NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Arbeiders horecavoorziening leggen werk neer uit protest tegen geweigerde loonsverhoging

    Gisteren was er een 24-urenstaking bij vier grote dienstverlenende bedrijven die zorg dragen voor de horecavoorziening op de internationale treinen, zoals de TGV en Eurostar. Voor het Ministerie van Arbeid verzamelden zich een 50-tal arbeiders, waaronder ook arbeiders vanop de luchthaven te Zaventem die hun solidariteit kwamen betuigen.

    Bas De Ruiter

    Een ABVV-militant vertelde dat de staking was georganiseerd uit protest tegen de weigering van hun bazen om de in de CAO afgesproken loonsverhoging van 2-3% door te voeren. Argument van de bazen was dat de arbeiders niet onder de horeca-CAO zouden vallen, omdat het slechts om dienstverlening zou gaan aan horecabedrijven die een contract hebben op de internationale spoorlijnen.

    Dat excuus wordt gebruikt om de aanval op de lonen in te zetten. Na de beweging tegen het Generatiepact, met de stakingsacties van 7 en 28 oktober, is het duidelijk dat het patronaat de lonen onder vuur wil nemen. Eerder waren er reeds ballonnetjes die werden opgelaten door onder meer het VBO, de Nationale Bank, UNIZO,…

    In de discussie over de lonen, zal ook het gebrek blijken aan een grote arbeiderspartij die de argumenten van het patronaat weerlegt en bovendien de strijd tegen de aanvallen mee ondersteunt. De campagne voor een nieuwe arbeiderspartij zal niet enkel nuttig zijn in deze strijd, maar zal de dringende noodzaak van zo’n nieuwe arbeiderspartij aantonen.

  • VB: valse solidariteit met de dokwerkers

    Op een receptie van de socialistische transportvakbond BTB gaven een aantal vertegenwoordigers van het Vlaams Belang een cheque van 1.000 euro voor de veroordeelde dokwerkers. Op haar economisch congres stelde het VB nog dat vakbonden rechtspersoonlijkheid moeten krijgen en haalde de partij sterk uit tegen de vakbonden. In het Europees Parlement stemde VB-voorzitter Vanhecke destijds niet tegen de Havenrichtlijn.

    Het VB over de strijd bij Forges de Clabecq

    In de tweede helft van de jaren 1990 vond bij Forges de Clabecq onder leiding van Roberto D’Orazio en anderen een strijd plaats tegen de sluiting van het bedrijf. Het Vlaams Blok steunde dit niet. Er kwamen tal van parlementaire vragen over het "vakbondsgeweld".

    VB-senator Jurgen Ceder: "Als men dit soort crapuleus terrorisme ongestraft laat, zet men de poort wagenwijd open voor mensen die in een zogenaamd rechtvaardige strijd een reden zien om zware gewelddaden te plegen." (Senaat, 17 april 1997)

    VB-senator Wim Verreycken: "Meent de minister dat de betrokken vakbondsman zich hier schuldig heeft gemaakt aan opruiing met de duidelijke bedoeling schade te veroorzaken? Werd tegen de betrokkene vervolging ingespannen? Zullen de deelnemers aan de vernieltocht worden vervolgd wegens het vormen van een privé-militie?" (Senaat, 16 januari 1997)

    VB’er Rob Verreycken destijds op be.politics: "D’Orazio (hoofddelegee Clabecq) is een communistisch dictatoriaal varken dat in elk normaal land al lang achter de tralies zou zitten."

    Het Vlaams Belang beweert dat haar programma “in tegenstelling tot de traditionele vakbonden”, wel aansluiting vindt bij de verzuchtingen van de arbeiders. De partij komt nochtans op voor het optrekken van de pensioenleeftijd, het beperken van uitkeringen in de tijd, extra lastenverlagingen voor het patronaat,… De vakbonden daarentegen moeten worden gekortwiekt. Bij de stakingsacties tegen het Generatiepact, stelde de partij zelfs voor om de politie in te zetten tegen stakersposten en wegblokkades! (zie ook onze pagina over het economisch congres van het VB).

    Zelfs inzake de Havenrichtlijn is het VB absoluut niet consequent. VB-voorzitter Vanhecke stemde destijds niet tegen de Havenrichtlijn. VB-vertegenwoordigers zoals Jan Penris proberen het havenpatronaat op te vrijen (onder meer met het idee om het de dokwerkers onmogelijk te maken om de haven plat te leggen…). Terwijl het VB op de Antwerpse linkeroever opkomt tegen de havenuitbreiding, steunt de partij op de rechteroever wel dezelfde havenuitbreiding. Consequent, kun je het VB dan ook niet noemen.

    Toch werd een cheque van 1.000 euro overhandigd voor de dokwerkers. Waarom? Omdat een dergelijke verkiezingsstunt weinig kost voor het VB. Dat is de enige reden. Moest een krantenadvertentie goedkoper geweest zijn, had de partij misschien in die richting gedacht.

    De acties van de dokwerkers staan immers tegenover alles waar het VB voor staat. De partij pleitte op haar recent economisch congres voor meer liberaliseringen en vooral tegen de vakbonden. Nu zou het VB geld geven aan de vakbonden, terwijl ze net verwijt dat er geen klaarheid is over de financies van de vakbonden… Bovendien beweerde de partij op haar economisch congres nog dat vakbonden “ongevoelig geworden zijn voor de broeihaarden van sociaal onrecht”. Op 20 november 1998 schreef VB’er Rob Verreycken het volgende op het internet: "Ra, ra: ze dragen uniforme petten en vestjes, ze handhaven de orde bij betogingen met korte stokken, ze terroriseren werkwilligen bij stakingen, ze meppen curatoren in elkaar en ze worden door het gerecht niet en nooit verontrust. Nee, dat is niet Voorpost, maar wel de rode vakbond."

    De Gentse BTB-secretaris Georges Maes maakte een fout door de cheque aan te nemen en het VB een platform te bieden voor haar verkiezingsstunt. De BTB kondigde aan dat het geld zou teruggegeven worden. Maar dat blijkt niet nodig te zijn. VB-voorzitter Vanhecke stelde: “De BTB moet niets teruggeven vermits Francis Van den Eynde zondag een grote namaakcheque overhandigde waarmee de bond vandaag het geld bij ons kon komen ophalen."

    Met andere woorden: het effectief steunen van de dokwerkers was niet de bedoeling en de partij ging er al van uit dat het niet zou betalen. Enkel de publiciteit telde. Als je daar een solidariteitsbeweging op wil bouwen, zal je niet ver komen…

  • Neen aan de splitsing van de CMB!

    Sinds enige tijd gaan er binnen de Metaalcentrale van het ABVV stemmen op om de centrale te splitsen in een Nederlandstalige en een Franstalige vleugel. De Brusselse afdeling zou zich aansluiten bij de Franstalige vleugel.

    Een CMB-militant

    Nadat Trends “onthulde” dat CMB-voorzitter Herwig Jorissen op zeventienjarige leeftijd lid was van het VMO, was het hek van de dam: de stok achter de deur was gevonden. Franstalige secretarissen vonden dat Jorissen onmiddellijk moest aftreden, bij de Nederlandstaligen was er onbegrip over de halsstarrige houding van de Franstalige collega’s. Samenwerking tussen de nationale en provinciale secretarissen was onmogelijk geworden.

    De Franstaligen eisten reeds voor het Statutair Congres van april 2005 meer macht en geld. Op dat congres werd beslist om voor eind maart 2006 een Bijzonder Congres te houden. Wordt daar de unitaire Metaalbond verdeeld?

    Eén vraag rijst: wie wordt beter van een splitsing? De leden? De militanten? Verschillende vakbondsdelegaties schreven een motie tegen de splitsing, maar achter de schermen gaan de voorbereidingen tot het verdelen van de financiële middelen en roerende en onroerende goederen van start.

    Tijdens de komende weken worden op syndicale raden de militanten geconsulteerd. Tegenstanders van de splitsing hopen tijdens die vergaderingen hun collega’s te overtuigen om tegen een splitsing te stemmen. Of zal de opdeling reeds achter de schermen voltooid zijn?

    De militanten van Caterpillar Grimbergen zijn vierkant tegen een opdeling en begonnen een weblog. Zij stellen dat zolang de sociale zekerheid een federale materie is en zolang er nationale interprofessionele akkoorden worden afgesloten, er geen enkele reden is om de CMB te splitsen.

    De initiatiefnemers hopen dat vele syndicale delegaties, afgevaardigden, militanten en leden een motie of reactie publiceren op deze weblog.

    Het adres van de weblog is samen-ensemble.blogspot.com

  • Zijn onze lonen te hoog?

    Wij willen geen herhaling van het Globaal Plan

    Na de aanval op de brugpensioenen, worden andere aanvallen voorbereid. Nu is het de beurt aan de lonen, die onder vuur liggen. Sinds november is er een sterke toename van het aantal officiële rapporten waarin wordt gesteld dat de lonen in België te hoog zijn in vergelijking met de buurlanden.

    Xavier Dupret

    Het patronaat wil dit jaar de lonen aanpakken met het oog op het Interprofessioneel Akkoord 2007-2008, dat eind dit jaar wordt opgemaakt. Tegelijk wordt een vermindering van de patronale bijdragen aan de sociale zekerheid geëist. Dat is een aanval op het indirecte loon van de arbeiders.

    Het VBO stelt in haar nota “Strategie 2010” dat een afschaffing van de indexering van de lonen de beste oplossing is. Maar eventueel nemen de patroons ook genoegen met zogenaamde “All-in” akkoorden: een loonnorm waar de index inbegrepen is. Met zo’n mechanisme wordt de deur open gezet om de indexering van de lonen nadien rechtstreeks aan te pakken.

    Index is nu al aangepakt

    De indexering is een aanpassing van de lonen aan de stijging van de levensduurte. Nu is de index reeds sterk ondermijnd. In 1989 was de roomsrode regering van christendemocraten en sociaaldemocraten bezorgd om de winsten van de bedrijven en werd een procedure ingevoerd om de lonen te “matigen”.

    In 1993 werd het Globaal Plan aangenomen, in het kader van de Europese Maastrichtnormen voor de invoering van de euro. De regering probeerde het Globaal Plan te onderhandelen met de patroonsfederaties en de vakbonden, maar het kwam tot een stakingsbeweging. Ondanks het verzet van de arbeiders, werd het plan toch doorgevoerd.

    Hierdoor werd de aanpassing van de lonen gekoppeld aan een “gezondheidsindex”, waarbij bijvoorbeeld brandstof uit de index werd gehaald. Bovendien was het niet mogelijk om voor de periode 1995-1996 collectieve akkoorden te sluiten waarin een loonsverhoging was opgenomen.

    Aanval op koopkracht

    Het intensieve werk van de 3 grote traditionele politieke families van de afgelopen 2 decennia was erop gericht om de koopkracht van de arbeiders en hun gezinnen aan te pakken en de sociale verworvenheden af te bouwen. Het is dan ook geen toeval dat uit recente cijfers blijkt dat de koopkracht al 10 jaar daalde: voor arbeiders met gemiddeld 2,08%, voor ambtenaren zelfs met 2,28% en voor niet-werkenden met 2,61% à 3,25%.

    Om ons deze aanvallen te doen slikken, wordt door de burgerij en haar lakeien een propagandacampagne gevoerd om ons wijs te maken dat het behoud van jobs enkel kan door de winsten van de bedrijven veilig te stellen.

    Lagere lonen zorgen niet voor meer werk

    De neoliberalen verzekeren ons dat er in het geglobaliseerde kapitalisme een beperking van de lonen nodig is. Enkel met lagere lonen zouden we de bestaande jobs kunnen behouden. We zien dat het aandeel van de lonen in het BNP de afgelopen jaren sterk gedaald is: van 78% in 1980 tot 69% in 2000. Op Europees vlak was er een gemiddelde daling van 8%. Tegelijk zien we dat de werkloosheid enorm is toegenomen. De verschillende nationale burgerijen spelen de omstandigheden in de buurlanden uit om druk te zetten op de lonen om zo de winsten te verhogen. De stelling van de regering dat een loonmatiging noodzakelijk is om de werkgelegenheid op peil te houden, is een leugen.

    Een loonmatiging zorgt ervoor dat de stijgende productiviteit van de werknemers niet langer wordt doorgerekend in de lonen, waardoor er meer winsten worden gemaakt en de financiële sector sterker wordt. Het zorgt uiteindelijk voor een stagnatie van de investeringen in de productie (omdat de arbeiders met hun verlaagd loon niet kunnen terugkopen wat ze produceren).

    Jobs verdwijnen door stijgende productiviteit

    Uit de beschikbare statistieken blijkt dat de stijging van de werkloosheid niet zozeer toe te schrijven is aan delokalisaties. Jobs die verdwijnen omdat bedrijven worden overgeplaatst naar andere landen, vormen slechts 1% van de verdwenen jobs. Het grootste aandeel van geschrapte jobs zijn het gevolg van de stijging van de productiviteit door het invoeren van nieuwe productiemethoden en een grotere druk op de arbeiders.

    Volgens de Centrale Raad van de Economie is de productiviteit in België tussen 1980 en 2005 met gemiddeld 4% per jaar toegenomen. Het zijn dus niet de arbeiders in de andere landen die verantwoordelijk zijn voor het verdwijnen van jobs, maar de patroons in eigen land.

    Welk antwoord?

    Een nieuwe arbeiderspartij is nodig om in te gaan tegen de neerwaartse spiraal. Zo’n partij zou tegenover de retoriek van de competiviteit, opkomen voor een arbeidsduurvermindering met behoud van loon, een herziening van het belastingsstelsel zodat de grote winsten zwaarder belast worden,… Met een offensief programma tegen de neoliberale logica, kan een herhaling van het Globaal Plan worden vermeden.

  • Ziekenhuizen worden onbetaalbaar. Prijzen stegen met 41% op 6 jaar

    Een studie van de Christelijke Mutualiteiten (CM) over de ziekenhuiskosten stelt dat de prijzen die worden betaald door de patiënten bijzonder snel toenemen. Op 6 jaar tijd stegen de kosten ten laste van patiënten met maar liefst 41%! Per opname in een ziekenhuis steeg de gemiddelde prijs van 334 tot 471 euro.

    De CM deed een onderzoek onder 500.000 leden die in 2004 werden opgenomen in een ziekenhuis. De grote groep die werd onderzocht, maakt dat de resultaten van het onderzoek moeilijk kunnen worden betwist. De inhoud van die resultaten is schokkend.

    In 2004 stegen de kosten voor patiënten met 4% in vergelijking met het jaar ervoor, maar in vergelijking met 1998 is er al een stijging van 41%. Ook de CM geeft aan dat deze stijging veel sneller verloopt dan de gemiddelde stijging van de levensduurte. De lonen en de uitkeringen zijn alleszins niet met een gelijkaardig percentage gestegen in deze periode. Wie opgenomen wordt in een ziekenhuis, moet dus dieper in de buidel tasten om dit te kunnen betalen.

    De supplementen voor erelonen stegen tussen 1998 en 2004 met 94%, de supplementen voor medisch materiaal met 104%! Het remgeld steeg minder snel: met 19%. De beperkingen van de maximumfactuur komen erg goed tot uiting als de CM aangeeft dat enkel het remgeld meetelt voor de becijfering van de maximumfactuur. Dat remgeld is verantwoordelijk voor slechts 31% van de totale factuur voor de patiënten.

    Er zijn grote verschillen naargelang de ziekenhuizen. Samen met de duurder wordende prijzen, geeft dat aan dat er een versterking is in de elitevorming en een stijgende kloof tussen ziekenhuizen. Daartegenover is er nood aan openbare ziekenhuizen die gratis degelijke gezondheidszorg verstrekken en dit onder de controle en het beheer van de gemeenschap (waaronder dus ook het personeel en de patiënten).

  • Gevangen dokwerkers kunnen niet in beroep gaan tegen beslissing

    De hypocrisie van het snelrecht ondermijnt de rechten van de verdediging van de dokwerkers die begin vorige week werden opgepakt bij de betoging van de dokwerkers in Straatsburg. Bij die betoging kwam het tot ongeregeldheden. Nadien werden een aantal dokwerkers opgepakt en met een snelrechtprocedure veroordeeld. Sommigen kregen een effectieve gevangenisstraf tot 4 maanden. Daartegen is amper een beroep mogelijk, dit zou immers minstens enkele maanden aanslepen…

    Acht gearresteerde dokwerkers werden enkele dagen na de betoging in Straatsburg al veroordeeld tot effectieve gevangenisstraffen. Daarbij werd een snelrechtprocedure gebruikt die bedoeld was om de rellen in de Franse voorsteden vorig jaar aan te pakken. Nu werd duidelijk dat dit ook kan worden ingezet tegen arbeidersstrijd.

    Als de dokwerkers in beroep willen gaan tegen de beslissing, moet echter een gewone procedure worden gevolgd. Zo’n procedure kan volgens ACV-woordvoerdster Chaffart zo’n vier tot zes maanden duren. Met andere woorden: het beroep zou langer duren dan de gevangenisstraf. Wat zijn de dokwerkers ermee om na zes maanden te horen dat ze enkele maanden ten onrechte in de gevangenis zaten?

    Volgens de BTB wordt wel nog gezien of een beroep nuttig is voor de dokwerkers die een gevangenisstraf kregen van drie tot vier maanden. Voor de anderen lijkt ook voor hen een beroep nutteloos. Dit voorval toont de hypocrisie van het snelrecht aan: het is mogelijk om binnen de paar dagen veroordeeld te worden, maar het is niet mogelijk om binnen de paar dagen een beroepsprocedure hiertegen te voeren. Dit ondermijnt het recht op hoger beroep, nochtans een essentieel onderdeel van het recht op een eerlijk proces.

    Terwijl de dokwerkers in Frankrijk gevangen zitten, zijn de collega’s in België een solidariteitscampagne begonnen voor de families van de gearresteerde dokwerkers. Die moeten het enkele maanden zonder inkomen stellen. De collega’s halen nu geld op voor de getroffen families. Voor één de families is het des te schrijnender omdat de vrouw van een gevangen genomen dokwerker binnenkort moet bevallen. De betrokken dokwerker zal de geboorte van zijn kind niet meemaken omwille van de gevangenisstraf.

    De solidariteit van de dokwerkers is terecht. Zij redeneren: wie één van ons aanpakt, pakt ons allemaal aan. Het beste antwoord op de repressie is solidariteit. Steun de families van de vervolgde dokwerkers financieel en stort een bijdrage op 132-5049503-15 (rekening van het vakbondsfront) met vermelding "Solidariteit Straatsburg".

  • Partnerschap met de Deense Post. Uitverkoop van De Post

    Sinds midden januari is het partnerschap van De Post met een consortium, gevormd door de Deense post en de Britse financiële groep CVC Capital Partners, een feit. Voortaan is dit consortium eigenaar van de helft min één aandeel van De Post. Al in 2003 had het consortium een kapitaalsverhoging van 300 miljoen euro onderschreven, waaraan de Belgische overheid 40 miljoen euro had toegevoegd.

    Een correspondent

    Volgens La Libre Belgique, “beschikt De Post over een geconsolideerd kapitaal ten belope van 784 miljoen euro”. (LLB 18/01/2006). Hetzelfde dagblad had er in november nochtans op gewezen dat die kapitaalsverhoging met een korrel zout moest worden genomen.

    De Belgische overheid had er immers haar kans in gezien om zich te ontdoen van een gecumuleerde schuld van 330 miljoen euro ten aanzien van De Post. De overheid heeft toen met De Post onderhandeld om die schuld om te zetten in een kapitaalsvermindering, zodat het geconsolideerd kapitaal van De Post op 31 december 2004, dus na de herkapitalisering, grosso modo onveranderd bleef.

    Deze broekzak vestzak operatie heeft enerzijds de regering in staat gesteld een begroting in evenwicht te bereiken en anderzijds het consortium de mogelijkheid geboden om de helft min één aandelen van De Post te verwerven voor 300 miljoen euro in de plaats van 600 miljoen.

    Volgens hetzelfde artikel betekent het partnerschap dat de helft van de nettowinst van De Post aan de aandeelhouders zal worden uitgekeerd in 2006 en in 2007. Kers op de taart: de aandeelhouders wordt een dividend van 10 miljoen euro beloofd in 2008, gegarandeerd door het kapitaal indien de winsten niet volstaan… Kortom: ze krijgen de boter, het geld voor de boter en de glimlach van de verkoopster er bovenop. We weten bovendien dat CVC Capital Partners slechts 5 jaar blijft, de nodige tijd om met het geld te gaan lopen.

    In die periode zullen de arbeidsvoorwaarden en de tewerkstelling in tegengestelde richting evolueren van de dividenden van de aandeelhouders. Volgens Johnny Thijs, baas van de Post, is het personeelsbestand tussen 2004 en 2005 verminderd van 37.905 voltijdse “eenheden” naar 35.640.

    Zowat 2.500 personen zullen De Post dit jaar verlaten. De Post voorziet in diezelfde periode 1.000 tot 1.500 aanwervingen. Onvoldoende om het verlies te compenseren, maar bovendien zullen de nieuwe personeelsleden worden aangeworven met een onzeker contract, terwijl de verloren banen vaste posten waren. Tegen 2008 zal het personeelsbestand inkrimpen tot minder dan 30.000.

    Het beheerscontract tussen De Post, de regering en het consortium, voorziet het behoud van 1.300 “postpunten” waarvan slechts 589 (één per gemeente) bemand door postpersoneel. De andere postpunten (krantenkiosken, warenhuizen, stations,…) komen in handen van de privé-sector of andere – voorlopig nog – openbare bedrijven.

    Met Georoute II wil men de werkdruk opdrijven. Georoute I had er al voor gezorgd dat heel wat postbodes “overbodig” werden, door de nachtdiensten in te krimpen en het aantal uitreikingsdiensten te verminderen zodat de meeste rondes langer werden. Georoute II drijft de automatisering van de sortering verder op en zal gepaard gaan met het verlies van alweer honderden banen. Verbetert de dienstverlening daardoor? Integendeel! Onze lezers hebben wellicht ook al gemerkt dat hun postbode voortaan maar één keer langskomt, en doorgaans later dan voorheen.

    De strijd tegen deze maatregelen verloopt helaas in gespreide orde. De vakbonden nemen er genoegen mee de spontane uitbarstingen te “dekken” in de plaats van een gemeenschappelijke strijd te organiseren tegen deze antisociale maatregelen en voor het behoud van De Post als openbare dienst.

  • Gent: betoging tegen jacht op delegees

    Naar aanleiding van onder meer de afdanking van twee delegees bij Stora Enso in Gent, wordt een betoging gepland tegen de aanvallen op syndicale militanten. Deze betoging zal plaatsvinden op dinsdag 7 februari om 19u op de Vrijdagmarkt in Gent.

    Eind vorig jaar was er een gespannen staking bij de papierfabriek Stora Enso in Gent (zie ons artikel hierover). Toen gebruikte de directie zelfs dwangsommen om een tent van de stakende werknemers te laten verdwijnen.

    Na de staking is de sociale rust niet weergekeerd. De verantwoordelijke van het ABVV mag het bedrijf niet meer betreden, twee delegees werden op 30 december ontslagen (zonder het respecteren van de wettelijke procedure) en twee delegees van een schoonmaakfirma mogen niet meer poetsen bij Stora (zoniet verliest het schoonmaakbedrijf het contract).

    Het is duidelijk dat er sprake is van een enorme aanval op de vakbondsrechten. Het compleet ondermijnen van de vakbondswerking en het openen van de jacht op delegees, is onaanvaardbaar. Als reactie op deze aanval, is een sterk eengemaakt antwoord noodzakelijk.

    Op dinsdag 7 februari organiseert het ABVV een betoging in Gent om te protesteren tegen de jacht op de delegees. Hopelijk zal het een betoging in gemeenschappelijk vakbondsfront worden. Beide vakbonden worden geconfronteerd met aanvallen op hun werking; Als het VBO bovendien haar zin krijgt, volgt er een verdere aanval op de vakbondswerking. Het VBO klaagt er in haar nota “Strategie 2010” immers over dat er teveel beschermde werknemers zijn die niet gemakkelijk genoeg kunnen worden ontslagen…

    De fakkeltocht van 7 februari is een goed initiatief en moet worden ondersteund. De schandalige aanval op de delegees bij Stora moet worden beantwoord door de volledige vakbeweging.

    Afspraak: 7 februari, 19u, Vrijdagmarkt Gent

  • Veurne: betoging tegen sluiting suikerfabriek

    ABVV en ACV roepen op voor een betoging voor werk in Veurne naar aanleiding van de sluiting van de Suikerfabriek. Die sluiting is een zware slag voor de tewerkstelling in de regio. Op zaterdag 4 februari komt er een betoging. Hieronder vind je de affiche van het vakbondsfront.

  • Havenrichtlijn verworpen, dokwerkers veroordeeld tot gevangenisstraffen

    Het Europese parlement heeft zoals verwacht de liberalisering van de havenarbeid verworpen. Met 532 tegen 120 stemmen, keurde het parlement de Havenrichtlijn af. Tegelijk kwam een Franse rechtbank bijeen om een aantal gearresteerde dokwerkers te veroordelen tot gevangenisstraffen. Op basis van een procedure die werd gebruikt bij de rellen in de Franse voorsteden, werden de dokwerkers onderworpen aan een snelrechtproces.

    Steun de dokwerkers!

    Steun de families van de vervolgde dokwerkers financieel en stort een bijdrage op 132-5049503-15 (rekening van het vakbondsfront) met vermelding "Solidariteit Straatsburg".

    De betoging van de dokwerkers vorige maandag verliep erg woelig. Het kwam tot schermutselingen met de politie toen deze vrij nadrukkelijk de betoging probeerde in goede banen te leiden. De Belgische bussen met dokwerkers werden een hele tijd gevolgd door politiehelicopters die vrij laag vlogen, zodat ze zeker zouden opgemerkt worden door de dokwerkers. Ook in Straatsburg zelf was de politie op het ergste voorbereid. Blijkbaar werd ervan uitgegaan dat de dokwerkers gevaarlijk zouden zijn.

    Onder de dokwerkers zelf was er een grote frustratie. Nadat een eerdere poging tot liberalisering van de havenarbeid werd weggestemd, lag hetzelfde voorstel gewoon opnieuw op tafel. Hoeveel keer zal dat spelletje zich nog herhalen? De dokwerkers vrezen voor hun jobs. Als de zelfafhandeling er komt, zal er geen plaats meer zijn voor de erkende dokwerkers. Die hebben nochtans het beste zicht op de veiligheid bij het laden en lossen en zijn er het best voor opgeleid. Dat veiligheidsaspect weegt voor de voorstanders van een liberalisering niet op tegenover het financiële aspect. De patroons willen slechter betaalde havenarbeiders die laden en lossen.

    Het feit dat de dokwerkers het gevoel hebben dat de Europese Unie met hun voeten speelt, heeft zeker een belangrijke rol gespeeld in het karakter van de betoging. Bovendien hebben de dokwerkers niet de neiging om politie-provocaties te ondergaan of te negeren. Er werd gereageerd door in de tegenaanval te gaan. Deze fysieke aanval kwam voort uit een terechte frustratie en bezorgdheid, maar het kan wel tegen de dokwerkers worden gebruikt onder meer door een juridische procedure. Ook tegenover een juridische procedure is solidariteit het beste antwoord. Dat werd destijds ook aangetoond bij het proces tegen de delegees van Forges de Clabecq.

    De snelrechtprocedure leidt bijzonder snel tot een aantal veroordelingen. Blijkbaar wil het Franse establishment een voorbeeld stellen: arbeiders die hun job verdedigen, lopen het risico om veroordeeld te worden. Een aantal dokwerkers kregen zelfs effectieve gevangenisstraffen en ze mogen gedurende een jaar geen voet meer in Frankrijk zetten. Vrij verkeer van personen, noemen ze zoiets in Europa. Moesten de gerechtelijke instanties even snel zijn als het gaat om grote fraudeurs, dan zou er wel wat geld vrijkomen dat bijvoorbeeld kan besteed worden aan de sociale zekerheid. De fraudezaak van de familie De Clerck (waar het gaat om 400 miljoen euro belastingsgeld) sleept echter al 15 jaar aan…

    De havenarbeiders hebben voorlopig een overwinning geboekt. De tussenstand in de confrontatie tussen dokwerkers en de liberalisering van de havenarbeid staat op 2-0. Maar dat is een tussenstand. Op Europees vlak zagen we reeds hoe VLD-parlementslid Dirk Sterckx pleitte voor een vorm van liberalisering. Uit hetgeen hij zei, valt op te maken dat er wordt vanuit gegaan dat de Belgische bescherming van het statuut van de dokwerkers sowieso zal verdwijnen. Het is niet uitgesloten dat daarrond zal worden gewerkt om op een andere manier dezelfde ideeën naar voor te brengen. Daarbij zal wellicht afstand gedaan worden van symbolische termen of van een al te letterlijke kopie van de twee vorige Havenrichtlijnen. Maar het centraal idee van liberalisering zal opnieuw op de agenda staan.

    Op Vlaams niveau wil minister Peeters (CD&V) een discussie over de havenactiviteiten. Hij haastte zich om te stellen dat de Vlaamse regering de stemming in het Europees parlement respecteert en steunt. Maar hij wil toch een debat over de havenarbeid in de Vlaamse havens en wil daartoe overleg. Wat hij daarmee wil bereiken, is nog onduidelijk. Maar alleszins is het duidelijk dat de wet-Major waarmee het statuut van de Belgische dokwerkers wordt geregeld, langs verschillende kanten onder vuur kan komen te liggen.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping