NL Socialisme

Category: Op de werkvloer

  • Spontane busstaking na nieuwe agressie

    In Vlaams Brabant brak vandaag een spontane staking uit bij De Lijn. Aanleiding was een zoveelste daad van agressie. Een bus van de stelplaats Dilbeek werd gisteravond in Anderlecht beschoten. De chauffeur werd niet opgevangen. Toen de andere personeelsleden deze morgen dit hoorden, legden ze onmiddellijk het werk neer. De staking verspreidde zich snel in de regio.

    Artikel door een correspondent

    De aanval op de bus was in de buurt van de plaats waar eerder deze week een molotov-cocktail werd gegooid naar een bus van de MIVB. Dat leidde tot een staking, maar er kwamen intussen nieuwe agressies. Er wordt vermoed dat de agressie in Anderlecht een wraakactie was nadat de MIVB extra controles had gedaan in die buurt. Intussen is Anderlecht koploper op het vlak van agressie op de bussen.

    Toen de chauffeur van De Lijn gisteravond binnen reed en het voorval meldde, kwam er geen reactie. Er werd geen opvang voorzien en de politie werd niet verwittigd. Dat gebeurde pas deze morgen toen de collega’s massaal het werk neerlegden. Er was een gevoel dat dit niet zomaar mocht passeren en dat er moest gereageerd worden. Geleidelijk aan is er een steeds cynischer houding tegenover chauffeurs die het slachtoffer werden van geweld: een gesprek met een psycholoog moet volstaan om daarna zo snel mogelijk terug op de baan te worden gestuurd.

    De spontane staking werd onmiddellijk gevolgd door alle personeelsleden en kende snel een uitbreiding in andere stelplaatsen. Tot in Leuven en Overijse werd het werk neer gelegd. Deze namiddag zullen vrijwilligers er wel voor zorgen dat de schoolkinderen worden opgehaald.

    De woede is groot. Er is een gevoel dat er niets wordt gedaan tegenover de aanhoudende agressie. De woede kwam tot uitbarsten in de staking, maar er was direct een besef dat er meer zal nodig zijn dan een staking. Morgen kan gewoon een nieuwe daad van agressie volgen.

    Wellicht zal opnieuw gezegd worden dat de reizigers de dupe zijn. De chauffeurs vinden het spijtig dat de reizigers tevergeefs moesten wachten op hun bus, maar wat konden ze doen? Als ze niet reageren, zal het geweld niet gestopt worden.

    Er is wel verwarring over wat er kan gedaan worden tegenover het geweld. Die verwarring laat ruimte voor racistische opmerkingen, maar dat biedt ook geen antwoord. Feit is dat de meeste agressiegevallen gelinkt zijn aan discussies over vervoersbewijzen. De eis voor gratis en degelijk openbaar vervoer is niet enkel op ecologisch vlak belangrijk, maar zou ook voor de veiligheid van de chauffeurs een enorme stap vooruit betekenen.

    Daarnaast is het duidelijk dat de afbouw van de openbare diensten agressie in de hand werkt. Een tweede man op de bussen zou een stap vooruit kunnen betekenen. Maar het moet wel gekaderd worden in een algemene politiek van meer middelen voor openbaar vervoer waardoor het gratis kan worden gemaakt voor de gebruikers en waardoor de frequentie en de omvang van de dienstverlening kan worden uitgebreid. Daarvoor zal ook extra personeel nodig zijn, nu al zijn er ernstige tekorten wat leidt tot onverantwoord lange shiften of werkroosters.

    De chauffeurs moeten de kracht van de spontane staking gebruiken om te werken aan een eisenplatform en een campagne die kan leiden tot een daadwerkelijk einde aan het geweld. Dat kan door samen op te komen voor meer middelen!

  • Ambtenaren in actie. Verslag uit Vlaams-Brabant

    Nadat eerder deze week de Vlaamse ambtenaren in andere provincies in Vlaanderen acties voerden voor een verhoging van de koopkracht, was het vandaag de beurt aan de provincie Vlaams Brabant. In Brussel werden door de 3 grote vakbonden verschillende pikketten geörganiseerd voor de gebouwen van de diensten van de Vlaamse overheid. Rond 11 uur werd een korte betoging ingezet richting Martelarenplein (dat door de politie hermetisch was afgesloten) om de eisen kracht bij te zetten. Ondanks de maartse buien was de sfeer er goed en vooral zeer strijdbaar.

    Verslag door Jan

    Uit de gesprekken die we voor, tijdens en na de betoging hadden met de actievoerders en sympathisanten, blijkt dat ook in de openbare diensten de strijdbaarheid aan het groeien is. Verschillende mensen stelden dat ze zeker verder actie wouden voeren indien de onderhandelingen niet het juiste resultaat zouden opleveren. Een aantal mensen was zelfs gewonnen voor hardere acties.

    Het zogenaamde akkoord dat er zou zijn tussen minister van Ambtenarenzaken Geert Bourgeois en de vakbonden, waarover in diverse media gesproken werd, zorgde ook voor veel discussie. Een deel van de ambtenaren stond zeer kritisch tegenover deze berichten aangezien er over de inhoud van het akkoord nog niks bekend was bij de basis. Daarom vonden veel mensen de berichtgeving in de media een beetje voorbarig. Sommigen spraken zelfs van stemmingmakerij om de acties te ondermijnen.

    Op het einde van de betoging werd ook het laatste nieuws rond de juridische stappen van Karel Van Eetvelt van Unizo verspreid. Van Eetvelt is donderdagavond naar de rechter gestapt om de acties van de ambtenaren van waterwegen, die diverse bruggen en sluizen lam legden, te verbieden. De rechter oordeelde dat het niet ging om blokkades van een minderheid, maar dat er gewoon geen werkwilligen waren om de bruggen en sluizen te laten functioneren. En aangezien er nog altijd een recht op staken is, heeft de rechter het verzoek van Van Eetvelt en Unizo verworpen en de stakingen als wettig verklaard.

    Er viel nog interessant nieuws te rapen. Zo vertelde iemand dat op een aantal plaatsen de binnenschippers hun schepen onder ophefbruggen lieten liggen om die bruggen te blokkeren. Een deel van de binnenschippers heeft dus zeker sympathie voor de acties rond koopkracht, maar ze vonden vooral dat zij getroffen werden. Door hun schepen onder een aantal ophaalbruggen te laten liggen – zodat deze niet meer omlaag gehaald konden worden – bleven de gevolgen van de acties niet alleen beperkt tot de binnenvaart. Zo wordt de druk op de onderhandelingen enkel opgevoerd.

    In de diverse discussies kwamen de traditionele politieke partijen ook aan bod. Het is voor veel ambtenaren duidelijk dat de SP.a geen politiek antwoord is voor de gewone werkende mens. Dit heeft enerzijds tot gevolg dat er een grote groep kiezers zweeft tussen de verschillende traditionele partijen. Het gevoel dat er nood is aan een brede politieke partij ter linkerzijde van de SP.a, heerst echter ook bij een deel van de Vlaamse ambtenaren. Acties zoals deze voor meer koopkracht zijn belangrijk om ons te organiseren in onze dagdagelijkse strijd, maar er zal meer nodig zijn. LSP ondersteunde de acties en ging er de discussie aan over de strijd voor meer koopkracht maar ook over de nood aan een politiek verlengstuk.

  • Vlaamse ambtenaren in actie. Interview met ACV-secretaris Vandenbulcke in Antwerpen

    De acties van de Vlaamse ambtenaren gaan verder. Na West- en Oost-Vlaanderen werd gisteren in Antwerpen gestaakt. De ambtenaren willen een loonsverhoging met 5%, maar verzetten zich ook tegen een verdere afbraak van hun statuut. De acties konden overal op een goede respons rekenen onder de ambtenaren. De traditionele media heeft vooral oog voor het patronale standpunt, wij laten een vertegenwoordiger van de vakbond aan het woord.

    Interview door Thomas

    Tijdens de stakingsactie in de provincie Antwerpen spraken we met ACV-secretaris Christoph Vandenbucke. We vroegen hem naar een verduidelijking van de eisen die naar voor worden gebracht. Naast de looneisen, is er ook heel wat ongenoegen over de toename van flexibiliteit en interimarbeid.

    Er wordt in de media gesteld dat jullie eisen enkel rond de koopkracht gaan. Klopt dat?

    “Nee, bij het begin van de onderhandelingen met de bevoegde minister, Geert Bourgeois, lagen er vooral eisen op tafel die ons statuut zouden veilig stellen. Daartegenover eiste de minister een verdere afbouw van de statuten, het toelaten van interim werk op alle domeinen, een snelle ontslagregeling voor ambtenaren die niet snel genoeg meewerken, het verminderen van het aantal vakantiedagen bij ziekte,… Al deze maatregelen, misschien met uitzondering van interimwerk, berusten op het principe van verdeel-en-heers: sommigen zouden geraakt worden, anderen niet.”

    Is interimarbeid dan voordeliger voor de overheid?

    “Nee, bij de vorige CAO onderhandelingen was er afgesproken dat er een soort vervangingspool zou komen met ambtenaren die op hun afdeling niet meer nodig waren. Op die manier zou je op plaatsen waar tekorten zijn, kunnen inspringen met ambtenaren met een vast statuut. Dit is een van de enige punten van de CAO waar nog altijd niets aan gedaan is, wat niet toevallig is nu we de echte agenda van de minister kennen. En daarbij komt nog eens dat interim arbeid voor de regering niet voordeliger is aangezien er op ambtenaren minder afhoudingen van het loon gebeuren dan bij interim-personeel.”

    In de pers horen we – naast het verzet van regering en patronaat tegen de staking – enkel over de looneisen. Van waar komt die beperkte weergave van jullie eisen?

    “Voor de pers is het gemakkelijk om deze beweging in het rijtje van de andere stakingen zetten. Die gingen overigens ook niet enkel over koopkracht. Ze weten natuurlijk ook dat de onderhandelingen voor het IPA er aankomen waar de koopkracht ook een eis zal zijn.

    “Bij het begin van de onderhandelingen hadden wij het punt van de koopkracht niet naar voor gebracht. Er wordt ons al jaren gezegd dat er geen geld is voor een opslag. Maar als we dan horen dat er wel geld is om de topambtenaren een opslag tot 28.000 euro te geven, terwijl er elders zou bespaard moeten worden, dan zijn de mensen natuurlijk kwaad en willen ze ook een deel van de koek. De Vlaamse overheid heeft een overschot en betaalt daarmee lastenverlagingen voor de patroons. Waarom zijn er dan geen middelen voor onze verloningen?”

    Wordt er enkel deze week actie gevoerd, of kunnen we nog meer acties verwachten?

    “Nu wordt per provincie 24 uur gestaakt. Er zijn prikacties met het bezetten van enkele sluizen. Deze acties zijn slechts een signaal voor de regering. Als onze eisen niet worden ingewilligd, zouden we de waterwegen wel eens voor een langere periode kunnen afsluiten. Na acties in West-Vlaanderen en Oost-Vlaanderen bezetten we nu de sluizen in Wijnegem en Zandvliet. We hopen dat er tegen vrijdag een aanvaardbaar voorstel komt, zoniet volgen hardere acties na het weekend.”

  • Ambtenaren in actie. Interview met ACOD-secretaris Berckmans

    De Vlaamse ambtenaren ambtenaren staken deze week. Ze eisen hogere lonen, en voeren daarom deze week actie in verschillende provinties. Op dinsdag verzamelde een groep van 150 syndicalisten aan station Gent-Dampoort om te vertrekken naar de plaatsen die bezet zouden worden. Wij spraken tijdens de actie met Hilaire Berckmans van het ACOD.

    Jonas

    Waarom staken de Vlaamse ambtenaren?

    “Deze actie wordt in feite gevoerd rond het probleem van de dalende koopkracht. Dat thema van de koopkracht van de gezinnen is al jaren een probleem, maar zeker de laatste maanden is die serieus gedaald, onder invloed van stijgende voedings en energieprijzen. Wij stellen dat niet alleen, de Nationale Bank van België bevestigt onze analyses daar rond.”

    Welke eisen brengen jullie concreet naar voor?

    “Wij eisen een loonsverhoging van vijf procent om de gedaalde koopkracht te compenseren. En daarnaast eisen we ook de intrekking van een enorm provocatieve nota die door de patroonsorganisaties werd opgesteld naar aanleiding van onze acties. Die nota beschuldigde ons van chantage, en bovendien kadert ze binnen een logica waarmee de arbeidsomstandigheden van onze mensen frontaal wordt aangevallen. Maar laat ons duidelijk zijn, de belangrijkste eis is nog altijd de eis rond de stijging van onze lonen.

    “Om te stellen dat onze acties niet legitiem zouden zijn, stellen de patroonsorganisaties dat de stijgende prijzen gecompenseerd worden door de index. Dat houdt geen steek; de index werd al lang ondergraven en is nu omgetoverd tot de ‘gezondheidsindex’.

    “Het probleem met die gezondheidsindex is dat ze enerzijds de stijgende prijzen achternaloopt. Het is immers maar na enkele maanden dat de lonen verhoogd worden. Dat maakt dat de gezinnen gedurende verschillende maanden hun producten moeten kopen aan verhoogde prijzen terwijl hun loon nog een tijd niet meestijgt.

    “Anderzijds werden alle aardolieproducten uit de index gehaald. Nu zijn het natuurlijk de olieprijzen en brandstofprijzen die de laatste tijd enorm gestegen zijn. Bovendien zijn brandstof voor verwarming en voor vervoer één van de belangrijkste uitgaven. Die gezondheidsindex is dus een lachertje, en wij nemen daar geen vrede mee. Onze lonen moeten met 5 procent stijgen!”

    Welke acties zijn er vandaag gepland?

    “Alle diensten staken vandaag in Oost-Vlaanderen. Daarnaast zullen we ook een aantal economische gevoelige plaatsen bezetten. Zo zetten we de minister onder druk zonder dat het de gewone mensen last bezorgd. Nu bezetten we de sluizen van Evergem en Merelbeke, én sluiten we de draaibrug van Zelzate af.

    “Deze acties kaderen eigenlijk in een actieplan waarbij we deze week elke week in een andere provintie acties voeren. Begin deze week was West-Vlaanderen aan de beurt. De volgende dagen volgen nog Antwerpen, Limburg en vrijdag Vlaams-Brabant en Brussel.”

    Hebben jullie al reactie gehad van de regering?

    “Tot op dit moment zijn de Vlaamse regering en minister Bourgeois doof gebleven voor onze eisen. Laat ons duidelijk zijn, dit conflict is er een met de Vlaamse regering, en niet met andere mensen, die jammer genoeg eventueel schade ondervinden van onze acties. Maar dat komt dan enkel en alleen omdat Bourgeois niet wil wijken.

    “Op dit moment worden de acties gevoerd in gemeenschappelijk vakbondsfront en er is regelmatig overleg. Als we dit weekend nog steeds geen toegevingen krijgen achter een week acties, dan moeten we bespreken wat we nog gaan doen; één van de voorstellen die op tafel ligt is dat volgende week dinsdag 25 maart al de Vlaamse havens zullen worden lam gelegd. Idereen is vastberaden om onze eisen erdoor te krijgen. En als we dus dit weekend geen antwoord krijgen van de regering, dan gaan we gewoon door.”

  • Opgepast. Extremist van Unizo wil staking Vlaamse ambtenaren bestrijden

    Karel Van Eetvelt is de woordvoerder van de patroonsorganisatie Unizo en meent steeds opnieuw zijn extremistische patronale visie naar voor te moeten brengen. Hij krijgt daar overigens steevast een forum voor. Gisteren was het opnieuw prijs met een opiniestuk in De Morgen tegen de staking van de Vlaamse ambtenaren.

    De patronale vertegenwoordiger meent met zijn anti-stakingsstandpunt niet alleen te staan. Meer zelfs, “de meerderheid van de Vlaamse ambtenaren beseft het heel goed: staken tegen de economie is staken tegen zichzelf”, aldus Van Eetvelt. Waarom de ambtenaren dan niet meteen bij een patroonsorganisatie aansluiten in plaats van een vakbond, maakt Van Eetvelt niet duidelijk.

    De stakingsacties van de Vlaamse ambtenaren zijn gericht op het bekomen van een loonsverhoging om de dalende koopkracht op te vangen. De ambtenaren willen 5% opslag en voeren daarom stakingsacties in de verschillende Vlaamse provincies. Na West- en Oost-Vlaanderen is vandaag de provincie Antwerpen aan de beurt.

    Eerder waarschuwden verschillende patronale vertegenwoordigers reeds voor een uitbreiding van de acties voor meer koopkracht in andere sectoren van de privé, maar ook onder de ambtenaren die voor de overheid werken. Nu er effectief actie wordt gevoerd door de ambtenaren, wordt het zware geschut nogmaals bovengehaald. Wie de eisen en verzuchtingen van de stakende ambtenaren wil kennen, moet al even zoeken in de media. De tegenstanders van de staking daarentegen kregen nogmaals alle publieke fora ter beschikking. Van Eetvelt maakte daar handig gebruik van met een opiniestuk in De Morgen.

    Het kan volgens de gedelegeerd bestuurder van Unizo niet dat de stakende ambtenaren druk zetten op de ondernemingen om zo de Vlaamse regering ertoe aan te zetten loonsopslag toe te kennen. De aanleiding kan al op geen begrip rekenen: “Blijkbaar is ook dit een staking tegen de zogezegd dalende koopkracht.” Hoezo, de “zogezegd” dalende koopkracht? Het is niet omdat Van Eetvelt het niet merkt, dat gewone werkenden niet ondervinden hoe de prijsstijgingen voor voedsel en brandstof niet doorgerekend worden in de lonen. De prijs voor stookolie nam 45% toe op een jaar tijd. De benzineprijs bedraagt nu reeds bijna 1,3 euro voor een liter diesel. Wie zelf de tankbeurten moet betalen, voelt dit in de portemonnee. Maar blijkbaar is dat niet het geval voor Van Eetvelt die blijft doorbomen over een “zogezegde” daling van de koopkracht.

    Als dit argument nog niet voldoende is, heeft Van Eetvelt er nog een origineel op overschot. Hij wil zowaar beroep doen op een solidariteitsgevoel: niet de ambtenaren hebben een koopkrachtprobleem, maar wel de uitkeringstrekkers moeten prioritair geholpen worden. Niet door de uitkeringen op te trekken natuurlijk, maar wel door de lonen aan te pakken zodat uitkeringstrekkers minder achterop komen. “Moeten niet die mensen prioritair geholpen worden, uiteraard zonder een nieuwe werkloosheidsval te creëren?”, aldus Van Eetvelt. En de ambtenaren moeten niet klagen, zij hebben al hoge pensioenen…

    Volgens de topman van Unizo volgen de lonen de stijgende levensduurte via de index. Je weet wel, dat systeem dat Unizo wil afschaffen omdat het ervoor zorgt dat de lonen stijgen. Die index is al in grote mate ondermijnd, onder meer door de gezondheidsindex. Opslag voor de ambtenaren bovenop de index is voor Unizo onaanvaardbaar. Als de ambtenaren 5% opslag zouden afdwingen, zullen anderen natuurlijk volgen. En dat kan niet voor de patroons.

    Nadat Van Eetvelt heeft duidelijk gemaakt waarom hij de eisen van de ambtenaren schandalig vindt, volgt een origineel argument: de ambtenaren staan niet achter hun eisen, maar achter de patronale kritieken van Unizo! “Beroepshalve hebben we als Unizo veel contacten met Vlaamse ambtenaren. Volgens onze ervaring gaat het in de meeste gevallen om deskundige mensen, begaan met hun werk. Ik kan en wil niet geloven dat die mensen akkoord gaan met een ‘staking tegen de economie’.” Waarom de stakingsoproep dan nog opgevolgd wordt, is niet duidelijk. Uiteraard klopt het dat de ambtenaren begaan zijn met hun werk, maar het volstaat niet om dat te zeggen. Er moet ook een verloning tegenover staan.

    Dat is te duur volgens de patroons en wie daaromtrent actie wil voeren, maakt “misbruik” van het stakingsrecht. Van Eetvelt meent dat dit “wettelijk verboden” moet worden, “minstens met een verzekerde dienstverlening”. Ambtenaren die staken, dat is “in een democratie ondenkbaar”. Zo weten we meteen wat de patroons denken van het stakingsrecht in de openbare diensten: dat moet voor hen zo snel mogelijk verboden worden zodat het nadien als precedent kan worden gebruikt om het stakingsrecht in zijn geheel aan te pakken. Staken is dan nog toegelaten op voorwaarde dat niemand het merkt en de stakers bovendien aan het werk blijven. Dat zou het “zogezegde” stakingsrecht zijn als Unizo het voor het zeggen heeft.

  • Vlaamse ambtenaren staken voor meer loon

    Sinds 17 maart is er een staking aan de gang bij de Vlaamse overheidsdiensten en die kan nog voor onbepaalde duur verder gaan tot aan de eis van 5% koopkrachtverhoging wordt tegemoet gekomen. Die koopkrachtverhoging moet ook in de eerste plaats een verhoging van het salaris inhouden en pas op de tweede en derde plaats een verhoging van de eindejaartoelage en van het werkgeversaandeel in de maaltijdcheques.

    [box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

    Stakers op de sluis van Evergem
    [/box]

    Verder heeft de Vlaamse overheid via een onderhandelingsdocument laten blijken dat het de statutaire rechten verder zal afbouwen en een bijkomende ontslagregeling wil instellen. Dit moet ten allen tijde voorkomen worden. De Linkse Socialistische Partij ondersteunt deze eisen en staat volledig achter de staking.

    De syndicale acties worden provinciaal georganiseerd. Op 17/03 werd in West-Vlaanderen de Vandammesluis in Zeebrugge bezet en op 18/03 in Oost-Vlaanderen de sluis van Evergem, Merelbeke, de brug van Zelzate en de sluis van Oudenaarde zodanig dat de schepen niet konden passeren. De sluis van Evergem blijft waarschijnlijk nog tot het eind van deze week dicht. Deze acties laten toe dat de economie van ons land wordt geraakt en dat is het enige waarvoor de Vlaamse Overheid nog wil buigen.

    De media laat blijken dat de schippers zeer ontevreden zijn over de stakingsacties, maar in de praktijk blijken de meeste schippers zeer solidair. De opkomst naar de syndicale acties was al vrij groot. Vandaag gaan er nog syndicale acties door in Antwerpen, op 20/03 in Limburg en op 21/03 in Brussel en Vlaams-Brabant.

  • Koopkracht. Hysterische patronale retoriek beantwoorden met politiek alternatief

    In het tijdschrift Raak van de KWB (Kristelijke WerknemersBeweging) stelde voorzitter Koen Steel terecht vast dat de patronale eisen de afgelopen jaren heel wat resultaat hebben opgeleverd: de belastingstarieven voor vennootschappen en grote kapitalen zijn op een historisch dieptepunt beland. “In 1980 was het tarief van de vennootschapsbelasting nog 48%. In 2002 was het al verlaagd tot 34%. Dank zij allerlei aftrekken, vrijstellingen en achterpoorten-zo-groot-als-een-huis is het effectief tarief intussen gedaald tot ongeveer 24%. Voor VBO en Voka een reden om met nog meer ijver op dezelfde nagel te kloppen: de notioniële belastingaftrek kan nog veel soepeler en lang leve de politici die een verdere verlaging van het vennootschapstarief bepleiten in de richting van het Ierse droomtarief van 12%.”.

    Geert Cool

    Het patronaat ging er de afgelopen jaren sterk op vooruit. De dure olieprijzen deden ons meer betalen aan de pomp of voor de verwarming, de vijf grootste oliemultinationals gingen in 2007 met zomaar even 93 miljard euro lopen. De grootste Belgische bedrijven maakten samen 77 miljard euro winst, eveneens een nieuw record. Dat soort cijfers verklaart waarom het patronaat meent dat alles goed gaat en er geen enkele reden tot klagen is.

    Voor hen is er geen reden tot klagen, voor de overgrote meerderheid van de bevolking daarentegen wel. De spontane acties van de afgelopen weken hebben duidelijk gemaakt dat het ongenoegen diep zit. Bedrijf na bedrijf ging plat met eisen voor meer koopkracht. Loonsverhogingen zijn volgens het patronaat echter “hysterisch”. Geen enkele politicus durft in te gaan tegen de retoriek van VBO en Nationale Bank. Guy Quaden (gouverneur van de Nationale Bank en van PS-signatuur) stelde onomwonden dat loonsverhogingen “catastrofaal” zouden zijn. Toen een ING-vertegenwoordiger in de media stelde dat de voedingsprijzen effectief spectaculair stijgen, werd hij onmiddellijk teruggeroepen met de stelling dat de gemiddelde prijzen in ons land nog 7,5% onder het EU-gemiddelde liggen.

    Een onverdachte figuur zoals de liberale econoom Paul De Grauwe erkende het probleem van de koopkracht (zonder er conclusies uit te trekken, hij blijft een liberaal): “Ik kan de stakingen en de looneisen van de vakbonden begrijpen. We komen uit een periode van hoge bedrijfswinsten. De lonen zijn daarop achtergebleven – het loonaandeel in het nationaal inkomen is gedaald. (…) Ik heb dan ook geen sympathie voor het patronaat: wat ze nu oogsten hebben ze zelf gezaaid. Bovendien is de hebzucht van veel topmanagers hemeltergend.” In de Financial Times ging columnist Martin Wolf een stapje verder: “Ik vrees nu dat de combinatie van de fragiliteit van het financiële systeem met de hoge winsten die het genereerde voor de insiders iets nog veel belangrijkers zal vernietigen: de politieke legitimiteit van de markteconomie zelf”.

    Nochtans verdedigen alle traditionele politici dezelfde neoliberale logica waarin de besparingen op de kap van de werkenden en hun gezinnen worden afgeschoven. Als de regering middelen zoekt om de begroting te laten kloppen, wordt onmiddellijk verwezen naar de werklozen die harder kunnen worden aangepakt. Geen enkele traditionele politicus durft daar tegen in te gaan – de pogingen tot verbaal weerwerk van PS en SP.a komen rijkelijk laat en blijven onvoldoende. Ze proberen enkel op de kar van het anti-neoliberale ongenoegen te springen omdat ze merken dat die tendens aan aanhang wint.

    De beste garantie om een politieke vertegenwoordiging op te bouwen die ingaat tegen het neoliberalisme is niet door ons te richten op diegenen die dit beleid jarenlang hebben uitgevoerd en dat vandaag overigens nog steeds doen op verschillende niveaus. We zullen moeten bouwen aan een eigen politiek instrument: een arbeiderspartij die steunt op de duizenden arbeiders die de afgelopen maanden actie hebben gevoerd voor meer koopkracht en de vele duizenden anderen die getroffen worden door de groeiende kloof tussen een kleine toplaag die rijker wordt en de overgrote meerderheid die armer wordt.

  • “De werknemers weten dat het verzet tegen de minister en de werkgever uitgaat van het ABVV”

    Sociale verkiezingen. Interview met Jo Coulier, ABVV-VUB

    Jo Coulier is hoofddelegee voor het ABVV aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB). We zochten hem op in het vakbondslokaal, actielokaal benadrukt hijzelf, naar aanleiding van de sociale verkiezingen, die aan de VUB plaats vinden op 13, 14 en 15 mei. ABVV-VUB haalde de vorige keer 65% van de stemmen. De afgelopen jaren nam de delegatie het voortouw in het verzet tegen de hervormingsplannen van minister Vandenbroucke.

    Eric Byl

    Vorige keer behaalde het ABVV 65%, verwachten jullie dat resultaat te kunnen herhalen?

    Jo: “Als de werknemers de werking van de voorbije jaren evalueren, kan ik me moeilijk inbeelden dat ze niet voor het ABVV (ACOD) stemmen. Het ACV komt hier niet op. Het ACLVB (VSOA) moet het uitsluitend hebben van traditionele liberale of sociaal-democratische vrijzinnigen. Bij de nieuwe werknemers, die niet meer op die basis zijn aangeworven, is geweten dat het verzet tegen de minister van onderwijs en tegen de lokale werkgever uitgaat van het ABVV. We verspreiden een regelmatige nieuwsbrief met onze standpunten, onze strijdpunten en verwezenlijkingen. We hebben een militantenkern onder alle personeelscategorieën en in alle instellingen. Die communiceren met hun collega’s. Maar we kennen ook een vrij groot personeelsverloop. Elk jaar verdwijnen 200 werknemers en komen er ongeveer evenveel bij. Bij iedere sociale verkiezing mag je dus rekenen dat 25% van de kiezers nieuw zijn. Dat komt omdat er heel wat tijdelijke contracten zijn, vooral bij het academisch personeel.”

    Hoe komen jullie met zo’n gevarieerde militantenkern tot een eengemaakt programma?

    Jo: “Aan de VUB hebben we een unieke situatie. In de militantenkern zitten onderzoekers, proffen, administratief en technisch personeel, mensen die 1000 euro per maand verdienen en anderen die maandelijks 4000 tot 5000 euro meenemen. Dat is een grote variatie. Om dat bijeen te houden heb je een heel democratische werking nodig, moet je grondig de tijd nemen om alles uit te discussiëren, om mensen in te lichten en te vormen. Om te oordelen moet je immers de gevolgen van je beslissingen kunnen inschatten. Onze vorming is niet louter technisch, maar ook ideologisch en politiek. Daardoor beschikt het ABVV over mensen die in staat zijn te discussiëren met hun collega’s.

    “Inzake politieke overtuiging is de militantenkern zeer divers, met leden en sympathisanten van SP-a, LSP en Groen! en politiek onafhankelijken. Maar naar de directie stelt dat geen probleem. De beweging tegen het plan Vandenbroucke werd net zo goed gedragen door de delegees die lid zijn van SP-a als door de andere, op geen enkel moment rees twijfel.”

    Hoe verloopt de samenwerking met het ACLVB?

    Jo: “Ze worden door de directie misbruikt om akoorden tegen de zin van het ABVV in door te drukken. Dat zegt wat over democratie. Ze halen nog niet de helft van onze stemmen, maar via hen kan de directie CAO’s opleggen aan al het personeel. Als er echter werknemers georganiseerd bij het ACLVB door de directie geviseerd worden, dan verdedigen we die. Ik ben al meermaals als raadsman voor ACLVB-leden opgetreden in beroepscommissies.”

    Wat zijn jullie thema’s bij de sociale verkiezingen?

    Jo: “Wij waren in het geheel niet gelukkig met de CAO die het ACOD getekend heeft in 2006 voor een looptijd van 4 jaar. Daarin is een loonsverhoging van slechts 1% voorzien voor administratief en technisch personeel. Voor het academisch personeel, toch tweederde van alle personeel, is zelfs niets voorzien boven de index! Door het gepruts aan de indexkoppeling komt dat overeen met een reëel loonverlies, dat slechts gedeeltelijk gecompenseerd wordt door de baremieke verhogingen. ACOD regio Brussel had de nationale CAO met 87% verworpen.

    “Wij willen 5% loonopslag nu of minstens 100 euro forfaitair. We willen dat iets gedaan wordt aan de werkdruk die door besparingen op personeel soms onhoudbaar geworden is. We eisen de uitbreiding van het extra-legaal pensioen naar iedereen, nu is 50% van alle personeelsleden daarvan uitgesloten, vooral diegenen die werken in wetenschappelijk onderzoek. Tenslotte hebben we nog een reeks eisen voor doelgroepen zoals de gelijkschakeling en verbetering van het statuut van bursalen, een eerlijker promotiebeleid…”

    Problemen gehad met het vinden van kandidaten?

    Jo: “Bij de kaderleden en de bedienden hebben we moeten selecteren. Bij de jonge werknemers ligt het bij ons wat moeilijker. Veel jongeren zijn moeilijk te overtuigen omdat ze als assistent of onderzoeker slechts een tijdelijk contract hebben. We blijven echter campagnes voeren naar jongeren.”

    De VUB is bijna een gemeenschap, als je voor het personel iets wil afdwingen heb je best de steun van de studenten en omgekeerd.

    Jo: “Toen ik nog student was, was links meer manifest aanwezig. Dat wil niet zeggen dat de studenten nu naar rechts zijn opgeschoven. Jaarlijks is er een enquête bij de eerstejaars die sociologie krijgen. Dat gaat over zo’n 1000 studenten, tweederde van alle eerstejaars. SPa, Groen en radicaal links halen elk jaar 55 tot 60%. Het Vlaams Belang slechts 10%. Maar opvallend is dat rechtse studenten zich openlijker en agressiever manifesteren dan 20 jaar geleden en heel dikwijls zeer anti-vakbond zijn. In de participatieorganen maken zij de dienst uit. Er komen vanuit die hoek regelmatig aanvallen op het personeel.

    “In 2006 zaten we in een unieke situatie. Toen was een lid van Actief Linkse Studenten verkozen in de studentenraad, die ook nog voorgezeten werd door een gemotiveerde student die echt de belangen van de studenten voor ogen had. Met die 2 hebben we kunnen samenwerken in de campagne tegen het plan VdB. Allebei hebben ze 3 maand lang onze militantenkern bijgewoond. Resultaat: de meerderheid van de studentenvertegenwoordigers sprak zich uit tegen het plan VdB. Nu voeren we samen met de ABVV-jongeren van Brussel campagne onder de studenten over het nut van een vakbond. Veel studenten komen immers uit beter begoede milieu’s waar vakbonden onbekend of soms niet echt gewenst zijn, dat vergt een extra inspanning.”

  • VUB: campagne om linkse studentenvertegenwoordiger verkozen te krijgen

    Aan de VUB voeren de Actief Linkse Studenten campagne om Antoine Struelens verkozen te krijgen als studentenvertegenwoordiger. De campagne van de ALS is gericht tegen een verhoging van de inschrijvingsgelden en voor de uitbouw van goedkope en kwaliteitsvolle dienstverlening (zoals de resto’s en koten). We publiceren het pamflet dat wordt gebruikt aan de VUB.

    GEEN VERHOGING VAN DE INSCHRIJVINGSGELDEN !

    In 1980 besteedde de overheid nog 7% van het BBP aan onderwijs. Sinsdien is dat gedaald tot ongeveer 4,9 % van het BBP. In alle publieke sectoren (en dus ook onderwijs) wordt een politiek van besparingen en privatiseringen gevoerd. Gebrek aan overheidsmiddelen en de concurrentiedruk tussen instellingen, die door het nieuwe financieringsdecreet van Vandenbroecke aangewakkerd wordt, zullen ervoor zorgen dat universiteiten hun middelen ergens anders gaan zoeken.

    De Raad van de EU verklaarde in november dat: “… meer middelen voor menselijk potentieel nodig zijn en daarom moet worden bekeken hoe een toename en/of een beter gebruik van particuliere bijdragen kunnen worden verwezenlijkt” wat in gewone mensentaal betekent dat de inschrijvingsgelden verhoogd zullen worden en dat de privé steeds meer greep zal krijgen op het hoger onderwijs.

    Vandaag mag een Master-na-Master al tot 25000€ kosten. Dit is een stap in de richting van een algemene verhoging van de inschrijvingsgelden zoals in Engeland en Nederland waar een eerste bachelor tussen 5.000€ en 7.000€ kost. Dit zorgt ervoor dat velen niet meer kunnen gaan studeren en dat diegenen die het wel doen afstuderen met een enorme schuldenlast.

    Wij verdedigen een gratis en kwaliteitsvol onderwijs voor iedereen.

    BETAALBARE EN KWALITEITSVOLLE RESTO’S EN KOTEN !

    Dit jaar werden de maaltijdprijzen nogmaals verhoogd nadat deze in 2003 al eens fors verhoogd werden (toen met 85% voor beursstudenten en 40% voor gewone studenten). De kotprijzen swingen de pan uit en voor veel studenten is dit een grote hap uit hun maandelijks budget en de huurtoelagen worden steeds kleiner.

    Sociale voorzieningen zijn een recht en moeten voorzien worden van middelen zodat iedereen toegang heeft tot kwaliteitsvolle koten en resto’s. Abonnementen voor het openbaar vervoer aan voordeeltarief moeten niet beperkt worden maar moeten worden uitgebreid naar alle studenten.

    Dergelijke maatregelen zijn nodig om het probleem van de dalende koopkracht van de studenten aan te pakken. Want bijklussen om te kunnen studeren vermindert drastisch de kansen op slagen.

    STEM OP DE ACTIEF LINKSE STUDENTEN !

    De Actief Linkse Studenten hebben al enkele jaren ervaring met het voeren van verschillende campagnes aan de VUB. Zoals tegen de verhoging van de maaltijdprijzen in 2003. Sindsdien hebben we elk jaar een verkozene in de studentenraad. Dat heeft ons toegestaan om, in samenwerking met de vakbond (ACOD), de beweging tegen het plan Vandenbroucke in gang te zetten en om de protesten tegen dit financieringsdecreet uit te breiden van een oorspronkelijk Brussels initiatief naar een nationale beweging. De betogingen in Brussel, Antwerpen en Gent (allemaal steden waar we met ALS mee een belangrijke rol hebben gespeeld) resulteerden in het afdwingen van bepaalde financiële toegevingen (de overbruggingskredieten,…) voor verschillende instellingen, waaronder de VUB.

    Stem daarom op een kandidaat die in staat is om de belangen van studenten te verdedigen. Met deze positie kan ALS dit soort campagnes voeren en toekomstige besparingen tegen gaan door middel van mobilisatie en organisatie. Daarom … stem ALS!

    • Kandidaat: Antoine Struelens (VUB Etterbeek) Kunstwetenschappen & Archeologie BA2
    • Plaatsvervanger: Orhan Kilic (VUB Jette) Biomedische MA

  • Toekomst Bombardier Brugge onzeker

    Gisteren schreef de krant De Standaard dat de NMBS gesprekken is gestart met het Duitse Siemens voor de levering van treinstellen voor het Gewestelijk Expressnet (GEN) van Brussel ter waarde van meer dan anderhalf miljard euro. Dit nieuws zorgde meteen voor onrust bij Bombardier in Brugge omdat ze hadden gehoopt om het contract binnen te halen.

    Karel Mortier

    Bombardier was samen met drie andere ondernemingen in de running om het contract binnen te halen. Het bedrijf zou het niet gehaald hebben. De woordvoerder van Bombardier Brugge stelt dat de toekomst van de onderneming in Brugge en haar 850 personeelsleden op het spel staan. Vandaag is er nog werk voor een aantal jaar door een bestelling van dubbeldekkers voor de NMBS en trams voor de MIVB. Dit biedt werk tot respectievelijk 2009 en 2013 maar voor de periode daarna zijn er nog geen orders binnen waardoor de toekomst van de vestiging in Brugge op het spel staat. Bombardier had eerder al gezegd dat de toekomst van haar vestiging in Brugge afhankelijk was van de bestellingen die ze in België binnenhaalden.

    Gisteren was er in Brugge een werkonderbreking en bijeenkomst op het stadhuis in Brugge. Deze werd bijgewoond door 300 werknemers waar de vakbonden steun zochten bij de lokale politici om druk te zetten op de direct van de NMBS om het contract alsnog toe te kennen aan Bombardier Brugge. De vakbonden stellen dat er niet alleen rekening moet worden gehouden met de prijs maar ook met de lokale tewerkstelling. De treinstellen van de concurrentie zouden volgens de vakbonden ook nog slechts op papier bestaan en van mindere kwaliteit zijn dan de treinstellen die in Brugge zouden worden gemaakt.

    Vrijdag trekt het personeel naar Brussel om druk te zetten op de directie van de NMBS. Landuyt (SP.a) reageerde al door te zeggen dat hij Leterme zou interpelleren over het verloop van de procedure. Leterme moet volgens Landuyt controleren of de gelijke behandelingen van de verschillende kandidaten wel is gewaarborgd. Pol Vandendriesche (CD&V) was op het stadhuis aanwezig en wil een ‘signaal’ van alle Brugse parlementairen over de partijgrenzen heen.

    Bombardier, in Brugge beter bekend onder de naam de Brugeoise, is één van de belangrijkste werkgevers in de stad en het laatste bedrijf in België dat zelfstandig volledige treinen en trams maakt. Met het verdwijnen van de Brugeoise zouden er dus niet alleen 850 directe en 500 indirecte banen verloren gaan (volgens de directie) maar zou ook veel kennis en vaardigheid voorgoed verdwijnen uit ons land zoals dat eerder al het geval was in de scheepsbouw na de sluiting van de Boelwerf in Temse.

    De reactie van de vakbonden is begrijpelijk en het is goed dat ze meteen reageren en het initiatief nemen om de werkgelegenheid in Brugge te behouden, maar het is de vraag of protectionisme of de oproep om Belgische producten te kopen het beste antwoord is op de mogelijke beslissing van de NMBS om een bestelling te plaatsen bij Siemens. Uiteindelijk gebruikt Bombardier het argument van tewerkstelling in de eerste plaats om Belgische bestellingen binnen te halen tegen de beste voorwaarden om op die manier zoveel mogelijk winst te maken. Het eerste beste moment waar het even tegen zit en Bombardier Brugge er niet in slaagt – om welke reden dan ook – om een bestelling binnen te halen, wordt meteen gedreigd om de vestiging in Brugge te sluiten. De reactie van de Brugse politici is voorspelbaar. De hoeders van de vrije markt en het vrij verkeer van goederen en diensten binnen Europa draaien meteen 180 graden als ze geconfronteerd worden met de gevolgen en logica van hun eigen beleid van de afgelopen twee decennia.

    De gebrekkige financiering van de NMBS en de invoering van de marktlogica binnen de spoorsector zorgen ervoor dat de prijs één van de meest doorslaggevende argumenten is bij de keuze van een leverancier. De politici verwijten de NMBS enerzijds dat de kosten te hoog liggen, maar anderzijds wordt het bedrijf nu verweten dat het de goedkoopste optie zou kiezen. Ook de lokale politici werpen zich al decennialang op als verdedigers van de vrije concurrentie en de vrije markt. De reactie van Landuyt toont echter ook de beperkte mogelijkheden voor politici om te reageren. Iedereen in Brugge kent het belang van het GEN-contract voor Bombardier. De Brugse politici zijn ongetwijfeld al lang aan het lobbyen, maar dit heeft niet gewerkt. Nu willen ze zich indekken tegen boze reacties van het personeel.

    Het contract biedt maximaal werkgelegenheid tot 2016 en daarna bestaat het risico om weer geconfronteerd te worden met het een tekort aan bestellingen. Als de Belgische overheid de beslissing neemt – om welke reden dan ook – om treinstellen aan te kopen in het buitenland dan moet de overheid ook haar verantwoordelijkheid opnemen ten opzichte van de werknemers in Brugge die daar eventueel het slachtoffer van worden. Dat houdt meer in dan het stellen van parlementaire vragen of het geven van een ‘signaal’. De overheid moet er alles aan doen om de werkgelegenheid en kennis in Brugge te behouden zonder echter mee te stappen in de chantage van Bombardier dat eventueel ten koste kan gaan van de gebruikers van het openbaar vervoer, de belastingbetaler en op termijn het personeel zelf.

    Het is geen oplossing om Bombardier een blanco cheque te geven door bestellingen te plaatsen ongeacht de specifieke noden van het openbaar vervoer of de kosten ervan voor de gebruikers. Dat is de gemakkelijkste optie voor politici die de rekening niet moeten betalen en geen gebruik maken van het openbaar vervoer. Het biedt misschien een paar jaar continuïteit in Brugge maar daarmee worden de problemen enkel vooruit geschoven.

    Het enige mogelijke duurzame antwoord om het bestaan van de Brugeoise op langere termijn te verzekeren, is de nationalisering van de onderneming en het inschakelen van de kennis en vaardigheden van het personeel in de modernisering en uitbouw van het openbaar vervoer in ons land en de rest van Europa. Op die manier ben je niet langer afhankelijk van een grote multinational die niet is geïnteresseerd in de toekomst van de vestiging in Brugge, de toekomst van het personeel, laat staan de kwaliteit van het openbaar vervoer in ons land noch van de grillen van de internationale markt voor treinstellen. De dringende nood aan investeringen in meer openbaar vervoer (ook al om ecologische redenen) kan mee opgevangen worden door de kennis en vaardigheden die in Brugge aanwezig zijn. Waarop wachten om dat ook effectief te gebruiken?

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping