Category: Autosector

Vandaag was het weer prijs in een editoriaal commentaar in de Gazet van Antwerpen. Onder de titel “Heethoofden doen Volkswagen crashen” worden alle registers nogmaals open getrokken. Geen vooroordeel wordt onaangeroerd gelaten. Of dit soort artikels onder de term journalistiek kan geklasseerd worden, is ons onduidelijk.

Een voorbeeld: “De knokploegen van de Waalse vakbond FGTB Metal hebben met ongemeen veel brutaliteit de montageketting lam gelegd en de fabriek gesloten. 3.000 werknemers werden gegijzeld door agressieve heethoofden.” Knokploegen? Agressieve heethoofden? Ongemeen veel brutaliteit? Over welke Volkswagenvestiging in Vorst heeft de broodschrijver Marc Balduyck het hier eigenlijk?

Bijna 2 maanden na alle grote beloftes van directie en regering, blijkt dat de arbeiders van VW vandaag nog steeds over geen enkele zekerheid beschikken. Noch de arbeiders die blijven, noch de bruggepensioneerden. Maandenlang al worden de arbeiders aan het lijntje gehouden. De directie slaagde erin om de arbeiders terug aan het werk te krijgen vooraleer er een sociaal plan op tafel lag dat definitief was. Zelfs bij Ford-Genk in 2003 werd er pas terug aan de slag gegaan toen het sociaal plan af was.

De druk van regering en directie om terug aan het werk te gaan, was erg groot. Nochtans blijkt nu dat alle beloftes die toen gemaakt werden gemakkelijk terug kunnen worden ingetrokken. Er werd zelfs opnieuw met de volledige sluiting van Vorst gedreigd. Dit is geen louter hooliganisme meer tegenover de arbeiders, het is bovendien een duidelijk geval van recidive (terug hervallen in hetzelfde kwaad).

En dan komt een broodschrijver van de Gazet van Antwerpen ons eens zeggen dat het ongenoegen in VW beperkt is tot enkele “ongemeen brutale” “herrieschoppers” die uiteraard allemaal Franstalig en van ABVV-Metaal zijn. Het Franstalige ABVV-metaal wel te verstaan, want ook Herwig Jorissen vervoegt het koor van de verontwaardiging tegenover de stakende VW-arbeiders. De auteur in GVA stelt letterlijk: “Volkswagen heeft al herhaaldelijk bewezen dat het bereid is om zijn Belgische werknemers een kans te geven.” De herhaaldelijke dreigementen om te sluiten, noemt hij blijkbaar “kansen geven” aan de “werknemers”?

Het gaat hier niet om “hooguit 100 oproerkraaiers van de Waalse FGTB Metal” die het aan de montageketen voor het zeggen hebben. Het gaat hier om een patronale arrogantie die totaal geen rekening houdt met de onzekerheid waarin het de arbeiders onderdompelt en die niet bereid is om garanties te bieden op een toekomst voor Vorst. Dat de traditionele politici en zelfs bepaalde vakbondsleiders dat zomaar aanvaarden en zelfs goedpraten, zegt veel over de kant die zij kiezen.

Dit is geen discussie over Vlamingen tegen Walen, of van de ene vakbond tegenover de andere. Het ongenoegen onder de VW-arbeiders is sterk verspreid over verschillende groepen en categorieën van arbeiders. Wie dat ongenoegen probeert af te doen als het werk van enkele “heethoofden” of “oproerkraaiers” begeeft zich op het pad van het journalistieke hooliganisme. En tenslotte nog een boodschap voor Marc Balduyck, FGTB Métal schrijf je met een accent op de e.

De week voor de grote solidariteitsbetoging van begin december kwamen directie en regering plots over de brug met allerhande toegevingen aan de arbeiders. Er zouden grote afscheidspremies betaald worden en de Audi A1 zou een garantie op tewerkstelling bieden. Dat was begin december, eind januari blijkt nu dat er nog steeds geen garanties zijn. Dit heeft ertoe geleid dat er opnieuw acties losgebarsten zijn bij VW in Vorst.

Gisteren kwam een delegatie van Audi naar Vorst om te zien welke investeringen nodig zijn om de Audi A1 naar Vorst te brengen. Het feit dat net op dat ogenblik actie werd gevoerd door de arbeiders wordt nu door de directie opnieuw aangegrepen om te dreigen met een sluitingsscenario. Personeelsdirecteur Kayaert stelde: “We hadden een uniek pakket met zeer goede kansen voor de toekomst”, maar die kansen zouden nu verkeken zijn door de acties van het personeel waardoor er opnieuw “een sluitingsscenario” op tafel ligt. Hiermee weten we meteen ook hoeveel de beloften in december waard waren.

De arbeiders van Volkswagen legden het werk neer uit onvrede met het feit dat er nog steeds geen duidelijkheid is voor veel arbeiders. Toen gestemd werd om terug aan het werk te gaan, was er verdeeldheid hierover onder de arbeiders. Een aantal arbeiders wou verder staken, maar het gebrek aan een ernstig actieplan zorgde ervoor dat er uiteindelijk geen meerderheid voor de verderzetting van de acties was. Toch werd toen reeds gewaarschuwd dat dit een probleem kon zijn.

Zoals een professor arbeidsrecht toen stelde: “Het werk hervatten, is het laatste wapen neerleggen. Daarna opnieuw gaan staken, is zeer moeilijk. Dus helemaal zinloos lijkt het me niet als je de druk op de ketel houdt tot het sociaal plan rond is.” Nu is het dus opnieuw tot stakingsacties gekomen omdat het sociaal plan nog niet rond is.

Er is ongenoegen omdat alles veel te lang duurt. Op een personeelsvergadering werd beslist om het werk neer te leggen vanaf donderdagochtend. De overblijvende arbeiders hebben geen garanties voor het behoud van hun job. Nog steeds blijven de beloftes louter beloftes en is er geen zekerheid dat de Audi A1 vanaf 2009 naar Vorst komt. Er wordt een geschreven bevestiging van die belofte geëist.

Onder de vakbonden is er blijkbaar verdeeldheid. ACV en ACLVB steunen de acties niet echt, maar hebben op de vloer niet veel in de pap te brokken. De ABVV-leiding in VW ziet zich genoodzaakt om het immense ongenoegen aan de basis een uitdrukking te geven en tot actie over te gaan. Maar zoals het er nu op lijkt, zijn het eerder wanhoopsacties. Dat is een logisch gevolg van de werkhervatting begin januari.

De uitslag van het referendum bij Volkswagen is bekend: 54 % (1.074 van de 1.947 uitgebrachte stemmen) van de arbeiders stemde voor werkhervatting op maandag 8 januari. Of die werkhervatting er in de praktijk komt, is een andere zaak aangezien de voor-en tegenstanders van de staking in ongeveer gelijke kampen verdeeld zijn.

Ronny, op marxisten.blogspot.com

De vakbonden houden het percentage traditiegetrouw op 2/3 van het personeel om een staking verder te zetten maar deze verhouding is nergens op gebaseerd. Voor Volkswagen betekent de uitslag van de bevraging dus in theorie dat men de staking opheft en terug aan het werk gaat.

Zoals we reeds in vorige artikels voorspeld hadden, heeft de pers nu haar draai genomen en kiest zij resoluut kamp tegen de stakers en overlaadt men ze met de nodige verwijten: “ondemocratisch, agressief, onverantwoordelijk…” In het begin van het conflict was dit onmogelijk aangezien een overgrote meerderheid van de publieke opinie sympathiseerde met de getroffen arbeiders. Maar grotendeels door de subtiele gecombineerde desinformatiecampagne van regering, patronaat en pers begon die sympathie af te kalven. De afscheidpremies werden bijvoorbeeld voorgesteld alsof de arbeiders de loterij gewonnen hadden.

De scènes die zich na het referendum bij de Volkswagenfabriek afspeelden, kwamen ons zeer bekend voor… De beelden van de strijd rond de Forges de Clabecq werden weer levendig. In deze strijd deed de pers ook zijn beklag over de agressieve houding van de stakers tegenover het journaille die als aasgieren rond de miserie van de mensen cirkelden. Wat ze er toen niet bijvertelden was natuurlijk dat de pers het zelf gezocht had. De rechtse media liet geen enkele kans onbenut om de toenmalige actievoerders in een slecht daglicht te stellen, de waarheid te verdraaien of ronduit leugens te verspreiden … en dan achteraf komen kwelen dat ze een oorveeg krijgen!

Vandaag zitten de arbeiders van Volkswagen in hetzelfde schuitje. Weken lang heeft de pers de sfeer geleidelijk aan geschapen om nu resoluut van leer te kunnen trekken tegen de actievoerders. De bekende vooroordelen worden daarbij natuurlijk niet geschuwd. De pers neemt klakkeloos de verwijten van de rechtervleugel van het fabriekscomité (o.a. de hoofddelegees van de liberale en de christelijke vakbond) klakkeloos over, en hoe ongenuanceerder, hoe beter! Dé Vlamingen zouden terug aan de slag willen en dé Walen zijn weer de boelmakers. Wie de situatie bij Volkswagen een beetje kent, weet dat dit pure demagogie is. Op strijdsyndicalisme staat geen taal! Trouwens, Volkswagen valt geheel onder de verantwoordelijkheid van de Waalse vleugel van de ABVV-metallo’s, ook de Vlamingen (en dat zijn er geen beetje) zijn hier bij aangesloten.

We willen de lezer enkele staaltjes van Het Laatste Nieuws/HLN.be (de kampioen in de reactionaire stemmingmakerij) niet onthouden…

"Pers verjaagd door agressieve vakbonsmilitanten.

En een tweede pareltje:

"Militanten bekogelen pers (vergezeld van een foto met een nederlandstalige delegee die zogezegd ‘dreigend’ wijst, redactie blogspot)

Eerder op de avond, voor de uitslag van het referendum bekend werd, werd ook al een journalist van FM Brussel aangevallen toen hij de liberale vakbondsman Stefaan Van Bockstaele interviewde. Die kreeg ook al een blikje bier naar zijn hoofd geslingerd. "

Het enthousiasme voor een werkhervatting bij Volkswagen in Vorst is bijzonder beperkt. Na zes weken staken was het duidelijk dat er geen perspectief voor een verdere strijd werd aangeboden, waardoor het logisch was dat een nipte meerderheid voor een werkhervatting stemde. Dat gebeurde echter niet van harte, daar getuigt het grote aantal stemmen voor een verderzetting van de staking van.

Geert Cool

Vooraf werd in de media geprobeerd om nogmaals in te spelen op mogelijke verdeeldheid: een groepje Franstaligen van de socialistische vakbond zouden willen verder staken. Zo klonk het zowat overal. Het klopt dat er verdeeldheid was en dat dit de stemming zeker beïnvloed heeft. Maar om die verdeeldheid een communautair tintje te geven, moet je al hard beïnvloed zijn door de dagelijkse propagandastroom in de media over de tegenstellingen tussen Franstaligen en Nederlandstaligen.

Zoals gisteren op deze site werd gesteld, waren er een aantal gebreken in de strijd van Volkswagen. Er werd zes weken lang gestaakt, maar er waren slechts twee algemene personeelsvergaderingen. Voor de laatste algemene personeelsvergadering (gisteren vlak voor de stemming), moest er bovendien nogal wat druk worden uitgeoefend door de arbeiders en een aantal delegees. Natuurlijk is het in stand houden van een stakingspiket terwijl ook onderhandelingen plaatsvinden niet evident. Maar het stakingspiket hield goed stand en algemene vergaderingen zouden dat wellicht versterkt hebben.

Vanuit een dergelijke situatie is het feit dat 44% voor een verderzetting van de staking stemde een goed resultaat. De directie drong eerder al meermaals aan op een werkhervatting. Het wou zelfs net voor de kerstvakantie nog een symbolische heropstart (symbolisch omdat VW tussen kerst en nieuwjaar sowieso niet draait). Nu zal er maandag een werkhervatting komen in twee ploegen (in plaats van vier). Dat zal niet bepaald met veel enthousiasme gebeuren. Bovendien zal het grote aantal vertrekkers ervoor zorgen dat het wat zoeken zal zijn naar een organisatie van het werk.

Het opgeven van de staking is een jammerlijke zaak. Het feit dat er nog geen sociaal plan is – ondanks wat je zou kunnen denken op basis van de vele media-aandacht rond de hoge opzeggingsvergoedingen – zorgt ervoor dat er nood was aan een actiemiddel om goede voorwaarden af te dwingen. Ook profesor Willy van Eeckhoutte, een algemeen erkende specialist inzake arbeidsrecht in dit land, stelde vandaag in De Morgen: "Het werk hervatten, is het laatste wapen neerleggen. Daarna opnieuw gaan staken, is zeer moeilijk. Dus helemaal zinloos lijkt het me niet als je de druk op de ketel houdt tot het sociaal plan rond is." Hij voegt er wel aan toe dat over de opportuniteit kan getwijfeld worden, maar fundamenteel heeft hij gelijk. Het opheffen van de staking zorgt ervoor dat het laatste wapen is neergelegd en dat vooraleer het sociaal plan rond is.

De komende weken zal het nodig zijn om een balans op te maken van de strijd bij Volkswagen. Daarbij zal zeker aandacht moeten zijn voor het enorme potentieel dat deze strijd had en hoe onvoldoende gebruik gemaakt is van dat potentieel. Daarbij zal het nodig zijn om een sterke nadruk te leggen op de noodzaak van een actieve betrokkenheid van alle arbeiders in het bedrijf, maar ook de nood aan een actieve en georganiseerde solidariteit. De enorme inspanningen van heel veel arbeiders en delegees bij VW heeft er mee toe geleid dat toegevingen werden afgedwongen en dat het mogelijk was om zes weken lang een staking in stand te houden. Die inspanningen hadden tot meer kunnen leiden indien het aanwezige potentieel effectief werd benut.

Vandaag spreken de arbeiders van VW zich in een referendum uit over de vraag of ze al dan niet zullen voort staken. Ze doen dat onder zware druk, zowel van de media, als van de directie en een deel van de syndicale delegaties. Over heel wat zaken blijven ze in het ongewisse. Dat bleek duidelijk uit de toelichting van de vakbondsdelegaties deze ochtend op een inderhaast bijeen geroepen personeelsvergadering voorafgaand aan het referendum. De grote lijnen zijn bekend: het aantal arbeiders dat blijft, het aantal dat vrijwillig vertrekt en het aantal bruggepensioneerden. Ook gekend is het productievolume, maar om dat te weten, hoefde je natuurlijk niet tot aan het piket te komen.

Eric Byl

De vakbondsdelegaties bij VW lieten de voorbije weken meer dan eens een steek vallen. Zo was deze personeelsvergadering pas de 2de op 6 weken staking. Normaal zou je er toch minstens één, liefst verschillende per week organiseren, zodat iedereen betrokken blijft en met kennis van zaken mee kan oordelen. Er was een zware strijd nodig in het fabriekscomité van het ABVV om een personeelsvergadering af te dwingen, alsook wie daar het woord zou nemen. Zoniet werd afgestevend op een referendum per post, waarbij ook de 1900 die al kozen voor een vertrekpremie zouden meestemmen. Normaal zou je wachten tot een oplossing is gevonden voor iedereen vooraleer een plan ter stemming voor te leggen en zou je iedereen laten deelnemen. Door echter al enkele weken geleden de poorten open te zetten om te tekenen voor een afscheidspremie, is de solidariteit al gebroken. Het spreekt voor zich dat diegenen die hebben getekend zo snel mogelijk hun premie willen innen en dus vooral een einde aan de staking wensen. De staking gaat echter vooral over de condities van de bruggepensioneerden en diegenen die ook morgen in het bedrijf zullen werken, het zou niet fair zijn hun condities mee te laten bepalen door diegenen die het schip al verlaten hebben.

De personeelsvergadering werd slechts twee dagen vooraf bijeen geroepen per e-mail en per sms! Alsof het onbelangrijk is hoeveel arbeiders er nu juist deelnemen aan deze vergadering. Een betere manier om de arbeiders uit te nodigen om thuis te blijven, kennen we niet. Een beter geschenk aan de aasgieren van de pers en de directie om de indruk te wekken dat slechts een kleine minderheid nog geïnteresseerd is, evenmin. Gelukkig namen er toch nog zo’n 2000 à 2500 arbeiders deel. De arbeiders ontvingen vooraf geen toelichting thuis, wat hen de gelegenheid zou geboden hebben de voorstellen eens rustig door te nemen, te overdenken, desnoods erover te telefoneren of te overleggen met de gezinsleden. Ze kregen zelfs niet eens een pamflet met de voorstellen voor, tijdens of zelfs niet na de personeelsvergadering. Bovendien was het een personeelsvergadering op zijn VW’s, dat wil zeggen, een mededeling van de bonden vanaf het tweede verdiep van de parking, uiteraard zonder mogelijkheid om vragen te stellen, laat staan twijfels te uiten. Na de personeelsvergadering wou men overgaan tot stemming, maar aangezien de lijsten van diegenen die getekend hadden voor de premie nog niet ter beschikking waren, sleepte dat aan, zodat heel wat arbeiders dan maar zonder stemmen vertrokken. Wie uit een te magere opkomst alweer garen zal spinnen? De directie natuurlijk.

De ACV hoofdafgevaardigde lichtte de stand van zaken toe: de komende twee jaar is er werk voor 2200 arbeiders (en dus geen 3000), in twee ploegen (nacht en weekend verdwijnen) voor een productievolume van 84.000 wagens: 48.000 Polo’s, 14.000 Golfs en 22.000 … nog te bepalen, wellicht de Audi A3, maar dat zullen we pas weten als we aan het werk zijn. Dat soort "knipogen" werd door de toehoorders niet in dank afgenomen, niet door de aanwezige Nederlandstalige, noch door de aanwezige Franstalige die niet veel Vlaamse woorden moeten begrijpen om door te hebben dat men hen een oor aannaait. Bovendien zal 4 dagen gewerkt worden, niet op vrijdag, dan is er voor één ploeg economische werkloosheid, voor de andere een vrije dag. Geen woord over de juiste netto-bedragen die de bruto-premies vertegenwoordigen (naar verluidt gaat op twee jaar tijd zo’n 70% op aan belastingen). Geen woord ook over het feit dat de bijpassing voor de bruggepensioneerden weliswaar rekening houdt met de vakantiepremie, maar enkel met die van de bedienden, ook voor arbeiders (voor bedienden is dat echter een supplement op het loon, ongeveer een derde van het vakantiegeld van arbeiders)! Geen woord ook over de vraag of de bruggepensioneerden in de tewerkstellingscellen alleen tegenover een ambtenaar zullen staan of collectief vertegenwoordigd en begeleid zullen worden via hun vakbonden.

Deze toespraak werd nog vertaald, waarna het de beurt was aan de hoofdafgevaardigde van het ABVV om hetzelfde te herhalen. Hij voegde eraan toe dat nachtarbeiders en weekendarbeiders gedurende de periode van de wet-Renault konden rekenen op hun volle loon. Het brugpensioen wordt, tegen de geest van het generatiepact in, verplicht vanaf 50 jaar, inzake de verplichting voor een tewerkstellingscel te verschijnen wordt het generatiepact echter niet enkel naar de geest, maar ook naar de letter gerespecteerd! Maar dat zou volgens de hoofdafgevaardigde van het ABVV geen probleem zijn, "aangezien geen enkele patroon staat te springen een oudere VW-werknemer aan te werven als er toch al zo’n 500.000 werklozen zijn". Benieuwd of de SPa vrienden in de regering er ook zo over denken als ze de schorsingszweep nog eens hanteren. Pas toen een andere ABVV-afgevaardigde het woord nam, werd duidelijk wat men ons hier trachtte aan te praten. Zij benadrukte dat wat vandaag voorligt, hetgeen is wat de directie wil geven, niet wat ze kan geven. Ze vulde eveneens in hoelang die periode waarnaar haar ABVV-collega had verwezen toen hij de wet-Renault vermelde, wel is nl. 3 maand en daarna amen en uit met nacht- en weekendpremies. Ze kondigde aan dat als de staking wordt verder gezet er komende dinsdag aan het piket een grote bijeenkomst wordt gehouden om eindelijk een aktieplan op te stellen. Aan het gejuich te oordelen en ook uit de diverse gesprekken nadien, bleek duidelijk dat zij had uitgedrukt wat velen op hun lever hebben liggen.

De hoofdafgevaardigde van de liberalen trachtte op het einde nog Vlamingen en Franstalige tegen elkaar in het harnas te jagen door in naam van de Vlamingen – waarvan er zich weinigen door hem vertegenwoordigd voelen – respect op te eisen! De meeste Vlamingen waren het echter eens met de meeste aanwezige Franstaligen: de strijdbare speech van de ABVV-afgevaardigde laten vertalen door de liberale hoofdafgevaardigde, dat was pas hypocriet. Liever geen vertaling dan een totale verdraaiing.

De strijd bij VW is in een cruciale fase beland. Volgens de regels die de vakbonden zichzelf op betwistbare wijze hebben opgelegd is 66% nodig om de staking verder te zetten. Na al de gemiste kansen, na zo weinig inspraak en de afwezigheid van een actieplan, is het bijna uitgesloten dat toch nog 66% van de aanwezigen voor verderzetting van de staking zou stemmen. Bovendien heeft de directie vooraf gedreigd: de uitslag van het referendum is cruciaal! Zoniet zou de beslissing over de A1 in 2009 of zelfs de toezegging van het derde model in vraag gesteld kunnen worden. De media hebben met hun verhalen over VW-arbeiders die de lotto hebben gewonnen de publieke opinie naar best vermogen voorbereid, zelfs al zal van die dikke premies na enkele jaren wellicht niets meer overblijven. We kunnen en moeten het verloop van de strijd bij VW betreuren, maar we moeten er vooral lessen uit trekken over hoe we de syndicale strijd moeten voeren en welke politieke instrumenten daarvoor nodig zijn.

Op 20 december werd een wetsontwerp goedgekeurd waarmee een wettelijk verlengstuk wordt geboden aan het protocolakkoord in de Vlaamse automobielsector. Dat protocolakkoord werd goedgekeurd door ACV en ABVV-metaal, maar is ook binnen syndicale middens erg controversieel. Zo sprak BBTK zich reeds uit tegen de sterkere flexibiliteit.

Concreet wordt het mogelijk om de dagelijkse arbeidsduur op te drijven tot 10 uur en de wekelijkse arbeidsduur tot 48 uur (op zes dagen). De totale arbeidstijd zal bekeken worden op een periode van 6 jaar. Dit maakt extreme flexibiliteit mogelijk en ondermijnt het concept van overuren (en overloon). Dat het bovendien een ernstige bedreiging vormt voor de veiligheid op de werkvloer, wordt gemakshalve over het hoofd gezien.

Op 29 mei 2006 werd het protocolakkoord ondertekend door de patroonsfederatie Agoria, de Vlaamse vleugel van ABVV-Metaal en ACV-Metaal. In het akkoord werd voorgesteld dat de patroons uit de automobielsector gemakkelijk een dergelijke regeling kunnen invoeren. De regeling wordt “plus minus conto” genoemd omdat in bepaalde periodes meer wordt gewerkt en in andere periodes minder.

Nog een probleem met deze regeling is dat de directie het uurrooster tot drie dagen voordien kan aanpassen. Probeer maar eens een normaal sociaal leven uit te bouwen als je niet weet wanneer en hoe lang je volgende week zal moeten werken… Er wordt gesteld dat de periodes dat er minder gewerkt wordt, een compensatie zullen vormen voor de periodes dat erg lange dagen en weken moeten geklopt worden. Daarbij wordt geen rekening gehouden met het effect van een 48-urenweek op de arbeiders zelf. Zowel op het vlak van gezondheid als op het vlak van veiligheid, is dat namelijk onverantwoord.

Het protocolakkoord van eind mei bleef een protocolakkoord omdat er een verandering aan de arbeidswetgeving noodzakelijk was om deze extreme flexibiliteit door te voeren. Nu wordt daar dus op geantwoord met een wet. De verantwoordelijkheid daarvoor wordt natuurlijk afgeschoven op de sociale partners die zelf vroegen om een wetgevend initiatief om de flexibiliteit door te voeren.

De bediendenbond BBTK in het ABVV stelde: “De BBTK wond er geen doekjes om: wij vonden dat er geen sprake van kon zijn dat het protocol van de automobielsector een wettelijk kader zou creëren waardoor ook in andere sectoren of ook bij de bedienden van de automobielsector (inclusief de toeleveringsbedrijven) een dergelijke flexibiliteit ingevoerd zou kunnen worden. Wij onderstreepten ook klaar en duidelijk het interprofessioneel belang van dit dossier en de noodzaak om de discussie op dat niveau te voeren.”

Nu de maatregel voor de automobielsector is doorgevoerd met een wettelijke regeling wordt uiteraard de deur opengezet om ook in andere sectoren de discussie aan te gaan. Wij denken dat de maatregel een gevaarlijke stap is in de richting van het verder opdrijven van de flexibiliteit van de arbeiders. We blijven ons verzetten tegen de vakbondslogica die leidde tot de ondertekening van het protocolakkoord eind mei en we pleiten absoluut tegen een verdere uitbreiding van de mogelijkheid van een plus-minus conto regeling. Neen aan de 10-urendag! Neen aan de 48-urenweek!

De steun voor de ontslagen werknemers van Volkswagen Vorst kon uiteraard niet blijven duren. Toen de plannen van Volkswagen bekend werden gemaakt, vonden de broodschrijvers van de burgerlijke pers het uiteraard erg voor de mensen die er werkten. Nu duidelijker wordt dat Volkswagen bereid lijkt te zijn om de sociale vrede met een relatief flink bedrag af te kopen, hervallen de broodschrijvers in hun oude rol en nemen ze weer hun vaste taak op.

Column door Karel Mortier, eerder verschenen op links-socialisme.blogspot.com

Dat bedrijven als Volkswagen jaarlijks miljarden uitkeren aan hun aandeelhouders is de normaalste zaak van de wereld. Als Volkswagen, in veel mindere mate, een identieke operatie uitvoert voor de mensen die effectief de meerwaarde produceren (waar de aandeelhouders hun rendement aan te danken hebben) dan is het land te klein. Pas dan spreekt men er schande van.

Sommigen, zoals in wat in toenemende mate een pure anti-vakbondskrant is geworden – Het Nieuwsblad, gaan zelfs zover om te stellen dat het personeel van Volkswagen "de Lotto heeft gewonnen" met de afslanking van de vestiging in Vorst. "Blaming the victim" heet zoiets in sociologische termen.

Zouden ze dat ook durven schrijven als slachtoffers van een misdrijf een hoge schadevergoeding krijgen ter compensatie van hun geleden schade? Uiteraard niet. Als een crimineel een hoge schadevergoeding moet betalen aan een slachtoffer ter vergoeding van de geleden schade, dan is dit niet meer dan normaal.

Als een multinational als Volkswagen na het aanrichten van een sociaal bloedbad en onderhandelingen bereid is om 300 miljoen euro neer te tellen om hun personeel te vergoeden voor de geleden schade, dan is de tent te klein.

Wat denkt het personeel van Volkswagen wel? Als de hoge lonen van managers bekend worden gemaakt, dan hoort men de burgerlijke pers niet. Als de hoge ontslagvergoedingen van de patroons bekend worden gemaakt, hoort men de burgerlijke pers niet. "Dit is de markt, meneer" – en da’s meteen het einde van de discussie.

Dezelfde principes gelden echter niet voor iedereen. Maar goed, dit is uiteraard geen recent fenomeen. Tijdens de discussie rond het Generatiepact was reeds duidelijk aan welke kant de meeste redacties van de grote kranten stonden.

De enige manier om sympathie te krijgen van de burgerlijke media als werkende bij ontslag, of sociale onderhandelingen in het algemeen, is je handen in de lucht te gooien en jezelf neer te leggen bij de feiten, in de hoop dat het patronaat – in haar oneindige goedheid – nog een aalmoes over heeft voor het personeel.

Dat werkenden zelf het initiatief nemen en proberen om maximaal eruit te halen wat erin zit bij de onderhandelingen over ontslagvergoedingen, laat staan dat werkenden zich niet neerleggen bij de voorstellen van het patronaat, kan uiteraard niet op de goedkeuring van de media rekenen. Als "slachtoffers" zijn werkenden best nog sympathiek. Als mensen terugvechten tegen de broodheren van diezelfde media is dat uiteraard een ander verhaal.

Hetzelfde geldt voor ontwikkelingssamenwerking, en voor alle andere slachtoffers van het huidige economische systeem. Als de "negertjes in Afrika" staan te bedelen om een stuk brood, of als de kleine boeren in Latijns-Amerika hun waren verkopen in de Wereldwinkel, dan is dat uiteraard iets waar de pers geen graten in ziet. Soms is de burgerij dan zelfs bereid om er steun aan te geven, om haar oneindige goedheid te tonen.

Als dezelfde Afrikanen of kleine boeren zich organiseren om te vechten tegen uitbuiting en onrecht dan is dat uiteraard iets anders. Dan staan de belangen van de broodheren op het spel en verandert men het geweer van schouder. De Lumumba’s en Morales’en van deze wereld moeten op niet al te veel "good will" rekenen.

In die zin hebben de media een paternalistische houding, waarin werkenden en slachtoffers van het neoliberale systeem onmondige actoren zijn in het economische gebeuren. Ze moeten alleen maar werken en zwijgen, terwijl anderen beslissen over hun lot. Waarna de arbeiders maar in de pers moeten lezen wat er zal gebeuren.

Een groot deel van de frustraties waarmee we geconfronteerd worden op de fora van kranten als Het Laatste Nieuws, De Standaard en andere edito’s van de burgerlijke Pravda’s komt wellicht voort uit de ongemakkelijke vaststelling dat een strijdbare traditie blijkbaar loont. Dat een sterke aanwezigheid van vakbonden wel degelijk een verschil kan maken in de uitkomst van sociale onderhandelingen.

Van een overwinning kan men absoluut niet spreken maar het is ook geen absolute nederlaag geworden. Een van de meest toonaangevende pijlers van het kapitalistische systeem, een parel aan het Europees-industrieel firmament, gaat in op een aantal eisen van de vakbondsdelegaties van Volkswagen Vorst.

Ongehoord, schande, zijn er dan geen zekerheden meer in het leven? Waar gaan we naartoe als vakbonden eisen gaan stellen aan multinationals? En erger nog: als die multinationals blijkbaar de intentie hebben om in te gaan op de meeste van die eisen?

Stel je de reactie voor van kleine patroons als ze dit horen?! Dit moet voor een aantal mensen hetzelfde effect hebben als de komst van de komeet Haley in de Middeleeuwen. Een teken van naderend onheil. Men likt decennia de reet van zijn baas, om dan te moeten vaststellen dat mensen die voor een andere strategie hebben gekozen op het einde van de maand met een hoger bedrag naar huis gaan.

Je zou voor minder gefrustreerd reageren. Dat de mensen die niet zouden nemen wat ze konden nemen de eerste steen werpen.

VW-Vorst trekt meer dan 300 miljoen euro uit om de herstructurering te betalen. Daarmee moeten de vertrekpremies betaald worden die omschreven werden als “hoog”. Toch is er nog geen volledig akkoord, zo blijft er een probleem voor de bruggepensioneerden die ook een premie willen.

De hoge vertrekpremies zorgden voor heel wat discussie. Patroonsfederaties zoals Agoria spraken zich uit tegen de premies en vreesden dat dit een precedent zou vormen. Anderzijds zou Agoria er geen probleem mee hebben om een arbeidsduurverlening zonder loonsverhoging als een precedent over te nemen in andere bedrijven.

Er blijven echter een aantal onduidelijkheden. Zal de gelijkschakeling van de premies voor bedienden en werklieden niet leiden tot een ongelijkheid in de zin dat de opzegtermijn voor bedienden langer is en de toegang tot werkloosheidsuitkeringen dus langer duurt? Dat kan leiden tot problemen en processen tegen VW. Een ander punt dat nu reeds naar voor kwam, was het feit dat de bruggepensioneerden zouden moeten vertrekken zonder premie. Hierdoor ontstaat een kloof tussen brugpensioen en vrijwillig vertrek met een afscheidspremie.

De vakbonden en de directie kwamen al overeen dat de 915 kandidaten voor brugpensioen allemaal kunnen vertrekken en een inkomenstoeslag zullen krijgen. Het ABVV eiste daarbovenop een afscheidspremie van 10.000 euro. Daarmee wil het ABVV de kloof verkleinen tussen wie een afscheidspremie krijgt en wie op brugpensioen vertrekt.

De VW-directie wil voor de kerstvakantie kunnen heropstarten. Dat zou louter symbolisch zijn, want na kerstmis ligt het bedrijf traditioneel stil. Het ziet er echter niet naar uit dat dit zal lukken. Heropstarten vooraleer er een akkoord is, zou waanzin zijn voor de arbeiders. De directie weigert echter in te gaan op de vraag voor een bijkomende premie voor wie op brugpensioen gaat. Vandaag gaat het overleg daarover verder.

Het lijkt erop dat de VW-directie de herstructurering wil afkopen en daartoe gebruik heeft gemaakt van de aanvankelijke aankondiging van een volledige sluiting om de druk op te drijven. De Wet-Renault voorziet in een periode van consultatie en informatie. Dat biedt de mogelijkheid om beter voorbereid te zijn op ontslagen en afdankingen, maar het biedt dus ook de kans aan de directie om het spel “tactisch” te spelen, ook al is dat op de kap van onzekerheid onder duizenden arbeiders.

Die onzekerheid blijft overigens voortbestaan. Er blijft onduidelijkheid over hoe het nu verder moet: zal er onder de 1.900 kandidaat-vertrekkers een selectie worden gemaakt om tot 1.500 te komen (het cijfer dat door de directie werd vooropgesteld)? Krijgen de bruggepensioneerden ook een afscheidspremie? Hoeveel wagens zullen de overblijvers mogen maken en welke modellen? Wanneer zal het opdrijven van de werkduur worden ingezet?

Er blijven veel vragen en het is duidelijk dat de herstructureringsronde van Volkswagen in Europa nog niet gedaan is. Na het optreden in Vorst en de afdankingen daar, kunnen andere vestigingen volgen. Naar verluidt zou Pamplona een grote kanshebber zijn.

Visteon, een vestiging waar onderdelen voor Ford worden gemaakt in Wales, lag de afgelopen maanden onder vuur. Er werd eerst gedreigd met een volledige sluiting van het bedrijf. Nadien stelde de directie dat de 2.000 arbeiders slechtere arbeids- en loonvoorwaarden zouden moeten aanvaarden. Na verschillende acties en onderhandelingen zijn die plannen van de baan.

De directie dreigde eerst met een sluiting van Visteon. Dat werd niet expliciet gesteld, maar het gerucht verspreidde zich toch. Nadat dit gerucht voldoende diep ingezonken was, kwam Ford naar voor met haar echte plannen. Een manager vanuit de VS kwam naar Visteon met het geweer tegen het hoofd van de arbeiders: ze zouden slechtere lonen en arbeidsvoorwaarden moeten aanvaarden, zoniet zou het bedrijf sluiten.

De arbeiders van Visteon in Swansea (Wales) reageerden onmiddellijk met een staking op 8 november. Ze werden ondersteund door solidariteitsacties van Visteon-arbeiders in Belfast en Enfield. De acties werden gesteund door alle lagen van de arbeiders, ondanks pogingen tot verdeeldheid. Zo is er een kloof tussen de lonen van arbeiders die reeds voor de overname door Ford bij Visteon werkten en nieuwe arbeiders. De loonkloof bedraagt tot 20%.

Toen reeds stelde de hoofddelegee van Visteon, Rob Williams (die ook lid is van de Socialist Party), dat het nodig was om niet toe te geven aan de dreigementen. Het onderhandelen van toegevingen werkt niet, dat zorgt er enkel voor dat de directie meer zelfvertrouwen heeft en hogere eisen gaat stellen.

De directie stelde dat toegevingen nodig waren omdat het bedrijf verlies maakte, maar dat is niet verwonderlijk als blijkt dat alle onderdelen bij Ford zelf gekocht worden om nadien de afgewerkte producten terug aan Ford te verkopen. Er wordt aangekocht aan duurdere prijzen, maar verkocht aan goedkope prijzen. Dan is het gemakkelijk om te stellen dat er geen winst gemaakt wordt…

Na verschillende acties werd door de directie toegegeven. Er zal geen loonsdaling komen, maar een verhoging. Er is een akkoord gesloten waarin het eerste jaar een loonsstijging van 4,25% wordt verkregen en in het tweede jaar 3%. Voor de categorie arbeiders met de laagste lonen komt daar nogmaals 0,75% bij.

Het is opvallend dat dit afgewongen werd in een bedrijf dat 15 maanden geleden nog sprak over een loonstop van 2 jaar in het bedrijf en het verminderen van het aantal vakantiedagen. De directie wou een besparing van 15% uitvoeren op de arbeiders en dreigde met een sluiting indien niet werd toegegeven.

Er werd aangetoond dat het mogelijk is om toegevingen af te dwingen door vastberaden te antwoorden op de plannen en voorstellen van de directie. Door in te gaan op de eisen van de directie, voelt die zich sterker. Bovendien wordt het goedkoper om effectief te sluiten als dit gebeurt met de instemming van de arbeiders.

De arbeiders weigerden om overuren te kloppen, wat in een industrie waar het principe van “Just-in-time” geldt zwaar aankwam. Er waren ook werkonderbrekingen in verschillende vestigingen en een staking in Swansea. De vakbondsleiding stelde voor om de voorstellen van de directie ter stemming voor te leggen aan de arbeiders. Die spraken zich met 99% uit tegen de voorstellen van de directie. Dat was het startpunt voor de uiteindelijke strijd voor loonsverhogingen. Daarbij werd gegaan voor loonsverhogingen voor alle categoriën van arbeiders, over de verschillende contracten heen.

Mogelijk zal Visteon nu de tegenaanval voorbereiden en zelfs dreigen met een delokalisatie naar goedkopere economiën in Oost-Europa of China. Ze zullen wellicht ook proberen iets te doen tegen de pensioenfondsen in het bedrijf. Daarbij zal de directie echter botsen op arbeiders die versterkt naar voor kunnen komen na deze overwinning. Het was de eerste overwinning na zes jaar van achteruitgang voor de arbeiders. Maar zelfs in de moeilijkste omstandigheden is het mogelijk om de strijd aan te gaan en overwinningen te boeken.

Het is volgens de werkgevers ongehoord dat de werknemers van Volkswagen hoge oprotpremies krijgen: deze zijn immers een privilege voor managers die hun job niet doen… denken we maar aan Jan Coene van Picanol! Maar voor gewone arbeiders is iedere euro er één te veel. Zeker als er voor iedereen, los van het bedienden of werkmansstatuut, evenveel wordt betaald.

Artikel overgenomen vanop http://www.marxisten.blogspot.com

Wie vrijwillig opstapt bij Volkswagen, mag rekenen op een vergoeding tot 144.000 Euro. Wat op zich al opmerkelijk is: zelfs de interimarbeiders ontvangen een vertrekpremie: 25.000 Euro. Er wordt ook geen onderscheid gemaakt tussen arbeiders of bedienden.

Voor de vaste werknemers van Volkswagen voorziet de regeling in een premie van een maand brutoloon per jaar anciënniteit, op basis van het salaris van de nachtploeg. Voor wie meer dan 25 jaar anciënniteit heeft, betekent dat 144.000 Euro. Van die vertrekpremie houden de werknemers iets meer dan 50 procent over. Onnodig te vermelden dat het hier gaat om historisch hoge bedragen voor ons land. Zoals een arbeider in de bouw in een comment op HLN.be schreef: “Er is één ding dat we van VW kunnen leren in de bouw: STAKEN want dat brengt uiteindelijk precies toch goed op.”

Voor diegenen die menen dat deze premies te hoog zijn: de aandeelhouders van VW die de grote winsten opstrijken (meer dan 1 miljard Euro verleden jaar) doen dit door… naar luxeprostituees te trekken en zich "ledig" te houden, terwijl de arbeiders de laatste jaren als citroenen zijn uitgeperst om de winsthyena’s hun honger te stillen. Vanuit dit perspectief is een ‘gouden schop onder de kont’ toch wel het minste dat de directie kan doen. Tegen gisteravond lieten reeds meer dan 1.600 arbeiders zich registreren voor een vertrekpremie. Dat is op zich een probleem voor de vakbonden en de directie die rekenden op 1.500 arbeiders via deze weg wilden laten verdwijnen.

We citeren Stephan Vanhaverbeke, directeur van het sociaal departement van Agoria, die al bleek wordt bij de gedachte alleen al van een zeer nare toekomst voor de bedrijfswinsten bij herstructureringen: “Dat is twee tot drie keer meer dan bij andere dergelijke herstructureringen in ons land… Dit akkoord zal natuurlijk aanstekelijk werken, dat is quasi onvermijdelijk. Maar iemand met een beetje gezond verstand, zou zeggen: wat zich daar heeft afgespeeld, is onredelijk. Dit mag de norm niet worden.” (HLN.be)

Ondertussen is ook bekend gemaakt dat de afdeling Henegouwen-Namen van ABVV Metaal op 11 januari gaat betogen voor de zetel van werkgeversfederatie Agoria in Charleroi. Ze willen hun solidariteit met de werknemers van VW Vorst betuigen. Ongeveer 35 procent van de getroffen werknemers komen immers uit die regio. De metallo’s reageren op de houding bij de werkgevers, terwijl de sector grote winsten kent. De vakbond bekritiseert ook het flexibiliteitsakkoord dat met Agoria is ondertekend.