NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • TEC. Een nederlaag ondanks de strijdbaarheid van de basis

    Waalse vervoersmaatschappijen

    De arbeiders van de Waalse vervoersmaatschappij TEC hebben in mei gedurende meer dan drie weken gestaakt tegen de voorgestelde collectieve arbeidsovereenkomst. Het was tegelijkertijd een taai, moeilijk en moedig gevecht, want de directie van de SRWT, de Waalse regering (en vooral CDH-Minister van Transport, André Antoine) en de media hebben er alles aan gedaan om de TEC-arbeiders in een slecht daglicht te plaatsen.

    Vincent Devaux

    SRWT, TEC en apparatsjiks

    De Société Régionale Wallon du Transport (SRWT) overkoepelt de TEC (transports en commun) van Waals Brabant, Charleroi, Henegouwen, Luik/Verviers en Namen/Luxemburg. In Vlaanderen is er slechts één maatschappij (De Lijn) en zijn tickets geldig in heel Vlaanderen, in Wallonië kan een ticket van TEC-Charleroi niet gebruikt worden in Luik. Die structuur kwam er om een aantal goed betaalde directeurs (met PS-lidkaart op zak) hun plaats te laten behouden. Een voorbeeld? Jean-Claude Phlypo ontvangt 300.000 euro per jaar als administrateur-generaal van de SRWT en 200.000 euro per jaar als voorzitter van de Eurobus-holding, een privé-maatschappij die hij in 1996 heeft opgericht met 650.000 euro uit de TEC-kas!

    Leugens en provocaties

    Naar aanleiding van de stakingsaanzegging op 9 mei, verklaarde de directie op provocerende wijze dat “de vakbonden van de TEC hun positie misbruiken om onredelijke eisen te stellen”. Onredelijk? De vakbonden vroegen 3% loonsverhoging op twee jaar. In april had de sociaal bemiddelaar 6% voorgesteld (index inbegrepen), wat neerkwam op een verhoging van 1,1% op twee jaar, een miserabele peulschil. De directie verklaarde vervolgens in de pers dat de chauffeurs tussen 1.500 en 2.200 euro netto per maand verdienen. Een schandalige leugen, die enkel diende om de arbeiders van de TEC te isoleren van de bevolking: een chauffeur met 13 jaar an-ciënniteit verdient 1.200 euro per maand, hij/zij werkt daarvoor op alle dagen, waaronder twee week-ends per maand!

    De actie verhardt

    Op 12 mei hadden de arbeiders met een honderdtal bussen de SRWT-zetel geblokkeerd. In de loop van de onderhandelingen onder leiding van een sociaal bemiddelaar, stelde de SRWT een loonsverhoging van 0,15 euro/uur voor (het gemeenschappelijk vakbondsfront ACOD/ACLVB vroeg 0,25 euro/uur), een premie van 15% voor zaterdagwerk (de vakbonden vroegen 25%) en 30% winstdeling van het personeel in de omzet (de vakbonden vroegen 50%). De media behielden de hele tijd een denigrerende houding tegenover de stakers en spraken van “chaos”, “een verrot klimaat”, “gijzelen van de reizigers”,… De bemiddelaars, die door de administrateur-generaal werden beledigd (“friethandelaars”), hebben uiteindelijk hun ontslag in-gediend. Drie stakers die op gespierde wijze een bus van een onderaannemer hadden tegengehouden, werden ontslagen.

    Vakbondsleiding

    De pers schreef dat de vakbondsleiders “hun basis niet langer controleerden” , alsof het de rol van de vakbondsleiding is om als een politie-agent de basis te controleren, in de plaats van op te komen voor de belangen van de arbeiders die hun vertegenwoordigers verkiezen en hun loon betalen door middel van syndicale bijdragen. De vakbondsleiding heeft echter wel geprobeerd om de situatie terug onder controle te krijgen.

    De CCOD stelde een betaalstaking voor (wel rijden maar de reizigers niet laten betalen). Dat is weinig efficiënt als actievorm, zo hebben abonnees bijvoorbeeld al betaald. Het is ook geen mobiliserende actievorm. De directie dreigde er onmiddellijk mee om chauffeurs die deelnemen aan een betaalstaking te ontslaan wegens zware fout!

    Eind mei stelden de ACOD-verantwoordelijken dat de werknemers en de directie “veroordeeld zijn om elkaar te begrijpen”. In feite wilde de leiding geen confrontatie met de PS, die sterk aanwezig is in de organen van het Waals Gewest. ACOD en ACLVB aanvaardden uiteindelijk een loonsverhoging van 0,17 euro/uur en een éénmalige premie van 35 euro. Daarbij gaat het wel om brutocijfers. Dit is een wel erg mager resultaat na een harde strijd.

    Beperkingen

    Het ontbrak de arbeiders van de TEC niet aan moed, noch aan strijdvaardigheid om een overwinning te behalen. Wel ontbrak er tegenover de vakbondsbureaucratie (die de PS wou ontzien) een alternatieve stakingsleiding, een stakerscomité dat democratisch verkozen zou zijn op algemene vergaderingen in de depots, dat de acties coördineert en zonder fluwelen handschoenen met de politieke verantwoordelijken zou kunnen onderhandelen.

  • Fnac. Een bittere pil voor de arbeiders

    FNAC, vandaag een onderdeel van de groep PPR (Pinault Printemps Redoute), is sinds 1981 in België aanwezig. In 2003 realiseerde het Belgische filiaal (Brussel, Antwerpen, Gent, Luik, Leuven, Wijnegem) een winst van 4 miljoen euro, dat volledig aan de aandeelhouders werd uitgekeerd. In 2004 werd een verlies geboekt. De directie legde daarop een “herlanceringsplan” op dat de arbeiders pijn zal doen. We hadden een gesprek met de BBTK-hoofddelegee Irène Kaufer.

