Nationale Bank wil loonmatiging, IMF wil index weg, regering wil tweede Generatiepact,…

De vakbondsleiding grijpt de geplande acties van 8 december aan om de beweging tegen het Generatiepact te laten “landen” zoals dat tegenwoordig heet. Het ABVV stelt dat er geen draagvlak is voor grootschalige acties omwille van de houding van het ACV. Het FGTB zegt dat het Vlaamse ACV bovendien het Vlaamse ABVV tegenhoudt. De basis moet reageren met eenheid aan de basis tegenover de verdeeldheden – ACV tegen ABVV, Vlamingen tegen Walen. Het potentieel van de enorme strijdbaarheid aan de basis wordt nu immers tegengehouden en een volgende besparingsronde wordt voorbereid.

LSP-pamflet

> PDF-versie

Patronaat haalt cadeau’s binnen

Het patronaat haalde met de oorspronkelijke tekst van het Generatiepact onder meer 960 miljoen euro lastenverlagingen binnen. Om de beperkte aanpassingen aan het Generatiepact door te voeren, bood de regering het patronaat de zogenaamde notionele taks aan waardoor de gemiddelde belastingsvoet voor ondernemingen van 34% tot 26% daalde.

Zwakheid zet aan tot agressie

De vakbondsleiding stelt dat er bijde onderhandelingen rond het Generatiepact ook heel wat toegevingen werden gedaan aan de arbeiders. Dat wordt aangegrepen om de acties stop te zetten waarna op 15 december het Generatiepact kan goedgekeurd worden in het parlement.

Dit is echter niet het einde van de beweging tegen de aanvallen op onze lonen, arbeidscondities, brugpensioenvoorwaarden,… Nu de vakbondsleiding de aftocht blaast, zullen regering en patronaat zich gesterkt voelen voor een volgende ronde van besparingen op onze kap.

Op het recente VLD-congres werd aangekondigd dat er een tweede Generatiepact komt. Dat weerklonk eerder ook reeds in SP.a-kringen. Het IMF schreef in haar rapport over België (op basis van cijfermateriaal dat haar bezorgd werd door de regering) dat het Generatiepact in de goede richting gaat, maar dat meer nodig is: een aanval op de index bijvoorbeeld. De Nationale Bank stelde deze week in de media dat de lonen moeten worden aangepakt en stelt eveneens de index in vraag. De Nationale Bank wil daartoe een “competitiviteitspact”.

6,4% van de werkenden is arm Er verscheen recent een studie van de Antwerpse Universiteit (Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting) waaruit blijkt dat in 2003 15,2% van de Belgen arm waren. Onder 65-plussers was dat 22,6%. En zelfs onder werkenden was het 6,4%. Dat is een gevolg van de toenemende flexibiliteit en de lageloonjobs. Als de regering vandaag spreekt over jobs voor jongeren, wordt enkel gesproken over cadeau’s aan het patronaat waarbij opnieuw de lonen (al dan niet indirect) worden aangepakt. De stijging van de armoede wordt volgens de onderzoekers versterkt door het gebrek aan sociale woningen, maar ook bijvoorbeeld door de liberalisering van de energiemarkt.

Regering en patronaat bereiden nu reeds de volgende pacten voor om de arbeiders en hun gezinnen aan te pakken. Dat wordt gemakkelijker door de weigering van de vakbondsleiding om de strijdbaarheid aan de basis om te zetten in een ernstig actieplan waarmee het Generatiepact kon worden weggestaakt. In plaats daarvan kwam er een actieplan met een aantal regionale en sectoriële acties zodat de beweging versnipperd haar ondergang tegemoet gaat. Dat was een uitdoofscenario, geen actieplan.

Het enthousiasme voor de acties op 8 december is dan ook beperkt in heel wat sectoren. Nochtans kan van deze gelegenheid gebruik gemaakt worden om de nood aan een ernstig actieplan luider te laten weerklinken.

Wanhoop leidt tot individuele oplossingen

Bij gebrek aan een succesvolle collectieve afwijzing van de aanval op het brugpensioen en de mogelijke aanvallen op de pensioenen, gaat een groeiend aantal arbeiders op zoek naar individuele oplossingen.

Volgens Fortis en Delta Lloyd worden er momenteel drie keer zoveel individuele pensioenspaarplannen afgesloten dan in dezelfde periode vorig jaar.

Anderzijds zullen een aantal arbeiders mogelijk overgaan tot geïsoleerde acties zoals de beschadigingen aan de partijgebouwen van de PS en MR in Luik na de betoging van 2 december. We begrijpen de woede tegenover die traditionele partijen, maar denken dat het noodzakelijk is om op een politieke manier actie te voeren met grootschalige collectieve acties.

Regering en patronaat zullen beweging niet stoppen, ondanks de vakbondsleiding

Tegenover de aanvallen van regering en patronaat was er een ernstig actieplan nodig. Maar de pogingen om de beweging te laten landen, zullen tevergeefs zijn. Met de stakingen van 7 en 28 oktober werd de kracht van de arbeiders aangetoond. Daar werd de verdeeldheid in de vakbondsleiding beantwoord met een strijdbare eenheid van de basis. ACV-voorzitter Cortebeeck werd tot twee keer toe teruggefloten door zijn basis.

Heel wat arbeiders en hun gezinnen zijn de aanhoudende neoliberale aanvallen beu. Nu reeds worden nieuwe aanvallen aangekondigd, die opnieuw tot verzet zullen leiden.

De lessen van de stakingen tegen het Generatiepact zullen daarbij een belangrijke rol spelen. Na de beweging tegen het IPA (met de betoging van 50.000 arbeiders in december 2004), wordt opnieuw geen rekening gehouden met de standpunten van de arbeiders.

LSP meent dat het noodzakelijk is om te bouwen aan een netwerk van strijdbare syndicalisten om te vermijden dat de vakbondsleiding de beweging zomaar kan stopzetten.

Uitdoof-scenario doorkruisen met initiatief door basis

De enige manier om het Generatiepact alsnog van tafel te vegen bestaat erin de druk aan de basis op te voeren. Het uitdoofscenario van de top biedt hiertoe nog een aantal mogelijkheden.

We weten dat de regionale manifestaties van 2 december en de door Cortebeeck aangekondigde “originele en zichtbare jongerenbetoging” van 6 december afleidingsmanoeuvres waren. Veel basismilitanten lieten bij die acties een welgemeende “fuck you” horen.

Het belangrijkste moment zijn de sectorale stakingen op 8 december. Dan kunnen we Cortebeeck, de regering en het patronaat van antwoord dienen door massaal te staken en druk te zetten op de vakbondsleiding om ook na het weekend door te gaan.

Regering, patronaat en Cortebeeck hopen ons te ontmoedigen. Ze willen dat we ontgoocheld de handdoek in de ring gooien. We mogen dit niet laten gebeuren. Zelfs als de regering er deze keer mee weg komt, dan nog staan ons de komende weken en maanden nieuwe aanvallen van het patronaat te wachten. Bouw daarom mee met LSP aan een netwerk van strijdsyndicalisten.

ABVV/FGTB en ACV/CSC: breek met de “bevoorrechte partners”

Nieuwe arbeiderspartij is nodig!

Alle traditionele partijen zijn het eens met het huidig besparingsbeleid. De oppositie van CD&V en Vlaams Belang willen extra lastenverlagingen voor het patronaat en vinden dat het Generatiepact niet ver genoeg gaat. Een regering met andere traditionele partijen zal opnieuw besparingen doorvoeren. Daartegen zullen nieuwe acties nodig zijn. Dat is de manier waarop de dokwerkers reeds jarenlang de liberalisering van de havenarbeid tegenhouden. Iedere nieuwe Europese poging tot liberalisering, stuit op hard verzet. Met als resultaat dat de geplande liberalisering er nog steeds niet is!

Tegenover de aanhoudende aanvallen is er nood aan een offensief vakbondsprogramma. In de jaren 1950 stelden de vakbonden het idee van “structuurhervormingen” voorop. Waarom wordt nu niet offensief naar buiten gekomen met eisen zoals een 32-urenweek zonder loonsverlies met bijkomende aanwervingen als antwoord op de werkloosheid, een vermogensbelasting op de grote fortuinen,…

De Morgen schreef recent: “Deze regering heeft af te rekenen met een zeer sterke buitenparlementaire oppositie, maar die beweging ‘van de straat en de fabrieken’ krijgt geen parlementaire weerklank.” De regeringspartijen steunen het Generatiepact, de officiële oppositiepartijen vinden dat het niet ver genoeg gaat. Allemaal verdedigen ze een neoliberaal beleid waarbij de arbeiders en hun gezinnen het slachtoffer zijn.

LSP meent dat er moet worden nagedacht over arbeiderskandidaten bij de politieke verkiezingen. Arbeiders die vanuit hun actieve betrokkenheid bij de beweging tegen het Generatiepact de eisen van deze beweging ook op het politieke terrein verdedigen.

Dit kan gekoppeld worden aan een conferentie rond het opzetten van een linkse arbeiderslijst op basis van een losse federatieve structuur die voldoende ruimte laat voor arbeiders van verschillende achtergronden (zowel ABVV/FGTB als ACV/CSC).

LSP wil die discussie populariseren en werkt daartoe met een petitie voor een nieuwe arbeiderspartij (zie: www.arbeiderspartij.be). Deze petitie is een instrument om de discussie te voeren op de werkvloer en in de syndicale beweging. Daarmee willen we richting geven aan de zoektocht naar een politiek verlengstuk die is ingezet.

Beeld in het VRT-avondnieuws: 3 Sinterklazen zitten, elk een vakbond vertegenwoordigend en overtuigd van hun maatschappelijke relevantie in de klassenstrijd, aan tafel met Vlaams minister-president Yves Leterme. Is de minister-president onder de indruk van het verklede 3-tal? Nauwelijks. We hebben hem – en dan vergeten we die keer dat hij op de Zevende Dag over de meeslepende achtervolging op geit Suzy mocht uitweiden – zelden meer relax gezien. Stond het Generatiepact met deze “ludieke actie” onherroepelijk op springen? Nog veel minder. “Ludiek zijn” jaagt, zo stelden we opnieuw vast, burgerlijke politici niet de daver op het lijf.

Peter Delsing, artikel overgenomen vanop links-socialisme.blogspot.com

Voor veel arbeiders die op 7 oktober gestaakt hebben, en die met 100.000 present gaven op de betoging van 28 oktober, moet het hallucinante TV zijn geweest. Die Sinterklazen. Zij voelen, in tegenstelling tot veel topbureaucraten van de vakbonden, perfect de gevolgen van de neoliberale politiek aan. Het patronaat en haar medestanders lanceren dagelijks aanval na aanval. Na het Generatiepact droomt de Nationale Bank al van een “competiviteitspact”: een aanval op onze lonen, die sneller moeten dalen in reële koopkracht dan in de omringende landen. Ook bij de opgepepte VLD, vijanden van de werkende klasse van het eerste uur, zit de stemming voor een tweede Generatiepact er flink in. Altijd terugkerende sadisten geweest, die bourgeois.

Tijdens de regionale betogingen die we de laatste dagen zagen, en op de stakingen die in verschillende sectoren nog zullen plaatsvinden, zullen veel arbeiders nogmaals hun woede over de asociale aanvallen in het Generatiepact laten blijken. Maar het schreeuwende gebrek aan een eenmakend ordewoord om de plannen van de regering van tafel te vegen, wordt stilaan oorverdovend in zijn onverantwoordelijkheid. De topbureaucraten van de vakbond willen nog is, voor een laatste keer, “stoom laten afgaan” bij de basis. Daarna moet het zaakje, in hun ogen, “landen”. De syndicale vlam van eengemaakte strijd wil de bureaucratie nu zo snel mogelijk doven.

Vandaar allicht het opduiken van Sinterklaas in de arbeidersstrijd, net als die pijnlijke miskleun van een Zwarte Piet: onmiskenbare tekenen dat de vakbondsleiding in de plaats van een reëel actieplan er een lachertje van maakt. De opbouw van een krachtsverhouding om het Pact te verslaan, overgelaten aan schertsfiguren en amateurtoneel, met dank aan het onwaarschijnlijke lef van vakbondsbureaucraten.

Een en ander dient allicht om na de stemming van het Generatiepact door de parlementairen, in de loop van volgende week, de eindejaarsperiode te gebruiken om, opnieuw toneel, de schouders te heffen. Te jammeren dat er “toch niets meer aan te doen is”. Immers: de “arbeiders willen niet meer mee”. Keer op keer liet de vakbondsleiding een gat vallen tussen de acties, kwam er geen duidelijk actieplan op tafel, maar werd ze wel 2 keer teruggeroepen door de basis. Ze wil ons nu versnipperd tegen de muur laten lopen.

Misschien denkt de vakbondsleiding: derde keer goede keer. Misschien slaagt ze er met dit Generatiepact in om een radicaliserende basis finaal voor het lapje te houden, de vlam te doven. De beweging in een door de bureaucratie versierde modderpoel te laten “landen”. Maar bij het volgende Generatiepact zal een deel van de strijdbare delegees en arbeiders zijn les hebben geleerd. Het wantrouwen tegenover het fenomeen “rechtse bureaucratie” in de vakbond zal vele malen groter zijn. En hopelijk ook bereid om zich bewust te organiseren als linkervleugel. Zodat rechtse figuren in de vakbonden veel minder de gelegenheid hebben om een nieuwe beweging, van bovenaf, naar een op de loer liggende nederlaag te leiden.

Vorige vrijdag kwamen er op een bijeenkomst van het ABVV van Luik-Hoei-Waremme meer dan 2.500 syndicale militanten samen. We waren er met een groep kameraden aanwezig en voelden een gerechtvaardigde woede tegen de regeringsplannen, maar ook een even begrijpelijke afkeer tegenover de traditionele partijen die de schoothondjes van het patronaat zijn.

Nicolas Croes

De oproep voor de manifestatie werd niet enkel gesteund in Luik en omgeving, maar vanuit de volledige provincie kwamen er delegaties: uit Verviers, Chaudfontaine,… De sfeer ging van woede tot een zekere ontgoocheling. Het feit dat de arbeiders vanuit verschillende sectoren en bedrijven op een zelfde plaats samenkwamen, versterkte echter het zelfvertrouwen van de arbeiders. In heel wat discussies werd ingegaan op de noodzaak van een nieuwe nationale algemene staking tegenover het beleid van patronaat en regering. Er werd ongeduldig uitgekeken naar de standpunten en ordewoorden in de toespraken. Op het balkon van het vakbondsgebouw hing een spandoek met de slogan: “Werk voor jongeren door het behoud van het brugpensioen”.

Het Franstalige ACV besliste om 5 bussen in te leggen voor een protestactie aan het gebouw van de patroonsfederatie Union Wallonne des Entreprises (UWE) in Waver. De leiding van de UWE stelt dat er een verhoging van de activiteitsgraad nodig is, waarbij ook langer moet worden gewerkt. De arbeiders moeten zich maar zien te redden als ze langer worden uitgebuit.

Er kwamen toespraken van Thierry Bodson en Marc Gobelet, respectievelijk secretaris en voorzitter van de regionale ABVV-afdeling. Daarbij werd zwaar uitgehaald naar het Generatiepact en de leugens die worden verkondigd door diegenen die het Pact verdedigen.

De twijfelende houding van ACV-voorzitter Cortebeeck kreeg veel kritiek. Die kritiek werd gesteund door de weinige ACV-leden die aanwezig waren. De eenheid aan de basis was niet echt zichtbaar, maar stond wel centraal in veel discussies voor en na de officiële toespraken.

Marc Gobelet, voorzitter van ABVV Luik-Hoei-Waremme, stelde over de PS: “Er is een kloof tussen het programma dat bij de kiezers naar voor wordt gebracht en de realiteit van het Pact dat vandaag wordt aanvaard. De Socialistische Partij mag niet vergeten dat ze door ons, de arbeiders, wordt gedragen.” Gobelet hield het echter bij kritieken op de PS. Er werd bijvoorbeeld een postkaart verdeeld die kan worden opgestuurd naar Thierry Giet, de fractieleider van de PS in de Kamer, waarin wordt opgeroepen om het Generatiepact niet goed te keuren indien het niet aangepast wordt. Voor de meeste arbeiders is het echter duidelijk dat de PS niet kan hervormd worden en dat vanuit die hoek geen enkele steun mag verwacht worden. De recente schandalen met misbruik van gemeenschapsgeld, zullen dit alvast niet tegenspreken.

Na de toespraken trok een groep arbeiders naar de hoofdzetel van de PS om er hun woede op een erg concrete wijze te tonen. Een 20-tal betogers brachten vernielingen aan in de lokalen van de zogenaamd socialistische partij. We begrijpen de woede die de betogers dreef, maar we denken dat het niet de beste manier was om deze naar voor te brengen. Het zal de situatie van de arbeiders niet verbeteren en hun belangen niet verdedigen. De strijd die we moeten voeren is een politieke strijd, en geen fysieke strijd.

Tegenover het verraad van de PS is er nood aan een nieuwe arbeiderspartij. De enigen die onze belangen zullen verdedigen, zijn wijzelf en niet de politici die de arbeiders slechts zien als kiesvee. Ook het lokaal van de MR werd “bezocht”. Christine Defraigne van de MR stelde dat dit bezoek de “stalinistische jongeren waardig was”. Ze vervolgde: “Het ABVV toont met deze onaanvaardbare en schandalige methoden haar ware aard”. De traditionele politici zouden beter eens zien naar hun eigen prestaties en hun eigen ware aard. Ze zouden de enorme woede onder de arbeiders dan misschien begrijpen.

Geen uitdoof-scenario, maar een actieplan om het generatiepact weg te staken

Offensief programma tegen de aanvallen van regering en patronaat nodig

Zowel ABVV als ACV hebben het “aangepaste” Generatiepact afgewezen. Daarmee vertolken ze het enorme ongenoegen dat leeft aan de basis. Die beseft immers dat ondanks de superwinsten van de bedrijven, dit generatiepact het eerste is in een lange reeks. De basis wou harde actie, liefst een algemene staking van langer dan 24 uur, om het generatiepact van tafel te vegen. Het zogenaaamde “actieplan” dat de vakbondsleidingen hebben opgesteld is echter een klap in het aangezicht van diegenen die staakten en betoogden op 7 en 28 oktober. Dit is geen actieplan, maar een uitdoof-scenario!

LSP-pamflet

> PDF-versie

Op alle vakbondsvergaderingen, zowel van ABVV als van ACV, waaraan LSP-militanten deelnamen, was de actiebereidheid groot. Daar waar tot stemming werd overgegaan over een nieuwe algemene staking, was een overgrote meerderheid voor. Dat werd bevestigd tijdens de “informatieronde” van 25 november. De staalreus Duferco was al voordien gedurende 2 dagen in staking gegaan. FN en een aantal andere Luikse bedrijven gingen spontaan dicht op de informatiedag. De staking “light” van het ABVV bij VW-Vorst werd door 90% van de werknemers opgevolgd. Stemmingen over staking bij Bekaert en Picanol bevestigden dit beeld.

Het is ronduit een leugen als ACV-topman Cortebeeck verklaart dat de overgrote meerderheid niet meer bereid is tot staken.

EERST ONDERHANDELEN…

Volgens Cortebeeck was de ABVV-staking van 7 oktober ook al voorbarig. “Eerst onderhandelen, dan staken” luidde zijn “strategie”. Hij had er zelfs een dure publiciteitscampagne voor over om de staking te breken.

We hebben gezien wat “onderhandelen” heeft opgeleverd. De regering heeft de kans om na 28 oktober te onderhandelen misbruikt om een verdeel-en-heerspolitiek te voeren. Er werd geprobeerd de beweging te doen landen door specifieke voorstellen aan de metaalsector waar het behoud van de bestaande CAO’s tot 2010 erop neerkomt dat een brugpensioen op 55 mogelijk blijft. Voor de chemie en de bouw hadden de toegevingen minder reële impact. De zogenaamde onderhandelingsmarge over de gelijkgestelde periodes en de lijst van zware beroepen, bleek vooral een lege doos. Er kwam nooit een concrete invulling.

In ruil voor deze beperkte toegevingen, kreeg het patronaat de zogenaamde notionele taks. Daardoor daalt de gemiddelde belastingsvoet voor ondernemingen van 34% tot 26%. Dit geschenk kwam er bovenop de voorziene lastenverlagingen en de daling van patronale bijdragen voor jonge werknemers (minister Van Velthoven gaf toe dat dit een geschenk is voor het patronaat).

De toegevingen aan de metaalsector volstaan niet. Ook die sector heeft er belang bij dat de regeling in het Generatiepact inzake herstructureringen van tafel wordt geveegd. Bovendien zullen de sectoren die vandaag minder geraakt worden, harder worden aangepakt in de komende besparingsrondes. Nu reeds wordt aangekondigd dat er een vervolg komt op het Generatiepact.

VERDEELDHEID AAN DE TOP BEANTWOORDEN MET ÉÉNHEID AAN DE BASIS

De pogingen van regering en patronaat om de beweging te verzwakken door ze te verdelen, moesten beantwoord worden met de grootst mogelijke vakbondseenheid aan de basis.Er staat immers veel op het spel. Het gaat niet meer alleen over de technische elementen in het Generatiepact, maar ook om de aanhoudende neoliberale aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen. Bovendien staat ook de positie van de vakbonden op het spel.

… DAN INFORMEREN

Cortebeeck beweerde na de povere “onderhandelingen” dat de basis eerst moest worden geïnformeerd. Alsof de arbeiders niet tussen de lijnen kunnen lezen. Voor alle duidelijkheid: de basis weet dat dit pact slechts een eerste aanzet is. We weten ook dat zelfs brugpensioen op 58 voor patronaat en regering zo snel mogelijk uit de weg moet. Niemand zal nog voor brugpensioen kiezen als hij/zij weet dat men binnen de 6 maand elders aan de slag moet. Wie laatst aan de slag is gegaan, zal er bijgevolg als eerste uit vliegen. Welke geschenken de regering het patronaat ook geeft, met het generatiepact zal de jeugdwerkloosheid alleen maar toenemen.

ZWAKHEID ZET AAN TOT AGRESSIE

Het getreuzel van Cortebeeck is regering en patronaat niet ontgaan. Hoe meer hij de beweging afblokt hoe driester hun eisen. De afschaffing van de index staat al op hun verlanglijstje en intussen wordt afgedankt dat het een lieve lust is, nu ook bij Inbev.

HET ABVV ALLEEN?

ABVV-kopman Verboven zou wel te vinden zijn voor een algemene staking. Dat is alvast zo voor de overgrote meerderheid van de ABVV-centrales en zeker voor de basis, ook die van het ACV. Het ABVV-apparaat wijst er echter op dat ze niet zomaar in staat is de staking van 7 oktober nog eens over te doen. Zeker als het vakbondsfront alweer uiteen valt, zal de regering al haar middelen inzetten om wegblokkades deze keer onmogelijk te maken. Bovendien zullen ook de patroons naar believen gebruik maken van juridische middelen om stokken in de wielen te steken. Anderzijds geloven wij niet dat de ACV-basis deze keer met evenveel getrouwheid de afbreekstrategie van haar top zal volgen. Als we de ACV-basis mee krijgen, zijn wegblokkades niet meer nodig.

Uitdoof-scenario doorkruisen met initiatief door basis

De enige manier om het Generatiepact alsnog van tafel te vegen bestaat erin de druk aan de basis op te voeren. Het uitdoof-scenario van de top biedt hiertoe nog een aantal mogelijkheden.

We weten dat de regionale manifestaties van 2 december en de door Cortebeeck aangekondigde “originele en zichtbare jongerenbetoging” van 6 december afleidingsmanoeuvres zijn. Veel basismilitanten willen bij die acties een welgemeende “fuck you” laten horen. Toch roepen we op om massaal deel te nemen aan die acties en er luidkeels de roep naar een langdurige algemene staking vanaf 13 december te laten horen.

Het belangrijkste moment worden echter de sectorale stakingen op 8 december. Dan moeten we Cortebeeck, de regering en het patronaat van antwoord dienen door massaal te staken en druk te zetten op de vakbondsleiding om ook na het weekend door te gaan.

Regering, patronaat en Cortebeeck hopen ons te ontmoedigen. Ze willen dat we ontgoocheld de handdoek in de ring gooien. We mogen dit niet laten gebeuren. Zelfs als de regering er deze keer mee weg kopmt, dan nog staan ons de komende weken en maanden nieuwe aanvallen van het patronaat te wachten. Bouw daarom mee met LSP aan een netwerk van strijdsyndicalisten.

ABVV/FGTB en ACV/CSC: breek met de “bevoorrechte partners”

Nieuwe arbeiderspartij is nodig!

WAT ALS DE REGERING VALT?

Indien er na een regeringsval een nieuwe regering komt die dezelfde besparingen wil doorvoeren, moet geantwoord worden met nieuwe acties. Dat is de manier waarop de dokwerkers reeds jarenlang de liberalisering van de havenarbeid tegenhouden. Iedere nieuwe Europese poging tot liberalisering, stuit op hard verzet. Met als resultaat dat de geplande liberalisering er nog steeds niet is!

Tegenover de aanhoudende aanvallen is er nood aan een offensief vakbondsprogramma. In de jaren 1950 stelden de vakbonden het idee van “structuurhervormingen” voorop. Waarom wordt nu niet offensief naar buiten gekomen met eisen zoals een 32-urenweek zonder loonsverlies met bijkomende aanwervingen als antwoord op de werkloosheid, een vermogensbelasting op de grote fortuinen,…

POLITIEKE VERTEGENWOORDIGING?

De Morgen schrijft: “Deze regering heeft af te rekenen met een zeer sterke buitenparlementaire oppositie, maar die beweging ‘van de straat en de fabrieken’ krijgt geen parle-mentaire weerklank.” De regeringspartijen steunen het Gene-ratiepact, de officiële oppositiepartijen vinden dat het niet ver genoeg gaat. Allemaal verdedigen ze een neoliberaal beleid waarbij de arbeiders en hun gezinnen het slachtoffer zijn.

LSP meent dat er moet worden nagedacht over arbeiderskandidaten bij de politieke verkiezingen. Arbeiders die vanuit hun actieve betrokkenheid bij de beweging tegen het Generatiepact de eisen van deze beweging ook op het politieke terrein verdedigen.

Dit kan gekoppeld worden aan een conferentie rond het opzetten van een linkse arbeiderslijst op basis van een losse federatieve structuur die voldoende ruimte laat voor arbeiders van verschillende achtergronden (zowel ABVV/FGTB als ACV/CSC).

LSP wil die discussie populariseren en werkt daartoe met een petitie voor een nieuwe arbeiderspartij (zie: www.arbeiderspartij.be). Deze petitie is een instrument om de discussie te voeren op de werkvloer en in de syndicale beweging. Daarmee willen we richting geven aan de zoektocht naar een politiek verlengstuk die is ingezet.

INTERESSE?

Contacteer ons via info@socialisme.be. Telefoon: 02/345 61 81

Voor een offensief programma tegen de aanvallen van regering en patronaat

Nu zowel ABVV als ACV het “aangepaste” Generatiepact hebben afgewezen, zullen de acties moeten worden verdergezet. Daarbij zal het nodig zijn om te antwoorden op de vraag van de basis naar een degelijk actieplan waarmee het volledige Generatiepact van tafel kan geveegd worden.

LSP-pamflet

> PDF-versie

Regering is niet bereid tot toegevingen

De regering kreeg van de vakbondsleiding na de betoging van 28 oktober een tweede kans om toegevingen te doen. Een tweede keer werd gekozen voor een politiek van confrontatie met de vakbonden. De “aanpassingen” hadden enkel iets te bieden aan de metaalsector, terwijl er tegelijk nieuwe cadeaus werden voorzien voor het patronaat (o.a. door lastenverlagingen bij onderzoek en ontwikkeling).

De druk van het patronaat op de regering is erg groot en nu komt ook het IMF zeggen dat de besparingen in het Generatiepact niet ver genoeg gaan. Met die kritiek zit het IMF op eenzelfde lijn als de parlementaire oppositie van CD&V en Vlaams Belang.

De regering heeft van bij het begin aangestuurd op een openlijke confrontatie met de arbeiders en hun gezinnen. De voorstellen van minister Van den Bossche (SP.a) in haar nota “Actief ouder worden” kunnen moeilijk anders geïnterpreteerd worden. Wellicht hadden regering en patronaat niet verwacht dat het antwoord van de arbeiders zo strijdbaar zou zijn. Voor de ABVV-staking van 7 oktober deden politici en patronaat er alles aan om het verzet tegen het Generatiepact af te doen als ‘geïsoleerd’. Er werd van uit gegaan dat er weinig maatschappelijke steun zou zijn voor de staking van 7 oktober. Bovendien had de ACV-leiding al te kennen gegeven dat ze bereid was tot toegevingen.

Het succes van 7 oktober vormde een keerpunt en heeft het ongenoegen bij de ACV-basis dermate versterkt dat Cortebeeck en zijn nationale ACV-leiding werden teruggefloten en mee in actie moest komen. De politici die hoopten dat de beweging zou “landen”, kwamen bedrogen uit. Nochtans had bijvoorbeeld de CD&V daarop gerekend en wachtte de partij met het bekendmaken van haar economisch programma tot na die staking. Wellicht hoopten ze dat hun harde neoliberale programma onopgemerkt zou voorbijgaan. CD&V heeft zich daar misrekend.

De acties tegen het Generatiepact hebben aangetoond dat het verzet niet geïsoleerd staat, maar dat het establishment met haar aanhoudende neoliberale aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen geïsoleerd staat van bredere lagen in de samenleving. Overal in Europa zien we verzet tegen dezelfde neoliberale besparingen.

“Onderhandelingen” leveren niets op

De regering heeft van de kans om na 28 oktober opnieuw te onderhandelen enkel gebruik gemaakt om een verdeel-en-heerspolitiek te voeren. Er werd geprobeerd om de beweging te doen landen door specifieke voorstellen te doen aan de metaalsector waar het behoud van de bestaande CAO’s tot 2010 erop neerkomt dat een brugpensioen op 55 mogelijk blijft. Voor de chemie en de bouw hadden de toegevingen minder reële impact.

De zogenaamde onderhandelingsmarge over de gelijkgestelde periodes en de lijst van zware beroepen, bleek vooral een lege doos te zijn. Er kwam nooit een concrete invulling.

Zelfs voor deze beperkte toegevingen, kwamen er in ruil belangrijke cadeaus voor het patronaat. De belangrijkste maatregel daartoe is de zogenaamde notionele taks. Die maatregel zou concreet betekenen dat de gemiddelde belastingsvoet voor ondernemingen zou dalen van 34% tot 26%. Dit geschenk aan het patronaat kwam er na de voorziene lastenverlagingen of de daling van patronale bijdragen voor jonge werknemers (wat volgens minister Van Velthoven een toegeving aan het patronaat is).

De toegevingen aan de metaalsector volstaan niet. Ook die sector heeft er alle belang bij dat de regeling in het Generatiepact inzake herstructureringen van tafel wordt geveegd. Bovendien zullen de sectoren die vandaag minder geraakt worden door het eerste Generatiepact, ongetwijfeld harder worden aangepakt met de komende besparingsrondes. Nu reeds wordt aangekondigd dat er een vervolg komt op het Generatiepact.

Het falen van de verdeel-en-heerspolitiek om de beweging te stoppen, is een uitdrukking van de strijdbaarheid aan de basis. Nochtans werden er na de toegevingen aan de metaalsector nog andere middelen boven gehaald, er kwam een gerichte destabilisatiepoging tegen ABVV-Metaal met de bekendmaking in het patronale blad ‘Trends’ dat Jorissen een VMO-verleden had.

Alle pogingen van regering en patronaat om de beweging te verzwakken door ze te verdelen, moeten beantwoord worden met de grootst mogelijke vakbondseenheid aan de basis.

Welk actieplan?

Regionale stakingsdagen die opbouwen naar een meerdaagse algemene staking

Er staat veel op het spel. Het gaat niet meer alleen over de technische elementen in het Generatiepact, maar ook om de aanhoudende neoliberale aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen. Bovendien staat ook de positie van de vakbonden op het spel.

Het actieplan dat dinsdag zal worden voorgesteld, zal voldoende ernstig moeten zijn. Zoniet dreigt de leiding opnieuw teruggefloten te worden door de basis. In verschillende centrales werd al gesteld dat een eenmalige 24-urenstaking niet zal volstaan. Er zal meer nodig zijn: een offensief actieprogramma. Daarbij kan een voorbeeld worden genomen aan de vrijdagstakingen uit 1977. Toen waren er opeenvolgende regionale stakingsdagen. Die kunnen gepaard gaan met regionale syndicale betogingen in de vooravond. De regionale stakingen en acties kunnen uiteindelijk leiden tot een nationale zondagbetoging waar de datum wordt aangekondigd voor een meerdaagse algemene staking.

Een dergelijk actieplan zou beantwoorden aan de vragen van de basis om komaf te maken met het Generatiepact. Het zal niet volstaan om een beperkte actie te organiseren en dan nogmaals te onderhandelen met de regering. De regering heeft reeds twee kansen gekregen, waarom zouden ze nu wel ernstig onderhandelen? Het volledige Generatiepact moet van tafel, desnoods met de regering erbij.

Wat met een volgende regering?

Indien er na een regeringsval een nieuwe regering komt die dezelfde besparingen wil doorvoeren, moet geantwoord worden met nieuwe acties. Dat is de manier waarop de dokwerkers reeds jarenlang de liberalisering van de havenarbeid tegenhouden. Iedere nieuwe Europese poging tot liberalisering, stuit op hard verzet. Met als resultaat dat de geplande liberalisering er nog steeds niet is!

ABVV/FGTB en ACV/CSC: breek met jullie “bevoorrechte partners”

Nieuwe arbeiderspartij is nodig!

Tegenover de aanhoudende plannen voor aanvallen op het brugpensioen en nadien mogelijk ook op de index (dit wordt reeds voorgesteld door het IMF), is er nood aan een offensief vakbondsprogramma.

De afgelopen periode werd vooral gewerkt met een defensief programma tegen de regeringsplannen, maar de vraag naar een alternatief zal groter worden. In de jaren 1950 stelden de vakbonden het idee van “structuurhervormingen” voorop. Waarom wordt nu niet offensief naar buiten gekomen met eisen zoals een 32-urenweek zonder loonsverlies met bijkomende aanwervingen als antwoord op de werkloosheid, een vermogensbelasting op de grote fortuinen,… Politieke vertegenwoordiging?

Woensdag schreef De Morgen nog: “Deze regering heeft af te rekenen met een zeer sterke buitenparlementaire oppositie, maar die beweging ‘van de straat en de fabrieken’ krijg geen – géén – parlementaire weerklank.” De regeringspartijen steunen het Generatiepact, de officiële oppositiepartijen vinden dat het niet ver genoeg gaat. Allemaal verdedigen ze een neoliberaal beleid waarbij de arbeiders en hun gezinnen het slachtoffer zijn.

De media had het over een mogelijke breuk tussen SP.a en ABVV, maar in de praktijk is er aan de basis reeds langer een breuk. Het zou een belangrijk signaal zijn indien het ABVV de basis volgt en formeel de banden met de SP.a verbreekt en indien het ACV hetzelfde doet met de CD&V.

LSP meent dat er moet worden nagedacht over arbeiderskandidaten bij de politieke verkiezingen. Arbeiders die vanuit hun actieve betrokkenheid bij de beweging tegen het Generatiepact de eisen van deze beweging ook op het politieke terrein verdedigen.

Dit kan gekoppeld worden aan een conferentie rond het opzetten van een linkse arbeiderslijst op basis van een losse federatieve structuur die voldoende ruimte laat voor arbeiders van verschillende achtergronden (zowel ABVV/FGTB als ACV/CSC).

LSP wil die discussie populariseren en werkt daartoe met een petitie voor een nieuwe arbeiderspartij (zie: www.arbeiderspartij.be). Deze petitie is een instrument om de discussie te voeren op de werkvloer en in de syndicale beweging. Daarmee willen we richting geven aan de zoektocht naar een politiek verlengstuk die is ingezet.

Zowel ABVV als ACV hebben het aangepaste Generatiepact verworpen en discussiëren momenteel over het actieplan dat zal gehanteerd worden. Komende dinsdag zal dat plan bekend worden. Om de periode tot dinsdag te overbruggen, werd gesteld dat er op vrijdag een ‘informatieronde’ komt in de bedrijven. In een aantal bedrijven zal dit mogelijks gepaard gaan met stakingen. Het verderzetten van de acties is een positief gegeven, maar er zal moeten geantwoord worden op de vraag van de basis naar een degelijk actieplan waarmee het volledige Generatieplan van tafel kan gehaald worden.

Regering niet bereid tot toegevingen

De regering kreeg van de vakbondsleiding na de betoging van 28 oktober een tweede kans om toegevingen te doen op basis waarvan de beweging zou kunnen stopgezet worden. Voor de tweede keer werd gekozen voor een politiek van confrontatie met de vakbonden in plaats van het sluiten van compromissen. De druk van het patronaat is erg groot en zelfs het IMF komt nu in de discussie tussen om te stellen dat het Generatiepact niet ver genoeg gaat. Daarmee zit het IMF op eenzelfde lijn als de regering en de parlementaire oppositie.

De regering heeft van bij het begin van de discussie over de brugpensioenen aangestuurd op een openlijke confrontatie met de arbeiders en hun gezinnen. Dit bleek uit de hardheid van de eerste voorstellen van minister Freya Van den Bossche (SP.a) die stelde dat er een loopbaanvereiste van 40 jaar zou worden ingevoerd alvorens er een recht op brugpensioen zou zijn. Die maatregelen werden naderhand iets afgezwakt, maar de kern bleef overeind: we moeten allemaal langer werken en dit ongeacht de steeds toenemende werkdruk.

Wellicht hadden regering en patronaat niet verwacht dat het antwoord van de arbeiders zo stevig zou zijn. Voor de ABVV-staking van 7 oktober deden politici en patronaat er alles aan om het verzet tegen het Generatiepact af te doen als ‘geïsoleerd’. Er werd van uit gegaan dat er weinig maatschappelijke steun zou zijn voor de staking van 7 oktober. Bovendien had de ACV-leiding al te kennen gegeven dat ze bereid was tot toegevingen.

Het succes van 7 oktober betekende een keerpunt en heeft het ongenoegen dat aanwezig was bij de ACV-basis dermate versterkt dat de nationale ACV-leiding van Cortebeeck werd teruggefloten en mee in actie moest komen. De politici die hoopten dat de beweging zou "landen" na een falen van de staking van 7 oktober, kwamen bedrogen uit. Nochtans had bijvoorbeeld de CD&V daarop gerekend en wachtte de partij met het bekendmaken van haar economisch programma tot na die staking. Wellicht hoopten ze dat het harde neoliberale programma onopgemerkt zou voorbijgaan op een ogenblik dat er geen sociale strijd was. CD&V heeft zich daar zwaar misrekend.

Maar de CD&V stond niet alleen met haar misrekeningen. Het volledige establishment stond verbijsterd van het succes van de staking van 7 oktober en van de betoging van 28 oktober die gelukkig opnieuw in een verenigd vakbondsfront plaatsvond. De acties tegen het Generatiepact hebben aangetoond dat het verzet niet geïsoleerd staat, maar dat het establishment met haar aanhoudende neoliberale aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen geïsoleerd staat van bredere lagen in de samenleving.

"Onderhandelingen" leveren niets op

Nadat duidelijk werd dat er op 28 oktober een sterk vakbondsfront bestond, ondanks eerdere wrijvingen tussen de vakbondsleidingen, probeerde de regering met een verdeel-en-heerspolitiek te werken. Er werd geprobeerd om een aantal specifieke toegevingen te doen voor de metaalsector. Daar zouden de bestaande CAO’s in de sector behouden blijven tot 2010. Ook voor de chemie en de bouw werd die toegeving gedaan, maar daar heeft dit minder reële impact.

Ook werd gesteld dat er ruimte was voor een discussie over de gelijkgestelde periodes zodat het voor deeltijds werkenden gemakkelijker zou worden om aan de voorwaarden voor brugpensioen te voldoen. Dat is echter nooit concreet ingevuld geworden, waardoor het een lege doos is gebleven.

Anderzijds werden er wel belangrijke toegevingen gedaan aan het patronaat. Premier Verhofstadt trok naar Zuidoost-Azië om er reclame te maken voor investeringen in België onder het motto "Invest in Belgium, increase your profits" (verhoog je winsten door in België te investeren). Een belangrijk onderdeel daarbij was de zogenaamde notionele taks. Die maatregel zou concreet betekenen dat de gemiddelde belastingsvoet voor ondernemingen zou dalen van 34% tot 26%. Pure cadeaus aan het patronaat, nadat eerder reeds heel wat toegevingen waren gedaan (onder meer met de daling van de patronale lasten zoals voorzien in het Generatiepact of volgens minister Van Velthoven ook de daling van de patronale bijdragen voor jonge werknemers).

De cadeaus aan het patronaat moesten als afkoopsom dienen voor beperkte toegevingen aan bepaalde sectoren. Terwijl de afkoopsom bijzonder concreet was, waren die toegevingen dat niet. De metaalsector heeft er ook alle belang bij dat de regeling inzake herstructureringen zoals voorzien in het Generatiepact er niet komt. Bovendien zal in die sector ook wel het besef zijn dat diegenen die vandaag minder geraakt worden door het eerste Generatiepact, des te harder zullen worden aangepakt met de nu reeds aangekondigde vervolgverhalen op het Generatiepact. Wie vandaag de solidariteit doorbreekt, zal er dan voor betalen.

De verdeel-en-heerspolitiek van de regering heeft gefaald en beide vakbonden hebben het aangepaste voorstel verworpen. Vrijdag volgt een informatieronde in de bedrijven, veeleer een middel om tijd te winnen. Dinsdag zou het actieplan moeten worden bekend gemaakt. Deze ontwikkeling is een gevolg van de enorme druk op zowel ABVV als ACV waardoor de acties wel moeten verdergezet worden. Ook al betekent dit in de praktijk dat ACV-kopman Luc Cortebeeck voor de tweede keer op ruim een maand tijd wordt teruggefloten door de basis.

Welk actieplan?

De discussies over het actieplan zullen intensief zijn. De vakbondsleiding beseft dat er heel wat op het spel staat, ook voor hun positie binnen de vakbond en voor de positie van de vakbonden in het algemeen. Er is het besef van de druk voor acties, maar tevens de vraag hoe ver kan worden gegaan. Sommige vakbondssecretarissen vragen zich vrij openlijk af hoe de beweging kan beëindigd worden. Ze hebben echter geen antwoord op die vraag.

Het actieplan dat zal worden voorgesteld moet voldoende ernstig zijn, zoniet dreigt de leiding opnieuw te worden teruggefloten door de basis. In verschillende centrales en op verschillende vakbondsvergaderingen werd al gesteld dat een eenmalige 24-urenstaking niet zal volstaan. Er zal meer nodig zijn: een offensief actieprogramma. Daarbij kan een voorbeeld worden genomen aan de vrijdagstakingen uit 1977. Toen waren er opeenvolgende regionale stakingsdagen. Die kunnen gepaard gaan met regionale syndicale betogingen in de vooravond. De regionale stakingen en acties kunnen uiteindelijk leiden tot een nationale zondagbetoging waar de datum wordt aangekondigd voor een meerdaagse algemene staking.

Een dergelijk actieplan zou beantwoorden aan de vragen van de basis om komaf te maken met het Generatiepact. Het zal niet volstaan om een beperkte actie te organiseren en dan nogmaals te onderhandelen met de regering. De regering heeft reeds twee kansen gekregen, waarom zouden ze nu ernstig onderhandelen? Bovendien gaat het niet meer om het aanpassen van punten en komma’s in het Generatiepact, maar om het wegstaken van het volledig Generatiepact. Desnoods met de regering erbij.

Nood aan een offensief programma

Het wegstaken van de regering doet een aantal vragen rijzen. De vakbonden moeten dringend werken aan een offensief programma tegenover de aanvallen op onder meer de brugpensioenen. Totnutoe werd enkel gewerkt met een defensief programma om de aanvallen af te weren. Maar de vakbonden zullen alternatieven moeten naar voor brengen. In het verleden brachten ABVV en ACV offensieve alternatieven naar voor toen ze het hadden over "fundamentele structuurhervormingen". Die programma’s uit de jaren 1950 zullen vandaag uiteraard niet meer volstaan, maar het geeft wel aan hoe een offensief programma kan worden opgemaakt.

Daarbij zal zich ook de vraag stellen naar een politieke vertegenwoordiging van de vakbondseisen. Vandaag schrijft De Morgen terecht: "Deze regering heeft af te rekenen met een zeer sterke buitenparlementaire oppositie, maar die beweging ‘van de straat en de fabrieken’ krijg geen – géén – parlementaire weerklank." Het is duidelijk dat we voor die parlementaire weerklank niet kunnen rekenen op de traditionele partijen. Het zal noodzakelijk zijn dat er gedacht wordt aan arbeiderskandidaten bij de verkiezingen, eventueel na een conferentie rond het opzetten van een linkse arbeiderslijst op basis van een losse federatieve structuur die voldoende ruimte laat voor arbeiders van verschillende achtergronden (zowel ABVV als ACV).

Nu zal het erop aankomen om met een degelijk actieplan het Generatieplan weg te krijgen en tegelijk de discussie op te starten over een politiek alternatief. Wij zullen in die discussie alvast tussenkomen met onze petitie voor een nieuwe arbeiderspartij (zie www.arbeiderspartij.be). We verwachten niet dat er vanuit die petitie effectief een nieuwe partij tot stand komt, maar het is een instrument om de discussie aan te gaan met bredere lagen op de werkvloer. We willen het idee van een nieuwe arbeiderspartij populariseren in de beweging om zo richting te geven aan de zoektocht die is ingezet naar een politiek verlengstuk.