Category: Op de werkvloer

Meer dan 150 dagen na de verkiezingen escaleren de regeringsonderhandelingen opnieuw met de stemming over BHV, de actie van de Franstalige burgemeesters in de Rand en de weigering van de Vlaamse overheid om die, nochtans democratisch verkozen, personen effectief te benoemen. Pessimisme is troef.

Anja Deschoemacker

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Vrijdag 16 november: ABVV militantenconcentratie aan de Heizel

SOLIDARITEIT? JA! EGOÏSME? NEEN!

De prijzen swingen de pan uit: gas, elektriciteit en stookolie, benzine en diesel, voedingswaren, huurprijzen…

De ondernemingen stapelen de winsten op. Ze kregen meer dan EEN MILJARD belastingvoordelen ….

De ondernemingen stapelen de winsten op

Ze kregen meer dan EEN MILJARD belastingvoordelen (notionele intresten, nacht- en ploegenarbeid, verminderde bedrijfsvoorheffing)de winst van de eerste 20 beursgenoteerde ondernemingen steeg met 38% in twee jaar tijd! En de ondernemingen zouden nog meer loonmatiging willen? En nieuwe belastingverlagingen? Dat kan niet!

Het ABVV zegt ja aan een belastinghervorming. Maar dan wel een voor de lage en middelgrote inkomens! Het ABVV zegt ja aan de welvaartskoppeling van de sociale uitkeringen en aan een inhaaloperatie voor de laatste uitkeringen!

Laten we samen ons inkomen verdedigen!

Concentratie op de Heizel op 16 november (vanaf 10uur)

HET LEVEN WORDT DUURDER

De cijfers bevestigen wat we allemaal al wisten: het leven wordt duurder. De levensnoodzakelijke goederen, energie en huurprijzen blijven maar stijgen.

GEEN GENERACIEPACT BIS, MAAR MEER JOBS

Op politiek vlak wil men de lonen matigen. Men wil ook de jacht op de werklozen openen, de 50-plussers aan het werk houden tot na hun 65e (terwijl men vandaag vanaf 60 met pensioen kan) of ze "activeren" (alsof ze er zelf voor gekozen hebben om op straat gezet te worden). Wij zeggen duidelijk neen! Wij eisen meer banen! Want banen scheppen betekent ook rijkdom scheppen. Bovendien zijn kwaliteitsvolle banen de beste dam tegen armoede.

DE RENDABILITEIT VAN DE ONDERNEMINGEN STIJGT. MAAR INVESTERINGEN IN VORMING EN OPLEIDING, ONDERZOEK EN ONTWIKKELING EN IN INNOVATIE VOLGEN NIET

In tegenstelling tot wat sommigen beweren, wordt de concurrentiekracht van ons land niet afgeremd door de lonen, maar door het gebrek aan investeringen van de bedrijven in vorming en opleiding, onderzoek en ontwikkeling en in innovatie. In 2006 werd slechts 1,2% van de loonmassa besteed aan vorming en opleiding, hoewel de werkgevers het engagement aangegaan waren om 1,9% te investeren. Tussen 2001 en 2005 daalden de bedrijfsinvesteringen in onderzoek en ontwikkeling in ons land van 1,32% tot 1,08%, terwijl de doelstelling 2% bedroeg. En ook op het vlak van innovatie zit ons land in de staart van het peloton.Sinds 2002 is de rendabiliteit van onze ondernemingen fors gestegen en haalt nu weer het peil van het begin van de jaren ‘70. De eerste 20 Belgische beursgenoteerde bedrijven maakten in 2006 een winst van 23 miljard euro; dat is een stijging van 38% in vergelijking met 2005. De taart van de rijkdom in ons land is enorm groot, maar één op de zeven Belgen is wel arm!

GEEN EXTRA VERLAGING VAN DE VENNOOTSCHAPSBELASTING

Als de bedrijfswinsten stijgen, dan is dat dankzij de loonmatiging en de belastingvoordelen. En men wil nog eens opnieuw de belastingen voor de ondernemingen verlagen. De realiteit is echter dat – als de bedrijven niet meer voldoende bijdragen aan de financiering van de Staat – de werknemers daarvoor de rekening zullen moeten betalen. Dat betekent duurdere openbare diensten, afbouw van de dienstverlening, afvloeiingen bij de overheid en minder financiële armslag in de sociale zekerheid.

HET ABVV WIL EEN BETERE VERDELING VAN DE RIJKDOM

In plaats van nieuwe lastenverlagingen voor de bedrijven stelt het ABVV voor dat de nieuwe regering, hoe die er ook moge uitzien, rekening houdt met de noden van de werknemers en hun koopkracht verhoogt. Het ABVV stelt voor de belastingen te verlagen voor de loontrekkenden die dit het meest nodig hebben: de lage en de middelgrote inkomens. Een werknemer met een bruto-inkomen van 1.284 euro zou daardoor per maand 83 euro netto meer hebben. Het ABVV eist ook een strenge controle op de prijzen van voedingswaren en energieproducten.

Het ABVV blijft opkomen voor de werknemers en de uitkeringstrekkers in het kader van een sterke sociale zekerheid. Het wil voor alle werknemers van het land gemeenschappelijke cao’s (collectieve arbeidsovereenkomsten) en een gemeenschappelijke arbeidswetgeving.

Samen staan we sterk!
[/box]

De deelakkoorden die de oranje-blauwe onderhandelingspartners hebben afgesloten, tonen echter wel dat deze partijen absoluut akkoord zijn over een drastische verrechtsing van de politiek. In de media is de propaganda rond de “onbetaalbaar wordende pensioenen” opnieuw volop gestart en de arbeidersbeweging moet zich voorbereiden op een aanval.

Het patronaat en hun politieke vertegenwoordigers zullen er alles aan doen om de tekorten in de budgetten – vooral veroorzaakt door belastingsverlagingen, de notionele intrest en de verlagingen van de “patronale” lasten – te laten betalen door de werkenden en hun gezinnen. Daarbij zal geprobeerd worden om “structurele” maatregelen erdoor te duwen. Dat bovendien gepoogd zal worden om het stakingsrecht in te perken, mag als zeker worden beschouwd.

Wat komt is dus niet wat gerommel in de marge. Als ze een regering kunnen vormen, zal het gaan om maatregelen zoals in het Globaal Plan (1993). Dat plan, opgelegd door de toenmalige rooms-rode regering, voerde de gezondheidsindex en de loonnorm in, beide met een blijvend negatief effect op de koopkracht van de massa’s.

Om dat te doen, moet het te verwachten verzet van de arbeidersbeweging worden ingeperkt. En hoe doe je dat beter dan door een verdeel-en-heerstactiek? Het doel is daarbij niet om het land te splitsen, maar om het sociaal zekerheidsstelsel en de loonvorming geleidelijk op te delen in twee elkaar beconcurrerende regionale stelsels – om zo de neergaande druk op de lonen en de uitkeringen nog op te drijven.

Met dank aan de delegaties van Total en Degussa

Met hun initiatief voor het behoud van de federale sociale zekerheid hebben de syndicale delegaties van Total en Degussa de stilte doorbroken. In tegenstelling tot de vakbondsleidingen hebben deze delegaties een brede informatiecampagne gevoerd en nemen ze hun verantwoordelijkheid op om druk te zetten op de vakbondsleidingen om tot reële actie over te gaan.

Op een ogenblik dat de politci en media spreken over “dé Belgen”, “dé Vlamingen” of “de Walen”, heeft de petitie “Red de solidariteit” de verdienste om de solidariteit van alle arbeiders voorop te stellen. Er zijn wel enkele kritieken te geven. Zo stelt de petitie: “De solidariteit tussen de rijkere en armere inwoners en de solidariteit tussen rijkere en armere regio’s zijn pijlers van onze Belgische samenleving.” Dat is juist in zoverre men daarmee bedoelt dat alle sociale en democratische verworvenheden in België afgedwongen zijn door de gezamenlijke strijd van Vlaamse, Franstalige, Duitstalige en migrantenarbeiders. Wat betreft België als staat, kan men enkel vaststellen dat dit is opgezet als een zeer ondemocratische constructie die de belangen van de heersende elite dient en zich daarvoor heeft gespecialiseerd in de verdeel-en-heerstactiek.

De steun van heel wat personaliteiten heeft het initiatief breed in de media gegooid. Dat een aantal BV’s echter stelt dat “België een goed land is om in te leven en dat er liefst niet te veel moet veranderen”, zal bij de 15% armen in het land en al die gezinnen die moeten overleven met te lage lonen en uitkeringen op weinig overeenstemming kunnen rekenen. Wij bevechten de Vlaams-nationalistische elite die de Vlaamse arbeiders nog wat harder wil uitpersen, maar evengoed de Belgische elite van Lippens, Frère en Davignon die datzelfde wil doen in heel België.

Een actieplan is nodig!

In een dankwoord aan allen die hun campagne voor het behoud van de federale sociale zekerheid hebben ondersteund, schrijven de syndicale delegaties van Total en Degussa “… hopelijk betekent 24 oktober voor de vakbewegingen ook de start naar meer”.

LSP/MAS vervoegt hen in die hoop. De petitie was goed en moet doorgaan, maar meer is nodig. Overal in Europa ligt de “welvaartstaat” onder vuur. Daar waar men de aanvallen kon afslaan of de gevolgen ervan beperken, gebeurde dat steeds met massale strijd, met betogingen, stakingen en algemene stakingen. Ook in België zal het niet volstaan om te “onderhandelen”.

De delegaties van Total en Degussa hebben de stem van de solidariteit van alle werkenden en hun gezinnen luid doen weerklinken. Die solidariteit is één van de beste tradities van de Belgische arbeidersbeweging. Op het politieke terrein is die stem echter niet vertegenwoordigd. Het beste dat van de banden tussen de twee grote vakbonden en hun traditionele partijen nog kan worden verwacht, is dat ze de scherpste kantjes afvijlen – de aanvallen tegenhouden,, doen ze al zeer lang niet meer.

Het goede nieuws dat een derde van het SP.a-congres voor de linksere kandidaat-voorzitter heeft gestemd, werd onmiddellijk overstemd door de staande ovatie voor Vande Lanotte, een van de voornaamste architecten van het paarse afbraakbeleid. Hoewel we de doelstellingen van SP.a-rood een warm hart toedragen, geloven we niet dat de SP.a nog teruggewonnen kan worden voor arbeidersverzet en socialisme.

De arbeiders hebben nood aan een eigen stem, van communautaristen en unitaristen onafhankelijk, vertaald in concrete actie en een programma. LSP/MAS roept in dat kader op om CAP te vervoegen, dat zich op haar conferentie van 20 oktober tot doel heeft gesteld om een nieuwe arbeiderspartij op te bouwen.

Of CAP in de komende jaren effectief de krachten kan verzamelen om die doelstelling te realiseren, is allesbehalve zeker. Dat zal in hoge mate afhangen van de strijd in de samenleving en de manier waarop CAP zich daarin kan opbouwen. Maar op dit moment is het het enige initiatief in die richting, dat bereid is werkenden, werklozen, gepensioneerden en jongeren te organiseren tegen het asociale beleid en daarbij aan groepen en individuen toelaat hun eigenheid te bewaren en een open discussie te voeren over welke standpunten CAP als geheel inneemt.

De rooms-blauwe regeringsonderhandelaars willen minstens bepaalde aspecten van de sociale zekerheid aanpakken. Omdat de overheidsinkomsten dalen door de vele cadeaus aan het patronaat (via onder meer de “notionele intrestaftrek”), wordt bij de arbeiders en hun gezinnen gezocht naar middelen om dat goed te maken. De transfers van arm naar rijk worden zo verder opgedreven. Met de druk van een begrotingstekort wordt een aanval voorbereid.

Geert Cool

Het communautaire debat wordt aangewend om op basis van een verdeel-en-heerspolitiek een harder neoliberaal beleid te voeren. Diegenen die een splitsing van de sociale zekerheid eisen, doen dit niet om de sociale verworvenheden uit te breiden maar om er sneller komaf mee te maken. Het patronaat wil onder meer besparen op de pensioenen, meer flexibiliteit voor de arbeiders, beperking in de tijd van werkloosheidsuitkering, verdere privatiseringen in de gezondheidszorg,…

De sociale zekerheid werd afgedwongen door arbeidersstrijd en komt voort uit een traditie van collectieve strijd en organisatie. Vandaag is de sociale zekerheid al in sterke mate uitgehold. De privé-sector is aan een opmars bezig in de gezondheidszorg waardoor niet het verstrekken van zorgen, maar het maken van winst centraal komt te staan. De film “Sicko” van Michael Moore wordt hierdoor ook bij ons steeds meer realiteit.

Bij de pensioenen zien we dat de hoogste 20% van de pensioenen gemiddeld 16 keer zo groot zijn als de laagste 20%, reden daarvoor is de gedeeltelijke privatisering via het uitbouwen van de tweede en derde pijler van de pensioenen. Resultaat van deze privatiseringsoperatie: vandaag zijn 23% van de gepensioneerden arm, tegenover 12% in 1980.

De aanvallen op de sociale zekerheid zullen het aantal armen verder doen toenemen. Nu reeds is 15% van de Belgen arm. Onder de werkenden is dat volgens recente cijfers zo’n 3%. In Duitsland zorgden opeenvolgende aanvallen op de lonen en de sociale zekerheid er reeds voor dat bijna 10% van de werkenden onder de armoedegrens terecht kwamen. Staat ons een zelfde lot te wachten?

Het zal nodig zijn om te antwoorden op de aanvallen. Er zal verzet nodig zijn van de arbeiders en hun gezinnen. De oproep voor een nationale militantenconcentratie, zoals door ABVV-voorzitter De Leeuw naar voor werd gebracht op de Antwerpse militantenbijeenkomst van 24 oktober, is een goed initiatief. Om te komen tot een echte mobilisatie, zal het nodig zijn om een duidelijk programma met argumenten naar voor te brengen waarin wordt uitgelegd wat de geplande aanvallen op de sociale zekerheid betekenen. Ook zal die militantenconcentratie moeten gezien worden als een eerste stap in het opbouwen van een krachtsverhouding om de confrontatie aan te gaan.

Bovendien zal de discussie over een politiek verlengstuk niet verdwijnen. Zowat alle traditionele partijen steunden destijds het Generatiepact en laten zich nu meesleuren in een communautair opbod. Als we een partij willen die de belangen van de arbeiders en hun gezinnen actief verdedigt, zullen we zelf moeten bouwen aan zo’n partij. Het Comité voor een Andere Politiek (CAP) kan daar mee een aanzet toe geven.

---

16 november: militantenconcentratie aan de Heizel

De actie zal doorgaan op de Heizel in Auditorium 2000 en dit vanaf 10u. Het einde is voorzien rond 12u30. De Heizel is bereikbaar met metro 1A (richting Koning Boudewijn – halte Heizel). Deze metrolijn passeert via het Centraal Station. Er wordt gerekend op minstens 1.000 aanwezigen.

Op een druk bijgewoonde informatievergadering over de sociale zekerheid in Antwerpen, weerklonk vanuit de zaal een (weliswaar stille) roep tot actie. ABVV-voorzitter De Leeuw beantwoordde die vraag met de mededeling dat vrijdag met het ACV wordt gesproken over een militantenconcentratie midden november. Dat zal eventueel gevolgd worden door een actie eind november.

Geert Cool. Foto: Laurent G.

Het initiatief voor de informatievergadering in Antwerpen kwam van de syndicale delegaties van Total en Degussa die reeds enige maanden campagne voeren voor het behoud van de sociale zekerheid. Het is duidelijk dat het communautaire opbod vandaag ook wordt gebruikt om aanvallen op die sociale zekerheid voor te bereiden. Daarom is het nodig om waakzaam te zijn en zal er nood zijn aan actie.

Op de informatievergadering waren er ruim 250 aanwezigen, wat zeker niet slecht is voor een dergelijke bijeenkomst. Er waren drie sprekers: journalist Guido Fonteyn, ACV-topvrouw An Van Laer en ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw. Fonteyn bracht eerst een historisch stukje waarin hij terecht wees op de rol van het kapitalisme in de ontwikkeling van het België dat we nu kennen. Wallonië kende in de 19e eeuw een sterke opgang, voornamelijk op basis van de grondstoffen die er aanwezig waren. Tegelijk was het miserie troef in Vlaanderen met cholera, tyfus,… De medische term voor een overlijden door hongersnood was in die tijd “le mal de Flandre” (de Vlaamse ziekte…). Het einde van de industrialisering in Wallonië zorgde deze eeuw voor veel problemen, maar volgens Fonteyn zien we nu ook in Vlaanderen en begin van dat proces: bedrijven trekken weg, delokaliseren. Daartegenover zal er nood zijn aan solidariteit.

An Van Laer bracht een meer technische uitleg over wat de sociale zekerheid is en hoe dit functioneert. Er werd ingegaan op een aantal verschillende takken van de sociale zekerheid. Volgens Van Laer is de sociale zekerheid een goed product en moeten we het bijgevolg verdedigen. Nochtans hebben we volgens Van Laer reeds een aantal zaken moeten slikken: het Generatiepact of het activeringsbeleid voor werklozen dat op sanctioneren is gericht. Ook stelde Van Laer zich vragen bij het feit dat de middelen voor dienstencheques uit de pot van de sociale zekerheid komen.

Rudy De Leeuw stelde terecht dat Voka en Unizo de sociale zekerheid niet willen regionaliseren om de Vlaamse arbeiders en hun gezinnen meer sociale rechten toe te kennen. Neen, het gaat de patroons enkel om het doorvoeren van hun programma van verdere lastenverlagingen en daartoe komt het hen goed uit als ze de werkenden en uitkeringstrekkers in dit land tegen elkaar kunnen uitspelen. Voor de lonen zien we nu reeds dat geschermd wordt met de concurrentiepositie tegenover de buurlanden, wat zou het geven indien die concurrentie ook nog eens in dit land zelf wordt uitgespeeld? De Leeuw wees er ook op dat de regionale verschillen zich niet beperken tot Vlaanderen versus Wallonië, maar sterk streekgebonden zijn. In Oostende liggen de kosten voor de gezondheidszorg even hoog als in Charleroi bijvoorbeeld. De Leeuw stelde dat er een rechtse regering komt, maar dat er wat hem betreft nergens aan mag geraakt worden.

Na de drie sprekers was er tijd voor een pauze waarna vragen konden worden gesteld via formulieren die werden ingevuld. Hierdoor konden de militanten zelf niet het woord nemen, wat ongetwijfeld de sterkte van een aantal argumenten sterk heeft ondermijnd. Maar met drie sprekers is het qua tijd natuurlijk moeilijk om de nadruk te leggen op een debat met de zaal.

De belangrijkste vragen die naar voor kwamen, en die vaak werden opgeschreven door de aanwezigen, handelden over twee zaken: de vraag naar de verhouding tot politieke “partners” (of beter gezegd: het gebrek aan politieke partners) en de vraag naar actie. Alle traditionele partijen schakelen zich in het communautaire opbod in en staan voor een neoliberaal beleid van sociale afbraak.

De Leeuw kan zich proberen te verstoppen achter de oppositiekuur van SP.a, maar dat beantwoordt de vraag natuurlijk niet. De SP.a heeft 18 jaren regeringsdeelname niet gebruikt om de sociale zekerheid verder uit te bouwen, integendeel. Nu pleitte de partij bovendien voor een regionalisering van het tewerkstellingsbeleid. De SP.a kondigde al snel na de verkiezingen aan dat het een staatshervorming zou steunen, maar De Leeuw verzette zich daar nu tegen. Hij moest overigens toegeven dat veel syndicale militanten “verweesd” achterblijven omdat ze geen politieke vertaling voor solidariteit vinden in een periode van communautair opbod.

Dat klopt, maar de centrale vraag is natuurlijk wat je daaraan kan doen. In een discussie over media werd gesteld dat het moeilijk is om syndicale thema’s in de media te krijgen en dat er misschien nood is aan een eigen arbeidersmedia. Geldt dat op politiek vlak echter ook niet? Is er ook daar geen nood aan een eigen politiek verlengstuk, een nieuwe arbeiderspartij? Wij menen alvast van wel en het CAP-pamflet verdedigde de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij.

Waar de meeste vragen over gingen, was de vraag naar actie. Het CAP-pamflet had als titel “met de petitie red de solidariteit… tijd voor actie”. Dat weerspiegelde de sfeer in de zaal en de vele vragen hierover. De Leeuw stelde dat de zaal niet zo vol zat als vlak voor de beweging tegen het Generatiepact (toen de ABVV-leiding door de basis werd gedwongen tot actie), maar dat de goede opkomst wel een signaal vormt. Hij stelde dat er midden november een nationale concentratie zou komen, met eind november mogelijk een grote actie (eventueel in het kader van de petitie “red de solidariteit”?). Vrijdag zou hierover worden onderhandeld met het ACV.

Het feit dat er actie zal komen, is zeker positief. Maar het bleef erg vaag: welk soort actie, rond welke punten, hoe kan de actie gebruikt worden om te mobiliseren,… Een nationale actiedag met een duidelijk platform voor het behoud en de uitbreiding van de sociale zekerheid zou een mobiliserend effect kunnen hebben. Maar die conclusie werd gisteren jammer genoeg (nog?) niet getrokken in Antwerpen.