NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Verslag van de staking aan de VUB

    Militanten van ACOD-VUB en studenten van de ALS en LSP verzamelden vanaf 7u30 in de resto van de VUB om de algemene staking en de redenen waarom er gestaakt en betoogd wordt zo bekend mogelijk te maken bij het personeel en de studenten van de universiteit.

    We zetten een stand op in de resto, hingen spandoeken uit en groepjes militanten gingen langs de verschillende personeelsdiensten om te discussiëren met de werkwilligen over de valse argumenten van de regering i.v.m het brugpensioen en de sociale zekerheid, en om hen alsnog te overhalen het werk neer te leggen en mee te gaan betogen.

    Het bleek dat ook onder de werkwilligen er veel steun is voor de acties en ontevredenheid over de aanvallen van de regering maar dat niet iedereen aan de mogelijkheid om de regering terug te dringen gelooft. Met een groep van ongeveer 25 hebben we daarna deelgenomen aan de betoging.

    Het was eens te meer duidelijk dat met een actieplan op lange termijn – met als doel het volledig stoppen van de besparingen tot aan de val van de regering en met daarnaast een aantal offensieve eisen – nog veel meer mensen betrokken kunnen worden bij de strijd!

  • Betoging in Brussel. Verzet tegen generatiepact verre van ‘geïsoleerd’

    Voor de ABVV-staking van 7 oktober haastten alle politici en media zich om te stellen dat het ABVV zich isoleerde met haar verzet tegen de ‘noodzaak’ om langer te werken. Vandaag werd in Brussel duidelijk gemaakt dat dit verzet absoluut niet geïsoleerd staat in de samenleving. Ruim 100.000 betogers van ACV en ABVV trokken door Brussel in één van de grootste syndicale betogingen in jaren.

    Geert Cool

    Op de betoging heerste een enorm strijdbare sfeer. De regering mag dan wel stellen dat het verzet geen nut heeft en Verhofstadt mag dan wel op vakantie vertrekken, dat zal niet volstaan om de woede te koelen. Heel wat mensen zijn het niet eens met de stelling dat ze langer moeten werken. Nu reeds worden de arbeiders als citroenen uitgeperst in België, de productiviteitsgraad ligt hier immers bijzonder hoog. En dat zou voortaan nog langer moeten? De mogelijkheid van brugpensioen op 58 in de praktijk afbouwen, is onaanvaardbaar voor tienduizenden vakbondsleden.

    De vastberadenheid voor de betoging werd versterkt door het offensief van politici en patronaat tegen het stakingsrecht. Zo waren er eerder deze week dwangsommen tegen een stakingspiket bij Case New Holland in Zedelgem. Ook voor vandaag waren die dwangsommen van toepassing, maar de delegees verklaarden dat de dwangsommen geen impact zouden hebben omdat er geen werkwilligen zouden opdagen… Dat is het beste antwoord op de aanvallen op het stakingsrecht! Door de stakingen uit te breiden, staan de politici en het patronaat machteloos met hun offensief. Daarnaast zal een ernstig vakbondsantwoord nodig zijn, de verdediging van het stakingsrecht moet mee in het eisenplatform van verdere acties worden opgenomen.

    Algemeen werd op de betoging aangenomen dat deze actiedag slechts een stap is in een bredere beweging tegen het ‘Generatiepact’ van de regering. Jammer genoeg werd er op de betoging geen verder actieplan aangekondigd. De vakbondsleiding stelt dat eerst een evaluatie volgt van de betoging en van de reactie van de regering, alvorens nieuwe acties zullen worden georganiseerd. Nochtans was op voorhand duidelijk dat de betoging een groot succes zou worden en dat de regering potdoof zal blijven voor het vakbondsverzet. Waarop moet dan gewacht worden om verder te bouwen op het succes van de betoging?

    Voor veel ABVV en ACV-militanten zal de betoging hartverwarmend geweest zijn op het vlak van de vakbondseenheid. Zowel ACV als ABVV mobiliseerden sterk, wellicht was het ACV zelfs het sterkst aanwezig. Naast de twee grote vakbonden, was ook het ACLVB vertegenwoordigd. De eenheid op de betoging van 28 oktober was een gepast antwoord van de vakbondsbasis op de heisa rond de vermeende verdeeldheid. De discussies over de te volgen strategie aan de leiding van de vakbonden, werd overstemd door het brede ongenoegen dat aanwezig is bij de basis. Er waren sterke delegaties vanuit de zware industrie, maar ook van de bedienden en uit de openbare diensten.

    Nood aan politieke vertegenwoordiging

    Op de betoging waren er geen delegaties van traditionele partijen op te merken. De SP.a had aangekondigd dat ze haar standpunt aan de arbeiders zou uitleggen, maar kwam reeds terug op het idee van pamfletten aan de bedrijfspoorten. Uiteraard bleef de partij ook afwezig op een betoging die gericht was tegen het beleid van een regering waar ze zelf deel van uitmaakt. Bovendien komt de aanval op de brugpensioenen voornamelijk uit SP.a-hoek, het was immers Freya Van den Bossche die de eerste aanzetten opmaakte voor de aanval. Ook oppositiepartijen als CD&V of VB konden zich moeilijk vertonen op een betoging waarmee ze het niet eens zijn. Beide partijen stellen dat we nu eenmaal langer zullen moeten werken. Enkele VB’ers voegen er bovendien aan toe dat ze heimwee hebben naar de tijd dat de partij nog openlijker naar voor kwam met slogans als ‘Werken baat, staken schaadt’…

    Het gebrek aan een politieke vertegenwoordiging van de vakbondseisen stond centraal in de tussenkomst van de Linkse Socialistische Partij. We kwamen tussen met een oproep voor een nieuwe arbeiderspartij, wat positief werd onthaald door veel militanten. Er is een besef dat er een probleem is op het vlak van politieke vertegenwoordiging. Op de ABVV-bussen vanuit Aalst circuleerde er naast onze petitie ook een petitie gericht aan SP.a om afstand te nemen van haar rechtse standpunten.

    Zo’n 100 tot 150 militanten van LSP waren aanwezig op de betoging om campagne te voeren of om mee op te stappen in hun vakbondsdelegatie. Enkele Duitse kameraden van onze zusterorganisatie kwamen onze tussenkomst versterken en hadden een solidariteitsmotie van de WASG bij. We verdeelden 8.000 pamfletten, verkochten onze extra bijlage over het Generatiepact en de staking van 7 oktober en haalden handtekeningen op voor een nieuwe arbeiderspartij. We verkochten ruim 420 exemplaren van onze krant en haalden ruim 700 euro steun op. Aan onze stands was het bijzonder druk. De openheid was opmerkelijk en bevestigt het feit dat er een groeiende radicalisatie is. Op het punt van politieke vertegenwoordiging voor de vakbondseisen, heerst er nog verwarring. Maar de meesten zijn het eens dat niet langer kan worden gerekend op de traditionele partijen. Met de campagne voor een nieuwe arbeiderspartij willen we richting geven aan die discussie. Onze spandoeken en petitie bleven alvast niet onopgemerkt.

    Verder bouwen op dit succes

    De betoging van 28 oktober was een succes. 100.000 aanwezigen op een nationale betoging op vrijdag in Brussel, is bijzonder veel. Verhofstadt mag beweren dat hij er zich niets van aantrekken, maar ook hij zal moeten antwoorden op het enorme ongenoegen in de samenleving. Met deze betoging werd het neoliberaal beleid van de huidige regering afgewezen. Daar moet verder op gebouwd worden om het Generatiepact en de regering weg te staken.

    De actiebereidheid en de strijdbaarheid daarvoor zijn aanwezig. De vakbondsleiding mag nu niet langer wachten om een actieplan op te stellen en de beweging verder uit te bouwen.

  • Delta: klein piket aan MIVB omdat iedereen meestaakt

    Deze ochtend zijn we met 4 kameraden naar het piket aan de stelplaats van de MIVB, Delta, getrokken. Het was een klein piket, zeker in vergelijking met dat van de staking op 7 oktober. Het piket werd uitsluitend bemand door ACOD’ers, al kwam achteraf nog één CCOD-delegee langs. Volgens een ACOD-delegee was het pikket bij MIVB vooral een formaliteit, hoe dan ook zou 95% van het personeel meestaken.

    Deze ochtend zijn er hooguit 5 bussen vertrokken (dat was tussen 5 en 8u). Op het piket werd gediscussieerd over het verwachte resultaat van vandaag. We waren het er allemaal mee eens dat deze betoging niet zou volstaan om Verhofstadt en co op andere gedachten te brengen en ook niet om de regering te laten vallen, iets dat velen daar onmiddelijk aan koppelden.

    Allen waren het er bovendien over eens dat als de regering zou vallen, een rooms-rode colitie na verloop van tijd dezelfde maatregelen opnieuw op tafel zouden gooien. Niemand heeft ons daar expliciet gezegd dat hij/zij vond dat de band tussen ABVV en SP.a behouden moest blijven nadat wij het tegendeel hadden gesteld. Dat sluit uiteraard niet uit dat sommigen daar nog niet echt van overtuigd waren. Een aantal had al gehoord over de Linkspartei in Duitsland en was het ermee eens dat we zoiets ook in België nodig hebben. Niemand van hen had daar echter op dat ogenblik een concreet idee erover.

    Delta was op 7 oktober een van de plaatsen geweest waar het ABVV een wegblokkade had opgeworpen. De politie had het piket toen voorgesteld om een filtrerende blokkade door te voeren. Filtreren betekent volgens ons: doorlaten. Alsof de politie na alle stoere verklaringen van minister Dewael en het patronaat vrede wou sluiten, zette ze zelf de weg af. Op het piket hoorden we onmiddelijk de opmerking: “gaan die nu ons werk doen?” Even later kwam een hoge piet van de politie ons vriendelijk vragen of we geen pamfletten wilden uitdelen terwijl een kleine 30 politieagenten voor ons het verkeer regelden. Het piket was dan even in de war, maar voor we het goed door hadden, was het al op weg naar het bewuste kruispunt. Lang heeft het niet geduurd. Binnen de korste keren hadden de stakers door dat de politie ons hier duidelijk wou maken hoe zij een filtrerend piket ziet, uiteraard integenstelling tot ons “agressief” piket. Ze wilden ons wellicht allemaal bekeren tot vriendelijke winkeljuffen, terwijl we eigenlijk allemaal boze gedupeerden zijn. Na 10 minuten hield het piket het daar voor bekeken en de 30 politieagenten moesten uiteindelijk wat in de berm gaan wandelen om de tijd te doden.

    Tegen de tijd dat we vertrokken naar het Noordstation om een interventieteam te vormen, was duidelijk dat er vandaag geen bussen en trams meer zouden rijden. Op de weg zagen we voortdurend weer kleine piketten, hier ook heel wat groene vestjes trouwens. Toen al was duidelijk dat Verhofstadt vandaag zou moeten ondervinden dat niet de vakbonden, maar hijzelf, het patronaat, haar politieke lakijen en haar pennelikkers geïsoleerd staan.

  • Offensief programma nodig. Staak de regering weg!

    In de jaren ’50 werkte het ABVV een programma van structuurhervormingen uit…

    Offensief programma nodig

    De vakbonden eisen de terugtrekking van het generatiepact, ook als dat de val van de regering betekent. Nu we met zijn allen op straat staan, zou het echter een gemiste kans zijn om ons te beperken tot louter defensieve eisen. De vakbonden moeten integendeel van deze mobilisatie gebruik maken om een eigen alternatief voor te stellen dat breekt met het anti-sociale neoliberale beleid.

    LSP-pamflet

    > PDF-versie: Voorkant | Achterkant

    Regering en patronaat zijn duidelijk: over het generatiepact wordt niet meer gediscussieerd, tenzij misschien over de uitvoeringsbesluiten. Dat kon moeilijk anders. Twee jaar lang hebben ze dit dossier voorbereid. Het generatiepact neemt alle uitgangspunten van het patronaat over.

    Jongeren aan het werk krijgen, wil het generatiepact niet realiseren door de beschikbare arbeid te verdelen of door ouderen vroeger te laten uittreden, maar door nog meer onderbetaalde en instabiele nep-jobs te creëren. Het lijkt zo gekopieerd uit een tekstboek voor beginnende ondernemers.

    De na-oorlogse baby-boomers hebben tientallen jaren bijgedragen aan de sociale zekerheid. Het minste dat men kan verwachten is dat zij daarvoor gecompenseerd worden met een zorgeloze oude dag, liefst op een leeftijd waarop ze daar nog kunnen van genieten.

    Zo hebben regering en patronaat het echter niet begrepen. De overschotten in de sociale zekerheid hebben ze systematisch afgeroomd om lastenverlagingen door te voeren voor het patronaat. Nu al ten belope van meer dan 5 miljard euro per jaar. Het generatiepact wil daar nog 960 miljoen bovenop doen. Volgens het patronaat moet dat om nieuwe aanwervingen te stimuleren. In werkelijkheid heeft dat nooit tewerkstelling opgeleverd, maar enkel de patroons flink verrijkt.

    Lastenverlagingen moeten uiteraard ergens gecompenseerd worden. Het generatiepact wil het brugpensioen en tijdskrediet daarvoor drastisch inperken. Het hoopt meer ouderen aan de slag te houden om de lonen nog meer onder druk te zetten. Het generatiepact is nog niet doorgevoerd of het patronaat komt alweer met nieuwe eisen op de proppen, deze keer een loonstop of een aanval op de indexkoppeling van de lonen.

    Om de balans van de sociale zekerheid in evenwicht te houden, is de regering op zoek gegaan naar nieuwe inkomsten. De hoofdbrok komt alweer van loontrekkenden via een verhoging van de BTW. De regering voert ook een nieuwe versie door van de éénmalige bevrijdende aangifte (naar verluid mogen we deze keer niet spreken van amnestie). Een kleine 15% van de opbrengst zou naar sociale zekerheid gaan. Dat is dan de zogenaamde bijdrage uit kapitaal, naast een belasting op de beveks.

    Offensief antwoord op de crisis nodig!

    In de jaren ‘50 was de traditionele industrie volop in crisis. Het ABVV werkte toen een programma uit van structuurhervormingen als antwoord op de crisis. Ook vandaag hebben we een dergelijk antwoord nodig op het offensief van regering en patronaat.

    Dat programma zou alvast de beschik-bare arbeid moeten verdelen over iedereen via een veralgemeende 32-urenweek zonder loonverlies. Het zou eveneens de koppeling van alle uitkeringen aan de lonen bepleiten en het volledige behoud van brugpensioen en tijdskrediet. De sleutelsectoren van de economie – banken, holdings, verzekeringsmaatschappijen, energie en transport – zouden onder controle van de gemeenschap geplaatst moeten worden via nationalisatie onder arbeiderscontrole.

    Om de regering tot een herziening te dwingen zal een democratisch uitgewerkt actieplan met provinciale en nationale stakingsdagen vereist zijn. Zelfs als we die regering wegstaken zal een nieuwe coalitie dezelfde maatregelen treffen, zegt men. In het algemeen klopt dat, maar als paars ten val wordt gebracht via een stakingsbeweging, dan belemmert dat meteen de besparingswoede van een volgende regering. Op voorwaarde natuurlijk dat de vakbondsleidingen het been ook onder een nieuwe regering stijf houden.

    Passend antwoord vereist op aanvallen op het stakingsrecht

    Patronaat en regering hebben de dubbelzinnige houding van de ACV-top op 7 oktober aangegrepen om het ABVV te stigmatiseren en het stakingsrecht uit te hollen.

    Men spreekt van minimumbezetting in het openbaar vervoer en juridische stappen tegen het afsluiten van bedrijfsterreinen. In aanloop naar 28 oktober heeft het patronaat een heus arsenaal van advocaten en gerechtsdeur-waarders klaar gestoomd. Bij Caterpillar stuurde de directie alle 4500 werknemers een dreigement met delokalisatie.

    Veel arbeiders vragen zich af hoe we hierop moeten reageren. Alvast niet met een nieuw herenakkoord, de patroons hebben zich daar geen moment aan gehouden. Juridisch zijn de vakbonden bij voorbaat verloren, de rechtspraak is immers niet gericht op sociale rechtvaardigheid, maar op het beschermen van privé-kapitaal. Het enige passende antwoord op dwangsommen en éénzijdige verzoekschriften is het systematisch uitbreiden van de stakingen. Dreigementen met herstructureringen en delokalisatie moeten beantwoord worden met de eis van nationalisatie onder arbeiderscontrole.

    Petitie voor een nieuwe arbeiderspartij

    ABVV : breek met SP.a

    ACV: breek met CD&V

    De tijd dat SP.a en CD&V de eisen van ABVV en/of ACV min of meer vertaalden in het parlement, ligt al lang achter de rug.

    De CD&V is altijd een volkspartij geweest, waarin vooral de patroons het voor het zeggen hadden en ACW-politici hooguit probeerden de pil te verzachten. Zelfs dat is vandaag niet meer mogelijk. CD&V eist van paars een nog liberaler beleid dan dat van Verhofstadt en co.

    Ook vroeger leidde het reformisme van de SP-leiding tot enorm verraad ten aanzien van de arbeiders. Vandaag staan aan het hoofd van de SPa echter een stel yuppies die van sociale afbraak hun missie hebben gemaakt.

    Al de partijen die in het parlement zijn vertegenwoordigd, staan voor een neoliberale afbraakpolitiek. Het Vlaams Belang teert op het ongenoegen, maar staat voor een nog harder neoliberaal beleid. Zolang die situatie aanhoudt, kan het patronaat op beide oren slapen. Iedere regering loopt zich immers de voeten van onder het lijf om de patroons gedienstig te zijn.

    De band van ABVV met SP.a en die van ACV met CD&V zijn een rem op het verbeteren van de levens- en arbeidsomstandigheden van de arbeiders. Wij denken dat het tijd wordt om die banden door te knippen. In Duitsland nam een deel van het middenkader van de vakbonden een initiatief voor een nieuwe formatie, WASG. Die haalde samen met de PDS onder de naam Linkspartei liefst 8,7%.

    Wij denken dat het potentieel hiervoor ook in Belgie bestaat.

    We starten een petitie waarvan we hopen dat syndicale delegaties ze zullen gebruiken om de druk op te drijven.

    Zolang de arbeiders niet over een eigen politiek instrument beschikken, krijgt het patronaat vrij spel.

    Teken onze petitie online op www.arbeiderspartij.be.

  • Stakingsrecht onder vuur. Terug naar de 19e eeuw?

    De afgelopen dagen is er een heus offensief gestart van patroons en politici om het stakingsrecht aan te pakken. Onder het mom dat het "recht op arbeid" moet worden gevrijwaard, wordt de aanval ingezet tegen stakingspiketten. Minister Dewael stelde dat de stakingsacties ‘ordentelijk’ moeten verlopen. Hij werd daarin gevolgd door verschillende andere politici en het patronaat haalt alle juridische middelen boven om stakingspiketten te breken.

    Het is wellicht geen toeval dat een advocatenkantoor geleid door een goede vriend van Verhofstadt het initiatief nam om een permanentie van 48 uur op te zetten om juridisch weerwerk te bieden tegen stakingspiketten en blokkades. Daartoe werd zelfs contact opgenomen met rechters en deurwaarders zodat ook ‘s nachts eenzijdige verzoekschriften kunnen worden behandeld waarbij onmiddellijk met een deurwaarder dwangsommen kunnen worden opgelegd.

    De juridische spitstechnologie om stakingen te breken, is fundamenteel ondemocratisch. Er is niet eens de ruimte voor vakbondsvertegenwoordigers om onmiddellijk een antwoord te bieden tegenover de aangesproken rechter. Een eenzijdig verzoekschrift betekent immers dat er louter eenzijdig wordt opgetreden en dat enkel een raadsman van de patroon voor de rechter verschijnt.

    Bovendien wordt op deze manier inbreuk gedaan op het feit dat het stakingsrecht een onderdeel vormt van collectieve conflicten die normaal niet voor een rechtbank komen, maar onderworpen zijn aan overleg tussen werkgevers en werknemers. Dat was het opzet om het stakingsrecht slechts bijzonder beperkt te behandelen in de Belgische wetgeving. Pas in 1919 werd het stakingsrecht erkend.

    In de 19e eeuw gold een verbod op het organiseren van vakbonden door het zogenaamde ‘samenspanningsverbod’ dat in België werd ingevoerd tijdens de Franse bezetting door het regime van Napoleon. Die wetgeving was gebaseerd op de beruchte Wet Le Chapelier en het decreet D’allarde. De wet ‘Le Chapelier’ stelde onder meer: "Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,… zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht…"

    Deze wetgeving bleef ook na de Belgische onafhankelijkheid behouden. Ook in de 19e eeuw werd het ‘recht op arbeid’ misbruikt om te stellen dat iedere vakbondsactie waarbij gestaakt werd, een inbreuk zou vormen op het recht om te werken. Bijgevolg werden stakingen de facto verboden. Dit leidde tot heel wat repressie en veroordelingen van vakbondsactivisten die het aandurfden om toch in actie te komen.

    Vandaag zien we hoe een aantal Belgische politici heimwee lijken te hebben naar de 19e eeuw. Als een moderne Napoleon Bonaparte declameert VLD-parlementslid Rik (voorheen ‘Hendrik’) Daems dat "het recht op staken eindigt waar het recht op werken begint". Een "samenscholing" van arbeiders om te "staken", zou volgens Daems dus niet kunnen. Blijkbaar wil hij een herinvoering van de Wet Le Chapelier…

    Indien Daems het recht op arbeid wil verdedigen, zouden hij en zijn politieke vrienden er beter eens voor zorgen dat jongeren ook toegang hebben tot werk. Vandaag zijn duizenden jongeren werkloos, in steden als Gent of Antwerpen loopt de jongerenwerkloosheid op tot rond de 30%.

    Een verbod op stakingspiketten betekent in de praktijk een stakingsverbod. En tevens zet het de deur open naar een volledig verbod op collectieve acties. Ook betogingen zorgen voor ‘verkeershinder’ en kunnen bijgevolg gezien worden als een inbreuk op het recht op mobiliteit. De oproep van Daems, daarin gevolgd door het patronaat, is bijzonder gevaarlijk en moet met alle mogelijke middelen worden bestreden.

    Het recht op collectieve acties en op vakbonden, zijn afgedwongen door arbeidersstrijd. De arbeiders eisten het recht op om samen te kunnen in actie komen om hun ongenoegen te uiten en een krachtsverhouding uit te bouwen. Een verbod op protestacties, wat de consequentie is van wat Daems voorstelt, zou betekenen dat iedere vorm van georganiseerde oppositie monddood wordt gemaakt.

    De stakende arbeiders kunnen niet rekenen op politici van de partijen die in het parlement vertegenwoordigd zijn, of op de media. Die spreken zich allemaal uit tegen de eisen van de beweging. Hoe kunnen de vakbondseisen, die gesteund worden door brede lagen van de samenleving, anders naar voor komen dan door middel van collectieve acties?

    Het zal noodzakelijk zijn om Napoleon Daems van antwoord te dienen. Tegelijk is een stevig vakbondsantwoord nodig op de eenzijdige verzoekschriften en de juridische ondermijning van het stakingsrecht. Dit moet mee opgenomen worden in de eisenbundels voor de acties van de komende weken. Iedere aanval op het stakingsrecht moet met extra stakingen worden beantwoord. Dat is hoe het stakingsrecht is afgedwongen, en het zal ook op die manier zijn dat we het kunnen behouden!

  • Genoeg onderhandeld, nu handelen!

    Stop afbraak (brug-)pensioenen

    Pamflet van LSP

    > PDF-versie

    Generatiepact voor ons:

    1) Aanval op brugpensioen blijft

    De regering blijft erbij om de leeftijds- en loopbaanvereiste voor brugpensioen op te trekken. Voltijds tijdskrediet wordt strenger. Het Canada-dry systeem wordt in de praktijk onmogelijk en wie toch bruggepensioneerd wordt, zal voortaan beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt op straffe van sanctie.

    2) Wie arm is blijft arm

    Hoewel de armoede fors is toegenomen onder paars van 6% naar 15% van de bevolking, komt er geen welvaartsaanpassing van de werkloosheidsuitkeringen. Volgens de regeringskrant “De Morgen” leeft nochtans 1 op 3 werklozen in armoede.

    3) Zelf opdraaien voor financiering

    De regering wil de lasten op arbeid verlagen. Dat vergt alternatieve inkomsten. Die komen uit BTW-verhogingen (kortom: het zijn vooral de arbeiders die betalen) en een deel van de verhoopte inkomsten uit een nieuwe operatie van fiscale amnestie (maar we mogen het zo niet noemen)

    En voor de patroons…

    Bovenop de voorziene 5 miljard lastenverlaging krtijgen de patroons nog eens 960 miljoen euro! Ongezonde ploegenarbeid wordt extra beloond met een lagere bedrijfsvoorheffing. Voor de “bevoorrechte partner” van het ACV gaat dat niet ver genoeg: CD&V wil een loonstop en 3 miljard lastenverlaging.

    Naar een massale actiedag op 28/10

    Staak de regering weg!

    Geen meerderheid voor neo-liberalisme

    Op en rond 7 oktober verklaarde de pers éénsgezind: het ABVV isoleert zich.

    De regeringspartijen verdedigen uiteraard hun beleid, en met hen de CdH. Voor CD&V, NV-A, VL Belang en FN gaat paars nog niet ver genoeg. De hypocrisie van de groenen werd tijdens hun eerste regeringsdeelname doorprikt. Kortom: alle partijen in het parlement vinden dat de arbeiders en hun gezinnen boven hun stand leven.

    De patroonsorganisaties zijn het daarmee eens. Jaar na jaar boeken ze recordwinsten, nu al bij de 40 miljard euro/jaar. De gemiddelde loopbaan van een Belgische arbeider is tot 10% korter dan die van zijn Zweedse en Britse collega’s, maar hij is wel 25% productiever. De Belgische patroons willen de opbrengsten van hier en de kosten van ginder.

    Allen samen voelen ze zich gesterkt door hun buitenlandse collega’s. Overal heet het dat de globalisering en Europa “ons” geen keuze laten. De referenda in Nederland en Frankrijk hebben aangetoond dat de meerderheid van de Europese bevolking dit beleid kotsbeu is.

    In de top van de maatschappij mag het ABVV geïsoleerd zijn, aan de basis is het dat niet. De ACV-top is de eerste die daar met de neus wordt opgedrukt. Volgt de paarse regering?

    Democratisch opgesteld actieplan nodig

    De patroons en de politici hebben er een heilige schrik voor, ze weten dat zij slechts beheerders zijn, maar dat de rijkdom eigenlijk allemaal geproduceerd wordt door de arbeiders. Ze beseffen ook wel dat nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd werd, terwijl er nog nooit zoveel armen waren. Wetenschap en techniek staan op ongekend niveau, maar een natuurramp in de rijkste regio ter wereld, blijkt onbeheersbaar.

    Het wordt tijd dat de arbeiders en hun gezinnen zelf het beheer van hun rijkdom in handen nemen. Een staking is daar een eerste aanzet toe. Absoluut noodzakelijk is democratische inspraak aan de basis onder meer via personeels-vergaderingen en actiecomités. Een staking organiseer je immers niet van bovenaf, maar van onderuit.

    Een staking is een enorm wapen, we moeten er omzichtig mee omspringen, onder meer door een goed afgesproken planning en duidelijke ordewoorden, in dit geval het intrekken van het generatiepact of de val van de regering.

    Het is zeer onwaarschijnlijk dat de regering na 28 oktober zomaar toegeeft. Een reeks van provinciale stakingen die uitmonden in een 24- of 48-uren nationale staking lijkt ons nodig om de regering weg te staken en de patroons te waarschuwen voor ondemocratische ingrepen in het stakingsrecht.

    Stakingsrecht in gevaar

    Patronaat en regering willen de dubbelzinnige houding van de ACV-top misbruiken om het ABVV te stigmatiseren en het stakingsrecht uit te hollen. Men spreekt van minimumbezetting in het openbaar vervoer en juridische stappen tegen het afsluiten van bedrijfsterreinen. Tot zover de “resultaten” van een weekje “onderhandelen”. Gelukkig werd de ACV-top teruggefloten door de basis.

    ABVV: breek met SP.a. ACV: breek met CD&V

    Petitie voor nieuwe arbeiderspartij

    Neoliberalen!

    SP.a:

    > 960 miljoen euro lastenverlaging

    > een tweede éénmalige bevrijdende aangifte (zij het anders genoemd)

    > liberalisering van Post en Spoor

    > jacht op de werklozen

    CD&V:

    > loonstop

    > 3 miljard euro lastenverlaging

    Voor een nieuwe arbeiderspartij

    De tijd dat SP.a en CD&V de eisen van ABVV en/of ACV min of meer vertaalden in het parlement, ligt al lang achter de rug. De CD&V is altijd een volkspartij geweest, waarin vooral de patroons het voor het zeggen hadden en ACW-politici hooguit probeerden de pil te verzachten. Zelfs dat is vandaag niet meer mogelijk. CD&V eist van paars een nog liberaler beleid dan dat van Verhofstadt en co.

    Ook vroeger leidde het reformisme van de SP-leiding tot enorm verraad ten aanzien van de arbeiders. Vandaag staan aan het hoofd van de SPa echter een stel yuppies die van sociale afbraak hun missie hebben gemaakt. Al de partijen die in het parlement zijn vertegenwoordigd, staan voor een neoliberale afbraakpolitiek. Het Vlaams Belang teert op het ongenoegen, maar staat voor een nog harder neoliberaal beleid. Zolang die situatie aanhoudt, kan het patronaat op beide oren slapen. Iedere regering loopt zich immers de voeten van onder het lijf om de patroons gedienstig te zijn.

    De band van ABVV met SP.a en die van ACV met CD&V zijn een rem op het verbeteren van de levens- en arbeidsomstandigheden van de arbeiders. Wij denken dat het tijd wordt om die banden door te knippen. In Duitsland nam een deel van het middenkader van de vakbonden een initiatief voor een nieuwe formatie, WASG. Die haalde samen met de PDS onder de naam Linkspartei liefst 8,7%.

    Wij denken dat het potentieel hiervoor ook in Belgie bestaat.

    We starten een petitie waarvan we hopen dat syndicale delegaties ze zullen gebruiken om de druk op te drijven. Zolang de arbeiders niet over een eigen politiek instrument beschikken, krijgt het patronaat vrij spel. Teken onze petitie online op www.arbeiderspartij.be of bestel de papieren versie op onderstaand adres.

    Een pers die het standpunt van de arbeiders verdedigt

    De traditionele media beperkten hun verslag over de staking van 7 oktober tot de overlast die werd veroorzaakt door de stakingsacties. De eisen van de stakers kwamen nauwelijks aan bod. De Morgen, de krant die ooit gered werd met de vele bijdragen uit de arbeidersbeweging, maar nu in handen is van De Persgroep, werpt zich op als spreekbuis van de regering. Het illustreert het belang van een onafhankelijke arbeiderspers als Socialistisch Links. Neem een abonnement op Socialistisch Links en stort 12 euro (25 euro steunprijs) op 001-3907596-27

    Meetings over de Linkspartei

    De Linkse Socialistische Partij organiseert deze maand een reeks publieke vergaderingen met Marc Treude, gemeenteraadslid te Aachen-Duitsland voor SAV (de zusterpartij van LSP) en voortrekker van WASG, het nieuwe electorale initiatief, dat samen met de PDS (voormalige Communistische partij nu omgevormd tot Linkspartei) tijdens de jongste verkiezingen 8,7% scoorde.

    > Hasselt maandag 24 oktober: Vrijzinnig Centrum, 20.00 A.Rodenbachtstraat 18

    > Mechelen dinsdag 25 oktober: Cafe Het Plein op de Veemarkt, 19.30

    > Eupen woensdag 26 oktober: Kolpinghaus (Dans le Kolpingsaal/salle de Kolping), Bergstrasse 124, 19.00

    > Leuven donderdag 27 oktober: MTC 00.16 om 20.00, Hogeschoolplein

    > Oostende vrijdag 28 oktober: OHK 19.30, Christinastraat 113

    > Keerbergen zaterdag 29 oktober: In de Walvis, 19.30

    > Brussel woendag 2 november: Pianofabriek 19u00 Fortstraat 35, St. Gillis

    > Gent donderdag 3 november: 19.30 Volkshuis Ledeberg

    > Turnhout vrijdag 4 november: CC De Warande, 19.00

    > Luik dinsdag 8 november: Grand physique 19u00, Place du XX aout

    > Antwerpen woensdag 9 november: Multatuli, Lange Vlierstraat (vlakbij St Andriesplein), 19.30

  • Aanval op stakingsrecht. Dwangsommen tegen staking in Zedelgem

    Het offensief van regering en patronaat tegen het stakingsrecht begint concrete vormen aan te nemen. In Zedelgem werd vanmiddag een stakingspiket gebroken door een deurwaarder die op basis van een eenzijdig verzoekschrift van de patroon een dwangsom oplegde van 1.000 euro per uur per werkwillige die werd tegengehouden.

    Geert Cool

    De verklaring van Patrick Dewael dit weekend dat er moet opgetreden worden tegen stakingen, is niet onopgemerkt voorbijgegaan. De patroons bereiden zich voor om door middel van een ondemocratische procedure dwangsommen op te leggen. Daarbij wordt gewerkt met eenzijdige verzoekschriften, wat betekent dat de tegenpartij (de vakbonden) niet aanwezig zijn in het proces en ook niet gehoord worden door de rechter. Op basis van een eenzijdig verzoekschrift bekomen de patroons dwangsommen die ze kunnen laten opleggen indien werkwilligen niet kunnen passeren.

    Dat is een aantasting van het stakingsrecht. Het stakingsrecht is een onderdeel van het collectief arbeidsrecht en daarbij wordt doelbewust gepoogd om zo weinig mogelijk gerechtelijke inmenging te dulden. De collectieve verhoudingen tussen arbeiders en patronaat zijn immers afhankelijk van de krachtsverhoudingen tussen beide klassen en inmenging van buitenaf maakt toekomstige onderhandelingen steeds moeilijker.

    Dat weerhoudt de patroons er nu niet van om toch over te gaan tot het inzetten van deurwaarders die met dwangsommen dreigen. Dit werd deze middag duidelijk bij Case New Holland in Zedelgem. Zowat 150 militanten hielden daar het bedrijf geblokkeerd in het kader van een 24-urenstaking. Bij het bedrijf werken ongeveerd 1.800 mensen. De deurwaarder kwam de staking breken na een vonnis van de arbeidsrechter te Brugge.

    Voka, de extremistische patroonsorganisatie, was er als de kippen bij om een dergelijke ondemocratische procedure als voorbeeld naar voor te schuiven. Reeds jarenlang worden vakbondsmilitanten geconfronteerd met patroons die hun vrienden bij het gerecht inschakelen om acties te breken. Er is nog nooit een ernstig syndicaal antwoord gekomen op de schandalige procedures op eenzijdig verzoekschrift. Misschien moet van de gelegenheid gebruik gemaakt worden om ook die procedures aan te pakken doorheen de huidige beweging tegen het neoliberaal offensief tegen de (brug)pensioenen.

    Ook de politici scharen zich achter een anti-stakingsbeleid. Patrick Dewael stelde dat vakbondsacties op de openbare weg niet zouden kunnen. Op de private wegen mag dit ook niet, dus mogen stakingspiketten op zich niet meer? Dewael wil het recht om actie te voeren compleet ondermijnen. Hij heeft gemakkelijk praten: zijn mening wordt gretig overgenomen door de regeringsgezinde media van de televisie en de dagbladen. De standpunten van het vakbondsfront worden systematisch afgebroken door de media en de politici. Hoe moeten zij hun standpunt naar voor brengen als Dewael en co kunnen bepalen hoe het protest er mag uitzien?

    De politici en patroons willen een harde confrontatie aangaan door het stakingsrecht op zich aan te pakken. Dit moet scherp beantwoord worden, bijvoorbeeld door het versterken van de stakingsacties op 28 oktober. Een succesvolle betoging op 28 oktober, als begin van een langdurige beweging, kan de krachtsverhouding in de samenleving duidelijk maken…

  • Strijd loont. Antwerpse cipiers halen slag thuis!

    De Antwerpse cipiers hebben na een wekenlange staking op alle vlakken gelijk gekregen. Er komt extra personeel om te voldoen aan de vooropgestelde personeelsbezetting en indien er minder personeel is, wordt een aangepaste werkregeling toegepast. Er waren vier weken staking nodig om dit af te dwingen, ook al is het vrij evident dat het beloofde aantal personeelsleden zou worden tewerkgesteld en dat er bij een personeelstekort aangepast moet worden gewerkt.

    Toch leek minister Onkelinx het spel hard te willen spelen. Ze wou de cipiers op de knieën dwingen en deed er alles aan om de staking te breken. Daarin werd ze geholpen door VLD-parlementslid Fons Borgignon die het stakingsrecht voor het gevangenispersoneel verder wil beperken. Ook aan het stakingspiket waren er pesterijen tegenover de stakers: zo mocht er niet langer een ton staan om de stakende cipiers wat te verwarmen. De reinigingsdiensten die de ton weghaalden, namen meteen ook drie vakbondsvlaggen mee: van elke kleur één.

    Maar de wekenlange staking heeft resultaten opgeleverd. Er komt extra personeel. Minister Onkelinx kondigde aan dat er 36 extra cipiers worden aangeworven: 20 die onmiddellijk aan de slag gaan en 16 reserve-cipiers. Deze 36 zullen worden aangeworven met een versnelde procedure. Nadien zullen er echter nog extra cipiers nodig zijn. Op dit ogenblik zijn er 237 cipiers (ook al wordt de term bewakend personeel erg ruim gezien). Er zijn echter nog meer dan 60 cipiers die een aanvraag tot mutatie hebben lopen. Het tijdelijk opvullen van het gat dat geslagen was na het vertrek van 23 cipiers naar een andere instelling, is noodzakelijk. Maar er zal ook op langere termijn iets moeten worden gedaan. Een extra wervingsexamen voor de Antwerpse gevangenis lijkt dan ook noodzakelijk.

    Verder is het schandalig dat het gevangenispersoneel moest staken om een toegezegde belofte af te dwingen, namelijk een effectief personeelskader van 260. 4 weken hebben ze moeten staken om die oude belofte effectief ingevuld te zien. De regering is zwaar in gebreke gebleven tegenover het bewakingspersoneel en zou moeten opdraaien voor het breken van haar beloftes. Nu zijn het de cipiers die financieel lijden onder het breken van de beloftes van de regering. Zij verloren het recht op extra premies en zullen een groot deel van hun vakantiegeld voor 2006 in rook zien opgaan. Het zou maar normaal zijn dat de regering haar fout erkent en er de gevolgen van draagt door de vakantiegelden 2006 effectief uit te betalen aan het gevangenispersoneel.

    Het personeel is zondag opnieuw beginnen werken, maar over de gevolgen van de staking zal nog een woordje moeten gesproken worden met de regering!

  • In de aanloop naar de nationale actiedag op 28 oktober zijn de acties reeds begonnen

    Op de nationale actiedag en betoging in Brussel op 28 oktober zullen tienduizenden arbeiders laten zien dat ze niet akkoord zijn met de neoliberale aanvallen op onder meer het brugpensioen. Tegen de regering en de traditionele media in, zal het ongenoegen in de samenleving tot uiting komen. De aanloop naar 28 oktober verloopt alvast woelig met tal van acties.

    Lokale acties tegen aanval op brugpensioen

    Op verschillende plaatsen zijn er reeds spontane acties en stakingen uitgebroken. Zo werd gisteren het werk neergelegd bij Case New Holland in Zedelgem voor een prikactie waarbij een belangrijk kruispunt bezet gehouden. Bij VW-Vorst waren er verschillende acties aangezien een aanval op het brugpensioen daar bijzonder concreet wordt bij een mogelijke herstructurering.

    In Wallonië waren er stakingsacties in onder meer Charleroi, Luik en Namen. In Charleroi is er maandag bovendien een regionale 24-urenstaking in alle sectoren. In Namen werd gisteren betoogd voor het gebouw van het Waals parlement.

    Deze acties worden telkens ondersteund door beide vakbonden, waardoor het vakbondsfront in de praktijk wordt hersteld. Dat is een positieve ontwikkeling die de beweging een extra dynamiek kan geven. Op basis van de lokale spontane acties kan de mobilisatie naar 28 oktober worden versterkt. Het ziet er nu al naar uit dat die betoging massaal zal zijn, wellicht zelfs groter dan de betoging van december 2004 toen 50.000 betogers door Brussel trokken als protest tegen de patronale voorstellen inzake de lonen.

    Antwerpse cipiers staken verder

    Naast de acties rond de brugpensioenen komen er ook enkele andere pijnpunten naar voor op sociaal vlak. Zo blijven de Antwerpse cipiers staken tegen de onderbezetting. Minister Onckelinckx heeft al een aantal toegevingen moeten doen, maar aanvaardt niet dat er in afwachtiging van extra personeel met een minimumdienst wordt gewerkt. Nochtans is dat een bittere noodzaak door de onderbezetting.

    De traditionele politici hebben geen oor voor de stakende cipiers. Integendeel! VLD-parlementair Fons Borgignon stelt voor om cipiers op te vorderen met de dreiging van een dwangsom en een gevangenisstraf. Daarmee wil hij stakingen in de praktijk onmogelijk maken. Nochtans staken de cipiers nu enkel opdat het voorziene personeelskader effectief zou ingevuld worden… Als de regering haar beloftes niet nakomt, zit er voor de cipiers niet veel anders op dan te staken. In plaats van zich tegen de stakers te richten, zou Borgignon beter nagaan hoe de regering haar afspraken kan nakomen.

    BMW Bornem: acties tegen ontslagen

    Het blijft slecht gaan in de automobielsector. Na de aankondiging van mogelijke herstructureringen bij VW-Vorst, wordt nu ook BMW-Bornem bedreigd. De directie stelde zich daar eerder hard op bij de staking van 7 oktober, toen op de stakingsoproep werd gereageerd met een lock-out: de directie sloot zelf de deuren.

    Er zouden bij BMW in Bornem 72 werknemers moeten verdwijnen door het sluiten van het magazijn tegen 1 januari 2008. Bij BMW werken er in Bornem 350 arbeiders. Dinsdag werd het werk neergelegd als protest tegen de ontslagen en om werkzekerheid te eisen tot eind 2007.

    Struik Foods: staking tegen ondermijnen loonsvoorwaarden

    De directie van Struik Foods in Schoten is overgegaan tot het inzetten van goedkope Poolse arbeidskrachten die op termijn de andere werknemers moeten vervangen. Nadat 5 arbeiders werden ontslagen, gingen de 220 werknemers in staking. De arbeiders vrezen dat hun arbeids-en loonsomstandigheden verder zullen worden ondermijnd.

    De staking was niet gericht tegen de Polen zelf, maar tegen de druk die gezet wordt op de arbeids-en loonsvoorwaarden. De directie wil met de Polen goedkope arbeidskrachten inzetten en weigert Belgische lonen te betalen aan die werknemers. ABVV-vertegenwoordiger Van Cauwenbergh stelde in de media dat de Poolse interimarbeiders in een vakantiedorp net over de Nederlandse grens worden gehuisvest en bovendien slechts een slavenloon krijgen.

    Het is duidelijk dat Struik Foods moderne slaven wil aannemen om zo meer winsten te maken. Dit gebeurt rechtstreeks op de kap van de arbeiders en dat wordt niet aanvaard.

  • 40 jaar Bayer. Actie tegen aanval op brugpensioenen

    Fotos door Maarten Van Sina
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping