NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Onrust in het onderwijs. Meer middelen nodig!

    “De onrust in het onderwijsveld is groot, en groeit nog”, zo staat in de inleiding van de persmap die de onderwijsvakbonden op 31 augustus publiceerden onder de titel ‘Naar een vertrouwensbreuk?’. De tekst neemt de besparingsplannen van Vlaams minister Vandenbroucke op de korrel en weerlegt diens leugenachtige mediacampagne van de afgelopen maanden. Toch blijft het wachten op een actieplan dat de vergelijking met de omvang van de besparingen kan doorstaan.

    Simon Van Haeren

    De hele zomer probeerde de minister de publieke opinie te bespelen met valse en verwrongen cijfers. Zo beweerde hij onterecht 600 miljoen euro extra te zullen investeren in onderwijs. Waarom die leugens? De minister beseft dat er verzet tegen zijn besparingen zal komen en wil zich nu reeds indekken. Het massaal uitsmeren van leugens in de media is een tactiek om het onderwijspersoneel te isoleren bij de rest van de bevolking. De regering zal niet nalaten de besparingen op de sociale zekerheid en de pensioenen te gebruiken om het onderwijs af te schilderen als een ‘verwende sector’.

    De cijfers van de bonden daarentegen leggen bloot wat iedereen die in het onderwijs actief is al lang weet. De afgelopen decennia werd er bespaard – de werkdruk stijgt, de pensioenleeftijd werd verhoogd, de kwaliteit van de gebouwen en het materiaal gaat achteruit en het kan niet anders dat ook het niveau van het onderwijs ondermijnd wordt. Vandenbroucke doet daar nog eens een paar flinke scheppen bovenop.

    In termen van werkgelegenheid betekent het plan van VDB het verlies van 1534 voltijdse banen plus het afschaffen van de vervangingspool (nog eens 2000 banen). Minder mensen en steeds maar nieuwe taken en zwaardere verantwoordelijkheden waar geen extra omkadering tegenover staat. Het kan niet anders dan dat de werkdruk stilaan een kookpunt bereikt. En toch ontkent de regering dat er een personeelstekort is in het onderwijs…

    7% van het BRP voor onderwijs!

    De vakbonden eisen dat het onderwijsbudget opgetrokken wordt naar mínimaal 7% van het BRP (Bruto Regionaal Product), wat ze een noodzakelijke investering noemen om het onderwijs in stand te houden. Tussen de jaren ’70 en nu zijn de investeringen teruggevallen van méér dan 7% van het BNP (toen nog een nationale bevoegdheid) tot ongeveer 4% vandaag. Het gaat dus eigenlijk om het rechtzetten van 20 jaar onderfinanciering.

    Daarbij moet nog een belangrijke voorwaarde worden gesteld, namelijk dat de tekorten in het onderwijs niet worden opgevuld met privékapitaal zoals de regering het zou willen. Dat zou immers de privatisering van het onderwijs betekenen. De VS kan daarbij als voorbeeld dienen: 2/3de van de onderwijsmiddelen komen daar van geld van bedrijven. De gevolgen zijn er naar.

    Waar wacht de vakbondsleiding op? Tijd voor actie!

    Ondanks de omvang van de besparingen weigert de vakbondsleiding op te roepen voor serieuze acties. Tijdens de zomer werd de militanten gevraagd om ‘zich klaar te houden’, nu vragen we ons af waar het tegenoffensief blijft. Enkel op 5 oktober – Dag van de leerkracht – wordt er een ‘ludieke actie’ gepland aan enkele scholen in de regio Leuven (het arrondissement van de minister), waarbij symbolisch zakjes met een appel en een ei zullen worden uitgedeeld.

    VDB heeft zich er al op voorbereid en voert zelf campagne: hij zal op de ‘Dag van de leerkracht’ een dagje voor de klas gaan staan. Zo krijgen we een gezellig onderonsje tussen vakbondsleiding en minister. Denkt de vakbondsleiding dan dat leerkrachten nog in Sinterklaas geloven? Als we onze eisen willen binnenhalen zal er voor gestreden moeten worden. Wij willen geen appels en eieren, maar een 24-urenstaking met een campagne naar de leerlingen en de ouders toe die uitlegt waarom 7% van het BRP voor onderwijs noodzakelijk is.

  • Strijdbare interprofessionele militantenraad ABVV-Scheldeland

    Op maandagavond 26 september vond in het ABVV-gebouw op de Vrijdagmarkt te Gent een massaal bijgewoonde interprofessionele militantenraad plaats. Rudy De Leeuw, federaal secretaris, bracht er voor een volgepakte zaal, verslag uit van de standpunten ingenomen door het ABVV naar aanleiding van de regeringsnota over de eindeloopbaan, pensioenen en financiering sociale zekerheid. Hij presenteerde er de 11 punten die het ABVV in de onderhandelingen naar voor zou brengen.

    Bart Vandersteene

    De hoge opkomst drukt natuurlijk uit dat er in de komende dagen en weken veel op het spel staat voor de werkenden en hun gezinnen. Maar de aankondiging van een mogelijke 24-urenstaking op 7 oktober zal zeker geholpen hebben bij de mobilisatie. De sfeer was strijdbaar en vastberaden. Iedereen begreep waar het over ging en dat een stakingsactie absoluut noodzakelijk is om de aanval op onze pensioenen en onze sociale zekerheid tegen te gaan.

    De kameraden die vanuit de zaal het woord namen brachten stuk voor stuk belangrijke elementen aan de discussie. Een eerste spreker vroeg zich af waarom de socialisten in een regering zitten die enkel liberale maatregelen neemt. Hij refereerde naar Luc Vanneste (kabinetchef van Freya Vandebossche en oud-secretaris ABVV Textiel) die vorig jaar op een vergelijkbare bijeenkomst beweerde dat er geen sprake was dat de brugpensioenleeftijd zou worden opgetrokken. De spreker maakte de bemerking dat die uitspraak wellicht gold als een zoethoudertje om de vakbonden te sussen net voor de onderhandelingen over een Interprofessioneel Akkoord en de CAO’s in de sectoren.

    Andere militanten gingen in op de de situatie in de openbare diensten, die in de nota evenzeer aangevallen worden. Er werd gesproken over de nood aan arbeidsduurvermindering als enige oplossing voor de werkloosheid, over de nood aan een vermogensbelasting om de sociale zekerheid te financieren enz. Eén spreker reageerde op het ondermijnen van de werk-en loonvoorwaarden door het gebruik van interimarbeid. Hij gaf het voorbeeld van Fina waar een werknemer ploegbaas werd in een situatie waar hij enkel via contracten van bepaalde duur had gewerkt. Velen spraken vanuit hun persoonlijke ervaring over de problematiek van de eindeloopbaan. Verschillende spreker gingen ook in op de politieke discussie over welk soort samenleving we wensen, hoe we de basis van onze sociale zekerheid kunnen beschermen.

    LSP-militant Kristof Bruyland kreeg een krachtig applaus wanneer hij terecht een aantal pijnpunten naar voor bracht. Kristof wees op de noodzaak om deze stakingsactie niet gewoon te benutten om wat stoom af te laten. Maar om op basis van een uitgewerkt actieplan de militanten en leden voor te bereiden op een confrontatie met de regering. Geen enkele partij in de regering verdedigt de standpunten van de vakbonden. Om het 11-puntenplan van het ABVV af te dwingen zal het misschien noodzakelijk zijn om de staking aan te gaan tot de regering ten val komt. Hiermee gaf hij duidelijk uitdrukking aan gevoel dat leefde in de zaal dat eens we de strijd aangaan, we ze ook goed moeten voorbereiden en eerlijk zijn over tot waar het ons kan leiden.

    Uit het antwoord van Rudy De Leeuw viel duidelijk op te maken dat de leiding van het ABVV onder druk staat van haar basis om tot actie over te gaan. Maar tegelijkertijd kan je tussen de regels ook al lezen hoe ze eventueel bereid zijn om compromissen te sluiten. Hij stelde dat het ABVV de regering vandaag 1 op 10 gaf en dat dit, zoals op school, duidelijk onvoldoende is. Hij zei dat er telkens opnieuw zal geëvalueerd worden. De vraag is dan ook of de ABVV leiding bereid zal zijn om de reging te delibereren vanaf een 4 op 10. Of ze belangrijke punten uit de afbraaknota van Van den Bossche zullen slikken om op andere punten tijdelijk zaken te behouden. De basis lijkt alvast aandachtig de ontwikkelingen te volgen en leek niet bereid tot enig compromis.

  • Liberalisering spoorwegen. Blairisme waart door het Europees Parlement

    Onlangs stonden er een aantal voorstellen in de krant die op dit moment besproken worden in het Europees parlement. Men wil spoormaatschappijen verplichten om een compensatie aan reizigers te betalen als er vertragingen zijn. Als we sommige SP.a Europarlementariërs mogen geloven passen die in Europese plannen om het reizigersvervoer aantrekkelijker te maken. In één en dezelfde adem, zonder blikken of blozen, nemen de Europarlementariërs de liberalisering van de spoorwegen er dan maar even bij, zo lijkt het.

    Karel Mortier, artikel overgenomen vanop links-socialisme.blogspot.com

    Dit doet ons vermoeden dat de liberalisering van de spoorwegen de essentie is en de voorgestelde compensaties aan reizigers eerder het middel zijn – of rookgordijn – waarmee ze die liberalisering zullen verkopen aan "de mensen". En zoals we van Steve Stevaert hebben geleerd: “Socialisme is wat goed is voor de mensen.” Wie zou er dan als "socialist" tegen de liberalisering van de spoorwegen kunnen zijn?

    Zou men er niet beter gewoon voor zorgen dat dergelijke problemen tot een minimum beperkt blijven, in de plaats van al die nieuwe rompslomp en regeltjes in het leven te roepen? Waren het trouwens de liberalen niet die stelden dat er teveel wetjes en regeltjes zijn? Veel treinen hebben vertraging door gebrekkig onderhoud. Het lijkt me dan ook verstandiger om vertragingen te voorkomen door voldoende te investeren en tijdig nieuw materieel aan te kopen. Dit is beter dan te genezen als het kalf al verdronken is en mensen op een trein staan te wachten die niet komt, omdat hij ergens in panne staat en er geen vervanging ter beschikking is.

    Misschien is deze vraag in de toekomst niet meer zo simpel als hij nu lijkt – als er ook andere spoormaatschappijen op de Belgische sporen zullen rijden. Enfin, die rijden er nu al, maar dat zijn voornamelijk goederen en een aantal internationale verbindingen. Advocaten kunnen zich wellicht nu al opwarmen aan een pak extra klanten als straks de eerste discussies ontstaan over wie nu verantwoordelijk is voor de vertraging, en wie moet opdraaien voor de kosten. Infrastructuurbeheerder? Vervoermaatschappij A of B? Verzekering die of dat?

    In die zin is de visie die achter het hele systeem zit de liberale essentie zelve. Alleen zullen de sociaal-democraten zich wellicht weer van de domme houden en er één of ander progressief verhaal aan verbinden. De mensen dit, de mensen dat. U kent het ondertussen wel. Alles wat vroeger vanzelfsprekend was, moet nu in regeltjes worden gegoten. Om als het moment aangebroken is alle controle uit handen te geven en over te laten aan de markt.

    De liberale logica die erachter zit – voor zover zoiets bestaat uiteraard – is dat als maatschappijen moeten betalen als ze niet stipt rijden, ze daardoor minder winst zullen maken en dus meer inspanningen zullen doen om stipter te rijden. Wat echter als straks blijkt dat het voordeliger is om reizigers een compensatie te geven als er iets fout loopt dan te investeren in onderhoud? Want dit is het soort afwegingen dat managers zullen maken – en wellicht al maken – als winst prioriteit nummer 1 wordt van een organisatie. En niet zozeer de kwaliteit van de dienstverlening, de tevredenheid van de gebruikers, laat staan die van het personeel.

    Wat als treinbestuurders onder druk worden gezet om, ten koste van de veiligheid, die stiptheid alsnog na te komen? Uit voorbeelden in Groot-Brittanië blijkt dat het uiteindelijk toch de belastingbetaler is die zal moeten betalen. Ofwel doordat men het risico op een schadevergoeding in de kostprijs van het ticket opneemt. Ofwel moet de belastingbetaler opdraaien voor de puinhoop die door de liberalisering werd aangericht. De Britse staat betaalt nu meer aan de spoorwegen dan toen het nog een staatsbedrijf was…

    Uiteraard kan men zich ook een aantal vragen stellen bij de praktische implementatie van dit systeem. Nu al is het zo dat de spoorwegen soms op een creatieve manier omgaan met vertragingen om hun doelstellingen te halen. Wat zal het in de toekomst worden? Een andere vraag is hoe men zal bepalen wie in aanmerking komt voor een compensatie en wie niet? In het voorstel zou men pas in aanmerking komen voor een compensatie als de trein meer dan een uur vertraging heeft. Hoe zal men bepalen dat iemand net op die trein aan het wachten was? Die persoon kan evengoed de bedoeling hebben gehad om een trein later te nemen. Is het mogelijk om op basis van de bestaande treintickets dit te bepalen? Ik vul mijn Go-Pass pas in op het laatste moment – meestal pas op de trein, wat niet toegelaten zou zijn, maar bon. Moeten we in de toekomst met z’n allen op voorhand een plaats in een trein boeken, zoals dat voor internationale verbindingen op dit moment al meestal het geval is?

    Het wordt pas echt genant als blijkt dat niemand minder dan Tony Blair, opnieuw de chou-chou van liberaal Europa nu de concurrentie in Duitsland het wat laat afweten, van de liberalisering van de spoorwegen één van de prioriteiten heeft gemaakt van het Brits voorzitterschap van de EU. Dit terwijl de liberalisering van de Britse spoorwegen niet bepaald een groot succes genoemd kan worden. Ondanks het feit dat een meerderheid van wat nog rest van de Labour Party voor de hernationalisering van de spoorwegen is, wil Blair blijkbaar van de gelegenheid gebruik maken om de rest van Europa te laten proeven van zijn expertise. Misschien dat dit zijn manier is om de "achterstand" van de Britse spoorwegen in te halen en het aantal doden per km tot het Europees gemiddelde terug te brengen? Je kan zeggen wat je wil van Blair, maar niet dat hij niet probeert om zijn verkiezingsbeloften na te komen.

    Deze plannen komen op een moment dat men in Frankrijk – een land dat terecht wordt gezien als een pionier op vlak van de spoorwegen – bezig is om een zwaar besparingsprogramma in te voeren in de spoorwegen. Al het geld gaat naar de dure hoge snelheidsverbindingen en de op comfort gestelde zakenreizigers tussen de grote steden en Parijs. Dit gaat ten koste van de regionale verbindingen en de lijnen waar geen geld mee te verdienen is. Lijnen die vooral gebruikt worden door "het plebs". Dit is een Europees fenomeen. Behalve in het land van Blair, waar er (nog) geen hoge snelheidsverbindingen zijn, en waar men heeft bespaard omdat dat nu eenmaal de mode was en openbaar vervoer geen prioriteit was.

    In België komt daar nog eens bij dat men om de Maastrichtnormen te halen de hogesnelheidslijnen heeft laten financieren door de NMBS en niet door de overheid, zoals dat in andere landen het geval was. Hierdoor ging de NMBS jarenlang gebukt onder een loodzware schuldenlast, zonder dat de overgrote meerderheid van de reizigers die dagelijks gebruik maakt van de spoorwegen enige verbetering merkte. Recent heeft de overheid de beslissing genomen om een deel van die schuldenlast over te nemen, maar dit heeft wellicht meer te maken met de voorbereiding op een eventuele (gedeeltelijke) privatisering van de spoorwegen dan met het verbeteren van de kwaliteit en het aanbod voor de reizigers. Investeerders investeren nu eenmaal liever in een onderneming met weinig schulden, dan in een bedrijf dat permanent dreigt te bezwijken onder haar schuldenlast.

    Vergelijkbare operaties zijn bezig bij De Post, die men ook volop aan het klaarmaken is om te verkopen. De rode draad doorheen de hele operatie is een privatisering van de winsten, terwijl de lasten verder door de gemeenschap moeten worden gedragen of gewoon worden afgebouwd, zoals het geval is met de regionale spoorverbindingen in Frankrijk. Of dit nu allemaal leuk is voor "de mensen", daar ben ik nog niet zo zeker van.

    Update

    Vandaag heeft men in het Europees parlement met een meerderheid van maar liefst 401 tegen 211 beslist dat de lidstaten de internationale spoorverbindingen tegen 2008 moeten openstellen voor concurrentie. Voor de nationale verbindingen moet dat tegen 2012 zijn gebeurd. De Belgische Europarlementsleden van de Groenen, sociaal- en christen-democraten zouden tegen hebben gestemd. Volgens Said El Khadraoui (SP.A) is dit "een sprong in het onbekende” en "een blinde liberalisering waarvan de concrete gevolgen op het spoorweglandschap in de lidstaten vooraf niet bestudeerd zijn”. Daarmee zegt ie echter niet dat ie tegen de liberaliseringen is. Het kan best dat ze wisten dat dit voorstel toch een grote meerderheid zou halen en dan maar besloten om de verantwoordelijkheid voor eventuele problemen nu al van zich af te schuiven, zoals ze dat in het verleden al zo vaak hebben gedaan.

    De sociaal-democraten waren ook tegen de liberalisering van de Post, maar achteraf hebben ze zich wel omgetoverd tot de vurigste “hervormers” of "reformers" zoals Blair zou zeggen. Aan de andere kant is het ook een feit dat men in België al bezig was om de NMBS voor te bereiden op de liberalisering van het treinverkeer, nog voor men erover had gestemd. Echt als een verrassing zal de uitslag van de stemming dus niet komen. Wat wel opvallend is, is dat het Europees Parlement verder wil gaan dan de Europese Commissie. O ja, waarom wil men de spoorwegen liberaliseren, dit wil ik u niet onthouden. “Meer concurrentie is de laatste reddingsboei voor het tanende spoorvervoer in de strijd met het meer vervuilende verkeer op de weg.” Nog zo eentje en het is pas echt Kerstmis. Misschien zou het geen slecht idee geweest zijn mochten die parlementariërs eerst eens de trein hebben genomen, vooraleer ze overgingen tot stemming. Het voorstel moet nu nog goedgekeurd worden door de regeringsleiders, maar dat zal wel lukken zeker?

  • Brugpensioenen: naar een algemene staking?

    Zowel ABVV als ACV reageren negatief op de oriëntatienota van de regering inzake de brugpensioenen. Er wordt een grondige aanpassing van de voorstellen geëist, zoniet komt er een nationale 24-urenstaking. Die harde vakbondstaal komt er vooral onder druk van de basis die geen herhaling wil van het scenario van de onderhandelingen over de loonnorm en het Interprofessioneel Akkoord.

    De regeringsnota is misschien iets vager dan de eerdere nota van minister Van den Bossche, maar vanuit de regeringsverklaringen in de media blijkt dat het uiteindelijk op een harde aanval op de brugpensioenen blijft neerkomen. Van den Bossche verklaarde dat de brugpensioenleeftijd naar 60 moet, wat een concrete invulling is van de vage formulering dat de “leeftijdvereiste” ter discussie wordt gesteld. Ook andere formuleringen zullen op deze manier ingevuld worden met een scherpe aanval. De enige onderhandelingsruimte die aan de vakbonden gelaten wordt, is om te bepalen hoeveel zal worden bespaard.

    Het uitgangspunt van de regeringsnota is volgens ons fout. Op een ogenblik dat er massale jongerenwerkloosheid heerst en arbeiders door de toenemende flexibiliteit en prestatiedruk vroeger opgebrand zijn, moet de discussie gaan over het verdelen van het beschikbare werk en niet over het langer laten werken van diegenen die werk hebben.

    Voormalig SP.A-voorzitter Stevaert vatte het regeringstandpunt samen door een vergelijking te maken met een auto. Hij stelde dat het eindpunt van een wagen bepaald wordt door de kilometerstand en niet door het bouwjaar, waarmee hij wilde aangeven dat de duur van de loopbaan moet bepalend zijn en niet de leeftijd van werknemers. Daarmee gaat hij voorbij aan wat geëist wordt van werknemers, het parkoers dat vandaag door veel arbeiders afgelegd wordt is niet zo gemakkelijk als de carrière van een provinciegouverneur. En waarom zouden we oude auto’s kapotrijden als er massa’s nieuwe auto’s ongebruikt klaar staan?

    Iedere aanval op de brugpensioenen en de pensioenen moet worden afgewezen. Xavier Verboven van het ABVV heeft gelijk als hij stelt dat enkel de tekst van de regering mag veranderen. De ABVV-leiding heeft eindelijk een mandaat gekregen om tot actie over te gaan. Daarbij wordt gekozen voor een nationale 24-urenstaking op 7 oktober, wellicht in samenwerking met het ACV.

    Het zou de eerste algemene staking zijn sinds het Globaal Plan in 1993. Toen ging het land plat op 24 november 1993 als protest tegen de besparingen van de regering-Dehaene. De acties eind december 2004 gaven aan dat er vandaag een enorme actiebereidheid is bij de vakbondsbasis. De leiding moet daar rekening mee houden en radicaal naar voor komen. Maar woorden volstaan niet. Eén actie volstaat niet, als er geen vervolg komt. Dat is de belangrijkste les van de acties tegen de patronale voorstellen voor het Interprofessioneel Akkoord. Toen werd één betoging georganiseerd, schrok de vakbondsleiding van de opkomst en kwam er geen vervolg.

    Dat moet worden vermeden door te werken aan actieplan waarin de basis actief betrokken wordt. Er zal nood zijn aan regionale informatiebijeenkomsten en protestacties. Vanuit een algemene 24-urenstaking op 7 oktober kan daaraan gewerkt worden, maar dan moet er op 7 oktober een actieplan naar voor gebracht worden. Regionale en sectorale acties die leiden naar een nieuwe algemene staking van langere duur, zullen daarbij noodzakelijk zijn.

  • Roep om actie tegen aanvallen op brugpensioenen wordt luider!

    De regering stelde aanvankelijk dat haar oriëntatienota vooral een aantal stimulansen en bonussen bevat om mensen langer aan het werk te houden. Wie de regeringsnota aandachtig leest, merkt echter dat er wel degelijk sprake is van een aanval op het brugpensioen. Wel wordt aan de vakbonden de ruimte gelaten om in te vullen in welke mate dit kan. Dat is onaanvaardbaar.

    Minister Van den Bossche geeft nu toe dat er wel degelijk reeds concrete voorstellen zijn om de leeftijd voor het brugpensioen op te trekken van 58 jaar tot 60 jaar in 2012. Ze verklaarde dat na een ontmoeting tussen de regering en de top van de werkgeversfederatie VBO. Het concrete voorstel werd niet in de oriëntatienota opgenomen omdat het tot teveel protest van de vakbondsbasis zou leiden… Hiermee bevestigt Van den Bossche onze stelling dat de oriëntatienota een poging is om de aanvallen op het brugpensioen wat te verpakken.

    Vanuit een aantal vakbondscentrales wordt gesteld dat er nood is aan een nationale actiedag op 7 oktober. De metaal en de textielcentrales van het ABVV brengen dat idee naar voor. Een dergelijke nationale actiedag zou inderdaad een nuttig onderdeel kunnen vormen van een uitgewerkt actieplan waarmee de regeringsvoorstellen volledig van tafel kunnen worden geveegd. Daarbij is het noodzakelijk dat er niet rap-rap een slecht georganiseerde éénmalige actie komt, maar dat er een goed voorbereide actie als onderdeel van een actieplan naar voor wordt gebracht.

    Ongetwijfeld zal de steun daarvoor bij de ABVV-basis groot zijn. Eerder deze maand was er in Antwerpen een militantenvergadering over het eindeloopbaandebat waarbij de basis bijzonder veel nadruk legde op de noodzaak van actie. Ook in Charleroi was er een bijeenkomst van ABVV-leden waarbij de roep om actie erg luid weerklonk.

    Vandaag zal het ACV zich uitspreken over de oriëntatienota, maar er moet worden opgemerkt dat alvast een aantal “breek- en knelpunten” behouden blijven. Die punten werden door het ACV naar voor gebracht naar aanleiding van de eerste nota van minister Van den Bossche. Zo wordt het tijdskrediet niet verbeterd, wordt voorgesteld om de bijdragen op de Canada Dry te verhogen tot boven het niveau van een brugpensioen, de leeftijdsbarema’s worden in vraag gesteld, oudere werklozen moeten beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt,… Wij zien minstens 4 of 5 van de 13 breek- en knelpunten terugkomen in de oriëntatienota van de regering. Zullen die punten effectief als breekpunt gebruikt worden door het ACV?

    De roep om actie is groot en moet worden beantwoord door de vakbondsleiding. Waar wordt op gewacht om een reeks actiedagen af te kondigen gecombineerd met algemene ledenvergaderingen in alle regio’s om daar de basis te informeren en ook een gedetailleerd actieplan op te stellen?

  • Georoute, Poststation, “Cleaning“, aanval op brugpensioen,…. Nood aan gezamenlijke actie!

    Georoute, Poststation, “Cleaning“, aanval op brugpensioen,….

    Hieronder publiceren we een uitgave van het pamflet ‘Model 9’, dat geproduceerd wordt door postmannen en postvrouwen van LSP. Er wordt ingegaan op de aanvallen op alle verworvenheden onder meer in de CAO-voorstellen. Daartegenover is het noodzakelijk dat er gezamenlijke acties komen van alle werknemers van De Post op hetzelfde moment.

    MODEL 9, Info- en Discussiebulletin van/voor werknemers aan De Post

    > PDF-versie

    Debat over De Post in het parlement

    Op 29 juni 2005 debatteerde de Belgische Kamer van volksvertegenwoordigers over de situatie van De Post. Johnny Thijs vertelde er dat de “toestand van De Post sinds november 2003 in positieve zin is geëvolueerd”. Er is een “sterke kostenbeheersing” gerealiseerd, “voornamelijk ten gevolge van een natuurlijke afvloeing van meer dan 3.000 eenheden, van 38 630 … naar 35 760”. Hij geeft toe dat de “verwachte volumedaling van de briefwisseling” wel is “uitgebleven”. Er zijn 3 “moderniseringsprojecten”(lees besparingen op het personeel): Poststation in 1300 kantoren, een reorganisatie van 1432 kantoren in het kader van het programma “cleaning” en Georoute dat in alle distributiekantoren toegepast moet worden. Deze “moderniseringen” werden volgens Johnny Thijs “succesvol afgerond”, een grote leugen aangezien er in talloze kantoren ontevredenheid heerst en stakingen uitbreken omdat de werkdruk onhoudbaar wordt. In een Brussels kantoor zijn 2 postmannen op de vuist gegaan voor een postzak.

    De “moderniseringen” zijn zeker niet in het belang van de postmannen en postvrouwen en ook niet van de klant. Postkantoren die niet opbrengen, “rendabel zijn” heet dat, moeten dicht. Johnny Thijs beweert dat “slechts 300 op 1300 postkantoren rendabel zijn”. Hij zegt dat “een ruime meerderheid van de postkantoren verlieslatend is en dat in een geliberaliseerde markt het niet langer houdbaar is dat de sector postbehandeling de lasten van de verliezen van de postkantoren draagt”. Er zal dus nog personeel afvloeien. Postkantoren zullen samengevoegd worden of sluiten, en mobiele postkantoren zullen opgestart worden. Dit toont nog eens aan dat de “moderniseringen” niet in het belang van de klant en de werknemers zijn. Maar hiermee eindigt het niet: georoute II en georoute III zijn op komst!

    Johnny Thijs ergert zich aan het feit dat op “onbegrijpelijke wijze in sommige kantoren het absenteisme een sprong van 10% naar 30% neemt”. Aan de werkdruk ten laste van de werknemers heeft hij niet gedacht. Zijn persoonlijke werkdruk moet echter ook zeer groot zijn: de laatste 6 maanden recruteerde hij maar liefst 130 managers met toplonen om hem “bij te staan” bij deze “moderniseringen”. Dit is echt schandalig! Een postkantoor dat in staking gaat krijgt de volgende dag/nacht enkele managers over de vloer om de druk op te drijven. Managers met mooie Engelse namen zoals “human resources” en dergelijke…

    En de vakbonden?

    De vakbonden aan “De Post” gaan plat op de buik liggen voor de directie. De 36-urenweek in ruil voor georoute I hebben ze niet gekregen. Wel zijn enkele topmannen binnen de vakbonden gepromoveerd geweest om de basis onder controle te houden, en indien er acties zijn deze in gespreide slagorde te laten plaatsvinden, postkantoor per postkantoor – in plaats van een actieplan en een gezamelijke strijd op poten te zetten. We herinneren ons onder andere het postkantoor te Vilvoorde dat 10 dagen staakte.

    Daartegen moeten de mensen zich organiseren en druk uitoefenen op de vakbondsbureaucratie. De macht ligt aan de basis, ze moet alleen nog georganiseerd worden. Dit is het werk van de basismilitanten en leden van de vakbonden.

    CAO 2005-2006

    Er word momenteel onderhandeld over een nieuw CAO 2005-2006. Die CAO zou met de basis moeten besproken worden zodat die kan zien welke schandalige voorstellen op tafel liggen. Voor 2005 is geen brugpensioen voorzien en voor 2006 een pensioen voor diegenen die vastbenoemd zijn na 40 jaar dienst (waarvan 35j. uitreiking) op 57 jaar, en na 35 jaar dienst op 58. Contractuelen en interimmers zullen in principe tot hun 65 jaar moeten werken. De werknemers aan De Post zouden een volwaardig pensioen moeten eisen voor iedereen vanaf 55 jaar. Ook zou elke werknemer die op pensioen gaat, moeten vervangen worden door een jongere. De jeugdwerkloosheid is zo hoog. Waarom ouderen langer laten werken tot hun rug het begeeft, terwijl ze het rustiger aan willen doen, en jongeren die een gezin willen starten en in de fleur van hun leven zitten, aan de kant laten staan?

    Met het functieclassificatiesysteem verdwijnt het volledig statuut om postmannen te benoemen. Contractuelen zullen nooit hetzelfde verdienen als een benoemde statutair agent. Wij willen gelijk loon voor gelijk werk. Contractuelen zouden na 6 maand vastbenoemd moeten worden aangenomen. De Post zou de wet van 21 maart 1991 artikel 29 moeten eerbiedigen. Zoniet zouden de vakbonden hun verantwoordelijkheid moeten nemen om De Post deze wet te doen eerbiedigen. Waarom moeten de werknemers de wetten volgen als de directie van De Post deze steeds aan haar laars lapt? De militanten en werknemers mogen zich niet laten verdelen tussen dag/nacht, contractueel/vastbenoemd, de vakbonden onderling, enz… maar moeten zich gezamelijk strijdbaar opstellen om tegen die CAO te ageren! LSP wil hieraan meewerken. Neem contact op indien je met een Postman/vrouw die lid is van LSP wil spreken om dit proces te versterken!

    Bij het schrijven van dit pamflet, werd deze CAO al op verschillende plaatsen door de vakbondsleden afgewezen, o.a. ACOD gewest Brussel met 77%, Luik met 89% en ook in West-Vlaanderen, Antwerpen en Limburg is het afgewezen. De vakbondstop krijgt hiermee een duidelijk signaal en moet nu haar verantwoordelijkheid opnemen door een reële strijd op te starten. Een actieplan is nodig voor alle werknemers van De Post samen, op hetzelfde moment, en zonder ons eerst kantoor per kantoor uit te putten! Een actieplan dat ingaat tegen al deze hervormingen alsook tegen de afbraak van de werkomstandigheden!

  • Onderwijsbesparingen: niets nieuws! Voor een herfinanciering van het onderwijs

    In het onderwijs wordt al 20 jaar lang bespaard. Dat wil in feite zeggen dat jaar op jaar de bestaansmiddelen van de school niet in verhouding zijn met het aantal leerlingen. In de komende jaren gaat dit niet verbeteren aangezien minister ‘van het grote gelijk’ Vandenbroucke aangekondigd heeft nog meer te zullen besparen.

    Micha Teller, artikel uit de Verzetskrant

    Schandalig! Leraars, leerlingen en hun ouders reageren terecht woedend over het tekort aan middelen. Hoe durft de minister 1600 minder leraars aan het werk te zetten terwijl de klassen vandaag al te groot zijn? Wie wint erbij om in een klas te zitten met meer dan 30 leerlingen?

    Ruimte om problemen zoals agressiviteit op te vangen zijn voor de minister evenmin een prioriteit; er wordt 284 000 euro bespaard op de centra voor leerlingenbegeleiding! 1 Op 3 schoolgebouwen scoort een onvoldoende op vlak van veiligheid en hygiëne. Niet moeilijk als je weet dat 20 % van de schoolgebouwen eigenlijk gewone ‘containers’ zijn. Een extra budget om gebouwen te herstellen, laat staan vernieuwen, is er niet. Integendeel, het ministerie van onderwijs heeft ervoor gekozen om te besparen op het aantal ‘klusjesmannen’. Gelukkig laten ze er nog één over per scholengemeenschap.

    Stijgende kosten

    Dat de schoolkosten op tien jaar tijd met 80% zijn gestegen kan de regering niet deren. “Brute pech voor hen wiens ouders uitstappen en boeken niet kunnen betalen”, vindt de minister. Onderwijs wordt stilaan een plaats van ongelijkheid in plaats van één die studenten gelijke kansen geeft, ongeacht sociale afkomst.

    Eigenlijk willen huidige politici dat het onderwijs haar geld ergens anders haalt, nl. vanuit de bedrijfswereld. Het nieuwe project van minister Vandenbroucke “accent op talent” motiveert schooldirecties om contacten op te zoeken met de lokale bedrijven. “Handig dat bedrijven de schoolopleidingen betalen ipv de staatskas”, zegt Vandenbroucke. Dat binnenkort richtingen met ‘teveel’ psychologie, filosofie, moraal of geschiedenis zullen verdwijnen omdat de bedrijven er niks mee kunnen doen, neemt hij er wel bij! Niet de algemene kritische vorming zal belangrijk zijn, wel de winstlogica van de bedrijven zullen bepalen wat en hoe je zal moeten leren! Of dacht je soms dat de Nike-posters in je school er maar toevallig hingen?

    Welk alternatief?

    Enkel in de strijd voor een socialistische samenleving zou onderwijs niet meer hetzelfde zijn als vandaag. Naast het feit dat onderwijs kosteloos zou zijn, zal het de ruimte creëren voor jongeren om zich volledig te ontplooien, leren wat aansluit bij hun interesses en waarbij praktijk en theorie in elkaar overgaan!

    Schoolraden die vandaag in sommige gevallen reeds bestaan zouden democratische organen zijn waar iedereen die deelneemt aan het onderwijsproces vertegenwoordigd wordt. Jongeren, leraars en ouders moeten samen kunnen beslissen over wat er op hun school gebeurt; het is hun toekomst, niet die van een handjevol kapitalisten die ons onderwijsmodel volledig willen ombuigen naar ‘Amerikaans’ voorbeeld.

    Uiteraard verzetten we ons tegen de besparingen en de daardoor veroorzaakte wantoestanden in het onderwijs. Hierin is het heel belangrijk dat ook jongeren actief zijn. Het is niet enkel de toekomst van de leraars die op het spel staat maar natuurlijk ook die van de jongeren. Heb je er al over nagedacht om te gaan informeren bij de syndicaalafgevaardigde leraar op je school over mogelijke acties tegen de plannen van Vandenbroucke? Organiseer snel het verzet samen met andere jongeren op je school. Kom op voor je eigen rechten en die van je kinderen.

  • SONACA. 279 jobs weg en een brutale aanval op de arbeidscondities

    De regio rond Charleroi kreeg na de afdankingen bij Splintex een nieuwe slag te verwerken. Ditmaal bij een hoogtechnologisch bedrijf uit de luchtvaartsector. Bij Sonaca zouden 279 van de 1.890 jobs mogelijks verdwijnen. Het bedrijf bevindt zich in Gosselies in Henegouwen waar de werkloosheidsgraad 24,10% bedraagt, het hoogste aantal werklozen van het land.

    Vincent Devaux

    Het Franstalige dagblad La Libre Belgique kondigde de ontslagen aan in haar editie van 3 en 4 september. Sonaca is gespecialiseerd in burgerluchtvaart en werkt voor Airbus, Dassault, Embraer, Boeing. De herstructurering lijkt op het eerste zicht paradoxaal aangezien het orderboekje volstaat.

    Het herstructureringsplan noemt “Uitdagingen 2007” en wil op de kap van de arbeiders een besparing doorvoeren van 63 miljoen euro op 4 jaar tijd. Vorige donderdag kwamen er meer gedetailleerde berichten: van de 279 jobs die zullen verdwijnen tegen 2008 zijn er 184 arbeiders, 69 bedienden en 26 kaders. In 2006 zullen er 149 jobs verdwijnen. 129 jobs zullen door middel van brugpensioenen verdwijnen. De anderen zullen te maken krijgen met naakte ontslagen.

    Het bedrijf houdt het niet bij ontslagen, maar komt ook naar voor met een plan om een arbeidsduurverlenging door te voeren zonder loonsverhoging en verdere aanvallen door te voeren op de sociale voordelen. De arbeidsduurverlenging komt er door het invoeren van een 38 urenweek in plaats van een 35 urenweek en het schrappen van 3,5 vakantiedagen met een dreiging van een loonsverlaging van 10% indien deze twee elementen niet aanvaard worden. Er wordt dus duidelijk een stap achteruit gezet. De officiële reden van de raad van bestuur is de daling van de dollar tegenover de euro en de prijsdalingen toegekend aan bepaalde cliënten waardoor het zakencijfer de komende maanden zou kunnen worden aangetast.

    Volgens de informatie die momenteel beschikbaar is, wil het bedrijf de onderdelen die manueel worden geproduceerd (voor Embraer) delocaliseren naar haar vestiging in Brazilië. De strategie van de directie bestaat dus uit een delocalisering van een deel van de productie die erg arbeidsintensief is, naast een loonsdaling voor de overblijvende arbeiders.

    Nochtans is Sonaca voor 98% in handen van het Waalse gewest. Maar zelfs indien een bedrijf in overheidshanden is, blijft het onderworpen aan de druk van het kapitalistisch systeem waarin het werkt. De druk van de aandeelhouders van grote bedrijven die met Sonaca werken is reëel en maakt dat er een aanval komt op de arbeiders.

    Anderzijds staat Sonaca onder druk van Airbus om te fusioneren met een ander bedrijf. De privatisering van Sonaca in de komende jaren maakt dat geprobeerd wordt om het bedrijf zo aantrekkelijk mogelijk te maken, met andere woorden om de winsten voor de aandeelhouders veilig te stellen. Dit gebeurt nu op de rug van de arbeiders. Sonaca eist bovendien een herkapitalisatie van 40 miljoen euro aan het Waalse Gewest om haar investeringen te financieren in het kader van haar onderzoek en ontwikkeling. Als Sonaca echt op weg is naar een privatisering, zou dus overheidsgeld aangewend worden om een toekomstige private partner te “verleiden”? Dit zou niet nieuw of verwonderlijk zijn, maar het komt er wel op neer dat de gemeenschap betaalt voor de crisis van het kapitalisme.

    Bij de herstructurering van Splintex, verklaarde PS-minister Marcourt dat de 259 verloren gegane jobs nodig waren om het bedrijf te redden. In Le Soir van 5 september, stelde hij over Sonaca: “Het is niet gemakkelijk om dit uit te leggen aan de arbeiders.” Het is inderdaad niet gemakkelijk om uit te leggen hoe iemand zichzelf “socialist” noemt en tegelijk een aanval goedpraat op jobs en arbeidsomstandigheden omwille van de logica van de markt en de winst.

    De minister waarschuwt ook: “Los van het standpunt van de raad van bestuur, zal het plan sowieso enkel kunnen slagen indien het sociaal overleg positief verloopt.” Tot wie richt hij zich met die boodschap? Is het een boodschap aan de vakbonden om de basis te controleren om een tweede Splintex te vermijden? Is het een oproep om de rangen te sluiten op een ogenblik dat het Marshall-plan naar voor komt?

    Om het neoliberale Marshallplan van Di Rupo te financieren, heeft minister-president Van Cauwenbergh geëist dat een deel van de aandelen van Arcelor die in overheidsbezit zijn, zouden worden verkocht. Het geld voor het plan (zo’n 280 miljoen die zou aangewend worden voor “competitiviteitspolen” – onder meer in de luchtvaartsector) zal mogelijks gebruikt worden voor het privatiseren van bedrijven die nog onder controle van het gewest staan. Totnutoe hebben de vakbonden geen ordewoord voor acties naar voorgebracht onder het mom dat dit de productie zou verstoren. Onder meer de productie voor Airbus zou in het gedrang komen, terwijl dat bedrijf net druk uitoefent om de productiekosten te drukken. Volgens Antonio Di Santo staat het ABVV negatief tegenover de plannen en valt er niet over te onderhandelen.

    De arbeiders willen meer dan mondeling protest, er wordt verwacht dat alles in het werk wordt gezet om de aanvallen af te slaan. Totnutoe was er geen enkele actie. De nederlaag van de strijd bij Splintex zit nog vers in het geheugen. Een tweede nederlaag in dezelfde regio, zou bijzonder negatief zijn. Er is nood aan een actieplan met een democratisch stakerscomité en regelmatige algemene personeelsvergaderingen.

    Een loonsvermindering is onaanvaardbaar. Enkele dagen geleden protesteerden de arbeiders van Sonaca tegen de dure energieprijzen. Ze werden daarbij gevolgd door de arbeiders van Arcelor in Luik en Caterpillar. De levensduurte neemt toe en bovendien wil men de arbeiders laten betalen voor de crisis door langer te werken voor eenzelfde loon. De arbeiders moeten zich organiseren om de strijd te winnen, na Splintex en de TEC mag er geen nieuwe nederlaag volgen.

    Doorheen dit voorbeeld wordt nogmaals duidelijk dat onder het huidig systeem de concurrentie en de zoektocht naar winst alles bepaalt, zelfs indien het gaat om een bedrijf dat in handen is van de overheid. De besparingsmaatregelen worden doorgevoerd onder het toeziend oog van de sociaal-democratie die de arbeidersklasse reeds lang verraden heeft. Het volstaat niet dat een bedrijf in overheidshanden is, indien het geïsoleerd is in een neoliberale samenleving. Bovendien probeert de PS doorheen haar banden met het ABVV de strijd af te remmen en haar neoliberaal beleid op te leggen aan de arbeiders. Meer dan ooit is er nood aan een nieuwe partij die wel opkomt voor de belangen van de arbeiders en hun gezinnen.

    De arbeiders van Sonaca moeten opkomen voor een echte arbeiderscontrole over hun bedrijf, met een open boekhouding en een echte democratische beslissingsmacht over het beheer van het bedrijf. Om de privatisering tegen te gaan, maar ook om de ontslagen en andere asociale maatregelen af te slaan, moeten de arbeiders van Sonaca beseffen dat er nood is aan een andere samenleving. Enkel een samenleving waar de productie gecollectiviseerd wordt onder de controle van de arbeidersklasse, kan zorgen voor een democratische planning van de economie en komaf maken met de chaos die wordt veroorzaakt door het kapitalisme.

  • Eindeloopbaandebat. Het uur van de waarheid nadert: actieplan nodig!

    De komende dagen zal de regering naar voor komen met haar voorstellen inzake het brugpensioen. Daartoe baseert de regering zich op een nota van minister Freya Van den Bossche waarin de grote lijnen van de aanval op het brugpensioen reeds naar voor komen. Wij gaan na waarover het eindeloopbaandebat gaat en hoe hierop moet worden gereageerd.

    Anja Deschoemacker

    Waarover gaat het eindeloopbaandebat?

    Dit debat gaat over datgene wat de Belgische burgerij al sinds de jaren ’80 wil, maar waar ze niet echt in slaagt: de sociale zekerheid afbreken. De sociale zekerheid werd verworven na de tweede wereldoorlog om door arbeidersstrijd steeds uitgebreid te worden tot midden jaren ‘70. Vanaf eind jaren ’70 komt het door het inzetten van een periode van depressie onder druk te staan.

    Wat zijn de voorstellen van de regering?

    Eerste vraag zou moeten zijn: is er wel nog een regering? Minister van Werk Freya Van den Bossche (SP.a) produceerde “Actief ouder worden”. In deze nota staan voorstellen die zowel voor de vakbonden als voor de PS onaanvaardbaar zijn, zoals de feitelijke afschaffing van het brugpensioen, het malussysteem voor pensioenen (een boete van 4% op je pensioen per jaar dat je vervroegd uittreedt),… De nota is dan ook geen regeringsnota maar een verzameling van voorstellen, samengebracht door la Freya en Verhofstadt.

    De algemene raad van het ACV stemde hierop 13 breek- en knelpunten, waaronder niet weinig voorstellen uit de nota. Als de regering niet met een andere basisonderhandelingsnota komt of in die nieuwe nota die breekpunten opnieuw opneemt, dan beslist het ACV op 20 september om niet te onderhandelen, maar te beginnen met de mobilisatie. Daarbij wordt verwezen naar de enorme stakingsbeweging in 1977, die de regering deed vallen.

    Er kwam een ander voorstel, evenmin een regeringsvoorstel, maar een persoonlijk werkstuk van de Minister van Sociale Zaken Rudy Demotte (PS). In tegenstelling tot “Actief ouder worden” wordt deze nota toegejuicht door het ACV en welwillend ontvangen door het ABVV. De nota-Demotte gaat lijnrecht in tegen de voorstellen van VLD, MR et SP.a: alternatieve financiering door hogere BTW-ontvangsten, wat vooral de armsten het hardst zou raken. Het Planbureau – gevolgd door de Nationale Bank en de NAR – stelt bovendien dat dit de economie zou belasten.

    In een notendop stelt Demotte een zeer forse lastenverlaging voor, maar niet lineair. Demotte wil de lasten op de laagste lonen (en op die van de 50-plussers) verlagen, die op de hoogste lonen verhogen. Bovendien wil hij alle inkomsten belasten, ook de roerende en onroerende inkomsten. Onderdeel van het voorstel is ook de zogenaamde “robottaks”. In tegenstelling tot alle andere partijen stelt Demotte voor om de uitkeringen te koppelen aan de welvaartstijging.

    Wat zijn de internationale tendenzen?

    In alle Europese landen zijn grote aanvallen gebeurd op het pensioenstelsel. Geprobeerd wordt om “de activiteitsgraad van oudere werknemers” op te trekken, lees de pensioenleeftijd te verhogen. In België ligt die activiteitsgraad laag, vooral omwille van de hoogproductieve economie met een haast ondraaglijke werkdruk, die werkenden zeer snel verslijt.

    Het spreekt vanzelf dat de Belgische burgerij niet wil onderdoen voor haar collega’s in het buitenland. Maar feit is dat de Belgische pensioenen al hervormd zijn, niet in één klap, maar op basis van de salamibesparingen van de laatste 20 jaar. De loopbaanvereiste voor een volledig pensioen is 45 jaar (sinds 1997 ook voor vrouwen). Dat behoort bij de hoogste in Europa, terwijl de pensioenuitkeringen bij de laagste in Europa zijn (meer dan 60% van de gepensioneerden ontvangt minder dan 1000 euro/maand).

    Zijn de pensioenen onbetaalbaar?

    Welneen! Waar in 1980 5,4% van het bruto binnenlands product (bbp) werd besteed aan pensioenen, is dat vandaag 5,2%. De tekorten in de sociale zekerheid zijn verwaarloosbaar vergeleken met de totale geproduceerde rijkdom: in 2003 een tekort van 0,5% van het bbp, in 2004 0,1%. Ten tweede wordt er over de laatste vijf jaar bekeken nog steeds een overschot geboekt (in 2000 een overschot van 0,6% van het bbp, in 2001 van 0,7% en in 2002 van 0,3%). Bovendien geeft de overheid, ondanks een forse stijging van de werkloosheid en de kosten van de gezondheidszorg, nog steeds slechts 16,7% van het bbp uit aan sociale zekerheid, tegenover 16,2% in 1980.

    Wat te doen?

    LSP zal, met alle middelen die tot haar beschikking staan, meevechten in het syndicale gevecht tegen de afbraak van onze verworven rechten. Onze syndicale militanten zullen binnen de twee grote vakbonden de noodzaak aan een actieplan verdedigen. Enkel door het opbouwen van een krachtsverhouding door betogingen, acties, stakingen en algemene stakingen zullen we erin slagen het onderste uit de kan te halen, onze verworven rechten te behouden en uit te breiden met een absoluut noodzakelijke verhoging en koppeling van de uitkeringen aan de welvaartsindex.

    We zullen anderzijds niet de PS-voorstellen verdedigen. De PS – en de vakbondsleidingen – gaan fundamenteel akkoord met het argument van de “te hoge loonlasten”. Wij daarentegen denken dat de arbeidersklasse voldoende sterk is om de aanval op de globale lonen (inclusief sociale zekerheid) af te slaan, indien hiervoor binnen de vakbonden een strategie wordt uitgewerkt.

    De sociale zekerheid is niet onbetaalbaar. Het toekomstige “tekort” wordt niet veroorzaakt door de vergrijzing, maar bewust georganiseerd door de continue daling van de overheidstussenkomst en van de zogenaamde patronale bijdragen. Het is daartegen dat we moeten ageren, zonder in onderhandelingen te stappen die de structuur zelf van de sociale zekerheid ondermijnen.

  • Volkswagen Vorst : inleveren of sluiten?

    Sedert enkele weken verschijnen er regelmatig berichten dat Volkswagen Vorst bedreigd wordt met sluiting. Moeten we dat ernstig nemen of wil de directie alleen maar druk zetten op de CAO-onderhandelingen? Topman Bernard beweert dat er geen sprake is van sluiting. De vakbonden drukken hun vertrouwen in de directie uit. Het is mogelijk dat de directie alleen maar druk wil zetten. De overproductie in de automobielsector is echter een feit. Wereldwijd wordt maar 75% van de totale productiecapaciteit gebruikt. Als de directie een ballonnetje oplaat, dan is dat meteen een test. Als ze de indruk krijgt dat de vakbonden mak zijn en een sluiting niet teveel moeite zal kosten, zou ze wel eens snel van gedacht kunnen veranderen.

    Renault Vilvoorde behoorde tot de meest productieve vestigingen, de vakbonden hadden er al jaren geleden een 9-urendag aanvaard. Dat heeft de vestiging echter niet gered, integendeel, toen er ergens gesloten moest worden, kwam Vilvoorde meteen op tafel. De directie wist immers dat het verzet daar beperkt zou blijven. De vakbonden zouden hieruit lessen moeten trekken: wie zijn tanden laat zien, daar blijft men af, maar diegene die al op zijn buik gaat liggen voor het gevecht begonnen is, daar rolt men over.

    Dat er tevens extra druk wordt gezet op de vakbonden om toegevingen te doen tijdens de onderhandelingen is uiteraard meegenomen voor de directie. In Duitsland gingen de vakbonden al akkoord met een loonsstop tot 2007 en de invoering van een jaarconto, waarbij de arbeiders 400 uur per jaar mogen afwijken van het normale arbeidsritme . In de Audi Neckarsulm vestiging (deel van de VW groep) aanvaardden de vakbonden een loonsvermindering van 2.7% in ruil voor werkzekerheid tot 2011. Bij VW Wolfsburg werd de nachtploeg afgeschaft en werken de arbeiders 3 dagen van 10 uur. De Belgische loonkosten in de autosector lagen in 2002 nog 7.3% lager dan in Duitsland. Deels door de zware toegevingen van de Duitse vakbonden, zullen in 2006 de loonkosten in België 0.4% hoger liggen.

    Als er bespaard moet worden, dan klagen de patroons altijd over te hoge loonskosten. De loonkosten maken echter slechts 4 à 5% uit van de totale assemblagekosten in de autosector. Ook bij Ford-Genk werden de te hoge loonkosten aangehaald toen 3000 jobs moesten sneuvelen, de loonkost bedroeg er 7% van de totale productiekost.

    Bij Volkswagen Vorst wil men vooral de flexibiliteit opdrijven. Er werd eerst voorgesteld om de weekendploeg af te schaffen, daarbij zouden 550 jobs verloren gaan. Dit is echter geen goede optie, want in het weekend vangen ze juist de pieken en de dalen in de productie op. De vakbonden kwamen met een voorstel tot arbeidsduurvermindering en bijkomende compensaties om de gevolgen van de besparingen over alle arbeiders te verdelen en ontslagen te vermijden. De weekendploeg zou dan ongevoegd worden in de week. Een ander discussiepunt is de uitwerking van de sectoriële CAO.

    De CAO in de metaalsector, waaronder de autosector valt, voorziet in een “loonsverhoging” van 4.3%. De 4 grootste autoproducenten kondigden onmiddellijk aan dat dit niet haalbaar is, ze stellen dat de lonen integendeel met 10 à 12% moeten dalen tegen 2010. Terwijl een loonsverhoging van 4.3% over 2 jaar, – na aftrek van de inflatie en de productiviteitstoename eigenlijk minder loon per éénheid productie betekent. Bij volkswagen willen ze die loonsverhoging neutraliseren door te snijden in de premies, in de ancieniteitsverlofdagen, door de pauzes niet meer te betalen,…

    Nochtans worden er in de sector enorme winsten geboekt. De Volkswagengroep maakte een operationele winst van 2.01 miljard euro in 2004, Renault 3.55 miljard euro.

    De regering Verhofstadt, die 200.000 jobs beloofde, maar sindsdien alleen maar toekeek terwijl duizenden jobs verloren gingen bij Ford Genk, de Post, NMBS, Cockerill… kwam de automobielsector te hulp. De last op ploegenarbeid werd al met 2.5% verlaagd (i.p.v de eerst voorgestelde 1%) sinds 1 Juli 2005. Nu wil ze de belastingsvermindering nogmaals verhogen met 8.5%. Die extra maatregel zou de regering 250 à 300 miljoen euro kosten. Bij de onderhandelingen voor het interprofessioneel akkoord kregen de patroons ook al een cadeau van 250 miljoen euro. De werknemers van de Non-profit daarentegen kregen na maandenlange strijd slechts 471 miljoen euro gespreid over 5 jaar.

    Terwijl de ene besparing na de andere wordt aangekondigd, blijven de winsten stijgen. Arbeiders mogen zich niet laten opzetten tegen elkaar onder het mom van concurrentie met andere vestigingen of door de dreiging met delocalisatie. We moeten ons verzetten tegen elke dreiging met ontslagen of sluiting. We moeten de strijd organiseren aan de basis en zo de vakbondsleiding onder druk zetten om de strijd effectief te organiseren. Om een antwoord te bieden aan de verdeel- en heersstrategie van de patroons, moeten we de strijd niet alleen sectorieel, maar ook intersectorieel voeren. We moeten ons Europees, en zelfs internationaal organiseren.

    Fraude en omkoperij aan de top

    10 miljard moet er bespaard worden bij Volkswagen, omdat men tegen 2008 de winst wil verhogen tot vier miljard euro! Winst die verdwijnt in de zakken van de aandeelhouders. En in de zakken van de directie, want er wordt gesjoemeld aan de top van de Volkswagengroep. Er werden fictieve ondernemingen opgezet om geld door te sluizen.

    Hartz, personeelschef bij Volkswagen en goede vriend van Schroder is al opgestapt. Schroder heeft al zijn volledige steun betuigt aan zijn trouwe vriend Hartz die de bedenker is van het fameuze sociale hervormingsplan. Een plan dat honderduizenden werklozen in de armoede duwt en dat werkloze vrouwen verplicht om een “job” als prostituee aan te nemen.

    Een andere fraudeur is de secretaris van de ondernemingsraad Volkert, die op de loonlijst staat van IG-Metall. Ook de voorzitter van IG-Metall, Peters zou op de hoogte geweest zijn van de wanpraktijken. Bronnen binnen VW zeggen dat de ondernemingsraad en dus ook de vakbondsafgevaardigden al ruim tien jaar afgekocht worden met snoepreisjes en luxeprostituées en in ruil daarvoor bereid waren om ‘moeilijke maatregelen te doen slikken en de sociale vrede te bewaren’.

    Dat politici (ook sociaaldemocraten, christendemocraten en groenen) hun zakken vullen ten koste van ons, verbaast ons al lang niet meer. De vakbondsleiding die bij deze politci op schoot kruipt, doet daar aan mee. Dit is schandalig omdat zij betaald worden met ons lidgeld om voor onze belangen op te komen ! Dergelijke schandalen mogen er echter niet toe leiden dat we de vakbonden de rug toe keren. De vakbonden zijn van ons! Maar dit brengt wel opnieuw de noodzaak aan democratische vakbonden naar voor. Algemene ledenvergaderingen moeten georganiseerd worden op de werkvloer tijdens de werkuren zodat vakbondsleden controle kunnen uitoefenen op hun verkozenen en ze kunnen afzetten wanneer nodig. Vakbondsvrijgestelden mogen niet meer verdienen dan de arbeiders die hen verkozen hebben om te vermijden dat ze voeling verliezen met de werkelijke levensomstandigheden van de arbeiders en hun gezinnen.

    Niet alleen bij Volkswagen en de volledige automobielsector, maar ook in talloze andere sectoren wordt er geherstructureerd en afgedankt om de winstcijfers te maximaliseren. Enkel met democratische vakbonden, zullen de leden, militanten en delegees een effectief strijdmiddel hebben om te vechten tegen de neoliberale aanvallen op onze verworvenheden. Een strijd die samen met de arbeiders uit alle andere vestigingen en andere sectoren moet gevoerd worden. In plaats van medebeheer met het patronaat is het nodig om op internationaal vlak samen in verzet te gaan voor strijdbare en democratische vakbonden.

    Wij eisen:

    – Geen jobverlies, vechten voor iedere arbeidsplaats!

    – Tegen de massale werkloosheid: arbeidsduurvermindering met loonbehoud en bijkomende aanwervingen

    – Open de boeken! De werknemers moeten weten hoe de boekhouding er echt uitziet en waar de winsten van de voorbije jaren naartoe zijn.

    – Nationalisatie onder arbeiderscontrole en zelfbeheer van ieder bedrijf dat dreigt met afdankingen en sluitingen. De werkzaamheden werden ontwikkeld door de arbeiders van het bedrijf, hele regio’s zijn afhankelijk van een paar bedrijven. De beslissingen over het aanwenden van deze middelen mogen niet afhankelijk zijn van de dictatuur van de winst, maar moeten op democratische wijze beslist worden in het belang van de arbeiders en de gemeenschap.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping