Aan het stakingspiket bij De Lijn in Gent zat de sfeer er goed in. De staking is algemeen en geen enkele stadsbus rijdt uit. Enkele meters naast het piket dat de ACOD-centrale van het ABVV, voor de ingangspoort heeft opgetrokken staat een groep ACV’ers die zich duidelijk ongemakkelijk voelen bij de situatie. Uiteindelijk is onder alle werknemers duidelijk dat er gezamelijke actie nodig is, maar daar tegenover staat het de oproep van de ACV-top die niet wil meestaken. Een groot deel van de militanten voelen dat aan als verraad. Wij spraken met Valerie Jacobs, militante van het ACOD aan het picket bij De Lijn.
Hoe wordt de stakingoproep hier opgevolgd?
Buiten een paar ACV-ers, is hier nog geen enkele werkwillige komen opdagen. En dan ging het in het geval van CCOD ofwel over militanten die slecht geïnformeerd waren en misleid door de neoliberale, rechtse commentaren in de media, ofwel de secretaris van het CCOD die lastig kwam doen aan het picket; Hij kwam vragen of dat we wel wisten waarom we staakten. Van de top van het CCOD moeten we dus alleszins geen solidariteit verwachten.
Het spreekt vanzelf dat een vakbondsfront een stuk sterker had gestaan.
Natuurlijk, we trekken liever aan hetzelfde zeel, we strijden immers voor gemeenschappelijke rechten en verworvenheden. Maar het CCOD krijgt steeds orders van bovenaf om haar militanten tegen te houden tijdens stakingen. De top luistert duidelijk niet naar de leden, want ook bij het ACV is er een enorme stakingsbereidheid. Als ze dan niet mogen meevechten met ons voor gemeenschappelijke eisen, dan levert dat veel frustraties op bij de CCOD-collega’s.
Uiteindelijk is het wel zo dat er niemand uitrijdt vandaag, dus ook geen CCOD’ers. De ACV-militanten spelen ook geen stakingsbrekers, wat wel positief is natuurlijk. Enkelen staan hier zelfs enkele meters verder om hun solidariteit te betuigen aan de staking.
Geen enkele partij in het parlement verdedigt vandaag nog de belangen van de vakbonden en de eisen van de werknemers. Vandaag staakt het ABVV zelfs tegen de voorstellen van een SPa-minister, wat denk je daarvan?
Ja, dat is waar; maar wat moet ik daarvan denken… We staan er altijd alleen voor als we acties doen; kijk maar naar de continue vloedgolf van propaganda van politici en in de media tegen de syndicale acties. De politiekers hebben het natuurlijk gemakkelijk, zij worden helemaal niet geconfronteerd met herstructureringen, besparingen, afbouw brugpensioen, delocalisaties enzovoort. Eigenlijk is er dringend een alternatief nodig op het huidige politiek systeem. Politiekers moeten het volk vertegenwoordigen, de meerderheid van de mensen, en dat zijn nog altijd de werknemers en de vakbondsleden.
Denk je dat er nog verdere acties zullen volgen?
Natuurlijk, de regering zal zeker niet direct inbinden, we maken ons daar geen illusies bij. Maar we moeten blijven verder vechten, er zullen nog acties volgen, net als twee jaar terug. En eigenlijk is het wel een zeer belangrijke zaak waarmee we bezig zijn. Je kan brugpensioenen immers niet loskoppelen van jeugdwerkloosheid. Voor elke ouderen werkenemer die langer blijft werken, is er een job minder vrij voor de jongeren, en dat terwijl er al 630.000 officiële werklozen zijn. Daarom denk ik ook dat de vakbond met de eis naar voor zou moeten komen om voor iedere werknemer die met pensioen gaat, het bedrijf een jongere moet aanwerven om hem te vervangen.
En wat denk je van de eis rond de 32-urenweek die door de vakbonden vroeger wel eens naar voor werd geschoven, maar nu op de achtergrond is vezeild geraakt? Het zou een goede manier zijn om het werk te verdelen, en om zo de werkloosheid op te lossen.
Op zich is het een goed idee, op voorwaarde natuurlijk dat we spreken van een werkduurvermindering met behoud van het loon. Zoiets zullen de patroons en de regering natuurlijk nooit zomaar aanvaarden, maar om zo’n eisen naar voor te schuiven organiseren we ons nu eenmaal in vakbonden.