NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Overheid niet consequent in retoriek rond "loonmatiging"

    Terwijl de regering fier is over de aanpak van de index (het uitstellen van de indexaanpassing zou een loonmatiging van 0,4% inhouden), is ze blijkbaar even trots over de hoogte van de lonen van topmanagers in de openbare diensten. De topman van Belgacom verdient 2,4 miljoen euro bruto per jaar. Bij De Post verdient Johnny Thijs 800.000 euro per jaar en bij het spoor moeten de topmanagers het doen met slechts 400.000 tot 500.000 euro per jaar. En dan zouden onze lonen te hoog zijn?

    Didier Bellens, de topmanager van Belgacom, verdient 2,4 miljoen bruto per jaar. Dat is 200.000 euro of 8 miljoen Belgische Frank per maand. 100 miljoen Belgische frank per jaar. Dat cijfer is vergelijkbaar met topmanagers in privé-bedrijven, zo verdient Anton Van Rossum van Fortis een gelijkaardig bedrag per jaar. Minister van overheidsbedrijven Tuybens stelt fier dat de overheid even goed betaalt als de privé.

    De vraag is natuurlijk of het voor een betere dienstverlening nodig is dat een topman bij Belgacom evenveel verdient als ongeveer 80 gewone werknemers. Doet hij 80 keer zoveel werk? Dat kunnen we ons moeilijk inbeelden. En waarom wordt er steeds gesproken over de noodzaak van besparingen bij De Post die erop neerkomen dat de gewone postmannen en -vrouwen moeten inleveren en met minder personeel harder moeten werken, terwijl Johnny Thijs 800.000 euro op een jaar vangt? Hoe kan Thijs trouwens een beeld hebben op de werkdruk en de situatie van zijn personeel als hij evenveel verdient als minstens 25 facteurs samen verdienen?

    Minister Tuybens (SP.a) stelde dat hij hoopt op een maatschappelijk debat rond de lonen van de topmanagers. Dat is een goed idee. De manier waarop de regering het over die lonen heeft, is immers veelzeggend. En als de regering toch zo trots is op hoge verloningen, waarom moet de meerderheid van de lonen dan omlaag? Waarom is ze dan tegelijk trots op de verdoken looninlevering van 0,4% door een nieuwe berekening van de index?

    Consequent lijkt het ons niet, tenzij de regering natuurlijk toegeeft dat ze vooral opkomt voor de belangen van de rijksten en de grootverdieners. Dat is niet geheel toevallig ook hun eigen leefwereld. Moeten de lonen van de gewone arbeiders worden "gematigd" zodat er voldoende ruimte is voor "mooie" lonen voor de topmanagers en voor nieuwe superwinsten?

  • NMBS. Opsplitsing als voorbereiding op liberalisering

    De afgelopen weken haalden de aanslepende problemen bij de NMBS opnieuw het nieuws. Rechtstreekse aanleiding was de onenigheid tussen de drie gedelegeerd bestuurders over het ondernemingsplan 2006-2007.

    Een correspondent

    Opsplitsing van de NMBS

    Sinds 1 januari 2005 is de NMBS opgedeeld in drie bedrijven: het vervoerbedrijf NMBS, de infrastructuurbeheerder Infrabel en een holding met operationele bevoegdheden zoals personeelsbeleid, juridische zaken, financiën en coördinatie.

    De holding is ook eigenaar van alle stations en parkings. Aan het hoofd van de holding staat Jannie Haeck, ex-kabinetschef van Johan Vande Lanotte. Infrabel wordt geleid door Luc Lallemand, oud-kabinetsmedewerker van Michel Daerden en in die functie mee verantwoordelijk voor het opdoeken van de RMT. Aan het hoofd van de NMBS staat Marc Descheemaeker, voorheen topmanager in de Deense schoonmaak multinational ISS.

    Tussen de drie bedrijven bestaat geen hiërarchische verhouding. Het voorbije jaar rezen er regelmatig conflicten tussen de drie directies die vooral hun eigen belangen willen veilig stellen. Ondertussen betaalt het personeel het gelag.

    Opgedreven productiviteit

    De besparingen en productiviteitsverhogingen als gevolg van het ondernemingsplan 2004-2005 zijn het resultaat van drastische ingrepen bij het personeel. Sinds 2004 is het personeelsbestand gereduceerd van zowat 42.000 tot 38.000. In 2005 waren er amper 300 aanwervingen. Tegelijk neemt het vervoer per spoor elk jaar toe. Tussen 1997 en 2004 steeg het aantal treinreizigers met 24%. De productiviteit van de spoormannen en -vrouwen is nog nooit zo hoog geweest.

    Het nieuwe ondernemingsplan bevriest het personeelsbestand op 38.000. Om dat te realiseren, zijn de komende 2 jaar 2.500 aanwervingen gepland. Het is de vraag of deze belofte zal gerealiseerd worden.

    Privatiseringen

    De laatste jaren worden steeds meer taken uitbesteed. Daarnaast is er de toenemende concurrentie van de dochterfilialen, privé-maatschappijen waarin de NMBS participeert en die allerlei taken overnemen, hetgeen in de praktijk neerkomt op privatisering van diensten.

    Zo werd recent de commercialisering van het glasvezelnetwerk van de NMBS overgeheveld naar het dochterbedrijf Syntigo. Dit bedrijf levert diensten en hard- en software aan de bedrijven van de NMBS-groep en aan de NS. Verder sluit Infrabel PPS-contracten af voor de aanleg en het onderhoud van nieuwe spoorlijnen, zoals de noordelijke ontsluiting van de luchthaven van Zaventem. Tenslotte willen de drie overheidsbedrijven tegen 2008 een financieel evenwicht bereiken. Dat moet volgens de directeur financiën gebeuren door een nog grotere productiviteitsstijging en meer inkomsten.

    De situatie bij B-Cargo, de NMBS-afdeling die instaat voor vrachtvervoer, illustreert goed wat dat concreet inhoudt. Vier jaar geleden was B-Cargo goed voor 8.000 voltijdse equivalenten. In december vorig jaar waren dat er nog 5.500 en het streefdoel van de directie is 4.500.

    Uiteraard bij dezelfde of hogere vrachtvolumes. Het toverwoord is multifunctionaliteit. Het werk van vier tot vijf arbeiders wordt nu door één of twee arbeiders verricht, met toenemende werkdruk en veiligheidsrisico’s tot gevolg.

    Liberalisering van het spoorverkeer

    De nakende concurrentie als gevolg van de liberalisering van het spoorverkeer in Europa wordt gebruikt om de druk nog meer op te voeren. Zo bestaat het plan om voor treinbestuurders prestaties van 11 uur op te leggen met een onderbreking van maximaal 2 uur die niet als arbeidstijd wordt beschouwd.

    Het Europees Parlement stemde in september de liberalisering van het internationaal reizigersvervoer tegen 2008 en van alle reizigersvervoer tegen 2012. De liberalisering van het internationaal goederenverkeer is een feit en op 1 januari 2007 wordt ook het nationaal vrachtvervoer geliberaliseerd. Vandaag zijn in België naast B-Cargo reeds 6 privébedrijven actief of staan op het punt dat te worden, waaronder de SNCF en Rail4chem, een filiaal van BASF.

    Ondertussen neemt het ongenoegen en de actiebereid bij de spoormannen en -vrouwen toe. Zij laten zich niet misleiden door geruzie aan de top en vage beloftes. Zo legde op 20 februari het personeel te Charleroi het werk neer. De staking ging over personeelstekort, treinbestuurders die verlofdagen niet kunnen opnemen en opleidingen.

  • Het plan Vandenbroucke: vermarkting van het onderwijs ten koste van studenten en personeel

    Eind december, op het moment dat de meeste studenten bezig waren met hun semesterexamens van januari, lanceerde Frank Vandenbroucke zijn nieuw financieringsplan voor het hoger onderwijs. Waarschijnlijk hoopte de minister dat de examenperiode ervoor zou zorgen dat zijn plan niet al te veel commotie zou veroorzaken in de Vlaamse hoger onderwijsinstellingen. Nochtans is er alle reden om aan de alarmbel te trekken: in het plan worden een aantal dramatische stappen gezet in de vermarkting van het hoger onderwijs, en worden nieuwe besparingsmaatregelen genomen.

    Tim Joosten

    Dit artikel komt uit het nieuwe nummer van ‘Actief Links’, het blad van de Actief Linkse Studenten dat vanaf nu te verkrijgen is bij onze militanten.

    Het plan werd bij de vakbonden en de directies van de meeste onderwijsinstellingen op algemeen protest onthaald. Vandenbroucke besloot dan ook zijn decreet niet langer in 2007, maar in 2008 van kracht te laten worden. Het plan Vandenbroucke is het financiële luik van de implementatie van de Bologna-akkoorden in Vlaanderen.

    Onderwijs op twee snelheden

    De bedoeling van die akkoorden is om tegen 2012 een Europese onderwijsmarkt tot stand te brengen, waarbij een hoger onderwijs op twee niveaus wordt gecreëerd. Aan de ene kant enkele topuniversiteiten, met veel geld, zodat de beste professoren kunnen worden aangetrokken, de beste laboratoria ingericht, waar enkel de allerbeste studenten mogen studeren, en waar de hoogste inschrijvingsgelden worden gevraagd. En aan de andere kant tweederangsinstellingen voor de meerderheid van de studenten, met lagere inschrijvingsgelden, maar ook minder middelen voor het onderwijs, slechtere arbeidsomstandigheden,…

    De voorbije jaren werden de “structurele” hervormingen doorgevoerd die passen in dat Bologna-kader: de “bachelor-master”-structuur, “studiecredits”, de semestrialisering,… Reeds toen stelden wij met de Actief Linkse Studenten dat deze hervormingen slechts de voorbode waren van een neoliberaal proces dat de complete vermarkting van het onderwijs beoogde. We stelden dat wanneer het financiële luik van de Bolognahervorming zou voorgesteld worden, snel duidelijk zou worden waar het hem allemaal om te doen was. Vandaag, met het plan Vandenbroucke, is het zover…

    Ten eerste is het plan Vandenbroucke een besparingsplan. Tot en met 2012 wordt het onderwijsbudget bevroren, enkel een indexering is voorzien. Gelet op de jaarlijks stijgende welvaart en kosten die buiten de index vallen (ook schoolgebouwen dienen verwarmd te worden, en mazout telt niet mee in de gezondheidsindex), zal het bedrag dat in 2012 aan onderwijs zal worden uitgegeven dus veel minder waard zijn dan vandaag.

    Nog belangrijker echter is de politieke visie die schuilgaat achter het financieringsdecreet. Vandenbroucke zorgt met zijn plan voor een unicum in het Belgische onderwijs: hij introduceert een concurrentie-mechanisme. Onderwijsinstellingen zullen met elkaar moeten concurreren om een deel van de overheidsmiddelen te krijgen. De minister introduceert een aantal parameters waarmee de universiteiten en hogescholen punten kunnen verdienen. Hoe meer punten, hoe groter het percentage van het overheidsgeld dat de instelling zal krijgen.

    Vorming van eliteonderwijs

    Ten eerste zijn de parameters van de minister gebaseerd op een zogenaamde “outputfinanciering”. Voordien was de financiering van een instelling min of meer gebaseerd op het aantal studenten dat er studeerde. Nu zal het geld dat de universiteit of hogeschool krijgt afhangen van parameters zoals het aantal doctoraten, “succesvolle” studenten enz. Bovendien valt het meteen op dat Vandenbroucke bij de keuze van zijn parameters heel duidelijk voor de vorming van een eliteonderwijs kiest. Zo worden de grotere instellingen consequent bevoordeelt tegenover kleinere instellingen. Grotere klassen worden hoger ingeschat dan kleinere klassen met een directere benadering voor de studenten. Hiermee worden alle rapporten van visitatiecommissies en pedagogische experten genegeerd! Die zijn het er allemaal over eens zijn dat een meer persoonlijke benadering van de student, en kleinere leergroepen, juist positief is voor de kwaliteit van het onderwijs.

    Het is dus duidelijk dat de belangen van de studenten, of de zorg voor kwaliteitsvol onderwijs, niet de beweegredenen zijn achter dit financieringsdecreet. Integendeel, de bedoeling is om één universiteit (de KUL) te ontwikkelen tot een topuniversiteit, die op wereldniveau de concurrentie met andere universiteiten aan moet kunnen. Daarnaast zal er een netwerk bestaan van tweederangsuniversiteiten en hogescholen in de rest van Vlaanderen, zwaar ondergefinancierd, en dus van slechtere kwaliteit. De resultaten spreken dan ook voor zich: op basis van verschillende simulaties blijkt dat de universiteit van Leuven tussen de 18 en 23 miljoen euro extra krijgt toegestopt. De Hogeschool Gent verliest 3 miljoen, en de 3 miljoen die de Universiteit Gent erbij krijgt zijn ruim onvoldoende. In Antwerpen zal de Universiteit 9 tot 10 miljoen minder krijgen, de Karel de Grote Hogeschool verliest 3 miljoen. In Brussel verliest iedereen: Erasmus 3 miljoen, de VUB 10-12 miljoen, en de KUB ziet haar budget met 60% dalen, en gaat van 5 naar 2 miljoen!

    Uiteindelijk zal het zelfs de bedoeling zijn om ook in de inschrijvingsgelden het kwaliteitsverschil tussen de universiteiten te laten meespelen. Amerikaanse topuniversiteiten zoals Harvard, Yale,… vragen nu reeds tienduizenden dollars inschrijvingsgeld. Als een universiteit als de KUL de intentie wil hebben om op te boksen tegen dit soort elite-universiteiten, zal ze verplicht zijn ook een dergelijk bedrag te vragen. De andere Vlaamse universiteiten zullen zich kunnen beperken tot enkele duizenden euro inschrijvingsgeld, maar daar staat dan een lagere kwaliteit tegenover. Vandenbroucke is slim genoeg om te beseffen dat hij zijn hervormingen niet op alle fronten tegelijkertijd moet doorvoeren. Zo wordt er nog niet gesproken over een verhoging van de inschrijvingsgelden voor de basisopleidingen. Enkel de voortgezette opleidingen (zoals de Master na Master’s = ManaMa’s) worden niet meer door de overheid gefinancierd. Universiteiten krijgen het recht om zelf de inschrijvingsgelden te bepalen. Reeds dit academiejaar besloot de KUL de inschrijvingsgelden voor een aantal ManaMa’s op te trekken naar 5000 tot 9000€. Nu de overheidsfinanciering wegvalt, zullen andere universiteiten verplicht zijn te volgen. Voor veel studenten zijn deze ManaMa’s een broodnodige aanvulling op hun diploma om op de arbeidsmarkt terecht te kunnen. Minder kapitaalkrachtige studenten mogen echter hun hoop op het volgen van een voortgezette opleiding vanaf 2008 laten varen…

    Vandenbroucke trekt de kaart van een hoger onderwijs op maat van het bedrijfsleven

    Het zullen de grote bedrijven zijn die zullen dicteren wat we morgen gaan studeren, en welk soort onderzoek moet worden gevoerd. In het financieringsdecreet zullen niet alle opleidingen hetzelfde gewicht hebben: voor sommige, economisch interessantere, opleidingen zullen onderwijsinstellingen meer geld krijgen dan voor andere. Het idee achter de dure opleidingen en het hele concurrentiemechanisme is dat het hele onderwijssysteem zou afgestemd worden op de noden van de arbeidsmarkt.

    Wij gaan uit van een heel andere visie op onderwijs

    Volgens ons moet eenieder zijn/haar studies kunnen kiezen op basis van de eigen interesses. Wij willen een onderwijs dat vrij toegankelijk is voor iedereen, en waar dus voldoende overheidsmiddelen worden voorzien voor het onderwijs en onderzoek zelf, maar ook voor sociale voorzieningen zoals koten, het restaurant, sport- en medische infrastructuur,…

    De Actief Linkse Studenten zullen de komende maanden overal campagne voeren om dit neoliberaal plan te doen kelderen. We willen opnieuw aansluiting zoeken met de strijdbare tradities van de studentenbeweging die in de jaren ’90 verloren zijn gegaan. De eerste afspraak is hierbij al vastgelegd: op 16 maart organiseren de vakbonden en studenten van de VUB een eerste betoging tegen dit plan in Halle, het kiesgebied van de minister. ALS zal hiervoor nationaal mobiliseren. We eisen de intrekking van het financieringsdecreet, en een alternatief plan waarin het overheidsbudget voor onderwijs gradueel wordt opgetrokken naar 7% van het BNP! We strijden voor ons recht op democratisch en degelijk onderwijs, en tegen de neoliberale marktlogica die de taak van het onderwijs enkel ziet als het afleveren van kant-en-klare arbeidskrachten. We roepen dan ook iedereen op om actief deel te nemen aan deze beweging, contact op te nemen met onze lokale afdelingen, en aan te sluiten bij de Actief Linkse Studenten!

  • ACV roept op voor betoging ter bescherming van delegees

    Naar aanleiding van de veroordeling van Flightcare wegens het onrechtmatig ontslag van ACV-delegee Maria Vindevoghel, houdt de christelijke vakbond op 8 maart een protestbetoging in Zaventem. Flightcare kreeg tot 8 maart om de ontslagen delegee te reïntegreren in het bedrijf. Dat zal echter niet gebeuren en bijgevolg wordt betoogd aan de luchthaven van Zaventem. Hieronder vind je de oproep van het ACV.

    Oproep van het ACV

    Betoging voor een echte bescherming van de delegees: reïntegratieplicht

    Op 6 februari werd de NV Flightcare – werkgever van Maria Vindevoghel – veroordeeld door de voorzitter van de Brusselse Arbeidsrechtbank op basis van de anti-discriminatiewet. De rechter bevestigt dat Flightcare een discriminerende handeling heeft gesteld door Maria te (willen) ontslaan. Tevens zegt de rechtbank dat er geen sprake was van overmacht. De rechter herhaalt de stelling van de sociaal bemiddelaar dat het begrip overmacht niet thuishoort in discussies rond beschermde werknemers.

    Meer bepaald stelt de rechter dat de werkgever het "conflict" had moeten oplossen via sociaal overleg in plaats van Maria te (willen) ontslaan.

    De rechter stelt ten slotte dat Flightcare binnen de 30 dagen moet antwoorden op de eis tot reïntegratie. Op 8 maart is het dus de laatste dag. Samen met Maria vragen we dan de definitieve reïntegratie.

    Spijtig genoeg stelt de rechter dat de reïntegratie juridisch niet kan opgelegd worden. Als de werkgever niet reïntegreert, zal hij een schadevergoeding moeten betalen. Alhoewel de rechter duidelijk stelt dat de werkgever volledig in de fout is gegaan.

    Dit is wraakroepend en maakt duidelijk dat een wetswijziging meer dan nodig is om dergelijke wantoestanden in de toekomst te vermijden: de reïntegratieplicht moet ingevoerd worden. Geen overdreven verzuchting want in andere Europese landen zoals Frankrijk en Duitsland bestaat die verplichting. Hier in België rijden sommige werkgevers nog altijd fluitend door het rode licht en betalen met de glimlach de boete. Telkens weer.

    Momenteel vindt in het ACV een uitgebreide consultatie plaats over een aanpassing van de wetgeving betreffende de bescherming van de vakbondsafgevaardigden. Ook binnen het ABVV staat de problematiek bovenaan de agenda. Denk maar aan de betoging in Gent voor een betere bescherming enkele weken geleden naar aanleiding van het ontslag van 2 delegees bij Stora-Enso.

    We gaan op dit élan verder: EEN ECHTE BESCHERMING VOOR ALLE DELEGEES!

    Betoging. Woensdag 8 maart in Zaventem.

    17u30 vertrek: kerkplein Zaventem. Mars naar de luchthave

    19u: meeting en persconferentie in de vertrekhal van de luchthaven met o.a. prof Rigaux van de universiteit Antwerpen

  • Staking bij Exxon Mobil in Zwijndrecht

    Bij Exxon Mobil in Zwijndrecht is het werk neergelegd naar aanleiding van de onderhandelingen over een bedrijfs-CAO voor 2006-2007. De arbeiders eisen een hoger loon, omdat ze vinden dat de lonen niet in verhouding staan tot de superwinsten van de oliemultinational. In 2005 maakte Exxon wereldwijd zo’n 36 miljard dollar winst! De arbeiders eisen nu hun deel van de koek.

    Eind januari werd een ontwerp voor de CAO door 84% van het personeel verworpen. De komende twee jaar wil het bedrijf een loonsverhoging toekennen van in totaal 80 euro per maand. Dat vinden de arbeiders onvoldoende in vergelijking met de enorme winsten die het bedrijf maakt. De hoge olieprijzen zorgen voor superwinsten in de sector. Een verdubbeling van de winsten is niet uitzonderlijk. Uiteraard wordt dat niet doorgerekend in de lonen van de arbeiders. Integendeel, de arbeiders worden gevraagd om productiever te zijn door een afbouw van de ploegenbezetting. Met minder mensen zou evenveel moeten worden geproduceerd.

    Gisteravond werd gestart met een staking die duurt tot donderdagavond. Bij ExxonMobil in Zwijndrecht werken zo’n 400 arbeiders. De staking wordt gesteund door beide vakbonden en wordt gezien als een eerste staking, waarna eventueel andere acties volgen.

    Deze staking legt de vinger op de wonde van het loondebat. Terwijl het voltallige patronaat en de traditionele partijen klagen over de "loonhandicap" in België en de noodzaak van een aangehouden "loonmatiging", zien we ieder jaar opnieuw recordwinsten voor de grote bedrijven. In de oliesector is dit nog sterker het geval door de dure prijzen. Blijkbaar willen bedrijven als ExxonMobil die winsten verder opdrijven door niet enkel alle consumenten meer te laten betalen, maar door ook de arbeiders "efficiënter" te laten werken, m.a.w. meer werken voor een zelfde loon.

  • VS: arbeiders uit automobielsector organiseren verzet tegen ontslagen

    Bij het bedrijf Delphi, dat onderdelen voor auto’s produceert, werd aangekondigd dat 24.000 jobs zouden verdwijnen in haar Noord-Amerikaanse vestigingen en de lonen zouden met 60% dalen. Delphi levert onderdelen voor General Motors. Er werd tegen de grootschalige besparingsoperatie van Delphi heel wat verzet van de vakbonden verwacht, maar de dag voor het begin van een staking werd de actie afgelast door vertegenwoordigers van de United Auto Workers (UAW). Een beperkte sneeuwstorm werd daartoe als excuus ingeroepen.

    Ty Moore

    Ondanks die oproep van de vakbondsleiding stond er toch een stakingspiket met zo’n 75 arbeiders, vooral aanhangers van de groepering Soldiers of Solidarity (SOS), een strijdbare oppositiebeweging binnen de UAW. Het was ook deze groep die de oorspronkelijke oproep voor protest had gelanceerd binnen de vakbond.

    Het aflassen van het piket en de meeting had meer te maken met politiek dan met de sneeuw. Volgens verschillende basismilitanten op het piket van vorige donderdag, was de vakbondsleiding bang voor een groeiende invloed van de oppositiestroming SOS. De vakbondsleiding had zelf immers niets gedaan voor de mobilisatie, terwijl SOS wekenlang campagne voerde op de werkvloer in de stad Flint.

    Op woensdag verdeelde de lokale vakbondsleiding pamfletten en werd gebeld naar de leden om aan te kondigen dat het piket en de meeting waren afgelast. Zelfs het blad Flint Journal publiceerde hierover in een artikel op haar voorpagina op donderdagochtend. Jammer dat de UAW-leiding nooit een zelfde energie aan de dag legde om het protest zelf te organiseren.

    De sabotage vanuit de UAW-leiding is vrij consistent. Todd Jordan, een prominente activist van SOS kwam vanuit Kokomo, Indiana, naar Flint om de actie te ondersteunen. Hij stelde: “We hebben nood aan solidariteit, een strijdbaar syndicalisme vanuit de basis waarbij we van arbeider tot arbeider vakbondsleden vormen op de werkvloer.“

    “Het is verschrikkelijk dat de bureaucratie ons vertelt om af te wachten. Ze organiseren meetings, maar vertellen ons niets… Ze zeggen ons voor de Democraten te moeten stemmen, maar dat is niet wat de mensen willen horen. De arbeiders willen naar buiten komen en terug vechten. De bureaucratie blokkeert iedere vorm van reële sociale beweging van de basis“, aldus Jordan.

    Uitstel door Delphi om staking te vermijden

    Het piket van donderdag vond plaats net voor de directie van Delphi aankondigde dat het de juridische betwisting voor de rechtbank van Koophandel wil beëindigen. De zaak voor die rechtbank was aangespannen om eenzijdig te kunnen overgaan tot massale loonsverlagingen en het ontslag van twee derden van haar Noordamerikaanse arbeidskrachten. Op vrijdag kondigde Delphi aan dat een dergelijk verzoek wordt uitgesteld met 6 weken in de hoop dat er intussen onderhandelingen met UAW kunnen worden aangeknoopt. Een staking zou hard aankomen voor zowel Delphi als General Motors. Dat laatste bedrijf is afhankelijk van de auto-onderdelen die worden geleverd door Delphi.

    De UAW-leiding heeft niets gedaan om de arbeiders van Delphi voor te bereiden op stakingsacties, maar de druk van onderuit dwingt hen om die optie te overwegen. SOS hield massabijeenkomsten van Delphi-arbeiders in heel de regio waarbij van de UAW-leiding werd geëist dat het effectief iets zou doen tegen de besparingsoperatie. Er werd ook voorgesteld om stiptheidsacties te ondernemen op de werkvloer, waarbij de productie wordt beperkt tot de hoeveelheid productie die minimaal wordt vereist. Hierdoor kan worden vermeden dat Delphi een uitgebreide stock aanlegt zodat er reserve is bij een eventuele staking.

    Het netwerk SOS is een belangrijke ontwikkeling voor de Amerikaanse arbeidersbeweging. Een laag van reeds langere tijd actieve vakbondsmilitanten komt er samen met een nieuwe frisse laag van arbeiders die voor het eerst deelnemen aan vakbondsactiviteiten. Deze arbeiders worden gegroepeerd rond een strijdbaar programma. Het aantal voortrekkers van SOS is nog vrij klein en hoofdzakelijk beperkt tot Delphi, maar het ontwikkelen van deze oppositiestroming geeft wel aan wat er mogelijk is onder de Amerikaanse automobielarbeiders.

  • "Stakingspiket vormt onderdeel van het stakingsrecht"

    In een interview met de Franstalige krant Le Soir, stelt professor Gilbert Demez van de UCL (universiteit van Louvain-La-Neuve) dat het stakingspiket een integraal onderdeel vormt van het recht om te staken. De professor spreekt zich uit tegen rechterlijke tussenkomsten die stakersposten verbieden of preventief beperken. Dit standpunt gaat in tegen de gang van zaken die thans steeds meer als normaal wordt beschouwd door het patronaat en het gerecht.

    Bij de stakingsacties rond het Generatiepact werd eens te meer duidelijk dat het patronaat gemakkelijker naar de rechter stapt met een eenzijdig verzoekschrift om dwangsommen op te leggen tegenover stakende arbeiders die een piket vormen voor het bedrijf. De afgelopen jaren was er een toename van dit fenomeen, ondanks een eerder ‘herenakkoord’ tussen vakbonden en patronaat om collectieve conflicten niet via de rechtbank te betwisten.

    Professor Demez is het niet eens met die gang van zaken. In een interview met Le Soir stelde hij dat de rechters zich baseren op subjectieve rechten zoals het eigendomsrecht en het recht op arbeid, waarbij wordt opgetreden met preventieve maatregelen. Nergens anders zijn er dergelijke preventieve tussenkomsten van het gerecht. Bovendien gaat het in veel gevallen om uitspraken die volgens de professor een overschrijding van de rechterlijke macht betreffen.

    Een rechter in Namen sprak zich bij een eenzijdig verzoekschrift uit tegen het opleggen van een dwangsom met de mening dat het optreden tegen een mogelijke wegblokkade tot de bevoegdheid van de politie behoort. Maar een dergelijk standpunt is tegenwoordig uitzonderlijk. Bovendien betekent iedere beperking van een stakingspiket ook een beperking van het stakingsrecht op zich. Terecht stelt Demez dat een gerechtelijke tussenkomst in België enkel wordt gebruikt als patronaal drukkingsmiddel. Het gaat niet zozeer over de bescherming van rechten, maar om het beperken van het stakingsrecht.

    Demez stelt dat het beperken van de actiemiddelen van de "sociale tegenmacht", leidt tot een vorm van "dictatuur". De verdediging van het stakingsrecht is inderdaad belangrijk en moet een prioriteit zijn van alle vakbonden. Het stakingsrecht omvat ook het recht om een stakingspiket te vormen en om collectieve acties te ondernemen.

  • Volkswagen Vorst bedreigd met ontslagen?

    De directie van het Duitse Volkswagen kondigde aan dat er herstructureringen aankomen. Er zouden 20.000 jobs moeten verdwijnen, waarvan zo’n 6.000 door ontslagen. Daarbij zou niet in Duitsland zelf worden overgegaan tot ontslagen of sluitingen. Bij VW-Vorst werken bijna 6.000 arbeiders en de dreiging van een hard besparingsplan of zelfs een sluiting is reëel.

    De directie van VW wil de productiviteit opvoeren. In Duitsland hebben opeenvolgende besparingsplannen ertoe geleid dat de gemiddelde arbeidsduur bijzonder laag is: 28,8 uur per week. Dat kwam onder meer door het doorvoeren van besparingen door arbeidsduurvermindering met loonsvermindering. Die tendens wil VW omkeren door de arbeidsduur op te drijven tot 35 uur per week. Hierdoor moeten 20.000 jobs verdwijnen. De productiviteit opdrijven zou immers niet leiden tot een opdrijven van de totale productie, gezien de oververzadiging van de automarkt.

    De besparingen bij Volkswagen zijn niet direct een gevolg van de slechte situatie waarin het bedrijf zich bevindt. Vorig jaar maakte VW internationaal een winst van 1,12 miljard euro, wat zowat dubbel zoveel was als het jaar voordien (693 miljoen). Ook in 2006 wordt een stijging van de winst verwacht. In Duitsland zelf zou er echter geen winst worden gemaakt. Blijkbaar wegen de snoepreisjes van de directie en de vrij openlijke omkoping van de vakbondsleiding daar door in het budget. Maar als het bedrijf wil besparen, kijkt het opnieuw in de eerste plaats naar de arbeiders. Door langer te werken (voor eenzelfde loon), kan de winst worden opgedreven.

    De aankondiging van VW dat zou worden bespaard op de kap van de werknemers zorgde ervoor dat de aandelen van het bedrijf stegen. De dag na de aankondiging stegen de aandelen met 7,43%. Een groot aantal jobs zou op een natuurlijke wijze verdwijnen met werknemers die op pensioen gaan of wiens tijdelijk contract niet wordt verlengd. Voor zo’n 6.000 werknemers dreigt een direct ontslag.

    In Duitsland zelf sloot VW een akkoord met de vakbonden waarin werkzekerheid wordt gegarandeerd. Bovendien is het sociaal klimaat in het land niet gunstig voor het patronaat met een nieuwe beweging van stakingen en arbeidersprotest dat op gang komt. Hierdoor wordt uitgekeken naar andere vestigingen en dan komt VW-Vorst in beeld. De vakbonden daar reageerden slechts beperkt. Vanuit het ABVV werd erop gewezen dat een topman eerder verklaarde dat er geen fabrieken zouden worden gesloten. De Brusselse directie zou ontkennen dat een sluiting dreigt. Een makke reactie versterkt natuurlijk de mogelijkheden voor de directie om over te gaan tot besparingen zonder al te veel sociale onrust. Dat kan ongetwijfeld een rol spelen bij de beslissing van de directie.

    Iedere besparing op de kap van de arbeiders of een dreiging met sluiting, moet worden beantwoord met verzet. Daarbij zal het belangrijk zijn dat er een eengemaakt verzet is van alle arbeiders. Dat onderstreept overigens de waanzin van een mogelijke splitsing van ABVV-Metaal. In VW-Vorst werken zowel Franstaligen als Nederlandstaligen. Die zijn lid van dezelfde vakbonden op dit ogenblik. Een splitsing van de metaalcentrale CMB zou zeker bij VW-Vorst rampzalige gevolgen hebben.

  • Stuur solidariteitsbrieven naar de gevangen dokwerkers

    Er is een oproep om solidariteitbrieven te versturen naar de gevangen dokwerkers die nog steeds in een Franse gevangenis zitten naar aanleiding van de betoging van dokwerkers in Straatsburg een maand geleden. Net op dit ogenblik bericht de media dat de Franse gevangenissen de reputatie hebben om verschrikkelijk slechte omstandigheden te kennen. De dokwerkers werden opgepakt omdat ze zich verzetten tegen de afbraak van het statuut van de dokwerkers. Dat arbeidersverzet leidde tot repressie.

    Voormalig SP.a parlementslid Jef Sleeckx wou de dokwerkers dinsdag bezoeken in de Franse gevangenis, maar was ziek. Hij roept op om de dokwerkers toch een hart onder de riem te steken door hen aan te schrijven met een solidariteitsbrief. Hierdoor krijgen de dokwerkers in de gevangenis een beter zicht op de enorme steun die er voor hen is.

    Je kan deze brieven sturen naar het volgende adres:

    Maison d’arret de Strasbourg

    Lettre pour prisionnier 31181T

    6, Rue Engelmann

    F 67200 Strasbourg

    FRANCE

    Sleeckx voegde bij zijn oproep een voorbeeld van brief die kan worden gebruikt, maar natuurlijk is het ook goed om zelf een brief op te maken. Hieronder vind je alvast het voorbeeld.

    Beste Kameraad,

    Sterkte voor jou en je makkers in de gevangenis van Straatsbrug ! Jullie zijn als zondebok gebruikt tegen het verzet van de dokwerkers in Europa tegen de havenrichtlijn. Daarom schrijf ik jou een brief. Om jou en de dokwerkers te steunen.

    Op 14 februari ging immers Jef Sleeckx bij jullie op bezoek komen. Die trekt een andere betoging door Straatsburg tegen de dienstenrichtlijn. Ook in de diensten wil Europa liberalisering doorvoeren. Ten koste van werk en loon. Jef ging vanuit die betoging tot bij jullie komen.

    Jef Sleeckx heeft 30 jaar in het parlement gezeten voor de SP.a. Hij is in Gent komen spreken op 1 februari. Hij wil de rug keren naar de SP.a en naar de partijen die meewerken aan de Europese grondwet die vorige week gestemd is in het Vlaams Parlement.

    Jef ging vanuit die betoging tot bij jullie komen. Maar hij is ziek en kan dus niet komen. Daarom dit briefje. Ik hoop dat dit briefje een hart onder de riem is. Geef hem maar door naar al je makkers. Als ik iets kan doen voor jullie laat het ons dan maar weten.

    Met kameraadschappelijke groeten, tekent

    Naam

    Wij steunen deze oproep en vragen onze lezers om effectief brieven te versturen zodat de dokwerkers weten dat ze er niet alleen voor staan. Het is ook nog steeds mogelijk om een solidariteitsbijdrage te storten op rekeningnummer 132-5049503-15 van het vakbondsfront.

  • Dokwerkers in actie tegen liberalisering havenarbeid

    Op 16 januari betoogden 9.000 dokwerkers uit heel Europa in Straatsburg tegen de nieuwe poging om de havenarbeid te liberaliseren. Al sinds 1997 wordt gewerkt aan voorstellen in die richting. Nadat de richtlijn inzake de liberalisering in 2003 al eens werd weggestemd, gebeurde dit nu opnieuw. De dokwerkers tonen hiermee aan dat volgehouden strijd tegen iedere nieuwe aanval loont.

    Maar voor het havenpatronaat is iedere overwinning slechts tijdelijk. Altijd opnieuw wordt geprobeerd om een aanval in te zetten om de winsten te verhogen. Want daar gaat het om voor het patronaat: goedkopere arbeidskrachten die laden en lossen, zodat het geld dat daarmee uitgespaard wordt in hun zakken kan verdwijnen.

    Voor het patronaat telt enkel de winst en niet de positie van de havenarbeiders of de veiligheid in de havens. Een liberalisering is een aanval op de veiligheid in de havens. Interimmers of scheepsbemanning die laden en lossen hebben niet dezelfde professionele achtergrond als erkende dokwerkers en staan bovendien onder een sterkere druk van de bedrijven voor wie er wordt geladen en gelost. Dat zorgt ervoor dat de veiligheid onbelangrijk wordt. Nochtans is er bijvoorbeeld in Antwerpen een grote trafiek van gevaarlijke chemische producten. De veiligheid in de haven belangt er bijgevolg iedereen aan.

    De havenarbeiders hebben op basis van jarenlange strijd een goed statuut afgedwongen. Het is door strijd dat dit statuut verworven is, en het zal door strijd zijn dat het behouden blijft. Dat kan bovendien een voorbeeld stellen voor andere arbeiders. De lijst van geplande aanvallen is erg lang en het zal noodzakelijk zijn om het verzet te organiseren.

    Daarnaast is het van enorm belang dat de strijd van de dokwerkers internationaal werd gevoerd, er waren acties in een tiental Europese landen. Dit doorkruist de mogelijkheden om arbeiders tegen elkaar op te zetten. Toch gebeurde dat reeds in de Antwerpse haven, waar het patronaat stelde dat de acties in Rotterdam minder scherp waren waardoor het “imago” van de Antwerpse haven een deuk kreeg…

    De betoging in Straatsburg verliep woelig. De frustratie onder de dokwerkers tegenover de aanhoudende aanvallen vanuit de Europese Unie was groot. Die frustratie werd versterkt door een provocatieve houding van de politie. Hierop volgden rellen waarbij ruim 20 dokwerkers werden opgepakt en vervolgd. 10 Belgische dokwerkers werden met een snelrechtprocedure veroordeeld, waaronder effectieve gevangenisstraffen.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping