “de wandelgangen“ hoor, kom ik tot een gedeeltelijke conclusie dat het de bedoeling van het inrichtingshoofd is om de syndicale macht en kracht van het personeel van de gevangenis van Brugge en daarmee van andere instellingen te breken. Hij zou proberen verworvenheden (bereikt door actie) beetje bij beetje af te nemen. Gebruik makend van het verdelen van “jobkes“ probeert hij het personeel te verdelen. Ik kan mij niet, met al mijn jaren ervaring binnen een overheidsdienst, van de mening ontdoen dat het dienstdoende inrichtingshoofd handelt met de nodige ruggesteun. De toekomst zal dit wel uitwijzen.

    En een oplossing?

    Denise: De geplande stakingen werden op de valreep afgeblazen. De vakbondsleiding, één van de regionale directeuren en het dienstdoend inrichtingshoofd kwamen op het kabinet tesamen met de minister van Justitie Onkelinckx tot een akkoord. Het akkoord houdt volgende punten in: invoeren van een werkbaar systeem voor de telefoongesprekken van de gedetineerden, minstens 1 maal per maand informeel en formeel overleg tussen vakbonden en directie, in aanwezigheid van een regionaal directeur, respecteren van het syndicale statuut

    En de personeelsleden die hun afdeling verloren?

    Denise: Dat is minder. Er werd overeengekomen dat de getroffen personeelsleden die hun vaste plaats waren verloren op 1 maart 2005 door een regionaal directeur worden geëvalueerd en niet door het dienstdoend inrichtingshoofd dat hen verplaatst had. Als die evaluatie positief uitvalt, mogen ze terug naar hun vertrouwde werkpost. Wellicht was het mogelijk geweest om de personeelsleden onmiddellijk naar hun vaste post te laten terugkeren indien de stakingsdruk werd aangehouden. Vergeet niet dat Onckelinkx en haar medeministers met de dreiging zaten van een staking van het politiepersoneel voor het eindejaar.

    Het sociaal akkoord van de gevangenisbewaarders

    Tevreden met het sociaal akkoord?

    Denise: De voornaamste elementen in het akkoord betreffen de toelagen en opleiding. Tevreden dat de gevangenisbewaarders die momenteel een zogenaamde specificiteittoelage van 2.200 euro op jaarbasis ontvangen op korte termijn opgenomen wordt in de wedde van de cipiers. In het eisenbundel stond eis van een verhoging van de zaterdagprestaties. Daar is niks van in huis gekomen. Voor dat niet tevreden. Er komt een gelijkstelling van de chauffeursvergoedingen, de vergoedingen van personeelsleden die op psychiatrische afdelingen werken worden gelijkgeschakeld. Er komt een vluggere invulling van de promotieambten. De vraag van de cipiers naar specifieke bijkomende opleiding is niet helemaal ingelost.

    Hoe zit het met de moederschapbescherming?

    Denise: Omtrent moederschapbescherming was er niets definitief geregeld voor de zwangere vrouwen die in het gevangenismilieu werken. In alle inrichtingen zal per functie worden bepaald als zwangere vrouwen al dan niet in hun functie mogen blijven werken en zo aangepast werk krijgen. Per individueel geval, zal de arbeidsgeneesheer een bindend advies geven.

    In het eisenbundel werd tevens de agressie tegenover personeel aangekaart? Zijn jullie eisen ingewilligd?

    Denise: Personeelsleden die met agressie te maken krijgen (op de werkvloer of buiten de werkvloer in relatie met het werk) kunnen in de toekomst een beroep doen op professionele hulp. In die hulp wordt voorzien intern in de gevangenissen maar ook langs het Rode Kruis om. Het idee op zich is goed maar toch stel ik mij vragen wie die interne hulp zal geven, op welke basis die personen geselecteerd zullen worden en in hoeverre zij verantwoording moeten afleggen tegenover de hiërarchie binnen de gevangenissen. Hebben die personen beroepsgeheim? Het is noodzakelijk dat er controle uitgevoerd wordt door de vakorganisaties over de manier van werken binnen deze opvangteams.

    Overbevolking in de gevangenis van Antwerpen

    Wat denk je van de overbevolking

    Denise: Je moet niet enkel kijken naar de onmenselijke overbevolking in de gevangenis van Antwerpen. Overbevolking van de gevangenissen toont aan dat de politieke partijen van zowel regeringen en oppositie geen antwoord hebben op de sociaal economische problemen. Hun houding is: Kijk we stoppen ze weg en ze hebben het trouwens verdiend die criminelen.

    Heel wat mensen dienen niet in de gevangenis te zitten. Je moet weten dat de gemiddelde gedetineerde gedurende de een overgrote periode van zijn verblijf in een gevangenis aan zijn lot wordt overgelaten. Op het einde van zijn straf gaat men dan vlug kijken hoe het met hem/haar verder moet. Eens buiten de gevangenisdeuren draagt de ex-gedetineerde een stempel van misdadiger. en duwt hem/haar vlug in de armoede, werkloosheid, stigmatisering, verslaving.

    Hoeveel mensen zitten er nu in de Belgische gevangenissen en welke gevolgen heeft een overbevolking ?

    Denise: Begin december vorig jaar waren er welgeteld 9.387 gevangenen. Er is slechts plaats voor 8.133 mensen. In Antwerpen waren er op 6 december 615 mannelijke gedetineerden voor maximaal 391 plaatsen, een naoorlogs record. Ook andere Belgische gevangenissen zitten overvol met een gemiddelde overtal van 15 procent. Het gevolg van overbevolking is dat de gedetineerden moeten op matrassen op de grond slapen, het bewakingspersoneel onder enorme tijdsdruk staat, etensbedeling loopt mank, het leven van twee of drie gedetineerden op acht vierkante meter houd in dat de ene in dezelfde cel naar het toilet gaat terwijl de andere eet, de ene wil slapen terwijl de andere naar televisie kijkt of muziek beluistert. Men zit dan ook nog met een groot aantal geïnterneerden. Personen die niet in een gevangenis horen. Het zijn zieke mensen, met soms explosieve en labiele karakters, waarvoor een aparte begeleiding nodig is.

    Wablief?

    Denise: Ja , er is zelfs een advocaat uit Geraardsbergen die zich het lot aan trekt van geïnterneerden die enkele zaken in kort geding aanspande tegen de minister. Die advocaat stelde : ,,Ik vergelijk de situatie van de geïnterneerden met de kerkers uit de middeleeuwen. De geïnterneerden, verblijven soms 25 jaar in die vergeetputten.”

    Er is een wet die een gepaste verzorging voorschrijft maar volgens die advocaat komt daar niks van in huis. ,,In Merksplas zitten 270 geïnterneerden. Er zijn drie psychiaters, van wie er één ziek is. Voor de twee andere is het vaak dweilen met de kraan open. Van verzorging is er nauwelijks sprake.” Minister Onkelinx kreeg van de rechter zes maanden de tijd om een oplossing te zoeken. De minister ging tegen de uitspraak in beroep.

    Leidt zulke de overbevolking niet tot opstanden ?

    Denise: Het is schrikwekkend de uitspraak in een krant te lezen dat het Hoofdbestuur van Gevangeniswezen en de Antwerpse gevangenisdirectie blij mogen zijn dat de gevangenen in Antwerpen de zaak ondergaan en zich heel braaf gedragen. Een syndicale afvaardigde stelde dat dit alleen mogelijk is door het handhaven van zoveel mogelijk faciliteiten : ,,Ze mogen bijvoorbeeld dagelijks twee keer anderhalf uur wandelen op de gevangeniskoer en kunnen diverse theater- en muziekvoorstellingen of workshops bijwonen.”

    Wat er me enorm tegen de borst stoot is een standpunt die CCOD-vakbondssecretaris Luc Neyrinck inneemt in een krant over het probleem van de gevangenis van Antwerpen en de overbevolking namelijk. ,, …de uitlevering van vreemde gevangenen zonder verblijfsstatuut zou sneller moeten gebeurd zijn …” . Een vakbondssecretaris die het standpunt inneemt voor versnelde uitwijzingen zit niet op zijn plaats in een vakbond.

    Worden er gevangenissen bijgebouwd (Hasselt en Dendermonde) om de druk te verminderen en wat denk je van alternatieve straffen?

    Denise: Ik denk eigenlijk dat het bijbouwen een teken aan de wand is van een repressiever beleid. De laatste jaren spreekt men over alternatieve straffen en elektronisch toezicht. Laten we daar duidelijk over zijn. Dit heeft misschien een menselijker gelaat aan de straffen die gegeven worden. Maar de evolutie is dat deze straffen niet gezien worden als een mindering van het aantal gedetineerden maar als een strafmaat erbij. Hoe meer alternatieven er worden uitgedokterd, hoe meer gedetineerden er komen. Dan heb je ook nog het schreeuwerige CD&V-kamerlid Tony Van Parys, het prototype van selectieve geheugenverlies waar CD&V’ers de laatste jaren aan lijden. Van Parys is zelf minister van Justitie geweest en vergeet dat hij zelf geen antwoord kon bieden op het probleem van overbevolking. Het enige antwoord dat hij feitelijk geeft is cellen bijbouwen.

    Wet Dupont

    Het parlement heeft enkele weken terug de wet Dupont goedgekeurd die gevangenen duidelijke rechten geeft. Tevreden met die nieuwe wet?

    Denise: Je moet weten dat België reeds meerdere keren op de vingers getikt op de naleving van de mensenrechten in haar gevangenissen. Nuttig om te weten is over de periode tussen opsluiting en vrijlating, over wat er in de gevangenissen gebeurt, wat de precieze inhoud van die opsluiting is, over rechten en plichten van directie, personeel, én de gedetineerde er in België tot voor kort haast geen wettelijk kader was. De directeurs hebben in het huidig systeem een veel te grote macht. Elke gevangenisdirecteur is God de Vader in zijn instelling. Er zijn wel ministeriële omzendbrieven en reglementen die één en ander regelen maar daar kan en kon je toch vele kanten mee uit.

    Ik moet wel benadrukken dat er binnen het systeem toch een pak mensen en organisaties met al dan niet (beperkte) middelen al jaren proberen dag in dag uit een menswaardige omgeving uit te bouwen.

    De intentie van die wet was en is goed maar wat er van overblijft is een lege doos. Alle maatregelen die geld kosten zijn eruit gehaald zoals de invoering van een volwaardig loon voor werkende gedetineerden. Zelfs wat de interne rechten van gevangenen betreft, is alles wat geld kost, geschrapt. De maximumcapaciteit van de gevangenissen bijvoorbeeld, en dat elke gedetineerde het recht zou hebben op een individuele verblijfsruimte is geschrapt.

  • MIVB. Hoe een betere krachtsververhouding uitbouwen?

    Op 10 januari staakten de arbeiders van het Brusselse vervoerbedrijf MIVB. Het was de zesde stakingsdag sinds de herfst. De staking was een relatief succes (50 % van de bussen en de trams reden niet, de metro wel). Ondanks de inspanningen boekt de beweging echter geen vooruitgang meer.

    Guy Van Sinoy

    Syndicale verdeeldheid

    Twee essentiële factoren remmen de strijd af. Enerzijds heeft de belangrijkste eis (verhoging van de rittentijden) geen betrekking op de metro. Anderzijds zet enkel de ACOD de strijd door. Sinds 10 november hebben de secretarissen van de CCOD en de VSOA een slecht akkoord gesloten met de directie voor de aanwerving van 50 conducteurs en verder veel vage beloften.

    Maneuvers en gemene streken

    Andere elementen bemoeilijken de strijd. De MIVB-directie vermenigvuldigt de cosmetische maatregelen om te doen geloven dat alles beter gaat: spectaculaire verlenging van de rittentijd voor zo’n 20% van de lijnen, mobilisatie van niet-productieve personeelsleden (vb. Lijnchefs) om de conducteurs van bepaalde lijnen te helpen tijdens de spitsuren. Indien de MIVB echt de rittijden wil verbeteren op alle lijnen en het effectief in de ateliers en de bureaus wil opvullen, moeten honderden nieuwe aanwervingen gebeuren, niet 50.

    Om de staking van 10 januari te verstikken, kregen de metro-delegees (de metro vervoert 50% van de reizigers) gemene streken te verduren. De CCOD wil twee delegees uitsluiten omdat ze niet akkoord gaan met de ondertekening van het akkoord. De eerste ACOD-delegee heeft onder druk van zijn chef een pamflet gepubliceerd dat alle arbeiders bedankt voor hun deelname aan de strijd… zonder de datum van 10 januari zelfs maar te vermelden!

    Strijd binnen de ACOD

    In het ACOD is er een grote strijdbaarheid aan de basis. Want als de ACOD-secretaris zijn handtekening niet heeft gezet onder het akkoord, dan is het omdat zijn basis zich er vastberaden tegen verzet. Voor de vakbondsbetoging van 21 december (gedekt door een stakingsaanzegging in alle sectoren) is hij enkele dagen voordien met de MIVB-directie overeengekomen dat de arbeiders die wilden staken om naar de betoging te gaan hun chef 48 uur op voorhand moesten inlichten. Ook werd voor de staking van 10 januari geen enkel pamflet gemaakt door de ACOD-permanenten. Enkele basisdelegees moesten de meubelen redden en een pamflet maken.

    De strijdbaarheid aan de basis van het ACOD drukt zich ook uit in een zekere verwarring. De staking was eerst voorzien op 24 december. Een algemene vergadering besliste om de staking uit te stellen tot 10 januari. Bepaalde strijdbare militanten, ontevreden met het verslag, hebben jammer genoeg geweigerd om op 10 januari te staken en hebben een pamflet verdeeld (uit naam van het Nieuw Comité van Chauffeurs) die de staking aanklaagt als “een afleidingsmaneuver om de rust van de permanenten te verzekeren”.

    De syndicale oppositie organiseren

    Een strijd die ter plaatse trappelt eindigt met achteruitgang. Het gevaar dreigt dat de meest strijdbare militanten geïsoleerd worden, wat de deur naar repressie opent. Het vermenigvuldigen van stakingsdagen zonder perspectief betekent dat de uitputting van de militanten dreigt. Het is trouwens de taktiek die werd gekozen door de ACOD-secretaris: niet in staat de strijdbaarheid van de basis aan te pakken, speelt hij de kaart van de verrotting.

    Wat nodig is, is dat een democratische syndicale oppositie de vakbondsmilitanten die willen vechten voor betere arbeidscondities groepeert en een mobilisatieplan uitwerkt die opbouwt naar een langere staking. Een belangrijke fase is de organisatie van algemene personeelsvergaderingen in de depots tijdens de werkuren (wat wettelijk is toegestaan) om het volledige personeel te betrekken over de syndicale grenzen heen.

  • Arbeiders van de regio Charleroi – allemaal samen met de stakers bij Splintex!

    Na meer dan 50 dagen staking is de strijdbaarheid nog altijd duidelijk aanwezig bij Splintex. Ter herinnering: de directie besliste om 284 van de 844 arbeiders te ontslaan, terwijl er al 300 jobs waren verloren gegaan in 2000. De directie – die een reactie voorzag bij de aankondiging van de ontslagen – had enkele maanden geleden interim-arbeiders aangenomen om de productie te verhogen en stocks op te bouwen in afwachting van een staking.

    Vincent Devaux

    Na de beschuldigingen van “gijzeling van de directie” in de kranten, waren het de kaders van het bedrijf die druk zetten op de arbeiders opdat ze het werk zouden hernemen door ze persoonlijk op te bellen. De directie heeft een lijst opgesteld van regelmatig te “evalueren” arbeiders, wanneer de productie terug opstart (de syndicale delegees en de arbeiders actief in de staking).

    Wat de regering betreft: die heeft via de sociale bemiddelaar een “democratisch referendum” voorgesteld over de aanvaarding van het herstructureringsplan of de sluiting van het bedrijf! Ook het gerecht heeft zich gemengd: ze eisen 5000 euro van stakers die de ingang van het bedrijf blokkeren. Deze dwangsommen waren slechts een eerste stap voor de brutale interventie van de politie. 150 politie-agenten met matrakken, waterkanon en helikopter vielen tijdens de nacht van 19 januari het stakingspikket aan!

    De arbeiders van Splintex kunnen rekenen op de solidariteit van delegaties uit het hele land. Op 17 januari waren er meer dan 400 arbeiders present, waaronder ook vele delegaties uit Vlaanderen, maar ook Brussel, Luik,… Op dinsdag 18 januari verwierp een algemene vergadering de herstructurering en het stopzetten van de staking. Enkel deze algemene vergadering heeft een gezag: het referendum – gevoelig voor pogingen tot manipulatie en het zetten van druk – is een aanval op de democratische verworvenheden van de arbeiders.

    Een steuncomité werd gelanceerd door strijdbare syndicale militanten, de solidariteitsavond op woensdag 19 januari verenigde meer dan 200 personen. Je kon er een nog steeds volop aanwezige strijdbaarheid ervaren, die gepaard ging met een woede over de middelen die werden gebruikt om het stakingspikket uiteen te drijven. Onder de verschillende interventies, was er onder meer één van een delegee bij Sonaca, die opriep voor een interprofessionele mobilisatie. Laat ons hopen dat dit zich vertaalt in concrete acties. Op dit moment heeft enkel de delegatie van Glaverbel effectief opgeroepen voor een 24-urenstaking.

    Zoals Silvio Marra, oud-delegee van de Forges de Clabecq, stelde: “een strijd moet iets opleveren”, opdat de opofferingen van iedere arbeider in strijd niet verloren zouden gaan; om te verhinderen dat de arbeiders gedemoraliseerd worden door een nederlaag; opdat de arbeiders van het hele land zouden zien en begrijpen dat het patronaat niet onaantastbaar is, dat de arbeiders geen slaven zijn die de dictaten van de uitbuiters maar hebben te accepteren.

    De stakers van Splintex hebben een belangrijke stap gezet in de hernieuwing van de strijdbare arbeiderstradities, die zich gaat en moet ontwikkelen de komende maanden en jaren in België. We moeten vechten voor onze jobs, maar ook voor onze democratische rechten. Het gerecht heeft het stakingsrecht aangevallen via de dwangsommen en de interventie van de politie. Een fundamenteel recht van alle arbeiders in België wordt hier geschoffeerd; een antwoord van een maximaal aantal syndicalisten en arbeiders van het hele land is nodig.

    De syndicale delegaties van de bedrijven in de regio moeten zich mobiliseren om de overwinning van de arbeiders van Splintex te garanderen. Een regionaal actieplan is nodig om de strijd te verbreden en zo op een hoger niveau te brengen zolang de strijd het vereist. Je kan de stakers ondersteunen door aanwezig te zijn op het stakingspikket op het volgende adres:

    AGC Automotive, Zoning industriel, avenue du Marquis, 6220 Fleurus. Tel.: 071/82.62.11

    Financiële steun: 063-1589760-62 met vermelding van “steun aan de stakers van Splintex“.

  • Interprofessioneel Akkoord: Als dit passeert, haalt het patronaat de buit binnen

    Je moet het maar kunnen. Op 21 december 50.000 vakbondsmilitanten laten betogen en toch nog uit de onderhandelingen komen met een ontwerpakkoord dat voor arbeiders en bedienden enkel inleveringen bevat en voor het patronaat uitsluitend geschenken. Bovendien hebben de vakbondsonderhandelaars de regering 250 miljoen euro uit onze fiscale en parafiscale bijdragen laten grissen om de onderhandelingen te “smeren”. Geen wonder dat Pieter Timmermans van het VBO dit akkoord “historisch” noemt. Minister voor Werk (?) Freya Van den Bossche (SP.a) heeft het over een “fantastisch” akkoord.

    Eric Byl

    Loonnorm van 4,5%

    Het VBO wijst erop dat de loonnorm van 4,5% de laagste ooit is! Het zou 60% van de loonhandicap ten aanzien van het buitenland, opgelopen tijdens de voorbije 2 jaar, tenietdoen.

    Paul Soete, de extremistische topman van Agoria (de patroonsfederatie voor de metaalverwerkende en technologische industrie) doet zijn hoed af voor de patronale onderhandelaars. Toch vindt hij het akkoord te duur. Soete had liever een loonnorm gezien onder de 4% en iets meer flexibiliteit, maar zal het akkoord niet in vraag stellen.

    Wat moeten we daarachter zoeken? Soete weet dat wanneer de patroons te hard victorie kraaien, de vakbondsbasis zich wel eens zou kunnen roeren. Zijn afkeur is dus tactisch, een verwittiging aan de vakbonden dat ze dit akkoord maar beter kunnen tekenen.

    Van die 4,5% wordt al minstens 3,3% opgeslorpt door de gezondheidsindex, de koppeling van de lonen aan de levensduurte. Met de oude index (inclusief olie, sigaretten en alcohol) zou helemaal niets meer overblijven. Voorts zijn de baremieke verhogingen (0,5% per jaar, enkel voor bedienden) en de loondrift inbegrepen (de loondrift is de stijging van het gemiddelde loon – in 2003 met 0,5% – doordat laaggeschoolde jobs verdwijnen ten voordele van beter betaalde hoog opgeleide jobs). In het beste geval blijft dan niets meer over van de loonnorm.

    Aangezien de productiviteit echter jaarlijks gemiddeld met 1 tot 1,5% toeneemt, betekent dit akkoord dat ons reële loon per éénheid product de komende twee jaar feitelijk met 2 à 3% zal dalen. “Historisch” voor de patroons, “fantastisch” voor de regering.

    Flexibiliteit

    Alsof dit nog niet genoeg was, werd de wet van 1971 die het aantal overuren op jaarbasis beperkt tot 65 aangepast naar 130! Hierdoor zijn we nog nauwelijks 20 uur per jaar verwijderd van de 40-urenweek. De vakbonden blijven nog wel een zekere controle behouden. De regering past 80 miljoen euro bij om overuren te subsidiëren en 120 miljoen euro om de fiscale lasten op ploegen- en nachtarbeid te reduceren. 40 miljoen euro is voorzien om de sociale zekerheidsbijdragen op lage lonen te verlagen en het nettoloon op te trekken. De rest van het geld gaat naar een betere toegang tot de arbeidsmarkt voor mindervaliden (5 miljoen euro) en het fonds voor sluitingen (7 miljoen euro). De eindeloopbaanproblematiek en de herfinanciering van de geplunderde sociale zekerheid worden vooruit geschoven tot de beruchte conferentie daarover in maart.

    Het akkoord verwerpen

    Wat de vakbondsleidingen ook mogen beweren: dit akkoord is het slechtste in jaren. De bewering dat deze loonnorm het hoogst haalbare was, is ronduit fout. Net zoals de stelling dat de vakbondsonderhandelaars erin geslaagd zouden zijn de sociale achteruitgang te vermijden. Met 50.000 betogers achter de rug en een basis die duidelijk wachtte op een ordewoord had er véél meer in gezeten. Zwakheid zet aan tot agressie. Nauwelijks was het akkoord getekend of de stakers van AGC automotive werden in commandostijl van het pikket verdreven. Een vakbondsleiding die naam waardig had van de regeling van dit conflict een voorwaarde gemaakt om haar handtekening onder een akkoord te plaatsen.

    Slechts één ordewoord is mogelijk: dit akkoord moet worden weggestemd. De vakbondsleiding zal dit akkoord aan een zorgvuldig geselecteerd publiek voorleggen. Strijdbare gewesten en centrales zullen verzopen worden door de blokstemmen van secretarissen die niet eens de moeite nemen om hun basis te raadplegen. Laat je niet vangen aan de fabel dat we in de sectoren zullen afdwingen wat we nationaal niet vermochten.

    Wie de volledige tekst van het ontwerp van Interprofessioneel Akkoord wil nalezen, kan dit hier als pdf-file downloaden

  • Campagne tegen werkonzekerheid en onzeker statuut van interimarbeiders

    In de aanloop naar de Jongerenmars van 19 maart wordt in een aantal regio’s campagne gevoerd rond de situatie van interimarbeiders die veelal getroffen worden door een bijzonder grote werkonzekerheid en in een erg onzeker statuut zitten. Hieronder publiceren we de tekst van een pamflet dat we in Gent gebruiken bij het campagne voeren.

    Pamflet van LSP-Gent

    Interimarbeid wordt op grote schaal toegepast ter vervanging van vaste jobs. In België zijn er op dit moment 316.000 uitzendkrachten die geen zekerheid op een vast inkomen hebben, geen vaste uurroosters, geen zwangersschapsverlof, en wat bij ziekte? Bedrijven beschikken zo over een enorme flexibele arbeider, van kwaliteitsvolle jobs is er geen sprake meer!

    ’Interimarbeid ter vervanging van vaste jobs’

    Interim arbeid mag enkel toegepast worden bij tijdelijke toename van het werk, voor het uitvoeren van uitzonderlijk werk of ter vervanging van een vaste arbeider. In de praktijk worden uitzendarbeiders gebruikt en uitgebuit om aan de schandalige eisen van bedrijven te voldoen inzake flexibiliteit.

    Geen vaste uurroosters, weekcontracten en in veel gevallen zelfs dagcontracten…. Bovendien verwachten ze van de arbeider dat hij op elk moment van de dag klaar staat om bij te springen waar nodig.

    ‘Beleidsvoorstellen Frank Vandenbroucke geeft Federgon zelfvertrouwen’

    Federgon, beroepsfederatie van uitzend- en wervingskantoren, maakt er geen geheim van dat de beleidsvoorstellen van Frank Vandenbroucke (vlaams minister van Werk, Onderwijs en Vorming), die voor een opheffing van het “verbod op interimarbeid in bepaalde sectoren” pleit, best gesmaakt worden door de uitzendsector. Een opheffing op het verbod van interimarbeid bij overheidsdiensten klinkt bij Federgon als muziek in de oren. De Post is in absolute cijfers de grootste gebruiker van interimarbeiders, met Frank VDB achter de hand kunnen andere overheidsdiensten snel volgen!

    Wij eisen een toepassing van de reeds bestaande rechten van interimarbeiders (contract tekenen voor de aanvang van de arbeid, recht op eindejaarspremie, verbod inzetten van interimarbeiders bij stakingen, recht op vakantiegeld, recht op gewaarborgd loon bij ziekte, gelijk loon voor gelijk werk) en een uitbreiding van de rechten van interimarbeiders (vaste uurroosters! Recht op een vast inkomen!).

    Jongerenmars voor werk

    De werkloosheid stijgt nog steeds en van de door Verhofstadt beloofde 200.000 jobs is nog niet veel in huis gekomen. Integendeel: dagelijks verdwijnen jobs. Daarom besloten we met Blokbuster, de anti-racistische campagne van LSP, opnieuw een oproep te lanceren voor een Jongerenmars voor Werk.

    Daarmee willen we protesteren tegen de snel groeiende jongerenwerkloosheid, de jacht op de werklozen en willen we ingaan tegen de verdeel-en-heers taktieken die gezamenlijke strijd ondermijnen. Vandaar dat we ons ook richten tegen racisme en andere vormen van verdeeldheid. Op 19 maart 2005 vindt de nieuwe jongerenmars plaats.

    We eisen vast en volwaardig werk voor iedereen! Het staat vast dat interimarbeid niet aan deze eisen voldoet. Interimarbeiders werken vaak in minder gunstige omstandigheden, onder slechte arbeidsvoorwaarden, in onzekerheid en tegen een lager loon.

    Bovendien is interimarbeid het perfecte wapen tegen arbeiderseenheid, ze zorgen voor een breuk in de solidariteit tussen de arbeiders en beschikken zo over een schandalig hoge flexibiliteit van arbeiders die absoluut geen inkomenszekerheid hebben. Vaste contracten van onbepaalde duur worden vervangen door dagcontracten wat de arbeider volledig de mond snoert.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping