Category: Op de werkvloer

Algemene staking 7 oktober

Regering, patroons, de verzamelde pers en de ACV-top hadden anders gehoopt. Toch zijn ze, tussen de beschuldigingen en de dreigementen door, verplicht toe te geven dat de ABVV-staking van 7 oktober een onuitgegeven succes is geworden. Dat kan uiteraard niet alleen uitgelegd worden door de talloze wegblokkades, zonder brede steun zou het ABVV nooit in staat geweest zijn deze krachttoer op haar eentje te realiseren.

Eric Byl

Wat een verschil met de voorgaande jaren. Iedere vakbondsafgevaardigde had je toen verteld dat een staking zonder het ACV niet kon. Deze staking zal het zelfvertrouwen van de ABVV-militanten alvast versterkt hebben, ook om er desnoods alleen voor te gaan.

De voorbereiding liet nochtans te wensen over. Het klopt dat het ABVV halverwege september uit haar wieken schoot, maar tot dan hadden we het ABVV in het eindeloopbaandebat veel te weinig gehoord. We vermoeden dat de ABVV-top op die manier de al te liberale SP.a en PS-“partners” niet teveel voor de voeten wou lopen. Zoals nu blijkt, was dat een vergissing van formaat.

Bovendien is het liefst 12 jaar geleden dat er nog eens op een ernstige manier werd gestaakt. Voor veel militanten was dit hun eerste staking. De noodzaak van piketten moet nog opnieuw worden aangeleerd. Het sluiten van vormingscentra zoals Melreux of het nalaten van een degelijke ideologische vorming, hebben eveneens hun sporen nagelaten.

Sinds het vertrek van Mia Devits waait er echter – in de woorden van een BBTK-secretaris – een nieuwe wind door het ABVV. Eindelijk heeft men de moeite genomen om naar de basis te luisteren. Eindelijk heeft men een staking voorbereid in plaats van ze te saboteren. Hopelijk kan op dit elan verder gegaan worden en kan er orde op zaken gesteld worden daar waar de ABVV-top nog steeds in de zak van de patroons zit, zoals bij De Post en Belgacom.

Binnen het establishment is het ABVV nu geïsoleerd. Ook de SP.a en de PS bevinden zich overduidelijk in het andere kamp. Onder de bevolking kan het ABVV echter rekenen op enthousiasme. Volgens een enquête van de VUM-groep zou ruim 40% van de Vlamingen (laat staan in Brussel en Wallonië) de staking goedkeuren. Dat is ruim meer dan het aantal leden van het ABVV en trouwens ook ruim meer dan wat het ABVV scoort in sociale verkiezingen. Bij diegenen die enkel een diploma lager secundair hebben, loopt de steun op tot 55%, bij universitairen daalt dat tot 21%.

De regering daarentegen, met de steun van de verzamelde pers, academici, patronaat en een deel van het ACV, heeft slechts 25% van de Vlamingen kunnen overtuigen dat haar aanpak van het eindeloopbaandebat de juiste is.

Cortebeeck probeerde staking te breken

Men beweert dat het ABVV verdeeld is, maar eigenlijk bedoelt men dat de ABVV-leiding niet bereid is de neoliberale agenda door het strot van de basis te rammen. Dat ligt enigszins anders bij het ACV. Liefst 140.000 euro had de leiding ervoor over om de staking te breken, de stakingsaanzegging voor 10 oktober werd geannuleerd, de ACV-top heeft eigenlijk de regering overeind gehouden. De syndicale verdeeldheid wordt door sommigen aan de rechterzijde aangegrepen om het stakingsrecht te ondermijnen. Ze willen onder meer piketten op de openbare weg verbieden. Aangezien dat ook op privé-eigendom is verboden, betekent het in feite een forse beknotting van ons stakingsrecht.

In realiteit is het ACV veel meer verdeeld dan het ABVV. Op alle ACV-vergaderingen waar wij aanwezig waren, was de kritiek van de basis vernietigend. Op het terrein werd de verdeeldheid aan de top beantwoord met eenheid aan de basis. Zelfs in de leiding zijn er verschillen merkbaar tussen Cortebeeck die in de media verklaarde dat we nu eenmaal langer zullen moeten werken, en Gilbert De Swert die dat standpunt weerlegt in zijn boek “50 Grijze Leugens”.

Wij mogen ons niet laten meesleuren in de verdeel-en heerspolitiek. We zijn aangenaam verrast door de nieuwe houding van de ABVV-top, maar zullen waakzaam blijven en daartoe ons syndicaal netwerk verder opbouwen. We moeten deze staking aangrijpen om de krachtsverhouding in de bedrijven op te bouwen, de breuk van de vakbonden met respectievelijk SPa en CD&V op de agenda te plaatsen en de nood aan een nieuwe, van het patronaat onafhankelijke arbeiderspartij te promoten.

Donderdagavond om 22u was de afspraak om met zoveel mogelijk militanten aan het station aanwezig te zijn om de staking van start te laten gaan. Er waren veel ACOD-militanten en ook enkele delegees van CCOD-Transcom. We waren met 5 LSP leden aanwezig. Zodra de laatste trein het station binnen reed, ging het spoor voor 24 uur plat.

Nicole Vanderputte, ACOD militant (in persoonlijke naam)

Vrijdagmorgen was de afspraak om 4u30 aan het airconditioningbedrijf Daikin, om van daaruit de industriezone af te zetten en aan enkele bedrijven een piket te zetten. De opkomst aan Daikin was erg goed en het was duidelijk dat de staking daar algemeen was. Een afgevaardigde vroeg versterking tegen 5u aan het piket van Littocolor (een foto-ontwikkelingsbedrijf met meer dan 200 werknemers) waar er voor de eerste keer een piket stond.

Enkele arbeiders van de nachtploeg waren nog aan het werk en waren zo vriendelijk geweest om paletten buiten te laten liggen die door het stakerspiket gebruikt werden om de ingang van het bedrijf een nieuwe look te geven.

De syndicale delegatie van Littocolor was overeengekomen om de bedrijfsleider binnen te laten. Zijn adjunct dacht om op die manier eveneens het bedrijf binnen te glippen. Dat was buiten de alertheid van het stakerspiket gerekend. Hij deed verschillende pogingen om binnen te raken toen hij dacht dat de aandacht wat verslapte. Telkens stonden onze kameraden met de mensen van Litto op de eerste rij. Onze gepensioneerde kameraad Monique was er steeds als de pinken bij. Een kleine bestelwagen wilde aan een zwakke kant van het piket doorrijden maar de reflex van Monique verijdelde deze poging.

De discussie aan dit piket, maar ook aan de kruispunten die de ingang en uitgang van de industriezone bewaakten, was strijdbaar. Toch was er een ontgoocheling en woede dat er druk werd uitgeoefend en gesteld werd door vakbondsvrijgestelden om de industriezone niet af te zetten. Sommige ACV-delegees die trots met hun groene jasjes in de rode zee mee actie voerden, zeiden dat ze zich verraden voelden door hun leiding. Andere militanten die deelnamen aan het piket zeiden dat de houding van Cortebeeck schade toebracht aan hun jaren moeizaam opgebouwde syndicale werking. Ze voelden zich in de steek gelaten door hun secretaris.

De militanten en afgevaardigden namen zelf het initiatief om de industriezone af te zetten. Vele militanten verlieten hun bedrijfspiket en vervoegden de blokkades aan de in- en uitritten. De militanten en werknemers blaakten van zelfvertrouwen.

De industriezone ter hoogte van de Opex-wijk was tevens volledig afgesloten. Net zoals de grote winkelcentra in Middelkerke. De afspraak was daar om 4u om piket te vormen. De bedrijfsleider van Carrefour was dit te weten gekomen. De militanten daagden reeds om 3u op om zeker te zijn dat hun baas voor een “gesloten” winkel stond. Niet enkel Carrefour maar alle grote distributiebedrijven waren met winkelwagentjes hermetisch afgesloten.

Een andere belangrijke geslaagde actie was die van het loodswezen. Hun actie startte om 5u en duurde tot de zaterdagmorgen 8u. Geen enkel boot kon de haven van Oostende in of uit, wat gevolgen had voor de rest van het land.

Sinds de staking tegen het globaal plan was dit de grootste actie die er gevoerd is sinds ’93, het waren vooral jonge militanten die hun eerste stappen op het strijdtoneel gezet hebben.

Ook de BBTK (bediendencentrale van het ABVV) was geschrokken van de felle anti-vakbondstoon die de berichtgeving in De Morgen domineerde. BBTK stuurde een open brief naar Yves Desmet om dit aan te klagen. De houding van de burgerlijke media tegen de staking van 7 oktober, geeft alvast aan waarom een eigen arbeidersmedia noodzakelijk is. Wie meer wil weten over de acties en standpunten van de stakers, kan alvast terecht op de site socialisme.be of ons maandblad Socialistisch Links.

Open brief van BBTK

Mijnheer Yves Desmet,

Het is ons intussen wel duidelijk: het interesseert u geen barst dat De Morgen ooit van de ondergang gered werd met de belangeloze inzet van duizenden socialistische militanten, waaronder veel ABVV’ers. Toen werkte u nog niet bij die krant, maar het zou ons verwonderen dat u dit niet zou weten.

Uit niets blijkt dat u respect hebt voor die roots.

Tegenwoordig is het zo dat geen enkele politieke commentator, in geen enkele Belgische krant zich brutaler afzet tegen vakbonden en vooral tegen het ABVV als u, mijnheer Desmet. De woorden vakbond en staking werken bij u kennelijk als rode lappen op een stier. Een groene lap, tot daar nog aan toe, maar rode vakbondsmensen, huu… daar gruwt u van, nietwaar?

Het lijkt stilaan op een persoonlijke haatcampagne. Zeker sinds de Oriëntatienota van de federale regering over het loopbaandebat en de sociale zekerheid (bekendgemaakt op 21 september 2005) slecht werd onthaald door beide grote vakbonden.

Op 22 september kregen wij al te lezen dat u de tekst van de regering te mild, te voorzichtig en te vaag vond: er zaten bovendien alleen “wortels” (of cadeaus) voor de werknemers in en geen enkele “stok”. U vroeg zich af waarom de regering die ellendige vakbonden niet flinker op hun plaats durfde te zetten. De goede lezer (en geloof maar dat wij dat zijn) kon toen al merken dat u zich op dat moment voornam om dat op zijn plaats zetten dan maar zelf te gaan doen, als Verhofstadt te bang of te laf was.

En toen barstte de bom: op 23 september durfden de vakbonden twijfelen aan de mogelijke uitkomst van de onderhandelingen. Het ABVV dreigde zelfs met een staking op enkele dagen vóór de oktoberverklaring van de premier, uw veel geplaagde vriend. Het ACV, dat een zelfde soort dreiging ook al gedaan had in het begin van de zomer, herhaalde krachtig dat minstens 11 van zijn 13 breekpunten overeind bleven.

Wel weigerde het ACV dezelfde stakingsdatum als het ABVV voorop te zetten. Om welke reden dan ook. De zogenaamde reden dat niet gestaakt wordt terwijl onderhandelingen nog bezig zijn gaat in elk geval niet op, zeker niet voor ACV: begin dit jaar werd volop gestaakt door BBTK én LBC tijdens de onderhandelingen voor de social-profit. Wij hebben zelf nog stukjes in De Morgen teruggevonden die dit als een normale zaak bestempelden.

Maar schijnbaar was belangrijk dat u als bevoorrecht opiniemaker, die “gebeten om te weten” heet te zijn, één gebeten hond had gevonden: het ABVV.

De giftigste zinnen die u ooit hebt kunnen bedenken vloeiden uit uw pen om de onverantwoordelijkheid en de leugenachtigheid van de rode vakbondsleden en –leiders aan de kaak te stellen.

U riskeerde trouwens niks: geen enkele krant, geen enkele politicus nam immers de verdediging van de socialistische vakbondsleden op, integendeel. En aan lezersbrieven heeft u al lang een broertje dood: die vorm van inspraak heeft De Morgen enige tijd geleden simpelweg afgeschaft.

“Slachten maar”, dacht u, “het is de moment!”

Als er nog brandstapels voor ketters zouden bestaan, zou de gevreesde pennenmeester Yves Desmet er als een tierende Savonarola persoonlijk voor zorgen dat Xavier Verboven en zijn ambraszoekende trawanten hun einde zouden vinden in roet, as en rook.

En waarom? Omdat het ABVV vraagtekens durft zetten bij het nieuwe dogma dat de media, en de politici nu al maanden lang als uit één mond verkondigen: “om de activiteitsgraad van de oudere werknemers te verhogen en de sociale zekerheid betaalbaar te houden, volstaat het om de brugpensioenen af te schaffen of haast onmogelijk te maken”. Omdat het ABVV de angst en de onrust van de werknemers durft vertolken, die al maanden door werkgevers, demografen, politici en journalisten murw worden geslagen met paniekverklaringen over de onbetaalbaarheid van de pensioenen.

Maar vakbonden die aan dogma’s durven twijfelen en alternatieve oplossingen voorstellen zijn achterlijk, nietwaar? Vakbonden zijn 19de-eeuwse, wereldvreemde organismen die schadelijk zijn voor de economie, nietwaar? Wij zijn leugenachtig en misdadig, nietwaar? U gebruikt daar af en toe andere woorden voor, maar uw boodschap van gif en gal is minstens zo direct.

Als het ABVV met duidelijke argumenten durft te waarschuwen voor het systematisch culpabiliseren van slachtoffers van herstructeringen, schrijft u (op 6 oktober) dat het ABVV aanhanger is van “ de filosofie dat werken voor je geld een totaal aftandse notie is en dat de overheid maar voor iedereen een inkomen moet ophoesten”.

U voegt daar in hetzelfde “standpunt” aan toe dat “het ABVV zich onderwerpt aan de blinde en kortzichtige nee-tegen-allesmentaliteit van de luidste schreeuwers. (…) Het ABVV toont zich als een club die in haar argumenten zelfs flagrante onwaarheden niet schuwt”. Als bewijs voor die “onwaarheden” citeert u alleen een afwijkende interpretatie uit de mond van een ACV’er.

Sommigen zouden misschien nog even het boekje van Gilbert De Swert, rechterhand van Luc Cortebeeck, van een jaar geleden moeten herlezen: over hoeveel leugens ivm de vergrijzing ging het ook weer?

Op zaterdag 8 oktober, de dag na de algemene ABVV-staking, maakt De Morgen het via uw volgeling Bart Eeckhout zo mogelijk nog bonter. Hij vergelijkt de staking van het ABVV zelfs met de oorlogszuchige en moorddadige pre-emptive strike van Georges W. Bush in Irak. De duivels zijn gelost. “ABVV, weg ermee” is de nieuwe slogan van De Subtiele Morgen.

Zelfs de klassieke critici van de syndicale logica, zoals Guy Tegenbos in De Standaard, Stefaan Huysentruyt in De Tijd, Paul Geudens in Gazet van Antwerpen, Eric Donckier in het Belangske, zullen grote ogen hebben getrokken. Zij zijn ook niet zacht voor de houding van de vakbonden – en in eerste instantie het ABVV – in het eindeloopbaandebat, maar toch zijn zij meer genuanceerd vergeleken met het kanongebulder van Desmet en companen in De Morgen.

Als lezers van De Morgen, als progressieve socialisten, als liefhebbers en voorvechters van de kritische, onafhankelijke en toch linkse pers die ooit in Vlaanderen heeft bestaan, vinden wij, ABVV’ers, dat we niet meer kunnen spreken van een druppel die een emmer doet overlopen, maar van een rampzalige dijkbreuk.

Wat u doet is beangstigend. Niet omdat wij u vrezen. Het is beangstigend voor onze democratie. De krant die zich als enige in ons Vlaams medialandschap aanbiedt als progressief wil de enige kritische stem in het eindeloopbaandebat monddood maken.

Mijnheer Desmet, u bent vele bruggen te ver gegaan!

Wij zouden u dringend willen vragen ons uit te leggen waarom u er plezier in vindt om de vele ABVV’ers die als lezers en abonnees ooit trots waren op hun dagblad, zo genadeloos op hun hart te trappen.

FEDERAAL SECRETARIAAT BBTK

Vorige vrijdag betoogden enkele honderden vakbondsmilitanten van het ABVV door de straten van Gent. Wij waren daarbij aanwezig met een groep LSP-leden die er ons blad verkochten, pamfletten verdeelden en ook een spandoek meedroegen. We publiceren nog een aantal bijkomende foto’s van de betoging.

Johan Vermeulen

In Mechelen ging de staking donderdagavond rond 21u30 al van start met een militantenconcentratie voor het ACOD-gebouw. Er waren een 50-tal personen, vooral van ACOD, maar ook van BBTK, de metaal, de algemene centrale en een 10-tal militanten van ACV-Transcom. Vlak voor 22u werd naar het station getrokken om de treinen te stoppen.

Wouter Gysen

Dit leidde tot een aantal discussies met reizigers. Eén reiziger stelde dat hij nooit meer op de ‘socialisten’ zou stemmen. Hij was zich er zich blijkbaar niet van bewust dat de aanval op de brugpensioenen mee uit het kamp van Freya Van Den Bossche komt en dat we dus evengoed tegen de SP.a staakten.

De volgende ochtend trokken we met 6 LSP-leden naar het industrieterrein Zuid. De invalswegen van het bedrijventerrein werden met vier piketten afgezet. Eén op de brug naast Procter&Gamble aan de Hombeekse Steenweg, één op de bedrijvenlaan vlak voor de rotonde bij Technopolis, één op het kruispunt van Geerdegem-Schoneberg en de Europalaan en één op de Kruisbaan vlakbij BMW en het nieuwe gebouw van De Post. Op het hoogtepunt stonden er zo’n 150 stakers.

Van 5 uur ’s ochtends tot 15 uur hebben we ons met de fiets verplaatst tussen de vier piketten. We hebben ze mee bemand en op werkwilligen ingepraat. Een deel bracht zijn werkgever op de hoogte en droop af. Sommigen hebben we echt moeten weren. Maar enkele werkwilligen vervoegden uiteindelijk het stakerspikket. Aanvankelijk gebeurde dit een beetje aarzelend, maar toen enkelen het initiatief namen en werkwilligen stopten, werden ze hierin al snel door iedereen gevolgd.

Met de meeste actievoerders hebben we gesproken en ons pamflet aangeboden. Iedereen leek in te stemmen met de inhoud van het pamflet. Eén arbeider zei me woedend: “Als dit er door komt dan stuur ik mijn lidkaart versnipperd in een enveloppe op naar het partijbureau.”. Misschien dat hij die enveloppe best naar Verboven stuurt, dan komt het ook wel terecht aangezien die een zitje heeft in het partijbureau van SP.a. Misschien kan Verboven meteen in de lijn van de staking tegen de voorstellen van o.a. de SP.A zijn ontslag uit het partijbureau aankondigen?

Huygebaert lag quasi geheel plat, van de 70 arbeiders hebben slechts 6 het werk aangevat. De ACV-ers bleven thuis. Onder de arbeiders van Huygebaert aan het piket bij de rotonde waren opvallend veel jongeren. Dat was ook het geval met de delegatie van Sparitail in Heist-op-den-Berg. Van de ongeveer 200 vaste werknemers staakten er 54. Een deel van hen kwam naar Mechelen. De ongeveer 40 uitzendkrachten werden niet binnen gelaten. Het ABVV heeft er slechts één delegee, het ACV twee. Een arbeider van Sparitail maakte gewag van enkele ACV-leden die hun lidkaart omruilden voor een kaart van het ABVV. Dit omdat ze absoluut wilden meestaken.

Bij BMW in Bornem zou een piket gezet worden om de boel te blokkeren. De directie rook echter nattigheid en sloot het bedrijf dan maar zelf: een ware lockout. Een deel van de arbeiders van BMW bezette er dan maar samen met volk van o.a. Siegwerk en Upsar de steenweg. Een aantal arbeiders van Siegwerk kwamen naar ons piket aan de rotonde. Op het pikket spraken we ook met mensen van Inno, Brico, Carrefour Zemst, enkele bouwvakkers,…

Twee veteranen uit 1993 vertelden me dat het verzet tegen het Globaal Plan van Dehaene toen veel radicaler was. Dat de arbeiders van een bepaald bedrijf dat ondertussen is verhuisd voor niets terugdeinsden, dat autobanden in brand werden gestoken, dat op sommige plaatsen het wegdek was gesmolten. En dat barricades niet uit enkele paletten bestonden, maar uit opleggers en containers. Of dat er toch op zijn minst met clarks een solide muur van stapels paletten werd opgetrokken. Velen vroegen zich af waarom dit nu het geval niet was, des te meer omdat ook de BTB deelnam aan de staking. Ook de houding van de politie was fundamenteel verschillend. Een hulpagente kwam een praatje met ons slaan en vroeg naar onze beweegredenen, al snel begon ze te vertellen over de politiehervorming en over premies die ze als hulpagente niet krijgt terwijl ze bij risicomatchen evengoed wordt ingezet, maar dan zonder beschermstukken.

Aan de piketten waren er ook verschillende arbeiders van Dupont terug. Verspreid over zes locaties in Mechelen wordt er 1.300 man tewerkgesteld. Op één van de locaties vulden 70 mensen een stakerskaart in, wat een overwinning is, bij eerdere stakingen waren het er hooguit 10. Weliswaar bleven de meeste stakers thuis, hen aan het piket krijgen is een volgende stap. De ABVV delegatie drong het ACV met de vorige sociale verkiezingen terug. Vandaag hebben ze 3 delegees en het ACV 2. Qua ledenaantal liggen de verhoudingen anders.

Bij Procter&Gamble werken 900 personeelsleden waarvan 650 arbeiders. Voor het eerst hebben alle zes de delegees van het ABVV meegestaakt. Vele arbeiders wilden meestaken maar durfden niet, de houding van de patroon is er erg agressief. Zelfs met het lidmaatschap van een vakbond loop je best niet te koop. De directie was er duidelijk niet op haar gemak: aan de verschillende ingangen had men security geplaatst.

Zowel bij Procter als bij Dupont gaf de directie het personeel verschillende telefoonnummers opdat ze zouden kunnen verwittigen als ze op een onwrikbaar piket stuitten. Als ze echt niet op het werk geraakten zouden ze worden uitbetaald. Zij die het effectief deden, kregen te horen dat ze harder moesten proberen. Sommigen vertikten het, maar anderen deden een doorbraakpoging, wat tot schermutselingen leidde.

Op het eind van de de blokkade kwam nog een delegee van Exel aan, hij had piket gestaan aan zijn bedrijf in industriepark Noord. Van een arbeider van Exel hoorde ik eerder dat de directie het personeel had aangemaand een dag verlof te nemen om ‘zichzelf miserie’ te besparen. Arbeiders die eigenlijk liefst gestaakt hadden, namen verlof. Op deze personeelsvergadering kwam geen respons van de vakbonden. Hun mobilisatie had zich overigens ook beperkt tot het leggen van pamfletten in de refter. Bij De Post was er een gelijkaardige beperkte mobilisatie.

Enkele arbeiders voelden zich verraden door het ACV, maar iedereen maakte het onderscheid tussen de basis en de top. Er was veel interesse in verslagen van de ACV-vergaderingen in Limburg en Leuven die op deze site verschenen. Ook werd deze staking algemeen niet gezien als een eindpunt, maar als een beginpunt voor een beweging. We verkochten 9 nummers van ons blad en 11 militanten gaven hun contactgegevens op voor verdere discussie.

Enkele foto’s:

Ondanks de felle taal van de patroonsfederaties en de ACV-advertentie tegen de staking van 7 oktober, werd die algemene staking van het ABVV wel een succes. De onderhandelingen vlotten inmiddels niet. De traditionele partijen blijven het eens over de noodzaak van een verhoging van de brugpensioenleeftijd naar 60 jaar, zoals eerder ook reeds werd gesteld door Freya Van den Bossche in een kranteninterview.

Toen luidde het dat dit voorstel een persoonlijk standpunt van Van den Bossche was en niet verder op de onderhandelingstafel zou belanden. Dat blijkt een verkeerde inschatting te zijn geweest. In de ACV-advertentie werd beweerd dat het brugpensioen op 58 wordt gevrijwaard, maar dit zou slechts voor een beperkte groep werknemers het geval zijn.

De actiebereidheid was enorm groot en ook de maatschappelijke steun voor de acties van het ABVV was groot. 40% van de Belgen steunde de staking, terwijl 75% meent dat de regering fout is in het eindeloopbaandebat. Het geeft alvast aan dat veel mensen weten waarover het gaat: over langer werken. Slechts 34,6% van de laaggeschoolden meent dat we langer zouden moeten werken. Onder hooggeschoolden is dat 69,3%. Over de houding van journalisten bij De Morgen zijn er geen cijfers, maar uit de anti-stakingsberichtgeving blijkt dat er daar geen probleem is om tot 70 jaar te werken.

Het ACV had moeite om de eigen basis te controleren. Dat blijkt uit de deelname van heel wat ACV’ers aan de staking en de pogingen om een democratische discussie te vermijden op heel wat regionale militantenconcentraties vorige week. Het afblazen van de staking op 10 oktober en zeker ook de advertentie tegen de staking van 7 oktober, konden op weinig begrip rekenen.

Dat is zeker het geval nu blijkt dat er nog helemaal niets afgedwongen is bij de onderhandelingen. De discussie blijft gaan op het optrekken van de leeftijd voor brugpensioen tot 60. Er is enkel discussie over de categorieën voor wie het op 58 zou blijven. De breekpunten die het ACV en ABVV eerder naar voor brachten, blijven overeind.

Het ABVV moest onder druk van haar basis van de staking op 7 oktober een succes maken. De voorbereiding verliepen erg snel, maar er werd veel gedaan om er toch een succes van te maken. Er waren snel pamfletten beschikbaar en er was ruimte voor voldoende middelen om van de staking een succes te maken. Op een aantal plaatsen waren er ook informatiebijeenkomsten op de werkvloer.

Het succes van de staking van 7 oktober maakt het nog moeilijker om een slecht akkoord te ondertekenen. Beide vakbonden zullen naar elkaar uitkijken en een slecht akkoord ondertekenen, zou voor hen enorme gevolgen kunnen hebben. Er zal moeten worden geluisterd naar de basis en er zal iets moeten worden gedaan met het succes van 7 oktober.

De staking was een groot succes, zeker in de grote bedrijven. De openbare diensten gingen eveneens plat, maar daar was het enthousiasme aan de pikketten beperkter. Het was ook opvallend dat er in een aantal niet-traditionele sectoren een goede opvolging was van de staking: bij de banken en verzekeringsinstellingen, de grote winkels,…

Vanuit politieke hoek komt er vooral verantwaardiging. De VLD slaagde erin om diegenen die wel gingen werken te bedanken. Verhofstadt stelde dat de staking er enkel kwam omdat Verboven zijn ABVV-basis niet controleert. Het VB wil pas een pensioen na 40 jaar loopbaan en stelt over de vakbondsacties: “Hun starre houding fietst ons recht de afgrond in.” Freddy Willockx (SP.a) stelde meer begrip te hebben voor de houding van het ACV dan voor het ABVV… De PS meent dat de leeftijd voor brugpensioen naar 60 moet. CD&V blijft stil, maar parlementslid Greta D’Hondt moest toegeven dat ook bij het ACV de actiebereidheid groot is. Ze stelde wel dat het ABVV te vroeg handelde.

De traditionele partijen spreken zich allemaal uit tegen de staking en tegen de 40% van de bevolking die de acties wel steunde. Bovendien volgen ze allemaal dezelfde logica dat er langer moet worden gewerkt. Die mening wordt niet gedeeld door een groot deel van de bevolking.

De staking van 7 oktober brengt dan ook enkele discussies met zich mee: wat wordt de volgende stap in het verzet tegen de aanvallen op het brugpensioen? Op welke politieke formatie kunnen we vandaag rekenen bij dit verzet? En: hoe kunnen we bouwen aan een eigen politiek instrument om de mening van brede lagen van de arbeiders en hun gezinnen politiek te vertalen?

Dat zijn ook discussies waar ook LSP op wil ingaan in de discussies die we hebben met verschillende syndicale militanten en hun gezinnen. Wij bepleiten de noodzaak van een actieplan op langere termijn en de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij vanuit onder meer de vakbondsbasis. Een dergelijk initiatief kan succes hebben, zoals blijkt uit het Duitse voorbeeld van de Linkspartei. We waren dan ook verheugd dat militanten van de WASG (Electoraal alternatief voor werk en sociale rechtvaardigheid, een onderdeel van de Linkspartei) deelnamen aan de pikketten in Luik om hun solidariteit te tonen.