    Guy Van Sinoy

    Waaruit bestaat het “herlanceringsplan”?

    “Een verlies aan jobs (25 voltijdse equivalenten), een nieuw verloningssysteem gebaseerd op prestatie in plaats van op anciënniteit, 5% van het personeel krijgt een contract van bepaalde duur, 5% interimmers, 25 dagen per jaar waarop de werkgever het uurrooster kan opleggen zonder akkoord van de arbeider. Het is dus geen echt plan van herlancering van de commerciële activiteit, waar er problemen zijn door de tekorten op vlak van de informatica en de logistiek. Het is een herstructureringsplan om de arbeiders te laten betalen (door de daling van de loonmassa en meer flexibiliteit) voor de fouten van het bestuur.

    Hoe reageerden de vakbonden en de arbeiders?

    “Op 15 april zijn we in gemeenschappelijk vakbondsfront per bus naar Parijs getrokken om de directie te ontmoeten en een protestactie te houden samen met onze collega’s van FNAC Champs-Elysées, die elke zaterdag betogen voor betere lonen. Op 21 april hebben de arbeiders van het depot in Evere, dat rechtstreeks geviseerd wordt door de herstructurering, het werk neergelegd en een pikket opgetrokken. De directie van de FNAC heeft onmiddellijk gereageerd door beroep te doen op de rechtbank met een procedure in kortgeding. De rechter besliste een dwangsom van 5.000 euro per uur op te leggen aan elke staker op het pikket! In die condities is de staking doorgegaan, maar zonder pikketten.”

    Heeft de staking zich naar andere vestigingen uitgebreid?

    “Ja, vooral in de vestiging in Brussel. Het personeel van de zetel in Luik, dat rechtstreeks wordt geviseerd door de herstructurering, heeft ook aan acties deelgenomen. Ondertussen heeft de directie als voorwaarde voor iedere discussie het einde van de staking geëist. Drie ontmoetingen werden dan ook door de directie geannuleerd: de eerste omdat de arbeiders van het depot nog staakten, de tweede omdat ik tijdens een personeelsvergadering gesproken had over het idee van een staking, de derde omdat ik erover gesproken had in de pers.”

    Hoe is het conflict geëvolueerd?

    “De directie van FNAC heeft de tussenkomst van een sociaal bemiddelaar gevraagd, die voorstelde om het herlanceringsplan voor te leggen in een referendum per post. De vakbondssecretarissen hebben dit voorstel aanvaard. Omdat enkele arbeiders ondertussen hadden beslist het bedrijf vrijwillig te verlaten, was het streefdoel om 25 voltijdse equivalenten weg te knippen bereikt zonder ontslagen. De directie verklaarde in de pers dat als het neen het haalde in het referendum, men zetels zou sluiten, te beginnen met de minst rendabele (duidelijk Luik). In de zes afdelingen samen heeft 75% het “herlanceringsplan” aanvaard. De directie en de kaders hebben gestemd, wat abnormaal is want ze worden niet geraakt door het loonverlies. De arbeiders kunnen kiezen tussen het nieuwe loonsysteem (op basis van prestatie) en het oude, maar dat laatste is zo gewijzigd dat ze nauwelijks nog beter is dan het nieuwe. Voor sommige categorieën arbeiders zal dit tegen het einde van de carrière een loonverlies van ongeveer 500 euro per maand betekenen!”

    En de toekomst?

    “Er is geen enkele garantie. Het akkoord voorziet dat de directie “praat over de mogelijkheid nieuwe zetels te openen”, zonder enig engagement. Het akkoord stelt ook dat er geen economische ontslagen zullen komen… op voorwaarde dat de rendabiliteitsstreefdoelen in de komende jaren worden behaald.”

  • Vorst en Anderlecht: spontane poststaking

    Bij De Post in Vorst en Anderlecht is een spontane staking uitgebroken. Aanleiding is het feit dat er asbest gevonden werd in het postgebouw van Anderlecht. Het gebouw werd onlangs opgekocht door De Post en er werden werken uitgevoerd waarbij asbest vrijkwam. Het personeel meent dat De Post duidelijk tekort geschoten is in het onderzoeken van de staat van het gebouw. Daarbij werd geen rekening gehouden met de gezondheid van het personeel.

    Zowat 60% van de postbodes in Vorst en Anderlecht staken. De acties kwamen er nadat bekend werd dat in het postgebouw te Anderlecht asbest aanwezig is. Het zou gaan om een beperkte hoeveelheid asbest, maar de werknemers aanvaardden niet dat ze op de hoogte werden gebracht op een minimaliserende toon. De directie liet enkel weten dat de werknemers een medisch dossier konden laten opmaken, omdat er asbest in het gebouw zit…

    Op dit ogenblik maakt De Post winst, vorig jaar was er een nettowinst van 32 miljoen euro. Het is duidelijk dat deze winst er komt op de kap van het personeel dat meer werk met minder mensen moet doen (onder meer door de invoering van de Georoute) en blijkbaar ook op de kap van de gezondheid van de werknemers. Een asbestinventaris opmaken is wel het minste dat kan verwacht worden om de werknemers een veilige werkomgeving aan te bieden. Ook wordt in Anderlecht geklaagd over het gebrek aan airconditioning, nochtans geen overbodige luxe met dit weer.

  • BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde kiest nieuwe voorzitter

    Op 17 juni had het tweede Buitengewoon Statutair Congres (BSC) van BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde plaats in aanwezigheid van de kopstukken van BBTK nationaal, waaronder Christian Roland. Op het eerste BSC werd het beruchte artikel 12 van de statuten veranderd in vrij chaotische omstandigheden en nu was het de beurt om die statutenwijziging concreet in te vullen door de verkiezing van een nieuwe voorzitter.

    Een correspondent vanop het BBTK-congres

    Dit congres verliep al veel minder chaotisch dan het vorige maar qua surrealisme stond het nog een trapje hoger. Dat deze twee congressen vlug-vlug in elkaar geflanst waren, was overduidelijk. Zo was er ook onduidelijkheid over de bestuursperiode van de nieuwe voorzitter: werd hij verkozen voor 1 jaar (tot aan het regulier statutair congres van 2006) of voor 4 jaar? Uiteindelijk werd er door een grote meerderheid van de afgevaardigden gestemd voor een ‘stageperiode’ van 1 jaar: een jaar is lang genoeg om te evalueren of men de goede weg uitgaat.

    Er was keuze tussen 2 kandidaten: Jean-Marie Frissen en Eric Van der Smissen: twee protagonisten in de affaire Faust. Zoals iemand in een tussenkomst zei, werd deze verkiezing her en der in de wandelgangen genoemd als de keuze tussen "de krokodil en de slang" of tussen "de pest en de cholera."

    Maar de totale absurditeit sloeg toe toen beide kandidaten hun intentieverklaring gaven: het werd een "spelletje elkaar langs links passeren". De grote woorden werden niet geschuwd en meerdere malen benadrukt: klassenstrijd, strijdsyndicalisme, transparantie, syndicale democratie…Het werd helemaal mottig als men begon te verwijzen naar Faust "die ook zijn goede kanten had." Over de doden niets dan goed zeker?… zeker als je carrière er van afhangt!

    Deze platvloerse vertoning maakte echter 1 ding duidelijk: dat men met een uitgesproken linkse basis te maken heeft waar ‘syndicale realpolitiek’ (in de praktijk meegaan in de neoliberale afbraaklogica) à la De Vits (die haar natuurlijke SP.A-stal heeft vervoegd in het Europarlement) geen verf pakt. Het nationale ABVV mocht het dan ook verschillende keren ontgelden als té rechts en niet bereid om mobilisaties te organiseren ter verdediging van de verworven rechten. Ook werd er gesteld dat er een einde moest komen aan de heksenjachten en men terug de rangen moest sluiten om de slagkracht van BBTK BHV te herstellen. Zo’n wapenstilstand komt natuurlijk enkel ten goede aan de grafdelvers van Faust aangezien al diegenen die uitgesloten en vervolgd zijn in nasleep van de affaire Faust, dit ook blijven… Zo is het vrij comfortabel om op te roepen tot "vergeven en vergeten."

    De kers op de taart kwam van Eric Van der Smissen die toegaf dat het nieuwe artikel 12 (waarvan beide kandidaten toch de grote pleitbezorgers waren) te veel macht in handen van de secretarissen centraliseerde… Als voorzitter zou hij de hervormingen wat terugschroeven door ervoor te zorgen dat er terug meer evenwicht zou komen in de diverse organen (door de vertegenwoordiging van de delegees op te trekken om zo tot een pariteit te komen) Je moet maar durven…

    Na deze operette was het dan de beurt aan de basis om de knoop door te hakken. Het was vooraf al duidelijk dat er niet echt een ‘favoriet’ was. De uitslag van de stemming was als volgt: Eric Van der Smissen 105 stemmen, Frissen 126 stemmen en 19 onthoudingen. De ongezouten uitspraken van Eric Van der Smissen over de problematiek van het BBTK-personeel op het Rouppeplein werd duidelijk afgekeurd door de afgevaardigden (met het nodige tumult in de zaal) en heeft hem waarschijnlijk ook tal van stemmen gekost. Frissen toonde zich de meester door over heikele punten te zwijgen…en werd dan ook verkozen tot de nieuwe voorzitter.

    Een ding is duidelijk: de linkerzijde binnen BBTK BHV heeft nu een jaar de tijd om zich te organiseren en een strategie te plannen om tegen het volgende statutair congres van 2006 een geloofwaardig links alternatief naar voor te brengen.

  • MIVB: Vanhengel stelt privatisering ter discussie

    De Brusselse minister van financiën, Guy Vanhengel (VLD), stelt een mogelijke privatisering van de openbare vervoersmaatschappij MIVB ter discussie. Vorige donderdag verklaarde hij voorstander te zijn van een opsplitsing van de MIVB in twee delen, waarbij één deel zou kunnen werken met verschillende formules van ‘partnerschap’, ook met de privé. Hierdoor wordt een gedeeltelijke privatisering op de agenda geplaatst.

    Vanhengel verklaarde dat de MIVB zou kunnen worden opgesplitst in twee juridische eenheden: één voor de exploitatie en één voor de investeringen. De exploitatie zou volgens Vanhengel tot de publieke sector moeten blijven behoren, maar voor de investeringsmaatschappij zou dit niet gelden.

    De investeringsmaatschappij zou zich op basis van verschillende vormen van partnerschap ook tot de privé kunnen richten. Hiermee wil Vanhengel de privé op een sluipende wijze ingang doen vinden bij de MIVB, wellicht om later grotere delen van de MIVB te kunnen uitverkopen aan de privé.

    Bij de MIVB is er al enige tijd discussie over het opsplitsen van het bedrijf, eerdere discussies gingen vooral over het opsplitsen van de exploitatie in drie delen: trams, bussen en metro. Daarbij wordt die verdeling vooral gebruikt om de eenheid onder het personeel te breken.

    De opdeling van de MIVB en de mogelijke gedeeltelijke privatisering moeten worden verworpen. Indien de plannen van Vanhengel concreet worden, is verzet noodzakelijk. Openbaar vervoer moet ten dienste van de bevolking staan, niet ten dienste van de winst. Bovendien kan gevreesd worden voor de positie van het personeel als er een gedeeltelijke privatisering komt.

  • Tweestromenland in de scholen. Onderwijs voor de elite?

    Vandenbroucke mag wel zeggen dat ons onderwijs het meest toegankelijke is. Op het terrein zien we dat de structurele onderfinanciering leidt tot hogere studiekosten, gedemotiveerde leerkrachten en scholieren, vuilbakscholen naast ‘model’scholen,… Het onderwijs in Vlaanderen mag dan wel een van het best presterende in Europa zijn, het telt ook het hoogste aantal schoolverlaters zonder diploma in Europa. En wat als de naam van je school belangrijker is dan het diploma dat je op zak hebt?

    Emiel Nachtegael

    St. Pieter in Turnhout is hiervan een voorbeeld. Pieter (17) getuigt: “Op vrijdag 22 april werden 11 scholieren beschuldigd van drugsbezit en drugsdealen op school. Op basis van onwaarschijnlijke beschuldigingen en zonder bewijsvoering werden twee ervan, waaronder mezelf, twee dagen uitgesloten. De overigen kregen strafstudie. Het is volgens ons geen toeval dat bepaalde scholieren al langer door de directie geviseerd werden, gezien het elitaire karakter van Sint-Pieter. Dat wil zeggen dat scholieren die niet aan de standaard voldoen langzaam worden buitengewerkt, of dat voor scholieren die meer moeilijkheden hebben geen geschikte begeleiding wordt voorzien. Verschillende leerlingen, maar ook ouders en leerkrachten, hebben al geprotesteerd tegen deze gang van zaken.”

    Meer middelen voor onderwijs!

    De enveloppefinanciering, waardoor de schooldirecties slechts kunnen beschikken over een beperkt budget, heeft nefaste gevolgen. Op 20 april eisten de leerkrachten in Brussel terecht dat de overheid de middelen voor onderwijs moet optrekken tot 7% van het Bruto Binnenlands Product, het niveau van 1980. Nu is dit gezakt tot minder dan 5%. Ook het personeel van St. Pieter protesteerde mee in Brussel.

    De besparingen in het onderwijs maken dat de studiekost stijgt. Tussen 1986 en 1999 was er al een stijging van de studiekost in het secundair onderwijs met 59%! Intussen blijft deze kost toenemen. Scholen proberen zoveel mogelijk leerlingen aan te trekken, omdat ze dan meer middelen krijgen. Daartoe wordt geprobeerd om de school voor te stellen als ‘de beste’ en moeten scholieren die niet in het ‘profiel’ van de school passen zo snel mogelijk worden verwijderd. De besparingen leiden tot onderwijs op verschillende snelheden. Enkel de gezamenlijke strijd van leerlingen, leerkrachten en ouders voor meer middelen en democratisch onderwijs, zal die logica kunnen doorbreken.

  • Stakende cipiers. Een antwoord aan de achterste linies.

    Op 1 april publiceerde we op deze site een artikel waarin we reageerden op diegenen die het niet begrepen hadden op de staking van de cipiers. Onder hen vonden we de politievakbond, maar ook een Collectief voor Gevangenen. Naderhand publiceerde dat collectief een antwoord aan LSP. We reageren op dit antwoord om ons standpunt duidelijker te maken. Onderaan vind je ook de open brief van het Collectief voor Gevangenen aan LSP.

    Het Collectief voor Gevangenen is volgens ons niet bepaald een representatieve organisatie met gewicht. Onze reactie op deze organisatie dient dan ook vooral ter verduidelijking van ons standpunt. Door dat te vergelijken met andere standpunten, kunnen we scherper zijn.

    LSP heeft zich steeds uitgesproken voor de stakingen van de cipiers. Dat is geen standpunt dat gericht is tegen de gevangenen. Een dergelijke opdeling is volgens ons totaal verkeerd. Het is noodzakelijk dat het gevangenispersoneel onder betere condities kan werken, zowel voor het personeel als voor de gevangenen. Vandaag kampen heel wat gevangenissen met overbevolking, een gebrek aan middelen en onvoldoende begeleidingsmogelijkheden,… Dat zijn problemen die gevolgen hebben voor het personeel: een hogere werkdruk en spanningen op de werkvloer. Maar het zijn ook problemen waarmee de gevangenen te kampen hebben.

    De teneur van het Collectief voor Gevangenen om de belangen van cipiers en gevangenen tegenover elkaar te plaatsen, vinden we dan ook misplaatst. Het betekent alleszins geen stap vooruit vanuit het standpunt van de gevangenen. Om de levensvoorwaarden van gevangenen te verbeteren, zou het afdwingen van meer personeel en betere gevangenissen een stap vooruit betekenen.

    Het Collectief voor Gevangenen meent dat het standpunt van de cipiers voldoende aan bod komt in de media. Daarbij gaat het Collectief eraan voorbij dat er voor bepaalde strijdpunten van het personeel amper aandacht is. Bij de staking in het voorjaar was er aandacht voor het standpunt van de politievakbonden en zelfs voor het standpunt van het Collectief voor Gevangenen. Het standpunt van het personeel werd echter bijzonder beperkt aan bod gelaten en verre van volledig.

    De rol van een gevangenis en van repressie in het kapitalisme is evident. Repressie wordt ingezet om de maatschappelijke verhoudingen te verdedigen in het voordeel van de bezittende klasse. Dat het gerechtelijk systeem vandaag gekenmerkt wordt door een klassenjustitie is duidelijk. Zowat alles in het huidige recht, draait om de verdediging van eigendom. Dat geldt zowel voor wie miljardair is, als voor wie als dakloze onder een brug leeft. De schijnbare gelijkheid van het burgerlijke rechtssysteem, is er één waarbij de ene al wat gelijker is als de andere. Het huidige systeem leidt onvermijdelijk tot crisis waarbij een steeds grotere groep volledig uit de boot valt en gemakkelijker in de criminaliteit terechtkomt. Om daartegen in te gaan, is een fundamentele maatschappijverandering noodzakelijk.

    Dat betekent echter niet dat personeelsleden van bijvoorbeeld een gevangenis medeplichtig zijn of mee verantwoordelijk voor het huidig systeem. Indien zo wordt geredeneerd, zijn we allen verantwoordelijk voor het systeem van de burgerij. Wie consumeert niets dat door een (kapitalistisch) bedrijf wordt geproduceerd? Wie maakt nooit gebruik van de aanwezige infrastructuur in de samenleving? LSP stelt dat de kapitalisten verantwoordelijk zijn voor het kapitalisme, en niet de slachtoffers van het kapitalisme. Dus niet de werknemers, ambtenaren, gepensioneerden, jongeren,… Wij achten het gevangenispersoneel niet verantwoordelijk voor het toenemend repressief karakter van een kapitalisme in crisis en willen die verantwoordelijkheid ook niet in de praktijk op hen afschuiven door alle eisen van de cipiers af te doen als ‘corporatistisch’.

    Gevangenispersoneel dat opkomt voor betere arbeidsomstandigheden, kan dan ook op onze steun rekenen. Het personeel staat bovendien sterker indien het in haar eisen wordt ondersteund door gevangenen. Die hebben volgens ons ook belang bij de eisen van het personeel. Een staking van cipiers afdoen als een aanslag op de rechten van gevangenen, is dan ook niet correct. Het is evenmin correct als het standpunt dat een spoorstaking de reizigers zou gijzelen. Een spoorstaking handelt immers ook om het belang en de veiligheid van de reizigers!

    De retoriek die tegen stakingen wordt ingezet is veelal dezelfde. Dat een organisatie als het Collectief voor Gevangenen, dat zich progressief lijkt te willen profileren (woordvoerder Peter Terryn was ooit actief op het kabinet van een groene minister), zich letterlijk in die retoriek kan terugvinden als het gaat om cipiers, vinden wij opvallend. Het Collectief vergist zich en zou beter moeten weten. Met een steun aan de stakingsacties van de cipiers zou het de belangen van de gevangenen beter verdedigen dan met de kortzichtige en enge visie die het vandaag verdedigt.

    Hieronder vind je de tekst van een open brief van het Collectief voor Gevangenen aan LSP.

    Beste,

    we komen even terug op jullie artikel van 1 april ll. (http://www.lsp-mas.be/lsp/archief/2005/04/01/cipiers.html), waarin jullie het Collectief voor Gevangenen vermelden.

    We zijn niet helemaal gelukkig met de teneur van het artikel en wilden graag onze doelstellingen en visie een beetje duiden zodat er geen misverstanden ontstaan.

    Het Collectief voor Gevangenen stelt zich in eerste instantie twee doelen: enerzijds een stem geven aan de gedetineerden. In de discussie rond veiligheid, overbevolking van gevangenissen, het juridisch apparaat etc. horen we de cipiers, hun vakbonden, politici en academici. Hun visie komt uitgebreid aan bod in de media.

    De gedetineerden zelf hoort men echter nooit. Alsof zij in dit debat geen mening of geen rechten hebben. Het gaat nochtans over meer dan 9000 mensen die zeer goed weten wat er precies in de gevangenissen gebeurt.

    Anderzijds stellen we ons de vraag ‘tot wat dient de gevangenis’. Het neo-liberalisme doet als krampachtige ideologie alle mogelijke moeite de kapitalistische krachtsverhoudingen te behouden of in het voordeel van de bourgeoisie te versterken. Dat dat ten koste gaat van de meest kwetsbare groepen in de samenleving hoeven we niet uit te leggen. Dat het precies maatschappelijk kwetsbare mensen zijn die je terugvindt in de gevangenis evenmin. De gevangenis is in onze ogen een systeem dat specifieke belangen dient. En dat zijn doorgaans niet de belangen van de bevolking in haar totaliteit.

    We maken graag de vergelijking met de VS waar het aantal gevangenen tussen eind ’70 en vandaag meer dan vertienvoudigd is, met name van 250.000 naar 2,6 miljoen. Hierachter zit een logica die sommigen ook in onze contreien graag willen toegepast zien. Wij zullen ons daartegen verzetten. We zijn dus tegenstander van de bouw van meer gevangenissen omdat de ervaring leert dat hoe meer cellen je bijbouwt, hoe meer mensen daarin terechtkomen.

    Gedetineerden zijn mensen met specifieke rechten. De straf die ze ondergaan is de vrijheidsberoving en alleen de vrijheidsberoving. Pesterijen, het ontzeggen van de wandeling, het opsluiten gedurende 24u per dag, het onthouden van werk, het verhinderen van bezoek of overleg met de advocaat horen daar niet bij. Maar we stellen vast dat de penitentiaire beambten zich daar wel aan bezondigen wanneer ze in staking gaan.

    We willen de cipiers hun stakingsrecht absoluut niet ontzeggen en we erkennen dat veel van hun eisen ook in het voordeel zijn van de gedetineerden. Maar dat betekent niet dat de gevangenen gegijzeld mogen worden door de cipiers. En dat is precies wat we de afgelopen weken gezien hebben.

    We hebben de indruk dat de cipiers en hun vertegenwoordigers een corporatistisch tintje hebben en enkel begaan zijn met hun eigen belang. Wij verwachten van progressieve organisaties dat ze verder kijken dan de korte termijnbelangen van hun leden en een maatschappijkritische houding aannemen die het gevangeniswezen in zijn totaliteit durft bevragen. We eisen op zijn minst respect voor de mensenrechten van de gedetineerden. En eigenlijk verwachtten we van een Linkse Socialistische Partij hetzelfde.

    vriendelijke groeten,

    voor het Collectief

  • Stop eenzijdige verzoekschriften en dwangsommen!

    Stakingsrecht onder vuur

    Bij een aantal recente sociale conflicten (AGC – Splintex, AIS-Genk, Fnac,…) werd door het patronaat het gerechtelijk apparaat ingezet tegen stakingsacties. Telkens werd met een eenzijdig verzoekschrift afgedwongen dat er dwangsommen (boetes) opgelegd werden aan stakers die werkwilligen tegenhouden. De verontwaardiging onder syndicalisten blijft enorm groot, maar valt er ook iets te doen tegen de eenzijdige verzoekschriften?

    Geert Cool

    Eerst en vooral moet opgemerkt worden dat eenzijdige verzoekschriften erop gericht zijn om dringende (en “voorlopige”) maatregelen te bekomen op een ogenblik dat het omwille van de omstandigheden niet mogelijk is om een procedure op tegenspraak te voeren (een procedure waarin zowel werkgever als werknemers aanwezig zijn). Het feit dat met een eenzijdig verzoekschrift maatregelen opgelegd worden aan werknemers die niet op de hoogte zijn van de procedure en zich dus niet kunnen verdedigen, wordt in de rechtspraak niet gezien als een inbreuk op de rechten van verdediging.

    Het opleggen van dwangsommen aan een stakingspikket wordt algemeen toegepast, maar is in strijd met het stakingsrecht. Het Europees Comité van Sociale Rechten oordeelde enkele jaren geleden in een verslag over België dat vreedzame stakingspikketten een onderdeel zijn van het gewaarborgd recht op collectieve actie, waardoor dwangsommen tegen zo’n stakingspikket niet aanvaardbaar zijn. Zonder een stakingspikket wordt het stakingsrecht volledig ondermijnd.

    In 2002 werd een petitie opgezet voor het stakingsrecht die getekend werd door 80.000 mensen. Dit vormde mee de aanleiding voor een “herenakkoord” (een niet afdwingbaar akkoord) met het patronaat, waarin die beloofden om bij stakingen een gerechtelijke tussenkomst te vermijden. Dit bleek een lege doos te zijn. Een wetsvoorstel om dwangsommen in sociale conflicten te verbieden, is sinds 26.6.2003 “hangende” in het parlement.

    Het is met andere woorden duidelijk dat we voor de verdediging van het stakingsrecht niet kunnen rekenen op het gerecht, de goodwill van het patronaat of de ijver van “onze” politieke vertegenwoordigers. Terwijl we uiteraard iedere stap voor de verdediging van het stakingsrecht steunen, zal het nodig zijn om een krachtsverhouding uit te bouwen waarmee in de praktijk afgedwongen wordt dat de patroons niet langer durven over te gaan tot het gebruik van eenzijdige verzoekschriften.

    Dat is de centrale les die kan getrokken worden uit het afdwingen van het stakingsrecht op zich. Ook dat was juridisch geen evidentie, werd politiek niet aanvaard,… Het is pas in 1921 dat in voorzichtige bewoordingen het stakingsrecht wettelijk erkend werd en tot op vandaag is er geen wetgeving rond het stakingsrecht. Bepaalde politieke formaties zouden dat wel wel willen. Zo was er in april een wetsvoorstel van de VLD om bij stakingen een referendum te organiseren onder de werknemers, waarbij arbeiders die zich niet neerleggen bij de uitslag van het referendum gemakkelijker kunnen afgedankt worden. Dit wetsvoorstel maakt geen kans, maar het geeft wel aan in welke richting gedacht wordt bij het patronaat.

    De reden waarom er nu quasi geen wetgeving bestaat over het stakingsrecht, is omdat een sociaal conflict afhankelijk is van de krachtsverhouding aan de basis: de actiebereidheid en organisatiegraad van de arbeiders versus het patronaat. Het stakingsrecht is afgedwongen door het recht uit te oefenen, waarbij iedere inbreuk op dat recht zou leiden tot een dermate sterke reactie van de arbeiders, dat het patronaat het niet waagt om te raken aan het stakingsrecht.

    Ook nu is er een bereidheid om te protesteren tegen de inbreuken op het stakingsrecht via eenzijdige verzoekschriften. Maar dat mag niet geïsoleerd blijven per bedrijf. In 2002 werd de woede gekanaliseerd met een petitie voor het stakingsrecht. Dat heeft geleid tot het ‘herenakkoord’ waarmee echter geen stap vooruit gezet is. Een brede campagne over de verschillende sectoren heen blijft nodig; om op die basis voortaan bij ieder eenzijdig verzoekschrift tegen een staking te antwoorden met een uitbreiding van de staking en interprofessionele mobilisatie.

  • JST Europe in Kampenhout met sluiting bedreigd. Een interview.

    Vorige week besliste de Japanse directie dat elektronicabedrijf JST Europe in de industriezone van Kampenhout de deuren zou sluiten. Nadat vorig jaar bij JST al eens 38 jobs verdwenen bij een reorganisatie, staan er nu een 100-tal banen op het spel. Als reactie op de aankondiging van de sluiting vond vorig weekend een bedrijfsbezetting plaats. We hadden een gesprek met Christel Geerinckx van het ABVV.

    Interview door Alex, LSP-Keerbergen

    Wat is er vorige week allemaal gebeurd?

    Vorige week woensdag was er een ondernemingsraad, waarbij er redelijk goed nieuws verkondigd werd over aanwervingen die zouden gebeuren, en dat er dus naar nieuwe mensen moest worden gezocht. Donderdag echter werd er een speciale algemene ondernemingsraad bijeengeroepen, waarop de algemene directeur zijn ontslag indiende. Er zou dus moeten gezocht worden naar een geschikte opvolger.

    Vrijdag werd op de ondernemingsraad gemeld dat er een e-mail vanuit Japan (waar de hoofdzetel van het bedrijf gevestigd is) gestuurd was, waarin stond dat het bedrijf zou sluiten. De schok was erg groot toen we dit te horen kregen, aangezien dit een grote ramp was voor verschillende personen.

    Daarop hebben we alle werkenden samengeroepen om actie te voeren. De namen van alle arbeiders werden op papier gezet, samen met de uren dat ze aanwezig konden zijn. Op die basis werd een planning opgemaakt om het bedrijf 24u op 24 te bezetten. Het bedrijf maakt specifieke items die niet in andere vestigingen of andere bedrijven worden geproduceerd. Dat onderdeel van de productie hebben we dus zeker geblokkeerd.

    Vrijdag werd ons ook meegedeeld dat de algemene directeur van de vestiging in het Verenigd Koninkrijk de situatie met ons zou komen bespreken. Ook lopen er momenteel een 3-tal Japanners rond die zijn overgevlogen. We hebben alvast geëist om met beëdigde vertalers te werken.

    Na de onderhandelingen van maandagmorgen werd de beslissing tot een bedrijfssluiting herroepen. We hebben namelijk meer werkzekerheid geëist maar ook een morele schadevergoeding. Daarop was er een stemming over het al dan niet weer gaan werken waarbij 28 mensen voor waren en 14 tegen. Gisteren hebben we bij de onderhandelingen geen werkzekerheid gekregen. Er was wel een intentieverklaring. Momenteel zijn er nog steeds onderhandelingen aan de gang.

    Maakte het bedrijf winst?

    Het draaide eerder op break-even.

    Hoeveel werknemers telt het bedrijf?

    Alles samen gaat het om een 100-tal werknemers.

    Werd er in het bedrijf regelmatig vergaderd door de leden en de militanten van de verschillende vakbonden?

    We hadden geen militantenvergaderingen, daar zijn we te klein voor. Het was echter wel zo dat de verschillende vakbondsafgevaardigden met elkaar overlegd hebben over de situatie.

    LSP steunt de strijd voor jobs en spreekt zich uit tegen de aangekondigde ontslagen bij JST-Europe. We denken dat het belangrijk is dat de arbeiders in het bedrijf hun eisenplatform niet afzwakken en hun strijd versterken door banden te smeden met andere bedrijven in de buurt of sectoren waar acties plaats vinden. De patronale arrogantie moet beantwoord worden!

  • BBTK BHV. Ter verdediging van de vakbondsdemocratie

    Op 31 mei en vrijdag 17 juni houdt de BBTK-BHV een uitzonderlijk statutair congres. Men stelt ons een statutenwijziging voor, in het bijzonder van artikel 12 en de oprichting van een nieuwe structuur, het « Coördinatiecomité van de afdeling ». Tijdens het tweede deel van het congres, voorzien voor 17 juni, zullen de kandidaten voor deze nieuwe structuur verkozen worden.

    LSP-Pamflet

    Zo eindigt de voogdij door BBTK-nationaal die was ingesteld na de onstatutaire en ondemocratische verwijdering van algemeen secretaris Albert Faust.

    De Linkse Socialistische Partij heeft Albert Faust nooit kritiekloos gevolgd. Verschillende malen waren we het oneens met hem. Niettemin hebben we steeds erkend dat Faust zich resoluut ter linkerzijde van het vakbondsapparaat bevond. In de jaren 70 heeft hij bijvoorbeeld een migrantencommissie opgericht, hij organiseerde solidariteitscampagnes met ontslagen vakbondsafgevaardigden, of dat nu bedienden waren of arbeiders. Het was ook Albert Faust die besliste de zetel van het VBO te bezetten ter verdediging van de vakbondsrechten, die de 13 van Clabecq steunde tijdens hun proces, die het Palestijnse volk steunde in haar strijd tegen de Israëlische bezetting en die op 1 mei feesten organiseerde waar heel links welkom was.

    Albert was populair en liet zich niet afkopen. Om hem uit de weg te ruimen moest hij dus besmeurd en gebroken worden. In de maanden erna werden tientallen militanten, afgevaardigden, vrijgestelden en personeelsleden van BBTK-BHV eveneens uitgeschakeld. Zonder daarom de hele zaak uit te spitten, had men mogen verwachten van een vakbond die zichzelf en haar verleden respecteert, dat die minstens een balans zou opmaken van de periode onder voogdij door de situatie vandaag te vergelijken met die voorafgaand aan de voogdij. Helaas, niets daarvan.

    Er is nochtans heel wat veranderd. De principeloze alliantie tegen Faust is uit elkaar gevallen. Thierry Nollet, voormalig secretaris van de sector Financiën, samen met zijn companen Christian Roland, Eric Vandersmissen, Hendrik Vermeersch en Jean-Marie Frissen één van de aanstokers tegen Faust, heeft intussen nieuwe beschuldigingen van geldverduistering geuit, deze keer tegen Christian Roland. Dat is uitgemond in het ontslag van Nollet. In tegenstelling tot Faust kreeg Nollet wel de kans zich te verdedigen voor het uitvoerend comité en hij is vertrokken met een stevige gouden handdruk, onderhandeld door zijn vader. Hij werkt nu als raadsman voor een patronaal sociaal secretariaat. Tijdens de voogdij hebben de PS en de SP.a opnieuw de controle verworven over BBTK-BHV. Het 1 mei-feest op het Rouppeplein, dat open stond voor iedereen, werd afgelast. Sindsdien moeten linkse militanten in BBTK-BHV zich koest houden. Het syndicale debat heeft plaats gemaakt voor persoonlijke aanvallen en zelfs bedreigingen.

    Een congres dat niet beantwoordt aan de statuten

    We moeten helaas vaststellen dat de organisatie zelf van dit congres reeds een aanslag is op de vakbondsdemocratie. Slechts 288 gemandateerden kunnen deelnemen. Artikel 2 van de statuten zegt nochtans in onbetwistbare bewoordingen dat « Het congres is samengesteld uit afgevaardigden van de vergaderingen van de beroepssectoren, naar rata van één afgevaardigde per 100 aangeslotenen, met dien verstande dat elke beroepssector recht heeft op één afgevaardigde in het Congres. » Aangezien BBTK-BHV meer dan 75.000 leden telt, veronderstelt dit een congres met minstens 700 afgevaardigden. Het valt te betwijfelen of iedere sector wel degelijk beroepsvergaderingen heeft georganiseerd voor dit congres. We hebben vastgesteld dat dit niet het geval was in alle sectoren. Wie heeft dan beslist over de mandaten? Het gaat hier over een statutair congres. Het minste dat men kan verwachten, is het naleven van de bestaande statuten tot hun vervanging door andere, bediscussieerd en gestemd op een statutair samengesteld congres. Per slot van rekening zou een congres een gelegenheid moeten zijn om een zoveel mogelijk leden te betrekken. Dat is helaas onmogelijk op een congres van 3 tot 4 uur. Men had dit congres kunnen aanwenden om werkgroepen te creëren zodat een maximaal aantal militanten actief betrokken worden en om samenwerking tussen militanten van verschillende sectoren te bevorderen. Die kans werd gemist.

    Centralisatie in handen van het apparaat

    Een blik op de voorgestelde statutenwijzigingen doet het ergste vermoeden. Men stelt onder andere voor om alle militanten uit te sluiten van de post van Voorzitter. Men schrijft letterlijk: « de functie van Voorzitter is enkel toegankelijk voor verantwoordelijke secretarissen en bestendige secretarissen. De Voorzitter wordt door een statutair congres verkozen voor een periode van 4 jaar. » De voorzitter wordt dus nog wel verkozen door het congres, maar de keuze wordt beperkt tot de secretarissen. Hij wordt verkozen voor een periode van 4 jaar zonder mogelijkheid om hem terug te roepen. Alsof dat niet volstond voegt men eraan toe « De functies van Ondervoorzitter (men stelt er 3 voor) zijn enkel toegankelijk voor leden van het secretariaaat met uitzondering van de propagandisten. Zij worden door het Uitvoerend Comité verkozen voor een periode van 2 jaar met stilzwijgende verlenging mits het akkoord van het Secretariaat van Bestendigen. » Dat is niet niets inzake centralisatie, militanten en afgevaardigden uit de bedrijven zullen niet veel meer in de pap te brokken hebben.

    Tenslotte, niet langer het Uitvoerend Comité, maar « Het volledig Secretariaat van Bestendigen beschikt over een beslissende en controlerende macht over onder andere aanwervingen, verplaatsingen, ontslagen, bevorderingen en loonsverhogingen van elk personeelslid. » Waarom die verandering? Vinden de secretarisssen het vervelend als militanten weten dat ze een veelvoud verdienen van het loon van de meerderheid van de leden? Dit is schrijnend, net nu steeds meer aandacht wordt geschonken aan de publicatie van het vermogen van politici en de lonen van bedrijfsleidingen. We hadden juist kunnen aaantonen dat de vakbonden geen schrik hebben om het loon van een secretaris te publiceren om alle verdenkingen uit de weg te ruimen.

    In artikel 9 stelden de oude statuten « Het Uitvoerend Bureau stelt, onder andere, de bezoldigingen voor van de leden van het Secretariaat en van het personeeel van de organisatie en legt zijn voorstellen voor aan het Uitvoerend Comité! Dit Bureau is samengesteld uit de leden van het Secretariaat en uit 12 effectieve leden die worden verkozen door de vergaderingen van de beroepssectoren, in eventredigheid met het aantal aangeslotenen per sector; de samenstelling van het Bureau wordt geratifieerd door het Congres. » Het lijkt alsof het voorstel om een coördinatiecomité op te richten het uitvoerend bureau overbodig moet maken. Daarin zaten ook afgevaardigden van het terrein.

    We roepen alle deelnemers aan dit congres op die ondemocratische statutenwijziging te verwerpen

    Om LSP te contacteren: eric@lsp-mas.be of 02/345.61.81. LSP/MAS, PB 131, 1080 Molenbeek. www.socialisme.be

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping