Foto’s door Geert Cool
|
|
Category: Op de werkvloer
-
ACG Automotive (Splintex): agressieve patroon wil voorbeeld stellen. De strijd hiertegen is ook onze strijd!
Op maandag 17 januari was er aan het stakingspikket van Splintex in Fleurus, nabij Charleroi, een grote bijeenkomst met militanten uit heel het land. De uitdaging waar de stakers voor staan is dan ook enorm. Na 48 stakingsdagen, werd gedreigd met het inzetten van deurwaarders en politie om de staking te breken. De directie lijkt vastbesloten om de confrontatie op een harde wijze aan te gaan. Het verzet tegen deze patronale agressie is ook ons verzet, deze strijd is ook onze strijd!
De directie van AGC Automotive is duidelijk uit op een harde confrontatie. Dit werd reeds duidelijk toen aangekondigd werd dat 284 werknemers zouden ontslagen worden. Bij alle ‘onderhandelingen’ houdt de directie voet bij stuk en de directie trok zelfs naar de rechtbank met een eenzijdig verzoekschrift om dwangsommen op te leggen tegen de stakers. Die houden vol en voeren strijd om alle jobs te behouden.
Maandagochtend verzamelden enkele honderden militanten aan het pikket. Er kwam een deurwaarder langs die terug naar huis moest, maar de arbeiders vrezen terecht dat er een tussenkomst zal zijn van de politie om de staking te breken. De sterke mobilisatie voor de stakers betekent een hart onder de riem van de arbeiders. Er waren delegaties uit heel het land, de Algemene Centrale had immers gemobiliseerd. Zo waren er sterke delegaties uit West-Vlaanderen en uit de provincie Antwerpen. Ook van elders kwam er steun, zo werd aangekondigd dat er vanuit de metaalsector regionaal zou gemobiliseerd worden naar het pikket van deze ochtend (dinsdag). Eerder namen ook militanten uit andere bedrijven reeds deel aan het stakingspikket.
Deze mobilisatie moet aangegrepen worden om de brede steunbeweging te organiseren en om dit verzet te kapitaliseren in de strijd. De beweging van Splintex is immers een strijd van ons allemaal tegen een agressief patronaat dat wil afdanken en gebruik maakt van dwangsommen. Ook was er vorige vrijdag een ‘overleg’ bij het Ministerie van Tewerkstelling en arbeid, maar daar werd enkel duidelijk gemaakt dat de directie geen enkele toegeving wil doen. Door de opstelling van de directie wordt dit een symbooldossier die veel verder gaat dan enkel het bedrijf Splintex op zich.
De discussie over het uitbreiden van de strijd is essentieel, zo is er nood aan een regionale actie bijvoorbeeld in de vorm van een regionale algemene staking. Hiermee kan de woede tegenover de dwangsommen en de bredere solidariteit gekapitaliseerd worden. Aan het stakingspikket was er een bijzonder strijdbare sfeer en een vastberaden houding van de arbeiders van Splintex om deze strijd te voeren. Het is duidelijk dat de arbeiders zich niet laten afschrikken door de agressieve houding van de directie. Deze vastberaden stellingname is een positief element waarvan gebruik moet gemaakt worden.
Alleszins is er woensdagavond een solidariteitsfeest georganiseerd door een steuncomité uit Charleroi waarin ook syndicale militanten uit de regio betrokken zijn. We roepen alvast op om deel te nemen aan de stakingspikketten en het solidariteitsfeest om op deze manier de strijd verder te verbreden. Het feest vindt woensdag plaats om 19u (A54, afrit Gilly/Lodelinsart, Chaussée de Châtelet richting Lodelinsart, tweede straat rechts). Het stakingspikket is bereikbaar via de E42 (afrit 15 Fleurus) richting Charleroi-Gilly tot aan rondpunt vlakbij de industriezone van Fleurus. Daar neem je de eerste straat links.
-
Vlaamse regering bekommerd om de veiligheid van autobestuurders, fietsers, voetgangers en schoolkinderen?
Ambtenaren van het Vlaamse Gewest afdeling Wegen en infrastructuur en syndicale afgevaardigden van het ACOD van andere sectoren uit de openbare dienst hebben vrijdag 15 januari een symbolische actie gevoerd op de Brugse Markt.
Eddy Van Acker, ACOD Militant
Bedoeling was om de beslissing van de Vlaamse regering om een algemene lineaire wervingsstop (= niemand meer aan te werven ) door te voeren aan te kaarten. Deze wervingsstop heeft tot gevolg dat diensten onderbezet zijn of worden. In tegenstelling tot de schreeuwerige verklaringen van de Vlaamse regering blijkt deze regering weinig bekommerd om de veiligheid van autobestuurders, fietsers, voetgangers en schoolkinderen. Ambtenaren van de ‘Dienst Wegen en Infrastructuur’ benadrukken dat deze onderbezetting leidt tot onveilige wegen, fietspaden en voetpaden. Hun taken zoals dagelijks onderhoud en kleine herstellingen aan de wegen, het afleiden van de verkeersstroom bij ongevallen of wegenwerken, bijstand aan de politie en het preventief strooien bij ijzelvorming komen in het gedrang. Nu al moeten ze werken met een tekort van 83 (*) personeelsleden. Onder andere het gevolg van vorige wervingsstoppen van de Vlaamse overheid en personeelsleden die niet vervangen worden bij tijdskrediet, pensionering.
Vlaams minister Kris Peeters (CD&V) zegt dat hij “het probleem erkent en dat er prioriteiten gelegd moeten worden“. Vrij vertaald wil dat zeggen dat er een verdere uitbesteding ( = privatisering ) van de taken van de wegendiensten zal gebeuren. De directeur-generaal van de administratie Wegen en Verkeer, Johan Vanderheyden, durft dan nog in een dagblad stellen: "In principe kunnen we haast alle taken aan derden overlaten, maar het is altijd beter dingen zelf in handen te houden, al is het maar om expertise in huis te hebben.” Een klein kind weet dat bij een wervingsstop, verdere uitbesteding en niet vervangen van personeel je de taken en expertise niet in huis kan houden. De directeur-generaal dus niet.
Het is noodzakelijk dat de vakorganisaties het niet enkel houden bij symbolische acties maar dat er een gezamenlijke actieprogramma opgesteld met oa. volgende punten : einde aan de wervingsstop, vervanging van personeelsleden die op pensioen gaan of gebruik maken van tijdskrediet, geen privatisering en/of uitbesteding van taken, volledige kaderopvulling,…
-
AGC Automotive: eenzijdig verzoekschrift en dwangsommen tegen stakers
De staking bij ACG Automotive (het vroegere Splintex) in Fleurus bij Charleroi blijft na zes weken voortduren. De laatste tegenzet van het patronaat bestond uit een klassiek middel: het inzetten van het gerecht. Door middel van een eenzijdig verzoekschrift waarin dwangsommen worden geëist voor wie de toegang tot het bedrijf belemmert, wordt geprobeerd om de staking te breken.
De staking begon nadat de directie aankondigde over te gaan tot een herstructurering waarbij 284 van de 840 jobs in het gedrang komen door het sluiten van een oven waar ramen gemaakt worden. De ontslagen zouden er deels komen door het werken met onderaanneming en meer interimarbeid.
De werknemers van het bedrijf eisen dat dit plan zou geschrapt worden. Daartoe werd onderhandeld met de directie, waarbij de directie stelde dat ze gegijzeld werd door de arbeiders toen een deel van de directie werd vastgehouden in het bedrijf. In werkelijkheid worden de werknemers gegijzeld door de herhaalde leugens van het bedrijf en door de zoveelste herstructurering waardoor de jobonzekerheid nog groter wordt.
Nu wordt door de directie teruggegrepen naar het oude middel van dwangsommen opgelegd door een eenzijdig verzoekschrift. Nochtans werd enkele jaren geleden een zogenaamd "herenakkoord" (niet afdwingbare overeenkomst) gesloten tussen vakbonden en patronaat waarin door de patroons werd beloofd om geen eenzijdige verzoekschriften te gebruiken. Met een procedure op eenzijdig verzoekschrift vermijdt het patronaat om zelfs maar de vakbonden in de procedure te betrekken. Er wordt met andere woorden een volledig eenzijdig verzoek gedaan aan een rechter die niet eens de tegenpartij hoort.
Nu is het eenzijdig verzoekschrift opnieuw bovengehaald in een poging om de staking bij AGC Automotive in Fleurus (bij Charleroi) te breken. Voor iedere persoon die de toegang tot het bedrijf ontzegd wordt, komt er een schadevergoeding van 5.000 euro. Dit is een inbreuk op het stakingsrecht dat net gebaseerd is op collectieve actie van de werknemers. Wij protesteren dan ook tegen de patronale arrogantie en steunen de stakers van ACG Automotive die hun acties onverminderd blijven verderzetten.
-
Staking bij de MIVB
Vorige maandag werd opnieuw gestaakt bij de MIVB in Brussel. 60% van de trams reed niet uit, 40% van de bussen en 20% van de metro’s reden eveneens niet. De staking werd georganiseerd door het ACOD en dit als protest tegen de werkdruk en de problemen op de werkvloer.
De actie was beperkter als de vorige stakingen, nadat er enige onduidelijkheid was over de datum van de actie. Aanvankelijk werd voorgesteld om te staken op 24 december, maar dit voorstel werd uiteindelijk omgevormd tot de oproep om te staken op 10 januari. Ook het feit dat één vakbond de acties moet dragen is een beperking, ook al is het ACOD enorm versterkt gedurende de acties van de voorbije periode. Zo zou deze vakbond zowat 600 nieuwe leden gewonnen hebben onder de 5.500 personeelsleden van de MIVB.
Om de strijd tot een succes te brengen, zal een verdere stap nodig zijn. Daarbij zal het belangrijk zijn dat er een zo groot mogelijke betrokkenheid van de arbeiders is en dat pogingen ondernomen worden om de eenheid tussen leden van de verschillende vakbonden aan de basis te herstellen. Dit kan bijvoorbeeld door met een petitie te werken naar een algemene personeelsvergadering toe waar een actieplan kan besproken worden. Het zou ook een middel zijn om in te gaan tegen de verdeel-en-heersstrategie van de directie die bvb. door de toegevingen te beperken tot de metrochauffeurs het personeel wil verdelen.
-
MIVB: een nieuwe laag van militanten staat op
MIVB: INTERVIEW MET EEN DELEGEE
Bij de MIVB (tram, bus en metro in Brussel) vechten de arbeiders al meerdere maanden voor een verbetering van de werkomstandigheden. Verschillende stakingsdagen van 24 uur grepen plaats. Ze kwamen er vooral onder impuls van militanten van de ACOD. We interviewden Marco Devuyst, ACOD-delegee in het depot van Haren.
Guy Van Sinoy
Was er de laatste maanden een verandering in de houding van de arbeiders?
– Marc Devuyst: Ja, de reactie is totaal anders dan vroeger. Vandaag wordt er gemeenschappelijk gedacht: de problemen van alle personeelscategorieën liggen op tafel, individuele verschillen werden terzijde geschoven. Er is een radicalisatie bezig en er vindt veel discussie plaats. Dat zie je bijvoorbeeld in de deelname van basismilitanten aan de algemene vergaderingen van de ACOD.
Er is dus een nieuwe laag van arbeiders die deelneemt en die voordien geen syndicale militanten waren?
– M.D.: Ze schakelen zich in in de discussies en de gevoerde acties. Tijdens de laatste stakingsdagen kreeg ik soms meer hulp van die nieuwe militanten dan van sommige delegees die, uiteindelijk, niet gedaan hebben wat ze moesten doen. Als je ziet dat het gaat om arbeiders die jarenlang niets zegden, maakt dat wel indruk. Ze hebben met ons het terrein geëffend, omdat ze zagen welk gevaar er aankwam.
Zijn er veel jongeren onder die arbeiders die overgingen tot actie?
– M.D.: Behoorlijk wat jongeren van 25 of 26 jaar, die 4 of 5 jaar anciënniteit hebben, zijn niet enkel gerijpt in leeftijd maar ook in hun denken en vooral in actie. De radicalisatie is er niet enkel bij jongeren: ook arbeiders van 30, 40 en 50 waren betrokken. Maar de dynamiek is natuurlijk verschillend: op 50 jaar blijft een arbeider eerder de hele dag aan het piket dan nog in zijn auto te springen om in een ander depot te gaan kijken en een piket te versterken dat er behoefte aan heeft.
Hoe zie je je rol als delegee?
– M.D.: Hoewel het mij passioneert, is het moeilijk: we zijn geconfronteerd met mensen die bij de MIVB een relatief kalm leven op het werk hebben gekend, aangezien de MIVB sociaal vrij rimpelloos was, en nu hebben we te maken met een agressieve directie. Op het terrein beginnen meer en meer arbeiders op dezelfde manier te denken, maar het proces is ongelijk. Soms is het moeilijk om alles samen te brengen: de buitensporige gevoelens te temperen en tegelijk diegenen die het meest twijfelen, warm te maken voor collectieve actie. Dit alles ook door duidelijke en begrijpelijke informatie te geven.
Welk soort druk probeert de directie uit te oefenen?
– M.D.: Een voorbeeld: een buschauffeur wiens vrouw op het punt staat om te bevallen, krijgt een sms dat hij ze dringend naar het ziekenhuis moet voeren. Na het stoppen van zijn bus belt hij zijn vrouw om haar te vragen dat ze de dispatching waarschuwt – wat ze ook doet. De dispatching verwittigt het depot, dat antwoordt dat dit niet erg is en dat men de chauffeur tot aan het einde van zijn dienst – die bijna gedaan is – moet laten rijden. Dan zou hij niet moeten worden vervangen op zijn lijn. Het is schandalig, totaal in strijd met de geldende regels, maar vooral op menselijk vlak is dit volledig ontoelaatbaar!
MIVB in het kort
2 delegees van het ACV uitgesloten!
Het ACV heeft op een bureaucratische manier twee delegees uitgesloten. Onder meer Max Feraille, die deelnam aan de stakingen omdat hij het slechte akkoord, getekend door de ACVen ACLVB-secretarissen, verwierp. In dit geval voorziet de wet dat de delegee zijn mandaat behoudt tot aan de Ondernemingsraad of het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk. Enkele weken geleden was de directie al op de hoogte van de uitsluitingen, aangezien ze op de Ondernemingsraad verkondigde dat Max Feraille er binnenkort geen deel meer van zou uitmaken. Heeft Naniot, de secretaris van het ACV, het op dit punt op een akkoord gegooid met de directie?
Staking op 10 januari
Begin december besliste de vergadering van ACOD-militanten om de strijd verder te zetten en een nieuw akkoord over de rittijden af te dwingen. Men besliste om niet te staken tijdens de examens in de middelbare scholen, maar wel op 24 december. De vergadering van 16 december besliste de staking van 24 december echter uit te stellen tot 10 januari. 24 december zou weinig effect hebben gehad op de bedrijven (veel arbeiders zijn op vakantie) en zou vooral de reizigers aan de vooravond van kerstmis raken.
-
Hete winter onafwendbaar
Minstens 50.000 betogers trokken op 21 december door Brussel langs het traditionele Noord-Zuid parcours. Eindelijk een passend antwoord op de agressieve houding van het patronaat in de onderhandelingen over een nieuw Interprofessioneel Akoord. Het zal de positie van de vakbonden aanzienlijk versterken. Tegelijk grepen heel wat bedrijfsdelegaties en sectoren de gelegenheid aan om specifieke eisen naar voor te brengen. Zelfs als er uit de geheime IPA onderhandelingen nog een akkoord komt, dan nog lijkt een hete winter onafwendbaar.
Eric Byl
Een goede 90 LSP-militanten namen deel en intervenieerden in de betoging. We deelden 7.000 pamfletten uit, verkochten 165 nrs van Socialistisch Links en haalden met stickers voor de Jongerenmars iets meer dan 300 euro op. We hadden 3 stands en een lichte vrachtwagen waarmee voornamelijk propaganda werd gevoerd voor de jongerenmars van 19 maart. Een twintigtal delegees gaf hun naam op voor het opzetten van jongerenmarscomités in hun bedrijf.
De vakbondsleiders spaarden hun kritieken op het patronaat niet. Xavier Verboven (ABVV) noemde de patronale voorstellen die nu op tafel liggen een “oorlogsverklaring”. Diens franstalige collega André Mordant verwittigde het patronaat: “als we niet gehoord worden komen we terug.” Josly Piette van het CSC wees erop dat de patroons sociale onzekerheid willen, diens collega Cortebeeck waarschuwde meteen de regering: “u weet en begrijpt wat de regering en werkgevers niet weten en begrijpen. Werknemers verdienen beter.” Guy Haaze van het ACLVB tenslotte wees erop dat we eerst moesten werken als Japanners, dan als Russen en nu als Chinezen. “We hebben genoeg van human resource management, delocalisaties, outsourcing en bedrijfssluitingen”, voegde de voorman van de liberale bond eraan toe.
De vakbondsleiders weerspiegelden hiermee wat leeft aan de basis. Een loonsverhoging van 1% in ruil voor flexibiliteit zal niet meer volstaan. Uit de spandoeken en interviews op de betoging bleek dat in heel wat bedrijven de flexibiliteit nu al niet te houden is.
Het behoud van het stelsel van brugpensioenen, ook al als middel om sluitingen en afdankingen te verzachten, stond voor de meeste betogers, zeker van grote bedrijven, bovenaan het verlanglijstje o.a. in de petrochemie in A’pen. Dat het hoog tijd werd dat de vakbonden hun tanden lieten zien, bleek overduidelijk uit een reeks spontane stakingen waarmee de betoging gepaard ging. In Antwerpen en Gent staakten delen van De Lijn, in Wallonië reed haast geen bus van de TEC uit. Bij busbouwer Van Hool gingen slechts 150 van de 4000 werknemers aan de slag.
Heel wat bedrijfsdelegaties grepen de betoging aan om problemen waarmee zij geconfronteerd worden onder de aandacht te brengen. ABVV-Glaverbel staakte in al haar vestigingen uit solidariteit met hun collega’s van Splintex. Een delegatie van het callcenter Up-Call, waarvan een filiaal failliet werd verklaard, droeg spandoeken mee met erop "Cowgirl praktijken."
Arbeiders van de electronicagroep Scanfil uit Hoboken droegen een doodskist mee naar aanleiding van het verdwijnen van 102 jobs van de 252.
Hoewel het IPA bedoeld is voor de privésector betoogden ook heel wat arbeiders van de openbare diensten. Ze beseffen dat een slecht IPA ook gevolgen zal hebben voor de houding vande regering en de managers van openbare bedrijven. De non-profit droeg haar eis voor een 13de maand en 25.000 bijkomende jobs mee.
Volgens de Vlaamse pers doen zowel patronaat als vakbonden aan opbod en sturen ze aan op confrontatie. Le Soir daarentegen schrijft terecht dat de betoging hooguit de situatie in evenwicht bracht na de voortdurende aanvallen van het patronaat. Enig minpunt op de betoging was het ontbreken van een oproep voor na de betoging van 21 december. De aankondiging van een algemene staking samen met de non-profit op 27 januari had de patroons pas echt onder druk gezet. We hopen alvast dat als er een akkoord komt, dit zal voorgelegd worden aan de basis vooraleer de vakbondsleiders tekenen.
-
Splintex: Onze job is ons brood:
De arbeiders van AGC Automotive (ex-Splintex) in Fleurus, in staking sinds 1 december, zijn meer dan ooit vastberaden om te vechten voor hun job.
Guy Van Sinoy
In 2000 werden de arbeiders van Splintex geconfronteerd met een herstructurering: 300 jobs gingen verloren. Vervolgens nam, in december 2001, de Japanse groep Asahi de volledige controle over de groep Glaverbel. Destijds verklaarde de gedelegeerd bestuurder Luc Willame dat dit "geen enkele negatieve impact zou hebben op de werkgelegenheid in België" (La Libre Belgique, 16/12/2001).
In 2002 fusioneerde Glaverbel AS Technology met Splintex, haar onderdeel dat ramen produceerde voor de auto-industrie. De nieuwe beheerder bij Glaverbel, Arthur Ulens, verklaarde eveneens dat dit geen impact zou hebben op de werkgelegenheid in België. Naast de fabriek in Fleurus maakt de groep ook ramen voor wagens in Italië, Frankrijk en Tsjechië.
In juni 2004 herbevestigde de directie nogmaals, naar aanleiding van een Europese Ondernemingsraad, dat ze niet de bedoeling had om in de werkgelegenheid te snijden.
Op donderdag 2 december 2004 kondigde de directie van AGC Automotive Europe (beter bekend onder de naam Splintex) per brief het wegsnijden van 284 jobs aan (op 844!), de sluiting van één oven die ramen maakt en het overgaan tot naar onderaanneming en interimarbeid om de schommelingen in de vraag op te vangen. De arbeiders gingen onmiddellijk in staking en hielden een deel van de directie van het bedrijf vast.
"Gijzeling!", schreeuwden de patroons en hun media. In werkelijkheid zijn het de arbeiders die door het bedrijf en haar herhaalde leugens werden gegijzeld. Na 24 uur besliste een algemene vergadering van de arbeiders dat de vastgehouden directeurs naar een samenkomst in Brussel mochten voor onderhandelingen.
Op de algemene vergadering van 16 december, na twee weken van staking, kondigden de vakbondsvertegenwoordigers aan dat de directie haar standpunt weigerde te herzien. Er worden nu acties gepland bij de onderaannemers waar de eindproducten worden gestockeerd.
-
Gent: staking bij Ivago
De afgelopen dagen werd gestaakt bij de Gentse afvalbedrijf Ivago. Hierdoor werd geen afval opgehaald. Aanleiding voor het conflict is een discussie over een beloofde verhoging van de eindejaarspremie met 148 euro. De directie beweert dat deze premie reeds verrekend is, in realiteit hebben de werknemers er echter nog niets van gezien.
De houding van de directie tegenover de werknemers bij Ivago stelt al langer problemen. De actuele staking is dan ook al de derde op slechts enkele jaren tijd. Het stadsbestuur en de directie van Ivago (dat ook politiek samengesteld is) spreken zich uiteraard uit tegen de staking. VLD-schepen Geert Versnick noemde de staking "volkomen onverantwoord". Op zich is het natuurlijk niet verwonderlijk dat Versnick in de bres springt voor de voorzitter van Ivago, Rita Uyttendaele, die eveneens een VLD’ster is.
De problemen bij Ivago zijn mee veroorzaakt door de verhoging van de werkdruk en de weigering om daar een betere verloning tegenover te plaatsen. In 1994 werd Ivago opgericht als intercommunale waarbij 49,99% van de aandelen in privé-handen kwamen. In realiteit werd het afvalbeleid geprivatiseerd, waarbij het meest in het oog springende gevolg de sterke prijsstijging van de vuilniszakken was. Vanaf 1 juli 1998 moest 50 frank betaald worden in plaats van 8 frank. Tegelijk werd het aantal rondes verminderd en ook het aantal vuilnismannen per vuilkar. De druk op de werknemers is dan ook erg groot, en dat voor een nettoloon van in veel gevallen net geen 1.000 euro per maand…
Bij de staking in 2002 spraken we met de CCOD-secretaris die opmerkte: "Wij denken dat een overheid een belangrijke functie te vervullen heeft om ervoor te zorgen dat een openbare dienst gebruikt wordt voor de dienstverlening aan de bevolking en niet voor de winsten van de privé. De afvalophalers hadden zoals postbodes ook een sociale functie, maar dit is gedaan. Er wordt veel controle uitgeoefend op hun doen en laten. Ze mogen geen babbeltje slaan met de bevolking, moeten tijdens hun middagpauze in hun camion blijven zitten, daar staan dus sancties op die zelfs tot ontslag kunnen leiden."
In zo’n situatie is het niet verwonderlijk dat om een ogenschijnlijk ‘detail’ zoals de betaling van een beloofde verhoging van de eindejaarspremie met 148 Euro, gekozen wordt voor een stakingsactie. LSP steunt deze acties en spreekt zich uit tegen het asociale standpunt van de directie van Ivago en het Gentse stadsbestuur.