In de jaren ’50 werkte het ABVV een programma van structuurhervormingen uit…

Offensief programma nodig

De vakbonden eisen de terugtrekking van het generatiepact, ook als dat de val van de regering betekent. Nu we met zijn allen op straat staan, zou het echter een gemiste kans zijn om ons te beperken tot louter defensieve eisen. De vakbonden moeten integendeel van deze mobilisatie gebruik maken om een eigen alternatief voor te stellen dat breekt met het anti-sociale neoliberale beleid.

LSP-pamflet

Regering en patronaat zijn duidelijk: over het generatiepact wordt niet meer gediscussieerd, tenzij misschien over de uitvoeringsbesluiten. Dat kon moeilijk anders. Twee jaar lang hebben ze dit dossier voorbereid. Het generatiepact neemt alle uitgangspunten van het patronaat over.

Jongeren aan het werk krijgen, wil het generatiepact niet realiseren door de beschikbare arbeid te verdelen of door ouderen vroeger te laten uittreden, maar door nog meer onderbetaalde en instabiele nep-jobs te creëren. Het lijkt zo gekopieerd uit een tekstboek voor beginnende ondernemers.

De na-oorlogse baby-boomers hebben tientallen jaren bijgedragen aan de sociale zekerheid. Het minste dat men kan verwachten is dat zij daarvoor gecompenseerd worden met een zorgeloze oude dag, liefst op een leeftijd waarop ze daar nog kunnen van genieten.

Zo hebben regering en patronaat het echter niet begrepen. De overschotten in de sociale zekerheid hebben ze systematisch afgeroomd om lastenverlagingen door te voeren voor het patronaat. Nu al ten belope van meer dan 5 miljard euro per jaar. Het generatiepact wil daar nog 960 miljoen bovenop doen. Volgens het patronaat moet dat om nieuwe aanwervingen te stimuleren. In werkelijkheid heeft dat nooit tewerkstelling opgeleverd, maar enkel de patroons flink verrijkt.

Lastenverlagingen moeten uiteraard ergens gecompenseerd worden. Het generatiepact wil het brugpensioen en tijdskrediet daarvoor drastisch inperken. Het hoopt meer ouderen aan de slag te houden om de lonen nog meer onder druk te zetten. Het generatiepact is nog niet doorgevoerd of het patronaat komt alweer met nieuwe eisen op de proppen, deze keer een loonstop of een aanval op de indexkoppeling van de lonen.

Om de balans van de sociale zekerheid in evenwicht te houden, is de regering op zoek gegaan naar nieuwe inkomsten. De hoofdbrok komt alweer van loontrekkenden via een verhoging van de BTW. De regering voert ook een nieuwe versie door van de éénmalige bevrijdende aangifte (naar verluid mogen we deze keer niet spreken van amnestie). Een kleine 15% van de opbrengst zou naar sociale zekerheid gaan. Dat is dan de zogenaamde bijdrage uit kapitaal, naast een belasting op de beveks.

Offensief antwoord op de crisis nodig!

In de jaren ‘50 was de traditionele industrie volop in crisis. Het ABVV werkte toen een programma uit van structuurhervormingen als antwoord op de crisis. Ook vandaag hebben we een dergelijk antwoord nodig op het offensief van regering en patronaat.

Dat programma zou alvast de beschik-bare arbeid moeten verdelen over iedereen via een veralgemeende 32-urenweek zonder loonverlies. Het zou eveneens de koppeling van alle uitkeringen aan de lonen bepleiten en het volledige behoud van brugpensioen en tijdskrediet. De sleutelsectoren van de economie – banken, holdings, verzekeringsmaatschappijen, energie en transport – zouden onder controle van de gemeenschap geplaatst moeten worden via nationalisatie onder arbeiderscontrole.

Om de regering tot een herziening te dwingen zal een democratisch uitgewerkt actieplan met provinciale en nationale stakingsdagen vereist zijn. Zelfs als we die regering wegstaken zal een nieuwe coalitie dezelfde maatregelen treffen, zegt men. In het algemeen klopt dat, maar als paars ten val wordt gebracht via een stakingsbeweging, dan belemmert dat meteen de besparingswoede van een volgende regering. Op voorwaarde natuurlijk dat de vakbondsleidingen het been ook onder een nieuwe regering stijf houden.

Passend antwoord vereist op aanvallen op het stakingsrecht

Patronaat en regering hebben de dubbelzinnige houding van de ACV-top op 7 oktober aangegrepen om het ABVV te stigmatiseren en het stakingsrecht uit te hollen.

Men spreekt van minimumbezetting in het openbaar vervoer en juridische stappen tegen het afsluiten van bedrijfsterreinen. In aanloop naar 28 oktober heeft het patronaat een heus arsenaal van advocaten en gerechtsdeur-waarders klaar gestoomd. Bij Caterpillar stuurde de directie alle 4500 werknemers een dreigement met delokalisatie.

Veel arbeiders vragen zich af hoe we hierop moeten reageren. Alvast niet met een nieuw herenakkoord, de patroons hebben zich daar geen moment aan gehouden. Juridisch zijn de vakbonden bij voorbaat verloren, de rechtspraak is immers niet gericht op sociale rechtvaardigheid, maar op het beschermen van privé-kapitaal. Het enige passende antwoord op dwangsommen en éénzijdige verzoekschriften is het systematisch uitbreiden van de stakingen. Dreigementen met herstructureringen en delokalisatie moeten beantwoord worden met de eis van nationalisatie onder arbeiderscontrole.

Petitie voor een nieuwe arbeiderspartij

ABVV : breek met SP.a

ACV: breek met CD&V

De tijd dat SP.a en CD&V de eisen van ABVV en/of ACV min of meer vertaalden in het parlement, ligt al lang achter de rug.

De CD&V is altijd een volkspartij geweest, waarin vooral de patroons het voor het zeggen hadden en ACW-politici hooguit probeerden de pil te verzachten. Zelfs dat is vandaag niet meer mogelijk. CD&V eist van paars een nog liberaler beleid dan dat van Verhofstadt en co.

Ook vroeger leidde het reformisme van de SP-leiding tot enorm verraad ten aanzien van de arbeiders. Vandaag staan aan het hoofd van de SPa echter een stel yuppies die van sociale afbraak hun missie hebben gemaakt.

Al de partijen die in het parlement zijn vertegenwoordigd, staan voor een neoliberale afbraakpolitiek. Het Vlaams Belang teert op het ongenoegen, maar staat voor een nog harder neoliberaal beleid. Zolang die situatie aanhoudt, kan het patronaat op beide oren slapen. Iedere regering loopt zich immers de voeten van onder het lijf om de patroons gedienstig te zijn.

De band van ABVV met SP.a en die van ACV met CD&V zijn een rem op het verbeteren van de levens- en arbeidsomstandigheden van de arbeiders. Wij denken dat het tijd wordt om die banden door te knippen. In Duitsland nam een deel van het middenkader van de vakbonden een initiatief voor een nieuwe formatie, WASG. Die haalde samen met de PDS onder de naam Linkspartei liefst 8,7%.

Wij denken dat het potentieel hiervoor ook in Belgie bestaat.

We starten een petitie waarvan we hopen dat syndicale delegaties ze zullen gebruiken om de druk op te drijven.

Zolang de arbeiders niet over een eigen politiek instrument beschikken, krijgt het patronaat vrij spel.

Teken onze petitie online op www.arbeiderspartij.be.