NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Stop de afbouw van het democratisch onderwijs!

    Op 20 april houden de 3 onderwijsbonden een militantenconcentratie voor het ministerie van onderwijs in Brussel. Er wordt gesproken over een prikactie, maar in de realiteit situeert de woede en de frustratie van het lesgevend personeel zich veel dieper. Ondanks de goedkeuring van de CAO eerder dit jaar, wordt de vakbondsleiding erg snel voorbijgestoken door de eigen militanten die tot actie willen overgaan tegen de geplande maatregelen.

    Militant ACOD-Onderwijs Antwerpen

    Er wordt al 20 jaar bespaard op onder meer het secundair onderwijs. Dit heeft overduidelijk sporen nagelaten: 1 op 3 schoolgebouwen blijkt onvoldoende te scoren op vlak van hygiënevoorschriften en veiligheid, klassen met meer dan 30 leerlingen zijn geen uitzondering meer,… Daarnaast klagen de leraars terecht over de enorme druk die wordt uitgeoefend op hun job. Er wordt verwacht dat ze instaan als lesgevers maar ook de rol moeten opnemen, van maatschappelijk assistent, psycholoog, administratief bediende,…

    Minister van Onderwijs Vandenbroucke besefte dat zijn geplande besparingsmaatregelen absoluut niet op het goede moment kwamen en dat hij ze moest inkaderen. Daarom heeft hij een onderwijsmarktonderzoek laten doorvoeren door de Koning Boudewijnstichting. De resultaten van dit onderzoek zijn beter bekend onder de naam “Accent op talent”. Hierin worden een aantal prioriteiten vastgesteld voor het onderwijs in de komende periode. Het “accent” werd echter niet gelegd op meer middelen, maar op bepaalde projecten die het “oubollig” gezicht van het onderwijs zouden moeten veranderen. Om gelijke kansen te realiseren in het beroepsonderwijs wil de minister niet investeren, maar moeten de scholen hun financiering aanzuiveren door initiatieven te nemen die in de richting gaan van de bedrijfswereld.

    De tendens dat scholen op zoek moeten gaan naar private investeerders wordt versterkt door de aankomende besparingsmaatregelen. In het beleidsplan van de minister kan men de gevolgen van deze besparingen aflezen. Allereerst worden er vanaf september 2005 minder leerkrachten aangeworven, omdat de middelen hiervoor berekend worden op een cijfer van 1,5 jaar geleden. Nochtans is het bewezen dat één van de belangrijkste oorzaken van minder kwalitatief onderwijs ligt aan de “problematische” grootte van de klassen. Zo’n besparing zal de negatieve evolutie kracht bijzetten. Daarnaast zal er ook 5% worden bespaard op het administratief en ondersteunend personeel. In bepaalde secretariaten zullen er dus sowieso jobs moeten verdwijnen en zal de reeds grote flexibiliteit van het administratief personeel enkel toenemen. Het overige papierwerk zal worden overgenomen door de leerkrachten zelf. Niet bepaald een goede maatregel om de werkdruk te verlagen.

    Op de werkingsmiddelen van de centra voor leerlingenbegeleiding (CLB = vroegere PMS) zal 2% worden bespaard. Dit komt overeen met een bedrag van 284.000 euro. Het CLB is verantwoordelijk voor de leerlingenbegeleiding in de meest ruime zin van het woord; van medische assistentie tot het oplossen van conflicten tussen personeel en leerlingen. In een periode waarin de sociale problemen zich in de scholen ophopen, is deze besparingsmaatregel schandalig.

    Al deze besparingen komen neer op een bedrag van 51 miljoen euro, wat zelfs meer is dan de oorspronkelijk aangekondigde 38 miljoen euro. Met het overige geld gaat minister Vandenbroucke initiatieven steunen zoals “Accent op talent”. Die iniatieven worden dus op de kosten van het onderwijspersoneel gerealiseerd!

    LSP zal aanwezig zijn op de militantenconcentratie op 20 april. Wij zullen daar tussenkomen met een pamflet dat uitlegt waarom we deze besparingen veroordelen en dat een actieplan voorstelt tegen de aanvallen. Het is van groot belang om op de actie aanwezig te zijn met meer dan enkel leraars. Strijdbare studentendelegaties kunnen aantonen dat de strijd tegen de besparingen in het onderwijs gemeenschappelijk wordt gedragen. Enkel een programma dat de nadruk legt op het uitbreiden van de strijd naar andere sectoren zal een breuk kunnen betekenen met de asociale politiek van de regering.

    Afspraak:

    woensdag 20 april. 15u . Ministerie van Onderwijs. Hendrik Consciencegebouw Koning Albert II-laan 15. Brussel (vlakbij Noordstation)

  • Acties in de voedingssector: foto’s uit Brussel

    De acties in de voedingssector troffen deze week onder meer Coca Cola, Kraft Food en Inbev. Maar ook elders waren er stakingen. Nu de onderhandelingen niet tot resultaat hebben geleid, is het waarschijnlijk dat er nog meer acties volgen. We hopen alvast dat het dan wel in een gezamenlijk vakbondsfront zal zijn van zowel ABVV als ACV. Nu is enkel door ABVV actie gevoerd, ook al was er heel wat steun van ACV-leden. Hieronder publiceren we een aantal foto’s uit het Brusselse.

    Guy Van Sinoy

  • Voedingssector in actie. Breek de loonnorm van 4,5%!

    Sinds maandag zijn er stakingsacties in de voedingssector naar aanleiding van de sectorale onderhandelingen voor de CAO in de voeding voor 2005-2006. Dit is de derde stakingsdag in de sector. Maandag is het begonnen met Coca-Cola, Inza en Rombouts. Dinsdag was Kraft Foods aan de beurt en vandaag is het Inbev. Dit zijn de grote bedrijven in de sector die ook heel wat te zeggen hebben binnen FEVIA (de werkgeversfederatie van de voeding). We hebben een gesprek met Marc Deruyter, afgevaardigde van ABVV in Inbev Leuven.

    Luc Wendelen

    Waarom deze staking?

    Wij eisen dat de loonnorm van 4,5% in de sector als een minimum wordt toegepast, zodat er bij onderhandelingen op bedrijfsniveau meer kan worden bekomen. FEVIA stelde eerst 4,1% voor en bij een volgende onderhandeling een maximum van 4,5%. Wat helemaal schandalig is, is dat FEVIA voorstelt om de loonsverhoging niet aan de arbeiders te geven die minder dan 3 jaar anciënniteit hebben! Dat kan voor ons niet!

    FEVIA wil ook dat de 2e pensioenspijler (die 0,5% bedraagt) binnen die 4,5% valt, net als de 1e pensioenspijler (die ook 0,5% bedraagt). Wij eisen dat die 2e pensioenspijler hierbuiten valt en er dus bovenop komt.

    Andere eisen zijn het behoud van brugpensioen (in Inbev op 55 jaar, na 38 jaar dienst) en de verbetering van de regeling voor tijdskrediet in de sector. Volgens de regering is dit niet rendabel en wil deze regeling afbouwen, daarom voorziet ze dan ook minder geld voor tijdskrediet.

    Wat voor ons ook enorm belangrijk is, is de betere bescherming van de syndicale afgevaardigden. Een probleem dat wij bijvoorbeeld hebben is dat wanneer een afdeling wordt uitbesteed, de afgevaardigde zijn mandaat verliest en dan natuurlijk ook zijn bescherming. Hij werkt dan nog wel in het bedrijf op een andere afdeling, maar is heel kwetsbaar.

    Tenslotte eisen wij ook een bijkomende vorming voor de syndicale afvaardiging en een maximale verhoging van de syndicale premie.

    We zien dat de grote bedrijven in de voedingssector enorm veel winst maken, dit terwijl FEVIA geen geld ziet voor een broodnodige loonsverhoging. Inbev bijvoorbeeld maakte in 2004 719 miljoen € winst, een verhoging met 42,3% t.o.v. 2003. Hoe wordt dat bij jullie onthaald?

    Sterker nog, bij Inbev hebben de arbeiders de vorige 5 jaar een effectieve loonsverhoging van 1,18% gehad, terwijl de leden van de Raad van Bestuur in diezelfde 5 jaar 30% meer zijn gaan verdienen. Vorig jaar nog heeft de Raad van Bestuur zichzelf voor 200.000€ loonsverhoging gegeven! Vandaag krijgt de Raad van Bestuur 16,5 miljoen € te verdelen door amper 9 mensen! En dit terwijl wij, als het van hen afhangt, nog niet eens 4,5% loonsverhoging krijgen.

    Hoe verloopt de staking tot nu toe bij Inbev?

    Hier in Leuven ligt de productie volledig plat. De bedienden staken spijtig genoeg voorlopig niet mee, er zijn vandaag onderhandelingen rond de “outsourcing” van de IT-afdeling. De productie ligt dan wel plat, maar tegenover het pikket kunnen de werknemers zich gaan registreren als werkwillige. Ze krijgen dan een dag verlof en hun volledige loon, terwijl wanneer je staakt er uiteraard alleen maar een stakingspremie is. 90% van de werknemers zou zich als werkwillig zijn gaan opgeven, dit zal bij volgende acties ongetwijfeld tegen ons worden gebruikt. Ze zullen kunnen zeggen dat 90% niet bereid was om mee te staken. Hier zal nog heel wat over gediscussieerd worden in het bedrijf. In Inbev Hoegaarden is er geen af- of aanvoer, maar er wordt wel gewerkt in de afvullerij. Vanuit Hoegaarden is er een delegatie naar hier gekomen. Ook in Jupile ligt de productie stil.

    Hoe is de sfeer op de werkvloer?

    We hebben vorige week een aantal personeelsvergaderingen gedaan waar we ongeveer een 200 arbeiders mee hebben bereikt (van de 570, met de depots bijgerekend). Daarnaast hebben we ook fiches van 4 bladzijden uitgedeeld aan alle personeelsleden met een uitgebreide uitleg rond de actie en onze eisen.

    De personeelsleden zijn wel akkoord met onze eisen, maar hier en daar hoor je toch de vraag opkomen waarom het nu net Inbev is waar moet gestaakt worden. Ik denk dan ook dat het goed is, moest er een algemene staking van de gehele sector zijn. Dit zou de solidariteit bevorderen.

    Wij vonden het natuurlijk ook enorm spijtig dat de ACV-militanten bij Inbev beslist hebben om niet me te staken en hun top te volgen.

    Komen er nog verdere acties?

    Ja, deze morgen zijn er nieuwe onderhandelingen geweest. Die zijn echter afgesprongen, maar hadden ze positief geweest, dan waren we om 10u gestopt met de actie. Nu is het afwachten wat we nog gaan doen. Er zal een verzoeningscommissie worden samengesteld, maar wij zullen alleszins samenkomen op een militantenconcentratie vrijdag in Blankenberge om verder te bespreken wat we gaan doen. Er is o.a. al het idee om naar de hoofdzetel van FEVIA te trekken. Alleszins, wat positief is, is dat het ACV het voorstel van FEVIA ook heeft verworpen en zich zal aansluiten bij onze acties.

    Hoe zit het met die onderhandelingen bij de bedienden rond de uitbesteding van de IT-afdeling?

    De IT-afdeling van Inbev wordt uitbesteed. Wereldwijd betekent dat 270 mensen binnenkort zullen worden ontslagen bij Inbev en bij “waarschijnlijk” IBM zullen gaan werken. Voor Leuven betekent dit dat ongeveer 50 personeelsleden een deel van haar verworven rechten zullen verliezen. Vandaag zijn de onderhandelingen hierover bezig, maar als die mislukken, wat heel waarschijnlijk is, zal er een stakingsaanzegging worden gedaan.

  • Voedingssector: werknemers eisen hun deel van de koek

    Deze week wordt door het ABVV gestaakt in de voedingssector. Vandaag is dat onder meer het geval bij Coca-Cola, komende dagen volgen brouwerij InBev (het vroegere Interbrew) en KraftFoods. Aanleiding zijn de sectoriele onderhandelingen die al enkele weken aan de gang zijn.

    Frederik De Groeve

    Daarin stelt Fevia (de werkgeversfederatie in voedingsnijverheid) voor om maximaal 4,1% loonsverhoging toe te staan. Rekening houdende met de indexstijging, de inflatie en de productiviteitsstijging betekent dit een daling van het reële loon! Verder zouden de minimumlonen van arbeiders met minder dan 3 jaar anciënniteit niet mogen meestijgen en in ondernemingen zonder bedrijfs-CAO zouden de lonen enkel stijgen met de index.

    Deze schaamteloze aanvallen op de werknemers staan in schril contrast met de megawinsten die bedrijven zoals Coca-Cola binnensleepten de voorbije jaren. We spraken met enkele stakende arbeiders aan het piket van de Cola-bottelarij te Zwijnaarde.

    “2003 was een ‘monsterjaar’ voor Coca-Cola, maar ook in 2004 werd er massaal veel winst gemaakt. De productiviteit steeg op 2 jaar tijd met 5 à 10 %. Het zijn net die grote bedrijven die de plak zwaaien bij Fevia.” Het ABVV eist dan ook een indicatieve loonstijging van 4,5 %. Dit zou gaan om een minimum, waarbij dan per bedrijf nog extra’s kunnen onderhandeld worden. Ook de uitbouw van een tweede pensioenspijler, het behoud van het brugpensioen en een verbetering van het tijdskrediet behoren tot de eisen van de werknemers. “Wij zijn niet tegen een verhoging van de activiteitsgraad, in tegendeel! Maar dan moet men in de eerste plaats werk geven aan diegenen die er vandaag geen hebben in plaats van ons langer te doen werken.”

    De ACV-top roept niet op tot staking, wat niet in goede aarde valt bij de werknemers. De leden en militanten ondersteunen de staking wel. Dit zorgt voor een groeiend wantrouwen tegenover de vakbondstop. Indien de acties verdergaan zal het ACV hopelijk de strijd mee ondersteunen. Stilaan zouden ze toch moeten inzien dat enkel strijd loont en dat je moet vechten als je een leefbare toekomst wil. We wensen de werknemers in de voedingsindustrie veel succes toe de komende dagen/weken in hun gevecht met de patroons.

  • Splintex: regionale algemene 24-urenstaking nodig!

    Wie volgt na Splintex?

    Na meer dan 14 weken van staking, is het wel duidelijk dat de arbeiders van Splintex een bijzondere strijdbaarheid aan de dag leggen. Dat is nodig om zich te verzetten tegen de arrogante eisen van de directie, maar ook om te wegen op de syndicale structuren om de strijd te kunnen uitbreiden. Deze strijd moet gewonnen worden, het gaat niet enkel om 284 jobs bij Splintex, maar ook over de ontwikkeling van strijd in de toekomst bij nieuwe ontslagen in de regio.

    Een overwinning in deze strijd zou een enorm effect hebben op het bewustzijn van een brede laag van arbeiders. Een overwinning zou dienen als voorbeeld van hoop voor een nieuwe generatie arbeiders en delegees die met gelijkaardige aanvallen geconfronteerd worden in hun bedrijven. Een overwinning zou ook leiden tot heel wat discussie over de beste taktieken en over wat nodig is in de arbeidersbeweging om stappen vooruit te kunnen zetten.

    We mogen niet naïef zijn, het patronaat weet heel goed wat het effect zou zijn van een overwinning bij Splintex. Voor hen is de kleinste toegeving niet enkel een economische nederlaag, maar ook een nederlaag op het vlak van de krachtsverhouding tegenover de arbeidersklasse. Het patronaat is goed georganiseerd en beschikt over de nodige structuren om haar aanvallen door te voeren. Dat gebeurt niet enkel door de media, het gerecht, de politie,… maar ook door haar "voorhoede", de werkgeversfederaties. Het is dan ook geen toeval dat het VBO zich resoluut achter de directie van Splintex schaart.

    Tegenover de patronale ‘solidariteit’ is er nood aan solidariteit tussen de arbeiders

    De arbeiders van Splintex moeten andere delegaties en arbeiders uit andere bedrijven oproepen om op een actieve manier de strijd van Splintex te ondersteunen om zo tot een overwinning te komen. Dat kan door personeelsvergaderingen, werkonderbrekingen, steuncomités,… En vooral ook door het oproepen tot een algemene 24-urenstaking in de regio rond Charleroi. Die solidariteit is noodzakelijk om de krachtsverhouding te versterken zodat de directie van Splintex een stap achteruit moet zetten.

    De vakbondsleiding moet haar verantwoordelijkheid opnemen inzake een 24-urenstaking

    De oproep tot een algemene regionale 24-urenstaking werd 5 weken geleden al naar voor gebracht tijdens een interprofessionele bijeenkomst. Daar werd die oproep verdedigd door Gustave Dache, een oud-delegee van de metaalcentrale van het ABVV die gekend is in heel de regio omwille van zijn betrokkenheid bij verschillende strijdbewegingen. De oproep werd ook overgenomen door verschillende arbeiders van het bedrijf. Geen enkele vakbondsverantwoordelijke heeft de moeite gedaan om in te gaan op deze voorstellingen. Bij de betoging in Charleroi voor onze syndicale vrijheden, werd deze oproep ook ondersteund in het pamflet van de Mouvement pour une Alternative Socialiste (MAS, de naam van LSP langs Franstalige zijde).

    Na drie maanden van staking, wordt door de vakbondsleiding aangekondigd dat de mogelijkheid van zo’n staking wordt bekeken. Maar waarom is zo lang gewacht? Moet gewacht worden tot de arbeiders ontmoedigd één voor één terug aan het werk gaan? Of tot de arbeiders bij gebrek aan perspectief een herstructureringsplan aanvaarden bij een geheime stemming? Op dat ogenblik zullen enkele rekeningen vereffend worden, maar de ontslagen arbeiders zullen vooral wanhopig en ontmoedigd zijn. Ze zullen zich in de steek gelaten voelen door hun organisatie. De arbeiders hebben met hun vakbond een machtig middel om de strijd uit te breiden… Dat middel moet enkel nog aangewend worden op het juiste ogenblik. Laat ons samen oproepen voor een regionale staking. Als de arbeiders van Splintex na meer dan 100 dagen nog steeds vastberaden hun strijd verderzetten, zal ook de solidariteit en de vastberadenheid van arbeiders van andere bedrijven noodzakelijk zijn om samen tot een overwinning te komen.

  • De Post wil 600 kantoren sluiten tegen 2009

    De Post is naarstig op zoek naar een ‘partner’ om zich voor te bereiden op de privatisering en wil geen tijd verliezen om de bruid aantrekkelijk te maken voor de privé-partner, niet voor het personeel en de gebruikers van de openbare dienst.

    Model 9, Discussie en informatie voor de werknemers van De Post

    Slechts 2 à 3 % van de 1309 postkantoren zou rendabel zijn en meer dan 75 % verlieslatend. De directie gebruikt deze cijfers om de sluiting van 500 à 600 kantoren tegen 2009 te verantwoorden. De kantoren waar slechts één bediende werkt, komen eerst aan de beurt. Zo zijn er 418 waarvan de helft slechts 30 uren per week open is. In een nota uit 1997 garandeerde De Post nog dat elke Belg toegang moest hebben tot een postkantoor binnen een straal van 5 km rond de woonplaats.

    Vande Lanotte wil het bestaan van 1300 ‘verkoopspunten’ behouden. Deze zullen de basisproducten aanbieden (postzegels, postkaarten, mutapost, aangetekende zendingen,…) die eigenlijk het belangrijkste deel van de dienstverlening uitmaken. Omdat deze te weinig winst opleveren wil men de verkoop ervan uitbesteden aan PostPoints in boekenwinkels, grootwarenhuizen, NMBS-loketten,…. De Post wil dit jaar 50 nieuwe PostPoints creëren. Tegen 2006 moeten dat er 130 worden. Door het sluiten van honderden postkantoren zullen ook honderden vaste jobs verloren gaan. De dienstverlening naar de bevolking toe zal hier sterk onder lijden.

    Voor het behoud van alle postkantoren met de bijbehorende jobs en voor het in stand houden van een volwaardige dienstverlening aan de bevolking

    Verhoogde druk op de loketbedienden

    De bedienden zullen zich meer en meer moeten omvormen tot ‘commerciële agenten’. Het gaat er om bankproducten, die meer opbrengen dan de gewone producten van De Post, die op een agressieve manier moeten worden verkocht. De Bank van De Post is een gemeenschappelijk filiaal van De Post en de Fortis-groep en wil de verkoop van financiële producten sterk promoten. Iedereen die zich aanbiedt aan een loket moet gevraagd worden om een rekening te openen of een verzekering af te sluiten.

    De klanten met een goed gespijsde bankrekening worden geïnventariseerd en bestookt met ‘gerichte’ reclame voor nieuwe financiële producten. Met Poststation is het mogelijk om de verkoopsprestaties van alle loketbedienden te vergelijken. De Post wil van de loketbedienden in feite goedkope en flexibele werkkrachten maken.

    CAO 2004: personeel bedrogen

    Het invoeren van een 36-uren week betekent het behoud van 1500 jobs en omgerekend in verlofdagen ongeveer 13 verlofdagen per jaar. Dit in tegenstelling tot het mager resultaat van de onderhandelingen na de nationale staking van 10 november: drie extra verlofdagen per jaar terwijl er in totaal nog 10 miljoen uren aan rust en verlof moet toegekend of uitbetaald worden.De werkdruk is sinds de invoering van georoute in de postkantoren enorm gestegen. De mogelijkheid om met brugpensioen te gaan om 57 wordt slechts gegarandeerd tot eind 2005. Voor de generatie die beginnen werken is op 14 of 15 jaar is dit een zware slag.

    De contractuelen met een contract van onbepaalde duur blijven nog steeds in de kou staan. De Post wil de herstructureringen doorvoeren zonder naakte ontslagen maar hoe noem je het niet verlengen van een tijdelijk contract zonder specifieke reden ? Naast het massaal gebruik van contracten van bepaalde duur worden ook meer en meer interim-arbeiders deeltijds aan het werk gesteld en dat met contracten die per week verlengd worden.

    Het (zeer vage) eisendossier van de vakbonden voor 2005-2006 spreekt enkel van de ‘regularisatie’ van contractuele personeelsleden die geslaagd zijn voor een wervingsexamen. En wat met alle anderen? Elke werknemer heeft recht op een contract van onbepaalde duur en de mogelijkheid om met brugpensioen te gaan moet behouden blijven.

  • Jacht op werklozen: al 600 schorsingen

    De RVA heeft reeds 600 schorsingen uitgevoerd tegen werklozen sinds de invoering van de wet Vandenbroucke. We spraken met Didier Brissa, animator van de Werkenden zonder Werk van het ABVV Luik-Huy-Waremme.

    Jean Peltier

    “Hoe staat het vandaag met de jacht op werklozen ?”

    Didier: “Wat er vandaag gebeurt is slechts een beginpunt: nu worden de werklozen onder de dertig jaar opgeroepen. 80% van de opgeroepen werklozen werden aanvaard na de contoles, de andere kregen een “contract”, waar een resem verplichtingen aan verbonden zijn (bewijs van werk zoeken en vorming) alvorens een tweede controle 4 maand later. 600 jonge werklozen kregen reeds een sanctie d.w.z. een schorsing van één maand omdat ze niet kwamen opdagen op de controle. Velen van hen zitten met problemen (analfabetisme, schulden, enz.) en de sancties van de RVA gaan hen niet uit de problemen helpen! In de komende maanden zal de RVA de werklozen tussen de dertig en de veertig oproepen, om daarna de 40 tot 50 jarigen uit te nodigen. En het aantal sancties zal ook toenemen. In België zijn er momenteel per openstaande vacature 25 werklozen, 1 voor 32 Waalse werklozen, 1 voor 45 in Luik en 1 voor 121 in La Louvière! Zelfs indien elke werkloze zich inschrijft in tien interimbureaus, zal dat niet meer werk scheppen! De jacht op werklozen, daarentegen, kost jaarlijks 130 miljoen euro. Met dat geld kan men werk creëren voor de helft van de jongeren die jaarlijks werkloos op de arbeidsmarkt komen.”

    Wat is de reactie van de vakbonden?

    Didier: “ Gezien de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië (zowel op vlak van het aantal werklozen in verhouding tot de bevolking als het aantal jaren werkloosheid per werkloze ligt in Wallonië twee maal hoger als in Vlaanderen), hebben de vakbonden op federaal niveau geen eengemaakt antwoord (*). Meer nog, de campagne van de ministers, liberale als socialistische, tegen de ‘sociale fraude’ heeft een reële impact, wat het moeilijk maakt de actieven te mobiliseren tegen de jacht op werklozen.

    Onze comités informeren de leden per brief, organiseren vergaderingen en mobiliseren aan de doplokalen, maar het is niet evident om de werklozen zelf te mobiliseren. Velen onder hen denken dat ze niet geviseerd worden omdat ze gezinshoofd of alleenstaand zijn (wat vanuit het standpunt van de RVA verkeerd is), vele anderen voelen zich al jaren overgelaten aan hun lot en zeggen dat betogen niet veel meer uithaalt. We hebben enkele aanpassingen op de procedure kunnen afdwingen: de werklozen worden op hun woord geloofd wanneer ze tijdens een gesprek bij de RVA hun inspanningen naar voor brengen en de vakbonden hebben inzage in het dossier van de werkloze om met hun verdediging te kunnen helpen. Maar we blijven ons volledig verzetten tegen de jacht op werklozen en eisen dat de wet Vandenbroucke ingetrokken wordt.”

    (*) Noot van de redactie. Wij denken niet dat het gebrek aan een gemeenschappelijk antwoord veroorzaakt wordt door de regionale verschillen op het vlak van het aantal werklozen, maar wel door het feit dat de vakbondsleiding dit blijkbaar niet wenst te organiseren.

  • Interprofessioneel Akkoord. Elio en Freya in het kamp van het patronaat

    Voor de eerste keer werd een interprofessioneel akkoord in België door een vakbond, het ABVV, verworpen. De inhoud van het akkoord zal echter toch toegepast worden: de regering heeft besloten het eenzijdig op te leggen.

    Guy Van Sinoy

    Bij de aankondiging dat het ABVV het akkoord verworpen had, kwam de burgerij af met extreem grote woorden: “Het ABBV grijpt het patronaat naar de keel” (L’Écho, 8/2/05). Het ACV en het ACLVB keurden het akkoord goed. Ze durfden het echter niet te ondertekenen zonder het ABVV en vroegen de regering om het akkoord op te leggen met haar gezag. De regering haastte zich enkele dagen later om dat ook te doen.

    Een akkoord dat moest worden weggestemd

    Het akkoord voorzag een loon-stijging van maximum 4,5% (indexering – zo’n 3,3% – en stijgingen van het barema – 0,5% per jaar – hierbij inbegrepen). Een norm van 4,5% is in feite een reële loonsdaling per geproduceerde eenheid, gezien de productiviteitsstijging (1 à 1,5% per jaar).

    Het project voorzag ook dat het maximaal aantal overuren van 65 naar 130 ging. De regering gaf een cadeau van 250 miljoen euro aan het patronaat om het akkoord gemakkelijker door te voeren. Zo’n akkoord aanvaarden, is zichzelf de das omdoen nog voor het begin van de onderhandelingen over de collectieve arbeidsovereenkomsten in de sectoren. De vakbondsbetoging van 21 december in Brussel, 50.000 mensen, toonde dat de militanten aan de basis dit akkoord niet wilden.

    Communautaire breuk?

    Het ACV heeft het project goedgekeurd met 74,8%, het ACLVB met 67%. Het ABVV heeft het verworpen met 52% (67% stemden tegen in Wallonië, 55% tegen in Brussel, 52% van de Vlamingen stemden voor). Onmiddellijk spraken de media over een “communautaire breuk” binnen het ABVV. Als het erom gaat de arbeiders te verdelen, mist de pers – in dienst van de burgerij – niks!

    In het nationaal comité van het ABVV hebben de centrales 2/3 van de mandaten in handen en de intergewestelijken 1/3. Het gewicht van de centrales weegt dus meer door, en dan vooral het gewicht van de grootste centrales. BBTK heeft het akkoord verworpen met 98%, CMB (metaal) met een 2/3 meerderheid. De Algemene Centrale heeft voor gestemd, maar erg nipt: in Antwerpen en Gent werd het IPA verworpen.

    Het ACOD heeft voor gestemd met 80%, de textiel en het transport met 100%. De Centrale van de Horeca: 50% voor en 49% tegen. Bij het ACV heeft de LBC, de grootste centrale, tegen gestemd, net zoals de CNE (de arbeiders aan Franstalige kant). CNE en LBC omvatten de non-profit sector, die momenteel in opstand komt. De ACV-federaties van Luik, Verviers, Bergen, Waals-Brabant en Charleroi hebben tegen gestemd. Antwerpen heeft tegen gestemd met 100%. In Limburg was er een fel verzet.

    Als de regering het akkoord oplegt, komt dat dan op hetzelfde neer als wanneer het zou ondertekend zijn? Helemaal niet. De norm van 4,5% is niet meer dan een indicatie. Anders gezegd: het is wettelijk toegestaan om in de sectoriële arbeidsovereenkomsten boven de norm te gaan. Als het akkoord aangenomen zou worden door de vakbonden, zou deze norm nog steeds indicatief zijn. Maar in de mate dat de vakbonden het aanvaard hebben, zouden ze moreel verplicht zijn om de sectoriële arbeidsovereenkomsten te respecteren. Deze norm van 4,5% heeft dus weinig gewicht, zeker voor de centrales die er massief tegen gestemd hebben.

    Niemand twijfelde eraan dat de Minister van Werk Freya Van den Bossche (SP.a) – die het akkoord “fantastisch” vond – het verplicht zou opleggen als het door de vakbonden verworpen werd. Het duurt nu al een hele tijd dat politici van de SP.a (Vandenbroucke, Vande Lanotte, Luc Van den Bossche,…) het openlijk en cynisch opnemen tegen de arbeidersbeweging.

    Dank zij zijn verbale uithalen, kan Elio Di Rupo de PS nog het imago geven van een moderne linkse partij. Maar dit is slechts schone schijn. Di Rupo is net terug uit Porto Allegre, waar hij zich voor de vorm is gaan tonen, om vervolgens onmiddellijk groen licht te geven aan Verhofstadt om de inhoud van het akkoord toe te passen. SP.a en PS zijn de beste garantie voor de politiek van de burgerij. Zij die stemmen voor deze partijen omdat ze denken dat dit het minste kwaad is, doen zichzelf de das om. De arbeiders hebben nood aan een nieuwe partij. LSP wil hieraan deelnemen door de uitbouw van een strijdbare arbeidersbeweging. Aansluiten bij onze partij is het beste middel om hieraan mee te werken.

  • Non Profit: strijd loont!

    Deze voormiddag keurde de LBC met ruime meerderheid het akkoord goed voor de non profit. Dit akkoord kwam er nadat een eerder voorstel door de LBC-basis quasi unaniem werd weggestemd en de acties verder werden opgedreven. Na een maandenlange strijd is nu duidelijk geworden dat belangrijke toegevingen kunnen afgedwongen worden.

    De vakbonden voerden in de non profit reeds maandenlang campagne voor een eisenpakket waarin onder meer 25.000 nieuwe jobs, betere lonen en een eindejaarspremie werden geëist. Het eisenpakket werd reeds afgezwakt tot een pakket van 520 miljoen euro. De regering stelde echter dat ze niet meer kon besteden dan 375 miljoen euro. Voor het huidig akkoord heeft de regering daar 100 miljoen euro moeten bijdoen.

    Het is duidelijk dat de strijdbeweging in de non profit een bijzonder sterke druk gezet heeft op de regering om toegevingen te doen. Nadat Freya Van den Bossche werd teruggefloten toen ze stelde niet te willen onderhandelen zolang gestaakt werd, kwamen er effectief nieuwe onderhandelingen. Uit die onderhandelingen is nog heel wat uit de brand gesleept.

    Uiteraard kunnen we ons de vraag stellen of er bij een verderzetting van de strijd niet nog meer kon bereikt worden, maar het huidig akkoord bevat alleszins heel wat toegevingen aan de werknemers van de non profit. Die strijd heeft de regering in de problemen gebracht en het is maar de vraag of de regering een verderzetting van de acties zou overleefd hebben. Een val van de regering zou wellicht een akkoord op de helling gezet hebben.

    Op een LBC-bijeenkomst in Zemst deze voormiddag stemde een overgrote en bijna unanieme meerderheid voor het akkoord. Militanten van LSP in de non profit zijn momenteel nog het akkoord aan het bekijken om een uitgebreid standpunt in te nemen. Maar onze eerste indruk is alvast dat de toegevingen van de regering duidelijk aangetoond hebben dat strijd loont. Dit boezemt vertrouwen in om ook op Vlaams niveau verdere toegevingen af te dwingen.

  • Non profit. Een strategie voor de overwinning nodig!

    De non-profit-sector staat voor een beslissende fase in de strijd om haar eisen voor verbetering van de loon- en arbeidsvoorwaarden te realiseren. Na de betoging van 27 januari, waar nog maar eens vele duizenden verpleegkundigen, verzorgenden, opvoeders en ondersteunend personeel op straat kwamen om de witte woede te tonen, leverden onderhandelingen weer eens niets op. Zowel op het gebied van werkgelegenheid als koopkracht blijft de overheid bij een veel te laag budget van €375 miljoen, over 5 of 6 jaar verspreid.

    Een correspondent

    Dat wil zeggen dat er maar 10.000 van de 25.000 geëiste banen bijkomen, wat slechts overeenkomt met 7.000 voltijdse betrekkingen. Veel te weinig om tegemoet te komen aan de te hoge werkdruk.

    Voor de koopkracht is nog veel minder beschikbaar. De regering houdt vast aan het door Minister Frank Vandenbroucke (SPa) opgelegde njet tegen loonsverhogingen gedurende twee jaar. Alleen voor de laagst betaalden wordt een kleine verbetering voorzien en er komt een tweede pensioenpijler voor de sector. De pensioenen voor de werknemers in de non-profit behoren nu tot de slechtste in België. De non-profit loopt 10.5% achter op andere sectoren in de lonen, maar daar gaat dus nog eens 2 jaar achterstand bijkomen.

    De vakbonden hebben het aanbod tot nu als onvoldoende van de hand gewezen. Zij eisen dat er tenminste 520 miljoen wordt toegezegd. Maar daarmee laten ze wel het grootste deel van het eisenpakket, waar nu al meer dan een jaar acties voor gevoerd wordt, vallen. Hoe kan het personeel in de non-profit er van op aan dat hun onderhandelaars in de loop van de komende maand niet nog een paar stappen opschuiven naar de regering en de sector weer voor vijf of zes jaar met een waardeloos akkoord zit opgescheept?

    De vakbonden hebben een onbeperkte aanzegging gedaan voor stakingen vanaf 24 februari, maar ze laten hun leden wel totaal in het ongewisse over hoe die stakingen dan wel georganiseerd moeten worden. De LBC wil 24 en 25 februari algemeen staken om snel grote druk op de regeringen te zetten om met toegevingen te komen. Als de regering haar been stijf houdt, gaat de sector dan keer op keer algemeen in staking gaan? Houdt de LBC er ook rekening mee dat in veel instellingen de acties vaak beperkt bleven tot de delegees?

    Er moet een mobilisatie komen. Maar de vorm ervan blijft erg onduidelijk. Zo stuurde de BBTK al haar delegees pamfletten met als titel “Staking van onbepaalde duur … gezondheidszorg?” Let op het vraagteken. Deel maar uit onder de collega’s en trek uw plan zeker? Dit is een recept voor mislukking.

    In ons pamflet “Polsslag” (van activisten in de non-profit uit BBTK-Setca en LBC-CNE) stelden we dat er een actieplan moet komen per regio opgesteld door een actiecomité uit de instellingen. Daarbij is aandacht nodig voor het informeren van het personeel dat tot nu toe amper bereikt is. Bij BBTK-Setca Brussel-Halle-Vilvoorde is er een actieplan met informatievergaderingen en massale pikketten vanaf 1 maart aan zowat alle Brusselse ziekenhuizen. Zo’n plan maakt het mogelijk de acties op te bouwen en verder uit te breiden. Dat zal noodzakelijk zijn indien de acties langere tijd duren.

    Om de actiecomités te doen slagen, zal aan de basis moeten worden gewerkt aan eenheid tussen de ‘roden’ en de ‘groenen’. Met de kleurblokken op betogingen en acties, wordt het eengemaakte karakter van de strijd ondermijnd.

    Een overwinning voor de non-profit is noodzakelijk. Voor het personeel in eerste plaats, maar niet in het minst ook voor de gebruikers. Iedere delegee moet het initiatief nemen om zo snel mogelijk tot actievergaderingen te komen in de instellingen en regionaal om actieplannen op te stellen die tot een overwinning kunnen leiden.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping